Απρόβλεπτα προβλέψιμες

Ας ξεκινήσουμε τη σημερινή ανάρτηση από την Μαδρίτη. Η Ατλέτικο, λοιπόν, τέθηκε αντιμέτωπη με την Χετάφε. Το ξεκίνημα του αγώνα βρήκε τους γηπεδούχους να προηγούνται από νωρίς στο σκορ, πράγμα που τους επέτρεψε να διαχειριστούν το ματς ακριβώς όπως ήθελαν. Η Ατλέτικο αποτελεί μία ομάδα που μπορεί να επιτίθεται με τους Χουαφράν και Σικέιρα να βρίσκονται στον ασβέστη της σέντρας και, μόλις χαθεί η κατοχή, η άμυνα να λαμβάνει μέρος στο τερέν της, πιέζοντας λυσσαλέα, καλύπτοντας διαγώνια και τρέχοντας συνεχώς. Οι επιστροφές της ομάδας είναι ταχύτατες, υψηλού επιπέδου, ενώ ο Σιμεόνε δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει ποδόσφαιρο αναμονής ακόμα και εντός έδρας, ακόμα και με αντίπαλο την Χετάφε. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Αλίμονο! Με αιχμή του δόρατος τον Γκριεζμάν χτυπάει σαν κόμπρα στις αντεπιθέσεις. Ο Γάλλος, βλέπετε, ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις μού θυμίζει τον Αζάρ, είναι ικανότατος στο ένας εναντίον ενός, του αρέσει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια και είναι καλός finisher, στοιχεία που καθιστούν την ομάδα του Σιμεόνε απρόβλεπτα προβλέψιμη, έστω κι αν έφυγαν οι Μάντζουκιτς, Τουράν και Μιράντα.

Απρόβλεπτα προβλέψιμη, όμως, είναι και η  Ντόρτμουντ. Ο Κλοπ μπορεί να αποτελεί παρελθόν, αλλά ο αντικαταστάτης του φαίνεται ότι μοιράζεται τις ίδιες ποδοσφαιρικές ιδέες. Η Ντόρτμουντ απέναντι στην Χόφενχαϊμ ήταν καθολικά ανώτερη, είχε ευκαιρίες, είχε την πρωτοβουλία, αλλά είχε και κενά στην άμυνα. Οι επιστροφές δεν είναι τόσο γρήγορες, τα ακραία μπακ φαίνονται ντεφορμέ, ενώ στον άξονα, παρά την παρουσία των Χούμελς και Κάστρο, η ομάδα παρουσιάζεται κάπως ασύνδετη. Πιθανολογώ ότι αυτό οφείλεται στην αδυναμία τής Ντόρτμουντ -ή, μήπως, οδηγία του προπονητή;- να μειώσει το πλάτος της σε φάση άμυνας, καθώς οι Ρόις και Ομπαμεγιάνγκ βρίσκονται συνεχώς ακροβολισμένοι, ενώ ο Χόφμαν δεν φαίνεται να μπορεί να μετατραπεί σε δεξί εσωτερικό χαφ όπως έκανε ο Καμπλ επί Κλοπ. Ίσως ο νεαρός Γερμανός (κλισέ), θα έπρεπε να παίξει ως κεντρικό χαφ και τη θέση στην εντεκάδα να πάρει ο Γιανουζάι. Με αυτόν τον τρόπο ο φοβερός και τρομερός Γκουντογκάν θα μπορέσει να πάρει μέτρα στον άξονα και να μην σπαταλάει δυνάμεις καλύπτοντας διαγώνια. Η Ντόρτμουντ, μολαταύτα, δεν κρύβεται και δεν έχει μυστικά. Βασίζεται στο επιθετικό transition game, στην τάση του Χούμελς να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω και να παίζει με την μπάλα κάτω, στο αδιάκοπο τρέξιμο των χαφ, στο μεγάλο πλάτος και στην εκρηκτικότητα του Ομπαμεγιάνγκ. Όλοι τα γνωρίζουν αυτά, αλλά λίγοι καταφέρνουν να βρουν αντίδοτο.

Υ.Γ.1 Ο τραυματισμός του Μέσι έχει πυροδοτήσει έναν κυκεώνα συζητήσεων σχετικά με τον αν θα μπορέσει ο Νεϋμάρ να σηκώσει το βάρος και πως θα καταφέρει η Μπάρτσα να βάζει περισσότερα γκολ από αυτά που τρώει. Η άποψή μου είναι ότι βιαζόμαστε. Και πέρυσι η ομάδα είχε ξεκινήσει σε χαμηλή ταχύτητα, αλλά από τον Νοέμβρη και μετά πατούσε συνεχώς γκάζι μέχρι να κατακτήσει τα πάντα. Ας μην προτρέχουμε, λοιπόν.

Υ.Γ.2 Όχι, δεν συνιστά σύμπτωση: μόλις ο Γκουαρντιόλα έβγαλε από την κορυφή της επίθεσης τον Μίλερ και έβαλε τον Λεβαντόφσκι, έναν κανονικό επιθετικό, ο τελευταίος «πυροβόλησε» πέντε φορές σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Υ.Γ.3 Καλό θα είναι τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού να μην ξεχάσουν ότι το το γήπεδο της Άρσεναλ είναι ολίγον κατηφορικό. Την Τρίτη, να θυμούνται, δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον Λίλα με τους αετούς και τον Στρούνα.

Υ.Γ.4 Τελειότητα!

Όπως ο σκύλος την ουρά του

Κάθομαι και διαβάζω σχόλια για το ματς του Ολυμπιακού με την Μπάγερν και γελάω. Τι να σχολιάσεις από ένα παιχνίδι που ο γηπεδούχος κυνηγούσε την μπάλα όπως ο σκύλος την ουρά του; Για ποια τακτική να μιλήσεις; Για ποιο αγωνιστικό πλάνο; Υπήρχε Ολυμπιακός στο γήπεδο; Η σκέψη του προπονητή ήταν να φάει όσο το δυνατόν λιγότερα γκολ. Ακόμα κι όταν βρέθηκε πίσω με σκορ (κλισέ), όλοι οι παίχτες του Ολυμπιακού είχαν διάταξη πίσω από μπάλα και σέντρα. Το παιχνίδι, επομένως, δεν αντέχει σε καμιά κριτική.

Η Μπάγερν, από την άλλη πλευρά, ακόμα και με σβηστές τις μηχανές, με τον Λεβαντόφσκι να θυμίζει Φέλιξ Μπόρχα (κόμπρα/φώτο), τον Μίλερ να μην θυμάται ότι έπαιζε ποδόσφαιρο, τα ακραία μπακ να μην παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, με ένα μονοδιάστατο πλάτος από την πλευρά του Ντάγκλας Κόστα, με τους Αλόνσο και Τιάγκο να αλλάζουν μόνοι τους πασούλες, βρίθει τόσο μεγάλης ποιότητας, τεχνικής επάρκειας και τακτικής παιδείας που είναι αποτελεσματική ακόμα κι όταν δεν βρίσκεται σε καλή βραδιά.

Και σε τελική ανάλυση, αν κάποιος θέλει σώνει και καλά να σχολιάσει κάτι, ας πει δυο κουβέντες για το σκορ της Δυναμό με την Άρσεναλ. Και όχι, για να προλάβω μερικούς, με αυτό το αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται πιο κοντά στην δεύτερη θέση, όπως αρκετοί δημοσιογράφοι δήλωναν, αλλά στην τελευταία θέση.

Υ.Γ.1 Για τις εκλογές έχω ετοιμάσω ένα κείμενο μέσα στο μυαλό μου. Πιστεύω ότι θα το αποτυπώσω επί οθόνης εντός της επόμενης εβδομάδας.

Υ.Γ.2 Γκρίνια από τους οπαδούς/φιλάθλους του Άρη για τα εισιτήρια διαρκείας. Είναι πράγματι ακριβά, δεν αντιλέγω, αλλά και η ομάδα για τα δεδομένα της Γ Εθνικής είναι πανάκριβη. Επομένως, όποιος έχει φράγκα, πάει και τα δίνει. Τόσο απλά και ωραία. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι οι αυξημένες τιμές των εισιτηρίων διαρκείας στο ποδόσφαιρο, αλλά η αυξημένη ζήτηση για τα εισιτήρια διαρκείας στο μπάσκετ. Στο μπάσκετ, βλέπετε, δημιουργείται ένα όραμα. Υπάρχει σχέδιο. Και το κοινό ανταποκρίνεται. Στο ποδόσφαιρο; 

Υ.Γ.3 Κάπου πήρε το αυτί μου ότι ο Πάνος Καμμένος κατεβάζει μια υποψήφια βουλευτή στον νομό Ξάνθης με το όνομα Σιδηρά Παρθένα. Δεν το έχω ψάξει, μπορεί να είναι και τρολάρισμα, αλλά, όπως και να έχει, αποτελεί θαυμάσια αφορμή για να ακούσουμε Iron Maiden.

Η δικαίωση του «προφήτη»

Η πολιτική, με τα τωρινά δεδομένα, είναι εύκολη δουλειά. Και οι πολιτικοί είναι για τα εύκολα. Για καμιά ζογκλερική δήλωση, για καμιά ανάρτηση στο twitter, για κανά μπινελίκι, για να υψώνουν τα ντεσιμπέλ της φωνής του κ.ο.κ. Αν, όμως, είναι έτσι οι αυθεντικοί πολιτικοί, τότε εγώ είμαι αεροπόρος επειδή πετάω χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα. Αλλά για ποιους πολιτικούς μιλάμε; Την Ραχήλ Μακρή και την Ζωή Κωνσταντοπούλου; Τον Παύλο Χαϊκάλη και την Άρια Αγάτσα (φώτο); Την Φώφη Γεννηματά και την Σοφία Βούλτεψη; Τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Γιάνη -με ένα «ν»- Βαρουφάκη; Σας παρακαλώ, ας είμαστε σοβαροί, δεν θέλω κουταμάρες. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πώς μπήκαν όλοι αυτοί στην Βουλή; Μόνοι τους; Όχι, βέβαια. Πώς έγινε Πρωθυπουργός ο Τσίπρας; Τον πήρε από το χεράκι η σύζυγός του και τον παλούκωσε στο Μαξίμου; Η απάντηση είναι αρνητική. Ο ελληνικός λαός τους τοποθέτησε στα έδρανα της Βουλής. Με την ψήφο του. Συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Γιατί τους ψήφισε; Διότι ο ελληνικός λαός λατρεύει τα ψέμματα, τις υπερβολές και τις έωλες υποσχέσεις. Η Ελλάδα, βλέπετε, είναι ένας θαυμάσιος τόπος με απαίσιους πολίτες που δεν σέβονται ούτε το μέλλον των παιδιών τους.

Με βάση το παραπάνω σκεπτικό είναι κρίμα να μπαίνουν στη Βουλή άνθρωποι όπως ο Ανατολάκης, ο Λαφαζάνης, ο Τατσόπουλος, ο Χαϊκάλης και η Μακρή, και να μένει στην απ' έξω ο Βασίλης Λεβέντης. Τι εστί, όμως, Βασίλης Λεβέντης; Εξαρτάται από την οπτική γωνιά του καθενός. Για κάποιους αντιπροσωπεύει την αντίδραση της cult πολιτικής σκηνής των 90's. Τότε που ο δικομματισμός κυριαρχούσε και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., κατά κύριο λόγο, έδενε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ορισμένοι, βέβαια, τον θεωρούν πιο γραφικό κι από το Πήλιο. Μια διασκεδαστική φιγούρα, δηλαδή, στα όρια της πολιτικής καρικατούρας, που εκτόξευε κατάρες και οργισμένα λογύδρια. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι τότε, την εποχή που η Trash TV έγινε τρόπος ζωής, την εποχή που η χαζομάρα, η έλλειψη παιδείας και η ψευτομαγκιά έγιναν μόδα, η τηλεόραση, πάντοτε με την βοήθεια πρόθυμων τηλεθεατών, εκμεταλλευόταν και διαπόμπευε τέτοιους ανθρώπους, χωρίς να παίζει ιδιαίτερο ρόλο αν οι απόψεις που υποστήριζαν περιείχαν ψήγματα λογικής ή ρεαλισμού.

Για μια σεβαστή μερίδα ανθρώπων, ωστόσο, ο Βασίλης Λεβέντης συμβολίζει τον ορισμό της συνέπειας. Αυτά που έλεγε τότε, περί διαφθοράς, κακής κατάστασης της οικονομίας, χαμηλής παραγωγικότητας κ.ά., τα ίδια ακριβώς λέει και σήμερα. Ο Βασίλης Λεβέντης, βλέπετε, ένας πρώην γραφικός και νυν δικαιωμένος «προφήτης», δεν άλλαξε πολύ: η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα άλλαξε σε σημείο να θεωρούνται απαραίτητες οι παρεμβάσεις του. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά παρουσιάζεται πιο ώριμος, πιο σοβαρός, σαν ένας παγκίτης που περίμενε υπομονετικά να μπει στη βασική εντεκάδα και να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ας ελπίζουμε ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί τον εθισμό που προκαλεί η εξουσία και η προβολή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει.

Υ.Γ.1 Τυχόν πρόσληψη του Αναστόπουλου στην Αρειανάρα θα σηματοδοτήσει την απαρχή του τακτικού ρεαλισμού. Ας ελπίσουμε ότι θα πάψουν και τα καραγκιοζιλίκια στον διοικητικό τομέα.

Υ.Γ.2 Ανυπομονώ να ξεκινήσει το τσου λου! Όσο για το ματς του Ολυμπιακού με την Μπάγερν, ένας φίλος μού είπε ότι θα το παίξει 0-5 τελικό. Δεν ξέρω τι, εν τέλει, θα συμβεί, αλλά μακάρι να κερδίσει ο Ολυμπιακός, αν και θα τρομάξω με αυτά που θα διαβάζω την επόμενη μέρα, όμως καλό είναι να θυμόμαστε ότι η Μπάγερν δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να φορτώσει τα αντίπαλα δίχτυα (κλισέ) με τέσσερα, με πέντε και με έξι γκολ. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να παίξει ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής και να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο. Οι παίχτες του Γκουαρντιόλα, εξάλλου, δεν φημίζονται για τις γρήγορες επιστροφές τους, καθώς το στυλ άμυνας που εφαρμόζει η Μπάγερν ονομάζεται υψηλό ποσοστό κατοχής και άμεση επανάκτηση της μπάλας μόλις αυτή χαθεί.

Υ.Γ.3 Οι Warlock, με frontwoman την Doro, την ιέρεια του metal, προκαλούν εθισμό με το συγκεκριμένο κομμάτι.