Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Η Μπαρτσελονίτιδα

Είναι ξεκάθαρο. Η ομάδα έχει προσβληθεί από Μπαρτσελονίτιδα. Ο Τόρες με τον Σένα του 2008 και ο Βίγια με τον Τσάβι του 2010 δεν υπάρχουν. Αλλά το κυριότερο είναι ότι απουσιάζει νεύρο. Ενέργεια. Εξαιρώντας τον Ράμος που προσθέτει δύναμη και τσαμπουκά και τον Ινιέστα που δίνει ταχύτητα και ρυθμό, αυτή η Ισπανία δεν είναι τόσο πλήρης όσο λέγεται. Μα, θα μου πει κάποιος ότι η Ισπανία αλλάζει πολλές πάσες, φτιάχνει φάσεις, δεν δέχεται εύκολα γκολ και έφτασε τελικό -δεν θα διαφωνήσω. Θα πρέπει, όμως, να ξέρουμε ότι τα στατιστικά λένε ένα κομμάτι της πίτας κι όχι ολόκληρη την πίτα -το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ: προηγείται η ερμηνεία της τακτικής συμπεριφοράς όπως αυτή αποτυπώνεται στο χόρτο. Επίσης, η ομάδα δείχνει μια ψυχολογική φθορά. Το να βλέπεις τον αρχοντικό Τσάβι Αλόνσο στο ματς με την Πορτογαλία να σημαδεύει τις διαφημιστικές πινακίδες, λες και ήταν ο Τόχα, κρούει το καμπανάκι του κινδύνου. Το ίδιο ισχύει και για τον Πικέ, ο οποίος δεν μπόρεσε να εγκλιματιστεί στα θέλω του αγώνα: στο ματς με τους Πορτογάλους έκανε τόσες λάθος πάσες όσες δεν είχε κάνει όλη τη σεζόν με την Μπάρτσα. Αλλά εδώ δεν μιλάμε μόνο για τους παίχτες.


Ο ίδιος ο Ντελ Μπόσκε δείχνει μπερδεμένος. Εν αρχή, η Ισπανία δεν παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας -εξαιρείται το ματς με τους Ιρλανδούς. Αυτό που παίζει, και μάλιστα με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, είναι ένα ποδόσφαιρο κατοχής. Κι όταν κάποιος παίζει ποδόσφαιρο κατοχής σημαίνει δυο πράγματα: πρώτον, ότι δεν μπορεί να διασπάσει την αντίπαλη αμυντική γραμμή και, δεύτερον, ότι μέσω της κυκλοφορίας και της κατοχής εφαρμόζεις ένα είδος άμυνας -προσωπικά, νομίζω ότι εν προκειμένω ισχύει μια μέση λύση. Τι σημαίνει, όμως, ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Πολύ απλά να αναγκάζεις τον αντίπαλο να προσαρμοστεί πάνω σου -δεν διέκρινα τέτοια εικόνα στο χθεσινό ματς. Ακλόνητο παράδειγμα ομάδας που παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας συνιστά η Μπατσελόνα -η Εθνική Ισπανίας κυκλοφορεί μεν την μπάλα, αλλά το passing game μάλλον δεν έχει σκοπό την εύρεση κάποια τρύπας, το κάθετο παιχνίδι ή την ψυχολογική (και σωματική) εξόντωση του αντιπάλου. Έπειτα, υπάρχει σαφές πρόβλημα με το εναλλακτικό σχέδιο. Πάει κάτι στραβά; Θα μπει ο Νάβας, συνήθως στη θέση του Σίλβα, για να ανοίξει το πλάτος κι ο Φάμπρεγας στη θέση του επιθετικού -πού είναι ο Γιορέντε και γιατί δεν κάλεσε τον Σολδάδο;- για να τραβήξει τους αμυντικούς εκτός περιοχής και να ανοίξει διαδρόμους. Εντούτοις, τα κόλπα αυτά είναι τετριμμένα και φρονώ ότι μπερδεύουν περισσότερο την ίδια την Ισπανία παρά τον αντίπαλο. Και τώρα ξεχάστε όλα αυτά που έγραψα. Όπως υποστηρίζει ο Καρπετόπουλος: «Ολα αυτά μπορεί και να ισχύουν, αλλά για να τα δούμε πρέπει πρώτα να συμβεί κάτι ιδιαιτέρως δύσκολο: κάποιος να τους πάρει την μπάλα».

Πάμε και στην Πορτογαλία. Ξεκίνησε μουδιασμένα το τουρνουά, αλλά βρήκε έναν ρυθμό. Ο Πάουλο Μπέντο στηρίζεται στο μυαλό του Πέπε, ο οποίος φαίνεται ότι μακριά από τον Μουρίνιο αποδίδει θαυμάσια, στις επελάσεις του Κοεντράο, στις ορέξεις του -βγάζω τα φρύδια μου- Κριστιάνο και στην καλή, υποτίθεται, ανασταλτική λειτουργία, καθώς το κέντρο αποτελείται από τους Μεϊρέλες, Βελόσο και Μουτίνιο. Αλλά και η Εθνική Πορτογαλίας έχει τα πάθη της. Καταρχήν, υπάρχει πρόβλημα ανάπτυξης. Σε όλο το τουρνουά, όταν οι Πορτογάλοι έχουν κατοχή, η μπάλα μετατρέπεται σε ρουκέτα εδάφους-αέρος. Χθες, για να αλλάξουν πέντε συνεχόμενες πάσες, έπρεπε να παιχτεί τυφλό κεφαλόσφαιρο: ούτε η οικονομία της Ελλάδας δεν έχει τέτοια ανάπτυξη. Και είχες και τον εκφωνητή να λέει «ωραία μεταβίβαση»: πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις. Μολαταύτα, η Πορτογαλία τηρεί ικανοποιητικά ποσοστά κατοχής -το ίδιο έγινε και χθες. Αυτό συμβαίνει, διότι οι Πορτογάλοι μαρκάρουν καλά στον άξονα και τρέχουν πολύ με τη μπάλα στα πόδια -οι Ισπανοί πασάρουν με τη μία και προτιμούν να τρέχουν χωρίς τη μπάλα. Για παράδειγμα, ο Κριστιάνο αρέσκεται να δέχεται πάσα, ενόσω έχει αναπτύξει ταχύτητα, διανύοντας αρκετά μέτρα στο αντίπαλο τερέν και συγκλίνοντας προς την αντίπαλη περιοχή.

Κι εδώ ανατέλλει το εξής πρόβλημα: ο Πάουλο Μπέντο τα περίμενε όλα από τον Κριστιάνο, ο οποίος δεν μπορεί να δώσει καν τα μισά από αυτά που χρειάζεται η ομάδα. Κάποιος μπορεί να με πει υπερβολικό, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι η Εθνική Πορτογαλίας συνιστά ένα μεγαλύτερο παζλ από αυτό που νομίζουμε και το κομμάτι του Κριστιάνο δεν ταιριάζει σε όλα τα κενά. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να οργανώσει -χθες, την οργάνωση του παιχνιδιού την επωμίστηκε, έστω και κάπως άτσαλα, ο Μειρέλες. Αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να γυρνάει πολύ πίσω για να πάρει μπάλα, κατόπιν να προωθηθεί κι όλα αυτά χωρίς να ξεχάσει τον επιθετικό του ρόλο: μοιραία θα κουραστεί πιο γρήγορα, έστω κι αν μιλάμε για ένα παίχτη τρομακτικών φυσικών προσόντων. Επίσης, δεν μπορεί να αλλάζει συνεχώς πλευρές, ώστε να καλύψει την ανεπάρκεια του Νάνι, ο οποίος εκτός από μερικές όμορφες βουτιές επί χόρτου δεν έχει προσφέρει το παραμικρό σε αυτό το τουρνουά. Και, τέλος, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον επιθετικό περιοχής. Οι Ισπανοί που δεν χρειάζονται να παίζουν με ψευτοεννιάρι, το εφαρμόζουν στην πράξη, ενώ οι Πορτογάλοι, οι οποίοι μετά την απόσυρση του Παουλέτα δεν ξέρουν τι σημαίνει αυθεντικός striker, είχαν ανάγκη να πράξουν αυτό που κάνουν οι Ισπανοί από επιλογή. Αν, όμως, τα έκανε όλα αυτά στην Εθνική Πορτογαλίας, πότε θα έβρισκε χρόνο για κομμωτήριο; Και για να σοβαρευτώ, στον πρώτο ημιτελικό, η πίεση του Ρονάλντο στα αντίπαλα μπακ ήταν υποδειγματική και προξένησε πολλά προβλήματα: εξού τα λάθη του Πικέ και η οπισθοχώρηση του Αλόνσο για να δεχτεί και να απεγκλωβίσει τη μπάλα.

Η ιστορία, όμως, δεν αλλάζει. Η Ισπανοί προκρίθηκαν στον τελικό και αναμένουν τον νικητή από το Γερμανία - Ιταλία. Θα μπορούσα να γράψω αρκετά για το συγκεκριμένο ματς, αλλά θα αρκεστώ σε μια δήλωση του Πίρλο που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: «Σε σχέση με την Αγγλία, η Γερμανία είναι μία ομάδα που θα βγει να παίξει ποδόσφαιρο. Ο Μεσούτ Οζίλ είναι ο οργανωτής τους στο κέντρο οπότε θα είναι κοντά σε εμένα στο γήπεδο». Το σίγουρο είναι ότι θα απολαύσουμε ένα όμορφο παιχνίδι. Στο αποψινό ματς, βλέπετε, και οι δυο ομάδες έχουν ανοσία στη Μπαρτσελονίτιδα. Καλό βράδυ.

Υ.Γ.1 Μας έχουν πρήξει τα παπάρια με την αυτοβιογραφία του Νικοπολίδη. Σαν τη διαφήμιση της Vodafone έχει καταντήσει. Ουστ!

Υ.Γ.2 Ο Καρπετόπουλος εισβάλλει στο μυαλό του Κάνθαρου και δίνει τη δική του διάσταση για τον αποκλεισμό των Άγγλων: «Αυτή τη φορά οι Άγγλοι δεν είχαν έπαρση. Ο Χόγκντσον τους ζήτησε να μείνουν πίσω και να παίξουν ο ένας για τον άλλο στην άμυνα: το έκαναν συγκινητικά -σχεδόν τους θαύμασα. Όμως, η τακτική δεν λύνει τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργεί το αγγλικό σταρ σίστεμ, ούτε και υπάρχει ψυχολόγος που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πρωταθλητής. Αυτό το νιώθεις αν είσαι ο Πίρλο και δυστυχώς για τους Τέρι, τους Ρούνεϊ και τους Τζέραρντ, αυτό δεν γίνεται κατά παραγγελία…».

Υ.Γ.3 Την Τετάρτη έκλεισε, και μάλιστα με ιδιαίτερη επιτυχία, ακόμα ένας κύκλος της ζωής μου. Μόνο και μόνο για να ανοίξει ένας νέος και πιο δυναμικός κύκλος.

Υ.Γ.4 Μάστορα! Πιάσε ένα διπλό Hell Awaits!



Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Προσπάθεια, πίστη και ποδοσφαιρική λογική

Δεν έχω δει μεγαλύτερη προσπάθεια να φανατιστεί ο κόσμος από όση κατεβλήθη αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα για το ματς της Εθνικής με τη Γερμανία -ενδεχομένως να ισχύει το ίδιο και στην γερμανική πλευρά του λόφου: δεν το ξέρω με σιγουριά. Λες κι αν κερδίζαμε ο Αντωνάκης θα είχε σώσει τη χώρα -τελικά, πόσες φορές θα σωθεί αυτή η χώρα; Σίγουρα, δεν θα είχε σώσει τη χώρα, αλλά ορισμένες δηλώσεις και το μεγαλείο της στιγμής θα είχαν σώσει τους δημοσιογράφους και το κοινό: όλοι θα είχαν να ασχοληθούν με κάτι και εννοώ το βάρος του ανδρικού μορίου του Έλληνα τσολιά και το πόσο bitch και αντι-sexy είναι η Καγκελάριος της Γερμανίας. Ας σοβαρευτούμε, όμως. Τι λέει ο Αλέξης Σπυρόπουλος; «Εμείς στον Τύπο έχουμε… δουλειά, όταν στο ποδόσφαιρο συμβαίνει το αναπάντεχο. Αξίζει κανείς, τότε, να το αναλύει. Όταν συμβαίνει το φυσιολογικό, η ανάλυση περισσεύει. Προχθές, στο Γκντανσκ, δάγκωσαν οι σκύλοι. Κατά τον παλαιό κανόνα της δημοσιογραφίας, καμία είδηση». Όντως, δεν προέκυψε κάποια ιδιαίτερη είδηση -αν και η αναμέτρηση με τα Panzer στα προημιτελικά αποτελεί μια είδηση από μόνη της.


Για να αντεπεξέλθει μια ομάδα σε αυτό το επίπεδο πρέπει να παίξει ποδόσφαιρο: έχουμε πει ουκ ολίγες φορές ότι για να κερδίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο πρέπει να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο -προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις. Και ποδόσφαιρο, έστω και αναμονής, με χαφ που δεν μπορούν να δημιουργήσουν, να αλληλοκαλύψουν το κέντρο και τα άκρα αμύνης, και δεν έχουν την ταχύτητα να βγουν στην κόντρα δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Αν προσθέσεις και τις κάκιστες αλληλοκαλύψεις του Σαμαρά και κυρίως του Νίνη -γιατί δεν ξεκίνησε ο Σάλπι έξω δεξιά κι ο Γκέκας κορυφή;-, οι οποίοι προτιμούσαν να μαρκάρουν χώρο κι όχι παίχτη, τότε καταλαβαίνουμε την συντριπτική υπεροχή του αντιπάλου -γενικά, σε όλο το ματς προτιμήσαμε, για κάποιον λόγο που αγνοώ, να μην παίξουμε μαν του μαν: όποιος μου πει ποιος Έλληνας παίχτης μάρκαρε τον ενορχηστρωτή Οζίλ, κερδίζει αρκουδάκι με τη φάτσα του Τζέφρυ. Κι όλα αυτά, όντας ανήμποροι να κερδίσουμε τις προσωπικές μονομαχίες, είτε στο χώρο του κέντρου είτε στην αμυντική γραμμή. Κάθε φορά που οι Γερμανοί έχαναν την κατοχή, έσπευδαν σαν σκυλιά του πολέμου να την επανανακτήσουν. Και κάθε φορά που η μπάλα ερχόταν στην μεγάλη μας περιοχή, δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τους αντιπάλους μας σε ταχύτητα και δύναμη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Κατσουράνης που μαρκάρει με το δάχτυλο και το στόμα, κι ο Κυριάκος Παπαδόπουλος που δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τον Κλόζε: στο τρίτο γκολ που δεχόμαστε, όλοι στέκονται στην άστοχη έξοδο του Σηφάκη, αλλά ουδείς σχολιάζει την κατά κράτος επικράτηση του Κλόζε, σε έδαφος και αέρα, απέναντι σε Κυριάκο και Παπασταθόπουλο -κάτι ανάλογο ίσχυε με τον Κεντίρα, ο οποίος μετατρεπόταν σε κρυφό φορ. Και, τέλος, δεν μπορώ να μην εκθειάσω την τακτική συμπεριφορά του Λεβ, ο οποίος σωστά έβγαλε από την εντεκάδα τους μέτριους στο τουρνουά Ποντόλσκι και Μίλερ και σωστά έβαλε τον Κλόζε. Η έξοδος των δυο πρώτων από την εντεκάδα προσέδωσε μια νότα μυστηρίου στο τι Γερμανία θα δούμε, καθώς με τους αντικαταστάτες τους, Ρόις και Σέρλε, δεν ήταν απολύτως αναμενόμενο πως θα παρουσιαζόταν η ομάδα, ενώ τα τακτικά χαρακτηριστικά του Κλόζε, ίσως και τα τεχνικά, υπερτερούν του Γκόμεζ, χωρίς μάλιστα να μειώνεται, έστω και στο ελάχιστο, η εκτελεστική δεινότητα της θέσης και της επίθεσης.

Δεν είναι κακό να χάνεις από έναν ανώτερο αντίπαλο. Από έναν αντίπαλο που υπερτερεί σχεδόν σε κάθε κατηγορία και μπορεί να λάβει γκολ από όλες τις γραμμές του: μας το απέδειξε ο Λαμ και ο Κεντίρα. Το κακό είναι να μην προσπαθήσεις. Και κακά τα ψέμματα, η Εθνική προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις της -αν και τηρώ ισχυρές ενστάσεις για το μέγεθος της πίστης που είχαν οι παίχτες της Εθνικής: οι pre-game δηλώσεις που υποδήλωναν ότι πάμε για πρόκριση και λοιπά, δεν εκφράζουν τον Κάνθαρο και του θυμίζουν ανάλογες δηλώσεις του Παπακωνσταντίνου, του Τζέφρυ και του Μπένι ότι δεν θα μπουν νέοι φόροι. Απλά το ματς εξελίχθηκε με βάση τους κανόνες της ποδοσφαιρικής λογικής. Κι ας αναπτερώθηκε η ελπίδα μετά το γκολ του Σαμαρά ότι ίσως, κάπως, με κάποιον τρόπο τέλος πάντων, μπορούσαμε να ανατρέψουμε τα δεδομένα. Δυστυχώς, όμως, το γκολ της ισοφάρισης μπήκε πολύ νωρίς. Και απέναντι σε μια ικανή και ποιοτική ομάδα που μπαίνει αποφασισμένη στο γήπεδο ανεξαρτήτως συνθηκών και αντιπάλου, μάλλον πρυτανεύει η ποδοσφαιρική λογική. Μέχρι να την τρελάνει ή την καταργήσει κάποιος, όπως εμείς το 2004. Το ταξίδι, λοιπόν, έλαβε τέλος. Δεν πειράζει. Θα επανέλθουμε. Έστω κι αν, βάσει του ελληνικού πρωταθλήματος και την κουλτούρα του Έλληνα, δεν μας αξίζει αυτή η Εθνική. 

Υ.Γ.1 Η αρχική εισαγωγή της παρούσης ανάρτησης περιλάμβανε το νοητικό μπέρδεμα του Σάντος. Εντούτοις, αποφάσισα να μην συμπεριληφθεί στο τελικό κείμενο. Κι όταν λέω νοητικό μπέρδεμα, εννοώ την φανερή σύγχυση που φανέρωναν οι επιλογές του Σάντος. Από τις οριστικές επιλογές του Σάντος για τη διοργάνωση, μέχρι το στήσιμο της εντεκάδας και των αρχικών τακτικών επιλογών σε κάθε ένα από τα τέσσερα ματς που έδωσε η Εθνική -εξαιρείται το ματς με τη Ρωσία. Όποιος επιθυμεί, το συζητάμε.

Υ.Γ.2 Μόλις τελειώσει το τουρνουά, θα ετοιμάσω έναν μίνι απολογισμό όλων αυτών που με γαργάλισαν: μια λίστα με γενικές παρατηρήσεις. Μέχρι να συμβεί αυτό, βλέπουμε την Ισπανία να προελαύνει προς τον τελικό, ενώ αναμένουμε ένα μεγάλο ματς απέναντι σε Αγγλία και Ιταλία. Έχω την αίσθηση ότι θα φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Δεν ξέρω πως θα καταφέρει η Ιταλία να διασπάσει τον τακτικό ρεαλισμό του Χόντγκσον και τη φόρμα του Τζέραρντ. Όντας ουσιαστικά με ένα δημιουργικό χαφ (Πίρλο), με τους υπόλοιπους παίχτες της μεσαίας γραμμής να τρέχουν πολύ, να μαρκάρουν πολύ, αλλά να αντιλαμβάνονται λίγα για κάθετο ποδόσφαιρο, με τον Μπαλοτέλι εκτός πραγματικότητας και την αμυντική γραμμή να κερδίζει έναν εγκεφαλικό τύπο (Ντε Ρόσι), αλλά να τον αποσπά από την μεσαία γραμμή, δεν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω αν ο Πραντέλι θα προσπαθήσει να πάρει τον έλεγχο του αγώνα ή θα τον πασάρει με μια μεγαλοπρεπή ασίστ στους Άγγλους. Προβλέπω χαμηλό σκορ, ενδεχομένως 0-0, παράταση και πέναλτι. Βέβαια, δεν θα εκπλαγώ αν οι Άγγλοι σκοράρουν και στείλουν για βρούβες τους Ιταλούς. Από στημένη φάση, βεβαίως.

Υ.Γ.3 Το πρώτο βήμα ήταν να αποκλειστεί η Ελλάδα. Το δεύτερο να τελειώσει το Euro. Με τόσα μπάρμπεκιου, μπύρες και πατατάκια χαλάσαμε τη σιλουέτα μας. Και το καλοκαίρι χτυπάει την πόρτα μας! Και για να σοβαρευτούμε, το Euro αποτελεί κάτι παραπάνω από μια ποδοσφαιρική διοργάνωση. Το να μαζεύεσαι με φίλους, να τρως τα κοψίδια σου, να φλερτάρεις με εύγεστες ξανθιές, να σχολιάζεις το ματς, να πανηγυρίζεις σε κάθε γκολ σαν τον Τσίπρα που βγήκε αξιωματική αντιπολίτευση και να στενοχωριέσαι για κάποια χαμένη ευκαιρία ή λάθος της άμυνας, έχει ανεκτίμητη αξία.

Υ.Γ.4 Πάμε για κάτι ανάλαφρο. Καλοκαιράκι γαρ. Από την εξαιρετική Linda Ronstadt.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Δεν είναι παγωτό

Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο δημοσιογράφος απευθύνει ερωτήσεις, κι ο πολιτικός απαντά. Αν ο δημοσιογράφος θέλει να στριμώξει τον πολιτικό, μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα. Τότε, γιατί ελάχιστοι δημοσιογράφοι προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις; Και γιατί ελάχιστοι πολιτικοί απαντάνε σε αυτά που τους ρωτάνε; Τι έχουν να φοβηθούν; Όπως οι ερωτικές σχέσεις, ακόμα και οι φιλικές ή επαγγελματικές, βασίζονται σε ένα σαθρό πλαίσιο, χωρίς αλήθειες και ειλικρίνεια, έτσι και οι πολιτικοί, πάντοτε με τη συμπαράσταση των δημοσιογράφων, υψώνουν τη σημαία της ανακρίβειας, της υπερβολής και του ψεύδους. Γιατί; Διότι, τη σήμερον ημέρα, επιβιώνουν οι ψεύτικες σχέσεις -η αυθεντικότητα συνιστά σπάνιο εφόδιο και συνήθως τιμωρείται παραδειγματικά. Και η πικρή αλήθεια έγκειται στο ότι η σχέση πολιτικών-ψηφοφόρων έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα, διότι σταμάτησαν, έστω και σε μερικό βαθμό, τα ρουσφέτια και οι ''χάρες''. Ως εκ τούτου, βλέπουμε τον Τσίπρα να το παίζει Ελληνάρχης και τη Χρυσή Αυγή να νομίζει ότι θα κατακτήσει το σύμπαν. Θλιβερές καταστάσεις. Και μια παρατήρηση περί Τσίπρα: κάποιοι μου ανέφεραν ότι θα ήθελαν να δοκιμάσουν τον Τσίπρα στην εξουσία, αντί να ξαναδούν τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και έρχομαι ο καψερός και ρωτάω: τι σημαίνει να τον δοκιμάσουμε στην εξουσία; Πολιτικό πρόσωπο είναι και μάλιστα αρχηγός κόμματος. Δεν είναι παγωτό για να πειραματιζόμαστε με νέες γεύσεις, π.χ. προχθές έφαγα φράουλα, χθες στρατσιατέλα και σήμερα δοκιμάζω σορμπέ πεπόνι με σιρόπι ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κι όλα αυτά με το ποσοστό αποχής να αγγίζει το 40%! Και ποιο είναι το οξύμωρο; Ότι το συγκεκριμένο ποσοστό αποχής έχει και άποψη περί πολιτικής, Εθνικής Άμυνας, λαθρομετανάστευσης, Υγείας και λοιπών θεμάτων. Απίστευτα πράγματα. Σαν να μην έχω δοκιμάσει ποτέ ένα συγκεκριμένο φαγητό και να εκφράζω την απόλυτη άποψη ότι είναι απαίσιο ή πεντανόστιμο. Θα έχετε άδικο μετά, αν μου σούρετε τα εξ αμάξης; Ρητορικό το ερώτημα. Ας απευθύνω, όμως, δυο μη ρητορικά ερωτήματα προς πάντα ενδιαφερόμενο. Πρώτον: τι σκατά άλλαξε από τις πρώτες εκλογές και ξαφνικά θα σχηματιστεί Κυβέρνηση; Και δεύτερον: τι απέγιναν οι αγανακτισμένοι; Οι απαντήσεις, έχουν δοθεί, εμμέσως πλην σαφώς, από το παρόν blog, μέσω πληθώρας πολιτικών αναρτήσεων.


Και έπειτα από τις παραπάνω πολιτικές πινελιές, περνάμε στον Αλκέτα Παναγούλια. Ο άνθρωπος είναι ένα ιερό τέρας. Συγκαταλέγεται, σίγουρα, στις κορυφαίες προσωπικότητες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε εποχές που η Εθνική Ελλάδας ήταν βυθισμένη στην ανυποληψία, κατόρθωσε να μας οδηγήσει σε ένα Euro και σε ένα Μουντιάλ. Και ναι, υπήρξε μεγάλος Αρειανός. Πρωτίστως, όμως, μεγάλος Έλληνας. Ομολογώ ότι συγκινήθηκα από το χαμό του. Και ευτυχώς, η Ε.Π.Ο. ενεργοποίησε τους μηχανισμούς της και θα κρατηθεί ενός λεπτού σιγή, ενώ οι παίχτες στο ματς με τη Γερμανία θα φορέσουν μαύρα περιβραχιόνια. Κερδίστε τους Γερμανούς και αφιερώστε τη νίκη στον Αλκέτα!

Όσο για την μεγάλη αγάπη του Αλκέτα, την Αρειανάρα, δεν με αγγίζουν όλα αυτά που διαβάζω. Ούτε με στενοχωρούν μήτε με απωθούν. Αντίθετα, με πωρώνουν περισσότερο. Η Αρειανάρα δεν αποτελεί μόνο μια Π.Α.Ε., αλλά κάτι περισσότερο. Αλλάζεις γκόμενα, φίλους, αμάξι, ντύσιμο, χτένισμα, στέκια, ακόμα και πολιτικό κόμμα. Ομάδα, όμως, δεν αλλάζεις. Τρως την ένεση στο μπράτσο και τέλος. Κι αν φας κιτρινόμαυρη ένεση με το Θεό του Πολέμου, δεν υπάρχει επιστροφή. Δένεσαι με την ομάδα κι ας βρίσκεσαι 500 χιλιόμετρα μακριά της. Κι όπως είπα, η πώρωση αυξάνεται. Κι ας παίζω του χρόνου με 18χρονα ή στη Β' Εθνική. Αδιαφορώ! Κι όσο υπάρχει πώρωση, θα υπάρχει και Άρης. Το μόνο που ζητώ είναι αλήθειες. Τίποτα άλλο.

Και κλείνουμε με Euro. Αναφορικά με το Ελλάδα - Γερμανία έχω να πω ότι ούτε οι Γερμανοί  απέφυγαν την παγίδα. Όλοι ασχολούνται με τις πολιτικές προεκτάσεις του αγώνα. Τι σχέση μπορεί να έχει ένα ποδοσφαιρικό ματς με την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και την Τρόικα; Όση μπορεί να έχει, υποθέτω, με τον Τζέφρυ, τον Μπένι και τον Αντωνάκη. Εν πάση περιπτώσει, στην προηγούμενη ανάρτηση αναφέραμε κάποια τακτικά στοιχεία για το ματς. Όποιος επιθυμεί, μπορούμε να τα θέσουμε εκ νέου επί τάπητος. Πάντως, αυτή η Αγγλία βλέπω ότι λειτουργεί σαν τακτικός χαμαιλέοντας. Αυτός ο Χόντγκσον έχει αφαιρέσει την αφέλεια και την έπαρση των Άγγλων και τα αντικατέστησε με ρεαλισμό και νεύρο. Πρόκειται για μεγάλη επιτυχία. Πολύ μεγαλύτερη από την πρωτιά στον όμιλο. Θα έχει μέγιστο ενδιαφέρον το ζευγάρι Αγγλία - Ιταλία. Όσο για τους Ισπανούς, τα βρήκαν σκούρα απέναντι στους Κροάτες. Ο Ντελ Μπόσκε φαίνεται να είναι μπερδεμένος με τέσσερα πράγματα. Πρώτον, δεν έχει αποφασίσει αν θα παίζει με ψευτοεννιάρι ή κάποιον αυθεντικό επιθετικό: μου φαίνεται ότι ο Ισπανός κάπελας ακόμα πειραματίζεται. Δεύτερον, δεν έχει αποφασίσει αν θα ανοίγει το πλάτος. Για παράδειγμα, στο ματς με τους Κροάτες, έπρεπε να μπει ο Χεσούς Νάβας, για να ανοίξει το παιχνίδι και να αποδιοργανωθούν αμυντικά οι Κροάτες, ενώ την ίδια στιγμή ο Σίλβα, παρά το γεγονός ότι πριν την είσοδο του Νάβας έπαιζε δεξί χαφ, δεν πλησίασε τον ασβέστη ούτε μία φορά! Τρίτον, δεν έχει κατασταλάξει στον τρόπο άμυνας. Δεν μπορώ να καταλάβω αν επιθυμεί το μαν του μαν κι αν έχει δώσει εντολή για κλεψίματα στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Για παράδειγμα, στο ματς με τους Κροάτες ποιος μάρκαρε τον Μόντριτς; Και, τέταρτον, εξαιρώντας το ματς με τους Ιρλανδούς, δεν είδα ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, αλλά απλώς ένα ποδόσφαιρο κατοχής -αντίθετα, οι Κροάτες παρουσιάστηκαν διαβασμένοι, με άψογη τακτική, παίζοντας ένα ποδόσφαιρο αναμονής, και μεγάλη πίστη για την πρόκριση. Ομολογώ ότι θα ήθελα να περάσουν οι Κροάτες και οι Ουκρανοί: έβγαλαν πάθος και ορθή τακτική συμπεριφορά. Και επειδή αν δεν το πω, θα σκάσω, οι Ολλανδοί ήταν η χειρότερη ομάδα του τουρνουά. Ξεπέρασαν ακόμα και τους άτεχνους Ιρλανδούς.

Υ.Γ.1 Διαπίστωσα, μόλις πρόσφατα, ότι, για κάποιο λόγο που αγνοώ, ορισμένα σχόλια, ευτυχώς ελάχιστα σε αριθμό, κατέληξαν ως ανεπιθύμητα. Ζητώ συγγνώμη για το μπέρδεμα και σας διαβεβαιώνω ότι ουδεμία πρόθεση μη ανάρτησης των συγκεκριμένων σχολίων υπήρχε.

Υ.Γ.2 Το συγκεκριμένο τραγούδι το υποσχέθηκα σε ένα φίλο. Το ξέρω ότι δεν θα διαβάσει την ανάρτηση -σχεδόν ουδείς φίλος μου τις διαβάζει-, αλλά η υπόσχεση, είναι υπόσχεση.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Η αρχή της ασφάλειας



«Η όλη τέχνη του πολέμου συνίσταται σε μία καλοσχεδιασμένη και εξαιρετικά προσεκτική άμυνα, ακολουθούμενη από μία ταχεία και τολμηρή επίθεση». 
Μέγας Ναπολέων (1769-1821)

Υ.Γ.1 Η Εθνική το πίστευε. Αυτό σημαίνει ότι οι Έλληνες παίχτες και το τεχνικό επιτελείο, είτε διαπίστωσαν τα τακτικά λάθη τους σε πρώτο και δεύτερο ματς και έσπευσαν να τα διορθώσουν, είτε πάσχουν από άγνοια κινδύνου και έλλειψη αυτογνωσίας. Καθώς παρακολουθούσες το ματς, ήσουν βέβαιος ότι αυτή η Εθνική είχε θυμηθεί ότι πρέπει να εκμεταλλευθεί τα ισχυρά της σημεία. Και το έπραξε θαυμάσια. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο η διαχείριση του σκορ από παίχτες και τεχνικό επιτελείο ήταν εντυπωσιακή: σε αυτό συνετέλεσε η νοητική επανάσταση του Κατσουράνη, η αγωνιστική άνοδος του Σαμαρά, ο σεληνιασμός του Καραγκούνη, η αντοχή του Μανιάτη και οι σωστές αντιδράσεις του Σάντος, ο οποίος -επιτέλους!- θύμιζε... Σάντος! Παραχώρησε χώρο στους Ρώσους, τους χάρισε απλόχερα κατοχή, έδωσε βάθος στην άμυνα, αξιοποίησε την τάση των Ρώσων να πυροβολούν σχεδόν από παντού, εκμεταλλεύτηκε το ένα και μοναδικό λάθος της ρώσικης άμυνας, αλληλοκάλυπτε ικανοποιητικά, ενώ οι πτέρυγες μπλόκαραν τους Αρσάβιν και Τζαγκόεφ και τα χαφ τον ενορχηστρωτή Ζιριάνοφ. Μέχρι κι ο Σαμαράς γυρνούσε να καλύψει τον Τζαβέλα, έστω κι αν μάρκαρε χώρο και σπανιότερα παίχτη -αλλά γιατί δεν έπραττε αναλόγως στα ματς με Πολωνία και Τσεχία; Η Εθνική θύμισε εποχές Euro 2004. Αυτή η ομάδα έχει καταργήσει την ποδοσφαιρική λογική. Κάποιες φορές, όσο απεγνωσμένα και να το θέλεις, δεν μπορείς να βρεις εξήγηση. Οι μόνες εξηγήσεις που μπορώ να δώσω ότι οι αντίπαλοί μας εξακολουθούν να μας υποτιμούν κι ότι ο Σάντος μέσα από το κορακίστικο κοστούμι του πρέπει να έκρυβε το καφέ μπουφανάκι που φορούσε στον Π.Α.Ο.Κ. Σαν τον Κλαρκ Κεντ που μέσα από τα ρούχα του κρύβει τη μπλε στολή του Σούπερμαν με το κόκκινο βρακί ανάποδα.

Υ.Γ.2 Περί υποτίμησης, λοιπόν. Οφείλω να δώσω τα σέβη μου στον Ντικ Άντβοκατ για τις δηλώσεις του. Πραγματικός κύριος. Ο Ολλανδός, όμως, αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Ο Σμίτσερ, παλαιός διεθνής της Τσεχίας, δήλωσε ότι η Ελλάδα παίζει αποκρουστικό ποδόσφαιρο. Σίγουρα δεν είναι θεαματικό, αλλά όχι και αποκρουστικό -από πότε η προσήλωση στο τακτικό πλάνο υποδηλώνει αποκρουστικότητα; Αποκρουστικοί ήμαστε στο Euro 2008 στο ματς με τους Σουηδούς κι όχι στο 2004, όπως αρκετοί θέλουν να διαφημίζουν. Η Ελλάδα, όταν παίζει σύμφωνα με τις δυνατότητές της, παρουσιάζει ακριβώς αυτό που μας υπόσχεται· μια δυσκατάβλητη ομάδα με αυτογνωσία που μοχθεί μέσα στο γήπεδο: στο ματς με τους Ρώσους είδαμε την ομάδα που έχουμε, ενώ στα ματς με Πολωνούς και Τσέχους εκείνη που θα θέλαμε να έχουμε. Είναι προφανές, όμως, ότι η κατάκτηση του Euro 2004 έχει τσούξει πολύ κόσμο σε σημείο φθόνου. Δεν πειράζει. Ας ελπίζουμε ότι παρόμοια διάθεση θα δείξει κι ο επόμενος αντίπαλος, ο οποίος, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα είναι οι Γερμανοί. Όπως είχα πει πριν το ματς με τους Ρώσους: «Από τη στιγμή που η Ελλάδα έχει ένα αστέρι στη φανέλα της, πραγματικά όλα γίνονται!». Έστω, λοιπόν, ότι πέφτουμε με τους Γερμανούς. Τι κάνουμε; Μία λύση είναι να δεχτούμε την δεδομένη ανωτερότητα των αντιπάλων και να παραταχθούμε περίπου όπως στο ματς με την Αργεντινή στο Μουντιάλ του 2010, όποτε χάσαμε με ένα αξιόλογο σκορ της τάξης του 2-0. Δεύτερη λύση να κάνουμε τον σταυρό μας: αν οι Γερμανοί έχουν όρεξη, δεν μας γλιτώνουν ούτε οι διαπραγματεύσεις του Αλέξη. Τρίτη λύση να ακολουθήσουμε την κλασική συνταγή, όπως ακριβώς συνέβη με τη Ρωσία, και να ανάψουμε μπουρλότο: να προσπαθήσουμε να χαμηλώσουμε το τέμπο, να ρίξουμε τον μεταβολισμό, να μπλοκάρουμε τα ατού των αντιπάλων (π.χ. Γκόμεζ, Οζίλ, Σβαϊνστάιγκερ) και να χτυπήσουμε σε ανύποπτη στιγμή. Με δυο λόγια να εφαρμόσουμε την αρχή της ασφάλειας του Μεγάλου Ναπολέοντα και να την πιστέψουμε. Και σε καμία περίπτωση, η Εθνική ομάδα δεν πρέπει να ασχοληθεί με τις πολιτικές προεκτάσεις του ματς: αυτό είναι δουλειά των δημοσιογράφων και του κοινού.

Υ.Γ.3 Μολαταύτα, δεν είμαι σίγουρος ότι αξίζαμε την πρόκριση -σίγουρα αξίζαμε τη νίκη, αλλά η πρόκριση από έναν όμιλο δεν εξαντλείται μοναδικά από το αποτέλεσμα ή την εμφάνιση ενός ματς. Και δεν μπορώ να δεχτώ την αφελή άποψη ότι από τη στιγμή που προκριθήκαμε, ήμαστε άξιοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις ισχυρές μεταπτώσεις στην απόδοση μεταξύ πρώτου και δευτέρου ημιχρόνου, το λάθος στήσιμο από το τεχνικό επιτελείο, την τακτική συμπεριφορά ορισμένων παιχτών: ένας καλός προπονητής, ακόμα κι αν έχει κερδίσει ή προκριθεί η ομάδα του οφείλει να επανεξετάσει τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν στο χόρτο και να προσπαθήσει να τα λύσει -οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί μπορούν να χαρούν με την πρόκριση, όντας ήσυχοι για τέτοια ανινίγματα και απαντήσεις.

Υ.Γ.4 Το Euro μέχρι στιγμής κρύβει πολλές συγκινήσεις σε επίπεδο τακτικής και αποτελεσμάτων. Σίγουρα, απουσιάζουν οι παίχτες που θα πάρουν την ομάδα στις πλάτες του και δεν βλέπεις πολλές προσωπικές ενέργειες, αλλά νομίζω ότι η ποιότητα του τουρνουά υπερβαίνει το μέσο όρο των προσδοκιών μας. Για παράδειγμα, ποιος περίμενε ότι η Τσεχία που έφαγε τέσσερα γκολ από τους Ρώσους, θα προκρινόταν ως πρώτη; Ποιος περίμενε ότι οι Ρώσοι θα αποκλειόντουσαν, πληρώνοντας το Χ με τους Πολωνούς; Ποιος περίμενε ότι η Ελλάδα, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά, θα περνούσε στην επόμενη φάση; Υπάρχει και συνέχεια. Ποιος περίμενε ότι οι Ολλανδοί θα βρισκόντουσαν με το ένα πόδι και τα τέσσερα δάχτυλα του άλλου ποδιού εκτός Euro; Ποιος περίμενε ότι ο Πραντέλι θα ξεκινούσε με τρία σέντερ μπακ; Ποιος περίμενε ότι ο πρακτικός Χόντγκσον θα κατάφερνε να προκρίνει τον τακτικό ρεαλισμό και να προσδώσει ταυτότητα στην Αγγλία; Ποιος περίμενε ότι υπάρχει ποδοσφαιρικό γήπεδο με άρτια εξοπλισμένο κομμωτήριο; Για αυτό γουστάρω Εuro. 

Υ.Γ.5 Πριν περάσουμε στο τραγούδι της ανάρτησης, δηλώνω για πολλοστή φορά ότι μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει τέτοιες στιγμές και να σε απογειώσει συναισθηματικά. Άντε και καμιά μπομπάτη γκόμενα ή ένα παγωτό με μια μπάλα bitter σοκολάτα και μια μπάλα καϊμάκι. Και τώρα, ακούμε ένα από τα καλύτερα hard rock κομμάτια όλων των εποχών. Αφιερωμένο στον μπασκετικό άθλο του 1987 που πριν λίγες μέρες είχε επέτειο. Από τους Europe.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Γκρεμός ή ρέμα;

Η χρόνια έκθεση στην εξουσία εκφυλίζει ιδέες, πολιτικές, πρόσωπα. Κάποια στιγμή έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Είναι άκρως φυσιολογικό. Είναι αναπόφευκτο. Αυτό, όμως, που υπεισέρχεται στη σφαίρα του παραλόγου, είναι η συμπεριφορά όλων εκείνων που θεωρούν ότι θα κυβερνούν για πάντα. Και κάνουν ή λένε ό,τι θεωρούν απαραίτητο, προκειμένου να γαντζωθούν στην καρέκλα που τους έδωσε απλόχερα ο ελληνικός λαός. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Από τον τέως Υπουργό Υγείας, Αντρέα Λοβέρδο, που έσπευσε να κατηγορήσει τον αντίστοιχο Υπουργό για τα χάλια της Υγείας; Από τον Μπένι που χαρακτήρισε το κόμμα του Τσίπρα υπεύθυνο για την κρίση; Από τον Αντωνάκη που ξαφνικά τον έπιασε ο πόνος για την πατρίδα; Μα, ποιον πείθουν αυτοί οι άνθρωποι; Εξάλλου, πώς να τον πείσουν; Με τι επιχειρήματα; Με τη γλυκόπικρη καραμέλα ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν έχει σχέδιο; Δηλαδή η Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνούσαν, είχαν σχέδιο; Κοροϊδευόμαστε; Σαν τους δημοσιογράφους που αποκαλούν φασιστικό κόμμα τη Χρυσή Αυγή και θεωρούν ότι αυτόματα πείθεται ο κόσμος για την ορθότητα των λόγων τους. Αναφέρομαι στους ίδιους δημοσιογράφους που έχουν κηρύξει επικοινωνιακό πόλεμο στη Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν είναι φασιστικό;


Σηκώθηκε, λοιπόν, ο Κασιδιαρης, έριξε δυο ανάποδες στην Λιάνα και ο κόσμος αντέδρασε, θετικά και αρνητικά. Από το Τουίτερ. Μην γελάτε. Τα tags των Κασιδιάρη και Κανέλλη βρέθηκαν στην πρώτη δεκάδα παγκοσμίως (!). Έτσι είναι, όμως, ο Έλληνας. Τουιτάρει, μετατρέπεται σε χούλιγκαν πληκτρολογίου και μπινελικώνει τους πολιτικούς από το καφενείο, θεωρώντας ότι καθ' αυτόν τον τρόπο εκπληρώνει το πολιτικό και κοινωνικό του χρέος -φευ! Στο τσακίρ κέφι πάει στη Βουλή και πετάει και δυο μουντζίδια. Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της παράνοιας; Συνεπώς, θα αλλάξουν οι αντιλήψεις μετά τις εκλογές; Απίθανο! Τα μυαλά δεν αλλάζουν. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αν είσαι ηθικά ακρωτηριασμένος, τέτοιος θα παραμείνεις. Κι όμως, η λύση έγκειται ακριβώς σε αυτό το σημείο: την αλλαγή. Την νοητική αλλαγή. Αν δεν αρχίσουμε να φερόμαστε ως άνθρωποι, κι όχι σαν άνθρωποι, δεν υπάρχει μέλλον -ούτε παρόν.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς. Η φτώχεια και το τραγικό έλλειμμα έμπνευσης αντιστοιχούν σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο -η οικονομική φτώχεια είναι προέκταση κι όχι πρωτογενές αίτιο: όταν τα δύο μεγάλα κόμματα, μετά από παλινωδίες και υπαναχωρήσεις, συμφώνησαν, έστω και με αυτόν τον αξιοπερίεργο τρόπο, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της Ελλάδος, σε συνεννόηση με την Ευρώπη, τα έριξαν όλα στους κακούς ξένους και το Μνημόνιο, αντί να πουν ότι αυτό είναι μια ανάγκη, την οποία επέβαλαν, καθαρά και ξάστερα θα μπορούσα να προσθέσω, οι δικές μας κάκιστες πολιτικές του παρελθόντος. Ξέφυγα, όμως. Το παθαίνω συχνά. Λέγαμε για την προκληθείσα φθορά της εξουσίας. Ανοίγεις, λοιπόν, την τηλεόραση να παρακολουθήσεις κανά ντοκιμαντέρ με ζαρκάδια και ιππόκαμπους και πέφτεις σε πολιτική εκπομπή με ελέφαντες και καρχαρίες. Και τι παρατηρείς; Εν αρχή, τσιρίδες, τσαμπουκάδες και μπόλικη ειρωνεία -κατά τους πολιτικούς, το πιο δυνατό επιχείρημα είναι τα ντεσιμπέλ της φωνής τους: έτσι ορίζεται ο διάλογός τους. Και, όπως είπαμε παραπάνω, πέφτει και καμιά ψιλή -μόδα είναι θα περάσει, αλλά ποια είναι η διαφορά της σωματικής βίας από τη λεκτική και την οικονομική βία που επί χρόνια ασκούν οι κυβερνώντες; Τύφλα να έχουν οι Αρειανοί και οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες. Μπροστά στους πολιτικούς οι οπαδοί μοιάζουν με γατάκια. Και σε τελική ανάλυση, ας απαγορευτούν οι μετακινήσεις πολιτικών. Όπως δεν πάνε οι Αρειανοί στην Τούμπα και υποχρεώνονται να βλέπουν το ματς από την καφετέρια ή το σπίτι τους έτσι και οι πολιτικοί να εκφράζουν τις απόψεις τους από το γραφείο ή την οικία τους. Κι αν πρόκειται για κάποιο τελικό κυπέλλου, σαν να λέμε ένα debate πολιτικών, ας οριοθετήσει ο Μπιτσαξής κενές ζώνες κι ας ακροβολίσει διμοιρίες Μ.Α.Τ. μέσα στο στούντιο.


Έπειτα, κανείς δε λέει τι θα γίνει. Ή τι μπορεί να γίνει. Αντιθέτως, όλοι λένε τι θα ήθελαν να γίνει
. Και το μέλλον της χώρας -το δικό μας μέλλον- περιστρέφεται γύρω από έναν ατέρμονα κύκλο συζητήσεων, γεμάτο εκβιαστικά και εκφοβιστικά διλήμματα, ο οποίος εξαντλείται στο ποιος έφταιξε, στο ποιος φταίει και στο ποιος θα φταίξει. Με τους πολιτικούς να αποποιούνται τις ευθύνες που τους αναλογούν. Και δεν εννοώ στα λόγια, αλλά στις πράξεις. Για παράδειγμα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατεβάζει τον Παπακωνσταντίνου. Σαν να σου λέει μέσα στα μούτρα σου: «Έλληνα ψηφοφόρε, σε γράφουμε στα παπάρια μας». Και ξέρετε  τι είναι να σε γράφει στα παπάρια του το πολιτικό θωρηκτό που ακούει στο όνομα Βενιζέλος; Ο Σαμαράς έφερε πίσω την Ντόρα, η οποία, όντας Πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε, είχε δηλώσει: «Τα δυο μεγάλα κόμματα φταίνε για την κατάντια της χώρας». Αλλά τι ψάχνω να βρω κι εγώ; Προσωπικά απαλλάσσω τον Σαμαρά λόγω παράνοιας. Τον πολιτικό εννοώ -ο ποδοσφαιριστής νομίζει ότι κερδίζει ο έχων την ομορφότερη κόμμωση κι όχι την καλύτερη τακτική. Η Παπαρήγα έχει βολευτεί στη θέση της χαλαρής αντιπολίτευσης και με όπλα την ξύλινη γλώσσα, την κυνικότητα και το λεξιλόγιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κάθεται και παρατηρεί σαν ουδέτερος παρατηρητής τα τεκταινόμενα. Τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχουν ήδη ανασκευάσει τις δηλώσεις τους περί των δράσεων κατά των Μνημονίων και μάλιστα περνάνε στην αντεπίθεση, λέγοντας ότι ουδέποτε προέβησαν σε τέτοιες κουβέντες. Μολαταύτα, ο Τσίπρας, χρησιμοποιώντας μια ωραιοποιημένη γλώσσα και εξαπολύοντας στοχευμένα πυρά προς τον Αντωνάκη, φαίνεται να παίρνει τα ηνία της κούρσας -αλλά για ποια κούρσα μιλάμε;

Το χειρότερο είναι ότι Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξακολουθούν να φέρονται, λόγω πολιτικής αδράνειας και έλλειψης αυτοκριτικής, σαν κόμματα εξουσίας. Το χείριστο είναι ότι ακόμα δεν το έχουν αντιληφθεί -το έχουν αντιληφθεί όλοι οι υπόλοιποι. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Και ποιος θα το αναπληρώσει; Από την μία πλευρά δεν μπορείς να επιβραβεύσεις και να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης σε όλους αυτούς που έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο κι από την άλλη δεν σου πάει η καρδιά να εκλέξεις ένα πολιτικά ανώριμο αγόρι, επειδή μιλάει με ωραίο ύφος -προσωπικά ουδείς με εκφράζει. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο εκλογικό αποτέλεσμα ή στο Σύνταγμα, αλλά στην έλλειψη ικανών, ηθικών και δίκαιων ανθρώπων. Στην έλλειψη ηγετών. Και, για μία ακόμη φορά, δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς -θυμηθείτε τι ανέφερα πιο πάνω: πρέπει να λειτουργούμε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Και τώρα ξεχάστε όλα όσα έχω γράψει. Ορισμένες φορές δεν υπάρχουν έξυπνες ατάκες για να περιγράψεις μια (δυσχερή) κατάσταση, ούτε εύστροφα αποφθέγματα. Μπορεί να τα κάνεις όλα σωστά και να αναρωτιέσαι τι πηγαίνει στραβά. Μόνο που στη δικιά μας περίπτωση, τα κάνουμε όλα λάθος. Και τώρα, αποφασίστε: γκρεμός ή ρέμα;

Υ.Γ.1 Παρακολούθησα το Ολλανδία - Γερμανία και ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από τον Φαν Μάαρβικ. Ήταν παντελώς αδιάβαστος λες και δεν πήρε πρέφα τα λάθη της πρώτης αγωνιστικής! Λες και δεν πήρε πρέφα ότι έπαιζε με τους Γερμανούς! Τρομερά αφελές στήσιμο από τον Ολλανδό προπονητή: ασύνδετες γραμμές, έλλειψη συνεργασίας, μηδενικές αλληλοκαλύψεις και άκρατη φλυαρία. Σε έπιανε θλίψη να βλέπεις τους Ολλανδούς να παίζουν άμυνα σε στυλ Κατσουράνη: μαρκάρουμε, δείχνοντας από μακριά. Μέχρι κι ο Φαν Μπόμελ έγινε σοφτ παίχτης! Τολμώ να πω ότι η Γερμανία πήρε άνετα το ματς. Το συγκρότημα του Λεβ έχει ξεδιαλύνει ρόλους και ακολουθεί πιστά το πλάνο: όποτε πρέπει παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας κι όποτε χρειάζεται ποδόσφαιρο αναμονής. Θα έχει τρομερό ενδιαφέρον να περάσουμε τους Ρώσους -άγνωστο το πως- και να πέσουμε πάνω στα panzer...

Υ.Γ.2 Οι προσφυγές σκάνε σαν πυροτεχνήματα, ο Αθανασιάδης είπε ότι θα πουλήσει το αμάξι του για να δώσει λεφτά στους παίχτες (!), ο Κόντης σταμάτησε να κάνει δηλώσεις, ο κόσμος έχει ξενερώσει τα μπούνια κι ο Τσαλτίδης μετατρέπεται σε Αρειανάρχης. Καλά πάμε.

Υ.Γ.3 Ο Andreas Kisser, κιθαρίστας των Sepultura, έσκασε μύτη στη Σουηδία με φανέλα ελληνικής ομάδας. Α.Ε.Λ., κουλτούρα... Sepultura!

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Οι Χαϊλάντερ και η πρώτη γεύση

Τι γεύση μας έχουν αφήσει οι πρώτοι αγώνες; Και ποια είναι τα φόντα της Εθνικής; Προτού απαντήσω, πρέπει να αναφερθώ σε δυο γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Πρώτον, απευθυνόμενος προς όλους τους οπαδικούς διαιτητολάγνους, παρατηρείται, για πολλοστή φορά, ότι το ελληνικό πρωτάθλημα δεν αποτελεί τη μοναδική περίπτωση εσφαλμένων διαιτητικών αποφάσεων. Έχουμε πει στο παρελθόν ότι όποιος πραγματικά παρακολουθεί ξένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, γνωρίζει πλήρως πως το να γίνουν λάθη είναι αναπόφευκτο. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στο φετινό Euro. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στα Μουντιάλ. Το ίδιο ακριβώς γίνεται σε όλες τις διοργανώσεις. Συνεπώς, είναι προφανές ότι κλώνοι του Γιάχου, υπάρχουν πολλοί. Δεύτερον, αν κάποιος ποδοσφαιριστής θέλει να αποτυπωθεί στην ιστορία του ποδοσφαίρου και να αποκομίσει ποδοσφαιρική αθανασία υπάρχει μόνο μία λύση: τα Euro και τα Μουντιάλ -προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις όπως ο Ουαλός Γκιγκς. Γιατί το γράφω αυτό; Θα το καταλάβετε παρακάτω. Έχουμε πει, εξάλλου, ότι αυτές οι διοργανώσεις αποκαθηλώνουν πολλά hot ονόματα του ποδοσφαίρου.

1ος Όμιλος

Ήταν προφανές ότι ήμαστε αδιάβαστοι. Συν τοις άλλοις, πώς καταλάβαινες ότι το παιχνίδι είχε ξεφύγει από τον έλεγχό μας; Πολύ απλά, απλούστατα, παρατηρούσες τον Κατσουράνη, ο οποίος αναγκάστηκε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια να γυρίσει, τρέχοντας παρακαλώ, να καλύψει το άκρο της άμυνας. Και όχι δεν εννοώ το αριστερό, όπου ο Χολέμπας είχε στοχοποιηθεί από τους Πολωνούς, αλλά εκείνο του Τοροσίδη. Και ερωτώ: ποιος βοηθούσε τον Χολέμπας; Ουδείς! Έχουμε αργούς παίχτες και αργή ομάδα: το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο, αλλά στη δίκη μας περίπτωση εφαρμόζεται πλήρως. Τα χαφ στο κέντρο δεν μπορούσαν να κόψουν τον ενθουσιασμό των Πολωνών, δεν αλληλοκάλυπταν και παρέλυαν την ομάδα ανασταλτικά και επιθετικά -μοναδική όαση ο Μανιάτης, ο οποίος, όμως, από όσο γνωρίζω, έχει δυο πνευμόνια κι όχι έξι. Και δεν έφτανε μόνο ότι δεν είχαμε διαβάσει για το διαγώνισμα, αλλά δεν είδα και εσωτερικές αλλαγές τακτικής από τον πάγκο. Τα λάθη διορθώθηκαν καθαρά από συγκυρίες. Πρώτον, με το που σκόραραν οι Πολωνοί, έριξαν τους ρυθμούς και προσπάθησαν να κρατήσουν το σκορ, θεωρώντας ότι οι Έλληνες (sic!) είναι ακίνδυνοι -ασχέτως αποτελέσματος η λογική των Πολωνών του ''πάω για το 1-0 και κωλοκάθομαι'' ήταν εσφαλμένη. Εν μέρει, είχαν δίκιο, καθώς ο Σαμαράς περνούσε την μπάλα για γκόμενα και ήθελε να την κρατάει συνεχώς στην αγκαλιά του, ο Νίνης φαίνεται σαν παλαίμαχος που δεν μπορεί να τρέξει στον ασβέστη ή να κρατήσει μπάλα κι ο Γκέκας δεν τροφοδοτήθηκε. Ωστόσο, είναι προφανές ότι μας υποτίμησαν: η Εθνική στα λίγα τετραγωνικά και στο χαμηλό τέμπο λειτουργούσε -πάντοτε λειτουργεί!- ικανοποιητικά, έστω κι αν αγωνιζόταν με δέκα παίχτες -είναι προφανές ότι η αποβολή του Παπασταθόπουλου έδωσε εξτρά κίνητρο στην Εθνική, την χαλύβδωσε και την απελευθέρωσε από το άγχος της πρεμιέρας. Δεύτερον, οι αλλαγές του Σάντος, αν και η δεύτερη δεν ήταν ορθολογική καθώς έπρεπε να βγει ο Σαμαράς κι όχι ο Γκέκας, έπιασαν τόπο. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι αλλαγές, πρωτίστως οι εξωτερικές, είτε για λόγους τακτικής είτε για λόγους αναγκαιότητας, εμπεριέχουν αρκετό ρίσκο: αυτό που έχει στο μυαλό του ο προπονητής, το οποίο ουδείς άλλος γνωρίζει παρά εκείνος κι ο βοηθός του, δεν εφαρμόζεται πάντα στο χόρτο. Θέλω να πω ότι άλλες φορές βγαίνουν, άλλες φορές βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο. Εν προκειμένω, μας βγήκαν. Ο Κυριάκος προσέδωσε πάθος και δύναμη. Ο Σαλπιγγίδης σκόραρε, κέρδισε πέναλτι και έκανε άνω κάτω την άμυνα των Πολωνών. Και, τέλος, ο Φορτούνης έδειξε ποδοσφαιρική ωρίμανση: κινήθηκε εξαιρετικά στον χώρο, δεν κρύφτηκε και έβγαλε ωραίες μπαλιές, ακόμα και κάθετες που τόσο λείπουν από την ομάδα. Το αποτέλεσμα; Η ομάδα συντονίστηκε και οι Πολωνοί απορρυθμίστηκαν. Φαίνεται ότι κι αυτοί αδιάβαστοι ήταν. Κι αν ο Καραγκούνης ήξερε πως να εκτελεί πέναλτι, τότε η κατάσταση στον όμιλο θα ήταν ξεκαθαρισμένη σε μεγάλο βαθμό: η στάση του σώματος του παίχτη μαρτυρά το που θα στείλει την μπάλα. Επομένως, τι γεύση μου άφησε η Εθνική; Στο πρώτο μέρος εμφανίστηκε η ομάδα που θα θέλαμε να έχουμε, ενώ στο δεύτερο εκείνη που έχουμε. Ευτυχώς. Και ποια είναι τα φόντα; Κερδίζεις την Τσεχία -αίνιγμα οι επιλογές του Σάντος- και δίνεις τα πάντα όλα απέναντι στους Ρώσους.


Όσο για το επόμενο ματς του ομίλου, συνέβη το αναμενόμενο και το λογικό. Η Ρωσία σάρωσε την Τσεχία και έδειξε ιδιαίτερα μάχιμη και ορεξάτη: άριστη εκμετάλλευση των κενών χώρων, πολύ τρέξιμο, ακόμα και χωρίς την μπάλα, και ιδανική αποτελεσματικότητα. Όμως, άργησε χαρακτηριστικά να μπει στο κλίμα του ματς και θα μπορούσε να το πληρώσει. Οι Τσέχοι έδειξαν ότι βρίσκονται σε στάδιο ανασυγκρότησης κι ότι δεν έχουν το know how. Αφήστε που οι μπαρουτοκαπνισμένοι παίχτες της ομάδας (Ροζίτσκι και Μπάρος) έδειξαν ποδοσφαιρικά υπέργηροι και ξεζουμισμένοι κι όχι ποδοσφαιρικά ώριμοι ή έμπειροι. 

2ος Όμιλος

Το πρώτο μπαμ, αν μπορούμε να το αποκαλέσουμε έτσι, συντελέστηκε από τους Δανούς. Ο περισσότερος κόσμος είχε ξεγράψει εξαρχής του Δανούς, τους οποίους θεωρούσε πρώτο φαβορί για να δεχτούν τα περισσότερα γκολ στη διοργάνωση! Κι αυτοί, με όπλο το κεντρικό αμυντικό δίδυμο (Άγκερ και Κιάερ), τον Γιάκομπσεν (κλώνος του Καφού), τον Κβιστ, που τρόμαξε μέχρι και τον Φαν Μπόμπελ, και τον σκόρερ Κρον-Ντέλι, μπήκαν στο γήπεδο και κέρδισαν τους φλύαρους Ολλανδούς: όταν επιχειρείς 28 τελικές προσπάθειες και τελικά δεν σκοράρεις, τότε είναι προφανές ότι κάτι πάει στραβά -το σίγουρο είναι ότι οι Ολλανδοί χρειάζονται μαθήματα αγωνιστικής πειθαρχίας, ομαδικότητας και αλληλοκάλυψης. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπαιξαν καλύτερα. Ήταν επιθετικοί, ορμητικοί και απειλούσαν με κάθε λογής τρόπο (εντός μεγάλης περιοχής, εντός μικρής περιοχής, κεφαλιές, μακρινές τορπίλες). Προσπάθησαν να φανούν ισοπεδωτικοί και να κάνουν επίδειξη ατομικών ικανοτήτων. Και, ίσως, αυτό να ήταν το μεγαλύτερό τους πρόβλημα: το γεγονός ότι οι ομάδες είχαν παρόμοια ποσοστά κατοχής, αποκαλύπτει την ευκολία με την οποία κράτησαν μπάλα οι Δανοί, ενώ, παράλληλα, φανερώνει την ανυπομονησία των Ολλανδών -ο Ρόμπεν πρέπει να γίνει πιο ομαδικός, ο Φαν Πέρσι πιο αποτελεσματικός, ο Σνάιντερ πιο ορεξάτος: το σύνολο του Φαν Μάαρβικ πρέπει να καταστεί πιο συνεργάσιμο και υπομονετικό. Εν τέλει, το τελικό αποτέλεσμα αδικεί τους ''Οράνιε'', αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ: δεν κερδίζει πάντα, σχεδόν πάντα, ο καλύτερος.

Και πάμε στο Γερμανία - Πορτογαλία. Το ματς διεξήχθη στο Arena Lvil, στην Ουκρανία. Πρέπει να είναι το μοναδικό γήπεδο στον κόσμο που στα αποδυτήρια υπάρχει οργανωμένο κομμωτήριο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Βλέπεις, λοιπόν, τον ιματασιόν Ρονάλντο να βγαίνει στο γήπεδο και το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση είναι το μαλλί του που έμοιαζε σαν βοϊδογλυψιά. Τελειώνει το πρώτο ματς, γίνεται ό,τι γίνεται και μπαίνουν οι παίχτες στα αποδυτήρια. Ξεκινά το δεύτερο μέρος, βγαίνει ο Ρονάλντο από τα αποδυτήρια και τον βλέπεις με μαλλί καρφάκια και κουρεμένο! Και τώρα, προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε το μέγεθος της  τρέλας. Την ώρα που ο Πάουλο Μπέντο, ευχόμενος να μην φτάσει η μπάλα στο κεφάλι του Γκόμεζ, εξηγούσε στον Περέιρα πως να προσέχει τις επελάσεις του Λαμ και του Ποντόλσκι, στον Κοεντράο να μην αφήνει τόσο συχνά τη θέση του, στον Μπρούνο Άλβες να λειτουργεί ως λίμπερο πίσω από τον Πέπε, στον Νάνι ότι πρέπει να μπουκάρει περισσότερο, στον Πόστιγκα ότι πρέπει να κρατάει μπάλα και να μην πανικοβάλλεται, και στον Μουτίνιο να μετατραπεί σε Ντέκο και να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες στο χώρο της μεσαίας γραμμής, ενώ συγχρόνως έδινε συγχαρητήρια στον Πέπε για την ώριμη εμφάνιση του και στους Βελόζο και Μεϊρέλες για την τακτική τους συμπεριφορά στα κεντρικά χαφ, κάποιος καθόταν στο κομμωτήριο των αποδυτηρίων και άλλαζε κόμμωση. Άντε να πάρεις μετά στα σοβαρά τον Ρονάλντο και την ομάδα της Πορτογαλίας. Θυμάστε που λέγαμε στην εισαγωγή για ποδοσφαιρική αθανασία; Ο Κριστιάνο μόλις έγινε αθάνατος. Για την αψεγάδιαστη ποζεριά του. Πάλι καλά που δεν σκόραρε, διότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να βγει στις κάμερες και να δηλώσει με στόμφο: «Πάρτα Μέσι! Εγώ σκόραρα, η ομάδα σου δεν πέρασε καν στα τελικά!». Και για να σοβαρευτώ, η Γερμανία προσπάθησε να παίξει -και πράγματι έπαιξε- ποδόσφαιρο κατοχής, το οποίο, όμως, έμοιαζε περισσότερο με ποδόσφαιρο υπομονής παρά με πρωτοβουλίας: φάνηκε ικανοποιημένη και με το Χ και ελαφρώς ανέτοιμη, αλλά φρονώ ότι θα βρει ρυθμό -πάντα βρίσκει. Η Πορτογαλία περίμενε κάποια μαγική ενέργεια από τον Κριστιάνο, η οποία, πλην ενός πολύ δυνατού σουτ, δεν ήρθε ποτέ, έχει σοβαρότατο πρόβλημα στον δημιουργικό και επιθετικό τομέα (δεν υπάρχουν πλέον Παουλέτα, Ντέκο, Ρουί Κόστα και Φίγκο), αλλά τουλάχιστον ανασταλτικά και αμυντικά βρίσκονται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Τα αντιαρματικά τους, πάντως, δεν μπόρεσαν να τρυπήσουν την θωράκιση των  panzer.

3ος Όμιλος

Και φτάνουμε στον δεύτερο αθάνατο του τουρνουά. Έχεις ήδη απολαύσει το μεγαλείο του Κριστιάνο, αλλά δεν χορταίνεις. Μόλις βλέπεις τον Τόρες, χαμογελάς. Τι να σου θυμίζει, όμως;

  1. Μια κούκλα Μπάρμπι;
  2. Τον  Τοτσέ;
  3. Τον κλώνο του Γιούρκα Σεϊταρίδη που έχει ξεχάσει ότι επαγγέλλεται ποδοσφαιριστής;
  4. Το μέγα σκάνδαλο του Ντελ Μπόσκε που τον προτίμησε αντί του εξαιρετικού φέτος Ρομπέρτο Σολδάδο; 
Ορίστε την επιλογή σας και το συζητάμε. Τέλος πάντων. Ας πάμε και στο ματς -αν και καθοδόν θα συναντήσουμε άλλον έναν Χαϊλάντερ. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι Ιταλοί δεν είναι αφελείς. Ξέρουν να αμύνονται, να κόβουν τον ρυθμό με φάουλ, να ανεβάζουν το τέμπο, να ανοίγουν το πλάτος, να επιτίθενται αιφνιδιαστικά. Ο Πραντέλι εφήρμοσε ένα σχήμα με τρία σέντερ μπακ, τοποθετώντας τον Ντε Ρόσι ως δεκάρι της αμυντικής της γραμμής, και ενισχυμένη μεσαία γραμμή: ο άξονας των Ιταλών έκανε πολύ δουλειά και μπλόκαρε τα κεντρικά χαφ της Ισπανίας, τα οποία δεν γνώριζαν τον ρόλο τους -οι Ιταλοί δεν έδειξαν φόβο και πίστευαν την νίκη. Ακόμα και ο υπολογιστής Τσάβι παρουσιάστηκε μπερδεμένος, ενώ οι Ισπανοί, παρόλο που θα μπορούσαν να ταλαιπωρήσουν τις πτέρυγες των αντιπάλων τους, δεν επιχείρησαν να απλώσουν ιδιαίτερα το παιχνίδι τους: το 4-6-0 που όρισε ο Ντελ Μπόσκε δεν περιλάμβανε επελάσεις των ακραίων μπακ, ούτε καν του Άλμπα, δεν ενθάρρυνε το σπάσιμο μπάλας από τον Μπούσκετς προς τα πλευρά, δεν βρήκε ουσιαστική εφαρμογή για τον Φάμπρεγας, ο οποίος, παρά το γκολ που πέτυχε, αγωνίστηκε ανεπιτυχώς ως ψευτοεννιάρι, και, τέλος, μόνο ο Ινιέστα φάνηκε ενήμερος για το τι έπρεπε να κάνει μέσα στο γήπεδο, καθώς κι ο Νάβας που μπήκε στη θέση του Σίλβα. Ο Ντελ Μπόσκε ενδεχομένως να αισθάνεται πίκρα για το αποτέλεσμα, λόγω και των χαμένων ευκαιριών, αλλά δεν θα έπρεπε: οφείλει να προσθέσει στο παιχνίδι του νέα τακτικά στοιχεία, εύκολα αφομοιώσιμα από τους παίχτες. Από την άλλη πλευρά του λόφου, ο αειθαλής Πίρλο με τον Μότα και τον Μαρκίσιο να αγωνίζονται μπροστά του, ακόμα και να μετατρέπονται σε κρυφοί επιθετικοί, έφθειραν το passing game των Ισπανών και τους προσέδωσαν ανασφάλεια και εκνευρισμό -η κατοχή των Ισπανών έφτασε στο 60%, αλλά ήταν ανούσια. Η είσοδος του μπόμπερ Ντι Νατάλε στη θέση του ανεκδιήγητου Μπαλοτέλι ήταν το κερασάκι στην τούρτα -αν, αντί για τον Κασάνο, υπήρχε ένα σοβαρός επιθετικός, τότε το ματς θα είχε κλειδώσει. Ας σταθούμε, όμως, στον Μπαλοτέλι. Συμπεριφέρεται σαν ανώριμο παιδάκι που αγωνίζεται σε αλάνα και θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος όλων. Και μιλάμε για έναν παίχτη που έχει δηλώσει ότι είναι παιχταράς κι ότι αξίζει την χρυσή μπάλα. Πραγματικός αθάνατος κι αυτός. Της έλλειψης αυτογνωσίας. Είμαι σίγουρος ότι ο Πραντέλι θα αναθεωρήσει αρκετά μέσα στο μυαλό του, όσον αφορά την στελέχωση της επιθετικής γραμμής, αλλά ελπίζω να μην πράξει το ίδιο με το σχήμα που επέλεξε: μου αρέσει ιδιαίτερα η διάταξη με τρία σέντερ μπακ και θεωρώ ότι η Ιταλία μπορεί να το εφαρμόσει ικανοποιητικά.

Η τελευταία ετυμηγορία αφορά το Κροατία - Ιρλανδία. Γνωρίζουμε ότι οι Κροάτες είναι ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Ότι είναι σοφτ και γρήγορη ομάδα. Αποπροσανατολίζεται εύκολα. Επίσης, γνωρίζουμε ότι έχει ντελικάτους παίχτες που μπορούν ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσουν και να πετύχουν γκολ. Με τον Μόντριτς να επωμίζεται, σχεδόν άψογα, τον ρόλο του play maker και να λειτουργεί σαν θερμοστάτης ανάμεσα στις δυο πτέρυγες, τα πράγματα πήραν την αναμενόμενη τροπή. Για μια στιγμή, όμως. Ποιος μάρκαρε τον Μόντριτς; Εγκληματικό λάθος από τον Τραπατόνι που δεν έριξε κάποιον μαντουμανίστα πάνω στον Κροάτη, προτιμώντας να πιάσει χώρο -ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Το 4-4-2 της Ιρλανδίας στηριζόταν στην δύναμη, στην άγνοια κινδύνου και στην τακτική πειθαρχία, αλλά τα προαναφερθέντα στοιχεία δεν μπορούν να υποκαταστήσουν πλήρως, αν και το έχουμε δει ορισμένες φορές, την τεχνική ανεπάρκεια: η αμυντική γραμμή κάθε φορά που πιεζόταν από τους παίχτες του Μπίλιτς μετέτρεπε την μπάλα σε ρουκέτα εδάφους-πτηνού, ενώ δεν μπορούσε να παίξει με ''την μπάλα κάτω''. Μολαταύτα, η τακτική προσήλωση ήταν ικανοποιητική: η ομάδα φαίνεται ότι είναι δουλεμένη κι ότι διακατέχεται από τακτικό ρεαλισμό. Το μοιραίο, πάντως, προήλθε από ένα ισχυρό της σημείο: τις εναέριες μονομαχίες -γνωρίζω, όμως, ότι υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις για τους παράγοντες που διαμόρφωσαν το αποτέλεσμα. Και ποιο είναι το παράδοξο; Ότι στην επίθεση έπαιρνε τις κεφαλιές και στην άμυνα τις έχανε! Εν κατακλείδι, η Κροατία πήρε αυτό που ήθελε και ετοιμάζεται για μεγάλα ματς απέναντι σε Ιταλία και Ισπανία, ενώ η Ιρλανδία φαίνεται ότι ετοιμάζεται για ηρωικές μάχες.

Υ.Γ.1 Ετοιμαστείτε απόψε για τον τέταρτο αθάνατο της παρέας: τον Σουηδό μυτόγκα.

Υ.Γ.2 Θλίβομαι βαθύτατα από τα τεκταινόμενα της πολιτικής σκηνής και του κοινωνικού στίβου. Έχω πει και γράψει εκατοντάδες φορές ότι η κρίση (ή ''κρίση'') είναι πρωτίστως κρίση αξιών, ιδεών, φαντασίας και αποφασιστικότητας. Και το χειρότερο; Συμβιβαζόμαστε με αυτό.

Υ.Γ.3 Όταν ακούτε τη λέξη ''Χαϊλάντερ'', δεν σας έρχεται το παρακάτω τραγούδι στο μυαλό; Ελάτε, παραδεχτείτε το.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Δύο τα ερωτήματα

Στη ζωή μου, όσος καιρός κι αν έχει περάσει, δεν μπορώ να χωνέψω ορισμένα πράγματα. Να τα συνειδητοποιήσω. Θα ξεπεράσω τα προσωπικά μου ζητήματα και θα σταθώ σε θέματα που όλοι γνωρίζουμε. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται ο τάδε που μόλις έχει πιει ένα αναψυκτικό, το πετάει κάτω ή ο δείνα που διπλοπαρκάρει, επειδή βαριέται να ψάξει θέση για παρκάρισμα. Με προκλητική απάθεια. Ίσως δεν τους αγκάλιαζε συχνά η μαμά τους. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω πως ο ελληνικός λαός κατόρθωσε -διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να εκλέξει τον Τζέφρυ ως Πρωθυπουργό της χώρας -περί τούτου έχουμε πει επανειλημμένως ότι ο λαός θέλει να εξαπατάται. Σαν να δίνει η Μπαρτσελόνα πραγματικά λεφτά για την αγορά του Τζόρβα και να τον ξεκινά βασικό κάτω από τα γκολπόστ. Απίστευτα πράγματα. Ειρήσθω εν παρόδω, ο Τζόρβας επιλέχθηκε από τον Σάντος για το επερχόμενο Euro. Κι αυτό απίστευτο. Και μάλιστα δήλωσε: «Θέλω να πιστεύω πως θα μας δοθεί η ευκαιρία να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Μακάρι να το κατακτήσουμε». Σύμφωνα με τα παραπάνω, ρίχνω ένα φαπ στον εαυτό μου. Γιατί; Εν αρχή, διότι υποτιμώ την δύναμη των μάνατζερ. Έπειτα, πρέπει να είμαι πραγματικά αφελής, όταν πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να λειτουργήσει με αυτογνωσία, αυτοκριτική και ρεαλιστική προσέγγιση -τα τρία προαναφερθέντα στοιχεία δηλώνουν βροντερό απών από τον Τζόρβα και τους πλείστους κλώνους του.


Μην ανησυχείτε. Δεν θα σταθώ αποκλειστικά στα του Τζόρβα, αλλά σε δυο ερωτήματα. Πρώτον, τι ομάδα έχουμε και, δεύτερον, τι ομάδα θα θέλαμε να έχουμε; Νομίζω ότι ούτε ο Σάντος μπορεί να απαντήσει -οι δηλώσεις του είναι αντιφατικές σε σχέση με αυτό που παρουσιάζει στο χόρτο. Ο καρπουζοψαράς συμπεριφέρεται σαν προπονητής συλλόγου κι όχι Εθνικής ομάδας. Ακόμα και οι κλήσεις των παιχτών θυμίζουν μεμονωμένο παιχνίδι. Σαν να επιλέγει την αποστολή για ένα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Και με νοοτροπία ότι θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε ενδεχόμενη απώλεια βαθμών, από τα επόμενα ματς -σε παρόμοιο λάθος είχε υποπέσει κι ο Ρεχάγκελ στο πρώτο ματς του ομίλου με τη Νότια Κορέα για το Μουντιάλ του 2010. Όπως τον πρώτο χρόνο που καθόταν στον πάγκο του Π.Α.Ο.Κ., όποτε και αναπλήρωνε τις εκτός έδρας ήττες με εντός έδρας νίκες. Το Euro, όμως, δεν είναι εθνικό πρωτάθλημα που αποτελείται από τριάντα ή σαράντα αγωνιστικές· δεν είναι καν προκριματικά, όπου, βρέξει-χιονίσει, θα δώσεις δέκα ματς. Τρία ματς έχουμε όλα κι όλα. Γκαραντί. Σαν τις δεσμεύσεις του Αντωνάκη ότι, αν βγει αυτοδύναμος Πρωθυπουργός, θα αυξήσει μισθούς και συντάξεις -αλλά, ρε παιδιά, αυτός δεν τις τσεκούρωσε; Και να μην ξεχάσω τον πρώην Συνασπισμό που βγαίνει στα παράθυρα και στα πάνελ, και λέει με στόμφο: «Όχι, στα Μνημόνια». Κι όταν τον ρωτάνε που θα βρουν τα λεφτά, αρχίζει μια επική αναδρομή στο παρελθόν για το ποιος βούλιαξε και κατέστρεψε τη χώρα. Τέλος πάντων. Λοιπόν, είχαμε μείνει στα τρία ματς που έχει να δώσει η Εθνική. Ένα με την Πολωνία, το οποίο, όντας η πρεμιέρα της διοργάνωσης, θα παρακολουθήσουν αμέτρητα ζευγάρια μάτια, έπειτα με την σχετικά κορεσμένη Τσεχία και, τέλος, με τους διψασμένους Ρώσους.

Θα καταφέρουμε να περάσουμε; Επανέρχομαι στα ερωτήματα της δευτέρας παραγράφου. Ξεκινώ με το τι ομάδα έχουμε. Καταρχήν, και προσπερνώντας τις έντονες ενστάσεις μου για τα μη αξιοκρατικά και αξιοπερίεργα κίνητρα των κλήσεων, πρέπει να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκονται οι παίχτες και ποια είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι τερματοφύλακες, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, βρίσκονται σε μέτρια ή κακή κατάσταση. Οι παίχτες της άμυνας είναι -ευτυχώς!- κάπως φορμαρισμένοι: μοναδική εξαίρεση ο Τοροσίδης, ο οποίος, πάντως, παίζει καλά με την Εθνική ομάδα κι ο Τζαβέλλας που δεν έχω ιδέα για την αγωνιστική του ετοιμότητα. Η μεσαία γραμμή, εξαιρώντας τον Μανιάτη που έκανε πολύ καλή σεζόν και τον Φορτούνη που, όσο τον είδα, δείχνει αρκετά ώριμος ποδοσφαιρικά, δεν με γεμίζει: οι Κατσουράνης και Καραγκούνης δεν έχουν μεγάλο ρεζερβουάρ, ο Νίνης είναι φανερά ασταθής, ενώ δεν ξέρω πώς μπορεί να ανταποκριθεί ο Μάκος και ο Φωτάκης σε ματς που πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες -τον Φετφατζίδη δεν μπορώ να τον υπολογίζω σοβαρά. Όσο για την επιθετική γραμμή; Ο Λύμπε είναι φορμαρισμένος, αλλά απέναντι σε σκληροτράχηλες άμυνες και γρήγορο τέμπο δεν μπορεί να ανταποκριθεί, ο Σάλπι φαίνεται φθαρμένος, αλλά πάντα τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο, ο Σαμαράς νομίζει ότι είναι μονδέλο και το γήπεδο πασαρέλα, κι ο Μήτρογλου δεν πιστεύω ότι μπορεί να σταθεί σε τέτοιο επίπεδο -η αιχμή του δόρατος πρέπει να είναι ο Γκέκας: αν και δεν ξέρει μπάλα, είναι φορμαρισμένος, κινείται πολύ χωρίς την μπάλα, έχει ξεπέταγμα, χτυπάει σαν κόμπρα και, αν τροφοδοτηθεί σωστά, μπορεί να το παστελώσει. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Με λίγα λόγια, οι περισσότεροι παίχτες που συνθέτουν την Εθνική, δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση -αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι και η ομάδα θα βρεθεί σε μέτρια ή κακή κατάσταση: υπάρχουν κι άλλα συστατικά που αναγράφονται στην ετικέτα μια Εθνικής ομάδας, όπως ομοιογένεια, ψυχικά αποθέματα, κατάσταση αντιπάλων κ.ά. Αυτό, όμως, που δεν αλλάζει, τουλάχιστον σε διάστημα ενός μηνός, είναι τα τεχνικά και τακτικά χαρακτηριστικά των παιχτών -η φόρμα, η αγωνιστική ετοιμότητα, η δίψα, το κίνητρο μπορεί να αλλάζουν από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η Εθνική δεν αποτελείται από ταλαντούχους παίχτες. Δεν έχουμε δημιουργικότητα, δεν έχουμε φαντασία, δεν έχουμε ταχύτητα στην σκέψη. Δεν θα μάθει ξαφνικά ο Σαμαράς την αξία της πάσας. Δεν θα καταφέρει ο Φετφατζίδης σε μια βδομάδα να κοντρολάρει σωστά την μπάλα. Ούτε ο Παπασταθόπουλος θα μετατραπεί σε κλώνο του Λούσιο ή του Ντάνι Άλβες. Επομένως, από την στιγμή που η επίθεση συγκαταλέγεται στα ανίσχυρα σημεία της ομάδας, οφείλουμε να ρίξουμε βάρος στα ισχυρά μας σημεία. Κι αν είναι δυνατόν, χωρίς τον επικοινωνιακό μανδύα των δημοσιογράφων.

Η παραπάνω παράγραφος αφορά το τι ομάδα έχουμε. Πάμε να δούμε τι ομάδα θα θέλαμε να έχουμε. Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω, δηλώνω ότι η Εθνική, το 2004, απαρτιζόταν από παίχτες που βρισκόντουσαν στο πικ της αγωνιστικής τους ετοιμότητας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν υπήρχαν άτοπες δηλώσεις, όπως του Τζόρβα που είδαμε στο τέλος της πρώτη παραγράφου. Η ομάδα ήταν ενωμένη, πειθαρχημένη και το κυριότερο: ήταν αιφνιδιαστική και ήξερε τι πρέπει να κάνει. Ο Γερμανός παρουσίαζε στο χόρτο ακριβώς ότι μας υποσχόταν. Δεν είπε ποτέ ότι θα παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ούτε ότι θα γίνουμε πιο θεαματικοί ή ορμητικοί. Ήξερε ότι η Εθνική παίζει πολύ καλή άμυνα και πόνταρε σε αυτήν την ικανότητα. Ενέπνευσε τους παίχτες και τους έπεισε για το εγχείρημα. Κι όλα αυτά με την δημοσιογραφική αρχή απούσα. Να είναι καλά ο Γερμανός και η αποστασιοποίησή του από τους δημοσιογράφους: φάνηκε ευεγερτική για την ομάδα και επέτρεψε στην Εθνική να προετοιμαστεί κατάλληλα, χωρίς πίεση και άγχος. Συνεπώς, όταν βλέπω τον Σάντος να δηλώνει στο πρόσφατο παρελθόν ότι η ομάδα θα έχει επιθετικές βλέψεις, δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά. Ο λόγος είναι πολύ απλός: ο ίδιος αυτοαναιρεί τα λεγόμενά του. Το ερώτημα είναι γιατί; Θέλει να διατηρήσει μια καλή σχέση με τους δημοσιογράφους και γι' αυτό προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις; Πιστεύει πράγματι ότι η Εθνική μπορεί να γίνει πιο επιθετική; Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Δεν είναι κακό να πεις ότι θα στηριχτείς στην άμυνα. Ούτε ότι για να προκριθείς πρέπει με κάποιο τρόπο να σκοράρεις. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η αναίρεση έρχεται από το τι παρουσιάζεις στο χόρτο: εκεί φαίνονται οι προθέσεις ενός προπονητή -χαρακτηριστικό παράδειγμα το δεύτερο ημίχρονο με την Αρμενία, όπου ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς ποιο ήταν το πλάνο της Εθνικής κι ο ρόλος του κάθε παίχτη. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω ότι αναφέρομαι σε αγωνιστικό σχέδιο κι όχι σε αποτελέσματα -είναι προφανές ότι όλοι θέλουν να κερδίζει η Εθνική. Προσοχή: ένα κακό αγωνιστικό σχέδιο μπορεί να συνοδευτεί από καλή εμφάνιση, ακόμα και καλό αποτέλεσμα! Το ζητούμενο είναι η διάρκεια -είναι προφανές ότι αν το αγωνιστικό πλάνο που έχεις χαράξει δεν ταιριάζει με τις επιταγές που υπογράφουν οι παίχτες σου, τότε, στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων, ούτε καλή εικόνα θα έχεις μήτε αποτελέσματα θα παίρνεις.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, δεν υπάρχουν εσωτερικά διλήμματα· δεν πρέπει να υπάρχουν ακόμα και για τον Σάντος, έστω κι αν χρειαστεί να αυτοαναιρέσει τις δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς. Υπάρχει μόνο μία εναλλακτική: κατάστρωση σχεδίου και πίστη σε αυτό. Αυτό το σχέδιο λέγεται άμυνα; Πολύ ωραία! Ας το εφαρμόσουμε. Λέγεται ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Θαυμάσια! Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε πράξη. Αν, όμως, ρωτάτε την γνώμη μου, μόνο ένα σχέδιο υπάρχει: η πίστη στα ισχυρά σου σημεία -νομίζω ότι στην Πολωνία θα είμαστε ψυχολογικά μάχιμοι, τακτικά νηφάλιοι και προσηλωμένοι στην ομάδα που έχουμε κι όχι σε αυτή που θα θέλαμε να έχουμε. Όπως γράφει κι ο Καρπετόπουλος: «Μια ομάδα που παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο μπορεί να συγχωρηθεί, ακόμα και αν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά, αλλά μια ομάδα που παίζει αμυντικά, οι θεοί και η ιστορία του ποδοσφαίρου τη συγχωρούν μόνο με τα αποτελέσματα. Και η Εθνική Ελλάδας παίζει δέκα φορές καλύτερη άμυνα από επίθεση [...] Για την ομάδα αυτή τα στημένα είναι το άλφα και το ωμέγα της επίθεσης: υπάρχουν πολλά ψηλά παιδιά, πολλοί ικανοί εκτελεστές και πολλοί παίκτες περιοχής που ξέρουν να μαζεύουν σκουπίδια». Ξεκινάμε!

Υ.Γ.1 Υπάρχουν φαβορί στη διοργάνωση; Βεβαίως! Η Γερμανία θέτει υπεύθυνη υποψηφιότητα: ο Λεβ βρίσκεται στην Εθνική από το 2004 και, όπως έχω γράψει από τούτο το βήμα, έχει την ικανότητα να μεταμορφώνει τους Γερμανούς παίχτες προς το καλύτερο. Επόμενη ομάδα στη λίστα η Ισπανία. Αν ξέρεις ποια στοιχεία συνοδεύουν τους Γερμανούς, τότε αυτά των Ισπανών αποτελούν αίνιγμα: δεδομένου ότι στο Μουντιάλ του 2010 αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα στο σκοράρισμα και είχαν κενά στη μεσαία τους γραμμή, ο Ντελ Μπόσκε θα πρέπει να βγάλει κάποιον άσσο από το μανίκι του, όπως τον Μάρκος Σένα του 2008. Ο Σωτηρακόπουλος, πάντως, ψηφίζει την Αγγλία, διότι, όπως λέει, πάει με ταπεινότητα στην διοργάνωση. Τα σημάδια όντως δείχνουν ότι οι Άγγλοι μπορούν να φτάσουν μακριά. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ομάδες με φόρμα και όρεξη (Ρωσία, Σουηδία), καθώς και έμπειρα σύνολα που ξέρουν να παίρνουν τα αποτελέσματα (Ιταλία). Όσο για την Ελλάδα; Το ματς με τους Πολωνούς είναι σημαντικότατο. Εκμεταλλεύεσαι τον άκρατο ενθουσιασμό τους, αλληλοκαλύπτεις μέχρι και τις διαφημιστικές πινακίδες, πετάς ένα παστέλι από στημένο και ατενίζεις τη συνέχεια υπό το κράτος διαφορετικών δεδομένων.

Υ.Γ.2 Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης: «Την ίδια ώρα ο Αρης πλησίαζε τον τριψήφιο αριθμό ξένων παικτών αμφιβόλου ποιότητας και τα συνεταιράκια έψηναν τον κόσμο ότι είναι μεγάλη επιτυχία σε ένα άκρως... ανταγωνιστικό πρωτάθλημα τεσσάρων ομάδων, ο Αρης να τερματίζει τεταρτοπέμπτος και καταϊδρωμένος, εξασφαλίζοντας -όταν εξασφάλιζε- την έξοδο στην Ευρώπη. Οταν δεν έπιανε το «κόλπο» με την Ευρώπη, είχαν σαν επιτυχία τους τελικούς Κυπέλλου. Το γεγονός ότι η ομάδα έπαιξε σε τέσσερις τελικούς, δεν κέρδισε κανέναν και δεν κατάφερε να σκοράρει σε κανέναν, δεν το σχολίασε κανείς. Αυτό που είχε σημασία ήταν η ανταπόκριση του κόσμου. Και αυτό δικό τους επίτευγμα. Λες και ο κόσμος δεν ακολουθούσε την ομάδα, αλλά αυτούς γιατί είναι υπηρέτης τους».

Υ.Γ.3 Από το υπέροχο ''British Steel'' ακούμε το παρακάτω τραγούδι.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Ο κυρ Νίκος έφυγε

Κάποιοι άνθρωποι επαγγέλλονται χρόνια το ίδιο αντικείμενο. Και μάλιστα στον ίδιο χώρο. Στην ίδια τοποθεσία. Τίποτα δεν τους κουνάει. Όσα χρόνια και να περάσουν, αυτοί βρίσκονται εκεί. Στο πόστο τους. Για παράδειγμα, ο κυρ Νίκος, ο φούρναρης της περιοχής, βρίσκεται στον Δήμο από τότε που θυμάμαι την ζωή μου. Ακόμα και οι υπάλληλοι είναι οι ίδιοι. Μέχρι και η γεύση του κρουασάν σοκολάτας, πραγματικά υπέροχο, έχει παραμείνει απαράλλαχτη -αυτό θα πει διασφάλιση ποιότητας. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η πρόσοψη του μαγαζιού και οι τιμές. Δίπλα στον κυρ Νίκο συναντάμε την Μαρία. Χασάπης στο επάγγελμα. Χρόνια στα κρέατα. Παρά το γεγονός ότι η ποιότητα κυμαίνεται σε μέτρια, μάλλον, επίπεδα και μάλιστα σε υψηλές τιμές, απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του κόσμου. Έχει, βλέπετε, επικοινωνιακές ικανότητες. Αν και ορισμένες φορές συμπεριφέρεται άκομψα και κάπως προκλητικά. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι δεν αντέχουν. Ο χρόνος, εξάλλου, φαντάζει ανίκητος -ακριβώς όπως η βλακεία, αλλά ας μην ξεφεύγουμε. Ειρήσθω εν παρόδω ο κυρ Σάββας. Γέρασε ο άνθρωπος και πήρε σύνταξη. Λογικό και αναμενόμενο. Αντίθετα, ο χρωματοπώλης, με χρόνια μπροστά του, βαρέθηκε. Κορέστηκε. Κουράστηκε. Πούλησε το μαγαζί και αποσύρθηκε εις τα ενδότερα.


Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν μια ζωή στην ίδια ομάδα. Ακλόνητο παράδειγμα ο τρισμέγιστος Γκι Ρου, ο οποίος έμεινε στον πάγκο της Οσέρ για ''μια ζωή και σήμερα''. Κι αν ο Γάλλος το παραξήλωσε, παραμένοντας στον πάγκο της Οσέρ για 42 ολόκληρα χρόνια (!), υπάρχουν κάποιοι άλλοι που προσπαθούν, τρόπον τινά, να τον μιμηθούν. Όπως ο Σερ Άλεξ, ο οποίος, πριν 1,5 χρόνο, έγινε ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της Μάντσεστερ, αφού κατάφερε να ξεπεράσει τον Ματ Μπάσμπι, και ο Αρσέν Βενγκέρ, ο οποίος, πριν 2,5 χρόνια, ξεπέρασε τον Τζορτζ Άλισον. Θα μπορούσα να προσθέσω και τον Τόμας Σάαφ, ο οποίος από το 1999 κάθεται στον πάγκο της Βέρντερ Βρέμης. Το εντυπωσιακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι ο Σάαφ δεν έχει γνωρίζει άλλη ομάδα, παιχτικά και προπονητικά: από το 1972, όντας τότε 11 χρονών, βρίσκεται στην ίδια ομάδα! Επομένως, για αυτούς τους ανθρώπους, πραγματικούς καραβανάδες των πάγκων και του χόρτου, μαθημένοι να βλέπουν παίκτες, διοικήσεις, μέχρι και γήπεδα να αλλάζουν, αλλά οι ίδιοι να μην κουνιούνται από την ομάδα ακόμα και στις αποτυχημένες χρονιές, οι λόγοι είναι ακατανόητοι. Όπως λέει κι ο Κώστας Βαϊμάκης: «Δεν τους λέει κάτι η λέξη ''κορεσμός'', το ''μπούχτισα'', το ''4 χρόνια είναι πάρα πολλά''. Η μόνιμη επωδός τους είναι ότι ''ο προπονητής πρέπει να μάθει να ζει με την πίεση'' ».

Ο κάθε άνθρωπος, όμως, διακατέχεται από την δικιά του ιδιοσυγκρασία, λειτουργεί υπό το κράτος της δικιάς του φιλοσοφίας και, τέλος, έχει τις δικές του αντοχές. Για μια στιγμή, όμως. Φιλοσοφία; Ναι, φιλοσοφία. Ποιανού; Αν αυτό το ποδόσφαιρο ήταν στην νοοτροπία και στην φιλοσοφία του Γκουαρντιόλα, τότε θα το ξαναδούμε, στο ίδιο ακριβώς επίπεδο και ποσοστό που ξεδιπλώθηκε στην Μπαρτσελόνα, στην επόμενη ομάδα που θα πάει αυτός. Αν, όμως, είναι φιλοσοφία της ομάδας (Κρόιφ;) και μέσα από αυτήν ανδρώνονται νέοι παίχτες που μαθαίνουν να παίζουν και να αποδίδουν μέσα από έναν κοινό κώδικα, τότε όχι μόνο θα το δούμε ξανά, αλλά πολύ πιθανό να το δούμε και βελτιωμένο. Εν τέλει, ίσως οι τελευταίες προτάσεις να στερούνται ουσίας: μικρή σημασία έχει ποιος είναι ο δημιουργός του μοντέλου. Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι το θαύμαζαν κι άλλοι το μηδένιζαν. Ορισμένοι το γούσταραν, ενώ κάποιοι το βαριόντουσαν. Εντελώς απρόβλεπτο για μερικούς, αφάνταστα προβλέψιμο για άλλους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί, είναι ότι ένα τέτοιο εγχείρημα απαιτεί τεράστια νοητική προσήλωση και σωματική προσπάθεια. Ατέλειωτες ώρες προπονήσεων. Η αποτύπωση της φιλοσοφίας στο χόρτο είναι εξαιρετικά δύσκολη. Για αυτό και αρκετοί έσπευσαν να το βαφτίσουν, αρκετά άστοχα είναι η αλήθεια, σαν playstation. Αν ρωτάτε εμένα, η απλότητα της Μπάρτσα ήταν χάρμα ιδέσθαι, διότι ήταν πραγματική.

Συνεπώς, το μοντέλο ποδοσφαίρου, πραγματικά εξαιρετικό, που παρουσίασε ο Γκουαρντιόλα, μπορεί όντως να τον έφθειρε. Προσοχή: δεν αναφέρομαι μονάχα στην αγωνιστική συνιστώσα, αλλά κυρίως στην εξωαγωνιστική συμπεριφορά του Ισπανού. Μια συμπεριφορά που δεν έβριθε από υπεροψία, στερούταν εμπρηστικών δηλώσεων και, τουλάχιστον για ορισμένους, φάνταζε αδιανόητη, μη ανθρώπινη. Κι όλα αυτά με τον προκλητικό Μουρίνιο να εργάζεται στην ίδια λίγκα. Θυμάστε τους ομηρικούς καυγάδες και τα mind games μεταξύ του αλαζόνα Πορτογάλου και του Σερ Άλεξ; Ακόμα κι ο -συνήθως ήρεμος- Αρσέν αδυνατούσε πολλές φορές να αντισταθεί στον πειρασμό και να συγκρατήσει τα νεύρα του. Ο Γκουαρντιόλα, όμως, ανέδιδε ποδοσφαιρικό πολιτισμό σε βαθμό playstation! Είναι ένας κύριος. Ένας κύριος με ''κ'' κεφαλαίο. Όπως ο κυρ Νίκος ο φούρναρης με το εκπληκτικό κρουασάν σοκολάτας. Χωρίς προκλήσεις και τραμπουκισμούς. Χωρίς καραγκιοζιλίκια. Και με ελάχιστα επικοινωνιακά παιχνίδια στην φαρέτρα του. Ίσως, διότι δεν τα χρειαζόταν. Έχουμε πει, άλλωστε, ότι τα mind games τα χρησιμοποιούν εκείνοι που νοιώθουν ότι μειονεκτούν ή θέλουν να μασκαρέψουν δεδομένες ανεπάρκειες. Όπως η Μαρία στο χασάπικο. Και η Μπαρτσελόνα, με τον Γκουαρντιόλα στο τιμόνι, χωρίς ίχνος αλαζονίας και έπαρσης, με αυτόν τον τρόπο αφήνει να εννοηθεί ότι δεν μειονεκτεί πουθενά.

Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο εγγύς μάλλον. Δεν έχω ιδέα ποια τροπή θα πάρει η καριέρα του Ισπανού προπονητή. Ούτε μπορώ να υποδυθώ τον επιθεωρητή Κλουζώ για να ανακαλύψω τα κίνητρα της φυγής του μήτε τον μάντη Κάλχα για να μαντέψω την πορεία της Μπάρτσα στην επόμενη σεζόν. Μολαταύτα, ο Γκουαρντιόλα κατάφερε να τιθασεύσει την πίεση των δημοσιογράφων, του κόσμου, των αντιπάλων προπονητών και των επιτυχιών. Φρονώ ότι κατάφερε να τιθασεύσει τον ίδιο του τον εαυτό. Κι αυτό τον ταλαιπώρησε αφάνταστα.

Υ.Γ.1 Η Τσέλσι φαίνεται ότι βαδίζει στον σωστό δρόμο. Ο Πρόεδρας, μετά την κατάκτηση του τσου λου, φρεσκάρει την ομάδα, όπως ακριβώς έπρεπε να κάνει, με παίχτες ταλαντούχους και διψασμένους. Η αρχή έγινε με τον Μάριν, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι  βυθίστηκε στον μετριότατο δεύτερο γύρο της Βέρντερ, παραμένει μπαλαδόφατσα. Και η συνέχεια είναι άκρως εντυπωσιακή. Ο εκρηκτικός Αζάρ κι το θωρηκτό Χουλκ αναμένεται να αποτελέσουν τον φόβο και τον τρόμο των αντίπαλων αμυντικών. Αν καταφέρει να φέρει και την παιχτάρα τον Φαλκάο, θα δούμε όμορφα πράγματα στη νέα σεζόν.

Υ.Γ.2 Ο Παναγιώτης Στεφάνου, ένας πολύ καλός ρεπόρτερ του Άρη, γράφει: «...κανείς δεν έμαθε από τα παθήματα, κανείς δεν δούλεψε στα θεμέλια του συλλόγου, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το τι υπάρχει πίσω από τη βιτρίνα. Άπαντες περιορίστηκαν στις ηχηρές μεταγραφές, στα ευρωπαϊκά ταξίδια, στα μεγάλα φιλικά του ''Βικελίδης''. Κι αν υπήρξαν κάποιοι οι οποίοι θέλησαν να κοιτάξουν λίγο πιο πέρα από τη μύτη τους, είτε εκδιώχθηκαν, είτε απενεργοποιήθηκαν, είτε τοποθετήθηκαν σε άλλες (μη ενοχλητικές) θέσεις. Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις οι οποίες πρώτιστα θα πρέπει να ληφθούν από τους  νυν διοικούντες. Δεν είναι κακό να πέφτει έξω κανείς στις εκτιμήσεις του. Το άσχημο είναι να μην αλλάζει ρότα, να επιμένει στην ίδια φιλοσοφία και στα ίδια πρόσωπα. [...] Δεν μιλώ για απόδοση ευθυνών. Όταν καίγεται το σπίτι σου, δεν ψάχνεις να βρεις τον εμπρηστή, αλλά κοιτάς να σβήσεις τη φωτιά. Μιλώ, απλά για μια ομολογία αποτυχίας». Εν προκειμένω, ο Άρης δείχνει να βρίσκεται σε σπιράλ στασιμότητας, ακόμη και κατάρρευσης. Όσο για την μη αδειοδότηση, δικαιώθηκε ο Σκόρδας. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η Σούπερ Λίγκα και η Ε.Π.Ο. είναι οργανισμοί της πλάκας και μας χαρίζουν απλόχερα την εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας σε πάσα διάσταση της ζωής: επιδερμική ανάλυση των πραγμάτων, μηδενική κρίση, ανύπαρκτο αίσθημα δικαίου, επιλεκτική αξιοκρατία. Είναι δυνατόν μια ομάδα που δεν έχει πάρει αδειοδότηση, να συμμετάσχει στο νέο πρωτάθλημα; Πώς θα γίνει αυτό, όταν, σύμφωνα με αυτά που ψηφίσαν οι φωστήρες του ελληνικού ποδοσφαίρου, η εκάστοτε ομάδα δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές ή να ανανεώσει συμβόλαια; Κοροϊδευόμαστε; Δεν καταλαβαίνουν ότι το πρωτάθλημα θα γίνει (πιο) μπουρδέλο; Και για έχουμε καλή ερώτηση ποια είναι τα κριτήρια αδειοδότησης; Ο Π.Α.Ο. κι ο Π.Α.Ο.Κ. τα τηρούν; Ρητορικό το ερώτημα. Τέλος πάντων. Δεν πήρε μια ομάδα αδειοδότηση; Να υποβιβαστεί, κύριοι. Ακόμα κι αν πρόκειται για την Αρειανάρα.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη για να λειτουργήσει και να συντηρηθεί ο Παναθηναϊκός; Ο κόσμος; Σοβαροί να είμαστε. Ο κόσμος βογκάει από την Εφορία, τα ΤΑΚ, τα ΕΤΑΚ και τα χαράτσια της ΔΕΗ. Όσοι είναι Παναθηναϊκοί θα έχουνε να πληρώνουν και ετήσια Αλαφούζια έκτακτη εισφορά για την ομάδα;». Στη θέση των Παναθηναϊκών, βάλτε τους Αρειανούς, του Π.Α.Ο.Κ.τσήδες και τους Α.Ε.Κ.τσήδες και έχετε ολοκληρωμένη την εικόνα.

Υ.Γ.4 Σε ελάχιστη ώρα ξεκινάει ο πέμπτος τελικός μπάσκετ. Όποιος και να το πάρει, ελπίζω να μπορέσει να τιθασεύσει τα πάθη του και να δείξει αυτοσυγκράτηση. Η προϊστορία διδάσκει ότι ζητάω δονκιχωτικά πράγματα.

Υ.Γ.5 Με προβλημάτισε τα μάλα η επιλογή του τραγουδιού. Εν τέλει, αποφάσισα να ακούσουμε κάτι δυνατό. Προσοχή: τσιμπάει.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...