Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Η μέρα της κρίσεως (και ο αόρατος εχθρός)

Λέγαμε ότι ο κίνδυνος να καταστούμε άμισθοι υπάλληλοι του κράτους είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Θα πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι το χρήμα δεν εξαφανίζεται: απλά φεύγει από τις δικές μας τσέπες και πάει σε κάποιες άλλες. Και στην προκειμένη περίπτωση, όπως υποδηλώνουν οι αρχές της οικονομίας, οι τσέπες αυτές ανήκουν στο κράτος. Μια στιγμή, όμως: τι σημαίνει ''κράτος''; Ποιοι το αποτελούν; Γνωρίζουμε την εννοιολογική διαφορά μεταξύ κράτους και κυβερνήσεως; Αν δεν την γνωρίζουμε, υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα. Και παρατηρώ, κρίνοντας από τη συμπεριφορά του κόσμου που θεωρεί την ταπεινοφροσύνη αλλεργία και αρνείται να υποστεί αυτοκριτική ή να αντιμετωπίσει το είδωλό του στον καθρέφτη, ότι μάλλον θεωρούμε το κράτος ως έναν αόρατο εχθρό που καταπνίγει τα όνειρά μας και ισοπεδώνει τα δικαιώματά μας. Κρίμα. Ίσως θα έπρεπε να γράψω μια ανάρτηση που να επεξηγεί τις καταφενάστατες διαφορές. Όπως, πάνω κάτω, συνέβη σε αυτήν την περίπτωση. Τέλος πάντων.


Προς οικονομία της συζήτησης, λοιπόν, αναφέρω ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς. Κι όποιος έχει αντίρρηση/ένσταση μπορεί να αναμετρηθεί με τον Αριστοτέλη. Και τι είναι οι κυβερνώντες; Οι διαχειριστές. Προσοχή, όμως: τους εκάστοτε διαχειριστές ποιος τους ψηφίζει; Ρητορικό το ερώτημα. Ποιος έφερε στην τρίτη θέση την Χρυσή Αυγή; Ποιος όρισε τον Τσίπρα ως αντιπολίτευση; Ποιος διατηρούσε το παρηκμασμένο και υπερχρεωμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση. Άρα, τι πρέπει να γίνει;
  1. Να αρχίσουμε να λειτουργούμε ως άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι που δαιμονοποιούν το είναι και θεοποιούν το φαίνεσθαι -κυριολεκτικά έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, αλλά δεν θα σταματήσω να το λέω και να το γράφω. Και θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η σημερινή θεοποίηση του φαίνεσθαι, διαμορφώνει το αυριανό είναι. Τελικά, ποια είναι τα όνειρά μας;
  2. Όταν θα διαχωρίσουμε -αναφέρομαι και στους πολίτες και στην κυβέρνηση- τον μισθό, ο οποίος ανταμείβει την παραγωγή συγκεκριμένου προϊόντος ή υπηρεσίας, με την πρόνοια, η οποία στηρίζει εκείνον που για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορεί να παράγει ή παράγει λίγα, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για χαμηλότερη ανεργία, καλύτερους μισθούς και ουσιαστική στήριξη όσων έχουν πραγματική ανάγκη. Απαιτείται, δηλαδή, εξορθολογισμός των μισθών και αναστήλωση του κράτους πρόνοιας. Για παράδειγμα, η επικρατούσα κατάσταση στα Μ.Μ.Μ. είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο και να αναρωτιέσαι γιατί πονάς. Όμως, είναι προφανές ότι όλοι αυτοί οι ''διαπρεπείς'' συνδικαλιστές δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει. Και γιατί συμβαίνει. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, ο μόνος τρόπος για να το βάλουν καλά στο μυαλό τους είναι να ορθώσει το ανάστημά της η κυβέρνηση και να πάρει κεφάλια. Αντίθετα, στο θέμα της επιβολής έμμεσων φόρων που επιβάλλονται μετά την αγορά του προϊόντος, όπως συνέβη πρόσφατα με τα αυτοκίνητα, η κυβέρνηση οφείλει να παραδεχτεί ότι φέρθηκε με επιμελή προχειρότητα που καταδεικνύει άχαρη εισπρακτική πολιτική: πρόκειται περί σκληρού φάουλ. Και δεν μιλάμε καν για άμεσο φόρο που πληρώνεις την στιγμή της αγοράς και μπορείς να υπολογίσεις εκ των προτέρων.
  3. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα πρέπει -επιτέλους!- να μάθουν τι σημαίνει αντιπολίτευση και πως ασκείται. Επίσης, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, από όλα τα κόμματα, ότι τα ντεσιμπέλ της φωνής, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα μπινελίκια και οι ειρωνείες σχολικού επιπέδου δεν αντιπροσωπεύουν ορθολογικά επιχειρήματα, κι ότι η Βουλή δεν αποτελεί χώρο ηθοποιίας, αναψυχής, ψυχαγωγίας ή διασκέδασης.
  4. Τέλος, οι κυβερνώντες -οι διαχειριστές που λέγαμε- θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όσο είναι ακόμα νωρίς, ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν αποτελούν προϊόν επιλογής. Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει επάγγελμα χωρίς κόστος.
Και φτάνουμε στον επίλογο. Ο Στέφανος Μάνος, με αφορμή τη χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό και το τραπεζικό σύστημα, είχε δηλώσει: «Διαμαρτυρόμαστε για τις περικοπές (δικαίως), αλλά δυστυχώς δεν διαμαρτυρόμαστε για τις δαπάνες που τις προκαλούν». Για την ακρίβεια, ποτέ δεν διαμαρτυρηθήκαμε: απλά καλοπερνούσαμε και κακομαθαίναμε. Διότι σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έβγαινε Πρωθυπουργός ο Τζέφρυ με το ''λεφτά υπάρχουν''. Επομένως, η επιστροφή του χτυπήματος πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Και να είστε σίγουροι ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί. Και θα συμβεί εις βάρος μας. Με δράστες εμάς τους ίδιους.

Υ.Γ.1 Το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν, αλλά είπα να το ποστάρω εκ νέου: «Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Κι όταν πράγματι μεγαλώνουμε, βιαζόμαστε να ξαναγίνουμε νέοι. Βιαζόμαστε να φορέσουμε καλοκαιρινά/χειμωνιάτικα ρούχα. Βιαζόμαστε όταν οδηγούμε. Βιαζόμαστε να περάσει ο χρόνος. Κι όταν περνάει, αναρωτιόμαστε γιατί περνάει τόσο γρήγορα. Βιαζόμαστε να φάμε: πολλές φορές καταπίνουμε αμάσητη την τροφή μας. Σαν πρόβατα -οποιοσδήποτε συνειρμός δεν είναι τυχαίος. Και, τέλος, βιαζόμαστε να κρίνουμε. Άσχημα. Κακοπροαίρετα. Έτσι, για να το παίξουμε γίγαντες. Είτε αυτό λέγεται Μπαρτσελόνα, είτε πρόκειται για εκλογές, είτε αφορά κάποιον φίλο ή γκόμενα». Στην τελευταία πρόταση είμαι σίγουρος ότι ο καθένας μπορεί να προσθέσει τις δικές του συνιστώσες.

Υ.Γ.2 Για τον Άρη, τον Αλκαράθ και το ματς της Κυριακής, θα τα πούμε στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Ο Σπυρόπουλος και, κυρίως, ο Βύντρα είναι ήρωες. Σκεφτείτε να πηγαίνατε στη δουλειά σας και έξω από το γραφείο σας να βλέπατε υβριστικά/χλευαστικά πανιά, αφιερωμένα σε εσάς, ενώ, παράλληλα, να υπήρχαν ορισμένοι αμετανόητοι τύποι οι οποίοι, όπου βρίσκονταν και στέκονταν, να φώναζαν συνθήματα εις βάρος σας. Και εσείς, μέσα από ένα πλαίσιο συνεχούς αμφισβήτησης και ατέρμονης γκρίνιας, να έπρεπε να αποδώσετε τα μέγιστα. Εκτός αν νομίζουμε ότι ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής πληρώνεται για να υπομένει εμπάθειες, κακοπροαίρετη κριτική, βρισιές, μπινελίκια και μειωτικά σχόλια από μια ελάχιστη μερίδα κόσμου που αγαπάει τον σύνδεσμό της περισσότερο από την ομάδα -κι όχι για να κλωτσάει μια μπάλα. Διότι, αν την αγαπούσαν, δεν θα φερόντουσαν καθ' αυτόν τον τρόπο. Κι όπως οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου πρέπει να φοιτούν σε σχολή παραγόντων, έτσι και οι οπαδοί των ελληνικών ομάδων πρέπει να φοιτούν σε σχολή οπαδών.

Υ.Γ.4 Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, η μέρα της κρίσεως. Από τους Whitesnake. Πανέμορφο κομμάτι. Και σε ήχο, και σε στίχους.

...Like the rolling thunder, I feel the power of love, It's a gift from heaven, And the Lord above...Take it easy, Take it slow, I'll take you anywhere you wanna go, Places never seen before, 'Cause I love you, an' I need you, I'll do my best to please you, My love can open any door, When you hear the thunder, In your darkest night, I'll be there to hold you, When the lightning strikes, So don't you worry, You can ease your mind, 'Cause we'll be dancing, At the end of time, Who loves you, Who needs you, Who'll do his best to please you, I love you, I need you, I'll get down on my knees...


Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Η αποσταλινοποίηση

Ο Λένιν απεβίωσε το 1924. Δεν υπήρχε, όμως, πρόβλημα διαδοχής. Ήδη από το 1922, ο Στάλιν είχε κατορθώσει να ορθώσει ανάστημα, να εκμεταλλευτεί καταστάσεις (π.χ. τα προβλήματα υγείας του Λένιν) και να αξιοποιήσει πλήρως τα προνόμια που του πρόσφερε η θέση του γενικού γραμματέα του Κ.Κ.Σ.Β. Σε αυτήν την θέση παρέμεινε μέχρι το θάνατό του, το 1953. Και ποιος θα τον διαδεχόταν; Μετά από σκληρή μάχη, αναδείχτηκε ο Νικίτα Χρουστσόφ (φώτο). Άνηκε σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που ισχυριζόντουσαν ότι επέζησαν, επειδή ο Στάλιν άργησε ή ξέχασε να τους δολοφονήσει! Και, σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του, δεν ήταν διατεθειμένος να ξεχάσει τον αυθαίρετο και απάνθρωπο συγκεντρωτισμό του Στάλιν. Δεν άντεχε άλλο αυτήν την προσωπολατρία. Κάπως έτσι, λοιπόν, το 1956, ξεκίνησε η αποσταλινοποίηση.


Οι αλλαγές ήταν συμβολικές και πρακτικές. Διάφορα τοπωνύμια που έφεραν το όνομα του Στάλιν, είτε μετονομάστηκαν είτε έλαβαν νέα ονομασία: για παράδειγμα, το ηρωικό Στάλινγκραντ ονομάστηκε ξανά σε Βόλγκογκραντ. Η σωρός του απομακρύνθηκε από το μαυσωλείο Λένιν. Τα αγάλματα που απεικόνιζαν την μορφή του ξηλώθηκαν. Τα οπλικά συστήματα (π.χ. τα άρματα μάχης) άλλαξαν ονομασία. Μειώθηκαν οι στρατιωτικές δαπάνες. Τα περισσότερα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, τα περίφημα Γκουλάγκ, έκλεισαν και οι περισσότεροι κρατούμενοι αποκαταστάθηκαν. Χαλάρωσε ο ασφυκτικός έλεγχος των αρχών στην εκπαίδευση, στις τέχνες και στον τύπο. Εμφανίστηκε μια θελκτική εξωστρέφεια, δυτικού τύπου, που επέτρεψε την άνθηση στις τέχνες, στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση και στον αθλητισμό, ενώ, παρά τη δυσπιστία ή την παρεξήγηση ορισμένων ανθρώπων ή κρατών, βελτιώθηκε το προφίλ της χώρας στο εξωτερικό.

Ωστόσο, οι σταλινικές δομές δεν ήταν δυνατόν να ξηλωθούν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Οι πολιτικές και διπλωματικές ανακατατάξεις του Χρουστσόφ, αυτού του αντιφατικού καινοτόμου, δεν συνάντησαν ώριμες συνθήκες, ούτως ώστε να ευδοκιμήσουν. Οι νοοτροπίες δεκαετιών, βλέπετε, δεν αφυδατώνονται εύκολα -ακριβώς ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα του 2013. Ο Χρουστσόφ, λοιπόν, αντιμετώπισε πλείστες δυσκολίες και εσωκομματικές αντιδράσεις. Προφανώς από ανθρώπους ή οργανισμούς που δεν επιθυμούσαν να αλλάξει το στάτους κβο της οργάνωσης και της ιεραρχίας. Ως εκ τούτου, το 1964, έπειτα από επίμονες προσπάθειες των αντιπάλων του να τον καθαιρέσουν, αναγκάστηκε να υποβάλλει την παραίτησή του ''για λόγους υγείας και προχωρημένης ηλικίας''. Και τώρα, αντικαταστήστε τον όρο ''αποσταλινοποίηση'' με τον όρο ''αποβαρδινογιαννοποίηση''. Μόνο που κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί με το twitter, άνευ χρημάτων, με τους γνήσιους φιλάθλους της ομάδας εκτός πλάνου και χωρίς εταιρικό σχέδιο.

Υ.Γ.1 Γνωρίζουμε το αποτέλεσμα της Α.Ε.Κ. Γνωρίζουμε την κατάσταση της Κέρκυρας. Ο Αλκαράθ, όμως, γνωρίζει πώς να στήσει την ομάδα; Ελπίζω να προκρίνει τον τακτικό ρεαλισμό, διότι διαβάζω κάτι ρεπορτάζ για την στελέχωση της εντεκάδας και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Το ματς δεν πρέπει να το χάσουμε. Εντούτοις, ελπίζω να μπορέσουμε να διαχειριστούμε το αποτέλεσμα. Όποιο κι αν είναι αυτό.

Υ.Γ.2 Έχω ετοιμάσει ένα άρθρο πολιτικού περιεχομένου. Σε αυτήν την Ελλάδα δεν πλήττεις ποτέ.

Υ.Γ.3 Τσαλτίδη, αν διαβάζεις αυτήν την πρόταση, σε παρακαλώ, σταμάτα να ασχολείσαι με την Αρειανάρα.

Υ.Γ.4 Κάποιες στιγμές είναι καλύτερο να μη μιλάς και απλά να απολαμβάνεις.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Στοπ στους προπονητές

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχει η πίεση αυτή για το 7ο πρωτάθλημα. Υπάρχει ψύχωση και δεν εξελίσσεται καλά για μένα και την ομάδα. Η ομάδα θα είναι πρώτη εφόσον αξίζει να είναι πρώτη. Είσαι πρωταθλητής εφόσον το αξίζεις και παρουσιάζεσαι καλύτερος στο γήπεδο από τον αντίπαλο». Τάδε έφη Σρέτσκο Κάτανετς. Όλοι ξέρουμε ποια ήταν η μοίρα του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Από τότε έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια. Τι άλλαξε; Η άποψη, την οποία κατέρριψε ο Μαρινάκης με την απόλυση του Ζαρντίμ, ότι το μόνο που στηρίζουν τον προπονητή είναι τα αποτελέσματα.  Πρέπει να τον στηρίζει, βλέπετε, και η ορθότητα του εταιρικού πλάνου. Όχι η παράνοια αυτού.

Αυτά ως προς την εισαγωγή. Ξεκινάμε, λοιπόν, από ορισμένες δηλώσεις του Ζαρντίμ, με αφορμή τους αντιπάλους του Ολυμπιακού στο ελληνικό πρωτάθλημα, που έλαβαν μέρος στην Πορτογαλία: «Ο δικός μας στόχος είναι να παίζουμε για να κερδίζουμε και να προσφέρουμε καλό θέαμα. Μερικές φορές δεν είναι εύκολο να το καταφέρουμε γιατί παίζεις κόντρα σε αντιπάλους οι οποίοι αμύνονται με έντεκα ποδοσφαιριστές. Κλείνονται στα μετόπισθεν και δεν μας αφήνουν χώρο. Είναι πρόβλημα γιατί δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε το παιχνίδι μας». Μα, ο ρόλος του προπονητή, αγαπητέ Ζαρντίμ, είναι να λύνει τους τακτικούς γρίφους του αντιπάλου και, παράλληλα, να δημιουργεί τους δικούς του. Ο Πορτογάλος, όμως, έχει και ορισμένα ελαφρυντικά.



Πρώτον, αμφιβάλλω ότι η διοίκηση του είπε να έχει ως άμεση προτεραιότητα το θέαμα. Δεν νομίζω, δηλαδή, να πήγε κάποιος από την διοίκηση, π.χ. ο κυρ Σάββας, και να είπε στον Ζαρντίμ: «Παίξε μπαλάρα και ας μην πάρουμε το πρωτάθλημα. Και να το χάσουμε, δεν πειράζει». Αντίθετα, είναι σίγουρο ότι του ζήτησαν το πρωτάθλημα και σχεδόν βέβαιο ότι επιζητούν να σπάσουν όσα περισσότερα ρεκόρ μπορούν (π.χ. να το πάρουν αήττητοι). Δεύτερον, είχαμε πει ότι ο Πορτογάλος θεωρείται, αισθάνεται και μάλλον είναι αιχμάλωτος του Βαλβέρδε. Όμως, δεν φταίει εκείνος για αυτό το πράγμα. Η διοίκηση τον επέλεξε ως αντικαταστάτη του Ισπανού. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τον παρουσίασε δημόσια ως ένα hot όνομα που έβριθε παρόμοιας φιλοσοφίας με τον Βαλβέρδε. Και, μέσω των οπαδικών δημοσιογράφων που περνάνε την ανεπίσημη γραμμή της διοίκησης, απαιτούσαν να παρουσιάσει στο χόρτο συγκεκριμένα πράγματα. Ο Ζαρντίμ, όμως, δεν ήταν Βαλβέρδε: το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας του προκατόχου του, δηλαδή αυτή η ξεκάθαρη υπεροχή έναντι του αντιπάλου, αντικαταστάθηκε, όπως λένε, από βαθμοθηρία. Είναι πράγματι έτσι; Το τρίτο σημείο δίνει ψήγματα της αλήθειας. Κι αυτή υποδηλώνει ότι, πλην της φιλοσοφίας του Βαλβέρδε, δεν είχε και τους ίδιους παίχτες. Για αυτό έδειχνε ανασφαλής· έδειχνε κολλημένος με μια μόνιμη εντεκάδα. Για αυτό έδωσε έμφαση στη φυσική κατάσταση και πόνταρε, με πολύ μεγάλη επιτυχία, στα στημένα.

Είχε διαπιστώσει ότι ο αντίπαλος κλείνεται υπερβολικά και ότι συρρίκνωνε τις γραμμές του κάθετα και οριζόντια. Είχε αντιληφθεί -μέσω των προπονήσεων, στις οποίες δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει- ότι οι παίχτες της μεσαίας γραμμής (Μοντέστο και Μανιάτης) δεν έχουν δημιουργικές αρετές και έφεση για κάθετο παιχνίδι -εξαιρείται ο Ιμπαγάσα. Για αυτό και προτιμούσε να κάνει παιχνίδι από τις πλευρές -κυρίως με τον Αμπτούν- κι όχι από τον άξονα. Βέβαια, αρκετοί τον κατηγορούν ότι χαράμιζε τον Μασάδο στον ασβέστη, δεν έκανε rotation, δεν έδινε ευκαιρίες σε νέα παιδιά και όποτε τα έβλεπε σκούρα πετούσε στο χόρτο, υπό μορφή πανικού, Τζιμπούρ, Μήτρογλου και Πάντελιτς. Για όλα αυτά, βέβαια, υπάρχουν και εξηγήσεις -αλλά, όπως είναι αναμενόμενο, τέτοιου είδους εξηγήσεις δεν αρέσουν στον απαιτητικό κόσμο. Για παράδειγμα, τον Μασάδο, ο οποίος ''έπρεπε να παίζει'', τον έβαζε στην πτέρυγα, διότι ήθελε να αγωνίζεται πάντα με δυο κόφτες για να προστατεύσει το μηδέν -η διοίκηση που επέλεξε τον προπονητή, όμως, δεν έπρεπε να γνωρίζει από πριν την αγωνιστική του φιλοσοφία και τον τρόπο που στήνει την ομάδα; Επίσης, όταν το παιχνίδι έφτανε προς το τέλος με το σκορ να είναι ισόπαλο, ήταν απολύτως λογικό να φορτώνει την αντίπαλη περιοχή με επιθετικούς και κορμιά, από την στιγμή που το τόπι είχε κατασκηνώσει στο τερέν του αντιπάλου και η ομάδα είχε δουλέψει στα στημένα. Τι είδους παίχτες θα έβαζε; Αμυντικούς και τερματοφύλακες; Πάντως, θα μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα το ρόστερ και να δώσει περισσότερες ευκαιρίες σε ορισμένους παίχτες -αν και επαναλαμβάνω ότι στις προπονήσεις δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται.

Και φτάνουμε στον επίλογο. Ξεχνάμε πολλές φορές ότι ο Ζαρντίμ είναι Πορτογάλος. Και οι Πορτογάλοι προπονητές έχουν συγκεκριμένο αγωνιστικό στυλ. Στην χώρα μας, για παράδειγμα, έχει περάσει ο Καρβιαλιάλ, ο Μασάδο, ο Φερέιρα, ο Πεσέιρο κι ο Σάντος. Ποιο είναι το κοινό σημείο όλων αυτών των προπονητών; Ότι ποτέ δεν μπόρεσαν να πείσουν το κοινό για το εγχείρημά τους. Ακόμα κι ο Σάντος έφτυσε αίμα για να γίνει αποδεκτός -αν και στην περίπτωσή του επικρατούν ιδιαίτερες συνθήκες (π.χ. επικοινωνιακός μανδύας δημοσιογράφων). Για τους Πορτογάλους, λοιπόν, δεν υπάρχει θέαμα, αλλά σκοπιμότητα (π.χ. κρατάω το μηδέν και ψάχνω το γκολ με κάθε πιθανό τρόπο). Στο πορτογαλικό πρωτάθλημα αυτό ισχύει. Στο πρόσφατο Euro, ο προπονητής της Πορτογαλίας, Πάουλο Μπέντο, ο οποίος είχε μετατρέψει τον Μουτίνιο σε ανασταλτικό μέσο και είχε αναθέσει την ανάπτυξη στον Μεϊρέλες, από την άμυνα ξεκινούσε. Ακόμα κι ο Μουρίνιο έχει λειτουργήσει καθ' αυτόν τον τρόπο και μάλιστα χωρίς ενοχές ή ντροπές -ποιος ξεχνάει τον ημιτελικό απέναντι στην Μπάρτσα; Προσοχή: δεν τους προσάπτω κάποια κατηγορία π.χ. κακοποίηση ποδοσφαίρου, ασχετοσύνη ή λανθασμένη αγωνιστική φιλοσοφία. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι επαγγελματίες που προσπαθούν για το καλύτερο. Απλά οι αντιλήψεις τους διαφέρουν από εκείνες του -συχνά παράλογα απαιτητικού- κόσμου. Και, φυσικά, διαφέρουν από τα θέλω των διοικήσεων που δεν επιθυμούν να δυσαρεστήσουν το κοινό τους. Και ειδικά τους οργανωμένους. Εκτός αν ο Μαρινάκης κι ο κόσμος του Ολυμπιακού θεωρούν ότι ο προπονητής της ομάδας είναι rag doll. Από τους Aerosmith.


Υ.Γ.1 «Το πιο ανησυχητικό είναι ότι με τον Ολυμπιακό του χρόνου να εισπράττει τα χρήματα συμμετοχής στον Τσάμπιονς Λιγκ, αν δεν εμφανιστεί επενδυτής σε άλλη ομάδα, η ψαλίδα θα ανοίξει ακόμα περισσότερο. Και θα ανοίγει και θα ανοίγει, μέχρι που να φτάσουμε στο εξής φαινόμενο. Ο Ολυμπιακός να έχει πάρει μέχρι και 50 Έλληνες ποδοσφαιριστές, να τους έχει δανείσει στις 14 από τις 18 ομάδες της Super League και μόνο τέσσερις να μην εξαρτώνται έμμεσα από τον Ολυμπιακό. Να έχουμε φτάσει, δηλαδή, σε ένα σημείο που ο Ολυμπιακός μετακινώντας παίκτες θα μπορεί να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη δυναμική των αντιπάλων του. Και το σενάριο μη σας φαίνεται μακρινό». Από τον Αντώνη Πανούτσο.

Υ.Γ.2 Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνδυάζουν το ξεφούσκωμα των μεταγραφικών προσδοκιών με την αβεβαιότητα που νιώθει ο Σαββίδης για τα επιχειρηματικά και πολιτικά του πλάνα. 

Υ.Γ.3 Ενίσχυση για την Σάλκε με τον εκρητικό Μπαστός από την Λιόν. Μαζί με Ντράξλερ, Χούντελαρ, Φαρφάν, Αφελάι και Χόλτμπι (από το καλοκαίρι στην Τότεναμ) συνθέτουν μια άκρως ελκυστική μεσο-επιθετική γραμμή.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Άγιε Νεκτάριε, πούλα βίλες και κότερα

Ο Μπένι, σε αντίθεση με τον Παπακωνσταντίνου, την σκαπούλαρε. Για αυτό ήταν και φανερά ανακουφισμένος. Δεν φτάνει που έσωσε την Ελλάδα δυο και τρεις φορές, δεν φτάνει που ανέλαβε την Προεδρία του κόμματος σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη στιγμή, δεν φτάνει που προτάσσει τα στήθια του μπροστά από τον πολιτικό τυφώνα που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας, δεν φτάνει που τολμά να αναμετρηθεί με την Χρυσή Αυγή, θα βρει και τον μπελά του από πάνω; Για ένα στικάκι; Σιγά τα ωά. Αλλά θα ήθελα να ήξερα: όσο καιρό μαλώνουν για το ποιος ευθύνεται και φταίει για το στικάκι, υπάρχει κανείς που να ελέγχει τα ονόματα που αναγράφονται στη λίστα Λαγκάρντ;


Ας μην ξεφύγω, όμως. Άλλαξε κάτι που ανέβηκε στο σανίδι του κόμματος ο ευκλεής Μπένι; Κι όταν λέω αν άλλαξε κάτι, εννοώ επί της ουσίας. Απολύτως τίποτα. Νταξ, ο Μπένι προεκλογικά παρίστανε ένα μετανιωμένο, ατίθασο αγόρι που εκπροσωπούσε, τάχα μου, ένα ντεμέκ αντιμνημονιακό κόμμα. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς πως άλλαξε, είναι ότι πλέον δεν ακούς τα σαρδάμ του Τζέφρυ στις πολιτικές ομιλίες. Η γλώσσα, πάντως, παραμένει ξύλινη. Κι όταν λέω ''γλώσσα'', εννοώ τα άψογα ΠΑ.ΣΟ.Κ. που πρέπει να περάσουν αιώνες για να αποκρυπτογραφηθούν. Σαν την γραφή των Μάγια ή την Γραμμική Β'. Λέγαμε, λοιπόν, ότι επί της ουσίας δεν άλλαξε κάτι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.: είναι εύκολο να υποδύεσαι τον μεταρρυθμιστή και τον μετανιωμένο μπροστά στις κάμερες, αλλά εξαιρετικά δύσκολο να το εφαρμόσεις στην πράξη. Είναι δαιδαλώδες, βλέπετε, να ξεριζωθούν νοοτροπίες δεκαετιών. Τι άλλο έμεινε ίδιο στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., μετά το συνειδητό πείραμα ''Τζέφρυ'' που διεξήγαγε ο ελληνικός λαός; Τα υπέρογκα χρέη του κόμματος -εντούτοις, δεν τίθεται μόνο οικονομικό ζήτημα: το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει χρεοκοπήσει πολιτικά εδώ και πολύ καιρό. Ο Μπένι ισχυρίζεται ότι τα παρέλαβε από την προηγούμενη ηγεσία. Και έχει δίκιο. Αλλά η λαχτάρα του να αναλάβει την Προεδρία ενός χρεοκοπημένου κόμματος ήταν τεράστια. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: ποιος χρωστάει περισσότερα; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή ο Άρης; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή ο φούρναρης της γειτονιάς; Τέλος πάντων.

Η κατάσταση, πάντως αρχίζει και ξεφεύγει. Οι εργαζόμενοι στο κόμμα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Είναι απλήρωτοι εδώ και έναν χρόνο και ζητάνε τα δεδουλευμένα τους. Θεμιτό, λογικό, αναμενόμενο και δίκαιο. Και κάπου εδώ έρχεται το πολιτικό θωρηκτό που ακούει στο όνομα Πέτρος Δούκας. Ο οραματιστής πολιτικός προκρίνει τον εθελοντισμό και την άμισθη εργασία. Ως πρόταση δεν είναι απορριπτέα, αλλά δεν την εκστομίζεις υπό τέτοιες συνθήκες. Κι αν θες να την εκφράσεις, τότε να δώσεις και το καλό παράδειγμα. Ο ίδιος, ως βουλευτής, εργάζεται αμισθί; Ας είμαστε σοβαροί. Θα δεχόταν να δουλέψει αμισθί; Δεν θέλω κουματάρες. Εδώ δεν ξέρουμε τι σημαίνει εθελοντισμός και θα πάμε στις επιχειρήσεις να εργαστούμε χωρίς να παίρνουμε σέντσι; Επομένως, μια τέτοια πρόταση μπορεί να βρει πεδίο εφαρμογής στο Λουξεμβούργο, αλλά όχι στην Ελλάδα του 2013. Και οι εργαζόμενοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., αγανακτισμένοι με αυτά που βλέπουν και όντας -προφανώς!- αρνητικοί να υιοθετήσουν μια πρόταση όπως αυτή του Δούκα, δηλώνουν: «Δεν θα κάνετε συνέδριο πάνω στα πτώματά μας! Πουλήστε τις βίλες και τα κότερά σας και πληρώστε τους εργαζομένους σας!».

Με αυτά και με αυτά, γίνεται κατανοητό ότι το πάλαι ποτέ ένδοξο ΠΑ.ΣΟ.Κ. λειτουργεί με κινητή μονάδα νεφρού. Για κάποιους άλλους βρίσκεται ήδη στην εντατική. Κι όμως, αρκετοί εξακολουθούν να θεωρούν, λόγω πολιτικής αδράνειας και νοητικής χαζομάρας, τον παρηκμασμένο οργανισμό ως κόμμα εξουσίας. Επομένως, τι μέλλει γενέσθαι; Όπως κάποτε είχαν κυκλοφορήσει φήμες ότι η Α.Ε.Κ. θα συγχωνευτεί με τον Θρασύβουλο και ο Άρης με την Επανωμή, ας επιδιώξουν στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συγχωνευτούν με την Ν.Δ. Από το να έχεις δυο οργανισμούς που χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους, ας μείνει ένας. Ούτως ή άλλως, τόσα χρόνια δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν. Μπατζανάκηδες ήταν. Και τι θα απογίνει ο Μπένι σε μια τέτοια περίπτωση; Θα δεχτεί να γίνει στέλεχος κάποιας άλλης πολιτικής παράταξης που δεν θα πρεσβεύει τις αξίες του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Δεν το νομίζω. Η εξουσία, άλλωστε, είναι σαν την πρέζα. Και δεν υπάρχει κέντρο απεξάρτησης. Ο ίδιος δήλωσε προς πάσα κατεύθυνση: «Δεν χρειάζομαι προστασία από κανέναν. Είμαι στόχος εδώ και καιρό μιας χυδαίας εκστρατείας. Έως ότου αποκαλυφθεί όμως όλη η αλήθεια, δεν θα κάθομαι με σταυρωμένα χέρια. Δεν είμαι ο Άγιος Νεκτάριος...». Καλώς ή κακώς, αγαπητέ Μπένι, ο μόνος τρόπος για να μην χρειαστείς προστασία, δεν είναι η προαναφερθείσα συγχώνευση, αλλά η αυτοδιάλυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εξάλλου, υπάρχει αντικαταστάτης: το κόμμα του Αλέξη.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Sir Charles. Το βρήκε ο Manolo, ο VAD, ο Μέγας Ιωάννης και ο Χρήστος!

Υ.Γ.2 Η μπασκετική Αρειανάρα συνεχίζει ακάθεκτη!

Υ.Γ.3 Από τον Αλέξη Σπυρόπουλο: «Η Μπάγερν έπαιζε, παίζει, θα παίζει σαν Μπάγερν. Δεν έχει την παραμικρή ανάγκη, να παίξει σαν κάτι άλλο. Σαν κάτι που δεν είναι». Απόλυτα εύστοχο το σχόλιο του δημοσιογράφου.

Υ.Γ.4 Είπαμε ότι  η κίνηση για τον Σισέ ήταν ένα επικοινωνιακό τρικ. Και κατέληξε σε φιάσκο. Διότι, πλείστες φορές, ο ιθύνων νους αγνοεί ότι ένα τέτοιο τέχνασμα μπορεί πανεύκολα και ανέξοδα να μετατραπεί σε μπούμερανγκ.

Υ.Γ.5 Αυτός ο πανικός, με αφορμή τον δανεισμό του Ζαραδούκα εκ μέρους του Άρη, που πρόσβαλε μεγάλη μερίδα του οπαδικού κοινού, δεν μπορεί να εξηγηθεί σε καμία περίπτωση με τη λογική. Προσωπικά αδυνατώ να τον καταλάβω. Ίσως να ευθύνεται το φτωχό μου το μυαλό. Τέλος πάντων. Από κει και πέρα, το ματς είναι ανοιχτό σε όλα τα αποτελέσματα. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι αισιόδοξος για νίκη -μακάρι να διαψευσθώ. Υποθέτω ότι η Α.Ε.Κ. θα μας δώσει χώρο και εμείς, όντας γηπεδούχοι, θα προσπαθήσουμε να τον αξιοποιήσουμε. Όμως, επικρατούν δυο δισεπίλυτα προβλήματα: δεν είμαστε καλοί με την μπάλα στα πόδια, δηλαδή όταν έχουμε κατοχή, και είμαστε ιδιαίτερα ευάλωτοι στην κόντρα. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τα γρήγορα ποδάρια ορισμένων παιχτών μας απέναντι στο αργό αμυντικό κεντρικό δίδυμο της Α.Ε.Κ και θα έχουμε γρήγορε επιστροφές. Η συνέχεια επί του χόρτου.
 
Υ.Γ.6 Το 1984, οι Bon Jovi κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ. Δεν είναι ιδιαίτερο εμπορικό και δεν έχει τα μεγάλα hits, αλλά πρόκειται για έναν τεχνικά ικανοποιητικό δίσκο που βρίθει εντόνων hard rock πινελιών.

Ι'm burning for love, Filled with desire, I can't stand the heat, And my heart's on fire, I can't get enough, It's down to the wire, I'm making my move, I'm looking for you, Ι'm burning for love, You're the victim it's in your eyes, I'm the suspect and love's the crime...You can run but you can't hide, You're the only one I need, To feel the fire inside...

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Ο μεγάλος Όλιβερ

Ονομάζεται Όλιβερ Μίλερ. Παρατσούκλι: ''The Big O''. Νομίζω για ευνόητους λόγους. Επιλέχθηκε στο ντραφτ του 1992 από τους ''Ήλιους'' του Phoenix. Και σε καλή θέση. Νούμερο 22. Οι ειδικοί του N.B.A. έλεγαν ότι είχε πολύ ταλέντο. Μεγάλο άνοιγμα χεριών, ικανοποιητικό μπλοκ άουτ, έξοχο timing στα κοψίματα, οξυδέρκεια στην πάσα και καλές κινήσεις στο ζωγραφιστό. Του έλειπαν μόνο δυο πράγματα: ύψος, τουλάχιστον για τα δεδομένα του Ν.Β.Α., και ένας διαιτολόγος που να ασκεί και χρέη ψυχολόγου. Κι όμως, τα προβλήματα με το βάρος του δεν ξεκίνησαν αμέσως. Οι φήμες λένε ότι πήρε περίπου δέκα κιλά σε διάστημα τριών ετών από την στιγμή που έγινε ντραφτ, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν έντονες αυξομειώσεις στο βάρος του, ενώ το αποκορύφωμα βρίσκεται τις τελευταίες χρονιές της καριέρας που ζύγιζε κάτι παραπάνω από 140 κιλά. Επισκέφθηκε και τη χώρα μας, τη σεζόν 1998-1999, όπου έπαιξε στο Ηράκλειο για πέντε μόλις παιχνίδια. Το χρονικό διάστημα είναι σίγουρα μικρό, αλλά υπεραρκετό για να αναδειχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες ατραξιόν που έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. 


Τουλάχιστον στην ελληνική Α1 δεν είχε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τις ειρωνείες του κοινού για το βάρος του. Για παράδειγμα, στο N.B.A., σε ένα ματς ανάμεσα στους Sonics και στους Raptors, ο Σον Κεμπ σταμάτησε με φάουλ τον Μίλερ. Υποτίθεται ότι κάτι ειπώθηκε μεταξύ τους και κατόπιν ο Μίλερ αρπάζει μια καρέκλα για να την πετάξει στον Κεμπ. Τελικά δεν την πέταξε, αλλά, σύμφωνα με το κοινό και τους δημοσιογράφους, αυτό συνέβη διότι ο Μίλερ ήθελε να φάει την καρέκλα. Κάτι αντίστοιχο, ωστόσο ηθικά απρεπές, συνέβη σε έναν αγώνα μεταξύ των Sacramento Kings και των Phoenix Suns, όπου η μασκότ των Suns, ο γνωστός γορίλας, τοποθέτησε κάτι ελαστικούς σωλήνες στο κοστούμι του για να αποκτήσει όγκο, φόρεσε τη φανέλα που ανέγραφε το όνομα του Μίλερ και άρχισε να καταβροχθίζει pop corn, μέχρι ότου να πέσει κάτω στο παρκέ και να μην μπορεί να σηκωθεί από το υποτιθέμενο βάρος. Ο Μίλερ, αγωνιζόμενος στους Sacramento, πήρε βαρέως το συμβάν, ενώ υπήρχαν υπόνοιες για ρατσιστικά μηνύματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο περιστατικό υποβαθμίστηκε από το N.B.A. Ωστόσο, κι ο Μίλερ φέρει ευθύνες για την συμπεριφορά των άλλων απέναντί του. Φημολογείται ότι αργούσε να πάει στις προπονήσεις επειδή έτρωγε μεγάλες ποσότητες πρωινού κι ότι κάθε φορά που πατούσε το παρκέ του προπονητηρίου είχε μαζί του και μια σακούλα από τα McDonald's. Και φυσικά, δεν ήταν μόνο το κοινό που τον κορόιδευε, αλλά και οι παίχτες. Ένας παίχτης, λοιπόν, είχε δηλώσει: «Ο μόνος τρόπος για να αγγίξει τη στεφάνη είναι να τοποθετήσεις πάνω της ένα Bic Μαc». Ποιο είναι ο ένοχος;
  1. Gary Payton
  2. Michael Jordan
  3. Reggie Miller
  4. Charles Barkley
  5. Shaquille O' Neal
Καλή επιτυχία.
 
Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Το μικρό Αρειανάκι πάει να συναντήσει τον Αλκέτα, τον Ανέστη, τον Παναγιώτη και τον Στέφανο. Αλλά, γαμώ την πουτάνα μου, ήταν πολύ νωρίς. Πάρα πολύ νωρίς.

Υ.Γ.3 Όταν βλέπεις τον Μπάμπη Χριστόγλου (Ολυμπιακάρχης) να ασκεί δριμεία κριτική για το θέαμα που παρουσιάζει η ομάδα και τις εμφανίσεις που προσφέρει, τότε καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ό,τι νομίζει κάποιος. Επόμενη κίνηση να δεις τον Νικολακόπουλο να γράφει σοβαρό άρθρο και να αναλύει τους λόγους που η ομάδα δεν αναπτύσσεται κάθετα και δεν μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να το δω και ολοκληρώθηκα ως φίλαθλος. Ειδάλλως, θα πρέπει να περιμένω την πώληση του Μήτρογλου για δέκα μύρια. Και μάλλον αυτό θα αργήσει να συμβεί.

Υ.Γ.4 Αυτός ο Σαββίδης, ή όποιος άλλος κάνει κουμάντο στα των αποδυτηρίων, πρέπει να βάλει ένα φρένο στις δηλώσεις του Δώνη. Πώς γίνεται να μην φταίει ποτέ ο προπονητής του Π.Α.Ο.Κ.;

Υ.Γ.5  Στις αρχές Ιουνίου, με αφορμή την φυγή του Γουαρντιόλα από την Μπάρτσα, έγραφα: «Αν ήταν στην νοοτροπία και στην φιλοσοφία του Γκουαρντιόλα αυτό το ποδόσφαιρο, τότε θα το ξαναδούμε, στο ίδιο ακριβώς επίπεδο και ποσοστό που ξεδιπλώθηκε στην Μπαρτσελόνα, στην επόμενη ομάδα που θα πάει αυτός». Ε, λοιπόν, η επόμενη ομάδα ονομάζεται Μπάγερν Μονάχου.

Υ.Γ.6 Δεν περιγράφω άλλο.

Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Σούμα

Δεν καταλαβαίνω γιατί μας κάνει εντύπωση η κίνηση για τον Σισέ. Ένα επικοινωνιακό τρικ είναι: μόνο ως τέτοιο μπορώ να το εκλάβω. Δεν έδινε το κάτι παραπάνω για τον Ντίνα ή τον Ντε Βιντσέτι και υπογράφει διακανονισμούς με τους παίχτες της ομάδας, αλλά τα σκάει για τον Γάλλο; Κάπως έτσι κάνει και η Α.Ε.Κ. που δεν έχει σέντζι να πληρώσει τις καθαρίστριες, και ονειρεύονται γήπεδα. Κι όπως δήλωσε κάποιος φίλος του Παναθηναϊκού: «Απλά, η ελληνική λογική είναι τέτοια. Αγοράζω κινητό τηλέφωνο με 600 ευρώ, και δεν έχω κάρτα ανανέωσης. Χρυσοπληρώνω την στέγη Καλατράβα, και τα στάδια είναι κλειστά γιατί δεν έχουν 500 ευρώ να πληρώσουν τους φύλακες να τα ανοίξουν. Τον δρόμο που χάραξε ο νεοέλληνας ακολουθεί και ο Π.Α.Ο.». Όσο για τον Φάμπρι, με αφορμή ένα άρθρο που είχα γράψει για τον Ατρόμητο, είπαμε: όπου κάτσει η μπίλια.


Και πάμε στην Αγγλία. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος γράφει: «Το κλίμα μύριζε μπαρούτι πριν καν αρχίσει το παιχνίδι (σ.σ. εννοεί το παιχνίδι του Λιγκ Καπ κόντρα στην Σουόνσι). Ο πρόεδρος της Τσέλσι, Μπρους Μπακ, ένας συμπαθέστατος κύριος (Αμερικανός στην καταγωγή και δικηγόρος στο επάγγελμα) με μόλις μία μετοχή της ομάδας -τιμής ένεκεν- στο χαρτοφυλάκιό του, μπήκε στον αγωνιστικό χώρο για να δώσει πλακέτα στον Πίτερ Τσεχ. Ο Τσέχος γκολκίπερ δεν θα έπαιζε και η ευκαιρία να βραβευτεί για την πολυετή προσφορά του και τα 400 ματς που συμπλήρωσε με την μπλε φανέλα ήταν προφανής. Λάθος timing ωστόσο. Μόλις ακούστηκε το όνομα του Μπακ, οι αποδοκιμασίες ήταν εκκωφαντικές. Και επρόκειτο για ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη, αφού επί της ουσίας είναι διακοσμητικός στον ρόλο του προέδρου. Ωστόσο ήταν μία θλιβερή υπενθύμιση  σε όλους πόσο δυσαρεστημένος είναι ο κόσμος από τις επιλογές της διοίκησης στο Δυτικό Λονδίνο. Φυσικά ήταν η κλασική περίπτωση ''τα λέω στη νύφη για να τα ακούσει η πεθερά'' αφού ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς έπρεπε  να τα ακούσει (και ήταν ξεκάθαρα ο στόχος) αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις ο οπαδός λειτουργεί... θρασύδειλα. Ξέρει πως το να αρχίσει επίθεση εναντίον του Ρώσου ολιγάρχη μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένες ατραπούς». Εν τω μεταξύ, η Μάντσεστερ του τσίχλα πήρε μεγάλη νίκη απέναντι στην Λίβερπουλ και δείχνει να έχει πάρει τον αέρα του αγγλικού πρωταθλήματος. Στο ίδιο που αγωνίζεται κι ο Γιώργος Καραγκούνης, οποίος έφυγε ως ανεπιθύμητος, ελέω Παναθηναϊκού, από το ελληνικό πρωτάθλημα.

Εκεί όπου αγωνίζονται η Α.Ε.Κ. και η Ξάνθη. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, έδωσαν συνειδητά χώρο στην Α.Ε.Κ. και η τελευταία, ως μεγάλη ομάδα, προσπάθησε να τον εκμεταλλευτεί και να πάρει την πρωτοβουλία. Ο Ουζουνίδης έπαιξε υποφερτή άμυνα, κάλυπτε ικανοποιητικά τα τετραγωνικά, έδωσε εντολή στον Βασιλακάκη να μετατρέπεται σε κρυφό φορ, αλλά, κατά την γνώμη μου, σεβάστηκε περισσότερο από όσο έπρεπε την φετινή Α.Ε.Κ.: έπρεπε να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Πώς; Βάζοντας πιο νωρίς τον Μαρκόφσκι και φορτώνοντας τα άκρα, ιδίως την δεξιά πτέρυγα της ομάδας του. Επίσης, για κάποιο λόγο που αγνοώ, υποτίμησε την συμβολή του Πετρόπουλου ως target man. Από την άλλη πλευρά, η Α.Ε.Κ., έπαιξε σχετικά κάθετα με τον Μητρόπουλο, στηρίχθηκε στις εκτελέσεις των στημένων από τον Γκερέιρο, πόνταρε στην έκρηξη του Φούντα και βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στον Πετρόπουλο. Υπάρχουν, όμως, σοβαρά προβλήματα στην αλληλοκάλυψη, στα ακραία μπακ και στην κυκλοφορία υπό πίεση. Και το πάθος δεν μπορεί να υποκαταστήσει επάξια ενδεχόμενη τεχνική και τακτική ανεπάρκεια. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την Α.Ε.Κ. να πάρει τη νίκη. Και η αλήθεια είναι ότι την άξιζε.

Υ.Γ.1 O Αλκαράθ, με δηλώσεις του, έδειξε ότι σέβεται τον σκοπό του Κατσαβάκη. Στο χόρτο, όμως, εξακολουθούμε να έχουμε κάκιστη αμυντική λειτουργία. Πρέπει να ξεχάσουμε το ματς με τον Ο.Φ.Η., αλλά ο μπερδεμένος Αλκαράθ πρέπει να βρει λύσεις. Αρχής γενομένης από το κρισιμότατο εντός έδρας παιχνίδι με την Α.Ε.Κ.

Υ.Γ.2 Δεν είδα το ματς του Ολυμπιακού με τον Λεβαδειακό -αλλά άκουσα το τελευταίο 20λεπτο από το ραδιόφωνο. Δεν ξέρω αν αυτά που ειπώθηκαν και γράφτηκαν, περί πλασματικών καθυστερήσεων, ισχύουν, αλλά, όπως και το κάνουμε, όταν πρόκειται για την ''αρμάδα'' του Ολυμπιακού, υπάρχουν περισσότερα από ό,τι συναντά το μάτι. Από τους Testament.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Ρεαλισμός και επιλογή

Ας μιλήσουμε λίγο για τακτική. Κι όπως πάντα, μια καλή τακτική επηρεάζεται άμεσα από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παιχτών και τα θέλω του προπονητή. Αν το αγωνιστικό πλάνο συμβαδίζει με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παιχτών, τότε κλίνουμε προς τον τακτικό ρεαλισμό. Αν, όμως, επαφίεται στα θέλω του προπονητή, τότε αναφερόμαστε σε τακτική επιλογή. Βέβαια, υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες που οδηγούν έναν προπονητή σε τακτική αναγκαιότητα (π.χ. αποβολή, τραυματισμός) -αν και η τακτική αναγκαιότητα συχνά μεταφράζεται -κι όχι αδίκως- ως τακτική επιλογή. 

Ένας μεγάλος προπονητής προκρίνει την τακτική επιλογή. Τι σημαίνει αυτό; Ότι διδάσκει ένα συγκεκριμένο σύστημα (ουσιαστικά προσαρμόζει τους παίχτες στο σύστημα), κανονίζει με ακρίβεια την διάταξη των παιχτών στο χώρο και καλύπτει εκ των προτέρων, δηλαδή από την προπόνηση ή τα αποδυτήρια, ενδεχόμενη εξέλιξη που λαμβάνει μέρος στο γήπεδο (π.χ. να προηγηθεί στο σκορ ή να μείνει με δέκα παίχτες). Κι αυτό συμβαίνει, διότι τέτοιοι προπονητές θέλουν να παίζουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Και τι σημαίνει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Θα το θέσω άκρως συνοπτικά: να αφήνεις τον αντίπαλο να προσαρμόζεται πάνω σου. Για παράδειγμα, τέτοιοι προπονητές είναι ο Σερ Άλεξ και ο Μουρίνιο. Αλλά κι εδώ, στην Ελλάδα, θαυμάσαμε έναν τέτοιο προπονητή: τον Βαλβέρδε. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τέτοιου είδους προπονητές απαιτούν παίχτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μεγάλα μπάτζετ και αρκετή στήριξη για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους -προφανώς τους ασκείται και μεγάλη πίεση. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τον Βενγκέρ να κάθεται στον πάγκο της Κέρκυρας και να θέλει να επιβάλλει τα θέλω του. Θα τα πήγαινε χειρότερα κι από τον Νίκο Νιόμπλια.


Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και εκείνοι που είναι πιο ρεαλιστές και πιο πρακτικοί. Συνήθως, αυτού του είδους οι προπονητές, δεν προτιμούν τα ρίσκα. Δείχνουν μια προτίμηση στο ποδόσφαιρο αναμονής. Δεν έχουν πρόβλημα να αναθεωρήσουν το σύστημα -ουσιαστικά να ταιριάξουν το σύστημα στο υπάρχον ρόστερ-, να αξιοποιήσουν όλους τους διαθέσιμους παίχτες, να μοιράζουν ελεύθερους ρόλους ή να προσθέσουν σκοπιμότητα. Επίσης, είναι ιδιαίτερα εφευρετικοί και δείχνουν μια τάση στο να κατευθύνουν τους παίχτες τους, αφού ψάχνουν τρόπους να προσαρμοστούν στην πρωτοβουλία του αντιπάλου και -γιατί όχι- να τρυπήσουν την αγωνιστική του πανοπλία. Τέτοιος προπονητής, λόγου χάρη, είναι ο Χόντγκσον. Από το ελληνικό πρωτάθλημα θα μπορούσαμε να διαλέξουμε τον Αναστόπουλο. 

Προφανώς υπάρχουν και προπονητές που είναι πολύ δύσκολο να τους κατατάξεις σε μία από τις δύο κατηγορίες. Αυτό συμβαίνει διότι, είτε ένας προπονητής επιλεγεί τη μέση λύση μεταξύ τακτικού ρεαλισμού και τακτικής επιλογής (π.χ. Αντσελότι ή Αναστασιάδης), είτε ποντάρει υπερβολικά σε συγκεκριμένα τακτικά στοιχεία (π.χ. κατενάτσιο), είτε είναι μπερδεμένος ή, όπως λέγεται, έχει εμμονές. Σαν τον Αλκαράθ του Άρη (φώτο). Προσοχή, όμως: το άρθρο δεν στοχεύει σε μια δριμεία επίθεση προς τον Ισπανό τεχνικό. Αυτό έλειπε! Είμαι σίγουρος πως κάνει ό,τι μπορεί με το ρόστερ που διαθέτει. Ούτε έχω πρόβλημα με τους ποδοσφαιριστές του Άρη, αρκεί να μην είναι αδιάφοροι. Και είμαι σίγουρος ό,τι ουδείς εξ ημών μπορεί να τους απαγγείλει τέτοια κατηγορία.

Ξεκινώ, λοιπόν, από την αμυντική ανισορροπία. Είναι προφανές ότι υπάρχει κακή διαχείριση της αδύναμης πλευράς. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πλείστους παράγοντες, π.χ. άστοχη προπονητική οδηγία, αργές επιστροφές, κακή αλληλοκάλυψη, έλλειψη αμυντικής προσήλωσης κ.ά. Στην περίπτωση μας, και επειδή δεν γνωρίζω τι οδηγίες δίνει ο Αλκαράθ στους παίχτες, πρόκειται περί αργών επιστροφών (ιδίως των ακραίων μπακ), κακής διαγώνιας αλληλοκάλυψης (από τα αμυντικά χαφ) και έλλειψη αμυντικής προσήλωσης (π.χ. Παπαζαχαρίας). Κι όπως προσέξατε, ουσιαστικά αναφέρομαι στην τακτική παιδεία των παιχτών. Διότι υπάρχει και η τεχνική (αν)επάρκεια. Για παράδειγμα, ο Γιαννίτσης, όσο φιλότιμος και να είναι, δεν μπορεί να δώσει πάσα στα πέντε μέτρα. Κυριολεκτικά. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα στην δεύτερη πάσα, και κατ' επέκταση στην ανάπτυξη, καθώς ο κεντρικός αμυντικός δεν μπορεί να παίξει με την μπάλα κάτω.


Έστω, όμως, ότι η μπάλα δεν μετατρέπεται σε ρουκέτα ή δεν χάνεται, και φτάνει στα κεντρικά χαφ. Τι θα συμβεί; Θα αρχίσουν οι οριζόντιες πασούλες -εξαιρείται μερικώς ο Κοέλιο, ο οποίος έχει δείξει ότι μπορεί να μοιράσει την μπάλα διαγώνια. Τα κεντρικά χαφ, δηλαδή, δεν μπορούν να δημιουργήσουν και δεν μπορούν να παίξουν κάθετα -εντούτοις, στο τελευταίο ματς, με τον Πανιώνιο, ο Οικονομόπουλος δεν κρύφτηκε, ζήτησε μπάλα και φανέρωσε τάση για κάθετο παιχνίδι. Σε μια τέτοια περίπτωση, αυτό θα σήμαινε πλαγιοκόπηση από τα εξτρέμ ή επέλαση των ακραίων μπακ, προκειμένου να γίνει το όβερλαπ. Το βλέπουμε αυτό στον Άρη; Ο Γιαννώτας θέλει μια μπάλα δική του και πέφτει από πλευρικούς ανέμους, ο Καζναφέρης είναι επιπόλαιος και ερωτοτροπεί με κάρτες κι ο Μαργαρίτης ξεχνάει ότι είναι πλάγιος μπακ -ο Καραγιάννης κι ο Σουνάς προσπαθούν υπέρ το δέον και δείχνουν να έχουν potential, αλλά η βάναυση αξιοποίησή τους είναι πολύ πιθανό να τους κάψει τη γούνα. Κι όταν χαθεί η μπάλα, τι συμβαίνει; Έχουμε γρήγορες επιστροφές; Πόσες κόντρες, άραγε, έχουμε δεχθεί από τους αντιπάλους μας; Τουλάχιστον στα τελευταία ματς έχουμε βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα. Κι αυτό, διότι έχουμε προσθέσει σκοπιμότητα στο παιχνίδι μας.

Και κλείνουμε με την επιθετική γραμμή, όπου θα σταθώ στην επιβλητική παρουσία του Αγκάνθο. Ο ρόλος του ως target man είναι σημαντικότατος. Επίσης, είναι εκτελεστής, αλλά και δημιουργός, καθώς, αν και δεν πρέπει να είναι αυτή η αποστολή του, μπορεί να παίξει σχετικά καλά με πλάτη, να κρατήσει μπάλα και να σπάσει το τόπι στους συμπαίχτες του που κάνουν κίνηση. Ωστόσο, είναι φανερό ότι ο Άρης είναι μερικώς (;) εξαρτημένος από την παρουσία του Αγκάνθο. Το ευοίωνο είναι ότι το πρωτάθλημα είναι χαμηλής ταχύτητας και ποιότητας. Οι περισσότεροι αντίπαλοι παίζουν συντηρητικά, έχουν προβληματικές άμυνες, επιτίθενται με τέσσερις παίχτες και βγάζουν κόντρα με δύο κορμιά. Επομένως, οι πειραματισμοί του Αλκαράθ ίσως δεν έχουν και τόση σημασία. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι αυτό που εμείς αποκαλούμε εμμονή, στην πραγματικότητα μεταφράζεται ως ατέλεια ή ψεγάδι στο αγωνιστικό πλάνο. Ελπίζω, τουλάχιστον, να μην υπάρχουν εσκεμμένα φαινόμενα παραμερισμού ορισμένων παιχτών και να υιοθετήσουμε ένα σύστημα που αρμόζει στους παίχτες. Διότι το 4-4-2 σε αυτόν τον Άρη, δεν ταιριάζει.

Υ.Γ.1 Δεν θα εκπλαγώ αν ο Αλαφούζος διώξει τον εαυτό του και στη θέση του Προέδρου τοποθετήσει τον Λυριτζή και τον Οικονόμου. Έστω τον Πορτοσάλτε. Για τον Αλαφούζο, όμως, θα τα πούμε σύντομα.

Υ.Γ.2 Οι Def Leppard κυκλοφορούν, το 1987, το ''Hysteria''. Το αποτέλεσμα; Πραγματική υστερία!

Out of touch out of reach yeah, You could try to get closer to me, I'm in love I'm in deep yeah, Hypnotized I'm shakin' to my knees, I gotta know tonight, If you're alone tonight, Can't stop this feelin', Can't stop this fire...

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Οι Έλληνες ζούνε με το χθες

Λέγαμε το καλοκαίρι ότι η ηγεσία μιας χώρας δεν είναι παγωτό. Να μην μας αρέσει η μία γεύση και να επιλέγουμε μια άλλη. Για παράδειγμα, να αλλάζουμε το σορμπέ λεμόνι με φράουλα Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Ο πολιτικός στίβος δεν συνιστά πεδίο δοκιμών. Και δεν πρέπει να τις ανέχεται: δεν πρέπει να τις ανεχόμαστε. Όπως αυτό το κακόγουστο αστείο με την Χρυσή Αυγή που θυμίζει πείραμα της N.A.S.A. Τέλος πάντων. Ας επανέλθουμε στον Αλέξη. Με ποιο κριτήριο να κυβερνήσει ο Τσίπρας; Επειδή βγαίνει και δηλώνει ότι είναι έτοιμος να πάρει τα ηνία της Ελλάδας; Τι σημαίνει αυτό; Κι ο Τζέφρυ έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν». Το μοναδικό αβαντάζ του Τσίπρα είναι ότι δεν έχει δοκιμαστεί στην εξουσία. Κι ως εκ τούτου, μπορεί να λέει και να τάζει ό,τι γουστάρει. Πάντοτε εκ του ασφαλούς. Και, φυσικά, με το στόμα. Αυτή είναι η πολιτική του. Άντε, στο τσακίρ κέφι, να συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα από αυτά που δηλώνουν τα στελέχη των διάφορων παρατάξεων που συγκροτούν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α ή να επιτίθεται στον Μπένι για τη λίστα Λαγκάρντ. Εκτός αν ο Έλληνας ψηφοφόρος θέλει να τιμωρήσει την Ν.Δ. και το παρηκμασμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ., διορθώνοντας το λάθος με λάθος. Όπως έγινε με την εκτόξευση της  Χρυσής Αυγής σε τρίτο κόμμα. Η πολιτική, όμως, δεν αντιπροσωπεύει το λίκνο της εκδίκησης, αλλά την επιλογή του λιγότερο κακού. Και μια κυβέρνηση, με τον Τσίπρα Πρωθυπουργό, τους κλώνους του Τατσόπουλου (αλήτης) Υπουργούς και τις ''ριζοσπαστικές'' προτάσεις του κόμματος να γίνονται (;) πράξη, μόνο άσχημα πράγματα μπορούν να επιφέρει. Κι αυτό είναι γκαραντί.


Καλώς ή κακώς, όπως έχει η κατάσταση αυτή την στιγμή, όπως δηλαδή διαμορφώθηκε από τις τελευταίες εκλογές και έπειτα, πρέπει να υπάρξει στήριξη στον Σαμαρά. Και πριν πέσετε να με φάτε, οφείλω να σας υπενθυμίσω ότι ουδείς πολιτικός με εκφράζει. Εξάλλου, είπα και στην προηγούμενη παράγραφο ότι η πολιτική είναι η επιλογή του λιγότερο κακού. Κι όταν λέω στήριξη στον Σαμαρά, εννοώ ουσιαστικά να βοηθήσουμε στον εαυτό μας: να φερόμαστε ως άνθρωποι και όχι σαν άνθρωποι. Αλλά πώς μπορεί να συμβεί αυτό, όταν δεν μπορούμε να σεβαστούμε τα πιο απλά πράγματα; Για παράδειγμα, να μην καπνίζουμε σε δημόσιους χώρους, να μην οδηγούμε σαν μανιακοί στον δρόμο ή να μην πετάμε σκουπίδια από δω κι από κει. Ας μην ξεφύγω, όμως. Ένας άλλος που πρέπει να στηρίξει τον Σαμαρά είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Με έργα. Του δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να μείνει στην ιστορία ως ένας μεγάλος μεταρρυθμιστής. Και θα είναι κρίμα, για όλους μας, να την πετάξει στον κάδο των αχρήστων. Πλην των ισχυρότατων επιρροών της Τρόικας στο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας, οι κυβερνώντες πρέπει να επιδείξουν δημιουργικότητα, πρωτοβουλία και φαντασία. Κι όλα αυτά με την συνδρομή έντονης θέλησης. Δεν υπάρχει άλλη πολιτική λύση στον ορίζοντα. Για παράδειγμα, η φοροδιαφυγή πρέπει να παταχθεί. Και είμαι απόλυτος σε αυτό. Χωρίς να ενδιαφέρει το κράτος ποιος φοροδιαφεύγει, πως λέγεται, τι δουλειά κάνει κ.λπ. Όπως, επίσης, πρέπει να ξεκινήσουν όλες οι νόμιμες διαδικασίες για την ενδεχόμενη εξόρυξη υδρογονανθράκων. Χωρίς να λογαριάζουμε ιδιαίτερα τις ενστάσεις των Τούρκων. Τέλος, ωραίοι οι κοινωνικοί αυτοματισμοί, αλλά χωρίς αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δεν υπάρχει προκοπή.

Συνεπώς, το αδηφάγο και δυσανάλογα μεγάλο κράτος που μας περιβάλλει, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε παρέα με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους μας, που εμείς οι ίδιοι το αποτελούμε, πρέπει να εξομαλυνθεί και αναπόφευκτα να συρρικνωθεί. Ειδάλλως, θα γίνουμε όλοι, ή έστω οι περισσότεροι εξ υμών, άμισθοι υπάλληλοι ενός προβληματικού κράτους. Ναι, εκείνοι ήταν μεγαλο-κλέφτες, κι εμείς μικρο-απατεώνες. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να κοιτάμε το ''ένδοξο'' παρελθόν και να κατακρίνουμε τα πάντα και τους πάντες πλην των εαυτών μας; Ότι δεν πρέπει να ξεριζωθούν νοοτροπίες δεκαετιών; Η Άντζελα Δημητρίου (φώτο) τραγούδαει ότι οι χωρισμένοι ζούνε πάντα με το χθες. Το ίδιο και οι Έλληνες. Ίσως, διότι, χορτάτος λαός δεν επαναστατεί. Και προφανώς εννοώ νοητικά.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Γι' αυτό λοιπόν επαναλαμβάνω αυτό που έλεγα και χθες: Το δίδυμο Αδαμίδη-Βιντιάδη είναι πολύ χειρότερο από το δίδυμο Τσάκα-Φεϊζάλ. Ο Τσάκας τουλάχιστον έχει δείξει μια συνέπεια. Για όσους είναι άπιστοι Θωμάδες έφερε τον πρίγκιπα στην Αθήνα. Να τον δούνε από κοντά. Να τον ακουμπήσουνε για να διαπιστώσουν ότι είναι πραγματικός κι ότι δεν πρόκειται για περί φαντάσματος. Και αν ζήτησε τρεις μέρες παράταση για τα λεφτά δεν χάθηκε ο κόσμος. Ο Βιντιάδης μέχρι τώρα δεν έχει παρουσιάσει απολύτως τίποτα. Προφανώς έχει δει αλευρωμένους τους ΑΕΚτζήδες και τους έχει περάσει για μυλωνάδες».

Υ.Γ.2 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Αυτό που με τα χρόνια πιστεύω είναι ότι ο καλός τεχνικός διευθυντής κρίνεται από τους παίκτες που απορρίπτει και όχι από αυτούς που παίρνει».

Υ.Γ.3 Η νίκη του Άρη, επί του Πανιωνίου, αποτελεί μεγάλη, πολύ μεγάλη βαθμολογική ανάσα-έστω κι αν αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά η εξάρτηση της ομάδας από τον Αγκάνθο. Και σε αυτό το σημείο, όπως έχουμε πει, πρέπει να ενδιαφερόμαστε μόνο για τους βαθμούς. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι η διοίκηση, όποια κι αν είναι αυτή τέλος πάντων, θα έχει καταστρώσει εναλλακτικά σχέδια για κάθε ενδεχόμενο (π.χ. παραμονή ή υποβιβασμό).

Υ.Γ.4 Αλίευσα ένα (εύστοχο) σχόλιο κάποιου χρήστη από μια αθλητική ιστοσελίδα: «Φτάσαμε στο σημείο να ενοχοποιήσουμε την πεντακάθαρη, αδιαμφισβήτητη και εμφατικά μεγαλειώδη ανωτερότητα μιας ομάδας». Ποια ήταν η αφορμή για την συγκεκριμένη δήλωση; Η νίκη και η εμφάνιση της Μπαρτσελόνα απέναντι στην Εσπανιόλ.

Υ.Γ.5 Αυτά είναι!

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Όπου κάτσει η μπίλια

Το άρθρο που ακολουθεί, αποκαλύπτει, με πάσα μεγαλοπρέπεια πρέπει να προσθέσω, τον ερασιτεχνισμό των παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι αυτό αφορά κάθε ελληνική ομάδα. Ασχέτως ονόματος, κύρους ή βεληνεκούς. Παρακολουθώ αρκετά χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο και, πλέον, μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα ότι οι παράγοντες των ομάδων λειτουργούν με τυχαία κριτήρια. Πατάμε random στην μηχανή αναζήτησης παιχτών και προπονητών κι όπου κάτσει η μπίλια. Σαν να παίζεις ρουλέτα στο καζίνο. Να ρίχνεις την μπίλια και κάθε φορά να έρχεται διαφορετικό νούμερο. Κι εσύ να αναρωτιέσαι σαν κυανοπώγωνας τι πηγαίνει στραβά. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένα εταιρικό πλάνο -κι όμως αναφερόμαστε σε (ανώνυμες) εταιρίες! Ανεξαρτήτως οικονομικών και πάσης φύσεως συνθηκών. Όλα γίνονται στο μιλητό. Στην πράξη δεν επικρατεί το παραμικρό. Αν οι ελληνικές ομάδες, έστω μία από αυτές, έχουν θεσπίσει μακρόπνοο εταιρικό πλάνο, τότε είμαι αεροπόρος επειδή πετάω χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα. Και αυτή η κατάσταση αποκρύπτεται, πάντοτε τεχνηέντως, από τους δημοσιογράφους και, φυσικά, τους ίδιους τους παράγοντες. Όσο για τους οπαδούς, δεν έχω να δηλώσω κάτι. Είναι γνωστή η άγνοια τους.


Και περνάμε στην πεμπτουσία του άρθρου. Νομίζω ότι όλοι ξέρουμε τι είδους προπονητής είναι ο Μπάγεβιτς. Για παράδειγμα, του αρέσουν τα επιθετικογενή μπακ. Προτιμά να παίζει με τρία κεντρικά χαφ στον άξονα, εκ των οποίων ο ένας να αγωνίζεται ως επιτελικός μέσος. Θέλει να ξεκινάει η άμυνα από την επιθετική γραμμή. Δίνει εντολή στα δυο αμυντικά χαφ για διαγώνιες αλληλοκαλύψεις. Δεν του αρέσει ιδιαίτερα το ποδόσφαιρο αναμονής και δεν προκρίνει πάντα τον τακτικό ρεαλισμό. Ο Μπάγεβιτς, δηλαδή, έχει ένα συγκεκριμένο στυλ προπονητικής. Είναι πολύ καλός στο στήσιμο, αλλά μειονεκτεί κάπως στο κοουτσάρισμα. Είναι τυπικός και εμπνέει σεβασμό, αλλά ορισμένες φορές είναι απόμακρος και νευρικός. Τόσα χρόνια, όμως, έτσι λειτουργεί. Έτσι βγάζει το ψωμί του. Δεν τον μάθαμε τώρα. Αυτός ο προπονητής, λοιπόν, αποτελεί παρελθόν από τον Ατρόμητο.

Σχεδόν ταυτόχρονα με την απομάκρυνση του Ντούσαν, άρχισαν να βγαίνουν τα ρεπορτάζ για τον αντικαταστάτη του -υπενθυμίζω ότι τα πρώτα ρεπορτάζ δεν ανέφεραν τον όνομα του Αναστόπουλου, διότι ο τελευταίος δεν είχε φύγει ακόμα από τον Ο.Φ.Η. Το πρώτο πράγμα που διέρρευσε ήταν ότι ο νέος προπονητής θα είναι Έλληνας. Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε ορισμένα ρεπορτάζ να προτείνουν ως διακαείς πόθους του Σπανού τον Μπολόνι και τον Κούπερ. Αλλά, ρε παιδιά, τι σχέση έχει ο Μπάγεβιτς με τον Μπολόνι και τον Κούπερ; Ποια είναι τα κοινά σημεία αυτών των προπονητών; Ας επανέλθουμε, όμως, στα της ελληνικής υπηκοότητας. Τι σημαίνει να είναι Έλληνας; Για παράδειγμα, είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας ή επικοινωνεί πιο εύκολα, λόγω γλώσσας, με παίχτες και δημοσιογράφους. Αλλά τι πάει να πει αυτό; Ότι όλοι οι Έλληνες είναι της ίδιας φιλοσοφίας; Τι σχέση έχει, φερ' ειπείν, ο Δώνης με τον Κατσαβάκη; Και πες ότι αυτά τα δυο ονόματα δεν ακούστηκαν για τον πάγκο του Ατρομήτου. Τι σχέση μπορεί να έχει ο Ντούσαν με τον Νιόμπλια ή τον Κωστένογλου; Σαν να προσπαθώ να αντικαταστήσω ένα Volkswagen με ένα Datsun. Ή αντί για μακαρονάδα με κιμά να την βγάζω με νερόβραστα φασόλια. Ο ένας δεν ξέρει τι σημαίνει ρίσκο και αυτοματισμός, κι ο άλλος κάνει τον σταυρό του κάθε φορά που επιτίθεται ο αντίπαλος. Μα, θα μου πείτε τι να κάνει κι αυτός ο Σπανός; Ποιον να πάρει; Αυτούς έχουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Εύλογη απορία. Αλλά τουλάχιστον να είναι ειλικρινής απέναντι στο φίλαθλο κοινό και στον εαυτό του. Δεν είναι δυνατόν να ψάχνεις αντικαταστάτη του Μπάγεβιτς και τα αρχικά ονόματα να είναι ο Νιόμπλιας κι ο Κωστένογλου. Κι όλα αυτά για να καταλήξεις στον υποτιμημένο Αναστόπουλο.

Και ξαναλέω, για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, ότι το παρόν άρθρο αφορά όλες τις ελληνικές ομάδες -προφανώς το θέμα δεν εξαντλείται μόνο στις αντικαταστάσεις προπονητών. Το γεγονός ότι οι μισές ελληνικές ομάδες, σε σύγκριση με τα προηγμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, έχουν αλλάξει προπονητή, και μάλιστα τους αντικαθιστούν με διαφορετικής φιλοσοφίας τεχνικούς, δείχνει την έλλειψη σοβαρότητας και το μεγαλείο της προχειρότητας, με την οποία οι ίδιοι οι παράγοντες αντιμετωπίζουν τις ομάδες τους. Εν τέλει, δεν φταίνε για όλα οι παίχτες και οι προπονητές, αλλά εκείνοι που τους επιλέγουν: η διοίκηση είναι αυτή που διαμορφώνει τις εκάστοτε συνθήκες σε μια ομάδα. Και τι συμπέρασμα προκύπτει; Ότι η δημιουργία μιας σχολής παραγόντων, όπου θα φοιτούν υποχρεωτικά όλοι οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, κρίνεται απαραίτητη.

Υ.Γ.1 Δηλώνω μεγάλος θαυμαστής του Αναστόπουλου και τον ήθελα διακαώς στον Άρη για τη φετινή σεζόν. Το γεγονός ότι, αντί να έρθει στο Χαριλάου, προτίμησε να μείνει στην Κρήτη μου δείχνει το μέγεθος των προβλημάτων που ταλανίζουν τον Άρη. Και μιλάμε για έναν προπονητή ειδικών αποστολών. Υπομονετικός, δουλευταράς και ρεαλιστής. Ξέρει να ηρεμεί τους ποδοσφαιριστές του και να τους πείθει για την ορθότητα του εγχειρήματος. Του αρέσει να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και δεν έχει πρόβλημα να μοιράσει πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στον Ατρόμητο, έπειτα από τον επικό άθλο στον πάγκο του Ο.Φ.Η., του δίνεται η δυνατότητα να αναδειχτεί έτι περισσότερο, να κερδίσει καινούριες συμπάθειες και να αποδείξει ότι μπορεί να παίξει και ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ακόμα κι αν δεν πετύχει, στο Περιστέρι θα έχουν να λένε για το ενδυματολογικό του γούστο. Αχ, αυτή η Ιταλία!

Υ.Γ.2 Όλες οι ομάδες περιμένουν δώρα από τον Άγιο Βασίλη. Για παράδειγμα, στον Παναθηναϊκό, όσο κι αν δεν το παραδέχονται, περιμένουν έναν (πραγματικό) Πρίγκηπα και έναν ψυχολόγο για τον Αλαφούζο. Στην Α.Ε.Κ. να αναλάβει ο Βιντιάδης για να αλλάξει το μενού στους Θρακομακεδόνες και να σώσει την ομάδα. Στον Π.Α.Ο.Κ. να έρθει η στιγμή που θα ισοπεδώσουν το κατεστημένο του Ολυμπιακού για να στήσουν το δικό τους. Στον Άρη να αποδοθούν -επιτέλους!- ευθύνες σε όσους αναλογούν, να μπει η Π.Α.Ε. στο άρθρο 99 και να σταματήσει να πέφτει ο Γιαννώτας σαν λιωμένος χιονάνθρωπος. Το μοναδικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Η κάθε ομάδα θα πρέπει να σταματήσει να κυνηγά ανεμόμυλους, να παύσει να ντριμπλάρει την αλήθεια και να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις.

Υ.Γ.3 Δεν ξέρω τι πρέπει να συμβεί στο αγγλικό πρωτάθλημα για να χάσει τον τίτλο ο Σερ Άλεξ. Παίχτες έρχονται και φεύγουν, διοικήσεις αλλάζουν, γήπεδα κατεδαφίζονται, ομάδες διαλύονται, αλλά αυτός εκεί. Άγρυπνος φρουρός. Και πάντα, δείχνει να κατέχει το knowhow για το πως να στήσει μια ομάδα, πως να την ντοπάρει ψυχολογικά και πως να την εκπαιδεύσει να παλεύει κάθε ματς σαν να είναι το τελευταίο. Κι ας μην διαθέτει ρόστερ ανάλογο του παρελθόντος.

Υ.Γ.4 Θα λείψω εκτός Αθηνών για κάποιες μέρες. Ως εκ τούτου, θα απαντήσω στα σχόλιά σας, πάντοτε με ευχαρίστηση, μόλις επιστρέψω!

Υ.Γ.5 Ένα από τα καλύτερα hard rock κομμάτια όλων των εποχών!

...My heart starts aching, My body started shaking, And I can't take no more, no, no...Now I just wanna get close to you, And taste your love so sweet, And I just wanna make love to you, Feel your body heat...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...