Είμαι της άποψης ότι από τις δηλώσεις των προπονητών μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά πράγματα και να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα. Θα πρέπει, βέβαια, να ομολογήσω ότι οι δηλώσεις των περισσότερων προπονητών είναι τετριμμένες, σαν ένα είδος copy paste, και ανιαρές. Ωστόσο, υπάρχουν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις με τις οποίες μπορεί να ασχοληθεί κανείς και ξεχωρίζουν σαν μια φωτεινή λάμπα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Για παράδειγμα, οι δηλώσεις των Κούπερ (φώτο) και Βαλβέρδε ήταν αψεγάδιαστες και φανέρωναν πλήρως τις ποδοσφαιρικές ιδέες των δύο προπονητών. Επίσης, ήταν κύριοι. Ποτέ δεν προκάλεσαν, ποτέ δεν κρύφτηκαν πίσω από δικαιολογίες, ποτέ δεν έψαξαν άλλοθι τύπου «έφταιγε το ψηλό χορτάρι» ή «για το αποτέλεσμα του αγώνα είναι υπεύθυνη η παράγκα της Ε.Π.Ο.». Τέτοιου είδους προπονητές λείπουν από το μίζερο ελληνικό πρωτάθλημα, στο οποίο η ατέρμονη γκρίνια και οι άψυχες απειλές θεωρούνται αντίδραση στο κατεστημένο, και προσφέρουν πραγματικά μια λαμπερή λάμψη.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και προπονητές σαν τον Αναστόπουλο. Δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους, δεν έχει σκοπό να κάνει φίλους, δεν φοβάται να πει την αλήθεια. Τέτοιου είδους προπονητές είναι ρεαλιστές και πρακτικοί, εντός και εκτός χόρτου, ακόμα στις δηλώσεις τους, κάτι που δεν αρέσει στους δημοσιογράφους. Ίσως για αυτό η Εθνική Ελλάδος με τον Ρεχάγκελ στον πάγκο κατάφερε και πραγματοποίησε το θαύμα του 2004. Δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχάσουμε και περιπτώσεις τύπου Τσιώλη. Προπονητών, δηλαδή, που γίνονται υπερβολικά επικοινωνιακοί, με αποτέλεσμα να χάνουν την ουσία. Αυτοί οι άνθρωποι, ίσως κι από αφέλεια, προσπαθούν να γίνουν κατά κάποιο τρόπο αρεστοί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αποδέχονται την ευθύνη που τους αναλογεί. Τέτοιου είδους προπονητές είναι αρκετά συμπαθείς, αλλά θα πρέπει να θεσπίσουν όρια στη συχνότητα και στο ποιόν των δηλώσεων.
Καμιά, όμως, από τις παραπάνω κατηγορίες δεν συγκρίνεται με τον τύπο προπονητή που αποφεύγει συνεχώς την ατομική ευθύνη. Του προπονητή, δηλαδή, που, μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ, διατυμπανίζει ότι τα κάνει όλα σωστά και δεν ευθύνεται ποτέ για την εμφάνιση/αποτέλεσμα της ομάδας του. Αυτό το απροσάρμοστο είδος δεν φοβάται να πετάξει στα λιοντάρια στους παίχτες του, να κατηγορήσει τη διαιτησία και την Ε.Π.Ο., να καταλογίσει ευθύνες στα ball boys, ακόμα και να αρνηθεί να πει ένα τυπικό συγγνώμη στον κόσμο της ομάδας. Αυτοί οι προπονητές δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να τσαλακώσουν το πρεστίζ της ομάδας τους, να γίνουν υπέρ το δέον προκλητικοί, καθώς δεν παραδέχονται αυτά που βλέπουν ακόμα και οι τυφλοί, και, από ένα σημείο και έπειτα, να εκνευρίσουν με την άτοπη αλαζονεία τους την πλειονότητα του κόσμου. Πρόκειται αναμφίβολα για το χειρότερο είδος. Κι αυτό ισχύει είτε είσαι ένας καταξιωμένος προπονητής με πολλούς τίτλους στο παλμαρέ σου είτε ένας μαθητευόμενος μάγος σαν τον Αναστασίου.
Υ.Γ.1 Η κλήρωση του τσου λου για τον Ολυμπιακό είναι αισθητά επώδυνη. Το γήπεδο της Άρσεναλ είναι κατηφορικό, οι Κροάτες είναι υπολογίσιμος αντίπαλος και η Μπάγερν δεν έχει κανένα πρόβλημα να φορτώσει τα αντίπαλα δίχτυα (κλισέ) με πέντε, έξι και εφτά γκολ. Η ενεργοποίηση του ρεαλισμού επιβάλλει ως κύριο στόχο την τρίτη θέση κι από εκεί και πέρα οτιδήποτε προκύψει είναι καλοδεχούμενο. Θα πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα ότι το πρώην Ουέφα δεν είναι ντροπή. Αν μια ελληνική ομάδα θέλει να διακριθεί στην Ευρώπη, θα πρέπει να ρίξει βάρος σε αυτήν τη διοργάνωση.
Υ.Γ.2 Υποτιμημένη μπάντα οι Saxon και άξιοι εκπρόσωποι του N.W.O.B.H.M. Ακόμα και τώρα.