Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Πινέλα και χρώματα

Το να γράψει κάποιος ένα κείμενο, μια ανάρτηση, ένα άρθρο, το οτιδήποτε, τέλος πάντων, είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να έχει κάτι να πει. Για παράδειγμα, να προσφέρει απλόχερα έναν προβληματισμό. Να μαγνητίσει τον αναγνώστη με το ύφος. Να επιχειρηματολογήσει. Να τεκμηριώσει. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στην λεκτική επικοινωνία. Πλείστοι είναι αυτοί που μιλάνε, αλλά ελάχιστοι εκείνοι που έχουν κάτι να πουν. Οι περισσότεροι εκτοξεύουν εύστοχα την άστοχη ατάκα τους ή επιδεικνύουν μια αμετροέπεια στους λόγους τους που προκαλούν δυσμενείς, μάλλον, εντυπώσεις.


Η περίοδος των Χριστουγέννων, καλώς ή κακώς, συνιστά ένα πρόσφορο πεδίο για τέτοιες καταστάσεις. Δεν γνωρίζω τον λόγο. Η αιτία μπορεί να συνοψίζεται στην «έκρηξη» καλοσύνης που παρατηρείται τις ημέρες των εορτών. Προσοχή, όμως! Η καλοσύνη δεν είναι σαν το γάλα. Δεν έχει, δηλαδή, ημερομηνία λήξεως. Μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, να διασκεδάζουμε, να κάνουμε δώρα και να λέμε και καμιά καλή κουβέντα όλο τον χρόνο; Μπορούμε να θυμόμαστε την ανθρωπιά μας και τις υπόλοιπες μέρες του έτους; Από εμάς, θαρρώ, εξαρτάται. Ίσως, πάλι, να μην ευθύνεται το «χριστουγεννιάτικο πυροτέχνημα» της καλοσύνης, αλλά αυτή η μανιώδης τάση για ανασκοπήσεις παντός είδους. Μια σύντομη, δηλαδή, επανεξέταση και παρουσίαση των σημαντικότερων στοιχείων ενός συνόλου. Για παράδειγμα, το πιο αστείο video της χρονιάς, τα πιο όμορφα γκολ ή ποιο μονδέλο αναδείχτηκε «πρωταθλήτρια» στο «ψαχτήρι» της google (φώτο). Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να προβώ κι εγώ σε ένα είδος ανασκόπησης, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πάρω το ρίσκο του να γράφω κάτι χωρίς να έχω τι να πω. Θα ήθελα, λοιπόν, να θυμηθούμε μαζί κάποια θέματα που συζητήσαμε εντός του έτους: 
  • Οι άνθρωποι μπορεί να σε εκπλήσσουν. Τους βλέπεις εγκλωβισμένους σε τετριμμένους ρόλους. Ίσως βιάζεσαι να τους αποκρυπτογραφήσεις και να καταλήξεις σε οριστικά συμπεράσματα. Έρχεται, όμως, η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι συνιστούν κάτι περισσότερο από αυτό που νόμιζες. Παρατηρείς μια νέα πτυχή της προσωπικότητάς τους που δεν είχες ανιχνεύσει. Ίσως διότι δεν έκανες τον κόπο να ψάξεις. Κι αυτό ισχύει και για τον ίδιο σου τον εαυτό.
  • Ναι, υπάρχει κρίση. Όχι, δεν αναφέρομαι στα των οικονομικών. Η οικονομική κρίση, η οποία προέκυψε ως απόρροια της αξιακής και κοινωνικής κρίσης, είναι το αποτέλεσμα, όχι το αίτιο. Θα σας παρακαλούσα, όμως, να σκεφτείτε τον ρόλο σας σε αυτήν την ταλανίζουσα κατάσταση. Θέλετε να λειτουργείτε σαν άνθρωποι ή ως άνθρωποι; Θέλετε να είστε απαισιόδοξοι ή αισιόδοξοι; Θέλετε να είστε άνθρωποι ή ανθρωπάκια; Τι πιστεύετε ότι σας ταιριάζει; Τι πιστεύετε ότι θα σας βοηθήσει; Τι πιστεύετε ότι είναι σωστό; Οφείλω, πάντως, να σας υπενθυμίσω ότι στους ανέμους της κρίσης κάποιοι χτίζουν φράγματα και κάποιοι ανεμόμυλους. Εσείς;
  • Ο άνθρωπος είναι ανενδοίαστος. Άπληστος. Εγωιστής. Ζητάει συνεχώς περισσότερα. Δύσκολα ικανοποιείται. Απορρίπτει την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Δεν διστάζει να κατακρεουργήσει οτιδήποτε προβάλλει ως/σαν εμπόδιο στον δρόμο του. Είτε πρόκειται για το φυσικό περιβάλλον, είτε για κάποιο άμοιρο ζώο, είτε για έναν συνάνθρωπό του. Αυτή η κατάσταση πυροδοτεί ένα είδος πλασματικής εξουσίας. Σαν ναρκωτικό. Δίχως κέντρο απεξάρτησης. Και, όπως έχουμε πει, το καλάμι αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο και ο άνθρωπος το πιο άγριο θηρίο.
  • Η ψυχραιμία και η υπομονή δεν μαθαίνονται. Δεν υπάρχει κάποιο Πανεπιστήμιο που να διδάσκει ψυχραιμία και υπομονή. Ούτε επιβάλλονται. Δεν μπορείς να διατάξεις κάποιον να είναι ψύχραιμος και υπομονετικός. Ας καταλάβουμε, όμως, ότι αυτές τις δυο αρετές, πραγματικά υποτιμημένες, μπορούμε να τις καλλιεργήσουμε εσωτερικά. Κανείς δεν μπορεί να μας στηρίξει, αν εμείς οι ίδιοι δεν στηρίξουμε τον εαυτόν μας.
  • Τα Χριστούγεννα αποτελούν θαυμάσια αφορμή για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Συνιστούν μοναδική ευκαιρία για να ξεφύγουμε από το ύψος του βάθους που έχουμε περιέλθει. Ναι, όλοι φοβούνται. Αλλά όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, ακόμα και οι αδαείς ή οι υπερόπτες, έχουν και όνειρα. Μην αφήσετε τους φόβους σας να επισκιάσουν τα όνειρά σας και να τα αφήσουν ανεκπλήρωτα. Ρεαλισμός και όνειρα, λοιπόν.
Τέλος, και παρά το γεγονός ότι ορισμένοι θα με χαρακτηρίσετε πιο γραφικό κι από το Πήλιο, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους, φίλους και εχθρούς, γνωστούς και αγνώστους, να αποσύρουν από τη νοητική τους αποθήκη το σετ με τα πινέλα και την παλέτα με τα χρώματα, και να ζωγραφίσουν στον αόρατο καμβά που εμφανίζεται μπροστά τους τον ιδεατό κόσμο τους. Καλή χρονιά!

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Κουκουνάρια και τενεκεδάκια

Ο άνθρωπος, αυτός το εξόχως ευπροσάρμοστο είδος, διακατέχεται από ευμετάβλητη ψυχολογία. Και επηρεάζεται, ιδιαίτερα εύκολα, από τρίτους. Για παράδειγμα, από τον στενό του κοινωνικό κύκλο. Ή, ακόμα, από τα Μ.Μ.Ε. Για παράδειγμα, βγαίνει στην κάμερα ο παρουσιαστής του δελτίου καιρού, ανακοινώνει «ακραία καιρικά φαινόμενα», όπως βροχή και αέρας, με την κυρία Σούλα από το απέναντι διαμέρισμα να πανικοβάλλεται και να νομίζει ότι έρχονται τυφώνες, τσουνάμι και σεισμοί. Το ίδιο συμβαίνει με τα αθλητικά. Γράφει ο τάδε δημοσιογράφος την εύστοχη αστοχία του για την ικανότητα μιας ομάδας να διασπά τις κλειστές άμυνες και ο οπαδός το δέχεται αδιαμαρτύρητα. Μετά από μια βδομάδα, ο ίδιος δημοσιογράφος, γράφει ένα κείμενο που αναιρεί το προηγούμενο, αλλά ο οπαδός δεν έχει κανένα πρόβλημα να τον πιστέψει εκ νέου. Κάτι αντίστοιχο επικρατεί και στην πολιτική. Εμφανίζεται ο Τσίπρας, λοιπόν, και τάζει, πάντα με το στόμα, στο μιλητό, λαγούς με πετραχήλια. Υπόσχεται, σαν εναλλακτικός Άγιος Βασίλης, αριστερών πεποιθήσεων, δώρα. Κι όμως, μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων ασπάζεται τα λεγόμενά του. Ή, έστω, θέλει να τον πιστέψει. Η πλάκα είναι ότι ούτε ο Τσίπρας πρέπει να πιστεύει τα ανεδαφικά και παράλογα ευφυολογήματα που δηλώνει. Τέλος πάντων. Ας μην ξεφύγουμε.


Λέγαμε, λοιπόν, για το πόσο εύκολα -και γρήγορα- επηρεάζεται ο άνθρωπος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ένας κύριος λόγος είναι ο φόβος. Η ζωή του ανθρώπου, βλέπετε, όλος ο κύκλος αυτής, στηρίζεται στον φόβο. Από την παιδική ηλικία, όταν μας έλεγαν να τρώμε όλο το φαγητό, ειδάλλως θα μας μαλώσει ο τάδε ή το απόγευμα δεν θα παίξουμε με τα άλλα παιδιά, από την ενήλικη ζωή, με την ανεργία, τη μοναξιά ή την πάσης φύσεως ανασφάλεια να βρίσκονται στις πρώτες σελίδες της προσωπικής μας ατζέντας, μέχρι την τρίτη ηλικία, όπου ο θάνατος, ο δικός μας και των κοντινών μας προσώπων, στελεχώνει κάθε σκέψη, ο άνθρωπος φοβάται. Όλοι έχουν φόβους. Όλοι φοβούνται. Μην πιστέψετε κάποιον που ισχυρίζεται ότι δεν φοβάται. Κάποιοι, βέβαια, βρίσκουν το θάρρος και αντιδρούν. Ελέγχουν την κατάσταση. Αναγνωρίζουν την ύπαρξη φόβου, αλλά κατορθώνουν να τον δαμάσουν. Δραπετεύουν από την ψυχολογική ανέχεια και δεν αφήνουν τον εαυτό τους να επηρεαστεί από την νοητική φθορά. Αυτοί οι άνθρωποι, επομένως, με όπλα τη λογική, την ψυχραιμία, την τόλμη, το κουράγιο και την αντοχή, αλλά και έντονες πινελιές συναισθήματος, σε πείσμα των φόβων τους, κατορθώνουν και συνεχίζουν να καλπάζουν προς την επίτευξη των στόχων που έχουν θέσει. Η απορία μου, λοιπόν, είναι η εξής: πώς γίνεται να πιστεύουμε εύκολα αυτά που δύσκολα υποβάλλουμε σε νοητική επεξεργασία; Και πώς είναι δυνατόν να επηρεαζόμαστε από τόσα πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά όχι από τον ίδιο μας τον εαυτό; Ναι, σίγουρα, το παραδέχομαι, απαιτείται σπουδαία γενναιότητα για να τολμάς να είσαι ο εαυτός σου και να πιστέψεις σε αυτόν. Το συγκεκριμένο μονοπάτι αποδεικνύεται δύσβατο και απόκρημνο. Με απότομες στροφές και πλείστες λακκούβες. Αλλά ο άνθρωπος διαθέτει περισσότερες δυνάμεις και αντοχές από αυτές που νομίζει ότι καταδυναστεύουν το είναι του. Πιστέψτε στον εαυτόν σας και, τότε, θα δείτε ότι θα βρεθούν κι άλλοι που θα πιστέψουν σε εσάς. Πρόκειται για ευχάριστο συναίσθημα.

Αντί επιλόγου, λοιπόν, λέγαμε, πριν δύο χρόνια, με ένα χαριτωμένο άρθρο, ότι τα Χριστούγεννα συνιστούν μοναδική ευκαιρία για προσωπική αναβάθμιση και βελτίωση· συνιστούν θαυμάσια αφορμή για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Τα Χριστούγεννα, επομένως, δεν αποτελούν μόνο πανηγυράκι, αργία, θρησκευτική εορτή ή όργιο κατανάλωσης και υπερβολής. Αντιπροσωπεύουν την εποχή που, σαν παιδιά, αδημονούσαμε να χιονίσει, να ανάψουμε το τζάκι, να στολίσουμε το δέντρο, να πούμε τα κάλαντα, να ανοίξουμε τα δώρα μας ή να παίξουμε ποδόσφαιρο με κουκουνάρια και τενεκεδάκια. Αθώες εποχές. Ανέμελες. Γνήσιες. Χωρίς δόλο και ανόητους αντιπερισπασμούς, στοιχεία, δηλαδή, τα οποία την σήμερον ημέραν φυτεύονται με προκλητική απάθεια στον κοινωνικό περίγυρό μας και αποτυπώνονται ανεξίτηλα στο μυαλό μας. Μπορεί να πραγματοποιηθεί μια θελκτική στροφή προς αυτήν την κατεύθυνση; Από εμάς εξαρτάται. Προσπαθήστε το. Σας εγγυώμαι ότι το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει. Καλά Χριστούγεννα!

Υ.Γ.1 Τα Χριστούγεννα παρατηρείται μία μελαγχολική διάθεση. Γιατί πυροδοτείται; Δεν το γνωρίζω. Ίσως όλη αυτή η καλοπέραση, σε τελική ανάλυση, να προξενεί αντίθετα συναισθήματα. Ίσως, πάλι, να ευθύνεται το γεγονός ότι, παρά τον τζέρτζελο και την κοσμοσυρροή, παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα είδος μοναξιάς. Για αυτό και ορισμένες φωνές ισχυρίζονται ότι τα Χριστούγεννα «φτιάχτηκαν» για να έχεις σχέση. Αυτό, όμως, δεν είναι ακριβές και περνάει λάθος μηνύματα. Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα Χριστούγεννα «φτιάχτηκαν» για να έχεις σχέση με το πρόσωπο που θες να έχεις σχέση. Το να είσαι με κάποιον αυτές τις μέρες -κι όχι μόνο αυτές τις μέρες- απλά και μόνο για να μην είσαι μόνος συνιστά ματαιοδοξία. Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Τέλος πάντων. Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε και για την μοναξιά.

Υ.Γ.2 Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια είναι πραγματικά υπέροχα. Υπέροχα! Σας παρουσιάζω μερικά από τα ιερά τέρατα της μουσικής που έχουν ερμηνεύσει χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και μην ακούσω για Wham και Last Christmas. Θα γίνω βίαιος.











Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Παραμένει απόλαυση

Αυτό που συμβαίνει με την Ντόρτμουντ φαίνεται κάπως παράξενο και ηχεί ολίγον περίεργα. Να βγαίνει στις κάμερες ο προπονητής και να δηλώνει ότι η ομάδα προσπαθεί να σωθεί. Να υποστηρίζει ότι προέχει η σωτηρία. Έχει άδικο; Όχι, μάλλον. Η ομάδα, εξάλλου, βρίσκεται στη ζώνη υποβιβασμού. Γιατί, όμως; Στην αρχή της σεζόν προέκυψαν οι τραυματισμοί. Μετά προστέθηκε η δυστοκία στα όρια της εξάντλησης. Και, τέλος, η ομάδα του Κλοπ έχει να αντιμετωπίσει τη ψυχολογική φθορά του να τερματίζεις πρώτος στον όμιλο του τσουλου, ενώ βρίσκεσαι στις τελευταίες θέσεις του εγχώριου πρωταθλήματος.


Υπάρχουν, βέβαια, και ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι ο κύκλος του Κλοπ τείνει να κλείσει. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λέγονται αυτά τα κλισέ σε στιγμές που μια ομάδα δεν αποδίδει. Λες και οι παίχτες, οι προπονητές και το προσωπικό μιας ομάδας είναι μηχανές που συμμετέχουν σε διοργανώσεις χωρίς αντιπάλους. Και στην πρώτη στραβή σεζόν πρέπει να φύγουν όλοι. Με αυτή τη λογική δεν θα στέριωνε κανείς σε μια ομάδα για περισσότερα από δύο χρόνια. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν είναι μόνο χαρές και πανηγύρια. Έρχονται και άσχημες στιγμές. Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ, πάντως, παραμένουν πιστοί και γεμίζουν το γήπεδο. Κι ας έχουν δημιουργηθεί ορισμένες εστίες χλιαρών διαμαρτυριών προς το πρόσωπο του Κλοπ. Ο Γερμανός, πάντως, δεν μασάει τα λόγια του. Χειροκροτεί τους οπαδούς που κατακλύζουν το γήπεδο, αλλά συγχρόνως δεν διστάζει να προτρέψει μια μικρή μερίδα αυτών που θέλουν μονίμως νίκες και τίτλους να γίνουν υποστηρικτές της Μπάγερν Μονάχου!

Πρόκειται, αναμφίβολα, για ισχυρή προσωπικότητα. Εντός και εκτός χόρτου. Ο Κλοπ, λοιπόν, πιστεύει ότι με μια καλή τακτική μπορείς να νικήσεις μια ανώτερη ομάδα. Το αγωνιστικό πλάνο του Γερμανού προπονητή περιλαμβάνει λυσσαλέα άμυνα, επιθετικό transition game και πολύ τρέξιμο. Και μπορεί αυτό το διάστημα η άμυνα να αντιμετωπίζει προβλήματα, να έχει κλονισμένη αυτοπεποίθηση, να διαπράττονται ατομικά λάθη, αλλά το σύστημα της Ντόρτμουντ, είτε κερδίζει είτε χάνει, παραμένει απόλαυση.

Υ.Γ.1 Φοβερός ο Ρόις (φώτο). Ο αθεόφοβος από το 2009 οδηγεί χωρίς δίπλωμα! Ή, όπως φημολογείται, με πλαστό δίπλωμα από την Ολλανδία. Γιατί αναφέρω την είδηση; Διότι το πρόστιμο που κλήθηκε να πληρώσει ο Γερμανός ποδοσφαιριστής αγγίζει το μισό μύριο! Οι Γερμανοί, βλέπετε, αυτοί οι «κακοί» άνθρωποι, τιμωρούν τη συγκεκριμένη παράβαση με βάση το ετήσιο εισόδημα του παραβάτη.

Υ.Γ.2 Ο Τζέφρυ (a.k.a. Γιωργάκης Παπανδρέου) ετοιμάζεται για το come back. Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για αυτόν τον τόπο. Καμία ελπίδα!!! Και δυστυχώς η μπάλα παίρνει και άξιους ανθρώπους. Τέλος πάντων. Αν πάρει πάνω από 1% στις εκλογές θα αυτοκτονήσω με ζάχαρη άχνη.

Υ.Γ.3 Για το πρωτάθλημα λέγαμε ότι έχει πολύ δρόμο. Οι δημοσιογράφοι το γνώριζαν; Ξέρουν πόσες αγωνιστικές έχει μια τέτοια διοργάνωση;

Υ.Γ.4 Η Δανία στα καλύτερά της!

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Περί γυναικών

Λέγαμε, λοιπόν, ότι οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα. Εκατό καλά να έχεις κάνει και μια φορά να έχεις φερθεί σκάρτα, θα σου βγάλουν την ψυχή. Θα στο κοπανάνε μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Μέχρι να σκουριάσει ο Robocop. Χωρίς χρονοτριβή. Άνευ ηθικών αναστολών. Δίχως εγωιστικούς φραγμούς. Να μην το έκανες, σου λένε. Και τις εκατό φορές που έχεις ξηγηθεί όμορφα και ωραία, τις γράφουν στο χιόνι. Η γυναίκα με μία αφορμή, ακόμα και ασήμαντη ή ανούσια, μπορεί να σε ξετινάξει. Από το να σε κατηγορήσει ότι δεν κλείνεις το φλας του αυτοκίνητου, επειδή την ενοχλεί ο ήχος (!!!), μέχρι το ότι «τόλμησες» να βγεις με τους φίλους σου για να φλερτάρεις με εύγευστες «ξανθιές».

Προσοχή, όμως: η αφορμή μπορεί να είναι και ετεροχρονισμένη. Να έχει συμβεί κάτι πριν μέρες, μήνες, ακόμα και χρόνια, κι αυτή να περιμένει υπομονετικά και καρτερικά, σαν Εβραίος κομάντο, να λοκάρει στόχο και να εκτελέσει. Οι γυναίκες, επομένως, δεν ξεχνούν. Και έχουν και ένα τρομερό ελάττωμα: δεν μιλάνε. Δεν σου εξηγούν το πρόβλημά τους. Περιμένουν να το καταλάβεις μόνος σου. Αν ήθελα να είμαι εγκλωβισμένος σε μια τέτοια αλλόκοτη κατάσταση, θα τα έφτιαχνα με μουγγή. Αντί αυτού, λοιπόν, η γυναίκα γκρινιάζει. Και προβαίνει σε αυτή την ενέργεια άκομψα. Δίχως τακτ. Οφείλω να πληροφορήσω τις γυναίκες ότι, ενώ η γκρίνια μπορεί να ικανοποιεί τη ματαιοδοξία τους, στον άντρα δημιουργεί δυσάρεστα συναισθήματα. Αυτές οι ανόητες εκδηλώσεις γκρίνιας, επομένως, μας κάνουν τα καλαμπαλίκια σαν τσουρέκια και μας αποτρέπουν να αντιληφθούμε, όσο και να το προσπαθήσουμε, όσο και να το επιθυμούμε, τι ακριβώς θέλει μια γυναίκα. Άρα, οι γυναίκες, για κάποιο λόγο που αγνοώ, θεωρούν ότι διαθέτουμε κάποιον εσωτερικό μηχανισμό, σαν ένα είδος λεξικού, με τον οποίο ερμηνεύουμε τα διάφορα σημάδια. Οφείλω, εκ νέου, να πληροφορήσω τις γυναίκες ότι ο άντρας, όπως η γυναίκα, είναι άνθρωπος και, άρα, δεν διαθέτει κανένα τέτοιο είδος μηχανισμού -όμως, και οι δυο διαθέτουν στόμα και αυτιά. Αν θέλετε κάτι, απλά πείτε το. Μιλήστε. Μιλήστε! Μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι αν δεν μας μιλήσετε, θα καταλάβουμε τι έχετε και τι σας συμβαίνει. Και μην μας υποβάλλετε σε σιωπηλές εξετάσεις. Δεν παίζουμε κρυπτόλεξο, δεν ισχύουν όλα όσα γράφει το Cosmopolitan και, συν τοις άλλοις, βρίσκεστε στην δυσάρεστη θέση να μην έχετε φίλες που θα σας πουν την αλήθεια. Πιθανολογώ, βέβαια, ότι δεν μιλάνε, διότι πολλές φορές ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν τι θέλουν. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η μόνιμη και ανούσια γκρίνια να δημιουργεί μια λεκτική φυλακή επικών διαστάσεων, στην οποία αυτοπαγιδεύονται. Όσο και να προσπαθήσεις να τις απεγκλωβίσεις, αν δεν το θελήσουν οι ίδιες, δεν υπάρχει προκοπή. Απόδειξη η τυπική απάντηση «τίποτα» στη διαστημική ερώτηση «τι έχεις;». Η γυναίκα, λοιπόν, δείχνει τρομακτικό ενδιαφέρον για θέματα που εμείς δεν δίνουμε δεκάρα, και πάσχει από μία ανίατη τάση να κατασκευάζει παρανοϊκά σενάρια στο μυαλό της. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλά επειδή μπορεί. Παίρνει μια κατάσταση και την προσαρμόζει στα κέφια της. Ερμηνεύει τα γεγονότα, αλλά και την κάθε αντίδρασή μας, με έναν τρόπο εξοργιστικά σύνθετο και, εν πολλοίς, ακατανόητο που ούτε η ίδια καταλαβαίνει πλήρως, λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψη πάντα τη χειρότερη εκδοχή. Σαν ένα είδος νοητικού δηλητηρίου που δεν έχει αντίδοτο. Για παράδειγμα, έναν ψύχραιμο άντρα θα τον θεωρήσει αδιάφορο ή άεργο (!!!), διότι στο δικό της μυαλό όποιος βρίσκεται υπό πίεση πρέπει να γκρινιάζει, να ουρλιάζει και να διαμαρτύρεται. Κι αν βγεις με κάποια φίλη σου για να κάνετε catch up, η γυναίκα θεωρεί ότι η φίλη σε γουστάρει. Τέλος πάντων.


Όλα αυτά, βέβαια, η γυναίκα μπορεί να τα βλέπει και σαν παιχνίδι. Δεν το γνωρίζω, ειλικρινά. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι οι γυναίκες, με εξαίρεση την Γκόλντα Μέιρ και την Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν είναι καθόλου καλές στη διαχείριση κρίσεων. Για την ακρίβεια, είναι τραγικές. Ως έλλογα πλάσματα που στερούνται λογικής δεν βουτάνε τη γλώσσα τους στο μυαλό τους, ως κακόβουλα πλάσματα δεν διστάζουν να εκστομίσουν προκλητικές και υπερβολικές αστοχίες για να σε πληγώσουν, ενώ ως θιασώτες του άψυχου τυχοδιωκτισμού δεν έχουν κανέναν απολύτως πρόβλημα να κατεβάσουν το διακόπτη συναισθημάτων. Οι γυναίκες, φίλες και φίλοι (sic!), θέλουν να τις αγαπάνε, αλλά δεν είναι πολύ καλές στο να αγαπούν. Και δεν είναι τόσο ευαίσθητες όσο οι άντρες -ή όσο, τέλος πάντων, φημολογείται ότι είναι. Αυτός ο διακόπτης συναισθημάτων, λοιπόν, έχει πυροδοτήσει μια πολυάριθμη συλλογή τραγουδιών που αναφέρονται στην καψούρα. Και -ω, του θαύματος!- τα τραγούδια αυτά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ερμηνεύονται από άντρες. Όποιος νομίζει ότι αυτό συνιστά αγνή σύμπτωση, θα τον χαρακτήριζα τουλάχιστον αφελή.

Επίσης, η γυναίκα δεν ξέρει να φέρεται και, για να είμαι πιο ακριβής, δεν γνωρίζει πως να αντιδράσει σε κάποιο κομπλιμέντο ή σε κάποια εύστοχη ατάκα. Και, ενώ θέλει να της κάνουν πεσίματα, μόλις αυτά λάβουν μέρος, έχει έναν μοναδικό τρόπο να τα απορρίπτει. Είτε φορούν το προσωπείο της επιδεικτικής αγένειας, είτε το παίζουν επιφανειακά αδιάφορες, είτε πανικοβάλλονται και κλείνονται στο καβούκι τους. Όποιος και να είναι ο λόγος ή το κίνητρο, π.χ. να το παίξουν «δύσκολες» για να μην φανούν «εύκολες», είναι τρομερά αποθαρρυντικό για έναν νορμάλ άντρα και, τολμώ να πω, αποτρεπτικό για οποιαδήποτε συνέχεια. Συν τοις άλλοις, αν εκδηλώσει ενδιαφέρον για κάποιον άντρα, αλλά ο τελευταίος δεν το αποδεχτεί, τότε η γυναίκα θα γίνει επιθετική ή θα το παίξει τόσο cool και χαλαρή που θα σου μιλάει και θα σου φέρεται σαν να είσαι το κολλητάρι από τον στρατό. Ίσως για αυτό βλέπεις πλέον περίεργα ζευγάρια στον δρόμο. Γυναίκες, δηλαδή, με μαλάκες. Rephrase: όμορφες γυναίκες με άσχημους μαλάκες που έχουν χοντρό πορτοφόλι. Νταξ, το παραδέχομαι, είμαι υπερβολικά υπερβολικός. Αλλά το πιάσατε το νόημα. Οι περισσότερες γυναίκες δεν θέλουν να καταλάβουν αυτό που γράφω, πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων, αλλά είμαι σίγουρος ότι τιτανοτεράστιο δείγμα αντρών συμφωνεί.

Και μετά, σύμφωνα με τα παραπάνω, οι γυναίκες έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν γνήσιοι άντρες. Αφού δεν τους ψάχνετε, ρε γυναίκες, προφανώς και για εσάς δεν υπάρχουν! Συν το γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα αντρών, στην προσπάθειά τους να «γλείψουν παξιμάδι», διεξάγουν απεγνωσμένη προσπάθεια να φτάσουν -ανεπιτυχώς;- τα πρότυπα που έχουν θέσει οι γυναίκες. Τι κάνουν; Αφηγούνται χαριτωμένους μύθους, τους οποίους οι γυναίκες λατρεύουν, ή γίνονται λακαμάδες/μουνοείλωτες, δηλαδή πληρώνουν τα πάντα και δεν χαλάνε ούτε ένα χατίρι. Με αφορμή, λοιπόν, τα παραπάνω, σημειώνω ότι η θεωρία της εξέλιξης δεν ισχύει στο μέγιστο βαθμό. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο, στο οποίο ο άνθρωπος τοποθετεί τον εαυτόν του, παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο. Δεν επικρατούν, δηλαδή, τα αρχέγονα ένστικτα, ότι ντεμέκ ένα θηλυκό θα ζευγαρώσει με ισχυρά αρσενικά για να αποκτήσει δυνατούς απογόνους και να διαιωνιστεί το είδος, αλλά φαίνεται να παίζει πανίσχυρο ρόλο ο πολιτισμός. Για παράδειγμα, η ανεξαρτητοποίηση της γυναίκας, η ισότητα των δύο φύλων, τα πρότυπα που προβάλουν τα Μ.Μ.Ε. και, φυσικά, η μόστρα που προσφέρει ένα κάμπριο αμάξι ή το πόσο όμορφη υποβάλλει να φαίνεται στους άλλους μία αυθεντική τσάντα Louis Vuitton που κοστίζει 1.500 ευρώ. Η μόδα, δηλαδή, η ποζεριά, το κοινωνικό στάτους, οι κοινωνικές τάσεις και η επίδειξη πλούτου παίζουν ξεκάθαρο ρόλο. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι αν ίσχυε σε απόλυτο βαθμό η θεωρία της εξέλιξης, δεν θα έβλεπες γυναίκες με πανίβλακες ή μουνοείλωτες. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, μια γυναίκα που είναι μαζί με έναν μουνοείλωτα σέβεται τον εαυτόν της; Τέτοιον άντρα θέλει για πατέρα των παιδιών της; Χωρίς πυγμή και προσωπικότητα; Εν προκειμένω, έχω να σας διηγηθώ δεκάδες ιστορίες από τον στενό μου κοινωνικό κύκλο περί μουνοειλωτισμού, που θα τραβάτε τις κωλότριχές σας από την έκπληξη. Και μπορεί να τις βγάλετε κιόλας. Σας παρακαλώ μην το επιχειρήσετε, αν δεν διαβάσετε πρώτα για τη ζήλια εκ μέρους των γυναικών. Μια γυναίκα, λοιπόν, δεν ζηλεύει επειδή φοβάται μην αρπάξει το αγόρι της καμιά σουρλουλού. Μια γυναίκα ζηλεύει, επειδή φοβάται μην χάσει κάτι δικό της, μην χάσει κάτι που της «ανήκει». Αυτό δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση: οι γυναίκες είναι τρομερά εγωιστικά πλάσματα και πρέπει να αυτοεπιβεβαιώνονται συνεχώς. Και επειδή κάτι τέτοιο, σπάνια συμβαίνει, χρειάζονται την επιβεβαίωση από τρίτους. Αλίμονο σε όποιον δεν την προσφέρει.

Και γιατί μια γυναίκα προσπαθεί να αλλάξει έναν άντρα; Διότι τον θεωρεί «ελαττωματικό» και προσπαθεί να «τον φέρει στα μέτρα της», ή τον έχει τοποθετήσει στη λίστα των «κακών παιδιών» για τα οποία η ίδια νοιώθει μια εγγενή υποχρέωση να τα (επανα)φέρει στον ίσιο δρόμο. Σε αυτό το σημείο η επιστήμη -και ο Κάνθαρος- σηκώνει τα χεριά ψηλά. Αν δεν καταφέρει να τον αλλάξει, κατεβάζει τον διακόπτη συναισθημάτων και βάζει πλώρη για τον επόμενο κακομοίρη. Αν τον αλλάξει, θα έρθει η στιγμή που θα γυρίσει και θα του πει «δεν ήσουν έτσι όταν σε γνώρισα». Πρόκειται, αν μη τι άλλο, περί παρανοϊκής παράνοιας. Να φοβάστε, εν γένει, μια γυναίκα που προσπαθεί να αλλάξει τα πάντα πάνω σας και γύρω σας. Κι αν δείτε ότι δεν προσπαθεί να σας αλλάξει, τότε έχετε χοντρό πορτοφόλι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και νορμάλ γυναίκες. Υπάρχουν, αλλά αποτελούν ένα σπάνιο είδος στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Και, φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τους άντρες. Αλλά για αυτούς θα τα πούμε σε άλλη ανάρτηση.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Η σιγή ιχθύος

'Εχω την εντύπωση ότι με όποια ομάδα και να παίξει ο Ολυμπιακός θα συναντήσει πρόβλημα στην άμυνα. Έχει σοβαρότατο θέμα με τις αντεπιθέσεις των αντιπάλων, δεν μπορεί να παίξει με την άμυνα ψηλά και οι επιστροφές του είναι αργές. Το πρόβλημα μετριάζεται κάπως όταν αγωνίζονται οι Φουστέρ και Κασάμι, όπως συνέβη στο εντός έδρας παιχνίδι με την Μάλμε, αλλά ο Μίτσελ ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσει την προσφορά των επελάσεων από Μαζουακού και Ελαμπντελαουί, ενώ, παράλληλα, θα πρέπει να πείσει τον Τσόρι να μην διαλέγει παιχνίδια και τον Μήτρογλου να μην πιστέψει ότι ο δανεισμός του συνιστά ένα είδος διακοπών. Για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν διαθέτει ευχέρεια κινήσεων: ο ένας δεν θέλει κι ο άλλος δεν μπορεί. Τέλος, είναι φανερό ότι ο Μίτσελ ρίχνει βάρος στην Ευρώπη, καθώς θεώρησε ότι στην Ελλάδα θα βρει τρόπο να διασπά τις κλειστές άμυνες, αλλά με τέτοια αμυντική λειτουργία δεν μπορείς να πας μακριά.


Το παιχνίδι της Βαρκελώνης θα το θυμάμαι για έναν και μόνο λόγο. Όχι, δεν με ενδιαφέρει ποιος θα έβγαινε πρώτος στον όμιλο. Ούτε έμεινα έκπληκτος από την μετατροπή του Ματουιντί σε κρυφό φορ ή την τοποθέτηση του Τιάγκο Σίλβα σε έναν ρόλο μοναχικού στόπερ, με τον Νταβίντ Λουίζ να βρίσκεται σε διάταξη λοξής φάλαγγας και να αγωνίζεται στο όριο της σέντρας. Ακόμα και το κάθετο παιχνίδι του Βεράτι ή η εμφάνιση του Μόουρα, ο οποίος εσχάτως αρχίζει να θυμίζει κανονικό ποδοσφαιριστή, δεν κατάφερε να με συγκλονίζει. Το παιχνίδι, βλέπετε, θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου ως η χειρότερη εμφάνιση του Ινιέστα. Μπορώ να πω ότι η εμφάνιση του εν λόγω ποδοσφαιριστή επισκίασε ακόμα και τον σχολιασμό του τεράστιου μύθου που ακούει στο όνομα Αλέκος Θεοφιλόπουλος (φώτο).

Τέλος, οφείλω να κάνω ένα σχόλιο για τη Ρόμα και την Σίτι. Η Ρόμα, επί της ουσίας, αυτοκτόνησε. Στην προηγούμενη αγωνιστική δέχτηκε ένα γκολ στο 93' λεπτό και χθες, απέναντι στους Άγγλους, παραδόθηκε αμαχητί. Ίσως ο Ρούντι Γκαρσία θα πρέπει να αναθεωρήσει το σχήμα με ένα αμυντικό χαφ: το τσου λου δεν είναι ιταλικό πρωτάθλημα, όπου η Ρόμα καλείται να διασπάσει κλειστές άμυνες. Από την άλλη πλευρά, η Σίτι, έκανε μεγάλη ανατροπή απέναντι στην Μπάγερν και ήρθε στην Ρώμη για να πάρει την πρόκριση. Και την πήρε. Αν το έκανε οποιαδήποτε άλλη ομάδα, θα μιλούσαμε για άθλο και θρίαμβο, αλλά για την Σίτι όλοι τηρούν σιγή ιχθύος.

Υ.Γ.1 Είχα πάει στο super-market για να πάρω μύδια. Ήθελα, βλέπετε, να φτιάξω μυδοπίλαφο. Αλλά τα μύδια είχαν τελειώσει και το ράφι στο ψυγείο ήταν άδειο. Μήπως έπρεπε να κάνω μια απεργία πείνας για να μου φέρουν μύδια;

Υ.Γ.2 Η στιγμή που περιμένατε θα γίνει πραγματικότητα. Έχω ετοιμάσει ένα άρθρο για τις γυναίκες. Σε αρκετές αναρτήσεις έχω τσοντάρει πινελιές για το συγκεκριμένο πλάσμα, αλλά έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για μια ολοκληρωμένη ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Τις προάλλες βρέθηκα σε ένα σπίτι και έπαιξα στο Playstation 4 ένα παιχνίδι τύπου N.B.A. Live. Η ιδιαιτερότητα του εν λόγω παιχνιδιού είναι ότι είχαν προσθέσει και παλιές ομάδες του N.B.A. Μεγάλη η συγκίνηση.

Υ.Γ.4 Αβοήθητος!

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Ελληνικά κλικ


Έχουν ήδη προηγηθεί οι αναρτήσεις με τους ξένους που έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα και τους παίχτες από το διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Και, πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι για μία ακόμη φορά σε αυτούς που μου έκαναν «κλικ». Για πάμε, λοιπόν:

  • Νεμπεγλέρας: Τρομερά φυσικά προσόντα και ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες παίχτες. Οι φήμες λένε ότι τον είχε ζητήσει η Ίντερ!
  • Μανωλάς: Σε μια εποχή που άρχισα να παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο, ο Μανωλάς, ο θείος του Έλληνα Μπεκενμπάουερ, έδειχνε άρχοντας της άμυνας. Και, εν πολλοίς, ήταν.
  • Νικολαΐδης: Δεν είχε ιδιαίτερη τεχνική, αλλά δεν την χρειαζόταν. Θρασύς, εκρηκτικός, εκτελούσε σε πρώτο χρόνο. Το έλεγε η καρδούλα του.
  • Τσιάρτας: Ατσαλάκωτος έβγαινε από το γκαζόν, αλλά οι μπαλιές του, πάντοτε με αρχοντικό στυλ, ήταν ονειρικές.
  • Λαζαρίδης: Στον Άρη πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις. Ο κύριος Σάντος, βέβαια, είχε άλλη άποψη.
  • Καραγκούνης: Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν τον συμπαθούσα πάντοτε. Η αιτία ήταν ότι κάποτε έπεφτε εύκολα, διότι ήθελε να πέσει. Πήγε, όμως, στο εξωτερικό, έμαθε κάποια πράγματα, ωρίμασε και εξελίχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία.
  • Τσιαντάκης: Ακόμα και αμνησία να πάθω, τις φαρμακερές σέντρες του δεν πρόκειται να τις ξεχάσω.
  • Καραπιάλης: Ντρίμπλες, έκρηξη, επελάσεις. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την εντύπωση ότι ήταν λίγο τεμπελάκος.
  • Στολτίδης: Πνευμόνια, σωστό τρέξιμο, έπαιρνε μέτρα στον άξονα και, ενίοτε, σκόραρε. Μοντέρνος παίχτης και υπερχρήσιμος.
  • Λουμπούτης: Αθλητικό full back που έδειχνε ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα. Όταν ήταν στην Εθνική Ελπίδων, λεγόταν ότι η αριστερή πτέρυγα της Εθνικής Ανδρών ήταν ήδη δική του.
  • Μπάρκογλου: Γυρολόγος της Α' Εθνικής και υποτιμημένος επιθετικός.
  • Γεωργίου: Τον παρακολούθησα στα Γιάννενα και απορούσα με τις ικανότητές του. Μου θύμιζε τον Στόκερ, έναν παίχτη που έπαιζε στην Βασιλεία.
  • Πάντος (φώτο): Στρατιώτης. Παίχτης του προπονητή. Και εξαιρετικά φιλότιμος. Χρήσιμος ποδοσφαιριστής για κάθε ομάδα.
  • Άντζας: Αρχοντικό σέντερ μπακ. Σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες που αγωνιζόντουσαν στη ίδια θέση, γνώριζε ποδόσφαιρο. Και δεν ήταν μαλακισμένο σαν ορισμένους συμπαίχτες του στον Ολυμπιακό.
  • Παπαδημητρίου: Σημαία της Ξάνθης. Του άνηκε η δεξιά πλευρά.
  • Φραντζέσκος. Όχι φάουλ έξω από την περιοχή!
  • Κορδονούρης: Μπάλα δεν ήξερε, ποδόσφαιρο δεν ήξερε, αλλά το πάθος και το πείσμα του το είχαν ελάχιστοι.
  • Αλεξανδρής: Δεν σου γέμιζε το μάτι. Κι όμως, μπορούσε να σκοράρει με κάθε τρόπο. Κυριολεκτικά με κάθε τρόπο.
  • Νίνης: Φοβερό entrance με την φανέλα του Παναθηναϊκού. Θυμίζει, πλέον, παλαίμαχο. Μένει να δούμε αν θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του.
  • Τοχούρογλου: Τον λάτρευα όταν εκτινασσόταν. Ακόμα και χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος, όταν δηλαδή το αντίπαλο σουτ κατέληγε στα πουλιά, αυτός έπρεπε να απογειωθεί. Αξέχαστη η ανεμίζουσα χαίτη του.
  • Δέλλας: Κορυφαίος αμυντικός, ως λίμπερο ή σέντερ μπακ. Στην Κύπρο έπαιξε ακόμα και αμυντικό χαφ. Το μόνο που του έλειπε ήταν ταχύτητα.
  • Χαριστέας: Στον Άρη ήταν εξωπραγματικός. Καμία σχέση με τον ποδοσφαιριστή που βλέπαμε στην Εθνική του Ρεχάγκελ.
  • Σαραβάκος: Αναρωτιέμαι αν έπαιζε τη σημερινή εποχή, σε ποια μεγάλη ομάδα του εξωτερικού θα αγωνιζόταν.
  • Φερεκίδης: Τον θυμάμαι από τον Ιωνικό, όπου είχε κάνει άριστη σεζόν. Ποτέ δεν κλήθηκε στην Εθνική του Δανιήλ.
  • Καούνος: Τον είχα δει στην Καλαμάτα, τον είδα μετά από χρόνια στην Τρίπολη και νόμιζα ότι είχε παγώσει ο χρόνος. Αξιόλογος striker.
  • Φωτάκης: Έτρεχε πολύ, δοκίμαζε και τα ποδάρια του από μακρινές αποστάσεις. Χρήσιμο εργαλείο.
  • Κωστής: Εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, αλλά γκαντεμόπαιδο.
  • Ζαγοράκης: Μπαίνει στη λίστα μόνο για τις εμφανίσεις του στο Euro 2004. Δεν υπήρχε αυτό που είδαν τα ματάκια μου.
  • Αβραάμ Παπαδόπουλος: Έμαθε πολλά δίπλα στον δάσκαλο Ρονάλντο Γκιάρο.
  • Φυτανίδης: Σταθερή αξία. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έπαιξε σε ανώτερο επίπεδο.
  • Λυμπερόπουλος: Ευφυής ποδοσφαιριστής. Διέθετε πάσα, σουτ, έπαιζε ως targer man. Λίγο ταχύτητα παραπάνω να είχε ο καψερός.
  • Μαχλάς: Στην Ολλανδία λατρεύτηκε σαν Έλληνας Θεός.
  • Καλιτζάκης: Κόναν ο Κολιτζιδάκης, νίντζα ο Καλιτζάκης. Έπική εμφάνιση με την Ναντ, μέσα στα χιόνια, στην πορεία του 1996.
Αυτοί, λοιπόν, είναι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές που μου έκαναν κλικ. Είμαι βέβαιος ότι έχω ξεχάσει αρκετούς, αλλά, ούτως ή άλλως, δεν χωράνε όλοι σε μια ανάρτηση. Περιμένω, φυσικά, τα δικά σας σχόλια! Σε αυτό το σημείο να σημειώσω ακόμα δυο ονόματα, τα οποία δεν πρόλαβα διά ζώσης και γνώρισα από αφιερώματα και βίντεο. Συγχωρέστε με, λοιπόν, αν φανώ υπερβολικός ή αδαής. Ο ένας είναι ο Σαργκάνης. Οι επεμβάσεις του, εξαιρετικές. Σύμφωνα με αυτά που έχω δει, μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον Σμάιχελ. Ο δεύτερος είναι ο Χατζηπαναγής. Υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας σε κουβέντα περί ποδοσφαίρου από ανθρώπους που έβλεπαν δεκαετίες μπάλα/ποδόσφαιρο και μου έλεγαν ότι για να ξαναδούν τα κόλπα του Χατζηπαναγή έπρεπε να έρθει ο Μέσι.

Υ.Γ.1 Μεγάλη η νίκη του Π.Α.Ο.Κ. στο Καραϊσκάκη. Και πολύτιμη. Αλλά το πρωτάθλημα έχει ακόμα δρόμο. Σπουδαίες οι αναλύσεις και δεκτά όλα τα προγνωστικά, αλλά ας μην προτρέχουμε.

Υ.Γ.2 Από πότε ασχολούμαστε με έναν ληστή τραπεζών που κάνει απεργία πείνας; Κι από πότε ένας αναρχικός ζητάει εκπαιδευτική άδεια για να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων (!!!); Και ποιος είναι ο ρόλος των γονέων του πολιτικού κρατούμενου (sic!) που ακούει στο όνομα Ρωμανός; Απίστευτα πράγματα. Μόνο στην Ελλάδα. Πραγματικά μόνο στην Ελλάδα. Η επιλεκτική ευαισθησία των Ελλήνων πολιτών είναι εκνευριστική. Και η έλλειψη ορθολογικής κρίσης που διέπουν τους συλλογισμούς τους και τις προτεραιότητες τους, είναι εξοργιστική.

Υ.Γ.3 Λέγαμε, λοιπόν, ότι με τον Γκατούζο δεν θα πλήξουμε. Νταξ, δεν ήταν, δα, και τόσο δύσκολη πρόβλεψη. Υπέβαλε παραίτηση και ξαναγύρισε. Έδιωξε παίχτες υπό το πρόσχημα ότι δεν κρατάνε το confidentiality των αποδυτηρίων. Δήλωσε ότι μοιάζει στον Λουίς Ενρίκε, τον προπονητή της Μπαρτσελόνα. Σε ορισμένες συνεντεύξεις δίνει πραγματικό σόου, με εκρήξεις θυμού, έντονα συναισθήματα και ανυπέρβλητες ατάκες. Και, το πιο πρόσφατο όλων, υποστήριξε ότι φέρνει Ιταλό επενδυτή, ο οποίος διαθέτει για την αποπεράτωση του Ο.Φ.Η. ένα μύριο (!), και έκανε λόγο για πλάνο τεσσάρων ή πέντε χρόνων!

Υ.Γ.4 Αυτά είναι!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...