Deutschland über alles

Ποιος άλλος θα μπορούσε να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο; Με τα περισσότερα φαβορί να φαίνονται εξασθενημένα, και τους «μικρούς» να βελτιώνονται συνεχώς και να κλείνουν την ψαλίδα, η ποδοσφαιρική λογική επέβαλε την επικράτηση των Γερμανών. Νομίζω ότι, ανεξαιρέτως από συμπάθειες και αγάπες, συμφωνούμε σε αυτό. Και κάτι τελευταίο: ας μην μπλέκουμε τα πολιτικά με το ποδόσφαιρο. Δεν έχει σχέση η κλώνος του Darth Vader με την Εθνική Γερμανίας και την κατάκτηση του Μουντιάλ.

Υ.Γ.1 Άξιζε το βραβείο ο Μέσι; Όχι, βέβαια. Νταξ, δεν έκανε κακό τουρνουά, αλλά το ίδιο ισχύει και για δυο ντουζίνες παίχτες. Τι έπρεπε, δηλαδή; Να πάρουν κι αυτοί βραβείο; Και για να σοβαρευτώ, ο Ρόμπεν, ο Μίλλερ ή ο Ροντρίγκεζ τι έπρεπε να πάρουν;

Υ.Γ2 Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες μου έχουν τατουάζ, αλλά δεν κολλάω, θα το πω. Έχει παραγίνει το κακό. Πας στην παραλία και βλέπεις το κάθε παρτσακλό και τον κάθε ρούκουνα να «στολίζει» το σώμα του με ηλίθια σχέδια και γραφές. Ας καταλάβουμε- επιτέλους!- κάτι: τα τατουάζ δεν πάνε σε όλους. Δεν μπορούν όλοι να τα κάνουν support. Τίθενται κι άλλες παράμετροι στην εξίσωση, όπως στυλ, σώμα, ντύσιμο, εμφάνιση. Σκληρό να λέγεται, αλλά αληθές.

Υ.Γ.3 Πηγαίνω προς το Καβούρι για μπάνιο. Περπατάω με τα συμπράγκαλα στους ώμους και κάποια στιγμή τα αφήνω κάτω, διότι οι τύπισσες θέλουν να πάρουν καφέ. Ξαφνικά, βλέπω να έρχεται μια κοπέλα. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, και χωρίς να εξετάζω το φύλο ή την εμφανισιμότητα, παραμερίζω την μία τσάντα για να περάσει η κοπέλα. Αυτόματα η κοπέλα σκάει ένα λαμπερό χαμόγελο και συνεχίζει το περπάτημά της. Κατόπιν, ο φίλος από δίπλα μού λέει: «Ρε μαλάκα, η Δούκισσα ήταν». Και είχε δίκιο ο μπάσταρδος. Ωραία γυναίκα.

Υ.Γ.4 Κορυφαία μπάντα, κορυφαίο άλμπουμ, κορυφαίο τραγούδι.

Η συνέχεια επί χόρτου και οθόνης

Όταν η Αργεντινή παρουσιάζει θλιβερό θέαμα, κάποιοι το ονομάζουν επαγγελματική νίκη. Όταν η Βραζιλία δεν μπορεί να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα, τότε γίνεται λόγος για ανορθόδοξη τακτική. Η αλήθεια είναι ότι και οι δυο ομάδες παρουσιάζουν άναρχο ποδόσφαιρο. Με την Αργεντινή να παίζει πιο άναρχα από την Βραζιλία. Συμπαίχτες και αντίπαλοι ψάχνουν τον Μέσι, με τον Καμπέγια να μην μπορεί να βρει λύσεις από τον έξτρα παίχτη που μένει αμαρκάριστος λόγω της προσαρμοσμένης άμυνας πάνω στον Μέσι. Αυτό, δηλαδή που γινόταν στην Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Ένας Μέσι, λοιπόν, δεν φέρνει την άνοιξη: χρειάζεται μεγαλύτερη στήριξη από τους συμπαίχτες του. Εντούτοις, είναι κάπως υποκριτικό και αστείο αυτή η Αργεντινή να δέχεται τη μισή κριτική από αυτήν της Βραζιλίας. Με τον κλώνο του Τζιν Χάκμαν, τον Φελίπε Σκολάρι (φώτο), να καλείται να βρει τον αντικαταστάτη του Νεϊμάρ. Οι Γερμανοί, πάντως, οι οποίοι θα αντιμετωπίσουν την Βραζιλία την ερχόμενη Τρίτη, δεν αστειεύονται. Ξεκίνησαν δυναμικά το τουρνουά, κάνοντας επίδειξη δύναμης απέναντι στην Πορτογαλία, αλλά φαίνεται ότι ο Λεβ, επηρεασμένος από την ισοπαλία με την Γκάνα, όπως φάνηκε στα παιχνίδια με Αλγερία και Γαλλία, προσέχει ιδιαίτερα τον κώλο του. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για νοκ άουτ παιχνίδια. Με την απουσία του Νεϊμάρ να δίνει μια ενδιαφέρουσα χροιά, μία αινιγματική πινελιά θα έλεγα, ως προς το τι είδους ποδόσφαιρο θα παίξει η διοργανώτρια χώρα (κλισέ). Θα έλεγα, λοιπόν, ότι οι Γερμανοί, που ξέρουν να παίζουν σωστό ποδόσφαιρο, έχουν το προβάδισμα για να πάνε τελικό.

Στην αντίπερα όχθη, έχουμε τους Ολλανδούς. Η ομάδα του Φαν Χάαλ, την οποία -λανθασμένα- είχα υποτιμήσει πριν την έναρξη του τουρνουά, θα αντιμετωπίσει την Αργεντινή. Εντούτοις, για να φτάσει η Ολλανδία σε αυτό το σημείο, έπρεπε να αποκλείσει την ηρωική Κόστα Ρίκα, μια πειθαρχημένη ομάδα, με οργανωμένη άμυνα, στελεχωμένη με ενθουσιώδεις παίχτες, και με έναν προπονητή, ρεαλιστή και πρακτικό, που έπαιζε ποδόσφαιρο αναμονής -εντούτοις κάποια προβληματάκια στις αντεπιθέσεις τα είχαν (π.χ. μικρό πλάτος και μέτριο επιθετικό transition game), ενώ με καλύτερο παίχτη τον τερματοφύλακα δύσκολα φτάνει κανείς μακριά. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει η Αργεντινή; Να παίξει με αντεπιθέσεις -έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Αυτή η ομάδα δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ενώ διαθέτει ευάλωτη άμυνα και μπερδεμένη τακτική. Καταλαβαίνω τους νοσταλγούς του Μαραντόνα που θέλουν να δουν την Αργεντινή πρώτη, αλλά θα πρόκειται για έκπληξη ολκής αν συμβεί κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια, θα εκπλαγώ αν καταφέρει να προκριθεί εις βάρος της Ολλανδίας. Αρκεί ο ορεξάτος και εκρηκτικός Ρόμπεν, ο M.O.M της Ολλανδίας, να πασάρει πιο γρήγορα. Το ίδιο, βέβαια, λέω εδώ και χρόνια, αλλά προκοπή δεν βλέπω. Τέλος πάντων. Η συνέχεια επί χόρτου και οθόνης.

Υ.Γ.1 «Εξαρχής θεωρώ πως κάθε παίκτης έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και πιστεύω πως ο Κρουλ είναι ο καταλληλότερος στα πέναλτι. Μπορεί να φτάσει σε κάθε γωνία της εστίας κι έτσι τον προετοιμάσαμε, πέφτοντας σε όλα στη σωστή πλευρά. Είμαι περήφανος για τη συνεργασία μας», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Φαν Χάαλ μετά το τέλος του αγώνα. Η αλήθεια είναι ότι μόλις είδα τον Κρουλ, αμέσως θυμήθηκα τον Φαν Μπρόκελεν. Ένα κτήνος που μπορούσε να τεντώσει το κορμί του και να φτάσει τις γωνίες. Ήμουν πολύ μικρός όταν τον είχα παρακολουθήσει, αλλά είχα εκπλαγεί από αυτήν την ικανότητά του.

Υ.Γ.2 Ομολογώ την έκπληξή μου μόλις διάβασα ότι ο Αμπιντάλ έκλεισε στον Ολυμπιακό. Κυρίως διότι μου φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι η Μονακό ανακοίνωσε την ανανέωση του παίχτη και μία μέρα αργότερα αυτός βρέθηκε στον Πειραιά. Όπως και να έχει, πρόκειται για έναν μεγάλο παίχτη που θα δώσει λάμψη στο μίζερο πρωτάθλημά μας.

Υ.Γ.3 Ωραίος ο Αλαφούζος. Λεβεντόπαιδο. Και, πιθανολογώ, χιουμορίστας. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συμπεριφορά προς τον Καραγκούνη.

Θα μας είχαν βγει τα συκώτια και οι σπλήνες

Τα μάτια μου έπεσαν σε μια λίστα που έδειχνε τις ομάδες με το περισσότερο τρέξιμο. Πρώτοι οι φιλότιμοι Αυστραλοί. Δεύτεροι οι Ρώσοι του Καπέλο. Πόσα χρήματα, άραγε, έπαιρνε ο Καπέλο; Δέκα μύρια; Έντεκα; Δώδεκα; Κάπου εκεί. Όσα και να έπαιρνε, πήγε σπίτι του. Αυτός ο ωραίος προπονητής του Μεξικό παίρνει γύρω στα 300 χιλιάρικα. Ο Σάντος, με τα καλά του και τα στραβά του, έχει λαμβάνειν περίπου 700 χήνες. Ξεφύγαμε, όμως. Έχουμε πει πολλές φορές ότι το τρέξιμο από μόνο του δεν σημαίνει τίποτα. Δεν αρκεί να τρέχεις πολύ, πρέπει να τρέχεις ποιοτικά. Έξυπνα. Να γνωρίζεις τα τετραγωνικά και να ξέρεις να κινείσαι στον χώρο, με ή χωρίς την μπάλα.

Το πόσο τρέχει μία ομάδα επηρεάζεται από αρκετούς παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η φυσική κατάσταση: δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περαιτέρω. Άλλος ένας, κάπως υποτιμημένος, είναι ο προπονητής. Το σύστημα, δηλαδή, που επιλέγει ή, για να είμαι ακριβέστερος, τη διάταξη. Και, φυσικά, την τακτική. Το αγωνιστικό πλάνο. Αν μια ομάδα έχει κατοχή μπάλας, προσπαθεί να πάρει την πρωτοβουλία και παίζει στο τερέν του αντιπάλου, συνήθως δεν τρέχει πολύ. Ο αντίπαλος, αντίθετα, που αμύνεται, γράφει περισσότερα χιλιόμετρα στο κοντέρ. Κι αυτό είναι λογικό: το κυνήγι της μπάλας, αλλά και παιχτών, έχει τίμημα. Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι η Βραζιλία βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της σχετικής λίστας. Με την Ελλάδα, μια χώρα που κατά κανόνα παίζει χωρίς την μπάλα, δηλαδή αμύνεται, να βρίσκεται μία θέση πάνω από την Βραζιλία. Στην 27η η Ελλάδα, στην 28η η Βραζιλία. Σε αυτό το σημείο, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Η αμέσως επόμενη χώρα που πόνταρε στην άμυνα και προκρίθηκε, ήταν η Αλγερία, η οποία βρίσκεται στην 6η θέση! Η χαμηλότατη θέση της Ελλάδας, εντούτοις, εξηγείται σε μερικό βαθμό. Η άμυνά της, εδώ και και μια δεκαετία, αποτελεί το δυνατό της σημείο -έστω κι αν, πλέον, δεν βρίσκεται στα υψηλά επίπεδα των προηγουμένων ετών. Υπάρχει διάκριση ρόλων, επιμερισμός εργασιών, μια ενσυνείδητη πίστη ότι εκεί πρέπει να στηριχτούμε. Αυτό μεταφράζεται σε καλές τοποθετήσεις, αλληλοκαλύψεις, έστω κι αν στις διαγώνιες έχουμε πρόβλημα, στενό πλάτος σε κατάσταση άμυνας και, γενικώς, γνώση του πως να παίζουμε σε λίγα τετραγωνικά και να καλύπτουμε το χώρο. Όλα αυτά οδηγούν σε λιγότερο τρέξιμο από μια ομάδα που αμύνεται άναρχα, άτακτα, με αφέλεια. Συν το γεγονός ότι δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε μεγαθήρια. Σκεφτείτε να πέφταμε στον όμιλο της Γερμανίας. Θα μας είχαν βγει τα συκώτια και οι σπλήνες. Τέλος, αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν είμαστε ειδικοί στην τέχνη της αντεπίθεσης (τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, ταχύτητα, κίνηση άνευ μπάλας), κάπως έτσι προκύπτει, υποθέτω, η θέση της Ελλάδας στη λίστα με τα χιλιόμετρα των ομάδων.

Η απορία, πιστεύω εύλογη, που αναδύεται είναι απλή και συνοψίζεται στο πως καταφέραμε και προκριθήκαμε με τόσο λίγο τρέξιμο, παίζοντας και με παίχτη λιγότερο για περίπου 50 λεπτά στο ματς με την Ιαπωνία, και κάνοντας, επί της ουσίας, 1,5 καλό παιχνίδι. Σαν το Euro του 2012, όπου προκριθήκαμε στον επόμενο γύρο, πέφτοντας πάνω στην Γερμανία, έχοντας κάνει μόνο ένα καλό παιχνίδι απέναντι στη Ρωσία! Μάλιστα, εκείνο το ματς, με αντίπαλο τους Ρώσους, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της τρίτης και τελευταίας φάσης του Euro. Όπως συνέβη και τώρα με την Ακτή Ελεφαντοστού. Φαίνεται ο Σάντος κάνει πρώτα το λάθος για να βρει το σωστό. Διορθώνει τις ατέλειες, ξεφεύγει από τις εμμονές του, αν και οι εμμονές συχνά αντιπροσωπεύουν ατέλειες του αγωνιστικού πλάνου, και, όπως φαίνεται, οι παίχτες κι ο προπονητής της Εθνικής αντιδρούν καλύτερα όταν βρίσκονται υπό κράτος πίεσης και αμφισβήτησης.

Αντί επιλόγου, ας αναφέρω έναν ακόμα λόγο που η Εθνική έτρεξε τόσο λίγο. Δεν τον συμμερίζομαι, δεν με αντιπροσωπεύει, αλλά νομίζω ότι πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Ο λόγος, λοιπόν, έχει ονοματεπώνυμο: Κώστας Κατσουράνης. Και καλά ότι μόλις βγήκε από την εντεκάδα, όλα, ως διά μαγείας, διορθώθηκαν. Τρίχες κατσαρές. Δεν είναι Μέσι ο Κατσουράνης για να αλλάξει τόσο πολύ τις αγωνιστικές ισορροπίες ενός αγώνα και να βελτιωθεί εντυπωσιακά το mentality της ομάδας. Δεν θέλω κουταμάρες. Απλά ο όχλος, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο, ψάχνει εξιλαστήριο θύμα. Δεν υπονοώ ότι ο Κατσουράνης είχε καταπληκτική απόδοση απόδοση ή άριστη φυσική κατάσταση, ούτε ότι η εντεκάδα πρέπει να ξεκινά από αυτόν. Αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι λάθος να κράζουν τον Κατσουράνη και να μιλούν ορισμένοι με τόσο υποτιμητικά λόγια. Λες κι αυτός είναι η πηγή όλων των κακών. Εξάλλου, ο Σάντος είναι αυτός που τον επέλεγε. Ο Σάντος είναι αυτός που τον έβαζε να παίζει ως αμυντικό χαφ, ουσιαστικά μόνο του στον άξονα, έχοντας δεξιά και αριστερά εσωτερικά χαφ. Για να ξέρουμε και τι λέμε.

Υ.Γ.1 Μεγάλο ματς απόψε. Και εξόχως αινιγματικό, καθώς αγωνίζονται δυο ομάδες με διαφορετικά χαρακτηριστικά Δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί. Αυτό που ξέρω είναι ότι η Κόστα Ρίκα συνιστά μια ενθουσιώδη ομάδα, με ταλαντούχους παίχτες, που παίζει άμυνα στο τερέν της και, μόλις αναγκάσει τον αντίπαλο σε λάθος, χτυπάει στην αντεπίθεση σαν κόμπρα. Παραδοσιακά έχουμε πρόβλημα με τέτοιες ομάδες -ο Σάντος το γνωρίζει πολύ καλά-, κάτι που σημαίνει ότι θα δούμε την Εθνική να αμύνεται περισσότερο και να επιτίθεται λιγότερο. Μπορούμε, πάντως, να φέρουμε το παιχνίδι στα μέτρα μας και να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε το μηδέν μέχρι το ημίχρονο, κάτι που σίγουρα θα αγχώσει τους Κοσταρικανούς: ποιοτικός αντίπαλος, αλλά σε καμία περίπτωση φόβητρο. Προσοχή, όμως, στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, οι οποίες αποτελούν αδυναμία της ελληνικής άμυνας, και, θυμίζω, απαιτούνται γρήγορες επιστροφές. Η Εθνική, εν κατακλείδι, θα πρέπει να τρέξει περισσότερο από ό,τι συνήθως για να επικρατήσει.

Υ.Γ.2 Αν οι Βραζιλιάνοι, στο ματς με την Χιλή, έβγαζαν τις εμφανίσεις τους και φορούσαν φανέλες του Αχαρναϊκού, θα καταλάβαινε κανείς τη διαφορά; Τι θλιβερό θέαμα είναι αυτό; Τουλάχιστον δεν δαγκώνουν τους αντιπάλους τους. Κυριολεκτικά το εννοώ.

Υ.Γ.3 ...

Δωρεάν μαθήματα

Είναι λυπηρό να βλέπεις έναν επαγγελματία προπονητή, έστω κι αν αυτός είναι νέος και άπειρος, να μην έχει σκιαγραφήσει επαρκώς το αγωνιστικό προφίλ του αντιπάλου του. Λες και η Ελλάδα συνιστά τακτικό σταυρόλεξο ολκής. Ο Σαμπρί Λαμουσί, λοιπόν, πήγε για δύο αποτελέσματα και, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν πήρε κανένα. Και καλά να πάθει. Έχουμε πει πολλές φορές ότι το να πηγαίνεις για δυο αποτελέσματα συνιστά παγίδα ολκής: είναι εξαιρετικά δύσκολο να τιθασεύσεις την ψυχολογία των παιχτών και να δώσεις στην ομάδα ξεκάθαρο στόχο. Ο Λαμουσί υποτίμησε την Ελλάδα και έπαιξε ένα παράξενο ποδόσφαιρο αναμονής. Η επιθετική λειτουργία της Ακτής Ελεφαντοστού προσδιοριζόταν από τις εμπνεύσεις του Γιάγια Τουρέ, τη δύναμη του Ντρογκμπά και την ικανότητα του Ζερβίνιο στο ένα εναντίον ενός. Από εκεί και πέρα, τίποτα. Τζίφος. Μηδέν εις το πηλίκιον, που έλεγε κι ο Τζέφρυ. Κι όλα αυτά χωρίς να στοχοποιήσει τον Χολέμπας. Μα, ποιος επαγγελματίας προπονητής αρνείται να δεχτεί ένα τέτοιο δώρο; Έστω κι αν ο Χολέμπας έπαιρνε βοήθειες από τον Χριστοδουλόπουλο κι όχι τον Σαμαρά.

Αυτό, όμως, τι σημαίνει; Ότι η Εθνική δεν άξιζε την νίκη; Όχι, βέβαια! Δεν θέλω κουταμάρες. Η Εθνική, ασχέτως αποτελέσματος, είχε πολύ καλή απόδοση. Με τον Σάντος να στήνει άψογα την ομάδα και να κοουτσάρει υποδειγματικά. Με τους παίχτες να θυμίζουν κάτι από Euro 2004. Και την Εθνική να δικαιώνει όλους αυτούς που φώναζαν, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων, ότι ο Πορτογάλος τεχνικός (κλισέ) οφείλει να σκεφτεί λίγο περισσότερο την επίθεση -αλλά, για να έχουμε καλό ερώτημα, έπρεπε να παίξουμε με την πλάτη στον τοίχο για να συμβεί αυτό; Εν ολίγοις, η ίδια η Εθνική εξέθεσε τον εαυτόν της.  Έστω κι αν ο Σάντος, οι διεθνείς και ορισμένοι δημοσιογράφοι που αβαντάρουν συνεχώς τον προπονητή δεν θα το παραδεχτούν ποτέ. Προσωπικά δεν με πειράζει αυτό. Δεν ψάχνω τη δικαίωση. Αυτό που θα ήθελα, πάντως, είναι να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και να αναγνωρίσουμε ορισμένες αλήθειες. Διότι ο συγκεκριμένος αγώνας μάς χάρισε δωρεάν μαθήματα. 

Για παράδειγμα, η δημοσιογραφία της φουστανέλας ζει και βασιλεύει. Ας μην ξεφύγω, όμως. Όπως γίνεται αντιληπτό, το να βρίσκεται στον όμιλο μια ομάδα που σφουγγαρίζει τους πάντες και τα πάντα, όπως η Κολομβία στον όμιλό μας, αποτελεί σανίδα σωτηρίας. Πώς αλλιώς, άλλωστε, θα περνούσε η Ελλάδα; Επίσης, μια νίκη, ή καλύτερα μια πρόκριση, κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι -αλλά μια ήττα/αποκλεισμός εξαφανίζει το χαλάκι και τα επαναφέρει στο προσκήνιο. Αυτά δεν πρέπει να απασχολούν ένα προπονητή: από τις νίκες αντλείς σημαντικά δεδομένα κι ο Σάντος οφείλει να προβεί σε παρατηρήσεις στον Μανωλά και στον Σάμαρη. Ο πρώτος πρέπει να είναι πιο σταθερός στις επεμβάσεις του, κι όχι άτσαλος, κι ο δεύτερος πρέπει να πασάρει στον συμπαίχτη του κι όχι να πάει να γίνει ήρωας, όπως συνέβη στο πρώτο γκολ: το γεγονός ότι σκόραρε δεν καθιστά την επιλογή του σωστή. Επιπρόσθετα, ακόμα και τώρα, την ύστατη ώρα, ο Σάντος θα πρέπει να αναθεωρήσει κάποια πράγματα μέσα στο κεφάλι του. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να εφαρμόζεις το ίδιο στυλ ποδοσφαίρου και τα ίδια τακτικά τρικ σε κάθε αγώνα, ανεξαιρέτως αντιπάλου. Χρειάζεται τακτικός ρεαλισμός και συχνά ο Σάντος μπερδεύει το τι θα ήθελε να παίξει με το τι παίζει. Αυτό το γράφω διότι το παιχνίδι με την Κόστα Ρίκα θα είναι τελείως διαφορετικό. Ελπίζω να καταλαβαίνουμε ότι η συνταγή που πέτυχε στο παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού, δεν σημαίνει ότι θα πετύχει και σε αυτό με την Κόστα Ρίκα. Όπως, φυσικά μπερδεύονται οι δημοσιογράφοι και το κοινό με τη διαχείριση επιτυχιών -αλλά και αποτυχιών. Το έχουμε πει, εξάλλου, ότι όταν κερδίσουμε έχουμε ψυχή, πάθος και τσαμπουκά, κι όταν χάνουμε ευθύνεται η διαιτησία και το ψηλό χορτάρι. Αυτά για το πέτσινο πέναλτι που κερδίσαμε.

Τέλος, ένα σπουδαίο μάθημα που αλιεύουμε από τέτοιες περιπτώσεις είναι η αισιοδοξία και η υπομονή. Έβλεπα το παιχνίδι με έναν φίλο και, μόλις η Ακτή Ελεφαντοστού ισοφάρισε, μου έβγαλε το κερί από τα αυτιά. Κάνε υπομονή, του έλεγα, έχει χρόνο. Τίποτα αυτός, είχε κολλήσει το μικρόβιο της απαισιοδοξίας και της ηττοπάθειας. Με το που σκόραρε ο Σαμαράς, πανηγύριζε σαν μικρό παιδί. Ξαφνικά, όλα ξεχάστηκαν.

Υ.Γ.1 Το Μουντιάλ είναι συναρπαστικό. Τα γκολ πέφτουν βροχή, τα φαβορί των ομίλων αποκλείονται, η αγωνία φτάνει στο κατακόρυφο. Αλλά το να βλέπω τερματοφύλακες που δεν ξέρουν μπάλα, χτυπάει κάπως άσχημα.

Υ.Γ.2 Όποιος προπονητής αποτυγχάνει με την Εθνική του ομάδα παραιτείται ή απολύεται. Με συνοπτικές διαδικασίες. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι στο φύλλο αναφοράς του διαιτητή.

Υ.Γ.3 «Υποφέρω, δεν είχα προγραμματίζει να ζω με 1800 ευρώ τον μήνα».
Θεόδωρος. Γ. Πάγκαλος

Μόνο στην Ελλάδα κυνηγάς λαγό με αγκίστρι

Η Ελλάδα συνιστά έναν επίγειο παράδεισο. Ευλογημένη χώρα. Από όλες τις απόψεις. Τίποτα δεν της λείπει. Όλα τα διαθέτει. Όλα τα κομφόρ. Δεν είναι τυχαίο ότι όποιος επισκέπτης έρχεται σε αυτή την χώρα δεν θέλει να φύγει. Το πρόβλημα, βέβαια, με την Ελλάδα δεν είναι οι ξένοι, όσο κι αν ουρλιάζουν ορισμένοι, αλλά οι πολίτες αυτού του τόπου. Ο Αλκέτας Παναγούλιας, ένας μεγάλος Έλληνας, έλεγε: «Η ζωή έχει λογική. Δεν πας για ψάρεμα με λάσο ούτε για κυνήγι με ψαροντούφεκο και απόχη. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τα απίθανα και προσπαθούμε να ψαρέψουμε λαγό με αγκίστρι». Για παράδειγμα, ο Σάντος και οι επιλογές του. Με τους δημοσιογράφους να έχουν μετατρέψει τον Πορτογάλο προπονητή σε τοτέμ (φώτο) και να στήνουν ένα είδος επικοινωνιακής ασπίδας γύρω από το όνομά του. Με τους διεθνείς να εκμετελλεύονται στο έπακρο την υφιστάμενη κατάσταση, και να δείχνουν χαλαροί και βολεμένοι. Εξάλλου, δεν φαίνεται να τους νοιάζει και ιδιαίτερα η παρουσία τους στο Μουντιάλ: ποζεριά, selfies, ελάχιστο πάθος, κανά μπινελίκι στην προπόνηση, και άσε τον Σάντος και τους δημοσιογράφους να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κλίμα στα αποδυτήρια είναι άριστο -μήπως η Ε.Π.Ο. δεν έπρεπε να ανακοινώσει, πριν το μουντιάλ, ότι ο Σάντος θα αποτελεί παρελθόν; Έχει, πάντως, ενδιαφέρον να βλέπεις την Εθνική να προσπαθεί να σκοράρει. Σαν να κυνηγάει λαγό με αγκίστρι.

Η λογική, όμως, δηλώνει απούσα και σε άλλες πτυχές της καθημερινότητας. Δεν εξαντλείται, δηλαδή, μόνο στα της Εθνικής και του Σάντος. Υπάρχει ένα τεράστιο πολιτικό μέγεθος που επισκιάζει τα πάντα, ακόμα και τον αποκλεισμό της Ισπανίας ή τις εμφανείς αδυναμίες της Βραζιλίας. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, λοιπόν, αυτός ο ευκλεής άντρας, υποστηρίζει: «Μόλις πετύχαμε το πρωτογενές πλεόνασμα, που είναι μεγάλος άθλος στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, αρχίσαμε να κρατάμε δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους που έχουν μπει στο Δημόσιο με αμφισβητούμενες διαδικασίες». Γιατί, άραγε, αποτελεί άθλο το πρωτογενές πλεόνασμα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα; Ποιος διόριζε υπαλλήλους στο Δημόσιο με αμφισβητούμενες διαδικασίες; Πού βρισκόταν ο Πάγκαλος εκείνες τις εποχές; Σε άλλη χώρα; Ένας δημοσιογράφος δεν βρέθηκε να τον ρωτήσει αυτά τα πράγματα; Ο Πάγκαλος, όμως, είναι ατρόμητος. Στη συνέχεια, δήλωσε ότι πρέπει να απολυθούν οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι. Μέσα σε αυτούς τους μισούς, άραγε, θα συγκατελέγεται η κόρη του;

Τώρα θα μου πείτε, και θα έχετε δίκιο, εδώ βγαίνει ο Βενιζέλος και εξαγγέλλει, πάντοτε με περηφάνεια, την αναγέννηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο Βενιζέλος, όμως, αυτός ο μεγάλος πατριώτης, τα έβγαλε εις πέρας. Αντιμέτωπος με πολλαπλούς εχθρούς, κατάφερε να βγει νικητής. Και χωρίς να διαθέτει τη στήριξη των δημοσιογράφων, όπως ο Σάντος. Ξεφύγαμε, όμως. Τι σχέση έχει, λοιπόν, το Δημόσιο με τον Σάντος; Ο Κώστας Καίσαρης γράφει: «Ποιος μπορούσε να βρει την ενδεκάδα της Εθνικής επί Ρεχάγκελ; Σε κάποια παιχνίδια μόλις τη μάθαινε ο Γκαγκάτσης, έκανε το σταυρό του. Τώρα με τον Σάντος δεν ξέρεις μόνο τους έντεκα. Ξέρεις ποιες θα είναι κατά σειρά και οι τρεις αλλαγές. Και ποιοι θα μπούνε και ποιοι θα βγούνε. Αντίληψη και συμπεριφορά 100 τοις 100 δημοσιοϋπαλληλική».

Εν κατακλείδι, δεν με ενοχλούν τα λάθη. Για παράδειγμα, το λάθος του Ακινβέεφ στο ματς με την Νότια Κορέα. Έκανε ένα λάθος ο άνθρωπος. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακός τερματοφύλακας -τουναντίον. Ή το άστοχο στήσιμο του προπονητή της Εθνικής Αργεντινής, κάτι που παραδέχτηκε ο ίδιος και δημόσια. Όπως δημόσια παραδέχθηκε κι ο Ντελ Μπόσκε ότι η Ισπανία αποκλείστηκε δίκαια. Και τα λάθη, λοιπόν, μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το πρόβλημα είναι όταν δεν υπάρχει πρόγραμμα, όταν αρνείσαι να τα παραδεχτείς και όταν επιμένεις να κυνηγάς λαγό με αγκίστρι. Όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Πάντα φταίνει οι άλλοι, ποτέ εμείς. Λέτε να το δούμε, πάλι, στο ματς με την Ιαπωνία;

Υ.Γ.1 Απαιτώ την άμεση επιστροφή των Μανώλη Μαυρομάτη και Αλέκο Θεοφιλόπουλο! Θα μιλάμε για μυθικές περιγραφές!

Υ.Γ.2 Θαύμασα για μία ακόμη φορά την Αυστραλία. Επίσης, με εντυπωσίασε η Βοσνία και η Κόστα Ρίκα. Μεγάλη απογοήτευση, πάντως, η Βραζιλία, αλλά και η Ουρουγουάη. Και όχι, δεν θεωρώ εκπλήξεις τον διασυρμό της Πορτογαλίας και τον αποκλεισμό της Ισπανίας.

Υ.Γ.3 Με ρώτησε ένας φίλος τι θα έκανα αν καθόμουν στον πάγκο της Εθνικής στο παιχνίδι με την Ιαπωνία. Του απάντησα ότι θα έβρισκα έναν θαυματοποιό. Η απάντηση, λοιπόν, στο κουίζ, έστω και αργοπορημένα, είναι ο τεράστιος Μπράιαν Κλαφ.

Υ.Γ.4 Θα φύγω την Παρασκευή το πρωί εκτός Αθηνών. Έχω να παραστώ σε ένα γάμο στη Χίο. Επομένως, σε όσα σχόλια δεν απαντήσω, να είστε σίγουροι ότι, μόλις επιστρέψω, θα το κάνω.

Υ.Γ.5 Μην το χάσετε!

Τα δύο προβλήματα της Εθνικής

Όχι, το πρόβλημα δεν ήταν το ντεφορμάρισμα των Ελλήνων παιχτών, αλλά του Σάντος. Το γνωρίζαμε ότι οι δυο πρώτες αλλαγές θα ήταν ο Φετφατζίδης κι ο Μήτρογλου. Όπως και να πήγαινε το ματς, ό,τι και να γινόταν, είτε κερδίζαμε, είτε χάναμε, ο Σάντος, πάντοτε εκ των προτέρων, είχε αποφασίσει ότι αυτοί οι δυο παίχτες θα έμπαιναν στο ματς. Το θέμα, όμως, δεν είναι μόνο ποιοι μπαίνουν, αλλά και, κυρίως, ποιοι βγαίνουν. Στο 57' λεπτό, λοιπόν, μπαίνει ο Φετφατζίδης στη θέση του Σάλπι. Λογική κίνηση, θα σκεφτεί κάποιος. Εντούτοις, ο Φετφατζίδης έχει μια εγγενή τάση να συγκλίνει προς τον άξονα. Ο Τοροσίδης είχε κουραστεί για να κάνει κούρσες και, με τον Σάλπι να μην το καλύπτει, ήταν δύσκολο για αυτόν να πάρει μέτρα στον ασβέστη. Παίζαμε, επομένως, χωρίς δεξί χαφ. Υπενθυμίζω ότι ένα λεπτό μετά την είσοδο του Φέτφα, δεχόμαστε ένα χαζό γκολ από στημένη φάση. Όπως χαζό γκολ είναι και το πρώτο. Τέλος πάντων. Ας μην μιλήσω για Χολεμπάδες, Μανωλάδες, Σαμαράδες και Καρνέζηδες. 

Έστω, λοιπόν, ότι η είσοδος του Φέτφα έχει κάποια λογική. Η επόμενη αλλαγή είναι ακατανόητη. Βγάζει επιθετικό, βάζει επιθετικό. Το matrix του γηπέδου δείχνει 2-0 εις βάρος μας, κυνηγάς απεγνωσμένα ένα γκολ για να μπεις πάλι στο παιχνίδι, κι ο Σάντος προβαίνει σε αλλαγή προσώπων στην επίθεση. Ποιο το νόημα; Γιατί να μην αφήσει τον Γκέκα και, επίσης, να βάλει τον Μήτρογλου στη θέση του Σαμαρά; Με αυτόν τον τρόπο θα κρατούσε πίσω την Κολομβία, θα φόρτωνε την αντίπαλη περιοχή με κορμιά και θα έδινε στήριγμα στον Μήτρογλου. Εξάλλου, η αριστερή πλευρά ήταν, ούτως ή άλλως, χωνί. Τρυπητήρι. Δεν είχαμε να χάσουμε τίποτα. Δύο γκολ στο κεφάλι μετρούσαμε. Κι όμως, ο Σάντος αρνήθηκε να πάρει αυτό το «τρομερό ρίσκο». Αυτό, εκτός από ατολμία, δείχνει δύο πράγματα: πρώτον, δεν ήθελε να ξεφτιλιστεί και, δεύτερον, δεν πίστευε στην ανατροπή. Και με την τρίτη αλλαγή, τέζα ο Κάνθαρος. Αποσύρει από το ματς τον Κονέ, ο οποίος έδειξε διάθεση και ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να παίξει ως κρυφός επιθετικός, και τον αντικαθιστά με τον Καραγκούνη. Κύριε Σάντος, ο Καραγκούνης θα ήταν ιδανικός αν το σκορ ήταν στο 2-0 υπέρ μας. Τι θα μπορούσε να κάνει ο Σάντος; Να ρισκάρει περισσότερο. Με τους Κολομβιανούς να αμύνονται και να μην δείχνουν ιδιαίτερη όρεξη να βγουν στην αντεπίθεση, μετατρέπεις το σύστημα σε 3-5-2, κερδίζοντας έναν έξτρα παίχτη στα χαφ, με Γκέκα και Μήτρογλου μαζί, και πιέζεις, όπως μπορείς, με όλες σου τις δυνάμεις τους Κολομβιανούς.

Το δεύτερο πρόβλημα της Εθνικής αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά της μετά το ματς. Κι όταν λέω Εθνική, εννοώ όλο το σύστημα: παίχτες, προπονητής, δημοσιογράφοι, κόσμος. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως:

• Οι δηλώσεις των παιχτών μετά το παιχνίδι ήταν για γέλια και κλάματα. Λες κι όποιος έχει δοκάρι σε ένα παιχνίδι, κάνει δυο φάσεις ή έχει λίγο παραπάνω κατοχή από τον αντίπαλο πρέπει να επικρατεί. Το 3-0, αν και ήταν αυστηρό σαν σκορ, δεν επιτρέπει δικαιολογίες. Ναι, η Εθνική θα μπορούσε να έχει πετύχει ένα γκολ, αλλά, χωρίς να έχει παίξει τόσο άσχημα ή τραγικά, δεν δικαιούταν τίποτα παραπάνω από ένα τέτοιον αγώνα. 
• Δεν ξέρω αν ο Σάντος ήξερε κάτι παραπάνω σχετικά με τις σπόντες που πέταξε μετά το ματς προς τους παίχτες του. Αυτό που ξέρω είναι ότι έπρεπε να πετάξει σπόντες και προς τον εαυτόν του. Ο Πορτογάλος συμπεριφέρεται σαν να προπονεί μια ομάδα που συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα τριάντα αγωνιστικών. Οι επιλογές παιχτών, οι εξωτερικές αλλαγές, η τακτική προσέγγιση αυτό δείχνουν. Και το λυπηρό είναι ότι θα κάτσει στον πάγκο της Εθνικής ακόμα δύο παιχνίδια, και μετά καπούτ. Μολαταύτα, δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να προβεί σε βαθιές τομές ή να ρισκάρει λίγο παραπάνω. Θέλει, φαίνεται, μέχρι το τέλος να τα έχει με όλους καλά.
• Η προσέγγιση των δημοσιογράφων κινείται στη σφαίρα του ερασιτεχνισμού. Το να μην ασχολούνται με τον Σάντος συνιστά κάτι τετριμμένο πλέον. Λες και η Εθνική δεν έχει προπονητή και στον πάγκο κάθεται η σκόνη. Και το επιχείρημα που χρησιμοποιούν είναι ατράνταχτο: η Εθνική, λένε, μάς έχει προσφέρει πολλές χαρές, άρα δεν πρέπει να την κρίνουμε. Να μην την κρίνουμε κακοπροαίρετα, ναι, αλλά αυτοί αποκλείουν κάθε είδος κριτικής, ακόμα κι αν αυτή εντάσσεται σε ένα εποικοδομητικό πλαίσιο.
• Και φτάνουμε στον κόσμο. Με τους περισσότερους να μην αγαπούν το ποδόσφαιρο και να εύχονται να χάσει η Εθνική για να κράξουν ελεύθερα. Να χρησιμοποιούν την Εθνική σαν ορμητήριο για οπαδικά ευαγγέλια και να χρησιμοποιούν παραδείγματα και επιχειρήματα που δεν στέκονται σε κανένα δικαστήριο του ποδοσφαίρου.

Με λίγα λόγια, η Εθνική δεν πρέπει να βρίσκεται σε τέτοιες διοργανώσεις. Δεν έχουμε μάθει τίποτα από το επικό έπος της Πορτογαλίας. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε επιτυχίες, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αποτυχίες. Δεν υπάρχει σωστή κρίση, καθώς αυτή θολώνεται από οπαδικά νέφη και αξιοπερίεργα κίνητρα. Και, τέλος, το χειρότερο είναι ότι δεν το καταλαβαίνουμε.

Υ.Γ.1 Δεν κατάφερα να δω το ολλανδικό φορτηγό να ισοπεδώνει την Ισπανία! Παρακολούθησα μόνο το πρώτο ημίχρονο, καθώς μετά έπαιζα 8x8. Ομολογώ ότι δεν περίμενα, σε καμία περίπτωση, τέτοιο διασυρμό! Ας μην βιαζόμαστε, όμως. Η νίκη της Ολλανδίας, τουλάχιστον ακόμα, δεν σημαίνει τίποτα. Το γράφω αυτό, διότι εν μία νυκτί το νέο φαβορί της διοργάνωσης θεωρείται πλέον η ομάδα τοιυ Φαν Χάαλ.

Υ.Γ.2 Άκουγα για την Αυστραλία και την Κόστα Ρίκα ότι είναι αδύναμες ομάδες και τρίχες κατσαρές. Ο καθρέφτης είναι το χόρτο. Και το χόρτο έδειξε ότι και οι δυο ομάδες κατέβηκαν να παίξουν ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.3 Αρχίζω να πιστεύω ότι το Μουντιάλ συνιστά τον παράδεισο του 5-3-2 ή, έστω, του 3-5-2.

Υπάρχει φαβορί;

Ναι, υπάρχει. Σωστά μαντέψατε. Η διοργανώτρια χώρα, η Βραζιλία, ποζάρει ως φαβορί. Όχι, δεν είναι ακλόνητο. Δεν είναι απόλυτο. Ούτε αδιαφιλονίκητο. Αλλά αποτελεί το πρώτο φαβορί της διοργάνωσης. Μα, θα πει κάποιος, γίνεται η καλύτερη γραμμή της Βραζιλία να είναι η αμυντική; Όχι, θα πω εγώ, δεν γίνεται. Δεν ακούγεται -και δεν είναι- λογικό. Mια καλή αμυντική γραμμή θα πρέπει να τη θεμελιώνεις και με γρανάζια που ανήκουν σε άλλες γραμμές. Διότι, ας μην το ξεχνάμε, μια καλή αμυντική γραμμή δεν αντιπροσωπεύει πάντα μια καλή άμυνα. Ο Νεϊμάρ το γνωρίζει αυτό;

Πάντως, η Αργεντινή πολύ θα επιθυμούσε να κάνει χουνέρι στην Βραζιλία και να κατακτήσει το τρόπαιο. Θα πρόκειται για μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Και οι φίλαθλοι λαχταρούν τέτοιου είδους ιστορίες. Πώς θα φτάσει η Αργεντινή ψηλά; Ένας τρόπος υπάρχει: αντεπιθέσεις. Δίνεις χώρο στον αντίπαλο και, μόλις πάρεις κατοχή, ξεχύνεσαι σαν εμετός στην κόντρα (sic!). Με εκρηκτικούς παίχτες, όπως Ντι Μαρία, Λαβέτσι, Ιγκουαΐν, Αγουέρο, και με τον Μέσι (φώτο) να δείχνει ότι κρατούσε δυνάμεις για το Μουντιάλ, δεν υπάρχει εναλλακτική: επιθετικό transition game, στήσιμο στο όριο του οφσάιντ, τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, μεγάλο πλάτος, υψηλό τέμπο. Το μοναδικό ψεγάδι εντοπίζεται στην άμυνα: κάποιος πρέπει να τρέχει για όλους αυτούς. Τουλάχιστον, δεν πρόκειται, νομίζω, να ξαναδούμε τις προπονητικές τακτικές του Μαραντόνα που στελέχωνε την αμυντική του γραμμή με τέσσερις κεντρικούς αμυντικούς. Απίστευτα πράγματα.

Πρόβλημα, όμως, με την άμυνά τους έχουν και οι Ιταλοί. Δεν υπάρχει η ισχυρή προσωπικότητα στα μετόπισθεν. Νταξ, εξαιρείται ο Μπουφόν. Καλοί οι Κιελίνι και Μπαρτσάλι, αλλά δεν είναι επιπέδου Μαλντίνι, Καναβάρο ή Νέστα. Και το να βλέπεις την Ιταλία να μην διαθέτει στις τάξεις της αξιόπιστους αμυντικούς, ε, όσο να 'ναι, χτυπάει λίγο άσχημα. Θα στηριχθεί σίγουρα στην μετατροπή του Μαρκίζιο σε κρυφό επιθετικό, στις εμπνεύσεις του Πίρλο, οποίος μετά τον τραυματισμό του Μοντολίβο μοιάζει σαν το απόλυτο βαρόμετρο, και την σταθερότητα του Ντε Ρόσι, αλλά με επιθετικό τον Μπαλοτέλι, δεν μπορείς να έχεις μεγάλες βλέψεις. Μυστικό όπλο ο Ιμόμπιλε, το νέο απόκτημα της Ντόρτμουντ, και το γεγονός ότι, αν καταφέρει και περάσει από έναν ομολογουμένως δύσκολο όμιλο, στα νοκ άουτ θα αποδειχτεί τρομακτικά δύσκολος αντίπαλος!

Και πάμε στην Γερμανία. Ο Λεβ έχει αποδειχτεί άψογος διαχειριστής. Προκρίνει τον τακτικό ρεαλισμό, αποδίδει έξοχα με την μπάλα στα πόδια, παίζει ένα γνήσιο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά για να φτάσει στην κορυφή θα πρέπει να λάβει πολλά από τους μέσους και τους μεσοεπιθετικούς: το Μουντιάλ δεν είναι προκριματικά. Ο Κλόζε, αν και killer, μεγάλωσε, ο Γκόμεζ απουσιάζει, ο Ποντόλσκι μοιάζει στάσιμος εδώ και χρόνια, ο Σίρλε δεν με ενθουσιάζει, άρα ο κλήρος θα πεσει στον Κρος, τον Σβάινι, τον Οζίλ, τον Γκέτσε και, φυσικά, τον πολύτιμο Μίλερ. Και ναι, πλήγμα ο τραυματισμός του Ρόις, αλλά υπάρχει κι ο Ντράξλερ.

Κλείνουμε με τους Γάλλους και τους Ισπανούς. Ο Ντεσάν είχε δηλώσει ότι προσπαθεί να φτιάξει μια καλή ομάδα. Ο Γάλλος είναι πρακτικός προπονητής, σπάνια προβαίνει σε μεγαλεπήβολες δηλώσεις και, ως εκ τούτου, δεν νομίζω ότι θα δούμε τολμηρές τακτικές εκ μέρους του. Kάτι που σε τέτοιου είδους διοργανώσεις πάντα παίζει θετικό ρόλο. Ο τραυματισμός του Ριμπερί είμαι σίγουρος ότι τον προβληματίζει, αλλά η Γαλλία βρίθει νεαρών παιχτών με υψηλό τάλαντο (Ντινέ, Σακό, Γκριζμάν, Πογκμπά, Βαράν). Το 2016 ίσως πατήσει κορυφή, αρκεί να παραμερίσει τις ίντριγκες, τους καυγάδες και τα σκάνδαλα. Όσο για τους Ισπανούς, θα εκπλαγώ αν κατακτήσουν το τρόπαιο και τώρα. Δεν είναι μόνο η σωματική κούραση, αλλά, κυρίως, η ψυχολογική. Είναι εξουθενωτικό να παραμείνεις στην κορυφή και λυτρωτικό όταν, μετά από αρκετά χρόνια παραμονής σε αυτήν, δεν το πετυχαίνεις.

Τέλος, είμαι πολύ περίεργος να δω πως ακριβώς θα μετατρέψει ο Φαν Χάαλ, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα, αυτήν την Ολλανδία σε πολεμική μηχανή, πότε θα βρει η Πορτογαλία τον αντικαταστάτη του Παουλέτα και, επίσης, πόσοι θα βρεθούν να υποστηρίξουν ότι (και) φέτος είναι η χρονιά της Αγγλίας. Το σίγουρο είναι ότι ξεκινά ένα ποδοσφαιρικό όνειρο για όλους τους ποδοσφαιρόφιλους. Είθε να το σηκώσει ο καλύτερος!

Υ.Γ.1 Ποιος θα μαζέψει όλα αυτά τα πολιτικά/κομματικά φυλλάδια και αφίσες, κατάλοιπα, των εκλογών, που προκαλούν αισθητική -και περιβαλλοντική- ρύπανση;

Υ.Γ.2 Το Σάββατο θα γίνει χαμός. Το μενού έχει σουβλάκια, σεφταλιές, λουκάνικα, μπύρες και Ελλάδα!

Υ.Γ.3 Σχεδόν πάντα, διαχρονικά μιλώντας, βρίσκεται μια ομάδα που κάνει την έκπληξη. Για παράδειγμα, η Βουλγαρία το 1994, η Κροατία το 1998 ή η Τουρκία το 2002. Φέτος;

Υ.Γ.4 Λευτεριά στα αυτοκόλλητα Panini!

Χρειαζόμαστε έναν θαυματοποιό

Ρανιέρι, λοιπόν. Εξαιρετική επιλογή σαν όνομα και βιογραφικό. Έχει προπονήσει Γιουβέντους, Ίντερ, Τσέλσι, Ατλέτικο Μαδρίτης, Φιορεντίνα, Βαλένθια και, φυσικά, την αγαπημένη του Ρόμα. Τελευταίος σταθμός η Μονακό. Σοβαρός προπονητής, καλός διαχειριστής ομάδων και παιχτών, μου θυμίζει λίγο τον Αντσελότι. Δεν ξέρω αν θα αποδειχτεί καλύτερη επιλογή από τον Γιολ, αλλά το βέβαιο είναι ότι σαν Ιταλός προπονητής ξέρει να παίζει άμυνα, κάτι λίαν απαραίτητο για την Εθνική.

Άμυνα, όμως, παίζει και η Εθνική του Σάντος. Ο οποίος, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας (κλισέ), πειραματίζεται και προβαίνει σε χαζά λάθη. Όπως στο φιλικό με την Πορτογαλία που άφησε τον Κατσουράνη να μαρκάρει με το δάχτυλο για ένα ολόκληρο 90λεπτο! Φαίνεται ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι οι καλές σχέσεις με τους δημοσιογράφους -και τους ποδοσφαιριστές-, αυτός ο επικοινωνιακός μανδύας που δεν ξέρω αν θα προσφέρει ποτέ παρόμοια ασυλία σε όσους προπονητές περάσουν από την Εθνική μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Η κριτική των δημοσιογράφων για τον Σάντος είναι συγκινητική. Σκεφτείτε να έκανε ο Ρεχάγκελ αυτά που κάνει ο Σάντος. Θα τον είχαν κρεμάσει από τα κορδόνια! Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την άμυνα. Το ισχυρό μας, υποτίθεται, σημείο. Μπας και καταφέρουμε να εφαρμόσουμε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής. Το πρόβλημα είναι ότι το συγκεκριμένο ισχυρό μας σημείο, τείνει να μην είναι, εν τέλει, και τόσο ισχυρό. Σίγουρα, υπάρχουν ξεκάθαρες αρμοδιότητες, μοίρασμα ρόλων, τακτικός ρεαλισμός, αλλά ξεχνάμε ορισμένα πράγματα. Οι παίχτες δεν είναι φορμαρισμένοι, δεν βρίθουν υψηλής ποιότητας και, μάλλον, εξαιρουμένου του Σαμαρά λόγω εύρεσης νέου συμβολαίου και του Μανωλά που «πρέπει να πουληθεί», δεν έχουν σπουδαίο κίνητρο. Επίσης, οι αντίπαλοι μάς έχουν πάρει πρέφα: το 2004 αποτελεί οριστικά παρελθόν. Και κάτι ακόμα: όσο καλή άμυνα και να παίζεις, θα δεχτείς φάσεις. Το θέμα είναι αν μπορείς να δημιουργήσεις κι εσύ. Έστω αυτές τις λιγοστές που δημιουργούσαμε κάποτε και τις μετουσιώναμε σε γκολ. Αποτελεσματικότητα, δηλαδή. Προσοχή: δεν εννοώ να πάρουμε τα γιαταγάνια και τα καρυοφύλλια και να κυνηγήσουμε με άναρχο γιουρούσι το γκολ. Όχι, βέβαια! Αν το κάνουμε αυτό, θα βαρεθούμε να μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα. Απλά θα ήθελα να δω την Εθνική να σκέφτεται λίγο παραπάνω την επίθεση.

Όμως, μισό λεπτό, για ποια επίθεση μιλάμε, αράγε; Δεν μπορούμε να παίξουμε κάθετο ποδόσφαιρο. Δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι αν ο αντίπαλος δεν είναι επιπέδου Αρμενίας, Μάλτας και Μολδαβίας, δεν μπορούμε καν να παίξουμε ποδόσφαιρο κατοχής. Επιχειρούμε πολλές βαθιές μπαλιές με τελικό αποδέκτη τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Όπως έλεγε ένας θαυματοποιός: «Αν ο Θεός ήθελε να παίζουμε με σέντρες, τότε θα έβαζε στα σύννεφα χορτάρι!». Αλλά, για να έχουμε καλό ερώτημα, πώς αλλιώς μπορεί η Εθνική να επιτεθεί; 

• Παίζουμε οριζόντιο ποδόσφαιρο. 
• Το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε αργούς παίχτες, αλλά αργή ομάδα. Ξεχνάμε ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή.
• Την πάσα δεν την δίνουμε όταν είναι η καλύτερη επιλογή, αλλά όταν δεν έχουμε τι άλλο να την κάνουμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Φετφατζίδης κι ο Σαμαράς, έστω κι αν ο τελευταίος έχει ορισμένες ελάχιστες στιγμές εκλάμψεων και πνευματικής διαύγειας. Όπως έλεγε ένας θαυματοποιός: «Απλά δώσε την μπάλα σε έναν παίκτη που φοράει την ίδια φανέλα με σένα!». Αυτό το λέω για να διαχωρίσουμε -επιτέλους!- μέσα στο μυαλό μας τη διαφορά της πρωτοβουλίας/προσωπικής ενέργειας με την ατομιστία.
• Η άμυνα δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη, όπως κάποτε. Κι όταν δεν δείχνεις εμπιστοσύνη στην άμυνα, τότε η ψυχολογία σού επιβάλλει να επιτίθεσαι με φειδώ. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω τον Μανωλά. Στο να χαζεύει, να χάνει τον προσωπικό του αντίπαλο και να κάνει γκέλες είναι σπουδαίος. Μακάρι να σκεφτόταν με την ταχύτητα που έτρεχε. Και με αφορμή την κουβέντα που είχα με έναν φίλο μου για τον Καρνέζη, να πω ότι ο τελευταίος μεγάλος τερματοφύλακας που είχε η Εθνική ήταν ο Σαργκάνης.
• Πρόβλημα με τους επιθετικούς. Ο Γκέκας είναι χρήσιμος για να παίξουμε την κόντρα και να χτυπήσουμε σαν κόμπρες, αλλά, όπως ανέφερα προηγουμένως, η ομάδα είναι αργή, ο Σάντος δεν ποντάρει στις αντεπιθέσεις -σε τι ποντάρει;- κι ο Γκέκας έχει χάσει κάποια κλικ από το ξεπέταγμά του. Όσον αφορά τον Μήτρογλου, ουδέν σχόλιο.
• Δεν βγάζουμε παίχτες από πίσω. Δεν έχουμε κάποιον παίχτη να παίξει σαν κρυφός επιθετικός. Ο Κατσουράνης κάποτε ήταν ιδανικός για αυτή τη δουλειά, με τον Τεν Κάτε να είναι ο μοναδικός που κατάλαβε πως μπορεί να προσφέρει αυτός ο παίχτης. Τώρα, βέβαια, ο Κατσουράνης μαρκάρει με τη φωνή του και το δάχτυλο. Για αυτό πριν από κάθε ματς πίνει μία κούπα χαμομήλι και κάνει ασκήσεις με λαστιχένιο μπαλάκι. Μία λύση, πάντως, θα ήταν η τοποθέτηση του Κονέ σαν δεξί εσωτερικό χαφ. Το θετικό θα ήταν πως θα κερδίζαμε έναν έξτρα παίχτη στην επίθεση που πατάει περιοχή, αλλά θα είχαμε σοβαρότατο πρόβλημα στις αλληλοκαλύψεις.

Επομένως, αν ήμουν ο προπονητής της Κολομβίας, τι θα έκανα; Θα έτρεχα συνέχεια, θα πίεζα, θα φόρτωνα την αριστερή πλευρά της Εθνικής και θα στοχοποιούσα τον Χολέμπας. Αθλητικό κορμί, τρεχαλατζής, παίρνει μέτρα στον ασβέστη, αλλά μετριότατος στο ένας εναντίον ενός, χωρίς υψηλή ποδοσφαιρική ευφυΐα, και με αργές επιστροφές στην άμυνα. Κι όλα αυτά μεγεθύνονται από τον Σαμαρά. Ο οποίος είτε έχει πάρει εντολή από τον Σάντος να ακροβολίζεται και να κρατάει ψηλά τα αντίπαλα μπακ για να ανοίξουν οι χώροι και να βγάλουμε αντεπίθεση, είτε δεν θέλει να μαρκάρει και να βοηθάει τον Χολέμπας για να μην ιδρώσει και χαλάσει η φόρμα της ανεμίζουσας χαίτης.

Εν κατακλείδι, τον Σάντος τον γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Δεν είναι θαυματοποιός. Ξέρουμε τον τρόπο του. Γνωρίζουμε τη φιλοσοφία του. Επομένως, ας μην βαυκαλίζομαι ότι θα αλλάξουν κάποια πράγματα. Πάμε για το καλύτερο δυνατό κι ό,τι προκύψει. Το πρώτο παιχνίδι είναι κρισιμότατο. Και για αυτό ας περιμένουμε την κλασική εντεκάδα του Προτογάλου. Ευελπιστώ, πάντως, ότι ο Σάντος δεν έχει να χάσει τίποτα, μιας και είναι η τελευταία του διοργάνωση στον πάγκο της Εθνικής, και, άρα, θα είναι όσο περισσότερο τολμηρός, δίκαιος και απερίσπαστος τού επιτρέπουν οι καταστάσεις.

Υ.Γ.1 Ποιος είναι ο θαυματοποιός που αναφέρω στο κείμενο; Απλά να πω ότι έχει κατακτήσει δυο συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών με μια μικρομεσαία ομάδα. Νομίζω ότι αυτή η λεπτομέρεια αρκεί.

Υ.Γ.2 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Πλάκα κάνουμε; Νεκρός ν' αναστηθεί γίνεται. Πότε πότε γίνεται κανένα θαύμα. Να παίξει ο Άρης στη Β' Εθνική δεν γίνεται με τίποτα. Τα χρέη είναι περισσότερα από τα δάνεια της Αγγλίας: σε πρώην ποδοσφαιριστές και πιστωτές πεντέμισι εκατομμύρια γιούρο, που θέλουνε να κάνουν συμβιβασμούς και να τα κατεβάσουνε στο ένα. Στο Δημόσιο δεν λένε πόσα χρωστάνε, αλλά διευκρινίζουνε ότι, ακόμα κι αν γίνει ρύθμιση σε 48 δόσεις, δεν μπορούνε να πληρώσουνε. Στο ΙΚΑ χρωστάνε επτά κατοστάρικα και θέλουνε να κάνουνε ρύθμιση. Άλλα εφτά κατοστάρικα στη ΔΕΗ και για τις υποχρεώσεις αυτής της σεζόν σε ποδοσφαιριστές, προσωπικό, πιστωτές τρεισήμισι εκατομμύρια που θέλουνε να διακανονίσουνε. Γνωστά ήτανε πάνω κάτω αυτά, αλλά να τα βλέπεις γραμμένα ένα προς ένα είναι διαφορετικό. Να το ξαναπούμε, λοιπόν, για μια ακόμα φορά και να τελειώνουμε: όσοι έχουν λαμβάνειν χρήματα από τον Άρη, να τα γράψουνε στο χιόνι. Το κανόνι είναι δεδομένο. Στη Γ' Εθνική θα παίξουνε και ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Το κοντέρ θα μηδενίσει και φτου κι απ' την αρχή για να δημιουργήσουνε καινούργια χρέη. Μια απορία μόνο: εφορία δεν πληρώνανε. ΙΚΑ δεν πληρώνανε. ΔΕΗ δεν πληρώνανε. Τους πρώην ποδοσφαιριστές δεν πληρώνανε. Τους ποδοσφαιριστές που παίξανε φέτος, προσωπικό κ.λπ., δεν πληρώνανε. Τα έσοδα του Άρη από χορηγίες, τηλεοπτικά, εισιτήρια κ.λπ., κάποια εκατομμύρια γιούρο, σε ποιες τσέπες πηγαίνανε;».

Υ.Γ.3 Πω, πω, πω, πω...

Δεν θα έχουμε ιδέα

Ας πούμε δυο λόγια για την κλήρωση. Δεν είχα σκοπό να αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση στην Εθνική, αλλά με τις κριτικές που διάβασα από αρκετούς δημοσιογράφους και πολλούς φιλάθλους/οπαδούς, καλό είναι να θέσουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Σίγουρα το να αποφεύγεις μεγαθήρια τύπου Βραζιλία, Γερμανία, Ισπανία και λοιπά είναι καλό. Όμως, το να μην τα αποφεύγεις είναι ακόμα καλύτερο. Και, προτού πέσετε να με φάτε, εξηγούμαι ευθύς αμέσως. 

Έχουμε πει -για την ακρίβεια το έχουμε διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ουκ ολίγες φορές ακόμα και απέναντι σε ομάδες τύπου Λιχτενστάιν- ότι η Εθνική δεν είναι καλή στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν είναι καλή καν, μετριότατη θα έλεγα, στο ποδόσφαιρο κατοχής -εκτός αν οι οριζόντιες πασούλες και το ανούσιο κράτημα μπάλας θεωρείται κατοχή ουσίας. Επομένως, δεν μπορούμε να παίξουμε κάθετο ποδόσφαιρο. Ζήτημα είναι αν το ρόστερ διαθέτει δυο παίχτες, έστω τρεις, που μπορούν να βγάλουν μία κάθετη. Και ενδιαφέρον ερώτημα αποτελεί το πόσοι παίχτες της Εθνικής αντιλαμβάνονται την αξία των κάθετων σπριντ. Επίσης, δεν πλαγιοκοπούμε με συνέπεια και δεν ανεβάζουμε παίχτες από πίσω. Συνεπώς, δεν μπορούμε να διασπάσουμε κλειστές άμυνες. Με αυτά και με αυτά, συνεπάγεται ότι η Εθνική δεν αγωνίζεται καλά με την μπάλα στα πόδια. Και είναι ιδιαίτερα θλιβερό να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά να μην μπορείς. Θλιβερό, θυμίζω, για εμάς. Είμαι βέβαιος ότι ο Σάντος και οι ποδοσφαιριστές του δεν έχουν τέτοια κολλήματα: οι άγραφοι κανόνες της προπονητικής και της δημοσιογραφίας επιβάλλουν την υπεροχή του αποτελέσματος έναντι της εμφάνισης. Στην Βραζιλία, όμως, στην κατοικία των Θεών του ποδοσφαίρου, πρέπει να δείξεις περισσότερα πράγματα. Δεν αρκούν τα αποτελέσματα. Ο κόσμος θέλει όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Με ήρωες. Ομάδες, δηλαδή, ή ποδοσφαιριστές, που μπαίνουν στο πάνθεον. Ordinary ανθρώπους που πετυχαίνουν extraordinary πράγματα. Αυτό θέλει ο κόσμος. Όπως το 2004. Κι ας λύσσαξαν όλη με την επιτυχία της Ελλάδας. Αυτή η ζήλεια, η εμπάθεια, φανερώνει, με πάσα μεγαλοπρέπεια, το μέγεθος του άθλου.

Τι ξέρει να κάνει η Εθνική; Ποιο είναι το δυνατό της όπλο; Ή, για να το θέσω καλύτερα, πού στηρίχτηκε το 2004; Στην άμυνά της. Να κλείνει, δηλαδή, τα κενά. Να διαχειρίζεται σωστά τα τετραγωνικά. Να αλληλοκαλύπτει -αν και στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις έχουμε προβλήματα, καθώς είναι δεδομένο ότι η συστημική προσέγγιση της τωρινής άμυνας αποκαλύπτει την ποιοτική πτώση της αμυντικής μας λειτουργίας σε ομαδικό επίπεδο. Προσοχή, όμως: όταν λέω άμυνα, δεν εννοώ να αμύνεσαι υπέρ βωμών και εστιών. Η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες. Συν τοις άλλοις, η Εθνική του Σάντος σού βγάζει ένα άγχος στο σκοράρισμα. Δεν το έχει εύκολο το γκολ. Και σε αυτά τα τουρνουά, ειδικά με τις ομάδες που κληρωθήκαμε, δεν χωράνε συμβιβασμοί του στυλ 1-0 και κοιτάζω το επόμενο ματς του ομίλου. Ποιο επόμενο ματς; Δεν είναι πρωτάθλημα. Ούτε καν προκριματικά. Τρία ματς θα δώσεις. Γκαραντί. Και, έπειτα, βλέπουμε. Και σε αυτά τα τρία ματς θα πρέπει να μην παρασυρθείς και να θυμηθείς ποια είναι τα δυνατά σου σημεία. Διότι, αν νομίζουμε ότι ο όμιλος είναι εύκολος επειδή αποφύγαμε τα μεγαθήρια, τότε, συγγνώμη, αλλά είναι σαν να έχουμε ήδη αποκλειστεί. Αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι μπορούμε να κοντράρουμε στα ίσα, mano a mano, ομάδες που τρέχουνε, περισσότερο από εμάς, βρίθουν διαφορετικού στυλ, κάπως άναρχου, αλλά με ευρωπαϊκή φιλοσοφία, και έχουνε υψηλή αποτελεσματικότητα στην επίθεση.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, όταν αντιμετωπίζεις ομάδες υψηλού επιπέδου, δεν έχεις άγχος. Δεν πρέπει να έχεις άγχος. Τουναντίον, έχεις εξτρά κίνητρο. Και, το σημαντικότερο, γνωρίζεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις. Την αποστολή σου. Τα όριά σου. Ο αντίπαλος, άλλωστε, η ποιότητά του, δεν σου αφήνει και πολλές εναλλακτικές. Αν είχαμε, για παράδειγμα, στον όμιλο την Γερμανία, θα ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε. Και πώς να το κάνουμε. Θα καταλαβαίναμε την έννοια του τακτικού ρεαλισμού. Τώρα που πέσαμε με Ιαπωνία, Ακτή Ελεφαντοστού και Κολομβία, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε ιδέα.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι...Ποια είναι;

Υ.Γ.2 Ένας γείτονας συνεργάζεται επαγγελματικά με τον Βελλή, τον Πρόεδρο του Απόλλωνα. Προχθές που πήγαινε το σκύλο του βόλτα, ένα γλυκύτατο Beagle, μου αποκάλυψε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για τον Πρόεδρο. Πρώτον, ο Βελλής είναι Απολλωνιστής από μικρό παιδί. Δεύτερον, έχει πολλά χρήματα, πάρα πολλά. Τρίτον, λατρεύει τις τιράντες, Τέταρτον, έχει ένα κόλλημα με τα μονοετή συμβόλαια, πράγμα που σημαίνει ότι θα δυσκολευτεί πολύ να πουλήσει παίχτες. Πέμπτον, η ομάδα ''μπαίνει μέσα'' μισό μύριο ετησίως. Έκτον, και σημαντικότερο, σε μια ψηφοφορία της Super League, ο Βελλής ψήφισε το αντίθετο από τον Ολυμπιακό. Την επόμενη μέρα τον παίρνει τηλέφωνο ο Μαρινάκης, αυτοπροσώπως, και του λέει: «Πρόσεχε, αν συνεχίσεις έτσι, πέφτεις Β' Εθνική». Αυτά.

Υ.Γ.3 Θέλαμε να βρούμε επενδυτές και βρήκαμε. Νταξ, ακόμα δεν έχουν μπει λεφτά. Αλλά μικρό το κακό. Οι επενδυτές, μιλάμε για μιλούνια, είναι εδώ. Παρόντες. Και παλεύουν μεταξύ τους, σαν άλλοι μνηστήρες της Πηνελόπης, για το ποιος θα αναλάβει τον Άρη. Ε, κύριε Ηλιάδη;

Υ.Γ.4 Πώς γίνεται άνθρωποι που δεν έχουν δει ένα παιχνίδι να το βαφτίζουν στημένο με συνοπτικές διαδικασίες;

Υ.Γ.5 Πώς καταλαβαίνεις την αξία του προπονητή; Βλέπεις τον Μόγιες ο οποίος με το ίδιο ρόστερ έχει φτιάξει ένα πράγμα χωρίς ταχύτητα και έμπνευση. Λέτε να το έκανε επίτηδες ο Σερ Άλεξ για να φανεί πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό του; Ο Αλέφας έτσι λέει. Βέβαια, ο Αλέφας λέει ότι ο Μήτρογλου είναι παιχταράς κι ο Μανωλάς μεγάλο σέντερ μπακ. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Λέγαμε για την αξία του προπονητή. Σπουδαίος θεσμός του ποδοσφαίρου. Μια ματιά στην Μπάγερν θα μας πείσει. Κι αν δεν μας πείσει, σίγουρα θα μας εξιτάρει.

Υ.Γ.6 Βλέπω, λοιπόν, σε ένα site κάτι φωτογραφίες της Έλενας Παπαβασιλείου. Ωραία γυναίκα. Γυναικάρα, θα έλεγα. Κι από κάτω διαβάζω κάτι επικά σχόλια. Ο ένας να λέει ότι έχει καλούτσικο σώμα, αλλά μέτρια φάτσα. Ο άλλος να ουρλιάζει ότι έχει πόδια καμήλας Τι σκατά σημαίνουν ''τα πόδια καμήλας''; Τέλος πάντων. Και κάποιοι άλλοι, ποιο παρατηρικοί, να δηλώνουν ότι η κοπέλα πάσχει από προγναθισμό. Θα ήθελα να τους δω όλους αυτούς, αν τους την έπεφτε η Έλενα σε κάποιο μπαράκι. Τι θα έκαναν; Τι θα έλεγαν; «Φύγε από δω μωρή πατσαβούρα, με τα πόδια καμήλας και τον προγναθισμό;». Ή μήπως θα έβρεχαν το βρακάκι τους;

Υ.Γ.7 Βρισκόμαστε στην Α' Γυμνασίου. Ένας συμμαθητής, με τον οποίο ακόμα έχουμε κρατήσει επαφή, μού δίνει μια κασσέτα με διάφορα τραγούδια. Η κασσέτα, μεταξύ άλλων, περιέχει δυο κομμάτια των Rainbow. Ακούω το πρώτο κομμάτι, το Man on the Silver Mountain, και πραγματικά μου αρέσει. Μόλις ακούω το δεύτερο, απογειώνομαι.

Ψάχνει μοναστήρι

Οι φήμες έλεγαν ότι ο Άγγελος Αναστασιάδης, αμέσως μετά τη δήλωση του Πιτσούρκα ότι θα κλειστεί σε μοναστήρι για τρεις μήνες αν αποκλειστεί από την Ελλάδα, έψαξε να βρει το τηλέφωνο του Ρουμάνου προπονητή. Όχι, σάτυροι. Το κίνητρο δεν ήταν σαρκικό. Δεν επρόκειτο για ραντεβουδάκι. Ήθελε να του δώσει πληροφορίες για το Άγιο Όρος. Και να τον προτρέψει να επικοινωνήσει με τον πνευματικό του. Εκείνη τη στιγμή, θα σκέφτηκε ο τεχνικός της Εθνικής Ρουμανίας (κλισέ): «Αφού κάθε φορά που αναλαμβάνει ομάδα, την σώζει. Κάτι θα ξέρει αυτός ο πνευματικός». Αλλά κι ο Άγγελος ήταν προκλητικός. Σαν να λέει στον Πιτσούρκα: «Αφού, ρε μάγκα, δεν πρόκειται να προκριθείς, κλείσε από τώρα δωμάτιο να σου έρθει και πιο φτηνά. Τρεις μήνες είναι αυτοί, άλλωστε. Θα κάνω τα κονέ μου και θα περάσεις ζάχαρη. Και, όταν βγεις, όλοι θα έχουν ξεχάσει τον αποκλεισμό». Αρκετά, όμως, με τις φήμες.

Είχαμε και ποδόσφαιρο. Έστω κι αν οι Ρουμάνοι αφοσιώθηκαν στα παραποδοσφαιρικά. Το γιατί το γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Δικαίωμά τους, πάντως. Λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Σάντος ξέρει να παίζει χωρίς την μπάλα και να διαχειρίζεται σωστά τα τετραγωνικά. Τονίσαμε, μάλιστα, ότι για να αποκλειστούμε, με δεδομένο το σκορ του πρώτου αγώνα και τα κυβικά της Ρουμανίας, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουμε. Το στοίχημα για τους Ρουμάνους ήταν το εξής: έπρεπε να κυνηγήσουν το γκολ, χωρίς να δεχτούν τέρμα. Εύκολο; Όχι. Εφικτό; Ναι. Συνέβη; Όχι, αλλά θα μπορούσε! Και δεν συνέβη, διότι ο προπονητής της Ρουμανίας ήθελε να αποδείξει ότι η ομάδα του μπορεί να πάρει την πρόκριση παίζοντας επίθεση, κάτι σαν επίδειξη, μάλλον για να κατευνάσει τα πνεύματα, και πιέζοντας την αντίπαλη άμυνα. Αν αποκλειόταν, λίγοι θα φώναζαν ότι δεν προσπάθησε. Σε αντίθεση με το να κάτσει πίσω, δηλαδή να μην δεχτεί γκολ, να παίξει 11x11 και να ψάξει υπομονετικά το τεμάχιο, χρησιμοποιώντας μια ανώτερη τακτική και παίζοντας με τον χρόνο. Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, αν δεν ερχόταν η πρόκριση, ο τεχνικός της Εθνικής Ρουμανίας, τον οποίο δεν κόβω και για καμιά αλεπού των πάγκων, θα άκουγε τα εξ αμάξης. Ως συνέχεια όσων άκουσε μετά το πρώτο ματς. Με την γκρίνια να πέφτει σύννεφο. Ο Πιτσούρκα, λοιπόν, έχοντας να διαλέξει μεταξύ των δυο επιλογών, πόνταρε στην πρώτη: να πιέσει την Ελλάδα και να ανοίξει το σκορ όσο πιο νωρίς γινόταν. Έπαιξε με έναν κόφτη, ανέβασε τις γραμμές, αύξησε το πλάτος, ύψωσε το τέμπο και έδωσε εντολές για παιχνίδι από την δεξιά πτέρυγα, στοχοποιώντας τον Χολέμπας και εκμεταλλευόμενος τις μηδενικές αλληλοκαλύψεις του Σαμαρά. Καλά όλα αυτά. Ξέχασε, όμως, να παίξει άμυνα: η τακτική αφέλεια πληρώνεται. Και, κυρίως, να εφαρμόσει το τεχνητό οφσάιντ.

Εντούτοις, το ενδιαφέρον σημείο στην όλη υπόθεση έχει να κάνει με την τακτική της Ελλάδας. Ο Σάντος δεν είναι λακαμάς. Δεν είναι απατεώνας. Ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει. Όποιο αγωνιστικό πλάνο και να ακολουθούσε ο αντίπαλος, η ελληνική ομάδα θα έπαιζε αυτό που ξέρει καλύτερα: παιχνίδι χωρίς την μπάλα. Άμυνα, δηλαδή. Καιρός ήταν να επιστρατεύσουμε συνειδητά το πιο δυνατό μας όπλο -έστω κι αν φαίνεται ότι μάλλον έχει πέσει το επίπεδο της άμυνας. Το δύσκολο κομμάτι αυτής της αποστολής είναι να πείσεις τους παίχτες σου για την ορθότητα του εγχειρήματος. Σίγουρα, το να πείσεις τον Σάλπι και τον Μανιάτη είναι εύκολο. Το ίδιο και ισχύει και τον Τζιόλη ή τον Παπασταθόπουλο. Ο Σαμαράς, όμως; Κι άντε, στον Σαμαρά λες ότι οι αντίπαλος έχει πιτυρίδα, του δίνεις και ένα σαμπουάν και τον ξαμολάς να τρέχει από πίσω τους για να τους πλύνει τα μαλλιά. Ο Μήτρογλου; Που ούτε άμυνα παίζει μήτε αντοχές έχει; Ο Χολέμπας; Δεν θέλω κουταμάρες. Το αποτέλεσμα -ευτυχώς!- απέδειξε ότι όλοι οι παίχτες κατάλαβαν και αντιλήφθηκαν ποια είναι η αποστολή τους. Όχι, όμως, και η εμφάνισή τους.

Υ.Γ.1 Το καλοκαίρι θα γίνει χαμός. Όπως το γράφω. Το χαζοκούτι θα παίζει Μουντιάλ, τα κρέατα θα κάνουν ηλιοθεραπεία στην ψησταριά και εμείς θα φλερτάρουμε με εύγεστες ξανθιές! Με την  παρουσία της Ελλάδας να δίνει νέο νόημα στη διοργάνωση!

Υ.Γ.2 Ο Αντώνης Καρπετόπουλος πετυχαίνει διάνα: «Kάποτε το πρόβλημα των ταλαντούχων μικρών Ελλήνων παικτών, που δεν γίνονταν ποτέ σπουδαίοι άντρες, ήταν ότι δεν έπαιζαν όσο πρέπει όταν έφταναν τα 20-23. Σε αυτή την ηλικία οι παίκτες είναι πολύ μικροί για να τους λες μεγάλους και πολύ μεγάλοι για να τους λες μικρούς. Οι ελληνικές ομάδες μεταξύ του ταλέντου και της εμπειρίας που υπόσχονταν διάφοροι ξένοι γυρολόγοι προτιμούσαν το δεύτερο κι έτσι κάνα-δυο φουρνιές ταλαντούχων μικρών παραλίγο να πάνε άκλαυτες. Μετά ήρθε η κρίση και κάποιες αντιλήψεις άλλαξαν. [...] Τους θεωρώ φίλους μου τους μικρούς του Τσάνα που ήμασταν παρέα στα βάθη της Τουρκίας πέρυσι το καλοκαίρι κι ανησυχώ για τις καριέρες τους. Ελπίζω να μη βιαστούν. Τα συμβόλαια τα μεγάλα μπορεί να περιμένουν: η καριέρα χτίζεται μόνο μια φορά».

Υ.Γ.3 Η υπόθεση με τα στημένα αποδεικνύεται ένα ωραίο ανέκδοτο. Από αυτά που λες με την παρέα σου και γελάτε. Μετά δακρύων, μάλιστα. Πρόκειται για την αποθέωση της τσαπατσουλιάς. Εντυπωσιακοί ερασιτεχνισμοί. Μιλάμε για πρωταθλητισμό χαζομάρας. Κι όλα αυτά δεν γίνονται από τίποτα κομπογιαννίτες και άσχετους. Κοτζάμ εισαγγελείς ασχολούνται με το θέμα. Έχουν ξοδέψει χρόνο οι άνθρωποι. Μήνες. Πολλούς μήνες. Έχουν μελετήσει στοιχεία. Έχουν ανακρίνει μάρτυρες. Έχουν γράψει περίπου 1000 σελίδες βουλεύματος. Εις το όνομα της Δικαιοσύνης, υποτίθεται. Να χαρώ, λοιπόν, την Δικαιοσύνη που δικάζει χωρίς στοιχεία. Και, για να μην το ξεχάσω, να χαρώ την Δικαιοσύνη που δεν δικάζει με στοιχεία. Που καταλήγουμε; Μία οπή εν τω ύδατι, που λέει και μια ψυχή.

Υ.Γ.4 «Δεν είμαι γελωτοποιός ούτε ''βιζιτού''. Έγινα ξαφνικά ο εντεταλμένος της Χρυσής Αυγής. Δεν αξίζει η Αριστερά τέτοια μικροψυχία. Δεν χρειάζεται να σπιλώνουν τον οποιονδήποτε. Έχουμε πόλεμο με τους αντιπάλους».
Πέτρος -γαμιάς της μισής Αθήνας- Τατσόπουλος

Υ.Γ.5 Ο Jon Lord χαρίζει δωρεάν μαθήματα πλήκτρων.

Θα τα κέρδιζαν οι κλώνοι του Σαμψών

Ο Ηλιάδης είπε στον Μιλίνκοβιτς να φτιάξει μια ομάδα από πολεμιστές. Λες και η μετατροπή των ποδοσφαιριστών σε Ορκς, Ταλιμπάν ή Μουτζαχεντίν αρκεί για να επικρατήσεις σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι ή, έστω, να πετύχεις τους στόχους σου. Τότε τα ματς θα τα κέρδιζαν οι κλώνοι του Σουγκλάκου, του Τρομάρα και του  Σαμψών (φώτο). Θα έμπαιναν μέσα στο γήπεδο και θα μασούσαν σίδερα -και αντιπάλους. Και οι τακτικές θα πήγαιναν περίπατο. Το ίδιο και οι προπονητές. Αλήθεια, όμως, είναι απαραίτητοι οι προπονητές; Εξαρτάται. Από το πόσο πιστεύεις σε αυτούς. Στην αξία τους. Στην χρησιμότητά τους. Στην αναγκαιότητά τους. Αν είσαι, για παράδειγμα, ο Αρβανιτίδης, είναι προφανές ότι ο θεσμός του προπονητή είναι κάτι σαν τις ιδρωμένες κάλτσες: πρέπει να αλλάζονται συχνά. Για τον Μπέο, ο προπονητής είναι κάποιος τυχάρπαστος που κλέβει την δόξα του Προέδρου. Ο Πανόπουλος θεωρεί ότι οι προπονητές υπάγονται στην ανακύκλωση: Καραγεωργίου, Μαντζουράκης, Κεχαγιάς, Ουζουνίδης και τούμπαλιν. Στον Ολυμπιακό πιστεύουν ότι πρέπει να έχουν έναν προπονητή με γυμνασμένα χέρια, για να μπορεί να σηκώνει στη φιέστα το κατσαρόλι που κερδίζει ήδη από το καλοκαίρι. Για κάποιες άλλες ομάδες (π.χ. Μάντσεστερ του τσίχλα ή Βέρντερ Βρέμης του Σάαφ), βέβαια, ο προπονητής είναι κάτι ιερό. Που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην Εθνική Ελλάδος. Με την κακή, όμως, έννοια. Μπορεί ο Σάντος να μιλάει για πολεμιστές, καρδιές και ελληνικές ψυχές, μπορεί άλλα να δηλώνει στις κάμερες και άλλα να παρουσιάζει στο χόρτο, μπορεί να βλέπεις ματς και να αναρωτιέσαι αν αυτό που παρακολουθείς συνιστά ποδόσφαιρο ή παιδική χαρά, αλλά στην Ελλάδα, ελέω Μ.Μ.Ε., είναι σαν Τοτέμ. Ανέγγιχτος. Άφθαρτος. Άθικτος. Κι αν, εν τέλει, πάμε στο Μουντιάλ, στην Βραζιλία, στη Μέκκα του ποδοσφαίρου, ενδέχεται να προκύψει και ανώτερος του ''κολλημένου'' Ρεχάγκελ, ακόμη και δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Μέχρι, ίσως, να ξεκινήσουν τα παιχνίδια του ομίλου.

Υ.Γ.1 Το ματς της Εθνικής με την Ρουμανία, δεν επιδέχεται κριτικής. Τι να πεις και τι να αναλύσεις, όταν το σκορ είναι 2-1 μόλις στο 20΄ λεπτό;!; Πότε έβαλε η Εθνική, ειδικά επί Σάντος, δύο γκολ στα πρώτα είκοσι λεπτά; Βασικά, πότε έβαλε δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο; Τέλος πάντων. Χίλια μπράβο στην ομάδα για την νίκη της, αλλά καλό είναι να πει κάποιος στους παίχτες ότι το πάθος δεν είναι κάτι που επιστρατεύεται κατά το δοκούν. Ποιος είπε στους Έλληνες διεθνείς ότι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν παιχνίδια; Όσο για τον επαναληπτικό, ο Σάντος ξέρει να παίζει χωρίς την μπάλα και γνωρίζει πως να εκμεταλλεύεται/διαχειρίζεται τα τετραγωνικά. Θεωρώ ότι η Εθνική, για να χάσει την πρόκριση, και μάλιστα απέναντι σε αυτήν την Ρουμανία, θα πρέπει να αυτοκτονήσει. Ας μην προτρέχω, όμως. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι βάλαμε δυο γκολ στο πρώτο 20λεπτο! Όλα γίνονται.

Υ.Γ.2 «Ο Μήτρογλου μέγας σκόρερ. Θα φύγει με μεταγραφή αυτός. Αλλά είναι άδικο από τον προπονητή, είναι ντροπή να κάνει νωρίς αλλαγή τον πρωταγωνιστή του ματς, αυτόν που σε λυτρώνει με δυο γκολ, αυτόν που σε πάει κατά πάσα πιθανότητα στο Μουντιάλ. Για να βάλει τον Γκέκα. Πού παίζει ο Γκέκας; Στην Τουρκία;». Αυτή η δήλωση δεν ανήκει στον Μπάμπη τον Σουγιά. Ούτε σε κάποιο μέλος της Θύρας 7. Ούτε καν η μανούλα του Μήτρογλου δεν θα έλεγε τέτοια πράγματα. Ότι και καλά ταπεινώθηκε ο Μήτρογλου, επειδή ο Σάντος αποφάσισε να τον αντικαταστήσει. Η δήλωση αυτή, λοιπόν, ανήκει στον (τρισ)μέγιστο Αλέφα(ντο). Ο οποίος μετά μάς μπερδεύει ακόμα περισσότερο: «Εντάξει, έχει τη λογική της εκείνη τη στιγμή η αλλαγή, όμως δεν είναι σωστό να εκθέτεις τον πρωταγωνιστή σου, τον σκόρερ σου». Τι να πεις και τι να εξηγήσεις; Άστο να πάει στο διάολο.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Κι όπως έχουμε ξαναπεί, η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο. Δεν γίνεται δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να πέσει στη Γάμα Εθνική, να σβήσει τα χρέη του και τις αμαρτίες του και να επιστρέψει σε δύο χρόνια καθαρό όπως η ΑΕΚ. Στην πολιτική ο θάνατος είναι οριστικός και αμετάκλητος».

Υ.Γ.4 Υπάρχουν στιγμές που το ποδόσφαιρο αποδεικνύει ότι δεν αποτελεί απλώς ένα άθλημα. Υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα ξεχειλίζουν. Υπάρχουν στιγμές που δεν χωράνε εχθρικοί οπαδισμοί. Υπάρχουν στιγμές που σηκώνεται στο πόδι ένα ολόκληρο γήπεδο για να αποθεώσει έναν και μόνο παίχτη. Ο ίδιος, άλλωστε, το είχε υποσχεθεί αμέσως μετά τα άσχημα μαντάτα για τον σοβαρό τραυματισμό που υπέστη. «Θα επιστρέψω» είχε δηλώσει. Και επέστρεψε. Σεβασμός και δέος στον άνθρωπο που δεν γερνάει.

Υ.Γ.5 Έφυγε ο Ντι Κάνιο από την Σάντερλαντ και αμέσως η Π.Α.Ε., με τις ευλογίες του νέου προπονητή, του Γκουστάβο Πογιέτ, έβαλε πωλητήριο στον Μαυρία. Το ποιος θα τον πάρει, πάντως, αποτελεί αίνιγμα ολκής. Δεν βρίσκονται κάθε μέρα κορόιδα. Ε, Ιβάν;

Υ.Γ.6 Σύμφωνα με τον τίτλο της ανάρτησης, τα τραγούδια που ακολουθούν θα έπρεπε να προέρχονται από την πρώην μπάντα του Bruce Dickinson, τους Samson. Επειδή, όμως, το blog δεν ακολουθεί τη συμβατική σοφία, σας έχω δύο μεγάλες κομματάρες. Η πρώτη, η οποία θεωρώ ότι αποτελεί ίσως το καλύτερο κομμάτι των Sabbath, αφιερώνεται στον Μπαλαντέρ, ενώ το δεύτερο, το οποίο τις δυο τελευταίες μέρες το ακούνε φανατικά οι γείτονές μου, αφιερώνεται στους λοιπούς αναγνώστες του blog!

Walking Football

Έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι το δυνατό σημείο της Εθνικής είναι η άμυνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την επίθεση. Ούτε κάποιος που παίζει άμυνα απελευθερώνεται από την υποχρέωση να παίζει και επίθεση. Δεν το κατάλαβα αυτό. Η σκοπιμότητα, εξάλλου, έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Δεν ξέρω τι κάνει και λέει ο Σάντος στις προπονήσεις. Δεν ξέρω αν επιδιώκει το 1-0 ή το δέχεται σιωπηρά. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Σάντος πρέπει να αφήσει τις δηλώσεις περί ''πίστης στην ελληνική ψυχή'' και να κοιτάξει να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα που παίζεται με τα πόδια και περιλαμβάνει ένα τόπι και 22 ποδοσφαιριστές. Διότι, συγγνώμη, αυτό το πράγμα που παρακολουθούμε από την Εθνική στα προκριματικά δεν είναι ποδόσφαιρο. Και το 2004 η ομάδα έπαιζε άμυνα, και μάλιστα αρκετά πιο συμπαγή και αποτελεσματική από τώρα, αλλά βλέπαμε και ένα υποτυπώδες επιθετικό πλάνο. Δεν έπαιζε αντιποδόσφαιρο και τρίχες κατσαρές. Αυτά τα λένε οι άσχετοι και οι εμπαθείς. Η ομάδα είχε ποντάρει στην άμυνα και, μέσω αυτής, αξιοποιούσε τις όποιες ευκαιρίες είχε στην επίθεση. Υψηλή αποτελεσματικότητα, δηλαδή. Κι όλα αυτά χωρίς να είμαστε ιδιαίτερα γρήγοροι ή τεχνίτες. Είχαμε, όμως, μια ακλόνητη τακτική. Παίζαμε γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής, πιέζαμε σαν σκυλιά και εκμεταλλευόμασταν τα λάθη και τις αδυναμίες του αντιπάλου. Με τον προπονητή της ομάδας να παρουσιάζει ακριβώς αυτό που μάς είχε υποσχεθεί. Με λίγα λόγια, προσπαθώ να εξηγήσω ότι το να παίξει κάποιος άμυνα, ή να προστατεύει το σκορ, δεν συνεπάγεται απόλυτα ότι θα αποτυγχάνει παταγωδώς στο τερέν του αντιπάλου, δηλαδή όταν έχει την μπάλα στα πόδια του. Διότι για να σκοράρεις ή να δημιουργήσεις, θα πρέπει να έχεις και την μπάλα στα πόδια σου. Εκτός αν όλες οι αντίπαλες ομάδες θελήσουν να μιμηθούν την Σλοβακία και να γίνονται highlight σε κάθε αγωνιστική.

Πήγα, λοιπόν, στο Καραϊσκάκη για να παρακολουθήσω την Εθνική. Από όλα τα προκριματικά δεν θυμάμαι ούτε ένα καλό παιχνίδι. Ούτε ένα! Δεν μιλάω για σκορ και λοιπές σαχλαμάρες. Μιλάω για τακτική αρτιότητα. Επομένως, δεν έτρεφα αυταπάτες. Ήξερα τι (δεν) θα παρακολουθήσω. Για αυτό και πήρα μαζί μου τρία πακετάκια ηλιόσπορους. Αλλά αυτό που είδαν τα ματάκια μου ξεπέρασαν κάθε όριο. Κάθε προσδοκία. Δεν έχω σκοπό -και διάθεση- να σας αραδιάσω τις τακτικές αστοχίες. Εξάλλου, τι να πεις; Από πού να αρχίσεις; Ντρέπομαι που το λέω, αλλά οι παίχτες της Εθνικής περπατούσαν. Π ε ρ π α τ ο ύ σ α ν!!! Δεν ξέρω τι εικόνα είχατε μέσα από τους δέκτες σας (κλισέ), αλλά σας εκλιπαρώ να με πιστέψετε. Οι άνθρωποι ήταν προκλητικοί. Προκλητικά προκλητικοί. Και ευτυχώς που δεν έγινε κανά θαύμα και δεν γκέλαρε η Βοσνία. Διότι, αν τερματίζαμε πρώτοι, θα ήταν (τρισ)μέγιστη ποδοσφαιρική αδικία. Ευτυχώς έλαμψε η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Ετοιμαζόμαστε για τα μπαράζ, λοιπόν. Δεν ξέρω με ποιον θα παίξουμε και δεν με ενδιαφέρει. Αλλά θεωρώ ότι αυτή η Εθνική δεν αξίζει να περάσει στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Θα είναι κρίμα για την Μέκκα του ποδοσφαίρου να πατήσουν τα γήπεδα της Βραζιλίας τόσο αδιάφοροι ποδοσφαιριστές. Είδατε τι συμβαίνει όταν υπογράφεις από νωρίς στην καριέρα σου καλά συμβόλαια; Γίνεσαι βεντέτα πριν γίνεις ποδοσφαιριστής.

Υ.Γ.1 Ο Βασίλης Σκουντής έγραψε ένα κείμενο, κάπως αργοπορημένα, στο οποίο εκφράζει διάφορες απορίες για την κατάντια του ελληνικού μπάσκετ. Βασίλη, σε συμπαθώ ιδιαίτερα, αλλά τόσα χρόνια δεν τα έβλεπες; Δεν τα ήξερες; Καταλαβαίνω ότι λόγω ρομαντισμού -ή σκοπιμότητας (;)- προσπαθείς να παρουσιάσεις το σύγχρονο ελληνικό μπάσκετ ως κάτι καλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι. Αλλά όσοι αγαπούν το μπάσκετ, ξέρουν. Και επειδή θεωρώ ότι αγαπάς το μπάσκετ, είσαι διπλά υπεύθυνος για το γεγονός ότι τόσα χρόνια απέκρυβες τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Υ.Γ.2 Στενοχωρέθηκα με την απώλεια του Φίλιππου Συρίγου, αν και δεν ήμουν ιδιαίτερος θαυμαστής του. Πρώτον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πρέπει να γεννήθηκε με μούσια. Δεύτερον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι -όχι ήταν- κυριολεκτικά συνώνυμο του (ελληνικού) μπάσκετ. Και, τρίτον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πάντα είχε το θάρρος να εκφράσει τη γνώμη του. Μπορεί να μην συμφωνώ πάντοτε με τέτοιους ανθρώπους, αλλά τους εκτιμώ. Μετά τον Γιώργο Αμερικάνο, λοιπόν, το ελληνικό μπάσκετ χάνει ακόμα έναν άξιο εκπρόσωπό του.

Υ.Γ.3. «Το πατριωτικό φρόνημα δεν μπορεί να κοστολογείται».
Δημήτριος Λ. Αβραμόπουλος 

Υ.Γ.4 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Πού οφείλεται αυτή η παράξενη ισορροπία των προκριματικών; Προφανώς στην αγωνιστική κρίση κάποιων παραδοσιακά μεγάλων ομάδων (ταλαιπωρούνται να πάρουν εισιτήριο όχι μόνο Ρώσοι, Γάλλοι και Πορτογάλοι, αλλά και οι Αγγλοι και οι σχεδόν πάντα παρόντες στα μουντιάλ Σουηδοί), αλλά και στην άνοδο κάποιων που για χρόνια είχαν χαθεί από τον χάρτη: σε αυτά τα προκριματικά ήταν εντυπωσιακή η βελτίωση του Βελγίου, φυσικά της Βοσνίας, σίγουρα της Ουγγαρίας, αλλά και του Μαυροβούνιου, της Αρμενίας και της Ισλανδίας που δεν χάρισαν τίποτα σε κανένα. Πιθανότατα η ισορροπία να προέκυψε λόγω μίας κλήρωσης που δημιούργησε ομίλους χωρίς μεγάλα φαβορί ή να είναι αποτέλεσμα της επιστροφής σε επίπεδα αξιοπρέπειας ομάδων με παράδοση που πέρασαν μακροχρόνιες δυσκολίες, όπως η Ουγγαρία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία: νομοτελειακά θα έφτανε η στιγμή που θα ήταν πάλι αξιόπιστες. Από την άλλη δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό ότι το μεγαλύτερο κίνητρο κι αυτό που δημιούργησε τόσο μεγάλο συναγωνισμό είναι η ίδια η Βραζιλία, ως τελικός προορισμός»

Υ.Γ.5 Διάβασα σωστά; Το 33% των Ελλήνων πιστεύει ότι μας ψεκάζουν; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα;

Υ.Γ.6 Epic!

 

Η αδιαφορία φέρνει ηρεμία

Ας μιλήσουμε λίγο για την Εθνική. Προφανώς αναφέρομαι για ποδόσφαιρο -το Eurobasket με αφήνει παγερά αδιάφορο. Είμαι περίεργος, λοιπόν, να δω τις προθέσεις του Σάντος. Ο ίδιος σε δηλώσεις του έκανε λόγο περί καθήκοντος. Ναι, σύμφωνοι, να το κάνουμε το καθήκον μας, αλλά πώς; Παραδοσιακά η Εθνική συναντάει προβλήματα με αυτές τις ομάδες, ακόμα κι αν μιλάμε για το αδύναμο Λιχτενστάιν. Γιατί; Για τον προφανή λόγο. Κλείνονται στην άμυνα. Η Εθνική δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο κατοχής, παρά μόνο με οριζόντιες πασούλες, και δεν μπορεί να διασπάσει με κάθετο ποδόσφαιρο την αντίπαλη άμυνα. Επίσης, δεν μπορεί να πλαγιοκοπήσει, δηλαδή να δώσει πλάτος, δεν ανεβάζει κορμιά από πίσω, αν και υπάρχει ιδανικός παίχτης για αυτήν τη δουλειά (Κατσουράνης=κρυφός φορ) και προτιμά να αναλώνεται σε μακρινές μπαλιές με κύριο εκφραστή τον Κατσουράνη και κύριους αποδέκτες κάποιους που φοράνε φανέλες της Ελλάδος. Αυτό είναι το πλάνο. Έτσι προσδιορίζεται το αγωνιστικό σχέδιο. Άντε στο τσακίρ κέφι να πάρει την μπάλα ο Σαμαράς μέχρι να του μπει το μαλλί στα μάτια και να την χάσει ή να γίνει κάτοχος ο Καραγκούνης και να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του.

Το σημαντικό πλεονέκτημα, πάλι, ονομάζεται αδιαφορία. Αδιαφορία από τον κόσμο, ακόμα κι από τους δημοσιογράφους. Και αυτή η αδιαφορία φέρνει ηρεμία. Ευτυχώς που ορισμένες φορές θυμόμαστε κάποια πράγματα πολύ αργά, καθώς η Εθνική έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως όταν προετοιμάζεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αποδίδει καλύτερα. Ας ελπίσουμε ότι το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Μπορεί η πρώτη θέση να μην εξαρτάται αποκλειστικά από τα πόδια μας, με τη δεύτερη θέση να θεωρείται καπαρωμένη, αλλά η Εθνική δεν πρέπει να επαναπαυτεί: έχει εύκολο πρόγραμμα και μπορεί να κάνει το 4x4. Το μόνο που ζητάει και εύχεται είναι ένα στραβοπάτημα της Βοσνίας. Αλλά για αυτό μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη αγωνιστική στην οποία οι Βόσνιοι θα συναντήσουν τους Σλοβάκους εκτός έδρας. Την Παρασκευή το βράδυ, λοιπόν, θα αράξω στην καναπεδάρα μου, θα φάω εκλεκτά εδέσματα, θα πιω τις μπυρίτσες μου και θα κάτσω να παρακολουθήσω τον αγώνα. Ελπίζω να αποζημιωθώ.

Υ.Γ.1 Η Άρσεναλ απέκτησε τον Φλαμινί και οι οπαδοί της άρχισαν την γκρίνια, λέγοντας ειρωνικά ότι η επόμενη κίνηση του Αρσέν θα είναι ο Άνταμς και ο Ντίξον. Έλα, όμως, που ο Αλσατός τεχνικός (κλισέ)  έκανε το μπαμ και έκλεισε τον Οζίλ, ενώ έδωσε μάχη να φέρει και τον Ντι Μαρία! Και τέζα οι οπαδοί της Άρσεναλ. Όπως τέζα έπεσαν και οι οπαδοί της Ρεάλ, με αρκετούς παίχτες των Μαδριλένων να μην αποτελούν εξαίρεση (π.χ. Κριστιάνο, Ράμος) καθώς η πώληση του Οζίλ ήταν ανεπιθύμητη, με τα βέλη να στρέφονται στον Πέρεθ. Την ίδια στιγμή, ο Αντσελότι απαντούσε αρνητικά στα 40 μύρια του Μόγιες για τον Κεντίρα, με τον προπονητή της Γιουνάιτεντ, να στρέφεται επιτυχώς στην αφάνα του Φελαϊνί κι αφού πρώτα έγινε χαμός με τον Ερέρα της Μπιλμπάο. Οι Βάσκοι έλεγαν ότι για τον παίχτη υπάρχει μόνο η ρήτρα, την οποία η Μάντσεστερ δέχτηκε να καλύψει, αλλά τελευταία στιγμή η μεταγραφή χάλασε, αγγίζοντας, ή μάλλον ξεπερνώντας, τα όρια του φιάσκου! Οι φήμες υποδηλώνουν ότι τη μεταγραφή πήγαν να την κλείσουν κάποιοι απατεώνες που παρίσταναν τους εκπροσώπους της Μάντσεστερ (!), με το κόλπο να αποκαλύπτεται τελευταία στιγμή. Οι πιο συνετοί υποστηρίζουν ότι η Μάντσεστερ απλά δεν πρόλαβε τη διορία κι ότι υπήρχαν γραφειοκρατικά προβλήματα, ενώ, τέλος, ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Σερ Άλεξ ενεπλάκη στην μεταγραφή και άναψε κόκκινο φως. Κι όλα αυτά με την Λίβερπουλ, η οποία έχει κάνει ορμητικό ξεκίνημα στην Πρέμιερ, να αποκτά από την Παρί έναν εκκολαπτόμενο σταρ, τον Σα(κ)χό! Πραγματικά δεν έχω ιδέα με τι σκεπτικό δέχτηκε η Παρί να παραχωρήσει τον συγκεκριμένο παίχτη. Ίσως είναι απασχολημένοι με την μέτρια εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα στο χόρτο. Μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάσταση φαίνεται να  έχει  ο Λοράν Μπλαν, ο προπονητής της Παρί, ο οποίος αρνείται να παίξει 4-4-2 και τοποθετεί τον Καβάνι στα δεξιά της επίθεσης. Ποιος είσαι, ρε Μπλαν; Ο Ρεχάγκελ;

Υ.Γ.2 Πήγα την Δευτέρα στο Περιστέρι και παρακολούθησα διά ζώσης το Ατρόμητος - Άρης. Ωραία ατμόσφαιρα. Οικογενειακή. Ο Ατρόμητος τράφηκε από τη δεδομένη ανεπάρκεια του Άρη, εκμεταλλεύτηκε το αδύναμο δεξί άκρο αμύνης του αντιπάλου και επικράτησε εύκολα, αλλά παρατήρησα ορισμένα προβλήματα. Νταξ, ο Μπρίτο στο πρώτο μέρος κι ο Ούμπιντες στο δεύτερο έκαναν ό,τι ήθελαν, αλλά η ομάδα έχει πρόβλημα στη μεσαία γραμμή, καθώς ο Ινγκλέσιας δεν είναι κι ο καλύτερος κόφτης, ενώ τα σέντερ μπακ, Ταυλαρίδης και Λαζαρίδης, έδειξαν αδυναμία με την μπάλα κάτω. Συν τοις άλλοις, όταν οι παίχτες του Άρη έμπαιναν ορμητικά στις μονομαχίες ή έπαιζαν επιθετική άμυνα, οι παίχτες του Ατρομήτου υπέπιπταν εύκολα σε λάθη. Ομολογώ, πάντως, ότι δεν μπορούν να εξαχθούν σημαντικά και, κυρίως, μόνιμα συμπεράσματα από αυτό το παιχνίδι, καθώς ο αντίπαλος ήταν ανεπαρκής. Για τον Άρη τι να πω; Η ομάδα βρίσκεται σε τακτική αποσύνθεση, δεν έχει ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, δεν έχει όρεξη και, κυρίως, δεν έχει ικανότητα. Μου φαίνεται ότι κάποιοι ξέχασαν πως φέτος πέφτουν τρεις ομάδες κι όχι δύο όπως πέρυσι. Όσο για τον αντικαταστάτη του Χατζηνικολάου μία και μοναδική είναι η λύση: Νίκος Αναστόπουλος. Ουδείς άλλος. Αυτά που ακούω περί Κούπερ, τον οποίο θεωρώ μεγάλο δάσκαλο, μόνο ως αστεία μπορώ να τα εκλάβω, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή, και μακάρι, και για τις δυο πλευρές, να μην κάνει το λάθος και δεχτεί ενδεχόμενη πρόταση. Ωστόσο, περισσότερα για τον Άρη υποθέτω ότι θα πούμε σε μεταγενέστερο άρθρο.

Υ.Γ.3 Έχουν πλάκα οι δημοσιογράφοι -αλλα και οι οπαδοί. Ταλεντάρα τον ανέβαζαν, ταλεντάρα τον κατέβαζαν. Αποθέωναν κάθε του εμφάνιση. Επέμεναν ότι πρέπει να παίζει βασικός. Τον παρουσίαζαν αδικημένο από τους προπονητές του. Έλεγαν με πάθος ότι φέτος είναι η χρονιά του. Μέχρι και με τον Χατζηπαναγή τον συνέκριναν! Και μόλις πουλήθηκε, ο ταλαντούχος Φετφατζίδης έπαψε να είναι ταλαντούχος, έπαψε να είναι αδικημένος, έπαψε να είναι άτυχος. Αυτό θα πει συνέπεια στην άποψη. Αυτό θα πει δημοσιογραφικό κύρος. Αυτό θα πει γνώση του αθλήματος.

Υ.Γ.4 Κάτι πήρε το αυτί μου για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οργάνωσε, λέγεται, ένα διήμερο συμπόσιο για τα 39 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος. Η απορία μου, πιστεύω εύλογη, έχει να κάνει με το ποιος πλήρωσε για αυτό το συμπόσιο. Αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χρωστάει τα κέρατά του. Κι όμως, ο ελληνικός λαός έχει παραδώσει τις οικονομικές τύχες αυτής της χώρας σε ένα κόμμα που δεν μπορεί να βάλει τάξη στα του οίκου του. Τέλος πάντων. Αλλά από που κι ως που να γιορτάζει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ποια επέτειος και τρίχες κατσαρές; Αν είχαν τσίπα θα έπρεπε να αυτοδιαλύσουν το κόμμα, να παραδεχτούν την αποτυχία τους, να φορέσουν μαύρα ρούχα και να πενθήσουν για το χάλι της Ελλάδος. Να χαρώ την περισπούδαστη αυτοκριτική τους. Από αυτήν τη χώρα, πάντως, όλα μπορείς να τα περιμένεις. Ίσως δούμε κάποιο πολιτικό λίφτινγκ που θα επιτρέψει πάλι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να μεγαλουργήσει και να επιστρέψει στα χρόνια της δόξης. Κι ας ωρύεται ο Πάγκαλος, σαν μαινόμενος ταύρος, ότι οι Σημίτης και Τζέφρυ ήταν αποτυχημένοι ως Πρωθυπουργοί. Αυτό που δεν μας είπε είναι αν η δική του συμμετοχή στις τότε Κυβερνήσεις, και μάλιστα σε κορυφαίες θέσεις, θεωρείται επιτυχημένη. Ρητορικό το ερώτημα.

Υ.Γ.5 Πάω στην τράπεζα, πάω στο ταχυδρομείο, πάω στην υπερ-αγορά και το μόνο που βλέπω είναι γκρίνια και μιζέρια. Με το θυμό να είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα των Ελλήνων -πάλι καλά που υπάρχουν τα λαμπερά πρόσωπα των μικρών παιδιών που, ξένοιαστα, χαμογελούν, παίζουν και κάνουν νάζια. Αφήστε την ευγένεια που θεωρείται πλέον είδος πολυτελείας. Μολαταύτα, ο Έλληνας επιμένει να ζει με το χθες. Δεν αλλάζει τίποτα στις συνήθειές του. Στις πρακτικές του. Στους τρόπους του. Δεν σπεκουλάρει τα λάθη και τις αδυναμίες του: απλά τις καλύπτει με έναν μαγικό μανδύα που αυτομάτως μεταθέτει την ατομική ευθύνη σε τρίτους. Εξάλλου, το έχουμε αναφέρει προ πολλού: χορτάτος λαός, δεν επαναστατεί. Και προφανώς εννοώ νοητικά.

Υ.Γ.6 Μακράν το πιο υποτιμημένο τραγούδι από του soundtrack των Thundercats!!!

Ο Καίσαρας δεν χρειαζόταν σκύλο

Γεννήθηκε το 100 π.Χ. Μεγάλωσε σε μια Ρώμη που ταλανιζόταν από την αντιπαλότητα του Μάριου και του Σύλλα. Και ωρίμασε στην Ρώμη του Κάτωνα, του Κικέρωνα, του Κράσσου και, φυσικά, του Πομπήιου. Από νεαρή ηλικία φαινόταν ότι αυτός o Ρωμαίος, αυτός ο θηλυπρεπής και επιληπτικός άντρας, είχε τα φόντα να κυριαρχήσει. Ακόμα κι ο Σύλλας, ο σκληρός δικτάτορας που κατέπνιγε κάθε αντίρρηση, αυτός που νίκησε τον Μάριο, το παραδεχόταν. «Σε αυτόν τον Καίσαρα», έλεγε, «υπάρχουν πολλοί Μάριοι». Και, καθώς περνούσαν τα χρόνια, αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν και οι υπόλοιποι.

Το έργο του πολύπλευρο. Συγγραφικό, πολιτικό, διπλωματικό, στρατιωτικό. Θεωρείται μέγιστος στρατηλάτης. Ίσαξιος του τολμηρού Αννίβα. Κι όχι μόνο: που να ήξερε ότι η Ιστορία τον κατατάσσει δίπλα στον ιδιοφυή Μέγα Αλέξανδρο! Κι όμως, όντας σε ηλικία 32 χρονών, όταν αντίκρισε ένα άγαλμα του Έλληνα στρατηλάτη, δάκρυσε και είπε: «Στην ηλικία μου ο Αλέξανδρος ήταν κοσμοκράτορας, ενώ εγώ δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα που να αξίζει». Καημένε Ιούλιε! Να ήξερες η συνέχεια τι σου επιφυλάσσει!

Η στρατιωτική του ιδιοφυΐα αποδεικνύεται από την μάχη της Αλέσια, το 52 π.Χ., όπου πολιόρκησε τους Γαλάτες του Βερκιγγετόριγα, όντας κι ο ίδιος πολιορκημένος! Οι στρατιώτες του, τους οποίους αποκαλούσε συντρόφους, τον λάτρευαν. Ήταν δίκαιος και γενναιόδωρος. Οξυδερκής και αποφασιστικός. Οξύνους και επιεικής. Μόνο δυο πράγματα τιμωρούσε: την προδοσία και την ανταρσία. Δεν τιμωρούσε καν τον φόβο: και οι πιο γενναίοι, βλέπετε, διακατέχονται από στιγμές αδυναμίας. Για αυτό κι εγώ δεν θα τιμωρήσω την Εθνική Ελλάδος για την ήττα και την εμφάνιση. Εξάλλου, παίζαμε με άξιο αντίπαλο. Κι ας έλεγε ο Σάντος πριν τον αγώνα ότι «όποιος φοβάται να πάρει σκύλο». Τελικά, έπρεπε να πάρουμε.

Υ.Γ.1 Αυτά που διάβασα μετά το ματς με την Βοσνία αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν γνωρίζουμε ποδόσφαιρο, ερμηνεύουμε τα της Εθνικής με οπαδικά κριτήρια και, τέλος, μπερδεύουμε, συχνά εσκεμμένα, το κράξιμο και την γκρίνια με την καλοπροαίρετη κριτική.

Υ.Γ.2 Ήταν ανυπόφορα αλαζόνας και συνειδητά ξεροκέφαλος. Μέγιστος ατακαδόρος και εκκεντρικά εκκεντρικός. Αλλά και θαυματοποιός. Τα πράγματα που έκανε, μαζί με τον υπερπολύτιμο βοηθό του, στο Ντέρμπι και, ειδικά, στο Νότιγχαμ φαντάζουν σαν παραμύθι. Κι όμως, αυτό που έγινε ταινία ήταν οι 44 μέρες που πέρασε -χωρίς τον Πίτερ Τέιλορ-, στον πάγκο της Λιντς. The Damned United, λοιπόν. Όποιος δεν την έχει δει, χάνει.

Υ.Γ.3 Διαβάζω συνεντεύξεις του Στεφάν Οστρόφσκι, του Όντι Νόρις, του Μίκι Μπέρκοβιτς, του Ρισάρ Ντακουρί, του Ντορόν Τζάμσι και του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για τον Νίκο Γκάλη. Όποιος γνωρίζει μπάσκετ, ξέρει.

Υ.Γ.4 Ο Κώστας Καίσαρης δίνει ρέστα: «Κι εδώ που τα λέμε, άλλωστε, δεν κοστίζει και πολλά τη σήμερον ημέραν το πατριωτικό καθήκον. Ούτε κόπο θέλει, ούτε ιδρώτα, ούτε θυσίες, ούτε χρόνο. Φτιάχνεις μια δήλωση, την ανεβάζεις στο προσωπικό σου μπλογκ κι αυτό ήταν όλο. Τόσο απλά και τόσο εύκολα. όπως η νοικοκυρά πατάει το κουμπί στο πλυντήριο, βάζει τη μπουγάδα και τα ρούχα ξαναγίνονται λευκά. Έτσι ακριβώς και με μια δήλωση, ξεπλένονται τα πάντα. [...] Οι πολιτικοί γενικότερα και οι πρωθυπουργοί ειδικότερα είναι για τα εύκολα. Για κανένα ρουσφέτι, να σπρώξουνε καμιά δουλειά, να κάνουνε καμιά πάσα. Με μια υπογραφή, δηλαδή, να καθαρίσουνε. Μέχρι εκεί είναι καλοί. Να υπογράφουνε. Για παραπάνω αρχίζουνε τα ζόρια».

Υ.Γ.5 Την Δευτέρα γιορτάζουμε την επανάστα. Την ίδια μέρα, ο Άρης γίνεται 99 ετών. Δεν υπάρχει, όμως, χρόνος για πανηγύρια και χαρές. Πρέπει να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας σε άλλα μονοπάτια. Πιο ουσιαστικά. Για παράδειγμα, στην αυτοκριτική, στην απόδοση ευθυνών και στο επόμενο ματς επί του Πανθρακικού.

Υ.Γ6 Από τα καλύτερα τραγούδια των Guns N' Roses. Τέλος.

Old at heart but I'm only 28, And I'm much too young, To let love break my heart, Young at heart but it's getting much too late, To find ourselves so far apart...

Just in case

Αν στο φιλικό με την Ελβετία κρατήσαμε εύκολα το μηδέν, στο ματς με την Βοσνία θα χρειαστεί έτι μεγαλύτερη προσπάθεια. Οι Βόσνιοι διαθέτουν παίχτες με ποιότητα, τους αρέσει να κρατάνε την μπάλα και είναι ιδιαίτερα απρόβλεπτοι -όμως, μην ξεχνάμε ότι είναι απείθαρχοι και ανυπόμονοι. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στα προσωπικά μαρκαρίσματα. Κι αν είναι δυνατόν, να βγαίνουμε πρώτοι στην μπάλα και να παίξουμε επιθετική άμυνα. Θεωρώ ότι μόνο έτσι θα ακυρώσουμε την επίθεση της Βοσνίας. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει ο Σάντος να βγάλει από το μυαλό του το 4-4-2. Ειδάλλως, προβλέπω αγωνιστικό Βατερλώ. Με λίγα λόγια, δεν πρέπει να υπάρχουν διλήμματα και προβληματισμοί. Το 4-3-3 αποτελεί μονόδρομο. Υποθέτω ότι θα δώσουμε χώρο στον αντίπαλο, δηλαδή κατοχή μπάλας, θα προσπαθήσουμε να κλείσουμε τους διαδρόμους και θα εκμεταλλευτούμε τα λίγα τετραγωνικά που συνειδητά θα κάνουμε παιχνίδι.

Έχουμε πει πάρα πολλές φορές ότι το δυνατό σημείο μας είναι η άμυνα κι, ως εκ τούτου, εκεί πρέπει να ποντάρουμε. Κι όταν λέμε άμυνα, εννοούμε αλληλοκαλύψεις. Επομένως, θεωρώ ότι ο Χολέμπας θα παίξει έξω αριστερά, για να βοηθάει τον Τζαβέλλα, κι ο Σαλπιγγίδης έξω δεξιά, για να καλύπτει τις επελάσεις του Τοροσίδη. Το πρόβλημα έγκειται στη μεσαία γραμμή, αφού δεν ξέρω κατά πόσον ο Κατσουράνης, ως δεξί ή αριστερό εσωτερικό χαφ, θα μπορεί να καλύπτει διαγώνια και να βοηθάει το κέντρο της άμυνας, τα άκρα αυτής ή τον Τζιόλη, ο οποίος λογικά θα αγωνιστεί στη βάση του τριγώνου. Ουσιαστικά, το ίδιο ισχύει και για τον Καραγκούνη, ο οποίος είναι σίγουρο ότι, όσο κρατάει το ρεζερβουάρ, θα τρέχει και θα μαρκάρει σαν να μην υπάρχει αύριο. Και μπορεί ο Πιάνιτς να δείχνει αμφίβολος για το ματς, αλλά οι Λούλιτς, Μισίμοβιτς, Τζέκο και Ιμπίσεβιτς δεν αστειεύονται: η κάλυψη των άκρων είναι υποχρεωτική, ενώ στο κέντρο άμυνας θα πρέπει να αξιοποιήσουμε την ταχύτητα του Παπασταθόπουλου και, ιδίως, του Αβραάμ. Όσο για την επίθεση, θεωρώ ότι η αιχμή του δόρατος θα είναι ο Σαμαράς. Νταξ, καταλαβαίνω ότι είναι κουραστικό να λούζεις το μαλλί και να χτενίζεις το μούσι, αλλά περιμένω να κρατήσει λίγο μπάλα, να ταλαιπωρήσει δυο αμυντικούς και, στο τσακίρ κέφι, να βγάλει και καμιά κάθετη στον Σάλπι. Εκτός αν παίξει κορυφή ο Γκέκας και περάσει αριστερά ο Σαμαράς. Το καλό που του θέλω, πάντως, είναι να θυμάται ότι η άμυνα ξεκινάει από την επίθεση.

Τι αποτέλεσμα περιμένω; Δεν έχω ιδέα! Τουλάχιστον ελπίζω να μην πάει χαμένο το διπλό στη Σλοβακία. Το παιχνίδι θα είναι σίγουρα κλειστό και χαμηλού μεταβολισμού: θα φροντίσουμε εμείς για αυτό. Αν δεν δεχτούμε γκολ στο πρώτο μέρος, νομίζω ότι θα πάρουμε εύκολα το Χ και ενδεχομένως, λόγω της ανυπομονησίας των Βόσνιων, να κυνηγήσουμε τη νίκη. Αν, πάλι, φάμε γκολ στο πρώτο 45λεπτο θα είναι δύσκολα τα πράγματα. Αυτή η Εθνική δεν έχει μάθει να κυνηγάει το σκορ -αντίθετα μπορεί να παίξει πολύ καλά ποδόσφαιρο αναμονής: αμυνόμαστε και χτυπάμε σαν κόμπρες στις λιγοστές φάσεις/ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν. Πάντως, για να είμαστε καβατζωμένοι, ας πάρει ο Σάντος το καφέ μπουφανάκι του. Just in case.

Υ.Γ.1 Τα μεθεόρτια του περιστατικού με τον Κατίδη δεν μου έκαναν εντύπωση. Μακάρι να μου έκαναν. Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, δεν μπορούμε να δούμε τις προεκτάσεις. Είμαστε ανήμποροι να αντιληφθούμε ότι οι χαιρετισμοί του Κατίδη αντιπροσωπεύουν το δέντρο. Και είναι πραγματικά λυπηρό: κοτζάμ δάσος και το βλέπουν ελάχιστοι. Για του λόγου το αληθές, διαβάστε το δεύτερο υστερόγραφο.

Υ.Γ.2 Αυτό το πράγμα που γίνεται στον Π.Α.Ο.Κ. δεν έχει προηγούμενο. Τέτοια λατρεία για τον Πάμπλο Γκαρσία (επαναστάτης) δεν είχαν ούτε οι αρχαίοι Ινδοί για τη Θεά Κάλι -οποιοσδήποτε συνειρμός δεν είναι τυχαίος. Ο κατώτατος μισθός ολοένα και πέφτει, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί, η Βουλή έχει μετατραπεί σε stand up comedy, η χώρα έχει απολέσει σημαντικό μέρος της Εθνικής της κυριαρχίας, αλλά ο Π.Α.Ο.Κ., Π.Α.Ο.Κ. Ντου στις προπονήσεις, ντου στις συνεντεύξεις τύπου, ντου στο γήπεδο. Δημοκρατικά πράγματα. Κι όλα αυτά για τον Πάμπλο τον Γκαρσία. Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα;

Υ.Γ.3 Oh mama, I'm in fear for my life from the long arm of the law, Lawman has put an end to my running and I'm so far from my home, Oh mama, I can hear you a crying you 're so scared and all alone, Hangman is comin' down from the gallows and I don't have very long...