Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Το μεγαλείο της επικοινωνίας

Όλα ξεκινάνε από τον Δώνη. Είναι άχρηστος, θεωρούν κάποιοι. Νταξ, άχρηστος δεν είναι. Μην λέμε ό,τι θέλουμε. Έχει ορισμένες εμμονές -συχνά αποτελούν ατέλειες του αγωνιστικού πλάνου- και σίγουρα δεν είναι επικοινωνιακός, δηλαδή αρεστός σε οπαδούς και, κυρίως, σε δημοσιογράφους. Αλλά, όπως έχουμε αναφέρει, ο εκάστοτε προπονητής αποτελεί το εύκολο θύμα. Εξιλαστήριο. Χαρακτηρίζεται, βλέπετε, ως αναλώσιμος. Είναι αμυντικογενής, υποστηρίζουν μερικοί. Όποιος έχει παρακολουθήσει τον Ατρόμητο του Δώνη, γνωρίζει τι ποδόσφαιρο του αρέσει να παίζει. Διότι, αν είναι αμυντικογενής ένας προπονητής που έπαιζε με τα σέντερ μπακ στη σέντρα, τότε κι εγώ είμαι αεροπόρος επειδή πετάω χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα. Δεν παίζει θεαματικό ποδόσφαιρο, ισχυρίζονται ορισμένοι. Έλα, Χριστέ και Παναγία! Οι οπαδοί συνιστούν μια περίεργη κάστα. Αν δεν παίρνεις αποτελέσματα, σε κατηγορούν. Αν παίρνεις αποτελέσματα, αλλά δεν παίζεις καλή μπάλα, πάλι σε κατηγορούν. Και για να μην μακρηγορώ, αν θέλουν αποτελέσματα και θέαμα, τότε θα πρέπει να βρουν άλλο άθλημα. Εξάλλου, ποιος νομίζουν ότι είναι ο Δώνης; Ο κλώνος του Ρίνους Μίχελς; Και, σε τελική ανάλυση, τι ζητούσε ο κόσμος του Π.Α.Ο.Κ. από τον Δώνη; Αφήστε, δεν θα μπω στον πειρασμό να απαντήσω. Έδιωξε τον Γκαρσία, λένε οι περισσότεροι. Άκυρο. Ο προπονητής δεν μπορεί να διώξει κανέναν. Η διοίκηση παίρνει τις αποφάσεις. Κι όταν ο Δώνης εισηγήθηκε στην διοίκηση την απομάκρυνση του Γκαρσία, ο Σαββίδης έτριβε τα χέρια του. Διότι θα ξεφορτωνόταν δυο βαρίδια, γνωρίζοντας, παράλληλα, τι πρόκειται να επακολουθήσει: ο Δώνης ''έδιωχνε'' τον παίχτη, και οι οπαδοί θα έδιωχναν τον Δώνη -αρκεί να θυμάται ότι οι οπαδοί είναι σαν τις γυναίκες. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Η απορία μου είναι η εξής: πώς γίνεται ο Δώνης να μην αντιλαμβανόταν την αναμπουμπούλα που θα προκαλούσε η απόφασή του; Δεν είναι άπειρος. Δεν ήξερε ότι η τελευταία χρονιά της βεντέτας απαιτεί ειδικούς χειρισμούς;


Και φτάσαμε στους ημιτελικούς του κυπέλλου. Ποιος ήταν ο αντίπαλος; Η καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Μακράν της δεύτερης. Μιλάμε για μια κούρσα που έτρεχε ένα και μοναδικό άλογο. Κι αυτό το άλογο ονομάζεται Αστέρας Τρίπολης. Στην Τούμπα, λοιπόν, ο Π.Α.Ο.Κ. κέρδισε με την ψυχή στο στόμα. Αυτό, βέβαια, δεν εμπόδισε τον κόσμο της ομάδας να ονειρεύεται τελικούς και επικές μετακινήσεις οπαδών. Έπρεπε να σπάσουν και το ρεκόρ προσέλευσης σε τελικό κυπέλλου. Για να καζουριάζουν τους Αρειανούς. Ό,τι ντεμέκ είναι το αφεντικό της πόλης. Που να ήξεραν ότι το αφεντικό της πόλης είναι η μιζέρια! Και ποια ήταν η διαχείριση του επαναληπτικού; Υποδειγματική. Και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί. Ο Π.Α.Ο.Κ. καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν έχει βάλει μπρος τους επικοινωνιακούς του μηχανισμούς. Στο φουλ οι μηχανές. Ξεκινήσαμε με τις υποσχέσεις του Σαββίδη. Ό,τι και καλά θα ισοπεδώσει το κατεστημένο του Ολυμπιακό -για να στήσει το δικό του, όπως πιστεύουν οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες. Έπειτα, δόθηκε βάρος στις επενδυτικές πράξεις του ιδιοκτήτη της Π.Α.Ε.: ξαφνικά ο Σαββίδης ενδιαφερόταν για όλες τις επιχειρήσεις της Βόρειας Ελλάδας. Καταραμένη επίδειξη δύναμης! Στην πορεία, και εντελώς ξαφνικά, ένα σημαντικό μέρος του επικοινωνιακού μηχανισμού στράφηκε κατά του προπονητή. Μην σας προξενεί εντύπωση. Θέλω να πιστεύω ότι απευθύνομαι σε μη αφελές κοινό. Έτσι λειτουργούν οι ανεπίσημοι εκπρόσωποι τύπου των Π.Α.Ε. Και μην απορείτε με τη δήθεν στήριξη του Ιβάν προς τον Δώνη για το θέμα του Γκαρσία. Το είπαμε προηγουμένως: με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Εξάλλου, έχουμε σχολιάσει πως αυτή την εποχή στον Π.Α.Ο.Κ. ό,τι λέει και κάνει ο Ιβάν είναι νόμος.

Στη συνέχεια είχαμε την άνευ προηγουμένου προπαγάνδα εις βάρος του Άρη -αργότερα, προστέθηκε και η Α.Ε.Κ. Για να μην ξεχνάμε και τον αντίπαλο της πόλης. Ότι και καλά ανέβηκε σε άρματα. Τρίχες κατσαρές! Με τις διαιτησίες που είχε ο Άρης και την λάσπη που δέχτηκε, τρομάζω στη σκέψη τι θα γινόταν, αν ο Άρης δεν είχε ''δεθεί'' στο άρμα του Μαρινάκη. Αλλά ο επικοινωνιακός πόλεμος που ξέσπασε ήταν άριστα οργανωμένος. Ο επικοινωνιακός μηχανισμός είχε στηθεί άψογα. Όπως ακριβώς συνέβη στον επαναληπτικό του κυπέλλου. Στην αρχή, λοιπόν, ο Αστέρας ήταν στημένος, επειδή έχασε από τον Άρη. Τι τους πείραξε περισσότερο, ήθελα να ήξερα; Ότι ο Αστέρας έφαγε πέντε γκολ από κάποια ομάδα ή ότι έφαγε πέντε γκολ από τον Άρη; Αίνιγμα ολκής. Κατόπιν, ο στημένος Αστέρας έγινε ντοπαρισμένος. Και η απόδειξη είναι ο τραυματισμός του Φορμίκα. Μην σας ξεγελάει το γεγονός ότι έσπασε τον αυχένα του και παραλίγο να μείνει παράλυτος. Κόλπο ήταν για να μην υποβληθεί σε ντόπινγκ κοντρόλ. Τέλος, ο στημένος και ντοπαρισμένος Αστέρας, σύμφωνα με τα επικοινωνιακά γρανάζια της Π.Α.Ε., είχε βάλει τα big guns, που λένε και στο χωριό μου, για να προκριθεί με αθέμιτους τρόπους. Γιατί; Διότι τα κέντρα αποφάσεων δεν ήθελαν, υποτίθεται, να προκριθεί στο τελικό η ομάδα της Σαλονίκης για να μην γίνουν φασαρίες. Έλα, όμως, που ο Σπάθας έδωσε στον Π.Α.Ο.Κ., εκτός από τα σπόρια, και το καρπούζι! Και κάπως έτσι, λοιπόν, το παρόν άρθρο κλείνει όπως άρχισε. Όλα ξεκινάνε από τον Δώνη...

Υ.Γ.1 Πρόκειται για είδηση μεγατόνων! Ο Ξαβιέρ Ζανέτι, ο άνθρωπος που έχει ανακαλύψει το φίλτρο της νεότητας, έπαθε ολική ρήξη αχίλλειου τένοντα! Ο λόγος στον ίδιο: «Νιώθω έναν απίστευτο πόνο. Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα το ξεπεράσω». Οφείλω να υποβάλλω τα ειλικρινή σέβη μου σε αυτόν τον εξαιρετικό αθλητή και, πιθανολογώ, άνθρωπο. Πραγματικός αρχηγός. Πραγματική σημαία.

Υ.Γ.2 Η Παρί πέρασε από την Εβιάν και αποσπάστηκε, τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος, εννιά βαθμούς από την μισητή Μαρσέιγ. Όμως, αλλού είναι τα ωραία. Τα βλέμματα έχουν στραφεί στον Μπελχαντά, τον παίχτη της Μονπελιέ, και το πέναλτι που έχασε στο ματς με την Αζαξιό. Ποιο είναι το περίεργο; Ότι, πριν το εκτελέσει, φαίνεται να δείχνει στον Οτσόα, τον τερματοφύλακα της Αζαξιό, που θα στείλει την μπάλα! Όμως, αν η εκτέλεση ήταν στημένη, γιατί να κάνει νεύμα προς τον Οτσόα; Θα μπορούσε να το στείλει άουτ.

Υ.Γ.3 Η τελευταία μόδα συνοψίζεται ως εξής. Ο έχων εργασία γκρινιάζει υπέρ το δέον στον άνεργο για τον προϊστάμενό του, το εργασιακό περιβάλλον, το μισθό του, το ωράριο, το πρωινό ξύπνημα, τη φύση εργασίας του κ.ά. Κάπως προκλητικό, δεν νομίζετε; Και το λυπηρό είναι να μην καταλαβαίνει ο έχων εργασία ότι απευθύνεται σε κάποιον που δεν έχει δουλειά. Να μην καταλαβαίνει ότι ο άνεργος στενοχωριέται όταν ακούει συνεχώς τέτοια πράγματα και νοιώθει άβολα. Σαν να γκρινιάζει κάποιος που δεν έχει παπούτσια σε κάποιον που δεν έχει πόδια. Τέλος πάντων. Μάλλον εγώ φταίω που είμαι καλός listener και τους αφήνω να μιλάνε.

Υ.Γ.4 Πραγματικοί Πολέμαρχοι!

If you could feel the way I feel about you, Hear the things I say, If you could see the way I am without you, These Lost and Lonely Days...

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Το μυδραλιοβόλο του πορνό

Πριν το ματς έκαιγαν τις φανέλες του Μάριο Γκέτσε. Κατά τη διάρκεια ζητοκραύγαζαν με μία ντρίπλα ή πάσα του Γερμανού παίχτη. Και στο τέλος του ματς ξεχάστηκαν, φαντάζομαι, όλα. Με τέτοια εμφάνιση, μέσα σε μια κόλαση που θύμιζε ρωμαϊκή αρένα, δεν γινόταν διαφορετικά. Οι γηπεδούχοι ήταν ορμητικοί. Καταιγιστικοί. Σαν μυδραλιοβόλο. Επέβαλαν πλήρως το ρυθμό τους. Και τι ρυθμός! Διαολεμένος. Εξοντωτικός. Αξιοθαύμαστος. Λίγες ομάδες στην Ευρώπη διαθέτουν επιθετικό transistion game υψηλού επιπέδου. Η Ντόρτμουντ και η Ρεάλ αποτελούν δυο από αυτές. Αλλά για ποια Ρεάλ μιλάμε; Αυτό το πράγμα δεν ήταν Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί να ήταν Ρεάλ Μούρθια ή Ρεάλ Σαραγόσα, αλλά, επαναλαμβάνω, δεν ήταν Ρεάλ Μαδρίτης.


Απέναντι στη γερμανική ομάδα φαινόταν -και πράγματι ήταν- μία και δύο ταχύτητες πιο κάτω. Άνευρη. Άγευστη. Χωρίς ενέργεια. Εντός και εκτός χόρτου. Ο Τσάμπι Αλόνζο ήταν κάκιστος. Πανάστοχος στις μεταβιβάσεις του, αόρατος στη μεσαία γραμμή και ανήμπορος να μαρκάρει τον Γκέτσε. Κι ο Οζίλ; Αυτός έκανε φάουλ στον αντίπαλο για να πάρει ανάσες. Ο Ράμος, παρά το γεγονός ότι στη Σεβίλλη συχνά αγωνιζόταν ως δεξί μπακ, βρισκόταν εκτός κλίματος, πραγματικότητας και αγώνα. Ποιος να φανταζόταν ότι η απουσία του Αρμπελόα θα αποδεικνυόταν πλήγμα ολκής! Και ποιος να φανταζόταν ότι ο Κοεντράο θα εξέθετε τον προπονητή του σε τέτοιο βαθμό! Την ίδια στιγμή, ο Μουρίνιο ανέθεσε στον Βαράν το μαρκάρισμα του Λεβαντόφσκι. Κι ο Πολωνός, λες και το πήρε πατριωτικά, παρέδωσε δωρεάν μαθήματα τακτικής και εκτελεστικής συμπεριφοράς, συμπαρασύροντας τον προσωπικό του φρουρό, τον Πέπε και τον Ντιέγκο Λόπεθ. Και πες ότι το μαν του μαν δεν εξελίχθηκε σύμφωνα με τα θέλω του Μουρίνιο. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Όμως, και οι υπόλοιπες επιλογές του Πορτογάλου τεχνικού αποδείχθηκαν άστοχες. Αυτό το πράγμα δεν ήταν στήσιμο. Λάθος η επιλογή του Μόντριτς. Ο Κροάτης είναι ένας εραστής της μπάλας, ένας αρτίστας, αλλά δεν έχει τα τρεξίματα για να κυνηγάει τον αντίπαλο. Διότι, όταν ο αντίπαλος τρέχει, πρέπει να τρέξεις κι εσύ. Επιπλέον, επιλέγοντας τον Μόντριτς στο αρχικό σχήμα, έφερε δεξιά τον Οζίλ. Τι να κάνει ο Οζίλ στον ασβέστη; Hταν φανερό ότι η τοποθέτησή του στα δεξιά της επίθεσης και η εγγενής τάση του ποδοσφαιριστή να συγκλίνει προς τον άξονα, αποδιοργάνωσε το επιθετικό πλάνο και πρόκρινε τις μακρινές μπαλιές προς τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Και ποιος ήταν ο τακτικός ρόλος του Χιγκουαΐν; Άκρως αινιγματικός. Συν τοις άλλοις, ο Κεντίρα, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, δεν έπαιρνε μέτρα στον άξονα και αναλώθηκε σε ανελέητο κυνήγι των αντιπάλων. Ως αποτέλεσμα, οι γραμμές ήταν αποκομμένες κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο αβοήθητος. Τουλάχιστον είχε άξιο συμπαραστάτη τις πάσες του Χούμελς. Τον απροσπέλαστο, να συμπληρώσω, Χούμελς. Πόσες φορές, άραγε, έχασε εναέρια ή επίγεια μονομαχία;

Η Ντόρτμουντ, λοιπόν, αυτή η γρήγορη και διψασμένη ομάδα, ύψωσε το τετράπτυχο φαντασία-τακτική-δύναμη-ταχύτητα και έλιωσε την Ρεάλ κάτω από τις ερπύστριές της. Δεν ομιλώ για το αποτέλεσμα. Αναφέρομαι αποκλειστικά στην εμφάνιση. Ορισμένες φορές νόμιζες ότι οι Γερμανοί έπαιζαν με παίχτη παραπάνω. Μάλιστα, υπήρχαν στιγμές που αυτό που έβλεπες ξεπερνούσε τα στενά όρια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και εξελισσόταν σε πορνό. Σκληρό για τους Ισπανούς, αισθησιακό για τους Γερμανούς. Και, συγχρόνως, ηδονικό για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους. Τι έκανε, όμως, ο Κλοπ που φαντάζει τόσο αποδοτικό και, συνάμα, απολαυστικό;
  • Μεγάλο πλάτος και άριστη εκμετάλλευση αυτού.
  • Υψηλότατο τέμπο, ειδικά στις αρχές των δυο ημιχρόνων.
  • Πλείστοι αυτοματισμοί.
  • Εξαιρετική μετάβαση από φάση επίθεσης σε φάση άμυνας.
  • Ασφυκτική πίεση στα χαφ, με τον Μπέντερ και, κυρίως, τον αλάνθαστο Γκουντογκάν, ο οποίος έκανε κυριολεκτικά τα πάντα και βρισκόταν κυριολεκτικά παντού, να πέφτουν, ιδίως όταν η ομάδα τους έχανε κατοχή, σαν βαμπίρ πάνω σε μπάλα και αντιπάλους.
  • Πρέσινγκ στα 2/4 του γηπέδου, μόλις ήθελε η Ντόρτμουντ να ρίξει το μεταβολισμό ή έπαιρνε κατοχή η Ρεάλ.
  • Πολύ καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας σε λίγα τετραγωνικά. Εξαιρείται μερικώς το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, το οποίο συνάντησε προβλήματα με ''την μπάλα κάτω''.
  • Εξαιρετική συνεργασία μεταξύ των Μπλαστσικόφσκι, Γκέτσε και Ρόις. Ο πρώτος κυβέρνησε (σ)την δεξιά πτέρυγα, ενώ οι Γκέτσε και Ρόις άλλαζαν συνεχώς θέσεις και μπέρδευαν τους αντιπάλους τους. Και οι τρεις αποτέλεσαν θαυμάσιο στήριγμα στον Λεβαντόφσκι.
Τέλος, το κοουτσάρισμα του Κλοπ από το 75' λεπτό και έπειτα, ήταν άκρως ρεαλιστικό. Σταδιακά άρχισε να δίνει χώρο στη Ρεάλ, έκλεισε διαδρόμους και, με την είσοδο του αξιόπιστου Κελ ως απάντηση στις ανούσιες αλλαγές του Μουρίνιο, άλλαξε το σύστημα από 4-2-3-1 σε 4-5-1. Αντί επιλόγου, δηλώνω ότι δεν ξέρω τι θα γίνει στον επαναληπτικό. Το δύσκολο, πάντως, δεν είναι να βάλει η Ρεάλ τρία γκολ. Αλλά να κρατήσει το μηδέν.


Και πάμε στη Βασιλεία, όπου η τοπική ομάδα πολύ θα ήθελε να κάνει κανά χουνέρι στην Τσέλσι. Θα μπορούσε να το πετύχει, καθώς έχει καλή ομάδα, αλλά το γκολ του ορεξάτου Μό(ου)ζες την αποδιοργάνωσε. Βέβαια, δεν ευθύνεται η Τσέλσι για αυτό, αλλά η αδυναμία της Βασιλείας να αντιδράσει σε συνθήκες υψηλής επικινδυνότητας και πίεσης. Η Βασιλεία, βλέπετε, δεν είναι και η καλύτερη ομάδα στο ποδόσφαιρο κατοχής και σίγουρα δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Η Τσέλσι, μετά το γκολ, προέβη σε τακτική οπισθοχώρηση, περιμένοντας τον αντίπαλο και, κυρίως, το σφύριγμα της λήξης. Έβλεπες τους παίχτες του Μπενίτεθ και νόμιζες ότι, αντί για μπάλα, κουβαλούσαν σφουγγαρίστρα και κουβά. Αγγαρεία κετς. Αλλά ποιον να φοβηθούν; Ο Παρκ μπερδευόταν μόνος του, ο Σαλάχ είχε τεράστια προβλήματα με τον Κόουλ, ενώ οι προσωπικές ενέργειες του Στόκερ δεν ήταν αρκετές. Τι να κάνει κι ο Στρέλερ, όταν η μπάλα έφτανε με το ζόρι, και συχνά έπειτα από καραμπόλες, σε αυτόν; Κι όμως, ο πάγκος αντέδρασε, με τις αλλαγές να δίνουν μια φρεσκάδα, μια ανανέωση, μια επιθετική τόνωση και μια ελπίδα επίτευξης του πολυπόθητου γκολ. Ένα γκολ που προήλθε από πέναλτι που θα ζήλευαν όλοι μαζί ο Γιαννακόπουλος, ο Τζόλε, ο Αλεξανδρής κι ο Γκόγκιτς. Και η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη ήταν γεγονός! Προς στιγμήν, όμως. Διότι οι φιλοξενούμενοι μέσα σε μόλις πέντε λεπτά έκαναν ό,τι έπρεπε να κάνουν σε ένα 85λεπτο. Κι αυτό δεν τους τιμά και πολύ. Όπως δεν τιμά και μένα που διαφωνώ με όλους εκείνους που λένε ότι η Τσέλσι έκανε εξαιρετικό παιχνίδι.

Υ.Γ.1 Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα. Και πώς να προκριθεί, όταν έχει πετύχει μόλις 53 πόντους, με 1/16 τρίποντα και 19 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ; Όμως, ο Έλληνας οπαδός είναι άπιαστος. Δεν τον απασχολούν τα χαμένα ριμπάουντ και τα τρίποντα που κατέληγαν σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Η ψυχοσύνθεσή του αξιοπερίεργη. Μπορεί να φταίει το χορτάρι, το παρκέ, ο αέρας, η λάσπη, η βαρύτητα, η Τρόικα, το φεγγάρι, ακόμα και η διαιτησία. Ναι, η διαιτησία. Αλλά πιο πιθανό είναι να έρθει η ανάπτυξη του Αντώνη Σαμαρά παρά να παραδεχτεί ο Έλληνας οπαδός ότι ο αντίπαλος ήταν ανώτερος.

Υ.Γ.2 «Πόσες αθλητικές εφημερίδες υπάρχουν στην Ελλάδα; Στη Ρωσία υπάρχουν δύο. Δεν θεωρώ ότι αυτή είναι η απαίτηση της αγοράς, να υπάρχουν δεκαπέντε στην Ελλάδα. Υπάρχει ανταγωνισμός και έτσι αναγκάζονται να αναπαράγουν ψέματα. Εγώ έχω έλλειψη της ελληνικής γλώσσας, καμιά φορά αυτό με σώζει. Οι δημοσιογράφοι κινούνται επιφανειακά, χωρίς να θέλουν να ασχοληθούν σε βάθος. Σε αυτό φταίμε και εμείς. Στην εποχή του Ίντερνετ ο τρόπος σκέψης έχει γίνει πιο αποσπασματικός. Σήμερα μεγαλώνει η γενιά του F5. Διαρκώς θέλουμε να κάνουμε refresh, θέλουμε διαρκή ανανέωση, δυστυχώς όμως μας ελκύουν περισσότερο τα αρνητικά πράγματα». Σοφά λόγια από τον Zέρμαν Τσιστιακόφ, τον συνεργάτη του Ιβάν Σαββίδη.

Υ.Γ.3 Ο Φορμίκα του Αστέρα Τρίπολης έπαθε κάταγμα στον αυχένα και ορισμένοι οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ. απόρησαν με το timing του τραυματισμού, εκφράζοντας την άποψη ότι αυτό συνέβη επειδή ο Ιβάν Σαββίδης απαίτησε να γίνει ντόπινγκ κοντρόλ για τον ημιτελικό του κυπέλλου. Χωρίς σχόλιο.

Υ.Γ.4 Έπος!

Can't find the words, How much it hurts, Don't know how to cry, But like a burning flame, I feel all the pain...You hurt my soul, But I can't let you go, I can't let you go, 'Cause I love you so, Can't let you go, love you so...

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Σε δαιμονιώδη φόρμα



Ο Τόμας Μίλερ πετυχαίνει το πρώτο γκολ της Μπάγερν, ενώ οι παίχτες των Καταλανών δείχνουν να μην ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν μια ομάδα που δεν νοιώθει φόβο απέναντί τους. Οι γηπεδούχοι θα πετύχουν ακόμα τρία γκολ, με τους φιλοξενούμενους να αδυνατούν να αξιοποιήσουν την κατοχή και να μην μπορούν να αντιδράσουν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού. Η τελευταία φορά που ηττήθηκε η Μπαρτσελόνα με 4-0 για τον θεσμό του Champions League ήταν από την Δυναμό Κιέβου, το Δεκέμβριο του 1997. Θρίαμβος...!

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο έτερο ματς. Αλλά όποιος νομίζει ότι η Ρεάλ βρίσκεται ήδη στον τελικό, πλανάται πλάνην οικτράν. Η Ντόρτμουντ είναι μια γρήγορη ομάδα. Με γρήγορους παίχτες. Και η Ρεάλ σπάνια συναντά τέτοιους αντιπάλους. Θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε τι θα επιλέξει ο Μουρίνιο. Διότι, πολύ φοβάμαι, αν αγωνιστεί όπως με την Γαλατά, θα έχει σημαντικό πρόβλημα. Ο Κλοπ δεν δίνει χρόνο στην αντίπαλη άμυνα για να στηθεί και να προσαρμοστεί. Παίρνει την μπάλα και ξεχύνεται πειθαρχημένα στην κόντρα. Θα κάνει το ίδιο κι ο τεχνικός της Ρεάλ; Το αποκλείω. Επειδή ο Μουρίνιο είναι κανονικός προπονητής, κι όχι τσαρλατάνος ή κυανοπώγωνας που ακούει τι λέει ο κάθε τυχάρπαστος, πιθανολογώ ότι θα δώσει χώρο στην Ντόρτμουντ, δηλαδή κατοχή. Εξάλλου, σε τέτοιους αγώνες, και δη ημιτελικούς, δεν διστάζει να επιστρατεύσει την σκοπιμότητα. Απλά να θυμάται ότι η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Προσοχή, όμως: στο σύγχρονο ποδόσφαιρο υπάρχουν ομάδες που κρατάνε την πρωτοβουλία, χωρίς να έχουν ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά κατοχής. Και πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα από την Ρεάλ, δεν υπάρχει.

Υ.Γ.2 Στενοχωριέμαι και λυπάμαι για την Α.Ε.Κ. Κι αυτό, διότι γνωρίζω πολύ καλά, από πρώτο χέρι, ότι τέτοιες στιγμές είναι δύσκολες. Καταλαβαίνω ότι οι φίλοι της Α.Ε.Κ. είναι μπερδεμένοι και πάσχουν από όψιμο δονκιχωτισμό. Η μετάθεση ευθυνών και η δημιουργία αόρατων εχθρών συχνά δρα σαν παυσίπονο, αλλά, καθώς κυλά πολύτιμος χρόνος, τα συμπτώματα της ασθένειας παραμένουν. Μέχρι να εντοπιστούν και να καταπολεμηθούν. Δεν εξανεμίζονται αυτοβούλως. Η μόνη συμβουλή που έχω να δώσω στους Α.Ε.Κ.τσήδες είναι να αντιληφθούν την αναγκαιότητα και τη σημασία μια σωστής και έγκαιρης διάγνωσης. Και -προφανώς!- δεν έχω διάθεση και όρεξη να καζουριάσω ή να μιλήσω υποτιμητικά. Δεν είναι στο στυλ μου, άλλωστε. Όταν ο άλλος βρίσκεται στο έδαφος και διπλώνει από τον πόνο, δεν τον κλωτσάς. Όμως, επιτρέψτε μου να φανώ κυνικός -αλλά, συνάμα, και ρομαντικός. Ουσιαστικά θα πω ό,τι έλεγα και στην περίπτωση του Άρη, το 2005. Θα πω ό,τι θα έλεγα και στην περίπτωση που θα υποβιβαζόταν ο Άρης, το 2013. Νταξ, έπεσε μια ομάδα. Και τι έγινε; Σιγά τα ωά. Και για να το πάω ακόμα παραπέρα, ομάδες σαν την Α.Ε.Κ., τον Άρη και τον Π.Α.Ο.Κ., δηλαδή ανώνυμες εταιρίες με χρέη, θα έπρεπε να έχουν ένα σφιχτό κολάρο στο λαιμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, μπας και στρώσουν. Τέλος πάντων. Ο γνήσιος οπαδός, λοιπόν, αυτός που κουβαλάει λογική τρέλα μέσα στο μυαλό του, δεν ενοχλείται από τέτοιες καταστάσεις. Δεν τον απασχολούν. Ναι, νοιώθει περίεργα, στενοχωριέται, αλλά δεν μιζεριάζει. Ούτε χάνει το κουράγιο του. Διότι συνειδητοποιεί ότι η ομάδα, η κάθε ομάδα, αποτελεί ζήτημα ήσσονος σημασίας. Αποτελεί ένα μικρό κομμάτι της ζωής του, κι όχι όλη του τη ζωή. Κι αυτό το κομματάκι, αυτό το μικρό ποσοστό της καθημερινότητάς του, δεν μπορεί να του το πάρει κανείς, παρά μόνο ο εαυτός του. Δεν γράφω τίποτα άλλο. Το βουλώνω. Και πολλά είπα.

Υ.Γ.3 Οι αυτοβιογραφίες δεν μου προξενούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν με ελκύουν. Δεν τις συμπαθώ. Μου φαίνονται αδιάφορες. Νοιώθω ότι δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι ουσιώδες. Μπορεί να κάνω και λάθος. Και για να είναι ειλικρινής μαζί σας, δεν έχω διαβάσει κάποια αυτοβιογραφία. Ούτε από πολιτικό, ούτε από στρατιωτικό, ούτε από αθλητή. Επαναλαμβάνω: μπορεί να πέφτω έξω στις εκτιμήσεις μου. Όμως, ρε παιδιά, ας είμαστε δίκαιοι και αληθείς. Όταν έχεις δει τον Ζιοβάνι να παίζει μπάλα, δεν χρειάζεσαι την αυτοβιογραφία του για να καταλάβεις πόσο παιχταράς ήταν.

Υ.Γ.4 Ο Πάγκαλος, αυτός ο ευκλεής πολιτικός και υπεύθυνος άντρας, χτυπά εκ νέου: «Αν εμένα με αναγκάσουν βιαίως να καταθέσω ως μάρτυρας υπεράσπισης του Άκη, θα τον ''θάψω''» [...] «Υπάρχουν άνθρωποι αυτή τη στιγμή μέσα στο ΠΑΣΟΚ, που είναι τώρα στελέχη και βουλευτές εν ενεργεία, που κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Τσοχατζόπουλος, τον υποστήριζαν. Αν οι επιλογές τους είχαν γίνει δεκτές από το ΠΑΣΟΚ, ο Άκης Τσοχατζόπουλος θα είχε γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Και δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα είχε κάνει ως πρωθυπουργός της χώρας, σε ποια θέση θα ήταν το κόμμα, το πολιτικό σύστημα και η χώρα γενικότερα». [...] «Όταν ο λαός είναι σοβαρός και δεν ψηφίζει φασίστες της Χρυσής Αυγής, τρελιάρες του ΣΥΡΙΖΑ και ψεκασμένους του Καμμένου, κάνει τις επιλογές του, τιμωρεί και επιβραβεύει συμπεριφορές». Τα σχόλια, νομίζω, περιττεύουν.

Υ.Γ.5 Όταν οι αδερφές Heart έχουν κέφια...

My love is the evening breeze touching your skin, The gentle sweet singing of leaves in the wind, The whisper that calls after you in the night, And kisses your ear in the early light, You don't need to wonder, you're doing fine, And my love, the pleasure's mine, Let me go crazy on you, Crazy on you...

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Χωρίς φόβο

O Ιβάν Σαββίδης δήλωσε ότι θέλει πρωτάθλημα και έξοδο στο Champions League. Εκεί όπου αγωνίζονται, μεταξύ άλλων, η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μπάγερν Μονάχου. Ιδιοκτήτης είναι, λεφτά βάζει, ό,τι θέλει λέει. Εξάλλου, ποιος θα τον αντιμετωπίσει λεκτικά; Τι να του πει; Ότι λέει βλακείες; Ότι είναι μεθυσμένος; Μια χαρά μιλάει ο Ιβάν. Κι ας μην είναι τρομερός. Αφού βλέπει ότι όλοι, αργά και σταθερά, βαράνε κανόνι.  Ποιον να φοβηθεί; Την Α.Ε.Κ. του Βιντιάδη; Α, ναι, ξέχασα, δεν είναι του Βιντιάδη. Τον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου; Που παρακαλάει να του κάνουν κανά χουνέρι για να σπεύσει να το δημοσιοποιήσει στο twitter και να γράψει για παράγκες και σκάνδαλα; Τον Άρη του Σκόρδα; Ας είμαστε σοβαροί. Τον άσωτο Πρόεδρο που επέστρεψε για να σώσει τον Άρη; Οι καιροί, βλέπετε, άλλαξαν. Τα σκυλιά είναι δεμένα και τα λουκάνικα τα κρατάει ο Σκόρδας. Κι εκτός από τις ομάδες που τις γυρνάς ανάποδα και πέφτουν από τις τσέπες αναπτήρες, κλειδιά και συνδετήρες, ποιον άλλον να φοβηθεί; Μήπως να φοβηθεί τον Ολυμπιακό; Δεν θέλω κουταμάρες. Αυτοί δεν ξέρουν τι θέλουν. Έχουν ένα Πρόεδρο που υπακούει σαν πειθήνιο όργανο τους μάνατζερ και το οπαδικό του μυαλό, ενώ, παράλληλα, διεξάγει απεγνωσμένες προσπάθειες να μοιάσει στον Κόκκαλη. Την ίδια στιγμή, οι οπαδοί, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τα ανεκτά όρια της υπεροψίας, αδυνατούν να αντιληφθούν τις προσπάθειες του Μαρινάκη να γίνει ο νέος Κόκκαλης και ξεσπούν σε γιούχες. Όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι και αφορολόγητες.


Για Αστέρα Τρίπολης και Ατρόμητο δεν γράφω τίποτα. Ασχέτως τι θα συμβεί φέτος, δεν είναι αυτά μεγέθη που μπορούν να κοντράρουν τον Π.Α.Ο.Κ. του Σαββίδη. Πώς να τον κοντράρουν; Με τι όπλα; Ο ένας μιλάει στον Πούτιν κι οι άλλοι στον Μώραλη. Πλάκα κάνουμε; Στο τσακίρ κέφι παίρνει κι ένα τηλέφωνο τον Σαμαρά και τον Στουρνάρα για να μιλήσουνε για μπίζνες. Εκτός αν νομίζουμε ότι ο Σαββίδης βρίσκεται στον Π.Α.Ο.Κ. για να απολαμβάνει φραπεδούμπα στη Λεωφόρο Νίκης και να κρεμάει στη βεράντα μια φανέλα του Σαλπιγγίδη. Και ερωτώ: αν δεν κάτσουν οι επιχειρηματικές κινήσεις του Ιβάν, τι γίνεται; Ρητορικό το ερώτημα. Αλλά, για να είμαι δίκαιος, ο Σαββίδης δεν φαίνεται διατεθειμένος να τα παρατήσει τόσο εύκολα. Δεν μπήκε στον Π.Α.Ο.Κ. για τζέρτζελο. Έχει σκοπό να νοικοκυρέψει το ορμητήριό του και πολύ καλά θα πράξει. Δεν κάνει πασαλείμματα. Και επιπλέον, μέσω του υγιούς ανταγωνισμού, θα ωφεληθεί το ελληνικό πρωτάθλημα -αλλά, αργά ή γρήγορα, και ο Άρης: ας μην το ξεχνάμε. Πάμε στη δεύτερη ερώτηση. Ξέρει ο Ιβάν Σαββίδης ότι στο εγγύς μέλλον ο πρωταθλητής θα πρέπει να παίζει προκριματικά για να συμμετάσχει στους ομίλους; Πάνε οι εποχές που ο ισόβιος πρωταθλητής του ελληνικού πρωταθλήματος πήγαινε κατευθείαν στους ομίλους και τσέπωνε το παραδάκι. Περασμένα μεγαλεία. Αλλά, θα μου πείτε, και που το τσέπωνε, τι το έκανε; Τέλος πάντων. Αυτό είναι θέμα για κάποια άλλη ανάρτηση. Καταραμένα εταιρικά σχέδια!

Τέλος, επιτρέψτε μου να απευθύνω μια τρίτη ερώτηση προς παν ενδιαφερόμενο. Γιατί επέστρεψε ο Ζαγοράκης; Τι περιμένει ο Ιβάν από μια τέτοια κίνηση; Τι παραπάνω μπορεί να κάνει τώρα ο πρώην Πρόεδρος του Π.Α.Ο.Κ. που δεν έκανε τα προηγούμενα χρόνια; Να δανείσει στον Βιολίδη περισσότερα χρήματα; Να πάρει, πάντοτε χωρίς παραστατικά, μεγαλύτερο μεροκάματο για την πάρτη του; Να εντείνει την επιλεκτική του σιωπή; Να φεύγει και να έρχεται όποτε γουστάρει; Το να δίνει  ο ιδιοκτήτης του Π.Α.Ο.Κ. πόστα και ευθύνες σε πρώην παράγοντες της ομάδας μόνο κακό μπορεί να επιφέρει -εκτός αν τα κλειδιά τα κρατάει ο ίδιος ή κάποιος συνεργάτης του. Πάντως, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα τι πιστεύει ο Κάνθαρος. Αυτή τη στιγμή, στον Π.Α.Ο.Κ., τα θέλω του Σαββίδη αποτελούν νόμο. Σκληρό. Αυστηρό. Απαράβατο. Χωρίς αντίλογο. Αλλά, ας το θυμόμαστε, καλώς ή κακώς, ο Σαββίδης δεν ξέρει τι σημαίνει Π.Α.Ο.Κ. και ελληνική πραγματικότητα. Και είπαμε ότι το μεγαλύτερο στοίχημα που πρέπει πάση θυσία να κερδίσει, είναι να μην απορροφηθεί από το σύστημα του Π.Α.Ο.Κ. Διότι από την ελληνική πραγματικότητα, θέλει δεν θέλει, δεν γλιτώνει.

Υ.Γ.1 Η ποινή που επιβλήθηκε στην Π.Α.Ε. Α.Ε.Κ. συνιστά σκάνδαλο ολκής που αποπροσανατολίζει και εφησυχάζει τις ενδιαφερόμενες ομάδες, καθώς μένει ακόμα μία αγωνιστική, ενόσω η έφεση που άσκησε η Α.Ε.Κ. θα εκδικαστεί μετά το τέλος του πρωταθλήματος. Η άποψή μου μπορεί να ξενίζει, μπορεί να φαίνεται υπερβολική, ακόμα και αυστηρή, αλλά είναι η αλήθεια. Και το χείριστο είναι η αντιμετώπιση μεγάλης μερίδας δημοσιογράφων, οι οποίοι, προκειμένου να γίνουν αρεστοί στο κοινό της Α.Ε.Κ., ποδοπατούν κάθε έννοια δικαίου, αυτονόητου και λογικής -ευτυχώς υπάρχουν και  λαμπρές εξαιρέσεις που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς φόβο και πάθος. Και συνήθως το πετυχαίνουν, με τη σύμφωνη γνώμη των οπαδών που επιμένουν να κατηγορούν τον Άρη. Ότι και καλά δέθηκε στο άρμα του Μαρινάκη. Τρίχες κατσαρές. Μπορεί να μην παραδέχονται την αλήθεια, αλλά όλοι, έστω οι περισσότεροι, γνωρίζουν ποιος ευθύνεται για την κατάσταση της Α.Ε.Κ. Προφανώς επιτρέπεται να το συζητάνε μεταξύ τους, αλλά απαγορεύεται να τους το λέει κάποιος τρίτος. Εν τέλει, τι ζητούν; Να μας πουν, τι θέλουν; Νομίζω ότι ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν. Πάντως, οι διαχειριστές της Α.Ε.Κ., είμαι σίγουρος, δεν έχουν ιδέα.

Υ.Γ.2 Έχω στο μυαλό μου κάποιες ενδιαφέρουσες πολιτικές σκέψεις. Θα τις εκθέσω σε ανύποπτη στιγμή.

Υ.Γ.3 Ο Σούλης δήλωσε ότι του αρέσει που εργάζεται στον Άρη. Σύμφωνοι, ορισμένες δηλώσεις γίνονται για να χαϊδέψουν αυτιά και να ευχαριστήσουν τους πάντοτε απαιτητικούς οπαδούς, αλλά νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Σούλης δεν ψεύδεται ή υπερβάλλει. Εν πάση περιπτώσει, αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι αν τον θέλουμε και την επόμενη σεζόν. Απλά να υπενθυμίσω ότι η φιλοσοφία της ομάδας δεν θα αλλάξει συνταρακτικά κι ότι είναι διαφορετικό να στήνεις από το να διαχειρίζεσαι. Η ταπεινή μου γνώμη, πάντως, υποδηλώνει ότι μπορούμε να του προτείνουμε επέκταση συνεργασίας. Εκτός αν ο Σκόρδας έχει καλύτερη εναλλακτική.

Υ.Γ.4 Τι έγινε, ρε παιδιά; Από τη γιούχα και τα αυθόρμητα συνθήματα, φτάσαμε στην αποθέωση; Σε μόλις τέσσερις μέρες; Τώρα τα παιδιά που δηλώνουν φίλοι του Ολυμπιακού μπορούν να επιστρέψουν σχολείο με ψηλά το κεφάλι. Αλλά, θα μου πείτε, εδώ υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι αδικείται ο περιορισμένων ικανοτήτων Φετφατζίδης. Τι να λέμε, τώρα; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτό το ποδόσφαιρο;

Υ.Γ.5 Αυτό είναι συναυλία!

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Το σήμα κατατεθέν της παραπληροφόρησης

Κάποτε, τα χρόνια που η προπαγάνδα είχε μόλις αρχίσει να μετουσιώνεται σε επιστήμη, οι τρόποι επικοινωνίας ήταν ελάχιστοι και, το κυριότερο, πολύ αργοί. Τα νέα και οι ειδήσεις έσπευδαν βραδέως και αποκλειστικά προς τα αστικά κέντρα, αφού εκείνα ήταν οι πυρήνες των τότε κοινωνιών. Ορισμένες φορές, μάλιστα, δεν ταξίδευαν ποτέ, συχνά ως μέρος κάποιου τεχνάσματος που θα έφερνε τον ενδιαφερόμενο προ τετελεσμένου γεγονότος. Για παράδειγμα, την ώρα που γινόταν η Οκτωβριανή επανάσταση στην Πετρούπολη, ουδείς στην υπόλοιπη Ρωσία γνώριζε τι συμβαίνει. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Την σήμερον ημέραν, λοιπόν, την εποχή της άμεσης και πολυδιάστατης επικοινωνίας, είναι πολύ εύκολο να γίνουμε δέκτες νέων και ειδήσεων. Και είναι πολύ εύκολο, διότι υπάρχουν πολλαπλοί πομποί, οι οποίοι αναπαράγουν ένα γεγονός τόσες πολλές φορές που, από ένα σημείο και μετά, καθιστά αναπόφευκτη τη δημιουργία εκδοχών, φανταστικών και πραγματικών -κι όμως, ακόμα και τώρα ερχόμαστε προ τετελεσμένων γεγονότων: θυμηθείτε τις ύπουλες κινήσεις του Τζέφρυ περί Δ.Ν.Τ. Βρισκόμαστε, με άλλα λόγια, σε μια εποχή που η υπερπληροφόρηση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παραπληροφόρηση.


Έχετε σκεφτεί γιατί αυτό συμβαίνει; Ποιο γενεσιουργό αίτιο ωθεί τον άνθρωπο σε μια τέτοια ενέργεια; Θεωρείται σαν αναπόφευκτο; Συμβαίνει κατά λάθος; Προκαλείται ως απροσδόκητη απόρροια της άγνοιας και της ημιμάθειας; Μήπως πρόκειται για εγγενή τυχοδιωκτισμό; Πολλά τα ερωτήματα. Και ιδιαίτερα σύνθετα. Αλλά οι αντίστοιχες απαντήσεις υπερβαίνουν κατά πολύ τον σκοπό του παρόντος άρθρου. Εξάλλου, νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε την αλήθεια. Εκτός, βέβαια, από εκείνους που αντιλαμβάνονται την αυτοκριτική σαν κολονοσκόπηση. Αλλά, βλέπετε, αυτή η ρουφιάνα η αλήθεια συνιστά ένα εκρηκτικό μείγμα. Και μόλις εκραγεί, μπορεί να τσούξει, αλλά γιατρεύει. Φυσικά, ο λαός -ή ο όχλος, ανάλογα πως το βλέπει κανείς- δεν ενδιαφέρεται για αλήθειες. Μπορεί να δηλώνει θιασώτης και υπέρμαχος, αλλά, σε πράξη και θεωρία, δεν ισχύει: η ανεξήγητη επιμονή στο χθες και η ατέρμονη αποφυγή της ατομικής ευθύνης το αποδεικνύουν -μα, ήθελα να ήξερα, δεν βαρεθήκαμε να βαυκαλιζόμαστε με αίολες υποσχέσεις; Ειδάλλως, δεν θα επιβράβευε, και μάλιστα με αξιοθαύμαστη συνέπεια, ακόμα και στην προσωπική του ζωή, το ψέμα. Έχουμε πει, εξάλλου, ότι ο λαός λατρεύει τα ψέμματα, το κουτσομπολιό και τις υπερβολές: λατρεύει την εξαπάτηση. Κι αυτό το μοτίβο δεν ξεκίνησε πρόσφατα. Κοτζάμ Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στηριζόταν στην υπερβολή: για αυτό εκφυλίστηκε. Και θα κολλήσουμε στην Ελλάδα του 2013; Όποια πτυχή της ζωής και να εξετάσεις απεικονίζει μια μορφή υπερβολής. Και έστω ότι αυτό είναι το χειρότερο. Το χείριστο είναι ότι δεν το καταλαβαίνουμε.

Και δεν το καταλαβαίνουμε, διότι δεν έχουμε τα απαιτούμενα εφόδια: οι νοητικές μας συμπληγάδες δεν μας το επιτρέπουν. Επομένως, πως θα αφυδατώσουμε τις δυσμενείς προβλέψεις; Πως θα εξαϋλώσουμε τις αμέτρητες πομφόλυγες; Ίσως ο Αλέξης Παπαχελάς είχε δίκιο, όταν έγραφε, πριν αρκετούς μήνες, ότι η μόνη ελπίδα σωτηρίας για αυτόν τον τόπο είναι τα αγέννητα παιδιά. Επειδή θα είναι αμόλυντα και μη προσβεβλημένα από την νοσηρή νοοτροπία που μας έχει καταβάλει. Πώς, όμως, τα αγέννητα παιδιά θα μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Πώς θα αναπληρώσουν το κενό στην ηγεσία; Πώς θα μάθουν την ανυπέρβλητη αξία της περιβόητης ''λιτής αφθονίας''; Πώς θα καλλιεργήσουν την κρίση τους; Πώς θα ενισχύσουν τις ηθικές τους αντιστάσεις; Πώς θα συμβούν όλα αυτά, όταν εμείς, οι πρόγονοί τους, διαφημίζουμε, με την κυριολεξία της λέξης, την αφοσίωσή μας σε μια κατάσταση ανωριμότητας, ανειλικρίνειας και απόλυτης ευπιστίας ή άρνησης; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε. Διότι αυτό είναι το σήμα κατατεθέν του προσώπου που βλέπουμε στον καθρέφτη του σπιτιού μας.

Υ.Γ.1 Η Αλέκα Παπαρήγα αποτελεί παρελθόν από την αρχηγία του Κ.Κ.Ε -αν και παραμένει στην προεδρία της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Δεν γνωρίζω τους λόγους απομάκρυνσή της, αν και συχνά άφηνε υπόνοιες ότι ''ουδείς αναντικατάστατος'', και δεν γνωρίζω από που κρατάει η σκούφια του νέου γενικού γραμματέα. Όμως, η αλήθεια είναι ότι θα μου λείψει. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Από το ενδυματολογικό της γούστο; Που εμφανιζόταν με γκρι φούστα και αθλητικά παπούτσια; Από το επιμελώς ατημέλητο μαλλάκι; Μέχρι κι ο Μάκης Ψωμιάδης πιο συχνά πάει κομμωτήριο. Από την ξύλινη γλώσσα που θύμιζε Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Προλεταριάτο και ιμπεριαλισμός, και έχει ο Θεός.  Από τη μονολιθική ιδεολογία του κόμματος; Που ανάθεμα αν έχει αναθεωρηθεί, από την εποχή του Λένιν και έπειτα, έστω και μια συνιστώσα από τα πιστεύω τους -οι κακές γλώσσες λένε ότι αν ένας κομμουνιστής ήταν κατατοπισμένος πάνω στον καπιταλισμό, δεν θα υπήρχαν κομμουνιστές. Αλλά, όπως είπα, θα μου λείψει. Ίσως διότι μου λείπουν οι ''Απαράδεκτοι''.





Υ.Γ.2 Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, με τα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα τσακίρικα ματάκια του, δήλωσε: «Έχω γονατίσει οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Φτάνει πια, τι θέλετε από τον Ψωμιάδη!». Ναι, κλαίνε και οι Ζορό!

Υ.Γ.3 Για την άστοχη και προφανώς κατευθυνόμενη στοχοποίηση του Άρη, δεν έχω να πω τίποτα. Μην περιμένετε να γράψω μακροσκελές άρθρο. Δεν έχω διάθεση. Εξάλλου, τι να εξηγήσω; Πώς μπορώ να πείσω τους αιθεροβάμονες που αμφισβητούν τον ρεαλισμό, καταργούν τη λογική και θάβουν την αλήθεια; Τι επιχειρήματα μπορώ να χρησιμοποιήσω; Απλά να αναφέρω ότι με τόση λάσπη που έχει πέσει, δεν θα αργήσει η στιγμή που το σύστημα του Άρη -δεν εννοώ αποκλειστικά την Π.Α.Ε.- θα αντιδράσει εντόνως. Κι όχι απαραίτητα σωστά. Και την αρχή την έκαναν οι Σουπεράδες με ένα ανούσιο, άτιμο και χαζό κείμενο κατά της Α.Ε.Κ., μόνο και μόνο για να λάβουν την τραγικότατη αντίδραση της Ορίτζιναλ. Τέλος, είμαι ευτυχής που αυτός ο τόπος κυβερνάται από πολιτικούς, και δη αρχηγούς κομμάτων, που βάζουν πάνω από όλα και όλους το κοινό συμφέρον. Όπως ο Παναγιώτης Καμμένος, αυτός ο ευκλεής πατριώτης, που δήλωσε: «Δεν θα περάσει η εξαφάνιση της Α.Ε.Κ.». Αλλά έτσι πάει. Όπως στο σχολείο έχουμε τη βαθμοθηρία, έτσι και στον πολιτικό στίβο έχουμε την ψηφοθηρία.

Υ.Γ.4 Ήθελα να παρακολουθήσω τον αγώνα κυπέλλου ανάμεσα στον Π.Α.Ο.Κ. και στον Αστέρα, αλλά, εν τέλει, προτίμησα να πάω για τρέξιμο. Το σκορ, πάντως, διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον για το ποιος θα προκριθεί στον τελικό. Όσο για το κράξιμο των Π.Α.Ο.Κ.τσήδων κατά του Τσιώλη, δεν μου προξενεί έκπληξη. Αφού δεν μπορούν να ξεσπάσουν κατά του Δώνη, τα ακούει ο πρώην προπονητής του Άρη. Και για σοβαρό λόγο. Ότι έπαιξε, λένε, με αρκετές αλλαγές στο Χαριλάου. Λες κι ο Π.Α.Ο.Κ., ο οποίος αγωνίστηκε στην Λιβαδειά επίσης με αλλαγές, σκεφτόταν πως θα συντρίψει την αρμάδα του αδιάφορου Λεβαδειακού. Ποιος τελικός και κουραφέξαλα;

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Στο ύψος των περιστάσεων

Λέγαμε, λοιπόν, ότι οι γυναίκες είναι σαν τους οπαδούς. Όμως, έρχονται στιγμές που οι διαφωνίες, οι έριδες, οι πίκρες και οι ανασφάλειες πρέπει να μπουν στην άκρη. Έρχονται στιγμές που πρέπει να δείξεις την αγάπη σου. Και μπορεί μια γυναίκα συχνά να επιλέγει το δρόμο της άτακτης φυγής, της ατέρμονης γκρίνιας ή ''στο κρατώ μανιάτικο μέχρι να σκουριάσει ο Robocop'', αλλά ο οπαδός δεν έχει τέτοιες ανησυχίες. Δεν πρέπει να έχει τέτοιες ανησυχίες. Όταν χρειάζεται να βρίσκεται κοντά στην ομάδα, είναι πάντα εκεί. Δίπλα της. Με το ενδεχόμενο να μην κυλήσουν όλα ευχάριστα. Αλλά με την πίστη και την ελπίδα να ξεχειλίζουν -εσχάτως και την υπομονή: κι αυτό είναι απρόσμενα ευχάριστο.


Λέγαμε, επίσης, ότι το ποδόσφαιρο, πέρα από την αισθητική απόλαυση και τις τακτικές αναλύσεις, κρύβει έντονο συναίσθημα. Αυθεντικό. Γνήσιο. Αληθινό. Και κάποια ματς, δεν τα ξεχνάς ποτέ. Και να θες, δεν μπορείς. Ασχέτως εμφάνισης και αποτελέσματος. Χωρίς να παίζει ρόλο αν στο γκαζόν βρίσκεται ο Λόντσαρ, ο Χαβίτο ή ο Τριανταφυλλάκος. Ούτε αν στον πάγκο κάθεται ο Διαμαντόπουλος, ο Κούπερ ή ο Σούλης. Δεν σε ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να είσαι εκεί. Πιστός φρουρός. Άγρυπνος. Υπεύθυνος. Διότι σε αυτά τα ματς παίζεις και εσύ μπάλα. Σε αυτά τα ματς νοιώθεις κι εσύ την πίεση. Το άγχος. Αντιλαμβάνεσαι κι εσύ τις δυσκολίες. Τις αντιξοότητες. Και είσαι έτοιμος να τις αντιμετωπίσεις.

Όπως τις αντιμετώπισε ο Άρης. Το σύστημα του οποίου, πάντοτε ανοιχτό και δεκτικό σε επιρροές πάσης φύσεως, κατάφερε να τιθασεύσει την πίεση και να αφουγκραστεί τη θετική αύρα του κόσμου. Δεν συμβαίνει πάντοτε. Ορισμένες φορές γυρνάει μπούμερανγκ -προφανώς εννοώ τα μεθεόρτια του αγώνα Α.Ε.Κ. - Πανθρακικού ή το αμαρτωλό παρελθόν των Αρειανών (βλέπε Άρης - Ηρακλής). Αλλά, όταν γίνεται πραγματικότητα, τότε τα πράγματα προκύπτουν πολύ δύσκολα για τον αντίπαλο. Και το συναίσθημα των οπαδών απογειώνεται. Ιδίως όταν έχει σφυρηλατηθεί διά πυρός και σιδήρου. Το ίδιο, όμως, ισχύει για τους παίχτες και τον προπονητή. Άλλωστε, πρόκειται για ανθρώπους. Με πάθη. Αισθήματα. Αλλά και ένστικτα. Δεν είναι ρομπότ. Και, όπως δείχνουν τα πράγματα, αντιλαμβάνονται πλήρως τις ευθύνες τους. Κι αυτό, χωρίς να δείχνω το παραμικρό ενδιαφέρον σε αποτελέσματα και στατιστική, με ευχαριστεί αφάνταστα. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω το ίδιο για εκείνους που επιμένουν να συκοφαντούν και να λασπολογούν. Το λένε οι ίδιοι για τον εαυτόν τους.

Υ.Γ.1 Ο κόσμος του Ολυμπιακού περίμενε να δει τριάρες και τεσσάρες επί του αντιπάλου του. Μα, αν είναι δυνατόν! Αυτοί έχουν ξεπεράσει τα ανεκτά και επιτρεπτά όρια υπεροψίας. Λες και δεν έχουν δει την ομάδα τους να αγωνίζεται. Λες και δεν ξέρουν ότι σε τέτοια ματς αρκεί και το μισό μηδέν. Άντε, καλές αποδοκιμασίες. Στα των ανελκυστήρων, πάντως, ο κόσμος του Ολυμπιακού πρέπει να αποδώσει τα εύσημα στην Π.Α.Ε. Ειδάλλως, αυτός ο Αλαφούζος θα γκρεμίσει το τουίτερ!

Υ.Γ.3 Λυπάμαι και στενοχωριέμαι για την Α.Ε.Κ. Αλλά, ας το θυμόμαστε, δεν φταίει ο Μπουγαΐδης κι ο Δέλλας ή ο Λίνεν. Ούτε ο διαιτητής που διέκοψε το ματς. Πόσω μάλλον ο Άρης! Κατηγορήστε όσο θέλετε τον Άρη και, αν σας κάνει να νοιώσετε καλύτερα, ισχυριστείτε ότι ανέβηκε σε άρματα τρίτων και πείτε ότι ήταν οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης της Α.Ε.Κ. Αλλά, όταν καταλαγιάσει η σκόνη και κοπάσει ο θόρυβος, όταν κάνει την εμφάνισή της η νηφαλιότητα, τότε θα γίνει αντιληπτό ποιοι είναι οι υπαίτιοι και ποιοι βάζουν αυτογκόλ. Τώρα, καθώς συνιστά πάγιο χαρακτηριστικό της σύγχυσης να οδηγεί τους ανθρώπους σε σύγχιση, το κυνήγι φαντασμάτων δικαιολογείται εν μέρει. Και εννοείται ότι σε τέτοιες καταστάσεις δεν χωρούν καζούρες -εκτός αν είσαι εμπαθής και βλάκας. Δεν χτυπάς τον άλλον, ενόσω βρίσκεται στο έδαφος και διπλώνει από τον πόνο. Εξάλλου, έχω βρεθεί στην ίδια θέση και μπορώ να καταλάβω πλήρως την ψυχοσύνθεσή του υγιούς κόσμου της ομάδας. Τέλος, τις φήμες για αγορά Α.Φ.Μ. (Απόλλων Σμύρνης;) και εμπλοκή του Μελισσανίδη στα της Π.Α.Ε., τις αφήνω στην κρίση σας.

Υ.Γ.4 Ο Γιώργος Παπανδρέου, πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδος, γνωστός και ως Τζέφρυ, δήλωσε ότι αυτός κι ο Ομπάμα ανέλαβαν ''οικονομίες κουρέλια'', όπως χαρακτηριστικά είπε. Προσπερνώ την ατυχή έμπνευση, πραγματικά άστοχη, να αναφέρει τον Ομπάμα και τις Η.Π.Α. ως συγκριτικό παράδειγμα, και ερωτώ: είναι δυνατόν να μην είχε ιδέα για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Τότε γιατί, πίσω από την πλάτη όλων, ενέταξε τη χώρα στο Δ.Ν.Τ.; Και γιατί, την ίδια στιγμή, έλεγε ''λεφτά υπάρχουν''; Τόσο πολύ βιαζόταν να γίνει Πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας; Τουλάχιστον έκανε κι ένα καλό που, εν τέλει, προέκυψε σε κακό. Με την έκδηλη ανεπάρκειά του να κάνει θραύση, ισοπέδωσε το δίπολο Ν.Δ. - ΠΑ.ΣΟ.Κ. και έστειλε τη ''μεγάλη δημοκρατική παράταξη'' από το 42% στο 7%, μόνο και μόνο για να ανατείλει ένας νέος δικομματισμός και να εκτοξεύσει το ΣΥ.ΡΙΖ.Α σε κόμμα εξουσίας. Ατυχής έμπνευση κι αυτή.

Υ.Γ.5 Ο περισσότερος κόσμος μπορεί να γουστάρει το ''Θύμα των Αλλαγών'', και πολύ καλά κάνει, αλλά την παράσταση κλέβoυν τα δυο τραγούδια που ακολουθούν. Δύο σε ένα. Σαν τα σαμπουάν.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Η έλλειψη εφοδίων οδηγεί στην κρεμάλα

Οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα. Εκατό καλά να έχεις κάνει και μια φορά να έχεις φερθεί σκάρτα, θα σου βγάλουν την ψυχή. Θα στο κοπανάνε μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Χωρίς χρονοτριβή. Άνευ ηθικών αναστολών. Δίχως εγωιστικούς φραγμούς. Να μην το έκανες, σου λένε. Και τις εκατό φορές που έχεις ξηγηθεί όμορφα και ωραία, τις γράφουν στο χιόνι. Το ίδιο και οι οπαδοί. Μπορεί ένας Πρόεδρος να έχει ξεχρεώσει, να έχει φτιάξει γήπεδο, να έχει αναπτύξει υποδομές, να έχει φέρει παιχταράδες κι εσύ να τον κράζεις επειδή κάπου, κάπως, κάποτε είχε κάνει μια άστοχη δήλωση. Και οι οπαδοί, ειδικά οι οργανωμένοι, όπως και οι γυναίκες, δεν θέλουν αντίλογο. Και δεν θέλουν αντίλογο, διότι στα μάτια τους ισοδυναμεί με αμφισβήτηση, έλλειψη κατανόησης ή αδιαφορία. Απλά θέλουν να περνάει το δικό τους. Κι αν δεν περάσει, στο κρατούν μανιάτικο. Αλλά και άγιος να είσαι, το καλύτερο παιδί, κάποιος θα βρεθεί να σε σπουδάσει. Κι αν δεν βρει καταδικαστικά στοιχεία, θα τα κατασκευάσει. Δεν είναι και τίποτα το δύσκολο. Παίρνω ένα φτυάρι και αρχίζω το θάψιμο. Διαφωνώ με τέτοιες πρακτικές, αλλά τέλος πάντων. Όπως έλεγε κι ο Καρδινάλιος Ρισελιέ (φώτο): «Δώστε μου έξι γραμμές που να έχει γράψει ο πιο τίμιος άνθρωπος και θα βρω κάτι σε αυτές για τον κρεμάσω». Όμως, στις τρεις περιπτώσεις που θα μελετήσουμε, δεν υπάρχουν τίμιοι και άγιοι άνθρωποι. Ούτε ελαφρυντικά μήτε δικαιολογίες. Η κρεμάλα αποτελεί μονόδρομο.


Εξάλλου, τι υπερασπιστική γραμμή μπορεί να έχει η διοίκηση του Άρεως που έχει αλλάξει μέσα σε μια σεζόν πέντε προπονητές; Λες και ετοιμαζόμαστε για βραδινή έξοδο και δεν ξέρουμε τι να φορέσουμε. Και δοκιμάζουμε από σμόκιν μέχρι φούστα. Όπου κάτσει η μπίλια. Τι απαιτήσεις μπορούμε να έχουμε από μια τέτοια διοίκηση; Το ίδιο ισχύει και με τους Έλληνες πολιτικούς. Αλλά εκεί, οι αντίστοιχοι οργανωμένοι, οι στρατοί των κομμάτων, τους προστατεύουν με νύχια και με δόντια. Προφανώς πρόκειται για άλλου είδους οργανωμένων. Με διαφορετικά κίνητρα. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για τα πεπραγμένα της διοίκησης του Άρη. Επί της ουσίας, τα είπαμε. Διότι δεν υπάρχουν άλλα έργα. Μόνον οι αλλαγές προπονητών. Ούτε επικοινωνιακή πολιτική, ούτε διαχειριστική ικανότητα, ούτε απόδοση ευθυνών, ούτε αυτοκριτική, ούτε συσπείρωση της ομάδας και της Π.Α.Ε., ούτε τίποτα. Ακόμα και η μεταγραφική ενίσχυση του χειμώνα αποδείχτηκε κίνηση πανικού, επιβεβλημένη από τρίτους. Κι ας ούρλιαζα ότι με το υπάρχον ρόστερ -ναι, το ξέρω, είναι περιορισμένων δυνατοτήτων- μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα: ουσιαστικά αυτοκτονούμε. Προσοχή, όμως: η παρούσα παράγραφος δεν αφορά μόνο τις φετινές διοικήσεις: η νοσηρή νοοτροπία είναι βαθιά ριζωμένη. Υπάρχουν παρωθητικές νύξεις που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Για να μην παρεξηγηθούμε. Ωραία τα λόγια, λοιπόν, αλλά πρέπει να δεις και πράξεις. Το ίδιο, εξάλλου, δεν ισχύει για τους Έλληνες πολιτικούς; Καλό το μπλα μπλα και το ξεκατίνιασμα από το twitter και το Facebook, αλλά η παρακαταθήκη της άσκησης πολιτικής αποτελείται από έργα. Ουσιαστικά έργα κι όχι πασαλείμματα.

Όμως, δεν είναι μόνο ο Άρης -μακάρι να ήταν. Κι ο Παναθηναϊκός ταλανίζεται από διοίκηση περιορισμένων ικανοτήτων -αλλά, όπως έχουμε τονίζει, δεν ζητείται μόνο Πρόεδρος. Όμως, όταν βγαίνει ο τουϊτάρχης Αλαφούζος και λέει ότι μέντοράς του είναι ο Νικόλαος Πατέρας, ο τιτάνας του double, ο άρχοντας του παρασκηνίου, τι μπορείς να περιμένεις; Για ποιο πράγμα να τον κατηγορήσεις; Όλες οι κατηγορίες καταρρίπτονται μονομιάς. Οφείλεις να τον αθωώσεις λόγω τρέλας και βλακείας. Ακόμα και για την αποσταλινοποίηση: πρόκειται για κίνηση πανικού και υποταγής στα θέλω ορισμένων. Και, παράλληλα, να αλλάξεις άθλημα. Να το γυρίσεις στο καλλιτεχνικό πατινάζ και να απολαμβάνεις τον αειθαλή Αλέξη Κωστάλα να περιγράφει, πάντοτε απολαυστικά, τα διπλά τόλουπ και τα τριπλά άξελ. Διότι αν κάτσεις να ασχοληθείς με αυτά που λέει ο Αλαφούζος και αυτά που δεν κάνει, θα γελάς και θα κλαις. Τουλάχιστον οι φίλοι του Παναθηναϊκού είχαν την τύχη και τη χαρά να δουν να κάθεται και ένας Φάμπρι στον πάγκο τους. Όχι σαν τους Αρειανούς που τους φέρανε τον αδιάφορο Αλκαράθ. Ούτε για λιονταρίνες μιλούσε, ούτε για ούρα, ούτε για κοχόνες. Και σε τελική ανάλυση τι ήθελε να κάνει ο Φάμπρι; Να ξυπνήσει τον εγωισμό των παιχτών. Να τονώσει το φρόνημά τους. Να αναπτερώσει το ηθικό τους. Υποθέτω, όμως, ότι, όπως ο Εσπάρθα χάνει την μπάλα στο γήπεδο, κάπου την έχασε κι ο Ισπανός προπονητής. Διότι αυτό το κάνεις στις προπονήσεις και στα αποδυτήρια· όχι μπροστά στις κάμερες. 

Κάτι ανάλογο, αν και σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και στην περίπτωση του Λίνεν. Ο οποίος παράλαβε την ομάδα με δύο βαθμούς, έπειτα από την λαίλαπα που ακούει στο όνομα Βαγγέλης Βλάχος, και την πήγε στους τριάντα. Μια στιγμή, όμως, ρε παιδιά. Ο Λίνεν είναι υπαίτιος για την κατάσταση της Α.Ε.Κ; Ο Λίνεν είναι το πρόβλημά της; Και, νταξ, πες ότι για το αγωνιστικό φέρει κάποιες ευθύνες. Για παράδειγμα, είχε εμμονή με την χρησιμοποίηση του Φουρτάδο και τον παραγκωνισμό του Κατσικοχέρη. Αλλά, όταν βλέπει τους παίχτες του να μην μπορούν να εφαρμόσουν τα πιο απλά πράγματα, τι έπρεπε να κάνει και να πει; Να φορέσει το κοντό παντελονάκι και να θυμηθεί τις ένδοξες μέρες που κυνηγούσε τον Ρεχάγκελ; Και με τα διοικητικά τι συμβαίνει; Διότι, όπως γίνεται αντιληπτό, ένας Δημητρέλος δεν αρκεί. Και δεν ειρωνεύομαι. Ο άνθρωπος τρέχει όλη μέρα για την Α.Ε.Κ. Δέκα σόλες έχει λιώσει από την υπερπροσπάθεια. Μέχρι και βραχόλια του περάσανε για το χατήρι της Α.Ε.Κ. Και έχεις κάτι οπαδούς να κάνουν καταλήψεις στα Σπάτα και να εκτοξεύουν απειλές. Τι άλλο να κάνει πλέον ο Δημητρέλος; Ίσως θα μπορούσε να ρίξει τίτλους τέλους στο παραμύθι που μπορεί να μην έχει δράκο, αλλά έχει Βιντιάδη και Αδαμίδη. Και δεν αντέχεται άλλο.

Εν κατακλείδι, θα μπορούσα να γράψω ολόκληρα έπη για τις Π.Α.Ε. Ξεχνάμε, ή δεν ξέρουμε, ότι το διοικείν δεν είναι εύκολη δουλειά. Κι αυτό ισχύει από τον καμικάζι Μιχαλήτσιο και τον Αλαφούζο μέχρι τον Πρωθυπουργό της χώρας. Πολλοί το υποτιμούν, λίγοι το καταννοούν. Για να διοικήσεις, λοιπόν, πρέπει πρώτα να διοικηθείς. Και δεν εννοώ απαραίτητα να έχεις περάσει από χαμηλές θέσεις: η Ιστορία αποτελεί αδιαμφισβήτητο μάρτυρα. Εννοώ να διοικηθείς από αρχές και αξίες. Να διοικηθείς από ικανότητα και αυτογνωσία. Από θέληση και πάθος. Αυτά είναι τα εφόδια που σε βοηθούν να προβλέψεις, να οραματιστείς, να εμπνεύσεις, να ηγηθείς. Με ρωτάτε αν εμπεριέχονται τα λάθη σε αυτά τα εφόδια; Βεβαίως! Όλοι κάνουν λάθη. Ουδείς άσφαλτος (sic!). Κι όλοι πρέπει να διορθωθούν και να μάθουν από αυτά. Μηδενός εξαιρουμένου.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Ο Λίνεν θα φύγει όχι επειδή απέτυχε, αλλά επειδή έπρεπε να οδηγήσει μια ομάδα που εδώ και καιρό έχει πάψει να έχει τιμόνι. Το όχημα προχωράει ακόμα λόγω του μεγέθους του, αλλά στην πρώτη στροφή θα βγει από τον δρόμο. Και όσο πιο βαριά είναι τα οχήματα τόσο πιο δύσκολα όταν βγαίνουν ξαναμπαίνουν».

Υ.Γ.2 Μπράβο στην Βασιλεία για την πρόκρισή της επί της Τότεναμ. Το άξιζε πραγματικά. Λέτε να φτάσει τελικό; Είμαι περίεργος, πάντως, να δω πόσοι παίχτες της ελβετικής ομάδας θα πουληθούν το προσεχές καλοκαίρι -Σκόρδα, φέρε στο Χαριλάου τον Στόκερ! Περισσότεροι ή λιγότεροι από τις συνολικές πωλήσεις των ομάδων που στελεχώνουν το ελληνικό πρωτάθλημα; Καταραμένο σκάουτινγκ με τη μεταπωλητική σου αξία!

Υ.Γ.3 Ποιο Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός; Τέσσερα είναι τα ντέρμπι της αγωνιστικής. Ο.Φ.Η. - Ατρόμητος, Άρης - Αστέρας Τρίπολης, Α.Ε.Κ. - Πανθρακικός και Βέροια - Πλατανιάς. Θα πέσουν κορμιά. Με το βαθμολογικό όριο σωτηρίας να κρίνεται ουσιαστικά από δυο ομάδες: τον Άρη και την Α.Ε.Κ. Ακούω προβλέψεις.

Υ.Γ.4 Κακώς έριξαν στον Αγκάνθο μόνο πέντε αγωνιστικές. Εκατό έπρεπε να του ρίξουν. Άκυρο. Βρήκα ακόμα καλύτερη λύση. Οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής τιμωρείται, η ποινή του θα εκτίεται από τον Αγκάνθο. Για να σιγουρευτούν ότι ο Φυτανίδης δεν θα τον ξαπλώσει ποτέ ξανά στο γρασίδι.

Υ.Γ.5 Μουσικάρα, στιχάρα, φωνάρα.

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Η συνέχεια επί του χόρτου

Η Ρεάλ, έχοντας δυο προπονητές στον πάγκο της, τον Μουρίνιο και τον Τερίμ, δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να περάσει στα ημιτελικά: ουσιαστικά είχε ήδη προκριθεί από το πρώτο ματς. Η Ντόρτμουντ (φώτο), πάλι, προκρίθηκε δύσκολα, με μια νότα ηρωισμού, μια πρέζα ικανότητας και ισχυρή δόση τύχης, απέναντι στην Μάλαγα. Έχω την εντύπωση ότι ακόμα και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, οι Ισπανοί δεν θα έχουν συνέλθει. Τέλος πάντων.


Ας συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα ζευγάρια. Είχαμε πει ότι η Παρί, με το πρώτο ματς να γίνεται στο Παρίσι, είχε μια υποχρέωση να βγει μπροστά, να πάρει μέτρα και να ψάξει το γκολ. Κι αυτό έκανε. Δεν πήρε απλά μια ισοπαλία, αλλά κέρδισε και κάτι ακόμα: τη συμπάθεια του κόσμου. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι πολλοί μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε οπαδούς των Παριζιάνων, ενοχοποιώντας -με προκλητικό τρόπο είναι η αλήθεια- την απόλυτη και εμφατική ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά στο ότι αυτή η γνήσια συμπάθεια προήλθε λόγω του ότι η Παρί προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο. Πραγματικό ποδόσφαιρο -κι όπως έχουμε πει πλειστάκις, για να κερδίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο πρέπει να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Και μπορεί οι Θεοί του ποδοσφαίρου να διακατέχονται από ορισμένα πάθη, όμως ξέρουν να συγχωρούν μια ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο, αλλά δεν κέρδισε. Τι ματς περιμένω στην Βαρκελώνη; Τελείως διαφορετικό από εκείνο του Παρισιού. Με τους Γάλλους να παίζουν περισσότερο άμυνα, δηλαδή να δίνουν απλόχερα κατοχή στον αντίπαλο, και να ψάχνουν το γκολ με τρόπους που μάλλον δεν αρμόζουν στην επιθετική ιδιοσυγκρασία τους. Και την Μπάρτσα, με ή χωρίς Μέσι -ας μην υποτιμούμε τους Καταλανούς: η Μπάρτσα συνιστά ανώτερη οντότητα από τον Μέσι-, να παίζει ακριβώς αυτό που μας έχει υποσχεθεί. Τι ματς θα ήθελα να περιμένω στην Βαρκελώνη; Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη ότι το γήπεδο είναι κατηφορικό, αλλά και μεγαλύτερο σε τετραγωνικά, θα ήθελα να δω την Παρί να μην απαρνιέται τη φύση της και να μπει στο χόρτο να τρέξει τον αντίπαλό της, γνωρίζοντας τι θέλει και γνωρίζοντας πως πρέπει να το πάρει. Η συνέχεια επί του χόρτου.

Στο έτερο ζευγάρι, μετά το έγκλημα του Ιταλού προπονητή, δεν υπάρχουν πολλά μυστικά. Απλά δυο ερωτήματα. Πρώτον, τι είδους άμυνα θα παίξει ο Κόντε. Για να είμαι πιο ακριβής, πως θα στελεχώσει την αμυντική του γραμμή; Με μονάχα τρία σέντερ μπακ ή δυο σέντερ μπακ και δυο ακραίους; Από τη στιγμή που στο Μόναχο δεν πρόκρινε τον τακτικό ρεαλισμό είναι αναγκασμένος και υποχρεωμένος να προβεί στην απαραίτητη τακτική επιλογή. Δεν ξέρω τι από τα δυο θα επιλέξει. Αυτό που ξέρω, και φτάνουμε στο δεύτερο ερώτημα, είναι ότι δεν πρέπει να φάει γκολ -θα προτιμήσει να ανοιχτεί από νωρίς και να κυνηγήσει κάποιο γρήγορο γκολ ή θα παίξει προσέχοντας τον κώλο του; Διότι, αν φάει, θα θέλει τέσσερα για να προκριθεί. Και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτή η Γιουβέντους μπορεί να βάλει τέσσερα γκολ σε αυτήν την Μπάγερν. Εδώ αμφιβάλλω ότι μπορεί να τις ρίξει δύο. Ειδικά μετά το μάθημα του Χάινκες από την εντός έδρα ήττα με αντίπαλο την Άρσεναλ. Ο πρώτος, και τελευταίος λόγος, λοιπόν, ανήκει στους Γερμανούς. Οι οποίοι, όντας μια πολύ μεγάλη ομάδα εντός και εκτός χόρτου, δεν έχουν πρόβλημα να διαφημίσουν περήφανα την προβλεψιμότητά τους: δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα και κανέναν. Το πρόβλημα ανήκει στους Ιταλούς που θα πρέπει να μάθουν ξαφνικά να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Και ίσως να μην χρειαζόταν, αν έπαιζαν μια γνήσια ιταλική άμυνα στο Μόναχο -προφανώς με τις απαραίτητες τακτικές πινελιές.

Υ.Γ.1 Την Πέμπτη, το ενδιαφέρον θα στραφεί στην Βασιλεία. Η Τότεναμ είναι μια ωραία ομάδα. Την παρακολουθείς ευχάριστα. Μπορεί το 4-4-2 του Ρέντναπ να αποτελεί παρελθόν και να έχει φύγει ο μαέστρος Μόντριτς, αλλά η εικόνα που παρουσιάζει στο χόρτο είναι θελκτική. Ίσως επειδή, εκτός από ικανή, είναι και λίγο αφελής ή υπερβολικά ενθουσιώδης. Τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν τελικά θα παίξει ο Μπέιλ ή όχι, αλλά, όπως και στην περίπτωση του Μέσι, τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να απασχολούν τον προπονητή. Αυτά είναι για λαϊκή κατανάλωση, λίγο κουτσομπολιό και φιλολογικές συζητήσεις.Ο προπονητής οφείλει να βρει τις λύσεις και να φανεί ψύχραιμος.

Υ.Γ.2 Έγραφα στις αρχές Ιανουρίου: «Στον Ατρόμητο, έπειτα από τον επικό άθλο στον πάγκο του Ο.Φ.Η., του δίνεται η δυνατότητα να αναδειχτεί έτι περισσότερο, να κερδίσει καινούριες συμπάθειες και να αποδείξει ότι μπορεί να παίξει και ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας». Τελικά, ούτε αναδείχτηκε, ούτε κέρδισε καινούριες συμπάθειες, ούτε έπαιξε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι όλα αυτά, διότι δεν μπόρεσε να λύσει το επιθετικό πρόβλημα που ταλάνιζε την ομάδα, ήδη από την εποχή Μπάγιεβιτς. Ορισμένοι ισχυριζόντουσαν ότι ο Αναστόπουλος νόμιζε ότι προπονούσε ακόμα τον Ο.Φ.Η. Κάποιοι άλλοι έλεγαν για τις μεταγραφικές του επιλογές. Όμως, δεν νομίζω ότι φταίει στο βαθμό που του αναλογούν: η ομάδα δεν ήταν δικιά του. Το λάθος μάλλον οφείλεται στον Σπανό, ο οποίος δεν του έδωσε την απαραίτητη πίστωση χρόνου -Έλληνας παράγοντας γαρ!- και τον έδιωξε κακήν κακώς. Εκτός αν η αρετή της υπομονής μεταφράζεται σε δυο μήνες. Τότε πάω πάσο και το γυρίζω στο γκολφ. Και για να γίνω και κάπως εριστικός, πώς να βάλει μια ομάδα γκολ, με τον Μάντζιο στην κορυφή της επίθεσης, ενόσω οι υπόλοιποι επιθετικογενείς παίχτες μένουν στατικοί σαν σουμπότεο;

Υ.Γ.3 Έρχεται κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου. Σκέφτεσαι ότι φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού. Ότι πιο κάτω δεν πάμε. Ότι τα έχεις δει και τα έχεις ακούσει όλα. Και, καθώς σκέφτεσαι ότι η κατάσταση θα αλλάξει, εμφανίζονται, σαν στρουμφάκια, κάτι Καμμένοι και κάτι κλώνοι του Άδωνι, και σου μαγαρίζουν τη διάθεση. Και στο καπάκι βγαίνουν κάποιοι οπαδοί του Παναθηναϊκού και ισχυρίζονται ότι τους αδικεί η διαιτησία. Αυτοκτονείς με κουραμπιέδες ή όχι;

Υ.Γ.4 Απολαυστικός ο Κώστας Καίσαρης: «Υπάρχει ως έννοια η σεξουαλική παρενόχληση. Ο Πάγκαλος είναι ίσως η αιτία για να καθιερωθεί η ''πολιτική παρενόχληση''. Οπως λοιπόν κάποιοι την πέφτουνε στις γυναίκες, κάποιοι την πέφτουνε στον Πάγκαλο. Όχι για να τον πηδήξουνε. Αυτό θα ήταν και πρακτικά αδύνατον, αλλά για να τον προγκήξουνε πολιτικά. Με χυδαίες φραστικές επιθέσεις, τις περισσότερες φορές, αλλά ενίοτε και µε γιαούρτια. Όπου κυκλοφοράει δηµόσια ο Πάγκαλος, ακόµα και στο εξωτερικό, δέχεται ''παρενοχλήσεις''. Όπως προχθές, στη λίµνη της Βουλιαγµένης που συχνάζει, κάποιος τον αποκάλεσε ''γαϊδούρι''. Η αντίδραση του Πάγκαλου ακαριαία: ο υβριστής συνελήφθη και οδηγήθηκε στο αστυνοµικό τµήµα. Κι εντάξει. Δεν είναι το καλύτερο για τον πάσα ένα να τον σκυλοβρίζουνε. Δεν µιλάµε όµως για έναν απλό πολίτη. Μιλάµε για πολιτικό. Για δεκαετίες υπουργό, που έχει φτάσει µάλιστα και στο αξίωµα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης. Που, στο φινάλε, έχει δίπλα του σε 24ωρη βάση πολιτσµάνους να τον προστατεύουνε. Έχει αναρωτηθεί λοιπόν ποτέ ο εν λόγω Πάγκαλος για ποιον λόγο όλος αυτός ο κόσµος µόλις τον βλέπει αγριεύει και ορµάει, όπως ο ταύρος µε το κόκκινο πανί; Του έχει περάσει έστω και σαν υποψία η σκέψη ότι εκφράζει τη σαπίλα και τη διαφθορά του πολιτικού συστήµατος: Ή πιστεύει αυτά που λέει στην τηλεόραση ότι όλοι αυτοί είναι βαλτοί από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α;».

Υ.Γ.5 Χωρίς να γνωρίζω πολλά πράγματα για την Θάτσερ, θεωρώ ότι η αντιμετώπιση του θανάτου της από τους εχθρούς της αποτελεί το καλύτερο παράσημο.

Υ.Γ.6 Ακατέργαστο διαμάντι!

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Μην μας γαμάτε, αφήστε μας να παίξουμε

Το ποδόσφαιρο είναι ένα γοητευτικό και ιδιαίτερο άθλημα. Μπορείς να το παρακολουθήσεις ανέμελα, με παρέα ή χωρίς, φλερτάροντας με ξανθιές μπύρες ή τρώγοντας πίτσες και σουβλάκια. Μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις τις τακτικές συγκινήσεις και τη λογική που κρύβεται από πίσω του. Όμως, πέρα από τις αισθητική απόλαυση, την τακτική και το -συχνά αμφίρροπο- αποτέλεσμα, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία που το κάνουν ενδιαφέρον. Κι αυτό συνήθως εξαρτάται από την ομάδα που υποστηρίζεις.


Και, χωρίς ίχνος υποτίμησης προς τις λοιπές ομάδες που στελεχώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Άρης συνιστά μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση: συνιστά μια μεγάλη ομάδα. Κι ας έχει να κατακτήσει τίτλο 43 ολόκληρα χρόνια. Η λειψυδρία τίτλων, βλέπετε, δεν αρκεί για να στερήσει από τον κόσμο το πάθος, την πίστη και την ελπίδα. Κι αυτά τα πράγματα, δεν περιγράφονται με λόγια. Η λεκτική φυλακή είναι πολύ μικρή για να το αποτυπώσεις. Και, φυσικά, αν δεν είσαι Αρειανός ή, έστω, άνθρωπος με ψυχραιμία, συναίσθημα και λογική, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Να το αντιληφθείς. Να το κατανοήσεις. Κι όπως έχουμε πει, ό,τι δεν καταλαβαίνουμε το κοροϊδεύουμε. Το χλευάζουμε. Το υποβαθμίζουμε. Αλλά έτσι είναι ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Μονολιθικός και απρόσωπος. Άδικος και υπερβολικός. Αλλά σπάνια ρομαντικός. Και ο κόσμος του Άρη μπορεί να έχει υποπέσει σε σωρεία λαθών και να μην αποτελεί το τέλειο είδος οπαδών στον πλανήτη του ποδοσφαίρου, αλλά όταν έρχεται η ώρα να στηρίξει ανιδιοτελώς την ομάδα, χωρίς πάντοτε η ίδια η ομάδα να στηρίζει εκείνον, τότε τα λόγια περιττεύουν και αντικαθίστανται από τη μαγική σιωπή που ηχούν οι εικόνες.

Χθες, λοιπόν, στο Περιστέρι, διεξήχθη ένα κομβικό ματς για το αύριο του Άρη. Όχι, δεν είναι από τους αγώνες που φλερτάρεις με ξανθιές μπύρες ή αναλύεις τις τακτικές των προπονητών. Είναι ένα από εκείνα τα ματς που σε καθηλώνουν. Που, καθώς τα παρακολουθείς, σου δημιουργούν άπειρες νοητές εικόνες και ακόμα περισσότερα συναισθήματα. Που, ασχέτως το αποτέλεσμα του αγώνα, δεν τα ξεχνάς ποτέ. Είναι ένα από εκείνα τα ματς που διακρίνεις, για μια ακόμα φορά, ότι το πάθος, η πίστη και η ελπίδα αποτελούν ανεξάντλητα στοιχεία. Ξεχυλίζουν. Το ρεπερτόριο ήταν πλούσιο. Από συνθήματα μέχρι κλάμματα. Κι ας ισχυρίζονται ορισμένοι, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους, ότι οι άντρες δεν (πρέπει να) κλαίνε. Ποιος διαδίδει τέτοια ψεύδη; Μια χαρά κλαίνε οι άντρες. Αυτό δείχνει ότι έχουν όρια, στόχους και γνώση. Ποιος δεν έχει κλάψει για μια αγάπη που έχασε; Για μια αποτυχία ή επιτυχία; Υπάρχουν, βέβαια, και οι αναίσθητοι, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν σε τίποτα, που χαλάνε την πιάτσα. Και οι παίχτες του Άρη απέδειξαν εμπράκτως ότι δεν είναι αναίσθητοι -μερική εξαίρεση αποτελεί ο Αγκάνθο. Η δική μας κοσμοθεωρία το γνώριζε εκ των προτέρων. Για τους υπόλοιπους που μιλούν εκ μέρους της συνομωσιολογίας και του παρασκηνίου, δεν ξέρω.

Υ.Γ.1 Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε μπαράζ δηλώσεων από πρώην και νυν διοικούντες. Το χρυσό βατόμουρο πάει στον Γιάννη Ψηφίδη, τέως Πρόεδρο της Π.Α.Ε. Άρης: «Λένε ότι είμαι λαμόγιο και με κατηγορούν οι Σουπεράδες που έχουν αποδείξει ότι είναι οι χειρότεροι οπαδοί αυτή της χώρας». Και συνεχίζει: «Ο Άρης είναι θύμα των ίδιων των Αρειανών. Δεν έχουμε διάθεση να φύγουμε με τέτοιες προϋποθέσεις. Έχουμε και μία αξιοπρέπεια. Δεν είναι τρόπος αυτός. Εγώ δεν δέχομαι τέτοια πράγματα». Η απάντηση από τον Super 3 ήρθε μέσω του επίσημου σάιτ: «Εμείς, ''οι χειρότεροι οπαδοί'', θα πάμε Περιστέρι. Εσείς, κύριε Ψηφίδη, θα περάσετε καμιά βόλτα;».

Υ.Γ.2 Το Σάββατο αντιμετωπίσαμε την Δράμα. Το πρώτο κλου του αγώνα ήταν το, αλά A.C. Green, κούρεμα του Χαντ. Με γύρισε σε άλλες εποχές. Δεύτερον, η ευστοχία μας στα σουτ τριών πόντων. Νταξ, δεν υπήρχε. Τρίτον, να υποβάλλω τα σέβη μου στον Ασημακόπουλο, ο οποίος στα 36 του χρόνια έχει στατιστικά καριέρας που αποτυπώνονται στο παρκέ. Τρίτον, με πιάνει θλίψη όταν διαπιστώνω ότι η επόμενη μεγάλη εξαφάνιση, μετά από εκείνη των αυθεντικών σέντερ, θα είναι στη θέση του play maker. Όπως με πιάνει θλίψη όταν βλέπω να κατεβάζει την μπάλα ο Καραποστόλου κι ο Βεργίνης. Τέταρτον, αυτός ο Βεζένκοφ με έχει εντυπωσιάσει. Πολύ ουσιαστικός, πολύ ώριμος, πολύ αθόρυβος. Και το κυριότερο; Σε αντίθεση με τον Παπανικολάου και, ειδικά, τον Χρυσικόπουλο, δεν παίζει σαν φοβισμένο γατάκι. Το σίγουρο είναι ότι η Κ.Α.Ε. δεν θα έχει πρόβλημα να κρατήσει τα γραφεία της.

Υ.Γ.3 Πάντοτε, όταν πεθαίνει κάποιος, βγαίνει στην επιφάνεια η μία όψη του νομίσματος. Και καλά από σεβασμό και τιμή. Λες και οι κακές πράξεις διαγράφονται. Σαν να μην έγιναν ποτέ. Κι αυτό το μοτίβο παρουσιάζεται για όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικού στάτους και πλούτου. Λέτε ο Πέτρος Θεοδωρίδης να αποτελεί εξαίρεση; Είναι πιθανόν. Καλό του ταξίδι.

Υ.Γ.4 Γιατί δεν το παίζουν στις live εμφανίσεις τους;

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Προπονητικά εγκλήματα και αριθμητικό πλεονέκτημα

Ξεκινάμε με τζαμπιόλι. Λέγαμε, λοιπόν, ότι η Γαλατασαράι μπορεί να κάνει τη ζημιά απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης. Τρίχες κατσαρές. Με τέτοια αμυντική γραμμή κι ο Αστέρας του Σάκη του Τσιώλη θα την είχε ταράξει στα γκολ. Το κέντρο άμυνας των Τούρκων ήταν επιεικώς απαράδεκτο για επίπεδο τσου λου. Λες και οι δυο κεντρικοί αμυντικοί έπαιζαν πρώτη φορά μαζί. Συν τοις άλλοις, δεν υπήρχε δεξί μπακ, με τη θέση να την καλύπτουν οι διαφημιστικές πινακίδες. Ο Έμπουε, βλέπετε, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών, μετατρεπόταν σε δεξί χαφ. Μα, θα μου πει κάποιος, υπήρχε αριστερό μπακ; Όχι, δεν υπήρχε. Είναι δυνατόν να παίζεις απέναντι σε μια γρήγορη ομάδα, με γρήγορους παίχτες, που ψάχνουν συνειδητά την αντεπίθεση, με αριστερό μπακ τον Ριέρα; Κι όλα αυτά με τη μεσαία γραμμή σε όλο τον οριζόντιο άξονα να έχει πιο αργές επιστροφές κι από αυτές του Άρη -άντε, να εξαιρέσω τον Σελτσούκ Ινάν. Ειδικά αυτός ο Σνάιντερ ήταν για λύπηση. Κι ο Μέλο νόμιζε ότι συμμετείχε σε αγώνα επίδειξης ικανοτήτων. Το αποτέλεσμα ήταν να παίζει μαν του μαν ο Βαράν τον Ντρογκμπά και να τον χάνει μονάχα μια φορά. Μολαταύτα, ένα γκολ το άξιζαν οι Τούρκοι. Δεν ξέρω, πάντως, τι σκεφτόταν ο Τερίμ, αλλά, κρίνοντας από την τακτική συμπεριφορά των παιχτών του, είναι φανερό ότι πήγε στην Μαδρίτη για να χτυπήσει στα ίσια -κι όχι να κλέψει- το ματς. Όσα βάλουμε κι όσα φάμε, δηλαδή. Ερασιτεχνικό στήσιμο από τον Τούρκο προπονητή -γιατί δεν έπαιξε ποδόσφαιρο αναμονής; Και το χειρότερο είναι ότι έφαγε τρία γκολ από μια μετριότατη Ρεάλ.


Και πάμε στο Μόναχο. Δεν το είδα το παιχνίδι. Είδα μόνο κάτι φάσεις και διάβασα ορισμένα ρεπορτάζ. Κι αυτό που κατάλαβα, όσο επικίνδυνο κι αν είναι να κρίνεις ένα ματς χωρίς να το έχεις δει, είναι ότι (και) ο Κόντε υπέπεσε σε προπονητικό έγκλημα -μπορεί να κάνω και λάθος. Δώστε μου λίγο χρόνο για να σας το εξηγήσω. Παίζεις εκτός έδρας. Αντιμετωπίζεις μια ομάδα που βρίσκεται σε διαολεμένη φόρμα. Γνωρίζεις το στυλ παιχνιδιού του αντιπάλου -δεν είναι μυστικό- και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αντιπάλων παιχτών. Και απέναντι σε αυτήν την ομάδα, ενώ ξέρεις πολύ καλά ότι θα παίξει με μεγάλο πλάτος, πλαγιοκοπήσεις, όβερλαπ και μπούκες, στήνεις την αμυντική σου γραμμή μονάχα με τρία αργά στόπερ; Στην ευθεία; Χωρίς λίμπερο; Χωρίς ποσοτική κάλυψη, δηλαδή κορμιά, στα άκρα αμύνης; Πάλι καλά που η ιταλική ομάδα έφαγε μόνο δυο γκολ. Αν υπήρχε ποδοσφαιρικός δικαστής, θα είχε κρεμάσει τον Κόντε από τα αυτιά και θα του γαργαλούσε τις πατούσες για παραδειγματισμό. Ερασιτεχνικό στήσιμο κι από τον Ιταλό προπονητή.

Και σβήνουμε με το πρώην Ουέφα. Δεν ξέρω πόσοι από σας θυμάστε ένα εντός έδρας παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδας με την αντίστοιχη της Γερμανίας που είχε λήξει 4-2 εις βάρος μας. Με τους Γερμανούς να παίζουν με δέκα -ο αποβληθείς παίχτης, αν θυμάμαι καλά, ήταν ο Ντάισλερ, με το σκορ στο 2-2- και την Εθνική, κατόπιν της αποβολής, να παίζει χειρότερα με παίχτη παραπάνω και μοιραία να δέχεται δυο γκολ. Στη συνέντευξη τύπου είχε βγει ο Δανιήλ, ο τότε προπονητής της Εθνικής, και είχε δηλώσει ότι η ομάδα αποσυντονίστηκε από την αποβολή των Γερμανών. Ομολογώ ότι  εκείνη η δήλωση μου είχε φανεί πολύ αστεία και ιδιαίτερα προκλητική. Κι όμως, έκανα τραγικότατο λάθος -ευτυχώς, καθώς περνούσε ο καιρός, κάτι περισσότερο έμαθα για ποδόσφαιρο. Διότι, όπως κατάλαβα με την πάροδο του χρόνου, ο Δανιήλ ήξερε πολύ καλά τι έλεγε κι ας τον έκραζαν σχεδόν όλοι, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων. Πολύ απλά, η Εθνική ομάδα δεν είχε δουλευτεί για να αγωνίζεται με αριθμητικό πλεονέκτημα. [Προσοχή, όμως: η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων που μένουν με παίχτη λιγότερο, γνωρίζουν πως πρέπει να αντεπεξέλθουν (π.χ. κάλυψη τετραγωνικών, πίεση αντιπάλου, επιθετικό πλάνο), αφού οι προπονητές, οι κανονικοί προπονητές, διά στόματος Μουρίνιο, ρίχνουν ειδικό βάρος σε αυτό το θέμα.] Κάτι αντίστοιχο, λοιπόν, έπαθε, κατόπιν της αποβολής του Ονάζι, η Φενερμπαχτσέ, η οποία, αν δεν κέρδιζε το πέναλτι, δεν νομίζω ότι θα πετύχαινε γκολ. Με τα εύσημα να πηγαίνουν στον Τσενάρ Ερκίν, την πρώτη αλλαγή του Τούρκου προπονητή -άργησε χαρακτηριστικά να προβεί σε εξωτερικές και εσωτερικές αλλαγές-, ο οποίος ανέτρεψε το όλο σκηνικό, αναγκάζοντας τους οπαδούς της τουρκικής ομάδας να ζητάνε την κατάκτηση του Europa League. Λέτε;

Υ.Γ.1 Ο Λάμπρος Σκόρδας επανέρχεται στο προσκήνιο. Θα έρθει η στιγμή που θα ασχοληθούμε και με αυτόν και, κατ' επέκταση, με την Αρειανάρα. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να υποβάλλω τα σέβη μου στον Σούλη Παπαδόπουλο. Προσπαθεί να κρατήσει ψηλά το φρόνημα των παιχτών και να συσπειρώσει την ομάδα. Να την αποφορτίσει από την πίεση. Και κάνει και ωραίες δηλώσεις. Ίσως διότι θέλει να μείνει και του χρόνου. Πώς αλλιώς θα κερδίσουμε συμπάθειες; Ε, Σούλη;

Υ.Γ.2 Νταξ, το ξέρουμε ότι ο Τζόι Μπάρτον, ο παίχτης της Μαρσέιγ, δεν την παλεύει κάστανο. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η Μαρσέιγ αποτελεί rival club. Αλλά αυτά που έγραψε στο twitter εις βάρος του Τιάγκο Σίλβα, με αφορμή το ματς της Παρί με την Μπαρτσελόνα και αιτία την υπεράσπιση του Νεϊμάρ εκ μέρους του Τιάγκο Σίλβα, ξεπερνάνε κάθε λογική! Άκου εκεί ότι ο Σίλβα είναι ''υπέρβαρος τρανσέξουαλ''! Κι όπως είναι προφανές, η Παρί κι ο Σίλβα δεν θα το αφήσουν ντούκου το όλο θέμα.

Υ.Γ.3 Με τιμάει που μου την πέφτει με φουλ γκάζια μια 16χρονη κοπέλα, πρώην μαθήτριά μου; Με τιμάει που οι φίλοι μου μού λένε ''χώσου'' (!);

Υ.Γ.4 Αρκετοί τους θεωρούν υπερτιμημένους. Μπορεί και να είναι. Αλλά, δώσε μου τέτοια κομμάτια, και πάρε μου την ψυχή!

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Οι δυο μονομάχοι του ρινγκ

Από τη μία πλευρά του ρινγκ έχουμε μια νεόπλουτη ομάδα που φημίζεται για το επιθετικό transition game. Η μετάβαση της μπάλας από τη φάση άμυνας στην επίθεση μπορεί να λάβει μέρος πολύ γρήγορα. Και στην επίθεση περιμένει ένας επιθετικός περιοχής με μεγάλη μύτη που, συχνά-πυκνά, βγαίνει έξω από αυτή για να πάρει αέρα. Δεν το κάνει για να ανοίξει διαδρόμους, μην μπερδεύεστε, αλλά για να πάρει την μπάλα στα πόδια του. Είναι, βλέπετε, φουλ ερωτευμένος με την στρογγυλή θεά σε βαθμό παρεξήγησης. Το ίδιο και με τις άστοχες δηλώσεις. Ας επιστρέψουμε, όμως, στα της άμυνας. Κάτω από τα δοκάρια κάθεται ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους τερματοφύλακες. Σωστά μαντέψατε: Ιταλός είναι. Αυτή η χώρα τηρεί μεγάλη παράδοση στους τερματοφύλακες. Μπροστά του στέκεται μια ιδιότυπη αμυντική γραμμή. Τα δυο σέντερ μπακ, ψηλά και δυνατά, δεν αστειεύονται: τρομάζουν μέχρι και τον τηλεθεατή. Αλλά στερούνται ταχύτητας, όταν τίθενται αντιμέτωποι με παίχτες που είναι γρήγοροι σε πόδια και, κυρίως, μυαλό. Τουλάχιστον τα δυο ακραία μπακ είναι επιθετικά και γρήγορα. Συχνά μετατρέπονται σε χαφ. Και από επιστροφές; Καταραμένη άμυνα! Πάλι καλά που υπάρχει ένας σκύλος στη μεσαία γραμμή και τρέχει για όλους. Και στην επίθεση; Μόνον αυτός ο περίεργος τύπος υπάρχει; Όχι, βέβαια. Αν έχεις παίχτες που αρέσκονται να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο, τι κάνεις; Τι σόι κοντρολαρισμένο ποδόσφαιρο να παίξεις; Τους αλλάζεις το (επιθετικό) mentality ή τους αφήνεις να τρέχουν με την μπάλα; Τους καλουπώνεις και προσπαθείς να τους μετατρέψεις σε κάτι που δεν θα γίνουν ποτέ ή τους ενθαρρύνεις να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους; Εξάλλου, έχουμε πει ότι η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες.


Ας μην ξεχνάμε ότι από την άλλη πλευρά του ρινγκ κάθεται μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο -έστω κι αν κάποιοι αδαείς το βαφτίζουν playstation ή συνώνυμο της βαρεμάρας: εκατέρωθεν υπερβολές. Και έχουμε πει, ουκ ολίγες φορές, ότι για να κερδίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο, πρέπει να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Όμως, για να το κάνεις αυτό, θα πρέπει να έχεις και την μπάλα στα πόδια σου. Αλλά, μισό λεπτό. Πώς θα συμβεί αυτό; Πώς θα τους πάρεις την μπάλα; Η συχνότητα αλλαγής στις πάσες αγγίζουν εκπληκτικά νούμερα. Υπερβολικά. Απλησίαστα. Και τι πάσες! Τριγωνάκια, διαγώνιες μπαλιές στο δεύτερο δοκάρι, κάθετο ποδόσφαιρο. Κι όλες, ή σχεδόν όλες, εφάπτονται με το χόρτο. Μέχρι και ο τερματοφύλακας παίζει με την μπάλα κάτω. Κι από ακρίβεια; Πυρηνικός αντιδραστήρας. Αν έχεις, λοιπόν, παίχτες που γουστάρουν να παίζουν σε λίγα τετραγωνικά και να φρενάρουν συνειδητά τον ρυθμό, τι κάνεις; Απλά τους θαυμάζεις. Μην ξεχνάμε ότι αυτό το σύνολο αποτελείται από σταρ που λάμπουν από αντισταριλίκι. Πώς αντιμετωπίζεις τέτοιους ανθρώπους; Πώς αντικρούεις κάποιον που προτιμά την απλότητα; Ποιο είναι το τρωτό τους σημείο; Ποια είναι η αδυναμία τους; Να αμύνεσαι πίσω από μπάλα και σέντρα, απαρνούμενος τη φύση σου, και να ελπίζεις ότι θα τους θέσεις έναν άλυτο τακτικό γρίφο; Μάλλον, όχι. Διότι, όσο δύσκολος κι αν είναι ο γρίφος, δεν παραμένει άλυτος για πάντα. Ο εκάστοτε αντίπαλος, βέβαια, μπορεί να ρισκάρει. Όμως, πιο πιθανό είναι, καθώς κυλάει ο χρόνος, να απογοητευτεί. Να πέσει θύμα αυτής της περίεργης, σχεδόν μαγικής αύρας και να μείνει από ψυχολογικές μπαταρίες. Εκτός αν βρεθεί αντίδοτο στην απρόβλεπτα προβλέψιμη επίθεσή τους και στη λυσσαλέα άμυνά τους. Κι αυτό σπάνια συμβαίνει.

Υ.Γ.1 Η Ρεάλ Μαδρίτης, αφού ξεπέρασε το δύσκολο εμπόδιο της Μάντσεστερ, έπεσε σε μια φαινομενικά εύκολη κλήρωση. Όμως, την Ρεάλ του Μουρίνιο πρέπει να την φοβάσαι στα εύκολα κι όχι στα δύσκολα. Στα παιχνίδια υψηλής επικινδυνότητας και έντασης θα εμποτιστεί η ομάδα με πάθος και σκοπιμότητα, ίσως και να τσαλακωθεί το προφίλ της, αλλά στα εύκολα πάντα εμφανίζεται η αλαζονεία και οι κενοί χώροι. Προς τέρψιν του αντιπάλου, φυσικά. Και οι διψασμένοι Τούρκοι, αν αντέξουν τη δεδομένη πίεση που θα τους ασκηθεί στο πρώτο μέρος, έχουν την ποιότητα να κάνουν τη ζημιά.

Υ.Γ.2 Έριξα μια ματιά στο αποτέλεσμα της Μπάγερν με το Αμβούργο. Γιατί; Διότι συνήθως οι ομάδες που παίζουν τσου λου, έχουν την τάση να αφαιρούνται κάπως από το πρωτάθλημα. Να χάνουν τη συγκέντρωσή τους και, κατ' επέκταση, να χάνουν βαθμούς. Ε, ήμουν περίεργος να δω αν πράγματι η Μπάγερν έχασε βαθμούς. Βλέπω, λοιπόν, το αποτέλεσμα και σκέφτηκα ότι δικαιώθηκα. Φευ! Έκανα λάθος στην ανάγνωση! Το ''9'' μου φάνηκε σαν ''0''! Κι αν κρίνω από τις δηλώσεις του Χάινκες, τι ίδιο λάθος έκανε κι αυτός. Ίσως διότι η Γιουβέντους δεν είναι Αμβούργο.

Υ.Γ.3 Για τον Άρη θα τα πούμε άλλη φορά. Σε μια ακόμη, φαντάζομαι, αυτονόητη ανάρτηση.

Υ.Γ.4 Πριν 29 ολόκληρα χρόνια, το 1984, κυκλοφόρησε το ένατο στούντιο άλμπουμ των Judas Priest, με τίτλο ''Defenders of the Faith''. Με μια λέξη: εξαιρετικό! Ας πάρουμε μια γεύση.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...