Υπό κατασκευή

Λίβερπουλ εναντίον Έβερτον. Ή, αν προτιμάτε, Έβερτον εναντίον Λίβερπουλ. Μία πόλη, δύο ομάδες. Με την Έβερτον να βρίσκεται στη σκιά της Λίβερπουλ. Και οι δυο ομάδες, πάντως, έχουν φιλοδοξίες. Η Λίβερπουλ ονειρεύεται ένα πρωτάθλημα. Δεν τα κατάφερε πέρυσι. Το προσπάθησε, αλλά δεν άντεξε. Η Έβερτον, πάλι, θα ήθελε να μπει σφήνα στην τετράδα. Με την Άρσεναλ να δείχνει μπερδεμένη και την Μάντσεστερ σε φάση ανασυγκρότησης, θα μπορούσε, πράγματι, να το καταφέρει. Αλλά ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Στο Anfield, λοιπόν, ένα κατηφορικό γήπεδο, η Λίβερπουλ φιλοξένησε την Έβερτον. Το παιχνίδι, ήδη από το ξεκίνημά του, είχε ένταση και πάθος. Οι γηπεδούχοι ήταν χειμαρρώδεις. Και με καλή αμυντική τακτική. Οι παίχτες του Ρότζερς πίεζαν στα 2/4 του γηπέδου, ακόμα και στο τερέν του αντιπάλου, με επιτυχία και, μόλις έπαιρναν κατοχή, έβγαιναν στην επίθεση. Σε αυτό το σημείο πρέπει να εξάρω τον σπουδαίο απεγκλωβισμό της μπάλας από την περιοχή του Μινιολέ. Σε ορισμένα σημεία θύμιζε Μπαρτσελόνα! Η κυκλοφορία ήταν αξιοπρεπέστατη, με κοντινές πάσες, αξιοποιώντας όλο το πλάτος του γηπέδου. Κι αν γινόταν κάποιος λάθος και έπαιρναν κατοχή οι φιλοξενούμενοι, οι επιστροφές ήταν ιδιαίτερα γρήγορες. Βέβαια, σε αυτό βοήθησε και η έλλειψη διάθεσης της Έβερτον να βγει στην κόντρα με αξιώσεις (κλισέ). Επί της ουσίας, έβγαινε στην (αντ)επίθεση με 2,5 κορμιά! Ήταν φανερό ότι ο Μαρτίνεθ είχε δώσει συγκεκριμένες εντολές στους παίχτες του, αλλά, μολαταύτα, δεν διέκρινα τάση για καταστροφή παιχνιδιού. Αυτό σημαίνει ότι είτε η τακτική ήταν μπερδεμένη, είτε οι παίχτες δεν ακολουθούσαν τις εντολές του προπονητή, είτε ο αντίπαλος δεν τους άφησε να εφαρμόσουν το αγωνιστικό πλάνο. Ο Λουκάκου, ένα πραγματικό battleship (φώτο), ήταν ο μόνος που προσπαθούσε με προσωπικές ενέργειες να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα, ή, πιο σωστά, την αμυντική γραμμή, παίζοντας σε όλο το πλάτος του χώρου ευθύνης του. Τα πλάγια μπακ δεν έδειχναν τάση να πάρουν μέτρα, ο Νέισμιθ είχε μετατραπεί σε τρίτο χαφ, ενώ ο Μπάρι φλέρταρε πυρετωδώς με κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Συν τοις άλλοις, ο τραυματισμός του Μιραλάς κατέστησε τον Λουκάκου απελπιστικά μόνο και συνώνυμο της προσπάθειας.

Οι γηπεδούχοι, από την άλλη πλευρά, είχαν σε μεγάλη μέρα τον ενθουσιώδη Λαλάνα, ο οποίος, μάλιστα, μετατρεπόταν σε κρυφό επιθετικό. Ο Χέντερσον, επίσης, πραγματοποίησε πολύ καλή εμφάνιση, κλείνοντας το στόμα όσων ουρλιάζουν για αμυντικό χαφ. Τολμώ, δε, να αναφέρω ότι όταν έχεις τον συγκινητικό Τζέραρντ, τον αρχηγό, να αγωνίζεται ουσιαστικά και αθόρυβα, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας στα χαφ. Αλλά αυτή η διαπίστωση οριοθετείται από έναν ελάχιστο αριθμό παιχνιδιών. Στην πραγματικότητα, προκειμένου να αντέξει η Λίβερπουλ σε έναν μαραθώνιο, όπως είναι το πρωτάθλημα, και να διεξάγει πρωταθλητισμό, απαιτείται ένα τεθωρακισμένο αμυντικό χαφ. Όπως απαιτείται και μπομπάτος επιθετικός. Ναι, ο Στάριτζ είναι τραυματίας κι ο Στέρλινγκ δείχνει να μην έχει επηρεαστεί από την αποχώρηση του Σουάρες. Αλλά ο Μπαλοτέλι, και χωρίς να αναφέρω τον ανύπαρκτο Μάρκοβιτς, συνιστά ένα στοίχημα που δεν έπρεπε να δεχθεί ο Ρότζερς. Χθες, ανέλαβε έναν οργανωτικό ρόλο, όντας αρκετά μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή, και έμοιαζε να παίζει με ελευθερία κινήσεων. Λες και ήταν ο Ζλάταν. Είχε κάποιες εκλάμψεις, όπως passing game και μαρκάρισμα, αλλά, σε γενικές γραμμές, έδειξε απείθαρχος, χωρίς συνέπεια. Η ομάδα χρειάζεται έναν πραγματικό επιθετικό που θα την ανεβάζει επίπεδο κι όχι υπερτιμημένους παίχτες που νομίζουν ότι οι αγώνες είναι επίδειξη ικανοτήτων και πασαρέλα. Φρονώ, εν τέλει, ότι δεν ταιριάζει στο αγωνιστικό πλάνο του Ρότζερς και απορώ με την επιλογή αυτή. Ένας Ρότζερς, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δέχεται ορισμένα βέλη κατηγορίας. Για παράδειγμα, προτιμά τον Μάρκοβιτς, αντί του Κουτίνιο, παρουσιάζει τακτική αφέλεια σε φάση άμυνας, προέβη σε περίεργες μεταγραφικές κινήσεις και δεν βοηθάει την ομάδα όταν αυτή πιέζεται ή πρέπει να κρατήσει το σκορ. Ας είμαστε κάπως ρεαλιστές: δεν πρόκειται για εμμονές. Στην πραγματικότητα υπάρχουν αστοχίες. Ατέλειες. Και δεν είναι δυνατό να είσαι προπονητής και να σου βγαίνουν όλες οι επιλογές ορθές. Σημασία έχει να επιλέγεις σωστά, έστω κι αν δεν δεις το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Κι ο Ρότζερς, με τα υλικά που έχει, κάνει καλή δουλειά. Κι ας υποπίπτει σε ορισμένα λάθη. Δεν θα τον κρεμάσουμε. Η ομάδα, εξάλλου, βρίσκεται υπό κατασκευή.

Εν κατακλείδι, παρά την υπεροχή της Λίβερπουλ και την ατολμία της Έβερτον, λες και η τελευταία ήταν κομπάρσος, το παιχνίδι, κόντρα στην ροή, έληξε 1-1. Οι γηπεδούχοι υποχώρησαν μαζικά (σ)το τελευταίο δεκάλεπτο, ο Λόβρεν, με υπερένταση, χωρίς να το θέλει, έδιωξε την μπάλα στον άξονα, κι όχι στα άκρα, κι ο Γιατζέλκα, με το τόπι να στρώνεται μπροστά του, πέταξε τορπίλη και την έστειλε εκεί που κάνουν έρωτα οι αράχνες. Άδικο αποτέλεσμα; Ναι. Δίκαιο; Ναι. Πώς γίνεται αυτό; Δεν πρόκειται, βλέπετε, για ατυχία, αλλά για ανικανότητα. Όταν φτιάχνεις φάσεις, πρέπει να σκοράρεις. Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί.

Υ.Γ.1 Θυμάστε τι λέγαμε; Με αφορμή κάποιες φήμες και γεγονότα, ας εξετάσουμε τα γραπτά του Αντώνη Πανούτσου: «Μιλώντας για dress code, άκουσα ότι πριν το τελευταίο ματς με τη Ρουμανία παίκτες της Εθνικής ομάδας στραβώσανε επειδή ο Ρανιέρι τους είπε ότι πρέπει να ντύνονται ομοιόμορφα και με κανονικά ρούχα. Για αυτό πρέπει να του βάλουν γρήγορα έναν άνθρωπο δίπλα που θα ξέρει την ελληνική πραγματικότητα και θα του πει ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές με κόπους και θυσίες έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να πηγαίνουν παντού με τις φόρμες σέρνοντας τις σαγιονάρες. [...] Εδώ είναι το κουμπί. Χρήσιμος είναι ένας που να κάθεται δίπλα στον προπονητή και να του εξηγεί τι τρέχει, αλλά το άτομο πρέπει να είναι της εμπιστοσύνης του προπονητή. Επαναλαμβάνω, αν χρειάζεται άνθρωπος να εξηγεί την ελληνική πραγματικότητα, θα πρέπει να είναι επιλογή του Ρανιέρι και όχι φυτευτός».

Υ.Γ.2 Παρακολούθησα, επίσης, την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι ιδιαίτερο για τα δυο παιχνίδια. Και οι δυο ομάδες επικράτησαν εύκολα. Απλά θα ήθελα να επισημάνω κάτι: όταν ένας επιθετικογενής ποδοσφαιριστής, ο οποίος έβαζε τα γκολάκια του, δεν βρίσκει τόσο συχνά δίχτυα, αλλά χωρίς να επηρεάζεται η επιθετική συγκομιδή της ομάδας, δεν σημαίνει ότι βρίσκεται σε κάμψη, έχει λυγίσει από την πίεση ή τον εγκαταλείπουν οι σωματικές του δυνάμεις. Πρόκειται για άκρως επιφανειακή προσέγγιση. Ποιοι διαδίδουν τέτοια πράγματα; Εκείνοι που δεν γνωρίζουν το άθλημα και ορισμένοι που θέλουν να σκανδαλίσουν και να διχάσουν το κοινό. Κάθε ομοιότητα με δημοσιογράφους, βέβαια, αποτελεί αγνή σύμπτωση. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να σας φέρω ένα παράδειγμα. Κάποτε, σε έναν αγώνα, ο Κάνθαρος αγωνιζόταν στα χαφ. Η ομάδα μου είχε κερδίσει με 5-0. Έρχεται ένας αντίπαλος και μου λέει: «Σήμερα δεν έπαιξες καλά». Απορημένος, τον ερωτώ πώς κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα. «Μα, δεν σκόραρες», μου απαντά. Η αλήθεια είναι ότι όντως δεν είχα σκοράρει, αν και συχνά έπαιρνα μέτρα στον άξονα και πετούσα ρουκέτες. Αλλά σε εκείνο το ματς είχα βγάλει πέντε ασίστ και είχα παίξει πολύ ώριμα. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Μέσι.

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ τους ανθρώπους, πάσης ηλικίας, που δεν έχουν ασχολίες και κάθονται αδρανείς. Σαν σκουριασμένες μηχανές. Δεν παλεύονται αυτοί οι άνθρωποι. Με το μοναδικό τους hobby να είναι η μιζέρια και η γκρίνια. Πώς μπορείς να τους αντιμετωπίσεις; Πώς να/θα ενεργοποιήσεις τη λογική τους διάθεση; 

Υ.Γ.4 Τρομερά υποτιμημένη μπάντα.