Κλικ (reloaded)

Η προηγούμενη ανάρτηση, στατιστικά τουλάχιστον, πάτωσε. Αυτό δείχνει το πόσο πετυχημένη ήταν. Ο Κάνθαρος, επομένως, είναι ευχαριστημένος. Εξίσου ευχαριστημένος, όμως, είναι και με αρκετούς ποδοσφαιριστές που έχει παρακολουθήσει και του έκαναν κλικ. Θυμάστε τη λίστα με ορισμένους ξένους ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί, ή αγωνίζονται, στην Ελλάδα; Κάτι αντίστοιχο έχω ετοιμάσει και τώρα. Απλά τώρα αναφέρομαι σε παίχτες από το διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Επαναλαμβάνω ότι δεν προσμετρώ τίτλους, φήμη, συμβόλαια, ηλικία, συλλόγους, μεταπωλητική αξία, καριέρα και τα λοιπά. Το μοναδικό κριτήριο είναι ο αντίκτυπος που δημιουργήθηκε όταν είδα εν δράσει τον κάθε ποδοσφαιριστή. Αυτό το σκίρτημα που νοιώθεις όταν βλέπεις κάτι ελκυστικό, κάτι σαγηνευτικό. Για πάμε, λοιπόν:

• Μόντριτς: Καλλιτέχνης, αρτίστας, μαέστρος!
• Ντεσαγί: Βράχος στο κέντρο αμύνης. Έπαιζε και αμυντικό χαφ. Άριστη γνώση των τετραγωνικών και φοβερές τοποθετήσεις. 
• Μπίρχοφ: Την πρώτη φορά που τον είδα να παίρνει κεφαλιές, σάστισα. Τέτοιο timing δεν είχε ούτε ο Rodman όταν πηδούσε για ριμπάουντ.
• Ζινολά: Λίγο ατομιστής, λίγο αλαζόνας, λίγο απείθαρχος, αλλά μεγάλη μπαλαδόφατσα. Έπαιρνε την μπάλα, έτρεχε σε ασβέστη και άξονα, με την χαίτη να ανεμίζει, και άντε να τον μαρκάρεις.
• Βιδάλ: Τα κάνει όλα. Κυριολεκτικά όλα.
• Φαλκάο: Παιχταράς. Παιχταράς!
• Ζιντάν: Αρχοντικός. Τέλος.
• Όβερμαρς: Ίσως το πιο αυθεντικό εξτρέμ που έχει βγάλει ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.
• Τότι: Δεν τον χορταίνω. Αγαπημένος παίχτης. Τορπίλες με το δεξί και το αριστερό. Για να μην αναφέρω πόσο εύκολα οι κάθετές του μπορούν να κόψουν την αντίπαλη άμυνα. Σαν βούτυρο.
• Σμάιχελ: Από τους καλύτερους τερματοφύλακες που έχω δει στη ζωή μου. Να εξαπολύει ο αντίπαλος σουτ στο γάμμα, κυριολεκτικά στο γάμμα, να απογειώνεται, να μπλοκάρει την μπάλα στον αέρα και να προσγειώνεται με αυτήν αγκαλιά. Αυτός κι ο Σαργκάνης.
• Μπέργκαμπ: Ποδοσφαιρική ευφυΐα σε μέγιστο βαθμό. Άτυχος όποιος αμυντικός τον μάρκαρε.
• Νέστα: Ο τελευταίος μεγάλος Ιταλός αμυντικός.
• Ρούι Κόστα: Αυθεντικό δεκάρι και ηγετική φυσιογνωμία. Τώρα που αποσύρθηκε κι ο Ρικέλμε, νομίζω ότι το είδος εξαφανίστηκε οριστικά.
• Καν: Σπουδαίος τερματοφύλακας. Τρόμαζε ακόμα και τις διαφημιστικές πινακίδες. Και πήγε να πάρει και ένα Μουντιάλ μόνος του.
• Μπατιστούτα: Τρομερός επιθετικός. Γεμάτο οπλοστάσιο. Μπορούσε να σκοράρει με οποιοδήποτε τρόπο. Ακόμα θυμάμαι το κλάμα που έριξε όταν αγωνίστηκε με την φανέλα της Ρόμα απέναντι στην αγαπημένη (του/μου) Φιορεντίνα. 
• Ζανέττι: Πρέπει να αναφέρω και λόγο;
• Κλαούντιο Λόπεζ: Ντρίμπλες, pace και φονικά τελειώματα.
• Ρονάλντο: Την πρώτη φορά που τον είδα, νόμιζα ότι ήταν εξωγήινος. Έστω ότι κάποιος είχε βάλει το video σε fast forward. Δεν υπήρχαν αυτά που έκανε.
• Τουράμ: Απίστευτη σταθερότητα. Μαζί με τον Γκαλάς είχε συγκροτήσει ένα απροσπέλαστο αμυντικό κεντρικό δίδυμο.
• Λούτσιο: Ένας από τους ελάχιστους αμυντικούς που μπορούσαν να κουβαλούν την μπάλα με τόση ευκολία στη μεσαία γραμμή. Ποιος το κάνει τώρα αυτό; Ίσως ο Πικέ κι ο Χούμελς.
• Κλόζε: Δεν ξέρει μπάλα, αλλά γνωρίζει ποδόσφαιρο. Μεγάλη όσφρηση, μεγάλος γκολτζής.
• Ντάνι Άλβες: Διαστημικός. Τον θυμάμαι από την Σεβίλλη. Μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον Καφού.
• Καναβάρο: Δεν ήταν καλός με την μπάλα στα πόδια, ορισμένες φορές έπαιζε βρώμικα, αλλά ήταν γνήσιος αρχηγός, γεμάτος πάθος.
• Νέντβεντ: Υποτιμημένος παίχτης και εξαιρετικά συμπαθής.
• Ανγκλομά: Δεξιά ο Ανγκλομά, αριστερά ο Καρμπόνι. Enough said.
• Χέντρι (φώτο): Υποτιμημένο σέντερ μπακ, παλαιάς κοπής. Σκωτσέζος γαρ. Από τα πιο δυνατά κορμιά που έχω δει, κέρδιζε κάθε μονομαχία.
• Μπέκαμ: Υποτιμημένος παίχτης. Πραγματικός σκύλος μέσα στο γήπεδο. Με το δεξί έβγαζε τρομερές μακρινές μπαλιές, αλλά πόσοι γνωρίζουν ότι το ίδιο έκανε και με το αριστερό;
• Ντι Λίβιο: Ο ορισμός του στρατιώτη. Παίχτης του προπονητή. Ακούραστος εργάτης, αστείρευτες δυνάμεις και τακτικά άριστος. Λατρεύτηκε στην Φλωρεντία.
• Πουγιόλ: Φοβερή θέληση, μεγάλος αρχηγός.
• Ροναλντίνιο: Παίρνεις καλαμπόκι, το βάζεις στην κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά, φτιάχνεις ποπ κορν και κάθεσαι να τον παρακολουθήσεις.

Αυτή είναι η λίστα. Μην με μαλώνετε: το ξέρω ότι δεν θα συμφωνείτε με όλους. Και ναι, είμαι σίγουρος ότι έχω ξεχάσει αρκετούς. Απλά δίνω το έναυσμα για μια όμορφη ποδοσφαιρική κουβέντα. Αγωνιώ για τα δικά σας κλικ!

Υ.Γ.1 Θέλω να ελπίζω ότι η τύχη -και οι διεθνείς- θα βοηθήσουν τον Ρανιέρι στο πρώτο (του) επίσημο ματς. Στην Ελλάδα, αν στραβώσει το κλήμα εξαρχής, τότε ζόρι η δουλειά. Το μαθαίνουν από πρώτο χέρι οι προπονητές που έρχονται να εργαστούν στη χώρα μας.

Υ.Γ.2 Αυτοί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν παίζονται. Αντί να κατεβάζουν τα μούτρα, να ζητήσουν συγγνώμη και να αυτοδιαλυθούν, κάθονται και διοργανώνουν συμπόσια και γιορτές. Απίστευτα πράγματα. Σαν να είσαι εγκληματίας, να σκοτώνεις, να βιάζεις και να κλέβεις, και την επόμενη μέρα να βγαίνεις στους δρόμους και, πάντοτε αναφανδόν, να το διαφημίζεις.

Υ.Γ.3 Πραγματικό γεγονός που έλαβε μέρος πριν χρόνια. Ένας γνωστός έχει πάει στο Καραϊσκάκη να παρακολουθήσει τον Ολυμπιακό. Δίπλα του κάθεται ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που δεν δείχνει να κατέχει ιδιαίτερα το άθλημα ή τα του Ολυμπιακού. Ξαφνικά, ο ηλικιωμένος άνθρωπος ρωτάει τον γνωστό μου: «Δεν μου λες, παλικάρι μου, ποιος είναι αυτός ο καραφλός που ανεβοκατεβαίνει την πλευρά;». Κι αυτός απαντάει: «Παππού, αυτός είναι ο Τζόρτζεβιτς». Κι ο ηλικιωμένος κύριος εκτοξεύει την μυθική ατάκα: «Έλα, ρε Τζόλε!».

Υ.Γ.4 Κακό φάρμακο!