Ο τελευταίος αυτοκράτορας της Ρώμης

Ο Xρόνος είναι αμείλικτος. Απηνής. Δίχως έλεος. Δεν σταματά πουθενά, δεν τον σταματά κανείς, δεν σταματά ποτέ. Εκτός από τα παραπάνω, όμως, ο χρόνος αντιπροσωπεύει και έναν μεγάλο συγγραφέα που καταγράφει και δεν (πρέπει να) ξεχνάει όλα τα σημαντικά γεγονότα και πρόσωπα.

Το πλήρωμα του χρόνου, λοιπόν, έφτασε για έναν από τους πιο αγαπημένους μου παίχτες. Για έναν παίχτη υψηλής ποδοσφαιρικής ευφυίας που μπορούσε να εκσφενδονίζει «τορπίλες» με τα δυο πόδια ή να βγάζει κάθετες και διαγώνιες πάσες που έκοβαν την αντίπαλη άμυνα κυριολεκτικά στην μέση.

Κι ο Xρόνος είναι υποχρεωμένος να θυμάται και να μας θυμίζει αυτόν τον θρύλο, αυτόν τον παιχταρά, που αποφάσισε συνειδητά να περάσει μια ολόκληρη ζωή στον οργανισμό που λατρεύει και τον λατρεύουν.

Οι σημαίες, επομένως, παραμένουν στον ιστό τους και δεν υποστέλλονται ποτέ. Ποτέ!

«Έπαιξε σαν ιταλική ομάδα»

Αρκετές φορές, ακόμα και μέσα από αυτό το blog, όταν μια ομάδα πετυχαίνει μια νίκη, κυρίως εκτός έδρας, λέμε ότι η πλευρά που επικράτησε, συνήθως με χαμηλό σκορ, «έπαιξε σαν ιταλική ομάδα». Αυτό λέγεται για την ευκολία με την οποία η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί να κρατήσει ένα σκορ. Για να πάρεις την νίκη, όμως, δεν αρκεί να παίξεις άμυνα, αλλά και να σκοράρεις. Μια ιταλική ομάδα, βλέπετε, παίζει με χαμηλό τέμπο, ωστόσο, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βάλει ένα γκολ και, ακόμα πιο άνετα, οπισθοχωρώντας με τάξη και πειθαρχία, σαν τους αρχαίους Σπαρτιάτες, να προστατεύσει το σκορ. Μια τέτοια αμυντική φιλοσοφία μεταλαμπαδεύεται και στους μη γηγενείς παίχτες.

Τρανό παράδειγμα, ακόμα και σήμερα, η Παρί. Αν εξετάσει κανείς προσεκτικά την εντεκάδα της Παρί, μιας ντελικάτης, υποτίθεται, ομάδας, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλοι οι παίχτες προέρχονται από το ιταλικό πρωτάθλημα. Κι όταν η ομάδα καλείται σε παιχνίδια υψηλής επικινδυνότητας και ιδιαίτερης μεταχείρισης να αντιπαρατάξει δύναμη, πάθος, πείσμα, ομαδικότητα και αλληλοκάλυψη, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει: απλά ανασύρει το ιταλικό mentality και επιστρατεύει τα παραπάνω εφόδια σε μέγιστο βαθμό. Κάτι παρόμοιο έκανε φέτος με την Τσέλσι, κάτι παρόμοιο έκανε πέρυσι με την Μπαρτσελόνα, κάτι παρόμοιο αναμένεται να κάνει και αύριο με την Μαρσέιγ. Η Παρί, ωστόσο, συμπεριφέρεται έτσι όταν έχει να αντιμετωπίσει ιδιαίτερους αντιπάλους και συνθήκες. Άλλες ομάδες, όπως η Εθνική του Ρεχάγκελ, με αποθέωση το Euro 2004, σε μια ακλόνητη επίδειξη τακτικού ρεαλισμού, είχε αναγάγει την άμυνα σε επιστήμη. Ικανοποιητική αποτελεσματικότητα στην επίθεση, συνειδητή παραχώρηση χώρου στον αντίπαλου και άμυνα υψηλού επιπέδου.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια διευκρίνιση. Ο όρος «άμυνα» έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Άμυνα παίζει κι ο Μουρίνιο, αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον ντροπιαστικό ημιτελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα, τότε που ο Πορτογάλος ήταν προπονητής στην Ίντερ. Άμυνα παίζει κι ο Γκουαρντιόλα, σαφώς πιο ελκυστική, με κυρίαρχο σκοπό να κλέψει μπάλα και να πάρει την κατοχή. Άμυνα έχει παίξει κι ο Άρης του Κούπερ, με την αλληλοκάλυψη και την πειθαρχία να αποδεικνύονται εξέχοντα εφόδια, χωρίς, ωστόσο, να ξεχνάει την επίθεση: οι εμφανίσεις και τα αποτέλεσματα στην Ευρώπη ήταν πραγματικά το επιστέγασμα σκληρής σωματικής και νοητικής δουλειάς.

Και μπορεί η Ιταλία να εξάγει αυτοκίνητα, ελαιόλαδο, ζυμαρικά και ενδύματα, αλλά η άμυνα, και κυρίως η τακτική συμπεριφορά που εφαρμόζεται στο χόρτο, συνδυάζοντας δύναμη με φινέτσα και ταλέντο με ομαδικότητα, έχει αφήσει ανεξίτηλη κληρονομιά στο μυαλό των ποδοσφαιρόφιλων. Και δεν είναι μόνο το σύνολο, δηλαδή η ομάδα, αλλά και οι μονάδες. Η Ιταλία είχε παλιά Σιρέα και Μπαρέζι, Κοστακούρτα και Μαλντίνι (φώτο), και, πιο πρόσφατα, Καναβάρο και Νέστα. Δυστυχώς, όμως, η παραγωγή γηγενών αμυντικών παιχτών -κι όχι μόνο- βρίσκεται σε πτώση. Οι ομάδες δεν επενδύουν στις ακαδημίες, έχει παρατηρηθεί μια στροφή σε ξένους παίχτες και έχει σταματήσει ο εμβολιασμός της Εθνικής Ιταλίας με νέο αίμα.

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να αντιγράψω ένα σχόλιο που διάβασα σε μια αθλητική ιστοσελίδα: «Γι’ αυτό και η ''ιταλική άμυνα'' είναι ένα επουσιώδες αλλά και μεγαλειώδες κεφάλαιο στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ανέκαθεν άλλωστε το ''αμύνεσθαι'' περικλείει μέσα του και κάτι το ηρωικό. Η άμυνα των Ιταλών είναι η αποθέωση την τακτικής, της δύναμης, της ομαδικότητας, της αλληλοκάλυψης, του καθαρού μυαλού. Ενίοτε και σκληρή, τόσο όσο χρειάζεται για να κερδίσει τον χαρακτήρα της χαλύβδινης, της ατσάλινης, της αδιαπέραστης».

Υ.Γ.1 Έχω αρχίσει να γράφω ένα άρθρο για τους άνδρες. Θα το δημοσιεύσω μετά τα αρνιά του Πάσχα. Θα ήθελα να γράψω και για τον Τσίπρα, αλλά...

Υ.Γ.2 ...και μόνο που σκέφτομαι ότι θα γράψω τα αυτονόητα εκνευρίζομαι. Το μόνο που θα πω είναι ότι ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης κι όλα αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία που απαρτίζουν την Κυβέρνηση, έχουνε πέσει στον λάκκο που οι ίδιοι έσκαψαν. Η προεκλογική καμπάνια, βλέπετε, περιείχε τόσες υπερβολές, δηλαδή ακριβώς αυτό που επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, που αναπόφευκτα δημιουργήθηκαν υψηλές προσδοκίες από τους ψηφοφόρους, οι οποίες, πιθανότατα, θα εκπυρσοκροτήσουν σε μια υγιή μερίδα πολιτών. Δεν αποτελεί, φυσικά, έκπληξη ότι ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα από αυτά που υποσχέθηκαν. Ούτε ότι ο ελληνικός λαός δεν αλλάζει μυαλά: χορτάτος λαός δεν επαναστατεί.

Υ.Γ.3 Genesis!

Δεν είναι η πρώτη φορά...

...που βλέπουμε μια ομάδα, μεγάλη ή μικρή, εθνική ή σύλλογο, να εμπιστεύεται έναν άπειρο προπονητή. Να δίνει την μπαγκέτα του μαέστρου σε ανθρώπους που, ελάχιστο καιρό πριν, φορούσαν κοντά παντελονάκια, έτρεχαν σαν παιδιά στο γήπεδο και κυνηγούσαν ένα τόπι. Τα παραδείγματα πολλά. Πάρα πολλά. Μόλις πρόσφατα, μάλιστα, είχαμε αναφέρει τον Σα Πίντο που έφερε ο Πουλινάκης στον Ο.Φ.Η. Με τον Πορτογάλο προπονητή να έχει οδηγήσει την ομάδα σε ένα μπαράζ νικών και να έχει ανέβει το βουνό της βαθμολογικής κατάταξης, ξεμπερδεύοντας, επί της ουσίας, με την υπόθεση παραμονή. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά πιο πιθανό είναι να λάβει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. 40% στις επόμενες εκλογές παρά να υποβιβαστεί ο Ο.Φ.Η. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το βαθμολογικό όριο της παραμονής, έστω κι αν δεν γνωρίζουμε ακόμα πόσοι θα υποβιβαστούν, θα οριστεί μεταξύ 32 με 35 βαθμών, θα εκπλαγώ αν συμβεί κάτι τέτοιο. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για άπειρους προπονητές. Αυτούς, δηλαδή, που κοιμούνται ποδοσφαιριστές και ξυπνάνε προπονητές. Νταξ, υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις τύπου Μαραντόνα ή Βαν Μπάστεν. Που έκατσαν σε πάγκο πολύ καιρό μετά την συνταξιοδότησή τους. Εξαιρέσεις, δηλαδή. Όπως, επίσης, υπάρχουν και ιδιάζουσες περιπτώσεις, πραγματικά ενδιαφέρουσες, όπως ο Κλίνσμαν, ο Ράικαρντ, ο Μπεκενμπάουερ ή ο Τζοφ. Εδώ, όμως, μιλάμε για τους Σούστερ, Γκουαρντιόλα, Μπάμπελ, Σιμεόνε, Σάαφ, Μαντσίνι, Ματέους, Κούμαν, Ντι Κάνιο κ.ά.

Σε αυτήν τη λίστα, μπορούμε πλέον να προσθέσουμε και τον Κλάρενς Ζέεντορφ. Έναν βιονικό αμυντικό μέσο, υψηλής ποιότητας, σαν ρομπότ, που αγωνιζόταν για το σύνολο και, παρά το γεγονός ότι δεν σου γέμιζε το μάτι, συγκαταλέγεται στους κορυφαίους αμυντικούς χαφ της τελευταίας 20ετίας. Δεν ξέρω ποια θα είναι η τύχη του στο Μιλάνο. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον και δεν γνωρίζω τι είδους ομάδα θέλει να φτιάξει. Υποθέτω, όμως, ότι ο Γκαλιάνι είναι πλήρως ενήμερος για τις προθέσεις του ενθουσιασμένου Ολλανδού. Αυτό, όμως, που θέλω να διαπιστώσω είναι το εξής: πάντα πίστευα ότι οι καλύτεροι προπονητές είναι εκείνοι που ως παίχτες αγωνιζόντουσαν στην μεσαία γραμμή. Γιατί; Διότι ένας αμυντικός μέσος οφείλει να προσαρμοστεί περισσότερο από κάθε άλλη θέση στις τακτικές αναγκαιότητες του παιχνιδιού. Οφείλει να προβλέψει. Να δράσει και να αντιδράσει. Ένας αμυντικός μέσος, λοιπόν, συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, γνωρίζει ποδόσφαιρο. Μπορεί να το βρίσκετε παράλογο, αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω. Επομένως, δεν θα εκπλαγώ αν πετύχει στο Μιλάνο. Σίγουρα η ομάδα δεν βρίσκεται στην καλύτερή της κατάσταση και μάλλον θα πρέπει να δώσουμε χρόνο στον Ζέεντορφ για να αντιμετωπίσει την πρόκληση. Διότι η φετινή Μίλαν είναι ακριβώς αυτό: πρόκληση. Αλλά τη νέα σεζόν δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες. Αντίθετα, θα υφίσταται πίεση και θα υποβόσκει γκρίνια. Υπό αυτό το σκεπτικό, δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη επιλογή του Ολλανδού προκρίνεται ως εφαλτήριο. Θα το δούμε αυτό. Απλά να θυμόμαστε ότι μια μεγάλη ομάδα, όπως η Μίλαν, θέλει και μεγάλο προπονητή. Κι ο χρόνος θα δείξει αν ο Ζέεντορφ διαθέτει τα εχέγγυα για να γίνει τέτοιος.

Υ.Γ.1 Η επόμενη ανάρτηση θα αφορά την Άρσεναλ και δεν θα είναι γραμμένη από μένα, αλλά από τον Νικόλα. Ο λόγος που δεν την δημοσιεύω τώρα, κάτι που θα ήταν λογικό μετά τη νέα νίκη της Άρσεναλ, επί της Φούλαμ, είναι ότι δεν προλαβαίνω να την καλιμπράρω στα μέτρα του blog! Νικόλα, συγγνώμη!

Υ.Γ.2 Το ξέρουμε ότι δεν έχουμε παίχτες. Το ξέρουμε ότι δεν έχουμε ομάδα. Το ξέρουμε ότι μαίνεται εμφύλιος πόλεμος. Αλλά, ρε παιδιά, αφήστε μας να πέσουμε μόνοι μας. Με το σπαθί μας. Λόγω αγωνιστικής ανεπάρκειας και τίποτα άλλο. Να πληρώσουμε, δηλαδή, τα δεδομένα λάθη μας και την ανυπαρξία μακροχρόνιου εταιρικού πλάνου. Πρέπει να δεχόμαστε και την λυσσαλέα επίθεση/επίδραση εξωγενών παραγόντων; Έτσι δεν είναι, κύριε Καραμελίδη και κύριε Σαρρή;

Υ.Γ.3 Ρωτάω έναν καλό φίλο που υποστηρίζει τον Πανιώνιο: «Τι θα κάνει η Πανιωνάρα το Σάββατο;». Μου λέει: «Θα χάσει, με τέτοια άμυνα δεν πάμε πουθενά». Σωστή απάντηση. Αλλά λάθος πρόβλεψη. Ξέχασε να υπολογίσει πόσο υπερτιμημένος είναι αυτός ο Π.Α.Ο.Κ. Όπως υπερτιμημένες είναι και πολλές από τις γκόμενες που μας πλασάρουν τα Μ.Μ.Ε. Μοντέλα, τραγουδίστριες, παρουσιάστριες, γλάστρες, βιζιτούδες κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οι απλές, καθημερινές κοπέλες, αυτές της διπλανής πόρτας, είναι κλάσεις ανώτερες. Για την ακρίβεια, είναι αληθινές.

Υ.Γ.4 Υποτιμημένη μπάντα.

Προσθέτουν αλατοπίπερο

Μεγάλη υπόθεση τα ντέρμπι. Δίνουν άλλη γεύση στο ποδόσφαιρο. Προσθέτουν αλατοπίπερο, ρε παιδί μου. Από όλες τις απόψεις. Χθες λοιπόν, είχαμε τρία μεγάλα ματς. Στο ταπεινό ελληνικό πρωτάθλημα ξεχώρισε το παιχνίδι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Με τα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων να μυρίζουν βανίλια και φρούτα του δάσους. Για να μάθει ο κυρ-Σάββας να δηλώνει ότι βρωμάνε και ζέχνουν. Κακοήθειες. Μέχρι κι ο Δημόκριτος (!), το Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών, απεφάνθη ότι τα αποδυτήρια βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Σαν γκόμενα μυρίζουν μετά από αφρόλουτρο στην μπανιέρα. Όσο για το σκορ, δεν χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα. Όποιος και να νικούσε, τίποτα δεν θα άλλαζε. Ούτε οι στόχοι των δυο ομάδων, ούτε η βαθμολογική θέση, ούτε η ψυχολογία. Ο Ολυμπιακός αγωνίζεται με αντίπαλο τον εαυτό του κι ο Παναθηναϊκός, ελέω Αλαφούζου, ασχολείται περισσότερο με παραποδοσφαιρικά.

Στην Αγγλία είχαμε το Άρσεναλ-Λίβερπουλ. Με τον Αρσέν να βρίσκεται καβάλα στο άλογο και τους φίλους της ομάδας να κάνουν τουμπεκί. Τι να πουν; Ποιον να κατηγορήσουν; Πέταξε ο Καθόρλα κι ο Ράμσεϊ από μία κανονιά έκαστος και τάβλα η Λίβερπουλ. Με τον προπονητή των φιλοξενουμένων να παίζει με τρία σέντερ μπακ. Είδατε τι κάνει η καταραμένη μόδα; Μέχρι και τα συστήματα του ποδοσφαίρου επηρεάζει. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι αυτός ο Οζίλ (φώτο) ταίριαξε γάντι με τον Αρτέτα, τον Καθόρλα και τον Ράμσεϊ. Αν είχε έναν κέρβερο αμυντικό και έναν μπομπάτο επιθετικό θα έλεγα ότι, με δεδομένη την αστάθεια των ανταγωνιστών της, θα μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω. 

Και πάμε στην Ιταλία. Με την αγαπημένη μου Φιορεντίνα, πραγματικά διψασμένη ομάδα, να αλώνει το Μιλάνο. Είχαμε πει ότι η φετινή Μίλαν δεν αποτελεί αίνιγμα. Χωρίς μεταγραφική ενίσχυση, σχετικά κορεσμένη και με τον Αλέγκρι υπό συνεχή αμφισβήτηση, δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά. Δύσκολα θα τα πάει καλύτερα από πέρυσι, ενώ, αν συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, με δεδομένη την αγωνιστική άνοδο αρκετών αντιπάλων, κινδυνεύει να μείνει εκτός Ευρώπης. Τουλάχιστον υπάρχει η ενδιαφέρουσα περίπτωση του Κακά και του Μπαλοτέλι. Ο πρώτος διεξάγει φιλότιμες προσπάθειες αναγέννησης, κι ο δεύτερος καλό είναι να πάει εθελοντής στο ψυχιατρείο. Η Φιορεντίνα, αντίθετα, έχει πλάνο, πάθος, όρεξη και ικανότητα. Αφήστε που οι φήμες λένε ότι στο Μιλάνο παρατάχθηκε μόνο με ένα αμυντικό χαφ. Ναι, σωστά μαντέψατε. Τον Αμπροζίνι. Τον ίδιο παίχτη που έδιωξε η Μίλαν το καλοκαίρι.

Ντέρμπι, ωστόσο, δεν έχουμε μόνο στο ποδόσφαιρο. Έχουμε και στην πολιτική. Ανάμεσα στην Χρυσή Αυγή και στις σκοτεινές δυνάμεις της αριστεράς. Μετά και τη χθεσινή στροφή, το σκορ βρίσκεται στο 2-1 εις βάρος της Χρυσής Αυγής. Με την αριστερά να χάνει και πέναλτι. Και τους δημοσιογράφους να βλέπουν την ίδια φάση και να την ερμηνεύουν διαφορετικά. Επιλεκτικά. Να ακούνε το ίδιο τραγούδι και να το μεταφράζουν κατά το δοκούν. Όταν γίνεται παράβαση υπέρ της Χρυσής Αυγής, κλείνουν τα μάτια. Όταν, όμως, υπάρχει υποψία αδικίας εις βάρος της αριστεράς, γίνεται χαμός. Τύφλα να έχει ο Κούγιας, ο Πανόπουλος κι ο Αλαφούζος. Το ποδόσφαιρο μπροστά σε αυτά που βιώνουμε σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι αγνό και αθώο. Όπως γράφει ο Κώστας Καίσαρης: «Η χειρότερη Super League, η χειρότερη ΕΠΟ είναι χίλιες φορές καλύτερες από το Κοινοβούλιο και τα κόμματα. Δώσε σ' αυτόν τον μπαχλά τον Καμμένο τον Λεβαδειακό. Στο τοπικό της Λιβαδειάς θα τον έχει ρίξει μέσα σε τρία χρόνια. Αυτό το ζουλάπι ο Κομπότης, όμως, κρατάει μια ομάδα που οι οπαδοί της δεν γεμίζουνε σινεμά στη Super League. Δώσε τον ΠΑΟΚ στο Βενιζέλο. Αν οι Μπατατουδογούμενοι τον έχουνε βάλει μέσα και χρωστάει στην Ελλάδα τριάντα εκατομμύρια γιούρο, με τον Βενιζέλο το χρέος θα είχε φτάσει τριάντα δις. Ή μήπως έχει το ποδόσφαιρο Παναγιώτη Ψωμιάδη; Υπήρχε περίπτωση να ήταν πρόεδρος σε ομάδα; Ούτε στη Χαλάστρα. Αμέσως θα τον είχανε πάρει στο κυνήγι. Ο υπερήφανος λαός της Μακεδονίας, όμως, τον έχει κορόνα στο κεφάλι του. Βουλευτή, δήμαρχο, νομάρχη, περιφερειάρχη. Τι να λέμε τώρα; Ο,τι και να κάνουνε οι παράγοντες, μπροστά στα σαΐνια της πολιτικής δεν φτουράνε. Φωνάζουνε στην ΑΕΚ για τα είκοσι εκατομμύρια του Ψωμιάδη. Πού να φτουρίσουνε αυτά τα ψιλολόγια μπροστά στις αρπαχτές του Τσοχατζόπουλου;». Και για να κλείσουμε το θέμα, παραδέχομαι ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα από που πηγάζει αυτή η ανεξήγητη αβάντα προς την αριστερά, αλλά κάποιες νοητικές και ιστορικές συγχύσεις πρέπει επιτέλους να εξομαλυνθούν.

Υ.Γ.1 Οι φήμες υποδηλώνουν ότι ο Ζανέτι, αυτός ο βιονικός τύπος, ο άνθρωπος που δεν γερνάει ποτέ, είναι στα πρόθυρα να επιστρέψει στα γήπεδα μετά τον σοβαρό τραυματισμό στον αχίλλειο τένοντα!  Μακάρι!

Υ.Γ.2 Διαβάζω τα ρεπορτάζ του Άρη και νομίζω ότι βλέπω σκηνές επικών ταινιών του Χόλιγουντ. Το θάρρος, η πίστη, η δύναμη, ο εγωισμός και το πάθος πάνε και έρχονται. Ούτε ο Μπεν Χουρ να ήταν.

Υ.Γ.3 Ο Κώστας Καίσαρης σε μεγάλα κέφια: «Στην αρχή της σεζόν ο Καραγεωργίου στη Skoda, τώρα στη Λιβαδειά και αύριο κάπου αλλού. Πέρυσι ο Δερµιτζάκης στον Πανθρακικό, φέτος στον ΟΦΗ κι ενδεχόµενα αύριο ξανά µανά στον Πανθρακικό. Πέρυσι ο Χατζηνικολάου ξεκίνησε στον Πλατανιά, φέτος στον Άρη. Πέρυσι ο Παντελίδης είχε ξεκινήσει στον Πανθρακικό, φέτος στον ΠΑΣ. Πέρυσι ο Χάβος στη Βέροια, φέτος στον Παναιτωλικό. Πέρυσι ο Πετράκης τελείωσε στον ΟΦΗ, φέτος ξεκίνησε στον Πλατανιά. Πέρυσι ο Μάντζιος είχε ξεκινήσει στην Κέρκυρα, φέτος στον Πανθρακικό. Νορµάλ. Απόλυτα φυσιολογικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο όλο αυτό το αλισβερίσι. Το τίµιο και σωστό, πάντως, όλοι αυτοί Αρβανιτίδηδες, Πουλινάκηδες κ.λπ. να κάνουν στην αρχή της σεζόν κλήρωση. Και να µαζεύονται όλοι µαζί, να βάζουνε σε µια σακούλα τα ονόµατα των προπονητών, να τραβάνε κλήρους κι όποιος κάτσει στον καθένα».

Υ.Γ.4 Ο Κάνθαρος, χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, μάλλον το αντίθετο, βρίσκεται σε ιδανική ψυχολογία! Πάμε λίγο δυνατά.

You won't hear me, But you'll feel me, Without warning, something's dawning, listen, Then within your senses, You'll know you're defenseless, How your heart beats, when you run for cover, You can't retreat, I spy like no other, Then we race together, We can ride forever, Wrapped in horse-power, driving into fury, Changing gear I pull you tighter to me...We hold each other closer, as we shift to overdrive, And everything goes rushing by, with every nerve alive, We move so fast it seems as though we've taken to the sky, Love machines in harmony, we hear the engines cry, I'm your turbo lover, Tell me there's no other, I'm your turbo lover, Better run for cover, On and on we're charging to the place so many seek, In perfect synchronicity of which so many speak, We feel so close to heaven in this roaring heavy load, And then in sheer abandonment, we shatter and explode...

Το μεγαλύτερο αίνιγμα

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για το ιταλικό πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάψει να το παρακολουθώ με συνέπεια -ένα ζευγάρι μάτια έχω ο καψερός και μονάχα μια οθόνη. Σίγουρα, έχει χάσει την λάμψη/αίγλη που είχε πριν 10-15 χρόνια, αλλά οι Ιταλοί, ως γνήσιοι ποδοσφαιράνθρωποι, δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Θεωρώ ότι οι Ιταλοί βγάζουν καλούς τερματοφύλακες, αν και παρατηρείται μία πτώση στην ποιότητα, ξέρουν να παίζουν πειθαρχημένη άμυνα, χωρίς να καταστρέφουν απαραίτητα το παιχνίδι του αντιπάλου, και, τέλος, γνωρίζουν καλά τα περί τακτικής. Επομένως, είναι δύσκολο να βρεις μια ιταλική ομάδα που να έχει στο μυαλό της περισσότερο στην επίθεση παρά στην άμυνα. Να πούμε την Ρόμα; Να την πούμε. Την Φιορεντίνα; Προφανώς. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο βάλτε και την Νάπολι.

Όσον αφορά την ερχόμενη σεζόν, λοιπόν, ο περισσότερος κόσμος εξαντλεί τα αποθέματα αγωνίας του στην Μίλαν και στην Ίντερ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κακώς. Εννοώ ότι δεν (πρέπει να) υπάρχει κάποια περιέργεια στο πως θα παρουσιαστούν οι δυο ομάδες του Μιλάνου. Με δεδομένο ότι βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης, καλό θα είναι να μην περιμένουμε θαύματα. Η Ίντερ δύσκολα θα τα πάει χειρότερα από πέρυσι, έχοντας και ένα ματς την βδομάδα, και η Μίλαν, ουσιαστικά χωρίς μεταγραφική ενίσχυση, δύσκολα θα τα πάει καλύτερα. Αμφότερες θα παλέψουν για έξοδο στην Ευρώπη, αλλά δεν τους βλέπω ικανούς για τετράδα. Ούτε η περίπτωση της Γιουβέντους συνιστά ένα είδος σταυρολέξου. Έχει σταθεροποιηθεί στην κορυφή του ιταλικού πρωταθλήματος και έχει φτιάξει έναν καλό κορμό: μοιραία λογίζεται ως φαβορί για το κατσαρόλι. Η Φιορεντίνα, λογικά, θα κινηθεί στο ίδιο μοτίβο και μάλλον θα ψάξει το κάτι παραπάνω. Μπορεί να έχασε τον Γιόβετιτς, παίρνοντας από την Σίτι τριάντα καυτά εκατομμύρια, αλλά ήρθαν, μεταξύ άλλων, οι Γκόμεζ, Χοακίν, Μπάκιτς και Αμπροζίνι. Η Ρόμα μπορεί να απέκτησε νέο προπονητή, τον θαυματουργό Ρούντι Γκαρσία, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκει άριστη εφαρμογή το πανάρχαιο ρητό ''Τόττι παρόντος πάσα αρχή παυσάτω''.

Οι παραπάνω περιπτώσεις, επομένως, δεν αποτελούν κάποιο δυσεπίλυτο παζλ. Σε γενικές γραμμές ξέρεις τι να περιμένεις. Εντούτοις, το μεγαλύτερο αίνιγμα προσδιορίζεται στο τι θα κάνει η Νάπολι. Η ομάδα έχει βρει τα κουμπιά της αγοράς, έχει δυναμώσει επικοινωνιακά, έχει διψασμένο κοινό και, τέλος, βρίσκεται σε καλό momentum. Όλα καλά, δηλαδή. Έως πολύ καλά. Σχεδόν άριστα. Ή μήπως όχι; Συγγνώμη, αλλά δεν είμαι και τόσο βέβαιος: υπάρχει και το αγωνιστικό. Η λύση της συνεργασίας με τον Ματσάρι σημαίνει ότι πρέπει να αποχαιρετήσουμε τη διάταξη με τα τρία σέντερ μπακ (3-5-2). Νομίζω πως αυτή η άποψη, ή μάλλον διαπίστωση, ενισχύεται απόλυτα από τον ερχομό του Μπενίτεθ (φώτο). Ένας Μπενίτεθ που έφερε μαζί του τρεις συμπατριώτες του (με ό,τι αυτό συνεπάγεται): τον Ρέινα, τον Ραούλ Αλμπιόλ και τον Καγεχιόν. Επομένως, νομίζω ότι ένα 4-2-3-1, έστω κάτι παρόμοιο, πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιο. Και τι θα συμβεί με την επιθετικότητα της ομάδας; Πόσοι πιστεύουν ότι η Νάπολι θα παραμείνει επιθετική; Πόσοι πιστεύουν ότι η λειτουργία της θα παραμείνει τακτικά άρτια; Κι ας ζητάει ο Μπενίτεθ ακόμα έναν (περιφερειακό;) επιθετικό για να πλαισιώσει τον Ιγκουαΐν -θα αντέξει ο πρώην επιθετικός της Ρεάλ τη σύγκριση με τον Καβάνι; Ωστόσο, η κουβέντα δεν σταματά εδώ. Ήδη υπάρχουν ενστάσεις για την αναγκαιότητα του Ρέινα, αρκετοί επιμένουν ότι η τριάδα των κεντρικών αμυντικών πρέπει να αντικατασταθεί με ταχύτητα, ενώ πολλοί θεωρούν ότι η παύση της επιθετικότητας, την οποία μάλλον θεωρούν δεδομένη, λόγω της φυγής του Καβάνι και του ερχομού του Μπενίτεθ, θα συμπιέσει τις γραμμές και θα ταλανίσει την αμυντική λειτουργία. Η Νάπολι, λοιπόν, άλλαξε προπονητή, παίχτες και σύστημα. Όλα αυτά, όμως, ισχύουν στην θεωρία. Η πράξη συχνά κρύβει εκπλήξεις. Και στο ποδόσφαιρο κάποια πράγματα, κάποιες φορές, όσο και να προσπαθήσεις, δεν εξηγούνται. Μην πιστέψετε όποιον προσπαθεί να σας πείσει για το αντίθετο.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Η Μπαρτσελόνα που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ήταν μια ομάδα-μηχανή, το αποτέλεσμα μιας λογικής ολλανδικής αλλά με πολύ μεσογειακή και λάτιν φινέτσα. Τώρα ένας Λάτιν προπονητής αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να την αλλάξει χωρίς να την πειράξει: δεν πρόκειται για εύκολη δουλειά».

Υ.Γ.2 Το ξαναγράφω μπας και το καταλάβουμε επιτέλους: δεν θα υπήρχαν τόσες κακομαθημένες γυναίκες εκεί έξω, αν δεν υπήρχαν οι αντίστοιχοι άντρες -αλλά και στερεότυπα- που τους επιτρέπουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Συγγνώμη, αλλά αυτό εισπράττω. Επίσης, να μας πουν οι γυναίκες τι σημαίνει για αυτές η έννοια ''καλό παιδί''. Ποιος είναι το καλό παιδί; Εκείνος που δεν τους χαλάει χατήρι και είναι είλωτας/λακαμάς ή ένας γνήσιος άντρας που ξέρει ποιος είναι και τι θέλει;

Υ.Γ.3 Πολύ χάρηκα για το φιλικό του Άρη με την Ρόμα! Κι αυτό διότι παρακολούθησα τον Τόττι (παιχταράς!)! Συν το γεγονός ότι θυμήθηκα το (Π.Α.Ο.Κ.τσίδικο) ανέκδοτο από το εντός έδρας ματς που έγινε το 2005 για το κύπελλο Ουέφα, με τελικό σκορ 0-0. Παίζει, λοιπόν, ο Άρης με την Ρόμα και αρχηγοί είναι ο Μεξές με τον Κολτσίδα. Κατά το πρωτόκολλο, ανταλλάσσουν λάβαρα. «Μεξές», του λέει ο Γάλλος και του δίνει το χέρι. «Φυσικά και σε ξέρω. Εσύ με ξες;», τον ρωτάει ο Κολτσίδας...

Υ.Γ.4 Τις προάλλες πήγα στο σπίτι ενός φίλου. Ήμαστε μια παρέα έξι ατόμων, μεταξύ των οποίων και ένας Π.Α.Ο.Κ.τσής. Αφού πείραξε ο ένας τον άλλον, είπαμε να συνετιστούμε και να μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Η κουβέντα δεν κράτησε πολύ, περίπου κανά πεντάλεπτο, και εξαντλήθηκε στα του Σαββίδη. Ο Π.Α.Ο.Κ.τσής ήταν ενθουσιασμένος με την έλευση του Ιβάν και στην αρχή νόμιζα ότι είχα να αντιμετωπίσω κάποιο κλώνο του Κόλκα. Ευτυχώς με διέψευσε πανηγυρικά, μόλις τον άκουσα να συμφωνεί 100% μαζί μου περί κάκιστης επικοινωνιακής πολιτικής και ανούσιων δηλώσεων εκ μέρους του ομογενούς επιχειρηματία (κλισέ). Κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται, για μια ακόμη φορά, από τα μεθεόρτια της εντός έδρας ήττας στο ματς με την Μέταλιστ. Εκτός αν στην κορυφή φτάνεις με άλματα κι όχι με βήματα. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και τον επαναληπτικό. Οι κακές γλώσσες λένε ότι μέχρι τότε θα είναι ετοιμοπόλεμοι οι Ροναλντίνιο, Ντρογκμπά και Μπερμπάτοφ. Ε, Πρόεδρε;

Υ.Γ.5 Η Σάντερλαντ μάλλον κατάλαβε ότι ο Μαυρίας δεν αξίζει ούτε τα μισά από αυτά που έδινε στον Παναθηναϊκό. Και τα ρεπορτάζ μάλλον δεν κατάλαβαν ότι το ναυάγιο της μεταγραφής επηρεάζει ολόκληρο τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας. Αν υπάρχει τέτοιος.

Υ.Γ.6 Σβήνουμε με κάτι καλοκαιρινό!