Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Η τρύπα του όζοντος κι ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης

Συνέχεια από το εντός έδρας ματς με τον Ολυμπιακό. Είναι προφανές ότι κάποιοι πρέπει να επανεξετάσουν τον ορισμό της τεχνικής ποινής, των φάουλ και των αντιαθλητικών φάουλ. Όπως, επίσης, είναι προφανές ότι η επιλεκτική εφαρμογή των κανονισμών διαιωνίζει τις γκρίνιες και τις ανισότητες. Δεν θα αναφερθώ περαιτέρω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι συνέλαβαν πλήρως το νόημα. Οφείλω, όμως, να σχολιάσω τον ''ηρωισμό'' του Τσαλδάρη. Γιατί αγόρι μου δεν τιθασεύεις τις αγωνιστικές ορμές σου; Γιατί χαντακώνεις μια καλή παρουσία εκ μέρους σου; Γιατί προτιμάς αψυχολόγητες ενέργειες; Συνεχίζουμε με τα καταραμένα ριμπάουντ. Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να πάρουμε το (αμυντικό) ριμπάουντ. Κι όταν γράφω ''πρέπει'', εννοώ ότι η κατοχή μπάλας είναι ζωτικής σημασίας. Φευ! Για μια ακόμη φορά χάσαμε τα κρίσιμα ριμπάουντ. Κρίμα. Η άμυνα είχε μεγαλύτερα κενά κι από την τρύπα του όζοντος. Επιπρόσθετα δεν υπήρχε ομαδικότητα. Τέλος, είχαμε τον τραυματισμό του Μπόγρη από το τάκλιν του Ντικούδη. Η απώλεια του Μπόγρη έδωσε περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε Κρούσιτς και Τσαϊρέλη. Θα προσπαθήσω να το καταστήσω όσο πιο σαφές μπορώ. Ο Κρούσιτς δεν υπάρχει. Ο Τσαϊρέλης προσπαθεί ο κακομοίρης, αλλά δεν το έχει. Αμφότεροι χάνονται στις περιστροφές, στις αλλαγές των σκριν και δεν μπορούν να ''σκεπάσουν'' τα καλάθια. Ευτυχώς υπάρχει ο Μάλντροου που κι αυτός δεν ξέρει μπάσκετ, αλλά είναι πιο αθλητικός, πιο κινητικός και μοιράζει τάπες όπως ο Άγιος Βασίλης μοιράζει δώρα. Το ματς, πάντως, ήταν γεμάτο ένταση και ανατροπές. Με χόρτασε. Κι ας χάσαμε. Εξάλλου, σε μια αναμέτρηση μεταξύ δυο αντιπάλων, ο ένας θα στεφθεί νικητής κι άλλος θα γεμίσει απογοήτευση. Συνεχίζουμε. Οι Ινδιάνοι δεν τα παρατάνε.


Και πάμε στο Χαριλάου. Ο Πρόμπιερζ είχε δώσει εντολή στον Τόχα να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω. Το ξέρω ότι ακούγεται -και είναι- οξύμωρο, αλλά τα ματάκια μου αυτό είδανε. Ελάχιστα μέτρα μεταξύ των κεντρικών αμυντικών και του Τόχα. Η πρώτη πάσα, λοιπόν, πήγαινε στον Κολομβιανό που προσπαθούσε να οργανώσει με οριζόντιες πάσες. Σωστά διαβάσατε: με οριζόντιες πάσες. Τέλος πάντων. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο Κατίδης δεν λειτουργεί σωστά ανασταλτικά. Βγάζει υπέρμετρο πάθος, αλλά όχι ουσία. Και η θέση του αμυντικού χαφ, όπως όλοι γνωρίζουμε, απαιτεί ουσιαστικές ενέργειες. Δεν κατηγορώ τον παίχτη. Εξάλλου, τον πάω τον Κατίδη. Ωστόσο, είναι φανερό ότι δεν πρέπει να έχουμε υψηλές απαιτήσεις από τα μικρά Αρειανάκια. Η προώθηση και η αξιοποίηση αυτών πρέπει να εφαρμόζεται κατόπιν ορθολογικού σχεδίου κι όχι εξαναγκασμού. Ας εξετάσουμε και τις πτέρυγες. Η δεξιά πλευρά λειτουργούσε ικανοποιητικά. Ο Κανακούδης, το αριστερό μπακ της Δόξας, τα βρήκε σκούρα με τις συνεργασίες των Κασναφέρη και Νέτο. Αντίθετα, από την άλλη πλευρά διέκρινα διάθεση και κινητικότητα από τον Ούμπιντες. Ο Αργεντινός είναι ποιοτικός παίχτης. Όσο για το αριστερό άκρο αμύνης, μετά από πάρα πολύ καιρό είδα τον αριστερό κεντρικό οπισθοφύλακα να καλύπτει τον Μίτσελ. Δεν ξέρω πως προέκυψε. Μπορεί να είχε δώσει εντολή ο Πρόμπιερζ. Ίσως ο Λαζαρίδης θυμήθηκε την αμυντική τακτική του Κούπερ. Άγνωστο. Η ουσία είναι ότι οι πτέρυγες κρατούσαν. Αυτό που θύμιζε τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη ήταν η μεσαία γραμμή. Ο Κατίδης ήταν μέτριος στα ανασταλτικά του καθήκοντα, ο Τόχα είχε επωμιστεί οργανωτικό (!) ρόλο, παραμελώντας τα αμυντικά του καθήκοντα, ενώ οι Νέτο και Ούμπιντες από δεξιά και αριστερά αντίστοιχα δεν έδιναν ανάσες στα κεντρικά χαφ, υποθέτω λόγω προπονητικών οδηγιών. Για να δώσουμε μια πλήρη εξήγηση, ας προσθέσουμε και την δυσλειτουργία του Σολτάνι. Ο κλώνος του Σαμίρ Γκούντα είναι ντελικάτος και αδυνατεί να αντεπεξέλθει σε συνθήκες έντασης και δύναμης. Συνυπολογίζουμε και το γεγονός της τακτικής του ασυνέπειας και δένει το γλυκό.

Πώς, όμως, παρουσιάστηκε η Δόξα; Η ομάδα του Κατσαβάκη είχε αμυντικούς προσανατολισμούς και σαφή αμυντικογενή διάταξη. Για να το καταλάβετε καλύτερα, ο μόνος που έπαιζε μπροστά από την μπάλα, σε συνθήκες άμυνας, ήταν ο Βάντερσον που κι αυτός πολλές φορές κατέβαινε περίπου τέσσερα μέτρα κάτω από τη σέντρα. Επιπλέον, ο Κουμπρόγλου από δεξιά κι ο Σικαλιάς από αριστερά λειτουργούσαν περισσότερο ως μπακ παρά ως χαφ. Και φτάνουμε στο 13' λεπτό. Ο Νέτο εκτοξεύει μια φαλτσαριστή σέντρα κι ο Ούμπιντες το παστελώνει. Το γκολ έδωσε νέο χρώμα στον αγώνα. Η Δόξα ανέβασε τις γραμμές, άνοιξε το πλάτος και προσπάθησε να πιέσει ψηλά. Το εγχείρημα, λαμβάνοντας υπόψη την βίαιη εφαρμογή του, διακρίθηκε από σχετική επιτυχία. Έργο Κατσαβάκη. Ποια ήταν η αντίδρασή μας; Το έγραψα παραπάνω: Μπομπ ο Σφουγγαράκης! Το αποτέλεσμα ήταν μια ωραία ατομική προσπάθεια του Βάντερσον και μια φωτοβολίδα του Λίμα. Πάλι καλά που υπήρχε κι ο Ντίκο, ο οποίος έβγαινε πρώτος στην μπάλα. Εν τω μεταξύ, ο Πρόμπιερζ προέβη σε εσωτερικές αλλαγές προσώπων. Ο Νέτο πέρασε στον άξονα, ο Κατίδης αριστερά κι ο Ούμπιντες δεξιά. Για τις αλλαγές, όμως, τα είπαμε σε προηγούμενο άρθρο. Το μοναδικό θετικό ήρθε από τον Ούμπιντες που κέρδισε την δεύτερη κίτρινη κάρτα του Κανακούδη και κατ' επέκταση την αποβολή του. Το πρώτο μέρος έληξε με την Δόξα να δείχνει διατεθειμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της.


Το δεύτερο μέρος έκρυβε εκπλήξεις. Ο Άρης παρουσιάστηκε αποφασισμένος και μπήκε στο γήπεδο για να τελειώσει το ματς. Σε διάστημα δέκα λεπτών είχαμε τρεις κλασικές ευκαιρίες που δεν εκμεταλλευτήκαμε. Δεν καταφέραμε να εξαργυρώσουμε το ορμητικό ξεκίνημα. Έχει ξανασυμβεί και πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση. Από την άλλη πλευρά του λόφου, η Δόξα, παίζοντας με δέκα παίχτες, δεν μπορούσε να πιέσει με συνέπεια και αδυνατούσε να ακολουθήσει το ρυθμό των γηπεδούχων. Ο Βάντερσον βρισκόταν απελπιστικά μόνος και συχνά κλεισμένος από δυο και τρεις αντιπάλους, ενώ ο Αραβίδης, ο οποίος στο πρώτο μέρος αγωνιζόταν πίσω από τον Βάντερσον, κλήθηκε να καλύψει με τον Σικαλιά την αριστερή πτέρυγα. Τουλάχιστον ο Βέρτσος πρόσθετε πάθος, ο Τριποτσέρης ύψος κι ο Σέρεμετ ασφάλεια. Κάτι είναι κι αυτό. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η Δόξα είναι soft ομάδα. Οι παίχτες της έχαναν τις προσωπικές μονομαχίες, δεν μπορούσαν να λάβουν σωστές τοποθετήσεις και διακρίνονται από έκδηλη τεχνική ανεπάρκεια. Επιπλέον, στερείται ενός επιθετικού που θα υποδύεται τον κεφαλοσφαιριστή για να σπάει μπάλες. Αυτα, όμως, συνιστούσαν προβλήματα της Δόξας, όχι του Άρη. Ένας Άρης που είχε συντριπτική κατοχή και πολύ καλή κυκλοφορία. Κι ως γνωστόν, η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τον παίχτη. Η κούραση των φιλοξενούμενων έμοιαζε προδικασμένη. Όπως, επίσης, προδικασμένη έμοιαζε και η αγωνιστική καθίζηση των γηπεδούχων. Μετά το 65' λεπτό επαναπαυτήκαμε και πίναμε τσίπουρα. Ευτυχώς, ο Καπετάνος πέτυχε το 2-0. Πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί προ τετελεσμένων γεγονότων. Ο Πολωνός Γκουαντιόλα, πάντως, δεν κολλάει. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου ημιχρόνου, πείραζε τη διάταξη και άλλαζε πρόσωπα, όπως ένας μπέμπης παίζει με την πολύχρωμη κουδουνίστρα του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι Ούμπιντες και Νέτο. Ο πρώτος ξεκίνησε ως αριστερό χαφ, μετατοπίστηκε δεξιά και τέλειωσε το ματς ως επιτελικός μέσος. Ο δεύτερος ξεκίνησε ως δεξί χαφ, μετατοπίστηκε στη μεσαία γραμμή και τέλειωσε το ματς ως δεξί μπακ. Το κουτσάρισμα του Πολωνού με συνεπήρε τόσο πολύ που μέχρι κι εγώ μετατοπίστηκα. Από τον καναπέ βρέθηκα στο πάτωμα. Αυτά είναι.

Εν κατακλείδι, το παιχνίδι ήταν must win. Έπρεπε να πάρουμε τους τρεις βαθμούς και να πραγματοποιήσουμε πειστική εμφάνιση. Κάπου το χάσαμε στην ''πειστική εμφάνιση''. Τουλάχιστον εκπληρώσαμε το χρέος μας και γλιτώσαμε από την ανίατη ασθένεια της καταστροφολογίας. Πετύχαμε την δεύτερη συνεχόμενη νίκη, πήραμε ψυχολογική ένεση και ατενίζουμε το εγγύς μέλλον υπό διαφορετικό πρίσμα. Η Δόξα, όσο φιλότιμο διαθέτει, άλλη τόση ποιότητα της λείπει. Δεν θα αντέξει σε βάθος χρόνου. Ήδη δεν αντέχει. Νομίζω ότι είναι το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό. Η ομάδα χρειάζεται ποιοτική ενίσχυση κι ο Κατσαβάκης βρίσκεται ενώπιον μια ισχυρής πρόκλησης. Πάντως, είμαι βέβαιος ότι δεν θα παρατήσει τα όπλα. Θα το παλέψει μέχρι την τελευταία αγωνιστική.

Υ.Γ.1 Το περιβραχιόνιο άλλαξες πολλές φορές μπράτσα. Το είχε φορέσει, να φανταστείτε, μέχρι και ο Καστίγιο. Θεέ και Κύριε. Άλλο ένα δείγμα της αναμπουμπούλας που μας διακρίνει. Ελπίζω, όμως, ο νέος χρόνος να μας βρει με νέα μυαλά. Πραγματοποιήθηκε, κατόπιν πρωτοβουλίας του Πρόμπιερζ, νέα ψηφοφορία για το περιβραχιόνιο και νικητής προέκυψε ο Νίκος Λαζαρίδης.  Σωστή απόφαση από τον Πολωνό. Επίσης, από ό,τι μαθαίνω, έδειξε την στήριξή του στον Βελλίδη και την πίστη του στον Κατίδη. Μακάρι να κατασταλλάξει σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, αγωνιστικό και μη. Και φυσικά, ελπίζω αυτό το σχέδιο να μην περιλαμβάνει τον Τόχα. Το μεγάλο ερώτημα που ανατέλλει στο μυαλό μου είναι το εξής: πώς θα παρουσιαστεί τη νέα χρονιά ο Άρης; Θα παίξει το ποδόσφαιρο του Πολωνού ή ο Πολωνός θα παιξει το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει ο Άρης; Οψόμεθα. Επιπρόσθετα, η ομάδα πρέπει να πορευτεί ως έχει. Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε. Ούτε μία μεταγραφή. Ούτε μία. Λευτεριά στον Πρίττα!

Υ.Γ.2 Πολιτικός κρατούμενος κι ο Εφραίμ. Έτσι πάει. Οι λαμογιές στην Ελλάδα πρέπει να εφαρμόζονται με παρθενογένεση. Έστω να τις εκπληρώνουν τα μυστήρια πλάσματα του Λιακόπουλου. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Υ.Γ.3 Για τον νέο χρόνο θα τα πούμε... του χρόνου! Εξάλλου, ακόμα γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα! Να είστε όλοι καλά!

Υ.Γ.4 Λέγονται Heart και διακρίνονται από την παρουσία δυο αδερφών, των Nancy και Ann Wilson. Τις έχουμε ξανασυναντήσει στο μακρινό παρελθόν, ωστόσο, υπό διαφορετικές συνθήκες. Το τραγούδι που ακολουθεί, αποτελεί ένα από τα πιο μεταλλικά κομμάτια της μπάντας.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Χριστουγεννιάτικη υπόθεση εργασίας

Το ρολόι δείχνει οχτώ το πρωί. Εσύ κοιμάσαι. Μόλις οι δείκτες του ρολογιού αγγίξουν το πρώτο λεπτό της ώρας, κρούει ο κώδων. Πετάγεσαι σαν ελατήριο και κοιτάς με απόγνωση την ντουλάπα. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν την παλεύεις. Καθώς ερωτοτροπείς με το πάπλωμα, λαμβάνεις τη γενναία απόφαση να σηκωθείς. Ειδάλλως, θα αργήσεις για δουλειά. Κάθεσαι για λίγο στο στρώμα, κοιτώντας το πάτωμα, και με μια απότομη κίνηση βάζεις πλώρη προς το μπάνιο. Πλένεις την μουσούδα με σαπούνι χαμομηλιού και κατόπιν πετάς παγωμένο νερό στο σβέρκο για να ξυπνήσεις. Όντας, πλέον, σε σχετικά νηφάλια κατάσταση, είσαι έτοιμος για δράση. Και, ακριβώς εκείνη την στιγμή, διαπιστώνεις ότι δεν δουλεύεις. Πολύ απλά, όντας εγκλωβισμένος στη δίνη της καθημερινότητας, ξέχασες να απενεργοποιήσεις το ξυπνητήρι. Με άκρατη διαύγεια θυμάσαι ότι είναι Σάββατο. Η ώρα, εν τω μεταξύ, έχει φτάσει 8:35. Μονολογείς πόσο χαζός είσαι και αποφασίζεις να ξαναπέσεις για ύπνο. Ξάφνου, χτυπάει το κουδούνι. Αμφιταλαντεύεσαι: να ανοίξεις ή να μην ανοίξεις; «Ποιος μπορεί να είναι Σάββατο πρωί;» σκέφτεσαι. Εν τέλει, η περιέργεια, έμφυτο στοιχείο του ανθρώπου, υπερνικά τις όποιες αναστολές σου. Ξεκλειδώνεις και ανοίγεις. Και το θέαμα που αντικρίζεις σε γεμίζει ενοχές. Στην πόρτα σου στέκονται δυο γλυκύτατα παιδάκια. Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Το αγοράκι φοράει το καλό του παντελονάκι και έχει φτιάξει τα μαλλάκια του χωρίστρα, ενώ το κοριτσάκι είναι ντυμένο με μια κόκκινη καρώ φουστίτσα. Αμφότερα κρατούν από ένα τρίγωνο και με μια φωνή ρωτάνε: «Να τα πούμε;». Εσύ, όντας κατακόκκινος από ντροπή, απαντάς καταφατικά. Είναι παραμονή Χριστουγέννων κι εσύ το ξέχασες! Τα δυο μπεμπάκια λένε τα κάλαντά τους κι εσύ γεμάτος χαρά -και με ισχυρή τάση εξιλέωσης- τους μοιράζεις ένα σεβαστό χρηματικό αντίτιμο. Κατόπιν, τα παιδιά, τρέχοντας, πάνε και αγκαλιάζουν μια κομψή κυρία. Προφανώς είναι η μητέρα τους.


Καθώς κλείνεις την πόρτα, σκέφτεσαι ότι δεν έχει νόημα να (ξανα)κοιμηθείς. Το σίγουρο είναι ότι πεινάς. Πας στην πιατελούμπα και γραπώνεις δυο μελομακάρονα. Τα παρασκεύασες προχθές και είναι νοστιμότατα. Γεμάτος περηφάνια για την επιτυχία της ζαχαροπλαστικής απόπειρας, σπεύδεις να ανοίξεις τα παντζούρια. Πας στο δωμάτιό σου και, καθώς ανεβάζεις το παντζούρι, βλέπεις κάτι που μοιάζει με λευκό στρώμα. «Δεν είναι δυνατόν» σκέφτεσαι. Είναι χιόνι; Ναι, είναι χιόνι! Τώρα εξηγούνται και οι άσπρες νιφάδες στα ρούχα των δυο ξωτικών που λέγανε τα κάλαντα. Την ώρα που εσύ κοιμόσουν βαριά και ονειρευόσουν γλυκά, ο καιρός είχε στήσει το δικό του πάρτι. Τα πάντα είχαν καλυφθεί από έναν λευκό μανδύα. Αυτόματα, έστω και με πλημμελή ρουχισμό, κατεβαίνεις στον κήπο για να χαρείς. Να νοιώσεις. Να παίξεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αρχίζεις να φτιάχνεις χιονόμπαλες και να τις πετάς, όπου βρεις!  Σαν να μεταμορφώθηκες, εντελώς απροσδόκητα, σε μικρό παιδί! Και τότε σου έρχεται μια φαεινή ιδέα: θα δημιουργήσεις έναν χιονάνθρωπο! Πρώτα, όμως, επιστρέφεις στο σπίτι και αλλάζεις ενδυμασία. Τα χεράκια σου, βλέπεις, από το κρύο πήραν το χρώμα της μελιτζάνας. Έχοντας βάλει γερά ρούχα, κατεβαίνεις στον κήπο για να κάνεις πράξη την ιδέα σου. Λειτουργώντας με αξιοζήλευτη ζωντάνια και πρωτοφανή διάθεση, στήνεις τον χιονάνθρωπο. Το μόνο που (απο)μένει είναι να τον στολίσεις. Ανεβαίνεις στο σπίτι και ψάχνεις στα ραπτικά. Βρίσκεις το κουτί με τα κουμπιά και, καθώς διαλέγεις ενδελεχώς το είδος αυτών, περνάς μπροστά από το τζάκι όπου τα μάτια σου πέφτουν σε κάτι μικρά καρβουνάκια που αποκοιμήθηκαν έπειτα από κάποια θερμή συνομιλία με τη φωτιά. Ξαναπάς κάτω στον κήπο. Για μάτια καθιστάς δυο μικρά κουμπιά, ενώ τοποθετείς τέσσερα καρβουνάκια στο κυρίως σώμα του χιονάνθρωπου. Ωστόσο, δεν έχεις τελειώσει. Πού είναι η μύτη; Το κασκόλ; Η καπελαδούρα; Ξεχύνεσαι προς το δωμάτιό σου και ψαχουλεύεις την κούτα που έχεις καταχωνιάσει τα σκουφιά, τα κασκόλια και τα γάντια. Έπειτα, καβατζώνεις από την πελώρια γούνινη τίγρη που φυλάει το δωμάτιό σου, την καπελαδούρα που φοράει. Είσαι σίγουρος ότι δεν θα την πειράξει. Ύστερα, πας στην κουζίνα, ανοίγεις το ψυγείο και παίρνεις ένα καρότο. Η ώρα είναι περασμένες δέκα. Καθώς οι νιφάδες χιονιού χορεύουν στο πρόσωπό σου, εσύ παρατηρείς τον χιονάνθρωπο. Ήταν επιβλητικός, με δυο μαύρα κουμπάκια για μάτια και τέσσερα καρβουνάκια για παλτό, ενώ την μύτη του αναπαριστούσε ένα καρότο μικρού μεγέθους. Είχε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό του και μια καπελαδούρα τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Εντούτοις, ήταν εμφανές ότι κάτι έλειπε. Τον κοιτούσες, τον ξανακοιτούσες και ξαφνικά, μετατρεπόμενος σε κλώνο του Αρχιμήδη, φωνάζεις: «Εύρηκα!». Ο χιονάνθρωπος δεν είχε χαμόγελο! Με ένα μικρό ξύλο, έφτιαξες ένα λαμπερό χαμόγελο στο πρόσωπό του και αυτόματα χαμογέλασες κι εσύ. Με ποιο όνομα θα τον αποκαλούσες; Πώς θα τον βάφτιζες; Το πρώτο όνομα που ανακάλυψες ήταν Νέτο, αλλά σκέφτηκες ότι μάλλον δεν ταιριάζει. Μετά σου ήρθε στο μυαλό το όνομα Τζακ, αλλά γρήγορα το ξεπέρασες, διότι σου φαινόταν τετριμμένο. Εν τέλει, καταστάλαξες στην πιο αντιπροσωπευτική ονομασία: θα τον φώναζες Χιονάνθρωπο.

Ανέβηκες γρήγορα στο σπίτι, έφτιαξες ένα ζεστό ρόφημα φασκόμηλου με μια κουτάλια θυμαρίσιο μέλι και ξεκίνησες να μοιράζεσαι τη δημιουργηθείσα χαρά με τους φίλους σου. Κανόνισες συναντήσεις και βόλτες. Πήγες για ψώνια. Πήρες δώρα για τα πρόσωπα που αγαπάς και νοιάζεσαι. Γιατί, όμως, να παίρνουμε δώρα τα Χριστούγεννα; Τι αλλάζει σε σχέση με τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Μπορούμε να κάνουμε δώρα όλο το χρόνο. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβά, μεγάλα ή υλικά. Και μια λέξη αρκεί. Μια χειρονομία. Μια ευφάνταστη παρουσίαση. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα προσπαθείς να λειτουργείς με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα καθόλη τη διάρκεια του χρόνου κι όχι μόνο τις μέρες των εορτών. Και είσαι αποφασισμένος για αυτό. Είναι θλιβερή η ένταση της υποκριτικής διάθεσης που σκεπάζει τα Χριστούγεννα. Η ώρα, πάντως, πέρασε γρήγορα. Γιατί, όταν περνάς όμορφα, ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι; Αναπάντητο ερώτημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούσες να βγάλεις από το μυαλό σου τον Χιονάθρωπο. Ανυπομονούσες να γυρίσεις πίσω και να τον δεις. Κάποια στιγμή, κατά τις έντεκα το βράδυ, γύρισες σπίτι. Ήσουν ξεθεωμένος και σε πονούσαν τα πόδια σου, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να κατέβεις στον κήπο και να θαυμάσεις το έργο σου. Στεκόταν αγέρωχος και περήφανος, ενώ το χαμόγελό του εξακολουθούσε να είναι λαμπερό, σαν να σου έλεγε: «Ευχαριστώ που με δημιούργησες». Μισή ώρα αργότερα έπεφτες για ύπνο. Έπρεπε, άλλωστε, να σηκωθείς νωρίς την επόμενη μέρα. Θα επισκεπτόσουν τον θείο και τη θεία. Όταν ήσουν μικρός, βαριόσουν να πηγαίνεις σε συγγενικές συγκεντρώσεις και το μόνο ενδιαφέρον που έδειχνες σε αυτές, ήταν το ύψος των χρημάτων που θα αποκόμιζες από το σόι. Πλέον, αδημονείς να συναντήσεις τους συγγενείς κι ας μην σου δίνουν δεκάρα τσακιστή. Πώς αλλάζουν οι καιροί; Πώς αλλάζουν οι προτεραιότητες; Ίσως μέσω της ηλικιακής ωρίμανσης να επέρχεται και η νοητική. Μακάρι να ωριμάζεις νοητικά, αλλά να μένεις για πάντα παιδί. Όπως το πρωί που έφτιαχνες χιονόμπαλες και τις πετούσες από δω κι από κει. Βυθιζόμενος στις παραπάνω σκέψεις, προσπαθείς να κλείσεις τα μάτια σου και να ονειρευτείς γλυκά. Ξάφνου, ακούς έναν δυνατό και συνάμα παράξενο κρότο. «Τι μπορεί να ήταν;» αναρωτιέσαι. Παίρνεις ένα μακρύ ξύλο που κρατάς για περιπτώσεις υψηλής επικινδυνότητας και αρχίζεις να (εξ)ερευνάς το σπίτι. Δεν βρίσκεις απολύτως τίποτα. Μπορεί και να το φαντάστηκες. Καθώς επιστρέφεις στο κρεβάτι, η ματιά σου πέφτει στο επιτοίχιο ρολόι της κουζίνας. Οι δείκτες έχουν εναρμονιστεί στη θέση δώδεκα. Μολαταύτα, δεν χάνεις την ευκαιρία να δεις πως τα πάει ο Χιονάνθρωπος. Κι αυτό που συναντάς σου φαίνεται απίστευτο! Τι βλέπεις; Ο Χιονάνθρωπος απέκτησε ζωή! Υποθέτεις ότι κι αυτό το φαντάζεσαι, αλλά οι τσιμπιές που επιχειρείς στον εαυτό σου είναι αληθινές και πονάνε! Σπεύδεις στον κήπο, κατεβαίνοντας δυο δυο τα σκαλιά, και τρέχεις με λαχτάρα προς το μέρος του. Απλώνει το χέρι του κι εσύ ανταποκρίνεσαι. Μπορεί να αποτελείται από παγωμένο χιόνι, αλλά το χέρι του είναι τόσο, μα τόσο ζεστό. Σαν τη δική σου καρδιά. Καθώς είστε πιασμένοι χέρι με χέρι, το ταξίδι ξεκινά κι εσύ είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη. Καλά Χριστούγεννα!

Υ.Γ.1 Όποιος θέλει να εξετάσει την υποκριτική διάθεση των Χριστουγέννων, να παρατηρήσει θλιβερές συμπεριφορές, να τσεκάρει ορισμένες φωτογραφίες και να ακούσει όμορφα τραγουδάκια, μπορεί να διαβάσει την περσινή ανάρτηση: Λευτεριά στα Χριστούγεννα.

Υ.Γ.2 Στο κείμενο παρουσίασα τον δικό μου Χιονάνθρωπο. Τα υπέροχα, καταπληκτικά βιντεάκια που ακολουθούν, απεικονίζουν μια διαφορετική έκδοση. Ποιος είναι, όμως, ο δικός σας Χιονάνθρωπος;






Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Ανασκόπηση και συγκρίσεις

Ο Αλεξανδρής, σε πρόσφατη συνέντευξη του, δήλωσε ότι έδιωξε τον Όλιβερ επειδή δεν ήταν καλός χαρακτήρας και χαλούσε το κλίμα στα αποδυτήρια. Ο Κάνθαρος απόρησε με την απόλυση του παίχτη, για τον απλό λόγο ότι ήταν ένας από τους ελάχιστους του ρόστερ που ξέρει μπάσκετ. Ωστόσο, δεν γνωρίζω τον χαρακτήρα του παίχτη. Εμπιστεύομαι την κρίση του Αλεξανδρή. Και ως εκ θαύματος, από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, η ομάδα του μπάσκετ είναι, το λιγότερο συγκλονιστική. Δεν μιλάω για αποτελέσματα, αλλά για πάθος. Ενέργεια. Διάθεση. Όρεξη. Φυσικά δεν συντελέστηκε κάποιο θαύμα. Ο Αλεξανδρής στήριζε και στηρίζει την ομάδα. Δεν είναι απατεώνας. Με ντούρασελ δουλεύει. Ακόμα και μετά τις συνεχόμενες ήττες στο ξεκίνημα της περιόδου, δήλωνε αισιόδοξος και μοίραζε υποσχέσεις ανάκαμψης. Και κάπως έτσι, ήρθαν οι νίκες και η πρόκριση στην Ευρώπη. Και το κυριότερο: εμφανίστηκε φλόγα. Μακάρι να προχωρήσουμε στο θεσμό, αν και καταλαβαίνω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Ας το παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις και να είστε σίγουροι ότι ο κόσμος θα επιβραβεύσει τους παίχτες και τον προπονητή με την παρουσία του στις κερκίδες του Παλέ.


Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει στη μπάλα. Και λέω μπάλα, διότι, πλην του αγώνα με τον Π.Α.Ο., δεν παίζουμε ποδόσφαιρο. Ο Τσιώλης δήλωνε ότι η ομάδα θα βρει τον εαυτό της. Προσωπικά τον πίστευα. Απλά στο ποδόσφαιρο, εν συγκρίσει με το μπάσκετ, η ομοιογένεια (εκ)πληρώνεται πιο αργά και δύσκολα. Είναι απολύτως λογικό. Σε μια ποδοσφαιρική ομάδα έχεις να κουμαντάρεις περίπου 25 κορμιά. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσιώλης είναι ακριβώς ο ίδιος προπονητής και άνθρωπος που προσλάβαμε τις τελευταίες πέντε αγωνιστικές του ελληνικού πρωταθλήματος. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον Τσιώλη ως κλώνο του Αλεξανδρή; Όχι. Είναι πολύ νωρίς για να του προσάψεις τέτοιον χαρακτηρισμό. Έχει να φάει πολλά ψωμιά ακόμα. Είναι βέβαιο, όμως, ότι χρειαζόμαστε και στο ποδόσφαιρο έναν Αλεξανδρή.

Έστω, λοιπόν, ότι ο Όλιβερ είναι κακό παιδί. Στο ποδόσφαιρο πόσα κακά παιδιά έχουμε; Αρκετά. Ένας από αυτούς είναι ο Καστίγιο. Ένας παίχτης που εκτελεί πλάγιο άουτ και δίνει πάσα στον εαυτό του. Η διοίκηση τον πίστεψε και καλά έκανε. Μόχθησε για να υπογράψει τον Καστίγιο και καλά έκανε. Και αρκετοί χάρηκαν με την μεταγραφή. Εντούτοις, όλοι αυτοί που κράζουν τώρα τον Καστίγιο, είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν την πρόσληψή του. Θεμιτό. Δεν μπορώ να πω κάτι επ' αυτού. Και είναι θεμιτό, διότι ο παίχτης έχει δώσει πάμπολλα δικαιώματα. Να μην τα έδινε. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τον χειμώνα έχει κρύο και ψέμματα. Πάμε στον Γιάκομπ. Τι να πούμε για τον Ρουμάνο; Ήταν σαφές ότι δεν ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία της ομάδας. Άστοχη μεταγραφή. Ήλπιζα ότι θα σκύλιαζε, αλλά διαψεύστηκα. Στο μόνο που δείχνει συνέπεια είναι οι φωνές, οι γκρίνιες και τα βλέμματα σε επόπτες και διαιτητές. Και φτάνουμε στον Σολτάνι. Όταν τον υπογράψαμε, θεώρησα ότι θα μπορούσε να προσφέρει. Φευ! Ο παίχτης μας βγήκε παρόμοια έκδοση του Κάλβο. Φυσικά την μπάλα που ξέρει ο Κάλβο δεν την ξέρει ο Σολτάνι, αλλά τέλος πάντων.

Πώς να επέλθει ομοιογένεια; Πώς να προκύψει επικοινωνία; Πώς να πετύχουμε καλό κλίμα; Ποιος να τα κάνει όλα αυτά; Ο Πολωνός Γκουαρντιόλα; Ρε, τι να νοιώσει αυτός από Άρη και ελληνικό πρωτάθλημα; Η ποδοσφαιρική ιστορία βρίθει από αντίστοιχα παραδείγματα που αντανακλούν στην επικείμενη αποτυχία. Χρειάζεσαι κάποιον να διαχειριστεί την υφιστάμενη κατάσταση και φέρνεις έναν Πολωνό μαθητευόμενο μάγο; Γιατί; Για να στείλει τον Πρίττα στον ψυγείο; Για να βάζει τον Τόχα βασικό και αναντικατάστατο; Το να βρίσκεται ο Τόχα στο δυναμικό του Άρη συνιστά λάθος. Το να παίζει βασικός ο Τόχα και ο Πρίττας να προπονείται με τα τρακτέρ, αποτελεί εγκληματική ενέργεια και σκάνδαλο ολκής. Δεν έχω εμπιστοσύνη στον Πρόμπιερζ και δηλώνω απαισιόδοξος.


Στο μπάσκετ η ομοιόγενεια έφτασε και μάλιστα χωρίς να αλλάξουμε προπονητή. Στο ποδόσφαιρο δεν ήρθε στο επιθυμητά χρονικό σημείο που θέλαμε και διώξαμε τον προπονητή που με τόσο κόπο υπογράψαμε. Προσωπικά αυτό το (απο)καλώ παράνοια. Το ίδιο στοιχείο το ερμηνεύουμε διαφορετικά. Στο μπάσκετ ονομάζεται υπομονή και στο ποδόσφαιρο ανοχή. Απίστευτα πράγματα. Ρε παιδιά, το τετράγωνο της μελιτζάνας έχει συγκεκριμένες πλευρές! Εδώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε μυαλά στον Καστίγιο και θα αλλάξουμε σχήμα στο τετράγωνο; Πώς θα φας (αυθεντικό) τιραμισού, όταν αλλάζεις συνεχώς -επαναλαμβάνω συνεχώς- τον μάγειρα, αλλά όχι την νοοτροπία όλων εκείνων που του πρήζουν τα συκώτια και τα παπάρια; Πώς θα παίξεις ορθολογικό ποδόσφαιρο, όταν αδυνατείς να θέσεις σε λειτουργία -πρωτίστως- τον τέταρτο παράγοντα; Πώς θα γίνεις δαίμονας, όταν δεν ψήνεις το κέικ της υπομονής; Πώς θα κερδίσεις τον κόσμο, όταν δεν μοχθείς στο γήπεδο; Στο μπάσκετ παίζουμε σαν οικογένεια. Στο ποδόσφαιρο παίζουμε λες και είμαστε μαλωμένοι. Στο μπάσκετ τα 211 εκατοστά του Κρούσιτς πέφτουν στο παρκέ για να ανακτήσουν μια χαμένη μπαλιά. Στο ποδόσφαιρο οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει τι ζητάει ο κόσμος από εκείνους. Στο μπάσκετ μεταλλαχθήκαμε σε Ινδιάνους. Στο ποδόσφαιρο γίναμε γατάκια. Στο μπάσκετ υπάρχει ένας Ταπούτος και καθοδηγεί την ομάδα. Στο ποδόσφαιρο ποιος υποδύεται τον Ταπούτο; Στο μπάσκετ έχουμε έναν Κερούς που βγάζει τόση ενέργεια, όσο συνολικά η ομάδα ποδοσφαίρου. Στο μπάσκετ έχουμε έναν Μάλντροου που έχει περισσότερα κοψίματα από τους ''κόφτες'' της μεσαίας γραμμής. Στο μπάσκετ έχουμε έναν Τζέιμς που ενεργεί απείρως περισσότερες μπούκες από όλους τους επιθετικούς του ποδοσφαιρικού Άρη.

Ολοκλήρωσα μια πρόχειρη ανασκόπηση του τμήματος ποδοσφαίρου και αναπόφευκτα οδηγήθηκα σε αγωνιστικές συγκρίσεις με την μπασκετική Αρειανάρα. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον ποδοσφαιρικό Άρη. Η κατάσταση αρχίζει και μου θυμίζει έντονα την περσινή Λάρισα. Ακόμα όλα είναι ρευστά. Αν γίνουν χειρότερα, να είστε βέβαιοι ότι εδώ θα είμαστε και θα τα γράψουμε. Κι ας γράφει ο Τσαλτίδης ό,τι θέλει. Έχω πει επανειλημμένως ότι αυτός ο άνθρωπος δεν (πρέπει να) εκφράζει τον Άρη και μάλιστα από επίσημο βήμα. Όσο για το μπάσκετ, η ομάδα θα έχει και κακές στιγμές. Να είστε σίγουροι για αυτό. Θα υπάρξουν σκαμπανεβάσματα. Εμείς θα είμαστε μαζί με την Αρειανάρα. Και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Τέλος, δηλώνω για πολλοστή φορά ότι υποστηρίζω τον Άρη κι όχι την Π.Α.Ε ή την Κ.Α.Ε. Κλείνω με ένα απόσπασμα από τις δηλώσεις του Αλεξανδρή, μετά την νίκη με τους σκληροτράχηλους Λιθουανούς: «Ήμουν ως έφηβος παρών στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, το 1970. Έχω γίνει παππούς και δεν έχω χαρεί άλλο τίτλο με το ποδόσφαιρο. Ο Άρης είναι ενιαίος, πρέπει να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες κάθε τμήματος, αλλά αυτό το τμήμα που έχει 21 τίτλους αξίζει συμπαράστασης σαν την σημερινή».

Υ.Γ.1 Το άρθρο του Τσάκα θα ανέβει του χρόνου. Κυριολεκτικά του χρόνου.

Υ.Γ.2 Τα σέβη μου στον Στογιάκοβιτς. Καλός παίχτης, πολύ καλός παίχτης ή παιχταράς; Ρητορικό το ερώτημα. Επίσης, οφείλω να υποβάλλω τιμές στον Antonio McDyess.

Υ.Γ.3 Η Λάρισα, δυστυχώς, πάει από το κακό στο χειρότερο. Ο Πηλαδάκης ψάχνει τρόπους απεμπλοκής, ο Κόουλμαν αδυνατεί να προσαρμοστεί στο εξοντωτικό πρωτάθλημα της Β' Εθνικής, η ομάδα δεν τσουλάει καλά στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο αποκλείστηκε από τον Παναιτωλικό. Οι φίλοι της Λάρισας έχουν στερέψει από υπομονή και κριτική σκέψη. Οι Χαριστέας και Θεοδωρίδης άκουσαν τα εξ αμάξης από τους οπαδούς της Λάρισας. Χαριστέα, γύρνα στην Αρειανάρα.

Υ.Γ.4 Ο Ζαγοράκης δεν παραδέχτηκε ότι έκανε πρωταθλητισμό με τα λεφτά, τις σκανδαλώδεις χορηγίες θα έλεγα, του πολυμετοχικου Π.Α.Ο. Αυτή είναι η τεράστια αλήθεια και ουδείς επεχειρεί να τη δηλώσει λες και πρόκειται για κολονοσκόπηση. Και κάτι τελευταίο: μας είχατε πρήξει τα παπάρια για εξυγιάνσεις και βιωσιμότητες. Πώς θα είσαι μακροχρόνια ανταγωνιστικός, αν δεν καταστείς βιώσιμος; Από έναν ποδοσφαιράνθρωπο ως ο Ζαγοράκης, έχω περισσότερες απαιτήσεις. Πολύ φοβάμαι ότι τον έχει απορροφήσει το παραγοντικό σύστημα. Κρίμα.

Υ.Γ.5 Ο Αθανασιάδης δεν παραδέχτηκε το τεράστιο διοικητικό και επικοινωνιακό λάθος με τον Τσιώλη. Δεν παραδέχτηκε ότι η κόντρα με τον Σκόρδα είναι προσωπική. Δεν παραδέχτηκε ότι το σχέδιο είχε και εμφάνισε κενά. Ωστόσο, παραδέχτηκε ότι η ομάδα ψάχνει επενδυτές. Παραδέχτηκε ότι υπάρχουν προβλήματα με τις πληρωμές. Επίσης, πρέπει να παραδεχθεί ότι ο κόσμος του Άρη δεν είναι χαζός. Και ελπίζω, όταν παραδεχθεί το λάθος με τον Πολωνό Γκουαρντιόλα, να μην είναι πολύ αργά.

Υ.Γ.6 Στο κύπελλο πέφτουν καρέκλες, αντικείμενα, μπινελίκια, ντου και γενικά επικρατεί μια έντονη αναμπουμπούλα. Ελπίζω, τουλάχιστον, να περάσουμε στην επόμενη φάση. Στην Κομοτηνή κρίνονται πολλά και πολλοί.

Υ.Γ.7 Jetro Tull: ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Τέλος.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Το φάντασμα του χόρτου (και της όπερας)

Διάβαζα τα ρεπορτάζ και τραβούσα τις κωλότριχές μου. Κι όχι μόνο τις τραβούσα, αλλά τις έβγαλα κιόλας. Σας πληροφορώ ότι δεν είναι ευχάριστη εμπειρία. Εξηγούμαι πάραυτα: τώρα πήραμε πρέφα ότι ο Μίτσελ είναι περιορισμένων ικανοτήτων; Ποιον κοροϊδεύουμε; Εδώ και 1,5 χρόνο βλέπουμε ότι το παιδί -ειδικά αμυντικά- δεν μπορεί. Και τον αντικατάστησε ο Καζαναφέρης. Ένας παίχτης, τον οποίο το καλοκαίρι είχα χαρακτηρίσει αινιγματικό και πολυθεσίτη. Σε αυτό το σημείο θα μιλήσουμε για τις αλλαγές θέσεων. Εν αρχή, οφείλω να αναφέρω ότι δεν μπορείς να αλλάξεις θέσεις σε όλους τους παίχτες -ειδικά συγχρόνως. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να βάλεις τον Γιάκομπ δεξί μπακ ή τον Σανκαρέ αριστερό εξτρέμ. Οι αλχημείες θα λάβουν μέρος, όταν προκύψει ιδιαίτερο πρόβλημα που επιβάλλει τολμηρές λύσεις, π.χ. αποβολή ή τραυματισμός. Ο κλήρος θα πέσει σε συγκεκριμένους παίχτες και θα εφαρμοστεί σε ειδικές περιπτώσεις. Δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Η αλλαγή θέσης πρέπει να συνάδει με ορισμένα χαρακτηριστικά του ποδοσφαιριστή. Ο Καζναφέρης, επί τούτου, πληροί αρκετές προϋποθέσεις. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίζει παντού. Να υπενθυμίσω ότι ο παίχτης, μέχρι στιγμής, έχει αγωνιστεί δεξί μπακ, δεξί χαφ, αμυντικό χαφ, επιτελικός μέσος, επιθετικός, ολίγον έξω αριστερά και εσχάτως αριστερό μπακ. Άντε, στο μέλλον και τερματοφύλακας. Όπως γίνεται αντιληπτό, τα πειράματα που έκανε ο Τσιώλης, τα εφαρμόζει κι ο Πολωνός Γκουαρντιόλα. Δοκιμές επί δοκιμών και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Η αλλαγή θέσης εμπεριέχει το στοιχείο του προσωρινού. Εμείς έχουμε ανάγει το προσωρινό σε μόνιμο. Είναι προφανές ότι κάτι πάει στραβά. Υπενθυμίζω τη θέση μου περί ρολαρίσματος. Πρέπει να ρολάρουμε μέχρι τις αρχές Γενάρη. Αν δεν επιτύχουμε την αγωνιστική ανάταση μέχρι τότε, θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Και κλείνω το θέμα των αλλαγών θέσεων με τον αειθαλή Ρεχάγκελ σε μεγάλα κέφια: «Αν πω σ’ ένα αριστερό μπακ να παίξει αριστερό εξτρέμ, τι θα πει; Ότι δεν ξέρει τι να κάνει; Λίγο πιο μπροστά θα παίζει. Σε όποια θέση κι αν τον βάλω θα πρέπει να ξέρει τι να κάνει. Αν τον βάλω τερματοφύλακα, ξέρει ότι πρέπει να αποκρούσει την μπάλα. Αν βουλιάζει ένα καράβι και φωνάξει ο καπετάνιος τον μάγειρα να βοηθήσει, τι θα πει ο μάγειρας; Ότι εγώ ξέρω μόνο να μαγειρεύω (sic!);».


Και πάμε στον αγώνα. Ο σκοπός του Τεννέ ήταν προφανής: άμυνα και τα μυαλά στο μηδέν της άμυνας. Δεν αρκεί, όμως, να θέσεις τον σκοπό, αλλά να τον εκπληρώσεις κιόλας. Ο προπονητής του Παναιτωλικού το πέτυχε. Έταξε ως κεντρικό αμυντικό δίδυμο τους Ντολεζάι και Εντεγκέλε και ακριβώς μπροστά τους τον Μητρόπουλο που λειτουργούσε ως σκουπιδοφάγος. Στη μεσαία γραμμή αγωνίστηκαν οι Ρότσα και Μουμίν, οι οποίοι χωρίς να κάνουν κάτι ιδιαίτερο έφραξαν τους χώρους. Εξάλλου, ποιον είχαν να αντιμετωπίσουν; Τον Τόχα και τον Φατί. Για τον Γάλλο τα έχουμε πει: δεν μπορεί να τρέχει για δυο και τρεις παίχτες. Αυτός ο Κολομβιανός, όμως, είναι απίστευτος. Σε κάθε αγώνα σου προσφέρει και μια νέα αιτία εκνευρισμού. Πρόκειται για μεγάλο επίτευγμα. Οι αντιδράσεις με την μπάλα στα πόδια του, με κουράζουν περισσότερο κι από δυο ώρες κολύμπι. Μαλακίες γράφω: με ή χωρίς μπάλα, η τακτική του συνέπεια είναι μηδαμινή. Ο άνθρωπος κόβει την ομάδα στα δύο και δεν υπάρχει συγκολλητικό. Ή μάλλον υπάρχει: ίσως τα ρεπορτάζ ανακαλύψουν πλην της ανεπάρκειας του Μίτσελ και εκείνη του Τόχα. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Μίτσελ προσπαθεί σκληρά και ιδρώνει την φανέλα. Με τον Τόχα το μόνο που ιδρώνει είναι το μέτωπό μας. Επομένως, ποια ήταν η απάντηση στο αμυντικό βάθος του Τεννέ; Γιόμες. Λέγονται και γεμίσματα. Προσωπικά τα αποκαλώ γεμιστά, αλλά μάλλον πρόκειται για άστοχο χαρακτηρισμό. Τα γεμιστά τρώγονται και είναι εύγευστα. Άλλη απάντηση είχαμε; Βεβαίως! Οριζόντιες πασούλες και τσίκα τσίκα μπουμ. Ποιος έκανε τις οριζόντιες πασούλες; Ο Τόχα!

Τουλάχιστον διέκρινα πειθαρχημένη διάταξη από τα 8/11. Εξαιρέσεις αποτελούν οι Καστίγιο και Καζναφέρης -για τον Τόχα τα είπαμε παραπάνω. Ένας Καστίγιο που έδειξε ιδιαίτερα κινητικός (άλλαζε συνεχώς πλευρές), αλλά είναι προφανές ότι συμπεριφέρεται σαν ψάρι έξω από το νερό. Και φυσικά δεν έλειψαν οι παπαριές του. Πήρε κίτρινη για θέατρο και όταν βγήκε αλλαγή κατευθύνθηκε αμέσως προς τα αποδυτήρια υπό τα απαραίτητα γιουχαρίσματα των οπαδών. Δεν ξέρω τι θα γίνει με την περίπτωσή του. Όσο για τον Καζναφέρη, είναι ηλίου φαεινότερο ότι στερείται της απαιτούμενης τακτικής παιδείας. Μολαταύτα, παρέταξε ενέργεια και ενθουσιασμό που αναπληρώνουν, εν μέρει, την τακτική του ανεπάρκεια. Ως εκ τούτου, είχαμε κατοχή, αλλά όχι πρωτοβουλία. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι η κατοχή δεν αντικατοπτρίζει απαραίτητα την πρωτοβουλία. Ποιο στοιχείο αντανακλά στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Αναφέρω συνοπτικά την ομαδικότητα, την ικανότητα (π.χ. στο κάθετο παιχνίδι ή στο πρέσινγκ) και την ουσία. Εμείς δεν έχουμε ομαδικότητα, διαθέτουμε μερική ικανότητα και μάλλον στερούμαστε ουσίας. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί δεν κάναμε παιχνίδι από την αριστερή πλευρά; Προτιμούσαμε και τροφοδοτούσαμε συνεχώς τον Γιαννώτα, ο οποίος δεν τα κατάφερνε απέναντι στον Άντι. Όχι τίποτα άλλο, αλλά λυπήθηκα και τον Τσέζαρεκ που έτρεχε σαν κουτάβι, κουνώντας ναζιάρικα την ουρίτσα του. Ούτε χάδια ζητούσε μήτε κόκκαλα. Μια αξιόλογη μπαλιά ήθελε. Ο Κροάτης έδωσε πολλές μάχες με τους Ντολεζάι και Εντεγκέλε, έτρεξε πολύ χωρίς την μπάλα και μόχθησε. Μπράβο του. Η ασφυκτική πίεση των γηπεδούχων στο τελευταίο δεκάλεπτο του πρώτου ημιχρόνου δεν απέδωσε καρπούς (κλισέ), παρά μόνο εύκολες επεμβάσεις εκ μέρους Μπλάζιτς.

Και πάμε στο δεύτερο ημιχρόνιο. Ο Τεννές, όπως προαναφέραμε, έδειξε τις αμυντικές διαθέσεις του. Σε αυτό βοήθησε και ο τραυματισμός του Κουτρουμάνου που είχε λάβει μέρος ήδη από το πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα. Ο εν λόγω ποδοσφαιριστής, βλέπετε, αρέσκεται να παίρνει μέτρα, νοοτροπία που αφήνει εκτεθειμένα τα νώτα του -θα μπορούσαμε να το εκμεταλλευτούμε. Η αναγκαστική αντικατάστασή του έφερε στο γήπεδο τον Παλαιολόγο που επέδειξε διαφορετική, στατική θα έλεγα, αγωνιστική συμπεριφορά. Ως εκ τούτου, το (στενό) πλάτος του Παναιτωλικού υπήρξε μονοδιάστατο. Το βάρος έπεφτε στον Άντι και στις εναλλαγές θέσεων των Χαριστέα, Θεοδωρίδη και Καμαρά. Ένας Άντι που αγωνίζεται με εντυπωσιακή ωριμότητα. Ξέρει κανείς πόσο χρονών είναι; Για ψάξτε το. Στην αρχή μάρκαρε με επιτυχία τον Γιαννώτα, στη συνέχεια τον Ούμπιντες, ενώ από την πλευρά του πέρασαν επίσης οι Κατίδης, Σολτάνι (κλώνος του Σαμίρ Γκούντα) και Καστίγιο (κλώνος του εαυτού του). Άψογη προσαρμογή στο παιχνίδι του αντιπάλου. Επιπρόσθετα, συνέβαλλε στον απεγκλωβισμό της μπάλας, ήταν πολύ καλός στο ένας εναντίον ενός και είχε γρήγορες επιστροφές. Άριστη παρουσία. Το ίδιο ισχύει και για τον Μητρόπουλο που καταβρόχθιζε ότι υπήρχε στην εμβέλειά του -ιδιαίτερα τις συρτές πάσες. Συν τοις άλλοις, όταν η ομάδα δεχόταν πίεση, μετατρεπόταν σε τρίτο σέντερ μπακ και βοηθούσε τους Ντολεζάι και Εντεγκέλε στο κεφαλόσφαιρο. Προσθέστε και το σκληρό παιχνίδι του ντελικάτου Μουμίν από την αριστερή πλευρά του Άρη -κυρίως επί του Ούμπιντες- και έχετε ολοκληρωμένη την εικόνα του Παναιτωλικού. Από την άλλη πλευρά, ο Άρης σε λίγα τετραγωνικά δεν μπορεί να αναπτυχθεί κάθετα, δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτοματισμούς, δεν μπορεί να συνεργαστεί. Εξού οι γιόμες που λέγαμε παραπάνω και οι οριζόντιες πασούλες στο χώρο του κέντρου και της άμυνας. Κάπως έτσι δικαιολογείται η κατοχή, το passing game και η πολύ καλή κυκλοφορία στο χώρο της μεσαίας γραμμής, έστω και σε οριζόντιο επίπεδο, έστω και ανούσια. Ωστόσο, καθώς η μπάλα κυλάει προς το τερέν και την εστία του αντιπάλου, βραχυκυκλώνουμε σαν παιδάκι που έχει ξεχάσει τα λόγια από το ποιηματάκι του σε γιορτή του σχολείου.

Οδεύουμε προς τον τερματισμό του άρθρου. Ήρθε η ώρα να γράψω κάτι που με γαργαλάει εδώ και κάμποσο καιρό. Είναι γενικά αποδεκτό ότι πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τα ισχυρά σου σημεία. Αυτό μπορεί να λέγεται ταχύτητα, δύναμη, ύψος, φυσική κατάσταση, στημένες φάσεις, ομοιογένεια, αμυντικά χαφ, δεκάρι, πτέρυγες, προπονητής, έδρα κι ό,τι άλλο θέλετε. Δεν αρκεί, όμως, μόνο αυτό: οφείλεις και πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τα αδύνατα σημεία του αντιπάλου, τα οποία συνήθως οδηγούν σε  λάθη. Λάθη, τα οποία πρέπει να τα μετουσιώσεις σε γκολ ή έστω σε ψυχολογική και αγωνιστική πίεση. Ο Άρης, πλην του αγώνα με τον Π.Α.Ο., αδυνατεί να εξαργυρώσει τα ποιοτικά του διαστήματα και δυσκολεύεται ιδιαίτερα να μετατρέψει σε γκολ/πίεση τις πατατιές του αντιπάλου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συνιστούν δυο φάσεις. Η πρώτη συνέβη στο 67' λεπτό με τον Κατίδη και η δεύτερη στο 75' λεπτό με το Σολτάνι. Ποιο είναι το νόημα του έντονου πρέσινγκ και του υψηλού τέμπο, όταν, ενώ κερδίζεις κατοχή και πιάνεις ανοργάνωτη την αντίπαλη άμυνα, δεν μπορείς να στείλεις την μπάλα στα δίχτυα από απόσταση αναπνοής; Σε τέτοιες περιπτώσεις είσαι άξιος της μοίρας σου. Το παιχνίδι τέλειωσε με τον Τεννέ, ουσιαστικά από το 10' λεπτό και θεωρητικά από το 30' λεπτό, να μην εκδηλώνει ουδεμία διάθεση για αντεπίθεση και τον Άρη να παλεύει με τους δαίμονές του. Η τελευταία φάση του αγώνα με την αποβολή του Φατί υπαγορεύει την ψυχοσύνθεση της ομάδας. Δεν έχουμε αγωνιστική συνοχή, ψυχραιμία και ψυχολογικές αντιστάσεις. Τέλος.

Υ.Γ.1 Είναι προφανές ότι οι κόντρες μεταξύ διοίκησης και αντιπολίτευσης δημιουργούν, εκτός από ανούσιες εντυπώσεις, ουσιαστικές φθορές στο εσωτερικό της ομάδας. Το δηλώνω εκ νέου: δεν (προ)βλέπω ευχάριστο τέλος στην όλη ιστορία.

Υ.Γ.2 Μπράβο στον Αυτοκράτορα. Πολύ καλή εμφάνιση. Ενέργεια, πάθος, αυτοθυσία, ομαδικότητα και αποτελεσματικότητα. Την Τρίτη το Παλέ πρέπει να είναι γεμάτο. Σταματήστε τα πείσματα και τις γκρίνιες και στηρίξτε τους Ινδιάνους και τον Τίγρη που δουλεύει. Μπράβο και στους φιλάθλους του Ηλυσιακού που ταξίδεψαν από την Αθήνα, προκειμένου να σταθούν διπλά στην ομάδα τους.

Υ.Γ.3 Πριν από λίγες μέρες έφτασε στην Ε.Π.Ο. ένα έγγραφο από την Ουέφα. Το συγκεκριμένο έγγραφο, καλεί στην πειθαρχική επιτροπή της ΟΥΕΦΑ τον Παναθηναϊκό, την Α.Ε.Κ. και τον Π.Α.Ο.Κ., για παράβαση των κανονισμών που αφορούν στο οικονομικό fair play. Οι τρεις Π.Α.Ε. κινδυνεύουν με σοβαρές ποινές που ξεκινούν από έγγραφη επίπληξη και φτάνουν μέχρι σε αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της επόμενης αγωνιστικής χρονιάς. Το (αυτονόητο) ερώτημα που αναδύεται είναι το εξής: γιατί η Ε.Π.Ο. και ειδικότερα ο πρόεδρός της, Σοφοκλής Πιλάβιος, κράτησαν το θέμα κρυφό λες και πρόκειται για τετριμμένη γραφειοκρατία; Λες και αναφέρεται σε συνήθη, καθημερινά ζητήματα; Προσοχή: ούτε το υποβάθμισαν μήτε το υποβίβασαν. Το αποσιώπησαν. Το έθαψαν. Έχει τεράστια διαφορά. Σαν τους Σοβιετικούς που έσφαξαν στο Κατύν, το 1940, χιλιάδες αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του Πολωνικού στρατού, τους έθαψαν στο τοπικό δάσος και μετέπειτα κουκούλωσαν το περιστατικό, καταστρέφοντας σχετικά έγγραφα και σκοτώνοντας αυτόπτεις μάρτυρες, μη προσηλωμένους στα κομμουνιστικά ιδεώδη. Κι όταν οι Γερμανοί, κατά την υποχώρησή τους στο ανατολικό μέτωπο, ανακάλυψαν τα χιλιάδες πτώματα, οι Σοβιετικοί παρίσταναν τους αδιάφορους μόνο και μόνο για να αντεπιτεθούν με θράσος και άστοχη επιχειρηματολογία. Δεν πιστεύω να θέλει ο Πιλάβιος να επαναλάβει τον ρόλο του Στάλιν. Έτσι δεν είναι; Τι θα πει κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ο αγωνιστής ντε! Ο ανιψιός ηγείται του ποδοσφαίρου κι ο θείος προεδρεύει της Δημοκρατίας. Τουλάχιστον γλυτώσαμε από τον Τζέφρυ. Και επανέρχομαι στο φλέγον ζήτημα: να το κρατούν οι ομάδες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας είναι αναμενόμενο, κατανοητό και λογικό. Αντιθέτως, το να επιλέγει συνειδητά η Ομοσπονδία να μην ενημερώσει το κοινό είναι ανήθικο, ακατανόητο και παράλογο. Δεν καταλαβαίνουν ότι λειτουργώντας καθ' αυτόν τον τρόπο, τα πράγματα γίνονται χειρότερα; Τέλος, να σημειώσουμε ότι το θέμα γνώριζαν και πολλοί ρεπόρτερ των συλλόγων που επειδή λειτουργούν υπέρ της προπαγάνδας της εκάστοτε διοίκησης, φυλούσαν το θέμα σαν κόρη οφθαλμού. Εντούτοις, έχουμε αναφερθεί στην επιλεκτική -και συχνά ανήθικη- στάση των ρεπορτάζ: όταν θέλουν τα μυστικά μένουν επτασφράγιστα. Εν τέλει, ποιος αγαπάει αυτό το καταραμένο άθλημα;

Υ.Γ.4 Η υπέροχη Sarah Brightman ερμηνεύει ανατριχιαστικά κι ο Antonio Banderas (!) δίνει μια ανέλπιστα μαγευτική παράσταση. Κι επειδή μου αρέσει η μεταλλική ηχορύπανση, τσοντάρω και δυο βιντεάκια. Το πρώτο με τους Holyhell, θυγατρική μπάντα του DeMaio, οι οποίοι, με την αισθησιακή Maria Breon στα φωνητικά, παρουσιάζουν μια άκρως ελκυστική έκδοση του τραγουδιού και το δεύτερο με τους Nightwish. Τολμώ να πω ότι η έκοδη των Holyhell είναι ελαφρώς καλύτερη από τους Nightwish -εξαιρείται η Tarja. Ίσως πάλι επηρεάζομαι από την επιβλητική παρουσία του Eric Adams. Εσείς τι λέτε;




Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Σύστημα εξαγνισμού (μέσω καμινάδας)



Υ.Γ.1 Ορισμένοι τον λένε γραφικό. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν πιο γραφικό κι από το Πήλιο. Και υπάρχουν κι αυτοί που τον θεωρούν θρησκόληπτο σε βαθμό κακουργήματος. Νομίζω, όμως, ότι οι περισσότεροι συμφωνούν αναφορικά με τις προπονητικές του ικανότητες. Τον θυμάμαι σε Π.Α.Ο.Κ., Ηρακλή και Π.Α.Ο. Και στις τρεις ομάδες είχε κάνει καλή δουλειά και οι περισσότεροι τον αναπολούν με σεβασμό. Θυμάμαι, επίσης, μια δήλωση που είχε κάνει πριν αρκετά χρόνια, σύμφωνα με την οποία δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να δουλέψει στον Άρη. Κι εγώ δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να δουλέψει στον Άρη. Αφού γύρισε από την Κύπρο και επέστρεψε σε γνώριμα λημέρια, όλα είναι πιθανά. Ούτως ή άλλως, το να αντέξεις στα Γιάννενα αποτελεί κατόρθωμα. Με έναν Χριστοβασίλη που εταιρικά αντιπροσωπεύει τον κλασικό Έλληνα παράγοντα, δηλαδή πορεία άνευ σχεδίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη αναζήτηση προπονητή. Ρε Χριστοβασίλη, τι σχέση έχει ο Ντεμόλ, ο Λεμονής κι ο Αναστασιάδης; Ό,τι να 'ναι. Ευτυχώς, στερείται της λαμογιάς και της μεγαλομανίας που έχει εμποτίσει, δυστυχώς, τους περισσότερους παράγοντες, οι οποίοι νομίζουν ότι η Κυριακή ανήκει σε εκείνους κι όχι στους παίχτες, τους προπονητές και το κοινό. Θλιβερό.

Υ.Γ.2 Η επιστροφή του Αναστασιάδη, λοιπόν, συνιστά σπουδαίο γεγονός που πέρασε στο ντούκου. Διαθέτει ελκυστικό πακέτο: Έλληνας, ικανός, τολμηρός, λεβέντης, δίκαιος, κέρβερος και ατακαδόρος! Από το κλασικό ''δεν μπορεί το παλικάρι'', μέχρι το ''με τη βοήθεια της Παναγιάς''. Στο ματς με την Α.Ε.Κ., προς τέρψιν του Κάνθαρου, έδωσε ισχυρό στίγμα: ''Ήθελα να κάνω τέσσερις αλλαγές στο πρώτο δεκάλεπτο'', είπε στη συνέντευξη τύπου, ενώ κατά τη διάρκεια του ματς, η φράση ''θα τον σκίσω'' ακουγόταν με ρυθμό μυδραλιοβόλου. Κι όλα αυτά, αντιμετωπίζοντας το κομποσχοίνι του Κωστένογλου. Γιατί, όμως, δεν έκανε μεγαλύτερη καριέρα; Οι φήμες υποδηλώνουν ότι μεγάλο ρόλο έπαιξε η κατάσταση της μητέρας του, η οποία μάλιστα απεβίωσε προσφάτως. Για τον άνθρωπο Αναστασιάδη, φαίνεται ότι η οικογένεια μπαίνει στην πρώτη γραμμή. Σωστές προτεραιότητες. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από το ποδόσφαιρο. Ακόμα και για τους επαγγελματίες του χώρου. Τέλος, για να δούμε αν θα επαληθευτεί ο Χριστοβασίλης: «Κάπου χρειαζόμασταν έναν Αναστασιάδη στα αποδυτήρια για να βάλει μια τάξη. Οι Έλληνες τον ήξεραν και σε λίγο καιρό θα τον μάθουν και οι ξένοι. Είναι προπονητής που διαβάζει το ματς. Το κοουτσάρισμά του είναι από τα καλύτερα». Περιμένω με λαχτάρα να μάθω την αντίδραση των ξένων, μόλις τον μάθουν!

Υ.Γ.3 Ο Κώστας Καίσαρης σε μεγάλα κέφια: «Κι αν είναι όμως εξουθενωμένος ο Βενιζέλος με βιβλιάριο καταθέσεων που ξεπερνάει τα τρία εκατομμύρια γιούρο, πώς πρέπει να αισθάνονται οι ένα εκατομμύριο άνεργοι; Αν είναι εξουθενωμένος ο Βενιζέλος, τι να πει ο κοσμάκης που τον βομβαρδίζουν με το ένα χαράτσι μετά το άλλο; Αν είναι εξουθενωμένος ο Βενιζέλος που απειλεί ότι θα κόψει το ρεύμα, τι να πούνε αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουνε; Πόσο θρασύς δηλαδή πρέπει να είσαι για να φτύνεις δέκα εκατομμύρια κατάμουτρα; Πόσο υποκριτής πρέπει να είσαι για να τους κοροϊδεύεις μ' αυτόν τον τρόπο; Σαν να συλλάβουνε δηλαδή αύριο έναν βιαστή και να βγει και να πει «σας παρακαλώ, αφήστε με να ξεκουραστώ. Είμαι εξουθενωμένος. Όλη τη νύχτα την πήδαγα. Δεν αντέχω άλλο». Έτσι κι ο Βενιζέλος. Έχει εξουθενωθεί να ''πηδάει'' τον ελληνικό λαό. Όχι τώρα. Όσα χρόνια είναι υπουργός. Κι όταν υπήρχανε λεφτά και τα σκόρπαγε και τώρα που δεν υπάρχουνε και τα μαζεύει. Σε άλλους τα έδινε όμως κι από άλλους τα παίρνει τώρα. Σε άλλους χάριζε χρέη, σε άλλους βάζει φόρους τώρα. Θέμα σύλληψης του Βενιζέλου, βέβαια, ή άλλων πολιτικών για ομαδικό βιασμό 10 εκατομμυρίων Ελλήνων δεν υφίσταται. Ο ίδιος είναι, άλλωστε, που έχει φτιάξει τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Έχει προνοήσει περί τούτου. Το θέμα είναι αν θα νιώσει εξουθενωμένος ο ελληνικός λαός με το να συνεχίζει να ψηφίζει Βενιζέλους».

Υ.Γ.4 Ο Π.Α.Ο.Κ. τα κατάφερε. Τσίμπησε το πονταλάκι, τερμάτισε πρώτος, εισήλθε στους δυνατούς και ατενίζει το ευρωπαϊκό μέλλον με φιλοδοξία. Νοκ άουτ είναι τα παιχνίδια. Όλα πιθανά είναι. Εξίσου πιθανή, όμως, είναι και η φυγή του Μπολόνι. Ίδωμεν.

Υ.Γ.5 Το παρόν ιστολόγιο, στο θέμα του Τσάκα, κράτησε αδιάφορη στάση. Ίσως γράψω ένα κείμενο στις αρχές της επόμενης βδομάδας. Όχι για να το παίξω λεβέντης, αλλά να προσπαθήσω να αναδείξω το μεγαλοπρεπές δούλεμα που τρώμε στην μάπα.

Υ.Γ.6 Δεν υπάρχει άλλη επιλογή: Μεταλλική Εκκλησία και τα μυαλά στα ρουλεμάν. Όποιος είναι τολμηρός, ας ακολουθήσει του συνειρμούς που προκαλεί ο τίτλος της μπάντας και του τραγουδιού.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Σκοτεινές ακροβασίες και ''πεταλούδες''.

Η κάθε απόφαση έχει το ρίσκο της. Το αποτέλεσμα, συνήθως, είναι εκείνο που κρίνει την ορθότητα και τη λογική αυτής. Ένα αποτέλεσμα που για να προκύψει, επιβιβάζεται στο βαγόνι του χρόνου και κανονίζει την πορεία του ανθρώπου που έλαβε την απόφαση. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, μόνο στο ποδόσφαιρο. Προς Θεού (του Πολέμου). Ολόκληρο το φάσμα της ζωής επιβάλλει την λήψη αποφάσεων. Δεν είναι, βέβαια, όλες ιδίας βαρύτητας. Κάποια απόφαση ενδέχεται να είναι απλή ή ανώδυνη. Όπως η επιλογή μπύρας ή γραβιέρας. Κι όμως, θα δείτε αρκετούς ανθρώπους να στέκονται σκεπτικοί για αρκετά λεπτά της ώρας, προκειμένου να αποφασίσουν. Αντίθετα, για κάποια άλλα ζητήματα αφιερώνουμε λιγότερο κόπο και προσπάθεια. Έχω καταλάβει ότι η κατανάλωση χρόνου, όταν αντιμετωπίζουμε σημαντικά ζητήματα, είναι αντιστρόφως ανάλογη με την σοβαρότητα της κατάστασης. Λες και θέλουμε να ξεμπερδεύουμε. Λες και δεν μας αφορά. Λες και μπορείς να αποφύγεις την ατομική ευθύνη ή τα διατεταγμένα εμπόδια. Γαμημένη υποκρισία. Κι όταν γράφω ''σοβαρότητα'', εννοώ, πλην ημών, την περιπλοκή κι άλλων ανθρώπων. Ο καθείς είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην ενοχλεί, θίγει ή επηρεάζει τον συνάνθρωπό του. Θα δούμε, για παράδειγμα, κάποιον να πίνει ένα αναψυκτικό και μόλις το τελειώσει να το πετάει κάτω. Μηχανικά. Προκλητικά. Αδίστακτα. Μπορεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος που σκεφτόταν τι μπύρα ή γραβιέρα να αγοράσει. Προφανώς, κατά την κρίση του, το να πετάς κάτω το κουτάκι του αναψυκτικού υποδηλώνει ''μαγκιά''. Τον καλώ, λοιπόν, να αναθεωρήσει την έννοια και τη σημασία της λέξης ''μαγκιά''.


Μέχρι που φτάνει, άραγε, η μικροψυχία μας; Υποθέτω ότι το βαρέλι έχει ακόμα πάτο. Αυτός που διπλοπαρκάρει σε κεντρική οδό, ώστε να βρεθεί ακριβώς έξω από το κατάστημα, για παράδειγμα ένα περίπτερο ή μία τράπεζα, σε πόσα δευτερόλεπτα έλαβε την απόφαση; Σε κανένα. Η απόφαση ήταν ειλημμένη. Προ πολλού. Για κάποιους, μάλιστα, το να αδιαφορούν προκλητικά και συστηματικά για τον εξωτερικό κόσμο του εαυτού τους, συνιστά στάση ζωής. Είναι, λοιπόν, σοβαρό το ζήτημα, σύμφωνα με τα κριτήρια που θεσπίσαμε παραπάνω; Προφανώς και είναι. Δεν τον νοιάζει παρά μόνο ο εαυτούλης του. Το ερώτημα είναι μονολεκτικό: γιατί; Μπορούμε να φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου; Πώς θα νοιώθαμε; Πώς θα αντιδρούσαμε; Δώστε βάση: αν, λέμε αν, κάποια στιγμή που έχουμε παρκάρει κανονικά, κάποιος μας κλείσει, τι θα πράξουμε; Το σωστό είναι να κάνεις τουμπεκί, από τη στιγμή που έχεις βεβαρυμένο παρελθόν. Κάνεις; Όχι. Διότι σε ενοχλεί που κάποιος σε έκλεισε, ασχέτως αν αρέσκεσαι κι εσύ στην ίδια πράξη. Αντικαθιστάς το θράσος με θράσος. Πόσο χρόνο αφιέρωσες για την προκείμενη αντίδραση; Μηδέν εις το πηλήκιον, που λέει κι ο Τζέφρυ. Πού αφιερώνουμε, άραγε, τον χρόνο μας; Έλα, ντε. Διότι είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία επιλέγει λάθος μονοπάτια. Μπορεί να περιστρεφόμαστε συνεχώς γύρω από τον εαυτό μας, αλλά δεν τον προσέχουμε και δεν τον σεβόμαστε. Εγωισμός του κώλου, δηλαδή. Ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε σωστά. Κι όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, δεν σέβεσαι το συνάνθρωπό σου -είμαι απόλυτος σε αυτό. Πρέπει να αξιολογήσουμε τον εαυτό μας με αμερόληπτο ύφος. Αυτό δεν σημαίνει απονεύρωση του υπερβατικού στοιχείου, αλλά εξυγίανση του προσωπικού ιστού μας και αλίευση των ναρκών που φυτεύουμε με προκλητική απάθεια στον κοινωνικό περίγυρό μας.

Και φτάνουμε στα ψέμματα και στις αλήθειες. Τι συνιστούν αυτές οι δυο πλευρές; Τα άκρα. Ή μήπως όχι; Το οξύμωρο, εν προκειμένω, έγκειται στην ταύτιση της αλήθειας με το ψέμα. Πώς γίνεται αυτό; Πολύ εύκολα. Μέσω διαστρέβλωσης, συκοφάντησης, μεγαλοποίησης, ανακρίβειας, παραποίησης και υπερβολής. Αυτό, όμως, δημιουργεί ψυχολογικές κατολισθήσεις, κοινωνικές συγκρούσεις και ηθικές απρέπειες. Η ευκολία της καταφυγής στο ψέμα δεν συνάδει με την εγκυρότητα και την ορθότητα της απόφασης. Τα άσχημα κίνητρα αποδίδουν άσχημο αποτέλεσμα. Το επιθυμητό, λοιπόν, από κάθε άποψη, είναι η αλήθεια. Το να δηλώνεις την αλήθεια απαιτεί διαύγεια και, κυρίως, κόπο. Ποιος σας είπε, όμως, ότι τα αγαθά αποκτώνται χωρίς κόπο; Επί τούτου, ο Σοφοκλής, ο τραγικός ποιητής, υποστηρίζει: «Το ψέμα ποτέ δεν ζει πολύ για να γεράσει». Ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται: «Το αληθινό και το δίκαιο έχουν εκ φύσεως μεγαλύτερη δύναμη απ' το ψέμα και το άδικο». Αυτό σημαίνει ότι η αλήθεια δεν αποτελεί άκρο, αλλά μέση λύση. Τα δυο αυτά σημεία, ήτοι ψέμα και αλήθεια, βρίσκονται τόσο κοντά το ένα με το άλλο, που πραγματικά πολλές φορές δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Η σοβαρότητα της κατάστασης μπορεί να χτυπάει κόκκινο. Πρέπει να λάβουμε μια απόφαση. Πού καταλήγουμε; Με αφοπλιστική ευκολία και μηδαμινό χρόνο επιστρατεύουμε το ψέμα. Συνειδητά. Προσοχή: επαναλαμβάνω συνειδητά. Δεν αποτελεί συνήθεια. Έστω, λοιπόν, ότι εκείνοι που μας βομβαρδίζουν με ψέμματα είναι άσχετοι, άναρχοι, άτακτοι και ανήθικοι άνθρωποι. Εμείς τι είμαστε; Ποια είναι η αντίδρασή μας; Να σας πω; Θέλετε να ακούσετε; Είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζετε, αλλά είστε έτοιμοι να το διαβάσετε; Γουστάρουμε. Γουστάρουμε ωραιοποιημένες καταστάσεις. Δραματικά γεγονότα. Μεγαλεπήβολες δηλώσεις. Παντοδύναμες λέξεις. Γουστάρουμε κάλπικους χαρακτήρες, ανυπόστατες φήμες, υποκριτικές συμπεριφορές, εφήμερες επιτυχίες, εικονικές πραγματικότητες. Και τα γουστάρουμε, διότι είμαστε εξαρτημένοι. Θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε ότι περνάμε ξένοιαστα κι ότι αποτελούμε σημαντικό, ξεχωριστό γρανάζι του κοινωνικού περίγυρου. Κι ας γνωρίζουμε την αλήθεια στην πλειονότητα των περιπτώσεων. Μην περιμένετε να σας γράψω χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η συντριπτική πλειοψηφία γνωρίζει πολύ καλά τι εννοώ. Μια ματιά στην καθημερινότητα θα σας πείσει. Παρατηρήστε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τσεκάρετε την ισχύ και την βαρύτητα των χρησιμοποιηθέντων λέξεων. Ακούστε κάποιον πολιτικό ή δημοσιογράφο και συνειδητοποιήστε την αντιφατική και διπλωματική γλώσσα που χρησιμοποιεί. Ανοίξτε την τηλεόραση και θαυμάστε το μεγαλείο της εικόνας που το ελάχιστο το καθιστά μέγιστο. Κάντε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και παρακολουθήστε ανθρώπινες συμπεριφορές. Κοιτάξτε τον φιλικό σας κύκλο και διακρίνετε πρόσωπα και καταστάσεις. Δείτε πως αντιδρά μια γκόμενα όταν της λες ότι την αγαπάς. Κι ας μην το πιστεύεις. Κι ας μην το εννοείς. Κι ας μην το νοιώθεις. Εκείνη θέλει απλά να το ακούσει. Ερευνήστε τον τρόπο που εμφανίστηκε η ελληνική κρίση (ή ''κρίση''). Τα ψέμματα έπαιξαν ρόλο; Για παράδειγμα, το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων; Η φοροδιαφυγή; Οι υπερβολές έπαιξαν ρόλο; Φυσικά! Υπερβολικές προσλήψεις, υπερβολικές συντάξεις, υπερβολικοί μισθοί. Υπερβολικές σπατάλες σε πάσης φύσεως επίπεδο. Τέλος, ψάξτε τον ίδιο σας τον εαυτό. Όχι, εκείνον του Facebook. Τον πραγματικό σας εαυτό. Πόσες αλήθειες και πόσα ψέμματα διακρίνετε; Προς τα που γέρνει η πλάστιγγα; Ρητορικό το ερώτημα. Τι συγκροτούν όλες αυτές οι πλευρές; Τα άκρα. Τι συμβαίνει, όμως, όταν γνωρίζεις την αλήθεια κι απλά δεν τη δηλώνεις; Εξαιρετικά δύσκολη ερώτηση. 

Ζούμε σε ένα σπάταλο κόσμο που έχει δημιουργήσει υπερκαταναλωτικές κοινωνίες. Ψάχνουμε ακατάπαυστα συμμάχους στην υπερβολή. Και πάντα κάποιος ή κάποιοι θα την προσφέρουν. Έχουμε χάσει το απαιτούμενο μέτρο. Έχουμε χάσει την ζητούμενη ισορροπία. Έχουμε χάσει την πειθαρχημένη σκέψη. Έχουμε χάσει το συναίσθημα. Μολαταύτα, προσπαθούμε να ακροβατήσουμε σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς να υπάρχει προστατευτικό δίχτυ. Θα τα καταφέρουμε; Όχι. Γιατί; Διότι έχουμε (ξε)χάσει την αλήθεια. Αυτή αντιπροσωπεύει το προστατευτικό δίχτυ. Αυτή εκφράζει την ασφάλεια. Μια αλήθεια που χάνει τη δύναμή της, όταν δηλώνεται επιλεκτικά, ήτοι ανήθικα. Επί τούτου, ο Πλάτωνας, στο εξαίσιο έργο ''Πολιτεία'', γράφει: «Αν πάρεις έναν άνθρωπο από το βαθύ σκοτάδι και τον βγάλεις στο φως δεν είναι σίγουρο ότι η όρασή του θα λειτουργήσει. Το πιθανότερο είναι να τυφλωθεί από την απότομη έκθεση των ματιών του στο φως». Εμείς που βρισκόμαστε; Στο σκοτάδι ή στο φως; Για σκεφτείτε το.

Εντοπίζονται, όμως, και εξαιρέσεις -ευτυχώς. Υπάρχουν άνθρωποι που (προσπαθούν να) είναι δίκαιοι, σωστοί, ηθικοί και τίμιοι. Τους αναγνωρίζουμε; Σπάνια. Τους προβάλλουμε; Σπανιότερα. Τους μιμούμαστε; Σπανιότατα. Γιατί; Πώς θα προβάλλεις ή θα μιμηθείς κάποιον που δεν αναγνωρίζεις; Αυτή είναι η μοναδική αιτία; Όχι, δυστυχώς. Το προϊόν που πλασάρουν δεν μας ικανοποιεί. Δεν μας ιντριγκάρει. Δεν μας εξιτάρει. Δεν είναι ελκυστικό. Κι αν, κατά τύχη ή εξ ανάγκης, τους συναντήσουμε και τους αναγνωρίσουμε; Θα τους χλευάσουμε. Την σήμερον ημέραν, όποιος μπορεί να κλέψει και δεν κλέβει θεωρείται βλάκας. Έτσι επιβραβεύεται η τιμιότητα. Μπορεί, όμως, και να τους αποθεώσουμε. Να τους εξυμνήσουμε. Θα καταφύγουμε, λοιπόν, στην υπερβολή και στα αδελφάκια της. Γιατί; Επειδή αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε το πόσο αυθεντικοί είναι. Αληθινοί. Ειλικρινείς. Η χρήση της υπερβολής παίρνει μεγάλες διαστάσεις, διότι είναι αναγνωρίσιμη. Θα μεταφράσουμε τη μέση λύση και το μέτρο ως την άλλη πλευρά του άκρου. Ειρωνικό, αποκρουστικό και θλιβερό σε υπερθετικό βαθμό. Ποιο είναι, εν τέλει, το αυτονόητο; Η αλήθεια ή το ψέμα; Μήπως οι υπερβολές; Οι ανακρίβειες; Η αδικία; Από που πηγάζει, άραγε, η αδικία; Από που αντλεί δύναμη; Στον σημερινό, σχεδόν χαοτικό, ασταθή και, επομένως, υπερευαίσθητο κόσμο, ορισμένες ''πεταλούδες'' όπως η σκέψη, οι αξίες, οι αρχές και η ηθική μπορούν να προκαλέσουν θεμελιώδη μετασχηματισμό. Από μας εξαρτάται πόσες ''πεταλούδες'' θα παγιδεύσουμε στο βαθύτερο εγώ μας. Ας πάψουμε να κυνηγάμε δονκιχωτικά τέρατα. Δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία της απόχης μας. Καλό δρόμο να έχουμε.

Υ.Γ.1 Ως αντικειμενικός σκοπός του άνωθεν άρθρου, ορίστηκε ο προβληματισμός των αναγνωστών. Ελπίζω να επιτεύθηκε.

Υ.Γ.2 Το παρακάτω τραγούδι είναι άσημο, άγνωστο και υποτιμημένο. Δεν το παίζουν καν στις live εμφανίσεις τους. Γιατί, ρε Twister Sister;

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Το Γκραν Πρι του κοιμώμενου γίγαντα

Απίστευτα πράγματα. Μόλις άδειασα το γλυκόξινο και κοτοπουλιάρικο περιεχόμενο της κατσαρόλας στην πιατελούμπα, άκουσα τον εκφωνητή να ουρλιάζει γκολ. Τρέχω με την ποδιά στη μέση και την κουτάλα στο χέρι και το βλέπω σε replay. Πού να φανταστώ ότι θα μπει γκολ τόσο γρήγορα; Τραγικό λάθος εκ μέρους μου. Άκυρο. Τραγικό λάθος εκ μέρους του Βαλντές. Τζόρβα θύμισε. Φτου φτου, μακριά από εμάς. Η Ρεάλ, λοιπόν, σκόραρε και απέκτησε -κυρίως- ψυχολογικό προβάδισμα. Ή μήπως όχι; Ελάχιστα λεπτά μετά την επίτευξη του γκολ, οι γηπεδούχοι έδωσαν εσκεμμένα χώρο στον αντίπαλο. Η άμυνα κατέβηκε πάνω από δώδεκα μέτρα, η πίεση οριοθετήθηκε στα 2/4 του γηπέδου και το νέο αγωνιστικό πλάνο υποδήλωνε εκμετάλλευση των ταχύτατων μεταβάσεων μπάλας και παιχτών από το ένα τερέν στο άλλο. Ωστόσο, οι Καταλανοί δεν πτοήθηκαν. Είχαν γρήγορες επιστροφές, δεν έχασαν την συνοχή τους και το κυριότερο: δεν αποσυντονίστηκαν. Δεν διέκρινα πανικό. Δεν διέκρινα φόβο. Αντίθετα, οι Μαδριλένοι έδειχναν μπερδεμένοι. Σκόραραν σε πρώιμο σημείο του παιχνιδιού, έχοντας ως αποτέλεσμα να μην επεχειρήσουν να εξαργυρώσουν την ορμητικότητα και την επιθετικότητά τους στον βαθμό που ήθελαν. Ουσιαστικά δεν πρόλαβαν να κουράσουν και να πιέσουν τον αντίπαλο. Κάπως έτσι ήρθε η ισοφάριση. 'Ήταν αναμενόμενο.


Δεν κατάλαβα τι είχε στο μυαλό του ο Μουρίνιο. Προτιμούσε αμυντικογενές ή επιθετικογενές σχήμα; Ούτε ο ίδιος δεν ήξερε. Αν ήθελε αμυντικογενές σχήμα, γιατί ξεκίνησε τον Οζίλ και δεν παρέταξε τρία χαφ, εκ των οποίων ο ένας να λειτουργεί ως σύρτης μπροστά από τα σέντερ μπακ; Αν ήθελε επιθετικογενές σχήμα, γιατί ξεκίνησε ο Ντιαρά αντί του Κεντίρα και γιατί ο Ντι Μαρία σπαταλούσε δυνάμεις, καλύπτοντας συνεχώς τον (ανεπαρκή) Κοεντράο; Τέλος, δεν κατάλαβα γιατί ο Πέπε αγωνίζεται στην Ρεάλ και πως είναι δυνατόν να τον αγόρασε τόσο, μα τόσο, ακριβά από την Πόρτο. Ο παίχτης δεν μπορεί να σταθεί στην ομάδα. Είναι άτεχνος, αντιαθλητικός, δεν έχει ψυχραιμία, αδυνατεί να ανταποκριθεί σε λίγα τετραγωνικά και παρασέρνει τον Ράμος σε μετριότητα. Απλά ορμάει σε πόδια και μπάλα, όπως ο Κάνθαρος καταβροχθίζει κινέζικα μακαρόνια. Θα έχετε ακούσει, υποθέτω, την ακόλουθη φράση: «Δεν μπορεί να στρίψει». Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Το πρόβλημα για έναν (κεντρικό) οπισθοφύλακα δεν περιορίζεται μόνο στο να στρίβει γρήγορα, αλλά να ξέρει και προς τα που πρέπει να στρίβει. Θαρρώ πως ο Πέπε δεν έχει ιδέα. Βάζει σε λειτουργία τον ανιχνευτή αντίπαλης σάρκας και η παράσταση ξεκινά. Αυτό, όμως, δεν αρκεί για να καταστρέψεις το κάθετο παιχνίδι των Καταλανών. Ένα παιχνίδι που αποτελείται από κάθετες κινήσεις (σπριντ) άνευ μπάλας. Συνεχείς κινήσεις. Ξαφνικές. Πολλαπλές. Οι συνεργασίες είναι ουσιαστικές και λαμβάνουν μέρος με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Για παράδειγμα τα ένα δυο. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά και σε ένα δευτερόλεπτο ο παίχτης δίνει πάσα, μόνο και μόνο για να την ξαναδεχθεί. Στο μεταξύ, όταν την ξαναδέχεται, έχει ήδη επιταχύνει κι ως εκ τούτου έχει αναπτύξει ικανοποιητική ταχύτητα που του προσδίδει συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του αντιπάλου. Το μυστικό, κατά την γνώμη μου, βρίσκεται στον παίχτη-σημείο αναφοράς, ο οποίος από δέκτης μετατρέπεται άμεσα σε πομπό, ευρισκόμενος παράλληλα με πλάτη στην αντίπαλη εστία, λες και είναι κλώνος του Σαμπόνις. Αυτό σημαίνει ότι ο αμυνόμενος, συνήθως ο (κεντρικός) αμυντικός, καθώς δεν έχει καθαρή οπτική επαφή με την μπάλα και ξέροντας ότι ο αντίπαλος θα την σπάσει σε πρώτο χρόνο, δεν ξέρει που θα πάει το τόπι και μοιραία αργεί να αντιδράσει. Θυμηθείτε το στρίψιμο που λέγαμε παραπάνω και τα πολλαπλά σπριντ.

Επομένως, το λάθος της Ρεάλ, δηλαδή η ανεξήγητη οπισθοχώρησή της, διορθώθηκε μετά το τεμάχιο του Σάντσες. Η άμυνα (ξανα)έγινε επιθετική και μετατοπίστηκε στο τερέν του αντιπάλου, ήτοι στη μεσοεπιθετική γραμμή. Η αμυντική τακτική άλλαξε χώρο και το πλάνο προσδιορίστηκε όπως στην έναρξη του αγώνα: άμεση εκμετάλλευση ενδεχόμενου λάθους. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Επίσης, οι γραμμές ανέβηκαν και τα ακραία μπακ, κυρίως ο Μαρτσέλο, πήραν μέτρα. Έπρεπε, όμως, να φάει γκολ για να επαναφέρει το συγκεκριμένο σχέδιο; Όχι, βέβαια. Δεν έπρεπε να το αλλάξει. Τα περισσότερα δεδομένα συνηγορούσαν υπέρ της Βασίλισσας (κλισέ). Κύριε Μουρίνιο, που πήγε η προβλεψιμότητα της μεγάλης ομάδας; Μην ξεχνάμε ότι ο αγώνας διεξαγόταν στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Όσο για τα μαρκαρίσματα, τολμώ να πω ότι για την μεν Ρεάλ ήταν υψηλότερου επιπέδου, για την δε Μπάρτσα ήταν υψηλότατου επιπέδου. Η Ρεάλ προσπάθησε να παίξει το μαν του μαν, αλλά δεν κατάφερε να το εφαρμόσει απόλυτα. Τολμηρή κίνηση από τον Μουρίνιο που δεν του βγήκε. Οι περισσότερες ομάδες διστάζουν να παίξουν το μαν του μαν με αντίπαλο την Μπάρτσα, διότι θεωρούν ότι δεν θα αντέξουν δε βάθος 90λεπτου. Και ακριβώς για αυτό το λόγο παραχωρούν χώρο. Ο Μουρίνιο προσπάθησε να θέσει σε λειτουργία και το μαν του μαν και τους ανοιχτούς χώρους. Απέτυχε παταγωδώς. Με το ζόρι κατάφερε να παίξει αξιόλογη προσωπική άμυνα για (τα πρώτα) είκοσι λεπτά. Αντίθετα, ο Γκουαρντιόλα φανέρωσε την οξυδέρκειά του. Τον Κριστιάνο Ρονάλντο, για παράδειγμα, τον έκλειναν τρεις παίχτες: ο Πουγιόλ που κάλυπτε (και) δεξιά, ο Ντάνι Άλβες που (χθες αγωνίστηκε ως δεξί μπακ-χαφ και) έπαιρνε όπισθεν μέτρα και ο Πικέ που έσπευδε για έξτρα βοήθεια. Όταν ο Πικέ άφηνε το κέντρο άμυνας, τον κάλυπτε ο Μπούσκετς που έτρεξε αρκετά μέτρα στον άξονα του καταλονικού τερέν, ενώ ο Αμπιντάλ συνέκλινε προς το κέντρο αμύνης. Όταν ο Μπούσκετς μετατρεπόταν σε σέντερ μπακ, τον κάλυπτε κάποιος άλλος π.χ. ο Τσάβι, ο Φάμπρεγας (σπάνια), ακόμα κι ο Μέσι (σπανιότερα). Εντυπωσιακή αμυντική τακτική και εξαιρετική διαχείριση της αδύναμης πλευράς. Ειδικά αν λάβεις υπόψη σου την ανισόρροπη διάταξη των φιλοξενούμενων. Αν δεν υπήρχαν τα προσωπικά λάθη του Βαλντές (δύο), του Πικέ (ένα) και του Αμπιντάλ (ένα), θα ήταν πραγματικά άμυνα για σεμινάριο, όπως ακριβώς διδάσκεται η τακτική του Μιλτιάδη, κατά τη μάχη του Μαραθώνα, στο West Point, στρατιωτική σχολή των Η.Π.Α.

Στο δεύτερο ημίχρονο, ανέμενα την δράση του Μουρίνιο. Θα ψήλωνε το τέμπο; Θα έδινε εντολή για σκληρό παιχνίδι; Θα εξακολουθούσε την επιθετική άμυνα; Μήπως θα προτιμούσε μια συντηρητική συνταγή, διότι θεώρησε πως τον βολεύει το Χ; Από την άλλη πλευρά του λόφου, η αντίδραση του αυθεντικού Γκουαρντιόλα ήταν δεδομένη, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Κοντινές πάσες, κάθετα σπριντ, τάχιστες επιστροφές, διαγώνιες αλληλοκαλύψεις, χαμηλό τέμπο με απότομο στρεσάρισμα και μικρό πλάτος με ξαφνικό ξεδίπλωμα. Εν τέλει, ο Μουρίνιο επέλεξε συντηρητική τακτική. Πρόσθεσε λίγη σκοπιμότητα και έριξε τον μεταβολισμό του παιχνιδιού. Αυτή η συμπεριφορά, όμως, δεν αντιπροσωπεύει τη Ρεάλ Μαδρίτης -έχω κουραστεί να το λέω. Οι φιλοξενούμενοι είχαν την κατοχή, είχαν την πρωτοβουλία και πέτυχαν την ανατροπή του σκορ, έστω και με λίγη τύχη, στο 53' λεπτό. Ρε Μουρίνιο, για να παίξεις επιθετικά πρέπει να φας γκολ; Αυτό μου θυμίζει τακτική Αναστόπουλου. Συν τοις άλλοις, οι γηπεδούχοι δεν πόνταραν στο αδύνατο σημείο της αντίπαλης άμυνας -το ψηλό παιχνίδι. Και στο 65΄λεπτό η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Ο Κοεντράο δεν είναι δεξί μπακ, ο Ντι Μαρία δεν είναι κλώνος του Νεμπεγλέρα (σκυλί πολέμου) και ο Φάμπρεγας επιβεβαίωσε ότι μπορεί να παίξει ως κρυφό εννιάρι. Ωστόσο, δεν λειτουργεί μόνο ο Φάμπρεγας ως κρυφός κυνηγός. Το ίδιο πράττει ο Μέσι, ο Ινιέστα κι ο Σάντσες. Οι μόνοι που δεν φέρονται καθ΄αυτόν τον τρόπο είναι οι Τσάβι και Μπούσκετς. Το θέμα είναι ότι η εναλλαγή ρόλων (δι)ενεργείται υποδειγματικά και προβλέψιμα με απρόβλεπτο τρόπο. Η επιθετική ανάπτυξη είναι ορθολογική, ξαφνική και τριγωνική, απόρροια της αψεγάδιαστης συνεργασίας. Το τελευταίο 20λεπτο κύλισε σαν στρογγυλό αντικείμενο σε κατηφόρα. Στο γήπεδο υπήρχαν, ελέω Ρεάλ, μεγάλες αποστάσεις, ισόποσες του χωρικού διαστήματος Μαδρίτη - Βαρκελώνη. Η είσοδος του Κεϊτά στο 78' λεπτό, κλείδωσε το αποτέλεσμα.

Τι έκανε η Ρεάλ; Σκόραρε πάρα πολύ νωρίς και ξύπνησε τον γίγαντα. Όπως (φημολογείται ότι) είχε πει ο Ισορόκου Γιαμαμότο, ναύαρχος του Ιαπωνικού στόλου, μετά την επιτυχή επίθεση στο Pearl Hαrbor, το 1941: «Φοβάμαι ότι το μόνο που καταφέραμε, είναι να ξυπνήσουμε έναν κοιμώμενο γίγαντα». Η ταμπακιέρα είναι ότι η Ρεάλ, παρά το γεγονός ότι βρισκόταν σε φοβερή κατάσταση, δεν κατάφερε να επικρατήσει, δεν κατάφερε καν να αντισταθεί. Από ψυχολογική σκοπιά, το χτύπημα είναι πολύ μεγάλο. Το είπε και ο Κασίγιας: «Πρέπει να υπάρχει εμμονή. Δεν εξηγείται αλλιώς. Παίξαμε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να ήταν κατά παραγγελία». Εντούτοις, στο ποδόσφαιρο επικρατεί ένας άγραφος κανόνας που υποδηλώνει ότι είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις το παιχνίδι του αντιπάλου σου, παρά να επιβάλλεις το δικό σου. Είναι προφανές ότι στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν ο αντίπαλος ονομάζεται Ρεάλ Μαδρίτης. Υποπτεύομαι ότι το αποτέλεσμα του πρώτου παιχνιδιού του Σούπερ Καπ, αποθάρρυνε τον Μουρίνιο. Και τον αποθάρρυνε, διότι δεν δικαίωσε την επιθετική τακτική που είχε ακολουθήσει σε εκείνο το ματς. Επιπλέον, το γρήγορο γκολ του Μπενζεμά, όπως άφησα να εννοηθεί, έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την έκβαση του ματς και κυρίως για την επιλεγόμενη τακτική του Πορτογάλου. Όσοι παρακολουθείτε το εν λόγω ιστολόγιο, θα θυμάστε ότι έχουμε αναφέρει πολλάκις πως η Ρεάλ είναι μεγαλύτερο μέγεθος από τον Πορτογάλο. Πριν το ματς, λοιπόν, άκουγα και διάβαζα ότι ο Μουρίνιο απορροφήθηκε από το σύστημα που ονομάζεται Ρεάλ. Τρίχες κατσαρές. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις ότι ο Μουρίνιο έχει αφουγκραστεί τα θέλω της Ρεάλ, εντοπίζεται στις αναμετρήσεις με την Μπάρτσα. Κι όπως όλοι διαπιστώσαμε, οι δυο πλευρές δεν έχουν εξισωθεί ακόμα. Ο Μουρίνιο επιμένει με αμετανόητη συμπεριφορά να υποτιμά τον οργανισμό και το κοινό της Μαδρίτης. Κάποια στιγμή θα (του) γυρίσει μπούμερανγκ. Επομένως, το πρωτάθλημα απέκτησε νέο ενδιαφέρον. Σήμερα το πρωί, όποιος άνοιξε την ''Marca'', είδε τους Μπ(α)λαουγκράνα στην κορυφή της βαθμολογίας, έστω και με ένα παιχνίδι περισσότερο. Ποια είναι η τελική μου εκτίμηση; Αυτό δεν ήταν El Gran Clasico. Αυτό ήταν Γκραν Πρι. Και μάλιστα για έναν ρόλο. Χωρίς όπισθεν.


Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Ανδρέας Λοβέρδος! Το βρήκατε όλοι!

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω πόσοι από εσάς παρακολούθησαν το Ξάνθη - Λεβαδειακός. Εγώ, πάντως, αφιέρωσα τον χρόνο μου και δεν έχασα. Πάρα πολύ όμορφο ματς. Χωρίς υπερβολή.

Υ.Γ.3 Τρομακτική βελτίωση στα ριμπάουντ. Τρομακτική βελτίωση στην προσωπική άμυνα. Είναι φανερό ότι προσπαθούμε σκληρά να περιορίσουμε την έλλειψη ποιότητας, ποντάροντας στο σύνολο. Μακάρι να το πετύχουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Εμπιστεύομαι τον Αλεξανδρή.

Υ.Γ.4 Η νίκη επί του Π.Α.Ο. ήταν πυροτέχνημα. Ο Αστέρας του Τσιώλη μας εγκλώβισε και μας αποδιοργάνωσε. Ποια ήταν η αντίδρασή μας; Η ενδεδειγμένη. Απλά ακολουθήσαμε το πρωτόκολλο που συνοδεύει τέτοιες στιγμές: γιόμες και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Ακολουθήσαμε το σύστημα ''πετάω πέτρες στην θάλασσα''. Ως εκ τούτου, όλες οι μπαλιές κατέληξαν στο βυθό. Ο γηπεδούχος, σε επίπεδο τακτικής, ήταν ανώτερος. Και η Αρειανή έλλειψη επικοινωνίας συνεχίζεται. Εντός και εκτός γηπέδου.

Υ.Γ.5 Για την Τετάρτη έχω ετοιμάσει ένα άρθρο διαφορετικής θεματολογίας. Εύχομαι να είναι χορταστικό. Πρέπει να γράψω και την χριστουγεννιάτικη ανάρτηση. Ελπίζω να προλάβω να την αποτυπώσω στην οθόνη.

Υ.Γ.6 Με το που τέλειωσε το ματς, το παρακάτω κομμάτι μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό. Παντοδύναμο τραγούδι. Μόλις φτάσει στο 3:55, σπάστε τα όλα. Από τους Pantera.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Η αμφιβολία

Με έπιασε σύγκρυο. Δεν γλυτώνω. Το εγκεφαλικό βρίσκεται προ των πυλών. Το έμφραγμα κρούει την πόρτα της καρδούλας μου. Εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, ότι τα έχεις ζήσει όλα, έρχεται ένα νέο περιστατικό και σε ισοπεδώνει. Σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατόν. Και ξάφνου, ένα τρομακτικό δίλημμα ανατέλλει: βρε, μήπως είμαι εγώ ο αναίσθητος; Μήπως είμαι εγώ εκείνος που βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου; Μήπως είμαι εγώ ο τρελός και οι πολιτικοί τα έχουν τετρακόσια, σαν το Λάμπρο Κωνσταντάρα στην σχετική ταινία; Μήπως είμαι εγώ ο προκλητικός που δεν πείθομαι από τα λόγια τους και τα  (ποια;) έργα τους; Μήπως είμαι εγώ εκείνος που ζει και αναπνέει σε αποστειρωμένο περιβάλλον; Μήπως είμαι εγώ ο Υπουργός Υγείας; Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω. Βομβαρδιζόμαστε συνεχώς και ακατάπαυστα από ''είδησεις'' καταστροφικού, τρομοκρατικού και μίζερου περιεχομένου. Έτσι δεν είναι; Συμφωνούμε όλοι; Θαυμάσια. Επομένως, οι αρμόδιοι θα έπρεπε να κατευθύνουν την αμέριστη προσοχή τους στα πάσης φύσεως προβλήματα της χώρας. Σωστά; Σωστά. Τσου, ρε Λάκη! Διότι, φαίνεται ότι κάποιοι δεν έχουν εκτιμήσει σωστά κάποιες παραμέτρους. Το βέβαιο είναι ότι κάτι αρμενίζει στραβά. Και δεν είναι ο γιαλός. Σας εκλιπαρώ, λατρεμένοι αναγνώστες μου (ass kissing), βοηθήστε με να καταλάβω την επικρατούσα κατάσταση. Βοηθήστε με να συνειδητοποιήσω την πραγματικότητα. Είστε η τελευταία μου ελπίδα. Χαρίστε μου τα φώτα σας. Πρέπει να καταστώ νηφάλιος. Έχουμε Ρεάλ - Μπάρτσα. Πώς θα αποκρυπτογραφήσω το παιχνίδι, όταν με απασχολεί σε τόσο έντονο βαθμό το παρακάτω κουίζ; Σε ποιον ανήκει λοιπόν, το παρακάτω απόσπασμα; Ποιος το έγραψε;

«[...] Ποιοι ήταν οι καλύτεροι παίκτες του Ολυμπιακού; Αδιαμφισβήτητα ο Μανιάτης και ο Μοντεστό, χωρίς να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Ράφικ Τζεμπούρ είναι επιθετικός μεγάλης ολκής που ''τρομοκρατεί'' τις αντίπαλες άμυνες και ανεβάζει την εμπιστοσύνη και τη δυναμική της κερκίδας. Οι μεγάλοι παίκτες είναι για τις μεγάλες ομάδες. Καλός χθες ήταν κι ο Μέγιερι, αλλά προβληματίζει η απόδοση της άμυνας μας. Ούτε την Τρίτη ενέπνεε εμπιστοσύνη. Στην άμυνα χρειαζόμαστε ακόμη δουλειά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει, δεν είμαι άλλωστε προπονητής, αλλά κάτι πρέπει να γίνει [...]».
  1. Ανδρέας Λοβέρδος
  2. Ανδρέας Λοβέρδος
  3. Ανδρεάς Λοβέρδος
  4. Ανδρεάς Λοβέρδος
  5. Ανδρεάς Λοβέρδος
Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Με τέτοιους πολιτικούς, βουλευτές και Υπουργούς, ποια είναι η τύχη της Ελλάδας μας; Ωστόσο, στις προσεχείς εκλογές δεν κρίνονται εκείνοι, αλλά ο ελληνικός λαός στο σύνολό του. Τον Κάνθαρο, πάντως, θα τον βρουν μπροστά τους.

Υ.Γ.3 Η νέα ανάρτηση θα ανέβει, πλην συγκλονιστικού απροόπτου, το απόγευμα της Κυριακής.

Υ.Γ.4 Φωτιά και τσεκούρι στον παιδεραστή από το Ρέθυμνο.

Υ.Γ.5 Χθες το βράδυ, καθώς περπατούσαμε με έναν φίλο, υπέπεσαν στην αντίληψή μας ύποπτες κινήσεις στο μπαλκόνι ενός ξένου σπιτιού. Καταλάβαμε αμέσως τι συνέβαινε. Μας είδανε που τους είδαμε. Κατέβηκαν από το μπαλκόνι, υποδυόμενοι τους ενοίκους τους σπιτιού, και έκαναν πως έφευγαν. Πριτς! Ξαφνικά μας πήραν στο κυνήγι με μένος, ίσως, διότι τους χαλάσαμε τη δουλειά. Επειδή είμαστε κλώνοι του Μπρέσκα, παρά την ισχυρή ένταση, τους ξεφύγαμε σχετικά εύκολα, αν και με το φίλο μου χωριστήκαμε. Ο ένας, πάντως, τρόμαζε. Ζώο ήταν. Δεν τον είχα. Και κυνηγούσε εμένα ο μπάσταρδος. Πέταξα προς το τμήμα, σαν τον Ρούντολφ το ελαφάκι, εξήγησα την κατάσταση και έδωσα περιγραφή των υπόπτων. Την ίδια στιγμή έφτασε κλήση στο αστυνομικό τμήμα από τον φίλο μου. Και εκείνος τη γλίτωσε. Ευτυχώς. Η αστυνομία, προς απρόσμενη και συνάμα ευχάριστη έκπληξή μου, κινητοποιήθηκε άμεσα. Μπράβο τους. Οχτώ μηχανές και δυο οχήματα κυριολεκτικά χτένισαν όλη την περιοχή. Εν τέλει, τους πιάσανε. Δεν τους χάλασε. Τους αναγνωρίσαμε. Μας είπαν ότι ήταν Βούλγαροι. Μάλιστα, ο ένας εκ των δυο, το ζώο που έλεγα, είχε ποινικό μητρώο και απαγόρευση εισόδου στη χώρα, ενώ το μηχανάκι που επέβαιναν μάλλον ήταν κλεμμένο. Το ευτυχές είναι ότι είμαστε καλά, το σπίτι γλίτωσε και οι δράστες συνελήφθησαν. Το λυπηρό είναι ότι, σύμφωνα με τα λεγόμενα των αστυνομικών, και οι δυο αύριο θα είναι πάλι ελεύθεροι. «Γιατί;», τους ρωτήσαμε. Και εκείνοι αποκρίθηκαν: «Παιδιά, φταίει ο νόμος». Γαμημένη νομολαγνεία.

Υ.Γ.6 Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά χθες το πρωί μου κόλλησε το παρακάτω τραγούδι. Το μοιράζομαι μαζί σας. Με δυο κιθάρες παρακαλώ. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, The Doors!

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Στύση, καταστροφές και συνομιλίες

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η τάπα ήταν αντικανονική. Δεν ήταν. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι έγινε φάουλ πάνω στον Τζέιμς. Έγινε. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Πελεκάνος ακούμπησε το διχτάκι, ενώ η μπάλα βρίσκεται πάνω από τη στεφάνη. Το ακούμπησε. Κι εγώ υποστηρίζω ότι η Αρειανάρα έχασε στα τελευταία δευτερόλεπτα δυο ελεύθερες βολές και έπαιξε στην τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού κάκιστη προσωπική άμυνα στον Σπανούλη. Το να μιλάμε αποκλειστικά για την τελευταία φάση ή τα περιστατικά του πρώτου ημιχρόνου αποτελεί παγίδα ολκής. Πέρα από τα δεδομένα και χρόνια λάθη της διαιτησίας, οφείλουμε να σπεκουλάρουμε τις αδυναμίες μας και να τις βελτιώσουμε. Ωστόσο, δεν κατάλαβα πως γίνεται ο διαιτητής να παίρνει την (μη προβλεπόμενη εκ του κανονισμού) πρωτοβουλία να τσεκάρει το replay έξι και επτά φορές και να μην αντιλαμβάνεται το φάουλ και το διχτάκι. Τέλος πάντων. Επίσης, υποστηρίζω ότι μόλις παρακολούθησα το κάρφωμα του Κιρούς, απέκτησα ξαφνική, άμεση και διαρκής στύση. Τι έκανε ο άνθρωπος; Χρόνια είχα να δω παρόμοιο κάρφωμα. Αυτός ο παίχτης έχει πλούσια αθλητικά προσόντα και σαφέστατη άγνοια κινδύνου. Μπάσκετ, φυσικά, δεν ξέρει, αλλά τα προαναφερθέντα στοιχεία κρίνονται απαραίτητα. Προσδίδουν ενθουσιασμό. Το ρεζουμέ είναι ότι, παρά το γεγονός πως δεν ήμαστε εύστοχοι και αποτελεσματικοί, φανερώσαμε διάθεση, πίστη και ενέργεια. Επεδείξαμε την ανταγωνιστικότητά μας και απεδείξαμε ότι αυτή δεν έρχεται με την εμπειρία, αλλά με την ικανότητα και τη θέληση. Ο Κάνθαρος ευχαριστήθηκε.













Όπως, επίσης, ευχαριστήθηκα και το ματς της Ευρώπης. Παρέα με μια καζανούμπα γεμάτη (σπιτικό) ποπ κορν, παρακολούθησα τον αγώνα από τον υπέροχο καναπέ μου, σουηδικής κατασκευής, αξίας 99 ευρώ. Τι ωραία θα ήταν να βρισκόμουν Σαλονίκη και να έδινα το παρόν στο Παλέ. Ο αντίπαλος ήταν χαμηλής δυναμικότητας κι ως εκ τούτου δεν συναντήσαμε προβλήματα. Εντούτοις, επιμένω ότι πρέπει να βελτιωθούμε στα ριμπάουντ. Να δείξουμε μεγαλύτερη μαχητικότητα και να μην ξεχνιόμαστε να κάνουμε μπλοκ άουτ. Δεν είναι δυνατόν να χτυπάει η μπάλα στο σίδερο κι εμείς να την κοιτάμε σαν αερόστατο. Τα ριμπάουντ αποτελούν τη δικαίωση της καλής ομαδικής άμυνας. Το επιστέγασμα αυτής. Χρειαζόμαστε δουλειά και στην προσωπική άμυνα. Έχουμε παίχτες που διαθέτουν γρήγορα πλάγια βήματα, αλλά θα πρέπει να μην ψαρώνουν στις προσποιήσεις. Το ευχάριστο είναι ότι η ομάδα ανεβαίνει σταδιακά και χτίζει αυτοπεποίθηση. Υπενθυμίζω, ωστόσο, ότι θα έχουμε αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή μας. Επιπρόσθετα, ένα σημείο που απαιτεί επικέντρωση είναι το διοικητικό. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το εγγύς μέλλον. Ας ελπίσουμε ότι θα λειτουργήσουμε με γνώμονα τον Άρη. Κλείνοντας, εύχομαι να ξεφύγουμε από τα στενά όρια του τυφλωμένου οπαδισμού, ο οποίος μπλοκάρει την καθαρή σκέψη και την ωμή πραγματικότητα. Δεν εννοώ τους Αρειανούς. Όπως απαντάνε οι Π.Α.Σ.Ο.Κ.τσήδες και οι Νεοδημοκράτες, όταν τους λέει κάποιος ότι κατέστρεψαν τη χώρα, τα ίδια ακριβώς αραδιάζουν και οι Παναθηναϊκοί με τους Ολυμπιακούς, όταν τους λένε ότι κατέστρεψαν το ελληνικό πρωτάθλημα. Και η απόδειξη της θεωρίας περί καταστροφής προέρχεται από το πως τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος ευθύνεται για την ισοπέδωση της χώρας και του μπάσκετ αντίστοιχα. Αφού πρώτα βγάλουν και οι δυο τις ουρές τους από έξω. Και φυσικά, ακριβώς το ίδιο γίνεται και στο ποδόσφαιρο. Τραγελαφικές καταστάσεις.

Και πάμε στον τζαμπιολίδικο Ολυμπιακό. Το ματς έχει τελειώσει, τα σουβλάκια χωνεύονται, η ξανθιά στο ποτήρι εξακολουθεί να με φλερτάρει και η συνομιλία με άνθρωπο γένους θηλυκού ξεκινάει:

- Πολύ χάρηκα με την νίκη του Ολυμπιακού.
- Νίκησε, αλλά δεν προκρίθηκε.
- Δεν προκρίθηκε; Τι εννοείς; Αφού νίκησε.
- Βρε, νίκησε, αλλά νίκησαν κι άλλοι. Δεν ήταν ο μόνος. Ως εκ τούτου, αποκλείστηκε από την επόμενη φάση.
Αποκλείστηκε; Δεν πειράζει. Εγώ πάλι το χάρηκα.
- Εκείνοι δεν το χάρηκαν.
- Θα έπρεπε. Αφού νίκησαν

 
Φυσικά, ο προπονητής, οι παίχτες και οι φίλοι της ομάδας δεν χάρηκαν τη νίκη, όσο η πρωταγωνίστρια της παραπάνω συνομιλίας. Είναι εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα να έχεις (εκ)πληρώσει το χρέος σου και να βασίζεσαι/εξαρτάσαι από τα θέλω τρίτων. Αυτοί οι τρίτοι, λοιπόν, στέρησαν από τον Ολυμπιακό μια πρόκριση στους 16 του τσου λου. Τις δηλώσεις του Τοροσίδη και του Φουστέρ, περί ύποπτου αποτελέσματος στο άλλο παιχνίδι του ομίλου, τις γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι, δηλαδή στα καλαμπαλίκια μου και στο μαλαπέρδι μου. Απαράδεκτες. Φανερώνουν αξιοπερίεργη νοοτροπία. Δεν θα εκπλαγώ αν πέσει καμπάνα από την Ουέφα. Επί τούτου, ο Μιχάλης Τσαμπάς, αρχισυντάκτης του Gazzetta, γράφει: «Αν αυτή η εξέλιξη γινόταν σε κάποιον άλλο όμιλο το μόνο βέβαιο είναι ότι όλοι θα συμφωνούσαμε σε κάτι. Θα λέγαμε πως αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου, πως ο βασιλιάς των σπορ είναι πάντα απρόβλεπτος και θα γίνονταν αναλύσεις επί αναλύσεων για την... ψυχή που έβγαλαν οι Γάλλοι και το πως την ''πάτησαν'' οι Γερμανοί». Αντίθετα, ο Βαλβέρδε, παρουσιάστηκε για μια ακόμη φορά σοβαρός στις δηλώσεις του. Μακάρι να παραμείνει ο Βάσκος στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι το καλοκαίρι θα αποτελέσει παρελθόν -θέλει να επιστρέψει στην Ισπανία. Ο Μαρινάκης, ο οποίος έδειξε χθες ότι μπορεί να φερθεί πολιτισμένα και λεβέντικα, πρέπει να τον πείσει για το όραμα του Ολυμπιακού. Ειδάλλως, θα ψάχνει για διάδοχο - δεν είναι εύκολο.

Όσο για το ματς, δεν χωράει ιδιαίτερη κριτική. Όπως η Ντόρτμουντ κατέρρευσε μετά το γκολ της Μαρσέιγ, άλλο τόσο αδιάφορη ήταν η Άρσεναλ. Αυτό, όμως, δεν μειώνει την νίκη του Ολυμπιακού που μπήκε για να πάρει το ματς και το πήρε. Πολύ καλά έκανε. Το γεγονός ότι ο Βενγκέρ υποχρεώθηκε να παίξει με κάποιο Playmobil κάτω από τα δοκάρια, δεν αποτελεί πρόβλημα του Ολυμπιακού. Το παιχνίδι είχε ανορθόδοξο ρυθμό, θυμίζοντας φιλικό αγώνα στο τελευταίο στάδιο προετοιμασίας. Μολαταύτα, υπήρχε ενδιαφέρον, υπήρχε σασπένς, ειδικά μετά το γκολ του Μπεναγιούν, υπήρχε πίστη και στο τέλος επικράτησε η πίκρα. Μήπως η τύπισσα της παραπάνω συνομιλίας έχει δίκιο; Η ομάδα μάζεψε εννιά βαθμούς, πάλεψε και έπεσε μαχόμενη, νικώντας την Άρσεναλ. Για ποια αποτυχία μιλάμε; Ο κόσμος αναγνώρισε την προσπάθεια. Εξάλλου, δεν αποκλείστηκε από την Ευρώπη. Συνεχίζει στο πρώην Ουέφα. Μια διοργάνωση που μπορεί να μην έχει την αίγλη, τα λεφτά και το κίνητρο του τσου λου, αλλά σίγουρα περιλαμβάνει συγκινήσεις και δύσκολα παιχνίδια. Προσωπικά χάρηκα την νίκη, χάρηκα το παιχνίδι, χάρηκα τη δίψα του κόσμου και χάρηκα την προσπάθεια του προπονητή και των παιχτών. Αυτό που δεν χαρώ θα είναι το πιθανολογούμενο σνομπάρισμα του πρώην Ουέφα.

Υ.Γ.1 Αρκετοί χάρηκαν με τον αποκλεισμό. Ένας από αυτός ενδέχεται να είναι ο Μαρινάκης. Ενδεχόμενη πρόκριση στους 16, θα δημιουργούσε νοητική κούραση και ψυχολογική φθορά, ειδικά αν κληρωνόταν με ''βατό αντίπαλο'', διότι θα υπήρχαν απαιτήσεις πρόκρισης. Για τον Μαρινάκη, όντας ιδιοκτήτης Π.Α.Ε., προηγείται η βιωσιμότητα της επιχείρησης, ήτοι η πρώτη θέση στο πρωτάθλημα και τα λεφτά του τσου λου. Δικαιολογημένη συμπεριφορά, αρκεί να το πετύχει με θεμιτά μέσα. Ποιοι άλλοι ενδέχεται να χάρηκαν με τον αποκλεισμό; Ορισμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού -οι λόγοι είναι ευνόητοι. Ποιοι στεναχωρήθηκαν με τον αποκλεισμό; Πάλι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Για τους λόγους που αναφέρω στην δεύτερη πρόταση του παρόντος υστερόγραφου: η νοητική κούραση και η ψυχολογική φθορά πιθανότατα θα είχε αντίκτυπο στο κυνήγι του πρωταθλήματος και θα έδινε θεωρητικό προβάδισμα στον Παναθηναϊκό. Επίσης, στεναχωρήθηκε ο Βαλβέρδε, ο οποίος μου θυμίζει τον Κούπερ που σάρωνε πέρυσι (σ)την Ευρώπη. Ο Βάσκος θέλει να φτιάξει όνομα και να ακουστεί στην πατρίδα του κι ο Αργεντινός ήθελε να αποδείξει ότι δεν είναι τελειωμένος -αμφότεροι τα κατάφεραν. Και φυσικά ο κόσμος του Ολυμπιακού που παρόλη την απογοήτευση χειροκρότησε και αναγνώρισε την προσπάθεια. Νομίζω ότι οι μόνοι που εξαιρούνται από την όλη διαδικασία είναι οι δημοσιογράφοι. Οι περισσότεροι εξ αυτών πρέπει να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Πάνε, όπου φυσάει ο άνεμος. Κυριολεκτικά ανεμοδούρες.

Υ.Γ.2 Παρακολούθησα ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού Α.Ε.Κ. - Κέρκυρα. Η ομάδα του Κωστένογλου έπαιξε πολύ καλά, αν και ορισμένες αδυναμίες βγάζουν μάτια. Για παράδειγμα, πρόβλημα στα κεντρικά χαφ, αργά πόδια στο κέντρο άμυνας, περιορισμένες αλληλοκαλύψεις. Δεν νομίζω ότι μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα, αλλά τη δεδομένη στιγμή είναι η μόνη ομάδα που μπορεί να κοντράρει, για όσο αντέξει, τον Π.Α.Ο. και τον Ο.Σ.Φ.Π. Κι όπως λέει ο Καρπετόπουλος: «Αν μάλιστα αποφασίσουν να τη στηρίξουν και οι οπαδοί της, μπορεί να κάνει ένα ηρωικό πρωτάθλημα».

Υ.Γ.3 Έρχεται το Σάββατο. Έρχεται το ποδοσφαιρικό νέκταρ: Ρεάλ - Μπάρτσα. 

Υ.Γ.4 Μπορεί κάποιος να μου πει πόσο μεγάλη κομματάρα είναι το τραγούδι που ακολουθεί;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...