Προσθέτουν αλατοπίπερο

Μεγάλη υπόθεση τα ντέρμπι. Δίνουν άλλη γεύση στο ποδόσφαιρο. Προσθέτουν αλατοπίπερο, ρε παιδί μου. Από όλες τις απόψεις. Χθες λοιπόν, είχαμε τρία μεγάλα ματς. Στο ταπεινό ελληνικό πρωτάθλημα ξεχώρισε το παιχνίδι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Με τα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων να μυρίζουν βανίλια και φρούτα του δάσους. Για να μάθει ο κυρ-Σάββας να δηλώνει ότι βρωμάνε και ζέχνουν. Κακοήθειες. Μέχρι κι ο Δημόκριτος (!), το Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών, απεφάνθη ότι τα αποδυτήρια βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Σαν γκόμενα μυρίζουν μετά από αφρόλουτρο στην μπανιέρα. Όσο για το σκορ, δεν χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα. Όποιος και να νικούσε, τίποτα δεν θα άλλαζε. Ούτε οι στόχοι των δυο ομάδων, ούτε η βαθμολογική θέση, ούτε η ψυχολογία. Ο Ολυμπιακός αγωνίζεται με αντίπαλο τον εαυτό του κι ο Παναθηναϊκός, ελέω Αλαφούζου, ασχολείται περισσότερο με παραποδοσφαιρικά.

Στην Αγγλία είχαμε το Άρσεναλ-Λίβερπουλ. Με τον Αρσέν να βρίσκεται καβάλα στο άλογο και τους φίλους της ομάδας να κάνουν τουμπεκί. Τι να πουν; Ποιον να κατηγορήσουν; Πέταξε ο Καθόρλα κι ο Ράμσεϊ από μία κανονιά έκαστος και τάβλα η Λίβερπουλ. Με τον προπονητή των φιλοξενουμένων να παίζει με τρία σέντερ μπακ. Είδατε τι κάνει η καταραμένη μόδα; Μέχρι και τα συστήματα του ποδοσφαίρου επηρεάζει. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι αυτός ο Οζίλ (φώτο) ταίριαξε γάντι με τον Αρτέτα, τον Καθόρλα και τον Ράμσεϊ. Αν είχε έναν κέρβερο αμυντικό και έναν μπομπάτο επιθετικό θα έλεγα ότι, με δεδομένη την αστάθεια των ανταγωνιστών της, θα μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω. 

Και πάμε στην Ιταλία. Με την αγαπημένη μου Φιορεντίνα, πραγματικά διψασμένη ομάδα, να αλώνει το Μιλάνο. Είχαμε πει ότι η φετινή Μίλαν δεν αποτελεί αίνιγμα. Χωρίς μεταγραφική ενίσχυση, σχετικά κορεσμένη και με τον Αλέγκρι υπό συνεχή αμφισβήτηση, δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά. Δύσκολα θα τα πάει καλύτερα από πέρυσι, ενώ, αν συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, με δεδομένη την αγωνιστική άνοδο αρκετών αντιπάλων, κινδυνεύει να μείνει εκτός Ευρώπης. Τουλάχιστον υπάρχει η ενδιαφέρουσα περίπτωση του Κακά και του Μπαλοτέλι. Ο πρώτος διεξάγει φιλότιμες προσπάθειες αναγέννησης, κι ο δεύτερος καλό είναι να πάει εθελοντής στο ψυχιατρείο. Η Φιορεντίνα, αντίθετα, έχει πλάνο, πάθος, όρεξη και ικανότητα. Αφήστε που οι φήμες λένε ότι στο Μιλάνο παρατάχθηκε μόνο με ένα αμυντικό χαφ. Ναι, σωστά μαντέψατε. Τον Αμπροζίνι. Τον ίδιο παίχτη που έδιωξε η Μίλαν το καλοκαίρι.

Ντέρμπι, ωστόσο, δεν έχουμε μόνο στο ποδόσφαιρο. Έχουμε και στην πολιτική. Ανάμεσα στην Χρυσή Αυγή και στις σκοτεινές δυνάμεις της αριστεράς. Μετά και τη χθεσινή στροφή, το σκορ βρίσκεται στο 2-1 εις βάρος της Χρυσής Αυγής. Με την αριστερά να χάνει και πέναλτι. Και τους δημοσιογράφους να βλέπουν την ίδια φάση και να την ερμηνεύουν διαφορετικά. Επιλεκτικά. Να ακούνε το ίδιο τραγούδι και να το μεταφράζουν κατά το δοκούν. Όταν γίνεται παράβαση υπέρ της Χρυσής Αυγής, κλείνουν τα μάτια. Όταν, όμως, υπάρχει υποψία αδικίας εις βάρος της αριστεράς, γίνεται χαμός. Τύφλα να έχει ο Κούγιας, ο Πανόπουλος κι ο Αλαφούζος. Το ποδόσφαιρο μπροστά σε αυτά που βιώνουμε σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι αγνό και αθώο. Όπως γράφει ο Κώστας Καίσαρης: «Η χειρότερη Super League, η χειρότερη ΕΠΟ είναι χίλιες φορές καλύτερες από το Κοινοβούλιο και τα κόμματα. Δώσε σ' αυτόν τον μπαχλά τον Καμμένο τον Λεβαδειακό. Στο τοπικό της Λιβαδειάς θα τον έχει ρίξει μέσα σε τρία χρόνια. Αυτό το ζουλάπι ο Κομπότης, όμως, κρατάει μια ομάδα που οι οπαδοί της δεν γεμίζουνε σινεμά στη Super League. Δώσε τον ΠΑΟΚ στο Βενιζέλο. Αν οι Μπατατουδογούμενοι τον έχουνε βάλει μέσα και χρωστάει στην Ελλάδα τριάντα εκατομμύρια γιούρο, με τον Βενιζέλο το χρέος θα είχε φτάσει τριάντα δις. Ή μήπως έχει το ποδόσφαιρο Παναγιώτη Ψωμιάδη; Υπήρχε περίπτωση να ήταν πρόεδρος σε ομάδα; Ούτε στη Χαλάστρα. Αμέσως θα τον είχανε πάρει στο κυνήγι. Ο υπερήφανος λαός της Μακεδονίας, όμως, τον έχει κορόνα στο κεφάλι του. Βουλευτή, δήμαρχο, νομάρχη, περιφερειάρχη. Τι να λέμε τώρα; Ο,τι και να κάνουνε οι παράγοντες, μπροστά στα σαΐνια της πολιτικής δεν φτουράνε. Φωνάζουνε στην ΑΕΚ για τα είκοσι εκατομμύρια του Ψωμιάδη. Πού να φτουρίσουνε αυτά τα ψιλολόγια μπροστά στις αρπαχτές του Τσοχατζόπουλου;». Και για να κλείσουμε το θέμα, παραδέχομαι ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα από που πηγάζει αυτή η ανεξήγητη αβάντα προς την αριστερά, αλλά κάποιες νοητικές και ιστορικές συγχύσεις πρέπει επιτέλους να εξομαλυνθούν.

Υ.Γ.1 Οι φήμες υποδηλώνουν ότι ο Ζανέτι, αυτός ο βιονικός τύπος, ο άνθρωπος που δεν γερνάει ποτέ, είναι στα πρόθυρα να επιστρέψει στα γήπεδα μετά τον σοβαρό τραυματισμό στον αχίλλειο τένοντα!  Μακάρι!

Υ.Γ.2 Διαβάζω τα ρεπορτάζ του Άρη και νομίζω ότι βλέπω σκηνές επικών ταινιών του Χόλιγουντ. Το θάρρος, η πίστη, η δύναμη, ο εγωισμός και το πάθος πάνε και έρχονται. Ούτε ο Μπεν Χουρ να ήταν.

Υ.Γ.3 Ο Κώστας Καίσαρης σε μεγάλα κέφια: «Στην αρχή της σεζόν ο Καραγεωργίου στη Skoda, τώρα στη Λιβαδειά και αύριο κάπου αλλού. Πέρυσι ο Δερµιτζάκης στον Πανθρακικό, φέτος στον ΟΦΗ κι ενδεχόµενα αύριο ξανά µανά στον Πανθρακικό. Πέρυσι ο Χατζηνικολάου ξεκίνησε στον Πλατανιά, φέτος στον Άρη. Πέρυσι ο Παντελίδης είχε ξεκινήσει στον Πανθρακικό, φέτος στον ΠΑΣ. Πέρυσι ο Χάβος στη Βέροια, φέτος στον Παναιτωλικό. Πέρυσι ο Πετράκης τελείωσε στον ΟΦΗ, φέτος ξεκίνησε στον Πλατανιά. Πέρυσι ο Μάντζιος είχε ξεκινήσει στην Κέρκυρα, φέτος στον Πανθρακικό. Νορµάλ. Απόλυτα φυσιολογικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο όλο αυτό το αλισβερίσι. Το τίµιο και σωστό, πάντως, όλοι αυτοί Αρβανιτίδηδες, Πουλινάκηδες κ.λπ. να κάνουν στην αρχή της σεζόν κλήρωση. Και να µαζεύονται όλοι µαζί, να βάζουνε σε µια σακούλα τα ονόµατα των προπονητών, να τραβάνε κλήρους κι όποιος κάτσει στον καθένα».

Υ.Γ.4 Ο Κάνθαρος, χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, μάλλον το αντίθετο, βρίσκεται σε ιδανική ψυχολογία! Πάμε λίγο δυνατά.

You won't hear me, But you'll feel me, Without warning, something's dawning, listen, Then within your senses, You'll know you're defenseless, How your heart beats, when you run for cover, You can't retreat, I spy like no other, Then we race together, We can ride forever, Wrapped in horse-power, driving into fury, Changing gear I pull you tighter to me...We hold each other closer, as we shift to overdrive, And everything goes rushing by, with every nerve alive, We move so fast it seems as though we've taken to the sky, Love machines in harmony, we hear the engines cry, I'm your turbo lover, Tell me there's no other, I'm your turbo lover, Better run for cover, On and on we're charging to the place so many seek, In perfect synchronicity of which so many speak, We feel so close to heaven in this roaring heavy load, And then in sheer abandonment, we shatter and explode...