Θα τα κέρδιζαν οι κλώνοι του Σαμψών

Ο Ηλιάδης είπε στον Μιλίνκοβιτς να φτιάξει μια ομάδα από πολεμιστές. Λες και η μετατροπή των ποδοσφαιριστών σε Ορκς, Ταλιμπάν ή Μουτζαχεντίν αρκεί για να επικρατήσεις σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι ή, έστω, να πετύχεις τους στόχους σου. Τότε τα ματς θα τα κέρδιζαν οι κλώνοι του Σουγκλάκου, του Τρομάρα και του  Σαμψών (φώτο). Θα έμπαιναν μέσα στο γήπεδο και θα μασούσαν σίδερα -και αντιπάλους. Και οι τακτικές θα πήγαιναν περίπατο. Το ίδιο και οι προπονητές. Αλήθεια, όμως, είναι απαραίτητοι οι προπονητές; Εξαρτάται. Από το πόσο πιστεύεις σε αυτούς. Στην αξία τους. Στην χρησιμότητά τους. Στην αναγκαιότητά τους. Αν είσαι, για παράδειγμα, ο Αρβανιτίδης, είναι προφανές ότι ο θεσμός του προπονητή είναι κάτι σαν τις ιδρωμένες κάλτσες: πρέπει να αλλάζονται συχνά. Για τον Μπέο, ο προπονητής είναι κάποιος τυχάρπαστος που κλέβει την δόξα του Προέδρου. Ο Πανόπουλος θεωρεί ότι οι προπονητές υπάγονται στην ανακύκλωση: Καραγεωργίου, Μαντζουράκης, Κεχαγιάς, Ουζουνίδης και τούμπαλιν. Στον Ολυμπιακό πιστεύουν ότι πρέπει να έχουν έναν προπονητή με γυμνασμένα χέρια, για να μπορεί να σηκώνει στη φιέστα το κατσαρόλι που κερδίζει ήδη από το καλοκαίρι. Για κάποιες άλλες ομάδες (π.χ. Μάντσεστερ του τσίχλα ή Βέρντερ Βρέμης του Σάαφ), βέβαια, ο προπονητής είναι κάτι ιερό. Που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην Εθνική Ελλάδος. Με την κακή, όμως, έννοια. Μπορεί ο Σάντος να μιλάει για πολεμιστές, καρδιές και ελληνικές ψυχές, μπορεί άλλα να δηλώνει στις κάμερες και άλλα να παρουσιάζει στο χόρτο, μπορεί να βλέπεις ματς και να αναρωτιέσαι αν αυτό που παρακολουθείς συνιστά ποδόσφαιρο ή παιδική χαρά, αλλά στην Ελλάδα, ελέω Μ.Μ.Ε., είναι σαν Τοτέμ. Ανέγγιχτος. Άφθαρτος. Άθικτος. Κι αν, εν τέλει, πάμε στο Μουντιάλ, στην Βραζιλία, στη Μέκκα του ποδοσφαίρου, ενδέχεται να προκύψει και ανώτερος του ''κολλημένου'' Ρεχάγκελ, ακόμη και δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Μέχρι, ίσως, να ξεκινήσουν τα παιχνίδια του ομίλου.

Υ.Γ.1 Το ματς της Εθνικής με την Ρουμανία, δεν επιδέχεται κριτικής. Τι να πεις και τι να αναλύσεις, όταν το σκορ είναι 2-1 μόλις στο 20΄ λεπτό;!; Πότε έβαλε η Εθνική, ειδικά επί Σάντος, δύο γκολ στα πρώτα είκοσι λεπτά; Βασικά, πότε έβαλε δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο; Τέλος πάντων. Χίλια μπράβο στην ομάδα για την νίκη της, αλλά καλό είναι να πει κάποιος στους παίχτες ότι το πάθος δεν είναι κάτι που επιστρατεύεται κατά το δοκούν. Ποιος είπε στους Έλληνες διεθνείς ότι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν παιχνίδια; Όσο για τον επαναληπτικό, ο Σάντος ξέρει να παίζει χωρίς την μπάλα και γνωρίζει πως να εκμεταλλεύεται/διαχειρίζεται τα τετραγωνικά. Θεωρώ ότι η Εθνική, για να χάσει την πρόκριση, και μάλιστα απέναντι σε αυτήν την Ρουμανία, θα πρέπει να αυτοκτονήσει. Ας μην προτρέχω, όμως. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι βάλαμε δυο γκολ στο πρώτο 20λεπτο! Όλα γίνονται.

Υ.Γ.2 «Ο Μήτρογλου μέγας σκόρερ. Θα φύγει με μεταγραφή αυτός. Αλλά είναι άδικο από τον προπονητή, είναι ντροπή να κάνει νωρίς αλλαγή τον πρωταγωνιστή του ματς, αυτόν που σε λυτρώνει με δυο γκολ, αυτόν που σε πάει κατά πάσα πιθανότητα στο Μουντιάλ. Για να βάλει τον Γκέκα. Πού παίζει ο Γκέκας; Στην Τουρκία;». Αυτή η δήλωση δεν ανήκει στον Μπάμπη τον Σουγιά. Ούτε σε κάποιο μέλος της Θύρας 7. Ούτε καν η μανούλα του Μήτρογλου δεν θα έλεγε τέτοια πράγματα. Ότι και καλά ταπεινώθηκε ο Μήτρογλου, επειδή ο Σάντος αποφάσισε να τον αντικαταστήσει. Η δήλωση αυτή, λοιπόν, ανήκει στον (τρισ)μέγιστο Αλέφα(ντο). Ο οποίος μετά μάς μπερδεύει ακόμα περισσότερο: «Εντάξει, έχει τη λογική της εκείνη τη στιγμή η αλλαγή, όμως δεν είναι σωστό να εκθέτεις τον πρωταγωνιστή σου, τον σκόρερ σου». Τι να πεις και τι να εξηγήσεις; Άστο να πάει στο διάολο.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Κι όπως έχουμε ξαναπεί, η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο. Δεν γίνεται δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να πέσει στη Γάμα Εθνική, να σβήσει τα χρέη του και τις αμαρτίες του και να επιστρέψει σε δύο χρόνια καθαρό όπως η ΑΕΚ. Στην πολιτική ο θάνατος είναι οριστικός και αμετάκλητος».

Υ.Γ.4 Υπάρχουν στιγμές που το ποδόσφαιρο αποδεικνύει ότι δεν αποτελεί απλώς ένα άθλημα. Υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα ξεχειλίζουν. Υπάρχουν στιγμές που δεν χωράνε εχθρικοί οπαδισμοί. Υπάρχουν στιγμές που σηκώνεται στο πόδι ένα ολόκληρο γήπεδο για να αποθεώσει έναν και μόνο παίχτη. Ο ίδιος, άλλωστε, το είχε υποσχεθεί αμέσως μετά τα άσχημα μαντάτα για τον σοβαρό τραυματισμό που υπέστη. «Θα επιστρέψω» είχε δηλώσει. Και επέστρεψε. Σεβασμός και δέος στον άνθρωπο που δεν γερνάει.

Υ.Γ.5 Έφυγε ο Ντι Κάνιο από την Σάντερλαντ και αμέσως η Π.Α.Ε., με τις ευλογίες του νέου προπονητή, του Γκουστάβο Πογιέτ, έβαλε πωλητήριο στον Μαυρία. Το ποιος θα τον πάρει, πάντως, αποτελεί αίνιγμα ολκής. Δεν βρίσκονται κάθε μέρα κορόιδα. Ε, Ιβάν;

Υ.Γ.6 Σύμφωνα με τον τίτλο της ανάρτησης, τα τραγούδια που ακολουθούν θα έπρεπε να προέρχονται από την πρώην μπάντα του Bruce Dickinson, τους Samson. Επειδή, όμως, το blog δεν ακολουθεί τη συμβατική σοφία, σας έχω δύο μεγάλες κομματάρες. Η πρώτη, η οποία θεωρώ ότι αποτελεί ίσως το καλύτερο κομμάτι των Sabbath, αφιερώνεται στον Μπαλαντέρ, ενώ το δεύτερο, το οποίο τις δυο τελευταίες μέρες το ακούνε φανατικά οι γείτονές μου, αφιερώνεται στους λοιπούς αναγνώστες του blog!