Walking Football

Έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι το δυνατό σημείο της Εθνικής είναι η άμυνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την επίθεση. Ούτε κάποιος που παίζει άμυνα απελευθερώνεται από την υποχρέωση να παίζει και επίθεση. Δεν το κατάλαβα αυτό. Η σκοπιμότητα, εξάλλου, έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Δεν ξέρω τι κάνει και λέει ο Σάντος στις προπονήσεις. Δεν ξέρω αν επιδιώκει το 1-0 ή το δέχεται σιωπηρά. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Σάντος πρέπει να αφήσει τις δηλώσεις περί ''πίστης στην ελληνική ψυχή'' και να κοιτάξει να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα που παίζεται με τα πόδια και περιλαμβάνει ένα τόπι και 22 ποδοσφαιριστές. Διότι, συγγνώμη, αυτό το πράγμα που παρακολουθούμε από την Εθνική στα προκριματικά δεν είναι ποδόσφαιρο. Και το 2004 η ομάδα έπαιζε άμυνα, και μάλιστα αρκετά πιο συμπαγή και αποτελεσματική από τώρα, αλλά βλέπαμε και ένα υποτυπώδες επιθετικό πλάνο. Δεν έπαιζε αντιποδόσφαιρο και τρίχες κατσαρές. Αυτά τα λένε οι άσχετοι και οι εμπαθείς. Η ομάδα είχε ποντάρει στην άμυνα και, μέσω αυτής, αξιοποιούσε τις όποιες ευκαιρίες είχε στην επίθεση. Υψηλή αποτελεσματικότητα, δηλαδή. Κι όλα αυτά χωρίς να είμαστε ιδιαίτερα γρήγοροι ή τεχνίτες. Είχαμε, όμως, μια ακλόνητη τακτική. Παίζαμε γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής, πιέζαμε σαν σκυλιά και εκμεταλλευόμασταν τα λάθη και τις αδυναμίες του αντιπάλου. Με τον προπονητή της ομάδας να παρουσιάζει ακριβώς αυτό που μάς είχε υποσχεθεί. Με λίγα λόγια, προσπαθώ να εξηγήσω ότι το να παίξει κάποιος άμυνα, ή να προστατεύει το σκορ, δεν συνεπάγεται απόλυτα ότι θα αποτυγχάνει παταγωδώς στο τερέν του αντιπάλου, δηλαδή όταν έχει την μπάλα στα πόδια του. Διότι για να σκοράρεις ή να δημιουργήσεις, θα πρέπει να έχεις και την μπάλα στα πόδια σου. Εκτός αν όλες οι αντίπαλες ομάδες θελήσουν να μιμηθούν την Σλοβακία και να γίνονται highlight σε κάθε αγωνιστική.

Πήγα, λοιπόν, στο Καραϊσκάκη για να παρακολουθήσω την Εθνική. Από όλα τα προκριματικά δεν θυμάμαι ούτε ένα καλό παιχνίδι. Ούτε ένα! Δεν μιλάω για σκορ και λοιπές σαχλαμάρες. Μιλάω για τακτική αρτιότητα. Επομένως, δεν έτρεφα αυταπάτες. Ήξερα τι (δεν) θα παρακολουθήσω. Για αυτό και πήρα μαζί μου τρία πακετάκια ηλιόσπορους. Αλλά αυτό που είδαν τα ματάκια μου ξεπέρασαν κάθε όριο. Κάθε προσδοκία. Δεν έχω σκοπό -και διάθεση- να σας αραδιάσω τις τακτικές αστοχίες. Εξάλλου, τι να πεις; Από πού να αρχίσεις; Ντρέπομαι που το λέω, αλλά οι παίχτες της Εθνικής περπατούσαν. Π ε ρ π α τ ο ύ σ α ν!!! Δεν ξέρω τι εικόνα είχατε μέσα από τους δέκτες σας (κλισέ), αλλά σας εκλιπαρώ να με πιστέψετε. Οι άνθρωποι ήταν προκλητικοί. Προκλητικά προκλητικοί. Και ευτυχώς που δεν έγινε κανά θαύμα και δεν γκέλαρε η Βοσνία. Διότι, αν τερματίζαμε πρώτοι, θα ήταν (τρισ)μέγιστη ποδοσφαιρική αδικία. Ευτυχώς έλαμψε η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Ετοιμαζόμαστε για τα μπαράζ, λοιπόν. Δεν ξέρω με ποιον θα παίξουμε και δεν με ενδιαφέρει. Αλλά θεωρώ ότι αυτή η Εθνική δεν αξίζει να περάσει στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Θα είναι κρίμα για την Μέκκα του ποδοσφαίρου να πατήσουν τα γήπεδα της Βραζιλίας τόσο αδιάφοροι ποδοσφαιριστές. Είδατε τι συμβαίνει όταν υπογράφεις από νωρίς στην καριέρα σου καλά συμβόλαια; Γίνεσαι βεντέτα πριν γίνεις ποδοσφαιριστής.

Υ.Γ.1 Ο Βασίλης Σκουντής έγραψε ένα κείμενο, κάπως αργοπορημένα, στο οποίο εκφράζει διάφορες απορίες για την κατάντια του ελληνικού μπάσκετ. Βασίλη, σε συμπαθώ ιδιαίτερα, αλλά τόσα χρόνια δεν τα έβλεπες; Δεν τα ήξερες; Καταλαβαίνω ότι λόγω ρομαντισμού -ή σκοπιμότητας (;)- προσπαθείς να παρουσιάσεις το σύγχρονο ελληνικό μπάσκετ ως κάτι καλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι. Αλλά όσοι αγαπούν το μπάσκετ, ξέρουν. Και επειδή θεωρώ ότι αγαπάς το μπάσκετ, είσαι διπλά υπεύθυνος για το γεγονός ότι τόσα χρόνια απέκρυβες τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Υ.Γ.2 Στενοχωρέθηκα με την απώλεια του Φίλιππου Συρίγου, αν και δεν ήμουν ιδιαίτερος θαυμαστής του. Πρώτον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πρέπει να γεννήθηκε με μούσια. Δεύτερον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι -όχι ήταν- κυριολεκτικά συνώνυμο του (ελληνικού) μπάσκετ. Και, τρίτον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πάντα είχε το θάρρος να εκφράσει τη γνώμη του. Μπορεί να μην συμφωνώ πάντοτε με τέτοιους ανθρώπους, αλλά τους εκτιμώ. Μετά τον Γιώργο Αμερικάνο, λοιπόν, το ελληνικό μπάσκετ χάνει ακόμα έναν άξιο εκπρόσωπό του.

Υ.Γ.3. «Το πατριωτικό φρόνημα δεν μπορεί να κοστολογείται».
Δημήτριος Λ. Αβραμόπουλος 

Υ.Γ.4 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Πού οφείλεται αυτή η παράξενη ισορροπία των προκριματικών; Προφανώς στην αγωνιστική κρίση κάποιων παραδοσιακά μεγάλων ομάδων (ταλαιπωρούνται να πάρουν εισιτήριο όχι μόνο Ρώσοι, Γάλλοι και Πορτογάλοι, αλλά και οι Αγγλοι και οι σχεδόν πάντα παρόντες στα μουντιάλ Σουηδοί), αλλά και στην άνοδο κάποιων που για χρόνια είχαν χαθεί από τον χάρτη: σε αυτά τα προκριματικά ήταν εντυπωσιακή η βελτίωση του Βελγίου, φυσικά της Βοσνίας, σίγουρα της Ουγγαρίας, αλλά και του Μαυροβούνιου, της Αρμενίας και της Ισλανδίας που δεν χάρισαν τίποτα σε κανένα. Πιθανότατα η ισορροπία να προέκυψε λόγω μίας κλήρωσης που δημιούργησε ομίλους χωρίς μεγάλα φαβορί ή να είναι αποτέλεσμα της επιστροφής σε επίπεδα αξιοπρέπειας ομάδων με παράδοση που πέρασαν μακροχρόνιες δυσκολίες, όπως η Ουγγαρία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία: νομοτελειακά θα έφτανε η στιγμή που θα ήταν πάλι αξιόπιστες. Από την άλλη δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό ότι το μεγαλύτερο κίνητρο κι αυτό που δημιούργησε τόσο μεγάλο συναγωνισμό είναι η ίδια η Βραζιλία, ως τελικός προορισμός»

Υ.Γ.5 Διάβασα σωστά; Το 33% των Ελλήνων πιστεύει ότι μας ψεκάζουν; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα;

Υ.Γ.6 Epic!