Τα βαμπίρ τρώνε μέλι

Είσαι ο προπονητής της Βιγιαρεάλ. Ανοίγεις το καλεντάρι και βλέπεις ότι παίζεις εκτός έδρας με την Μπάρτσα. Τι κάνεις; Γυρνάς σελίδα. Ξεγράφεις το ματς και πας παρακάτω. Τσεκάρεις το ημερολόγιο και βλέπεις ότι ο επόμενος αγώνας λαμβάνει μέρος εντός έδρας με τη Σεβίλλη. Τι κάνεις; Τσεκάρεις τη σελίδα και προετοιμάζεις τους παίχτες σου, ούτως ώστε να πάρεις τους τρεις βαθμούς της νίκης.

Το να βλέπεις την άμυνα της Βιγιαρεάλ να χωρίζεται σε δυο ζώνες πίσω από τη σέντρα είναι αναμενόμενο, αλλά όχι λογικό. Έχουμε πει πολλάκις ότι αν θες να αποκομίσεις βαθμό ή βαθμούς από την Μπάρτσα πρέπει να μην υποχωρήσεις και να μην την αφήσεις να κάνει παιχνίδι σε λίγα τετραγωνικά. Είναι σαν να έχεις απέναντί σου μια αρκούδα και να την χτυπάς με ένα ραβδί γεμάτο μέλι. Το υπέροχο αυτό ζώο θα φάει το μέλι και το ραβδί. Το πρόβλημα εντείνεται όταν είσαι ανήμπορος να παίξεις σωστά το τεχνητό οφσάιντ. Και πώς να το παίξεις όταν οι πάσες πραγματοποιούνται με ταχύτητα Μπρέσκα; Το οξύμωρο, όμως, έγκειται στο ότι οι δυο ζώνες άμυνας αποτελούνται από οχτώ δύτες του κίτρινου υποβρυχίου, ενώ η Μπάρτσα επιτίθεται μόλις με πέντε ή έξι παίχτες. Μολαταύτα, η επίθεση πραγματοποιείται ορθολογικά, μεθοδικά και ξαφνικά. Αρκετοί παίχτες της Μπάρτσα (π.χ. Μέσι, Σάντσες, Πέδρο) κινούνται στα όρια του τεχνητού οφσάιντ, κάνοντας βήματα μπρος και πίσω. Κάποια στιγμή, μόλις ο παίχτης που κατέχει τη μπάλα (π.χ. Τσάβι, Ινιέστα, Φάμπρεγας), κρίνει ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές πετάει την κάθετη και καλώς τα παιδιά. Και εννοείται ότι οι ρόλοι αντιστρέφονται. Όπως έλεγε και ο Κρόιφ: «Μια μεγάλη ομάδα πρέπει να είναι πάντα προβλέψιμη. Είναι αυτή που δεν έχει μυστικά και δεν κρύβεται. Αυτή που δεν φοβάται να σου δείξει πως παίζει και εφαρμόζει στο γήπεδο ό,τι ακριβώς σου υπόσχεται». Σας διαβεβαιώνω ότι η Μπάρτσα είναι μεγάλη ομάδα. Αν και δεν περιμένατε εμένα για να το μάθετε. Αυτό που ενδεχομένως δεν γνωρίζετε είναι ότι η προβλεψιμότητα μιας ομάδας πηγάζει από την μη προβλεψιμότητα των παιχτών που τη συγκροτούν. Παράλογο κι όμως άκρως λογικό.

Από την άλλη πλευρά δεν έχω να αναφέρω πολλά πράγματα. Όταν η επιτυχία του αντιπάλου περιορίζεται στο να κόψει με τα άνω άκρα κάποιους συνδυασμούς των γηπεδούχων ή να καταφέρει να αλλάξει τρεις συνεχόμενες πάσες, τότε θεωρώ ότι το παιχνίδι δεν αντέχει ιδιαίτερης κριτικής. Και πώς να αλλάξεις πάσες, όταν οι παίχτες της Μπάρτσα ορμάνε στην μπάλα λες και είναι βαμπίρ που διψάνε για αίμα; Εν προκειμένω, διψάνε για μέλι. Είναι απόλαυση να βλέπεις το πως εκτυλίσσεται το αμυντικό πλάνο σε περίπτωση που χάνεται η κατοχή μπάλας, το πως αντιδρούν οι ποδοσφαιριστές σε κατάσταση άμυνας, το πως καταφέρνουν να τιθασεύσουν την πίεση του αντιπάλου, το πως πιέζουν συνεχώς στο τερέν του αντιπάλου και το πως εφαρμόζουν κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή είτε πρόκειται για σύστημα 4-3-3 είτε για 3-4-3. Έχω την εντύπωση ότι ο Πέπ, προκείμενου να εκμεταλλευτεί πλήρως την υπεροπλία του στον άξονα, θα χρησιμοποιήσει αρκετές φορές φέτος το σχήμα με τα τρία στόπερ. Κι όλα αυτά παίζοντας χωρίς επιθετικό. Στα χαρτιά βεβαίως βεβαίως, διότι στην πράξη επικρατούν άλλα δεδομένα.

Για την Μπάρτσα έχω γράψει πολλά άρθρα. Ελπίζω να είναι και ποιοτικά. Επίσης, έχω την τιμή να διαβάζω την δική σας άποψη. Πολλοί από εσάς, ίσως λόγω των συχνών αναφορών στους Καταλανούς, θεωρείτε ότι στην Ισπανία υποστηρίζω την Μπαρτσελόνα. Λάθος. Είμαι φαν της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ωστόσο, δεν μπορώ να απαρνηθώ αυτό που βλέπουν τα ματάκια μου. Υποστηρίζω το ποδόσφαιρο. Αγαπώ το ποδόσφαιρο. Κι αυτό που παίζουν οι Καταλανοί είναι αγνό και απλό ποδόσφαιρο. Δεν περιγράφω άλλο. Σειρά σας.

Υ.Γ.1 Για την Αρειανάρα δεν θα πω πολλά. Τσιμπήσαμε έναν βαθμό εκτός έδρας, δείξαμε καλά στοιχεία και πιστεύω ότι όταν θα βρισκόμαστε απέναντι σε ανοιχτές άμυνες θα τις τιμωρούμε. Από εκεί και πέρα δεν μου άρεσαν οι αντιδράσεις ορισμένων συνοπαδών μου. Υπομονή και ψυχραιμία ρε παιδιά. Δεν είναι όλα μαύρα και άραχνα. Όσο για τον Τσαλτίδη ας σκέφτεται καλύτερα πριν γράψει ή μιλήσει. Το ίδιο ισχύει και για τους λιγοστούς κλώνους του.

Υ.Γ.2 Εξακολουθώ να πιστεύω τον Βενγκέρ. Δεν είμαι από αυτούς που ζητάνε  βιαστικούς απαγχονισμούς, προκειμένου να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα.

Υ.Γ.3 Ο Κάνθαρος νοιώθει και βρίσκεται σε εξωπραγματική φυσική κατάσταση. Κι όλα αυτά χωρίς τους ''ηλεκτρολύτες'' του Αγαπούλα. Μακάρι να μην είχα και τους τραυματισμούς.

Υ.Γ.4 Βρισκόμαστε στο 1991. Tο τελευταίο στούντιο άλμπουμ των Queen αποτελεί γεγονός. Ο τίτλος αυτού ονομάζεται ''Innuendo'', από όπου ακούμε το ομώνυμο κομμάτι.

Οι παράγοντες του Άρη

Η προετοιμασία πήγε καλά. Ούτε τσαμπουκάδες μήτε θλάσεις. Το ρόστερ έχει σχεδόν κλείσει. Το λαϊκό αίσθημα περί μεταγραφικής ενίσχυσης ικανοποιήθηκε. Έστω μερικώς. Ας ελπίσουμε ότι ικανοποιήθηκε και το κενό στο κέντρο άμυνας. Όσο για τον επιθετικό έχει παρατραβήξει η υπόθεση και τολμώ να πω ότι έχει κουράσει. Ψάχνουμε τρεις μήνες για φουνταριστό. Θα μου πείτε ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει αμυντικό χαφ εδώ και τουλάχιστον 1,5 χρόνο. Σωστό κι αυτό. Τέλος πάντων. Βγαίνουν ονόματα, προσεγγίζουμε τον μάνατζερ, είμαστε κοντά στην μεταγραφή και τρώμε το λαστιχάκι στο μαπίδι. Για να είμαστε ειλικρινείς μια τετοια κατάσταση δεν τιμάει τον Άρη επικοινωνιακά, αλλά είμαι της άποψης ότι πρέπει να σκεπαστούμε μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Δείχνουμε υπομονή, επιμονή κι αν μη τι άλλο στοιχειώδης οργάνωση. Είναι προτιμότερη η καθυστέρηση από το να πάρεις κάποιον ανάξιο ή ανεπιθύμητο. Έπειτα, όσο περνάνε οι μέρες μειώνονται και οι απαιτήσεις των ελεύθερων παιχτών. Μένει να δούμε αν θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Μολαταύτα, φέτος μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε καλή μπάλα. Να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο. Να βάλουμε τις βάσεις. Να τοποθετήσουμε τα θεμέλια κι όχι τα κεραμίδια πριν από αυτά. Να εκμεταλλευτούμε τη δυναμική μας και να τερματίσουμε όσο το δυνατόν ψηλότερα. Να αξιοποίησουμε τη δίψα του κόσμου και να δώσουμε ισχυρό στίγμα. Θα πρέπει, όμως, να έχουμε κάτω την μπάλα: κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα πρέπει να ικανοποίησουμε ορισμένους παράγοντες.

Ο πρώτος διακατάχεται από το όπλο του αιφνιδιασμού. Ο Άρης κινήθηκε αθόρυβα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Χωρίς διατυμπανισμούς. Μέχρι κι ο Κόντης έχει περιορίσει τις δηλώσεις και τις παπαριές του. Η επικοινωνιακή πολιτική είναι άκρως σημαντική. Και για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει ο Τσιώλης να περιορίσει τις συνεντεύξεις. Η ομάδα έχει τηρήσει χαμηλό προφίλ. Αυτό οφείλεται και στο ότι δεν παίζουμε Ευρώπη. Κατά τη γνώμη μου καλύτερα. Θα αφοσιωθούμε πλήρως στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο κι ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Έστω κι αν δεν υπάρχει η Ευρώπη για να απορροφήσει ενδεχόμενους κραδασμούς. Το μπάτζετ δεν το λογαριάζω ιδιαίτερα. Ούτε τη μείωση αυτού. Προτιμώ να είμαι οικονομικά νοικοκυρεμένος, παρά να επιχειρώ οικονομικές υπερβάσεις με αμφίβολο αγωνιστικό αποτέλεσμα. Το γνωρίζω ότι με το ελάχιστο οικονομικό κόστος προσπαθώ να αποκομίσω το μέγιστο αγωνιστικό όφελος. Αυτό σημαίνει ότι επιβάλλεται οργάνωση. Επιβάλλεται πρόγραμμα. Σχέδιο. Νομίζω ότι τα έχουμε. Η αλλαγή μοντέλου και η μεταγραφική πολιτική αυτό μου δείχνει. Εμείς τα ξέρουμε. Οι ανταγωνιστές μας; Όχι.

Ο δεύτερος παράγοντας ονομάζεται ανεπάρκεια. Όχι του Άρη, αλλά των ανταγωνιστών του. Όπως έχω πει σε προηγούμενο άρθρο, οι μόνες ομάδες που μου δείχνουν ότι πορεύονται βάσει σχεδίου είναι ο Άρης κι ο Ατρόμητος. Επομένως, περιμένω να δω ένα δυνατό Ατρόμητο. Ποιος άλλος θα είναι δυνατός; Ο Ολυμπιακός (Πειραιώς). Αν καταφέρει και πιάσει την περσινή απόδοση το πρωτάθλημα είναι δικό του. Έστω κι αν άντεχε για είκοσι, τριάντα ή σαράντα λεπτά. Στο ελληνικό πρωτάθλημα αρκούν. Ο Παναθηναϊκός και η Α.Ε.Κ. δεν με τρομάζουν. Βάζουν το χέρι στη τσέπη και πιάνουν το παπούτσι. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν γνωρίζουν την αξία ενός ορθολογικού πλάνου. Θα τους την μάθει η φτώχεια. Για τον Π.Α.Ο.Κ. τι να πω; Πάντως, οι Άραβες δεν ήρθαν. Ή μάλλον ήρθαν από Κωνσταντινούπολη μεριά. Τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. Αν οι Αρειανοί δεν έχουν διδαχθεί πλήρως από την ιστορία και το παρελθόν, οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά. Πιθανολογώ ότι θα έχει άσχημο τέλος αυτή η ιστορία. Από εκεί και πέρα ποιον να φοβηθώ;

Ο τρίτος παράγοντας ασχολείται με εξωαγωνιστικές παραμέτρους. Το καλοκαίρι τίγκαρε με υποθέσεις που ταλανίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δημοσιότητα. Δηλώσεις. Γκρίνια. Αμφισβήτηση. Θέλω να πιστεύω ότι φέτος οι άρχοντες του παρασκηνίου θα κινηθούν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Θα είναι πιο προσεκτικοί. Το ''θέλω να πιστεύω'' δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα γίνει. Και πώς να γίνει όταν το ελληνικό ποδόσφαιρο κυβερνάται από τον άβουλο -συν ανίκανο- Πιλάβιο; Εμείς θα ακολουθήσουμε την πεπατημένη. Τυφλοσούρτης. Θα στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Θα ανέβουμε στο δικό μας άρμα και θα προσπαθήσουμε να διανύσουμε όσο πιο ουσιαστικά μπορούμε το δρόμο της επιτυχίας. Έχουμε, άλλωστε, επιλέξει να απέχουμε συνειδητά από παρασκηνιακά καθεστώτα.

Ο τέταρτος παράγοντας λαμβάνει ένα πακέτο που περιέχει τρία βαρύνουσας σημασίας στοιχεία: υπομονή, εγκράτεια και αυτοπειθαρχία. Κατά την ταπεινή μου άποψη πρόκειται μακράν για τον σημαντικότερο παράγοντα. Η ερχόμενη σεζόν είναι μεταβατική. Δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε -και μάλιστα άκομψα- με το ελάχιστο δείγμα γραφής. Για παράδειγμα τα φιλικά. Η ομάδα στα φιλικά δεν είχε καλή εικόνα. Αυτό τι σημαίνει; Να σας πω εγώ; Ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Θα έπρεπε να χαιρόμαστε για την εικόνα της ομάδας στα φιλικά. Τα φιλικά συνιστούν προετοιμασία. Σε αυτά τα ματς ενεργείς πειράματα. Διακρίνεις αντιδράσεις. Εντοπίζεις λάθη και κατόπιν τα διορθώνεις. Δεν χρειάζεται να προβαίνουμε σε βιαστικά συμπεράσματα. Αυτό που φοβάμαι είναι το πως θα διαχειριστούμε ενδεχόμενη επιτυχία ή αποτυχία. Το παρελθόν δεν μας έχει διδάξει στο βαθμό που θα έπρεπε. Σε γενικές γραμμές διαθέτουμε γρήγορα αντανακλαστικά, αλλά απαιτείται περαιτέρω βελτίωση. Ας πάρουμε την περίπτωση Τσιώλη. Αν η ομάδα δεν ξεκινήσει καλά το πρωτάθλημα δεν σημαίνει ότι θα τον κρεμάσουμε. Θα του ασκήσουμε καλοπροαίρετη κριτική, αλλά δεν χρειάζεται να μηδενίσουμε τα πάντα. Φυσικά, ισχύει και το αντίθετο. Αν η ομάδα πετύχει ένα σερί νικών δεν χρειάζεται να θεοποιήσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Ας είμαστε φειδωλοί στις εκφράσεις μας και νηφάλιοι στις αντιδράσεις μας. Τουτέστιν, ας μην περιμένουμε άμεσα αποτελέσματα με μηδενική πίστωση χρόνου. Δεν χτίζονται έτσι ομάδες. Για την ακρίβεια δεν χτίζεται τίποτα έτσι. Το να ασκούμε καλοπροαίρετη κριτική, να στεναχωριόμαστε και να γκρινιάζουμε είναι θεμιτό και υγιές, αλλά οφείλουμε να κινούμαστε εντός ορίων.

Στην περίπτωση που ικανοποιηθούν οι παραπάνω παράγοντες, τότε αργά ή γρήγορα θα έρθει η πολυπόθητη συνέπεια. Καλώς ή κακώς μια επαγγελματική ομάδα κρίνεται βάσει διάρκειας. Κι όταν λέμε διάρκεια εννοούμε τους τρεις βαθμούς της νίκης (κλισέ). Οι καλές εμφανίζεις δεν αρκούν για να σκαρφαλώσουμε το βουνό της κατάταξης. Ωστόσο, στην αρχή του πρωτάθληματος είναι απαραίτητες, προκειμένου να προσελκύσουν τα βλέμματα του Αρειανού κόσμου. Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε το εξής: όσο χαμηλότερα είναι η μπάρα, τόσο λιγότερη πίεση υπάρχει κι ως εκ τούτου ένας προπονητής δύναται να εργαστεί με περισσότερη ηρεμία και λιγότερο άγχος. Επομένως, χρειάζεται ρεαλισμός. Πού πρέπει να τοποθετηθεί η μπάρα; Κατά την γνώμη μου ο (μίνιμουμ;) στόχος πρέπει να είναι η έξοδος στην Ευρώπη. Δεν με νοιάζει αν θα είναι μέσω του κυπέλλου. Δεν με νοιάζει αν θα είναι μέσω της τρίτης, τέταρτης ή πέμπτης θέσης. Με νοιάζει να βγω Ευρώπη. Γιατί; Διότι, γουστάρω την ατμόσφαιρα. Τα οικονομικά και τα μπάτζετ αφορούν το διοικητικό συμβούλιο, όχι εμένα. Το πρωτάθλημα, λοιπόν, ξεκινάει. Ας αφήσουμε τα πείσματα στην άκρη. Η Αρειανάρα, άλλωστε, είναι το πιο ισχυρό συγκολλητικό. Ας στηρίξουμε την ομάδα. Οικονομικά. Ηθικά. Ψυχολογικά. Ας ξεφύγουμε από γκρίνιες, διχόνοιες και μιζέριες. Θυμηθείτε τι είχε πει ο Συρόπουλος: «Πάνω από όλα ο Άρης». Ας το κάνουμε πράξη. Στο γήπεδο κρινόμαστε όλοι: παίχτες, προπονητές, διοίκηση και κόσμος. Ο Κάνθαρος, φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, εύχεται καλή επιτυχία στην Αρειανάρα.

Υ.Γ.1 Το Που-Σου-Κου θα λείπω. Ζητώ συγνώμη που δεν θα βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να απαντήσω στα σχόλια σας. Υπόσχομαι ότι θα επανορθώσω μόλις επιστρέψω. Καλά να περνάτε.

Υ.Γ.2 Πολύ θα ήθελα να είχε μείνει ο Περέιρα. Έδειξε πολύ καλά στοιχεία. Κρίμα. Έστω κι αν ήρθε καταλάθος. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπομπαντίγια. Μπορεί να ήταν ολίγον άτακτος και ατομιστάκος, αλλά ήξερε αρκετή μπάλα και καλό ποδόσφαιρο. Παπάδες θα έκανε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Με ρωτάτε για τον Ούμπιντες; Ουδέν σχόλιο.

Υ.Γ.3 Καλώς ή κακώς το πρωτάθλημα ξεκινάει. Δεν θα εξετάσω το πως και το γιατί. Εδώ που φτάσαμε, άλλωστε, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Εξάλλου, και να ήθελα να σχολιάσω το θέμα δεν μπορώ. Έχω μπερδευτεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που ανάθεμα αν θα έβγαζε νόημα η ανάλυσή μου. Ετοιμάζω, όμως, ένα άρθρο για την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ίδωμεν.

Υ.Γ.4 Για τις χθεσινές μαλακίες φταίει ο Τζίγγερ; Δεν πάτε καλά. Καθόλου καλά. Για την καμπάνα που θα πέσει από την Ουέφα φταίει ο Τζίγγερ; Για βάλτε μυαλό στο κεφάλι σας. Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Ούτε καν διοικητικό. Το πρόβλημα είναι οπαδικό. Σας έχει γίνει ψύχωση η όλη ιστορία. Η οπαδική κοινότητα δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Δώστε έμφαση στο ''δεν''. Σας έχουν πάρει από το χεράκι οι -χωρισμένοι σε φατρίες- δημοσιογράφοι και σας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Οι ταρζανιές συνεχίζονται. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι παρατημένος μόνο από τους (α)μετόχους. Είναι, κυρίως, από τον κόσμο του.

Υ.Γ.5 Η Παλέρμο χρειάζεται σίγουρα ένα ρεκτιφιέ στο τιμ των σκάουτερς. Από τη στιγμή που πωλήθηκε ο Τζόρβας για πραγματικά γιούρο, είμαι πεπεισμένος ότι όλοι μπορούν να πωληθούν. Μέχρι κι ο Κουλουχέρης. Αρκεί να τα έχεις καλά με το βασίλειο των μάνατζερ.

Υ.Γ.6 «Απλά όταν το σκέφτηκα στη συνέχεια και βλέποντας γενικά μία ατμόσφαιρα του στιλ ''ωχ η Ντόρτμουντ'', είπα, κάτσε ρε αδελφέ, γιατί να μην πει η Ντόρτμουντ, ''ωχ ο Ολυμπιακός (sic!);''». Τάδε έφη Κώστας Νικολακόπουλος.

Υ.Γ.7 Την γνωρίσαμε στην καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας. Ας την μάθουμε λίγο καλύτερα.

Σχέδια και σχέδια

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια που ακούω και διαβάζω κάθε μέρα στην αθλητική επικαιρότητα. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν δεν υπάρχει λογική και κυρίως θέληση, τότε δεν υπάρχει γιατρειά. Ας το πάρουμε απόφαση ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο στερείται ισχυρών θεμελίων. Μέχρι να ξηλωθεί το οικοδόμημα ας αλλάξουμε άθλημα. Ο Κάνθαρος, για παράδειγμα, δοκιμάζει τις δυνάμεις του στο σκουός. Μπορώ να πω ότι τα πάω αρκετά καλά. Καλύτερα από ότι περίμενα. Τέλος πάντων. Στην τρέχουσα ανάρτηση θα μιλήσουμε σε χαλαρό ύφος για ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα θα επικεντρωθούμε στην Άρσεναλ και στην Παρί (ομαδάρα). 

Την Άρσεναλ την έχω συνδυάσει με τον Βενγκέρ. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με σαφές και ξεκάθαρο εταιρικό πλάνο που καθορίζει και οριοθετεί το αγωνιστικό σχέδιο που εφαρμόζει εδώ και αρκετά χρόνια. Το σκάουτινγκ είναι υποδειγματικό. Η ανάπτυξη και η ποδοσφαιρική ωρίμανση των παιχτών είναι εξαιρετική. Οι πορείες της ομάδας είναι αξιόλογες και εμπλουτισμένες με το στοιχείο της διάρκειας και της συνέπειας. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος τη φετινή σεζόν τα έχει βρει σκούρα. Ο Φάμπρεγας κι ο Νασρί έφυγαν. Το ξεκίνημα στην Πρέμιερ δεν είναι καλό. Υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί και αρκετές τιμωρίες. Ο ίδιος ο Βενγκέρ είναι τιμωρημένος από την Ουέφα. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι οι απώλειες βασικών μονάδων, το ξεκίνημα στην Πρέμιερ, οι τιμωρίες και οι τραυματισμοί. Είναι η αμφισβήτηση και εσχάτως η γκρίνια. Αυτό είναι το χειρότερο. Το χείριστο μπορεί να προκύψει από το αποτέλεσμα του αυριανού αγώνα με την καλοδουλεμένη Ουντινέζε. Θεωρώ ότι θα τη βρει τη λύση ο Βενγκέρ. Πάντα την έβρισκε. Κι ας έχει να αντιμετωπίσει τη Μάντσεστερ του τσίχλα, την Τσέλσι του Ρομάν, τη Σίτι των Αράβων, τη Λίβερπουλ του Κένι και εσχάτως την διψασμένη Τότεναμ. Κάποια στιγμή οι πολύτιμες μονάδες θα αναπληρωθούν, τα αποτελέσματα θα έρθουν, οι τραυματισμοί θα πάψουν και οι τιμωρίες θα λήξουν. Έχει στη διάθεσή του ένα αρκετά μεγάλο ποσό για μεταγραφές, το οποίο λογικά θα διοχετεύσει στην γαλλική αγορά.

Εντούτοις, η γαλλική αγορά δεν προσφέρεται μόνο για τον Αρσέν. Αν η Παρί θέλει να μεγαλουργήσει θα πρέπει να θεσπίσει ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα και να ζητήσει από τον κόσμο υπομονή για τουλάχιστον ένα χρόνο. Οι ακριβές μεταγραφές από μόνες τους δεν φέρουν την ουσία μήτε την καταξίωση, παρά μόνο προκαλούν ντόρο. Στη Γαλλία υπάρχουν άφθονα ταλέντα. Η Παρί μπορεί να τα τσιμπήσει και να φτιάξει μια ομάδα που θα κυριαρχεί στο Σαμπιονά, όπως είχε κάνει κάποτε η Λιόν. Παρακολουθώ την ομάδα τα τελευταία χρόνια και ο μόνος χαρακτηρισμός που μπορώ να της προσάψω είναι ένας: σταθερή αστάθεια. Την Κυριακή έπαιξε με την Βαλενσιέν και την κέρδισε, έστω και δύσκολα. Η ομάδα είναι ορμητική, έχει ταχεία ανάπτυξη, πιάνει διαολεμένο ρυθμό με τον Νένε και τον Μενέζ, ενώ στην κορυφή δεσπόζει ο μικρός δαίμονας που ακούει στο όνομα Γκαμέιρο. Στα χαφ ο Ματουιντί προσπαθεί να κόψει ότι κόβεται, αλλά οι βοήθειες που παίρνει είναι ελάχιστες. Ο ντελικάτος Μποντμέρ παίζει πιο μπροστά. Ο Σαντόμ είναι φιλότιμος, αλλά κι εγώ φιλότιμος είμαι. Τα ακραία μπακ Τιενέ και Σεαρά έχουν επιθετικές αρετές, αλλά σοβαρές αμυντικές αδυναμίες. Ωραία και καλά τα όβερλαπ, αλλά θα πρέπει να γυρνάς και στην θέση σου, ειδικά από τη στιγμή που ο Μπίσεβατς και παραδόξως ο Σα(κ)χό δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στο κέντρο άμυνας. Η Παρί πρέπει να βασιστεί στα αξιόλογα φυτώριά της και να στραφεί σε διψασμένα και ταλαντούχα Γαλλάκια, πλαισιωμένα με μπαλαδόφατσες (π.χ. Παστόρε, Νένε) και έμπειρους παίχτες (π.χ. Καμαρά). Ωστόσο, δεν νομίζω ότι οι Άραβες μπήκαν για να φέρνουν νεαρούς Γάλλους ή ότι ο Λεονάρντο θα τους πείσει για κάτι τέτοιο. Δεν πειράζει. Θα μάθουν. Όλα θα γίνουν εν καιρώ.

Υ.Γ.1 Είχαν σκοπό να ανεβάσω ένα άρθρο για την ποδοσφαιρική Αρειανάρα, αλλά περιμένω να δω τι θα γίνει με την έναρξη του πρωταθλήματος. Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα υπάρξει αναβολή.

Υ.Γ.2 Τα σέβη μου στο Δημήτρη Παπανικολάου. Καλός παίχτης. 

Υ.Γ.3 Τόσο δύσκολο είναι ρε παιδιά να καταλάβουμε τις διαφορές στις σημασίες των λέξεων; Άλλο επίσημο, άλλο φιλικό. Δεν πειράζει. Αποθεώστε. Κράξτε. Μέση λύση δεν υπάρχει. Οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού το ξέρουν καλά το παιχνίδι. Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε.

Υ.Γ.4 Θα μας τρελάνει ο Τζέφρυ. Ήθελα να ήξερα τα κίνητρα όλων αυτών που τον ψήφισαν. Τι θα σκέφτονται, άραγε, όταν τον βλέπουν αμέριμνο να κάνει μπάνια και να πηγαίνει για ελαφρύ τρέξιμο; Στο ναρκομανή δεν του πλασάρεις διαφημίσεις με ναρκωτικά. Στον καψούρη δεν του δείχνεις φωτογραφίες με αγαπημένα ζευγάρια. Στον φτωχό δεν του σερβίρεις τηλεοπτικές σειρές με πλούτη, μεγαλεία και δόξες. Στον άνθρωπο που δεν πάει διακοπές, δεν του λες με στόμφο ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας, ονόματι Τζέφρυ, διακοπάρει σε πολυτελέστατα ξενοδοχεία και κάνει κανό. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν βρίσκεται και μια τορπίλη για να φωνάξουμε όλοι μαζί: «Βυθίσατε Τζέφρυ!».

Υ.Γ.5 Οι Virgin Steele κυκλοφορούν το δέκατο στούντιο άλμπουμ με τίτλο The House of Atreus Act II. Το παρακάτω κομμάτι αποτελεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ. Ελπίζω να σας άρεσε.

Οι ρεπόρτερ του Χίτλερ και οι ταρζανιές

Στις 16 Δεκεμβρίου 1944 εκτοξεύεται η Μάχη των Αρδεννών. Η επίθεση αποτελούσε ευφύημα του ίδιου του Χίτλερ. Η επιχείρηση σκόπευε αφενός μεν να διακόψει την αθρόα έλευση και διακίνηση εφοδίων πάσης φύσεως των Συμμάχων, αφετέρου δε να πετύχει το διαχωρισμό των Αγγλικών και Αμερικανικών δυνάμεων στο δυτικό μέτωπο. Ως απώτερος σκοπός τέθηκε η κατάληψη του λιμένα της Αμβέρσας. Ο Χίτλερ κατάφερε υπό απόλυτη μυστικότητα να συγκεντρώσει ποιοτικές δυνάμεις και με όπλο τον συνεχή αιφνιδιασμό ήλπιζε να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους του. Το σχέδιο, όμως, ήταν αρκετά φιλόδοξο και διακατεχόταν από αντικειμενικές δυσκολίες. Οι τεθωρακισμένες μεραρχίες για να κινηθούν αστραπιαία απαιτούσαν μεγάλες ποσότητες καυσίμων που η Γερμανία δεν διέθετε. Ως εκ τούτου, αποφασίστηκε το εξής παράλογο: οι μονάδες θα χρησιμοποιούσαν τα συμμαχικά καύσιμα που θα έβρισκαν στις αποθήκες που θα καταλάμβαναν (!). Επρόκειτο πραγματικά για μέγα τακτικό λάθος που επηρέαζε άμεσα και αμετάκλητα τον στρατηγικό σχεδιασμό. Δεν είναι δυνατόν να καταστρώνεις τα πλάνα σου και να οριοθετείς στόχους, θεωρώντας τις πιθανότητες και τα ενδεχόμενα ως δεδομένα. Για την ιστορία αναφέρω ότι η επίθεση των Γερμανών, παρά την αρχική επιτυχία της, εξασθένησε σχετικά γρήγορα και απέτυχε. Η μερική απουσία καυσίμων, μεταξύ άλλων, έπαιξε το ρόλο της.

Και πάμε στον Παναθηναϊκό. Στην τρέχουσα ανάρτηση ας δουλέψουμε συνειρμικά. Θα παραβλέψω τις παπαριές που άκουγα και διάβασα κατά την προετοιμασία. Θα παραβλέψω τις υπερβολές που άκουγα και διάβαζα μετά το ματς στη Δανία. Θα παραβλέψω τις κωλοτούμπες που άκουγα και διάβαζα μετά τον αποκλεισμό από την Οντένσε. Παραβλέπω, λοιπόν, τις ταρζανιές και συνεχίζω.

Εν τέλει, αυτοί οι δημοσιογράφοι τι θέλουν; Δεν τους αρκεί το ότι με πολύ κόπο έχουν κατορθώσει να μπουν στο Hall of Fame της μιζέριας, τους ψεύδους και της ανίκητης ηλιθιότητας; Τα γραπτά και τα λόγια τους ουδεμία συνέπεια παρουσιάζουν. Κυριολεκτικά όπου φυσάει ο άνεμος. Η άποψή τους αλλάζει από βδομάδα σε βδομάδα. Είναι δυνατόν να υποστηρίζουν ότι χωρίς τα λεφτά του τσου λου η ομάδα δεν έχει στον ήλιο μοίρα; Δηλαδή πριν είχε και δεν το ξέραμε; Είναι δυνατόν να υποστηρίζουν ότι η ομάδα κατέστρωνε τα πλάνα της με τα λεφτά του τσου λου, προκειμένου να μπαλώσει τις τρύπες τις; Μπα; Τόσο σίγουρα τα είχανε; Και τώρα που τα λεφτά από το τζαμπιόλι πήγαν στα χέρια του γυμνού βασιλιά τι κάνουμε; Βάζουμε λουκέτο στο μαγαζί με την αιτιολογία ότι δεν καταφέραμε να μετατρέψουμε τις υποθέσεις και τις αβάσιμες επιθυμίες μας σε δεδομένα; Η ζωή δεν λειτουργεί μόνο με υποθέσεις και επιθυμίες. Κυρίως λειτουργεί με γεγονότα. Με χειροπιαστά πράγματα. Με δεδομένα. Αυθεντικά δεδομένα. Το ίδιο κι ένας πόλεμος. Το ίδιο κι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Αλλά ποιος να κάτσει να συλλέξει και να αναλύσει δεδομένα; Ο Χίτλερ που στα τελευταία στάδια του πολέμου κουνούσε φανταστικές μονάδες πάνω στο χάρτη και δεν άκουγε κανέναν; Ο Γόντικας που προσπαθεί δικάβαλο με τον Φερέιρα να διαχειριστούν, έστω όπως μπορούν, την υφιστάμενη κατάσταση; Οι δυο ''σωτήρες'' που έφεραν την ομάδα σε αυτό το σημείο και κατόπιν εξαφανίστηκαν από προσώπου γης; Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που έχουν στερέψει από κρίση και λογική; Οι δημοσιογράφοι; Θεέ και κύριε.

Η ζωή, όμως, απαιτεί και όνειρα. Προοπτική. Σχέδια. Όνειρα εναρμονισμένα με τις δυνατότητες σου. Προοπτική οριοθετημένη βάσει δουλειάς και πλάνου. Σχέδια βασισμένα σε κάποια ισχυρά σου σημεία. Τι όνειρα μπορεί να κάνει ο φίλος του Παναθηναϊκού; Τι προοπτική μπορεί να έχει ένας σύλλογος σε αυτή την κατάσταση; Τι σχέδια μπορούν να προκύψουν μέσα από την εναλλαγή ακατανόητης αποθέωσης και συνεχούς γκρίνιας; Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θέλουν να ακούν για δεύτερη ή τρίτη θέση. Κι ας το παραδέχονται και οι ίδιοι, στις μεταξύ τους συζητήσεις, ότι αυτή η ομάδα στόχους διεκδίκησης του πρωταθλήματος δεν (μπορεί να) έχει. Φαίνεται πως άλλο να το λένε κι άλλο να το ακούνε. Εντούτοις, για ποια διεκδίκηση μιλάμε; Πώς θα κοντράρεις τις άλλες ομάδες; Με τι υλικό; Μήπως με το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών και προπονητή τον Νιόμπλια; Ένας Νιόμπλιας που όταν ανέλαβε -με τις ευλογίες του Πατέρα- τα ηνία της ομάδας από τον Κάτε, ισοπέδωσε σχεδόν τα πάντα. Να θυμίσω ότι από το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών έφυγαν οι Γκοβού, Σισέ και Σίλβα. Οι υπόλοιποι έμειναν. Παραμένει ακόμα το καλύτερο κύριοι δημοσιογράφοι; Από ό,τι ξέρω μια ποδοσφαιρική ομάδα αποτελείται από δυο ντουζίνες ποδοσφαιριστές. Αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ένα ρόστερ ποδοσφαιρικής ομάδας συγκροτείται ή εξαρτάται (αποκλειστικά) από τρία ονόματα θα αυτοκτονήσω με κουραμπιέδες. Εκτός αν οι υπόλοιποι παίχτες που απάρτιζαν το ρόστερ μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί σε μετριότητες (και σακατιές). Μήπως ήταν από πριν μετριότητες; Παρακαλώ να απαντήσει ο κύριος Δομάζος. Και έρχομαι εγώ ο περήφανος Αρειανός με τη λίγη μπαλίτσα που ξέρω και ρωτάω: μήπως το περσινό ρόστερ ήταν υπερτιμημένο; Μήπως η κατάκτηση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου τύφλωσε τα ματάκια μας; Μήπως κάποιοι νόμιζαν ότι με τον Πατέρα στην Προεδρία κάποια πράγματα θα ήταν δεδομένα;

Κι όλα αυτά συμβαίνουν με τη(ν) (πολυμετοχική) διοίκηση απούσα. Ο ραλίστας έχει παραδώσει πνεύμα και κάνει πείσματα. Καλά κάνει, κατά τη γνώμη μου. Η ασυγκράτητη αχαριστία τιμωρείται. Η προβατοποίηση γυρνάει μπούμερανγκ. Ωστόσο, τη φετινή σεζόν πρέπει και ο ίδιος να σκεφτεί κάποια πράγματα και να κανονίσει οριστικά την πορεία του. Επαναλαμβάνω τη λέξη κλειδί: οριστικά. Για όσους δεν γνωρίζουν, με τα τωρινά δεδομένα, το οριστικά σημαίνει πρωτοδικείο ή πώληση. Ο νοών νοείτω. Για να έχουμε, όμως, καλό ερώτημα: γιατί συνεχίζετε και βρίζετε τον Τζίγγερ, αντί να εντοπίσετε τα κότερα του Βγενό και του Πατέρα και να τα στολίσετε με γιαούρτια και αυγά; Εξάλλου, όλοι οι πολυμετοχικοί ευθύνονται. Όλοι φταίνε. Την ώρα που εσείς επικεντρώνεστε στον Τζίγγερ το ρόστερ ουρλιάζει για ποιοτικές ενέσεις. Ποιο ρόστερ; Το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών. Υπενθυμίζω ότι τα λόγια αυτά δεν είναι δικά μου. Οι δημοσιογράφοι της ομάδας το γράφανε. Είναι οι ίδιοι που τώρα το απαξιώνουν. Τι άλλο γράφουν οι δημοσιογράφοι; Ότι μετά την αποχώρηση των Σισέ και Σίλβα ηγετικό ρόλο αναλαμβάνει ο Λέτο. Ποιος; Ο Λέτο. Ένας άτακτος και άναρχος παίχτης που θεωρεί το μαρκάρισμα ποδοσφαιρική ταπείνωση. Ένας παίχτης τακτικά ανεπαρκής για να παίξει ποδόσφαιρο. Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Όταν δεν έχεις πραγματικούς ηγέτες ψάχνεις εναγωνίως να βρεις. Προσπαθείς διακαώς να βαφτίσεις τον πρώτο τυχόντα. Οι δημοσιογράφοι ψήφισαν το Λέτο ως ηγέτη. Να μου το θυμηθείτε θα είναι οι ίδιοι που θα τον κράζουνε σε λίγο καιρό. Όπως ακριβώς έκαναν και με το Σαριέγκι. Μόλις ψηφίσθηκε αρχηγός -από τους συμπαίχτες του για να μην ξεχνιόμαστε- τον χαιρέτησαν. Μόλις αποκλείστηκε η ομάδα από τους Δανούς άρχισε ο χλευασμός του στυλ: «που πας με το Βάσκο αρχηγό». Λες και η αρχηγία συνάδει με την ποδοσφαιρική ικανότητα, τη θέση στο χόρτο, την εθνικότητα, την εξωτερική εμφάνιση, το μέγεθος της μύτης και ενδεχόμενο αποκλεισμό ή πρόκριση. Η ασχετοσύνη σε όλο της το μεγαλείο. Αν η ομάδα περνούσε τους Δανούς θα φώναζε κανένας για την αρχηγία του Σαριέγκι; Δεν νομίζω.  

Η τελευταία μόδα των δημοσιογράφων ακούγε στο όνομα Κάστρο. Δεν έχω δει τον παίχτη, δεν γνωρίζω τις ικανότητές του κι ως κ τούτου αδυνατώ να εκφέρω άποψη. Προφανώς κι αυτοί δεν τον έχουν δει να αγωνίζεται. Αυτό, όμως, δεν τους εμπόδισε να τον παρουσιάζουν ως κάτι το εξαιρετικό. Να τον πλασάρουν ως τον ποδοσφαιρικό Μεσσία. Να τον εμφανίζουν ως τον παίχτη που θα ρίξει τα τσιμέντα. Φυσικά έρχεται δεύτερος μετά τον Ίλια Ίβιτς. Έχουν ξεσαλώσει οι άνθρωποι. Τα βρήκανε όλα εκτός από το ναυάγιο της μεταγραφής του. Τόσο σίγουρο τον είχανε. Όπως τα λεφτά του τσου λου. Όπως τα συμμαχικά καύσιμα. Για αυτό στα γραπτά τους τον παρουσιάζανε ως παίχτη του Παναθηναϊκού. Εκτός αν εννοούσαν το κάστρο της Μπάρμπι ή τον Φιντέλ (Κάστρο). Τότε πάω πάσο. Υπάρχει και το Κάστρο του Πλαταμώνα. Κι ως γνωστόν, τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Οι δημοσιογράφοι φρόντισαν για αυτό. Πάντως, ο Υπουργός έπεσε διάνα όταν έλεγε ότι τελικά δεν θα έρθει. Οι δημοσιογράφοι; Το χειρότερο είναι ότι βρίσκονται σε ένα δικό τους κόσμο. Το χείριστο είναι ότι ουδείς τους βάζει χέρι. Αυξάνουν την πίεση και τις απαιτήσεις στο μέγιστο -χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος- και μάλιστα σε μια ομάδα με αρκετά προβλήματα. Γιατί; Πρέπει να καταλάβουν ότι η (συντριπτική) πλειονότητα της οπαδικής/φίλαθλης κοινότητας δεν επιθυμεί παρασκήνια, προσκήνια, υπερβολές και ασύστολα ψεύδη. Διψάει για ειλικρίνεια. Μολαταύτα, φαίνεται ότι οι δημοσιογράφοι διψούν για τη βάναυση υποβίβαση της ομάδας. Οφείλω να τους πληροφορήσω ότι το καταφέρανε. Τα ποδοσφαιρικά και επικοινωνιακά  αντισώματα του Παναθηναϊκού πνέουν τα λοίσθια. Όπως η Γερμανία μετά το τέλος της μάχης των Αρδεννών.

Είχαμε, όμως, και το ματς με τη Μακάμπι. Οι δημοσιογράφοι έκαναν πάρτι. Δώσε τους πικρές ήττες και πάρε τους τη ψυχή. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το ασκείς κριτική. Δεν παίζει ρόλο αν γνωρίζεις ή όχι. Δεν παίζει ρόλο αν υποκρίνεσαι ή όχι. Όποιος σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ασκεί κριτική. Προς τους άλλους. Η κριτική προς το είδωλο που βλέπουμε στον καθρέφτη μας συνιστά επίπονη και αποφευκτέα διαδικασία. Το να κράζεις, όμως, παίχτες, προπονητές και διοίκηση είναι άκρως διασκεδαστικό. Εκ των υστέρων φυσικά. Η χρονική υστέρηση υποδηλώνει ασφάλεια. Όπως το να κράζεις τους πολιτικούς. Τους ψηφίζεις, τους (υπο)στηρίζεις και μετά τους μουτζώνεις. Το ξέρεις εκ των προτέρων ότι πιο πολύ θα σχολιάζουν, παρά θα πράττουν, αλλά τους προτιμάς. Τα ίδια πρόσωπα βεβαίως βεβαίως. Λες και τους ψηφίζεις αποκλειστικά και μόνο για να τους κράζεις. Μαζοχιστική ψυχεδέλεια.

Είχαμε μείνει στους δημοσιογράφους και στις αντιδράσεις τους μετά το ματς με τους Οβραίους. Οι περισσότεροι τιμούσαν τις φατρίες τους. Τι σημαίνει αυτό; Ο ένας έκραζε τον Φερέιρα. Προφανώς αγνοεί ότι αν δεν ήταν ο Πορτογάλος με τα κονέ του, η ομάδα αυτή τη στιγμή θα κατέβαινε με παίχτες από τη δεύτερη ομάδα. Και ο Σερ Άλεξ να ερχόταν η ψυχολογία της ομάδας θα έμενε ίδια και απαράλλαχτη. Γιατί; Διότι, μια ποδοσφαιρική ομάδα συνιστά ένα σύστημα. Ανοιχτό. Δυναμικό. Ζωντανό. Το σύστημα δεν είναι αποστειρωμένο. Αφουγκράζεται την ψυχοσύνθεση των οπαδών. Επηρεάζεται από αυτήν. Όπως γίνεται αντιληπτό, οι περισσότεροι οπαδοί έχουν εκτροχιαστεί και συμπαρασύρουν την ομάδα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ο επόμενος υποστήριζε ότι φταίει ο Γόντικας. Από πότε φταίνε οι διαχειριστές και οι υπάλληλοι; Άλλος έκραζε τον Τζίγγερ. Πέφτει ο ήλιος και βγαίνει το φεγγάρι. Ποιος φταίει; Ο Τζίγγερ. Κάποιοι θυμήθηκαν τους ''σωτήρες''. Που βρίσκονται; Μάλλον στα κότερά τους. Βουρ με αυγά και γιαούρτια. Εντούτοις, επαναλαμβάνω ότι φταίνε όλοι οι πολυμετοχικοί. Οι δημοσιογράφοι του Π.Α.Ο., όμως, συνεχίζουν ακάθεκτοι. Δεν τους εμποδίζει τίποτα. Έχουν χωριστεί σε εχθρικά στρατόπεδα εντός φίλιου εδάφους. Κάθε άνθρωπος που ασχολείται με τα του Π.Α.Ο. οφείλει να υποστηρίξει κάποιον από τους πολυμετοχικούς. Για να ρωτήσουμε τον Γκόντζο, το Νικολογιάννη και το Βασιλαρά. Για να ρωτήσουμε το Γόντικα, το Δομάζο και τον Αντωνιάδη. Είμαι σίγουρος ότι κάτι παραπάνω ξέρουν. Νταξ, κάποιοι είναι δημοσιογράφοι ή διαχειριστές. Οι βετεράνοι που έχουν φορέσει τη φανέλα; Που την έχουν ματώσει; Την έχουν ιδρώσει; Σαν τους Έλληνες πολιτικούς που βάζουν το κομματικό και προσωπικό συμφέρον πάνω από αυτό της πατρίδας. Και το δούλεμα συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Αυτή είναι, λοιπόν, η πολυπόθητη συσπείρωση της πολυμετοχικότητας. Να τη χαίρεστε. Με το αγωνιστικό, άραγε, ποιος ασχολείται; Με το ότι ο Π.Α.Ο. ήταν -και εξακολουθεί να είναι- μια αργή ομάδα ποιος ασχολείται; Με το ότι η αμυντική προσήλωση (συνεχίζει να) στέκεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο ποιος ασχολείται; Με το ότι οι παίχτες δεν τρέχουν και βλέπουν την μπάλα σαν σκαμπό για να ξεκουραστούν ποιος ασχολείται; Με το ότι υπάρχουν άνθρωποι που υποδύονται τους ποδοσφαιριστές ποιος ασχολείται; Και ένα τελευταίο ερώτημα: τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί στους παίχτες; Μήπως έχουν βολευτεί με το διοικητικό μπάχαλο; Για να ρωτήσουμε τον Κώστα Κατσουράνη που έλεγε πριν σαράντα μέρες ότι ο Παναθηναϊκός θα παρουσιαστεί καλύτερος από πέρυσι. Το μόνο που δεν είπε είναι σε τι θα παρουσιαστεί καλύτερος.

Εν κατακλείδι, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι το να γίνεις μετά Χριστόν προφήτης είναι πολύ εύκολο, πολύ πιασάρικο και πολύ ανήθικο. Αν έχεις τα καλαμπαλίκια γράψε την αλήθεια την στιγμή που τη διακρίνεις. Γράψε με σύνεση. Με συνέπεια. Με ειλικρίνεια. Κι όταν κάνεις λάθος παραδέξου το, γαμώ το κέρατό μου. Στην περίπτωση του Χίτλερ ουδείς τολμούσε να του πει την αλήθεια: υπήρχε φόβος. Στην περίπτωση του Π.Α.Ο. -και του κάθε Π.Α.Ο.- ουδείς θέλει να μας πει την αλήθεια: υπάρχει δόλος. Και μην κράζεις απλά για να κράξεις. Πρότεινε λύσεις. Ανάλυσε δεδομένα. Σκέψου. Κρίνε. Δυστυχώς, εξακολουθούμε να πέφτουμε θύματα των αξιοπερίεργων κινήτρων των δημοσιογράφων. Όπως έχω πει πολλάκις, οι περισσότεροι εξ' αυτών έχουν επιλέξει λάθος επάγγελμα. Η καυτή πατάτα, όμως, βρίσκεται στα χέρια μας. Ανέκαθεν βρισκόταν. Τι κάνουμε εμείς για αυτό; Έστω ότι αυτοί εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, ασχέτως αν κοροϊδεύουν τους φιλάθλους/οπαδούς, προσβάλλουν την αξιοπιστία του μέσου που τους πληρώνει και θίγουν την ομάδα ή το πρόσωπο που υποστηρίζουν ή ''υποστηρίζουν''. Εμείς τι συμφέροντα εξυπηρετούμε;

Υ.Γ.1 Να φύγει ο Τζίγγερ. Ωραία. Να έρθει ποιος; Αν φύγει, χωρίς να βρεθεί υγιής αντικαταστάτης, η ομάδα βαδίζει προς διοίκηση πρωτοδικείου για πρώτη φορά στην ιστορία της. Όπως για πρώτη φορά καθυστερούν οι πληρωμές. Καταφέρατε -περί κατορθώματος πρόκειται- και σπαταλήσατε δεκάδες εκατομμύρια. Αντέδρασε κανείς; Όχι. Έκραζε κανείς τον Αντωνίου και δεν το ξέρω; Όχι. Φώναζε κανείς όταν παίρνατε το Ροντρίγκο Σόουζα; Τον Χριστοδουλόπουλο; Τον Κλέιτον; Το Μελίσση; Όχι. Σχολίασε κάποιος τα πεπραγμένα του Πατέρα που διατυμπάνιζε ότι ελέγχει το παρασκήνιο; Όχι. Σχολίασε κάποιος τα μεγάλα λόγια του Βγενόπουλου; Όχι. Οι δημοσιογράφοι τουλάχιστον δεν φώναζαν, δεν έκραζαν και δεν σχολίαζαν. Τότε εξυμνούσαν. Οι οπαδοί; Το ίδιο. Η πικρή αλήθεια είναι ότι θέλετε να είστε πρώτοι. Θέλετε ένα Πρόεδρο να τα βάζει με όλους και με όλα. Θέλετε τίτλους με κάθε κόστος. Με κάθε τίμημα. Με κάθε τρόπο. Θεμιτό ή αθέμιτο. Ο Τζίγγερ, όμως, δεν είναι τέτοιος άνθρωπος. Αποδεδειγμένα δεν είναι. Για αυτό δεν τον θέλετε. Κυρίως οι νεότεροι φίλοι του Π.Α.Ο. που μεγάλωσαν με τους τίτλους του Ολυμπιακού. Συνέχεια στο επόμενο υστερόγραφο.

Υ.Γ.2 Τείνω να πιστέψω ότι ένα εκ των μεγαλυτέρων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο και γενικά ο αθλητισμός είναι η έλλειψη ρομαντισμού. Δεν εντοπίζεται συναίσθημα. Δεν υπάρχει αρρώστια. Υγιής αρρώστια. Απαιτείς μόνο τίτλους. Παίρνει τίτλο η ομάδα και μεγαλώνει το πουλί σου. Σαν να έχεις μια γκόμενα και να την κοροϊδεύεις. Να προσποιείσαι. Να υποκρίνεσαι. Να μην την αγαπάς. Απλά να βγαίνεις έξω μαζί της για να βλέπει ο κόσμος ότι έχεις γκόμενα. Τι κερδίζεις με αυτόν τον τρόπο; Δωρεάν είσοδο στο κλαμπ της υπερβολής και της μεγαλομανίας. Εμφανίζεται μόνο ικανοποίηση του εγώ, γκρίνια και μιζέρια. Αυτή η κατάσταση αποτελεί τη νέα μόδα των φιλάθλων/οπαδών. Κυρίως εκείνων που βρίσκονται σε μικρή ηλικία. Οι μεγαλύτεροι νομίζω ότι καταλαβαίνουν πλήρως τι εννοώ.

Υ.Γ.3 Η μπασκετική Αρειανάρα αρχίζει να παίρνει μπρος. Πάμε μωρή αρρώστια.

Υ.Γ.4 Μην περιμένετε να ασχοληθώ με την Εθνική Ελλάδος. Ούτε με τους απόντες θα ασχοληθώ μήτε με τους παρόντες. Αφού οι ίδιοι οι (Έλληνες) παίχτες δεν ενδιαφέρονται. Αφού οι ίδιοι οι (Έλληνες) παίχτες φέρονται απαξιωτικά.  Αν ασχοληθώ με κάποιον θα το πράξω μόνο για ένα πρόσωπο: το μεγαλύτερο παίχτη του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Από τους ελάχιστους σύγχρονους -ίσως ο μοναδικός- που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Κι όταν λέω μεγαθήρια εννοώ ακριβώς αυτό που λέει η λέξη. Οι Πέτροβιτς, Σαμπόνις, Ντίβατς, Μαρτσουλιόνις, Γκάλης, Κούκοτς και σία καταλαβαίνουν τα λεγόμενά μου. Κι αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Τι να υποστηρίζει, άραγε, ο Κωνσταντίνος;

Υ.Γ.5 Το τραγούδι που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στον Αντάρτη. Άκυρο. Η τραγουδάρα που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στον Αντάρτη. Οι περισσότεροι, μόλις το ακούνε, γίνονται U.F.O. Εσείς;

Κρύος ιδρώτας

Το ότι θα παρακολουθούσαμε διαφορετικό παιχνίδι ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο. Η Μπάρτσα ήταν υποψιασμένη. Φάνηκε, άλλωστε, από την εντεκάδα που σύστησε. Όλα τα γρανάζια της καλοδουλεμένης μηχανής δήλωσαν παρόντα. Αντίθετα, η τακτική του Μουρίνιο αποτελούσε βασανιστικό αίνιγμα. Σπαζοκεφαλιά ολκής. Τι θα έπραττε; Θα επεδίωκε την αντιστροφή ρόλων ή θα αγωνιζόταν υπέρ βωμών και εστιών; Ευτυχώς για τον ίδιο και για εμάς επέλεξε το πρώτο. Έπρεπε, όμως, να προβεί σε κάποιες αλλαγές. Άφησε στον πάγκο το επιθετικογενές μπακ Μαρτσέλο και έβαλε τον Κοεντράο. Δυστυχώς, για τον ίδιο και την ομάδα του δεν άλλαξε το σημαντικότερο: τα μυαλά ορισμένων παιχτών του. 

Η Ρεάλ, λοιπόν, προσπάθησε να παίξει όπως στο προηγούμενο ματς. Δεν τα κατάφερε σε απόλυτο βαθμό, αλλά το πάλεψε. Διέκρινα την τάση του Μουρίνιο να παίξει ποδόσφαιρο. Υπενθυμίζω ότι αν θες να νικήσεις κάποιον που παίζει ποδόσφαιρο, τότε είναι αναπόφευκτο να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Ο Μουρίνιο το κατάλαβε, έστω κι αν πέρασαν χρόνια. Επεχείρησε να εκμεταλλευτεί το ότι η Μπάρτσα ουσιαστικά εφαρμόζει ένα σύστημα χωρίς φουνταριστό. Μέχρι και η διάταξη της ομάδας αυτό υποδηλώνει. Η συνεχής κίνηση χωρίς την μπάλα υποκαθιστά το κορμί που θεωρητικά έπρεπε να βρίσκεται στην περιοχή. Επιπλέον, ο Μουρίνιο σταμάτησε να ρίχνει δυο και τρεις παίχτες πάνω στο Μέσι. Ανέβασε τις γραμμές ψηλά και πίεζε ασφυκτικά σε όλο το πλάτος της μεσαίας γραμμής.

Ο Γκουαρντιόλα, όμως, δεν άλλαξε μόνο τα πρόσωπα της ενδεκάδας. Έδωσε σαφείς εντολές στα μυαλά της ομάδας. Τι τους είπε; Να εκμεταλλευτούν τους κενούς χώρους που επίτηδες άφηνε η Ρεάλ. Όποιος έχει παρακολουθήσει την Μπαρτσελόνα γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά σπάνιο. Ο Μουρίνιο πόνταρε στην προβλεψιμότητα του αντιπάλου του και αστόχησε. Ο Μέσι οπισθοχώρησε ελαφρώς, παρασέρνοντας κορμιά, ανοίγοντας χώρους και δημιουργώντας διαδρόμους. Κάπως έτσι μοίρασε μια υπέροχη κάθετη που έκοψε σαν βούτυρο την άμυνα της Ρεάλ. Ο Ινιέστα σκόραρε και έβαλε στη θέση του οδηγού την ομάδα του. Το τεχνητό οφσάιντ δεν δούλεψε. Και πώς να δουλέψει όταν η φάση εκτυλίσσεται με κινηματογραφική ταχύτητα; Αντίστοιχα, δεν δούλεψε και για την Μπάρτσα στο γκολ της Ρεάλ. Ο Αμπιντάλ ολιγώρησε κι ο Κριστιάνο το κάρφωσε. 

Οι γηπεδούχοι, ωστόσο, δεν πτοήθηκαν. Ο Τσάβι έβγαζε προς τα έξω μια φρεσκάδα και οργάνωνε τις επιθέσεις υπό τα νέα δεδομένα. Ο Πέδρο μπορεί να μην ξέρει πολλά κόλπα με την μπάλα στα πόδια του, αλλά σαφώς γνωρίζει τι πρέπει να πράξει χωρίς αυτήν. Ο Ματσεράνο και κυρίως ο Ντάνι Άλβες είχαν περιορίσει τον Κριστιάνο στο να χάνει την μπάλα. Επιπρόσθετα, διέκρινα κάτι πολύ σημαντικό. Στον προηγούμενο αγώνα οι Καταλανοί είχαν πανικοβληθεί τόσο πολύ που πετούσαν την μπάλα με γεμιστά. Χθες, οι μακρινές μπαλιές έλαβαν μέρος βάσει πλάνου και ήταν άκρως απαραίτητες, προκειμένου να απεγκλωβιστεί η άμυνα και να δημιουργηθούν καταστάσεις ανισορροπίας στην αντίπαλη αμυντική τετράδα. Θυμηθείτε την εκμετάλλευση των κενών χώρων που λέγαμε παραπάνω. Οι αντιδράσεις του Βαλντέζ με βοήθησαν να το διαπιστώσω και να το καταλάβω. Από την άλλη πλευρά, ο Ντι Μαρία είχε περιοριστεί σε ανασταλτικό ρόλο, ο Κεντίρα έτρεχε και ξανάτρεχε, ενώ ο Πέπε πρώτα σκότωνε και μετά ρωτούσε. Πραγματικά άτεχνος και αντιαθλητικός ποδοσφαιριστής. Όσο για τον Ράμος δεν το κούνησε ρούπι από τη θέση του. Προφανώς λόγω εντολών. Ο Μουρίνιο, μάλλον, φοβόταν την εκτελεστική δεινότητα του Βίγια.

Η Μπάρτσα, όμως, κατέχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Λέγεται χρόνος. Προϊόντος του χρόνου, λοιπόν, ανατέλλει η ομοιογένεια. Πραγματικά αξιοθαύμαστη. Οι παίχτες της γνωρίζουν ιδανικά το παιχνίδι του άλλου. Τόσα χρόνια προπονήσεων και δουλειάς αποτυπώνονται στο χόρτο. Επιτρέψτε μου να προσθέσω με τον καλύτερο τρόπο. Από αυτή την ομοιογένεια προήλθε το δεύτερο γκολ της Μπάρτσα. Και σε άριστο χρονικό σημείο. Λίγο πριν το ημίχρονο, ήτοι μηδέν χρόνος αντίδρασης για τους φιλοξενούμενους. Κρύος ιδρώτας έλουσε τον Μουρίνιο.

Στο δεύτερο μέρος οι γηπεδούχοι, όντας μπροστά στο σκορ, έκαναν το αναμενόμενο. Και το λογικό θα έλεγα. Έριξαν το μεταβολισμό του παιχνιδιού. Έκλεισαν τις πτέρυγες. Πρόσθεσαν λίγη σκοπιμότητα. Από την άλλη πλευρά του λόφου, ο Μουρίνιο φρέσκαρε την ομάδα, αλλάζοντας πρόσωπα και θέσεις. Έβαλε τον Μαρτσέλο ως αριστερό μπακ και αντικατέστησε τον κιτρινισμένο Κεντίρα. Τα όβερλαπ με τον Κριστιάνο ήταν πλέον γεγονός. Επιπλέον, πέρασε -σωστά- στη θέση του Ντι Μαρία τον Χιγκουαΐν. Η παραφωνία άκουγε στο όνομα Μπενζεμά. Η Ρεάλ θέλει επιθετικό. Επίσης, ήθελε και γκολ. Το πρόβλημα ήταν ότι όσο περισσότερο το κυνηγούσε, τόσο πιο επικίνδυνη γινόταν η Μπάρτσα. Ο Ντάνι Άλβες μπορεί να πρόσεχε τον κώλο του και να μην ανέβαινε, αλλά ο άξονας της Μπάρτσα έπαιζε αιφνιδιαστικά και ουσιαστικά. Ωστόσο, τα στημένα εξακολουθούσαν να αποτελούν πρόβλημα για την άμυνα των Καταλανών. Ένα κόρνερ του Κακά -και μάλιστα άσχημα εκτελεσμένο- προκάλεσε αναμπουμπούλες στην περιοχή των γηπεδούχων. Εν τέλει, προκάλεσε και την ισοφάριση. Ήταν η σειρά του Πέπε να λουστεί με κρύο ιδρώτα.

Όμως, οι παίχτες των γηπεδούχων δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Θυμάστε την ομοιογένεια που προανέφερα; Οφείλω να πω ότι πρόκειται για μια άκρως υποτιμημένη αρχή του ποδοσφαίρου. Εμείς, βέβαια, επειδή δεν την κατανοούμε σε βάθος την πιάνουμε και την ξεχειλώνουμε. Ας μείνουμε, όμως, στο θέμα μας. Η Μπάρτσα σκόραρε το νικητήριο γκολ και πήρε την κούπα και τις καρδιές μας. Το ματς ήταν τόσο ενδιαφέρον που φοβόμουν να πάω για κατούρημα μπας και χάσω καμιά φάση. Το ματς ήταν τόσο απρόβλεπτο που είχα μείνει με τα καλαμπόκια στα δόντια. Και με ενοχλούσαν τα άτιμα. Τουλάχιστον, ήταν εύγευστα.

Κατά τη γνώμη μου, ο κοινός κώδικας της ομάδας ήταν το κλειδί της ομάδας. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι πρόκειται για ζήτημα μέγιστης σημασίας. Για αυτό ο Πέπε ήθελε διακαώς τον Φάμπρεγας. Διότι, καταννοεί, όσο λίγοι, τα θέλω του συστήματος που ακούει στο όνομα Μπαρτσελόνα. Η απλότητα μπορεί να μην εφαρμόστηκε στο ακέραιο, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Δεν υπάρχει μόνο Μπάρτσα, υπάρχει και Ρεάλ. Οι Μαδριλένοι σε αυτά τα δυο παιχνίδια παρουσιάστηκαν βελτιωμένοι προς το καλύτερο. Με τρομερή φυσικά κατάσταση. Με αξιοζήλευτη αγωνιστική πειθαρχία. Με αποκρυσταλλωμένο αγωνιστικό πλάνο. Εντούτοις, όπως είπα και στην αρχή, ο Μουρίνιο δεν έπραξε το σημαντικότερο: δεν άλλαξε τα μυαλά των παιχτών του. Ο Πέπε, ο Μαρτσέλο και ο Ράμος πρέπει να μιλούν λιγότερο και να ακούνε περισσότερο. Δεν τελειώσαμε. Ο Μουρίνιο δεν έπραξε το σημαντικότατο: δεν άλλαξε τα μυαλά του εγώ του. Πραγματικά κρίμα. Όπως έχω πει πολλάκις, δεν έχει κανένα δικαίωμα να τσαλακώνει το προφίλ της ομάδας που εργάζεται. Είτε αγωνιστικά είτε επικοινωνιακά. Αντίθετα, έχει την υποχρέωση να αναγνωρίσει την ήττα του. Αν δεν ξέρεις να χάνεις, δεν ξέρεις να κερδίζεις. Απαράβατος κανόνας χωρίς εξαιρέσεις. Οι ''μαγκιές'' δεν έχουν θέση σε αυτό το επίπεδο. Σε αντίθεση με την Μπάρτσα, η όπισθεν της Ρεάλ είναι ο ίδιος της ο προπονητής.

Υ.Γ.1 Θα παρακαλούσα τους Έλληνες που φέρουν την ιδιότητα του παράγοντα, πολιτικού, δημοσιογράφου και οπαδού να μου απαντήσουν στο εξής ερώτημα. Γιατί οι φίλοι της Μπάρτσα και της Ρεάλ κάθονται μαζί στις κερκίδες;

Υ.Γ.2 Άντε τώρα να δεις τον Παναθηναϊκό με τη Μακάμπι. Σε λούζει κρύος ιδρώτας και μόνο που το σκέφτεσαι.

Υ.Γ.3 Θα βγει ένας ρεπόρτερ του Ολυμπιακού να πει την αλήθεια για τις θλάσεις των παιχτών; Βαυκαλίζεστε ότι όλα βαίνουν καλώς. Σας πληροφορώ ότι δεν βαίνουν.

Υ.Γ.4 Οι Thin Lizzy, με τον John Sykes στη μηχανή τους, μας χαρίζουν ένα από καλύτερα hard rock κομμάτια όλων των εποχών. Ήρθε η σειρά μας να λουστούμε με κρύο ιδρώτα.

Αντιστροφή ρόλων

Όποιος έχει παρακολουθήσει την Μπάρτσα να αγωνίζεται, την μνημονεύει για την αγωνιστική της πειθαρχία και την απλότητα που διέπει το παιχνίδι της. Όποιος έχει παρακολουθήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης απέναντι στην Μπαρτσελόνα διακρίνει μια σαφέστατη αλλαγή πλεύσης σε σχέση με το αγωνιστικό πλάνο που εφαρμόζει απέναντι στις υπόλοιπες ομάδες. Χθες οι ρόλοι αντιστράφηκαν.

Η ομάδα του Πέπε δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας πρέπει να έχεις κατοχή μπάλας. Οι Καταλανοί δεν είχαν. Όπως, επίσης, δεν είχαν κυκλοφορία. Δεν την ξεχωρίζω σε καλή ή κακή. Για τα δεδομένα της Μπάρτσα δεν υπήρχε καν. Η μπάλα βρισκόταν συνεχώς στα πόδια των γηπεδούχων. Για να έχεις ελπίδες απέναντι στην Μπάρτσα πρέπει να κόψεις μαχαίρι τα τριγωνάκια μεταξύ των Μέσι, Ινιέστα και Τσάβι. Η Ρεάλ δεν υποχρεώθηκε να κόψει τίποτα. Ο Τσάβι ήταν εκτός εντεκάδας.

Ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος από το τακτικό πλάνο του Μουρίνιο. Πολύ ψηλά οι γραμμές, πράγμα που αναπόφευκτα φέρνει την απαιτούμενη συσπείρωση τους. Έβλεπα τον Καρβάλιο να βρίσκεται στη σέντρα και σκεφτόμουν τις επικές διατάξεις του Λίνεν, του Μάουρερ και του Δώνη. Το κόλπο, όμως, δούλεψε και μάλιστα κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά. Δούλεψε σχεδόν μηχανικά. Άριστα θα έλεγα. Επιτέλους, ο Μουρίνιο κατάλαβε ότι αν θέλει να νικήσει την Μπάρτσα πρέπει να παίξει πραγματικό ποδόσφαιρο κι όχι κλεφτοπόλεμο ή ταμπούρι. Η εφαρμογή του τακτικού πλάνου είχε ως αποτέλεσμα να φέρει μια ισχυρότατη πίεση στα χαφ του αντιπάλου. Επιτρέψτε μου να προσθέσω και το επίθετο απροσδόκητη. Γιατί; Διότι, ουδείς περίμενε ότι ο Μουρίνιο θα άλλαζε τακτική. Βέβαια, μερίδιο ευθύνης για αυτήν την προσέγγιση ενδέχεται να φέρει κι ο ενθουσιασμός της εξέδρας. Ο Πορτογάλος, όμως, δεν καταλαβαίνει από τέτοια πράγματα. Αν ήθελε να παίξει με σκοπιμότητα θα το είχε κάνει. Δεν φοβάται να τσαλακώσει το προφίλ του. Αυτό που δεν έχει δικαίωμα να τσαλακώνει είναι το προφίλ της Ρεάλ. Χθες, όχι μόνο δεν το τσαλάκωσε, αλλά το υπερασπίστηκε επάξια.

Η Ρεάλ, λοιπόν, χρησιμοποιώντας τα πόδια του Κεντίρα και το μυαλό του Αλόνσο ασκούσε πίεση. Συνεχής πίεση. Ανελέητη. Συστηματική. Ο Γερμανός λειτουργούσε ως ένας μοντέρνος κεντρώος box to box, ενώ ο Βάσκος, όντας ελαφρώς οπισθοχωρημένος, επέβλεπε την ανάπτυξη και τα μαρκαρίσματα της ομάδας. Μια ανάπτυξη που ξεδιπλωνόταν σαν βεντάλια. Αναφορικά με τα μαρκαρίσματα, το να βλέπεις τον Ντι Μαρία να μαρκάρει σαν πεινασμένος σκύλος τον Αντριάνο και τον Αμπιντάλ είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Μάλιστα, όλα αυτά έλαβαν μέρος, χωρίς τις επελάσεις του Μαρτσέλο και την μετατροπή του Ράμος σε τρίτο χαφ. Στο δεύτερο μέρος είχαμε τις διορθωτικές κινήσεις του Πέπε. Ο Τσάβι ανέλαβε τα ηνία της μεσαίας γραμμής κι ο Πικέ την επιμέλεια της άμυνας. Τα προβλήματα, όμως, παρέμεναν. Ο -έχω τέσσερα- πνευμόνια- Ντάνι Άλβες συναντούσε έντονες δυσκολίες με το μαρκάρισμα του Ρονάλντο (ποζεράς). Ο Κεϊτά δεν μπορούσε να υποκαταστήσει στα χαφ τον Μπούσκετς. Οι Τιάγκο και Σάντσες είναι μπαλαδόφατσες, αλλά απαιτείται χρόνος για να αφομοιώσουν την λειτουργία της ομάδας, τουλάχιστον στον βαθμό που το έχει επιτύχει ο Πέδρο. Και, ίσως, είναι η πρώτη φορά που βλέπω αντί να τρέχει η μπάλα για τους παίχτες, να τρέχουν οι παίχτες για την μπάλα. Για την δεδομένη ομοιογένεια των Καταλανών είναι ασύλληπτο να τους παρατηρείς ανήμπορους στο να κάνουν ένα τριγωνάκι ή κάποιον γρήγορο συνδυασμό.

Οι Μαδριλένοι είχαν σαφέστατο σχέδιο δράσης. Κι όπως ορίζει ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα: για κάθε δράση υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Το αντίθετη να το δεχτώ. Το ίση; Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται. Οι παίχτες της Μπάρτσα δεν μπορούσαν να υποτάξουν την πίεση. Δεν κατόρθωσαν καν να τη διαχειριστούν. Πρώτη φορά είδα τους παίχτες της να επιχειρούν τόσες μακρινές μπαλιές. Και δεν μιλάμε ότι αυτή η κατάσταση ήταν ενεργοποιημένη για δέκα ή είκοσι λεπτά. Στο πρώτο ημίχρονο επικράτησε περίπου 40' λεπτά. Άλλα 40' λεπτά είχαμε στο δεύτερο. Σύνολο 80' λεπτά καθολικής επικράτησης των Μαδριλένων. Τολμώ να πω, χωρίς ίχνος υπερβολής, ότι σε αυτά τα 80' λεπτά η ομάδα του Πεπ ήταν κυριολεκτικά ασύνδετη, αποδιοργανωμένη και ακίνδυνη. Σε όλο το ματς ήταν σκουριασμένη.

Το ποδόσφαιρο, όμως, είναι περίεργο άθλημα. Ο καλύτερος (δια)κρίνεται μέσα από τη διάρκεια μιας διοργάνωσης κι όχι μόνο από ένα ή δυο 90λεπτα. Τι έγινε σε αυτά τα δέκα λεπτά; Μπήκαν γκολ. Και μάλιστα δύο. Κόντρα στη ροή του αγώνα. Το πρώτο με τον Βίγια να εκτοξεύει φαλτσαριστή τορπίλη. Το δεύτερο με τον Μέσι που ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Ο Αργεντινός έχει χαμηλό κέντρο βάρους που του προσδίδει άριστη ισορροπία. Φυσικά δεν αρκεί μόνο αυτό: ο άνθρωπος δεν πέφτει, διότι δεν θέλει να πέσει. Επιπλέον, διαθέτει ποδοσφαιρικό πείσμα -σπάνια θα τον δεις να παρατάει φάση ή να να απομακρύνεται από μονομαχία. Τέλος, διακατέχεται από δαιμονισμένο ρυθμό στο βηματισμό του. Οι Εγγλέζοι το λένε pace.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ο Μουρίνιο φόρτσαρε την ομάδα για το ματς. Πήρε τα μοδάτα σώβρακα του Πεπ και τα φόρεσε ανάποδα. Ανέβασε τις γραμμές ψηλά. Άφησε σκόπιμα χώρους στους φιλοξενούμενους. Η Μπάρτσα δεν τους εκμεταλλεύτηκε. Σχεδόν ποτέ δεν τους εκμεταλλεύεται. Το αγωνιστικό πλάνο είναι ξεκάθαρο: ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας σε λίγα τετραγωνικά. Δεν την ενδιαφέρουν οι ανοιχτοί χώροι και οι κόντρες. Τι άλλο έκανε ο Μουρίνιο; Έδωσε μεγάλο πλάτος και συρρίκνωσε τους χώρους στον άξονα. Επιπλέον, είχε σε δημιουργική βραδιά τον Μπενζεμά. Τέλος, έπαιξε άριστα το μαν του μαν. Μολαταύτα, δεν κέρδισε. Πραγματικά άδικο. Η Ρεάλ, ωστόσο, δεν μπλόκαρε. Παρά το σοκ της ισοφάρισης και της ανατροπής διατήρησε την ορμητικότητά της και τη συνοχή της. Πρόκειται για μεγάλη επιτυχία και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ίσως μεγαλύτερη από το ορθολογικό ποδόσφαιρο του Μουρίνιο. Η συνέχεια την Τετάρτη.

Υ.Γ.1 Μέχρι και στο Μπερναμπέου συνθήματα του Άρη ακούγονται. Όλες οι μελωδίες είναι κίτρινες.

Υ.Γ.2 Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα συζητήσουμε για τη μεταγραφή του Φάμπρεγας.

Υ.Γ.3 Ο Κάνθαρος διατηρεί το παρόν blog. Το αντικείμενό του είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και κάποιοι γενικοί προβληματισμοί. Τα γραπτά μου είναι ανώνυμα. Χρησιμοποιώ ψευδώνυμο. Αυτό με κάνει εν δυνάμει κουκουλοφόρο; Να μας απαντήσει ο Υπουργός Δικαιοσύνης παρακαλώ. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: ποιον κοροϊδεύετε; Εμάς ή τους εαυτούς σας;

Υ.Γ.4 Να περνάτε όμορφα, να διασκεδάζετε και να είστε σωστοί άνθρωποι. Καλή βδομάδα και καλό Δεκαπενταύγουστο.

Υ.Γ.5 Έστω ότι θέλετε να ξεκουραστείτε. Να ξεφύγετε. Να χαλαρώσετε. Νομίζω ότι η μουσική αποτελεί το τέλειο φάρμακο. Δημιουργήστε μια ευφάνταστη εικόνα μέσα στο μυαλό σας και κάντε την πράξη. Φτιάξτε τη δική σας καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας. Προσθέτω, λοιπόν, τους μαγικούς ήχους του πιάνου και τα υπόλοιπα εξαρτώνται από εσάς.

Τις Κυριακές μας πίσω

Una faccia, una razza. Κλασσική έκφραση που εννοεί πως Έλληνες και Ιταλοί έχουν κοινά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά. Σας πληροφορώ ότι ουδέν κοινό στοιχείο μοιραζόμαστε με τους Ιταλούς. Οι άνθρωποι διατηρούν στοιχειώδεις δομές και δεν φοβούνται να λάβουν τολμηρές και γρήγορες αποφάσεις. Ακριβώς όπως έκαναν με την παράνομη μετανάστευση, το δημόσιο χρέος και τα αθλητικά σκάνδαλα. Επίσης, έχω βαρεθεί να ακούω για την Τουρκία και το πόσο οπισθοδρομική χώρα είναι. Σας πληροφορώ ότι σε σύγκριση με την Ελλάδα βρίσκεται έτη φωτός μπροστά. Επικρατεί συγκεκριμένο και ουσιαστικό πλάνο για πλείστα θέματα όπως εξωτερική πολιτική, τουρισμός, οικονομία, αθλητισμός και κυρίως υπάρχει πολιτική βούληση. Δεν είναι τυχαία τα αντανακλαστικά που έδειξαν οι τουρκικές αρχές στα θέματα των στημένων. Ούτε είναι τυχαία η ταχεία ανάπτυξη της χώρας τη στιγμή που η Ελλάδα κάνει βήματα προς τα πίσω.

Και πάμε στα δικά μας. Ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη. Πίστευα ότι κάτι καλό θα προέκυπτε από την όλη ιστορία. Φευ! Έκανα λάθος. Ίσως είμαι ρομαντικός. Ίσως είμαι ρούκουνας. Ίσως υποτιμώ την αύρα των σκοταδόψυχων. Ίσως ήμουν εύπιστος απέναντι σε εκείνους που μιλούσαν για κάθαρση. Ειλικρινά δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι αρκετοί περίμεναν ριζοσπαστικές εξελίξεις. Και τι έγινε; Μια τρύπα στο νερό. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Πάλι δεν ξέρω. Με πιάνετε παντελώς αδιάβαστο. Ο καθένας εκφράζει την άποψή του. Κάποιοι λένε ότι Βόλος και Καβάλα είναι μεγάλες πόλεις, ήτοι πολλές ψήφοι. Άλλοι υποστηρίζουν ότι η παράγκα έχει ισχυρά θεμέλια και γερές πλάτες. Κάποιοι άλλοι κάνουν λόγο για ανικανότητα. Υπάρχουν και εκείνοι που μιλάνε για αποπροσανατολισμό. Αυτό που ξέρω είναι ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Οι αρμόδιοι δεν διαχειρίστηκαν σωστά την υπόθεση. Τα κατηγορητήρια δεν ήταν δομημένα. Συγκροτημένα. Επιμελή. Οι θεσμοί θα μπορούσαν να αποκτήσουν αξιοπιστία. Όμως, με τα ''θα'' και τα ''αν'' δεν υπάρχει προκοπή.

Πλέον, όλοι, μα όλοι, είναι υποψιασμένοι και καχύποπτοι. Όχι μόνο διατηρήθηκε η υφιστάμενη παθογένεια, αλλά εξελίχθηκε. Βελτιώθηκε. Εξαπλώθηκε. Σαν γάγγραινα. Αυτή η απόφαση δείχνει σαφής αδυναμία τήρησης και εφαρμογής του νόμου. Απροθυμία για τιθάσευση της αναρχίας και της αταξίας. Οριοθετεί το παρόν. Καθορίζει το μέλλον. Θα επαναλάβω ότι το αυτονόητο είναι άκρως ενοχλητικό. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το να αποθεώνεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να οραματίζεσαι το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να είσαι ανήμπορος να πράξεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Οι προεκτάσεις είναι πολύ σοβαρές κι έχουν αντίκτυπο στην κοινωνία και στην πολιτική.

Κάποιοι έχουν το θράσος να μιλάνε για ήθη, αξίες και ενότητα. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τέτοιες λέξεις θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί από εδώ και πέρα. Θα πρέπει να τις χρησιμοποιούν με φειδώ. Κάποιοι έχουν το θράσος να συγκρίνουν λαμογιές. Σκοτώνω πέντε ανθρώπους και ζητάω αθώωση ή έστω επιείκεια, χρησιμοποιώντας το ακλόνητο επιχείρημα ότι ο γείτονας σκότωσε περισσότερους κι ως εκ τούτου πρέπει να απαλλαγώ των κατηγοριών. Κάποιοι έχουν το θράσος να μιλάνε για παύση των συνδέσμων. Πράγματι, εντοπίζεται πρόβλημα με τα ισχύοντα ορισμένων συνδέσμων, αλλά όταν δεν μπορείς να νοικοκυρέψεις συγκεκριμένα πράγματα θα προβείς σε κλεισίματα συνδέσμων; Θα σε μπουζουριάσουν και θα έχουν και δίκιο. Κάποιοι έχουν το θράσος και μιλάνε για βία. Ποιος τη δημιούργησε; Ποιος την παράγει; Ποιος τη συντηρεί; Για ρωτήστε τις φυλλάδες και τα πρωτοσέλιδα τους. Για ρωτήστε τους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για ρωτήστε τη(ν) (αθλητική) δικαιοσύνη.

Πραγματικά μιλάμε για το θέατρο του παραλόγου. Η Καβάλα υπό την Προεδρία του Σταύρου Ψωμιάδη κλείνει μηδενικά συμβόλαια, στερώντας από το κράτος φορολογηθέντα χρηματικά ποσά και προάγει τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Ο Βόλος υπό την Προεδρία του Αχιλλέα Μπέου ανέβηκε επίπεδο, αξιοποιώντας τα κέρδη από το στοίχημα και προάγει τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Εξάλλου, το έλεγε και ο ίδιος: «Ζω από το ποδόσφαιρο». Οι οπαδοί του Βόλου υποστήριζαν τον Μπέο και έπαιζαν ξύλο με τους Παναθηναϊκούς. Συγχρόνως, προβάλλουν ως υπέρτατο επιχείρημα το ότι η ομάδα έπαιξε καλή μπάλα κι ως εκ τούτου θα ήταν άδικο (!) για το θέαμα να μην αγωνίζεται στην Α' Εθνική. Η Ουέφα κρίνει ότι ο Ολυμπιακός Βόλου παρανόμησε και τον τιμωρεί με πενταετή αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, τη στιγμή που οι εν Ελλάδι αρμόδιοι είναι πολύ large τύποι, μετατρέποντας τον υποβιβασμό σε αφαίρεση βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα. Μπορεί να μας πει ο Σαΐνης της Ε.Π.Ο.land τι απάντησε στην Ουέφα όταν η τελευταία έστειλε επιστολή στην Ομοσπονδία, ρωτώντας τι θα γίνει με την ευρωπαϊκή συμμετοχή του Βόλου; Μια Ουέφα που τιμωρεί με ενδείξεις. Καλά κάνει. Έτσι προστατεύει και προστατεύεται το ποδόσφαιρο. Εντούτοις, δεν υπήρχαν απλά ενδείξεις. Στην Ιταλία ο Μότσι και η Γιουβέντους τιμωρήθηκαν επειδή μιλούσαν με διαιτητές -κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Ακούς Πιλάβιε; Για όσους δεν θυμούνται η Γιουβέντους είχε πέσει στη Β' Εθνική και η Φιορεντίνα στη Δ' Εθνική. Απορώ, όμως, γιατί αντί για αφαίρεση βαθμών δεν προέκυψε πρόσθεση. Να ξεκινούσε, φερειπείν, με +10 η Καβάλα και +8 ο Βόλος. Έτσι για να γουστάρουμε βρε παιδί μου. Και φτάνουμε στην αποθέωση. Οι Μάκης Ψωμιάδης και Αχιλλέας Μπέος τιμωρήθηκαν βάναυσα και υποδειγματικά, ενώ οι ομάδες τους ηθικά απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες (!). Αντίθετα, ο Ηρακλής υποβιβάστηκε. Πού είναι ο Τάκης; Γιατί δεν καταδικάστηκε; Πλαστογραφία έκανε. Σε δημόσια έγγραφα παρακαλώ. Επαναλαμβάνω ότι ο Ηρακλής υποβιβάστηκε. Δεν τιμωρήθηκε με αφαίρεση βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα. Κι ο Τάκης ουδέποτε αναζητήθηκε. Το ίδιο κι ο Μάκαρος. Πού ακριβώς εντοπίζεται η αξιοκρατία; Με ποια κριτήρια αποφασίζεται η δυσφήμιση του αθλήματος; Δυστυχώς, αυτό που προκύπτει από την όλη ιστορία είναι ότι η κρίση αξιών, ήθους και ιδεών ζει και βασιλεύει. Φέρτε όσες Τρόικες θέλετε. Φέρτε όσα Δ.Ν.Τ. γουστάρετε. Συγκροτήστε όσες επιτροπές σας κάνει κέφι. Δεν υπάρχει γιατρειά. Είναι σαν να σου λένε κάντε τα όλα πουτάνα. Το πολύ πολύ να τιμωρηθείς με αφαίρεση βαθμών (από το επόμενο πρωτάθλημα). Είναι σαν να σου λένε στήστε αγώνες για να κονομήσετε εσείς και η ομάδα σας. Ούτως ή άλλως πλέον υπάρχει δεδικασμένο. Μόνο μην πλαστογραφήσετε. Αντίο λογική. Καλημέρα παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια).

Ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το άθλημα; Ποιος θα ξοδέψει χρόνο και χρήμα σε αυτό το προϊόν; Ο Φλωρίδης και ο Σαχπατζίδης; Θα γράψουμε και για αυτούς κάποια στιγμή. Είμαστε κυριολεκτικά για κλάματα (κλισέ). Είμαστε κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου (κλισέ). Είμαστε κυριολεκτικά άξιοι της μοίρας μας (κλισέ). Έχω γράψει επανειλημμένως ότι δεν είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Είμαστε πελάτες. Όταν αγοράζεις ένα προϊόν από τα ράφια των εμπορικών καταστημάτων που δεν σε αφήνει ικανοποιημένο τι κάνεις; Το αγοράζεις εκ νέου; Δεν νομίζω. Θα προσπαθήσεις να το επιστρέψεις. Να στείλεις επιστολή διαμαρτυρίας. Να εκφράσεις τη δυσαρέσκειά σου. Μπορεί και να αδιαφορήσεις. Αν το σκάνδαλο είναι μεγάλων διαστάσεων (π.χ. διατροφικό) τι κάνεις; Ενεργοποιείσαι. Δραστηριοποιείσαι. Αντιδράς. Όχι μόνος σου. Μέσω της μάζας. Εν προκειμένω, ως μάζα εννοούνται οι φίλαθλοι, οι δημοσιογράφοι και η πολιτεία. Επιβάλλεται συστράτευση. Συντονισμός. Συσπείρωση. Ας αφήσουμε τις μεταξύ μας διαφωνίες, έριδες και διχόνοιες που μαστίζουν αυτό το όμορφο πράγμα που ονομάζεται ποδόσφαιρο. Μπορούμε να αντιδράσουμε πειθαρχημένα; Έχουμε το προνόμιο να ζούμε σε μια πανέμορφη χώρα, της οποίας το πηγάδι της λογικής και της κριτικής σκέψης έχει στερέψει προ πολλού. Λειτουργούμε με ωφελιμιστικά, εγωιστικά, βαθμοθηρικά και ψηφοθηρικά κριτήρια. Φωνάζουμε ή ''φωνάζουμε'' για την ανικανότητα της τωρινής κυβέρνησης και την ανυπαρξία του Σαμαρά. Και τι καταλαβαίνουμε; Ο Τζέφρυ φεύγει, ο Αντώνης έρχεται. Σαν το ουίσκι ένα πράγμα. Που ωριμάζει δεκαετίες μέσα στο βαρέλι. Το ίδιο και τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας. 

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο υποτιμημένος, ανυπέρβλητος και αεικίνητος Κώστας Νεμπεγλέρας. Αυτόν (υποτίθεται ότι) ήθελε η Ίντερ.

Υ.Γ.2 Το σκίτσο αποτελεί ευφύημα του Soloup από την εφημερίδα ''Goal''.

Υ.Γ.3 Πρόκειται για ένα από τα πιο υποτιμημένα σχήματα στο χώρο του σκληρού ήχου (κλισέ). Αγνό, καθαρό, παραδοσιακό heavy metal. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι σας παρουσιάζω τους Armored Saint.

Η φήμη

Το σημερινό κουίζ είναι άκρως απολαυστικό. Η πηγή που λεηλατήθηκε είναι τα λεγόμενα γνωστού δημοσιογράφου, ο οποίος ισχυριζόταν πως η πληροφορία που είχε ήταν 100% αληθινή. Το σκηνικό έλαβε μέρος πριν περίπου δέκα μήνες. Εκείνη την περίοδο κανείς δεν είχε αναφέρει το παραμικρό για αυτή την υπόθεση, παρά μόνο ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Δεν το γνώριζαν καν οι φίλοι οποιασδήποτε ομάδας. Τι έλεγε, λοιπόν, ο δημοσιογράφος; Ότι η Ίντερ Μιλάνου είχε σκοπό να υπογράψει ως ελεύθερο έναν από τους παρακάτω παίχτες. Ελεύθερος, ήτοι άνευ χρηματικών ή οικονομικών ανταλλαγμάτων. Τελικά ο παίχτης δεν μετακόμισε στο Μιλάνο και παρέμεινε στην ομάδα του. Η φήμη δεν επιβεβαιώθηκε. Ως εκ τούτου, δεν γνωρίζουμε αν η όλη κατάσταση είχε ψήγματα αλήθειας. Πάντως, ο δημοσιογράφος, παρά τη χλεύη που δέχθηκε, υποστήριζε με πάθος τα λεγόμενά του. Και σας ρωτώ: ποιον από τους παρακάτω Έλληνες παίχτες (υποτίθεται ότι) ήθελε να υπογράψει η Ίντερ;

1. Φανούρης Γουνδουλάκης (Πανιώνιος)
2. Αντώνης Λαδάκης (Αστέρας Τρίπολης)
3. Στέλιος Βενετίδης (Λάρισα)
4. Κώστας Νεμπεγλέρας (Ατρόμητος)
5. Γιώργος Γεωργιάδης (Πανσερραϊκός)

 Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Τις τελευταίες μέρες μου μου έχουν βγει τα μάτια από τα ρεπορτάζ του ποδοσφαιρικού Άρη. Παίχτες αλλάζουν εθνικότητες. Αλλάζουν θέσεις στο γήπεδο. Αλλάζουν οι ώρες των φιλικών. Τραγικά και απαραδεκτα πράγματα.

Υ.Γ.3 Μου φαίνεται ότι βρήκα ρυθμό. Μακάρι, μακάρι, μακάρι. Πάμε, πάμε, πάμε.

Υ.Γ.4 Το καλοκαιράκι εξακολουθεί να δηλώνει παρόν. Το ίδιο και η Βασίλισσα της σάλσα.

Τα ''θέλω'' και το υλικό του Τσιώλη

Η εταιρική κουλτούρα μιας επιχείρησης έχει τις ρίζες της στη φιλοσοφία και στα πιστεύω της ως προς το πως διοικεί και το πως επιχειρεί. Συσχετίζεται άμεσα με το προσωπικό πάσης φύσεως και την ηθική ακεραιότητα, τη συμπεριφορά, τις πρακτικές, τις παραδόσεις, τα έθιμα και τους τρόπους δράσης. Θα το λέω μέχρι να βάλει γκολ ο Τόργκελε: οι ποδοσφαιρικές ομάδες συνιστούν επιχειρήσεις. Εταιρίες. Ανώνυμες εταιρίες. Ως εκ τούτου, η εξωστρέφεια πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η επικοινωνία πρέπει να θεωρείται αναπόφευκτη. Το να ικανοποιείς τα θέλω των πελατών σου πρέπει να θεωρείται αυτονόητο. Εν προκειμένω, αν δεν σας καλύπτει ο όρος ''πελάτες'' αντικαταστήστε τον με τον όρο ''οπαδοί''. Κι όταν μιλάμε για Π.Α.Ε. θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο λόγος των οπαδών/πελατών έχει βαρύνουσα σημασία ως προς τη διαμόρφωση εταιρικής κουλτούρας. Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι συγκριτικά με άλλες ομάδες η εταιρική κουλτούρα του Άρη βρίσκεται σε προηγμένο στάδιο. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του πάλαι ποτέ Προέδρου της ομάδας Γιάννη Αγγέλου προς τον Αλκέτα Παναγούλια: «Οι προπονητές σου Αλκέτα μου είπαν ότι είσαι καλός παίκτης, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, εμείς θέλουμε να βγάλουμε και καλούς ανθρώπους στην κοινωνία». Αν δεν είσαι Αρειανός δεν μπορείς να συλλάβεις την περηφάνεια, την πίστη και τη δίψα αυτής της ομάδας. Η φυγή του Μενδρινού δεν είναι τυχαία. Ο παίχτης αμαύρωσε την εικόνα του συλλόγου, έστω κι από σπόντα. Το ότι η ομάδα φέρεται κατά του γυμνού βασιλιά δεν είναι τυχαίο. Το σύστημα του Άρη αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος. Το διαχρονικό γεγονός ότι ο Άρης δεν ανοίγει πόδια σε οποιοδήποτε άθλημα δεν είναι τυχαίο. Αυτή είναι η φιλοσοφία του. Αυτή είναι η εταιρική του κουλτούρα. Είμαι βέβαιος ότι αρκετοί από εσάς θεωρείτε ότι γράφω χαζομάρες. Ίσως είναι κι έτσι. Ίσως έχετε γαλουχηθεί με διαφορετικά ιδανικά από εμάς που έχουμε περάσει τόσα δεινά και παρόλα αυτά στεκόμαστε περήφανα στο πλευρό του Θεού του Πολέμου. Δεινά που αν περνούσαν άλλες ομάδες ίσως να μην είχαν ορθοποδήσει ποτέ. Για αυτό είμαστε Άρης. 

Φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό έχω την τάση να ξεφεύγω. Συγχωρέστε με. Ενδέχεται να φταίει το καλοκαιράκι. Γιατί έγραψα τη μακροσκελή εισαγωγή; Όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται έχει να κάνει με τον Μήτρογλου. Το ότι ο παίχτης δεν ήθελε να παίξει στον Ατρόμητο, αλλά στον Άρη είναι βέβαιο. Το ότι ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να τον δώσει στον Άρη, αλλά στον Ατρόμητο είναι εξίσου βέβαιο. Οι λόγοι είναι γνωστοί τοις πάσι. Η ένσταση του Κάνθαρου έγκειται στο εξής: έστω ότι ο Τσιώλης είναι προπονητής και σκέφτεται αποκλειστικά την αγωνιστική απόδοση της ομάδας. Έστω ότι θεωρεί τον Μήτρογλου καλό και χρήσιμο παίχτη. Η διοίκηση τι κάνει για όλα αυτά; Από την μία πλευρά οφείλει να ικανοποιήσει τα θέλω του προπονητή κι από την άλλη πρέπει να σκεφτεί την ομάδα. Την εταιρική της κουλτούρα. Προσέξτε τις λέξεις που χρησιμοποιώ: ''οφείλει'' και ''πρέπει''. Κατά την ταπεινή γνώμη του Κάνθαρου, αν η διοίκηση πράγματι προσπάθησε να κλείσει τον παίχτη έκανε μέγιστο φάουλ. Δεν αναφέρομαι για την ικανότητά του -την οποία θα αναλύσουμε παρακάτω- αλλά για την αψεγάδιαστη καγκουριά του. Σε αυτό το σημείο αποδίδω τιμές στο Μπουρνάζι και στα club της παραλιακής και ευχαριστώ όλους αυτούς που συντέλεσαν στη μετακίνηση του παίχτη προς τον Ατρόμητο και γλίτωσαν τον Κάνθαρο από την αηδία που θα ένοιωθε, βλέποντας τον Μήτρογλου με το Θεό του Πολέμου στο στήθος. Υποθέτω ότι με βρίσκετε υπερβολικό. Ίσως και να είμαι. Ίσως να είμαι ρομαντικός. Ίσως να είμαι ορθολογικός. Πολύ απλά είμαι Αρειανός.

Και περνάμε στην πεμπτουσία του άρθρου. Ο Τσιώλης έχει δηλώσει πολλάκις ότι θα εξαντλήσει τα περιθώρια για την απόκτηση σέντερ μπακ και επιθετικού κι ότι προτίθεται να δώσει ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Μακάρι τα μικρά Αρειανάκια να αγωνιστούν και να πάνε καλά. Υπενθυμίζω ότι η μεταχείριση και η αξιοποίηση των φυτωρίων πρέπει να γίνεται βάσει τακτικού πλάνου κι όχι λόγω βάναυσης αναγκαιότητας. Επομένως, αν ο προπονητής κρίνει ότι οι Τοπούζης, Κανούλας και Αγγελούδης μπορούν να καλύψουν τη θέση παρέα με τον Τσέζαρεκ, τότε ουδέν πρόβλημα. Ο Τσιώλης βρίσκεται καθημερινά στις προπονήσεις και ξέρει από πρώτο χέρι τι ψάρια πιάνουν οι παίχτες. Εμείς δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται στις προπονήσεις. Αυτός είναι ένας κύριος λόγος που κράζουμε τους προπονητές. Προσοχή: πολλοί είναι αυτοί που φωνάζουν για σέντερ μπακ και επιθετικό. Έχουν δίκιο. Κι εγώ μαζί τους είμαι, αλλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε δυο βασικότατα πράγματα και να ικανοποιήσουμε κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι αυτοί που ενδέχεται να έρθουν να μπορούν να κάνουν τη διαφορά και δεύτερον να είναι μέσα στις οικονομικές δυνατότητες της ομάδας. Οι οικονομικές υπερβάσεις και θυσίες δεν είναι επιθυμητές. Άρα, η μεταγραφή επιθετικού ή κεντρικού αμυντικού δεν πρέπει να γίνει για λόγους εντυπωσιασμού ή για λόγους εισιτηρίων διαρκείας. Πιστέψτε με ότι αν η ομάδα αποδίδει καλή μπάλα και καλό ποδόσφαιρο το Χαριλάου θα γεμίζει, ανεξαρτήτως των διαρκείας. Επιπλέον, δεν θέλω μόνο οπαδική ποσότητα, αλλά κυρίως οπαδική ποιότητα. Επαναλαμβάνω ότι η απόκτηση επιθετικού ή αμυντικού, αν πραγματοποιηθεί, πρέπει να γίνει με μοναδικό γνώμονα τις αναπηρίες της ομάδας και τους υπάρχοντες οικονομικούς πόρους. Ελπίζω η διοίκηση να δώσει σύντομα στίγμα περί των προθέσεών της σχετικά με αυτό το ζήτημα. Για την ακρίβεια έπρεπε ήδη να έχει δώσει. Και επανέρχομαι στο θέμα Μήτρογλου. Αυτός ο παίχτης θα έδινε το κάτι παραπάνω; Ας είμαστε σοβαροί. Ο Μήτρογλου είναι από τους ελάχιστους επιθετικούς που έχω δει στη ζωή μου, ο οποίος κάνει κίνηση πίσω από το σέντερ μπακ. Απίστευτα πράγματα. Επιπλέον, δεν μαρκάρει, δεν τρέχει, δεν είναι γρήγορος, δεν έχει άλμα, δεν έχει κεφαλιά. Διαθέτει, όμως, μηδενική τακτική παιδεία και ελάχιστη διάθεση για δουλειά. Ο Βαλβέρδε δεν τον υπολογίζει, ουδεμία ομάδα ενδιαφέρθηκε να δώσει λεφτά για να τον αποκτήσει, μυαλό στο καγκουριασμένο κεφάλι του δεν έχει και θα τον πάρει ο Άρης; Τα πιστόλια του και σε άλλη παραλία. Εξάλλου, έχουμε ήδη δυο ''κακά'' παιδιά, δεν θέλουμε άλλα. Ούτως ή άλλως η ομάδα έχει καλούς μεσοεπιθετικούς που στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορούν να κάνουν τη ζημιά. Θα μιλήσουμε παρακάτω για αυτό το θέμα.

Και πάμε στα σέντερ μπακ. Με το σύστημα που ακολουθεί ο Τσιώλης και κυρίως με τη διάταξη που τηρεί η ομάδα διακρίνω πρόβλημα. Τους Γιαννίτση και Κοτσώνη δεν τους έχω σπουδάσει κι ως εκ τούτου αδυνατώ να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη. Μπορώ, όμως, να εκφέρω άποψη για τον Γκιάρο και συγκεκριμένα για την απουσία αυτού. Όταν ακούω την φράση ''ξένο σέντερ μπακ στην Ελλάδα'' ξεχωρίζω αμέσως δυο ονόματα: Χέντρικσεν και Γκιάρο. Ο Βραζιλιάνος είναι η επιτομή του εγκεφαλικού σέντερ μπακ. Άριστη γνώση των δυνατοτήτων του. Οξυδέρκεια. Έγκαιρες επεμβάσεις. Γρήγορο μυαλό που υποκαθιστούσαν τα αργά του πόδια. Πολύ καλή επικοινωνία με τους συμπαίχτες του. Είχε, όμως, μέτρια μεταβίβαση και δεν μπορούσε να προωθήσει το παιχνίδι ικανοποιητικά. Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε ενεργό μέλος της Εθνικής Βραζιλίας. Δεν είναι τυχαίο ότι δίπλα του όλοι παρουσίασαν βελτίωση. Μερική εξαίρεση αποτελεί ο ''πολύς'' Λέμπο. Τα παραδείγματα των Αβραάμ, Νασούτι και Λαζαρίδη είναι αδιαμφισβήτητα. Ο Γκιάρο με την εμπειρία και την ικανότητά του κράταγε πολλές φορές το κέντρο άμυνας μόνος του. Κάπως έτσι, ο Λαζαρίδης, ως αριστερό κεντρικό μπακ, συχνά πυκνά έβγαινε να καλύψει τον φιλότιμο -πλην ανεπαρκή- Μίτσελ. Ένας Μίτσελ που κοιτάει τον αντίπαλο σαν γκόμενα. Όταν τον έχει μπροστά του, διότι συνήθως βλέπει την πλάτη του. Ακόμα και μέσα στην περιοχή ή στα στημένα το ίδιο μοτίβο ισχύει. Μαρκάρει τον αντίπαλο από πίσω. Ακριβώς το ίδιο πράγμα έγινε και στο φιλικό με τα Γιάννενα. Μάρκαρε τον παίχτη από πίσω και υπέπεσε σε πέναλτι. Περιττό να θυμίσω πόσα γκολ φάγαμε πέρυσι από την πλευρά του. Ένα αριστερό άκρο άμυνας το οποίο πέρυσι πολλές φορές -εκτός από τον Λαζαρίδη- κάλυπταν οι Βαγγέλι και Χαβίτο ερχόμενοι από τη δεξιά πλευρά (!). Να δω φέτος ποιος θα τρέχει να καλύπτει τον παίχτη. Ο Πορτίγια; Ο Παπαστεριανός; Ο Οικονομόπουλος; Ο Τόχα; Ο Νέτο προερχόμενος από έξω δεξιά; Ο φούφουτος; Το πρόβλημα του Μίτσελ το είχε εντοπίσει ο Κούπερ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Τσιώλης δεν θα το υποτιμήσει. Τα μέχρι τώρα δεδομένα μου δείχνουν ότι θα δεινοπαθήσουμε. Η επιθετική φιλοσοφία του Τσιώλη θα συμβάλλει σε αυτό. Αυτό που προκύπτει είναι ότι από τη στιγμή που δεν φαίνεται να υπογράφουμε κάποιον παίχτη, ο Λαζαρίδης αναλαμβάνει τον ρόλο του Γκιάρο. Μακάρι να αντεπεξέλθει και να πιάσει τα στάνταρ της προηγούμενης σεζόν. Έτσι δεν είναι κύριε Σάντος; Μακάρι κι ο παρτενέρ του (Παπαζαχαρίας;) να τιθασεύσει την πίεση και να φανεί αξιόπιστος.

Πριν μιλήσαμε για σύστημα και διάταξη. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα. Ένα σύστημα μπορεί να λάβει αρκετές διατάξεις στον αγωνιστικό χώρο. Το σύστημα αποτελεί γενική έννοια, ενώ η διάταξη ειδική. Η διάταξη θέτει περισσότερες παραμέτρους. Δεν λογίζει μόνο τη θέση του παίχτη στο χώρο, αλλά επιπρόσθετα την αποστολή και την κίνηση αυτού. Κυρίαρχη θέση κατέχουν τα αμυντικά χαφ. Ανέκαθεν κατείχαν. Οι ποδοσφαιράνθρωποι παλιά έλεγαν: «δείξε μου τα χαφ σου να σου πω ποιος είσαι». Όπως έγραψε πρόσφατα ο Καρπετόπουλος: «Πάντα ένας μεγάλος αμυντικός χαφ με ποιότητα και προσωπικότητα θα διαφοροποιεί τις καλές από τις αληθινά μεγάλες ομάδες». Το να κόβεις ή να κλέβεις την μπάλα από τον αντίπαλο -κάτι που κάνουν πολλοί- είναι σημαντικό. Το κάνουν, όμως, και άλλοι. Απαιτούνται κι άλλα προσόντα. Τα έχουμε; Ο Άρης σαν στυλοβάτη της μεσαίας γραμμής έχει τον Φατί. Πραγματικός σκύλος. Γαβγίζει και δαγκώνει. Καλό αντιαεροπορικό, δυνατός στις μονομαχίες, πολλά μέτρα στο πλάτος και έτι περισσότερα στον άξονα. Μέχρι και το πόδι του δοκιμάζει. Δυστυχώς, δεν μπορεί να πασάρει με ακρίβεια και δεν ορίζεται ως η αποθέωση της δημιουργίας, αλλά δείχνει όρεξη και διάθεση. Μακάρι να αντέξει και να μην τρέχει μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Ειδάλλως, θα αναγκαστούμε να αμολήσουμε το έτερο σκυλί του πολέμου: τον πυραυλοκίνητο Πρίττα. Ας ελπίσουμε ότι ο Γάλλος, εκτός της περιοχής ευθύνης του, δεν θα χρειαστεί να μπαλώνει τη θέση του αριστερού μπακ και του κεντρικού αμυντικού. Ας ελπίζουμε ότι οι λοιποί παίχτες που συγκροτούν τον ρόμβο θα του δίνουν βοήθειες και ανάσες. Σε αυτό το σημείο θα μιλήσω για τις αλληλοκαλύψεις. Το να ξέρεις να καλύπτεις το συμπαίχτη σου είναι άκρως σημαντικό για την ευρυθμία της αμυντικής λειτουργίας. Δεν αρκεί να λες ότι αλληλοκαλύπτω. Πρέπει να ξέρεις πότε πρέπει να αλληλοκαλύψεις. Σημειωτέον, όταν λέμε αλληλοκάλυψη εννοούμε τρέξιμο. Το τρέξιμο είναι πάλι μια σχετική έννοια. Δεν αρκεί να τρέχεις πολύ. Πρέπει να τρέχεις ποιοτικά. Να έχεις επίγνωση των τετραγωνικών. Να αφήνεις την μπάλα να τρέχει για εσένα. Να κάνεις σωστή κατανομή δυνάμεων. Ένα αριθμητικό κριτήριο είναι η στατιστική. Αν έχεις υψηλά ποσοστά κατοχής και αρκετές ευκαιρίες για γκολ, έχοντας τρέξει λιγότερα χιλιόμετρα από τον αντίπαλό σου, τότε βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Επί παραδείγματι, ένας παίχτης που κατανέμει άριστα τις δυνάμεις του είναι ο Πάμπλο Γκαρσία (επαναστάτης). Αντίθετα, ο Καραγκούνης τρέχει λες και του έχουν δέσει στην πλάτη ένα καλάμι με ένα καρότο να κρέμεται μπροστά από τη μουσούδα του. Το ίδιο και ο Σακάτα (πουλέν) που συμπεριφέρεται λες και είναι χαμστεράκι που τρέχει πάνω στη ρόδα άσκησης. Θα δανειστώ έναν μπασκετικό όρο: όταν εφαρμόζουμε την αλληλοκάλυψη πρέπει να γνωρίζουμε πότε η πλευρά μετατρέπεται σε αδύνατη (weak side) και να αντιδρούμε άμεσα, ώστε να ελαχιστοποιούνται τα κενά. Αν π.χ. ο Φατί πάει προς τα αριστερά της μεσαίας γραμμής για να καλύψει τον Μίτσελ ή να ντουμπλάρει αντίπαλο θα πρέπει να λάβουν μέρος κάποιες αυτοματοποιημένες κινήσεις. Θα πρέπει, φερειπείν, ο Καπετάνος από την κορυφή του ρόμβου να κατηφορίσει 6-8 μέτρα. Παρόμοια πρέπει να πράξει κι ο ένας εκ των δυο επιθετικών. Παράλληλα, ο Νέτο που θα βρίσκεται έξω δεξιά θα πρέπει να συγκλίνει προς τον άξονα. Ο αριστερός κεντρικός οπισθοφύλακας πρέπει να ελέγξει και το αριστερό άκρο άμυνας. Ο δεξιός κεντρικός οπισθοφύλακας πρέπει να προωθηθεί περίπου τέσσερα μέτρα και να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχο του το κέντρο αμύνης. Ο Βαγγέλι ως δεξί μπακ θα πρέπει να ανέβει ελάχιστα παραπάνω μέτρα από τον δεξιό κεντρικό μπακ, να συγκλίνει ελαφρώς προς τον άξονα, να θέσει υπό την εποπτεία του την αδύνατη πλευρά και να βγει μπροστά σε ενδεχόμενη αντεπίθεση. Υπενθυμίζω ότι η μπάλα παραμένει στην αριστερή πτέρυγα. Βέβαια, όλα αυτά ισχύουν στην απόλυτη θεωρία. Στην πράξη επικρατούν ιδιάζουσες συνθήκες. Το σίγουρο είναι ότι όλες οι αλλαγές θέσεων πρέπει να γίνουν τάχιστα. Σκοπός αυτών των κινήσεων είναι πρωτίστως να κλείσουν οι διάδρομοι, καλύπτοντας το χώρο και δευτερευόντως, μέσω της ασκούμενης πίεσης, να αποκτήσεις κατοχή. Συνήθως, οι περισσότεροι προπονητές θέλουν να κλέβουν την μπάλα. Με αυτόν τον τρόπο πιάνεις ανοργάνωτη την άμυνα του αντιπάλου και βγάζεις εύκολα την κόντρα, είτε μοιράζοντας παιχνίδι από τον άξονα είτε ενεργώντας το όβερλαπ. Αρκεί να θες να παίξεις την κόντρα. Εμείς θέλουμε; Νομίζω ότι στα πλαίσια της ορμητικότητάς μας (συμ)περιλαμβάνονται και οι -βάσει πλάνου- αντεπιθέσεις. Ειδικά εκτός έδρας. Η πάστα των μεσοεπιθετικών μας ενισχύει την εν λόγω άποψη. Το ερώτημα που ανατέλλει είναι το εξής: μπορούν τα κεντρικά και ακραία χαφ να αλληλοκαλύπτουν ιδανικά, όπως κάλυπτε ο Βιτόλο, ο Χαβίτο ή ο Παλαθουέλος ή όπως καλύπτει ο Πρίττας και ο Φατί; Θα μαρκάρουν αποτελεσματικά π.χ. οι Καστίγιο, Πορτίγια και Τόχα; Δεν είμαι τόσο σίγουρος για αυτό, ασχέτως πληρώματος χρόνου.

Σε αυτό το σημείο θα προσπαθήσω να εξετάσω τον άξονα σε όλο το μήκος του. Ξεκινάμε με τον όρο ''επιμήκυνση''. Λέγοντας επιμήκυνση εννοούμε την σύνδεση των γραμμών με έξτρα παίχτη ή παίχτες π.χ. μπροστά από τον τερματοτοφύλακα, μπροστά από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ή πίσω από τους επιθετικούς. Ουσιαστικά σημαίνει βάθος, σημαίνει ''έχω τις γραμμές κοντά''. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσο μεγαλύτερη επιμήκυνση έχει ο άξονας τόσο λιγότεροι χώροι γίνονται διαθέσιμοι για τον αντίπαλο. Αυτό επιτρέπει στον προπονητή να κλειδώσει την άμυνα και να αποκτήσει ευελιξία κινήσεων αναφορικά με την επιλεγόμενη (επιθετικογενή) τακτική, ειδικά από τη στιγμή που διαθέτει στοιβαρά ακραία μπακ και μπαλαδόφατσες στην επίθεση. Δυστυχώς, στον Άρη μόνο ο Αλβανός σκύλος λογίζεται ως πεινασμένο ακραίο μπακ. Τουλάχιστον, διαθέτουμε κάποιες μπαλαδόφατσες στην επίθεση. Πάντως, και πέρυσι δεν είχαμε προβλήματα από τον άξονα και μάλιστα με 4-4-2 στην ευθεία. Το πρόβλημα εντοπιζόταν στη σύνδεση κέντρου και επίθεσης με τον Κόκε να αδυνατεί να κάνει την διαφορά. Επιπλέον, με την επιμήκυνση προσπαθείς να ελέγξεις καλύτερα την μπάλα και να αποκτήσεις γρήγορη κυκλοφορία. Εντούτοις, παραδέχεσαι ότι υπάρχει πρόβλημα αναφορικά με την τεχνική επάρκεια του άξονα, ειδάλλως δεν θα επέλεγες να παίξεις με βάθος. Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα, η λύση είναι το δεύτερο. Προσπαθείς, δηλαδή, να αντισταθμίσεις την έλλειψη ποιότητας με ποσότητα. Ο Κούπερ προσπάθησε να καλύψει την έλλειψη ποιότητας με αδιάκοπο και συνεχές τρέξιμο και να το διευθετήσει με μακρινές μπαλιές. Στην Ελλάδα τζίφος, στην Ευρώπη διάνα. Στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου συχνά έπρεπε να αποκτούμε πρωτοβουλία κινήσεων και να αντιμετωπίζουμε κλειστές άμυνες, αποτύχαμε. Αντίθετα, στην Ευρώπη, όπου είχαμε ανοικτούς χώρους -και υψηλότερο κίνητρο- το τρικ δούλεψε ικανοποιητικά. Ο Τσιώλης, επειδή προτιμά τις κοντινές πασούλες, επέλεξε το ρόμβο για να μην καταλήξει στις μακρινές μπαλιές. Το είχε κάνει κι ο Μιχαλήτσιος στο εντός έδρας ματς με τη Σίτι, βάζοντας τον τιτανοτεράστιο Πρίττα να λειτουργεί ως σύρτης μπροστά από τα κεντρικά μπακ. Ανέφερα προηγουμένως τον όρο ''τεχνική επάρκεια του άξονα''. Με ανησυχεί το πως θα αντιδρούμε σε καταστάσεις, κατά τις οποίες ο αντίπαλος πιέζει ψηλά. Ο Βαλβέρδε μας είχε δυσκολέψει αρκετά σε αυτό το κομμάτι. Πόσοι, όμως, προπονητές στην Ελλάδα πιέζουν ψηλά; Συνυπολογίζω και το ότι τα κεντρικά μπακ δεν είναι κλώνοι του Πικέ ή του Λούσιο και άμεσα προκύπτει η αναγκαιότητα του πόσο γρήγορα και ασφαλή πρέπει να φτάνει το τόπι στους μπαλοκουβαλητές, ήτοι στη βάση (π.χ. Φατί) και στα άκρα του ρόμβου (π.χ. Πορτίγια και Νέτο). Από την άλλη πλευρά, είναι γεγονός ότι οι μεσοεπιθετικοί μας έχουν ικανότητες. Καστίγιο, Σολτάνι και Νέτο μπορούν να κάνουν μπούκες και αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Ο μπούκλας σε συνθήκες αρχής και τάξης βραχυκυκλώνει, αλλά σε συνθήκες ανοργάνωτης αντίπαλης άμυνας είναι εξαιρετικός. Επιπλέον, οι δυο πρώτοι έχουν την ικανότητα να κάνουν κάτι που δεν γινόταν πέρυσι: ντρίμπλα και κίνηση με ή χωρίς την μπάλα. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι και φρόνιμα παιδιά. Σε αυτό το σημείο οφείλω να πω ότι αυτός που κάνει κίνηση άνευ μπάλας, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να δεχτεί και πάσα. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι από τη στιγμή που ο παίχτης κάνει την κίνηση πρέπει να του δώσουν και την μπάλα. Λάθος. Ο σκοπός της κίνησης χωρίς την μπάλα είναι να ανοίξουν οι κλειστοί χώροι, να βρεθούν διάδρομοι και να τραβήξεις παίχτη ή παίχτες. Εν προκειμένω, θεωρώ ότι ο επιθετικός (Τσέζαρεκ;) είναι αυτός που πρέπει να τραβάει κορμιά για να ανοίξει χώρο για τις μπούκες του Σολτάνι και του Καστίγιο. Επί Κούπερ, προσπαθούσαμε να περάσουμε με γεμιστά την μπάλα στον Κόκε με μοναδικό σκοπό να την κατεβάσει ή έστω να την ''σπάσει'' σε κάποιον που έκανε κίνηση στην πλάτη της άμυνας, όπως ο Χαβίτο, ο Κάλβο ή ο Ρουίζ. Ο συνδετικός κρίκος του Κόκε έχει χαθεί. Ευτυχώς. Επρόκειτο πραγματικά για μια χρονοβόρα διαδικασία. Πλέον, αν θέλουμε να κάνουμε μακρινή μπαλιά ψάχνουμε απευθείας τον παίχτη που κάνει την κίνηση στην πλάτη της άμυνας, χωρίς να περιλαμβάνεται μεσάζοντας. Ο Καπετάνος και ο Πορτίγια την έχουν τη μακρινή πάσα. Επιπλέον, μου φαίνεται ότι οι κάθετες θα πολλαπλασιαστούν. Όσοι περισσότεροι παίχτες κινούνται συγχρόνως, τόσο πιο πολύ μπερδεύεται ο αντίπαλος, τόσο πιο πολύ ανοίγουν οι χώροι.  Το να κάθονται οι παίχτες και να αλλάζουν πασούλες λες και είναι ακούνητα αγαλματάκια είναι ανεπίτρεπτο στο ποδόσφαιρο. Παλαιότερα, για να δουν πόσα απίδια πιάνει ο σάκος πετούσαν την μπάλα ψηλά και σου έλεγαν να την στοπάρεις. Πλέον, σου λένε να τρέξεις τα εκατό μέτρα και σε χρονομετράνε. Μολαταύτα, κάποιες βασικές αρχές του ποδοσφαίρου παραμένουν αναλλοίωτες. Για παράδειγμα το σουτ. Αν δεν σουτάρεις δεν βάζεις γκολ. Υποθέτω ότι πέρυσι παίζαμε με μπάλες που περιείχαν άμμο κι όχι αέρα. Ας ελπίσουμε ότι φέτος θα δοκιμάζουμε τα ποδάρια μας. Επίσης, αν δεν πατάς περιοχή ελαχιστοποιούνται οι όποιες πιθανότητες για γκολ. Υποθέτω ότι πέρυσι οι αντίπαλες περιοχές είχαν κροκόδειλους, φίδια και σκορπιούς. Πάντως, η αρχή είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική. Εκτός από το σουτ και το πάτημα περιοχής έχουμε και την πάσα. Θέλω να πιστεύω ότι τα φαινόμενα τύπου Τόχα θα εκλείψουν. Αν θελήσω να δω περιστροφές γύρω από τον άξονα βάζω στο βίντεο τα Looney Tunes και απολαμβάνω τον τρισμέγιστο Tasmanian Devil ή επιλέγω ΕΤ1 και παρακολουθώ τον gentleman Κωστάλα να περιγράφει καλλιτεχνικό πατινάζ. Ο Κολομβιανός δεν ταιριάζει για τη βάση, την κορυφή ή τα άκρα του ρόμβου κι αν θέλετε τη γνώμη μου δεν μπορεί να εναρμονιστεί με τις επιταγές του γρήγορου ποδοσφαίρου.  

Θέλω να βλέπω παίχτες και μπάλα σε κίνηση. Το ίδιο θέλει κι ο Τσιώλης. Το ζητούμενο είναι να πασάρεις με τη μία. Έτσι γίνονται οι συνδυασμοί. Τα τριγωνάκια. Τα ένα δύο. Έτσι γίνονται οι αυτοματισμοί. Αφήνεις την μπάλα να τρέχει για σένα, έχοντας ως κέρδος την καλή κυκλοφορία και την κούραση του αντιπάλου. Δεν ταλαιπωρείς το τόπι, τους συμπαίχτες, τον προπονητή, το θεατή και τον εαυτό σου. Όταν βλέπεις τον παίχτη να ''παίζει πολύ'', τότε υπάρχει κρίση ομαδικότητας και αγωνιστικής ταυτότητας. Ελπίζω ο Καστίγιο να ''παίζει καλά'' χωρίς να ''παίζει πολύ''. Το επιθυμητό είναι το γρήγορο ποδόσφαιρο κι όχι το βιαστικό. Το ιδανικό είναι να έχουμε ταχύτητα στα πόδια, αλλά και στο μυαλό. Τι σημαίνει αυτό; Είπα προηγουμένως ότι πρέπει να πασάρουμε με την μία. Μια πάσα εξαρτάται από δυο συνιστώσες: τον πομπό και το δέκτη. Σε αντίθεση με όσα πιστεύει ο περισσότερος κόσμος η πάσα εξαρτάται κυρίως από το δέκτη κι όχι τον πομπό. Γιατί; Διότι, δεν περιμένεις να έρθει το τόπι στα πόδια σου. Πας εσύ πάνω στην μπάλα. Διότι, πολύ πριν υποδεχτείς την μπάλα πρέπει να γνωρίζεις τι θα την κάνεις. Οι περισσότεροι παίχτες πρώτα ''κολλάνε'' το τόπι στο πόδι και μετά αποφασίζουν τι θα την κάνουν. Το αποτέλεσμα είναι να ''καις'' καλές πάσες και να καθυστερείς ή να χάνεις την μπάλα. Κλασικό παράδειγμα καθυστέρησης ο Τόχα κι ο -αινιγματικός και εσχάτως πολυθεσίτης- Κασναφέρης. Κλασικό παράδειγμα απώλειας ο Σακάτα κι ο Χαβίτο παλαιότερα. Αν κατέχεις την μαγεία της ντρίμπλας τι περιμένεις; Ντρίμπλαρε. Αν έχεις πόδια που εκτοξεύουν ρουκέτες μην το σκέφτεσαι. Βομβάρδισε. Αν δεν έχεις κανένα από τα δυο προαναφερθέντα στοιχεία πάσαρε με τη μία. Ποιοι παίχτες του Άρη είναι ικανοί να ντριμπλάρουν; Ο Σακάτα δεν μπορεί. Τουλάχιστον, έχουμε τον Καστίγιο, το Σολτάνι και το Νέτο. Να σουτάρουν; Ο Καπετάνος, ο Νέτο, ο Καστίγιο κι ο Σολτάνι μάλλον ναι. Ίσως κι ο Τσέζαρεκ με τον Πορτίγια και τον Φατί. Να δώσουν πάσα με την μία; Ο Παπαστεριανός, ο Πρίττας κι ο Φατί είναι σίγουρα καλύτεροι από τον Τόχα στην γρήγορη πάσα. Ακόμα κι ο Μίτσελ είναι καλύτερος από τον Κολομβιανό σε αυτό το κομμάτι. Στην ιδανική περίπτωση κατά την οποία έχεις υποδεχτεί σωστά την μπάλα και γνωρίζεις εκ των προτέρων πως να την μεταχειριστείς, έχεις ολοκληρώσει ένα πολύ σημαντικό βήμα για το επιθετικό ξεδίπλωμα της ομάδας. Το να απλώνει μια ομάδα το παιχνίδι της σαν βεντάλια μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα με μια κάθετη. Το πρόβλημα στην ομάδα είναι ότι όσο εύκολα θα βγάζουμε κάθετες, άλλο τόσο θα της δεχόμαστε. Οι λόγοι αναλύθηκαν παραπάνω. Η ευτυχής συγκυρία είναι ότι αγωνιζόμαστε στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου οι περισσότερες ομάδες βγάζουν αντεπίθεση με δυο, άντε δυόμισι παίχτες. Πιθανολογώ ότι θα γλιτώσουμε κάποια γκολ. Αν δεν είχαμε και τον Μίτσελ θα γλιτώναμε ακόμα περισσότερα. Ο Αγτζίδης, άραγε, πόσο χειρότερος είναι; Από την άλλη πλευρά, αν δεν είχαμε τον Τόχα θα πετυχαίναμε περισσότερα τέρματα. Ο Κατίδης πόσες φορές παραπάνω περιστρέφεται από τον Κολομβιανό; Συνεχίζω τα απανωτά ερωτήματα. Μπορει ο Λαζαρίδης να καλύψει το κενό του Γκιάρο; Όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα είναι αξιόλογος, αξιόπιστος και σταθερός. Μπορεί ο Φατί να κόψει; Ο Πρίττας; Βέβαια. Ο Παπαστεριανός; Ίσως. Ο Τόχα; Είναι ντελικάτος για αυτή τη δουλειά. Μπορεί ο Καπετάνος να δημιουργήσει; Ο Νέτο; Υποθέτω πως ναι. Ο Πορτίγια; Ίσως. Ο Σακάτα και ο Τόχα; Όχι. Ο Τριανταφυλλάκος κι ο Γιαννώτας; Άγνωστο. Μπορεί ο Σολτάνι να τελειώσει τις φάσεις; Ο Καστίγιο; Έτσι πιστεύω. Ο Τσέζαρεκ; Αν θυμηθεί τον καλό του εαυτό, ίσως. Θέλουμε μπομπάτο σέντερ μπακ; Ναι. Θέλουμε γκολτζή; Ναι.

Οδεύουμε προς τον τερματισμό του άρθρου. Ίσως σας φαίνονται πολλά αυτά που έγραψα, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι άκρως ελάχιστα. Τουλάχιστον, ελπίζω να είναι κατανοητά αν και το γνωστικό υπόβαθρο του αντικειμένου εκ μέρους των αναγνωστών μάλλον είναι απαραίτητο. Όπως και να έχει, σας ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα με τις φλυαρίες μου. Επεχείρησα να αποκρυπτογραφήσω κάποιες κύριες έννοιες του ποδοσφαίρου συναρτήσει της Αρειανάρας. Προσπάθησα να αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου από τον Τσιώλη, όπως ακριβώς τις έχω αντιληφθεί μέσα από τις δηλώσεις του, το υπάρχον υλικό, την περσινή χρονιά και τα τωρινά φιλικά. Υπενθυμίζω ότι τα φιλικά τα γράφω στα παπάρια μου. Δεν με νοιάζουν οι πειραματισμοί και τα αποτελέσματα. Αδιαφορώ αν στα φιλικά ο Φατί παίζει σέντερ φορ, ο Πορτίγια βρίσκεται στην κορυφή του ρόμβου κι ο Σακάτα αγωνίζεται ως δεξί μπακ. Ωστόσο, μπορείς να διακρίνεις ενδεχόμενη τεχνική ανεπάρκεια. Δεν περιμένω να διαβάσετε όλο το κείμενο. Κατανοώ ότι είναι εκτενές. Εν τέλει, όσοι ελάχιστοι το πράξετε, θα χαρώ να ακούσω την γνώμη σας. Θα χαρώ να συζητήσουμε για τεχνικά και τακτικά θέματα. Θα χαρώ να συζητήσουμε για ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.1 Ο Κάνθαρος δεν είναι θαυμαστής του Τόχα. Δεν εκτιμώ τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, ούτε το μεγάλο του παπαρδέλι. Ωστόσο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι είναι λεβεντιά. Ο λόγος; Διαβάστε: «Το ότι δέχτηκα αυτή τη μείωση αποδοχών δεν σημαίνει ότι αγάπησα και τον Άρη. Νιώθω πολύ άνετα στην ομάδα, νιώθω οικεία, με έχουν αγκαλιάσει με τον καλύτερο τρόπο προπονητές, συμπαίκτες και διοίκηση. Μου έδειξαν εμπιστοσύνη και προσωπικά πιστεύω πολύ στον Άρη και στην ομάδα που χτίζουμε τώρα». Όπως γίνεται σαφές η πρώτη πρόταση χαρακτηρίζεται απογυμνωμένη από οπαδιλίκια του κώλου. Ο παίχτης ανέβηκε στην εκτίμηση μου.

Υ.Γ.2 Κάτι πήρε το αυτί μου για πρόταση από την Κιέβο προς τον Σηφάκη ύψους 500 χιλιάδων γιούρο. Αν θυμάμαι σωστά ο Σηφάκης είναι ο τερματζής της Εθνικής Ελλάδος. Κατά την γνώμη μου ο παίχτης κοστίζει περίπου ένα χαρτί, ίσως και παραπάνω. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Επιπλέον, θέλω να πιστεύω ότι η διοίκηση θα του προτείνει σύντομα νέο συμβόλαιο. Αν, εν τέλει, πωληθεί ο Σηφάκης πρέπει να βρούμε ενδεκαδάτο τέρμα. Ο Βελλίδης δεν μπορεί να πάρει φανέλα βασικού. Τουλάχιστον ακόμα.

Υ.Γ.3 «Eίμαστε άνθρωποι των άκρων γενικά, από τη μία φωνάζουμε να παίξουν τα νέα παιδιά, απ την άλλη με μια κακή εμφάνιση τα φορτώνουμε όλα στα νέα παιδιά. Από τη μια, λέμε να μη φέρουμε πολλούς ποδοσφαιριστές, από την άλλη θέλουμε ποδοσφαιριστές». Τάδε έφη Γιάννης Κόντης.'Εχει άδικο;

Υ.Γ.4 Το πρώτο ματς μεταξύ Οντένσε και Π.Α.Ο. δεν το είδα. Διάβασα, όμως, τις απόψεις διάφορων ρεπόρτερ και δημοσιογράφων και πραγματικά απόρησα. Περιέγραφαν τον Π.Α.Ο. σαν δουλεμένο σύνολο και τους Δανούς λες και ήταν σακατιές. Το ότι η ομάδα θέλει τερματοφύλακα, αριστερό μπακ, αμυντικό χαφ, ένα εξτρέμ σε κάθε πλευρά και έναν επιθετικό μάλλον το θεωρούν ήσσονος σημασίας. Η διοικητική ανυπαρξία, πλέον, θεωρείται δεδομένη. Είδα το δεύτερο ματς και κατάλαβα. Η αλήθεια έλαμψε. Οι κωλοτούμπες ήδη άρχισαν.

Υ.Γ.5 Η επόμενη ανάρτηση πραγματεύεται ένα κουίζ που πιθανολογώ ότι θα σας δυσκολέψει ιδιαίτερα.

Υ.Γ.6 Στην προηγούμενη ανάρτηση δεν έβαλα τραγούδι. Επανανορθώνω πάραυτα. Το σημερινό μενού περιλαμβάνει τους υπέρτατους Παπαϊούδες με ένα επίκαιρο έπος και την καμπυλάτη J.Lo. σε ένα άκρως καλοκαιρινό κομμάτι. Καλή απόλαυση.