Αποκρυπτογράφηση Κούπερ

Προσοχή: ακολουθεί αμιγώς ποδοσφαιρικό άρθρο. Όταν παραιτήθηκε ο Κούπερ, δήλωσε ότι αυτή η απόφαση θα οδηγήσει την ομάδα σε αγωνιστική ανάταση. Όπως γίνεται αντιληπτό η αγωνιστική ανάταση μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω το άρθρο δεν έχει έρθει. Στο δεδομένο χρονικό σημείο δεν θα εξετάσω τα κίνητρα της παραίτησης, αλλά θα αναφερθώ στο αγωνιστικό στάτους κβο που επικρατούσε επί Κούπερ. Στον Αργεντινό δεν μπορώ να πιστώσω πολλά λάθη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έκανε μπούμπου. Για παράδειγμα, δεν άλλαζε σχεδόν ποτέ το σύστημα. Επιπλέον, ότι αλλαγές έκανε ήταν μόνο σε πρόσωπα, αλλά όχι σε θέσεις. Γούσταρε μια συγκεκριμένη διάταξη στο χόρτο και μαγκιά του, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιβάλλεται να κινηθείς διαφορετικά και να ενεργοποιήσεις προσαρμοστικούς μηχανισμούς.

Λάθη έγιναν και στο ποδοσφαιρικό δυναμικό. Φέρνουμε τον Αντού που έδειξε ότι έχει κάποια στοιχεία που λείπουν από την ομάδα κι αντί να δουλέψουμε μαζί του τον διώχνουμε. Παρατηρούνται παραβατικές συμπεριφορές από συγκεκριμένους παίχτες κι αντί να μπουν στον πάγο, έμπαιναν στο γήπεδο. Και μόλις έρχεται η στιγμή να φύγουν δυο από αυτούς (Κάλβο και Ναφτί) δεν υπήρχε μέριμνα για αντικατάσταση. Επιπρόσθετα, δεν είδα να δίνονται συστηματικά ευκαιρίες σε μικρά Αρειανάκια. Εκτός αν σε όλες αυτές τις καταστάσεις έχουν βάλει το χεράκι τους εξωαγωνιστικοί παράγοντες. Υπάρχει όμως ένα τεράστιο αλλά. Ο Κούπερ μας έδωσε όραμα. Μας έδωσε πρεστίζ. Μας έδωσε την δυνατότητα να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε ότι με εκείνον στο πηδάλιο θα ανεβαίναμε επίπεδο. Η ευρωπαϊκή πορεία υπογράμμισε έτι περισσότερο την δίψα του κόσμου και την αναγκαιότητα της παραμονής ενός ικανού προπονητή με μακροχρόνιο πλάνο στο μυαλό του. Όμως, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται η ομάδα είχε χτιστεί για τις δυσκολίες της Ευρώπης κι όχι για το επίπονο και σκληροτράχηλο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι παίχτες είχαν την τακτική παιδεία για να αφομοιώσουν τα αμυντικά συστήματα, αλλά όχι για να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν είχαν την ικανότητα. Για αυτό στο ελληνικό πρωτάθλημα σκοράρουμε με το σταγονόμετρο. Εκτός αν καταδεχόμαστε να πηγαίνουμε Χαριλάου και να βλέπουμε την Αρειανάρα να παίζει με αντεπιθέσεις  απέναντι σε μικρομεσαίους - κι όχι μόνο - αντιπάλους.

Κι από δω ξεκινάει το επιθετικό πρόβλημα. Ουσιαστικά είναι πρόβλημα ανάπτυξης και δημιουργίας φάσεων κι όχι τελειωμάτων. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δυο. Ο Κούπερ γνωρίζοντας ότι η ομάδα στερείται ατομικής ποιότητας, προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει τις αμυντικές αδυναμίες, ποντάροντας στο σύνολο. Εξάλλου, το τι ψάρια έπιανε ο καθένας το έβλεπε καθημερινά στις προπονήσεις. Πραγματικά, μέχρι ενός μεγάλου σημείου τα κατάφερε. Απέτυχε στον Μίτσελ, τον οποίο πολλές φορές μάρκαραν περισσότερο οι συμπαίχτες του - με πρώτο και καλύτερο τον Λαζαρίδη - παρά οι αντίπαλοι. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι τα περισσότερα τεμάχια να τα δεχόμαστε από την αριστερή πλευρά. Το πλάνο όμως ήταν σαφές: σου έλεγε κάτσε να φυλάω τον κώλο μου και μπροστά θα δω τι θα κάνω. Το πολύ-πολύ δεν τρώω γκολ, δεν βάζω γκολ και τσιμπάω το Χ. Τι έκανε λοιπόν; Κι εδώ ακριβώς φαίνεται πόσο μεγάλος coach είναι. Με σύστημα 4-4-2 (ή 4-4-1-1) και μεγάλο πλάτος στο γήπεδο κατάφερε και έδωσε βάθος στην άμυνα. Αυτό σημαίνει τρία πράγματα: πρώτον ότι τα δυο σέντερ μπακ βρίσκονταν σε μικρή απόσταση από τον Σηφάκη, δεύτερον ότι προκειμένου οι γραμμές να είναι κοντά έπεφτε πολύ τρέξιμο και τρίτον ότι είχαμε αλληλοβοήθειες και αλληλοκαλύψεις. Αξιοποίησε το εγκεφαλικό παιχνίδι του Γκιάρο και την σταθερότητα του Λαζαρίδη σε συνδυασμό με την αυτοθυσία του Πρίττα που συνήθως λειτουργούσε σαν σύρτης στη μεσαία γραμμή και έπιανε μαν του μαν τον αντίπαλο οργανωτή, συν τον Χαβίτο που έτρεχε λες και ήθελε να προλάβει το λεωφορείο. Επιπλέον, αρκετές φορές τα εξτρέμ - και κυρίως η αριστερή πτέρυγα με πρώτο και καλύτερο τον Μενδρινό ή ακόμα και τον περσινό Μεριέμ - μετατρέπονταν σε τρίτο κεντρικό χαφ. Από τις σπάνιες φορές που το σύστημα άλλαζε διάταξη στο χόρτο. Κι όλα αυτά χωρίς ουσιαστικά να συνδέει με κάποιον παίχτη τις γραμμές μεταξύ τους. Με την ποιότητα και την ποσότητα του υλικού το όλο εγχείρημα είχε (πολύ) μεγάλη επιτυχία.

Το βάθος όμως είχε και ένα μειονέκτημα που γνώριζε επιδείνωση λόγω της τεχνικής ανεπάρκειας του άξονα. Οι Λαζαρίδης και Γκιάρο μπορεί να είναι συγκινητικοί, αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν παιχνίδι. Επίσης, τα αμυντικά χαφ με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τιτανοτεράστιο Πρίττα και τον ντελικάτο Τόχα δεν μπορούν να δημιουργήσουν και να παίξουν κάθετο ποδόσφαιρο. Για αυτό πήραμε τον Φατί μπας και κάνει την διαφορά. Και φτάνουμε στον Κόκε, ο οποίος πλέον παίζει συνεχώς με πλάτη λες και είναι ο Σκορδίλης. Δεν μπορεί να παίξει με πρόσωπο προς το τέρμα, δεν μπορεί να κάνει μια μπούκα, δεν μπορεί να σουτάρει, ενώ έχει χάσει την όποια έκρηξη διέθετε. Το μόνο που του έχει απομείνει είναι η διαγώνια και η κάθετη πάσα. Με τον άξονα να μην μπορεί να φέρει εις πέρας την ανάπτυξη του παιχνιδιού και με τα εξτρέμ να λειτουργούν πιο πολύ ανασταλτικά παρά επιτελικά, δεν υπήρχε άλλη επιλογή: γιόμες από την άμυνα και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Για τον ίδιο λόγο βλέπαμε τον Σηφάκη να εκτελεί γρήγορα το βολέ. Ο Κόκε μετατράπηκε σε υποδοχέα μπάλας και κεφαλοσφαιριστή με αποστολή να σπάει το τόπι σε αυτούς που (υποτίθεται) ότι κάνουν κίνηση πίσω από την πλάτη της αντίπαλης άμυνας, όπως ο Κάλβο, ο Χαβίτο, ο Ρουίζ, ακόμα και ο Νέτο από την δεξιά οπισθοφυλακή που αρέσκεται να συγκλίνει προς τον άξονα. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που αυτό εξετελέσθη, όπως το γκολ του Ρουίζ στο Ρόζενμποργκ και το γκολ του ίδιου παίχτη στο Χαριλάου απέναντι στην Καβάλα. Για όσους δεν θυμούνται ο Ρουίζ αποτελεί πλέον παρελθόν. Πως να σκοράρει ο επιθετικός όταν το τόπι φτάνει με δυσκολία σε αυτόν; Σε γενικές γραμμές η ομάδα δεν είχε και δεν έχει την τακτική συνέπεια που απαιτείται για να απειλεί με αξιώσεις την αντίπαλη εστία. Όπως έχουμε πει πολλάκις δεν έχει την ικανότητα. Δεν έχει παίχτες με βρωμόσουτο, με κάθετη (πλην Κόκε), με μπούκα, με κίνηση άνευ μπάλας και με ταχύτητα σε πόδια και μυαλό. Αφήστε που όταν έτρωγε πρώτη γκολ βραχυκύκλωνε εντελώς. Εξαίρεση αποτελεί το ματς στη Μαδρίτη, αλλά εκεί δεν είχε να αντιμετωπίσει κλειστές άμυνες.

Παρόλα αυτά η ομάδα είχε οριοθετημένη ταυτότητα. Ήταν σφιχτή στα μετόπισθεν και είχε αμυντική συνοχή και ομοιογένεια. Για να φτάσει ο αντίπαλος στα καρέ του Σηφάκη έφτυνε κυριολεκτικά το γάλα της μάνας του. Έχω την εντύπωση ότι με την κατάλληλη ενίσχυση σε έμψυχο δυναμικό και τον Κούπερ ως μαέστρο η ομάδα θα παρουσίαζε ορθολογική ανάπτυξη και εικόνα ανάλογη των ευρωπαϊκών εμφανίσεων. Θα εμφάνιζε διάρκεια και αγωνιστική συνέπεια. Ο Κούπερ κατάφερε να απομυζήσει από τους περισσότερους παίχτες το 100% των δυνατοτήτων τους, προσπάθησε να τους βελτιώσει και τέλος επιχείρησε να τους ενσωματώσει στο σχέδιο του. Ένα σχέδιο που δυστυχώς δεν είχε την κατάληξη που όλοι περιμέναμε. Όμως, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι ένας προπονητής με όλη τη σημασία της λέξης. Ένας στρατηγός της μπάλας που είχε υπό τις διαταγές του φαντάρους απείθαρχους, αξύριστους, αγυάλιστους και ασκεπείς. Αυτός ο άνθρωπος ήταν αποδεκτός από όλους. Κύριος ήρθε και κύριος έφυγε. Όμως, πρέπει να πούμε την πικρή αλήθεια. Μου φαίνεται ότι η προσωπικότητα του Κούπερ ήταν πάνω από αυτή του Άρη. Στην προσπάθεια που έλαβε μέρος για να εξισωθούν τα δυο μεγέθη, έγινε αντιληπτό ότι ο Άρης έπρεπε να ''ψηλώσει'' πολύ σε σύντομο χρονικό διάστημα. Βέβαια, κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο να συμβεί, αν και έγινε σοβαρότατη προσπάθεια. Θυμηθείτε τον τελικό κυπέλλου στο Ο.Α.Κ.Α. και την φετινή ευρωπαϊκή πορεία. Είμαι πεπεισμένος ότι αν υπήρχε υπομονή και χρόνος από όλες τις πλευρές θα καταφέρναμε να πετύχουμε την επιθυμητή εξίσωση κι ας είχαμε παροδικές αποτυχίες. Εξάλλου, κι αυτές μέσα στο πρόγραμμα είναι. Όσον αφορά τους λόγους παραίτησης το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υποθέσεις. Μέχρι στιγμής αρνούμαι να μπω σε αυτή τη διαδικασία.

Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Ίσως μου έλειψε ο Κούπερ. Μου έλειψε το όραμα. Μου έλειψε το όνειρο. Ίσως, διότι, θυμήθηκα την ανεπανάληπτη εμφάνιση και το καταπληκτικό στήσιμο της ομάδας στο Λεβερκούζεν. Τις νίκες απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Τις ήττες από Ξάνθη και Πανιώνιο. Ίσως πάλι, επειδή μου αρέσει να μιλάω σε καθαρά ποδοσφαιρική γλώσσα. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα για το αγωνιστικό πλάνο του Κούπερ, αλλά θα ήθελα επιπλέον χώρο και χρόνο. Υποθέτω ότι κι αυτά είναι αρκετά. Κλείνοντας, δηλώνω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς τον Άρη. Υπερτεράστια καψούρα. Κι ας περιμένουμε ακόμα την αγωνιστική ανάταση.

Υ.Γ.1 Σε ανύποπτο χρόνο θα μιλήσουμε για τον Μιχαλήτσιο και τον νέο προπονητή.

Υ.Γ.2 Ο Κάνθαρος στο στρατό ήταν (υπερ)καψιμιτζής. Ένα πρωινό έρχεται ο Αρχιλοχίας (μέταλλο μέχρι το κόκκαλο) για την καθιερωμένη φραπεδούμπα και μου πετάει την μπόμπα: πέθανε ο Michael Jackson. Πραγματικός βασιλιάς της ποπ και αυθεντικός σταρ μέχρι που σάλταρε και έχασε την μπάλα. Αφιερωμένο εξαιρετικά στο πρόσωπο που λαχταρώ να ακούσω, να δω και να αγγίξω.

I like the feelin’ you’re givin’ me, just hold me baby and I’m in ecstasy, oh I’ll be workin’ from nine to five, to buy you things to keep you by my side, I never felt so in love before, just promise baby you’ll love me forevermore, I swear I’m keepin’ you satisfied, ‘cause you’re the One for me, the way you make me feel...