Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Εκπλήξεις, υπνωτικά χάπια και σουμπούτεο

Ο τεράστιος Νίκος Καζαντζάκης έλεγε (ή μάλλον έγραφε) ότι ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, με το μεταξύ φωτεινό διάστημα να ονομάζεται ζωή. Σας πληροφορώ αυτό που χαρακτηρίζεται ως ζωή συνεχώς με εκπλήσσει. Κάθε τομέας αυτής. Για παράδειγμα, με εκπλήσσει το πως η Ντόρα Μπακογιάννη, ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά την αποχώρησή της από την Ν.Δ., έσπευσε να ασκήσει αντιπολίτευση και να κατηγορήσει τα δυο μεγάλα κόμματα για όλα τα κακά της μοίρας μας. Εκτός, αν στο μυαλό της Ντόρας μεγάλο κόμμα εννοείται, πλην ΠΑ.ΣΟ.Κ., το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών και για αυτό γλίτωσε το κυνήγι με γιαούρτια και αυγά. Με εκπλήσσει η ευκολία με την οποία οι Έλληνες βουλευτές χαρακτηρίζουν τσαμπατζήδες τους Έλληνες πολίτες, ''ξεχνώντας'' ότι πληρώνονται από αυτούς που αποκαλούν τσαμπατζήδες. Με εκπλήσσει ο κάκιστος συντονισμός των Δημοσίων Υπηρεσιών. Με εκπλήσσει η άνεση με την οποία καταστρέφουμε, υποβαθμίζουμε και εκμεταλλευόμαστε ληστρικά το (φυσικό) περιβάλλον, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς αυτό δεν υπάρχουμε. Με εκπλήσσει το πόσο πρόβατο και ηλίθιο σε θεωρούν κάποιοι συμπολίτες. Με εκπλήσσει το πόσο όμορφη εποχή είναι η άνοιξη. Με εκπλήσσει το πως ένα αυθόρμητο χαμόγελο ενός μωρού παιδιού που πρώτη φορά βλέπεις στη ζωή σου μπορεί να φτιάξει όλη την μέρα σου. Με εκπλήσσει ότι είμαι 28 χρονών και νοιώθω τουλάχιστον είκοσι χρόνια νεότερος. Με εκπλήσσει η περηφάνια του να είσαι Άρης. Και τέλος με εκπλήσσει αυτή η κάστα που περιλαμβάνει τους δημοσιογράφους και τα παπαγαλάκια τους.

Όποιος το περασμένο Σαββατόβραδο ένοιωθε φθορά, κούραση, νωθρότητα και οκνηρία ή ήθελε να γεμίσει τις μπαταρίες του για την βραδυνή έξοδο στα μπουζούκια, μπορούσε κάλλιστα να παρακολουθήσει τον αγώνα της Εθνικής με την Μάλτα. Κι ας μην γουστάρει να βλέπει μπάλα. Το πρώτο ημίχρονο ήταν το καλύτερο υπνωτικό χάπι. Έβλεπες τον Παπαδόπουλο να κάνει πασούλα στον Κατσουράνη, αυτός να την μοιράζει στον Καραγκούνη που ψάχνει με σηκωμένα χέρια - και προφανώς με το απαραίτητο μπινελίκι - κάποιον συμπαίχτη του που να κάνει κίνηση χωρίς την μπάλα. Το να βρεις όμως παίχτη στην Εθνική ομάδα να κάνει κίνηση χωρίς την μπάλα είναι σαν να ψάχνεις τίμιο πολιτικό που προβαίνει σε εύστοχες δηλώσεις και επιτυχή έργα. Εκτός, αν οι Έλληνες διεθνείς έχουν τόσο πλούσιο ταλέντο που όλοι τους μπορούν να λειτουργήσουν ως πομποί που ξέρουν να παίζουν κάθετο ποδόσφαιρο. Επομένως, λόγω της (υπερ)πληθώρας παιχτών που γνωρίζουν πως να δίνουν πάσα, δεν υπάρχει κάποιος που να ξέρει πως να την δεχτεί. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι μια πάσα εξαρτάται πολύ περισσότερο από τον δέκτη, παρά από τον πομπό. Δεν περιμένουμε την μπάλα να έρθει σε εμάς, αλλά πάμε εμείς πάνω στην μπάλα, εκτός αν έχεις τη σωματοδομή και τη γλώσσα του Πάγκαλου που λιώνει και τσακίζει τα πάντα όλα. Με λίγα λόγια η Εθνική όχι μόνο δεν κάνει κίνηση (με ή) χωρίς την μπάλα, αλλά πλην Λύμπε και Σαμαρά δεν υπάρχει άλλος παίχτης που να μπορεί με αξιώσεις να βγάλει μια πάσα της προκοπής. Σας παρακαλώ μην μου πείτε για Νίνη και Φέτφα. Τους χορτάσαμε για μια ακόμη φορά στο χθεσινό φιλικό με την Πολωνία. Ο πρώτος στα άκρα εξαφανίζεται μόνος του, ενώ στον άξονα συνήθως απαιτείται η συμμετοχή κάποιου αντιπάλου, ακόμη και Μαλτέζου, Πολωνού ή Μολδαβού. Ο δεύτερος δεν μπορεί καν να μπει σε αποστολή του Ολυμπιακού, πράγμα απολύτως λογικό από τη στιγμή που ο Βαλβέρδε δεν είναι απατεώνας και ξέρει να κρίνει δίκαια τον κάθε ποδοσφαιριστή. Στην Εθνική όμως για κάποιο λόγο που αγνοώ δίνει κανονικά το παρόν.


Τι περιμένεις όμως όταν έχεις τους δημοσιογράφους και τους καλεσμένους τους να έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις ατάκες του Αρκά; Παίζεις φιλικό αγώνα με τον Καναδά με την Εθνική να μην μπορεί για πολλοστή φορά να δημιουργήσει και έχεις κάποιους απίστευτους να βαφτίζουν τις ατομιστίες του Νίνη και κυρίως του Φέτφα επιθετικό πλάνο. Λες ρε γαμώτο θα μπερδεύτηκαν οι άνθρωποι. Φευ. Παίζεις στη Μάλτα με μια διάταξη που θυμίζει σουμπούτεο στις μέρες της δόξας του και ακούς κάποια ''γλυφιτζουράκια'' να λένε ότι η νίκη ήρθε από την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου. Ποια εμφάνιση ρε παίδες που ο μόνος λόγος που πήραμε μέτρα στο γήπεδο είναι η οπισθοχώρηση των γηπεδούχων; Εκτός, αν θεωρείτε ορθολογικό τρόπο ανάπτυξης και επιθετικό πλάνο τις σέντρες που πάνε στο απέναντι σημαιάκι του κόρνερ με την απαραίτητη ατάκα εκ μέρους του σεντραδόρου: ''την επόμενη φορά θα σε καταρρίψω καταραμένη δεκαοχτούρα''. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αν οι Μαλτέζοι είχαν πιο ικανούς παίχτες θα είχαμε φάει τουλάχιστον ένα γκολ, για να μην πω δυο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάτω από τα δοκάρια καθόταν κι ο Τζόρβας, ο οποίος την τρέχουσα σεζόν έχει ''μαγέψει'' τους αντιπάλους με τις εμφανίσεις του, ενώ οι αντιδράσεις του είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για τους νέους τερματοφύλακες. Εκτός, αν ο Κάνθαρος είναι τελικά τόσο άμπαλος, όταν νομίζει ότι ο τερματοφύλακας δεν πρέπει να χρησιμοποιεί τα πόδια του στα μακρινά σουτ ή δεν πρέπει να αποκρούει την μπάλα σε κόρνερ όταν αυτή καταλήγει ήδη μόνη της άουτ. Όσο για το φιλικό με την Πολωνία δεν χρειάζεται να γράψω πολλά. Για ακόμη μια φορά η Εθνική μετατράπηκε σε υπνωτικό χάπι και σουμπούτεο. Πάλι καλά που στο μπροστινό κάθισμα βρισκόταν ένας μπόμπιρας που βαρούσε ασυντόνιστα την καρέκλα και με κράταγε ξύπνιο.

Ως απόρροια των παραπάνω προκύπτει κάτι πολύ δυσάρεστο: όταν σε παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδας - που υποτίθεται  ότι βρίσκεται υπεράνω όλων - οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να μετατρέψουν τον ουρανό σε θάλασσα δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς. Πρέπει να τους  παραμερίσουμε στην άκρη και να τους αποβάλλουμε. Άρα, όταν συμπεριφέρονται καθ' αυτόν τον τρόπο στην Εθνική, δεν πρέπει να προξενεί καμία εντύπωση το πως λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι όταν σκέφτονται με οπαδικά κριτήρια. Εκτός, αν σχολιάζουν την Εθνική με βάση το που ανήκει ο κάθε παίχτης και τον αριθμό των διεθνών που έχει η κάθε ομάδα. Δηλαδή, αυτό που κάνει ένας μέσος οπαδός. Πείτε μου όμως ειλικρινά τι θα γινόταν στην περίπτωση που μέναμε στο μηδέν με την Μάλτα; Κατά την ταπεινή μου άποψη θα ερμηνεύαμε τον αγώνα για πολλοστή φορά με βάση το αποτέλεσμα κι όχι την εμφάνιση. Ακριβώς όπως πράξαμε από τη στιγμή που μπήκε το γκολ του Τοροσίδη. Αν στο ματς με την Πολωνία ο Βύντρα κάρφωνε το τεμάχιο στις καθυστερήσεις τι θα άλλαζε ως προς την εικόνα την ομάδας; Μάλλον ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Να σας ρωτήσω και κάτι άλλο: τι θα γινόταν αν στον πάγκο καθόταν ακόμα ο Ρεχάγκελ; Τι θα άκουγε για τις εμμονές του, για το αγύριστο κεφάλι του, για τις επιλογές του, για την ηλικία του και πολλά άλλα; Αλλά βλέπετε ο Σάντος δεν είναι Ρεχακλής. Είναι ορθολογικός, μεθοδικός και το κυριότερο όλων: έχει την καβάτζα των Μ.Μ.Ε. κι ας είναι παρόμοιας φιλοσοφίας με τον προκάτοχό του. Νίκη με μισό μηδέν ο ένας, νίκη με μισό μηδέν κι άλλος. Το θέμα είναι πως πετυχαίνεις το μισό μηδέν. Με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Με συνεχή και ασφυκτική πίεση; Με ατομικές ενέργειες; Με αντεπιθέσεις; Μάλλον δύσκολα από τη στιγμή που το σκορ στο ποδόσφαιρο μετράται με ακέραιους αριθμούς. Πάντως, ο Ρεχάγκελ είχε τον τρόπο του, έστω κι αν οι δημοσιογράφοι δεν τον ενέκριναν. Μένει να δούμε αν τον έχει βρει κι ο επικοινωνιακός Σάντος. Απλά να υπενθυμίσω ότι η Εθνική δεν είναι σύλλογος που δουλεύεις καθημερινά και πολύ περισσότερο δεν είναι Π.Α.Ο.Κ.

Υ.Γ.1 Στις αρχές του 1980 ο  Dave Mustaine απολύεται από τους Metallica, λόγω υπερβάλλοντος ζήλου αναφορικά με την κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών. Λες και οι υπόλοιποι δεν έπιναν. Για καλή μας τύχη, ο απολυθείς συναντά τον David Ellefson και κάπως έτσι συστήνονται οι μέγιστοι Megadeth που μας έχουν χαρίσει υπερκομματάρες, όπως το τραγούδι που ακολουθεί.

In my hour of need, no, you're not there, and though i reached out for you, wouldn't lend a hand, through the darkest hour, your grace did not shine one me, feels so cold, very cold, no one cares for me...but oh now I lived my life for you, still you'd turn away, now as I die for you, my flesh still crawls as I breath your name...

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

97 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ!!!

Χρόνια πολλά αγάπη μου γλυκιά και στα 100 θα 'μαι πάλι εδώ να στο τραγουδώ!!!






Χρόνια πολλά αγάπη μου γλυκιά και στα 1000 εγώ θα σου τραγουδώ απ' τον ουρανό!!!

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Επιλεκτική σιωπή και ασυλία

Ο Καρπετόπουλος έγραψε πρόσφατα ότι κάτω από το πέπλο της επιλεκτικής σιωπής περνάνε όλοι μια χαρά. Δεν έχει καθόλου άδικο. Και δεν είναι μόνο η επιλεκτική σιωπή. Είναι το πόσο προκλητικά και υποκριτικά αντιμετωπίζουν κάποιοι τις εκάστοτε καταστάσεις. Ο Π.Α.Ο. φωνάζει για τα όσα έγιναν στο Καραϊσκάκη, αλλά ''ξεχνάει'' ότι πολλές φορές κι ο ίδιος πήρε ματς με περίεργους τρόπους και τεχνάσματα. Επιπλέον, δεν τόλμησε να βγάλει μια ανακοίνωση για την μπούκα του Βαρδινογιάννη στα δημοσιογραφικά θεωρία, έτσι για το θεαθήναι. Ίσως σκέφτηκε ότι είναι κρίμα να καταδικάσουν μια τέτοια μπούκα που θα ζήλευαν ο Γκοβού, ο Νίνης κι ο Λέτο. Επομένως, από το να βγάλουν μια ανακοίνωση που θα έριχνε σε κατάθλιψη την μισή ομάδα προτίμησαν την σιγή ιχθύος. Συνεχίζουμε με τον Αδαμίδη που με την επιστολή του προς τον Γ.Α.Π. έδειξε αγαθές προθέσεις και αθλητική ευαισθητοποίηση, αλλά παρόλα αυτά είχε το ''τακτ'' να τραγουδάει κατά του Ολυμπιακού, ο οποίος τον φιλοδώρησε με έξι γκολ, έτσι για να είναι πιο προσεκτικός την επόμενη φορά. Ένας Ολυμπιακός που κανονικά θα έπρεπε να το έχει βουλώσει προ καιρού, αλλά φαίνεται ότι με τον Μαρινάκη Πρόεδρο κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Εξάλλου, ο Βαγγέλης διδάσκει ήθος και αξίες και προσωπικά τον ευχαριστώ θερμά για αυτό. Όπως ευχαριστώ και την άνοιξη που εκτός από αρκούδες, χελώνες, αλεπούδες και σκαντζόχοιρους ξύπνησε από την χειμερία νάρκη και τον Κόκκαλη για να στηρίξει τον συμπολεμιστή Μαρινάκη στην πολύπλευρη μάχη κατά του Σισέ.


Όπως γίνεται κατανοητό, δεν υπάρχει καμιά διάθεση συνεργασίας, διπλωματίας και αυτοκριτικής. Και πως να υπάρξει όταν έχουμε πιάσει πάτο σε κοινωνικό επίπεδο; Πως να υπάρξει όταν οι περισσότεροι άνθρωποι στερούνται γνώσεων, ικανοτήτων, θέλησης και δεξιοτήτων; Για να επιστρέψουμε όμως στην επιλεκτική σιωπή. Γιατί ο Ζαγοράκης ψήφισε λευκό στην πρόταση μομφής κατά του Μαρινάκη; Τι ακριβώς εξυπηρέτησε αυτή η στάση; Ρε Ζαγοράκη υποτίθεται ότι διοικείς μια μεγάλη ομάδα. Πάρε θέση και κανόνισε την δικιά σου πορεία. Είσαι ποδοσφαιράνθρωπος και αρχηγός της Εθνικής που πήρε το Euro το 2004. Υποτίθεται ότι νιώθεις περισσότερο από τον Μπέο, τον Μάκαρο, τον Πανόπουλο κι εγώ δεν ξέρω ποιον άλλον. Βγήκες ποτέ να προτείνεις το οτιδήποτε; Το μόνο που θυμάμαι είναι μια σκανδαλώδη πρόταση που είχες κάνει στον Αλογοσκούφη, προκειμένου να χαριστούν στην Π.Α.Ε. τα 3/4 των χρεών, η οποία ευτυχώς δεν έγινε αποδεκτή. Προφανώς, τις ανακοινώσεις κατά του Άρη, της διαιτησίας και της αστυνομίας δεν τις λογαριάζω ως πρότασεις. Εκτός από την επιμονή σου στον Σάντος τι άλλο έκανες; Βγήκες και είπες ότι η ομάδα πάει για πρωτάθλημα με τον Δερμιτζάκη (!) και το αναίρεσες αφού εξέθεσες όλη την ομάδα. Βόλεψες κάποια φιλαράκια σου, τα οποία στη συνέχεια βλέποντας ότι το πράγμα δεν περπατάει την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν υπάρχει πλέον κι ο Βρύζας. Είμαι σίγουρος ότι αν υπήρχε ο Ζήσης θα είχες φύγει για δεύτερη φορά, χωρίς να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στον κόσμο του Π.Α.Ο.Κ. που τόσο πολύ πιστεύει σε σένα. Ή μήπως πίστευε; Και μετά αναρωτιέσαι γιατί σε άφησαν μόνο σου. Αλήθεια την πρώτη φορά γιατί έφυγες;

Πες μου όμως ειλικρινά: ποιος φταίει για τα πρόσφατα γεγονότα; Μήπως φταις εσύ ο ίδιος που δεν μπόρεσες ήθελες να κουμαντάρεις εκατό (;) αναρχόσκυλα; Μήπως φταις εσύ ο ίδιος που ποτέ δεν βγήκες να πεις κάποιες αλήθειες για τα οικονομικά και τους στόχους; Μήπως φταις εσύ ο ίδιος που δέχτηκες πίσω τον Σαλπιγγίδη, ενώ ήξερες ότι σε κάθε ευκαιρία ο παίχτης θα γινόταν κόκκινο πανί και αμέλησες ότι ο Π.Α.Ο.Κ. δεν έχει την πολυτέλεια της διχόνοιας και του διχασμού; Μήπως φταις εσύ ο ίδιος που έχεις αφήσει την ομάδα ακάλυπτη επικοινωνιακά με τον κάθε οπαδό/δημοσιογράφο να γράφει και να λέει ότι μαλακία γουστάρει με αποτέλεσμα να εκτίθεται η ομάδα ανεπανόρθωτα; Μήπως φταις εσύ ο ίδιος που αρνείσαι πεισματικά να δεις στον καθρέφτη τα φαντάσματα; Μήπως φταις εσύ ο ίδιος που έδωσες ψεύτικο όραμα στον κόσμο της ομάδας από την στιγμή που ποτέ δεν παραδέχτηκες ότι έκανες πρωταθλητισμό για δυο χρόνια με τα λεφτά του πολυμετοχικού; Φυσικά, δεν φταις μόνο εσύ. Ευθύνη έχουν και οι οπαδοί που έχουν δημιουργήσει μια απίστευτη ασυλία γύρω από το όνομά σου. Που πίστεψαν σε σένα, αγνοώντας την προκλητική σιωπή και αδιαφορία σου σε ορισμένες καταστάσεις. Που περίμεναν από σένα να μεταδώσεις μια δυναμική. Που πίστεψαν τις ''προγνώσεις'' και περίμεναν τους Άραβες, όπως ο Παλαιοκώστας περίμενε το ελικόπτερο. Που διαβάζουν (επικίνδυνους) ανθρώπους σαν τον Κόλκα, τον Κουβεντίδη, τον Μίνο, τον Μπούζα και τόσους άλλους που προσπαθούν πολύ σκληρά να εισέλθουν στο πάνθεον της δημοσιογραφικής μετριότητας και μιζέριας. Που αντί να σταματήσουν τα πιθήκια που πετάνε μαλαματίνες, εκτοξεύουν φωτοβολίδες και μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο, κάθονται, τους κοιτάνε και μετά τους καλύπτουν. Αλλά ποιους να σταματήσουν; Αυτούς που βάζουν με το έτσι θέλω μέσα στο γήπεδο; Όλοι συνένοχοι είναι.

Και ποιος ασχολείται με το αγωνιστικό; Η ομάδα δεν έχει προπονητή εδώ και περίπου ένα χρόνο, προετοιμασία ουσιαστικά δεν έγινε, το ρόστερ αποτελείται από μεγάλους σε ηλικία παίχτες, οι ξένοι το παίζουν ΠΑΟΚτσήδες μόνο όταν πληρώνονται κι όλα ουσιαστικά κρέμονται από την πώληση Βιερίνια, εκ της οποίας ο Π.Α.Ο.Κ. νομίζει ότι θα πάρει το βάρος του παίχτη σε μύρια και θα λύσει το βιοποριστικό του πρόβλημα. Δεν βρίσκεις κάθε μέρα Αντωνίου και Βγενό αγαπητέ Ζαγοράκη. Ούτε βρίσκεις κάθε μέρα Σάντος που κράταγε τις ισορροπίες και έκανε κουμάντο στο αγωνιστικό τμήμα σε συνεργασία με τον Ζήση. Μήπως τελικά δεν φταίει η ''χουντική'' αστυνομία που δεν ''κάνει'' καλά τη δουλειά της, η ''γαμημένη'' Αθήνα που σε ''αδικεί'' ακατάπαυστα, το ''εχθρικό'' κράτος που σε ''καταδιώκει'' συνεχώς και οι ομάδες ''μικρότερου βεληνεκούς'' που ''ασχολούνται'' ασύστολα μαζί σου; Η αλήθεια είναι ότι από παράγοντες (;) τύπου Ζαγοράκη περιμένεις πολλά. Ίσως περισσότερα από αυτά που μπορούν ή θέλουν να δώσουν. Αλλά έχω την εντύπωση ότι ο Πρόεδρας δεν έχει καταλάβει ότι με την επιλεκτική σιωπή χειροτερεύει τα πράγματα. Εντούτοις, μέχρι να το πάρει πρέφα ίσως χάσει την αποδοχή που έχει το όνομά του. Δεν ξέρω τι θα κάνει στο εγγύς μέλλον, αλλά όσο δεν παίρνει κυριολεκτικά την κατάσταση στα χέρια του θα αποτελεί μέρος του συστήματος που ευνοεί και αναμοχλεύει τέτοιες άθλιες καταστάσεις και συμπεριφορές. Αλλά τι ξέρω εγώ για τον Ζαγοράκη και τον Π.Α.Ο.Κ.; Ένας κομπλεξικός Αρειανός είμαι.

Υ.Γ.1. Αυτό το παραμύθι με την αστυνομία πρέπει να σταματήσει. Η κάθε ομάδα συνιστά μια ανώνυμη εταιρία που έχει την αποκλειστική ευθύνη για το τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο. Η αστυνομία οφείλει να έχει ρόλο μόνο εκτός γηπέδου. Πρέπει να απεγκλωβιστούμε από κάποια στερεότυπα και επιτέλους να πάψουμε να αποφεύγουμε την ατομική ευθύνη. Αντί να κατηγορούμε το κράτος, την αστυνομία, τον ήλιο και τα τσουνάμι για τα επεισόδια, ας ψάξουμε λίγο καλύτερα. Μπορεί να εντυπωσιαστούμε από τα ευρήματα.

Υ.Γ.2 Στις 20/3/11 έβαλα κι εγώ γκολ στην Α.Ε.Κ.

Υ.Γ.3 Για πρώτη φορά στο παρόν ιστολόγιο φιλοξενούμε τους Beatles, οι οποίοι φαίνεται πως άλλαξαν για πάντα το ρου της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας.
 
You don't realize how much I need you, love you all the time and never leave you...please remember how I feel about you, I could never really live without you, so come on back and see, just what you mean to me, I need you...

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Περιφερειακή όραση

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι ένα από τα προβλήματα του Άρη είναι οι συνεχείς αλλαγές προπονητών και μάλιστα με διαφορετική φιλοσοφία ο καθένας. Η κατάσταση πήγε να ομαλοποιηθεί με τον Κούπερ, αλλά καλώς ή κακώς η μπίλια δεν έκατσε στο κίτρινο. Πριν τον Αργεντινό είχαμε δοκιμάσει διάφορα μοντέλα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον αναδυόμενο Όγιος; Τον έμπειρο Κίκε; Τον άσημο Ολίβα; Τον μπαρουτοκαπνισμένο Ντούσαν; Τον παγκόσμιο πρωταθλητή Μαζίνιο; Εσχάτως, είχαμε και τον καμικάζι Μιχαλήτσιο. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να επουλωθεί αυτή η πληγή.

Οφείλω να πω μπράβο στη διοίκηση που είχε ήδη ξεκινήσει επαφές με τον Τσιώλη από την στιγμή που ο τελευταίος έφυγε από τον Ολυμπιακό Βόλου. Έπιασε τον παλμό του κόσμου και έφερε έναν προπονητή καθολικής αποδοχής και μάλιστα Έλληνα. Επίσης, οφείλω να πω ότι για μια ακόμη φορά οι δημοσιογράφοι έγιναν περίγελοι. Ρε κόπανοι, ειλικρινά θέλω να μου πείτε από που αντλείτε τις πληροφορίες σας και με ποιο δικαίωμα βγάζετε μόνοι σας συμπεράσματα; Στο θέμα Τσιώλη έπεσε πολύ κωλοτούμπα σε διάστημα ελαχίστων ωρών: απάντησε αρνητικά, το σκέφτεται, δεν ξέρει, έρχεται και πάει λέγοντας. Πόσο ρούκουνες είστε ρε γαμώτο; Τέλος πάντων. Δεν το συνεχίζω.

Αυτό που δεν κατάλαβα είναι οι λόγοι που δεν του επέτρεψαν να δεχτεί αμέσως την πρόταση. Υποτίθεται ότι είχε δεσμευτεί να μην δουλέψει μέχρι το τέλος της σεζόν. Σε ποιον είχε δεσμευτεί; Στον Μπέο; Ας είμαστε σοβαροί. Στον κόσμο του Ολυμπιακού Βόλου; Σε μια τέτοια περίπτωση τον δικαιολογώ απόλυτα. Και να μην ερχόταν το ίδιο θα έλεγα. Ο προβληματισμός του δείχνει υγεία. Ο δισταγμός του δείχνει ήθος. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι φίλοι του Ολυμπιακού Βόλου τον συγχωρούν για την μη τήρηση της δέσμευσής του. Ο Άρης είναι μεγάλη ομάδα και όπως δήλωσε κι ο ίδιος δύσκολα κάποιος μπορεί να του πει όχι. Οι μόνοι που ίσως δεν τον συγχωρήσουν είναι οι οπαδοί της Λάρισας που τον ήθελαν διακαώς στην ομάδα τους. Αν και για αυτό δεν φταίει ο Τσιώλης, αλλά ο Πηλαδάκης. Τι να κάνει όμως κι αυτός; Είχαμε πει ότι ο Πηλαδάκης πλέον δεν έχει και πολλές επιλογές.

Ο νέος τεχνικός μπορεί να μην έχει την φήμη του Κούπερ και μπορεί να έχει εργαστεί σε μικρομεσαίες ομάδες, αλλά την δεδομένη στιγμή διαθέτει ένα άκρως ελκυστικό πακέτο. Έχει μεγάλη ζήτηση, είναι Έλληνας, είναι γνώστης του ελληνικού πρωταθλήματος, είναι έμπειρος και όπως δείχνουν τα πράγματα είναι έτοιμος και διψασμένος να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της διοίκησης και του κόσμου. Θεωρώ ότι είναι δουλευταράς και συγκριτικά με άλλους Έλληνες συναδέλφους του έχει αρκετά καλή γνώση της τακτικής που δεν περιορίζεται μόνο στο κάνω φάουλ για να κόψω τον ρυθμό ή δίνω εντολή στο σέντερ μπακ όταν πιέζεται να μετατρέπει την μπάλα σε ρουκέτα. Στον Βόλο παρουσίασε μια δομημένη ομάδα με αρχή και τέλος. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι Βολιώτες με τον Τσιώλη στον πάγκο τους έπαιζαν την καλύτερη μπάλα στο πρωτάθλημα. Όπως δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι από επικοινωνιακή σκοπιά, ο Τσιώλης καρπώθηκε το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας, λόγω της κόντρας του με τον Μπέο που μάλλον δεν άντεξε να βλέπει τον τεχνικό της ομάδας του να γίνεται ολοένα και δημοφιλέστερος. Όμως, ο Άρης δεν είναι Βόλος. Διαφορετικές συνθήκες, υψηλότερες απαιτήσεις, φοβερή πίστη, ισχυρότερες πιέσεις,  τεράστια δίψα, ανθυγιεινό περιβάλλον. Με λίγα λόγια πολύ μεγαλύτερο βαπόρι από αυτό του Βόλου. Μένει να δούμε πόσο καλός καπετάνιος είναι, αν και λογικά αυτό θα φανεί προϊόντος του χρόνου. 

Πάντως, το πρώτο δείγμα απέναντι στην Κέρκυρα είναι θετικό. Δεν μιλώ φυσικά για το αποτέλεσμα, αλλά για τις κινήσεις που έκανε από τον πάγκο με τις εξωτερικές και κυρίως με τις εσωτερικές αλλαγές. Φαίνεται ότι δεν διστάζει να τροποποιεί το σύστημα και τη διάταξη της ομάδας κατά τη διάρκεια του εκάστοτε αγώνα ανάλογα με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Δεν φοβάται να προσαρμοστεί. Ίσως αυτό εννοούσε ο Γκιάρο όταν έλεγε ότι ο νέος προπονητής έχει περιφερειακή όραση. Βέβαια, στην Κέρκυρα έγιναν πράγματα και θαύματα: σκόραρε ο Κόκε, βάλαμε τέσσερα γκολ, βγάλαμε δυο κάθετες, σκοράραμε δυο φορές από στημένη φάση, ανατρέψαμε δυο φορές το σκορ. Ούτε Πρωταπριλιά να ήταν. Μένει να δούμε την συνέχεια και προφανώς δεν αναφέρομαι για φέτος, αλλά για του χρόνου. Ας ελπίσουμε ότι μέσω αυτής της συνεργασίας θα κερδίσουν και οι δυο πλευρές. Το μόνο που χρειάζεται είναι πίστωση χρόνου. Ας έχουμε υπομονή κι ας του δώσουμε τα χρονικά εφόδια για να δουλέψει σε μακροχρόνιο επίπεδο. Νομίζω ότι θα δικαιωθούμε.
 
Με αφορμή την ασθένεια του Αμπιντάλ ας γράψω κάποιες σειρές. Πότε δεν κατάλαβα γιατί ορισμένοι τον λένε άσχετο ή κάνουν λογοπαίγνια του στυλ  ''Αμπαλαντάλ''. Θεωρώ ότι όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν παρακολουθήσει τον παίχτη. Διότι, αν τον είχαν σπουδάσει θα ξέρανε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ικανός. Θυμάμαι όταν είχε πρωτοεμφανιστεί με την φανέλα της Μονακό με τα γαλλικά Μ.Μ.Ε. να κάνουν λόγο για τον νέο Τουράμ. Φυσικά ήταν πολύ δύσκολο να φτάσει τον Τουράμ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν ατάλαντος. Όταν ο τεχνικός Κλοντ Πιέλ έφυγε από την Μονακό με προορισμό την Λιλ πήρε μαζί του και τον Αμπιντάλ. Η εξέλιξή του μεγάλη. Έγινε μήλον της έριδος για Λυόν και Παρί με την πρώτη να κερδίζει την υπογραφή του παίχτη. Στο μεταξύ χρίστηκε και διεθνής. Στη Λυόν περνούσε καλά, αλλά μόλις έμαθε για το ενδιαφέρον της Μπαρτσελόνα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να πάει στη Βαρκελώνη, όπου ακόμα και εκεί κατείχε θέση βασικού, παρά τις αρχικές δυσκολίες. Δηλώνω ότι αρνούμαι να ακούω και να διαβάζω από ανθρώπους που δεν παρακολουθούν ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ότι ο Αμπιντάλ είναι άσχετος. Μάλλον αυτοί είναι άσχετοι. Αλλά βλέπετε εδώ στην Ελλάδα είμαστε ''γνώστες''. Μπορεί την μια μέρα ο παίχτης να είναι παιχτάκι και την επομένη να είναι παιχταράς. Πάντως, σε περίπτωση που ο Αμπιντάλ δεν καταφέρει να επιστρέψει υγιής, στη Γαλλία - και συγκεκριμένα στην Παρί - βρίσκεται ο άξιος αντικαταστατής του: ο Μαμαντού Σα(κ)χό. Περαστικά Αμπιντάλ.

Υ.Γ.1 Θέλω να πιστεύω ότι θα βρω χρόνο για να ασχοληθώ και με την μπασκετούμπα. Χθες παλέψαμε και παραλίγο να το πάρουμε το ματσάκιον, αλλά πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τα νεκρά χρονικά διαστήματα.

Υ.Γ.2 Στην σημερινή ανάρτηση θα δούμε και θα ακούσουμε χωρίς χρονοτριβές τους αειθαλείς Bee Gees.

I want my life to be lived with you...I'm a man, can't you see what I am, I live and I breath for you, but what good does it do, if I ain't got you, if I ain't, baby you don't know what it's like, baby you don't know what it's like, to love somebody the way I love you...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Καμικαζιές

Απαραίτητη προϋπόθεση για να διαβάσει κάποιος το παρόν άρθρο είναι να ενημερωθεί για την αποκρυπτογράφηση Κούπερ. Μετά την παραίτηση του Αργεντινού η διοίκηση έπρεπε να επιλέξει σε ποιον θα ανέθετε τις τύχες της ομάδας. Είχε επαφές με διάφορους τεχνικούς, κυρίως ισπανόφωνης προέλευσης, αλλά δεν προκρίθηκε κάποιος από αυτούς. Τελικώς κατέληξε στον Μιχαλήτσιο. Ένας καμικάζι -έτσι αυτοχαρακτηρίστηκε- καθόταν στον πάγκο. Την ομάδα την γνώριζε απ' έξω κι ανακατωτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει  απαραίτητα ότι διαθέτει την απαιτούμενη ικανότητα.

Στην πραγματικότητα αυτό που είχε να κάνει ήταν δυο πράγματα: το πρώτο να διαχειριστεί την υφιστάμενη κατάσταση και το δεύτερο να βρει λύση για τη φτωχή επιθετική συγκομιδή της ομάδας. Μπορώ να πω ότι τελικά τίποτα από τα δυο δεν πραγματοποιήθηκε. Έχουμε πει ότι το να διαχειρίζεσαι είναι ευκολότερο από το να στήνεις. Επομένως, πως θα μπορούσα να εμπιστευτώ τον Μιχαλήτσιο  για να στήσει την ομάδα για τη νέα σεζόν; Μάλλον δεν θα μπορούσα. Εξάλλου, για αυτό ο Κόντης είχε ήδη από τις αρχές του Φεβρουαρίου συνομιλίες με τον Τσιώλη για να αναλάβει το καλοκαίρι. Όσο για το επιθετικό πρόβλημα της ομάδας προσπάθησε ανεπιτυχώς να αλλάξει τον τρόπο ανάπτυξης. Στα ματς με Εργοτέλη, Π.Α.Ο.Κ. και Α.Ε.Κ. ήταν φανερό ότι κάτι πήγαινε να αλλάξει. Ο Μιχαλήτσιος προσπαθούσε να ''υποχρεώσει'' την ομάδα να περνάει στρωτά την μπάλα από γραμμή σε γραμμή. Άλλωστε, το είχε δηλώσει ρίχνοντας μάλιστα κάποια βελάκια προς τον Κούπερ, λέγοντας: ''Ο τρόπος που αγωνίζεται ο Άρης έχει πεθάνει, η μπάλα πρέπει να περνάει από τα χαφ κι όχι να ψάχνουμε να βρούμε τους επιθετικούς με μακρινές μπαλιές από την άμυνα''. Αδυνατούσε, όμως, να καταλάβει ότι κάτι τέτοιο με το υπάρχον υλικό ήταν πολύ δύσκολο να γίνει, ειδικά μεσούσης της περιόδου. Κι όμως σε αυτά τα τρία ματς το δείγμα ήταν ενθαρρυντικό. Δεν μπορείς, όμως, να ασκήσεις ουσιαστική κριτική και να βγάλεις πορίσματα μόνο από τρία ματς. Έπρεπε να περιμένουμε. Και περιμέναμε. Και είδαμε. Ο Μιχαλήτσιος δεν μπορούσε να κάνει την διαφορά. Το passing game που ήθελε να παίζουμε δεν γινόταν να υλοποιηθεί με τα υπάρχοντα χαφ. Ο μοναδικός που έδειξε κάποια στοιχεία για ξεδίπλωμα παιχνιδιού και οξυδέρκεια για κάθετο ποδόσφαιρο ήταν ο Περέιρα που μάλλον ήρθε κατά λάθος. Από κει και πέρα το χάος. Κάτι Καστίγιο, κάτι Μπομπαντίγιες, κάτι Πορτίγιες και κάτι Σακάτες. Οι δυο πρώτοι απείθαρχοι και αμετανόητοι, ενώ παράλληλα έδειχναν μηδαμινή διάθεση συνεργασίας μέσα στο γήπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δηλώσεις του Τσέζαρεκ μετά το ματς στη Λάρισα που ''κάρφωναν'' τον Μπομπαντίγια. Οι δηλώσεις βέβαια ήταν περιττές: το βλέπαμε μόνοι μας στο χόρτο. Αλλά πείτε μου ειλικρινά: θα έπαιζαν επί Κούπερ οι Μπομπαντίγια και Καστίγιο στην κατάσταση που είναι και με τα μυαλά που κουβαλάνε; Ας ελπίσουμε ότι με τον Τσιώλη θα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Για τον Πορτίγια τι να πω; Αφήστε να πω για τον Σακάτα, ο οποίος είναι τρεχαλατζής και φιλότιμος, αλλά λειτουργεί πιο πολύ ανασταλτικά και μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει ιδιαίτερες επιθετικές αρετές.


Σε αυτό το σημείο υπενθυμίζω ότι οι χειμερινές μεταγραφές έγιναν λίγες ώρες αφότου παραιτήθηκε ο Κούπερ. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, απλή σύμπτωση είναι. Το σημαντικό είναι ότι επί Μιχαλήτσιου η ομάδα έχασε την αμυντική συνοχή και τα τρεξίματα που είχε με τον Κούπερ. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το εντός έδρας ματς με την Μάντσεστερ Σίτι, στο οποίο ο Μιχαλήτσιος ήταν σχεδόν άριστος, έστω κι αν χρησιμοποίησε διαφορετική διάταξη, δίνοντας παράλληλα μεγάλο μήκος στον άξονα, χρησιμοποιώντας τον πυραυλοκίνητο Πρίττα σε ρόλο σκούπας μπροστά από Γκιάρο και Λαζαρίδη για να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους και τα ρίσκα. Ακριβώς σε αυτό το ματς έπρεπε ο Μιχαλήτσιος και κυρίως η διοίκηση να δείξουν ότι πάνω από τον Άρη δεν είναι κανείς. Ο Κόκε μαθαίνει ότι δεν θα ξεκινήσει εντεκαδάτος και φεύγει από το ξενοδοχείο. Απαράδεκτη συμπεριφορά από τον αρχηγό της ομάδας. Σε αυτές τις περιπτώσεις για να κρατήσεις τις ισορροπίες επιβάλλεις άμεση και παραδειγματική τιμωρία. Εμείς του χαϊδέψαμε λίγο τα αυτάκια, τον αφήσαμε να κάνει δυο προπονήσεις μόνος του, του ρίξαμε κάποιο πρόστιμο κι όλα μέλι γάλα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά τον βάλαμε να ξαναπαίξει κιόλας. Μόλις τον είδα στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Ηρακλή να βγαίνει από την φυσούνα με το περιβραχιόνιο και τα λάβαρα στο χέρι σάστισα και αισθάνθηκα χαζός. Φυσικά, η διοίκηση ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό για αυτό το συμβάν, αλλά βλέπετε το διοικείν δεν είναι όσο απλή υπόθεση όσο νομίζουν μερικοί. Όμως, τι σόι καμικάζι είσαι, ρε Μιχαλήτσιο; Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου, κάρφωσε τον παίχτη στον πάγκο, άσε τον να δίνει πετσέτες και νερά σε εκείνους που βγαίνουν αλλαγή και κόψε αυτά τα επικοινωνιακά κόλπα της διοίκησης ότι με τον Κόκε όλα είναι εντάξει. Αλήθεια, ο σύνδεσμος πως και δεν έβγαλε μπαράζ ανακοινώσεων κατά του αρχηγού; Μάλλον πιο εύκολα σβήνει ο ήλιος. Τέλος πάντων.

Και πάμε στις δηλώσεις που έκανε κατά καιρούς. Ήδη προαναφέραμε τις ενστάσεις του περί ανορθόδοξης ανάπτυξης. Μετά το ματς με τον Ηρακλή το ξεφτίλισε. Καρφώνει εκ νέου τον προκάτοχό του, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, λέγοντας ότι ο Κούπερ είχε θέσει ως στόχο την παραμονή, ενώ ο ίδιος κυνηγούσε - προφανώς ανεπιτυχώς - τα play off. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από αυτά τα λεγόμενα. Αν ήθελε να αποποιηθεί τις ευθύνες από πάνω του, τότε διάλεξε λάθος τρόπο και χρόνο. Αντί να εκθέσει τον Κούπερ, εξέθεσε τον εαυτό του. Αλλά είπαμε ότι είναι καμικάζι. Το γεγονός ότι στο κοουτσάρισμα είναι αδύναμος και δεν έπαιρνε ρίσκα συγχωρείται. Το να δηλώνεις όμως παπαριές δεν συγχωρείται και δεν δικαιολογείται. Η ουσία των πραγμάτων είναι ότι η επιλογή Μιχαλήτσιου μάλλον υπήρξε αποτυχημένη. Εννοείται, ότι ο άνθρωπος δεν φταίει, μην τρελαθούμε. Σε μια εταιρία την ευθύνη την έχει πάντα η διοίκηση. Και ποιος εκλέγει την διοίκηση; Ρητορικό το ερώτημα.

Προσωπικά πίστευα ότι ο Μιχαλήτσιος διαθέτει το πακέτο για να σταθεί στον πάγκο του Άρη, έστω κι ως υπηρεσιακός. Έκανα λάθος. Παρέλαβε την ομάδα δυο βαθμούς μακριά από την πέμπτη θέση και  ανέβασε την διαφορά στους οχτώ. Κατά τα άλλα κυνηγούσε τα play off. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν βαθμολογικό, αλλά αγωνιστικό. Είναι δεδομένο ότι προέρχεται από τα σπλάχνα του Άρη και την πονάει την ομάδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρκεί. Χρειάζεται ικανότητα εντός και εκτός χόρτου. Ακόμα κι αν όλες οι δηλώσεις του έκρυβαν αλήθειες οφείλεις να γνωρίζεις πότε είναι το σωστό timimg για να τις ξεστομίσεις. Όσο για τους παίχτες ενδέχεται να ένιωσαν απελευθερωμένοι στις προπονήσεις και στο χόρτο, λόγω της απουσίας των κουπερικών απαιτήσεων, αλλά αν δεν έχεις πλάνο στο παιχνίδι σου δεν πας μακριά. Πάντως, ο ίδιος ως πιστός στρατιώτης του Άρη - και εσχάτως καμικάζι - ανέλαβε την ομάδα σε ένα κρίσιμο σημείο και το σίγουρο είναι ότι είχε καλές προθέσεις. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι διαδέχτηκε τον Κούπερ και είχε μπροστά μια πλειάδα από δύσκολα ματς, όπως τα ντέρμπι κόντρα σε Π.Α.Ο.Κ., Α.Ε.Κ., Ολυμπιακό, καθώς και τα νοκ άουτ παιχνίδια με την Μάντσεστερ Σίτι. Ωραίο χρονικό σημείο δεν διάλεξε ο Κούπερ για να παραιτηθεί; Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε την πραγματική αλήθεια. Μέχρι τότε περιμένουμε την αγωνιστική ανάταση της ομάδας. Θα κλείσω με μια εύλογη απορία του Καρπετόπουλου: ''Είναι δυνατόν να έλυνε ο Μιχαλήτσιος αυτό που δεν μπόρεσε να λύσει ο Κούπερ;''. Θαρρώ πως όχι.  Εσείς τι λέτε;

Να γράψω και δυο λόγια παραγράφους για το Μπάγερν - Ίντερ. Οι φιλοξενούμενοι είχαν την ευτυχία να προηγηθούν αρκετά νωρίς, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσαν να παίξουν αυτό που είχαν μάθει επί Μουρίνιο: σφιχτή άμυνα και ξαφνικές αντεπιθέσεις με απότομο ξεδίπλωμα και άνοιγμα του πλάτους. Οι Γερμανοί όμως είχαν διαφορετική άποψη. Παρά την συνεχή δυσλειτουργία του Λουίς Γκουστάβο και του Μπρένο, πίεζαν αποτελεσματικά και δυσκόλευαν αρκετά τους Μότα και Καμπιάσο. Συγχρόνως, έκλεισαν καλά τον Μαϊκόν, ντούμπλαραν και απομόνωσαν τον Σνάιντερ αρκετά μέτρα πίσω από την περιοχή τους και άπλωσαν το παιχνίδι τους στα άκρα με αιχμές του δόρατος τους Ρόμπεν και Ριμπερί. Αμφότεροι είναι εκρηκτικοί ποδοσφαιριστές που έχουν την ποιότητα να υπερκερούν τους προσωπικούς τους αντιπάλους και είτε να σουτάρουν είτε να βγάζουν σέντρες ξυράφι. Ως εκ τούτου, η Μπάγερν κατάφερε να ανατρέψει το σκορ και να στραγγαλίσει την Ίντερ, δίχως μάλιστα να φρενάρει τον ρυθμό. Κι όλα αυτά χωρίς τις επελάσεις του Λαμ από την δεξιά πλευρά. Σε αυτό το σημείο οφείλω να αποδώσω ειδική μνεία σε έναν ποδοσφαιριστή που έχει μετατραπεί σε ένα σύγχρονο αμυντικό χαφ και κάθε σεζόν παρουσιάζεται καλύτερος και ωριμότερος. Φυσικά αναφέρομαι στον Σβαϊνστάιγκερ, ο οποίος πραγματικά με έχει εντυπωσιάσει, παρά την αντίθετη άποψη του Σπυρόπουλου. Ο Γερμανός έπαιζε για δυο και έριξε πολύ οριζόντιο τρέξιμο. Αναπόφευκτο ήταν να κουραστεί.


Στο δεύτερο ημίχρονο το τέμπο είχε πέσει αισθητά, σαφώς προς όφελος των Ιταλών. Η Ίντερ προσπαθούσε να αναλάβει - αρχικά ανεπιτυχώς - τα ηνία του αγώνα, ενώ η Μπάγερν ήθελε να κυκλοφορήσει την μπάλα και να ροκανίσει τον χρόνο (κλισέ). Στο πρώτο μέρος όταν ο Σέζαρ έκανε την γκάφα και πρόσφερε το γκολ στον Γκόμεζ για την ισοφάριση, τον έπιασε η κάμερα να ξεστομίζει με πάθος την λέξη puta, ελληνιστί πουτάνα. Αυτή η πουτάνα η μπάλα λοιπόν, έκανε τα κέφια στον Σνάιντερ με το σκορ να γίνεται 2-2 και τον Κάνθαρο να εκτίθεται για τα λεγόμενά του προς τον Σβαϊνστάιγκερ: άπλωσε το ποδάρι ρε ταγάρι να κόψεις την μπάλα. Όσο περνούσε ο χρόνος η Ίντερ γινόταν πιο απειλητική, ενώ η Μπάγερν με τον Ρόμπεν να έχει βγει αναγκαστική αλλαγή (ψιλο)αποσυντονίστηκε. Είναι προφανές ότι ο Άλτιντοπ δεν είναι Ολλανδός και σίγουρα δεν είναι ιπτάμενος. Το παιχνίδι είχε ένταση, πάθος και αγωνία, αλλά όχι μεσαίες γραμμές που σίγουρα επηρέαζε την Μπάγερν στο να κρατήσει την μπάλα στα πόδια της. Το τόπι ανεβοκατέβαινε και ο χρόνος κυλούσε υπέρ των Βαυαρών. Γύρω στο 88' λεπτό, ο Καμπιάσο κάνει μια μακρινή μπάλα στα τυφλά, ο Μπρένο την κατεβάζει για τον αεικίνητο Ετό, ο οποίος την στρώνει στον Πάντεφ που κεραυνοβολεί. Η πρόκριση άνηκε στην Ίντερ. Κι όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά αν ο Γκόμεζ, γύρω στο 75' λεπτό, έδειχνε περισσότερο αλτρουιστής και έδινε την πάσα στον Ριμπερί. Τα ''αν'' όμως δεν παίζουν μπάλα. Ας πρόσεχαν. Το γεγονός είναι ότι η Μπάγερν έχασε την πρόκριση μέσα από τα χέρια της ή αν θέλετε την έκλεψε η Ίντερ. Ο Βαν Γκάαλ το φυσάει και δεν κρυώνει.

Υ.Γ.1 Για τον Τσιώλη θα τα πούμε σε μη προσδιορισμένη στιγμή.

Υ.Γ.2 Μέγας κιθαρίστας. Μέγας μπλουζίστας. Η κιθάρα του μας ταξίδευε. Μας υπνώτιζε. Μας αιχμαλώτιζε. Μπορεί να απεβίωσε πρόσφατα, αλλά είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι μέσω των μουσικών του δημιουργιών θα μείνει για πάντα αθάνατος. Τα σέβη μου στον Gary Moore.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Απόκριες, Γκάλης και (Άλις) Κούπερ

Ο Κάνθαρος τις προάλλες είχε πάει σε ένα μασκέ πάρτυ, κάπου στο Χαλάνδρι. Έχω ξαναπάει στο ίδιο μέρος. Ωραίο μαγαζί και παρόλο που καπνίζανε -γαμώ τον αντικαπνιστικό μου νόμο- δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα από τη στιγμή που λειτουργούσε ικανοποιητικά ο εξαερισμός. Ο Κάνθαρος δεν είχε πολύ όρεξη για να ντυθεί, αλλά τελικά μασκαρεύτηκε. Συγκεκριμένα, ντύθηκα φαντάρος εν ώρα γυμναστικής. Με τα προβλεπόμενα ρούχα και τα προβλεπόμενα παπούτσια. Μέχρι και τις φοβερές κάλτσες είχα φορέσει που φτάνουν μέχρι το γόνατο. Είχα τυλίξει και την προβλεπόμενη πράσινη πετσετούλα γύρω από το λαιμό για ντεμέκ πυρασφάλεια, τσόνταρα και ένα καπέλο αλά Ιντιάνα Τζόουνς στη κεφάλα, και όλα κυριλέ. Νταξ, δεν περίμενα από τις γυναίκες να μου πουν τι υποδηλώνει η στολή μου, αλλά σοκαρίστηκα όταν υπήρχαν άνδρες που δεν είχαν καταλάβει τι είχα ντυθεί. Σπρίντερ έλεγε ο ένας, ποδοσφαιριστής έλεγε ο άλλος. Ρε ρούκουνες, τι  σπρίντερ και ποδοσφαιριστής; Με τα χοντροπάπουτσα που ζυγίζουν πέντε κιλά το ένα; Και το Ε.Σ. στο σορτσάκι, στο φούτερ και στις κάλτσες τι σημαίνουν; Ένωση Σιδηρόβεργας; Ίσως τους μπέρδεψε η καπελαδούρα. Τέλος πάντων.

Όπως ξέρετε ο Κάνθαρος είναι Αρειανάρα. Δεν γνωρίζω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τον Γκάλη, αλλά κατά την γνώμη μου τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες και σίγουρα τον καλύτερο Έλληνα όλων των εποχών. Δυστυχώς, τον πρόλαβα τα τελευταία χρόνια της καριέρας του, αλλά πάλι καλά που υπάρχουν οι αθάνατες βιντεοκασσέτες, τις οποίες έχω ξεκοκαλίσει. Κι όμως, όταν πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα έπεσαν όλοι να τον φάνε. Ο ''πατριάρχης'' Ανέστης Πεταλίδης είχε απόλυτο δίκιο όταν δήλωνε προς τους επικριτές του παίχτη: «Αύριο θα γλείφετε, εδώ που φτύνετε σήμερα». Δηλώνω ευθαρσώς ότι όποιος τολμά να συγκρίνει τον Γκάλη με κάποιον Διαμαντίδη (!!!), και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, είναι απόλυτα άσχετος, κομπλεξικός και ιερόσυλος. Όπως ένας οπαδός δημοσιογράφος του Ολυμπιακού που συνέκρινε τον Φετφατζίδη με τον Χατζηπαναγή. Θεέ και Κύριε! Επιστροφή στον Νικ, όμως. Μιλάμε για ένα τέρας φυσικής κατάστασης, με πολύ δυνατά πόδια που του επέτρεπαν να πατάει γερά και να απογειώνεται. Μπορεί να τον είχες μελετήσει, να τον είχες σπουδάσει, να ήξερες τι κίνηση θα κάνει, αλλά δεν μπορούσες να τον σταματήσεις. Σμπαριάλαζε κάθε αμυντικό σύστημα. Θεωρώ πως αν ήταν ψηλότερος θα είχε κάνει μεγάλη καριέρα στο N.B.A., αλλά, βλέπετε, ήταν δυάρι σε κορμί playmaker και δεν ήταν ο ορισμός του μπόμπερ από την περιφέρεια. Στην Αμερική αυτά τα στοιχεία κάποτε μετρούσαν, πλέον νομίζω πως όχι. Θα μπορούσα να πω, ή να δείξω, πάρα πολλά για τον Γκάλη, αλλά προτιμώ να διαβάσω τα δικά σας πιστεύω.

Και πάμε στον Alice Cooper. Αμερικανός ροκάς που ξεκίνησε την καριέρα του από τα τέλη του 1960. Φυσικά, οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από το ''Trash'', ένα άλπουμ που γνώρισε τεράστια επιτυχία πριν περίπου 20 χρόνια. Ιδιαίτερη φυσιογνωμία και cult φιγούρα. Σε γενικές γραμμές, η μουσική του έχει πιασάρικους ρυθμούς, κάποια όμορφα ριφάκια και στίχους απλούς και κατανοητούς. Δυστυχώς, δεν είχα την τύχη να βρεθώ σε κάποια live εμφάνισή του για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι αν αληθεύουν όλες αυτές οι φημολογίες περί πραγματικού σόου πάνω στη σκηνή. Μπορεί να είναι εφετζής, μπορεί  για κάποιους να είναι υπερτιμημένος, αλλά νομίζω ότι έχει βάλει την ανεξίτηλη σφραγίδα του στο χώρο της ροκ μουσικής. Ίσως, διότι, αντιλήφθηκε πως δουλεύει η μουσική βιομηχανία και τα θέλω του αμερικανικού κοινού.

Έχω την εντύπωση ότι πολλοί από εσάς θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν οι Απόκριες, ο Γκάλης κι ο Alice Cooper. Η απάντηση θα δοθεί οσονούπω στο Υ.Γ.1 της παρούσης ανάρτησης. Επομένως μείνετε συντονισμένοι. Μέχρι να έρθει η στιγμή της αποκάλυψης μπορείτε ελεύθερα να πείτε τη γνώμη σας.

Υ.Γ.1 Με μεγάλη περηφάνια σας παρουσιάζω τον Γκάλης Cooper και υποβάλλω τα σέβη μου στον μάγκα της φωτογραφίας.


Υ.Γ.2 Το σημερινό τραγούδι φυσικά σχετίζεται με τον Alice Cooper και το ''Trash''.

I can't take another night, burning inside this, hell is living without your love, ain't nothing without your touch me, heaven would be like hell, is living without you, nights get longer and colder, I'm down begging to hold ya...

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Αποκρυπτογράφηση Κούπερ

Προσοχή: ακολουθεί αμιγώς ποδοσφαιρικό άρθρο. Όταν παραιτήθηκε ο Κούπερ, δήλωσε ότι αυτή η απόφαση θα οδηγήσει την ομάδα σε αγωνιστική ανάταση. Όπως γίνεται αντιληπτό η αγωνιστική ανάταση μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω το άρθρο δεν έχει έρθει. Στο δεδομένο χρονικό σημείο δεν θα εξετάσω τα κίνητρα της παραίτησης, αλλά θα αναφερθώ στο αγωνιστικό στάτους κβο που επικρατούσε επί Κούπερ. Στον Αργεντινό δεν μπορώ να πιστώσω πολλά λάθη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έκανε μπούμπου. Για παράδειγμα, δεν άλλαζε σχεδόν ποτέ το σύστημα. Επιπλέον, ότι αλλαγές έκανε ήταν μόνο σε πρόσωπα, αλλά όχι σε θέσεις. Γούσταρε μια συγκεκριμένη διάταξη στο χόρτο και μαγκιά του, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιβάλλεται να κινηθείς διαφορετικά και να ενεργοποιήσεις προσαρμοστικούς μηχανισμούς.

Λάθη έγιναν και στο ποδοσφαιρικό δυναμικό. Φέρνουμε τον Αντού που έδειξε ότι έχει κάποια στοιχεία που λείπουν από την ομάδα κι αντί να δουλέψουμε μαζί του τον διώχνουμε. Παρατηρούνται παραβατικές συμπεριφορές από συγκεκριμένους παίχτες κι αντί να μπουν στον πάγο, έμπαιναν στο γήπεδο. Και μόλις έρχεται η στιγμή να φύγουν δυο από αυτούς (Κάλβο και Ναφτί) δεν υπήρχε μέριμνα για αντικατάσταση. Επιπρόσθετα, δεν είδα να δίνονται συστηματικά ευκαιρίες σε μικρά Αρειανάκια. Εκτός αν σε όλες αυτές τις καταστάσεις έχουν βάλει το χεράκι τους εξωαγωνιστικοί παράγοντες. Υπάρχει όμως ένα τεράστιο αλλά. Ο Κούπερ μας έδωσε όραμα. Μας έδωσε πρεστίζ. Μας έδωσε την δυνατότητα να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε ότι με εκείνον στο πηδάλιο θα ανεβαίναμε επίπεδο. Η ευρωπαϊκή πορεία υπογράμμισε έτι περισσότερο την δίψα του κόσμου και την αναγκαιότητα της παραμονής ενός ικανού προπονητή με μακροχρόνιο πλάνο στο μυαλό του. Όμως, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται η ομάδα είχε χτιστεί για τις δυσκολίες της Ευρώπης κι όχι για το επίπονο και σκληροτράχηλο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι παίχτες είχαν την τακτική παιδεία για να αφομοιώσουν τα αμυντικά συστήματα, αλλά όχι για να παίξουν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν είχαν την ικανότητα. Για αυτό στο ελληνικό πρωτάθλημα σκοράρουμε με το σταγονόμετρο. Εκτός αν καταδεχόμαστε να πηγαίνουμε Χαριλάου και να βλέπουμε την Αρειανάρα να παίζει με αντεπιθέσεις  απέναντι σε μικρομεσαίους - κι όχι μόνο - αντιπάλους.


Κι από δω ξεκινάει το επιθετικό πρόβλημα. Ουσιαστικά είναι πρόβλημα ανάπτυξης και δημιουργίας φάσεων κι όχι τελειωμάτων. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δυο. Ο Κούπερ γνωρίζοντας ότι η ομάδα στερείται ατομικής ποιότητας, προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει τις αμυντικές αδυναμίες, ποντάροντας στο σύνολο. Εξάλλου, το τι ψάρια έπιανε ο καθένας το έβλεπε καθημερινά στις προπονήσεις. Πραγματικά, μέχρι ενός μεγάλου σημείου τα κατάφερε. Απέτυχε στον Μίτσελ, τον οποίο πολλές φορές μάρκαραν περισσότερο οι συμπαίχτες του - με πρώτο και καλύτερο τον Λαζαρίδη - παρά οι αντίπαλοι. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι τα περισσότερα τεμάχια να τα δεχόμαστε από την αριστερή πλευρά. Το πλάνο όμως ήταν σαφές: σου έλεγε κάτσε να φυλάω τον κώλο μου και μπροστά θα δω τι θα κάνω. Το πολύ-πολύ δεν τρώω γκολ, δεν βάζω γκολ και τσιμπάω το Χ. Τι έκανε λοιπόν; Κι εδώ ακριβώς φαίνεται πόσο μεγάλος coach είναι. Με σύστημα 4-4-2 (ή 4-4-1-1) και μεγάλο πλάτος στο γήπεδο κατάφερε και έδωσε βάθος στην άμυνα. Αυτό σημαίνει τρία πράγματα: πρώτον ότι τα δυο σέντερ μπακ βρίσκονταν σε μικρή απόσταση από τον Σηφάκη, δεύτερον ότι προκειμένου οι γραμμές να είναι κοντά έπεφτε πολύ τρέξιμο και τρίτον ότι είχαμε αλληλοβοήθειες και αλληλοκαλύψεις. Αξιοποίησε το εγκεφαλικό παιχνίδι του Γκιάρο και την σταθερότητα του Λαζαρίδη σε συνδυασμό με την αυτοθυσία του Πρίττα που συνήθως λειτουργούσε σαν σύρτης στη μεσαία γραμμή και έπιανε μαν του μαν τον αντίπαλο οργανωτή, συν τον Χαβίτο που έτρεχε λες και ήθελε να προλάβει το λεωφορείο. Επιπλέον, αρκετές φορές τα εξτρέμ - και κυρίως η αριστερή πτέρυγα με πρώτο και καλύτερο τον Μενδρινό ή ακόμα και τον περσινό Μεριέμ - μετατρέπονταν σε τρίτο κεντρικό χαφ. Από τις σπάνιες φορές που το σύστημα άλλαζε διάταξη στο χόρτο. Κι όλα αυτά χωρίς ουσιαστικά να συνδέει με κάποιον παίχτη τις γραμμές μεταξύ τους. Με την ποιότητα και την ποσότητα του υλικού το όλο εγχείρημα είχε (πολύ) μεγάλη επιτυχία.

Το βάθος όμως είχε και ένα μειονέκτημα που γνώριζε επιδείνωση λόγω της τεχνικής ανεπάρκειας του άξονα. Οι Λαζαρίδης και Γκιάρο μπορεί να είναι συγκινητικοί, αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν παιχνίδι. Επίσης, τα αμυντικά χαφ με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τιτανοτεράστιο Πρίττα και τον ντελικάτο Τόχα δεν μπορούν να δημιουργήσουν και να παίξουν κάθετο ποδόσφαιρο. Για αυτό πήραμε τον Φατί μπας και κάνει την διαφορά. Και φτάνουμε στον Κόκε, ο οποίος πλέον παίζει συνεχώς με πλάτη λες και είναι ο Σκορδίλης. Δεν μπορεί να παίξει με πρόσωπο προς το τέρμα, δεν μπορεί να κάνει μια μπούκα, δεν μπορεί να σουτάρει, ενώ έχει χάσει την όποια έκρηξη διέθετε. Το μόνο που του έχει απομείνει είναι η διαγώνια και η κάθετη πάσα. Με τον άξονα να μην μπορεί να φέρει εις πέρας την ανάπτυξη του παιχνιδιού και με τα εξτρέμ να λειτουργούν πιο πολύ ανασταλτικά παρά επιτελικά, δεν υπήρχε άλλη επιλογή: γιόμες από την άμυνα και έχει ο Θεός (του Πολέμου). Για τον ίδιο λόγο βλέπαμε τον Σηφάκη να εκτελεί γρήγορα το βολέ. Ο Κόκε μετατράπηκε σε υποδοχέα μπάλας και κεφαλοσφαιριστή με αποστολή να σπάει το τόπι σε αυτούς που (υποτίθεται) ότι κάνουν κίνηση πίσω από την πλάτη της αντίπαλης άμυνας, όπως ο Κάλβο, ο Χαβίτο, ο Ρουίζ, ακόμα και ο Νέτο από την δεξιά οπισθοφυλακή που αρέσκεται να συγκλίνει προς τον άξονα. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που αυτό εξετελέσθη, όπως το γκολ του Ρουίζ στο Ρόζενμποργκ και το γκολ του ίδιου παίχτη στο Χαριλάου απέναντι στην Καβάλα. Για όσους δεν θυμούνται ο Ρουίζ αποτελεί πλέον παρελθόν. Πως να σκοράρει ο επιθετικός όταν το τόπι φτάνει με δυσκολία σε αυτόν; Σε γενικές γραμμές η ομάδα δεν είχε και δεν έχει την τακτική συνέπεια που απαιτείται για να απειλεί με αξιώσεις την αντίπαλη εστία. Όπως έχουμε πει πολλάκις δεν έχει την ικανότητα. Δεν έχει παίχτες με βρωμόσουτο, με κάθετη (πλην Κόκε), με μπούκα, με κίνηση άνευ μπάλας και με ταχύτητα σε πόδια και μυαλό. Αφήστε που όταν έτρωγε πρώτη γκολ βραχυκύκλωνε εντελώς. Εξαίρεση αποτελεί το ματς στη Μαδρίτη, αλλά εκεί δεν είχε να αντιμετωπίσει κλειστές άμυνες.

Παρόλα αυτά η ομάδα είχε οριοθετημένη ταυτότητα. Ήταν σφιχτή στα μετόπισθεν και είχε αμυντική συνοχή και ομοιογένεια. Για να φτάσει ο αντίπαλος στα καρέ του Σηφάκη έφτυνε κυριολεκτικά το γάλα της μάνας του. Έχω την εντύπωση ότι με την κατάλληλη ενίσχυση σε έμψυχο δυναμικό και τον Κούπερ ως μαέστρο η ομάδα θα παρουσίαζε ορθολογική ανάπτυξη και εικόνα ανάλογη των ευρωπαϊκών εμφανίσεων. Θα εμφάνιζε διάρκεια και αγωνιστική συνέπεια. Ο Κούπερ κατάφερε να απομυζήσει από τους περισσότερους παίχτες το 100% των δυνατοτήτων τους, προσπάθησε να τους βελτιώσει και τέλος επιχείρησε να τους ενσωματώσει στο σχέδιο του. Ένα σχέδιο που δυστυχώς δεν είχε την κατάληξη που όλοι περιμέναμε. Όμως, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι ένας προπονητής με όλη τη σημασία της λέξης. Ένας στρατηγός της μπάλας που είχε υπό τις διαταγές του φαντάρους απείθαρχους, αξύριστους, αγυάλιστους και ασκεπείς. Αυτός ο άνθρωπος ήταν αποδεκτός από όλους. Κύριος ήρθε και κύριος έφυγε. Όμως, πρέπει να πούμε την πικρή αλήθεια. Μου φαίνεται ότι η προσωπικότητα του Κούπερ ήταν πάνω από αυτή του Άρη. Στην προσπάθεια που έλαβε μέρος για να εξισωθούν τα δυο μεγέθη, έγινε αντιληπτό ότι ο Άρης έπρεπε να ''ψηλώσει'' πολύ σε σύντομο χρονικό διάστημα. Βέβαια, κάτι τέτοιο ήταν δύσκολο να συμβεί, αν και έγινε σοβαρότατη προσπάθεια. Θυμηθείτε τον τελικό κυπέλλου στο Ο.Α.Κ.Α. και την φετινή ευρωπαϊκή πορεία. Είμαι πεπεισμένος ότι αν υπήρχε υπομονή και χρόνος από όλες τις πλευρές θα καταφέρναμε να πετύχουμε την επιθυμητή εξίσωση κι ας είχαμε παροδικές αποτυχίες. Εξάλλου, κι αυτές μέσα στο πρόγραμμα είναι. Όσον αφορά τους λόγους παραίτησης το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υποθέσεις. Μέχρι στιγμής αρνούμαι να μπω σε αυτή τη διαδικασία.

Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα αυτά. Ίσως μου έλειψε ο Κούπερ. Μου έλειψε το όραμα. Μου έλειψε το όνειρο. Ίσως, διότι, θυμήθηκα την ανεπανάληπτη εμφάνιση και το καταπληκτικό στήσιμο της ομάδας στο Λεβερκούζεν. Τις νίκες απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Τις ήττες από Ξάνθη και Πανιώνιο. Ίσως πάλι, επειδή μου αρέσει να μιλάω σε καθαρά ποδοσφαιρική γλώσσα. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα για το αγωνιστικό πλάνο του Κούπερ, αλλά θα ήθελα επιπλέον χώρο και χρόνο. Υποθέτω ότι κι αυτά είναι αρκετά. Κλείνοντας, δηλώνω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς τον Άρη. Υπερτεράστια καψούρα. Κι ας περιμένουμε ακόμα την αγωνιστική ανάταση.

Υ.Γ.1 Σε ανύποπτο χρόνο θα μιλήσουμε για τον Μιχαλήτσιο και τον νέο προπονητή.

Υ.Γ.2 Ο Κάνθαρος στο στρατό ήταν (υπερ)καψιμιτζής. Ένα πρωινό έρχεται ο Αρχιλοχίας (μέταλλο μέχρι το κόκκαλο) για την καθιερωμένη φραπεδούμπα και μου πετάει την μπόμπα: πέθανε ο Michael Jackson. Πραγματικός βασιλιάς της ποπ και αυθεντικός σταρ μέχρι που σάλταρε και έχασε την μπάλα. Αφιερωμένο εξαιρετικά στο πρόσωπο που λαχταρώ να ακούσω, να δω και να αγγίξω.

I like the feelin’ you’re givin’ me, just hold me baby and I’m in ecstasy, oh I’ll be workin’ from nine to five, to buy you things to keep you by my side, I never felt so in love before, just promise baby you’ll love me forevermore, I swear I’m keepin’ you satisfied, ‘cause you’re the One for me, the way you make me feel...

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Απειλές, διάθεση και ικανότητα

Υποτίθεται ότι ο μυθικός Ηρακλής γεννήθηκε στην Θήβα. Μάλλον πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, καθώς αρχαιολογικά ευρήματα έχουν οριοθετήσει επακριβώς την κατοικία του. Ας μην ξεφεύγουμε όμως. Ο Ηρακλής εκτός από τους περίφημους δώδεκα άθλους, πραγματοποίησε κι άλλα κατορθώματα, όπως για παράδειγμα την απελευθέρωση του Προμηθέα ή την επικράτησή του κατά του γίγαντα Ανταίου. Χθες προσπάθησε να υπερισχύσει έναντι του Θεού του Πολέμου και πραγματικά το κατάφερε, έστω κι αν δεν το άξιζε. Μάλιστα, νίκησε χωρίς οι οπαδοί του να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα.

Ποτέ δεν κατάλαβα τις απειλητικές ανακοινώσεις ή τα τελεσίγραφα του στυλ: ''ο χρόνος μετράει από τώρα'', ''βγάλτε στο γήπεδο την Αρειανή σας περηφάνια'' ή ''αγωνιστείτε περί κιτρινόμαυρων βωμών και εστιών''. Εν προκειμένω, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα βασανιστικό δίλημμα: αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα τα πιστεύουν πραγματικά ή απλώς προσπαθούν να διατηρήσουν τους παίχτες σε εγρήγορση; Αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση έχει καλώς. Για την έτερη περίπτωση ενίσταμαι και μάλιστα εντόνως. Διότι, δεν πρόκειται τόσο για θέμα διάθεσης, όσο ικανοτήτων. Τόσο μπορούν, τόσο παίζουν. Δηλαδή, αν κάποιος πιάσει τον Μίτσελ και του πει, υπό την απειλή ηλεκτρομαγνητικού όπλου, στο επόμενο ματς να μην τον περάσει ούτε το φως των προβολέων τι θα γίνει; Θα μετατραπεί ο Μίτσελ σε κλώνο του Γκάρεθ Μπέιλ; Δεν νομίζω. Το πολύ πολύ να πανικοβληθεί και από υπερβάλλοντα ζήλο να αποβληθεί με κόκκινη κάρτα. Στον Τόχα τι να πεις; Σταμάτα να κάνεις σβούρες γύρω από τον εαυτό σου ή σου κόβω πέντε εκατοστά από το μαλαπέρδι σου; Ο Κολομβιανός έχει μεγάλο απόθεμα εκατοστών κι ως εκ τούτου δεν τον φοβίζουν τέτοια πράγματα. Στον Μπομπαντίγια δεν μπορείς να του πεις και πολλά: θα σε φυτέψει σαν κουνουπίδι στο έδαφος. Νομίζω ότι μόνο στον Κόκε ενδέχεται να πιάσουν οι απειλές. Του λες ότι δεν ξαναπατάει σε καζίνο και μπουγατσάδικα κι έχω την αίσθηση ότι αυτόματα θα μετατραπεί σε μια βελτιωμένη έκδοση του Τζόλα. Τέλος πάντων.


Είχαμε πει ότι στην τωρινή καμπή του πρωταθλήματος δεν θέλουμε καλές εμφανίσεις, αλλά ατόφιες νίκες. Θεωρώ ότι κάναμε σχετικά καλή εμφάνιση και δεν αξίζαμε  σε καμία περίπτωση την ήττα. Ομολογώ ότι περίμενα νικηφόρο αποτέλεσμα. Όχι υγιεινό περίπατο, αλλά δύσκολη επικράτηση. Θα προσπαθήσω να δω τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο νηφάλια μπορώ.  Μπήκαμε ορμητικά με τον Κόκε να κάνει δυο σουτ σε  διάστημα τεσσάρων (!) λεπτών. Άριστος οιωνός, δεν συμφωνείτε; Γενικά, το πρώτο 25λεπτο του αγώνα είχε ξέφρενη ροή. Αν εξαιρέσω τα πολλά φάουλ και τα νεύρα των φιλοξενουμένων θα έλεγα ότι ήταν υψηλού επιπέδου. Πάντως, τα φάουλ δικαιολογούνται. Υποθέτω ότι ο Παράσχος είχε δώσει εντολή να κόβουν τον ρυθμό. Πιέζαμε ψηλά και ρίξαμε αρκετό τρέξιμο. Το δυστύχημα είναι ότι το ίδιο έκαναν και οι παίχτες του Ηρακλή. Η διαφορά μας ήταν ότι κερδίζαμε σχεδόν όλες τις προσωπικές μονομαχίες που μας επέτρεπε να βγαίνουμε με αξιώσεις μπροστά (κλισέ). Έκανε όμως μπαμ ότι δεν είχαμε καθαρό μυαλό στην τελική προσπάθεια. Όταν πρέπει να κάνουμε σουτ πασάρουμε, όταν πρέπει να κάνουμε πάσα σουτάρουμε κι όταν δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα από τα δύο πάμε να μπούμε με την μπάλα στα δίχτυα. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια).

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Μιχαλήτσιος σήκωσε τον Τόχα και τον έβαλε στην θέση του Πρίττα. Ο Σάκαρος δεν είχε κέφια. Ωστόσο, αυτός ο Περέιρα, παρόλο που ήρθε με λάθος κίνητρα, εξελίσσεται σε σημαντικό γρανάζι. Καλή μεταβίβαση, καλή τοποθέτηση, βρίσκεται μέσα στις φάσεις, προωθείται και γενικώς συμπεριφέρεται λες και είναι μέσος τύπου box to box. Νομίζω ότι με το Φατί θα κάνει  πολύ καλό δίδυμο. Ας ελπίσουμε ότι θα μείνει και του χρόνου. Μπαίνει λοιπόν ο Κολομβιανός για να κάνει (;) την διαφορά. Να μοιράσει παιχνίδι στις πτέρυγες και να ανεβάσει την ομάδα μπροστά.  Είναι προφανές ότι δεν έκανε τίποτα από τα δύο, όχι επειδή δεν ήθελε, αλλά πολύ απλά δεν μπορούσε. Επιπλέον, ο Μιχαλήτσιος αδυνατούσε να συγκρατήσει τον ανυπόμονο Καστίγιο που ήθελε τρεις μπάλες και μια κουδουνίστρα μόνος του. Στο απέναντι άκρο εξακριβώθηκε για μια ακόμη φορά ότι ο Νέτο σε οργανωμένες συνθήκες άμυνας αδυνατεί να βρει διαδρόμους. Ο μπούκλας θέλει ανοιχτούς χώρους για να κάνει τη ζημιά κι ο Ηρακλής κάλυψε ικανοποιητικά τα κενά. Επανέρχομαι στον - δεν παίρνω ρίσκα - Μιχαλήτσιο. Έβγαλε καθυστερημένα τον Καστίγιο που νόμιζε ότι απολάμβανε τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε θεατρικό έργο του Μπρόντγουεϊ και άφησε σε όλο το ματς τον Κόκε που από ένα σημείο και μετά δεν ήξερα και δεν ήξερε που βρίσκεται. Επιπλέον, ο Μπόμπα δείχνει ότι αρέσκεται να κινείται πολύ με την μπάλα στα πόδια εκτός περιοχής και ελάχιστα χωρίς την μπάλα εντός αυτής. Κι όλα αυτά με τον Ηρακλή να κάνει την πρώτη και μοναδική (οργανωμένη) επίθεση του δευτέρου ημιχρόνου στο 67' λεπτό. Στο 82' λεπτό, επειδή ο Μίτσελ έχει δυσκαμψία στο πόδι, οι φιλοξενούμενοι παραλίγο να σκοράρουν, πρώτα με τον  Σολτάνι και έπειτα με τον Ζερκά. Και φτάνουμε στο 87' λεπτό, οπότε γίνεται μια  (τυφλή) μπαλιά από τον Χοσέμι με προφανή στόχο κάποιο άτυχο πτηνό, με την μπάλα να φτάνει  αρχικά στον Ζερκά και κατόπιν στον Ιάκομπ που πλασάρει τον Σηφάκη. Και η γκρίνια ξεκινάει.

Ο Ηρακλής ήρθε για το Χ και πήρε καταλάθος την νίκη. Καθόλου άσχημα. Ο Άρης ήθελε μόνο νίκη. Προσωπικά και Χ να έληγε το παιχνίδι θα το εκλάμβανα ως ήττα. Δεν κατάλαβα όμως γιατί ο Μιχαλήτσιος δεν ρίσκαρε περισσότερο. Αντιμετωπίσαμε μια ομάδα που ήρθε με αμυντικούς προσανατολισμούς και προσπάθησε να παίξει την κόντρα. Η πλάκα είναι ότι οι αντεπιθέσεις που έβγαλαν οι Ηρακλειδείς ήταν απειροελάχιστες. Κι όμως χάσαμε και δώσαμε στον Ηρακλή την δεύτερη εκτός έδρας νίκη του. Το γεγονός ότι η ενδεκάδα είχε πολλά νέα πρόσωπα που θεωρητικά επηρέασαν τη ομαλή λειτουργία και τον συντονισμό της ομάδας τα ακούω βερεσέ. Αυτά παθαίνει όποιος δεν έχει υπομονή και πειθαρχία στο παιχνίδι του. Εδώ κοτζάμ Μπαρτσελόνα βραχυκυκλώνει μόλις χάνει αυτά τα δυο στοιχεία.  Είναι αυτονόητο ότι λέμε αντίο στα play off. Ίσως έτσι είναι καλύτερα. Εξάλλου, δεν αξίζαμε να βρισκόμαστε στην πρώτη πεντάδα. Η βαθμολογία δεν λέει ψέμματα. Ας πάμε στα επόμενα ματς με ότι ψυχολογικά και σωματικά αποθέματα διαθέτουμε και κατόπιν να κάτσουμε να βρούμε τι έφταιξε, να πάρουμε κάποιες αποφάσεις και να θεσπίσουμε ένα μακροχρόνιο πλάνο. Το τι αποφάσεις πρέπει να λάβουμε θα το εξετάσουμε στις επόμενες αναρτήσεις. Μέχρι τότε: τόσο μπορούμε, τόσο παίζουμε.

Υ.Γ.1 Το να βρίζουμε στην προκειμένη περίπτωση εν χορώ τον Κόντη δεν νομίζω ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Αντίθετα, βρίσκω τρομακτικό νόημα σε αυτά που είπε ο Μιχαλήτσιος για τον Κούπερ σχετικά με το ότι ο στόχος του Άρη έπρεπε να είναι η παραμονή (!). Αν πράγματι ο Κούπερ είπε κάτι τέτοιο δεν ξέρω αν πρέπει να του βγάλω το καπέλο ή να αρχίσω να κράζω.

Υ.Γ.2 Για πολλοστή φορά κρίνουμε ένα παιχνίδι με βάση το αποτέλεσμα κι όχι την εμφάνιση. Ξαφνικά ο Ηρακλής του ''άχρηστου'' Ουζουνίδη μετατράπηκε σε ομάδα του ''μάστορα'' Παράσχου που αδικεί τον εαυτό της και έχει πολλές δυνατότητες. Θα τρελαθούμε ρε γαμώτο.

Υ.Γ.3 Από τη στιγμή που η φετινή Αρειανάρα μας έχει συνηθίσει σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές δεν μου μένει άλλη επιλογή από το να σας παρουσιάσω τους αχαλίνωτους Motörhead και την ακαταμάχητη μπαλάντα τους (!).

Love me forever or not at all, end of our tether, backs to the wall, give me your hand, don't you ever ask why, promise me nothing, live 'till we die...

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Τα άκρα της ζωής και των κλώνων

Λέγεται ότι το σχολείο και ο στρατός είναι μικρογραφίες της κοινωνίας. Έτσι είναι. Παρόλο που δεν είμαι μαθουσάλας αυτό έχω εισπράξει. Μπορώ να πω μάλιστα ότι έχω καταλάβει και κάποια επιπλέον πραγματάκια για τη ζωή. Θέλετε να σας πω κάποια από αυτά; Να σας πω. Η ζωή αντιπροσωπεύει τα άκρα. Αντιπροσωπεύει δυο τελείως διαφορετικές πλευρές που σε τελική ανάλυση δεν απέχουν τόσο πολύ η μία από την άλλη, όπως άλλωστε νομίζουμε, και μάλλον τις χωρίζει μια λεπτή γραμμούλα, παρά ένας τσιμεντένιος τοίχος πάχους δέκα μέτρων.

Αγάπη και μίσος, χαρά και θλίψη, ευεξία και πόνος, λογική και τρέλα, ευτυχία και δυστυχία, ευγένεια και αγένεια, εξυπνάδα και βλακεία, αλήθεια και ψέμα, ενδιαφέρον και αδιαφορία, είναι μόνο κάποιες από τις άκρως αντίθετες πλευρές. Το εντυπωσιακό είναι ότι πολλές φορές όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους και παράγουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Αναρωτιέμαι πόσοι από μας αγαπούν αληθινά και νιώθουν δυστυχισμένοι, επειδή δεν βρίσκουν ανταπόκριση; Πόσοι από μας βρίσκονται σε έντονο σωματικό ή ψυχικό πόνο και λένε ότι είναι καλά για να μην στενοχωρήσουν τον άλλον; Πόσοι από μας θεωρούνται (παν)έξυπνοι, αλλά κάνουν βλακείες που όταν επισημανθούν ντρέπονται και αισχύνονται; Πόσοι από μας χαρακτηρίζονται λογικοί, αλλά έρχονται στιγμές που σπάνε, λυγίζουν και προβαίνουν σε τρελές πράξεις που δεν σκεφτόντουσαν ποτέ να κάνουν; Πόσοι από μας είναι θλιμμένοι και διακατέχονται από ανιδιοτελή ευγένεια; Πόσοι από μας δείχνουν φαινομενικά αδιάφοροι κι όμως το ντεπόζιτο της αγάπης είναι (υπερ)γεμάτο σε βαθμό που ξεχειλίζει;

Απάντηση μην ψάχνετε να βρείτε. Ωστόσο, είναι προφανές το πόσο οξύμωρες και ειρωνικές είναι κάποιες καταστάσεις που ζούμε. Από την αληθινή αγάπη να υπάρχει η δυστυχία. Από τον έντονο πόνο να προκύπτει το ψέμα. Από την εξυπνάδα να εμφανίζεται η βλακεία, υπό τη συνοδεία της αυθεντικής μετάνοιας. Από την λογική να βασιλεύει η απονενοημένη τρέλα. Από την θλίψη να ζει η ανιδιοτελής ευγένεια. Από την δήθεν αδιαφορία να πηγάζει η άκρατη αγάπη. Έτσι είναι η κατάσταση, ασχέτως αν οι περισσότεροι αδυνατούν να την ερμηνεύσουν σωστά. Η τάξη των πραγμάτων αυτό υποδηλώνει. Και ξέρετε κάτι; Αυτή είναι η μαγεία. Η χαρά του να προσπαθείς και να μάχεσαι. Η ικανοποίηση που γεύεσαι όταν πετύχεις. Να μην τα παρατάς ποτέ. Να βελτιώνεσαι, να προσαρμόζεσαι και να εξελίσσεσαι συνεχώς μέσα από ένα πλέγμα συναισθημάτων.

Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν είναι όλοι οι λαοί ίδιοι. Το κατά πόσον θα υπερισχύσει η μία εκ των δυο πλευρών εξαρτάται από τα σωματικά και κυρίως από τα ψυχικά εφόδια του καθενός. Από την ανατροφή του, την παιδεία του, την κουλτούρα του, την ιδιοσυγκρασία του. Για παράδειγμα ο Κάνθαρος πιστεύει ότι μπορεί να υπομείνει, να αντέξει και να υποφέρει κυριολεκτικά τα πάντα. Σχετικά με τους Έλληνες, μεταπηδούν από άκρο σε άκρο με την ίδια ευκολία που τσακίζω μια μπιφτεκούμπα με σος ροκφόρ. Αλλάζουν απόψεις πολύ εύκολα, μηδενίζουν ακόμα ευκολότερα και αποθεώνουν το οτιδήποτε με το ελάχιστο δείγμα γραφής. Το ζητούμενο είναι η ισορροπία που σχεδόν ποτέ δεν έρχεται και η αλήθεια, την οποία οφείλουμε να αποζητούμε και να δηλώνουμε, όσο σκληρή κι αν είναι.


Φυσικά στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να ισχύει κάτι διαφορετικό. Εμφανίζεται λοιπόν στο προσκήνιο ο Νίνης. Και να όλα τα τσακαλάκια να βγαίνουν και να λένε το μακρύ και το κοντό τους. Και να τα διθυραμβικά σχόλια. Και να οι παιάνες. Και να οι δήθεν προτάσεις από τη Μάντσεστερ του τσίχλα. Ποια ήταν η κατάληξη; Το έργο να τελειώσει πριν καν αρχίσει. Ο παίχτης ''κάηκε''. Ξεζουμίστηκε. 'Εκανε βήματα πίσω. Από την λατρεία φτάσαμε στην αδιαφορία. Που είναι όλοι αυτοί που τον αποθέωναν τότε; Συνεχίζουν να βρίσκονται σε ένα δικό τους κόσμο που δημιουργεί ψεύτικα είδωλα και ασθενή ταλέντα.

Όπως ακριβώς έγινε με τον Κουτσανικούλη. Τον θυμάμαι πολύ καλά όταν έπαιζε στον Εργοτέλη. Σε ένα περιβάλλον με ελάχιστη έως καθόλου πίεση και με έναν προπονητή που τον στήριζε και τον πρόσεχε ιδιαίτερα. Εμείς τον χαβά μας. Βλέπετε έχουμε μια μανία να βαφτίζουμε ντε και καλά κάποιους παίχτες κλώνους του Μέσι. Πόσο εύκολα όμως φτάνει κανείς από την αποθέωση στην απαξίωση; Ο Π.Α.Ο.Κ. δαπάνησε αρκετά μπικικίνια για να τον αποκτήσει και επιεικώς πιάστηκε κορόιδο. Έλεγαν μάλιστα στη Σαλονίκη ότι ο Ζαγόρ εξασφάλισε την υπογραφή του παίχτη, νικώντας στο νήμα Ο.Σ.Φ.Π. και Π.Α.Ο. Από την μεγαλομανία φτάσαμε στο ψέμα. Ο Παπουτσάκης πάντως χτένιζε τα μουστάκια του με τα λεφτά που πήρε από την μεταγραφή. Αλήθεια που βρίσκεται αυτός ο ''Έλληνας Μέσι'';

Μα φυσικά μετενσαρκώθηκε στον Φετφατζίδη. Ένα παιδάκι με ορισμένες αρετές, αλλά τρανταχτές αδυναμίες. Εμείς όμως θέλουμε είδωλα. Ο λαός απαιτεί ταλέντα. Κι όταν δεν τα έχουμε τα δημιουργούμε μόνοι μας. Από την αλήθεια φτάσαμε στην υπερβολή. Μάλιστα, διάβασα πριν καιρό ένα άρθρο που συγκρίνει τον Φέτφα με τον Χατζηπαναγή (!!!). Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου. Ποια θα είναι άραγε η κατάληξη του παίχτη;  Άγνωστο προς το παρόν. Ίσως σκάσει καμιά μυθική πρόταση από την Σαχτάρ και μας αποχαιρετήσει. Ίσως πάλι δοθεί δανεικός στον ΟΦΗ. Ελπίζω να διαψεύσει τον Κάνθαρο, να επιβεβαιώσει τα Μ.Μ.Ε. και να κάνει πράγματι μεγάλη καριέρα.

Μυαλό όμως δεν βάζουμε. Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο. Δεν χορταίνουμε να γεμίζουμε το κεφάλι ελπιδοφόρων παιχτών με κοπανιστό αέρα και φρούδες ελπίδες. Δεν χορταίνουμε να αποπροσανατολίζουμε τον κόσμο. Σειρά τώρα έχει ο Φορτούνης που πραγματοποιεί ''σπουδαίες'' εμφανίσεις κάθε αγωνιστική και ''ματώνει ακατάπαυστα'' τα αντίπαλα δίχτυα. Ο Βέλλιος είναι τυχερός: πήγε στο εξωτερικό και σώθηκε.

Που μας οδήγησε η λατρεία, η μεγαλομανία και η υπερβολή; Εμάς πουθενά. Παραμένουμε προσκολλημένοι στη βλακεία που μας δέρνει. Για ρωτήστε όμως τους κλώνους του Μέσι πως νιώθουν, να δούμε τι θα σας πουν. Έχω την εντύπωση ότι νιώθουν πόνο. Δυστυχία. Απογοήτευση. Άγχος. Πίεση. Κι αυτό διότι, δεν έχουμε την παιδεία να διαχειριστούμε καταστάσεις που χρίζουν ιδιαίτερης αντιμετώπισης και απαιτούν ειδικούς χειρισμούς. Δεν υπάρχει σωστή κρίση. Φυσικά εννοώ του (κωλο)δημοσιογράφους και τον κόσμο που δεν φιλτράρει αυτά που ακούει και διαβάζει. Αν η δουλειά των δημοσιογράφων είναι να καταγράφουν και να περιγράφουν τα γεγονότα όπως πραγματικά γίνονται, μαχόμενοι παράλληλα για την μοναδική αλήθεια, τότε είναι προφανές ότι κάποιοι δημοσιογράφοι ασχολούνται με λάθος επάγγελμα. Δυστυχώς για όλους εμάς, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πιστεύουν ότι η δουλειά τους είναι να εκφράζουν την γνώμη τους. Μακάρι να ήξεραν πόσο έξω πέφτουν. Αν κάποιος δημοσιογράφος θέλει να πει την γνώμη του, οφείλει να την διαχωρίσει από την αλήθεια. Κι όταν κάποιοι αντιλαμβάνονται την αλήθεια και προσπαθούν να ζυγίσουν την κατάσταση με διαφορετικά κριτήρια από τα δικά μας, τι κάνουμε; Τους χλευάζουμε. Όπως ακριβώς συνέβη με τους Πεσέιρο, Κάτε, Σάντος και Βαλβέρδε.

Έτσι είναι όμως. Ανέκαθεν έτσι ήταν. Όπως είπα και στην αρχή: τα πάντα διαχωρίζονται από μια λεπτή γραμμούλα. Οπότε κάποιες φορές η γραμμούλα θα διακοπεί. Το θέμα είναι γιατί διακόπτεται, πως διακόπτεται, πότε διακόπτεται και τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι για αυτό. Και για να κλείσω όπως ξεκίνησα: και το ποδόσφαιρο μικρογραφία της κοινωνίας είναι. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι φυσικά ο ανυπέρβλητος Μάκαρος, γνωστός και με το παρατσούκλι ''αγαπούλας''.

Υ.Γ.2  Οι Y&T μετά την επιτυχία του ''Earthshaker'', βγάζουν ένα χρόνο αργότερα, το 1982, το  τέταρτο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''Black Tiger'', το οποίο περιλαμβάνει ασυζητητί ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους.

Your eyes have the power to hold me, like no others can...So come, come take my hand, and we'll ride the winds of heaven like only we can, forever, forever, forever, fallin' for you...I surrender all to you, I surrender my love, I surrender all to you, forever...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...