Όλα διορθώθηκαν

Τον λυπάμαι τον Ανδριανό. Όχι, δεν εννοώ τον Αυτοκράτορα της Ρώμης (φώτο). Αν και εύκολα θα μπορούσε να μπερδευτεί κανείς. Αναφέρομαι στον Υφυπουργό Αθλητισμού. Δεν θα ήθελα με τίποτα να βρίσκομαι στη θέση του. Πρόκειται για έναν σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο. Και παράγει έργο. Δεν είναι αργόσχολος. Τεμπέλης. Όχι, βέβαια. Δεν θέλω κουταμάρες. Μην νομίζετε ότι κάνει εύκολη δουλειά. Να σηκώνεται κάθε μέρα το πρωί, να ξυρίζεται, να φοράει το κοστούμι, να τσοντάρει λίγη λακ στα μαλλιά και να τον πηγαίνει ο σοφέρ στο γραφείο του. Και εκεί, όντας εξουθενωμένος από την πρωινή προετοιμασία, να υποδέχεται διάφορους ανθρώπους του αθλητισμού για να τους κάνει ταπ ταπ στην πλάτη ή να τους σφίξει το χέρι. Ή να στέλνει συνεχώς συγχαρητήρια και να δίνει το παρόν σε κοπές πιτών και εκδηλώσεις. Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πόσα ζευγάρια σόλες έχει λιώσει από τις επισκέψεις και, χωρίς ίχνος ειρωνείας, με πιάνει φρίκη. Και δεν είναι μόνο η σωματική κούραση. Είναι θαύμα που ακόμα δεν έχει πάθει τενοντίτιδα. Για να μην αναφέρω την ορθοστασία. Είναι και το ψυχολογικό φορτίο που πρέπει να διαχειριστεί. Και είναι βαρύ το άτιμο. Δεν πρόκειται, εξάλλου, για κάποιον τυχάρπαστο. Για κοτζάμ Υφυπουργό μιλάμε. Και, μάλιστα, αμείλικτο. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Όπως στο λυπηρό περιστατικό με τον αποθανόντα φίλο του Εθνικού: «Ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του Κώστα Κατσούλη, ο οποίος έχασε σήμερα τη ζωή του πέφτοντας θύμα οπαδικής βίας, με απόφαση του Υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Γιάννη Ανδριανού αναβάλλονται όλοι οι επίσημοι αγώνες των εθνικών διοργανώσεων των ομαδικών αθλημάτων της προσεχούς αγωνιστικής». Βγαίνει, λοιπόν, η ανακοίνωση και -ω, του θαύματος!- το πρόβλημα λύθηκε. Οι νόμοι, εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα, εφαρμόστηκαν. Και όλα διορθώθηκαν. Η βία εξοστρακίστηκε. Οι υποδομές βελτιώθηκαν. Οι «ύποπτοι» σύνδεσμοι έκλεισαν. Οι κάμερες ασφαλείας ενεργοποιήθηκαν. Η αξιοκρατία λάμπει. Οι ομάδες διαφυλάττουν το προϊόν τους. Οι κάφροι έγιναν άνθρωποι. Οι φίλαθλοι/οπαδοί κάθονται αποκλειστικά στις θέσεις που αναγράφει το εισιτήριό τους. Οι οπαδικές φυλλάδες σταμάτησαν να προκαλούν. Οι ταραξίες συνελήφθησαν. Οι δημοσιογράφοι γράφουν με αντικειμενική πένα. Η κάθε ομάδα προσέλαβε εκπαιδευμένους security. Οι αντίπαλοι έπαψαν να θεωρούνται «κακοί». Οι παράγοντες απέκτησαν τακτ και ήθος. Οι φίλοι των αντιμέτωπων ομάδων κάθονται παρεούλα στις κερκίδες. Και τα χουλιγκάνια, οργανωμένοι και μη, έσπευσαν να αγοράσουν τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσουν από τη μανιώδη οργή του Ανδριανού. Το άθλημα, επομένως, εξυγιάνθηκε, και οι φήμες περί υποκρισίας, λαϊκισμού και επικοινωνιακών τεχνασμάτων έπεσαν στο κενό. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Υπό κατασκευή

Λίβερπουλ εναντίον Έβερτον. Ή, αν προτιμάτε, Έβερτον εναντίον Λίβερπουλ. Μία πόλη, δύο ομάδες. Με την Έβερτον να βρίσκεται στη σκιά της Λίβερπουλ. Και οι δυο ομάδες, πάντως, έχουν φιλοδοξίες. Η Λίβερπουλ ονειρεύεται ένα πρωτάθλημα. Δεν τα κατάφερε πέρυσι. Το προσπάθησε, αλλά δεν άντεξε. Η Έβερτον, πάλι, θα ήθελε να μπει σφήνα στην τετράδα. Με την Άρσεναλ να δείχνει μπερδεμένη και την Μάντσεστερ σε φάση ανασυγκρότησης, θα μπορούσε, πράγματι, να το καταφέρει. Αλλά ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Στο Anfield, λοιπόν, ένα κατηφορικό γήπεδο, η Λίβερπουλ φιλοξένησε την Έβερτον. Το παιχνίδι, ήδη από το ξεκίνημά του, είχε ένταση και πάθος. Οι γηπεδούχοι ήταν χειμαρρώδεις. Και με καλή αμυντική τακτική. Οι παίχτες του Ρότζερς πίεζαν στα 2/4 του γηπέδου, ακόμα και στο τερέν του αντιπάλου, με επιτυχία και, μόλις έπαιρναν κατοχή, έβγαιναν στην επίθεση. Σε αυτό το σημείο πρέπει να εξάρω τον σπουδαίο απεγκλωβισμό της μπάλας από την περιοχή του Μινιολέ. Σε ορισμένα σημεία θύμιζε Μπαρτσελόνα! Η κυκλοφορία ήταν αξιοπρεπέστατη, με κοντινές πάσες, αξιοποιώντας όλο το πλάτος του γηπέδου. Κι αν γινόταν κάποιος λάθος και έπαιρναν κατοχή οι φιλοξενούμενοι, οι επιστροφές ήταν ιδιαίτερα γρήγορες. Βέβαια, σε αυτό βοήθησε και η έλλειψη διάθεσης της Έβερτον να βγει στην κόντρα με αξιώσεις (κλισέ). Επί της ουσίας, έβγαινε στην (αντ)επίθεση με 2,5 κορμιά! Ήταν φανερό ότι ο Μαρτίνεθ είχε δώσει συγκεκριμένες εντολές στους παίχτες του, αλλά, μολαταύτα, δεν διέκρινα τάση για καταστροφή παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι είτε η τακτική ήταν μπερδεμένη, είτε οι παίχτες δεν ακολουθούσαν τις εντολές του προπονητή, είτε ο αντίπαλος δεν τους άφησε να εφαρμόσουν το αγωνιστικό πλάνο. Ο Λουκάκου, ένα πραγματικό battleship (φώτο), ήταν ο μόνος που προσπαθούσε με προσωπικές ενέργειες να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα, ή, πιο σωστά, την αμυντική γραμμή, παίζοντας σε όλο το πλάτος του χώρου ευθύνης του. Τα πλάγια μπακ δεν έδειχναν τάση να πάρουν μέτρα, ο Νέισμιθ είχε μετατραπεί σε τρίτο χαφ, ενώ ο Μπάρι φλέρταρε πυρετωδώς με κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Συν τοις άλλοις, ο τραυματισμός του Μιραλάς κατέστησε τον Λουκάκου απελπιστικά μόνο και συνώνυμο της προσπάθειας.

Οι γηπεδούχοι, από την άλλη πλευρά, είχαν σε μεγάλη μέρα τον ενθουσιώδη Λαλάνα, ο οποίος, μάλιστα, μετατρεπόταν σε κρυφό επιθετικό. Ο Χέντερσον, επίσης, πραγματοποίησε πολύ καλή εμφάνιση, κλείνοντας το στόμα όσων ουρλιάζουν για αμυντικό χαφ. Τολμώ, δε, να αναφέρω ότι όταν έχεις τον συγκινητικό Τζέραρντ, τον αρχηγό, να αγωνίζεται ουσιαστικά και αθόρυβα, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας στα χαφ. Αλλά αυτή η διαπίστωση οριοθετείται από έναν ελάχιστο αριθμό παιχνιδιών. Στην πραγματικότητα, προκειμένου να αντέξει η Λίβερπουλ σε έναν μαραθώνιο, όπως είναι το πρωτάθλημα, και να διεξάγει πρωταθλητισμό, απαιτείται ένα τεθωρακισμένο αμυντικό χαφ. Όπως απαιτείται και μπομπάτος επιθετικός. Ναι, ο Στάριτζ είναι τραυματίας κι ο Στέρλινγκ δείχνει να μην έχει επηρεαστεί από την αποχώρηση του Σουάρες. Αλλά ο Μπαλοτέλι, και χωρίς να αναφέρω τον ανύπαρκτο Μάρκοβιτς, συνιστά ένα στοίχημα που δεν έπρεπε να δεχθεί ο Ρότζερς. Χθες, ανέλαβε έναν οργανωτικό ρόλο, όντας αρκετά μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή, και έμοιαζε να παίζει με ελευθερία κινήσεων. Λες και ήταν ο Ζλάταν. Είχε κάποιες εκλάμψεις, όπως passing game και μαρκάρισμα, αλλά, σε γενικές γραμμές, έδειξε απείθαρχος, χωρίς συνέπεια. Η ομάδα χρειάζεται έναν πραγματικό επιθετικό που θα την ανεβάζει επίπεδο κι όχι υπερτιμημένους παίχτες που νομίζουν ότι οι αγώνες είναι επίδειξη ικανοτήτων και πασαρέλα. Φρονώ, εν τέλει, ότι δεν ταιριάζει στο αγωνιστικό πλάνο του Ρότζερς και απορώ με την επιλογή αυτή. Ένας Ρότζερς, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δέχεται ορισμένα βέλη κατηγορίας. Για παράδειγμα, προτιμά τον Μάρκοβιτς, αντί του Κουτίνιο, παρουσιάζει τακτική αφέλεια σε φάση άμυνας, προέβη σε περίεργες μεταγραφικές κινήσεις και δεν βοηθάει την ομάδα όταν αυτή πιέζεται ή πρέπει να κρατήσει το σκορ. Ας είμαστε κάπως ρεαλιστές: δεν πρόκειται για εμμονές. Στην πραγματικότητα υπάρχουν αστοχίες. Ατέλειες. Και δεν είναι δυνατό να είσαι προπονητής και να σου βγαίνουν όλες οι επιλογές ορθές. Σημασία έχει να επιλέγεις σωστά, έστω κι αν δεν δεις το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Κι ο Ρότζερς, με τα υλικά που έχει, κάνει καλή δουλειά. Κι ας υποπίπτει σε ορισμένα λάθη. Δεν θα τον κρεμάσουμε. Η ομάδα, εξάλλου, βρίσκεται υπό κατασκευή.

Εν κατακλείδι, παρά την υπεροχή της Λίβερπουλ και την ατολμία της Έβερτον, λες και η τελευταία ήταν κομπάρσος, το παιχνίδι, κόντρα στην ροή, έληξε 1-1. Οι γηπεδούχοι υποχώρησαν μαζικά (σ)το τελευταίο δεκάλεπτο, ο Λόβρεν, με υπερένταση, χωρίς να το θέλει, έδιωξε την μπάλα στον άξονα, κι όχι στα άκρα, κι ο Γιατζέλκα, με το τόπι να στρώνεται μπροστά του, πέταξε τορπίλη και την έστειλε εκεί που κάνουν έρωτα οι αράχνες. Άδικο αποτέλεσμα; Ναι. Δίκαιο; Ναι. Πώς γίνεται αυτό; Δεν πρόκειται, βλέπετε, για ατυχία, αλλά για ανικανότητα. Όταν φτιάχνεις φάσεις, πρέπει να σκοράρεις. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί.

Υ.Γ.1 Θυμάστε τι λέγαμε; Με αφορμή κάποιες φήμες και γεγονότα, ας εξετάσουμε τα γραπτά του Αντώνη Πανούτσου: «Μιλώντας για dress code, άκουσα ότι πριν το τελευταίο ματς με τη Ρουμανία παίκτες της Εθνικής ομάδας στραβώσανε επειδή ο Ρανιέρι τους είπε ότι πρέπει να ντύνονται ομοιόμορφα και με κανονικά ρούχα. Για αυτό πρέπει να του βάλουν γρήγορα έναν άνθρωπο δίπλα που θα ξέρει την ελληνική πραγματικότητα και θα του πει ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές με κόπους και θυσίες έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να πηγαίνουν παντού με τις φόρμες σέρνοντας τις σαγιονάρες. [...] Εδώ είναι το κουμπί. Χρήσιμος είναι ένας που να κάθεται δίπλα στον προπονητή και να του εξηγεί τι τρέχει, αλλά το άτομο πρέπει να είναι της εμπιστοσύνης του προπονητή. Επαναλαμβάνω, αν χρειάζεται άνθρωπος να εξηγεί την ελληνική πραγματικότητα, θα πρέπει να είναι επιλογή του Ρανιέρι και όχι φυτευτός».

Υ.Γ.2 Παρακολούθησα, επίσης, την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο για τα δυο παιχνίδια. Και οι δυο ομάδες επικράτησαν εύκολα. Απλά θα ήθελα να επισημάνω κάτι: όταν ένας επιθετικογενής ποδοσφαιριστής, ο οποίος έβαζε τα γκολάκια του, δεν βρίσκει τόσο συχνά δίχτυα, αλλά χωρίς να επηρεάζεται η επιθετική συγκομιδή της ομάδας, δεν σημαίνει ότι βρίσκεται σε κάμψη, έχει λυγίσει από την πίεση ή τον εγκαταλείπουν οι σωματικές του δυνάμεις. Πρόκειται για άκρως επιφανειακή προσέγγιση. Ποιοι διαδίδουν τέτοια πράγματα; Εκείνοι που δεν γνωρίζουν το άθλημα και ορισμένοι που θέλουν να σκανδαλίσουν και να διχάσουν το κοινό. Κάθε ομοιότητα με δημοσιογράφους, βέβαια, αποτελεί αγνή σύμπτωση. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να σας φέρω ένα παράδειγμα. Κάποτε, σε έναν αγώνα, ο Κάνθαρος αγωνιζόταν στα χαφ. Η ομάδα μου είχε κερδίσει με 5-0. Έρχεται ένας αντίπαλος και μου λέει: «Σήμερα δεν έπαιξες καλά». Απορημένος, τον ερωτώ πώς κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα. «Μα, δεν σκόραρες», μου απαντά. Η αλήθεια είναι ότι όντως δεν είχα σκοράρει, αν και συχνά έπαιρνα μέτρα στον άξονα και πετούσα ρουκέτες. Αλλά σε εκείνο το ματς είχα βγάλει πέντε ασίστ και είχα παίξει πολύ ώριμα. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Μέσι.

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ τους ανθρώπους, πάσης ηλικίας, που δεν έχουν ασχολίες και κάθονται αδρανείς. Σαν σκουριασμένες μηχανές. Δεν παλεύονται αυτοί οι άνθρωποι. Με το μοναδικό τους hobby να είναι η μιζέρια και η γκρίνια. Πώς μπορείς να τους αντιμετωπίσεις; Πώς να/θα ενεργοποιήσεις τη λογική τους διάθεση; 

Υ.Γ.4 Τρομερά υποτιμημένη μπάντα.

Εις διπλούν

Θυμάστε τι λέγαμε για τον Σα Πίντο; Αυτόν τον ωραίο τύπο που πέρυσι καθόταν στον πάγκο του Ο.Φ.Η.; Και τα πήγε και καλά ο άτιμος. Δεν κορόιδεψε κανέναν, τίμησε το συμβόλαιό του, οι παίχτες τον συμπαθούσαν, ενώ πρόσφερε και το απαραίτητο σόου. Υποτίθεται ότι θα επέστρεφε στην Πορτογαλία για λογαριασμό μιας μικρo-μεσαίας πορτογαλικής ομάδας, με τις φήμες να υποδηλώνουν ότι όποιος Πορτογάλος προπονητής κάνει μια καλή σεζόν αυτόματα θέτει υποψηφιότητα για τον πάγκο της Πόρτο, της Σπόρτινγκ ή της Μπενφίκα, αλλά από ό,τι γνωρίζω αυτή την στιγμή είναι ελεύθερος και ωραίος. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, σάτυροι. Εννοώ ότι ψάχνει τον επόμενο ποδοσφαιρικό σταθμό της καριέρας του. 

Με τις εξελίξεις στην Ξάνθη να είναι ραγδαίες και τις εφημερίδες να αναφέρουν ότι ο Πανόπουλος έχει δείξει έντονο ενδιαφέρον προς τον Πορτογάλο προπονητή. Αλλά από πότε ο Πανόπουλος χρειάζεται προπονητή; Τι να τον κάνει; Να έγραφαν οι εφημερίδες για βοηθό προπονητή να το καταλάβω. Έχουμε πει ότι ένας καλός παράγοντας δεν αρκεί να πληρώνει στην ώρα του και να βγάζει 1914 ανακοινώσεις ανά σεζόν. Θα πρέπει να διακατέχεται και από αυτογνωσία. Βέβαια, η Ελλάδα έχει δέκα μύρια γιατρούς, δέκα μύρια δικηγόρους, εσχάτως δέκα μύρια αρχαιολόγους και, φυσικά, δέκα μύρια προπονητές. Γιατί ο Πανόπουλος να αποτελέσει εξαίρεση; Όπως γράφει ο Καίσαρης: «Και γράφουνε οι ρεπόρτερ ότι ο Μίστερ Σκόντα δεν βιάζεται και η ομάδα θα κατέβει στο ματς σήμερα με τη Λιβαδειά με τον Νεντίδη στον πάγκο. Για ποιον λόγο, όμως, να βιαστεί ο Πανόπουλος; Δεν ξέρει, δηλαδή, να φτιάξει την ενδεκάδα και να κάνει τις αλλαγές; Οι προπονητές στη Σκόντα είναι για να κάνουνε τις προπονήσεις. Το πώς θα παίξει η ομάδα είναι δουλειά του Πανόπουλου». Θα μπορούσαμε να πούμε, λοιπόν, υιοθετώντας μία φοβερή ατάκα του Στηβ Γιατζόγλου, ότι η Ξάνθη δεν χρειάζεται προπονητή, αλλά Πρόεδρο.

Ο Ο.Φ.Η., όμως, μετά την φυγή του Σα Πίντο, χρειαζόταν κάποιο παλαβό -με την καλή έννοια- στον πάγκο. Και ο Πουλινάκης βρήκε τον αντικαταστάτη του Πορτογάλου στο πρόσωπο του Γκατούζο (φώτο). Αν ο Σα Πίντο ήταν τρελός, αυθόρμητος, παθιασμένος και εκρηκτικός, ο Γκατούζο διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία εις διπλούν. Θέλω να πιστεύω ότι τον θυμάστε στον αγωνιστικό χώρο. Όταν, δηλαδή φορούσε κοντό παντελονάκι και έτρεχε σαν σκυλί στο χορτάρι. Μπορούσε να ελέγξει σε μέγιστο βαθμό τον χώρο ευθύνης του, λάμβανε άριστες τοποθετήσεις, έπαιζε με δύναμη, ανταγωνισμό και πάθος, και ήταν αμετανόητος εργάτης εντός και εκτός γηπέδου. Αποτελούσε, με άλλα λόγια, ένα υπερχρήσιμο εργαλείο στα χέρια του προπονητή. Αν μπορούσε να παίρνει μέτρα στον άξονα και να βγαίνει σαν κρυφός επιθετικός, όπως πράττει ο κλώνος του ο Νοτσερίνο, τότε θα μιλούσαμε για world class παίχτη, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα (εξ)υπηρετούσε τις ορέξεις του Αντσελότι. Κάποιος, βλέπετε, έπρεπε να κόβει. Στην Μίλαν, πάντως, αποτέλεσε επιτυχώς to alter ego του Πίρλο. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ο οποίος δεν διστάζει να πειραματίζεται και να αποδέχεται προκλήσεις, βρίσκεται στην Κρήτη. Αθυρόστομος, επικοινωνιακός, αλλά με έναν δικό του τρόπο, δεν φοβάται να πει την γνώμη του και να εκστομίσει αλήθειες. Έχοντας δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο εξωτερικό, ως παίχτης στην Σκωτία και παίχτης/προπονητής στην Ελβετία, είμαι βέβαιος ότι το project (sic!) του Ο.Φ.Η. δεν τον άφησε ασυγκίνητο. Ηγετική φυσιογνωμία, γεμάτος ενέργεια, χωρίς να φοβάται να διώξει παίχτες από την προπόνηση ή να κράξει τους ρεπόρτερ, να είστε βέβαιοι ότι ουδείς θα πλήξει. Ούτε οι ποδοσφαιριστές του Ο.Φ.Η., ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι φίλαθλοι/οπαδοί. Και όταν ο Απόνιο, το τελευταίο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης, να είστε σίγουροι ότι θα αναφερόμαστε στον Ο.Φ.Η. με μεγαλύτερη συχνότητα.

Υ.Γ.1 Δεν μπορώ να ακούω για «Λούζερπουλ» και «Θλίβερπουλ». Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Από πότε όταν αναφέρεσαι μειονεκτικά στον αντίπαλο, κερδίζεις πόντους; Τέλος πάντων. Ο Ρότζερς παλεύει με αυτά που μπορεί, αλλά ίσως θα πρέπει να σκεφτεί λίγο περισσότερο την άμυνα. Καλή η επίθεση, αλλά διακρίνω μια αφέλεια. Αν η ομάδα δεν πετύχει στο πρώτο μισάωρο γκολ, συνήθως το τρώει. Με τον Σα(κ)χό να δείχνει απαραίτητος στο κέντρο της άμυνας, χωρίς ένα αμυντικό χαφ να παλουκώνει τους αντιπάλους, με τον Στάριτζ τραυματία και ένα ιταλικό στοίχημα που δεν έπρεπε να αποδεχθούν (Μπαλοτέλι), τα πράγματα φαντάζουν δύσκολα για την συνέχεια. Το ίδιο ισχύει και για τον Βενγκέρ. Παλιά τον κατηγορούσαν ότι δεν ξοδεύει. Τώρα τον κατηγορούν ότι τα ξοδεύει σε λάθος θέσεις/παίχτες! Η αλήθεια είναι ότι οι κατήγοροι του Αλσατού τεχνικού (κλισέ) δεν έχουν απόλυτα άδικο. Η ομάδα έχει γεμίσει με μεσοεπιθετικούς, με αποτέλεσμα ο ποιοτικός Καθόρλα να κάθεται στον πάγκο και ο Οζίλ να χαραμίζεται στον ασβέστη, δεν έχει γνήσιο αμυντικό χαφ, δεν έχει έναν ατόφιο striker, ειδικά τώρα που ο Ζιρού τραυματίστηκε (δεν υπήρχε πλάνο για απόκτηση επιθετικού, με τον Γουέλμπεκ να έρχεται επειδή τραυματίστηκε ο Γάλλος), η άμυνα χρειάζεται ποσοτικές και ποιοτικές ανάσες, αφού ο Βερμάλεν δεν αντικαταστάθηκε, κι όλα αυτά τη στιγμή που Τσέλσι και Σίτι μοιάζουν αρκετά ισχυροποιημένες, και η Μάντσεστερ ανεβάζει ρυθμούς. Νταξ, υπάρχει το ελαφρυντικό των τραυματισμών, αλλά είναι προφανές ότι στον σχεδιασμό κάτι πήγε στραβά.

Υ.Γ.2 Πήγα τι προάλλες σε κάτι βαφτίσια και ανάμεσα στους καλεσμένους βρισκόταν η Αγγελική Νικολούλη. Ωραία γυναίκα, περιποιημένη, χαμογελαστή και αρκετά προσιτή. Χθες έδωσα το παρόν σε έναν γάμο όπου βρισκόταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είχε μια φάτσα μονίμως εκνευρισμένη, για απροσδιόριστο λόγο, αγέλαστη, με μια έκφανση ξινίλας στο πρόσωπό της, φορούσε ένα μαύρο φόρεμα που δεν την κολάκευε και φανέρωνε μια αλαζονική συμπεριφορά Κόμισσας. Τρομερά αντιπαθητική γυναίκα.

Υ.Γ.3 Αν ήταν έτσι οι εκκλησίες, θα πήγαινα κάθε μέρα!

Να μην πέσει στην παγίδα

Έχουμε πει ότι η αγορά του ποδοσφαίρου έχεις τους κανόνες της και η Ρεάλ Μαδρίτης έχει τους δικούς της. Επομένως, δεν πρέπει να απορούμε με το μεταγραφικό πλάνο των Μαδριλένων. Αν μπορεί κανείς να το βαφτίσει «πλάνο». Η Ατλέτικο, πάλι, προσπάθησε να αντικαταστήσει επάξια τους παίχτες που έχασε. Και νομίζω ότι το κατάφερε. Μπορεί ο Ντιέγκο Κόστα να έφυγε για άλλες πολιτείες, αλλά πήρε τον Μάντζουκιτς. Ναι, ο Κροάτης έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον νυν επιθετικό της Τσέλσι. Παίζει περισσότερο εντός περιοχής, δεν είναι τόσο κινητικός σε φάση επίθεσης, μάλλον πιο αργός, δεν μπορεί να παίξει τόσο καλά με πλάτη, δεν ερμηνεύει άριστα τον ρόλο του target man, αλλά είναι πιο ομαδικός, πιο έξυπνος, τοποθετεί καλύτερα το κορμί του και ξέρει να ανοίγει διαδρόμους. Για αυτό και ο Σιμεόνε έφερε τους Τσέρτσι και Γκριεζμάν: για να αντισταθμίσει την διαφορετικότητα του Μάντζουκιτς και να βγαίνει γρήγορα στην κόντρα. 

Για να βγεις, όμως, στην κόντρα, πρέπει να κλέψεις μπάλες. Οι παίχτες του Σιμεόνε αμύνονται ιδανικά, με τις (διαγώνιες) αλληλοκαλύψεις και τα ντουμπλαρίσματα να αποτελούν εξέχον στοιχείο της αμυντικής λειτουργίας. Δόξα και τιμή στον Γκάμπι (αρχηγός) και στον Τιάγκο, ο οποίος στα χέρια τού Σιμεόνε από Βιτάμ Soft (φώτο) έχει μετατραπεί σε ένα ηρωικό χαφ με πολυσύνθετο ρόλο. Και το μοτίβο αυτό λαμβάνει μέρος με αξιοθαύμαστη συνέπεια στα 2/4 του γηπέδου. Στο δικό τους, δηλαδή, τερέν. Παραχωρούν συνειδητά χώρο στον αντίπαλο και τους χαρίζουν απλόχερα την κατοχή. Την πρωτοβουλία, εντούτοις, την έχει η Ατλέτικο. Σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο, αλλά υπαρκτό. Το ίδιο έγινε και το Σάββατο. Η Ρεάλ, με τεράστια κενά στην μεσαία γραμμή και τον Μπέιλ να τελεί υπό τακτική σύγχυση, προσπαθούσε να βγει στην επίθεση. Είχε την κατοχή, αλλά η Ατλέτικο έπαιζε υποδειγματική άμυνα και, όταν της δινόταν η ευκαιρία, έβγαινε στην κόντρα και ανησυχούσε τους γηπεδούχους. Προϊόντος χρόνου, λοιπόν, και καθώς οι παίχτες της Ρεάλ είχαν κουραστεί, ο Σιμεόνε ανέβαζε ρυθμούς. Πέταξε στο χόρτο τους Γκριεζμάν και Τουράν, πόνταρε στο επιθετικό transition game, έγινε πιο απειλητική και απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι το κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης έχει κλονιστεί συθέμελα. Ο Αντσελότι, πάλι, μασούσε την τσίχλα του με κινηματογραφική ταχύτητα.

Εν κατακλείδι, τι πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός; Όταν ο Σιμεόνε παραχωρεί χώρο ακόμα και σε μικρομεσαίες ομάδες του ισπανικού πρωταθλήματος, με σκοπό να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, είναι προφανές ότι το ίδιο θα κάνει και την πρώτη αγωνιστική του τσου λου: η ομάδα του Μίτσελ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα. Πιθανολογώ ότι ο Ολυμπιακός θα μπει ορμητικά, ως είθισται να πράττει ο γηπεδούχος σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά γρήγορα θα εξασθενήσει ο αρχικός ενθουσιασμός. Κατόπιν, υποθέτω από το το 20' λεπτό και έπειτα, θα χρειαστεί αυτοσυγκράτηση -κι ας φωνάζει ο κόσμος στο γήπεδο. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Μίτσελ είναι να δώσει κατοχή στην Ατλέτικο, καθώς οι παίχτες της ισπανικής ομάδας δεν έχουν εκπαιδευτεί με την μπάλα στα πόδια, και να ρίξει βάρος στον αδύναμο κρίκο του αντιπάλου: τον Σικέιρα. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο.

Υ.Γ.1 Φοβερό παιχνίδι το Πάρμα - Μίλαν! Με έναν Μενέζ σε τρελά κέφια.

Υ.Γ.2 Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά από τον Πανόπουλο. Να αργεί δύο ολόκληρες αγωνιστικές να διώξει τον προπονητή. Είναι δυνατόν; Εδώ έχει διώξει προπονητή μία βδομάδα αφού υπέγραψε μαζί του. Έχει επαναπροσλάβει προπονητή που έδιωξε. Και τώρα επιδεικνύει τέτοια καθυστέρηση; Απαράδεκτα πράγματα. Έχουμε και μια ανακύκλωση να κάνουμε: Ουζουνίδης, Κεχαγιάς, Μαντζουράκης, Καραγεωργίου και τούμπαλιν.

Υ.Γ.3 «Μόνο ανάσταση νεκρών δεν υποσχέθηκε ο Τσίπρας».

Σοφία Βούλτεψη

Υ.Γ.4 We Rule the Night!!!

Ο απόλυτος παραλογισμός και η αηδία

Δεν χρειάζεται να είσαι λαμπρός επιστήμονας για να καταλάβεις τι θα ακολουθούσε. Ούτε να έχεις λάβει μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους. Το έχω, άλλωστε, αναφέρει πολλάκις ότι οι Έλληνες δεν μπορούν να διαχειριστούν αποτυχίες και επιτυχίες. Στην αποτυχία βαφτίζονται όλοι άσχετοι και καταδικάζονται με συνοπτικές διαδικασίες. Ή, όπως στην περίπτωσή μας, κατηγορούνται ότι παίρνουν χαρτάκι. Στην επιτυχία, πάλι, πετάμε πάνω από τα σύννεφα και ξεχνάμε να προσγειωθούμε, μέχρι η ρεαλιστική δύναμη της βαρύτητας να κάνει τη δουλειά της. Κανένα μέτρο. Μηδενική υπομονή. Καμιά λογική.

Χάσαμε, λοιπόν, το πρώτο ματς του ομίλου. Λογικό και, έως ένα σημείο, αναμενόμενο. Όπως αναμενόμενο ήταν το γέλιο κάθε φορά που σχολίαζε ο Γιάννης ο Γκούμας. Έλεγε μια λέξη και μέχρι να πει την επόμενη ξεκουραζόταν. Τουλάχιστον συλλάβιζε υπέροχα. Σαν παιδάκι δημοτικού. Σαν παιδάκια δημοτικού, όμως, έπαιζαν και οι διεθνείς. Ναι, ο Ρανιέρι υπέπεσε σε λάθη τακτικής. Αλλά δεν θα τον κρεμάσουμε. Τώρα μαθαίνει την ομάδα και τους παίχτες. Πέντε, μόλις, μέρες έκανε προπόνηση μαζί τους. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, έχουμε καταλάβει την σημασία της προπόνησης; Γνωρίζουμε τι εστί προπόνηση; Αμφιβάλλω υπέρ το δέον. Απλά να πω ότι η προπόνηση δεν είναι συμπληρωματική του επίσημου αγώνα. Τέλος πάντων. Επομένως, για τον Ρανιέρι δεν θα πω τίποτα. Απλά θα τον συμβουλέψω να μείνει μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Και το λέω αυτό, διότι η ελληνική πραγματικότητα λειτουργεί σαν νοητικό δηλητήριο. Χωρίς αντίδοτο. Εξάλλου, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από το παιχνίδι; Για παράδειγμα, ο Σάμαρης έκανε κοντρόλ με την γάμπα, κι αυτό το αργό κορμί που λέγεται Ταχτσίδης (φώτο) δεν μπορούσε να πασάρει -κυριολεκτικά!- στα τρία μέτρα. Ο Χολέμπας όταν δεν παίζει καλά, είναι πραγματικά κάκιστος, ενώ ξαναλέω για πολλοστή φορά ότι έχω να δω Έλληνα τερματοφύλακα από την εποχή του Σαργκάνη. Τέλος, σας παρακαλώ, δεν θέλω να ξανακούσω για τον Μήτρογλου. Φαντάζομαι την φάτσα του Μάγκατ στην Φούλαμ, μόλις διαπίστωσε ότι ο παίχτης δεν ξέρει τι σημαίνει οφσάιντ.

Εντούτοις, οι Έλληνες διεθνείς (κλισέ) αυτό μπορούν να παίξουν. Είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Αυτό είναι το υλικό μας. Επομένως, δεν πρέπει να εκπλήσσομαι με την τεχνική ανεπάρκεια. Αλλά δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα αυτούς τους κωλοδημοσιογράφους. Αυτούς τους αλήτες. Ειλικρινά σας μιλάω, με πιάνει αηδία. Τον Σάντος τον είχαν στα πούπουλα. Τον είχαν σκεπάσει, παρά τα κραυγαλέα λάθη του, με έναν επικοινωνιακό μανδύα. Του είχαν χαρίσει απίστευτη ασυλία. Η κριτική που του ασκούσαν ήταν ήπια, κάποιες φορές ακόμα και ανύπαρκτη! Τον Ρανιέρι, όμως, όπως τον Ρεχάγκελ, τον ξέσκισαν -γιατί άραγε; Με τον όχλο να ζητωκραυγάζει. Λες και προπονούσε την ομάδα για πέντε χρόνια και είχαμε αγανακτήσει με αυτά που (δεν) βλέπαμε, για τους συνεργάτες που (δεν) θέλει και για το πόσο άδικος είναι στις κλήσεις των ποδοσφαιριστών. Εδώ τον κατηγόρησαν ότι πήρε χαρτάκι από τον Σαρρή! Κι όμως, επαναλαμβάνω, ο Ιταλός φοράει την ελληνική φόρμα μονάχα πέντε μέρες! Πότε πρόλαβε να τα κάνει όλα αυτά για να αξίζει τέτοια συμπεριφορά; Πότε πρόλαβε να ασχοληθεί με παραποδόσφαιρο όταν δεν είχε καν χρόνο να ασχοληθεί με ποδόσφαιρο; Πραγματικά πρόκειται για τον απόλυτο παραλογισμό.

Εν κατακλείδι, θα αναφέρω εκ νέου ότι ο Ρανιέρι πρέπει να μείνει αποστασιοποιημένος από την ελληνική πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται ούτε νταντάδες, ούτε καθοδήγηση, ούτε υποδείξεις. Αν αποτύχει, ας αποτύχει μόνος του. Χωρίς εξωτερική βοήθεια. Είναι έμπειρος, πρακτικός, με αποκρυσταλλωμένη άποψη για το τι εστί ποδόσφαιρο. Αλλά αυτή η άποψη προέρχεται από την μακροχρόνια θητεία του σε προηγμένα πρωταθλήματα και μεγάλες ομάδες, πράγμα που στην Ελλάδα ουδόλως θα τον βοηθήσει. Κι αυτό, διότι ίσως του δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι στη χώρα αυτή Ελλάδα έχει να συνεργαστεί με επαγγελματίες.

Υ.Γ.1 Έχω δει την Άννα Καραμανλή από απόσταση μισού μέτρου. Πρόκειται για πολύ όμορφη γυναίκα. Επομένως, με τι κριτήριο μπήκε στην Βουλή; Με την ομορφιά της; Μήπως την ευγλωττία της όταν έλεγε στους τηλεθεατές της «Αθλητικής Κυριακής» την βαθμολογία της Β' Εθνικής; Την πίστη της υπέρ του κοινού συμφέροντος; Και γιατί είπε σε αυτόν τον περίεργο τύπο να πάει να γαμηθεί; Διότι λυπήθηκε εμένα και τους κλώνους μου; Διότι δεν υποτάσσεται στην κομματολαγνεία και στην κομματική πειθαρχία; Για να κερδίσει εντυπώσεις και ψήφους;

Υ.Γ.2 Η δικαιοσύνη, ισχυρίζεται ο θυμόσοφος λαός, είναι τυφλή. Δεν υπογράφω τις επιταγές μιας τέτοιας θεωρίας, αλλά, η αλήθεια να λέγεται, ορισμένες φορές προκύπτουν πολύ περίεργες αποφάσεις. Όπως αυτή στην περίπτωση του Πιστόριους. Αν ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης δεν λεγόταν Πιστόριους και δεν ήταν Παραολυμπιονίκης, αλλά επρόκειτο για έναν χασάπη συνοικιακού καταστήματος που κόβει συκώτια και σπάλες, θα ήταν ελεύθερος;

Υ.Γ.3 Θεέ και Κύριε!

Κλικ (reloaded)

Η προηγούμενη ανάρτηση, στατιστικά τουλάχιστον, πάτωσε. Αυτό δείχνει το πόσο πετυχημένη ήταν. Ο Κάνθαρος, επομένως, είναι ευχαριστημένος. Εξίσου ευχαριστημένος, όμως, είναι και με αρκετούς ποδοσφαιριστές που έχει παρακολουθήσει και του έκαναν κλικ. Θυμάστε τη λίστα με ορισμένους ξένους ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί, ή αγωνίζονται, στην Ελλάδα; Κάτι αντίστοιχο έχω ετοιμάσει και τώρα. Απλά τώρα αναφέρομαι σε παίχτες από το διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Επαναλαμβάνω ότι δεν προσμετρώ τίτλους, φήμη, συμβόλαια, ηλικία, συλλόγους, μεταπωλητική αξία, καριέρα και τα λοιπά. Το μοναδικό κριτήριο είναι ο αντίκτυπος που δημιουργήθηκε όταν είδα εν δράσει τον κάθε ποδοσφαιριστή. Αυτό το σκίρτημα που νοιώθεις όταν βλέπεις κάτι ελκυστικό, κάτι σαγηνευτικό. Για πάμε, λοιπόν:

• Μόντριτς: Καλλιτέχνης, αρτίστας, μαέστρος!
• Ντεσαγί: Βράχος στο κέντρο αμύνης. Έπαιζε και αμυντικό χαφ. Άριστη γνώση των τετραγωνικών και φοβερές τοποθετήσεις. 
• Μπίρχοφ: Την πρώτη φορά που τον είδα να παίρνει κεφαλιές, σάστισα. Τέτοιο timing δεν είχε ούτε ο Rodman όταν πηδούσε για ριμπάουντ.
• Ζινολά: Λίγο ατομιστής, λίγο αλαζόνας, λίγο απείθαρχος, αλλά μεγάλη μπαλαδόφατσα. Έπαιρνε την μπάλα, έτρεχε σε ασβέστη και άξονα, με την χαίτη να ανεμίζει, και άντε να τον μαρκάρεις.
• Βιδάλ: Τα κάνει όλα. Κυριολεκτικά όλα.
• Φαλκάο: Παιχταράς. Παιχταράς!
• Ζιντάν: Αρχοντικός. Τέλος.
• Όβερμαρς: Ίσως το πιο αυθεντικό εξτρέμ που έχει βγάλει ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.
• Τότι: Δεν τον χορταίνω. Αγαπημένος παίχτης. Τορπίλες με το δεξί και το αριστερό. Για να μην αναφέρω πόσο εύκολα οι κάθετές του μπορούν να κόψουν την αντίπαλη άμυνα. Σαν βούτυρο.
• Σμάιχελ: Από τους καλύτερους τερματοφύλακες που έχω δει στη ζωή μου. Να εξαπολύει ο αντίπαλος σουτ στο γάμμα, κυριολεκτικά στο γάμμα, να απογειώνεται, να μπλοκάρει την μπάλα στον αέρα και να προσγειώνεται με αυτήν αγκαλιά. Αυτός κι ο Σαργκάνης.
• Μπέργκαμπ: Ποδοσφαιρική ευφυΐα σε μέγιστο βαθμό. Άτυχος όποιος αμυντικός τον μάρκαρε.
• Νέστα: Ο τελευταίος μεγάλος Ιταλός αμυντικός.
• Ρούι Κόστα: Αυθεντικό δεκάρι και ηγετική φυσιογνωμία. Τώρα που αποσύρθηκε κι ο Ρικέλμε, νομίζω ότι το είδος εξαφανίστηκε οριστικά.
• Καν: Σπουδαίος τερματοφύλακας. Τρόμαζε ακόμα και τις διαφημιστικές πινακίδες. Και πήγε να πάρει και ένα Μουντιάλ μόνος του.
• Μπατιστούτα: Τρομερός επιθετικός. Γεμάτο οπλοστάσιο. Μπορούσε να σκοράρει με οποιοδήποτε τρόπο. Ακόμα θυμάμαι το κλάμα που έριξε όταν αγωνίστηκε με την φανέλα της Ρόμα απέναντι στην αγαπημένη (του/μου) Φιορεντίνα. 
• Ζανέττι: Πρέπει να αναφέρω και λόγο;
• Κλαούντιο Λόπεζ: Ντρίμπλες, pace και φονικά τελειώματα.
• Ρονάλντο: Την πρώτη φορά που τον είδα, νόμιζα ότι ήταν εξωγήινος. Έστω ότι κάποιος είχε βάλει το video σε fast forward. Δεν υπήρχαν αυτά που έκανε.
• Τουράμ: Απίστευτη σταθερότητα. Μαζί με τον Γκαλάς είχε συγκροτήσει ένα απροσπέλαστο αμυντικό κεντρικό δίδυμο.
• Λούτσιο: Ένας από τους ελάχιστους αμυντικούς που μπορούσαν να κουβαλούν την μπάλα με τόση ευκολία στη μεσαία γραμμή. Ποιος το κάνει τώρα αυτό; Ίσως ο Πικέ κι ο Χούμελς.
• Κλόζε: Δεν ξέρει μπάλα, αλλά γνωρίζει ποδόσφαιρο. Μεγάλη όσφρηση, μεγάλος γκολτζής.
• Ντάνι Άλβες: Διαστημικός. Τον θυμάμαι από την Σεβίλλη. Μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον Καφού.
• Καναβάρο: Δεν ήταν καλός με την μπάλα στα πόδια, ορισμένες φορές έπαιζε βρώμικα, αλλά ήταν γνήσιος αρχηγός, γεμάτος πάθος.
• Νέντβεντ: Υποτιμημένος παίχτης και εξαιρετικά συμπαθής.
• Ανγκλομά: Δεξιά ο Ανγκλομά, αριστερά ο Καρμπόνι. Enough said.
• Χέντρι (φώτο): Υποτιμημένο σέντερ μπακ, παλαιάς κοπής. Σκωτσέζος γαρ. Από τα πιο δυνατά κορμιά που έχω δει, κέρδιζε κάθε μονομαχία.
• Μπέκαμ: Υποτιμημένος παίχτης. Πραγματικός σκύλος μέσα στο γήπεδο. Με το δεξί έβγαζε τρομερές μακρινές μπαλιές, αλλά πόσοι γνωρίζουν ότι το ίδιο έκανε και με το αριστερό;
• Ντι Λίβιο: Ο ορισμός του στρατιώτη. Παίχτης του προπονητή. Ακούραστος εργάτης, αστείρευτες δυνάμεις και τακτικά άριστος. Λατρεύτηκε στην Φλωρεντία.
• Πουγιόλ: Φοβερή θέληση, μεγάλος αρχηγός.
• Ροναλντίνιο: Παίρνεις καλαμπόκι, το βάζεις στην κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά, φτιάχνεις ποπ κορν και κάθεσαι να τον παρακολουθήσεις.

Αυτή είναι η λίστα. Μην με μαλώνετε: το ξέρω ότι δεν θα συμφωνείτε με όλους. Και ναι, είμαι σίγουρος ότι έχω ξεχάσει αρκετούς. Απλά δίνω το έναυσμα για μια όμορφη ποδοσφαιρική κουβέντα. Αγωνιώ για τα δικά σας κλικ!

Υ.Γ.1 Θέλω να ελπίζω ότι η τύχη -και οι διεθνείς- θα βοηθήσουν τον Ρανιέρι στο πρώτο (του) επίσημο ματς. Στην Ελλάδα, αν στραβώσει το κλήμα εξαρχής, τότε ζόρι η δουλειά. Το μαθαίνουν από πρώτο χέρι οι προπονητές που έρχονται να εργαστούν στη χώρα μας.

Υ.Γ.2 Αυτοί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν παίζονται. Αντί να κατεβάζουν τα μούτρα, να ζητήσουν συγγνώμη και να αυτοδιαλυθούν, κάθονται και διοργανώνουν συμπόσια και γιορτές. Απίστευτα πράγματα. Σαν να είσαι εγκληματίας, να σκοτώνεις, να βιάζεις και να κλέβεις, και την επόμενη μέρα να βγαίνεις στους δρόμους και, πάντοτε αναφανδόν, να το διαφημίζεις.

Υ.Γ.3 Πραγματικό γεγονός που έλαβε μέρος πριν χρόνια. Ένας γνωστός έχει πάει στο Καραϊσκάκη να παρακολουθήσει τον Ολυμπιακό. Δίπλα του κάθεται ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που δεν δείχνει να κατέχει ιδιαίτερα το άθλημα ή τα του Ολυμπιακού. Ξαφνικά, ο ηλικιωμένος άνθρωπος ρωτάει τον γνωστό μου: «Δεν μου λες, παλικάρι μου, ποιος είναι αυτός ο καραφλός που ανεβοκατεβαίνει την πλευρά;». Κι αυτός απαντάει: «Παππού, αυτός είναι ο Τζόρτζεβιτς». Κι ο ηλικιωμένος κύριος εκτοξεύει την μυθική ατάκα: «Έλα, ρε Τζόλε!».

Υ.Γ.4 Κακό φάρμακο!

Ασυνείδητη επανάσταση ή νοητική αφύπνιση;

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω ένα βιβλίο για τον Μπακούνιν (φώτο). Ομολογώ ότι με έχει ιντριγκάρει. Έχει αρκετό ενδιαφέρον. Κι αυτό διότι το περιεχόμενο του βιβλίου, δηλαδή οι απόψεις του Μπακούνιν, απαρτίζεται εν πολλοίς από στοιχεία που προκύπτουν ως απόρροια απενεργοποιημένης λογικής διάθεσης. Καταργείται, επί της ουσίας, κάθε ίχνος ρεαλιστικής σκέψης και κοινωνικής διάρθρωσης/δομής. Ο σκοπός, πάντως, επιτυγχάνεται: καλλιεργείται η κρίση μου, εμπλουτίζεται η σκέψη μου και διευρύνονται οι ορίζοντές μου.

Ο Μπακούνιν, λοιπόν, ένας ευεπηρέαστος, αντιφατικός και, εικάζω, μπερδεμένος άνθρωπος, ενώ αναγνώριζε την ύπαρξη, την αναγκαιότητα και την επίδραση του κομμουνισμού στις χαμηλές και υψηλές κοινωνικές τάξεις, τον απέρριπτε -όπως ακριβώς απέρριπτε τον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό. Θα τον χαρακτήριζα, εν γένει, υμνητή της άρνησης. Τασσόταν υπέρ της αρχής της αρνητικότητας, υπό το σκεπτικό ότι το αρνητικό υπάρχει μόνο με την προϋπόθεση να εναντιώνεται στο θετικό, με σκοπό να το καταστρέψει. «Το αρνητικό», γράφει ο Μπακούνιν, «αρνείται το θετικό και το θετικό αρνείται το αρνητικό». Και, με μια δόση μιζέριας, συμπληρώνει: «Το κοινό στοιχείο είναι το φαινόμενο της άρνησης, το φαινόμενο της καταστροφής, αυτός που καταβροχθίζει με πάθος το θετικό». Ούτε ο Τζόκερ, ένας λάτρης του χάους και της καταστροφής, δεν θα έγραφε τέτοια πράγματα. Τέλος πάντων. Όπως γίνεται προφανές, το ερώτημα που αναδύεται, πραγματικά βασανιστικό, είναι το ποιος θα κρίνει τι είναι θετικό και τι είναι αρνητικό. Και, φυσικά, με ποιο κριτήριο; Διότι το να ικανοποιούμε την αρχή του αρνητισμού, όπως θα ήθελε ο Μπακούνιν, φανερώνει μία εγγενή απαισιοδοξία, μία ανίατη τάση για ισοπέδωση των στοιχείων εξουσίας, σαν ένας είδος ζοφερής απελπισίας, που δεν συνάδει με το ένστικτο της επιβίωσης και την ποιοτική βελτίωση. Αντίθετα, μια τέτοια αρχή εξοντώνει έναν ολόκληρο μηχανισμό σκέψης που αναφέρεται σε προσωπική αναβάθμιση και αποδοχή της ατομικής ευθύνης, κάτι που -αναπόφευκτα!- επιφέρει κοινωνική συνοχή, πολιτική σταθερότητα και οικονομική ευμάρεια. Τι προτείνει, δηλαδή, ο Μπακούνιν; Χάος, πάσης μορφής, και νοητική σύγχυση. Κι όπως είναι γνωστό, αποτελεί χαρακτηριστικό της σύγχυσης να οδηγεί τους ανθρώπους σε σύγχιση. 

Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι απέρριπτε και τον δυτικό πολιτισμό. Για την ακρίβεια, τον μισούσε. Θεωρούσε ότι διάβρωνε τις αρετές κι ότι παρήγαγε κουλτούρα μαζικής παραγωγής, η οποία ταυτιζόταν με την παρακμή του πνεύματος, τη διαφθορά, την απληστία, και την ανικανότητα. Σε ελάχιστο, έστω μερικό βαθμό έχει δίκιο, αλλά ξεχνάει, ή μάλλον δεν πρόλαβε να αναθεωρήσει, ότι κοινωνικο-οικονομικά συστήματα όπως ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός απέχουν παρασάγγες από το να χαρακτηριστούν βιώσιμα -αποδεικνύεται από την Ιστορία- και φιλικά προς τον πολίτη. Εκτός αν η ίση κατανομή των στερήσεων που προτείνει, π.χ., ο σοσιαλισμός θεωρείται πλεονέκτημα ολκής. Επ' αυτού, ο Galbraith, με σαφήνεια, αλλά και με μικρή δόση αστεϊσμού, σημειώνει: «Αν εξηγήσεις σε έναν κομμουνιστή τι είναι ο καπιταλισμός δεν θα υπήρχαν κομμουνιστές». Κομμουνιστές, βέβαια, υπάρχουν ακόμα. Από μόδα, θέλω να πιστεύω. Έστω κεκτημένη ταχύτητα. Όπως υπάρχουν και αναρχοκομμουνιστές.

Ο Μπακούνιν, εν κατακλείδι, ένας θιασώτης του αθεϊσμού, πίστευε ότι η δύναμη των μαζών, και πιο συγκεκριμένα η καθολική ανυπακοή απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, συνιστά την υπέρτατη λύση. Θεωρούσε ότι η άρνηση στο «κράτος του Κράτους» αποτελεί τη μοναδική διέξοδο -πού οδηγεί, άραγε, αυτή η διέξοδος; Υπερθεμάτιζε την κατάλυση οποιασδήποτε αρχής και, άρα, νομιμότητας ή έννοιας δικαίου. Πίστευε ότι η αλληλεγγύη, η καλοσύνη και η συλλογικότητα μπορούν να αντικαταστήσουν (!) το Κράτος και να υποστηρίξουν νέες μορφές κοινωνικών ιστών. Τα ερωτήματα, λοιπόν, επιμένουν: ποιος θα κρίνει τι είναι θετικό και τι αρνητικό; Ποιος θα κρίνει ότι η αντίσταση στο Κράτος θα επιφέρει ατομική λύτρωση και κοινωνική απελευθέρωση; Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μιας κατάστασης που στερείται περιορισμών και κανόνων; Ακόμα και η ζούγκλα, με τα άγρια θηρία να δεσπόζουν, βρίθει περιορισμών και ιεραρχίας -μήπως, όμως, ο άνθρωπος συνιστά το πιο άγριο θηρίο; Δεν προξενεί εντύπωση, βέβαια, ότι ο Μπακούνιν δεν προβαίνει σε ουσιαστικές προτάσεις σε περίπτωση που υλοποιηθεί το ιδεατό σενάριο της αναρχίας. Τον τρόπο, δηλαδή, που θα μοιραστούν οι ρόλοι και το πως θα μετουσιωθεί η κοινωνία. Θα υπάρχει ιεραρχία; Ηγεσία; Το γράφω αυτό, διότι αδυνατώ να συλλάβω νοητικά τις έννοιες των όρων «αταξική κοινωνία» ή «συλλογική κατοχή». Η εγκαθίδρυση, δηλαδή, μιας ιδανικής κοινωνίας στους κόλπους μιας υλικής ανισότητας. Αυτά είναι ανεδαφικά πράγματα. Ειδικά σε έναν πλανήτη που έχει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του υπερπληθυσμού. Εμείς, πάντως, πρέπει να αποφασίσουμε: ασυνείδητη επανάσταση ή νοητική αφύπνιση; Εκτός αν θεωρούμε ότι εκπληρώνουμε το χρέος μας μέσα από tweets, virtual μούντζες, πληκτρολόγια και καφενεία.

Υ.Γ.1 Δεν πρέπει να ασκούμε συνεχώς κριτική, ακόμα κι αν αυτή θεωρείται καλοπροαίρετη. Οφείλουμε να επαινούμε τις σωστές αποφάσεις. Για αυτό και εγώ θα πω ένα μπράβο για την νέα τιμολογιακή πολιτική που ισχύει στα Μ.Μ.Μ.

Υ.Γ.2 Ένα από τα επόμενα άρθρα θα αναφέρεται στον Σάντος και στον διάδοχό του. Μέχρι στιγμής, πάντως, ο διάδοχος, αυτός ο περίεργος Ιταλός, έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Μετρημένος, ορεξάτος, σοβαρός, ενήμερος, ρεαλιστής.

Υ.Γ.3 Νταξ, είπε ο Μαρινάκης να πουλήσει κάποιους παίχτες -και πραγματικά μπράβο του-, αλλά αυτός το παραξήλωσε. Μέχρι και τα ball boys θα πουλήσει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι δηλώσεις που είχε κάνει κάποτε για ελληνοποίηση μάλλον πάνε στον βρόντο.

Υ.Γ.4 Ο Φαν Χάαλ, επί της ουσίας, έδωσε στον εαυτόν του ένα χρόνο διορία. Έναν ολόκληρο χρόνο. Με τη διοίκηση να δείχνει σύμφωνη. Και την ομάδα να ισχυροποιείται σε μέγιστο βαθμό με την απόκτηση του Ντι Μαρία και, κυρίως, του Φαλκάο (παιχταράς!). Ο Ολλανδός, όμως, θα πρέπει να σκεφτεί λίγο και την άμυνα. Η διάταξη με τρία σέντερ μπακ δεν αποτελεί πάντα πανάκεια, εκτός αν θεωρεί ότι πρέπει να αντικαταστήσει την απουσία ποιότητας με ποσότητα, δηλαδή έξτρα παίχτη στην άμυνα, ενώ η απουσία ενός γνήσιου κόφτη είναι εμφανής.

Υ.Γ.5 Πάμε δυνατά. Δυνατά!