Η μέρα του δαίμονα και το κέικ της υπομονής

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν και λαμβάνουν την υπομονή ως αδυναμία. Η πραγματικότητα είναι άκρως διαφορετική. Έχουμε αναφέρει ότι η ζαχαροπλαστική δεν είναι μπάλα. Σκεφτείτε την παρασκευή ενός κέικ, το οποίο απαιτεί το μιξάρισμα αρκετών υλικών και κατόπιν ψήσιμο για 75' λεπτά σε πάνω-κάτω αντιστάσεις στους 180 βαθμούς Κελσίου. Αν η ανυπομονησία σε ωθεί να μην έχεις την εγκράτεια για να μπλεντάρεις σωστά όλα τα υλικά, τότε το γλυκό θα βγει σαν υγρό τσιμέντο. Αν η ανυπομονησία σε ενθαρρύνει να αποσύρεις το κέικ γρηγορότερα από το προβλεπόμενο, τότε το γλυκό θα είναι σαν αφρολέξ. Αν η ανυπομονησία σε προτρέπει να ανεβάσεις την θερμοκρασία ψησίματος, προκειμένου να ψηθεί πιο γρήγορα, τότε το γλυκό θα αποβεί καμμένο από έξω και άψητο από μέσα. Το ρεζουμέ είναι ένα και μοναδικό: δεν θα φας κέικ. Κατάρες θα εξαπολύεις ούτως ή άλλως. Πάγιο γνώρισμα των ανθρώπων που δεν έχουν υπομονή και δεν υποβάλλουν εαυτόν σε αυτοκριτική. Εξάλλου, για πιο κέικ μιλάμε; Εδώ μας πηδάνε χωρίς σάλιο, βαζελίνη και βούτυρο κι όμως η ''αγανακτισμένη'' αφεντιά μας θα ψηφίσει πάλι τους ίδιους και τους ίδιους. Αυτοί είμαστε, αυτά μας αξίζουν. Αντί να κυνηγάμε τους πολιτικούς με αυγά και γιαούρτια, γκρινιάζουμε για την κάθε Αρειανάρα και ασχολούμαστε με τα βρακιά που (δεν) φοράνε οι κλώνοι της Σκορδά. Αν είσαι πολιτικά και κοινωνικά ηλίθιος θα ψηφίσεις πάλι τους σκοταδόψυχους. Θα τους υποστηρίξεις, θα τους εκλέξεις και μετά θα τους κράξεις. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Αν είσαι ανυπόμονος δεν θα φας ποτέ ένα εύγευστο και γκλαμουράτο κέικ. Θα προσπαθείς, θα επαναπροσπαθείς και στο τέλος θα πας να αγοράσεις έτοιμο κέικ από το φούρνο ή την υπεραγορά. Ο υπέρτατος Τζόρνταν σημειώνει με σαφήνεια: «Μπορώ να δεχτώ την αποτυχία. Όλοι αποτυγχάνουν σε κάτι. Αυτό που δεν μπορώ να αποδεχτώ είναι η έλλειψη προσπάθειας».

Κι εμείς δεν προσπαθούμε. Δεν προσπαθούμε για την πατρίδα μας. Για τις παντός είδους σχέσεις μας. Για τον ίδιο μας τον εαυτό. Διαλέγουμε τις εύκολες λύσεις. Χλευασμό. Κράξιμο. Άτακτη φυγή. Οργή. Και τις διαλέγουμε εν γνώσει. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε υπομονή και δεν προσπαθούμε. Επιπλέον, θυμώνουμε με λάθος πράγματα και καταστάσεις. Άκαιρα. Ανούσια. Χωρίς φινέτσα. Ο γράφων δεν αποτελεί εξαίρεση και δεν βγάζει την ουρά του από έξω. Ωστόσο, σας εγγυώμαι ότι προσπαθώ πολύ σκληρά να λειτουργώ και να φέρομαι ως άνθρωπος κι όχι σαν άνθρωπος. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο που έμαθα αρκετά πράγματα, έστω με βαύνασο, απρόβλεπτο και άκομψο τρόπο. Όλα αυτά, δυστυχώς, αποτελούν γνωρίσματα του σύγχρονου ανθρώπου. Απαίτηση άμεσων αποτελεσμάτων με μηδενική πίστωση χρόνου. Και φυσικά οι οπαδοί συνιστούν ανθρώπους. Νταξ, για κάποιους ενίσταμαι και τηρώ ισχυρές αμφιβολίες, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Για παράδειγμα, οι ιθύνοντες του Αστέρα Τρίπολης απέλυσαν τον προπονητή τους. Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε στη δεύτερη αγωνιστική. Όχι στην εικοστή. Στη δεύτερη. Μήπως να απολύσουμε κι εμείς τον Τσιώλη;

Το ερώτημα είναι σαφώς ρητορικό. Ο Τσιώλης πρέπει να μείνει για πολλά χρόνια. Το έχω πει πολλές φορές και θα το λέω συνεχώς μέχρι να δώσει ο Λέτο πάσα σε συμπαίχτη του: Πρόεδρε, βγες και πες ότι την τρέχουσα σεζόν προσπαθούμε να θέσουμε τις βάσεις. Να βάλουμε τα θεμέλια κι όχι τα κεραμίδια πριν από αυτά. Βοήθησε λίγο την κατάσταση. Βάλε την προσπάθεια και σου εγγυώμαι ότι θα βάλουμε μπρος τη μηχανή της υπομονής. Ίσως, σε μια τέτοια περίπτωση, αρχίσουμε και πάλι να θυμώνουμε για αρμόζοντα θέματα. Όπως την μετατροπή και το μασκάρεμα του ψέμματος σε αλήθεια. Οι πολιτικοί την ξέρουν πολύ καλά την μπίζνα. Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι. Το έχω αναφέρει πολλάκις: ο κόσμος διψάει για ειλικρίνεια. Για αλήθειες. Για δεδομένα. Ποιος κόσμος; Όλος. Όλες οι πτυχές. Όλα τα κομμάτια. Όχι μόνον οι οπαδοί. Πώς γίνεται, όμως, να έχουμε την απαίτηση από τον συνάνθρωπό μας να δηλώνει αλήθειες, τη στιγμή που εμείς είμαστε κλώνοι του Πινόκιο; Δεν γίνεται. Ας το πάρουμε χαμπάρι ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας, χωρίς να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Είναι ανώφελο. Ανέφικτο. Ουτοπικό.

Όπως ουτοπικό είναι να κράζουμε για το μεταγραφικό σχεδιασμό. Να κράζει ποιος; Εκείνος που δεν μπορεί να φτιάξει το πιο απλό σχέδιο. Εκείνος που δεν μπορεί να βάλει τάξη στα οικονομικά του. Εκείνος που δεν έχει στην τράπεζα ούτε χίλια ευρώ, αλλά κριτικάρει επίμονα και κακοπροαίρετα ανώνυμες εταιρίες που πραγματεύονται εκατομμύρια γιούρο. Το έχω πει πάμπολλες φορές και θα το λέω μέχρι να κόψει αντίπαλο ο Μίτσελ: η κριτική διαθέτει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες. Το γνωρίζω κι εγώ ότι στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλαξαν κυρίως λόγω των υπέρμετρων φιλοδοξιών που μας χαρακτηρίζουν. Το να διακατέχεσαι από δίψα είναι άκρως θεμιτό, αλλά θα πρέπει η βρύση να στάζει κάποιες σταγόνες κι όχι να τρως το λαστιχάκι στο μαπίδι. Εκεί που λέγαμε για προώθηση νέων παιδιών και ουσιαστική συμμετοχή στην πρώτη ομάδα, ξαφνικά λέμε που πάμε με τους μικρούς. Έχοντας ως εικόνα τα φιλικά παιχνίδια. Απίστευτα πράγματα. Εκεί που λέμε ότι η ομάδα πρέπει να πουλάει παίχτες, ξαφνικά μόλις πωλείται ο Βανγκέλι αρχίζουν κάποιοι να κράζουν. Τελικά τι θέλουμε; Να πουλάμε ή να μην πουλάμε; Και μόλις η διοίκηση πιάνει τον παλμό του κόσμου και προσπαθεί να ικανοποιήσει τα θέλω του, ξαφνικά αρχίζουν όλοι και μιλάνε για τα λάθη του μεταγραφικού σχεδιασμού. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Ένας μεταγραφικός σχεδιασμός δεν αντιπροσωπεύει το απόλυτο. Αντίθετα, πρέπει να είναι ευέλικτος. Προσαρμοστικός. Να αξιοποιεί τυχόν ευκαιρίες. Για παράδειγμα, η πώληση Βανγκέλι, η απόκτηση Βράνιες και οι φημολογούμενες προσλήψεις των Ούμπιντες και Σανκαρέ. Θα πρέπει, όμως, να ικανοποιεί και κάποιες βασικές προϋποθέσεις, όπως τον εξορθολογισμό του μπάτζετ. Ας ελπίσουμε ότι το άνοιγμα δεν είναι μεγάλο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι αυτοί που απαιτούσαν ενίσχυση, θα είναι εκείνοι που θα κράζουν περί τυχόν υπέρβασης του μπάτζετ.

Όλα αυτά που έχω γράψει προέκυψαν εκ των υστέρων. Είχα στο μυαλό μου να γράψω αυστηρώς για τακτική, αλλά με συνεπήρε ένα λαχταριστό κέικ σοκολάτας που έφτιαξα και κάποια σχόλια συνοπαδών μου που διάβασα. Εντούτοις, θα πούμε και δυο λόγια περί τακτικής προσέγγισης. Υποτίθεται ότι δουλεύαμε πάνω στο ρόμβο. Ξαφνικά το αλλάξαμε σε 4-4-2 στην ευθεία. Γιατί; Είναι φανερό ότι το εν λόγω σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αδυνατούμε να διασπάσουμε κλειστές άμυνες, δεν έχουμε το απαιτούμενο υλικό και δεν λαμβάνουμε σωστή διάταξη με τον Καστίγιο να περπατά σαν την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Φατί να θέλει κλωνοποίηση και τον Τσέζαρεκ να πρέπει να ψηλώσει είκοσι εκατοστά για να πιάνει τις μακρινές μπαλιές. Γιατί, όμως, κάνουμε μακρινές μπαλιές; Λατρεύω το 4-4-2, αλλά δεν μπορούμε να το παίξουμε. Εδώ απέτυχε ο Κούπερ, θα πετύχει ο Τσιώλης; Είχα καταλάβει, άλλωστε, ότι επιζητούμε χαμηλό παιχνίδι και κίνηση χωρίς την μπάλα. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Πρωτίστως, πρέπει να αποφορτιστούμε ψυχολογικά και να επιδείξουμε ποδοσφαιρικό και αγωνιστικό ρεαλισμό. Έπειτα, να προκρίνουμε την τακτική Ντούσαν. Ο μοναδικός που προσπάθησε να εφαρμόσει ένα σύστημα και κυρίως μια διάταξη σύμφωνα με το υλικό της ομάδας. Άντε να βάλω και την πρώτη θητεία του Κίκε. Με την υπογραφή Βράνιες ισχυροποιούμαστε σε υπερθετικό βαθμό. Αν μπορεί να παίξει το μισό από αυτό που έχω παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι, τότε μαζί με τον Φατί, τον Ούμπιντες (;) και τον Νάτσο θα αποτελέσουν -για τα ελληνικά δεδομένα- μια πολύ δυνατή μεσαία γραμμή. Ο Βράνιες, μέχρι στιγμής, θεωρώ ότι είναι άκρως υποτιμημένη μεταγραφή, ίσως εσκεμμένα. Αν σας πω και πόσο φημολογείται ότι στοίχισε θα τραβάτε τα αυτιά σας. Μακάρι να έχει όρεξη και διάθεση. Όσο για τον Νάτσο ας μην ξεχνάμε ότι όταν έχει παίχτες δίπλα του παίζει απελευθερωμένος. Στο ρόμβο, επί Ντούσαν, έπαιζε με Νέμπε (γίγαντας) και Γιάχιτς, ενώ στην κορυφή βρισκόταν ο Ίβιτς. Οι κλειστοί χώροι του αρμόζουν περισσότερο, παρά τα χωράφια του 4-4-2. Επιπλέον, οι αλληλοκαλύψεις θα βελτιωθούν σε ικανοποιητικό βαθμό. Άρα, κατά την γνώμη μου, το κλειδί είναι η μεσαία γραμμή. Η καυτή πατάτα βρίσκεται στα χέρια του Τσιώλη. Πρέπει να γίνουμε προβλέψιμοι, παίζοντας απρόβλεπτα. Να προσθέσουμε νέα (τακτικά) στοιχεία όπως αιφνιδιασμό και κόντρα, ακόμα και μέσα στο Χαριλάου. Όπως βάζεις αλατοπίπερο στα φαγητά, έτσι κι εμείς πρέπει να βάλουμε λίγο κλεφτοπόλεμο. Υποθέτω ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο καλύτερα καταλαβαίνει τις απαιτήσεις και τα εμπόδια του οργανισμού που λέγεται Άρης. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι είμαι αισιόδοξος. Αρκεί να ικανοποιηθεί, πρωτίστως, ο τέταρτος παράγοντας. Η ομάδα θα βρει τον δρόμο της, αρκεί να τον βρούμε κι εμείς. Μακάρι η Αρειανάρα να αποτελέσει δαίμονα για τις αντίπαλες ομάδες. Για μένα αποτελεί δαίμονα κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο. Με αυτόν τον δαίμονα γεμίζω τις Κυριακές μου κι όχι μόνο. Η μέρα θα έρθει. Να είστε σίγουροι για αυτό. Όσο κι εγώ είμαι σίγουρος για τα φινετσάτα κέικ που φτιάχνω και τους πολιτικούς που (δεν) ψηφίζω.

Υ.Γ.1 Ο Ντέιβιντ Μόγες, προπονητής της Έβερτον, με αφορμή την εξέλιξη του Βέλλιου δηλώνει: Έχω εξηγήσει και στους οπαδούς ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να πάρουν ευκαιρίες και είναι στο χέρι τους να τις αξιοποιήσουν. Επομένως, μερικά αποτελέσματα μπορεί να μην έρθουν όπως τα θέλουμε. Το αυτονόητο λέει γαμώ το κεφάλι μου. Το αυτονόητο. Δεν θα το αποθεώσω.

Υ.Γ.2 Είδα το Τότεναμ - Λίβεπουλ και εντυπωσιάστηκα από τους Λονδρέζους. Συμπαγής ομάδα που απλώνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Τα αντίπαλα ακραία μπακ χρειάζονται αντιεμετικά. Οι Κινγκ και Καμπούλ τρομάζουν ακόμα και τους (τηλε)θεατές. Ειδικά ο πρώτος είναι ηγετική φυσιογνωμία. Κι όλα αυτά με τον Κροάτη και τον Ολλανδό να κάνουν το κέφι τους. Μέχρι κι ο Αντεμπαγιόρ παίζει απελευθερωμένος. Θαρρώ ότι η ομάδα θα βρίσκεται στην πρώτη τετράδα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη Λίβερπουλ. Ασύνδετο σύνολο με έναν Σουάρεζ (παιχταράς) παντελώς αποκομμένο από τους συμπαίχτες του, ακόμη κι από τον παρτενέρ του στην επίθεση. Και η άμυνα πιο αργή κι από χελώνα. Πάρ' το αλλιώς ένα πράγμα. Το πόσο ισχυρή ήταν η πίεση της Τότεναμ στην αμυντική γραμμή της Λίβερπουλ φαίνεται από τη συμμετοχή του Ρέινα στην επιθετική ''ανάπτυξη'' της ομάδας. Με γέμισε η συνεργασία, η αυτοπεποίθηση και η ομαδικότητα της Τότεναμ. Χόρτασα.

Υ.Γ.3 Τα σενάρια εμπλοκής επίδοξων αγοραστών ξεκίνησαν πιο γρήγορα από ότι φανταζόμουν. Και μάλιστα από Άραβες -ο Βγενό μόνο ως παπατζής λογίζεται. Η κατάσταση στον Παναθηναϊκό είναι πιο δύσκολη από ό,τι φανταζόμουν. Ας μην προτρέχουμε. Μπορεί το παραμύθι να έχει δράκο. Άκυρο. Έχει δράκο: τον Τσάκα.

Υ.Γ.4 Η παρέα του Chris Boltendahl κυκλοφορεί το 1995 το ''Heart of Darkness''. Τα λόγια περιττεύουν.