Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Χωρίς τίτλο

Τον τελευταίο καιρό με ταλανίζει ένα προσωπικό πρόβλημα. Οι διακοπές σε Κεφαλλονιά και Χαλκιδική ακυρώθηκαν, αλλά αυτό είναι το ελάχιστο. Έχασα πολλά περισσότερα από τις διακοπές. Η διάθεσή μου δεν βρίσκεται στο καλύτερό της σημείο και επειδή τον τελευταίο καιρό δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ με τα πάσης φύσεως αθλητικά δρώμενα αποφάσισα ότι το blog θα παραμείνει ανενεργό για αόριστο χρονικό διάστημα. Απλά σας ενημερώνω για να μην αναρωτιέστε που εξαφανίστηκε ο Κάνθαρος και σας ευχαριστώ για τα e-mail που έλαβα. Να είστε όλοι καλά!

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Δεν παίζει μπάλα ο Κούπερ

Σε κάθε νέα προετοιμασία ακούω και διαβάζω τις ίδιες κλισέ δηλώσεις. Ομολογώ ότι βαρέθηκα. Η φετινή προετοιμασία όμως ίσως έχει δόση αλήθειας αυτών που δηλώνουν οι ποδοσφαιριστές. Διότι, ως γνωστόν, στον πάγκο βρίσκεται ο Έκτωρ Ραούλ Κούπερ. Ωστόσο, όπως διαχειριζόμαστε την υφιστάμενη κατάσταση είναι πιθανό να μας γυρίσει μπούμερανγκ. Η απαισιοδοξία μου πηγάζει από το γεγονός ότι πάμε να τα φορτώσουμε όλα στον ΕΡΚ. Σίγουρα φέρει ευθύνη για το πως θα παρουσιαστούμε την νέα χρονιά, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο ΕΡΚ δεν είναι ο Άρης. Συμπεριλαμβάνεται στο πακέτο μαζί με τους παίχτες, την διοίκηση και φυσικά τους οπαδούς. Θα πάει η ομάδα καλά; Ο Κούπερ θα είναι γίγαντας, μαχητής, τεράστιος. Δεν θα πάμε καλά; Ο Κούπερ θα είναι άμπαλος, άσχετος και λίγος.

Με το πέρας των play off είχα γράψει ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι να αφήσουμε την ομάδα στην ησυχία της. Τελικώς βλέπω ότι γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Κάθε ρεπορτάζ του Άρη αναφέρει το όνομα του Κούπερ τουλάχιστον 3957 φορές. Διθυραμβικά άρθρα και σχόλια για τον προπονητή της ομάδας που αυτόματα δημιουργούν υπερβολικές προσδοκίες. Προσωπικά προσπαθώ να μένω προσγειωμένος και να κρατώ μικρό καλάθι. Τι είναι αυτό που δημιούργησε τις υπερβολικές προσδοκίες για την επερχόμενη σεζόν; Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα τι είναι αυτό που δημιουργεί κάθε χρονιά τις υπερβολικές προσδοκίες; Οι μεταγραφικές κινήσεις; Οι δηλώσεις του Κόντη; Η μέτρια κατάσταση παντός επιπέδου των υπολοίπων ομάδων;

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω. Αυτό όμως που καταλαβαίνω απόλυτα είναι ότι για μια ακόμη φορά υπογράψαμε μια ντουζίνα παίχτες. Κυριολεκτικά μια ντουζίνα παίχτες. Πάλι καλά που δεν επαληθεύτηκαν αυτοί που διατυμπάνιζαν για ξηλώματα με τις inside info. Ε ρε ξύλο που θέλουμε. Ας αλλάξουμε μυαλά όσο είναι ακόμα νωρίς, διότι δεν μας βλέπω καλά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά σε δώδεκα μέρες παίζουμε στον τρίτο προκριματικό γύρο με την πολωνική Γιαγκελόνια και το φάντασμα της Κοπρίβνιτσα εξακολουθεί να πλανάται. Πάλι καλά που τα φιλικά που παίξαμε είναι με δυνατές ομάδες κι όχι με καφενεία. Ποτέ δεν είχα σε εκτίμηση τους αγώνες προετοιμασίας για να βγάλω αγωνιστικά συμπεράσματα. Ας παίξουμε με σοβαρή ομάδα κι ας χάσουμε 10-0. Το θεωρώ προτιμότερο από το να κερδίζουμε σαπάκια και να χαιρόμαστε μόνοι μας. Μάλιστα τολμώ να πω ότι γουστάρω που χάνουμε, διότι έτσι φανερώνονται οι όποιες αδυναμίες μας. Κι όσο πιο νωρίς εντοπιστούν, τόσο πιο γρήγορα θα διορθωθούν.

Μακάρι η χρονιά να ξεκινήσει και να τελειώσει όπως την φαντάζομαι. Να σταθεροποιήσουμε την αγωνιστική μας ταυτότητα και να προσθέσουμε στο παιχνίδι μας δύναμη, ύψος, πείσμα, αδιάκοπο πρέσινγκ και ταχύτητα στο μυαλό. Το 4-4-1-1 που παίζουμε απαιτεί πνευμόνια και πολύ δουλειά, προκειμένου να βγαίνουν στο γήπεδο οι αυτοματισμοί. Γιατί παίζουμε 4-4-1-1; Διότι τα αμυντικά χαφ δεν μπορούν να σπρώξουν την μπάλα μπροστά, παίζοντας παράλληλα τον διττό ρόλο του αμυντικού και του επιθετικού χαφ. Επομένως, ο Κόκε τραβιέται πιο πίσω για να τροφοδοτήσει τον μοναδικό προωθημένο, ο οποίος πρέπει να βρίσκεται εντός περιοχής, διότι εκτός αυτής είναι πρακτικά άχρηστος, ειδικά από την στιγμή που τα εξτρέμ δεν είναι κλώνοι του Όβερμαρς. Ο Κόκε όμως βγαίνοντας εκτός περιοχής τραβάει αντίπαλο αμυντικό, ανακατατεύει την αμυντική διάταξη του αντιπάλου και τα ακυρώνει όλα κάνoντας τι; Βγάζοντας σεντρούλες. Θέλω να δω τον Κόκε να κάνει μπούκες. Θέλω να δω τα εξτρέμ να κάνουν μπούκες. Θέλω να δω τα χαφ να κάνουν μπούκες. Μπορώ; Και επιτέλους θέλω να δω σουτ. Δεν είναι κοτρόνα η μπάλα. Αέρα έχει μέσα.

Νομίζω πάντως ότι κουτσά στραβά θα τα βολέψουμε στην επίθεση, αρκεί αυτός ο Ρουίζ που πήραμε να αποβεί άξιος αντικαταστάτης του γκολτζή Κάμπορα. Το αίνιγμα για μένα είναι η άμυνα. Μπορεί να έφυγε ο - δωδέκατος παίχτης των αντιπάλων - Αράνο, αλλά έφυγε κι ο - σχετικά γρήγορος - Νασούτι που μαζί με τον μυαλωμένο Γκιάρο είχαν σχηματίσει καλό δίδυμο. Ο Οριόλ φαίνεται να είναι βαρύ κορμί κι ο Λαζαρίδης δεν ξέρω άμα μπορεί να σηκώσει το βάρος του βασικού. Φοβάμαι μην την πάθουμε όπως τότε που είχαμε το αργό δίδυμο Γκιάρο - Λέμπο. Αν μπορούμε να πάρουμε τον Νασούτι την χειμερινή μεταγραφική περίοδο ας προσπαθήσουμε να τον κλείσουμε. Επιπλέον, απαιτείται συνεχής αλληλοκάλυψη και γρήγορες επιστροφές, διότι τα κενά που αφήνει το σύστημα ανάμεσα στις γραμμές είναι αρκετά μεγάλα, όπου έχουμε ουσιαστικά μόνο δυο παίχτες για να τα καλύψουν.

Μακάρι στα προκριματικά να δούμε κάποια από τα στοιχεία που ανέφερα και ας ελπίσουμε ότι δεν θα κάψουμε τον προπονητή μας. Ας αφήσουμε την ομάδα να δουλέψει και για μια φορά στην οπαδική μας καριέρα ας έχουμε υπομονή και πίστη. Δεν χρειάζεται να (εφευ)βρίσκουμε συνεχώς λόγους για γκρίνια. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά και θα καταφέρουμε να μπούμε στους ομίλους.

Και περνάμε στον Κωνσταντόπουλο. Μέχρι πρότινος βλέπαμε ανθρώπους από τον χώρο του αθλητισμού να πολιτεύονται. Πλέον, βλέπουμε ανθρώπους από την πολιτική σκηνή να δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στο ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω αν η κίνηση του ραλίστα θα αποβεί καλή ή κακή, αλλά σίγουρα το να την αποδεχτούν οι φίλοι της ομάδας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο. Κι αυτό είναι το χειρότερο, διότι τα αιχμηρά βέλη που θα δεχτεί μάλλον θα προέρχονται από το εγχώριο στρατόπεδο. Το θέμα είναι πόσο μπάλα γνωρίζει ο δικηγόρος και πόσο γρήγορα θα αντιληφθεί την δυσκολία της κατάστασης. Βασικά το πόσο μπάλα γνωρίζει δεν παίζει ρόλο. Ήξερε μπάλα ο Φιλιππίδης, ο Μήτσου (νηστεροφονιάς) κι ο Πατέρας; Δεν νομίζω. Πάντως, αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δω τον νέο Πρόεδρο σε δράση. Το ερώτημα μου όμως είναι το εξής: Γιατί ο Π.Α.Ο. πήρε δάνειο πέντε εκατομυρίων ευρώ και γιατί λέγεται ότι θα ξαναπάρει;

Υ.Γ.1 Να πω και δυο λόγια για τα ΚΤΕΛ. Πήγα για μπάνιο στην Χαλκίδα και είπα να μην πάω με το αμάξι. Επέλεξα τα ΚΤΕΛ και το μετάνιωσα σαν δολοφόνος. Το κτίριο που στεγάζονται τα εκδοτήρια και ο χώρος αναμονής δεν έχει τοίχους. Καλά διαβάσατε. Δεν έχει τοίχους. Αντί για τοίχους έχει αγροτικό νάυλον. Και φυσικά δεν υπάρχουν τουαλέτες και κυλικείο. Τα τσαντήρια των τσιγγάνων σε καλύτερη κατάσταση βρίσκονται. Η πλάκα είναι ότι στο γυρισμό προς Αθήνα, ενώ ο εκδότης εισιτηρίων μας έκοψε κανονικά εισιτήρια, μόλις ανεβήκαμε στο λεωφορείο δεν είχε θέσεις με αποτέλεσμα ο Κάνθαρος να τη βγάλει για 20 λεπτά όρθιος. Σε ερώτηση προς τον ελεγκτή του λεωφορείου γιατί δεν έχει θέσεις και αν υπάρχει ηλεκτρονικό σύστημα για τα εισιτήρια μου έδωσε την πολύ απλή απάντηση ότι το λεωφορείο είναι διερχόμενο. Ε και; Δεν πάει να έρχεται κι από τις Σάπες Ροδόπης. Το θέμα είναι ότι ουσιαστική απάντηση δεν πήρα. Αρχίζω και αναρωτιέμαι μήπως τελικά εγώ είμαι ο περίεργος. Καταραμένο μονοπώλιο.

Υ.Γ.2 Ευτυχώς ο Ολυμπιακός κέρδισε στην Αλβανία. Δεν είχα καμιά όρεξη να διαβάζω για τους ''ήρωες'' της Μπέσα που κατατρόπωσαν τον Γολιάθ της Ελλάδας. Όσο για τις μεταγραφικές κινήσεις το γεγονός ότι κάθε μέρα κυνηγάει και νέο όνομα μου δείχνει ότι πάει για ότι κάτσει.

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Οι ''επιτυχόντες''








Υ.Γ.1 Επειδή ο Ντιεγκίτο είναι μεγάλη μούρη υπάρχει μπόνους φωτογραφία ειδικά για την περίσταση. Η φωτογραφία είναι μια ευγενική χορηγία του γρανιτένιου Κουκά.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Βουβουζέλα και μετριότητα

Σκεφτόμουν τι μου έμεινε από το μέτριο μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Σίγουρα όχι το ίδιο το μουντιάλ, ούτε οι ομάδες που έλαβαν μέρος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Πρώτο και καλύτερο, λοιπόν, αυτές οι καταραμένες βουβουζέλες. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μόδα θα μείνει στη Ν. Αφρική και δεν θα έρθει εις τας Ευρώπας. Αδυνατώ να φανταστώ - έστω και για πλάκα - δυνατές έδρες να μεταμορφώνονται σε βουβουζελογήπεδα. Κάτι τέτοιο θα σημάνει την αρχή του τέλους για τις ομάδες που έχουν καυτές έδρες.

Όπως τέλος φαίνεται να μπαίνει και στα επιθετικά συστήματα. Όλες μα όλες οι Εθνικές πόνταραν στα στημένα. Ειδικά, αυτές που δεν διαθέτουν δημιουργικούς παίχτες στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στα στημένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Εθνική μας ομάδα. Η καραγκουνιάδα έχει μετατραπεί σε επιδημία. Ο καθείς πέφτει κάτω σαν βετεράνος του Βιετνάμ μπας και πάρει κανά φάουλ λίγο έξω από την περιοχή ή κανά πέναλτυ. Θα μου πεις τι περίμενες ρε μάγκα; Οι παίχτες που μπορούν να δημιουργήσουν είναι λίγοι, τα πνευμόνια έχουν μπουκώσει και οι προπονητές πετάνε αετό. Οι παίχτες ''ορχήστρες'' έχουν τελειώσει προ πολλού. Αν δεν γίνεται ομαδική δουλειά δεν προχωράς στη διοργάνωση. Νόμιζε ο Μαραντόνα ότι ο Μέσι θα πάρει από το χεράκι αυτό το πράγμα που λέγεται Αργεντινή μέχρι τον τελικό. Ή μήπως περίμενε ο Κεϊρόζ ότι ο - βάφω νύχια και βγάζω φρύδια - Κριστιάνο θα σπρώξει την Πορτογαλία μπροστά; Και μιας που αναφέρθηκα σε αυτούς τους δυο αν θέλουν να γίνουν ποδοσφαιρικά αθάνατοι μόνο από τέτοιου είδους διοργανώσεις μπορούν. Τα υπόλοιπα είναι παροδικά.

Έκπληξη μου προξένησε το γεγονός ότι μολονότι σε αυτό το μουντιάλ έλαβαν μέρος σπουδαία ονόματα της προπονητικής ελάχιστοι κατάφεραν να δικαιώσουν την φήμη τους. Κακή επικοινωνιακή πολιτική, λάθος τακτικές, άστοχες και καθυστερημένες αλλαγές. Και να δεχτώ ότι ο Καπέλο και ο Λίπι έχουν παρουσιάσει έργο στην καριέρα τους. Ο Ντιέγκο ή ο Ντομενέκ τι έχουν να μας επιδείξουν; Αστρολογίες, μπαρούφες και αλαζονεία ίσως. Υπήρχαν όμως και εκλάμψεις.

Από κει και πέρα βαρέθηκα να ακούω από δημοσιογράφους, εκφωνητές, αρθρογράφους, σιδεράδες, μηχανικούς αεροσκαφών, χασάπηδες και βοθρατσήδες για την Jabulani. Ρε λακαμάδες εμείς παίζαμε τόπι με κουτάκια αναψυκτικών και ρολό εφημερίδων και εσείς έχετε κάτι στρογγυλό με αέρα να κλωτσάτε και φωνάζετε; Προσωπικά έχω παίξει μπάλα με οτιδήποτε μπορώ να κλωτσήσω και το να ακούω επαγγελματίες ποδοσφαιριστές να κλαίγονται για την μπάλα μου φαίνεται τραγικό. Βγες και πες ότι είσαι άσχετος. Βγες και πες ότι είσαι μανταλάκιας. Βγες και πες ότι αδυνατείς να κάνεις κοντρόλ. Μην μου κατηγορείς την μπάλα. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι πολύ απλά οι τερματοφύλακες ήταν κάτω του μετρίου. Βαζελίνη στα χέρια, κακές εκτιμήσεις και το χειρότερο όλων κακές τοποθετήσεις. Το βασικό για έναν τερματοφύλακα είναι να ξέρει πως να τοποθετήσει το κορμί του στην εκάστοτε φάση, ειδάλλως αντίο ζωή. Ή μήπως φταίει η μπάλα που ο Γκόμεζ της Γερμανίας δεν ξέρει να κάνει κοντρόλ;

Και για να κλείσω το θέμα Jabulani, το μόνο κακό που πρόσφερε αυτή η μπάλα είναι ότι έδωσε άλλοθι σε πολλούς για να κλαίνε. Σε άλλους όμως έδωσε το δικαίωμα να αμφισβητήσουν το χέρι του Θεού. Λουίς Φαμπιάνο και Λουίς Σουάρες με την βοήθεια των άνω άκρων τους βοήθησαν τις ομάδες τους και ανάγκασαν τον Ντιεγκίτο να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Α ρε Ντιέγκο σε αυτά είσαι μανούλα, από προπονητική όμως άστα. Μια σχολή μόνος σου είσαι που διδάσκει πως να παίζετε με τέσσσερα σέντερ μπακ στην ευθεία. Εσύ κι ο Κίκε Ερνάντεθ.

Εν κατακλείδι, σε αυτήν την διοργάνωση διαπίστωσα ότι η ποδοσφαιρική πραγματικότητα υποδηλώνει ότι δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια. Όλα είναι δύσκολα και αμφίρροπα κι αν το παίξεις αλαζόνας και υπερόπτης θα το πληρώσεις και δεν θα ξέρεις από που σου ήρθε. Κερδισμένος είναι αυτός που θα έχει δουλέψει πάνω στην τακτική και στην ομαδικότητα και όπως έχω γράψει σε παλαιότερο άρθρο οι παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου περνάνε κάμψη. Θα έρθει η ώρα που ομάδες όπως Γκάνα, Η.Π.Α., Ιαπωνία, Ακτή Ελεφαντοστού θα κάνουν το μπαμ. Προς το παρόν όμως το ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου εξακολουθεί να παίζεται από ευρωπαϊκές Εθνικές.

Υ.Γ.1 Με το πέρας του Μουντιάλ προσγειωνόμαστε στην ελληνική πραγματικότητα, όπου έχουμε αρκετό μαμ. Το πρώτο άρθρο (που θα γράψω μόλις βρω χρόνο) θα αφορά την ποδοσφαιρική αρρώστια.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Μία κούπα, μία ομάδα

Η Ολλανδία επί Βαν Μπάστεν ως προπονητή έπαιζε γρήγορο και επιθετικό ποδόσφαιρο. Κάτω η μπάλα, κοντινές πάσες με τις γραμμές να βρίσκονται μάλλον μακριά. Επί Βαν Μάαρβικ η ομάδα άλλαξε στυλ. Το επιθετικό ποδόσφαιρο μετατράπηκε σε κοντρολαρισμένο, η μπάλα σηκώνεται από το έδαφος αρκετές φορές, ενώ οι γραμμές βρίσκονται αρκετά κοντά. Στο μεταξύ άλλαξαν και αρκετά πρόσωπα.

Ο τωρινός προπονητής πιστώνεται την ομαλή αλλαγή του στυλ παιχνιδιού και την χρέωση όλου του παιχνιδιού σε τρεις παίχτες. Τα πάντα περνάνε από τον Βαν Πέρσι, τον Ρόμπεν και τον Σνάιντερ. Οι Βραζιλιάνοι άφησαν τους δυο τελευταίους ανεξέλεγκτους και το πλήρωσαν με τον αποκλεισμό τους. Οι Ισπανοί όμως δεν είναι αφελείς. Το κέντρο θα υπεργεμίσει και λογικά θα πνίξει τους Βαν Μπόμελ και Ντε Γιονγκ. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου το παιχνίδι των Ισπανών θα γίνεται από τον άξονα με τα δυο ακραία μπακ να ανεβαίνουν συχνά πυκνά και να μετατρέπονται σε εξτρέμ. Το μόνο πρόβλημα είναι το ντεφορμάρισμα του Τόρες, αλλά μάλλον είναι ανούσιο από την στιγμή που ο Βίγια βρίσκει δίχτυα.

Η Ολλανδία αναγκαστικά θα συσπειρώσει τις γραμμές τις για να μπορέσει να αναχαιτίσει τις επιθέσεις των αντιπάλων της. Ο Βαν Μάαρβικ θα πρέπει να δώσει βάθος στην αμυντική ζώνη των ''Οράνιε'', λόγω των πολλών κάθετων που επιχειρούν να περάσουν οι Τσάβι και Ινιέστα, οι οποίοι επιπλέον έχουν απελευθερωθεί από την απουσία του Τόρες και παίρνουν και επιθετικές πρωτοβουλίες. Η μόνη λύση για να βραχυκυκλώσει το κέντρο των Ιβήρων είναι η κλωνοποίηση του Βαν Μπόμελ και η άφεση αυτού και των κλώνων του να κλαδεύουν ασύστολα. Το κλειδί είναι το μπλοκάρισμα των Τσάβι και Ινιέστα. Αυτοί οι δυο δίνουν τον ρυθμό και ο ρόλος τους θα πρέπει να υποβαθμιστεί για να κλέψει το παιχνίδι.

Ο κακομοίρης ο Κούιτ θα μαρκάρει ακόμα και στην διακοπή του ημιχρόνου και μάλλον θα αναλωθεί μοναδικά σε αυτόν το ρόλο. Βαν Μπρόνκχορστ και Βαν ντερ Βιλ δεν ανεβαίνουν και δεν απειλούν ιδιαίτερα, οπότε προβλέπω πολλές καμινάδες προς την άμυνα των Ισπανών μπας και γίνει καμιά αναμπουμπούλα. Σίγουρα θα ψάξουν και την κόντρα, αλλά οι ''Φούριας Ρόχας'' έχουν καλά τρεξίματα και γρήγορες επιστροφές. Δεν πρέπει να αμελούμε και τις στημένες φάσεις. Πλέον, όλες οι ομάδες εκεί ποντάρουν.

Αν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη το γεγονός ότι η Ολλανδία έφτασε στον τελικό δείχνει το πόσο σαπάκια ήταν οι υπόλοιποι. Η ομάδα δεν με γεμίζει και εξακολουθεί να μην με πείθει. Συνεπώς, συμφωνώ 100% με την δήλωση του Γιόχαν Κρόιφ: Είμαι Ολλανδός, αλλά υποστηρίζω τον τρόπο παιχνιδιού της Ισπανίας.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Στα κάρβουνα!



Υ.Γ.1 Πίκρα που δεν πέρασαν τα ''Πάντσερ'' στο τελικό, αλλά είχαν να αντιμετωπίσουν σκοτεινές δυνάμεις.

Υ.Γ.2 Παρακολούθησα ένα παιχνίδι με πάμπολλα λάθη που κρίθηκε από μια στημένη φάση. Αυτά τα στημένα τείνουν να καταστρέψουν κάθε επιθετικό σύστημα. Γενικώς μιλάω.

Υ.Γ.3 Ο άξονας των Ισπανών ήταν όλα τα λεφτά, οι εναλλαγές θέσεων συνεχείς, οι Ράμος και Καπτεβίλα έπαιζαν όλη την πλευρά ευθύνης τους και ο Πικέ ξεκινούσε από την άμυνα τις επιθέσεις των ''Φούριος Ρόχας''.

Υ.Γ.4 Οι Γερμανοί προσπάθησαν να κλέψουν την νίκη, αλλά επικράτησε η ανωτερότητα των Ισπανών. Έδωσαν υπερβολικό χώρο στον αντίπαλο, αδυνατούσαν να βγουν με αξιώσεις στην κόντρα και παρά τις αλλαγές φρεσκάδας του Λεβ δεν κατόρθωσαν να υπερκεράσουν τις έγκαιρες επιστροφές των Ισπανών. Έπεσε πολύ τρέξιμο κι από τις δυο ομάδες, αλλά οι Ίβηρες δεν είναι Αργεντίνοι. Ακόμα πασάρουν.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Ξεβράκωμα

Τέσσερα βαριά κορμιά στην άμυνα, απουσία ακραίων μπακ, υπερφόρτωση του άξονα, προβλέψιμο παιχνίδι, ανεπαρκείς επιστροφές, ελάχιστο πρέσινγκ και τρέξιμο, μηδενική πειθαρχία, μηδενική βοήθεια από τον πάγκο και προσμονή των πάντων από ένα παίχτη. Ο κακομοίρης ο Μέσι ήταν συνεχώς εγκλωβισμένος πότε από τον Μπόατενγκ που σύγκλινε προς τα χαφ, πότε από τον Κεντίρα και πότε από τον Σβάινστάιγκερ. Πως να απειλήσει ο Μέσι όταν δεν υπήρχε καν η στοιχειώδης τακτική; Σε ματς όπως αυτά απέναντι στη Νιγηρία μπορεί να δουλεύει το κόλπο, όχι όμως απέναντι σε θηρία.

Τι έκανε ο Μαραντόνα από τον πάγκο; Τίποτα απολύτως. Ή μάλλον έδεσε ένα βαρίδι στον λαιμό της ομάδας του και την άφησε να βουλιάξει. Δεν πήρε κανένα μέτρο για τις αντεπιθέσεις των Γερμανών, δεν ανακάτεψε την τράπουλα σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, ενώ η επιθετική λειτουργία επωμίστηκε από τις ορέξεις ενός παίχτη και μόλις αυτός μπλόκαρε, βραχυκύκλωσε όλη η ομάδα. Ο Ντιεγκίτο, όπως κι ο Ντούνγκα προχθές, νόμιζε ότι θα περνούσε μόνο και μόνο με την φανέλα. Κύριε Μαραντόνα το γνωρίζετε ότι η φανέλα των Γερμανών είναι πιο βαριά από αυτή της Αργεντινής;

Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά αντί ο λακαμάς να βγει στη συνέντευξη τύπου και να πει είμαι γάιδαρος πέταγε αετό. Ο εγωισμός του δεν τον αφήνει να δει τα πράγματα ξεκάθαρα. Αν θεωρούσε την ομάδα του φαβορί απέναντι στα πάντσερ είναι άξιος της μοίρας του. Ίσως και να έπεσε στην παγίδα του Λεβ που είχε πει ότι η Αργεντινή μπορεί να πάρει την κούπα. Πάντως ο Μπίρχοφ και ο Λαμ έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους.

Το αποτέλεσμα δεν μου κάνει εντύπωση. Το θεωρούσα και το θεωρώ άκρως φυσιολογικό και αναμενόμενο. Οι Γερμανοί για μια ακόμη φορά ήταν κόμπρα στις αντεπιθέσεις, είχαν φοβερές επιστροφές, έριξαν πολύ τρέξιμο με και χωρίς την μπάλα, ενώ παράλληλα διαθέτουν φρεσκάδα και δίψα για επιτυχίες. Κι όπως έχω καταλάβει διαθέτει και προπονητή. Μπορώ να πω ότι ο χαμηλών τόνων Λεβ έχει καταφέρει να βουλώσει στόματα και προσωπικά με έχει εντυπωσιάσει. Σύστημα που ανταποκρίνεται στις ικανότητες των παιχτών, άψογη διάταξη, πειθαρχημένο μάζεμα και οργανωμένο ξεδίπλωμα σε ανοιχτό γήπεδο με τον κάθε παίχτη να γνωρίζει ακριβώς τον ρόλο του. Καλοδουλεμένη ομάδα, με αρκετούς αυτοματισμούς και πολλούς φορμαρισμένους παίχτες. Αδυνατώ να διακρίνω κάποιον αδύναμο κρίκο στην εντεκάδα, ίσως γιατί δεν υπάρχει. Τολμώ να πω ότι η απουσία του τραυματία Μπάλακ έδωσε στην ομάδα επιπλέον ταχύτητα και την έχει κάνει απρόβλεπτη. Αν ήταν ο Μπάλακ θα περνούσαν όλα από τα πόδια του. Τώρα συμμετέχουν όλοι.

Το αντιγερμανικό ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα με τα εξωτικά στοιχεία να κλειδώνουν την αγωνιστική της συμπεριφορά με έχει καθηλώσει και πραγματικά χαίρομαι να βλέπω την ομάδα να αγωνίζεται. Οι διασταυρώσεις την έφεραν αντιμέτωπη με την Ισπανία, η οποία χθες νίκησε δύσκολα την Παραγουάη. Το ματς αυτό θα είναι δυσκολότερο από αυτά με Αγγλία και Αργεντινή. Θα πρέπει να ελαχιστοποιηθούν τα λάθη, ο αντικαταστάτης του τιμωρημένου Μίλερ (Τροχόφκι;) να μην χαλάσει την χημεία της επιθετικής τριπλέτας και να εξαφανιστούν τα κενά δεκάλεπτα που παρουσιάζει η ομάδα του Λεβ. Η Ισπανία κυκλοφορεί την μπάλα μέχρι αηδίας σε σημείο που ζαλίζεσαι και κοιμάσαι. Και τότε χτυπάει ο Βίγια.

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Αρχίζουν τα ματς

Σήμερα διεξάγονται οι δυο πρώτες μάχες για το ποιες ομάδες θα προκριθούν στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Σε σχέση με τους ομίλους, το επίπεδο έχει ανέβει και θέλω να πιστεύω ότι θα δούμε καλή μπάλα. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Βραζιλία - Ολλανδία και Ουρουγουάη - Γκάνα.

Στο πρώτο ματς ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω πως η Ολλανδία θα μπορέσει να περάσει εις βάρος της ''σελεσάο''. Οι Ολλανδοί δεν με πείθουν. Δεν έπαιξαν με κάποια φοβερή ομάδα, δεν δείχνουν να έχουν φρεσκάδα και φαίνεται ότι τα περιμένουν όλα από 2-3 παίχτες. Ανασταλτικά δεν τα πάνε καλά, η αμυντική γραμμή είναι μέτρια δεδομένου ότι θα αντιμετωπίσουν ταχείς και δημιουργικούς ποδοσφαιριστές και αυτό το τσούκου τσόυκου μπολ που προσπαθεί να παίξει μπορεί να έχει νόημα όταν πρόκειται για τους ομίλους, αλλά σε νοκ άουτ ματς και μάλιστα απέναντι σε δυνατό αντίπαλο νομίζω ότι θα λειτουργήσει ως ταφόπλακα.

Το πιο πιθανό είναι ότι οι Βραζιλιάνοι θα ζαλίσουν τους ''οράνιε'' και ίσως δούμε ένα ματς καρμπόν με αυτό της Χιλής. Ο Ντούνγκα αν θέλει να περάσει στην επόμενη φάση καλά θα κάνει να αφήσει εκτός τον Φελίπε Μέλο και τον Ρομπίνιο. Ο πρώτος κόβει κυριολεκτικά την ομάδα στην μέση και ο δεύτερος αντί να δίνει βοήθειες στον Λουίς Φαμπιάνο, κόβει βόλτες στο γήπεδο λες και είναι παραμάνα που ψάχνει την χαμένη κουδουνίστρα. Φυσικά για μαρκάρισμα ούτε λόγος. Όχι μόνο από τον Ρομπίνιο, αλλά σχεδόν από όλη την Εθνική. Το μυστικό είναι ότι η άμυνα ανεβαίνει ψηλά, Μαϊκόν και Μπάστος ταλαιπωρούν αρκετά συχνά τα αντίπαλα μπακ, ενώ υπάρχει κι ο Λούσιο που αφήνει την θέση του και τολμά να βγαίνει ως χαφ. Το γεγονός ότι ανεβαίνουν τα πλάγια μπακ δίνει πλάτος στο παιχνίδι της Βραζιλίας και ''αναγκάζει'' τους υποστηρικτές του Λουίς Φαμπιάνο να συγκλίνουν προς το κέντρο. Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού δουλεύει ικανοποιητικά, αλλά όχι τόσο αυτοματοποιημένα όσο θα έπρεπε. Πάντως, ο άξονας γεμίζει από βραζιλιάνικα κορμιά, πράγμα που σημαίνει ότι οι Ντε Γιονγκ και Βαν Μπόμελ θα έχουν πολλή δουλειά.

Στο έτερο ματς δεν βλέπω ξεκάθαρο φαβορί. Ίσως η Ουρουγουάη έχει ένα ελαφρύ προβάδισμα κυρίως λόγω Φορλάν και Σουάρες. Φυσικά δεν ξεγράφω την Γκάνα, η οποία δείχνει ότι έχει χαλυβδώσει την μεσαία γραμμή πολύ καλύτερα από όσο περιμέναμε. Η απουσία του Εσιέν δεν φαίνεται τόσο ανασταλτικά, όσο δημιουργικά, ειδικά από την στιγμή που ο Μουντάρι βλέπει το μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρηση από τον πάγκο λόγω προσωπικής κόντρας με τον προπονητή του. Σε αυτό το ματς όμως θα πρέπει να παραμεριστούν οι όποιες διαφωνίες για το κοινό καλό. Αυτό που πρέπει να κάνει η Γκάνα είναι να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που θα της παρουσιαστούν, ενώ η ομάδα του Τάμπαρες αν θέλει να κρατήσει το μηδέν μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα, απλά και μόνο μαρκάροντας στενά τον Ασαμόα Γκίαν. Δεν ξέρω αν η απουσία του Γκοντίν παίξει κάποιο ρόλο στην ομαλή λειτουργία του κέντρου άμυνας της Ουρουγουάης. Πάντως, ο Αφρικανός επιθετικός χωρίς να έχει σπουδαίες ικανότητες είναι ίσως ο μοναδικός που μπορεί να μετατρέψει τις λιγοστές ευκαιρίες της Γκάνας σε γκολ. Οι υπόλοιποι παίχτες δεν πλησιάζουν την περιοχή λες και έχει φίδια. Προβλέπω κλειστό παιχνίδι και χαμηλό σκορ με την Γκάνα να βρίσκεται σε παρόμοια θέση με τους Ολλανδούς.

Αμφότεροι θα ψάξουν την κόντρα, προσπαθώντας να μην δεχτούν γκολ στο πρώτο 45λεπτο. Άπαξ και το φάνε πολύ δύσκολα θα την γλιτώσουν. Η λογική υποδηλώνει ότι Στεκέλενμπουργκ και Κίνγκσον θα το μαζέψουν το τόπι από τα δίχτυα τους οπότε ανατέλλει το ερώτημα αν υπάρχει η ικανότητα για να πετύχουν κάποιο γκολ. Για να πετύχεις όμως γκολ θα πρέπει να επιτεθείς. Ακούς Γκάνα; Επίσης, ενδιαφέρον προκαλεί και το γεγονός ότι αρκετοί παίχτες από τις ομάδες που συνεχίζουν στη διοργάνωση βρίσκονται σε όριο καρτών. Έπεται συνέχεια.

Υ.Γ.1 Για το Αγκίστρι τι να πω; Έφυγα Δευτέρα με την προοπτική να γυρίσω Πέμπτη και τελικώς επέστρεψα Δευτέρα! Η αιτία ήταν το ξενοδοχείο Αλεξάνδρα, το οποίο είχε εντοπιστεί μέσω internet και φάνηκε αρκετά καλή περίπτωση όπως ακριβώς δείχνουν και οι φωτογραφίες που φιλοξενεί το site του ξενοδοχείου. Η πραγματικότητα ήταν πάρα πολύ διαφορετική. Μούχλα στους τοίχους, μυρωδιά κλεισούρας, πρίζες χωρίς βίδες να κρέμονται (επικίνδυνο), άβαφτοι τοίχοι, βρώμικες καρέκλες, πόρτα που δεν έκλεινε, συρτάρι που δεν άνοιγε και μια υπέροχη ψόφια κατσαριδούλα για να μας υποδεχτεί. Η πισίνα ήταν μέσα στην μπίχλα και το φοβερό είναι ότι κάποια στιγμή είδα τρία γυφτάκια να βουτάνε, τα οποία όπως πλατσούρισαν στο ''κρυστάλλινο'' νερό την γέμιζαν επιπλέον με θαλάσσια φύκη. Πως μπήκαν τα γυφτάκια μέσα; Από την πλευρά του ξενοδοχείου που δεν είχε φράχτη! Όπως γίνεται αντιληπτό ο Kanthar0s βίδωσε, σηκώθηκε και έφυγε, αφού παραπονέθηκε σε έντονο ύφος στην διεύθυνση που αποκρινόταν με ειρωνικό τόνο. Και μετά κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί ο τουρισμός στην Ελλάδα πάει από το κακό στο χειρότερο. Απλά αν ποτέ επισκεφτείτε το Αγκίστρι μην πάτε στο ξενοδοχείο Αλεξάνδρα και στην ταβέρνα του.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...