Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Πινέλα και χρώματα

Το να γράψει κάποιος ένα κείμενο, μια ανάρτηση, ένα άρθρο, το οτιδήποτε, τέλος πάντων, είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να έχει κάτι να πει. Για παράδειγμα, να προσφέρει απλόχερα έναν προβληματισμό. Να μαγνητίσει τον αναγνώστη με το ύφος. Να επιχειρηματολογήσει. Να τεκμηριώσει. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στην λεκτική επικοινωνία. Πλείστοι είναι αυτοί που μιλάνε, αλλά ελάχιστοι εκείνοι που έχουν κάτι να πουν. Οι περισσότεροι εκτοξεύουν εύστοχα την άστοχη ατάκα τους ή επιδεικνύουν μια αμετροέπεια στους λόγους τους που προκαλούν δυσμενείς, μάλλον, εντυπώσεις.


Η περίοδος των Χριστουγέννων, καλώς ή κακώς, συνιστά ένα πρόσφορο πεδίο για τέτοιες καταστάσεις. Δεν γνωρίζω τον λόγο. Η αιτία μπορεί να συνοψίζεται στην «έκρηξη» καλοσύνης που παρατηρείται τις ημέρες των εορτών. Προσοχή, όμως! Η καλοσύνη δεν είναι σαν το γάλα. Δεν έχει, δηλαδή, ημερομηνία λήξεως. Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, να διασκεδάζουμε, να κάνουμε δώρα και να λέμε και καμιά καλή κουβέντα όλο τον χρόνο; Μπορούμε να θυμόμαστε την ανθρωπιά μας και τις υπόλοιπες μέρες του έτους; Από εμάς, θαρρώ, εξαρτάται. Ίσως, πάλι, να μην ευθύνεται το «χριστουγεννιάτικο πυροτέχνημα» της καλοσύνης, αλλά αυτή η μανιώδης τάση για ανασκοπήσεις παντός είδους. Μια σύντομη, δηλαδή, επανεξέταση και παρουσίαση των σημαντικότερων στοιχείων ενός συνόλου. Για παράδειγμα, το πιο αστείο video της χρονιάς, τα πιο όμορφα γκολ ή ποιο μονδέλο αναδείχτηκε «πρωταθλήτρια» στο «ψαχτήρι» της google (φώτο). Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να προβώ κι εγώ σε ένα είδος ανασκόπησης, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πάρω το ρίσκο του να γράφω κάτι χωρίς να έχω τι να πω. Θα ήθελα, λοιπόν, να θυμηθούμε μαζί κάποια θέματα που συζητήσαμε εντός του έτους: 
  • Οι άνθρωποι μπορεί να σε εκπλήσσουν. Τους βλέπεις εγκλωβισμένους σε τετριμμένους ρόλους. Ίσως βιάζεσαι να τους αποκρυπτογραφήσεις και να καταλήξεις σε οριστικά συμπεράσματα. Έρχεται, όμως, η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι συνιστούν κάτι περισσότερο από αυτό που νόμιζες. Παρατηρείς μια νέα πτυχή της προσωπικότητάς τους που δεν είχες ανιχνεύσει. Ίσως διότι δεν έκανες τον κόπο να ψάξεις. Κι αυτό ισχύει και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
  • Ναι, υπάρχει κρίση. Όχι, δεν αναφέρομαι στα των οικονομικών. Η οικονομική κρίση, η οποία προέκυψε ως απόρροια της αξιακής και κοινωνικής κρίσης, είναι το αποτέλεσμα, όχι το αίτιο. Θα σας παρακαλούσα, όμως, να σκεφτείτε τον ρόλο σας σε αυτήν την ταλανίζουσα κατάσταση. Θέλετε να λειτουργείτε σαν άνθρωποι ή ως άνθρωποι; Θέλετε να είστε απαισιόδοξοι ή αισιόδοξοι; Θέλετε να είστε άνθρωποι ή ανθρωπάκια; Τι πιστεύετε ότι σας ταιριάζει; Τι πιστεύετε ότι θα σας βοηθήσει; Τι πιστεύετε ότι είναι σωστό; Οφείλω, πάντως, να σας υπενθυμίσω ότι στους ανέμους της κρίσης κάποιοι χτίζουν φράγματα και κάποιοι ανεμόμυλους. Εσείς;
  • Ο άνθρωπος είναι ανενδοίαστος. Άπληστος. Εγωιστής. Ζητάει συνεχώς περισσότερα. Δύσκολα ικανοποιείται. Απορρίπτει την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Δεν διστάζει να κατακρεουργήσει οτιδήποτε προβάλλει ως/σαν εμπόδιο στον δρόμο του. Είτε πρόκειται για το φυσικό περιβάλλον, είτε για κάποιο άμοιρο ζώο, είτε για έναν συνάνθρωπό του. Αυτή η κατάσταση πυροδοτεί ένα είδος πλασματικής εξουσίας. Σαν ναρκωτικό. Δίχως κέντρο απεξάρτησης. Και, όπως έχουμε πει, το καλάμι αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο και ο άνθρωπος το πιο άγριο θηρίο.
  • Η ψυχραιμία και η υπομονή δεν μαθαίνονται. Δεν υπάρχει κάποιο Πανεπιστήμιο που να διδάσκει ψυχραιμία και υπομονή. Ούτε επιβάλλονται. Δεν μπορείς να διατάξεις κάποιον να είναι ψύχραιμος και υπομονετικός. Ας καταλάβουμε, όμως, ότι αυτές τις δυο αρετές, πραγματικά υποτιμημένες, μπορούμε να τις καλλιεργήσουμε εσωτερικά. Κανείς δεν μπορεί να μας στηρίξει, αν εμείς οι ίδιοι δεν στηρίξουμε τον εαυτόν μας.
  • Τα Χριστούγεννα αποτελούν θαυμάσια αφορμή για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Συνιστούν μοναδική ευκαιρία για να ξεφύγουμε από το ύψος του βάθους που έχουμε περιέλθει. Ναι, όλοι φοβούνται. Αλλά όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, ακόμα και οι αδαείς ή οι υπερόπτες, έχουν και όνειρα. Μην αφήσετε τους φόβους σας να επισκιάσουν τα όνειρά σας και να τα αφήσουν ανεκπλήρωτα. Ρεαλισμός και όνειρα, λοιπόν.
Τέλος, και παρά το γεγονός ότι ορισμένοι θα με χαρακτηρίσετε πιο γραφικό κι από το Πήλιο, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους, φίλους και εχθρούς, γνωστούς και αγνώστους, να αποσύρουν από τη νοητική τους αποθήκη το σετ με τα πινέλα και την παλέτα με τα χρώματα, και να ζωγραφίσουν στον αόρατο καμβά που εμφανίζεται μπροστά τους τον ιδεατό κόσμο τους. Καλή χρονιά!

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Κουκουνάρια και τενεκεδάκια

Ο άνθρωπος, αυτός το εξόχως ευπροσάρμοστο είδος, διακατέχεται από ευμετάβλητη ψυχολογία. Και επηρεάζεται, ιδιαίτερα εύκολα, από τρίτους. Για παράδειγμα, από τον στενό του κοινωνικό κύκλο. Ή, ακόμα, από τα Μ.Μ.Ε. Για παράδειγμα, βγαίνει στην κάμερα ο παρουσιαστής του δελτίου καιρού, ανακοινώνει «ακραία καιρικά φαινόμενα», όπως βροχή και αέρας, με την κυρία Σούλα από το απέναντι διαμέρισμα να πανικοβάλλεται και να νομίζει ότι έρχονται τυφώνες, τσουνάμι και σεισμοί. Το ίδιο συμβαίνει με τα αθλητικά. Γράφει ο τάδε δημοσιογράφος την εύστοχη αστοχία του για την ικανότητα μιας ομάδας να διασπά τις κλειστές άμυνες και ο οπαδός το δέχεται αδιαμαρτύρητα. Μετά από μια βδομάδα, ο ίδιος δημοσιογράφος, γράφει ένα κείμενο που αναιρεί το προηγούμενο, αλλά ο οπαδός δεν έχει κανένα πρόβλημα να τον πιστέψει εκ νέου. Κάτι αντίστοιχο επικρατεί και στην πολιτική. Εμφανίζεται ο Τσίπρας, λοιπόν, και τάζει, πάντα με το στόμα, στο μιλητό, λαγούς με πετραχήλια. Υπόσχεται, σαν εναλλακτικός Άγιος Βασίλης, αριστερών πεποιθήσεων, δώρα. Κι όμως, μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων ασπάζεται τα λεγόμενά του. Ή, έστω, θέλει να τον πιστέψει. Η πλάκα είναι ότι ούτε ο Τσίπρας πρέπει να πιστεύει τα ανεδαφικά και παράλογα ευφυολογήματα που δηλώνει. Τέλος πάντων. Ας μην ξεφύγουμε.


Λέγαμε, λοιπόν, για το πόσο εύκολα -και γρήγορα- επηρεάζεται ο άνθρωπος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ένας κύριος λόγος είναι ο φόβος. Η ζωή του ανθρώπου, βλέπετε, όλος ο κύκλος αυτής, στηρίζεται στον φόβο. Από την παιδική ηλικία, όταν μας έλεγαν να τρώμε όλο το φαγητό, ειδάλλως θα μας μαλώσει ο τάδε ή το απόγευμα δεν θα παίξουμε με τα άλλα παιδιά, από την ενήλικη ζωή, με την ανεργία, τη μοναξιά ή την πάσης φύσεως ανασφάλεια να βρίσκονται στις πρώτες σελίδες της προσωπικής μας ατζέντας, μέχρι την τρίτη ηλικία, όπου ο θάνατος, ο δικός μας και των κοντινών μας προσώπων, στελεχώνει κάθε σκέψη, ο άνθρωπος φοβάται. Όλοι έχουν φόβους. Όλοι φοβούνται. Μην πιστέψετε κάποιον που ισχυρίζεται ότι δεν φοβάται. Κάποιοι, βέβαια, βρίσκουν το θάρρος και αντιδρούν. Ελέγχουν την κατάσταση. Αναγνωρίζουν την ύπαρξη φόβου, αλλά κατορθώνουν να τον δαμάσουν. Δραπετεύουν από την ψυχολογική ανέχεια και δεν αφήνουν τον εαυτό τους να επηρεαστεί από την νοητική φθορά. Αυτοί οι άνθρωποι, επομένως, με όπλα τη λογική, την ψυχραιμία, την τόλμη, το κουράγιο και την αντοχή, αλλά και έντονες πινελιές συναισθήματος, σε πείσμα των φόβων τους, κατορθώνουν και συνεχίζουν να καλπάζουν προς την επίτευξη των στόχων που έχουν θέσει. Η απορία μου, λοιπόν, είναι η εξής: πώς γίνεται να πιστεύουμε εύκολα αυτά που δύσκολα υποβάλλουμε σε νοητική επεξεργασία; Και πώς είναι δυνατόν να επηρεαζόμαστε από τόσα πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά όχι από τον ίδιο μας τον εαυτό; Ναι, σίγουρα, το παραδέχομαι, απαιτείται σπουδαία γενναιότητα για να τολμάς να είσαι ο εαυτός σου και να πιστέψεις σε αυτόν. Το συγκεκριμένο μονοπάτι αποδεικνύεται δύσβατο και απόκρημνο. Με απότομες στροφές και πλείστες λακκούβες. Αλλά ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερες δυνάμεις και αντοχές από αυτές που νομίζει ότι καταδυναστεύουν το είναι του. Πιστέψτε στον εαυτόν σας και, τότε, θα δείτε ότι θα βρεθούν κι άλλοι που θα πιστέψουν σε εσάς. Πρόκειται για ευχάριστο συναίσθημα.

Αντί επιλόγου, λοιπόν, λέγαμε, πριν δύο χρόνια, με ένα χαριτωμένο άρθρο, ότι τα Χριστούγεννα συνιστούν μοναδική ευκαιρία για προσωπική αναβάθμιση και βελτίωση· συνιστούν θαυμάσια αφορμή για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Τα Χριστούγεννα, επομένως, δεν αποτελούν μόνο πανηγυράκι, αργία, θρησκευτική εορτή ή όργιο κατανάλωσης και υπερβολής. Αντιπροσωπεύουν την εποχή που, σαν παιδιά, αδημονούσαμε να χιονίσει, να ανάψουμε το τζάκι, να στολίσουμε το δέντρο, να πούμε τα κάλαντα, να ανοίξουμε τα δώρα μας ή να παίξουμε ποδόσφαιρο με κουκουνάρια και τενεκεδάκια. Αθώες εποχές. Ανέμελες. Γνήσιες. Χωρίς δόλο και ανόητους αντιπερισπασμούς, στοιχεία, δηλαδή, τα οποία την σήμερον ημέραν φυτεύονται με προκλητική απάθεια στον κοινωνικό περίγυρό μας και αποτυπώνονται ανεξίτηλα στο μυαλό μας. Μπορεί να πραγματοποιηθεί μια θελκτική στροφή προς αυτήν την κατεύθυνση; Από εμάς εξαρτάται. Προσπαθήστε το. Σας εγγυώμαι ότι το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει. Καλά Χριστούγεννα!

Υ.Γ.1 Τα Χριστούγεννα παρατηρείται μία μελαγχολική διάθεση. Γιατί πυροδοτείται; Δεν το γνωρίζω. Ίσως όλη αυτή η καλοπέραση, σε τελική ανάλυση, να προξενεί αντίθετα συναισθήματα. Ίσως, πάλι, να ευθύνεται το γεγονός ότι, παρά τον τζέρτζελο και την κοσμοσυρροή, παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα είδος μοναξιάς. Για αυτό και ορισμένες φωνές ισχυρίζονται ότι τα Χριστούγεννα «φτιάχτηκαν» για να έχεις σχέση. Αυτό, όμως, δεν είναι ακριβές και περνάει λάθος μηνύματα. Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα Χριστούγεννα «φτιάχτηκαν» για να έχεις σχέση με το πρόσωπο που θες να έχεις σχέση. Το να είσαι με κάποιον αυτές τις μέρες -κι όχι μόνο αυτές τις μέρες- απλά και μόνο για να μην είσαι μόνος συνιστά ματαιοδοξία. Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Τέλος πάντων. Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε και για την μοναξιά.

Υ.Γ.2 Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια είναι πραγματικά υπέροχα. Υπέροχα! Σας παρουσιάζω μερικά από τα ιερά τέρατα της μουσικής που έχουν ερμηνεύσει χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και μην ακούσω για Wham και Last Christmas. Θα γίνω βίαιος.











Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Παραμένει απόλαυση

Αυτό που συμβαίνει με την Ντόρτμουντ φαίνεται κάπως παράξενο και ηχεί ολίγον περίεργα. Να βγαίνει στις κάμερες ο προπονητής και να δηλώνει ότι η ομάδα προσπαθεί να σωθεί. Να υποστηρίζει ότι προέχει η σωτηρία. Έχει άδικο; Όχι, μάλλον. Η ομάδα, εξάλλου, βρίσκεται στη ζώνη υποβιβασμού. Γιατί, όμως; Στην αρχή της σεζόν προέκυψαν οι τραυματισμοί. Μετά προστέθηκε η δυστοκία στα όρια της εξάντλησης. Και, τέλος, η ομάδα του Κλοπ έχει να αντιμετωπίσει τη ψυχολογική φθορά του να τερματίζεις πρώτος στον όμιλο του τσουλου, ενώ βρίσκεσαι στις τελευταίες θέσεις του εγχώριου πρωταθλήματος.


Υπάρχουν, βέβαια, και ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι ο κύκλος του Κλοπ τείνει να κλείσει. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λέγονται αυτά τα κλισέ σε στιγμές που μια ομάδα δεν αποδίδει. Λες και οι παίχτες, οι προπονητές και το προσωπικό μιας ομάδας είναι μηχανές που συμμετέχουν σε διοργανώσεις χωρίς αντιπάλους. Και στην πρώτη στραβή σεζόν πρέπει να φύγουν όλοι. Με αυτή τη λογική δεν θα στέριωνε κανείς σε μια ομάδα για περισσότερα από δύο χρόνια. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν είναι μόνο χαρές και πανηγύρια. Έρχονται και άσχημες στιγμές. Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ, πάντως, παραμένουν πιστοί και γεμίζουν το γήπεδο. Κι ας έχουν δημιουργηθεί ορισμένες εστίες χλιαρών διαμαρτυριών προς το πρόσωπο του Κλοπ. Ο Γερμανός, πάντως, δεν μασάει τα λόγια του. Χειροκροτεί τους οπαδούς που κατακλύζουν το γήπεδο, αλλά συγχρόνως δεν διστάζει να προτρέψει μια μικρή μερίδα αυτών που θέλουν μονίμως νίκες και τίτλους να γίνουν υποστηρικτές της Μπάγερν Μονάχου!

Πρόκειται, αναμφίβολα, για ισχυρή προσωπικότητα. Εντός και εκτός χόρτου. Ο Κλοπ, λοιπόν, πιστεύει ότι με μια καλή τακτική μπορείς να νικήσεις μια ανώτερη ομάδα. Το αγωνιστικό πλάνο του Γερμανού προπονητή περιλαμβάνει λυσσαλέα άμυνα, επιθετικό transition game και πολύ τρέξιμο. Και μπορεί αυτό το διάστημα η άμυνα να αντιμετωπίζει προβλήματα, να έχει κλονισμένη αυτοπεποίθηση, να διαπράττονται ατομικά λάθη, αλλά το σύστημα της Ντόρτμουντ, είτε κερδίζει είτε χάνει, παραμένει απόλαυση.

Υ.Γ.1 Φοβερός ο Ρόις (φώτο). Ο αθεόφοβος από το 2009 οδηγεί χωρίς δίπλωμα! Ή, όπως φημολογείται, με πλαστό δίπλωμα από την Ολλανδία. Γιατί αναφέρω την είδηση; Διότι το πρόστιμο που κλήθηκε να πληρώσει ο Γερμανός ποδοσφαιριστής αγγίζει το μισό μύριο! Οι Γερμανοί, βλέπετε, αυτοί οι «κακοί» άνθρωποι, τιμωρούν τη συγκεκριμένη παράβαση με βάση το ετήσιο εισόδημα του παραβάτη.

Υ.Γ.2 Ο Τζέφρυ (a.k.a. Γιωργάκης Παπανδρέου) ετοιμάζεται για το come back. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για αυτόν τον τόπο. Καμία ελπίδα!!! Και δυστυχώς η μπάλα παίρνει και άξιους ανθρώπους. Τέλος πάντων. Αν πάρει πάνω από 1% στις εκλογές θα αυτοκτονήσω με ζάχαρη άχνη.

Υ.Γ.3 Για το πρωτάθλημα λέγαμε ότι έχει πολύ δρόμο. Οι δημοσιογράφοι το γνώριζαν; Ξέρουν πόσες αγωνιστικές έχει μια τέτοια διοργάνωση;

Υ.Γ.4 Η Δανία στα καλύτερά της!

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Περί γυναικών

Λέγαμε, λοιπόν, ότι οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα. Εκατό καλά να έχεις κάνει και μια φορά να έχεις φερθεί σκάρτα, θα σου βγάλουν την ψυχή. Θα στο κοπανάνε μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Μέχρι να σκουριάσει ο Robocop. Χωρίς χρονοτριβή. Άνευ ηθικών αναστολών. Δίχως εγωιστικούς φραγμούς. Να μην το έκανες, σου λένε. Και τις εκατό φορές που έχεις ξηγηθεί όμορφα και ωραία, τις γράφουν στο χιόνι. Η γυναίκα με μία αφορμή, ακόμα και ασήμαντη ή ανούσια, μπορεί να σε ξετινάξει. Από το να σε κατηγορήσει ότι δεν κλείνεις το φλας του αυτοκίνητου, επειδή την ενοχλεί ο ήχος (!!!), μέχρι το ότι «τόλμησες» να βγεις με τους φίλους σου για να φλερτάρεις με εύγευστες «ξανθιές».

Προσοχή, όμως: η αφορμή μπορεί να είναι και ετεροχρονισμένη. Να έχει συμβεί κάτι πριν μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια, κι αυτή να περιμένει υπομονετικά και καρτερικά, σαν Εβραίος κομάντο, να λοκάρει στόχο και να εκτελέσει. Οι γυναίκες, επομένως, δεν ξεχνούν. Και έχουν και ένα τρομερό ελάττωμα: δεν μιλάνε. Δεν σου εξηγούν το πρόβλημά τους. Περιμένουν να το καταλάβεις μόνος σου. Αν ήθελα να είμαι εγκλωβισμένος σε μια τέτοια αλλόκοτη κατάσταση, θα τα έφτιαχνα με μουγγή. Αντί αυτού, λοιπόν, η γυναίκα γκρινιάζει. Και προβαίνει σε αυτή την ενέργεια άκομψα. Δίχως τακτ. Οφείλω να πληροφορήσω τις γυναίκες ότι, ενώ η γκρίνια μπορεί να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία τους, στον άντρα δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Αυτές οι ανόητες εκδηλώσεις γκρίνιας, επομένως, μας κάνουν τα καλαμπαλίκια σαν τσουρέκια και μας αποτρέπουν να αντιληφθούμε, όσο και να το προσπαθήσουμε, όσο και να το επιθυμούμε, τι ακριβώς θέλει μια γυναίκα. Άρα, οι γυναίκες, για κάποιο λόγο που αγνοώ, θεωρούν ότι διαθέτουμε κάποιον εσωτερικό μηχανισμό, σαν ένα είδος λεξικού, με τον οποίο ερμηνεύουμε τα διάφορα σημάδια. Οφείλω, εκ νέου, να πληροφορήσω τις γυναίκες ότι ο άντρας, όπως η γυναίκα, είναι άνθρωπος και, άρα, δεν διαθέτει κανένα τέτοιο είδος μηχανισμού -όμως, και οι δυο διαθέτουν στόμα και αυτιά. Αν θέλετε κάτι, απλά πείτε το. Μιλήστε. Μιλήστε! Μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι αν δεν μας μιλήσετε, θα καταλάβουμε τι έχετε και τι σας συμβαίνει. Και μην μας υποβάλλετε σε σιωπηλές εξετάσεις. Δεν παίζουμε κρυπτόλεξο, δεν ισχύουν όλα όσα γράφει το Cosmopolitan και, συν τοις άλλοις, βρίσκεστε στην δυσάρεστη θέση να μην έχετε φίλες που θα σας πουν την αλήθεια. Πιθανολογώ, βέβαια, ότι δεν μιλάνε, διότι πολλές φορές ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν τι θέλουν. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η μόνιμη και ανούσια γκρίνια να δημιουργεί μια λεκτική φυλακή επικών διαστάσεων, στην οποία αυτοπαγιδεύονται. Όσο και να προσπαθήσεις να τις απεγκλωβίσεις, αν δεν το θελήσουν οι ίδιες, δεν υπάρχει προκοπή. Απόδειξη η τυπική απάντηση «τίποτα» στη διαστημική ερώτηση «τι έχεις;». Η γυναίκα, λοιπόν, δείχνει τρομακτικό ενδιαφέρον για θέματα που εμείς δεν δίνουμε δεκάρα, και πάσχει από μία ανίατη τάση να κατασκευάζει παρανοϊκά σενάρια στο μυαλό της. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλά επειδή μπορεί. Παίρνει μια κατάσταση και την προσαρμόζει στα κέφια της. Ερμηνεύει τα γεγονότα, αλλά και την κάθε αντίδρασή μας, με έναν τρόπο εξοργιστικά σύνθετο και, εν πολλοίς, ακατανόητο που ούτε η ίδια καταλαβαίνει πλήρως, λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψη πάντα τη χειρότερη εκδοχή. Σαν ένα είδος νοητικού δηλητηρίου που δεν έχει αντίδοτο. Για παράδειγμα, έναν ψύχραιμο άντρα θα τον θεωρήσει αδιάφορο ή άεργο (!!!), διότι στο δικό της μυαλό όποιος βρίσκεται υπό πίεση πρέπει να γκρινιάζει, να ουρλιάζει και να διαμαρτύρεται. Κι αν βγεις με κάποια φίλη σου για να κάνετε catch up, η γυναίκα θεωρεί ότι η φίλη σε γουστάρει. Τέλος πάντων.


Όλα αυτά, βέβαια, η γυναίκα μπορεί να τα βλέπει και σαν παιχνίδι. Δεν το γνωρίζω, ειλικρινά. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οι γυναίκες, με εξαίρεση την Γκόλντα Μέιρ και την Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν είναι καθόλου καλές στη διαχείριση κρίσεων. Για την ακρίβεια, είναι τραγικές. Ως έλλογα πλάσματα που στερούνται λογικής δεν βουτάνε τη γλώσσα τους στο μυαλό τους, ως κακόβουλα πλάσματα δεν διστάζουν να εκστομίσουν προκλητικές και υπερβολικές αστοχίες για να σε πληγώσουν, ενώ ως θιασώτες του άψυχου τυχοδιωκτισμού δεν έχουν κανέναν απολύτως πρόβλημα να κατεβάσουν το διακόπτη συναισθημάτων. Οι γυναίκες, φίλες και φίλοι (sic!), θέλουν να τις αγαπάνε, αλλά δεν είναι πολύ καλές στο να αγαπούν. Και δεν είναι τόσο ευαίσθητες όσο οι άντρες -ή όσο, τέλος πάντων, φημολογείται ότι είναι. Αυτός ο διακόπτης συναισθημάτων, λοιπόν, έχει πυροδοτήσει μια πολυάριθμη συλλογή τραγουδιών που αναφέρονται στην καψούρα. Και -ω, του θαύματος!- τα τραγούδια αυτά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ερμηνεύονται από άντρες. Όποιος νομίζει ότι αυτό συνιστά αγνή σύμπτωση, θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον αφελή.

Επίσης, η γυναίκα δεν ξέρει να φέρεται και, για να είμαι πιο ακριβής, δεν γνωρίζει πως να αντιδράσει σε κάποιο κομπλιμέντο ή σε κάποια εύστοχη ατάκα. Και, ενώ θέλει να της κάνουν πεσίματα, μόλις αυτά λάβουν μέρος, έχει έναν μοναδικό τρόπο να τα απορρίπτει. Είτε φορούν το προσωπείο της επιδεικτικής αγένειας, είτε το παίζουν επιφανειακά αδιάφορες, είτε πανικοβάλλονται και κλείνονται στο καβούκι τους. Όποιος και να είναι ο λόγος ή το κίνητρο, π.χ. να το παίξουν «δύσκολες» για να μην φανούν «εύκολες», είναι τρομερά αποθαρρυντικό για έναν νορμάλ άντρα και, τολμώ να πω, αποτρεπτικό για οποιαδήποτε συνέχεια. Συν τοις άλλοις, αν εκδηλώσει ενδιαφέρον για κάποιον άντρα, αλλά ο τελευταίος δεν το αποδεχτεί, τότε η γυναίκα θα γίνει επιθετική ή θα το παίξει τόσο cool και χαλαρή που θα σου μιλάει και θα σου φέρεται σαν να είσαι το κολλητάρι από τον στρατό. Ίσως για αυτό βλέπεις πλέον περίεργα ζευγάρια στον δρόμο. Γυναίκες, δηλαδή, με μαλάκες. Rephrase: όμορφες γυναίκες με άσχημους μαλάκες που έχουν χοντρό πορτοφόλι. Νταξ, το παραδέχομαι, είμαι υπερβολικά υπερβολικός. Αλλά το πιάσατε το νόημα. Οι περισσότερες γυναίκες δεν θέλουν να καταλάβουν αυτό που γράφω, πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων, αλλά είμαι σίγουρος ότι τιτανοτεράστιο δείγμα αντρών συμφωνεί.

Και μετά, σύμφωνα με τα παραπάνω, οι γυναίκες έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν γνήσιοι άντρες. Αφού δεν τους ψάχνετε, ρε γυναίκες, προφανώς και για εσάς δεν υπάρχουν! Συν το γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα αντρών, στην προσπάθειά τους να «γλείψουν παξιμάδι», διεξάγουν απεγνωσμένη προσπάθεια να φτάσουν -ανεπιτυχώς;- τα πρότυπα που έχουν θέσει οι γυναίκες. Τι κάνουν; Αφηγούνται χαριτωμένους μύθους, τους οποίους οι γυναίκες λατρεύουν, ή γίνονται λακαμάδες/μουνοείλωτες, δηλαδή πληρώνουν τα πάντα και δεν χαλάνε ούτε ένα χατίρι. Με αφορμή, λοιπόν, τα παραπάνω, σημειώνω ότι η θεωρία της εξέλιξης δεν ισχύει στο μέγιστο βαθμό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο ο άνθρωπος τοποθετεί τον εαυτόν του, παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο. Δεν επικρατούν, δηλαδή, τα αρχέγονα ένστικτα, ότι ντεμέκ ένα θηλυκό θα ζευγαρώσει με ισχυρά αρσενικά για να αποκτήσει δυνατούς απογόνους και να διαιωνιστεί το είδος, αλλά φαίνεται να παίζει πανίσχυρο ρόλο ο πολιτισμός. Για παράδειγμα, η ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας, η ισότητα των δύο φύλων, τα πρότυπα που προβάλουν τα Μ.Μ.Ε. και, φυσικά, η μόστρα που προσφέρει ένα κάμπριο αμάξι ή το πόσο όμορφη υποβάλλει να φαίνεται στους άλλους μία αυθεντική τσάντα Louis Vuitton που κοστίζει 1.500 ευρώ. Η μόδα, δηλαδή, η ποζεριά, το κοινωνικό στάτους, οι κοινωνικές τάσεις και η επίδειξη πλούτου παίζουν ξεκάθαρο ρόλο. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι αν ίσχυε σε απόλυτο βαθμό η θεωρία της εξέλιξης, δεν θα έβλεπες γυναίκες με πανίβλακες ή μουνοείλωτες. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, μια γυναίκα που είναι μαζί με έναν μουνοείλωτα σέβεται τον εαυτόν της; Τέτοιον άντρα θέλει για πατέρα των παιδιών της; Χωρίς πυγμή και προσωπικότητα; Εν προκειμένω, έχω να σας διηγηθώ δεκάδες ιστορίες από τον στενό μου κοινωνικό κύκλο περί μουνοειλωτισμού, που θα τραβάτε τις κωλότριχές σας από την έκπληξη. Και μπορεί να τις βγάλετε κιόλας. Σας παρακαλώ μην το επιχειρήσετε, αν δεν διαβάσετε πρώτα για τη ζήλια εκ μέρους των γυναικών. Μια γυναίκα, λοιπόν, δεν ζηλεύει επειδή φοβάται μην αρπάξει το αγόρι της καμιά σουρλουλού. Μια γυναίκα ζηλεύει, επειδή φοβάται μην χάσει κάτι δικό της, μην χάσει κάτι που της «ανήκει». Αυτό δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση: οι γυναίκες είναι τρομερά εγωιστικά πλάσματα και πρέπει να αυτοεπιβεβαιώνονται συνεχώς. Και επειδή κάτι τέτοιο, σπάνια συμβαίνει, χρειάζονται την επιβεβαίωση από τρίτους. Αλίμονο σε όποιον δεν την προσφέρει.

Και γιατί μια γυναίκα προσπαθεί να αλλάξει έναν άντρα; Διότι τον θεωρεί «ελαττωματικό» και προσπαθεί να «τον φέρει στα μέτρα της», ή τον έχει τοποθετήσει στη λίστα των «κακών παιδιών» για τα οποία η ίδια νοιώθει μια εγγενή υποχρέωση να τα (επανα)φέρει στον ίσιο δρόμο. Σε αυτό το σημείο η επιστήμη -και ο Κάνθαρος- σηκώνει τα χεριά ψηλά. Αν δεν καταφέρει να τον αλλάξει, κατεβάζει τον διακόπτη συναισθημάτων και βάζει πλώρη για τον επόμενο κακομοίρη. Αν τον αλλάξει, θα έρθει η στιγμή που θα γυρίσει και θα του πει «δεν ήσουν έτσι όταν σε γνώρισα». Πρόκειται, αν μη τι άλλο, περί παρανοϊκής παράνοιας. Να φοβάστε, εν γένει, μια γυναίκα που προσπαθεί να αλλάξει τα πάντα πάνω σας και γύρω σας. Κι αν δείτε ότι δεν προσπαθεί να σας αλλάξει, τότε έχετε χοντρό πορτοφόλι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και νορμάλ γυναίκες. Υπάρχουν, αλλά αποτελούν ένα σπάνιο είδος στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Και, φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τους άντρες. Αλλά για αυτούς θα τα πούμε σε άλλη ανάρτηση.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Η σιγή ιχθύος

'Εχω την εντύπωση ότι με όποια ομάδα και να παίξει ο Ολυμπιακός θα συναντήσει πρόβλημα στην άμυνα. Έχει σοβαρότατο θέμα με τις αντεπιθέσεις των αντιπάλων, δεν μπορεί να παίξει με την άμυνα ψηλά και οι επιστροφές του είναι αργές. Το πρόβλημα μετριάζεται κάπως όταν αγωνίζονται οι Φουστέρ και Κασάμι, όπως συνέβη στο εντός έδρας παιχνίδι με την Μάλμε, αλλά ο Μίτσελ ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσει την προσφορά των επελάσεων από Μαζουακού και Ελαμπντελαουί, ενώ, παράλληλα, θα πρέπει να πείσει τον Τσόρι να μην διαλέγει παιχνίδια και τον Μήτρογλου να μην πιστέψει ότι ο δανεισμός του συνιστά ένα είδος διακοπών. Για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν διαθέτει ευχέρεια κινήσεων: ο ένας δεν θέλει κι ο άλλος δεν μπορεί. Τέλος, είναι φανερό ότι ο Μίτσελ ρίχνει βάρος στην Ευρώπη, καθώς θεώρησε ότι στην Ελλάδα θα βρει τρόπο να διασπά τις κλειστές άμυνες, αλλά με τέτοια αμυντική λειτουργία δεν μπορείς να πας μακριά.


Το παιχνίδι της Βαρκελώνης θα το θυμάμαι για έναν και μόνο λόγο. Όχι, δεν με ενδιαφέρει ποιος θα έβγαινε πρώτος στον όμιλο. Ούτε έμεινα έκπληκτος από την μετατροπή του Ματουιντί σε κρυφό φορ ή την τοποθέτηση του Τιάγκο Σίλβα σε έναν ρόλο μοναχικού στόπερ, με τον Νταβίντ Λουίζ να βρίσκεται σε διάταξη λοξής φάλαγγας και να αγωνίζεται στο όριο της σέντρας. Ακόμα και το κάθετο παιχνίδι του Βεράτι ή η εμφάνιση του Μόουρα, ο οποίος εσχάτως αρχίζει να θυμίζει κανονικό ποδοσφαιριστή, δεν κατάφερε να με συγκλονίζει. Το παιχνίδι, βλέπετε, θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου ως η χειρότερη εμφάνιση του Ινιέστα. Μπορώ να πω ότι η εμφάνιση του εν λόγω ποδοσφαιριστή επισκίασε ακόμα και τον σχολιασμό του τεράστιου μύθου που ακούει στο όνομα Αλέκος Θεοφιλόπουλος (φώτο).

Τέλος, οφείλω να κάνω ένα σχόλιο για τη Ρόμα και την Σίτι. Η Ρόμα, επί της ουσίας, αυτοκτόνησε. Στην προηγούμενη αγωνιστική δέχτηκε ένα γκολ στο 93' λεπτό και χθες, απέναντι στους Άγγλους, παραδόθηκε αμαχητί. Ίσως ο Ρούντι Γκαρσία θα πρέπει να αναθεωρήσει το σχήμα με ένα αμυντικό χαφ: το τσου λου δεν είναι ιταλικό πρωτάθλημα, όπου η Ρόμα καλείται να διασπάσει κλειστές άμυνες. Από την άλλη πλευρά, η Σίτι, έκανε μεγάλη ανατροπή απέναντι στην Μπάγερν και ήρθε στην Ρώμη για να πάρει την πρόκριση. Και την πήρε. Αν το έκανε οποιαδήποτε άλλη ομάδα, θα μιλούσαμε για άθλο και θρίαμβο, αλλά για την Σίτι όλοι τηρούν σιγή ιχθύος.

Υ.Γ.1 Είχα πάει στο super-market για να πάρω μύδια. Ήθελα, βλέπετε, να φτιάξω μυδοπίλαφο. Αλλά τα μύδια είχαν τελειώσει και το ράφι στο ψυγείο ήταν άδειο. Μήπως έπρεπε να κάνω μια απεργία πείνας για να μου φέρουν μύδια;

Υ.Γ.2 Η στιγμή που περιμένατε θα γίνει πραγματικότητα. Έχω ετοιμάσει ένα άρθρο για τις γυναίκες. Σε αρκετές αναρτήσεις έχω τσοντάρει πινελιές για το συγκεκριμένο πλάσμα, αλλά έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για μια ολοκληρωμένη ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Τις προάλλες βρέθηκα σε ένα σπίτι και έπαιξα στο Playstation 4 ένα παιχνίδι τύπου N.B.A. Live. Η ιδιαιτερότητα του εν λόγω παιχνιδιού είναι ότι είχαν προσθέσει και παλιές ομάδες του N.B.A. Μεγάλη η συγκίνηση.

Υ.Γ.4 Αβοήθητος!

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Ελληνικά κλικ


Έχουν ήδη προηγηθεί οι αναρτήσεις με τους ξένους που έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα και τους παίχτες από το διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Και, πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι για μία ακόμη φορά σε αυτούς που μου έκαναν «κλικ». Για πάμε, λοιπόν:

  • Νεμπεγλέρας: Τρομερά φυσικά προσόντα και ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες παίχτες. Οι φήμες λένε ότι τον είχε ζητήσει η Ίντερ!
  • Μανωλάς: Σε μια εποχή που άρχισα να παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο, ο Μανωλάς, ο θείος του Έλληνα Μπεκενμπάουερ, έδειχνε άρχοντας της άμυνας. Και, εν πολλοίς, ήταν.
  • Νικολαΐδης: Δεν είχε ιδιαίτερη τεχνική, αλλά δεν την χρειαζόταν. Θρασύς, εκρηκτικός, εκτελούσε σε πρώτο χρόνο. Το έλεγε η καρδούλα του.
  • Τσιάρτας: Ατσαλάκωτος έβγαινε από το γκαζόν, αλλά οι μπαλιές του, πάντοτε με αρχοντικό στυλ, ήταν ονειρικές.
  • Λαζαρίδης: Στον Άρη πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις. Ο κύριος Σάντος, βέβαια, είχε άλλη άποψη.
  • Καραγκούνης: Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν τον συμπαθούσα πάντοτε. Η αιτία ήταν ότι κάποτε έπεφτε εύκολα, διότι ήθελε να πέσει. Πήγε, όμως, στο εξωτερικό, έμαθε κάποια πράγματα, ωρίμασε και εξελίχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία.
  • Τσιαντάκης: Ακόμα και αμνησία να πάθω, τις φαρμακερές σέντρες του δεν πρόκειται να τις ξεχάσω.
  • Καραπιάλης: Ντρίμπλες, έκρηξη, επελάσεις. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήταν λίγο τεμπελάκος.
  • Στολτίδης: Πνευμόνια, σωστό τρέξιμο, έπαιρνε μέτρα στον άξονα και, ενίοτε, σκόραρε. Μοντέρνος παίχτης και υπερχρήσιμος.
  • Λουμπούτης: Αθλητικό full back που έδειχνε ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα. Όταν ήταν στην Εθνική Ελπίδων, λεγόταν ότι η αριστερή πτέρυγα της Εθνικής Ανδρών ήταν ήδη δική του.
  • Μπάρκογλου: Γυρολόγος της Α' Εθνικής και υποτιμημένος επιθετικός.
  • Γεωργίου: Τον παρακολούθησα στα Γιάννενα και απορούσα με τις ικανότητές του. Μου θύμιζε τον Στόκερ, έναν παίχτη που έπαιζε στην Βασιλεία.
  • Πάντος (φώτο): Στρατιώτης. Παίχτης του προπονητή. Και εξαιρετικά φιλότιμος. Χρήσιμος ποδοσφαιριστής για κάθε ομάδα.
  • Άντζας: Αρχοντικό σέντερ μπακ. Σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες που αγωνιζόντουσαν στη ίδια θέση, γνώριζε ποδόσφαιρο. Και δεν ήταν μαλακισμένο σαν ορισμένους συμπαίχτες του στον Ολυμπιακό.
  • Παπαδημητρίου: Σημαία της Ξάνθης. Του άνηκε η δεξιά πλευρά.
  • Φραντζέσκος. Όχι φάουλ έξω από την περιοχή!
  • Κορδονούρης: Μπάλα δεν ήξερε, ποδόσφαιρο δεν ήξερε, αλλά το πάθος και το πείσμα του το είχαν ελάχιστοι.
  • Αλεξανδρής: Δεν σου γέμιζε το μάτι. Κι όμως, μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο. Κυριολεκτικά με κάθε τρόπο.
  • Νίνης: Φοβερό entrance με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Θυμίζει, πλέον, παλαίμαχο. Μένει να δούμε αν θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του.
  • Τοχούρογλου: Τον λάτρευα όταν εκτινασσόταν. Ακόμα και χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος, όταν δηλαδή το αντίπαλο σουτ κατέληγε στα πουλιά, αυτός έπρεπε να απογειωθεί. Αξέχαστη η ανεμίζουσα χαίτη του.
  • Δέλλας: Κορυφαίος αμυντικός, ως λίμπερο ή σέντερ μπακ. Στην Κύπρο έπαιξε ακόμα και αμυντικό χαφ. Το μόνο που του έλειπε ήταν ταχύτητα.
  • Χαριστέας: Στον Άρη ήταν εξωπραγματικός. Καμία σχέση με τον ποδοσφαιριστή που βλέπαμε στην Εθνική του Ρεχάγκελ.
  • Σαραβάκος: Αναρωτιέμαι αν έπαιζε τη σημερινή εποχή, σε ποια μεγάλη ομάδα του εξωτερικού θα αγωνιζόταν.
  • Φερεκίδης: Τον θυμάμαι από τον Ιωνικό, όπου είχε κάνει άριστη σεζόν. Ποτέ δεν κλήθηκε στην Εθνική του Δανιήλ.
  • Καούνος: Τον είχα δει στην Καλαμάτα, τον είδα μετά από χρόνια στην Τρίπολη και νόμιζα ότι είχε παγώσει ο χρόνος. Αξιόλογος striker.
  • Φωτάκης: Έτρεχε πολύ, δοκίμαζε και τα ποδάρια του από μακρινές αποστάσεις. Χρήσιμο εργαλείο.
  • Κωστής: Εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, αλλά γκαντεμόπαιδο.
  • Ζαγοράκης: Μπαίνει στη λίστα μόνο για τις εμφανίσεις του στο Euro 2004. Δεν υπήρχε αυτό που είδαν τα ματάκια μου.
  • Αβραάμ Παπαδόπουλος: Έμαθε πολλά δίπλα στον δάσκαλο Ρονάλντο Γκιάρο.
  • Φυτανίδης: Σταθερή αξία. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έπαιξε σε ανώτερο επίπεδο.
  • Λυμπερόπουλος: Ευφυής ποδοσφαιριστής. Διέθετε πάσα, σουτ, έπαιζε ως targer man. Λίγο ταχύτητα παραπάνω να είχε ο καψερός.
  • Μαχλάς: Στην Ολλανδία λατρεύτηκε σαν Έλληνας Θεός.
  • Καλιτζάκης: Κόναν ο Κολιτζιδάκης, νίντζα ο Καλιτζάκης. Έπική εμφάνιση με την Ναντ, μέσα στα χιόνια, στην πορεία του 1996.
Αυτοί, λοιπόν, είναι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές που μου έκαναν κλικ. Είμαι βέβαιος ότι έχω ξεχάσει αρκετούς, αλλά, ούτως ή άλλως, δεν χωράνε όλοι σε μια ανάρτηση. Περιμένω, φυσικά, τα δικά σας σχόλια! Σε αυτό το σημείο να σημειώσω ακόμα δυο ονόματα, τα οποία δεν πρόλαβα διά ζώσης και γνώρισα από αφιερώματα και βίντεο. Συγχωρέστε με, λοιπόν, αν φανώ υπερβολικός ή αδαής. Ο ένας είναι ο Σαργκάνης. Οι επεμβάσεις του, εξαιρετικές. Σύμφωνα με αυτά που έχω δει, μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον Σμάιχελ. Ο δεύτερος είναι ο Χατζηπαναγής. Υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας σε κουβέντα περί ποδοσφαίρου από ανθρώπους που έβλεπαν δεκαετίες μπάλα/ποδόσφαιρο και μου έλεγαν ότι για να ξαναδούν τα κόλπα του Χατζηπαναγή έπρεπε να έρθει ο Μέσι.

Υ.Γ.1 Μεγάλη η νίκη του Π.Α.Ο.Κ. στο Καραϊσκάκη. Και πολύτιμη. Αλλά το πρωτάθλημα έχει ακόμα δρόμο. Σπουδαίες οι αναλύσεις και δεκτά όλα τα προγνωστικά, αλλά ας μην προτρέχουμε.

Υ.Γ.2 Από πότε ασχολούμαστε με έναν ληστή τραπεζών που κάνει απεργία πείνας; Κι από πότε ένας αναρχικός ζητάει εκπαιδευτική άδεια για να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων (!!!); Και ποιος είναι ο ρόλος των γονέων του πολιτικού κρατούμενου (sic!) που ακούει στο όνομα Ρωμανός; Απίστευτα πράγματα. Μόνο στην Ελλάδα. Πραγματικά μόνο στην Ελλάδα. Η επιλεκτική ευαισθησία των Ελλήνων πολιτών είναι εκνευριστική. Και η έλλειψη ορθολογικής κρίσης που διέπουν τους συλλογισμούς τους και τις προτεραιότητες τους, είναι εξοργιστική.

Υ.Γ.3 Λέγαμε, λοιπόν, ότι με τον Γκατούζο δεν θα πλήξουμε. Νταξ, δεν ήταν, δα, και τόσο δύσκολη πρόβλεψη. Υπέβαλε παραίτηση και ξαναγύρισε. Έδιωξε παίχτες υπό το πρόσχημα ότι δεν κρατάνε το confidentiality των αποδυτηρίων. Δήλωσε ότι μοιάζει στον Λουίς Ενρίκε, τον προπονητή της Μπαρτσελόνα. Σε ορισμένες συνεντεύξεις δίνει πραγματικό σόου, με εκρήξεις θυμού, έντονα συναισθήματα και ανυπέρβλητες ατάκες. Και, το πιο πρόσφατο όλων, υποστήριξε ότι φέρνει Ιταλό επενδυτή, ο οποίος διαθέτει για την αποπεράτωση του Ο.Φ.Η. ένα μύριο (!), και έκανε λόγο για πλάνο τεσσάρων ή πέντε χρόνων!

Υ.Γ.4 Αυτά είναι!

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Καμιά δικαιολογία



Το παιχνίδι στην Μαδρίτη ήταν τακτικά ευανάγνωστο. Και το αποτέλεσμα δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση, όσο κι αν οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες, διότι, πολύ απλά, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Η Ατλέτικο είναι ανώτερη ομάδα. Και το γήπεδο της είναι κατηφορικό. Τελεία και παύλα. Ούτε ο Ολυμπιακός «αδίκησε τον εαυτόν του», ούτε η «αγωνιστική απραξία» στάθηκε εμπόδιο για μια μεγαλειώδη νίκη ή εμφάνιση, ούτε η «ατυχία» ευθύνεται για το αποτέλεσμα. Αν κάποια ομάδα «αδίκησε τον εαυτόν της» και φάνηκε «άτυχη», αυτή ήταν η Ατλέτικο. Μετά από αυτήν τη σύντομη εισαγωγή, ας γράψω εν τάχει ορισμένα πράγματα:

  • Είναι φανερό ότι ο Μίτσελ υπερτίμησε τον Ολυμπιακό ή, αν προτιμάτε, υποτίμησε την Ατλέτικο. Το στήσιμο του Ισπανού ήταν αφελές, ερασιτεχνικού επιπέδου και οι εξωτερικές αλλαγές που επιχείρησε ήταν καθυστερημένες. Για παράδειγμα, με ποιο σκεπτικό ξεκινάει τον Τσόρι, όταν τον είχε αφήσει εκτός στη Σουηδία για να «καλύψει η ομάδα καλύτερα τους χώρους»; Έπρεπε να δεχτεί δυο γκολ για να καταλάβει ότι κάποιος πρέπει να μαρκάρει στα άκρα; Και γιατί καθυστέρησε τόσο πολύ να αντιληφθεί ότι η Ατλέτικο έχει τα φόντα να βάλει τέσσερα, και πέντε, και έξι γκολ;  Επίσης, είναι προφανές ότι δεν είχε προετοιμάσει κατάλληλα την ομάδα σε ψυχολογικό επίπεδο: οι παίχτες ήταν άτολμοι, άνευροι, χωρίς πάθος και ποδοσφαιρικό τσαμπουκά.
  • Έχουμε αναφέρει πολλάκις τη διαφορά των όρων «άμυνα» και «αμυντική γραμμή». Η «άμυνα» λαμβάνει μέρος από όλη την ομάδα και, συνήθως, ξεκινάει από την επιθετική γραμμή ή, έστω, τους επιθετικογενείς παίχτες. Για παράδειγμα, από τον Αφελάι, ο οποίος θεωρεί το μαρκάρισμα ένα είδος ποδοσφαιρικής ταπείνωσης -για αυτό ο Μαζουακού έγινε έρμαιο στις ορέξεις των Χουανφράν, Αρντά και Ραούλ Γκαρσία-, και τον Τσόρι, ο οποίος θύμιζε ένα άψυχο πτώμα. Η «αμυντική γραμμή», πάλι, αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που υποδηλώνει ο όρος: αφορά τους παίχτες που στελεχώνουν τη γραμμή άμυνας. Χθες, ο Ρομπέρτο έδωσε μια θαυμάσια πάσα ακριβείας στον Χουανφράν, ενώ ο Μποτία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει την μπάλα. Πού θέλω να καταλήξω; Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Διότι, όταν σου ασκείται τέτοια πίεση και δέχεσαι τόσες φάσεις. είναι προφανές ότι τα λάθη που έγιναν στον αγώνα ήταν, κυρίως, λάθη της άμυνας, δηλαδή της αμυντικής λειτουργίας, κι όχι της αμυντικής γραμμής. Κι αυτό δεν τιμά ιδιαίτερα τον Μίτσελ και τους συμπαίχτες των Ρομπέρτο και Μποτία.
  • Γιατί τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού συνέκλιναν τόσο πολύ προς το κέντρο αμύνης; Απάντηση δεν μπόρεσα να βρω. Ίσως να οφείλεται σε ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης των Ελαμπντελαουί και, κυρίως, Μαζουακού. Το πλάτος, ακόμα και για εκτός έδρας παιχνίδι στην Ευρώπη, ακόμα και απέναντι σε ομάδες τύπου Ατλέτικου, ήταν υπερβολικά στενό. Όταν μια ομάδα αξιοποιεί όλο το πλάτος, πρέπει κι εσύ να αμυνθείς αναλόγως. Και για να γίνει αυτό, απαιτούνται διαγώνιες αλληλοκαλύψεις και μετατροπή των αμυντικών χαφ σε στόπερ. Αυτό δεν συνέβη σε καμία περίπτωση.
Η Ατλέτικο, λοιπόν, με overlap, πολλούς συνδυασμούς, ασφυκτικό πρέσινγκ στη μεσαία γραμμή, ποιοτικό τρέξιμο, εναέρια κυριαρχία και τακτική πειθαρχία, πέρασε ένα εύκολο βράδυ και πήρε την πρόκριση για την επόμενη φάση. Ο Σιμεόνε, πάντως, έχει φτιάξει ένα εξαιρετικά δυσκατάβλητο σύνολο που συνιστά μία πραγματική ομάδα. Ο Ολυμπιακός, αντίθετα, υπέστη μία βαριά ήττα και, το κυριότερο, πραγματοποίησε κάκιστη εμφάνιση. Αυτό έχει και ένα θετικό: απέναντι στην Μάλμε θα είναι πιο προσεκτικός. Εξάλλου, και η τρίτη θέση του ομίλου που οδηγεί στο πρώην Ουέφα δεν είναι μικρή υπόθεση. Κι αυτό ελπίζω κάποια στιγμή να το καταλάβουμε σε αυτήν την χώρα.

Υ.Γ.1 Έρχονται τα Χριστούγεννα και φέρνουν μαζί τους τη μελαγχολική διάθεση. Δεν πειράζει, ας είναι. 

Υ.Γ.2 Έξοχο τραγούδι.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Έχασαν τον δρόμο

Το ακόλουθο περιστατικό συνέβη στα μέσα, περίπου, Νοεμβρίου, την ώρα που ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Νίκος Δένδιας, πήγαινε από την Χίο στα Ψαρά για να επισκεφτεί το εκεί φυλάκιο του ελληνικού στρατού. Τα τουρκικά F-16 καταδίωξαν το αεροσκάφος της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας από τον εναέριο χώρο των Ψαρών περίπου έως την Μύκονο, όπου εκεί βρέθηκαν αντιμέτωπα με ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη που είχε «σηκώσει» στο μεταξύ το Ελληνικό Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας. Ακολούθησε αερομαχία και αναχαιτίστηκαν τα τουρκικά F-16. Φτάνοντας στα Ψαρά, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας ενημέρωσε τον Πρωθυπουργό για το περιστατικό και ο αρχηγός Γ.Ε.ΕΘ.Α., Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, ο οποίος συνόδευε τον Δένδια, ενημέρωσε αμέσως το υπουργείο Εξωτερικών. Ο αρχηγός της Τακτικής Αεροπορίας, Αντιπτέραρχος Χρήστος Βαΐτσης, κάλεσε τον Τούρκο ομόλογό του και ζήτησε εξηγήσεις. Αφού απολογήθηκε, είπε ότι θα περάσουν τον Τούρκο πιλότο από πειθαρχικό για το παράπτωμά του και ότι πιθανόν να μπερδεύτηκε και να έχασε τον δρόμο (!).


Γιατί αναφέρω τη συγκεκριμένη είδηση; Διότι μου θύμιζε ένα περιστατικό που διάβασα πρόσφατα σε ένα βιβλίο για την επίθεση της Γερμανίας στην Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του 1941. Ο Ζούκοφ (φώτο) κι ο Βοροσίλοφ, οι οποίοι γλίτωσαν στο τσακ από τις μαζικές εκκαθαρίσεις του Στάλιν, απευθυνόμενοι στον τελευταίο, και κατά τη διάρκεια του συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, τον ρώτησαν γιατί πετάνε γερμανικά αεροπλάνα πάνω από τον εναέριο χώρο της Σοβιετικής Ένωσης. Η απάντησή του προς τους δυο αξιωματικούς ήταν ότι δεν θα έπρεπε να είναι τόσο φιλύποπτοι και ότι οι πιλότοι της Luftwaffe έχαναν τον δρόμο (!).

Τον δρόμο, όμως, έχει χάσει κι ο Μίτσελ. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Με μια πρόχειρη ματιά. Πέρυσι έμοιαζε με τον Βαλβέρδε. Φέτος, και χωρίς ίχνος υποτίμησης, μοιάζει με τον Τεννέ. Δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, δεν μπορεί να πλαγιοκοπήσει, δεν μπορεί να παίξει με την άμυνα ψηλά, έχει πρόβλημα στις στημένες φάσεις. Και μπορεί στην Ευρώπη, όπου επιχειρεί επική υπέρβαση, να τον ικανοποιεί το ποδόσφαιρο αναμονής και να καταστρώνει αναλόγως τα σχέδιά του, αλλά στην Ελλάδα, όπου πρέπει να έχει πάντοτε την πρωτοβουλία, συναντά προβλήματα. Λογικό και αναμενόμενο, θα πει κάποιος, από τη στιγμή που άλλαξε σχεδόν όλη η εντεκάδα. Είχε πρόβλημα να αλλάξει, Όχι, βέβαια! Αυτό δείχνει ότι δεν έχει αγαπημένα παιδιά, καταλαβαίνει τις ανάγκες της Π.Α.Ε. και αναγνωρίζει τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται για πωλήσεις παιχτών. Δείχνει, επιπρόσθετα, ειδικά από τα παιχνίδια της Ευρώπης, ότι τείνει περισσότερο προς τον τακτικό ρεαλισμό. Δεν αντιπροσωπεύει, δηλαδή, ένα είδος προπονητή που διδάσκει, ανεξαρτήτως υλικού, τα «θέλω» του, όπως ο Φαν Χάαλ ή ο Γκουαρντιόλα, αλλά, αντιθέτως, προσαρμόζεται στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του. Δεν τον κατηγορώ για αυτό: απλά το σημειώνω.

Αλλά δεν έχει αλλάξει μόνο το ότι δεν μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Φέτος φαίνεται πιο άτεγκτος στην πειθαρχία και περισσότερο επικοινωνιακός, αλλά με διαφορετικό στυλ, χωρίς αβρότητα. Για παράδειγμα, δεν δίστασε να «αδειάσει» τον Κασάμι στους δημοσιογράφους. Αυτό σημαίνει ότι έχει πίστη στον εαυτόν του. Αυτοπεποίθηση. Και δεν παριστάνει τον στοργικό πατερούλη, όπως ο Σάντος, αλλά δίνει την εικόνα ενός προπονητή που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Αυτή η υπεροψία, βέβαια, δεν συνιστά πάντα κάτι κακό. Ο προπονητής πρέπει να είναι και λίγο εγωιστής. Κι όταν έχεις προϋπάρξει αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, μια τέτοια συμπεριφορά δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση, αλλά συχνά παρεξηγείται και ίσως η ένταση του power diastance θα πρέπει κάπως να μειωθεί. Καλό είναι να μην περιμένει από τους ποδοσφαιριστές του αυτά που έκανε ο ίδιος στην Ρεάλ. Πρόκειται για διαφορετικές συνθήκες.

Υ.Γ.1 Με λύπη διαπιστώνω ότι οι άνθρωποι παντρεύονται για να «παντρευτούν» και κάνουν παιδιά για να «κάνουν παιδιά». Προβλέπω ότι οι δικηγόροι του εγγύς μέλλοντος θα έχουν πολλή δουλειά.

Υ.Γ.2 Οι θρυλικοί Jethro Tull ερμηνεύουν, αψεγάδιαστα, ένα κομμάτι από το «Songs from the Wood» που κυκλοφόρησε το 1977. Το μοναδικό πρόβλημα εντοπίζεται στη φωνή του Ian Anderson, η οποία από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 παρουσιάζει ολοένα και μεγαλύτερη φθορά. Για αυτό και ο ίδιος ο Anderson τα τελευταία χρόνια έχει προσλάβει έναν έξτρα τραγουδιστή για τις live εμφανίσεις του.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Ωρέ, πού πάμε, ρε;


Υ.Γ.1 Λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Ρανιέρι νόμιζε ότι είχε να συνεργαστεί με επαγγελματίες. Διαψεύστηκε πανηγυρικά. Σε παν επίπεδο. Ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι παράγοντες της Ε.Π.Ο., ούτε οι ποδοσφαιριστές παρουσίασαν στοιχεία επαγγελματισμού. Οι τελευταίοι, δε, είναι ηλίου φαεινότερο ότι ταλανίζονται από κάποιο πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ήθελαν να διώξουν/σαμποτάρουν τον Ρανιέρι ή έχουν εκνευριστεί με τις πρωτοβουλίες της Ε.Π.Ο., αλλά αυτά τα κορμιά με τις γαλανόλευκες φανέλες που περιφέρονται στο χόρτο, δεν θυμίζουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Και είμαι απόλυτος σε αυτό.

Υ.Γ.2 Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας του ποδοσφαίρου για να καταλάβεις ότι το υλικό της Εθνικής Ελλάδος είναι μέτριο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι λόγοι είναι αρκετοί. Ας εξετάσουμε μερικούς.
  • Δεν είμαστε ποδοσφαιρομάνα σαν τα Νησιά Φερόε (sic!). Δεν έχουμε, για παράδειγμα, την ταχύτητα του Ολλανδού, την τεχνική επάρκεια του Ισπανού ή την τακτική πληρότητα του Γερμανού. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν γνωρίζει μπάλα, όπως ο Βραζιλιάνος, και για να μάθει πόδόσφαιρο χρεάζεται εκπαίδευση και καθοδήγηση από κάποιον έμπειρο, ικανό προπονητή. Διαθέτει, πάντως, κάποια στοιχεία, κυρίως ψυχικά και σωματικά, όπως αντοχή, φιλότιμο και πάθος, ενώ αμύνεται σωστά σε λίγα τετραγωνικά και ανταποκρίνεται ικανοποιητικά χωρίς κατοχή μπάλας, αλλά αυτά τα εφόδια επαρκούν μέχρι την περιοχή του αντιπάλου. Από εκείνο το σημείο και έπειτα χρειάζεται ταλέντο κι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν το διαθέτει. Επομένως, δεν προξενεί εντύπωση ότι δεν έχουμε εξτρέμ, δεκάρια και, σε γενικές γραμμές, παίχτες που μπορούν να οργανώσουν, να πλαγιοκοπήσουν, να κάνουν μπούκες και να παίξουν κάθετα. Και κάτι τελευταίο: στην προηγούμενη παράγραφο απέφυγα συνειδητά να μιλήσω για τον φίλαθλο/οπαδικό κόσμο. Αναφέρομαι σε αυτούς που δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα. Με κανέναν προπονητή, με καμία πρόκριση, με καμία νίκη. Και έχουν το θράσος να δημιουργούν γκρουπάκια στα social media για να βγάλουν τα απωθημένα τους και την οργή του. Βρίσκοντας, συχνά, αποδιοπομπαίους τράγους. Σαν τον Κατσουράνη (φώτο) που συλλήβδην οι Έλληνες, οι οποίοι γνωρίζουν τα πάντα, θεώρησαν ότι αποτελεί την πηγή όλων των κακών. Φευ! Ελπίζω τώρα να καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικοί αποδεικνύονται παίχτες όπως ο Κατσουράνης κι ο Καραγκούνης ή, παλαιότερα, ο Δέλλας κι ο Χαριστέας. Όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και μέσα στα αποδυτήρια. Δεν ευθύνεται, με άλλα λόγια, μονάχα η πενία τάλαντος. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο επόμενο bullet.
  • Η Εθνική στερείται προσωπικοτήτων. Τουλάχιστον αυτού του είδους η αύρα αναδύεται από το περιβάλλον της ομάδας. Σε αυτό, βέβαια, φέρουν ευθύνη οι υπεύθυνοι των φυτωρίων στις ελληνικές ομάδες, οι οποίοι πρέπει να επιτελούν και το έργο του παιδαγωγού, οι γονείς, που θεωρούν ότι ο κανακάρης τους είναι κλώνος του Χατζηπαναγή, οι δημοσιογράφοι και, τέλος, το κακό κεφάλι των ίδιων των ποδοσφαιριστών. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να απαγορευτεί κάθε αναφορά των δημοσιογράφων για νεαρούς, ταλαντούχους παίχτες. Πόσοι ταλαντούχοι Έλληνες, άραγε, δικαίωσαν τους διθυράμβους των δημοσιογράφων; Ο Νίνης; Ο Κουτσιανικούλης; Ο Φετφατζίδης; Ο Βέλλιος; Ο Μαυρίας; Ο Γιαννώτας; Ο Καπίνο; Μολαταύτα, γίνονται βεντέτες πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Και το καλάμι αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο. Βλέπεις, λοιπόν, φράντζες, τατουάζ, βόλτες στην παραλιακή, βίζιτες και αναρωτιέσαι πως αυτά τα κακομαθημένα παιδιά θα νοιαστούν για (το) ποδόσφαιρο. Και ως επιστέγασμα όλων αυτών που γράφω, παρατηρείς τον Κονέ να βγαίνει στην κάμερα και να μιλάει για «ανανέωση» και «ομαλή ένταξη των νέων», λες και ο ίδιος είναι μπαρουτοκαπνισμένος με το εθνόσημο και βρίσκεται στην Εθνική όλη του τη ζωή. Κι όμως, ο παίχτης έχει είκοσι, μόλις, συμμετοχές!
  • Συν τοις άλλοις, αρκετοί Έλληνες, νεαροί και μη, έχουν πάρει μεταγραφή στο εξωτερικό. Ορισμένοι, δε, εξ αυτών με ιδιαίτερα μεγάλα ποσά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν ήδη ένα καλό συμβόλαιο κι ότι βρίσκονται στα μπλοκάκια των managers. Κάποιοι, μάλιστα, αγωνίζονται σε κορυφαία πρωταθλήματα και σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό. Θέλω να πω ότι είναι ήδη γνωστοί στον ευρωπαϊκό χάρτη. Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο τέτοιοι παίχτες να μην έχουν ιδιαίτερο κίνητρο για να αγωνιστούν με την Εθνική. Ίσως να πιστεύουν ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν, ενδεχομένως να θεωρούν ότι θα καλούνται ανεξαρτήτως συνθηκών (π.χ. κακή φόρμα, άσχημη φυσική κατάσταση ή λίγα παιχνίδια στα πόδια) ή, απλώς, μπορεί να μην θέλουν να διακινδυνεύσουν κάποιο τραυματισμό που θα τους στερήσει τη θέση από την εντεκάδα του συλλόγου τους. Τέτοιοι παίχτες, δηλαδή, δεν βλέπουν την Εθνική ως μια ευκαιρία για να γίνουν γνωστοί, να βρουν ένα καλό συμβόλαιο στο εξωτερικό ή να καθιερωθούν, ούτε επειδή αποτελεί τιμή να εκπροσωπούν τη χώρα τους, αλλά σαν μια υποχρέωση «που πρέπει να γίνει» ή μια ευκαιρία για να πιουν φραπέ στη Γλυφάδα.
Υ.Γ.3 Έπαιρνε χαρτάκι ο Ρανιέρι; Αμφιβάλλω υπέρ το δέον. Πρώτον, διότι αυτές οι φήμες ξεκίνησαν, σχεδόν, άμεσα. Σαν τον τύπο που κλάνει και μετά ρωτάει ποιος την αμόλησε: πρωτοκλάστης, πρωτομυριστής. Επομένως, φαίνεται σαν προσχεδιασμένο το όλο εγχείρημα. Κι όταν βλέπεις τους δημοσιογράφους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να καταφέρονται με τόση σφοδρότητα εναντίον του προπονητή, καταλαβαίνεις ότι ο Ιταλός άλλαξε, ή ήθελε να αλλάξει, κάποια πράγματα που ενόχλησαν ορισμένους. Επομένως, ποιον άκουγε ο Ρανιέρι; Σίγουρα επικοινωνούσε με τον Καραγκούνη και θεωρώ βέβαιο ότι ο τελευταίος τού πρότεινε ποδοσφαιριστές. Εξάλλου, έπρεπε, υποτίθεται, να εντάξουμε και νέο αίμα στην Εθνική. Είναι, επίσης, λογικό να μιλούσε με τον manager του και αναμενόμενο να του προτείνει κάποιους παίχτες. Αλλά να πέφτει σαν rookie στην παγίδα και να τους βάλει να αγωνιστούν σε επίσημο παιχνίδι για να αποκτήσει αξία ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής; Δεν μου φαίνεται πιθανό το σενάριο. Τι είναι; Ο Νιόμπλιας; Εκτός αν ο υπαίτιος manager είναι ο Κόντης. Τότε, μπροστά σε τέτοιο μαέστρο, πάω πάσο: κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον Κόντη. Για αυτό, λοιπόν, πιστεύω ότι οι επιλογές του για την αποστολή της ομάδας γινόντουσαν με βάση αυτά που έβλεπε στις προπονήσεις -αλλά και την τάση που έχει να δουλεύει με νεαρούς παίχτες. Κι όπως έχω αναφέρει πολλάκις, εμείς δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στις προπονήσεις και, μοιραία, υποβαθμίζουμε τη σημασία τους. Τέλος, πήρε χαρτάκι από τον Σαρρή; Φρονώ πως όχι. Ο Ρανιέρι δεν έδειξε διατεθειμένος να συνεργαστεί ιδιαίτερα με τους παράγοντες της Ε.Π.Ο. κι ο Σαρρής θα ήταν αφελής -ας μην τον χαρακτηρίσω διαφορετικά- να δώσει χαρτάκι σε έναν προπονητή με πλούσιες παραστάσεις. Τις φήμες, λοιπόν, τις πυροδότησαν οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι όλο και κάποια «ποντικάκια» θα έχουν στα αποδυτήρια ή στην Ε.Π.Ο., αλλά για την εξάπλωση αυτών φρόντισε κι ο ίδιος ο προπονητής με τις κλήσεις του! Τον λόγο τον αναφέραμε σε προηγούμενο υστερόγραφο: νόμιζε ότι είχε να συνεργαστεί με επαγγελματίες. Αν υποθέσουμε, πάντως, ότι ένας προπονητής παίρνει χαρτάκι, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι δημιουργείται άσχημο κλίμα στα αποδυτήρια και οικοδομείται έντονος αρνητισμός: οι παίχτες δύσκολα ακούνε έναν προπονητή που ακούει άλλους.

Υ.Γ.4 Ποιο ήταν το λάθος του Ρανιέρι; Υπερτίμησε τις δυνατότητες του Έλληνα ποδοσφαιριστή και υποτίμησε την ισχυρή αντίσταση που επιδεικνύει στην αλλαγή. Υπέπεσε σε άστοχες δηλώσεις που ήρθαν σε ασυμφωνία με το κύμα ανανέωσης που, υποτίθεται, έπλεε στο background. Κι όταν λέω άστοχες δηλώσεις, εννοώ το σαφές και ρητό μήνυμα ότι θα προκριθούμε στο Euro. Αν θέλαμε να προκριθούμε στο Euro, συγγνώμη, αλλά ο Ρανιέρι εξαρχής ήταν ακατάλληλος: θα έπρεπε να προτιμήσουμε ένα κλώνο του Ρεχάγκελ ή του Σάντος. Σε μια τέτοια περίπτωση το λάθος δεν είναι του Ρανιέρι, αλλά της Ε.Π.Ο., αλλά δεν μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τη λογική που κρύβεται από πίσω, διότι δεν γνωρίζω τι έχει ειπωθεί μεταξύ Ρανιέρι και Σαρρή. Προσωπικά κατάλαβα ότι ο Ιταλός έρχεται για να προσθέσει νέα στοιχεία στο παιχνίδι της Εθνικής και να εκπαιδεύσει σε διαφορετικά πεδία τον Έλληνα ποδοσφαιριστή (π.χ. στο επιθετικό παιχνίδι ή στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας), ώστε να γίνουμε περισσότερο απρόβλεπτοι. Ουδέποτε πίστεψα, και επ' ουδενί δεν αντιλήφθηκα, ότι θεωρούσαμε σίγουρη και δεδομένη την πρόκριση στο Euro. Πρόκειται σίγουρα περί επικοινωνιακού λάθους, αλλά τότε ουδείς αντέδρασε. Ίσως, πάλι, ο Ιταλός να υποτίμησε τον όμιλο, ακόμα και διάφορες μεταβλητές, όπως τραυματισμούς, που πάντοτε διαδραματίζουν υπεύθυνο ρόλο στην εξίσωση μιας πρόκρισης. Εντούτοις, οι δηλώσεις του περί «καταστροφής» σε περίπτωση που δεν παίρναμε την πρόκριση, φανερώνουν ότι είχε γνώση της κατάστασης -εκτός αν το κίνητρο των δηλώσεων αυτών σχετιζόταν αποκλειστικά με την αφύπνιση των ποδοσφαιριστών και την ενδόμυχη πίστη περί πρόκρισης. Ίσως, πάλι, να μην υποτίμησε τον όμιλο, αλλά να υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του. Εξού και τα αγωνιώδη πειράματα με διάφορα συστήματα και διατάξεις όταν διέγνωσε τακτικές αστοχίες, το γεγονός ότι, εν τέλει, δεν αποδείχτηκε τόσο διαβασμένος για τα χαρακτηριστικά ορισμένων ποδοσφαιριστών ή η απομάκρυνση των Φύσσα και Βόκολου, και η αντικατάσταση αυτών από τους συνεργάτες του Ιταλού. Αλλά είμαι της άποψης ότι η αντικατάσταση των Φύσσα και Βόκολου γνώρισε υπερβολική προβολή: αν ερχόντουσαν οι νίκες, ουδείς θα έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Και, για να είμαστε και λίγο ειλικρινείς, υπάρχει προπονητής τέτοιου βεληνεκούς στον ποδοσφαιρικό πλανήτη που αναλαμβάνει μια ομάδα και δεν φέρνει τους συνεργάτες του μαζί του; Δεν το νομίζω.

Υ.Γ.5 Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, αλίμονο αν ο μοναδικός φταίχτης είναι ο Ρανιέρι: τότε η πρόγνωση θα ήταν καλή και η θεραπεία σύντομη. Ο Ρανιέρι και η Εθνική δεν έκαναν fit. Δεν ταίριαζαν. Η Εθνική Ελλάδος, όμως, ήδη από την εποχή Σάντος, φαίνεται ότι ταλανίζεται από εσωτερικά προβλήματα. Ελπίζω να το καταλαβαίνουμε αυτό.


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Επική υπέρβαση

Τι παιχνίδι, άραγε, περιμένεις να παρακολουθήσεις, όταν το heavy favourite σκοράρει στο πρώτο, μόλις, λεπτό του αγώνα; Και πώς να αντιδράσει ο Α.Π.Ο.Ε.Λ.; Τι να κάνει; Έφαγε το γκολ και η άμεση αντίδραση της ομάδας του Δώνη (φώτο) ήταν να αμυνθεί πίσω από σέντρα και μπάλα με τρεις γραμμές άμυνας. Μπορεί κανείς να προβεί σε οποιαδήποτε κατηγορία; Όχι, βέβαια. Εξάλλου, όταν βλέπεις αυτήν την ποδοσφαιρική απάτη, τον Λούκας Μόουρα, να κάνει την καλύτερή του εμφάνιση με αντίπαλο ένα άβγαλτο αριστερό μπακ, δεν μπορείς να σχολιάσεις το παιχνίδι.


Μήπως μπορείς να σχολιάσεις το παιχνίδι στο Τορίνο; Κάπως περισσότερο. Αν και δεν θέλω να αναφερθώ σε τακτική, αλλά σε ορισμένες λεπτομέρειες. Βλέπεις, λοιπόν, τον Μπουφόν, σε μια εύκολη ομολογουμένως φάση, αντί να μπλοκάρει την μπάλα, να την διώχνει σε κόρνερ. Το αποτέλεσμα; Γκολ από τον Μποτία και ισοφάριση από τον Ολυμπιακό. Μου θύμισε ένα ματς της Α.Ε.Κ. στο οποίο ο Μανωλάς, ο θείος του Έλληνα Μπεκενμπάουερ, όντας πιεζόμενος, αντί να διώξει την μπάλα πλάγιο άουτ, προτίμησε για κάποιον λόγο που μόνο ο ίδιος ξέρει να την πετάξει κόρνερ. Και μόλις έγινε η εκτέλεση, παίρνει κεφαλιά ο αντίπαλος και την καρφώνει στα δίχτυα του Μήνου. Με την κάμερα να κάνει κοντινό στον Μανωλά ο οποίος έχει πάρει μια φάτσα του στυλ «έκανα μαλακία». Παρόμοια φάτσα πήρε κι ο Μπουφόν.

Το ποδόσφαιρο, πάντως, δεν ερμηνεύεται πάντα με τη λογική. Για αυτό κι εγώ ευθαρσώς δηλώνω ότι η πορεία του Ολυμπιακού στο τσου λου συνιστά κάτι παράλογο. Όχι, δεν θα αποθεώσω την ήττα από την Γιουβέντους -από πότε πανηγυρίζουμε όταν χάνουμε;-, αλλά θα δηλώσω ευθαρσώς ότι στην Ευρώπη, όπου επικρατούν συνθήκες υψηλής πίεσης, έντασης και επικινδυνότητας, το να αγωνίζεσαι με εννιά παίχτες, με καλύτερο παίχτη τον τερματοφύλακα και με τον διαιτητή να κόβει το καρπούζι στην μέση, και παρόλα αυτά να έχεις μαζέψει έξι βαθμούς, συνιστά υπέρβαση. Επική υπέρβαση.

Υ.Γ.1 Όταν στην Βουλή έχουν μαζευτεί άνθρωποι -και «άνθρωποι»- χωρίς παιδεία, γνώση και ήθος, γιατί απορούμε με αυτά που λέγονται και γίνονται στις συνεδριάσεις; Και γιατί παραξενευόμαστε με αυτά που βλέπουμε στην κοινωνία;

Υ.Γ.2...

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Μόνο αυτό καταλαβαίνει

Ο Έλληνας είναι ωραίος τύπος. Λεβεντόπαιδο και τσολιάς. Καλαμπουρτζής. Και, σύμφωνα με τις τουρίστριες, αλλά όχι τις Ελληνίδες, Greek Lover. Πας, ρε παιδί μου, σε ένα ταβερνάκι και περνάς ωραία μαζί του. Τρως τα τζατζίκια σου, τα λοκάνικά (sic!) σου, τους κολοκυθοκεφτέδες σου και ακούς ιστορίες, φανταστικές και μη, για πλείστα ζητήματα. Με τη συνοδεία του οίνου να καθιστά το κλίμα πιο παιχνιδιάρικο και, άρα, οι δόσεις μυθοπλασίας που λαμβάνει το είναι σου να γίνονται (απο)δεκτές πιο ευχάριστα. Σε αυτό το σημείο, βέβαια, πρέπει να αναφέρουμε ότι ορισμένοι λατρεύουν τα ψέμματα και τις υπερβολές, επιδεικνύοντας μία αδιαφιλονίκητη αλλεργία στην αλήθεια. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση που ένας άντρα προσπαθεί να ρίξει μια γκόμενα. Όχι, βέβαια! Με τις γυναίκες να ερωτεύονται σφόδρα αυτές τις ιστοριούλες που τους ξεφουρνίζουν οι επίδοξοι καζανόβες, σε σημείο να θεωρούνται πλέον απαραίτητες, και, στη συνέχεια, να πλάθουν τα δικά τους ευφάνταστα και, εν πολλοίς, παρανοϊκά σενάρια στο μυαλό τους. Αυτό, λοιπόν, ισχύει και για τους Έλληνες πολίτες.


Θυμάστε τον Καραμανλή που έκανε λόγο για μέτρα λιτότητας, ενόσω ο Τζέφρυ δήλωνε, πάντοτε με στόμφο, «λεφτά υπάρχουν»; Ποιον εξέλεξε, άραγε, ο ελληνικός λαός; Ρητορικό το ερώτημα. Για να μην αναφέρω τον Μητσοτάκη που εδώ και είκοσι χρόνια έβγαινε στις κάμερες και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τα των οικονομικών, και τον λοιδορούσαν. Ο Έλληνας πολίτης, όμως, τον χαβά του. Συνέχιζε ακάθεκτος. Και συνεχίζει ακάθεκτος. Δεν βάζει μυαλό με τίποτα. Σαν να παριστάνει την πουτάνα που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον νταβατζή της. Σειρά, λοιπόν, παίρνει ο ευκλεής Τσίπρας, ο οποίος καταβάλλει υπεράνθρωπη προσπάθεια για να εισέλθει στο πάνθεον της υπερβολής, της μιζέριας και της χαζομάρας. Και, πράγματι, φαίνεται να τα καταφέρνει. Με τον όχλο να ζητωκραυγάζει και να ονειρεύεται την επιστροφή στις μέρες της δόξης. Τότε που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξέφραζε την κυρία Διαμαντοπούλου και τους λοιπούς συντρόφους. Ναι, οι Έλληνες ζούνε με το χθες, αλλά θα πρέπει, σήμερα κιόλας, να ξεκινήσουν την καταβολή νοητικής προσπάθειας. Ειδάλλως, το έργο στον καμβά της άμβλυνσης της αξιακής πτώχευσης προμηνύεται έτι δυσκολότερο· προμηνύεται άχρωμο και άοσμο. Και να σταματήσουν να πειραματίζονται με γεύσεις παγωτών ή να δέχονται παράλογα ρίσκα, όπως τον κοπιώδη αγώνα του Τσίπρα να συμπαρασύρει την Ελλάδα και, ίσως, ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο προς επικίνδυνες «αριστερές» ατραπούς.

Ο Έλληνας πολίτης, επομένως, προσκολλημένος στις ανεδαφικές υποσχέσεις του Τσίπρα, βαυκαλίζεται ότι οι τωρινές νόρμες θα καταρρεύσουν και το κατεστημένο της Τρόικας θα κλονιστεί συθέμελα. Και, όντας τυφλωμένος, αδυνατεί να διακρίνει την φαντασία από την πραγματικότητα. Είναι ανήμπορος να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Τι τον ενδιαφέρει, άραγε; Τι έλκει την προσοχή του; Τι, εν τέλει, τον ενοχλεί; Τον απασχολεί, για παράδειγμα, η επιθυμία του Λάκη Γαβαλά (φώτο), του βασιλιά της πασαρέλας, να πολιτευτεί; Με τον ίδιο να δείχνει μια προτίμηση για το Υπουργείο Τουρισμού ή Πολιτισμού. Όπως δήλωσε: «Τόσα χρόνια έχω φέρει πάρα πολύ κόσμο στην Ελλάδα από το εξωτερικό. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, ξέρω τι είναι αυτό που θέλει ο τουρίστας για να περάσει καλά». Θα μου πείτε, βέβαια, και θα έχετε και δίκιο, ότι τόσοι γελωτοποιοί έχουν μαζευτεί στην Βουλή, ένας ακόμα δεν πειράζει. Τέλος πάντων. Μήπως του προκαλεί δυσφορία το γεγονός ότι τα ρουσφέτια συνεχίζουν να υφίστανται; Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Προφανώς και η απάντηση είναι αρνητική, εκτός αν τα απολαμβάνουν άλλοι κι όχι οι ίδιοι. Οι προκλήσεις της Τουρκίας τον ανησυχούν; Για παράδειγμα, τα τουρκικά αεροπλάνα πετάνε πάνω από τη Χίο και οι τουρκικές φρεγάτες κάνουν κρουαζιέρα μέχρι την Εύβοια (!!!), ενώ, μόλις χθες, μία τουρκική ακταιωρός στο Θρακικό Πέλαγος, μιμούμενη τις τριήρεις των αρχαίων Ελλήνων, επιχείρησε να εμβολίσει μια ελληνική μηχανότρατα.

Εν κατακλείδι, ο Έλληνας πολίτης δεν συγκινείται και δεν πτοείται από τέτοιες καταστάσεις. Τι επιζητά; Την παλινόρθωση. Τότε που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα. Όποιος υποσχεθεί χρήμα, ασχέτως ικανοτήτων, αυτόματα μετατρέπεται σε λαοφιλή σωτήρα. Έχει σημασία το πως και γιατί έφτασε η χώρα σε αυτό το σημείο; Φυσικά! Αλλά o Έλληνας πολίτης αρνείται να βασανίσει εαυτόν με τέτοιες λεπτομέρειες: αποφεύγει την ατομική ευθύνη, αρνείται να αντικαταστήσει τους εγωιστικούς ατομικισμούς με ήθος και διαφημίζει, με την κυριολεξία της λέξης, την αφοσίωσή του σε μια κατάσταση ανωριμότητας, ανειλικρίνειας και απόλυτης ευπιστίας ή άρνησης. Η άγνοια του, δηλαδή, κυριαρχεί των ενστίκτων του και καταργεί τη λογική διάθεση. Μολαταύτα, νομίζει ότι τα γνωρίζει όλα: από ιατρική και πολιτική μέχρι προπονητική και, εσχάτως, αρχαιολογία. Κι όμως, δεν γνωρίζει τον εαυτόν του. Φοβάται να το αποτολμήσει και για αυτό προτιμά να σπάσει τον καθρέφτη του. Αυτή η άγνοια, λοιπόν, τον οδηγεί στο ανόητο συμπέρασμα ότι πρέπει να λειτουργεί με αξιοπερίεργα και, συνάμα, απόλυτα κριτήρια. Ο Έλληνας, επομένως, πονάει στην τσέπη. Μόνο αυτό τον ενδιαφέρει. Μόνο αυτό καταλαβαίνει. Τίποτα άλλο.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Έχει κληθεί σε τηλεοπτική εκπομπή ο Σταύρος Θεοδωράκης και μια κοπέλα από το πάνελ των θεατών τού κάνει την ερώτηση: ''Γιατί να σας πιστέψουμε και να σας εμπιστευθούμε;''. Κι ο Σταύρος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει την Ελλάδα δίνει την εξής απάντηση: ''Ενας άνθρωπος που είναι δέκα χρόνια στην τηλεόραση, δεν μπορεί να λέει ψέματα!'' Πάταγος. Αν είναι έτσι, να γίνει πρωθυπουργός ο Γιώργος Τράγκας. Με 25 χρόνια στην τηλεόραση κατά τη θεοδωράκεια λογική λέει πάντα αλήθεια».

Υ.Γ.2 Αυτός ο Καρπετόπουλος τι έχει πάθει τους τελευταίους μήνες και έχει ξεφύγει; Σε ορισμένα άρθρα γράφει χειρότερα κι από τον Νικολακόπουλο, ενώ έχω παρατηρήσει ότι συχνά το ένα του κείμενο αναιρεί το άλλο.

Υ.Γ.3 Τι κοινό έχουν οι  Eric Adams, Bruce Dickinson και Rob Halford; Και οι τρεις θεωρούνται κορυφαίες φωνές. Και, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, δικαίως συγκαταλέγονται στους κορυφαίους. Αλλά, να με συγχωρούν ορισμένοι, το απόλυτο είδωλο είναι ο Messiah Marcolin. Ο τύπος δεν υπάρχει. Απίστευτη φωνή! Και δεν αναφέρομαι μόνο σε studio εκδόσεις, αλλά σε live που κρατάνε 1,5 ώρα. Το ίδιο ισχύει και για τις εκτελέσεις των τραγουδιών από τον Leif Edling και την παρέα του. Όσο και να ψάξεις, δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα ψεγάδι!

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Η Παναγιά δεν αστειεύεται

Λέγαμε ότι ο Μήτρογλου στο τελευταίο ματς του Ολυμπιακού ήταν περικυκλωμένος από τρία σέντερ μπακ. Νταξ, όμως, έπαιζε με την Γιουβέντους και ένοιωθε την καυτή ανάσα των Κιελίνι, Μπονούτσι και Ογκμπόνα. Υπάρχει, άρα, ένα άλλοθι. Στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό τι άλλοθι υπάρχει; Τι θα σκεφτούν, άραγε, οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού για να δικαιολογήσουν την εμφάνισή του; Την απάντηση, υποθέτω, θα την δώσει ο Νικολακόπουλος -και δεν αστειεύομαι. Έβλεπες, λοιπόν, τον Μήτρογλου να μην μπορεί να στρίψει, να μην μπορεί να σπριντάρει, να μην μπορεί να κοντρολάρει, να μην μπορεί να κινηθεί, με ή χωρίς την μπάλα, και σε έπιανε θλίψη. Η αποθέωση, όμως, έρχεται στη φάση που βγαίνει τετ-α-τετ με τον Στιλ. Μπορεί να μην έχει επιτάχυνση, ταχύτητα ή ντρίπλα, αλλά η πιρουέτα που επιχειρεί, και μάλιστα σε δεύτερο χρόνο, είναι εντυπωσιακή. Το ίδιο και η γκριμάτσα (φώτο) μετά το χαμένο πέναλτι.


Σε ανάλογη κλίμακα, εντούτοις, κυμάνθηκε και η παρουσία του Αμπιντάλ. Δεν θέλω να στενοχωρήσω τους φίλους του Ολυμπιακού, αλλά αυτό το πράγμα που βλέπουμε δεν έχει σχέση με τις εμφανίσεις του σε Λιλ, Λιόν και Μπαρτσελόνα. Αδυνατεί να συνεργαστεί με τον παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας, δεν επικοινωνεί με τον Ρομπέρτο, δείχνει να μην έχει φρεσκάδα και του λείπει τελείως η στοιχειώδης σοβαρότητα που πρέπει να διέπει έναν παίχτη της αμυντικής γραμμής. Ας μην στεκόμαστε, όμως, μονάχα στον Αμπιντάλ, αλλά ας επεκταθούμε λίγο περισσότερο. Έχω την αμυδρά εντύπωση ότι αν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο ανέβει (λίγο πιο) ψηλά, θα προκύψουν σοβαρά προβλήματα στην πλάτη της άμυνας. Και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση που έχει να αντιμετωπίσει μεγαθήρια. Λίγη άγνοια κινδύνου να έχεις, όπως ο Εργοτέλης, και προξενείς έντονη εφίδρωση στον Μίτσελ. Αυτό, βέβαια, το γνωρίζει ο προπονητής του Ολυμπιακού, αλλά δεν μπορεί να στήνει την ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα όπως στα ευρωπαϊκά ματς, δηλαδή να περιμένει τον αντίπαλο στο μισό γήπεδο και να ψάχνει την κόντρα: θα τον πάρει ο Σάββας στο κυνήγι και θα έχει και δίκιο. Όπως, επίσης, γνωρίζει πως όταν ο αντίπαλος ασκήσει έντονη πίεση στην περιοχή του Ρομπέρτο, όπως στα παιχνίδια με Ατλέτικο και Γιουβέντους, τότε κάνει την εμφάνισή του ο πανικός. Χθες, πάντως, μάθαμε ότι ακόμα κι αν ο αντίπαλος, ο οποίος θα ήθελε την ισοφάριση, δεν έχει τα φόντα να περικυκλώσει την περιοχή του Ολυμπιακού, πάλι εμφανίζεται ο πανικός. Κι αυτό είναι κακό σημάδι. Ίσως να ευθύνεται το γεγονός ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την ταμπέλα του σούπερ φαβορί τα τρία τελευταία χρόνια που αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό εντός έδρας.

Κι εδώ αναδύεται το εξής ερώτημα: ποια ήταν η τακτική του Αναστασίου; Να το θέσω αλλιώς. Τι ήθελε να αποκομίσει από το ματς; Επιθετική άμυνα δεν έπαιζε. Όρεξη για να κλέψει μπάλες δεν διέκρινα. Διάθεση για να βγει στην κόντρα δεν είχε -άρα απορρίπτεται το ποδόσφαιρο αναμονής. Τι ήθελε, επομένως; Η αίσθησή μου είναι ότι προσπάθησε να συγκρατήσει το σκορ σε χαμηλά επίπεδα και να φύγει απ΄οτο γήπεδο με μια ανώδυνη ήττα -κι αν καθόταν το Χ, ακόμα καλύτερα. Η ομάδα, ειδικά από την στιγμή που δεν σπαταλούσε δυνάμεις στην επίθεση, μπόρεσε να αμυνθεί σχετικά ικανοποιητικά σε λίγα τετραγωνικά και να «καταστρέψει», κατά κάποιον τρόπο, το παιχνίδι του αντιπάλου. Κι όμως, αν έψαχνε το γκολ, θεωρώ ότι θα μπορούσε να το πετύχει, αλλά πιθανολογώ ότι φοβήθηκε τον Ολυμπιακό περισσότερο από όσο έπρεπε. Έναν Ολυμπιακό που δείχνει να έχει σοβαρά προβλήματα όταν προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Και μπορεί αυτό στην Ευρώπη να του ταιριάζει και να παίρνει μεμονωμένες νίκες, αλλά στην Ελλάδα αντιπροσωπεύει απώλεια βαθμών. Και η Παναγιά δεν αστειεύεται.

Υ.Γ.1 Θα το ξαναγράψω για να το εμπεδώσουμε. Το πρωτάθλημά μας είναι χειρότερο από αυτό που νομίζει ο μέσος φίλαθλος/οπαδός. Και εννοώ αποκλειστικά από πλευράς ποιότητας. Αυτό, δηλαδή, που βλέπουμε στο χόρτο. Μην το πάμε σε παραγοντιλίκια και παρασκήνια.

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω τι όνειρο είδε ο Λουίς Ενρίκε και ξεκίνησε τον Σουάρες στην βασική εντεκάδα. Πιθανολογώ ότι πίσω από αυτήν την επιλογή κρύβονται χορηγίες, διαφημίσεις και συμβόλαια. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Ούτε κατάλαβα γιατί έβαλε τον Ματσεράνο δίπλα στον Πικέ. Νόμιζα ότι είχε τελειώσει αυτό το αστείο. Το ξέρω ότι ο Ματιέ μπορεί να καλύψει και την αριστερή πλευρά, αλλά όχι απέναντι σε μια ομάδα που απλώνει το παιχνίδι της σε όλο το πλάτος του γηπέδου, τρέχει σαν άλογο κούρσας στο ανοιχτό γήπεδο και έχει το καλύτερο επιθετικό transition game στον πλανήτη. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούν όλα αυτά που ακούγονται για τον Μέσι. Τι να κάνει ο άνθρωπος; Να πάρει την μπάλα και να περάσει όλη την Ρεάλ; Η άμυνα της Μπαρτσελόνα, πάντοτε για το επίπεδό της, ήταν κάκιστη. Το ίδιο και η κυκλοφορία της μπάλας. Πού ήταν τα κάθετα σπριντ; Πού ήταν οι κάθετες πάσες; Και για μία ακόμα φορά είδαμε μια ομάδα, την Ρεάλ, να έχει την πρωτοβουλία, αλλά να μην έχει κατοχή. Εντυπωσιακό.

Υ.Γ.3 Μην περιμένετε να γράψω άρθρο για τον Άρη. Μου αρέσει να γράφω για ομάδες, όχι μπουρδέλα.

Υ.Γ.4 Πάμε δυνατά. Πολύ δυνατά! Πάρα πολύ δυνατά!

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Πρώην και νυν

Την είδαμε την πρώην αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού στο παιχνίδι με την Μπάγερν. Δικαιώθηκαν όλοι όσοι έλεγαν ότι όταν έρθουν τα δύσκολα παιχνίδια, θα κλάψουνε μανούλες. Και, όντως, έκλαψαν. Μπορούσε ο Χολέμπας, ο οποίος αντικατέστησε τον (ανεπαρκή) Κόουλ στο ημίχρονο, να μαρκάρει τον Ρόμπεν; Σαν να βλέπω τον Βαγκέλι με τον Ριμπερί, στο Μπάγερν - Άρης, ή τον Φύσσα με τον Χοακίν, στο Euro 2004. Νταξ, το παραδέχομαι, ήμουν υπερβολικά υπερβολικός. Ο Μανωλάς στο κέντρο της άμυνας έπαιζε άμυνα; Όχι, και είμαι απόλυτος σε αυτό. Με τα χέρια έπαιζε. Τη μία φορά κρατούσε τον αντίπαλο από τη φανέλα, τη δεύτερη έκανε τάκλιν με τεντωμένα χέρια εντός περιοχής, λες και ήταν Playmobil σε ανάταση, και την τρίτη σήκωνε το χέρι για οφσάιντ, με τη διαφορά ότι αδυνατούσε να παίξει το τεχνητό οφσάιντ. Παράξενο, όμως: στην Ελλάδα ούτε έκανε πέναλτι μήτε έπαιρνε κάρτες. Γιατί απέκτησε τόσο κακές συνήθειες στην Ρόμα; Αίνιγμα για δυνατούς λύτες.  Κι ο Τοροσίδης; Απλή αναφορά στο φύλλο αγώνος. Σαν να ήπιε το φίλτρο της εξαφάνισης. Σαν να ήταν φοβισμένο γατάκι. Έπαιρνε καμιά πασούλα και ξεφορτωνόταν την μπάλα λες και ήταν βόμβα. Τι απέγινε ο φλύαρος και αποφασιστικός Τοροσίδης της Εθνικής Ελλάδος;


Κάπως έτσι, λοιπόν, ο λογαριασμός για την Ρόμα σταμάτησε στα εφτά (7) τεμάχια. Δεν ευθύνονται, βέβαια, αποκλειστικά οι προαναφερόμενοι. Όχι, βέβαια. Φταίει κι ο προπονητής, ο οποίος άφησε την ομάδα γυμνή στη μεσαία γραμμή, με τον Ντε Ρόσι να παίζει πέτρα-μολύβι-ψαλίδι-χαρτί για να αποφασίσει ποιον θα πρωτομαρκάρει, έχοντας στο μυαλό του να παίξει κάτι σαν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ο Γκαρσία, επομένως, ανέλαβε μη υπολογισμένα ρίσκα και ιδού το αποτέλεσμα: οι παίχτες του Γκουαρντιόλα λεηλάτησαν την Ρώμη σε, μόλις, 35 λεπτά και επέφεραν πανικό στον ευπαθή Ντε Σάνκτις. Το ομολόγησε, εξάλλου, κι ο ίδιος ο προπονητής της Ρόμα. Πήρε την ευθύνη πάνω του. Δεν φανέρωσε συμπεριφορά Αναστασίου. Ότι φταίνε, τάχα μου, οι διαιτητές, οι αρμόδιοι, το αντιποδόσφαιρο του αντιπάλου και/ή οι παίχτες του -αλλά ποτέ ο ίδιος. Η Μπάγερν Μονάχου, πάντως, κάνει επίδειξη δύναμης και σκορπάει τον τρόμο. Τελικά, η απορία λύθηκε: αυτοί πλήρωσαν, εμείς μάθαμε.

Αυτά, όμως, αφορούν το Ρόμα - Μπάγερν, με την πρώην αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού, απέναντι σε έναν ρομποτικό αντίπαλο, να μην μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Εντούτοις, η νυν αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού τα πήγε αρκετά καλά. Μέχρι κι ο Μποτία, ο Κοστάντσο της άμυνας, όταν αμύνεται σε λίγα τετραγωνικά, είναι πιο αποτελεσματικός. Όταν, δηλαδή, έχει τον αντίπαλο από κοντά και, κυρίως, όταν δέχεται βοήθειες από τη μεσαία γραμμή -αν κι ο Αμπιντάλ, για ακόμα ένα ματς, φάνηκε άτολμος και τακτικά μπερδεμένος. Με ενισχυμένο, λοιπόν, κέντρο, τον Κασάμι και τον Μανιάτη να μετατρέπονται σε εσωτερικά χαφ, τον Μαζουακού να πονοκεφαλιάζει τον Λιχτστάινερ και τον Ογκμπόνα που έσπευδε για βοήθεια, και τον Τσόρι να κρατάει με επιτυχία την μπάλα και τον ρυθμό στα πόδια του, ο Ολυμπιακός εκμεταλλεύτηκε πλήρως την νωθρή παρουσία των Βιδάλ, Πογκμπά και, κυρίως, Πίρλο, και  πήρε τα ηνία στο σκορ (κλισέ). Έστω κι αν ο Κασάμι στη φάση του γκολ έχει ελεύθερη πάσα στον Τσόρι, αλλά προτιμά να τελειώσει μόνος του την φάση. Το παιχνίδι, όμως, χωρίζεται σε δύο μέρη. Από το ξεκίνημα μέχρι το 70' λεπτό, είχαμε, σε γενικές γραμμές, την εικόνα που περιγράφω παραπάνω: καλή κυκλοφορία, γρήγορες επιστροφές, σχετικά μεγάλο πλάτος και στήριξη της αμυντικής γραμμής με αλληλοκαλύψεις. Έπειτα, ο Ολυμπιακός, συρρικνώνοντας αρκετά τις γραμμές του, υποχώρησε βιαστικά -με εντολή Μίτσελ;- τουλάχιστον δώδεκα μέτρα και η Γιουβέντους, αφού δεν μπόρεσε να χτυπήσει το παιχνίδι «αλά ιταλικά», βρήκε την ευκαιρία να πιέσει τους γηπεδούχους και να αναγκάσει τον Ρομπέρτο (φώτο) να δείξει από τι είδους πάστα είναι φτιαγμένος. Και δεν μιλάμε για αποκρούσεις του κώλου. Για επεμβάσεις, δηλαδή, που η μπάλα πάει πάνω στον τερματοφύλακα κι ο σπίκερ ουρλιάζει «καταπληκτική επέμβαση». Όχι, βέβαια. Ο Ισπανός λόκαρε, ορμούσε πάνω στην μπάλα και αποσοβούσε την ισοφάριση που τόσο πεισματικά επιζητούσαν οι Ιταλοί. Η πίεση της Γιουβέντους, πάντως, φανέρωσε για πολλοστή φορά έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των δυο σέντερ μπακ και του Ρομπέρτο, κούραση και χαμένες μονομαχίες, ενώ φάνηκε να υπάρχει και πρόβλημα με τη διαχείριση της αδύνατης πλευράς. Μολαταύτα, με τον Ρομπέρτο να εμπνέει σιγουριά, η ομάδα έδειξε να ανταποκρίνεται μάλλον ικανοποιητικά χωρίς την μπάλα.

Βοήθησε ο Μίτσελ από τον πάγκο; Όχι και πολύ. Δεν χρειάστηκε, επί της ουσίας, να επέμβει: η ροή του παιχνιδιού τον βοήθησε ιδιαίτερα. Έστησε άριστα την ομάδα, με ορθή διάταξη, κάτι που το κάνει με επιτυχία όταν πρέπει να περιμένει τον αντίπαλο, και προέβη σε λογικές αλλαγές- μακάρι να μπορούσε να προβλέψει και τα ατομικά λάθη. Μου έκανε εντύπωση, πάντως, η εμφάνιση ορισμένων παιχτών. Δεν αναφέρομαι στον Μήτρογλου, τον οποίο είδα σε ένα σπριντ και τον λυπήθηκα, αλλά σε εκείνους της Γιουβέντους. Καημένε, Αλέγκρι! Για να μην μακρηγορώ, ο μόνος που έδειξε διάθεση ήταν ο Μοράτα και, με επιείκεια, τα τρία σέντερ μπακ. Τι θα μπορούσε, άραγε, να κάνει ο προπονητής της Γιουβέντους; Να ρισκάρει λίγο περισσότερο. Να έδινε εντολή στους Λιχτστάινερ και Ασαμόα να παίρνουν μέτρα στον ασβέστη και να μην ξεκινούσε ο Πίρλο, αλλά ο Μαρκίζιο, δίνοντας εντολή στον Τέβεζ να οπισθοχωρεί για να τραβάει το αντίπαλο μπακ εκτός περιοχής. Με αυτόν τον τρόπο, θα υπήρχαν τρεις παίχτες (Πογκμπά, Βιδάλ, Μαρκίζιο), με διαφορετικό είδος finishing ο καθένας, που θα ερχόντουσαν από πίσω και θα πατούσαν περιοχή, εκμεταλλευόμενοι τους κενούς χώρους. Απαραίτητος σε μια τέτοια κατάσταση θα ήταν ο Γιορέντε, παίζοντας σαν target man, με τον οποίο είμαι σίγουρος ότι η άμυνα του Ολυμπιακού θα συναντούσε περισσότερα προβλήματα. Ο Αλέγκρι, όντως, προσπάθησε να τροποποιήσει την εις βάρος του κατάσταση: ανέβασε την άμυνα στη σέντρα και άλλαξε το σύστημα, από 3-5-2 σε 4-3-3, κάτι το οποίο παραδόξως του έδωσε μεγαλύτερο πλάτος. Επίσης, έδωσε εντολή στον Τέβεζ να βγαίνει εκτός περιοχής, έπαιξε από τα άκρα -κυρίως από αριστερά-, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις αμυντικές αδυναμίες των ακραίων μπακ του Ολυμπιακού, αλλά, εν τέλει, δεν εμπιστεύτηκε τον Γιορέντε, δεν υπολόγισε την ικανότητα του Ρομπέρτο και, ως εκ τούτου, δεν κατάφερε, αν και θα μπορούσε, να εξαργυρώσει με ένα γκολ την αδιαμφισβήτητη υπεροχή που είχε στο τελευταίο 20λεπτό.

Υ.Γ.1 Οι παλαίμαχοι πάνε στην Ινδία να παίξουν τόπι. Ο Νίνης τι περιμένει;

Υ.Γ.2 Είχαμε βροχή από γκολ. Αναστέναξαν τα δίχτυα. Και βγήκαν ορισμένοι να παραπονεθούν για τις ομάδες που δεν έδειξαν «σεβασμό» στους αντιπάλους και τους διέσυραν. Μια χαρά σεβασμό έδειξαν. Και η Μπάγερν, και η Τσέλσι, και η Σαχτάρ, και η Ατλέτικο. Τι να έκαναν, δηλαδή; Να έβαζαν δυο γκολ και να παίζανε πασούλες στη μεσαία γραμμή, κοροϊδεύοντας το κοινό και τον αντίπαλο; Τον σεβασμό τον επιδεικνύεις όταν παίζεις ποδόσφαιρο. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Μια χαρά, επομένως, τα είπε ο Μουρίνιο.

Υ.Γ.3 Θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι ορισμένα άτομα με τα οποία μεγαλώσαμε μαζί και γνωρίζω από την 1η Δημοτικού, έχουν ξεχάσει να ωριμάσουν· θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι, προϊόντος χρόνου, αυτά που μας χωρίζουν είναι απείρως περισσότερα από αυτά που κάποτε μας ένωναν.

Υ.Γ.4 Πειράζει που θεωρώ ότι η διασκευή είναι καλύτερη από την αυθεντική έκδοση;


Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Οι ερασιτέχνες, ο «μακαρονάς» και το γκάλοπ

Οι Έλληνες έχουν έμφυτο το μικρόβιο της πολιτικής. Μπορούν να κριτικάρουν, να σκανάρουν τα λάθη, να δηλώσουν τι θα έκαναν αν ήταν στη θέση των πολιτικών. Και το κάνουν με μεγάλη ευκολία. Με άνεση. Και με μηδενική διάθεση αυτοκριτικής. Σαν ένα γείτονα που ψηφίζει εδώ και σαράντα χρόνια το ίδιο κόμμα, και κάθε φορά, ειδικά μετά από εκλογές, εκτοξεύει μπαράζ ύβρεων για αυτούς που ο ίδιος ψήφισε. Παράνοια; Εξαιρετικά πιθανό. Το σίγουρο είναι ότι αν με κάποιο μαγικό τρόπο κοιμηθούν ψηφοφόροι και ξυπνήσουν πολιτικοί, ένας Ζλάταν ξέρει τι αίσχη θα διαπράξουν. Οι Έλληνες, επίσης, είναι γιατροί. Γνωρίζουν το αντίδοτο για κάθε δηλητήριο, την ίαση για κάθε ασθένεια, την θεραπεία για κάθε αρρώστια. Η διαφορά με τους original γιατρούς είναι ότι δεν έχουν το δικαίωμα να συνταγογραφήσουν αντιβιώσεις και φάρμακα. Ίσως επειδή δεν ξέρουν/μπορούν να αντιγράψουν τα γράμματα των γιατρών, τα οποία κατά ένα διαβολικό τρόπο αντιλαμβάνονται μόνο οι φαρμακοποιοί. Η Ελλάδα, πάντως, ακόμα και έτσι, παραμένει πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε κατανάλωση αντιβιοτικών και φαρμάκων. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως. Οι Έλληνες εσχάτως έγιναν και αρχαιολόγοι. Για παράδειγμα, γνωρίζουν την ταυτότητα του νεκρού στον τάφο της Αμφίπολης. Γνωρίζουν που είναι θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος. Το παράδοξο της εν λόγω «δεξιότητας» είναι ότι οι πολίτες αυτού του τόπου αγνοούν συνειδητά (την) Ιστορία. Θα μπορούσα να αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτό το ζήτημα, αλλά κάτι τέτοιο υπερβαίνει τον σκοπό του παρόντος άρθρου. 


Επομένως, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση το ότι ο Έλληνας κρύβει μέσα του έναν σπουδαίο προπονητή, εφάμιλλο του Ρίνους Μίχελς, του Μπράιαν Κλαφ, του Τζιοβάνι Τραπατόνι και του Ότμαρ Χίτσφελντ -ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Με την άγνοια του, εντούτοις, όπως έχω γράψει σε ένα κολοσσιαίο άρθρο, να δηλώνει παρούσα σε κάθε πτυχή της κριτικής του. Αυτό, όμως, δεν τον εμποδίζει να συνεχίζει αγέρωχος. Με πείσμα. Επιμονή. Το σύνθημα, φυσικά, το δίνουν οι δημοσιογράφοι. Με τους περισσότερους εξ αυτών να δημιουργούν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι ο Ρανιέρι δεν προλαβαίνει την παρέλαση, είναι άχρηστος, ποδοσφαιρική απάτη και «μακαρονάς». Και το ευεπηρέαστο κοινό, εν πολλοίς ημιμαθές, να αφουγκράζεται τέτοιες απόψεις. Ποιο κίνητρο, άραγε, κρύβεται πίσω από την ανελέητη κριτική των δημοσιογράφων; Το αγωνιστικό; Σας παρακαλώ. Ας είμαστε σοβαροί. Δεν θέλω κουταμάρες. Η αντιφατική συμπεριφορά των δημοσιογράφων απέναντι σε Ρεχάγκελ και Σάντος ρίχνει άπλετο φως στην υπόθεση. Η προσπάθεια, λοιπόν, είναι συντονισμένη, γίνεται συνειδητά και το όλο εγχείρημα έχει υποστεί σοβαρή προεργασία. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν ο Ρανιέρι θα έχει την χαρά να κατακτήσει ένα Euro, όπως ο Όθωνας, μπας και καταφέρει να κερδίσει λίγο χρόνο. Η κριτική, πάλι, που ασκείται εκ μέρους του κοινού απορρέει από το δημιουργηθέν κλίμα των δημοσιογράφων και βασίζεται σε οπαδικά κριτήρια, στον «φόβο» που εκπέμπει η πρόσληψη ενός νέου προπονητή και στην εγγενή τάση του Έλληνα να νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα καλύτερα από τον άμεσα υπεύθυνο/επαγγελματία.

Το ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι το πόσο εύκολα αλλάζουν οι πυλώνες της κριτικής. Για παράδειγμα, το κοινό δηλώνει ότι πρέπει να παίζει ο τάδε παίχτης. Μόλις, όμως, ο παίχτης ξεκινήσει στην αρχική εντεκάδα, αρχίζει το κράξιμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Αθανασιάδη. Ή το κοινό, νομίζοντας ότι η Εθνική διαθέτει στις τάξεις της τους κλώνους του Όβερμαρς, του Ζινολά, του Ραΐ (φώτο), του Ντε Λα Πένια και του Μπατιστούτα, θέλει να δει την ομάδα να παίζει επιθετικά. Κι όταν η ομάδα παίξει επιθετικά, αρχίζει το κράξιμο. Μόλις, δηλαδή, ικανοποιηθεί ένα λαϊκό αίτημα, αρχίζει ατέρμονη γκρίνια και, κατόπιν, βάζουμε πλώρη για το επόμενο. Με τη λίστα να είναι ατελείωτη. Ακόμα και άψογος να είναι ο άλλος, αν υπάρχει η διάθεση για κακοπροαίρετη κριτική, όλο και κάποιος λόγος θα βρεθεί. Με άλλα λόγια, υπάρχει άφθονη υπομονή και ακόρεστη όρεξη για κράξιμο, αλλά τεράστια ανυπομονησία και ανεξήγητη βιασύνη για τη δημιουργία μιας διάδοχης κατάστασης. Σε σημείο απόλυτου παραλογισμού και αηδίας. Πώς έχουμε, λοιπόν, την απαίτηση να πετύχει ο Ρανιέρι κι ο κάθε Ρανιέρι; Βάζοντας τρικλοποδιές;

Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι στο συγκεκριμένο σημείο θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικά από την αποκρυπτογράφηση της τακτικής του αγώνα με την Φιλανδία. Υπόσχομαι, πάντως, ότι την Τετάρτη θα προσπαθήσω να αναφερθώ στα της τακτικής, συμπεριλαμβάνοντας το παιχνίδι με τους Φινλανδούς. Όσο για το ματς με την Ιρλανδία, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ας βάλει η Ε.Π.Ο. στην επίσημη ιστοσελίδα της ένα γκάλοπ σχετικά με το ποια θα είναι η αποστολή, ποιοι παίχτες πρέπει να ξεκινήσουν βασικοί, ποια τακτική θα ακολουθήσουμε και ποιοι θα αντικατασταθούν. Και κάθε φορά, βάσει κλήρωσης, θα επιλέγεται ένας άτυχος για να κάθεται στον πάγκο της Εθνικής. Γιατί άτυχος; Για να εξακριβώσει ιδίοις όμμασι πως είναι να σε αντιμετωπίζει κάποιος αδαής με τα ίδια σου τα όπλα.

Υ.Γ.1 Πήγα να διορθώσω ένα λαθάκι σε μια παλιά ανάρτηση, αλλά ο blogger είχε άλλη άποψη. Το αποτέλεσμα; Χάθηκε το περιεχόμενο της ανάρτησης. Και τι ανάρτηση; Αφιερωμένη στον τετραπέρατο Μισούνοφ! Τα σχόλια, πάντως, διασώθηκαν. Λευτεριά στον Μισούνοφ!

Υ.Γ.2 Έχω δηλώσει ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των γυναικών δεν ψάχνει για άντρα, αλλά για μουνοείλωτα. Για κάποιον λακαμά που της κάνει όλα τα χατίρια. Έχω δηλώσει, επίσης, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών είναι παρανοϊκές. Επειδή είχα μια πρόσφατη διαφωνία για το ποιες γυναίκες, εν τέλει, είναι παρανοϊκές, οφείλω να πω ότι αυτά δεν ισχύουν μόνο για τις όμορφες -ή για αυτές που νομίζουν ότι είναι όμορφες-, αλλά και (για) τις άσχημες.

Υ.Γ.3 Παίζω τακτικά μουντιαλίτο (5x5, 6x6 και 8x8). Και απεχθάνομαι δύο είδη παιχτών. Αυτούς που, επειδή ξέρουν να κάνουν ένα τσαλιμάκι, έχουν την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζουν ποδόσφαιρο κι αυτούς που, ενώ σε μαρκάρουν σκληρά, ενίοτε και αντιαθλητικά ή ύπουλα, κλαίνε σαν μικρά παιδιά, σαν λολίτες, όταν πας να τους παίξεις κι εσύ σκληρά.

Υ.Γ.4 Από τρεις επιλογές επικράτησε η παρακάτω!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...