Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Ο πρωταθλητής (Αυγούστου)

Γιατί έδωσε συνέντευξη τύπου ο Ιβάν Σαββίδης; Για να παρουσιάσει το νέο προπονητή της ομάδας, τον Ολλανδό Χουμπ Στέφενς; Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Αυτά δεν αρμόζουν στο μέγεθος ενός Σαββίδη. Ενός ανθρώπου, δηλαδή, που μιλάει με τον Πούτιν στον ενικό και κοντράρει ανοικτά τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Δεν πρέπει να μας προξενεί έκπληξη. Είναι δυνατόν ένας απλός προπονητής, ένας υπάλληλος, να επισκιάζει την πριμαντόνα του συλλόγου; Ούτε στο Χόλιγουντ δεν γίνονται αυτά. Ο Στέφενς, λοιπόν, είπε κάποια λόγια και πάπαλα. Όσο έλαμψε, έλαμψε. Έστω αυτό το λίγο. Κατόπιν ήρθε η σειρά του Σαββίδη. Ο οποίος δεν (μας) παρουσίασε κάτι καινούριο. Είχε δώσει ισχυρό στίγμα ήδη από τον Οκτώβρη του προηγούμενο χρόνου. Πολυλογίες, υποσχέσεις, υπονοούμενα και αντιφάσεις. Αλλά δεν πτοείται. Οδοστρωτήρας. Τυφώνας. Χείμαρρος. Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσον η συνέντευξη αφορούσε τους οπαδούς του Π.Α.Ο.Κ., αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Άκυρο. Ας το κάνουμε.


Ασχολήθηκε με τον Δώνη υπέρ το δέον. Σαν τον εραστή που τον χωρίζει η γκόμενά του και εκείνος, νομίζοντας ότι την εκδικείται, διαλαλεί παντού ότι ήταν μάπα στο κρεβάτι. Κι όμως, ο Σαββίδης είναι εκείνος που ζήτησε να χωρίσει με τον Δώνη. Νομίζω ότι πλέον έχουμε περάσει οριστικά στην πίστα της εμπάθειας και της εμμονής. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πέταξε και το μπαλάκι στον Βρύζα, λέγοντας ότι ο Δώνης ήταν δική του επιλογή -μόνο και μόνο για να τον αποθεώσει αργότερα! Ότι και καλά ο ίδιος δεν φέρει ευθύνη και είναι αμόλυντος. Αν σε ένα μαγαζί δεν ευθύνεται ο ιδιοκτήτης, ποιος σκατά επωμίζεται την ευθύνη; Σταυρόλεξο για ικανούς λύτες. Μετά αναφέρθηκε στον Μαρινάκη. Ο οποίος Μαρινάκης δεν του έχει δώσει την παραμικρή σημασία. Μπορεί κάποια στιγμή να συμβεί, όμως αυτή η ώρα δεν έχει έρθει ακόμα. Αλλά δεν παίζει ρόλο. Η ανακάλυψη εχθρών είναι δωρεάν και προσθέτει έξτρα πόντους στο προφίλ του παράγοντα που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Όπως ακριβώς οι συνεντεύξεις του Ιβάν προσθέτουν πόντους στο πουλί του Αγνώστου Δημοσιογράφου του Π.Α.Ο.Κ. Άντε, εύχομαι σε μελλοντική συνέντευξη να ανακοινώσει και την ανέγερση ενός σχετικού μνημείου για τους δημοσιογράφους του Π.Α.Ο.Κ. Κάτι αντίστοιχο με το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη (φώτο) στο Σύνταγμα. Και αντί για τσολιάδες να βάλει τον Κόλκα και τον Βασιλόπουλο, έχοντας stand by τον Γιώργο τον Μίνο, να φυλάνε Θερμοπύλες. Ούτως ή άλλως προβαίνει συνεχώς σε αποκαλύψεις περί των επιχειρηματικών του σχεδίων. Σαν να ασκεί πολιτική μέσω του Π.Α.Ο.Κ. Και θα κολλήσει σε ένα απλό κτίσμα; Ας είμαστε σοβαροί. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που δείχνει ο Σαββίδης. Απόδειξη οι απόψεις του περί χρεών, παγωμένων και μη. Το να ακούς τον Μπάμπη τον φούρναρη, έστω κάποιο λαμόγιο, να εκστομίζει παιδικά επιχειρήματα για την αποπληρωμή των χρεών της εταιρίας του, μέχρι ένα σημείο το καταλαβαίνεις. Αλλά το να λέει ο Σαββίδης, ένας επιχειρηματίας μεγάλης οικονομικής επιφάνειας, βεληνεκούς και κύρους, με εκβιαστικό ύφος, ότι δεν πληρώνει όλα τα χρέη με τις προσαυξήσεις και τους τόκους, χτυπάει άσχημα. Ξενίζει. Και σε κάνει να απορείς. Λες και του ζήτησε κανείς να πληρώσει παραπάνω από αυτά που χρωστάει η Π.Α.Ε. Σαν να είναι το κράτος σερβιτόρος και να απαιτεί γενναίο μπουρμπουάρ επειδή το τραπέζι έκανε μεγάλο λογαριασμό. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις. Ούτε οι παλιατζήδες στην Κωνσταντινούπολη δεν κάνουν τέτοια παζάρια. Διότι, μέχρι πρότινος, νόμιζα ότι όποιος αγοράζει μια εταιρία, εκτός από τα κέρδη, επωμίζεται και τα χρέη αυτής. Μάλλον είμαι πολύ αφελής και βλαξ.

Εν τέλει, για να μην μείνουν παραπονεμένοι και οι οπαδοί για το μέλλον της ομάδας, πέταξε, πάντοτε χωρίς φόβο, και δυο βόμβες. Όχι, μην ανησυχείτε, δεν έκανε λόγο για κάποιο σχέδιο. Δεν χρειάζεται, άλλωστε. Το εταιρικό πλάνο της Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. ονομάζεται ''Ιβάν είμαι, ό,τι θέλω κάνω''. Η πρώτη βόμβα, λοιπόν, έχει να κάνει με τον Ροναλντίνιο. Προς τέρψιν της ψυχικής μου υγείας, επιτρέψτε μου να μην προβώ σε σχετικό σχόλιο. Η δεύτερη αφορά τους στόχους της ομάδας. Θέλει, λέει, το πρωτάθλημα, το κύπελλο και το Champions League. Για το κύπελλο και το τσου λου δεν ξέρω, αλλά πρωταθλητής (Αυγούστου) θα βγει σίγουρα. Όπως κάθε σεζόν. Απλά όχι στο ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.1 Τις προάλλες αναρωτιόμουν τι ποδόσφαιρο θα παίξει η Μπάγερν. Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα «Θα πρέπει να προσαρμόσω το παιχνίδι μας στους παίκτες μας στο 100%. Το ποδόσφαιρο ανήκει στους ποδοσφαιριστές, όχι στους προπονητές».

Υ.Γ.2 Θυμάστε τι λέγαμε για τον Νεϊμάρ; Ό,τι είναι πολύ πιθανό τα χνώτα του Βραζιλιάνου να μην ταιριάξουν με αυτά του Μέσι και κατ' επέκταση με το σύστημα της Μπάρτσα; Κάτι ανάλογο δήλωσε ο Κρόιφ, θίγοντας, πλην του αγωνιστικού, και το θέμα των χορηγών, το οποίο οι οπαδοί ανέκαθεν υποτιμούσαν. Για παράδειγμα, ο Νεϊμάρ και η Μπαρτσελόνα είναι με την Nike, ενώ ο Μέσι με την Adidas. Κι όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Ολλανδός: «Ή πουλάς τον Μέσι ή δεν αγοράζεις τον Νεϊμάρ».

Y.Γ.3 Πολύ κουβέντα έγινε για την ύπαρξη της Ταϊτής στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών και τη χρήση της ως σάκο του μποξ. Όμως, ακόμα μεγαλύτερη κουβέντα έγινε για το κατά πόσον οι αντίπαλοί της έπρεπε να τη σεβαστούν, φροντίζοντας να μην φορτώνουν συνεχώς την εστία της με γκολ. Η εκτίμησή μου προσδιορίζεται στο ότι η Ταϊτή έλαβε γνήσιο και αυθεντικό σεβασμό: την αντιμετώπισαν όπως κάθε άλλη ομάδα. Όπου βρίσκεις τον αντίπαλο, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, προσπαθείς να τον ισοπεδώσεις. Έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες. Σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν fair play και τρίχες κατσαρές.

Υ.Γ.4 Λέγεται ότι ο Ηλιάδης, αυτός που υπογράφει προπονητές με βάση τα οπαδικά τους αισθήματα, προσπάθησε να φέρει πίσω στον Άρη τον Ούμπιντες. Θα παραβλέψω το γεγονός ότι σχεδόν κανείς από τους πρώην παίχτες μας δεν θέλει να επιστρέψει, προφανώς διότι φάγανε τρελό παπατζιλίκι, άσχετα αν μιλάνε για τον Άρη με σχετικά καλά λόγια, και θα εστιάσω στο ευτυχές γεγονός ότι αυτή η μπαλαδόφατσα θα κοσμεί τα γήπεδα της Α' Εθνικής με τη φανέλα του Ατρομήτου. Από τους καλύτερους παίχτες που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και, πιθανολογώ, καλός άνθρωπος. Τέλος, να πω ότι η ομάδα του Περιστερίου υπέγραψε άλλους δυο παίχτες. Τον μυτόγκα Παπαδόπουλο και τον Γεωργίου. Τον τελευταίο, μάλιστα, τον παρακολουθώ εδώ και δυο χρόνια και έχω εντυπωσιαστεί, για τα δεδομένα της Ελλάδας, με την τακτική του παιδεία και τα προσόντα του.

Υ.Γ.5 Σπάστε τα όλα!

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Περί ελευθερίας

Ένα από τα σημαντικότερα σφάλματα που μπορεί να κάνει κάποιος, συνοψίζεται στο να ορίζει τον εαυτό του σαν κάτι καλύτερο ή μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι. Ή, έστω, να διακατέχεται από μια στραβή φιλοσοφία που να θεωρεί σωστή. Πρόκειται για μια κατάσταση δυσεπίλυτη. Και την συναντάμε συχνά. Ορισμένες φορές, μάλιστα, καθημερινά. Δίχως να βρισκόμαστε σε ικανή θέση να αντιδράσουμε. Όντας ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς το ζήτημα. Για παράδειγμα, μια γκόμενα που νομίζει ότι είναι όμορφη, ενώ το είδωλό της στον καθρέφτη υποδεικνύει την έντονη αντίθεσή του. Ένας τύπος που πιστεύει αναφανδόν ότι είναι μάγκας και αλάνι, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ανθρωπάριο που αν τον βγάλεις στην πιάτσα θα τον κάνουν μία χόρτα. Ένας συγγραφίσκος που συμπεριφέρεται λες και είναι ο κλώνος του Λέων Τολστόι. Ένας μέτριος ποδοσφαιριστής που, επειδή κλωτσάει ένα τόπι, αυτοανακηρύσσεται βασιλιάς του γκαζόν. Ένας πολιτικός που ακολουθεί μια στραβή πολιτική που θεωρεί σωστή. Είμαι βέβαιος, αγαπητοί μου αναγνώστες, ότι ο καθένας εξ ημών μπορεί να φέρει παραδείγματα από την προσωπική του ζωή. Προς οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε αυτά που αναφέρω κι ας θεωρήσουμε δεδομένες τις προσωπικές μαρτυρίες του καθενός.


Τις προάλλες συνάντησα μια καθηγήτρια, η οποία δίδασκε Ιστορία στο Λύκειο, και την ρώτησα σε τι επίπεδα κυμαίνεται η ποιότητα των μαθητών. Η απάντησή της χαρακτηριστική: κάθε πέρσι και καλύτερα. Και μου εξήγησε ότι από άποψη γνώσεων, γνώσης, παιδείας και διαγωγής τα πράγματα έχουν πάρει άσχημη τροπή. Κάτι αντίστοιχο μου εκμυστηρεύτηκε κι ο καθηγητής με τον οποίο συνεργάζομαι στο Πανεπιστήμιο. Μου ανέφερε, έντρομος, ότι η ποιότητα των φοιτητών στο προπτυχιακό κρίνεται μη ικανοποιητική σε υπερθετικό βαθμό, ενώ, παράλληλα, έθεσε ζήτημα ανεπάρκειας για τους φοιτητές των μεταπτυχιακών προγραμμάτων, ακόμα και των υποψηφίων διδακτόρων! Η κοινή συνισταμένη στις δυο περιπτώσεις, πέρα από τα προφανή συμπεράσματα, είναι ότι ο εκάστοτε καθηγητής, ενώ διαπιστώνει αμέσως την προβληματική ταυτότητα του διδασκόμενου, δεν μπορεί να υποκαταστήσει, ένεκα εγγενούς αδυναμίας κι όχι ικανότητας, την ανεπάρκεια της οικογενείας. Κι αν ρωτάτε την γνώμη μου, από τη φθορά του θεσμού της οικογενείας ξεκινάνε όλα.

Νομίζω ότι σε αυτό το χωρικό σημείο ανατέλλει ένα ερώτημα εκ μέρους του αναγνώστη: τι σχέση έχει η πρώτη με την δεύτερη παράγραφο; Ναι, το (παρα)δέχομαι, μοιάζουν φαινομενικά άσχετες, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση: κάντε λίγη υπομονή και θα ξετυλιχθεί το νοητικό κουβάρι. Από πίσω τους κρύβονται δυο υπέρτατες πτυχές που αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους: η ελευθερία και η παιδεία. Ο Παπαφλέσσας, παραφράζοντας τον Τόμας Τζέφερσον, έλεγε ότι με το αίμα ποτίζεται το δέντρο της ελευθερίας. Κυνική αλήθεια, εκφρασμένη με ποιητικό τρόπο. Αλλά σε ποια ελευθερία αναφερόταν ο Παπαφλέσσας; Και ποια ελευθερία, τι είδους, επικρατεί την σήμερον ημέραν; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό -θα απαντηθεί στον επίλογο. Πάμε και στην παιδεία -ας μην την συγχέουμε με την εκπαίδευση: συνιστούν διαφορετικές έννοιες. Η παιδεία μας κάνει πιο ανεξάρτητους στη σκέψη; Ναι, ισχύει. Μας βοηθάει να καταλάβουμε πως στην πραγματικότητα καθοδηγούμαστε από ένα μηχανισμό που υποτίθεται ότι μας υπηρετεί; Ναι, βέβαια. Αλλά το πλέον σημαντικό είναι ότι μας παρέχει όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που χρειάζεται ο κάθε ένας από εμάς, ούτως ώστε να εξαλειφθεί και η παραμικρή πιθανότητα παλινόρθωσης σε προγενέστερα στάδια κοινωνικής ζούγκλας.

Και -δυστυχώς!- τολμώ να πω ότι την καθημερινότητά μας διέπει μια υποσυνείδητη μορφή κοινωνικής ζούγκλας. Στην οποία νομίζουμε ότι είναι αρκετό να σκεφτόμαστε όντας ελεύθεροι -αλλά μήπως θα ήταν ακόμα καλύτερο να σκεφτόμαστε και λογικά; Είμαστε δέσμιοι των Μ.Μ.Ε., και κυρίως της τηλεόρασης, που προβάλλουν ότι είναι μαγκιά και μόδα να είσαι χυδαίος, ηλίθιος και αμόρφωτος. Καταραμένα αρχέτυπα! Τα έχουμε σε ποικιλία και τα αγνοούμε επιδεικτικά. Προτιμούμε να ερωτοτροπούμε με τη σαχλαμάρα και τη μετριότητα. Συνειδητά. Τα ανεχόμαστε με άκρατη ευχαρίστηση -την ίδια στιγμή, αρνούμαστε πεισματικά να φανούμε υπομονετικοί σε θέματα που θα μας αποζημιώσουν θετικά σε βάθος χρόνου. Όπως ανεχόμαστε να κοροϊδεύουμε τους συνανθρώπους μας -και κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό: εγωισμός του κώλου- μέσω Facebook, κι όχι μόνο, αλλά δεν θα δεχτούμε ποτέ κι από κανέναν να μας κοροϊδέψει για οποιονδήποτε λόγο και αιτία. Κι όταν γράφω ''εαυτός'', εννοώ αυτό το φτιασιδωμένο δημιούργημα που έχει καταντήσει νεκροταφείο δολοφονημένου ορθολογισμού και ρομαντισμού. Αν αυτό δεν μεταφράζεται σαν σκλαβιά, με αόρατα δεσμά που μας φυλακίζουν νοητικά και ψυχολογικά, θα αυτοκτονήσω με πεπόνι.

Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα μοναδικό είδος ηθικού εκφυλισμού. Ίσως διότι κάνουμε ό,τι θέλουμε, και ορθώς πράττουμε ως ένα σημείο, αλλά ας θυμόμαστε ότι υπάρχουν περιστάσεις που οφείλουμε να κάνουμε κι αυτά που πρέπει. Η πρώτη παράγραφος, λοιπόν, διαφημίζει την έλλειψη γνώσης -όχι γνώσεων. Την άγνοια. Την αυταπάτη. Την (επιλεκτική) αμετροέπεια. Και ανακηρύσσει ως χείριστη μορφή ελευθερίας το να νομίζει κανείς ότι είναι ελεύθερος. Όπως η μέτρια γκόμενα, για την οποία μιλήσαμε στην εισαγωγή, που νομίζει ότι είναι όμορφη και ωραία. Η δεύτερη παράγραφος υποδηλώνει την περιορισμένη σκέψη. Την ελλειμματική λογική. Την πειθαρχημένη δέσμευση στην σκοπιμότητα. Την έλλειψη παιδείας. Και αποδεικνύει ότι αποδεχόμαστε πολύ εύκολα αυτά που δύσκολα υποβάλλουμε σε νοητική επεξεργασία. Το να κερδίζεις, επομένως, την ελευθερία σου, ποτίζοντας με αίμα το δέντρο όπως δήλωνε ο Παπαφλέσσας, αποτελεί έναν κρίκο της κοινωνικής αλυσίδας. Το να ξέρεις τι να κάνεις με αυτήν αποτελεί όλους τους υπόλοιπους. Εσείς; Ξέρετε;

Υ.Γ.1 Ρε παιδιά; έγινε ανασχηματισμός στην Κυβέρνηση; Πολύ όμορφα. Εγώ γιατί δεν μπήκα; Να με ορίσουν, για παράδειγμα, Υφυπουργό Τουρισμού, το οποίο δεν υπάρχει αλλά επειδή είμαι γαμάτος θα το δημιουργήσουν, μπας και βρω την ευκαιρία να χωθώ στην Όλγα Κεφαλλογιάννη (γυναικάρα!). Ο Υπουργός, που μπορεί να προκύψει περισσότερο Υπουργός από κάτι τσουτσέκια, γιατί δεν μπήκε; Ο Πρόεδρος; Πόσα Υπουργεία έχουμε; Πόσους Υπουργούς; Πόσους Υφυπουργούς; Τι σκατά τα θέλουμε όλα αυτά; Αλλά, αφού κάποιοι θεωρούν ότι η ποσότητα αντιπροσωπεύει την ποιότητα, δεν χωρούσαμε κι εμείς κάπου; Κρίμα δεν είναι;

Υ.Γ.2 Με αφορμή μια κουβέντα που είχα με έναν καλό μου φίλο την Κυριακή, αντιγράφω από την ανάρτηση που είχα δημοσιεύσει την ονομαστική μου εορτή (μην απορείτε για το τρίτο ενικό, για μένα πρόκειται!): «...Όπως η προσπάθειά του να βρει εργασία. Το ότι δεν βρίσκει απλά προσδιορίζει το χειρότερο. Το χείριστο είναι η αντιμετώπιση που λαμβάνει από ορισμένη μερίδα του κοινωνικού του περίγυρου. Με τα χτυπήματα να είναι απανωτά. Και συχνά κάτω από τη μέση. Να νοιώθει ανίκανος, άχρηστος. Να του λένε ότι κάθεται κι ότι είναι άεργος. Πως δεν προσπαθεί αρκετά και δεν ενδιαφέρεται. Πως, επειδή δεν εργάζεται, δεν έχει δικαίωμα να αισθάνεται κουρασμένος. Μέχρι και σφιχτοχέρη τον έχουν αποκαλέσει, επειδή το περιορισμένο του μπάτζετ δεν τού επιτρέπει σπατάλες, συνεχή κεράσματα και πολυσχιδείς δαπάνες. Που να ήξεραν την πραγματική αλήθεια!...».

Υ.Γ.3 Το απόλυτο καλοκαιρινό τραγούδι!

...Living after midnight, rockin' to the dawn, Lovin' 'til the morning, then I'm gone, I'm gone, I'm aiming for ya, I'm gonna floor ya, My body's coming, All night long...

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Κι άσε τους άλλους...




Υ.Γ.1 Τιμάει έναν πολύ καλό μου φίλο που, ενώ βρισκόταν σε ζευγαρονήσι με την γκόμενά του, πήγε σε ένα κατάστημα με στάμπες και παρήγγειλε το μπλουζάκι του Π.Α.Ο.Κ. που φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία; Τον τιμάει που το φόρεσε κιόλας; Θεούλης!

Υ.Γ.2 Μην με παρεξηγείτε για το ποιόν της ανάρτησης, αλλά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω! Βαρέθηκα να αραδιάζω λογικά επιχειρήματα, κουράστηκα με τα πολιτικά τεκταινόμενα, ξενέρωσα με το ελληνικό ποδόσφαιρο, αρνούμαι να γίνω προκλητικός/εριστικός και αηδιάζω όταν αποθεώνω το αυτονόητο. Θα μπορούσα να γράψω κάποια φιλοσοφικά -τρομάρα μου!- κείμενα, καθώς το μυαλό μου κυριαρχείται από πολλές τέτοιες σκέψεις, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω, αλλά νομίζω ότι τα διαβάζω μόνο εγώ. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, αλλά το ζητούμενο είναι να υπάρχει ένα είδος ανατροφοδότησης. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.3 Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων συνιστά μια σπουδαία ποδοσφαιρική διοργάνωση. Πρόκειται για μα πασαρέλα ταλέντων. Σκάουτερ(ς) από όλον τον κόσμο, και κυρίως την Ευρώπη, παρακολουθούν αυτούς τους ποδοσφαιριστές εδώ και μήνες, και τώρα έφτασε η ώρα για το τελικό τεστ. Μόλις τελειώσει το τουρνουά, είναι πιθανό σε ορισμένα από αυτά τα παιδιά να αλλάξει συνταρακτικά η ζωή τους. Για παράδειγμα, να διπλασιαστεί η αξία τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο, να πολλαπλασιαστούν οι αποδοχές τους ή να πάρουν μεταγραφή σε κάποιον μεγάλο σύλλογο, ο οποίος πιθανώς να βρίσκεται και σε άλλη ήπειρο. Ποια είναι η μαγκιά στην προκειμένη περίπτωση; Να παρακολουθείς με συνέπεια τις εξελίξεις και να μαντέψεις ποιοι παίχτες θα λάμψουν στο τουρνουά, ώστε να τους κλείσεις πριν την έναρξη αυτού. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα.

Υ.Γ.4 Αυτό που συμβαίνει με τον Π.Α.Ο.Κ., δηλαδή αυτή η αβάντα που παρατηρείται το τελευταίο έτος, δείχνει την κατάντια μας. Μόλις πήραν πρέφα ότι ο Σαββίδης έχει λεφτά, έχουν σπεύσει οι μάνατζερ(ς) και οι δημοσιογράφοι, κυριολεκτικά σαν όρνια, και πετάνε πάνω από το ''πτώμα''. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το πλάνο του Σαββίδη. Δεν έχει σημασία ότι έχει υποπέσει σε σωρεία σημαντικών λαθών στη διάρκεια της σεζόν. Δεν έχει σημασία ότι μάλλον δεν σκαμπάζει και πολλά από ποδόσφαιρο. Σημασία έχει ότι διαθέτει λεφτά. Και επικεντρώνονται αυστηρώς σε αυτό το δεδομένο. Σαν τις αντιδράσεις ενός κοινού που σχολιάζει την ελκυστική τραγουδίστρια που εμφανίζεται στην πίστα, χωρίς να έχει φωνή, αλλά και χωρίς να φοράει ρούχα. Αυτός είναι ο Π.Α.Ο.Κ. του 2013. Ουδείς ασχολείται με το γεγονός ότι η τραγουδίστρια δεν έχει φωνή, κι όλοι προτιμούν να σχολιάζουν αυτά που (δεν) φοράει. 

Υ.Γ.5 Πήραν το πρωτάθλημα οι Miami Heat, όπως το πήραν τέλος πάντων, και ξαφνικά άρχισαν οι συγκρίσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος. Ο James, o Jordan ή ο Bryant; Μα, θέλει και ερώτημα; Ο μεγάλος Miller!

Υ.Γ.6 Μην με κατακρίνετε! Το καλοκαίρι επιτρέπονται και φλωριές! Λίγες και καλές!

I know your eyes in the morning sun, I feel you touch me in the pouring rain, And the moment that you wander far from me, I wanna feel you in my arms again, And you come to me on a summer breeze, Keep me warm in your love and then softly leave, And it's me you need to show, How deep is your love, I really mean to learn, Cause we're living in a world of fools, Breaking us down, When they all should let us be, We belong to you and me, I believe in you, You know the door to my very soul, You're the light in my deepest darkest hour, You're my saviour when I fall, And you may not think, I care for you, When you know down inside, That I really do...

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Λευτεριά στον Σκόρδα!



Υ.Γ.1 Απίστευτα πράγματα. Ανήκουστα. Δεν μπορείς να ηρεμήσεις. Δεν σε αφήνουν στην ησυχία. Εκεί που είσαι αραχτός και προσπαθείς να χαλαρώσεις, πέφτει η βόμβα και σε ισοπεδώνει. Συνελήφθη, λένε, ο Λάμπρος Σκόρδας για χρέη προς το Δημόσιο. Λόγω μη καταβολής Φ.Π.Α., ενόσω διατελούσε Πρόεδρος της Π.Α.Ε. Άρης. Το ποσό; Μόλις δύο ψωρο-εκατομμύρια. Μα, ποιος ασχολείται με τέτοια ποσά της πλάκας; Ας είμαστε σοβαροί. Τέλος πάντων. Κι από πού κι ως πού να χρωστάει ο Λάμπρος ο Σκόρδας; Ένας απλός οδοντίατρος είναι. Άσχετα αν οι κακές γλώσσες λένε ότι έχει να κάνει σφράγισμα από την εποχή του Ιβάν, του Λόντσαρ και του Λεκμπέλο. Και καλά ότι τον έφαγαν τα οπαδικά κινήματα. Ανυπόστατες φήμες, λέω εγώ. Στο τέλος θα μου πείτε ότι υπάρχει και Αρειανόμετρο. Για να βλέπουμε ποιος αγαπάει περισσότερο την ομάδα. Και να αποκτά το δικαίωμα να κολλάει στο άλμπουμ της κάθε σεζόν το οπαδόσημο. Με βάση, λοιπόν, αυτό το όργανο μέτρησης, το οποίο οι φήμες λένε ότι κρατείται στα μυστικά εργαστήρια του Σούπερ 3, πόσο Αρειανός είναι ο Σκόρδας; Και έστω ότι ο Λάμπρος είχε δικαίωμα υπογραφής και πρέπει να λουστεί τις συνέπειες. Ο Κόντης που έκανε άτυπα ό,τι ήθελε, αλλά δεν είχε δικαίωμα υπογραφής; Θα λούζει μόνο την κόμη του; Καταραμένη απόδοση ευθυνών! Τέλος, για να έχουμε καλό ερώτημα, ο Σκόρδας αποτελεί παρελθόν από την Προεδρία της Π.Α.Ε. Άρης εδώ και τέσσερα χρόνια. Τώρα θυμήθηκαν να του περάσουν βραχιόλια; Λευτεριά στον Σκόρδα!

Υ.Γ.2 Βρίσκεσαι στην παραλία και αγναντεύεις τη θέα. Έχεις απλώσει την κορμάρα σου στην ξαπλώστρα, σαν τραχανάς, και απολαμβάνεις την κοκτεϊλάρα σου. Ξάφνου, σου έρχεται μια έντονη επιθυμία να ενημερωθείς περί των αθλητικών. Είπαμε ότι καλοκαίρι και μεταγραφικά σενάρια πάνε μαζί. Το μάτι σου πέφτει σε έναν ποδοσφαιριστή που ονομάζεται Μιχάλης Κύργιας. «Σε ποια ομάδα να υπέγραψε;», σκέφτεσαι. Στην νεοφώτιστη Καλλονή; Στον Ο.Φ.Η.; Στον Πλατανιά; Στον Πανθρακικό; Αίνιγμα ολκής. Κατόπιν, καθώς πίνεις και την τελευταία γουλιά από την ποτάρα σου, αντιλαμβάνεσαι ότι ο ποδοσφαιριστής έκλεισε στον Άρη. Και αμέσως καταλαβαίνεις ότι η επόμενη σεζόν θα είναι πιο δύσκολη από τη φετινή. Ελπίζω να το έχουν πάρει πρέφα και οι υπόλοιποι Αρειανοί.

Υ.Γ.3 Έστω ότι είμαι αθλητικός δημοσιογράφος. Και πρέπει να γράφω (ποιοτικά) άρθρα κάθε μέρα. Τι να γράψω; Για ποιο πράγμα να γράψω; Για τον πρωταθλητή Ολυμπιακό; Για τον wanna be πρωταθλητή Π.Α.Ο.Κ.; Για τον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου που κινεί γη και ουρανό να παίξει στο πρώην Ουέφα; Τον Άρη που αποδεικνύει περίτρανα ότι ένα βαρέλι μπορεί να μην έχει πάτο; Την Α.Ε.Κ. που διαβάζεις τα ρεπορτάζ και νομίζεις ότι προβιβάστηκε σε ένα διαπλανητικό πρωτάθλημα;

Υ.Γ.4 Η Ρεάλ θέλει τον Αντσελότι. Ο Αντσελότι θέλει την Ρεάλ; Η απάντηση τείνει να είναι θετική. Κι αν φύγει ο Αντσελότι, ποιος θα τον αντικαταστήσει στο Παρίσι; Άγνωστο. Αλλά όποιος και να είναι θα υπογράψει αυστηρά για ένα έτος. Οι ιθύνοντες της Παρί, βλέπετε, περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες τον Αρσέν Βενγκέρ.

Υ.Γ.5  Ρε παιδιά, καλοκαιράκι έχουμε. Πείτε ότι οι πολιτικοί, λόγω νοητικής χαζομάρας και πολιτικής αδράνειας, πρέπει να ασχοληθούν, ή να δείξουν ότι ασχολούνται, με την Ε.Ρ.Τ. και τις προεκτάσεις της. Εμείς γιατί χαλάμε την ζαχαρένια μας; Πόσο χρόνο ακόμα θα αφιερώσουμε στις πολιτικές σκοπιμότητες ορισμένων; Εμπρός, κιτρινίστε τις παραλίες, αδέλφια!

Υ.Γ.6 Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, σας παρουσιάζω την ιέρεια της salsa!

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Ο προσκεκλημένος και οι συμβουλές

Είναι πολύ σημαντικό να συζητάμε για ένα πρόβλημα, π.χ. το ελληνικό χρέος, αλλά είναι έτι σημαντικότερο να εντοπίζουμε και να αναλύουμε τα αίτια που το προκαλούν. Όπως, επίσης, είναι θεμελιώδες να γκρινιάζουμε για τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αλλά ίσως θα έπρεπε να δυσανασχετούμε για τις προγενέστερες δαπάνες, ή μάλλον σπατάλες, εξαιτίας των οποίων μειώθηκε η αγοραστική μας δύναμη. Κι εμείς, την παρούσα φάση, βρισκόμαστε σε μια ομολογουμένως (αξιο)περίεργη θέση: προσπαθούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα, χωρίς καν να βρισκόμαστε σε ικανή θέση να το διατυπώσουμε! Γίνονται αυτά τα πράγματα; Δεν θέλω κουταμάρες. Στην Ελλάδα γίνονται και παραγίνονται. Η χώρα του πασαλείμματος γαρ. Ο τόπος έχει γεμίσει αυθεντίες (ή ''αυθεντίες'') που διαφημίζουν με κάθε μέσον την απόλυτη άρνηση ή αποδοχή καταστάσεων. Από Υπουργούς και τηλεδικαστές μέχρι την κυρία Ευσταθία που μένει στο απέναντι διαμέρισμα και τον Μπάμπη τον υδραυλικό. Πάρτε, για παράδειγμα, τις εξελίξεις με την Ε.Ρ.Τ. και τις εκατέρωθεν ακραίες γνώμες που ακούγονται επί του θέματος. Πιθανολογώ ότι υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που λειτουργούν δίχως ελλειμματική λογική. Ευτυχώς. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την (αξιο)περίεργη θέση στην οποία βρισκόμαστε. Κακά τα ψέμματα. Ποιος δεν θέλει να ξεφύγει η χώρα από τον οικονομικό κλοιό; Προς οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι όλες οι πλευρές έχουν εγκαθιδρυμένο συμφέρον να βγούμε από την κρίση (ή ''κρίση''). Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως, πρέπει να σκεπαστούμε με έναν μανδύα ορθολογισμού. Και, φυσικά, απαιτούνται όνειρα και ρεαλισμός. Διότι το μόνο που βλέπω είναι γκρίνια και πεσιμισμός. Συν η επιμονή στο χθες. Στις μέρες της δόξης. Φαίνεται ότι, πλην της κυρίας Διαμαντοπούλου, κι ο ελληνικός λαός εκφράζεται από εκείνες τις εποχές.


Εκτός αν παραμένουμε προσκολλημένοι στο πάρτι που θέλουμε να διοργανώσουμε και στον επίτιμο προσκεκλημένο αυτού: το μίσος. Διότι, να είστε βέβαιοι, προς τα εκεί πάνε τα πράγματα. Μίσος προς τον συνάνθρωπό μας που βρήκε εργασία, επειδή εμείς μένουμε με τα καλαμπόκια στα δόντια. Παίζει ρόλο το πως βρήκε εργασία; Ναι, βέβαια, παίζει. Αλλά το κύριο θέμα είναι να έχει τα προσόντα για τη θέση και να αξίζει την πρόσληψη. Ας μην εκτελούμε συλλήβδην όσους βρίσκουν εργασία, επειδή εμείς μένουμε στον πάγκο. Μίσος προς τους πολιτικούς που εμείς ψηφίζουμε. Όμως, δεν κάθονται μόνοι τους στα ξύλινα έδρανα της Βουλής. Ούτε τους παίρνουν από το χεράκι οι γυναίκες τους και οι πεθερές τους, και τους παλουκώνουν με το έτσι θέλω. Ο ελληνικός λαός τους τοποθετεί εκεί. Με την ψήφο του. Συνειδητά. Και μετά, αντί να κοιτάξει το είδωλό του στον καθρέφτη και να το φτύσει μεγαλοπρεπώς, κάθεται και ουρλιάζει για την ανεπάρκειά τους. Απίστευτα πράγματα. Μίσος για τους (λαθρο)μετανάστες. Με δυο μορφές. Μία μπρουτάλ και μία ''πολιτισμένη''. Ή, για να το θέσω πληρέστερα, ξύλο και αντιρατσισμός. Μίσος προς την ηγεσία της Γερμανίας. Επειδή δεν μας δίνουν τις πολεμικές αποζημιώσεις. Ή, ακόμα καλύτερα, για τον δεύτερο Χίτλερ, όπως ο Τράγκας χαρακτηρίζει την Μέρκελ. Λες και η Καγκελάριος της Γερμανίας, ο Darth Vader, ήταν αυτή που έπαιρνε μίζες, επιδόματα ντεμέκ τυφλότητας και μαϊμού συντάξεις. Μίσος προς τα έργα και τις προσπάθειες της Κυβέρνησης. Με κομπάρσο το λαό. Και βασικό πρωταγωνιστή την αντιπολίτευση -η οποία δεν ξέρει πως να ασκεί αντιπολίτευση! Ό,τι και να πει ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο οποίος δήλωσε ότι είναι έτοιμος να ηγηθεί της χώρας, θα το καταρρίψει. Δεν αφήνει τίποτα να αιωρείται. Ούτε το φοβερό και τρομερό FLAK 88 (φώτο) δεν είχε τέτοια σφοδρότητα/αποτελεσματικότητα. Θα σουφρώσει το μέτωπο, θα κουνήσει τα χεράκια του και θα αντικρούσει, πάντοτε με τσαχπινιά, κάθε λέξη του Έλληνα Πρωθυπουργού. Βρε, να βγει ο Σαμαράς και να πει ότι ο ήλιος είναι κίτρινος και λάμπει σαν τον Άδωνι όταν βγαίνει μπροστά στις κάμερες, θα πέσει στο κενό. Όχι, θα πει ο Τσίπρας, είναι πράσινος, σαν του ΠΑ.ΣΟ.Κ., και δύει σαν την οικονομία της Ελλάδας. Δεν βγάζεις άκρη. Αλλά είναι θλιβερό. Να βλέπεις Έλληνες πολιτικούς, στην πλειονότητά τους επαγγελματίες πολιτικούς, να μπερδεύουν, πάντοτε ηθελημένα, τα κομματικά με τα πολιτικά και το προσωπικό συμφέρον με την πατρίδα. 

Άρα, τι κάνουμε; Υπάρχουν δυο επιλογές: μία για τους ψηφοφόρους και μία για τους πολιτικούς. Πρώτον, και κυριότερον, αρχίζουμε να συμπεριφερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι -ή ανθρωπάκια. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Κι ας διαφωνούν, σε θεωρία και πράξη, οι περισσότεροι. Πρέπει -επιτέλους!- να αρχίσουμε τη νοητική προσπάθεια. Όπως μια θείτσα που μπαίνει προχθές στο κατάστημα που βρισκόμουν και, ενώ η υπάλληλος εξυπηρετούσε εμένα, ζήτησε επίμονα να προηγηθεί, διότι είχε αφήσει, όπως είπε, το αμάξι σε επικίνδυνη και παράνομη θέση. Λες κι εγώ είμαι λακαμάς που έψαχνα θέση παρκαρίσματος για ένα τέταρτο της ώρας. Ή μου έπεσε ο κώλος που πάρκαρα το αμάξι πέντε λεπτά με τα πόδια από το κατάστημα που ήθελα να επισκεφθώ. Τέλος πάντων. Η δεύτερη επιλογή, εκείνη που αφορά τους πολιτικούς, είναι πολύ απλή. Ας ακολουθήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αυτή η μαριονέτα, το παράδειγμα του Γεωργίου Α'. Και επειδή το Σύνταγμα, το οποίο θυμόμαστε όποτε μας κάνει κέφι, δεν ορίζει τέτοια διαδικασία, ας το εφαρμόσει ο κλειδοκράτορας λαός. Τι έκανε, λοιπόν, ο Βασιλιάς; Όταν άκουγε την αντιπολίτευση να κατακρίνει για το καθετί την Κυβέρνηση και να διατυμπανίζει ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει τη χώρα, τής έδινε την εξουσία. Μόλις αυτή έπαιρνε τα ηνία, τα έκανε όλα ταναπού και, κατόπιν, προσπαθώντας να γλιτώσει από την μανιώδη οργή του λαού, έμπαινε οικειοθελώς στο περιθώριο. Επομένως, προς τον Τσίπρα έχω να δώσω δυο συμβουλές. Να προσέχει τι δηλώνει και τι εύχεται. Το ίδιο ισχύει και για τον ελληνικό λαό.

Υ.Γ.1 Παραλία: ο απόλυτος ορισμός της οφθαλμοπορνείας. Από όλα έχει ο μπαξές. Τύφλα να έχει η οδός Αθηνάς και η οδός Αιόλου. Η ελληνική κοινωνία σε μικρογραφία. Και χωρίς πολλά ρούχα. Αλλά πάντοτε με ποζεριά. 


Υ.Γ.2 Παρακολουθεί κανείς το Κύπελλο Συνομοσπονδιών;

Υ.Γ.3 Τον θυμάστε τον Κωστή; Πρόκειται για τον ήρωα μιας προγενέστερης ιστορίας που δημοσιεύσαμε την ημέρα της εορταστικής του εορτής. Μαθαίνω ότι βρίσκεται σε εξωπραγματική σωματική κατάσταση και σε άκρως ικανοποιητική ψυχολογική φάση! Επίσης, αισθάνεται ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει. Πάντοτε προς το καλύτερο! Δεν ξέρω, μπορεί να ευθύνεται το παρακάτω κομμάτι!

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Αυτοί πληρώνουν, εμείς μαθαίνουμε

Λέγαμε λοιπόν για τη σημασία της αγωνιστικής συνέπειας. Διότι, για να παίξεις το στυλ παιχνιδιού της Μπαρτσελόνα, χρειάζεσαι συνέπεια. Απόλυτη. Υπεύθυνη. Αν προσπαθήσεις να μιμηθείς το εν λόγω αγωνιστικό στυλ, το πιο πιθανό είναι να προκύψει ένα κακέκτυπο, ακόμα και πανωλεθρία. Και πολλάκις αυτή η απόπειρα μετατρέπεται σε ασθένεια: ονομάζεται Μπαρτσελονίτιδα. Θυμηθείτε την Εθνική Ισπανίας στο πρόσφατο Euro. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για την ίδια την Μπαρτσελόνα: υπάρχουν παιχνίδια που οι Καταλανοί εγκλωβίστηκαν από την ίδια τους τη φιλοσοφία, π.χ. με Τσέλσι ή Ρεάλ. Μισό λεπτό, όμως: με αφορμή την πρόσληψη του Γκουαρντιόλα, έχει ανάγκη η Μπάγερν να μιμηθεί το μοντέλο της Μπαρτσελόνα; Η απάντηση, σύμφωνα με πολλούς, τείνει να είναι καταφατική. Ειδάλλως, λένε, δεν θα προσέλαβαν τον Γκουαρντιόλα. Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Η Μπάγερν δεν έχει ανάγκη κανένα μοντέλο. Έχει το δικό της. Παίζει σαν Μπάγερν. Πάντα έτσι έπαιζε. Και δεν έχει την παραμικρή ανάγκη να πλαστογραφήσει μια ξένη ταυτότητα και να παίξει σαν κάτι άλλο. Σαν κάτι που δεν είναι.


Με το δικό της μοντέλο πήρε το πρωτάθλημα Γερμανίας. Και μάλιστα με επιβλητικό τρόπο. Κάνοντας επίδειξη δύναμης -αλλά και επίδειξη εταιρικής λειτουργίας: λίγες ομάδες θα εμπιστευόντουσαν στην αρχή της σεζόν τα ηνία της ομάδας στον προπονητή που απέτυχε να εκπληρώσει τους περσινούς στόχους. Με το δικό της μοντέλο κατέκτησε το τσου λου. Και μιλάμε για πραγματική κατάκτηση. Χωρίς να χρησιμοποιεί τακτικές κλεφτοκοτά ή να αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών. Βέβαια, σε όλα αυτά συνέβαλε μια ήττα. Ακόμα κι αυτές, αν μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις τι κρύβουν από πίσω τους, έχουν μερίδιο στην επιτυχία! Παράλογο, κι όμως λογικό σε υπερθετικό βαθμό! Η νίκη της Άρσεναλ μέσα στο Μόναχο ήταν ένα εποικοδομητικό σοκ. Μια τέλεια ήττα, με τέλειο τρόπο, την τέλεια στιγμή. Όλα τέλεια, δηλαδή. Θα είναι τέλεια και του χρόνου; Από πλευράς εμφανίσεων μπορεί να είναι και καλύτερα. Από πλευράς αποτελεσμάτων θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Καημένε, Γκουαρντιόλα! Ποιος να περίμενε ότι οι παίχτες του Χάινκες θα σάρωναν τα πάντα στο πέρασμά τους! Πώς, όμως, αλλάζει μια πετυχημένη ομάδα με νοοτροπία νικητή; Διότι είναι σίγουρο ότι o νέος προπονητής θα αλλάξει ορισμένα πράγματα.

Για παράδειγμα, κυκλοφορούν φήμες για μεταγραφές μεγάλων ονομάτων. Πού θα χωρέσουν όλοι αυτοί; Ήδη η μεσαία γραμμή είναι υπερπλήρης, ενώ κάποιοι παίχτες φαίνονται δυσαρεστημένοι με το χρόνο συμμετοχής τους (π.χ. Ραφίνια, Σακιρί). Ωστόσο, δεν είναι η μοναδική πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ο Γκουαρντιόλα. Θα πρέπει να βρει τρόπο απαγκίστρωσης από τον Σβάινσταϊγκερ. Ο Γερμανός χαφ αποτελεί σημαντικότατο γρανάζι της μηχανής και, όπως διαπιστώσαμε και φέτος, παραμένει κομβικός για την εύρυθμη αγωνιστική λειτουργία της ομάδας. Τέλος, θεωρώ ότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον πώς θα αλλάξει, αν αλλάξει, το αμυντικό πλάνο. Για παράδειγμα, τι είδους άμυνα θα εφαρμόζεται μόλις η ομάδα χάνει κατοχή; Θα ορμάνε σαν σκυλιά του πολέμου πάνω στον αντίπαλο που έχει την μπάλα ή θα περιμένουν υπομονετικά στο τερέν τους; Και στην επίθεση; Θα διατηρηθεί το μεγάλο πλάτος και η διενέργεια των όβερλαπ, ή μήπως θα δούμε να γίνεται παιχνίδι από έναν ''φορτωμένο'' άξονα και ένα ψευτοεννιάρι; Ας θυμηθούμε τη διάκριση μεταξύ ''τακτικής επιλογής'' και ''τακτικού ρεαλισμού'': ίσως κατανοήσουμε καλύτερα τα παραπάνω ερωτήματα.

Αν, λοιπόν, το ποδόσφαιρο που θαυμάσαμε από την Μπαρτσελόνα ήταν στην νοοτροπία και στη φιλοσοφία του Γκουαρντιόλα, τότε θα το ξαναδούμε, στο ίδιο ακριβώς επίπεδο και ποσοστό, ξεδιπλωμένο στην Μπάγερν. Αν, όμως, είναι στη φιλοσοφία της ομάδας (Κρόιφ;) και μέσα από αυτήν ανδρώνονται νέοι παίχτες που μαθαίνουν να παίζουν και να αποδίδουν μέσα από έναν κοινό κώδικα, τότε πολύ πιθανόν να το ξαναδούμε μόνο από την ισπανική ομάδα κι από καμία άλλη. Όπως γράφει ο Αλέξης Σπυρόπουλος: «Vielen Dank, λοιπόν, στη Μπάγερν. Ευχαριστίες, από δω ως το Μόναχο. Μια υπόκλιση, μια ταπεινή δική μας υπόκλιση, ενώπιον του μεγαλείου τους. Αυτοί θα πληρώσουν, εμείς θα λύσουμε τζάμπα την απορία μας».

Υ.Γ.1 Παρελθόν από το Μπιλμπάο αποτελεί ο Μπιέλσα. Μεγάλος δάσκαλος που πέρυσι παρέδωσε δωρεάν μαθήματα ποδοσφαίρου. Άσχετα αν φέτος η ομάδα συνάντησε πολλά προβλήματα και σώθηκε τις τελευταίες αγωνιστικές. Επόμενος σταθμός; Ακούγεται πως τον έχει προσεγγίσει η Ρόμα. Ίδωμεν.

Υ.Γ.2 Μην περιμένετε να σχολιάσω τις φήμες για εμπλοκή πολυεθνικής εταιρίας στα δρώμενα του Άρη. Έχουμε πει ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όποιος θέλει να μπει σε μια ομάδα, συμμετέχει στην Α.Μ.Κ. και τέλος. Τόσο απλό.

Υ.Γ.3 Δεν αντέχω άλλο. Βάλλομαι πανταχόθεν. Το καλοκαίρι δεν είναι απλή υπόθεση. Απαιτεί ψυχραιμία. Βγαίνω έξω και τρελαίνομαι με αυτά που βλέπω. Μου γυρνάει το σαγόνι. Μου φεύγει το καφάσι. Θεέ και Κύριε, τι πλάσματα υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο;

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Ένας εναντίον όλων

Κάποιοι θεωρούν τον Μουρίνιο υπερτιμημένο. Ορισμένοι τον λατρεύουν. Άλλοι τον μισούν. Ελάχιστοι, πάντως, αδιαφορούν. Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Είναι ο Μουρίνιο κανονικός προπονητής; Ναι, είναι. 'Εστω κι αν δεν έχει παρουσιάσει κάποια φοβερή τακτική καινοτομία ή έχει ξοδέψει υπέρογκα ποσά για μεταγραφές. Η συμπεριφορά του, όμως, επισκιάζει την προπονητική του ικανότητα. Στρέφει τα φώτα πάνω του, πάντοτε εσκεμμένα, αλλά όχι για αγωνιστικούς λόγους ή, έστω, όχι για ορθούς αγωνιστικούς λόγους. Και πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει γνωστός για τα καραγκιοζιλίκια και τις ίντριγκές του, κι όχι για το προπονητικό του έργο, ακόμα και τα αποτελέσματά του. Και επειδή δείχνει εμμονή σε αυτή τη συμπεριφορά, γίνεται φανερό το μέγεθος της αλαζονείας του. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Το χείριστο ότι έχουν καταλάβει όλοι οι άλλοι.


Το ότι θα έφευγε από τη Ρεάλ το γνωρίζαμε ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι. Γιατί, όμως, ήρθε στη Μαδρίτη; Για να πάρει το τσου λου με τρίτη διαφορετική ομάδα; Επιτρέψτε μου να διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι πήγε στη Ρεάλ για να βάλει ένα τέλος στη κυριαρχία της Μπαρτσελόνα. Και η υπερηχητική σφαλιάρα που δέχτηκε από τους Καταλανούς, με το κοντέρ να σταματάει στα πέντε γκολ, σε μία από τις πρώτες συναντήσεις των δυο ομάδων με τον Μουρίνιο στον πάγκο της Ρεάλ, πείσμωσε τον Πορτογάλο έτι περισσότερο. Δεν μπορούσε να αφήσει αναπάντητη τέτοια ντροπή. Με συγχωρείτε, αλλά αυτό κατάλαβα. Όπως πρόπερσι το καλοκαίρι που προετοίμασε την ομάδα του για το Σούπερ Καπ. Μα, ποιος ισορροπημένος προπονητής φορτσάρει την ομάδα του στις αρχές Αυγούστου; Μάλλον εκείνος που έχει εμμονή με έναν συγκεκριμένο αντίπαλο. Ακόμα και οι πρόσφατες δηλώσεις του, περί παύσης της κυριαρχίας της Μπαρτσελόνα επί των ημερών του, φανερώνουν ανεξήγητη και αδικαιολόγητη έπαρση. Διότι μέσα σε τρία χρόνια πήρε ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ. Έτσι σταματάνε οι κυριαρχίες; Απορία ολκής. Εκτός αν θεωρεί ότι το πρωτάθλημα που κατέκτησε ισοδυναμεί με δυο ή τρεις τίτλους. Αν και η αλήθεια είναι ότι τη σεζόν 2011-2012, δηλαδή τη χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα, η Ρεάλ Μαδρίτης απέδωσε θαυμάσιο ποδόσφαιρο. Η ομάδα, όντας σφυρηλατημένη στο επιθετικό transition game, παρουσίασε ένα ελκυστικό σύνολο που έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, χωρίς να (δια)τηρεί υψηλά ποσοστά κατοχής. Δεν συμβαίνει και συχνά.

Τα πράγματα, όμως, δεν είχαν ανάλογη συνέχεια. Όποιος πήγαινε εναντίον του, έμπαινε στο περιθώριο. Στην αρχή υπήρχε πρόβλημα με τον Βαλντάνο, το οποίο, με την στήριξη του Πέρεθ, λύθηκε υπέρ του Μουρίνο. Μετά ήρθε η κόντρα με τους παίχτες, με τις φήμες να υποδηλώνουν ότι τα αποδυτήρια μυρίζουν μπαρούτι, όντας χωρισμένα σε Ισπανούς και Πορτογάλους, και ότι μια ντουζίνα παίχτες εισηγήθηκαν στον Πέρεθ την απομάκρυνση του προπονητή τους! Ο Πορτογάλος, λόγω άγνοιας κινδύνου, έκανε επίδειξη δύναμης και αλαζονείας, αποφασίζοντας το παραγκωνισμό του Κασίγιας, αλλά ύστερα προέκυψαν μεγαλύτερα προβλήματα. Ο Πέπε, ένας σύμμαχος του Μουρίνιο, έσπευσε να υπερασπιστεί τον αρχηγό, ο Μαρτσέλο γκρίνιαζε για το χρόνο συμμετοχής του, ο Ρονάλντο δεν διέψευδε τα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για θέληση του ίδιου να φύγει από τη Ρεάλ, το σύνολο των παιχτών ήταν δυσαρεστημένο για την αμυντική τακτική που εφάρμοζαν απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ενώ θρυλική έχει μείνει η ατάκα του Ράμος για το κοντό παντελονάκι που ποτέ δεν φόρεσε ο Μουρίνιο! Κι όλα αυτά με τα ισπανικά Μ.Μ.Ε. να αποδέχονται την κήρυξη πολέμου εκ μέρους του Μουρίνιο, η περηφάνια του οποίου περίμενε να είναι υπεράνω κριτικής, άσχετα αν ο ίδιος παρέμενε προκλητικά προκλητικός. Από όλη αυτή την ιστορία δεν γινόταν να λείπουν οι οπαδοί, οι οποίοι είχαν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα, άλλοι υπέρ κι άλλοι κατά του Πορτογάλου. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι στο τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο της Ρεάλ οι γιούχες επισκίαζαν τις επιδοκιμασίες και τούμπαλιν! Είναι προφανές, νομίζω, πως όταν χάνεις το touch με τους οπαδούς, όλα βαίνουν εις βάρος σου. Αυτό κατάλαβε κι ο Πέρεθ, ο οποίος, ενώ στην αρχή τον στήριζε δημόσια, στη συνέχεια άρχισε να τηρεί σιγή ιχθύος και ασυρμάτου. Το ήξερε κι ο ίδιος ότι η φετινή σεζόν του Μουρίνιο θα ήταν η τελευταία του στον πάγκο της Ρεάλ.

Ένας εναντίον όλων, λοιπόν. Αντιμετώπισε τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του. Δεν απέτυχε επειδή δεν πήρε το τσου λου με τρίτη ομάδα ή επειδή δεν κατέκτησε κι άλλους τίτλους στην Ισπανία. Ούτε επειδή, όπως δήλωσε ο ίδιος, η φετινή σεζόν ήταν η χειρότερη της καριέρας του. Απέτυχε διότι δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι η Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί τεράστιο μέγεθος. Μεγαλύτερο από αυτόν. Με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που τα τερτίπια του Μουρίνιο δεν μπορούσαν και -προφανώς!- δεν ήθελαν να ακολουθήσουν. Ξέχασε ότι κάθε σεζόν αναιρεί τι έχεις πετύχει στο τέλος της προηγούμενης. Ξέχασε ότι κάθε σεζόν συνιστά μια νέα αφετηρία. Κι ο Μουρίνιο μπορεί να νόμιζε ότι το παρελθόν του τού επιφυλάσσει ένα ξένοιαστο μέλλον και μια απεριόριστη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα αλαζονικά του ένστικτα δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα. Ο Πορτογάλος μπορεί να έχει τον τρόπο του, αλλά και η Ρεάλ έχει τον δικό της. Μένει να δούμε αν στον επόμενο σταθμό της καριέρας του θα εφαρμόσει ό,τι έμαθε στον πάγκο των Μαδριλένων. Η Τσέλσι, πάντως, φαντάζει μια εύκολη επιλογή. Χωρίς ρίσκα. Σαν καταφύγιο. Αλλά στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, οι εύκολες επιλογές συχνά επιφέρουν δύσκολες προσαρμογές.

Υ.Γ.1 Σούλη, συγγνώμη που σε διώξαμε. Σε ευχαριστώ για το πάθος, την όρεξη και την πίστη που φανέρωσες στον Άρη. Και ελπίζω την επόμενη σεζόν που θα σε χρειαστούμε για να μας ξανασώσεις, να δείξεις καλή καρδιά και να επανέλθεις.

Υ.Γ.2 Δεν μπορώ να καταλάβω τον πανικό που κυρίευσε ορισμένους από το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. Λες και κλείνει ένας άριστος οργανισμός που λειτουργούσε πάντα με διαφάνεια και ορθολογισμό. Το θέμα, όμως, δεν είναι ότι κλείνει η Ε.Ρ.Τ., αλλά γιατί κλείνει και ποια είναι η εναλλακτική πρόταση. Διότι το να κλείνουμε ή να συγχωνεύουμε οργανισμούς μόνο και μόνο για να τους πλασάρουμε στο κοινό με νέο περιτύλιγμα (π.χ. νέα ονομασία), δεν έχει ιδιαίτερο νόημα και μάλλον δεν ικανοποιεί το συμφέρον κανενός.

Υ.Γ.3 Είναι πιάνο; Ναι, είναι πιάνο! Κι όχι μόνο! Καταπληκτικό κομμάτι, δεν νομίζετε;

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Άνθρωποι και ανθρωπάκια

Ο Desmond Morris, εξαίρετος ζωολόγος και ειδικός σε θέματα κοινωνικών συμπεριφορών που βασίζονται στη θεωρία της εξέλιξης, γράφει, πάντοτε γλαφυρά, ότι: «Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν σήμερα 193 είδη μικρών και μεγάλων πιθήκων. Τα 192 από αυτά τα είδη έχουν σώμα που καλύπτεται με τρίχωμα. Εξαίρεση αποτελεί ένας γυμνός πίθηκος που αυτοαποκαλείται άνθρωπος (Ηomo Sapiens). Αυτό το ασυνήθιστο και πάρα πολύ πετυχημένο είδος αφιερώνει μεγάλο διάστημα χρόνου μελετώντας τα ανώτερά του κίνητρα και άλλο τόσο μεγάλο διάστημα αγνοώντας συστηματικά τα στοιχειώδη κίνητρά του». Αυτό το ιδιαίτερο είδος, λοιπόν, εκπληκτικά ευπροσάρμοστο και συχνά κακόβουλο, διαθέτει ορισμένα (αντ)ανακλαστικά -ή χαρακτηριστικά. Όμως, προτού περάσουμε στα γενικά, ας εξετάσουμε κάποιες ειδικές περιπτώσεις. 


Για παράδειγμα, ο τσιγκούνης, μόλις ξυπνήσει το πρωί για να πάει στην εργασία του, βγάζει τις μπαταρίες από το ξυπνητήρι, για μην δουλεύει τσάμπα όσο θα λείπει, και τις επανατοποθετεί μόλις επιστρέψει σπίτι. Ο βρωμιάρης θα είναι πάντοτε βρωμιάρης, ενίοτε προσπαθώντας να το αποκρύψει, χωρίς να λογαριάζει αν είναι με γκόμενα, με συνάδελφο, με φίλο ή με συγγενή. Ο γκρινιάρης αρέσκεται να εξασκεί την τέχνη του από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς κόπωση και δισταγμό, από τον πολιτικό στίβο και το αθλητικό γίγνεσθαι μέχρι τον καιρό και τη γεύση του φαγητού. Ο συνομωσιολόγος, όντας λάτρης του παρασκηνίου, έχει την τάση να ανακαλύπτει παντού πλεκτάνες, ακόμα κι αν πρόκειται για σύμπτωση, τύχη ή ικανότητα. Όλες αυτές οι περιπτώσεις έχουν κάτι κοινό: πρόκειται για ασθένειες, συχνά μεταδοτικές και απόλυτα ανίατες. Δεν υπάρχει φάρμακο για αυτές. Ούτε λογική, ούτε ψυχραιμία, ούτε υπομονή. Όμως, αποτελούν ειδικές περιπτώσεις. Δηλαδή δεν ισχύει για όλους ή, έστω, τους περισσότερους. Επομένως, τι ισχύει; Ποιος είναι, πάντοτε με ευχάριστες εξαιρέσεις, ο γενικός κανόνας; Ας φέρω μερικά παραδείγματα, υπό μορφή ανασκόπησης, που έχουμε εξετάσει παρέα.
  • Είμαστε επιφανειακοί. Μένουμε στον αφρό. Αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι ο βυθός των πραγμάτων είναι πανέμορφος. Δεν μας ενδιαφέρει πόση καλή μπάλα παίζει κάποιος, πόσο καλά τραγουδάει, πόσο καλά πρωταγωνιστεί στην τηλεόραση ή πόσο καλά γράφει στην εφημερίδα, αλλά το πόσο καλά υπηρετεί το προφίλ που έχει φτιάξει ή έχουμε φτιάξει εμείς γι’ αυτόν. 
  • Μάθαμε να μιλάμε, αλλά να μην ακούμε. Αλλά γιατί η φύση μάς έχει προμηθεύσει με δυο αυτιά και ένα στόμα; Ίσως διότι πρέπει να ακούμε διπλά από όσο μιλάμε.
  • Θεωρήσαμε, με αυθαίρετο και προκλητικό τρόπο, ότι το αυτονόητο είναι ενοχλητικό. Και για αυτό το καταργήσαμε. Μαζί του καταργήσαμε έναν ολόκληρο μηχανισμό σκέψης που έδενε με νοητικά σχοινιά, και ιδιαίτερα σιωπηλά, την επεξήγηση ή ερμηνεία μιας κατάστασης. Οι σύγχρονοι άνθρωποι, βλέπετε, δύσκολα ασχολούνται με το να σκέφτονται, αλλά εύκολα πιστεύουν. Όμως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι το να αποθεώνεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να οραματίζεσαι το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να είσαι ανήμπορος να πράξεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια.
  • Μάθαμε να λέμε ψέμματα και, το κυριότερο, να τα λατρεύουμε, Αντίθετα, την αλήθεια την θάβουμε ή, ακόμα χειρότερα, την δηλώνουμε επιλεκτικά -μα, πόσο ανήθικο! Ψάχνουμε συνεχώς συμμάχους στην υπερβολή και συνήθως τους βρίσκουμε. Χάσαμε την πειθαρχημένη σκέψη και, παντελώς ασυνείδητα, ακροβατούμε στα σκοτάδια. Και αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς, υποκύπτοντας σε αυτούς.
  • Θέλουμε να αγαπηθούμε, και να αγαπήσουμε, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το αποτρέψουμε. Τροφοδοτούμε τη μηχανή με το καύσιμο της αγάπης, αλλά, καθώς είμαστε λάτρεις της υπερβολής, το παραξηλώνουμε και την μπουκώνουμε. Κι όταν έρθει η ώρα να αντικρίσουμε το είδωλό μας και να συμφιλιωθούμε με αυτό, προτιμούμε να σπάσουμε τον καθρέφτη σε χίλια κομμάτια.
  • Βαφτίζουμε την υπομονή και την ψυχραιμία ως αδυναμίες ή ελαττώματα. Κι όμως πρόκειται για άκρως υποτιμημένες αρετές! Οι περισσότεροι δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που διατηρούν τον αυτοέλεγχό τους. Τους φαίνεται τόσο περίεργο που σπεύδουν να το μεταφράσουν ως αδιαφορία, απάθεια, οκνηρία και αεργία.
  • Ξεχάσαμε πως είναι να ονειρευόμαστε. Ξεχάσαμε τι σημαίνει ρεαλισμός. Οι ονειροπόλοι, βλέπετε, χρειάζονται τους ρεαλιστές για να μην λιώσουν τα φτερά τους από τον ήλιο. Και οι ρεαλιστές, χωρίς τους ονειροπόλους, ίσως να μην πετούσαν ποτέ. Όνειρα και ρεαλισμός, λοιπόν, ώστε να αποδεσμευτούμε από την ψυχολογική φθορά που μας καταδυναστεύει.
  • Έχουμε δημιουργήσει ένα μοναδικό σήμα κατατεθέν που χαρακτηρίζει το είναι μας, στελεχώνει την ιδιοσυγκρασία μας και υπηρετεί τα συμφέροντά μας. Διαφημίζουμε, με την κυριολεξία της λέξης, την αφοσίωσή μας σε μια κατάσταση ανωριμότητας, ανειλικρίνειας και απόλυτης ευπιστίας ή άρνησης. Πώς θα ξεφύγουμε από αυτόν τον κυκεώνα;
Και το τελευταίο παράδειγμα που θα αναφέρω -μόλις πρόσφατα ανακάλυψα τη λογική που κρύβεται από πίσω του- αποτυπώνει, με πάσα μεγαλοπρέπεια, το ύψος του βάθους που έχουμε περιέλθει. Αυτό που ζητάμε είναι το βραχυπρόθεσμο. Το παροδικό. Το πρόσκαιρο. Καταπιανόμαστε με γεγονότα και πρόσωπα μιας χρήσεως, μόνο και μόνο για να μας δώσουν μια εφήμερη νότα. Μια φαινομενικά γλυκιά γεύση που διαρκεί παρά ελάχιστα. Αυτά τα γεγονότα, λοιπόν, τα μονοπωλούμε, τα εξωραΐζουμε και τα αναλύουμε, συνήθως άστοχα, υπέρ το δέον. Κατόπιν, αυτό που ονομάζαμε θεϊκό, ασυνήθιστα όμορφο και ανεξήγητα λαμπερό, αυτό που θεωρούσαμε ακατανόητο, προσπαθούμε, αντί να συνεχίσουμε να το θαυμάζουμε, να το εξορθολογίσουμε, συχνά ανεπιτυχώς, και να το εξισώσουμε ως κάτι φυσιολογικό ή παρωχημένο, χρησιμοποιώντας αντιφατικές λογικές και αντισυμβατικές πρακτικές. Μόλις θεωρήσουμε πως το καταφέραμε, μόλις λάβουμε αυτό το αντικείμενο ως δεδομένο ή μόλις το βαρεθούμε, το αρχειοθετούμε στη σφαίρα του άμεσου παρελθόντος και επιστρατεύουμε αιφνίδια μια ισχυρή αποκαθήλωση. Μια έντονη απαξίωση. Κατόπιν, ψάχνουμε να του δώσουμε ένα τερματικό και χρίζουμε άμεσα διάδοχο. Κι όταν δεν υπάρχει άξιος διάδοχος, τότε τον κατασκευάζουμε, τον πλασάρουμε στο κοινό ως κάτι μοναδικό ή σπάνιο και τον διαφημίζουμε επίμονα και άγρια. Τέλος, επειδή σας κούρασα με τις φιλοσοφικές μου φλυαρίες, αντί επιλόγου, και με αφορμή τα άνωθεν παραδείγματα, αναφέρω ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια. Εσείς σε ποια κατηγορία (θέλετε να) ανήκετε;

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες

Ένας από του πιο γνωστούς μυθοποιούς είναι ο Αίσωπος. Παραμυθάς ολκής. Οι ιστορίες του χαρακτηρίζονται σύντομες, απλές, κατανοητές. Και διδακτικές σε υπερθετικό βαθμό. Σαν παραβολές. Και πάντοτε διασκεδαστικές. Με πρωταγωνιστές όμορφα ζωάκια που μιλούν και συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι. Εξάλλου, έτσι πρέπει να είναι τα παραμύθια. Να διατηρούν μια παιδική αθωότητα, ενόσω κινούνται στην ελκυστική σφαίρα της φαντασίας, και να καταλήγουν σε ηθικά διδάγματα. Όμως, δεν είναι όλα τα παραμύθια ψυχαγωγικά. Ούτε απευθύνονται απόλυτα σε παιδιά. Επίσης, δεν προκύπτουν πάντα ηθικά διδάγματα και, τέλος, ορισμένοι τα χρησιμοποιούν για παραπλανητικούς σκοπούς. Προς τι αυτή η σύντομη εισαγωγή; Για να σας αποδείξω ότι υπάρχουν και μεγαλύτεροι παραμυθάδες από τον Αίσωπο.


Ο Καρλ Μαρξ, λοιπόν, ισχυριζόταν ότι η θρησκεία αποτελεί το όπιο του λαού. Κι εγώ ισχυρίζομαι ότι οι μεταγραφές αποτελούν το όπιο του οπαδού. Δεν παίζει ρόλο που η ομάδα που υποστηρίζει δεν διαθέτει λεφτά. Να κόψει το λαιμό της και να βρει. Δεν παίζει ρόλο που τα κίνητρα των μεταγραφών θα είναι αξιοπερίεργα. Σιγά τα ωά. Αφού δεν θα ασχοληθεί και κανείς με αυτά. Δεν παίζει ρόλο αν θα εξαϋλώσουν τις αγωνιστικές αναπηρίες της ομάδας ή αν υπηρετούν το μακρόπνοο σχεδιασμό. Το κοινό θέλει μεταγραφές. Τελεία και παύλα. Αν δεν γίνουν, κράζουν. Αν γίνουν και δεν ικανοποιήσουν, πάλι κράζουν. Εξάλλου, αυτός είναι ο ρόλος του οπαδού: να γκρινιάζει και να απαιτεί. Σαν τις γυναίκες. Μονά-ζυγά δικά τους. Κι αυτό που φοβούνται οι Πρόεδροι των ελληνικών Π.Α.Ε. είναι η οργή των οπαδών. Ελάχιστοι γλίτωσαν από δαύτους. Με το πιο πρόσφατο παράδειγμα να είναι ο Τζίγγερ. Για αυτό ορισμένοι τους έχουν στα όπα όπα. Πασάδες. Όπως ο Κόκκαλης παλαιότερα. Κι ας υποτιμούν αρκετοί εξ αυτών τη δύναμη που έχουν. Όπως, π.χ., ο Σαββίδης. Ο οποίος δεν έχει ιδέα που ήρθε και μάλλον δεν θα έχει ιδέα πως να φύγει αν στραβώσουν τα πράγματα. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για τις μεταγραφές. Καλοκαίρι χωρίς μεταγραφές, δεν υπάρχει. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Συμπληρωματικά αγαθά, όπως μαθαίναμε στα οικονομικά. Το να έχουμε μπει στο καλοκαίρι και να μην υπάρχει έξαρση στη μεταγραφολογία είναι σαν να τρως αχνιστά μύδια που δεν έχουν αχνιστεί. Διαστροφή; Μπορεί. Χόμπι; Ίσως. Αλλά έτσι είναι η κατάσταση. Φήμες επί φημών και παπαριά επί παπαριάς.

Όπως την εποχή που συμμετείχα στο πιο cult Forum της ελληνικής επικράτειας, εκείνο του Metropolis Radio. Με το κάθε ένα από τα μέλη να γράφει την προσωπική του άποψη για τον επόμενο σταθμό του τάδε παίχτη ή να μοιράζεται inside info, ή ''inside info'', με τους υπολοίπους. Και την επόμενη μέρα να βλέπεις στις εφημερίδες -κυρίως στη MetroSport, αλλά όχι μόνο- να αναγράφονται τα ίδια ακριβώς ονόματα. Εκτός αν ο δημοσιογράφος είχε φάει πολύ πεπόνι το προηγούμενο βράδυ, με αποτέλεσμα να βλέπει όνειρα και εφιάλτες. Σαν τον Κάνθαρο που είχε ονειρευτεί στον ύπνο του ότι έπαιζε μπάλα στην Παναχαϊκή και κατόπιν πήρε μεταγραφή στην Ρόμα. Το όνειρο του Κάνθαρου, όμως, ήταν ακριβώς αυτό: όνειρο. Αυτά που ονειρεύονται οι δημοσιογράφοι, πάντοτε στον ξύπνιο τους, τα πλασάρουν σαν υπαρκτή πραγματικότητα. Με δόση αλήθειας. Και επέρχεται τρέλα. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Δεν γλιτώνεις το ζουρλομανδύα. Να ακούς ονόματα που ανήκουν σε μεγάλες ομάδες και δεσμεύονται με συμβόλαιο ή είναι ελεύθεροι και έχουν υψηλότατο κασέ. Αλλά αυτά, φαίνεται, είναι ζητήματα ήσσονος σημασίας. Για αυτό και κάθε τέτοιο δημοσίευμα πάντοτε αναφέρει με μικρά γράμματα, όπως στα συμβόλαια, ότι ''η συγκεκριμένη περίπτωση είναι πολύ δύσκολη''. Να υπάρχει και η πισινή, δηλαδή. Αλλά κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του δεν κολλάει σε τέτοιες λεπτομέρειες. Υπάρχει, όμως, και η ανάποδη πλευρά. Να βαφτίζεται το κάθε σαπάκι παιχταράς. Κι ο δημοσιογράφος να αναλύει το βιογραφικό του παίχτη και να αποθεώνει τα πιο απίστευτα πράγματα. Για παράδειγμα, το παρατσούκλι που συνοδεύει τον ποδοσφαιριστή. Με το ελληνικό πρωτάθλημα να μετατρέπεται σε ζούγκλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Με πρωταγωνιστές τα ζωάκια που χρησιμοποιούσε ο Αίσωπος. Καρχαρίες και κόμπρες. Γύπες και λύκοι. Κουνούπια και σκυλιά. Από όλα έχει ο μπαξές. Τύφλα να έχουν οι παλιατζήδες στο Μοναστηράκι. Ή να ανιχνεύει αποθεωτικά βιντεάκια από το youtube που αναδεικνύουν την ποιότητα, ή ''ποιότητα'', του παίχτη. Αν θέλετε μπορώ να σας φτιάξω ένα βιντεάκι από την ένδοξη καριέρα του Κάνθαρου. Να το βλέπετε και να τρίβετε τα μάτια σας. Ποιος Ζιντάν και ποιος Χατζηπαναγής; Μια χαψιά τους κάνω.

Αλλά, όταν ακούς μεταγραφικά σενάρια από τον Απρίλιο και τον Μάιο, καταλαβαίνεις τι πρόκειται να επακολουθήσει τους επόμενους μήνες. Μιλάμε για συνειδητά ψέμματα. Χωρίς ντροπές. Και, αρκετές φορές, δίχως αναισθητικό. Εκμεταλλευόμενοι τον εθισμό των οπαδών, πλασάρουν διαρκώς ονόματα, αφήνουν να αιωρούνται ανυπόστατες υπόνοιες και συντηρούν στην επικαιρότητα ανέφικτους μεταγραφικούς στόχους. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν υπάρχει και κάποια μεγάλη αθλητική διοργάνωση για να αποπροσανατολιστούμε ευχάριστα. Να ξεχαρμανιάσουμε. Τα Mundial και τα Euro είναι τις ζυγές χρονιές. Τις μονές, όπως είναι η φετινή, δεν υπάρχει τίποτα. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, για τους μεγαλύτερους παραμυθάδες και τα μεγαλύτερα παραμύθια. Ποιος Αίσωπος και τρίχες κατσαρές;

Υ.Γ.1 Μου φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πως απόψε αγωνίζεται η Εθνική. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους φιλάθλους. Επίσης, μου φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει τη σημαντικότητα του αγώνα. Το ματς δεν θα το παρακολουθήσω, καθώς παίζω μουντιαλίτο, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι οι συναντήσεις των Εθνικών συγκροτημάτων που πραγματοποιούνται στο τέλος της σεζόν, πάντα κρύβουν κινδύνους για τα υποτιθέμενα φαβορί.

Υ.Γ.2 Ορίστε το ποτενσιόμετρο στα ύψη και σπάστε τα όλα!

...A little beauty, I love you madly, Come on home with me, I know you're hot, I know what you've got, You know I want to shake your tree, Come on honey, touch me right there, Come on honey, don't you get scared, Come on honey, let me get you in the sack, You know The Chase Is Better Than The Catch, All right! Let me hear ya! I can't hear ya!

Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Η σημασία της αγωνιστικής συνέπειας

Έχουμε αναλύσει, με ένα κολοσσιαίο άρθρο, ότι άλλο μπάλα κι άλλο ποδόσφαιρο. Η μπάλα υποδηλώνει την τεχνική, το ποδόσφαιρο την τακτική. Η άμυνα είναι δουλειά και η επίθεση ταλέντο. Η τακτική φτάνει μέχρι τη μεγάλη περιοχή. Κατόπιν μιλάει η ικανότητα του παίχτη. Ας θυμηθούμε τον Μέσι. Η Μπαρτσελόνα δουλεύει ρολόι μέχρι την περιοχή του αντιπάλου. Εκεί αναλαμβάνει το ταλέντο του Αργεντίνου και κάνει πράγματα που κανένας προπονητής δεν μπορεί να διδάξει. Και ευτυχώς που δεν διδάσκονται, διότι το άθλημα θα είχε γίνει μπάσκετ: μόλις θα εμφανιζόταν ένας παίχτης με επιθετικό ταλέντο, δηλαδή σκοράρισμα, πρωτοβουλίες, δημιουργικότητα και εμπνεύσεις, θα τού τα αφαιρούσαν μονομιάς. Μολαταύτα, η αλήθεια είναι ότι φέτος ο Μέσι μεγάλωσε πολύ ως μέγεθος και η ομάδα κινείτο στους ρυθμούς του. Βέβαια, μια τέτοια κατάσταση όσο κολακευτική κι αν είναι για τον Μέσι, συνήθως δεν είναι καλό σημάδι για μια ομάδα. Προσοχή, όμως: αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε ανώτερο μέγεθος από την Μπαρτσελόνα. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο υποτιμά το σύστημα των Καταναλών και δεν νομίζω ότι μας έχει δοθεί δικαίωμα να προβούμε σε τέτοιες επιλογές. Ο Μέσι, λοιπόν, για τρίτη χρονιά πήρε στις πλάτες του το σκοράρισμα, καθώς και ένα μεγάλο μέρος του δημιουργικού τομέα, με αποτέλεσμα, όταν κλείσουν οι χώροι και ο Μέσι περιοριστεί, η Μπάρτσα να γίνεται λιγότερο επικίνδυνη. Όμως, η πραγματικότητα είναι ελαφρώς διαφορετική. Νομίζω ότι κακώς δίνουμε τόση βαρύτητα στην παρουσία, έστω απουσία, του Μέσι: ας μην ξεχνάμε ότι στο χόρτο βρίσκονται και δέκα συμπαίχτες του. Εξάλλου, τον Μέσι έκλειναν, με διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα, πέρυσι και πρόπερσι. Αλλά η ομάδα πάντα έβρισκε την λύση, συχνά εκμεταλλευόμενη την αδύνατη πλευρά, διότι γνώριζε ότι θα υπάρχει κάποιος συμπαίχτης ξεμαρκάριστος. Και, σε αντίθεση με φέτος, πάντα τον αξιοποιούσε.


Επομένως, οφείλουμε να εξετάσουμε τα πράγματα υπό διαφορετικό πρίσμα. Για παράδειγμα, η μετατόπιση του Ινιέστα από τα χαφ στο αριστερό άκρο της επίθεσης έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο. Όσο ο Ινιέστα έπαιζε στα χαφ, το κέντρο ήταν πιο συμπαγές και η ανασταλτική λειτουργία καλύτερη. Μην ξεχνάμε ότι τα καλύτερα ματς η Μπάρτσα τα έκανε με τους Τσάβι και Ινιέστα στα χαφ, με τον Μπούσκετς να βρίσκεται λίγα μέτρα πίσω τους και τον Μέσι να λειτουργεί σαν ψευτοεννιάρι. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η έλλειψη ακραίων επιθετικών που θα σκοράρουν εύκολα, αλλά και που θα πατάνε περιοχή με την μπάλα στα πόδια. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι τα ακραία χαφ της Μπάρτσα δεν δίνουν ιδιαίτερο πλάτος στην επίθεση, συχνά η περιοχή έμενε άδεια. Ίσως διότι ο Βίγια και, κυρίως, ο Αλέξις Σάντσες μάλλον δεν ταίριαξαν πλήρως με το πνεύμα της Μπάρτσα και δεν αφομοίωσαν σε ικανοποιητικό βαθμό τον κοινό κώδικα που διέπει την ομάδα. Σημαντικός λόγος, επίσης, είναι η κούραση των παιχτών. Κι όχι, δεν εννοώ μόνο την σωματική, αλλά και τη νοητική. Κακό πράγμα ο κορεσμός. Μολαταύτα, το μεγαλύτερο  πρόβλημα της ομάδας είναι, πάντοτε κατά την άποψή μου, το γεγονός ότι επί Βιλαβόνα η Μπαρτσελόνα σταμάτησε να παίζει με συνέπεια κάθετο ποδόσφαιρο κι ως εκ τούτου έπαυσε να είναι καταιγιστική, ακόμα και απειλητική -θυμηθείτε το δεύτερο ματς με την Παρί, το πρώτο ματς με την Μίλαν, καθώς στο δεύτερο επικράτησε η μαγική αύρα, το εντός έδρας ματς με την Σεβίλλη και τα διπλά ματς με την Μπάγερν: ειδικά τον επαναληπτικό. Τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες λιγόστεψαν, παρά το γεγονός ότι οι χώροι που της άφηναν οι αντίπαλοι ήταν οι ίδιοι. Επομένως, δεν άλλαζε ο τρόπος παιχνιδιού των αντιπάλων όταν αντιμετώπιζαν την Μπάρτσα, αλλά μάλλον η ίδια η Μπάρτσα. Κι από τη στιγμή που δημιουργείς ή απειλείς λιγότερο, μάλλον κάτι πάει στραβά. Φέτος, λοιπόν, αναλώθηκε κατά κύριο λόγο σε ένα παράλληλο ποδόσφαιρο, ίσως και για εξοικονόμηση δυνάμεων. Διατηρούσε την κατοχή, αλλά αυτή δεν συνοδευόταν πάντοτε με την απόλυτη πρωτοβουλία. Λες και η κατοχή λειτουργούσε σαν ένα είδος άμυνας. Ας το βαφτίσουμε επιθετικό κατενάτσιο.

Αυτό μπορεί να προέκυψε ως απόρροια της εύστοχης ανάγνωσης περί μέτριας ανασταλτικής λειτουργίας και ασθενούς αμυντικής γραμμής ή απλά ως αδυναμία διάτρησης της αγωνιστικής πανοπλίας του αντιπάλου. Κι εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Ένα από τα μεγαλύτερα όπλα των Καταλανών ονομάζεται ανάκτηση κατοχής. Με το που χάνουν την μπάλα, πέφτουν σαν βαμπίρ πάνω στον αντίπαλο και την ξανακερδίζουν. Όμως, φέτος, σε αντίθεση με τις προηγούμενες σεζόν, το αμυντικό πλάνο δεν έλαβε μέρος με συνέπεια. Έστω ότι πέρσι υπήρχε η δικαιολογία του 3-4-3. Φέτος, όμως, που επανήλθε η διάταξη με τα δυο σέντερ μπακ (4-3-3, 4-6-0, ακόμα και 2-8-0), η άμυνα παρέμενε ασταθής. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που συνεισφέρουν στο πρόβλημα. Πρώτον, η ασθένεια του Βιλανόβα και η προσωρινή αντικατάστασή του από τον Ρόουρα. Δεύτερον, ο τρόπος παιχνιδιού της Μπάρτσα, με τα ακραία μπακ να αγωνίζονται πολύ ψηλά, και η εγγενής, όπως φαίνεται, αδυναμία της ομάδας στο ψηλό παιχνίδι και στα στημένα: μοιραία ο Μπούσκετς μετατρέπεται σε τρίτο σέντερ μπακ, αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι η άμυνα που παίζει η Μπάρτσα στο τερέν της είναι σαφώς κατώτερη εν σχέσει με την ασφυκτική πίεση που ασκεί στο τερέν του αντιπάλου, καθώς η ομάδα, προφανώς λόγω οδηγιών, δεν δέχεται βοήθειες και τρεξίματα από τα ακραία χαφ. Τρίτον, το ντεφορμάρισμα του Πικέ για δεύτερη συνεχή χρονιά. Τέταρτον, οι τραυματισμοί του ηρωικού Πουγιόλ. Πέμπτον, η απουσία του υποτιμημένου Αμπιντάλ. Έκτον, και τελευταίο, η ανυπαρξία επιλογών, πράγμα που σήμαινε, σαν ένα είδος αγωνιστικής αλχημείας, την συχνή τοποθέτηση του Αντριάνο στο κέντρο της άμυνας. Και είναι προφανές, πιστεύω, ότι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς την άμυνα, έστω την αμυντική γραμμή, επηρεάζει ουσιαστικά την επιθετική λειτουργία, καθώς η ψυχολογία σού επιβάλλει να ρισκάρεις λιγότερο.

Μένει, λοιπόν, να δούμε τα αντανακλαστικά της Μπαρτσελόνα -προφανώς αναφέρομαι αποκλειστικά στα των εμφανίσεων. Ήδη συζητείται, ελέω Κρόιφ, η αντικατάσταση του Βιλανόβα για λόγους υγείας, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που βιάζονται να προεξοφλήσουν ότι η μεταγραφή του Νεϊμάρ θα κάνει την Μπάρτσα πιο απρόβλεπτη και θα αποτελέσει σημαντικό στήριγμα στον Μέσι. Επιτρέψτε μου να μην συμμερίζομαι την αισιοδοξία τους, καθώς δεν είμαι βέβαιος ότι ο ποζεράς Βραζιλιάνος θα ταιριάξει απόλυτα με το σύστημα της Μπάρτσα.  Κι εδώ έγκειται η ουσία: η Μπαρτσελόνα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, χρειάζεται μεταγραφικές επιλογές που συνάδουν με το mentality της ομάδας. Τέλος, ακόμα και να μην μπορέσει να πιάσει τα περσινά ή προπέρσινα στάνταρ, δεν πρόκειται να χάσει ούτε χιλιοστό από τη λάμψη της. Κι ας ουρλιάζουν κάποιοι για απομυθοποιήσεις και αποκαθηλώσεις.

Υ.Γ.1 Ο Βαλντές είναι υποτιμημένος τερματοφύλακας. Και το γράφω αυτό έχοντας σώας τας φρένας. Όχι, δεν είναι κλώνος του Όλιβερ Καν ή του Μπουφόν, δηλαδή κορυφαίου επιπέδου, αλλά συχνά ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι η Μπάρτσα δεν είναι απλά μια ομάδα που αποτελείται από πολύ καλούς ή φοβερούς ποδοσφαιριστές, αλλά, κυρίως, παίχτες που καταλαβαίνουν τη φιλοσοφία του οργανισμού και καταφέρνουν να εναρμονιστούν στο σύστημα. Στο αγωνιστικό πλάνο. Κι ο Βαλντέζ ταίριαξε σε άκρως ικανοποιητικό βαθμό με αυτή τη λογική. Πάρτε, για παράδειγμα, τον Αλέξις Σάντσες, ο οποίος είναι μπαλαδόφατσα. Κι όμως, ποτέ δεν έκανε χωριό με τους υπολοίπους. Ακόμα κι ο Φάμπρεγας, ο οποίος προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας, εν τέλει δεν ταίριαξε ιδανικά με το σύστημα -ίσως διότι η επηρροή του Βενγκέρ αποδείχτηκε ισχυρότερη. Πάντοτε έμοιαζε, και πράγματι βρισκόταν, μια ταχύτητα πίσω. Ο Πέδρο, πάλι, νομίζω ότι αν τον βάλεις σε κάποια άλλη κοφυφαία ομάδα, π.χ. στην Μπάγερν Μονάχου, δεν θα βρίσκεται καν στον πάγκο. Κι όμως, στην Μπαρτσελόνα έχει ενεργό ρόλο! Ο Βαλντέζ, λοιπόν, δούλεψε, είχε υπομονή, βελτιώθηκε συνταρακτικά με την μπάλα στα πόδια και έκανε ακριβώς ότι του έλεγαν οι προπονητές τους. Εξάλλου, μιλάμε για έναν παίχτη που έχει καταγράψει 360 συμμετοχές με την πρώτη ομάδα. Τέλος, όποιος έχει πραγματικά παρακολουθήσει την Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τη συμβολή του Βαλντέζ στο επιθετικό κομμάτι και στην ανάπτυξη. Επομένως, αυτοί οι αφορισμοί που συνοδεύουν την αποχώρησή του είναι άστοχοι και μάλλον υποδεικνύουν εμπάθεια.

Υ.Γ.2 Ο Γιάννης Χατζηνικολάου, άρτι απολυθείς από την τεχνική ηγεσία του Ηρακλή, δήλωσε ότι είναι Αρειανός. Νταξ, το ξέραμε. Κι ο Ηλιάδης, ο νέος Πρόεδρος της Π.Α.Ε. Άρης, φαίνεται ότι διώχνει τον Σούλη Παπαδόπουλο, για να τον αντικαταστήσει με τον Χατζηνικολάου. Και ερωτώ: με ποιο κριτήριο να φύγει ο Σούλης και με ποιο κριτήριο να έρθει ο Χατζηνικολάου; Αν το βασικό κριτήριο για να έρθει ο Χατζηνικολάου είναι τα οπαδικά του αισθήματα, τότε, κύριε Ηλιάδη, προτιμήστε εμένα. Είμαι ομορφόπαιδο, μορφωμένος, αλάνι, καλοφαγάς, καραμπουζουκλής και γνήσιος Αρειανός. Υπογράφω με δύο χιλιάρικα το μήνα και έρχομαι πετώντας -όχι, δεν εννοώ με αεροπλάνο. Εν τέλει, αν δεν θέλετε εμένα, φέρτε πίσω το Χατζάρα. Εννοείται μαζί με το ιππικό. Κι αν το ιππικό είναι απασχολημένο, κάντε αυτό που επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων του Άρη: κρατήστε τον Σούλη.

Υ.Γ.3 Η Ευρώπη φλέγεται. Ο Φαλκάο υπέγραψε στην Μονακό. Η Τσέλσι ενδιαφέρεται για Καβάνι. Η Ρεάλ ψάχνει προπονητή. Κι ο Σουάρες έκανε άνω κάτω την Λίβερπουλ. Ωραία πράγματα. Και στην Ελλάδα; Υπομονή μέχρι την επόμενη ανάρτηση.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Η πεμπτουσία και το στοίχημα

Ποια είναι η πεμπτουσία των διακοπών; Πριν περίπου δυο χρόνια έγραφα: «Στις διακοπές ουδόλως ασχολήθηκα με τα του Άρη. Προηγούνταν άλλα πράγματα. Τι πράγματα; Θάλασσα, φαγητό, γυναικάρες, διασκέδαση, ψυχαγωγία, γέλιο, λιώσιμο. Νομίζω ότι καταστάσεις που περιλαμβάνουν ή αναδεικνύουν τη μιζέρια, την γκρίνια, την αντικοινωνικότητα και την έλλειψη ευελιξίας δεν έχουν θέση στις διακοπές και εν γένει στη ζωή μας. Πάντως, είναι εκπληκτικό το πως ο καθένας από εμάς συλλαμβάνει τον όρο ''διακοπές'' μέσα στο μυαλό του. Θεωρώ ότι στις διακοπές μέσω της σωματικής κούρασης αναδύεται η ψυχική ανάταση. Όταν λέω σωματική κούραση δεν εννοώ να σέρνεις το κορμί σου όπως ο Καραγκούνης κι ο Κατσουράνης. Δεν υπονοώ να φτάνεις στα όρια σου και να πέφτεις λιπόθυμος στα πλακόστρωτα σοκάκια της Μυκόνου από το ποτό και την εξάντληση. Ο Κάνθαρος βρίσκεται σε μια ηλικία που τον στίβουν και βγάζει χυμούς. Έχει ικανοποιητικά αποθέματα ενέργειας και το κυριότερο έχει την διαύγεια να χρησιμοποιεί τα εν λόγω αποθέματα προς όφελός του. Τουλάχιστον έτσι πιστεύει. Επομένως, η ψυχική ανάταση θα προέλθει μέσα από την διαφορετικότητα και την εναλλαγή καταστάσεων που βιώνει ο εκάστοτε ταξιδιώτης. Μολαταύτα, όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις, ο κάθε άνθρωπος κυβερνάται από τη δική του ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται από τη δική του φιλοσοφία. Διακρίνεται από τη δική του νοοτροπία. Άρα, η ψυχοθεραπευτική επίδραση των διακοπών χαρακτηρίζεται ως μία άκρως σχετική έννοια».


Νταξ, ωραία όλα αυτά. Μια ενδιαφέρουσα άποψη. Όμως, αρκεί για να περιγράψει το μεγαλείο των διακοπών; Πριν περίπου ένα χρόνο, λίγο πριν τις περσινές διακοπές, έγραφα: «Θα έχετε ακούσει, φαντάζομαι, τον θυμόσοφο λαό να λέει ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στα χαρτιά και στο ποτό. Συμφωνώ μέχρι κεραίας, αλλά οφείλω να συμπληρώσω ότι φαίνεται και στις διακοπές. Ο δυσκοίλιος στις διακοπές βγάζει μάτι. Ο δυσπροσάρμοστος φωνάζει από μακριά. Το ίδιο και ο παρτάκιας. Ο μίζερος. Ο τσιγκούνης. Ο βρομιάρης. Αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται. Είναι τελείως διαφορετικό, όντας στην πόλη, να βγαίνεις με κάποιον για καφέ ή να τον συναντάς έξω από τον κινηματογράφο και τελείως διαφορετικό να μένετε στο ίδιο δωμάτιο ενός νησιού για πέντε μέρες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Να ζείτε, να αναπνέετε και να λειτουργείτε από κοινού σε λίγα τετραγωνικά. Και να διακατέχεστε όλοι από την ευθυμία των διακοπών: η χαλάρωση είναι αναπόφευκτη, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας θέλει να κάνει αυτό που γουστάρει. Συνεπώς, στις διακοπές πάντα ανακαλύπτεις νέες πτυχές στον χαρακτήρα του κάθε συνταξιδιώτη».

Και, με αφορμή τις περσινές διακοπές, ανακάλυψα ότι η καλή παρέα αποτελεί μακράν το πιο βασικό στοιχείο. Καθοριστικός παράγοντας. Ζωτικής σημασίας. Ανέκαθεν το γνώριζα, αλλά πέρυσι μου αποτυπώθηκε με πυρωμένο σίδερο. Σαν να πήρε κάποιος ένα κατσαβίδι και να το βίδωσε στο μυαλό μου. Και μάλλον για αυτόν το λόγο οι περσινές διακοπές επισκίασαν όλες τις προηγούμενες! Πέρασα τέλεια! Ανεπανάληπτα! Υπέροχα! Όπως είχα γράψει για το πρώτο σκέλος των περσινών διακοπών, σε Σύρο, Μύτικα και Σπάρτη: «Τέτοια χημεία έχω να δω από τον περιοδικό πίνακα του Μεντελέγιεφ». Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι, πριν την αναχώρηση, δεν ήμουν βέβαιος για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μα, πόσο λάθος έκανα! Μάλλον πρόκειται για μία από αυτές τις χαριτωμένες νοητικές αστοχίες που, αφού έχουν τελειώσει όλα, τις σκέφτεσαι και γελάς! Δεν ξέρω αν με βρίσκετε υπερβολικό στις εκδηλώσεις μου. Μπορεί και να είμαι. Αλλά -το ομολογώ χωρίς ντροπή- ποσώς με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι, μπάτζετ και συγκυριών επιτρέποντος, να περάσω/περάσουμε εξίσου καλά και φέτος. Για να ξεχαρμανιάσουμε από τα πάθη που μας ταλαιπωρούν και τις έγνοιες που μας βασανίσουν. Από τα προβλήματα που μας καταδυναστεύουν. Αυτό είναι το στοίχημα του φετινού καλοκαιριού. Το καταλαβαίνω απόλυτα ότι φέτος, για διάφορους λόγους, η σύνθεση/σύσταση της παρέας θα είναι ελαφρώς διαφορετική. Δεν πειράζει. Εύχομαι, εκ βάθους καρδίας, σε όσους θα λείπουν από το περσινό team να περάσουν καταπληκτικά. Όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν, με όποιον κι αν είναι! Το ίδιο εύχομαι για όλους! Πάρτε την καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας, ράψτε την στα μέτρα σας και κάντε την πραγματικότητα! Καλό καλοκαίρι!

Υ.Γ.1 Στις εποχές που διανύουμε δεν χρειάζονται πείσματα. Ας πάψουμε να κατακρίνουμε τα πάντα και τους πάντες. Ας σταματήσουμε την αδικαιολόγητη γκρίνια. Με πιάνει αηδία. Οργίζομαι. Εξοργίζομαι. Και -επιτέλους!- πρέπει να μπει ένα τέλος στην αχαριστία. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτή η συμπεριφορά προς τον άνθρωπο που μας έσωσε τρεις και τέσσερις φορές. Που έσωσε την ίδια τη χώρα. Είναι παράλογο. Άτιμο. Ανήθικο. Να τα βάζουμε με εκείνον που βαράει υπερωρίες. Ακόμα και τις αργίες. Σε τριπλό και τετραπλό ταμπλό παίζει. Πώς να τα βγάλει πέρα ο καψερός; Έχει να αντιμετωπίσει την Τρόικα, τα νιάτα του Αλέξη και την έκρηξη της Χρυσής Αυγής. Την πολιτική αστάθεια, τα πάσης φύσεως προβλήματα του κόμματος και την καλπάζουσα ανεργία. Αλλά δεν τα παρατάει. Άγρυπνος φρουρός. Πιστός στρατιώτης. Και, πάνω από όλα, ευπατρίδης. Ό,τι μπορεί, κάνει. Και πάντα από ανιδιοτέλεια. Χωρίς συμφέρον ή προσωπικό όφελος. Δέκα ζευγάρια σόλες έχει λιώσει από το τρέξιμο. Από τα ταξίδια εις τας Ευρώπας στα meeting της Τρόικας, από τα meeting της Τρόικας στην Βουλή, από την Βουλή στα γραφεία του κόμματος κι από τα γραφεία του κόμματος να στήνεται μπροστά στις κάμερες για δηλώσεις. Όπως τις προάλλες που δήλωσε, σε άψογα ΠΑ.ΣΟ.Κ., για το χαράτσι: «Δεν πρέπει να μας ζητήσει κάποιος συγγνώμη; Δεν πρέπει να πει ότι έσφαλα;». Και έχει απόλυτο δίκιο.

Υ.Γ.2 Μαθαίνω ότι η παρουσία του Νίκου Γκάλη στον τελικό του Champions League, ως επίσημος προσκεκλημένος του Μισέλ Πλατινί, μαγνήτισε τα πλήθη. Από τους παλιούς ποδοσφαιριστές και τους αξιωματούχους της Ουέφα μέχρι τον απλό τον κόσμο. Κοίτα να δεις τώρα τι θυμήθηκα. Τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Ο οποίος έχει να λέει για τη φορά που είχε πάει η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού να παίξει στην Ιταλία. Καθώς, λοιπόν, περνούσαν οδικώς από ένα ιταλικό χωριό, η αποστολή της ομάδας σοκαρίστηκε με κάτι ηλικιωμένους τύπους που αναγνώρισαν (!) τον Νίκο Γκάλη. Αυτό θα πει αναγνωρισιμότητα. Κι όλα αυτά πριν είκοσι χρόνια.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Φούσκα η περιβόητη δίκη Βαρδινογιάννη-Βγενόπουλου. Μια μεγαλοπρεπής φούσκα για να μιλήσουμε στην γλώσσα του Χρηματιστηρίου που κατέχει πολύ καλά ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Με τον ''Mr. MIG'' να είναι σφόδρα ενοχλημένος επειδή δεν του έδωσαν τον λόγο. Κι είχε πάει μάλιστα αυτοπροσώπως ο Βγενόπουλος. Κι ήθελε σώνει και καλά να πάρει τον λόγο. Επί της ουσίας τώρα η ταπεινότητά μου λέει χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι. Αν δηλαδή το 2008 που έκανε πίσω ο Τζίγγερ άφησε χρέη στον Παναθηναϊκό 15 εκατομμυρίων, όπως λέει ο Βγενόπουλος ή τριών όπως λέει ο Τζίγγερ. [...] Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με τον αξιότιμο κύριο Βγενόπουλο, υπάρχει μία άλλη δίκη που γίνεται αυτές τις μέρες. Γνωστή ως δίκη της Marfin. Κι όχι για τρία ή δεκατρία εκατομμύρια, αλλά για τρεις νεκρούς. Αυτούς που είχαν καεί ζωντανοί στο υποκατάστημα της Σταδίου, με τη μία κοπέλα να είναι μάλιστα έγκυος. Με τη δίκη αυτή ουδείς ασχολείται. Οι τηλεοράσεις δεν παίζουν απολύτως τίποτα. Το ίδιο και οι μεγάλες εφημερίδες. Κι ούτε, βέβαια, αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει στο δικαστήριο ο ίδιος ο Βγενόπουλος. Να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψη της τράπεζας. [...] Τίποτα απ' όλα αυτά, λοιπόν, επαναλαμβάνει η ταπεινότητά μου, δεν θίγουν την τιμή και την υπόληψη του Βγενόπουλου. Ώστε να νιώσει την ανάγκη να πάει στο δικαστήριο, να υπερασπιστεί την τράπεζα και τα τέσσερα στελέχη της που είναι στο εδώλιο. Ποιος ασχολείται με τρεις νεκρούς; Οταν λέει όμως ο Βαρδινογιάννης ότι άφησε χρέη μόνο τριών εκατομμυρίων στον Παναθηναϊκό, το θέμα είναι βαρύ κι ασήκωτο. Σε σημείο που πάει ο ίδιος ο Βγενόπουλος στο δικαστήριο αυτοπροσώπως. Οι τρεις νεκροί στο υποκατάστημα της Marfin, τσιμέντο να γίνουν». Χωρίς σχόλιο. Το μόνο που θα πω είναι ότι η πιάτσα (sic!) έχει βουίξει πως η επόμενη μεγάλη σύλληψη για απάτες προς το Δημόσιο είναι ο Βγενόπουλος.

Υ.Γ.4 Το καλοκαίρι μπαίνει δυνατά! Πολύ δυνατά!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...