Εις διπλούν

Θυμάστε τι λέγαμε για τον Σα Πίντο; Αυτόν τον ωραίο τύπο που πέρυσι καθόταν στον πάγκο του Ο.Φ.Η.; Και τα πήγε και καλά ο άτιμος. Δεν κορόιδεψε κανέναν, τίμησε το συμβόλαιό του, οι παίχτες τον συμπαθούσαν, ενώ πρόσφερε και το απαραίτητο σόου. Υποτίθεται ότι θα επέστρεφε στην Πορτογαλία για λογαριασμό μιας μικρo-μεσαίας πορτογαλικής ομάδας, με τις φήμες να υποδηλώνουν ότι όποιος Πορτογάλος προπονητής κάνει μια καλή σεζόν αυτόματα θέτει υποψηφιότητα για τον πάγκο της Πόρτο, της Σπόρτινγκ ή της Μπενφίκα, αλλά από ό,τι γνωρίζω αυτή την στιγμή είναι ελεύθερος και ωραίος. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, σάτυροι. Εννοώ ότι ψάχνει τον επόμενο ποδοσφαιρικό σταθμό της καριέρας του. 

Με τις εξελίξεις στην Ξάνθη να είναι ραγδαίες και τις εφημερίδες να αναφέρουν ότι ο Πανόπουλος έχει δείξει έντονο ενδιαφέρον προς τον Πορτογάλο προπονητή. Αλλά από πότε ο Πανόπουλος χρειάζεται προπονητή; Τι να τον κάνει; Να έγραφαν οι εφημερίδες για βοηθό προπονητή να το καταλάβω. Έχουμε πει ότι ένας καλός παράγοντας δεν αρκεί να πληρώνει στην ώρα του και να βγάζει 1914 ανακοινώσεις ανά σεζόν. Θα πρέπει να διακατέχεται και από αυτογνωσία. Βέβαια, η Ελλάδα έχει δέκα μύρια γιατρούς, δέκα μύρια δικηγόρους, εσχάτως δέκα μύρια αρχαιολόγους και, φυσικά, δέκα μύρια προπονητές. Γιατί ο Πανόπουλος να αποτελέσει εξαίρεση; Όπως γράφει ο Καίσαρης: «Και γράφουνε οι ρεπόρτερ ότι ο Μίστερ Σκόντα δεν βιάζεται και η ομάδα θα κατέβει στο ματς σήμερα με τη Λιβαδειά με τον Νεντίδη στον πάγκο. Για ποιον λόγο, όμως, να βιαστεί ο Πανόπουλος; Δεν ξέρει, δηλαδή, να φτιάξει την ενδεκάδα και να κάνει τις αλλαγές; Οι προπονητές στη Σκόντα είναι για να κάνουνε τις προπονήσεις. Το πώς θα παίξει η ομάδα είναι δουλειά του Πανόπουλου». Θα μπορούσαμε να πούμε, λοιπόν, υιοθετώντας μία φοβερή ατάκα του Στηβ Γιατζόγλου, ότι η Ξάνθη δεν χρειάζεται προπονητή, αλλά Πρόεδρο.

Ο Ο.Φ.Η., όμως, μετά την φυγή του Σα Πίντο, χρειαζόταν κάποιο παλαβό -με την καλή έννοια- στον πάγκο. Και ο Πουλινάκης βρήκε τον αντικαταστάτη του Πορτογάλου στο πρόσωπο του Γκατούζο (φώτο). Αν ο Σα Πίντο ήταν τρελός, αυθόρμητος, παθιασμένος και εκρηκτικός, ο Γκατούζο διαθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία εις διπλούν. Θέλω να πιστεύω ότι τον θυμάστε στον αγωνιστικό χώρο. Όταν, δηλαδή φορούσε κοντό παντελονάκι και έτρεχε σαν σκυλί στο χορτάρι. Μπορούσε να ελέγξει σε μέγιστο βαθμό τον χώρο ευθύνης του, λάμβανε άριστες τοποθετήσεις, έπαιζε με δύναμη, ανταγωνισμό και πάθος, και ήταν αμετανόητος εργάτης εντός και εκτός γηπέδου. Αποτελούσε, με άλλα λόγια, ένα υπερχρήσιμο εργαλείο στα χέρια του προπονητή. Αν μπορούσε να παίρνει μέτρα στον άξονα και να βγαίνει σαν κρυφός επιθετικός, όπως πράττει ο κλώνος του ο Νοτσερίνο, τότε θα μιλούσαμε για world class παίχτη, αλλά κάτι τέτοιο δεν θα (εξ)υπηρετούσε τις ορέξεις του Αντσελότι. Κάποιος, βλέπετε, έπρεπε να κόβει. Στην Μίλαν, πάντως, αποτέλεσε επιτυχώς to alter ego του Πίρλο. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ο οποίος δεν διστάζει να πειραματίζεται και να αποδέχεται προκλήσεις, βρίσκεται στην Κρήτη. Αθυρόστομος, επικοινωνιακός, αλλά με έναν δικό του τρόπο, δεν φοβάται να πει την γνώμη του και να εκστομίσει αλήθειες. Έχοντας δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο εξωτερικό, ως παίχτης στην Σκωτία και παίχτης/προπονητής στην Ελβετία, είμαι βέβαιος ότι το project (sic!) του Ο.Φ.Η. δεν τον άφησε ασυγκίνητο. Ηγετική φυσιογνωμία, γεμάτος ενέργεια, χωρίς να φοβάται να διώξει παίχτες από την προπόνηση ή να κράξει τους ρεπόρτερ, να είστε βέβαιοι ότι ουδείς θα πλήξει. Ούτε οι ποδοσφαιριστές του Ο.Φ.Η., ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι φίλαθλοι/οπαδοί. Και όταν ο Απόνιο, το τελευταίο μεταγραφικό απόκτημα της ομάδας φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης, να είστε σίγουροι ότι θα αναφερόμαστε στον Ο.Φ.Η. με μεγαλύτερη συχνότητα.

Υ.Γ.1 Δεν μπορώ να ακούω για «Λούζερπουλ» και «Θλίβερπουλ». Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Από πότε όταν αναφέρεσαι μειονεκτικά στον αντίπαλο, κερδίζεις πόντους; Τέλος πάντων. Ο Ρότζερς παλεύει με αυτά που μπορεί, αλλά ίσως θα πρέπει να σκεφτεί λίγο περισσότερο την άμυνα. Καλή η επίθεση, αλλά διακρίνω μια αφέλεια. Αν η ομάδα δεν πετύχει στο πρώτο μισάωρο γκολ, συνήθως το τρώει. Με τον Σα(κ)χό να δείχνει απαραίτητος στο κέντρο της άμυνας, χωρίς ένα αμυντικό χαφ να παλουκώνει τους αντιπάλους, με τον Στάριτζ τραυματία και ένα ιταλικό στοίχημα που δεν έπρεπε να αποδεχθούν (Μπαλοτέλι), τα πράγματα φαντάζουν δύσκολα για την συνέχεια. Το ίδιο ισχύει και για τον Βενγκέρ. Παλιά τον κατηγορούσαν ότι δεν ξοδεύει. Τώρα τον κατηγορούν ότι τα ξοδεύει σε λάθος θέσεις/παίχτες! Η αλήθεια είναι ότι οι κατήγοροι του Αλσατού τεχνικού (κλισέ) δεν έχουν απόλυτα άδικο. Η ομάδα έχει γεμίσει με μεσοεπιθετικούς, με αποτέλεσμα ο ποιοτικός Καθόρλα να κάθεται στον πάγκο και ο Οζίλ να χαραμίζεται στον ασβέστη, δεν έχει γνήσιο αμυντικό χαφ, δεν έχει έναν ατόφιο striker, ειδικά τώρα που ο Ζιρού τραυματίστηκε (δεν υπήρχε πλάνο για απόκτηση επιθετικού, με τον Γουέλμπεκ να έρχεται επειδή τραυματίστηκε ο Γάλλος), η άμυνα χρειάζεται ποσοτικές και ποιοτικές ανάσες, αφού ο Βερμάλεν δεν αντικαταστάθηκε, κι όλα αυτά τη στιγμή που Τσέλσι και Σίτι μοιάζουν αρκετά ισχυροποιημένες, και η Μάντσεστερ ανεβάζει ρυθμούς. Νταξ, υπάρχει το ελαφρυντικό των τραυματισμών, αλλά είναι προφανές ότι στον σχεδιασμό κάτι πήγε στραβά.

Υ.Γ.2 Πήγα τι προάλλες σε κάτι βαφτίσια και ανάμεσα στους καλεσμένους βρισκόταν η Αγγελική Νικολούλη. Ωραία γυναίκα, περιποιημένη, χαμογελαστή και αρκετά προσιτή. Χθες έδωσα το παρόν σε έναν γάμο όπου βρισκόταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είχε μια φάτσα μονίμως εκνευρισμένη, για απροσδιόριστο λόγο, αγέλαστη, με μια έκφανση ξινίλας στο πρόσωπό της, φορούσε ένα μαύρο φόρεμα που δεν την κολάκευε και φανέρωνε μια αλαζονική συμπεριφορά Κόμισσας. Τρομερά αντιπαθητική γυναίκα.

Υ.Γ.3 Αν ήταν έτσι οι εκκλησίες, θα πήγαινα κάθε μέρα!