Γκέλες, ''γκέλες'' και είμαι γκολ!

Ακόμα και τώρα υπάρχουν πολλοί φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. που θεωρούν ότι όλα πορεύονται βάσει προγράμματος. Ότι όλα βαίνουν καλώς. Ότι η συνέχεια θα είναι καλύτερη. Ωστόσο, έχουν εμφανιστεί και κάποιοι που δεν είναι ευχαριστημένοι με αυτό που βλέπουν και που ξέρουν ότι αυτό το πράγμα δεν έχει σχέση με το πλάνο τριετίας του Σάντος. Μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς; Δεν νομίζω. Στα δυο εντός έδρας ματς με τους νεοφώτιστους, ο Π.Α.Ο.Κ. δέχτηκε τρία γκολ και μάλιστα θα μπορούσε να δεχτεί κι άλλα. Το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι πέρυσι σε 18 εντός έδρας ματς πρωταθλήματος είχε δεχτεί μόλις έξι γκολ. Μόνο και μόνο αυτό το στατιστικό αρκεί για να οδηγηθούμε συνειρμικά στη σύγκριση Σάντος - Δερμιτζάκη. Επί της ουσίας όμως δεν μπορείς να συγκρίνεις δυο ανόμοια πράγματα.

Ο Χάρι Κλιν έδωσε την δική του εκδοχή για τα τεκταινόμενα: ''Πιστεύω ότι είναι θέμα τύχης και συμπτώσεων. Πέρυσι υπήρχαν αντίστοιχες φάσεις, αλλά δεν τρώγαμε γκολ. Φέτος με 2-3 φάσεις ο αντίπαλός μας σκοράρει''. Η αλήθεια, αγαπητέ Κοντρέρας, είναι ότι η ομάδα πέρσι ήταν πιο σφιχτή στα μετόπισθεν, με λιγότερους κενούς χώρους και καλύτερη αλληλοκάλυψη. Πάντως, ο Χιλιανός έκανε αναφορά και για την προετοιμασία του Μπερέτα και του επέρριψε ευθύνες. Τα ίδια δήλωσε κι ο Λίνο. Για την ιστορία απλά αναφέρω ότι κανείς από τους δυο έκανε προετοιμασία με τον Ιταλό, αλλά δεν βαριέσαι. Εδώ έρχεται το πρώτο ερώτημά μου: αν ευθύνεται το κακό πρόγραμμα του Μπερέτα, δεν θα έπρεπε να επισημανθεί από τις πρώτες κιόλας μέρες της απομάκρυνσής του; Απαντώ μόνος μου ότι θα έπρεπε. Σειρά για το δεύτερο ερώτημα μου: η προετοιμασία ήταν καλή με τον Άγιαξ και την Φενέρ, αλλά όχι με τις Σέρρες, τον Αστέρα και τον Ολυμπιακό Βόλου; Απαντώ πάλι μόνος μου ότι μάλλον θυμόμαστε τον Μπερέτα όποτε γουστάρουμε.

Ότι και να δηλώνει ο Κοντρέρας, ο Λίνο και ο Δερμιτζάκης (ηλεκτροσοκάκιας) δεν έχουν καμιά σημασία από την στιγμή που η αλήθεια φαίνεται στο χόρτο. Όπως είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Π.Α.Ο.Κ. να επαναλάβει τα αποτελέσματα που είχε εντός (και εκτός) έδρας επί Σάντος. Μην ξεχνάμε κιόλας ότι φέτος -σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές- ο Π.Α.Ο.Κ. παίζει Ευρώπη, το οποίο σημαίνει παραπάνω παιχνίδια, περισσότερο άγχος, μεγαλύτερη καταπόνηση και ανάγκη για καλύτερη διαχείριση αποτελεσμάτων.

Κατά την γνώμη μου μεγάλη ευθύνη φέρει ο Ζαγοράκης, ο οποίος φρόντισε εν μία νυκτί να αυξήσει την πίεση στο μέγιστο, δηλώνοντας ότι: ''Φέτος πάμε για πρωτάθλημα''. Αυτό που δεν μας είπε είναι πως ακριβώς πάει για πρωτάθλημα. Με τι όπλα; Με τον Δερμιτζάκη; Τον βλέπω να μιλάει στην τηλεόραση με αυτό το υφάκι και να προτρέπει τους παίχτες του να διασκεδάσουν τα παιχνίδια και χαμογελάω. Πως να ξεκλειδώνουν κλειστές άμυνες τους λέει; Πως να κινούνται χωρίς την μπάλα τους λέει; Πως να κλείνουν χώρους και να αλληλοκαλύπτονται τους λέει; Πως να επιβάλλουν τον δικό τους ρυθμό τους λέει; Μάλλον όχι. Δεν πειράζει, όμως. Το άλλοθι βρέθηκε στο πρόσωπο του Μπερέτα. Εξάλλου, ο Δερμιτζάκης είναι φιλαράκι του Προέδρου. Κοίτα να δεις, όμως, που έπεσε λίγο κράξιμο μετά το ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου. Μην φανταστείτε τίποτα φοβερό. Δυσανασχέτησαν λίγο με τον Δερμιτζάκη, βρίσανε τον Παπάζογλου και πετάξανε ένα πετραδάκι στο αμάξι του Σάλπι. Η υπομονή, όμως, των οπαδών, ύστερα από την φυγή του Σάντος φαίνεται ότι εξαντλείται γρήγορα. Η πρόκριση στους ομίλους του πρώην Ουέφα μπορεί να γλύκανε τον κόσμο της ομάδας, αλλά δεν θα δεχτούν σε καμία περίπτωση να έρθει σε σύγκρουση με τον μαραθώνιο του πρωταθλήματος. Και φτάνω στο τρίτο ερώτημα μου: οι ισοπαλίες με Αστέρα και Ολυμπιακού Βόλου θεωρούνται γκέλες ή ''γκέλες''; Η ήττα στην Ξάνθη τι θεωρείται;

Πάντως, η απόφαση του Πανόπουλου να αντικαταστήσει τον Κεχαγιά θεωρείται σίγουρα αψυχολόγητη, έστω κι αν λειτούργησε ευεργετικά για την Ξάνθη, αλλά Πανόπουλος είναι αυτός ό,τι θέλει κάνει. Ο κλώνος του Οτσαλάν έδωσε την απαραίτητη ψυχολογική ντόπα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Βέβαια, σε αυτό βοήθησε κι ο Κοντρέρας με τον Μαλεζά. Η αμυντική λειτουργία δεν είναι τόσο δυνατή και συνολική όσο πέρυσι. Ο Ίβιτς που έβγαζε μάτια βλέπει την μπάλα σαν σκαμπό για να ξεκουραστεί, ο Λίνο ποτέ δεν μάρκαρε, ο Φιλομένο νομίζει ότι η εστία είναι κουμπότρυπα, ο Σάλπι φαίνεται βαρυκόκκαλος και οι Γκαρσία με Βιτόλο αδυνατούν να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Το αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να φάει γκολ, ο Κατόνγκο να δημιουργεί πολλά προβλήματα, ο Στρμπα να αποδεικνύει τους λόγους που ήταν στο μουντιάλ κι ο Βασιλακάκης να βάζει το όνομά του στις μεταγραφικές λίστες των ''μεγάλων'' ομάδων. Κι όλα αυτά με την Ξάνθη να παίζει χωρίς επιθετικό. Ο Πόι δεν μπορεί να παίξει κορυφή και για αυτό άλλαζε ρόλους με τον Κατόνγκο και τον Μαρσελίνιο, αφήστε που πολλές φορές κατέβαινε μέχρι τον αριστερό ασβέστη για να μαρκάρει. Επί της ευκαιρίας να δηλώσω ότι η Ξάνθη χτύπησε φλέβα χρυσού με τον Μπόατενγκ. Μου θυμίζει μεταγραφή τύπου Έμερσον κι όμως ελάχιστοι ασχολήθηκαν με αυτή την κίνηση. Η ουσία είναι ότι οι Θρακιώτες φέτος πολύ δύσκολα θα πέσουν. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον Δερμιτζάκη.

Για το έτερο ματς δεν θα γράψω πολλά. Ο Καραγεωργίου έχει σφυρηλατήσει ένα πειθαρχημένο σύνολο αποτελούμενο από μέτριους παίχτες και μπράβο του. Και να σκεφτεί κανείς ότι παίζει με αριστερό μπακ τον Ρουμπάκη και δεξί μπακ τον Κορδονούρη. Κάθε χρόνο κάνει λίγες προσθήκες σε θέσεις που πονάει η ομάδα και δείχνει εμπιστοσύνη στη ντόπια παραγωγή. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η ομάδα προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο με αρχή και τέλος κι αυτό έκανε στο Χαριλάου. Μάλιστα κατάφερε να μπαλώσει την αποβολή του Ολίσε τόσο καλά που δεν έπαιρνες εύκολα χαμπάρι ότι έπαιζε με παίχτη λιγότερο. Για μας τι να πούμε; Ο Κούπερ ήταν έξαλλος. Παρόλα αυτά δεν δείξαμε τόσο πανικοβλημένοι. Είχαμε προσήλωση στο πλάνο, υπομονή και τύχη. Ωστόσο, για μια ακόμη φορά δεν μπορέσαμε να εκμεταλλευτούμε την αριθμητική μας υπεροχή. Όσο κυλούσαν τα λεπτά η άμυνα των αντιπάλων οπισθοχωρούσε και έκανε το έργο μας πιο δύσκολο. Ευτυχώς ο Τσέζαρεκ λύτρωσε την ομάδα. Η πλάκα είναι ότι την μπαλιά για το γκολ την βγάζει (πάλι) ο Μίτσελ. Μήπως να βάλουμε δεξί μπακ τον Νέτο, αριστερό μπακ τον Βαγγέλι και έξω αριστερά τον Μίτσελ; Ούτως ή άλλως στην άμυνα πελαγοδρομεί. Όπως και να 'χει, από το ματς κρατάμε μόνο την νίκη. Ο Εργοτέλης στάθηκε καλά και ίσως το πιο δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν το Χ. Πλέον, στρέφουμε την προσοχή μας στο εκτός έδρας παιχνίδι με τη Ρόζενμποργκ.

Υ.Γ.1 Παρελθόν αποτελεί ο Ντούσαν. Ήδη κυκλοφόρησαν φήμες για τον επόμενο σταθμό του. Ακούς Νικόλα; Ακούς Παύλο;

Υ.Γ.2 Την Κυριακή έχουμε Π.Α.Ο.Κ. - Άρης. Προσδεθείτε.

Playstation, προσωπολατρείες και Άρης!

Ο Άρης πέρυσι ήταν ένα σύνολο χωρίς αρχή και τέλος. Θέλω να πιστεύω ότι φέτος τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Τα δείγματα γραφής που αποκόμισα από το ματς με το Περιστέρι είναι άκρως ενθαρρυντικά. Κερδίσαμε με 77-61, εξαργυρώνοντας το ξέσπασμα που είχαμε στο τρίτο δεκάλεπτο. Όχι δεν παίξαμε σπουδαίο μπάσκετ, ούτε γίναμε ομαδάρα. Αλλά συγκριτικά με πέρυσι παρουσιαστήκαμε βελτιωμένοι και διαφορετικοί. Δείξαμε όρεξη, διάθεση και είχαμε κινητικότητα, στοιχεία που πέρυσι ήταν απόντα καθόλη τη διάρκεια της σεζόν. Δείξαμε μεγαλύτερη δημιουργικότητα και ομαδικότητα. Και επιτέλους φάνηκε ότι κάτι κινείται στον πάγκο. Θα μου πείτε με το Περιστέρι παίζαμε. Μπορεί ο αντίπαλος να φαίνεται αποδυναμωμένος σε σχέση με πέρυσι, αλλά δεν παύει να είναι μια ομάδα τύπου Πεδουλάκη.

Υπήρχαν όμως και μειονεκτήματα. Με βάση το σκορ παίξαμε δυνατή άμυνα, αλλά στο παρκέ δεν είδα κάτι τέτοιο. Υστερούσαμε σε δύναμη και ύψος και αυτό φαινόταν κάτω από τα καλάθια. Αυτός ο Ντάνστον δεν με γέμισε ιδιαίτερα και σίγουρα δεν είναι πεντάρι. Διάβαζα και κάτι φήμες ότι θέλουμε τον Χαλπερίν και ότι ψάχνουμε το μπαμ με τον Γιασικεβίτσιους. Ρε αυτοί είναι γκαρντ! Πάρτε ψηλό χθες! Εκτός αν το τεχνικό επιτελείο θεωρεί ότι ο Τσαϊρέλης θα μεταμορφωθεί σε κλώνο του Μαλόουν κι ο Σκορδίλης σε κλώνο του Κεμπ. Επίσης, πρέπει να απαλλαγούμε από αυτή την κατάρα με τα τρίποντα. Βλέπω να μας παίζουν όλοι οι αντίπαλοι ζώνη και να χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Και γαμώ την ατυχία μου με τον Βεργίνη: ρήξη χιαστών και πέντε μήνες εκτός. Να γυρίσει σιδερένιο το παλικάρι!

Και πάμε στον Ολυμπιακό. Είδα το σχήμα που κατέβασε ο Βλάχος με τα τρία αμυντικά χαφ και σκέφτομαι θα δεινοπαθήσει ο Ολυμπιακός. Έλα όμως που έγινε ακριβώς το αντίθετο. Οι γραμμές του Αστέρα είχαν περιοριστεί ή καλύτερα είχαν εξαφανιστεί. Μόνο η αμυντική γραμμή υπήρχε. Το κέντρο με τους Λαδάκη, Καρέρα και Μπαστία (φαλακρομαλλιάς) περίμενα ότι θα κόντραρε το αντίστοιχο του Ολυμπιακού, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και πως να γίνει όταν οι φιλοξενούμενοι έπαιζαν χωρίς επιθετικό; Πως να γίνει όταν οι Αράς και Ρούμπιλ ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα; Το χειρότερο όλων ήταν ότι ο Αστέρας δεν έδειχνε διάθεση να βγει μπροστά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ήλπιζε ο Βλάχος.

Οι Πειραιώτες ήταν από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος ορεξάτοι, κινητικοί και λίαν απειλητικοί. Ο Βαλβέρδε έκανε το χατήρι όλων αυτών που γκρίνιαζαν, έβαλε τον Ιμπαγάζα να μοιράζει μπαλιές, πέταξε στα φτερά τους Ρόμενταλ και Ριέρα και το ματς καθάρισε πριν καν αρχίσει. Ο Ραούλ Μπράβο ανέβαινε συχνά πυκνά και λίγο πριν φτάσει απέναντι στον Αργυρόπουλο συνέκλινε προς τον άξονα και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που πάτησε περιοχή. Αντίθετα ο Τοροσίδης καθόταν στα αυγά του, ίσως διότι φοβόταν τον Αράς. Στο ημιχρόνιο ο Βλάχος προσπάθησε να αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά δεν είχαν ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Σε αυτό συνετέλεσε και η απόδοση του καλύτερου παίχτη του Ολυμπιακού: του Μπαρτολίνι. Το γλυκό ψήθηκε με την αποβολή του Μπαστία.

Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε πολύ εύκολα με 3-0 και έδειξε ότι ατομικά τουλάχιστον έχει κάποια ποιότητα. Το θέμα είναι τι γίνεται σε ομαδικό επίπεδο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αγωνιστική παρουσία της ομάδας στα προηγούμενα ματς και φυσικά δεν μπορώ να μην υπολογίσω το κάκιστο παιχνίδι του Αστέρα. Ο χρόνος θα δείξει. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι δεν παίζει Ευρώπη, πράγμα που σημαίνει ότι όλο το βάρος θα πέφτει στο πρωτάθλημα. Υποθέτω ότι η πίεση και η γκρίνια θα ξεφύγει σε ορισμένες περιπτώσεις. Και επιτέλους τι κατάντια είναι αυτό το πράγμα; Έρχεται ο Πάντελιτς, βάζει ένα γκολ κι αρχίζει όλο το γήπεδο να φωνάζει το όνομά του. Έρχεται ο Ριέρα, κάνει ένα τσαλιμάκι κι αρχίζει όλο το γήπεδο να φωνάζει το όνομά του. Η προσωπολατρεία στο μεγαλείο της. Κι ο λακαμάς ο Πάντελιτς έδειχνε το σήμα της ομάδας στον κόσμο. Ρε επαγγελματίες είναι! Τα λεφτά αγαπάνε!

Κι από το Καραϊσκάκη πάμε στο Σαν Μαμές, όπου Αθλέτικ Μπιλμπάο και Μπάρτσα αναμετρήθηκαν με το σκορ να λήγει 3-1 υπέρ των φιλοξενουμένων. Έχω βαρεθεί να ακούω για το playstation που παίζει η Μπάρτσα και το πόσο μεγάλη είναι η απουσία του Μέσι. Η Μπάρτσα έχει παίχτες με σπουδαίες ατομικές ικανότητες, αλλά αυτό δεν αρκεί. Όλοι αυτοί πρέπει να λειτουργούν ως ένα σώμα και μια καρδιά. Για να γίνει αυτό όμως απαιτείται πάρα πολύ δουλειά, κάτι που αδυνατούμε να καταλάβουμε και για αυτό το αποκαλούμε playstation. Όσο για το βάρος που ρίχνουν στην απουσία του Μέσι, έχω να πω ότι με αυτό τον τρόπο υποτιμούν την Μπαρτσελόνα. Η Μπαρτσελόνα δεν είναι μόνο ο Μέσι. Η δύναμή της είναι το σύνολο, το οποίο όπως πολύ σωστά έλεγε κι ο Καρπετόπουλος λειτουργεί υπό ένα κοινό κώδικα. Έναν κώδικα που ο Ιμπραΐμοβιτς δεν μπορούσε να κατανοήσει και για αυτό πήρε τσαχούρι. Ας επιστρέψουμε όμως στα του ματς.

Το μυστικό της Μπαρτσελόνα απόψε ήταν ο Κεϊτά. Πολύ δουλειά στον άξονα, έδινε ελευθερία κινήσεων στα υπερπολύτιμα γρανάζια Τσάβι και Ινιέστα και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό έβγαινε κι ως κρυφός κυνηγός. Κάπως έτσι πέτυχε και το γκολ στο 56' λεπτό. Κι όμως το παιχνίδι δεν πήγαινε άσχημα για την Μπιλμπάο. Πίεζε αρκετά ψηλά και ανέβαζε μεθοδικά την απόδοσή της. Όμως η αποβολή του Αμορεμπιέτα στο 34' λεπτό, άλλαξε τα σχέδια του Καπαρός. Ουσιαστικά από την αποβολή και μετά - και κυρίως με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου - η νίκη ήταν θέμα χρόνου για τους φιλοξενούμενους. Ο Ντάνι Άλβες έκανε συνεχώς κούρσες από δεξιά, ο Πικέ ανέβαζε την άμυνα ψηλά, ενώ οι Μπούσκετς και Πέντρο έπαιζαν τον ρόλο τους άψογα, την στιγμή που ο Βίγια επιβεβαίωνε τους λόγους της απομάκρυνσης του Σουηδού. Πόσο να άντεχαν οι Βάσκοι με δέκα παίχτες και την βροχή να πέφτει σαν ρύζι; Κι όμως πάλεψαν όσο μπορούσαν και μπράβο τους.

Το εντυπωσιακό όμως είναι το πως η ομάδα διαχειρίζεται την πίεση. Ακόμα και σε κατάσταση που η Μπιλμπάο πίεζε ψηλά την άμυνα δεν είδα ούτε μια καμινάδα. Έψαχναν συνεχώς να βρουν τον ελεύθερο συμπαίκτη για τον απλό λόγο ότι ξέρουν ότι κάποιος θα είναι ανενόχλητος! Ακόμα κι όταν η μπάλα γύριζε στον Βαλντέζ αυτός δεν την σούταρε στα πουλιά, αλλά έψαχνε την συρτή πάσα. Με λίγα λόγια δεν πουλάνε την μπάλα. Και για να κλείσουμε το θέμα του playstation η Μπάρτσα είναι πολύ καλύτερη από το μηχανοκούτι, διότι είναι πραγματική. Κι αν κάποιος θέλει να υμνήσει την ομάδα του Πεπ μπορεί να βρει πολλούς λόγους για να το κάνει, όπως για παράδειγμα οι ταχύτατες επιστροφές που έχουν οι παίχτες στην άμυνα και το πόσο γρήγορα καλύπτουν τους κενούς χώρους. Το κάνει αυτό το playstation;

Υ.Γ.1 Το άρθρο συνοδεύεται από ένα μουσικό άσμα των γιγάντιων W.A.S.P.

Ο καημένος

Όταν ο Πατέρας στις 8 Δεκεμβρίου του 2009 αποφάσισε ότι ο Κάτε δεν του έκανε, βρήκε τον αντικαταστάτη του Ολλανδού στο πρόσωπο του Νιόμπλια. Στην πραγματικότητα η δουλειά του Νιόμπλια δεν ήταν τόσο δύσκολη: παρέλαβε μια έτοιμη ομάδα από τον Κάτε, η οποία μάλιστα ήταν ιδιαίτερα γυμνασμένη. Αυτό του επέτρεψε να πάρει το πρωτάθλημα και το κύπελλο, χωρίς όμως να παίξει καμιά ιδιαίτερη μπάλα. Ο Νικόλας πήγαινε εκ του ασφαλούς, προτιμώντας να ελαχιστοποιεί τους κινδύνους και τα ρίσκα. Αυτό που κατά την γνώμη μου κατάφερε ο Νιόμπλιας ήταν να αυτοκτονεί και να χάνει βαθμούς, αλλά ευτυχώς για αυτόν οι διώκτες του εμφάνιζαν παρόμοιες τάσεις αυτοχειρίας ή απλά αδυνατούσαν να βρεθούν στο ύψος των περιστάσεων. Επιπλέον, η ομάδα σταμάτησε να παράγει τους δεδομένους αυτοματισμούς που είχε επί Κάτε και μετατράπηκε σε μια προβλέψιμη και σχετικά αργή ομάδα.

Το γιατί ο Νικόλας έμεινε στην ομάδα δεν το κατάλαβα. Υποθέτω όμως ότι τα ενδεχόμενα είναι δύο: είτε ο Πατέρας ενθουσιάστηκε από τις προπονήσεις και το κοουτσάρισμα του Νιόμπλια, είτε πολύ απλά δεν ήταν ηθικά σωστό να διώξεις έναν προπονητή που σου πήρε το double. Βέβαια η πρόσφατη ιστορία του τριφυλλιού κατά το έτος 2004 μας δείχνει άλλα πράγματα. Ας μην ξεφεύγουμε. Πριν αρκετούς μήνες είχα γράψει ένα άρθρο για την συνεισφορά του Νιόμπλια στην κατάκτηση του περσινού πρωταθλήματος. Το άρθρο που γράφω τώρα αφορά την εικόνα που εμφανίζει ο Π.Α.Ο. στους πρώτους επίσημους αγώνες και λέω επίσημους, διότι τα φιλικά είναι της πλάκας. Δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα από φιλικούς αγώνες.

Αυτό που βλέπω είναι ότι ο φετινός Παναθηναϊκός είναι συνέχεια του περσινού από το σημείο που ανέλαβε ο τσίμπλας με μια μόνο εξαίρεση: οι παίχτες είναι αγύμναστοι. Η ομάδα φέτος είναι αποκλειστικά του Νιόμπλια και τα πράγματα δείχνουν ότι πάνε προς το χειρότερο. Αυτός έκανε την προετοιμασία της, αυτός την μόνταρε, αυτός την μπλένταρε. Θα έλεγα ότι αυτός την γύμνασε κιόλας, αλλά ο συγκεκριμένος τομέας δεν είναι αποκλειστικά δικός του. Τι είδους συνεργασία είχε όμως με τον Κέζο που ήταν υπεύθυνος στον τομέα της φυσικής κατάστασης; Και λέω ήταν, διότι ο άνθρωπος αποτελεί παρελθόν. Αν πετούσε αετό ο Νίκος δεν το έβλεπε; Και έστω ότι φταίει ο Κέζος. Τώρα που έρχεται ο Έμπεν το πρόβλημα θα λυθεί; Κατά την γνώμη μου η κατάσταση - έστω και λίγο - θα βελτιωθεί, αλλά αυτά τα πράγματα γίνονται στην προετοιμασία, ειδάλλως το μόνο που κάνουμε είναι μπαλώματα. Η αμέλεια του τεχνικού επιτελείου στο θέμα αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτείς ότι η ομάδα έχει και παίχτες που έδωσαν το παρόν στο μουντιάλ και ως εκ τούτου όφειλαν να είναι πιο προσεχτικοί με την μεταμουντιαλική διαχείρισή τους. Και έστω ότι ο Έμπεν καταφέρνει έως ένα βαθμό να γυμνάσει τους παίχτες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ομάδα θα αλλάξει και αγωνιστικό πρόσωπο; Όχι βέβαια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που χρίζουν επίλυσης.

Έχοντας δει όλα τα φετινά ματς του Π.Α.Ο. μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η έλλειψη σωστής και ρεαλιστικής τακτικής, καθώς και η αβέβαιη στρατηγική που επιλέγει ή αναγκάζεται να επιλέξει ο τεχνικός του τριφυλλιού. Για παράδειγμα στο χωράφι της Λεωφόρου απέναντι στην Ξάνθη τι επεδίωκε ο Παναθηναϊκός;Έτσι όπως έπαιξε μου φάνηκε ιδιαίτερα ικανοποιημένος με το Χ, το οποίο και πήρε. Έλα όμως που πήγαινε για την νίκη.

Στο Χαριλάου είδα ένα παιχνίδι ονειρικά πλασμένο για το 0-0. Πολύ μέτρια απόδοση κι από τις δυο ομάδες. Θα μου πείτε, όμως, ότι υπάρχει και το άλλοθι της Ευρώπης. Να το καταπιώ εν μέρει. Ποιο ήταν το πλάνο του Νιόμπλια; Ανέβηκε στη Σαλονίκη για να μην χάσει; Για να κερδίσει; Δεν το ένοιαζε τόσο το αποτέλεσμα; Κράταγε δυνάμεις για την Βαρκελώνη; Ίσως ούτε ο ίδιος δεν ήξερε. Μιλάμε όμως για την μόλις δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος και μάλιστα για ένα ντέρμπι στο οποίο ο τσίμπλας δεν πήρε ούτε ένα ρίσκο.

Στην Βαρκελώνη τι επιζητούσε; Προσωπικά δεν κατάλαβα. Δεν θα σταθώ στις δηλώσεις του κώλου που διάβαζα πριν το ματς, αλλά σε αυτό που είδα μέσα στο γήπεδο. Παίζεις σε κατηφορικό γήπεδο, με αντίπαλη ομάδα πολύ ανώτερη από την δικιά σου που έχει σκοπό να σε κοιμίσει και να σε εκτελέσει. Τι κάνεις; Το πρώτο πράγμα είναι να μην ξεφτιλιστείς. Και για να μην ξεφτιλιστείς βάζεις τρία σέντερ μπακ με τον τρίτο να δίνει βάθος στην αμυντική γραμμή. Έπειτα, ψάχνεις την κόντρα και προσπαθείς να ανοίξεις το παιχνίδι με αντεπιθέσεις. Αυτό το 5-3-2 βέβαια δεν αρέσει σε κάποιους. Φαίνεται ότι το θεωρούν ντεμοντέ. Στη μπάλα όμως υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες χωρίς εξαιρέσεις. Η πεντάρα φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη.

Και ερχόμαστε στην Καβάλα. Όπως και με την Ξάνθη φαινόταν ότι κυνηγάς την νίκη. Τα φαινόμενα όμως συχνά απατούν. Κάκιστη διαχείριση του ματς, το 0-1 γίνεται γρήγορα 2-1, στο τέλος παίρνεις το Χ και είσαι και ευχαριστημένος από πάνω. Η δήλωση του Μπουμσόνγκ τα λέει όλα: «Στο πρώτο ημίχρονο περιμέναμε να κερδίσουμε το παιχνίδι, αλλά μετά τα γκολ που δεχτήκαμε από την Καβάλα δημιουργήθηκε κατάσταση πανικού». Για μια ακόμη φορά είναι ξεκάθαρο ότι έχεις πολλά προβλήματα, αλλά μάλλον όχι την απαιτούμενη ικανότητα για να τα λύσεις. Μην ξεχνάμε όμως ότι η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει και την κούραση από την Βαρκελώνη. Ωραία δικαιολογία δεν είναι;

Η αλήθεια που προκύπτει από τα τέσσερα αυτά ματς είναι ότι το υλικό του Παναθηναϊκού είναι υπερεκτιμημένο. Όπως υπερεκτιμημένες είναι και οι δυνατότητες του Νιόμπλια. Η ομάδα πέρα από την έλλειψη φυσικής κατάστασης βρίσκεται εγκλωβισμένη στην τακτική του προπονητή της που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε λάθος στρατηγικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γάλλος: είναι προφανές ότι άλλο σχέδιο πλην του ''να φτάσει η μπάλα στο Σισέ'' δεν υπάρχει. Ο Γάλλος είναι γκολτζής, αλλά δεν μαρκάρει και δεν ντριπλάρει. Ας προσθέσουμε δίπλα στον Γάλλο τον τακτικά ανούσιο και αφελή Λέτο που νομίζει ότι το μαρκάρισμα είναι ποδοσφαιρική ταπείνωση. Για να βάλουμε και τον φανερά ντεφορμέ Νίνη που δεν έχει βελτιωθεί παρά ελάχιστα από τότε που μας συστήθηκε. Μη ξεχάσω και τον Κατσουράνη που έχει ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη τάκλιν. Ο Καραγκούνης που μάλλον θέλει, αλλά δεν μπορεί; Ο ψόφιος Σίλβα που βρίσκεται για τρίτο χρόνο στην Παιανία και ακόμα περιμένουμε να κάνει μια προσωπική ενέργεια; O Σιμάο που ναι μεν μαρκάρει και τρέχει, αλλά είναι αργός και δεν μπορεί να πασάρει; Ο Σπυρόπουλος που τρώει τις ντρίμπλες και τις προσποιήσεις λες και είναι ο Γάσπαρης; Ο Τζόρβας που το παίζει διανοούμενος, αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να βγει για έξοδο; Κάνει δυο βήματα εμπρός, μετανιώνει και πάλι στο καβούκι του. Ο μόνος παίχτης που ξεχωρίζει και βγάζει φρεσκάδα είναι ο Γκαρσία. Άντε κι ο Γκοβού που (ψιλο)δείχνει ότι τακτικά την ξέρει την θέση. Σύμφωνα με τα παραπάνω δεν προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι η άμυνα και κυρίως το κεντρικό αμυντικό δίδυμο βρίσκεται αρκετές φορές εν μέσω πυρών.

Οπότε όταν βραχυκυκλώνει ο Σισέ ποιος βγάζει το φίδι από την τρύπα; Η απάντηση είναι ο φούφουτος. Η μεσαία γραμμή είναι ανήμπορη να τρέξει, να μαρκάρει, να δημιουργήσει και το ερώτημα είναι τι κάνει ο Νικόλας για αυτό; Μάλλον κι αυτός είναι ανήμπορος. Ο καημένος. Η σύγχυσή του φαίνεται κι από τις δηλώσεις του. Όταν πρωτοανέλαβε ήταν προσεχτικός και φειδωλός, πλέον όμως δηλώνει ότι του έρθει. Όλες αυτές οι αδυναμίες που προανέφερα καλύπτονται -έως ένα βαθμό- από την ποιότητα κάποιων παιχτών που διαθέτει το τριφύλλι, τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη όμως κάνουν μπαμ και βρίσκουν εφαρμογή. Θα πρέπει να βελτιωθεί πολύ στη συνέχεια αν θέλει να ελπίζει για πρόκριση στην επόμενη φάση του τσου λου. Το πρωτάθλημα έχει δρόμο ακόμη. Θα κλείσω το θέμα με ένα ερώτημα που προέκυψε από την ανταλλαγή απόψεων που είχα πρόσφατα με τον φίλο Υπουργό: Ο Νιόμπλιας θα προλάβει την παρέλαση;

Να πω και δυο λόγια για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Την έχω παρακολουθήσει στα τρία τελευταία παιχνίδια της. Με τον Αίαντα ήταν ορεξάτη, αλλά με την Σοσιεδάδ και την Εσπανιόλ δεν μου άρεσε. Άχρωμη και άγευστη. Στο χθεσινό ματς απέναντι στην ομάδα του Ποκετίνιο τα βρήκε ιδιαίτερα σκούρα. Κέρδισε μεν με 3-0, αλλά η εικόνα δεν ήταν καλή. Η άμυνα έχει σφίξει, αλλά στην επίθεση είναι πολύ δυσκοίλια. Οι Χιγκουαΐν, Ρονάλντο, Ντι Μαρία και Οζίλ αλλάζουν συνεχώς θέσεις, αλλά μάλλον μπερδεύουν περισσότερο τον εαυτό τους παρά τον αντίπαλο. Ειδικά αυτός ο Ρονάλντο (ποζεράς) νομίζει ότι συμμετέχει σε διαγωνισμό επίδειξης ικανοτήτων. Οι φιλοξενούμενοι πίεζαν ψηλά και δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στην ανάπτυξη της Ρεάλ και μάλιστα αν ήταν πιο ικανοί και τυχεροί θα μπορούσαν να έχουν ισοφαρίσει το γκολ-πέναλντι του Ρονάλντο. που πέτυχε στο 29' λεπτό. Παρόλα αυτά η κατάσταση άλλαξε όταν οι δυο ομάδες έμειναν με δέκα παίχτες γύρω στο 60' λεπτό. Το παιχνίδι άνοιξε αρκετά, πολλοί χώροι έμειναν κενοί, τα κεντρικά και ακραία χαφ της Εσπανιόλ παρέδωσαν πνεύμα και κάπως έτσι οι γηπεδούχοι πέτυχαν δυο γκολ στο τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα. Πάντως, ο αλαζόνας προπονητής των Μαδριλένων έχει πολλή δουλειά μπροστά του. Προβλέπω στα ματς απέναντι στην Μπάρτσα να ακολουθεί την άθλια τακτική που είχε επιλέξει από τον πάγκο της Ίντερ και πραγματικά τουλάχιστον για φέτος αδυνατώ να δω την Ρεάλ να σηκώνει κάποια κούπα. Για να γίνει κάτι τέτοιο θέλει βελτίωση και παίχτες.

Και κάτι τελευταίο, αλλά άκρως σημαντικό: αν το Ρεάλ - Εσπανιόλ γινόταν σε ελληνικό έδαφος, με Έλληνα διαιτητή και Έλληνες οπαδούς θα είχαν πάρει το διαιτητικό τρίο και θα το είχαν κρεμάσει ανάποδα. Πρέπει να σταματήσει αυτή η καραμέλα με το θεαματικό και συνάμα δίκαιο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και πως όλοι απαρνιούνται να παρακολουθήσουν ελληνικό πρωτάθλημα για να δουν ξένες ομάδες. Έχει λιώσει και έχει γίνει σκόνη. Διότι, αν πραγματικά βλέπανε ξένα πρωταθλήματα θα ξέρανε ότι ούτε ιδιαίτερο θέαμα έχει, ούτε η διαιτησία είναι καλύτερη από τη δικιά μας. Δυστυχώς και σε αυτό το θέμα έχουν ευθύνη τα Μ.Μ.Ε. που όλοι την ώρα γκρινιάζουν για το μίζερο πρωτάθλημά μας, το απαξιώνουν συνεχώς και έχουν καταντήσει να μιλάνε για τα πάντα πλην μπάλας. Και να σκεφτείτε ότι πληρώνονται από αυτό. Και φυσικά ευθυνόμαστε όλοι εμείς που τους ακούμε και τους διαβάζουμε χωρίς να σκεφτόμαστε. Κάποια στιγμή θα το αναλύσουμε το θέμα.

Υ.Γ.1 Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω ότι χθες το βράδυ σκότωσα το πρώτο κουνούπι με την ηλεκτρορακέτα μου! Βέβαια, η εν λόγω ρακέτα προοριζόταν για άλλο σκοπό, αλλά με πρόλαβαν οι εξελίξεις ρε γαμώτο. Με πρόλαβαν οι ρουφιάνες.

Κλεφτοκοτάδες

Χθες παρακολούθησα τον Άρη και την Α.Ε.Κ. Τον Π.Α.Ο.Κ. δεν τον είδα και ως εκ τούτου δεν μπορώ να τον κρίνω. Το καλό είναι ότι και οι τρεις ομάδες πήραν θετικά αποτελέσματα που μεταφράζονται σε καλό πλασάρισμα στην βαθμολογία του Πλατινί.

Θα ξεκινήσω από την Α.Ε.Κ. Κέρδισε 3-1. Μάλιστα. Αν κάποιος δεν είχε δει το ματς και μάθαινε απλώς το σκορ θα έλεγε εύκολη νίκη για την Α.Ε.Κ. Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Άλλο το αποτέλεσμα κι άλλο η εμφάνιση. Για μια ακόμη φορά ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Κυριολεκτικά χωρίς αρχή και τέλος. Είναι τυχερή που έπαιζε με την φιλότιμη Χάιντουκ και όχι με καμιά σοβαρή ομάδα γιατί το τρίμπαλο δεν θα το γλίτωνε. Αυτό το πράγμα είναι ομάδα του Μπάγιεβιτς; Αυτό το απείθαρχο σύνολο είναι προϊόν του Ντούσαν; Η ομάδα δεν έχει ακραία μπακ. Η πλάκα είναι ότι κανείς δεν βοηθά αυτά τα μπακ. Οι παίχτες που βρίσκονται μπροστά τους μαρκάρουν με τα μάτια. Χθες ήταν ο Σκόκο (τεμπελόσκυλο του κερατά) και ο Μπερνς. Στον άξονα δεν υπάρχουν χαφ. Δεν υπάρχουν χαφ. Ο Καφές είναι φανερό ότι δεν μπορεί μόνος του και ο Ντιόπ απλά δεν υπάρχει. Χθες υπήρχαν στιγμές που ο Ντιόπ αδυνατούσε να πασάρει στα πέντε μέτρα. Υπήρχαν στιγμές που η (αργοκίνητη) μεσαία γραμμή δεν υπήρχε. Υπήρχαν στιγμές που νοσταλγούσες τον Μάκο. Ρε τον Μάκο! Υπήρχαν στιγμές που η Χάιντουκ φάνταζε Μπάρτσα με αντίπαλο τον Π.Α.Ο. Και να τα σουτ, και να οι κάθετες, και να οι σακούλες από τους Κροάτες. Η ομάδα εξακολουθεί να έχει τρανταχτές αδυναμίες και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει βελτίωση. Τόσους μηνες τα ίδια κια τα ίδια. Χρειάζεται παίχτες και όπως φαίνεται χρειάζεται και προπονητή.

Και πάμε στην Αρειανάρα! Ευχαριστήθηκα μπάλα. Ευχαριστήθηκα ατμόσφαιρα. Ευχαριστήθηκα αποτέλεσμα. Όλα πήγαν καλά. Ποιος να φανταζόταν ότι μετά την μέτρια εμφάνιση με τον Π.Α.Ο. θα κέρδιζε την Ατλέτικο και μάλιστα χωρίς να καταφύγει σε τακτικές κλεφτοκοτά. Το ευρωπαϊκό κίνητρο όμως είναι ισχυρότατο. Το ενδεχόμενο οι Ισπανοί να μπήκαν σχετικά χαλαροί στο χόρτο δεν με απασχολεί καθόλου. Να μην μπαίνανε χαλαροί. Αυτό δεν μειώνει την εμφάνιση και φυσικά δεν μειώνει την νίκη. Η ομάδα είχε ορθολογικό στήσιμο και σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο. Το κυριότερο όμως ήταν ότι είχε συγκεκριμένη αγωνιστική συμπεριφορά - πριν και - μετά το γκολ κι ότι ότι είχε πειθαρχημένη διάταξη στον αγωνιστικό χώρο.

Ο κάθε παίχτης ήξερε τον ρόλο του μέσα στο γήπεδο. Ο Πρίττας απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι συγκαταλέγεται στα κορυφαία χαφ του πρωταθλήματος. Ακούραστος εργάτης, ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή του. Καλό το ντεμπούτο του Φατί, ο οποίος έδειξε να διαθέτει καλά στοιχεία. Θα τον ξαναδούμε όμως τον Γάλλο. Κατά την γνώμη μου η πολύ καλή εμφάνιση πηγάζει από την μεγάλη πίεση του Άρη στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Δεν ήταν όμως μόνο ο Σάκαρος κι ο Φατί. Υπήρχε ο Μενδρινός που στα χαρτιά φαινόταν αριστερό εξτρέμ, αλλά στην πραγματικότητα μετουσιωνόταν σε τρίτο χαφ. Ουσιατικά ο τομέας ευθύνης του Μενδρινού απαιτούσε οχι μόνο κάθετο, αλλά και οριζόντιο τρέξιμο. Υπήρχε ο Χαβίτο που όση μπάλα δεν ξέρει, τόσα πνευμόνια και καρδιά διαθέτει. Είπα ότι δεν ξέρει μπάλα; Γράψτε άκυρο. Στην φάση του γκολ ο Χαβίτο λειτουργεί άψογα. Τέτοιες φάσεις σπάνια καταλήγουν σε γκολ. Ο Χαβίτο έχει συγκλίνει προς στον άξονα, ''διαβάσει'' την πάσα του Ρουίζ, κάνει την κίνηση χωρίς την μπάλα, κοντρολάρει με το στήθος, γυρίζει το κορμί του, εκτελεί με το κακό του πόδι και στέλνει το τόπι εκεί που θέλει. Το γκολ αυτό έδωσε στον Άρη τρεις πολύτιμους βαθμούς που του δίνουν το δικαίωμα να ελπίζει ακόμα και για πρόκριση. Έχουμε όμως ακόμα δρόμο. Ας μην ξεφεύγουμε.

Ωστόσο, δεν ήταν όλα ρόδινα. Το ότι κερδίσαμε την Ατλέτικο δεν μας έκανε ξαφνικά ομαδάρα, ούτε εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας τα μειονεκτήματά μας. Για παράδειγμα ο αδύνατος κρίκος φαίνεται να είναι ο Μίτσελ. Όπως πέρυσι είχαμε τον Αράνο, φέτος έχουμε τον Μίτσελ. Τον παρακολουθούσα να χάνεται στις μεταβιβάσεις και στις αλληλοκαλύψεις. Υπήρχαν στιγμές που δεν μάρκαρε παίχτη, αλλά καθόταν και κοιτούσε τον αντίπαλο λες και ήταν γκόμενα. Το ότι ο κίνδυνος ελαχιστοποιήθηκε από τα αριστερά οφείλεται στον Μενδρινό, ο οποίος χθες έκανε πολύ δουλειά. Σε αντίθεση με το αριστερό άκρο άμυνας, στην δεξιά πλευρά δέσποζε ο σκύλος. Είναι προφανές ότι ο Βαγγέλι δεν είναι Πανούτσι, αλλά χθες η δίψα του υπερίσχυσε των όποιων ατομικών μειονεκτημάτων του. Θεωρώ ευτύχημα το ότι δεν έπαιξε ο Νέτο, καθώς και το ότι δεν έπαιξε ο Τόχα. Ο Νέτο σε συνδυασμό με τον Μίτσελ από την άλλη πλευρά της άμυνας αφήνουν αρκετές φορές ακάλυπτο το κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Ευτυχώς αυτό χθες έγινε ελάχιστες φορές, τόσο λόγω της αρχοντικής παρουσίας του Γκιάρο, όσο και της πολύ καλής παρουσίας του Λαζαρίδη, ο οποίος μάλιστα κάλυπτε συχνά πυκνά τον αριστερό οπισθοφύλακα Μίτσελ. Αναφορικά με τον Τόχα μου φαίνεται πολύ ντελικάτος για ματς που απαιτούν ένταση και δύναμη. Ο Κολομβιανός δεν με έχει πείσει ακόμα ούτε ως αμυντικό χαφ, ούτε ως αριστερό χαφ.

Η ομάδα με βάση και τα περσινά δείγματα γραφής μου δείχνει ότι βαρόμετρο είναι η μεσαία γραμμή. Επίσης, φαίνεται ότι διαθέτουμε αρκετά καλή φυσική κατάσταση που μας επιτρέπει να πιέζουμε τον αντίπαλο σχετικά ψηλά, να κλέβουμε μπάλες και να βγαίνουμε στην κόντρα. Να σημειωθεί ότι στην χθεσινή αναμέτρηση η πίεση ξεκινούσε από τους Κόκε και Ρουίζ. Αυτοί οι δυο ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας και μπορώ να πω ότι τα πήγανε πολύ καλά, τόσο ανασταλτικά όσο και επιθετικά. Οι αλληλοκαλύψεις έχουν βελτιωθεί σε ικανοποιητικό βαθμό, ωστόσο διαπιστώνω ότι αμυντικά παραμένουμε αδύναμοι στα ακραία μπακ κι ότι δεν έχουμε δουλέψει στα στημένα. Υπάρχει ακόμα δρόμος για να αποκτήσουμε την επιθυμητή αγωνιστική σταθερότητα. Επόμενος σταθμός η Νέα Σμύρνη.

Αγάπες, απειλές και ευπρέπειες

Στη ζωή μου αγαπώ λίγα και καλά πράγματα. Για παράδειγμα αγαπώ την ειλικρίνεια και μισώ την υποκρισία και την κοροϊδία. Κι επειδή είμαι ειλικρινής απέναντι στους άλλους, έτσι θέλω κι αυτοί να είναι ειλικρινείς απέναντι σε μένα. Επίσης, αγαπώ την οικογένεια μου. Αγαπώ το κρεβάτι μου και αισθάνομαι τυχερός και ευτυχής που έχω ένα μέρος να κοιμηθώ. Αγαπώ τους φίλους μου που πάντα θα ακούσουν το πρόβλημά μου και θα μου πουν αυτά που συχνά δεν μπορώ να ''δω''. Η ειλικρίνεια που λέγαμε. Τέλος, αγαπώ τον Άρη.

Τίποτα δεν μπορεί να καταλύσει την αγάπη μου για τον Άρη. Τίποτα απολύτως. Τον Άρη δεν τον αφήνω στα δύσκολα, διότι ούτε αυτός με αφήνει. Έχουμε μια σχέση κατανόησης που ικανοποιεί και τις δυο πλευρές. Θα κάτσω να ακούσω τα παράπονά του και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είμαι εκεί δίπλα του και να τον ακολουθώ πιστά. Όχι γιατί με αναγκάζει κάποιος, αλλά επειδή το θέλω. Εντούτοις, θα πρέπει να μου πει εγκαίρως ποιες είναι οι απαιτήσεις του και ποια είναι τα προβλήματά του, για να μπορέσω κι εγώ να ανταποκριθώ επάξια. Αυτό είναι το σωστό. Αυτό είναι το ευπρεπές. Και δεν δίνω δεκάρα που δεν κατακτά το έναν τίτλο πίσω από τον άλλον. Αδιαφορώ που έχει να κερδίσει τίτλο σαράντα χρόνια. Αδιαφορώ που δεν είναι τέλειος. Για μένα αξίζει όλους τους τίτλους της Γης κι αυτό έχει σημασία. Αγαπώ την ομάδα μου όπως ακριβώς είναι. Αν δεν την αγαπούσα, θα άλλαζα ομάδα. Μόνο που αυτό δεν γίνεται.

Την Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου αντιμετωπίζουμε την κάτοχο του πρώην Ουέφα. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, παρά μόνο να κερδίσουμε. Το ευπρεπές από την πλευρά μας είναι να τους υποδεχτούμε ζεστά στο γήπεδο μας και να τους δείξουμε πόσο σκληρά καρύδια είμαστε. Να φτύσουν αίμα για να αλλάξουν δυο πάσες. Να μπουν στον αγωνιστικό χώρο και να μονολογήσουν ''τι κόλαση είναι εδώ που ήρθαμε''. Να βγουν από τον αγωνιστικό χώρο και να μονολογήσουν ''εύχομαι να μην ξαναπαίξουμε ποτέ εδώ πέρα''. Αυτό που θέλω ως οπαδός είναι να φτύσουν το γάλα που τους έδινε η μάνα τους. Θέλω να δω πάθος, ένταση, και νοοτροπία νικητή. Θέλω να δω τα μάτια των παιχτών να γυαλίζουν. Δεν με νοιάζει ιδιαίτερα το αποτέλεσμα. Με νοιάζει να χαρώ εγώ και οι παίχτες της ομάδας μου τον αγώνα. Το βράδυ της Πέμπτης θέλω να απολαύσω ποδόσφαιρο. Και αυτό ακριβώς έχω σκοπό να κάνω.

Ωστόσο, σε περίπτωση που δεν καταφέρουμε να δείξουμε το απαιτούμενο πάθος δεν θα προβούμε σε βεβιασμένες κινήσεις. Ούτε θα αρχίσουμε τις καταστροφολογίες. Θα κάτσουμε στο τραπέζι, θα τα βάλουμε κάτω, θα τα συζητήσουμε και θα βρούμε μια άκρη. Ακόμα κι έτσι όμως είπαμε: τίποτα δεν μπορεί να καταλύσει την αγάπη που νοιώθω για τον Άρη, καθώς και για τα άλλα πράγματα. Έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας για να διορθώσουμε τις ατέλειες και τα προβλήματα μας. Εξαρτάται αποκλειστικά από μας.

Υ.Γ.1 Μπράβο ρε παιδιά που σπάσατε τις τσιμεντένιες γλάστρες μου. Εντάξει τα λουλούδια ξεράθηκαν, αλλά έπρεπε να σπάσετε τις γλάστρες; Δεν σπάγατε εμένα καλύτερα να με απαλλάξετε από τον πόνο μου;

Υ.Γ.2 Και ναι ο Κάνθαρος έκανε λάθη, τα οποία παραδέχτηκε από την πρώτη στιγμή που του μίλησαν (έγραψαν) για αυτά. Αναλαμβάνει τις ευθύνες του και δεν κρύβεται.

Τι είδα το Σάββατο;

• Είδα δυο ομάδες να μην μπορούν να αποδώσουν στο γήπεδο και να κοιτάνε να κρατήσουν το μηδέν. Δέκα χρόνια να παίζανε κανείς δεν θα έβαζε γκολ.

• Είδα φίλους του Π.Α.Ο. να ουρλιάζουν για την πτώση του Λουκά. Από καμιά ντουζίνα βάζελους που ήταν στην καφετέρια μόνο ένας είχε τα καρύδια να παραδεχτεί ότι αυτό δεν το έδινε ούτε ο Βγενόπουλος. Όσο οι οπαδοί δεν φιλτράρουν αυτά που τους δίνουν για μάσημα, τότε θα συνεχίσουμε να έχουμε αυτή την αρρωστημένη νοοτροπία που ισχύει σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Το δικό μου ερώτημα δεν έχει σχέση με τον Δαλούκα. Το δικό μου ερώτημα έχει σχέση με το γιατί ο Βύντρα κατάφερε να μπει στην περιοχή; Γιατί ο Χαβίτο δεν τον μάρκαρε αποτελεσματικά; Γιατί ο Νέτο ήταν απών από τη φάση; Εκεί πρέπει να εστιάσουμε και πραγματικά χαίρομαι με τις δηλώσεις του Κούπερ. Αντίθετα δεν χαίρομαι με τις δηλώσεις του Νιόμπλια. Κατάφερε να εκθέσει την ομάδα του και τον εαυτό του. Επίσης, μπράβο στον Λουκά για τις δηλώσεις του. Γελάει ο κόσμος.

• Είδα τον Μαρινάκη να βγαίνει από τα ρούχα του και να μιλάει για εγκλήματα κατά της Ελλάδας (!). Το ακούσαμε κι αυτό. Άντε ας στήσουμε έναν επίσημο διαγωνισμό για να δούμε ποιος έχει περισσότερους σκελετούς στη ντουλάπα του.

• Είδα αυτό το περίφημο 50-50 να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος πριν ακόμα οικοδομηθεί. Οι Πατέρας και Μαρινάκης θα φτιάξουν το ελληνικό ποδόσφαιρο; Μάλιστα. Ας το πάρουμε χαμπάρι ότι μας δουλεύουν μέσα στα μούτρα μας κι ας επικεντρωθούμε επιτέλους στην μπάλα. Όσο μπορούμε.

• Με αφορμή τις απορίες του Νικολακόπουλου θα εκφράσω κι εγώ μια άκρως εύλογη και συνάμα πανεύστοχη απορία: Νικολακόπουλε γιατί υπάρχεις ακόμα ως οντότητα; Και ναι οι απορίες σου είναι εμπαθείς.

• Τέλος, το βιντεάκι της Yoko Ono (μεταννοώ!) που ακολουθεί φανερώνει την ψυχολογική κατάσταση του Κάνθαρου και ορισμένων υπερδημοσιογράφων που αν μη τι άλλο ξέρουν να χειρίζονται την πένα τους. Θα παρακαλούσα να το δείτε, αλλά προς Θεού μην χειροκροτήσετε!

Μόνος

I hear the ticking of the clock
I'm lying here, the room's pitch dark
I wonder where you are tonight
No answer on the telephone
And the night goes by so very slow
Oh I hope that it won't end though
Alone

Till now I always got by on my own
I never really cared until I met you
And now it chills me to the bone
How do I get you alone
How do I get you alone

You don't know how long I have wanted
to touch your lips and hold you tight
You don't know how long I have waited
and I was going to tell you tonight
But the secret is still my own
and my love for you is still unknown
Alone

Till now I always got by on my own
I never really cared until I met you
And now it chills me to the bone
How do I get you alone
How do I get you alone
Alone
Alone

Κλαίγοντας στη βροχή