Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Η ανθρώπινη φύση και η (ανύπαρκτη) όπισθεν

Πριν από κάθε μεγάλο ματς έχουμε δηλώσεις. Πολλές δηλώσεις. Εκ των πραγμάτων, ο φετινός τελικός δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Και πως να συμβεί αυτό, όταν από την μία πλευρά έχουμε την Μάντσεστερ κι από την άλλη την Μπαρτσελόνα; Δυο ομάδες με πολλούς τίτλους στην κατοχή τους, αρκετούς ποιοτικούς παίχτες στην σύνθεσή τους, δυο ικανότατους προπονητές στον πάγκο τους και φυσικά πολλούς θαυμαστές. Τα προαναφερθέντα δεδομένα μας οδηγούν σε ένα σχετικά απλό συμπέρασμα: την ύπαρξη εχθρών. Διότι το όμορφο είναι ζηλευτό. Ειδικά όταν αυτός που ζηλεύει δεν είναι ομορφόπαιδο. Επίσης, το να είναι κάποιος πρώτος προκαλεί φθόνο. Διότι, αυτός που φθονεί, προτιμά να χλευάσει τον πρωταθλητή, παρά να κάτσει να διορθώσει τις δικές του αδυναμίες και να ισχυροποιήσει τα θετικά του σημεία. Φυσικά όλα αυτά είναι άκρως λογικά. Με δυο λέξεις ονομάζεται ανθρώπινη φύση.


Είμαι της άποψης ότι το να έχει μια ομάδα δυναμική αντιπαλότητα ή έντονο ανταγωνισμό με κάποια άλλη δείχνει ότι το σύστημα αναπνέει. Ότι υπάρχει ως ισχυρή οντότητα. Ότι δεν φυτοζωεί. Γιατί γράφω τη λέξη σύστημα; Διότι ακριβώς αυτό είναι μια ομάδα. Ένα σύστημα. Δυναμικό σύστημα. Και μέσα από αυτές τις καταστάσεις προκύπτει βελτίωση, αναμόρφωση, εξέλιξη. Ακόμα και η περίπτωση της έχθρας μπορεί να προσφέρει πολύτιμη τροφή για σκέψη. Αρκεί να εντοπίζεται εντός οριοθετημένου πλαισίου. Ειδάλλως, ξεφεύγει από τα αγωνιστικά και ποδοσφαιρικά δεδομένα και μετατρέπεται σε κοινωνική παθογένεια. Επομένως, ουδεμία έκπληξη προξενούν οι δηλώσεις ορισμένων ποδοσφαιράνθρωπων. Για παράδειγμα, του Κρόιφ. Όλοι θέλουν να κλέψουν λίγη δόξα. Εν προκειμένω, τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές των δυο φιναλίστ δεν τους λογαριάζω, διότι πριν από τέτοιους αγώνες αναλώνονται σε τετριμμένες δηλώσεις. Εξάλλου, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές. Ανέκαθεν ήταν. Οι σωστοί ποδοσφαιριστές και προπονητές που έχουν λίγο μυαλό στο κεφάλι τους μιλούν με έργα, με πράξεις. Μιλούν στον αγωνιστικό χώρο.  Όχι με λόγια (του αέρα). Αλλά βλέπετε ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα της μάζας. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία της μάζας δεν μπορεί να αφουγκραστεί την ουσία του αθλήματος. Την ομορφιά του. Την ικανοποίηση που σου προσφέρει. Σύμφωνα με τα παραπάνω, έπεται ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο τριγωνάκια, τάκλιν, πάσες, συστήματα και σουτ. Το σύστημα πρέπει να επικοινωνεί. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια έξαρση στα λεγόμενα mind games. Στα επικοινωνιακά τρικ. Ο σκοπός προφανής. Κρύβουμε τις αδυναμίες μας. Φέρνουμε την πίεση στο αντίπαλο στρατόπεδο. Αποπροσανατολίζουμε. Όταν είσαι ανίκανος να διαπεράσεις την αγωνιστική πανοπλία του αντιπάλου σου, προσπαθείς να τον κονταροχτυπήσεις με επικοινωνιακούς τρόπους. Διαχρονικό παράδειγμα ο Μουρίνιο. Όπως, οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα και μπλέκουν τα κομματικά με το συμφέρον του τόπου και της πατρίδας, έτσι και στον αθλητισμό επικρατεί ο οπαδισμός και το μισθοφοριλίκι.

Η Μάντσεστερ χθες αποτέλεσε εξαίρεση. Το σύστημά της στάθηκε αξιοπρεπέστατα. Προσπάθησε να παίξει στα ίσια τον αντίπαλό της και δεν τα κατάφερε. Μπορεί να έχασε, αλλά πρόκειται για μια ήττα με ψηλά το κεφάλι. Πρόκειται για μια ήττα με γνώση. Ξεκίνησε πολύ δυνατά και πράγματι αιφνιδίασε τον αντίπαλό της, αλλά το ζητούμενο είναι η διάρκεια, η οποία απέναντι στους Καταλανούς έρχεται σπανιότατα. Όμως, πώς μπορείς να κερδίσεις αυτή την Μπαρτσελόνα; Για να γίνει αυτό πρέπει να κόψεις μαχαίρι την επικοινωνία μεταξύ των Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι. Πρέπει να κόψεις τα τριγωνάκια μεταξύ αυτών των τριών παιχτών, οι οποίοι με την υποστήριξη του Μπούσκετς -ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο- ήταν εκτός συναγωνισμού. Το βάναυσο ερώτημα που ανατέλλει είναι το πως θα σταματήσεις αυτή τη συνεργασία. Κατά τη γνώμη μου ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις είναι να παίξεις όσο το δυνατόν πιο πειθαρχημένα το μαν του μαν. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι προπονητές διστάζουν να εφαρμόσουν αυτή την τακτική, διότι θεωρούν ότι δεν θα αντέξουν σε βάθος 90λεπτου. Συν τοις άλλοις, είχαμε και κάποια λάθη από πλευράς Φέργκιουσον. Ξεκίνησε σωστά τους Ρούνεϊ και Ερνάντεζ, αλλά τοποθέτησε δίπλα στον Κάρικ τον Γκιγκς και αυτόματα ο άξονας αποδυναμώθηκε σε τρεξίματα. Κατά την ταπεινότατη άποψη του Κάνθαρου, ο Γκιγκς μπορούσε να προσφέρει μόνο στον ασβέστη, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους από τις επελάσεις του Ντάνι Άλβες.

Ωστόσο, δεν ήταν μόνο τα λάθη του τσίχλα. Με το που είδα την σύνθεση της Μπάρτσα σκέφτηκα ότι δεν το χάνει το τρόπαιο. Το να αντικατασταθούν τα αργά ποδάρια του Πουγιόλ (τρισμέγιστος) στην αρχική εντεκάδα με τον Ματσεράνο θεωρώ ότι ήταν κίνηση ματ. Επίδειξη οξυδέρκειας από τον Πέπ που δείχνει ότι γνωρίζει πλήρως τα πλενοκτήματα και τα μειονεκτήματα των παιχτών του. Ο Γκουαρντιόλα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής που έχει την χαρά να συνεργάζεται με πραγματικούς επαγγελματίες. Με αυθεντικούς σταρ που λάμπουν με το αντισταριλίκι τους. Που εμφανισιακά μοιάζουν και συμπεριφέρονται ως κανονικοί άνθρωποι. Βλέπω τον Ινιέστα και έχω την αίσθηση ότι αν τον συναντήσω στο μπακάλικο θα μου χαμογελάσει και θα μου ευχηθεί καλημέρα. Βλέπω τον Μέσι και μου θυμίζει κάποιον που μπορεί να τον δω σε ένα περίπτερο να ψάχνει με αγωνία τι παγωτό θα φάει. Βλέπω τον Τσάβι και μου έρχεται στο μυαλό ένας κανονικός άνθρωπος που παίρνει το μετρό και πάει στη δουλειά του. Ούτε ποζεριές, ούτε γκλαμουριές, ούτε ''μαγκιές''. Είπαμε ότι οι πρωταγωνιστές είναι οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές. Είμαι της άποψης ότι χθες καταρρίφθηκε το οικοδόμημα των ψεύτικων προφίλ με τα οποία βομβαρδιζόμαστε συνεχώς. Η Μπάρτσα είναι το καλύτερο σύστημα, διότι τα στοιχεία που το αποτελούν είναι αληθινά. Πραγματικά. Αυθεντικά. Κι ο τσίχλας με τους παίχτες του έρχονται δεύτεροι στη λίστα, διότι κατάφεραν να τιθασεύσουν τα ανθρώπινα ένστικτά τους και να αναγνωρίσουν την μεγαλειώδη ανωτερότητα των αντιπάλων τους. Θέλει κότσια για να παραδεχθείς κάποια πράγματα και να δεις κατάματα την αλήθεια.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, καταλήγουμε σε τρία πράγματα. Πρώτον, το μέγιστο όπλο της Μπάρτσα είναι ότι με τον τρόπο της καταφέρνει και απογοητεύει τον αντίπαλο. Κατά τη διάρκεια του ματς σου δίνει να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να βγεις αλώβητος. Με το πέρας του παιχνιδιού, η απογοήτευση μετατρέπεται σε αναγνώριση και θαυμασμό. Ο σεβασμός προϋπάρχει, εκτός αν λέγεσαι Μουρίνιο. Δεύτερον, νομίζω ότι -πλέον- είναι κοινώς αποδεκτό πως η Μπαρτσελόνα δεν διαθέτει όπισθεν. Η Μπάρτσα είναι το πιο γρήγορο, το πιο όμορφο, το πιο λαμπερό ποδοσφαιρικό αμάξι που έχω δει στη ζωή μου. Φυσικά, μετά την Αρειανάρα του Όγιος. Πλακίτσα κετς. Φτάνοντας στο τρίτο και τελευταίο στοιχείο, κλείνουμε όπως ξεκινήσαμε: με δηλώσεις και επικοινωνία. Η ατάκα που πέταξε ο Γκάρι Λίνεκερ πριν το ματς ήταν άκρως πετυχημένη: ''If Barcelona turn up, they win''. Τόσο απλά.

Υ.Γ.1 Καλά, ρε Σάντος, θα μας τρελάνεις; Είναι δυνατόν να καλείς στην Εθνική τον Κοτσόλη; Ειλικρινά πες μου. Είναι δυνατόν να καλείς στην Εθνική τον Κοτσόλη; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε τους απίθανους δημοσιογράφους του Π.Α.Ο. που χαιρετίζουν τη εν λόγω επιλογή. Δεν έχουμε χάσει την μπάλα. Έχουμε πάθει κάτι χειρότερο. Η μπάλα μας έχει χάσει.

Υ.Γ.2 Μπασκετική Αρειανάρα κάνε το χρέος σου. Ο Κάνθαρος σε πιστεύει. Πατήστε εδώ για λινκ.

Υ.Γ.3 Μετά από λαϊκή απαίτηση, ο διαχειριστής του blog επαναφέρει την μουσική συνοδεία, αλλά με διαφορετική θεματολογία. Ξεκινάμε άκρως δυναμικά.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Οι απελευθερώσεις και το στοίχημα της όπισθεν

Η φυγή του -βγάζω τα φρύδια μου- Κριστιάνο Ρονάλντο απελευθέρωσε τη Μάντσεστερ. Ο Πορτογάλος έχει τρομερά φυσικά προσόντα (άλμα, δύναμη, αντοχή, έκρηξη, ταχύτητα), αλλά στερείται τακτικής παιδείας και χαρακτηρίζεται από αγωνιστική αναρχία και αταξία. Οι παίχτες του Σερ Άλεξ ακολουθούν οριοθετημένο πλάνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Όμως, στο μυαλό του Κριστιάνο Ρονάλντο οι πρωτοβουλίες μεταφράζονται σε ατομιστίες. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δυο και ευτυχώς για εμάς οι φιναλίστ το γνωρίζουν καλά. Για παράδειγμα, πρωτοβουλίες ανελάμβανε ο Ζιντάν. Ο (αυθεντικός) Ρονάλντο. Αναλαμβάνει ο Τότι. Ο Μέσι. Ο Γκιγκς. Οι πρωτοβουλίες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι ενός ολοκληρωμένου και ορθολογικού αγωνιστικού πλάνου. Αντίθετα, οι ατομιστίες αποτελούν παρεκκλίνουσα συμπεριφορά. Τρανό παράδειγμα ο ανεκδιήγητος Αριέλ Ορτέγκα.


Ο παίχτης που επωφελήθηκε περισσότερο από τη φυγή του Πορτογάλου ήταν ο Ρούνεϊ. Ένας μοντέρνος επιθετικός που χρησιμοποιεί και τα δυο πόδια. Που κινείται συνεχώς με ή χωρίς την μπάλα και καλύπτει μεγάλο πλάτος. Που υποστηρίζεται από έναν Μεξικανό ποδοσφαιριστή, τον οποίο πριν λίγους μήνες ελάχιστοι γνώριζαν και μάλιστα ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να χλευάσουν το Φέργκιουσον για την επιλογή του. Όμως, ο τσίχλας δεν είναι Δερμιτζάκης. Δεν είναι Νιόμπλιας. Γνωρίζει πως να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις κι ο παίχτης φρόντισε να τον επιβεβαιώσει με τις εμφανίσεις του και τα πολύτιμα τεμάχια που κάρφωσε. Επομένως, αυτοί οι δυο θα είναι η αιχμή του δόρατος. Αυτοί οι δυο θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τα αργά πόδια του Πουγιόλ και το γεγονός ότι η άμυνα της Μπάρτσα ορισμένες φορές, ελέω Πικέ, ανεβαίνει σχετικά ψηλά. Υποθέτω ότι ο Πέπ γνωρίζει πως οι Νάνι, Βαλέντσια, Γκιγκς και Άντερσον θα καιροφυλακτούν. Το ίδιο κι ο Παρκ, ο οποίος το Σάββατο θα τρέχει ακόμα και στο ημίχρονο.

Η αμυντική τακτική της Μπάρτσα ορίζεται ως το ασφυκτικό πρέσινγκ που λαμβάνει μέρος στην μεσαία γραμμή. Οι παίχτες της διαθέτουν φοβερά αποθέματα ενέργειας που τους επιτρέπουν να τρέχουν ακατάπαυστα και να μαρκάρουν ακόμα και τις διαφημιστικές πινακίδες. Άρα, αυτό που πρέπει να δούμε είναι αν οι Άγγλοι θα μπορέσουν με το που κερδίζουν την μπάλα να την απεγκλωβίζουν γρήγορα από τα λίγα τετραγωνικά που θα έχουν στη διάθεσή τους. Πραγματικά πολύ δύσκολο εγχείρημα, αν και οι παίχτες του τσίχλα γνωρίζουν ικανοποιητικά πως να αξιοποιούν τον χώρο. Επιπλέον, μένει να διαπιστώσουμε πως θα ανταποκριθεί ο άξονας στο εμπάργκο της μπάλας που θα επιβάλλει η Μπάρτσα. Κι όταν λέω εμπάργκο εννοώ την άριστη και συνεχή κυκλοφορία, καθώς επίσης και τα υψηλά ποσοστά κατοχής. Το σίγουρο είναι ότι αν κάποιος μπορεί να βρει τρόπους απέναντι στην απλότητα της Μπάρτσα αυτός είναι ο τσίχλας. Ούτε ο Μουρίνιο, ούτε ο Αντσελότι, ούτε κανείς άλλος. Και με τρόπους θεμιτούς, όχι κλωτσοσκούφια και ανθρώπινες αλυσίδες πίσω από μπάλα, αντιπάλους και σέντρα. Υπενθυμίζω ότι η σκοπιμότητα έχει πολλούς τρόπους εφαρμογής, χωρίς να είναι όλοι κατακριτέοι. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να πω μια μεγάλη αλήθεια: το υλικό της Μάντσεστερ συγκριτικά με εκείνο της Μπάρτσα είναι υποδεέστερο. Το ζητούμενο είναι το ομαδικό πνεύμα των Άγγλων να υπερισχύσει έναντι της δεδομένης ποιότητας των Ισπανών. Αυτό που περιμένω να δω είναι το συμπαγές σύνολο του Φέργκιουσον να τρέχει, να μαρκάρει, να αλληλοκαλύπτει και να δημιουργεί. Ναι, να δημιουργεί. Διότι είσαι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Διότι στον πάγκο σου κάθεται ένας από τους καλύτερους προπονητές σε παγκόσμια κλίμακα. Διότι, γνωρίζεις την ιστορική και αγωνιστική ταυτότητά σου. Διότι οι παίχτες σου μπορούν να αναλάβουν προσωπικές πρωτοβουλίες και να αλλάξουν τη ροή του παιχνιδιού. Διότι,ξέρεις πως, αν κερδίσεις την Μπαρτσελόνα παίζοντας ποδόσφαιρο με αρχή και τέλος, θα αποκομίσεις πολλαπλά οφέλη. Και πραγματικά αξίζει να το παλέψεις. Εξάλλου, όταν δεν δημιουργείς, αυτόματα περιορίζονται οι πιθανότητές σου για να πετύχεις κάποιο γκολ. Ο τσίχλας το γνωρίζει πολύ καλά.

Επειδή έχω όρεξη ας ξεφύγουμε κάπως. Θυμάμαι σε κάποιο ματς ότι είχαμε βάλει πέντε γκολ, κερδίζοντας παράλληλα το παιχνίδι. Ο Κάνθαρος αγωνιζόταν στα χαφ. Έρχεται κάποιος και μου λέει: ''Σήμερα δεν έπαιξες καλά''. Τον ρωτάω: ''Γιατί το λες αυτό;''. Και μου απαντάει το επικό: ''Μα σήμερα δεν σκόραρες''. Βλέπετε, ο Κάνθαρος ανέβαινε αρκετές φορές μπροστά και πετούσε τορπίλες. Πράγματι, δεν είχα σκοράρει, αλλά και τα πέντε γκολ προήλθαν από δικές μου ασίστ. Απλά η δουλειά που έκανα στο γήπεδο δεν συνοδεύτηκε από τυμπανοκρουσίες και ''κουβάλημα'' της μπάλας, αλλά από ουσία. Δυστυχώς, δεν κατέχουν όλοι το άθλημα. Αναφέρομαι σε νοητικό επίπεδο. Δεν μπορείς να το σπουδάσεις. Δεν υπάρχει κάποιο Πανεπιστήμιο που να διδάσκει θεωρητικά μαθήματα ποδοσφαίρου. Αν θες να μάθεις πιάνο θα πας σε κάποιο ωδείο για να διδαχθείς αρμονία και σολφέζ. Στην μπάλα που θα πας; Το πολύ πολύ να προσλάβεις ως καθηγητή τον Αλέφαντο και να σου διηγείται ιστορίες από τον Αστέρα Εξαρχείων. Επομένως, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση, όταν αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε εύστοχα το πότε κάποιος παίζει καλά ή άσχημα. Κι όπως πολύ σωστά λέει ο Καρπερτόπουλος, πλην της τάσης να μπερδεύουμε την εμφάνιση με το αποτέλεσμα, νομίζουμε ότι κάποιος ''παίζει καλά'', όταν έχει πολλές φορές την μπάλα στα πόδια του, όταν ''παίζει πολύ''. Παντελώς λάθος αντίληψη των πραγμάτων. Για παράδειγμα, ο Ιμπραΐμοβιτς ''παίζει πολύ''. Ο Πέπ κατάλαβε το λάθος του και του έδωσε μπότα, έστω κι αν έπρεπε να τον ανεχτεί για μια ολόκληρη σεζόν. Η αντίδραση του Σουηδού ήταν η πλέον αναμενόμενη: χλευασμός, παράπονο, γκρίνια και μηδενική διάθεση αυτοκριτικής. Έχουμε πει ότι όταν δε θέλουμε ή δεν μπορούμε να καταλάβουμε κάτι το μειώνουμε και το υποβαθμίζουμε. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν φανερό ότι ο παίχτης μπλόκαρε όλο το ξεδίπλωμα της ομάδας. Δεν μπορούσε να κατανοήσει τον κοινό κώδικα που διέπει την ομάδα. Επομένως, όπως ακριβώς συνέβη με τον Κριστιάνο Ρονάλντο και την Μάντσεστερ, η φυγή του Σουηδού απελευθέρωσε την ομάδα και την κατέστησε ένα ταχύτατο και όμορφο αμάξι που δεν διαθέτει όπισθεν. Μένει να δούμε αν οι ''Κόκκινοι Διάβολοι'' θα βρουν το κουμπί που ενεργοποιεί την όπισθεν. Αν υπάρχει. Το ευτυχές είναι ότι και οι δυο ομάδες μπορούν και θέλουν να ''παίζουν καλά'', χωρίς να ''παίζουν πολύ''. Φυσικά, οι Καταλανοί είναι καλύτεροι σε αυτό το θέμα για τον απλό λόγο ότι γνωρίζουν πληρέστερα από τον καθένα ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από όλους κι ως εκ τούτου την αφήνουν να τρέχει προς όφελός τους.

Κλείνοντας, να πω ότι στην περίπτωση κατά την οποία η Μάντσεστερ αντιμετώπιζε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα ήταν αυτόματα το φαβορί. Εν προκειμένω, δεν είναι. Ίσως, εν τέλει, να μην παίζει και τόσο σπουδαίο ρόλο. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα παρακολουθήσουμε ένα τελικό ανάμεσα σε δυο μεγάλες ομάδες. Ας ελπίζουμε ότι η αποζημίωση που θα λάβουμε ως (τηλε)θεατές θα είναι εξίσου μεγάλη. Η συνέχεια επί του χόρτου.

Υ.Γ.1 Η διοίκηση έκανε λόγο για τραγική φιλοξενία. Οι οπαδοί αναφέρονται στη διαιτησία και στον Σούμποτιτς. Τι λέει ο Κάνθαρος για όλα αυτά; Παπάρια μάντολες. Αν κάποιος θέλει να αυτοκτονήσει μπορείς να πάρει δωρεάν μαθήματα από τον μπασκετικό Άρη. Αυτό που είδα είναι ότι τον Π.Α.Ο.Κ. τον έχουμε. Τον έχουμε εντός, εκτός κι επί τα αυτά. Απλά χρειάζεται μεγαλύτερη προσήλωση στην άμυνα και υπομονή στην επίθεση. Ας στηρίξουμε την ομάδα με όλες μας τις δυνάμεις και θα αποζημιωθούμε. Να είστε σίγουροι για αυτό.

Υ.Γ.2 Αναμένω με μεγάλη αγωνία να ακούσω τις προτάσεις σας για το μενού του Σαββάτου. Δεν νοείται να βλέπεις (τελικό) τσου λου, χωρίς τα απαραίτητα εδέσματα. Θέλω σπέσιαλ προτάσεις. Θα μαζευτούμε καλοφαγάδες.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Προφίλ και ''μαγκιά''

Στο σχολείο όλοι γνωρίζουν τα ρεμάλια της κάθε τάξης. Με ονοματεπώνυμο παρακαλώ. Μάλιστα, το να έχεις πάρε δώσε μαζί τους θεωρείται ''μαγκιά''. Όσο πιο ρεμάλι, τόσο περισσότερο ανυψώνεται το πρεστίζ, τόσο περισσότερο ισχυροποιείται το προφίλ. Στον στρατό όλοι αναγνωρίζουν τον βυσματία που παίρνει τηλέφωνο τον μπαμπάκα του για να αποφύγει την σκοπιά, το ''αλάνι'' που ψάχνεται συνεχώς για μανούρες και τον χαφιέ που καρφώνει - μέχρι και - κουτάλια στον τοίχο. Ο διοικητής και τα στελέχη μπορεί να έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το ποιος φαντάρος είναι επιμελής, πειθαρχημένος, συνετός και εργατικός, αλλά τον βυσματία, το ''αλάνι'' και τον χαφιέ τους έχουν από κοντά. Μην τα χάσουν τα κελεπούρια. Στο εργασιακό περιβάλλον όλοι ξέρουν ποιος είναι ο στριμμένος, ο ανάποδος κι ο κομπλεξικός. Αυτός που είναι πίσω από τις κουρτίνες και δουλεύει σαν σκύλος ίσως να είναι παντελώς άσημος, αλλά δεν βαριέσαι: ανέκαθεν υπήρχαν αυτοί που δούλευαν κι αυτοί που γκρίνιαζαν. Όσοι παρακολουθούν τηλεόραση ξέρουν από πρώτο χέρι όλα τα παρτάλια που εμφανίζονται στο γυαλί. Γνωρίζουν τι χρώμα βρακί (δεν) φοράει η Σκορδά, πόσες φορές χαμογέλασε ο Ρουβάς, πόσα λίτρα βενζίνη έκαψε με την Πόρσε η Τζούλια, τι έκανε ο Κωστέτσος στην (άγρια) Μύκονο και πολλά άλλα. Δώσε τους κουτσομπολιό και πάρε τους την ψυχή.

Αυτά τα πρότυπα έχουμε, αυτά προβάλλουμε. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το πρόβλημα είναι ότι (θέλουμε να) τα μιμούμαστε κιόλας. Κι αν αδυνατούμε να επιτύχουμε τη μίμηση, τότε στρεφόμαστε στη ζήλεια, στον φθόνο. Ακριβώς όπως γίνεται με τους πολιτικούς που ψηφίζουμε για να μας κυβερνούν. Όλοι τους κράζουμε, αλλά αν ήμαστε στη θέση τους θα κάναμε τα ίδια και χειρότερα. Το γιατί λειτουργούμε καθ' αυτόν τον τρόπο είναι σχετικά γνωστό. Το αυλάκι των αξιών και της κριτικής σκέψης που μας τροφοδοτούσε κάποτε έχει στερέψει. Ως εκ τούτου, δεν προξενεί εντύπωση ότι μια τηλεοπτική εκπομπή που πραγματεύεται τα έργα του Καστοριάδη ή του Αριστοτέλη θα πατώσει, ενώ ο Λαζόπουλος (αλήτης) θα ''σπάσει'' όλα τα κοντέρ. Εδώ κοτζάμ Γιωργάκης βγαίνει σε απευθείας σύνδεση κι όλοι αλλάζουν κανάλι. Από το να δουν τον Έλληνα Πρωθυπουργό να διαβάζει τον λόγο που του γράψανε οι συνεργάτες του, προτιμούν να κάτσουν να δουν τα ρεπορτάζ του κώλου που πλασάρουν τα κανάλια ή να παρακολουθήσουν σειρές του στυλ: ''Βαγγέλη ψάξου'', ''Ο Αλέξης πήγε για κούνιες'', ''Βουρ για αδειοδότηση'', ''Ο Αχιλλέας έβγαλε μαλλιά και έβαλε φίμωτρο'', ''Ο Ζαγόρ μίλησε κι ο Αδάμ σώπασε'', ''Κόντη αλάνι άναψε ντουμάνι'' και ''Οι κασέτες έγιναν (άφαντοι) δίσκοι''. Παρόλα αυτά, όσοι δεν παρακολουθήσουν την συνέντευξη του Γ.Α.Π. θα σπεύσουν να την κριτικάρουν, συνήθως με αρνητικό τρόπο, έτσι για να εκφράσουν τη γνώμη τους. Δυστυχώς, παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα πλέγμα μαλακίας. Κι όπως έχουμε πει στο πρόσφατο παρελθόν αν στην Ελλάδα φορολογούσαν τη μαλακία θα είχαμε χεστεί στο δίφραγκο. Το λυπηρό είναι ότι στο εν λόγω πλέγμα μπλεχτήκαμε μόνοι μας. Ηθελημένα. Εκούσια. Πλέον, έχει μπει στο D.N.A. μας. Όπως ο Στρος-Καν, μόλις βλέπει καμαριέρα δεν μπορεί να τιθασεύσει τις (σεξουαλικές) ορμές του, έτσι κι ο λαός γουστάρει τσοντάκι, μπινελίκι, βία, απελπισία και ρεζιλίκι. Διότι, είναι ανήμπορος να καλλιεργήσει αντιστάσεις. Ηθικές αντιστάσεις. Άμεση προέκταση είναι ότι προβάλλεται το άσχημο, το ανήθικο, το άτιμο, το ανάξιο. Έμμεση προέκταση είναι ότι μπερδεύουμε την (αυθεντική) μαγκιά με τα προαναφερθέντα επίθετα. Πραγματικά θλιβερό.


Επομένως, όλος αυτός ο ντόρος για τον ''επαναστάτη'' Τσε (και βάρα) είναι υπερβολικός. Υπερβολικά υπερβολικός. Αφενός μεν τον Γκαρσία δεν τον μάθαμε χθες, αφετέρου δε (είναι άκρως προκλητικό να) αγνοούμε επιδεικτικά όλα τα επιπλέοντα σκατά που προβάλλονται σε καθημερινή βάση από τα Μ.Μ.Ε. Δηλαδή, ο Ουρουγουανός μας πείραξε; Φυσικά δεν (πρέπει να) προξενεί εντύπωση: κινούμαστε συνεχώς στα άκρα και εκτός ορίων. Όμως, πρέπει να καταστεί σαφές ότι το πρόβλημα δεν είναι ο Γκαρσία κι ο κάθε Γκαρσία. Το πρόβλημα δεν είναι το κάθε επιπλέον σκατό. Το πρόβλημα είναι όλοι αυτοί που υποστηρίζουν τον παίχτη. Που τον επευφημούν. Με πρώτο και καλύτερο τον Ζαγοράκη και την επιλεκτική του σιωπή. Η ασυλία του πραγματικά τσακίζει κόκκαλα. Τους οπαδούς του Π.Α.Ο.Κ. που έχουν ανάγει τον ποδοσφαιριστή σε λαϊκό ήρωα, ο οποίος αντιστέκεται (;) περήφανα στο αθηναϊκό κατεστημένο, προτάσσοντας ως ασπίδα τον ακέραιο (;) και αληθινό (;) χαρακτήρα του. Ωστόσο,  οφείλω να δηλώσω - μετά σεβασμού στον καραγκιοζοπαίχτη - ότι κι ο Καραγκιόζης λαϊκός ήρωας είναι και μάλιστα χωρίς να μοιράζει μπουνίδια. Ο κόσμος του Π.Α.Ο.Κ. που στο Ο.Α.Κ.Α. την έβγαλε με τον Τσουκαλά μπορεί να συνεχίσει να τον αποθεώνει για τις γροθιές στον Μίτσελ και στον κάθε Μίτσελ. Το ίδιο και οι (κωλό)δημοσιογράφοι της ομάδας, οι οποίοι έχουν κερδίσει πανάξια μια θέση στο Hall of Fame της μιζέριας και της σαχλαμάρας. Οι προσπάθειές τους απέδωσαν καρπούς. Εύγε. Κι όταν καθυστερεί η δόση του συμβολαίου ποιος είναι ο πρωτεργάτης των απεργιών που ξεσηκώνει τους συμπαίχτες του; Σωστά μαντέψατε. Αλλά βλέπετε, τότε δεν υπάρχει αποθέωση. Ούτε καν αναφορά. Μην καταστρέψουμε το προφίλ του παίχτη που με τόσο κόπο χτίστηκε από τον ίδιο, τις φυλλάδες και τον κόσμο. Κρίμα είναι, έστω κι αν αυτή η καταραμένη δόση καθυστερεί αρκετές φορές. Πρόσω ολοταχώς για προβατοποίηση.

Καθώς μεγαλώνω ηλικιακά και αποκτώ συνεχώς νέες παραστάσεις, συνειδητοποιώ, μέσω της πνευματικής και νοητικής ωρίμανσης, ολοένα και πληρέστερα, ότι στη σύγχρονη εποχή που βιώνουμε, αρκετές λέξεις έχουν χάσει το πραγματικό τους νόημα, έχοντας ως συνέπεια την απαίτηση άμεσου επαναπροσδιορισμού αυτών. Εν προκειμένω, ποια είναι η έννοια της λέξης ''μαγκιά''; Να περνάω με κόκκινο φανάρι και να μπινελικώνω αυτούς που περνάνε με πράσινο; Να ''τρώω'' τη σειρά του συμπολίτη μου στην ουρά του σούπερ μάρκετ ή της τράπεζας και να ζητάω και τα ρέστα; Ο Κάνθαρος έχει παντελώς διαφορετική άποψη για το τι εστί μαγκιά. Ας το αντιστοιχήσουμε και στο ποδόσφαιρο. Τι σημαίνει ποδοσφαιρική μαγκιά; Να πιάνω τον αντίπαλο και να του χώνω μπουνιά στην κοιλιακή χώρα; Να σπρώχνω τον διαιτητή και να πετάω μπινελίκια; Να δηλώνω ενώπιον της κάμερας ότι στον επόμενο αγώνα το γήπεδο πρέπει να είναι μπουρδέλο; Να κλωτσάω επίτηδες καλάμια, αστραγάλους και γόνατα; Υποθέτω πως όχι. Αν θες να (απο)δείξεις ότι διακατέχεσαι από ποδοσφαιρική μαγκιά παίξε το τόπι που ξέρεις. Συνεργάσου με τους συμπαίχτες σου. Άκου τον προπονητή σου. Βοήθησε την ομάδα σου. Παραδέξου τα λάθη σου. Κάνε την αυτοκριτική σου. Παίξε σωστά, βγάλε ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και υποχρέωσε τον αντίπαλο να σου βγάλει το καπέλο λόγω αγωνιστικής παρουσίας, αντί να αναγκάσεις τον διαιτητή να σου βγάλει (κόκκινη) κάρτα λόγω πνευματικής ανεπάρκειας. Αυτό σημαίνει (ποδοσφαιρική) μαγκιά. Την μαγκιά την αναγνωρίζει ο συνάνθρωπός σου, ανεξαρτήτως της ιδιότητας που φέρει, δεν τη διαλαλείς μόνος σου, δεν καυχιέσαι για αυτή και φυσικά δεν υπερηφανεύεσαι. Εν αντιθέσει, με την ''μαγκιά'' που την διατυμπανίζεις με πάθος, όπως ακριβώς χτυπάει η Μπούλμπα τα τύμπανα στο Χαριλάου. Ο Αχιλλέας Μπέος είχε δηλώσει ότι το ποδόσφαιρο είναι αντρικό σπορ. Έχει δίκιο. Επομένως, άνθρωποι ως ο Γκαρσία δεν (πρέπει να) έχουν θέση σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Ποδοσφαιριστές ως ο Γκαρσία δεν (πρέπει να) έχουν θέση σε μια ποδοσφαιρική κοινωνία. Πρέπει να απομονωθούν. 

Το λυπηρό είναι ότι στον βωμό της οικονομικής κρίσης (ή ''κρίσης'') κάνουμε ότι θέλουμε. Για να το θέσω καλύτερα νομίζουμε ότι κάνουμε ότι θέλουμε. Έχουμε βρει το άλλοθι. Έχουμε βρει την δικαιολογία. Μακάρι το πρόβλημα να ήταν οικονομικό. Ίσως τότε υπήρχε λύση. Δυστυχώς, είναι κοινωνικό και εντοπίζεται στον κάθε έναν από μας. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που μαστίζεται από υπερκατανάλωση και υπερβολή οποιασδήποτε μορφής. Το αποτέλεσμα είναι κάθε τομέας της ζωής να έχει υποστεί ποιοτική υποβάθμιση. Εντούτοις, υπενθυμίζω ότι δεν γίνεται να αλλάξει ο κόσμος γύρω μας, αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να αποθεώνουμε τον Γκαρσία και τον κάθε Γκαρσία. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να δίνουμε αξία στους Λαζόπουλο, Μπέο, Πάνια, Ψινάκη, Μαρινάκη, Τζούλια, Αναστασιάδη, Ψωμιάδη (Ζορό) και σε όλους αυτούς, οι οποίοι χωρίς να παράγουν αξιόλογο έργο, κερδίζουν λεφτά ή φήμη από την - πάσης φύσεως - ανεπάρκειά μας. Μέχρι τότε θα εξακολουθούμε να επαναλαμβάνουμε το ίδιο μοτίβο: δεν μας ενδιαφέρει πόση καλή μπάλα παίζει κάποιος, πόσο καλά τραγουδάει, πόσο καλά πρωταγωνιστεί στην τηλεόραση ή πόσο καλά γράφει στην εφημερίδα, αλλά το πόσο καλά υπηρετεί το προφίλ που έχει φτιάξει ή έχουμε φτιάξει εμείς γι’ αυτόν. 

Υ.Γ.1 Αυτή η ιστορία με τα αποδυτήρια των διαιτητών πρέπει να τελειώσει, ασχέτως αν ο μπουκαδόρος είναι τιμωρημένος ή όχι. Δεν νοείται Πρόεδρος ομάδας να επισκέπτεται, κατά το ημιχρόνιο, το δωματιάκι των διαιτητών με υποτιθέμενο σκοπό να τους επηρεάσει και μάλιστα χωρίς να γράφεται το οτιδήποτε στο φύλλο αγώνος.

Υ.Γ.2 Όσο για την ένσταση της Α.Ε.Κ. δεν έχω να πω πολλά. Έτσι έκριναν, έτσι έπραξαν. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

Υ.Γ.3 Τρία χρόνια έμεινε στην ομάδα. Οι εμφανίσεις του ήταν σχετικά μέτριες με αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Όμως, δεν φταίει αποκλειστικά εκείνος.  Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι ότι όταν έλειπε από την εντεκάδα η μεσαία γραμμή παρέπαιε. Ουδείς μπόρεσε να τον αντικαταστήσει. Λυπηρή διαπίστωση για το υλικό του Π.Α.Ο. Παρόλα αυτά, ο Κάνθαρος αναγνωρίζει τον επαγγελματισμό του παίχτη και δεν μπορεί να του προσάψει κάποια κατηγορία. Έστω κι αν η συνεισφορά του ήταν δυσανάλογη με τις αποδοχές του. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι κέρδισε την (μερική) εκτίμησή μου. Καλή συνέχεια ρε Σίλβα.

Υ.Γ.4 Οι Πανελλήνιες τέλειωσαν. Το ίδιο και οι επιτηρήσεις. Ο Κάνθαρος θυμάται τα σχολικά του χρόνια και σας παρουσιάζει το κομμάτι που άκουγε καθημερινά όταν έδινε τις δικές του Πανελλήνιες.

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Λέσχη, (συμ)μαθητές και (προ)βλέψεις

Θυμάμαι τα σχολικά μου χρόνια. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Θυμάμαι τους συμμαθητές μου. Σχεδόν όλους. Αν με ρωτούσες τότε ποια θα ήταν η εξέλιξη τους δεν θα μπορούσα να απαντήσω με βεβαιότητα. Για παράδειγμα, να σου έλεγα ότι ο τάδε θα γίνει πυροσβέστης ή ο δείνα καθηγητής. Δεν θα μπορούσα να προβλέψω το μέλλον. Εδώ δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το παρόν. Το μόνο που θα μπορούσα να κάνω είναι να απέκλεια κάποια ενδεχόμενα. Για παράδειγμα, ήξερα ότι το ρεμάλι της τάξης δεν θα μπορούσε να γίνει δικηγόρος, πιλότος ή γιατρός. Πράγματι, δεν έγινε. Έπεσα διάνα. Διότι, γνώριζα ποιες είναι οι φιλοδοξίες του. Γνώριζα ότι είναι περιορισμένης ευθύνης, περιορισμένων ικανοτήτων. Το τι έγινε ας το αφήσουμε καλύτερα. Όμως, υπήρχαν και συμμαθητές που προσπάθησαν. Μεγάλωσαν. Ωρίμασαν. Που γνώριζες ότι κάτι καλό θα προκύψει. Η επιβράβευση ήρθε με μια καλή θέση. Με ένα καλό πόστο. Με ισχυρή προοπτική για κάτι καλύτερο υπό την βασική προϋπόθεση ότι τους ενδιαφέρει το αντικείμενό τους, τους νοιάζει αυτό που κάνουν. Το ίδιο ισχύει και για τους μαθητές μου. Πάνω κάτω καταλαβαίνεις κάποια πράγματα. Φαίνεται ποιοι θα γίνουν λακαμάδες. Ποιοι θα γίνουν (χ)ρέμπελοι. Ποιοι θα πάνε για το κάτι παραπάνω. Ποιοι θα πάνε για το εξαιρετικό.


Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που οραματίστηκαν την Λέσχη Φίλων Άρη πονάνε αυτό που κάνουν. Αγαπάνε την ομάδα. Προσοχή: αγαπάνε τον Άρη κι όχι την Π.Α.Ε. Άρης. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών των δυο. Όταν ιδρύθηκε η Λέσχη ήμουν επιφυλακτικός. Αδυνατούσα να προβλέψω τα μελλούμενα. Δεν μπορούσα να είμαι βέβαιος για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν γνώριζα ποια θα ήταν η τύχη της. Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τη σημασία της. Ωστόσο, όπως στην περίπτωση των (συμ)μαθητών μου, μπορούσα να αποκλείσω κάποια ενδεχόμενα. Το σίγουρο είναι ότι η Λέσχη δεν ήταν - και δεν είναι - ρεμάλι. Και φυσικά δεν ιδρύθηκε από ρεμάλια. Αντίθετα, υπήρχαν ενδείξεις για κάτι εξελίξιμο. Επομένως, δεν προξενεί εντύπωση το ότι η Λέσχη γιγαντώνεται. Αργά και σταθερά. Και γιγαντώνεται, διότι οι Αρειανοί βλέπουν προοπτική. Βλέπουν προσπάθεια. Βλέπουν όραμα. Βλέπουν ελπίδα. Ωστόσο, οφείλω να σημειώσω ότι μπροστά μας έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Το μεταφορικό μας μέσο για την κάλυψη της απόστασης είναι η υπομονή, η πίστη και η δίψα. Ειδικά, τα δυο τελευταία στοιχεία είναι πραγματικά ανεξάντλητα. Ο Άρης, όντας εταιρία λαϊκής βάσης, μπορεί να καταστεί σημείο αναφοράς για τα ελληνικά δεδομένα. Άκυρο. Έχει ήδη καταστεί σημείο αναφοράς. Κι ας έχουμε εντάσεις, διαφωνίες και έριδες. Αρκεί να μπαίνει πάνω από όλους ο Άρης. Το συμφέρον του Άρη. Ήτοι, το συμφέρον των απανταχού Αρειανών. Επομένως, όλα αυτά που έλαβαν μέρος στην πρόσφατη γενική συνέλευση δεν πρέπει να μας προβληματίζουν. Δείχνουν υγεία. Δείχνουν πάθος. Δείχνουν ενέργεια. Την στιγμή που η Α.Ε.Κ. προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, χρησιμοποιώντας σαν σκούπα τα S.M.S., ο Άρης δηλώνει παρών. Την στιγμή που ο Π.Α.Ο.Κ. έχει βάλει τα χρέη στην κατάψυξη, αγνοώντας ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνει απόψυξη, ο Άρης δηλώνει παρών. Την στιγμή που οι σωτήρες του Π.Α.Ο. τα έκαναν όλα πουτάνα, αφήνοντας καμμένη γη, ο Άρης δηλώνει παρών. Και δηλώνει παρών με τον πιο απλό τρόπο: ρωτώντας τους διοικούντες για τα πεπραγμένα τους. Τους ελέγχει οικονομικά και διοικητικά. Τσεκάρει τον απολογισμό. Σπεκουλάρει τι πήγε στραβά.

Επομένως, δεν χρειάζεται να κυνηγάμε Χίμαιρες. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε αόρατους εχθρούς. Ακόμα και η ύπαρξη αντιπολίτευσης λειτουργεί ευεργετικά. Πρέπει να λειτουργεί ευεργετικά. Αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε είναι ότι μέσα από την σαπίλα και την μπόχα του ελληνικού ποδοσφαίρου αναδύεται κάτι καινούριο, κάτι φρέσκο. Και παρόλο που βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο βλέπω ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για κάτι καλό. Όπως ακριβώς έβλεπα για κάποιους συμμαθητές μου. Όπως ακριβώς βλέπω για κάποιους μαθητές μου. Βλέπω ότι μπορούμε να συλλάβουμε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο και να ελαχιστοποιήσουμε την αποτυχία. Να αποκτήσουμε συνέχεια, διάρκεια, συνέπεια. Εντούτοις, η Λέσχη μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί περαιτέρω. Να γίνει πιο ουσιαστική. Ας στηρίξουμε τη Λέσχη και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας στηρίξει και εκείνη. Κατόπιν, θα έρθει η επιβράβευση. Το παρόν άρθρο ολοκληρώνεται με τα λόγια του εκπροσώπου της Ατλέτικο Μαδρίτης, Εμίλιο Αμπεχόν, ο οποίος με ελάχιστες λέξεις κατόρθωσε να περιγράψει την ουσία: «Η Λέσχη είναι παράδειγμα δημοκρατίας, δεν είστε απλά Άρης, είστε ο Άρης».

Υ.Γ.1 Όπως - σωστά - είπε ο Παντελής Ζουμπούλης: «Όλη η κουβέντα στον Άρη τις τελευταίες μέρες αναλώνεται γύρω από τις εκλογές. Αν η ομάδα μετείχε στα play off θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα και σίγουρα το προεκλογικό κλίμα θα ήταν πιο ήρεμο».

Υ.Γ.2  Δεν έχω ιδέα τι έχει στο μυαλό του ο Τσιώλης, αλλά έχω την αίσθηση ότι έχουμε ήδη κλείσει δυο παίχτες. Τα ονόματα αυτών: Καπετάνος και Φυτανίδης.

Υ.Γ.3 Χωρίς ίχνος υπεράσπισης και διπλωματίας ας προσπαθήσουμε να φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση του Σκόρδα. Επί των ημερών του μπήκε η ομάδα στο άρθρο 44. Η περιουσία του δεσμεύτηκε για τον Άρη. Είναι ο ιδρυτής της Λέσχης Φίλων Άρη και φέρει τον αριθμό 001. Ξαφνικά, κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν κάνει για Πρόεδρος του Άρη και εν μία νυκτί υπήρξε στροφή εναντίον του. Βρίσκεται πίσω από τα Αθλητικά Νέα. Έρχεται στη γενική συνέλευση, ανεβαίνει στο βήμα να μιλήσει και δεν τον αφήνουν. Και ερωτώ: είναι δυνατόν να θέλει το κακό του Άρη; Δεν νομίζω. Αφήστε τον να πει αυτά που θέλει κι ας πάει στην ευχή της Παναγίας. Απλά ο άνθρωπος είναι πικραμένος. Δεν χρειάζεται να καλλιεργούμε διχόνοιες. Επαναλαμβάνω μια φράση του παρόντος κειμένου και υπερτονίζω την σημαντικότητά της: υποστηρίζουμε την Αρειανάρα κι όχι την Π.Α.Ε. Άρης κι αυτό (πρέπει να) ισχύει για όλους μας.

Υ.Γ.4 Η επόμενη ανάρτηση θα ανέβει το Σάββατο και δεν θα έχει σχέση με τα αθλητικά δρώμενα.

Υ.Γ.5 Οχτώ χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Motley Crue κυκλοφορούν εν έτει 1989 το πέμπτο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''Dr. Feelgood''. Το άλμπουμ περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, το ομώνυμο κομμάτι, το ''Kickstart My Heart'', το ''Same Ol' Situation'' και το τραγούδι που ακολουθεί.

Without you, there's no change, my nights and days are grey, if I reached out and touched the rain, it just wouldn't feel the same...I could face a mountain, but I could never climb alone, I could start another day, but how many, just don't know, you're the reason the sun shines down, and the nights, they don't grow cold, only you that I'll hold when I'm young, only you as we grow old...without you in my life, I 'd slowly wilt and die, but with you by my side, you' re the reason I 'm alive, but with you in my life, you 're the reason I'm alive...

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Ο ''επαναστάτης'' Τσε (και βάρα)




















Υ.Γ.1 Πριν λίγες μέρες ο πρωταγωνιστής των φωτογραφιών είχε γενέθλια. Η παρούσα ανάρτηση του εύχεται χρόνια πολλά, ζητώντας μόνο το αυτονόητο: φωτογένεια, πόζα και νάζι.

Υ.Γ.2 Για τη Λέσχη Φίλων Άρη (υποθέτω ότι) θα μιλήσουμε εντός της ερχόμενης βδομάδας.

Υ.Γ.3 Γαμώ τον Blogger.

Y.Γ.4 Να έχετε όλοι ένα χαρούμενο και δημιουργικό Σαββατοκύριακο.

Υ.Γ.5 Βαίνουμε προς το τέλος (;). Μέχρι τότε, ας πάρουμε μια ελάχιστη γεύση από τους - τρομερά υποτιμημένους - Twisted Sister.

How long I have wanted, this dream to come true, and as it approaches, I can't believe I'm through, I've tried, oh, how I've tried, for a life, yes a life, I thought I knew, oh it's the price we gotta pay, and all the games we gotta play, makes me wonder if it's worth it to carry on, 'cause it's a game we gotta lose, though it's a life we gotta choose, and the price is our own life until it's done...

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Οι Σκρουτζ και το κύρος του (Ι)μπαγάσα

Θεωρώ ότι οι ομάδες που προσπάθησαν να παίξουν ορθολογικό ποδόσφαιρο, καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, ήταν ελάχιστες. Απολύτως αναμενόμενο από τη στιγμή που το πρωτάθλημά μας διακατέχεται από σαφή έλλειψη ποιότητας. Απολύτως αναμενόμενο από τη στιγμή που κάθε θεμέλιο που στηρίζει το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα είναι σαθρό. Απολύτως αναμενόμενο από τη στιγμή που η μετριότητα και η σαχλαμάρα διέπει κάθε αρχή της αθλητικής κοινωνίας. Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ολυμπιακός Πειραιώς, Ατρόμητος και Ολυμπιακός Βόλου. Οι υπόλοιπες ήταν για τα θηρία κι αν υπήρχε δικαστήριο περί ποδοσφαιρικού θεάματος και τήρησης αγωνιστικού πλάνου είμαι σίγουρος ότι η επιβληθείσα ποινή θα ήταν ισόβια κάθειρξη. Άντε να την γλίτωνε ο Εργοτέλης.

Μόλις ανέλαβε ο Μαρινάκης, ο Βαλβέρδε λειτούργησε σαν κλώνος του Σκρουτζ Μακ Ντακ, ''μύρισε'' το χρήμα και συμφώνησε χωρίς πολλά σου ξου μου να μετακομίσει στο λιμάνι. Υπενθυμίζω ότι πριν τον Βάσκο, στον πάγκο καθόταν ο Λίνεν που ήταν επιλογή Κόκκαλη. Ο Γερμανός ήταν αυτός που είχε φέρει τον Μιραλάς, τον Χολέμπας και τον Μοντέστο. Η διοίκηση με την βοήθεια των fax και των μάνατζερ έφερε τους Ριέρα, Νέμεθ, Ρόμενταλ, Πάντελιτς και Ιμπαγάσα. Ο Βαλβέρδε έφερε τον Ουρτάδο και τον Φουστέρ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να δείξω ότι ο Βάσκος εκτός από εργατικός είναι και δίκαιος. Εξαιρώντας, ίσως, τον Νέμεθ, έχω την αίσθηση ότι όλοι πήραν τις ευκαιρίες που τους αναλογούσαν. Μέσα από αυτή την ισονομία ο Βάσκος κατάφερε να αποζυμήσει από τους παίχτες του πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσαν να δώσουν. Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που δεν έδωσαν σχεδόν τίποτα, είτε διότι δεν ήθελαν (Ντούντου), είτε διότι δεν μπορούσαν (Ουρτάδο, Ρόμενταλ, Ζαϊρί). Όσοι δεν ταίριαζαν στα πλάνα του και το κυριότερο όσοι δεν έδειχναν διάθεση για δουλειά δόθηκαν δανεικοί ή πουλήθηκαν. Κανείς δεν περίσσεψε.


Ο Βάσκος δούλεψε με ένα υλικό που δεν ήταν δικό του και το διαχειρίστηκε υπεύθυνα.  Ουσιαστικά, δυο στοιχεία έκριναν τον τίτλο: η σοβαρότητα του Βαλβέρδε και η ανεπάρκεια σοβαρού ανταγωνισμού. Παρά το γεγονός ότι η ομάδα δεν ξεκίνησε καλά τη σεζόν, στη συνέχεια έστρωσε και βρήκε  ρυθμό. Το οξύμωρο είναι ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε το κατσαρόλι, παίζοντας ουσιαστικά ένα ημίχρονο κι αυτό κουτσουρουμένο. Βασικά δεν είναι οξύμωρο: η ομάδα δεν έκανε προετοιμασία. Όπως και να έχει έπιανε 30' με 40' λεπτά (πολύ) καλής απόδοσης, διάστημα κατά το οποίο σκόραρε  και κατόπιν διαχειριζόταν το αποτέλεσμα. Μάλιστα, σε ορισμένα ημίχρονα οι μηχανές δούλευαν στο φουλ, όπως στα εντός έδρας ματς με τον Αστέρα και την Α.Ε.Κ. Κατά τη γνώμη μου το αγωνιστικό πλάνο του Βαλβέρδε βασίζεται στο ποδοσφαιρικό κύρος του Ιμπαγάσα. Σας παρακαλώ μην μου πείτε για τον Φουστέρ: τον έχω σπουδάσει και δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν μπορεί να κάνει την διαφορά. Ο Κάνθαρος μιλάει για την εικόνα του παίχτη κι όχι για αριθμούς και αποτελέσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι προπονητές προσπαθούσαν να αποκλείσουν τον Ιμπαγάσα και μόνον αυτόν. Για παράδειγμα, ο Κούπερ στο Καραϊσκάκη κατάφερε να τον εγκλωβίσει, ενώ ο Μιχαλήτσιος στο Χαριλάου δεν μπόρεσε να του κολλήσει βεντούζες.

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι απόλυτα εναρμονισμένο με τα στοιχεία που απαιτεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο: κατοχή της μπάλας, πίεση στην περιοχή του αντιπάλου, κοντινές πάσες και γρήγορο (όχι βιαστικό) τέμπο. Κι όλα αυτά μέχρι να βρεθεί το ρήγμα στην αντίπαλη άμυνα. Με δυο λέξεις: ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν προσαρμόζεται στον αντίπαλο, αλλά ακολουθεί το δικό του μοτίβο και αφήνει τον αντίπαλο να προσαρμοστεί σε αυτόν. Επιπλέον, εκμεταλλευόταν τα λάθη της αντίπαλης αμυντικής γραμμής και συχνά τα μετουσίωνε σε γκολ χάρη στην ταχύτητα και στα τελειώματα του Μιραλάς. Ωστόσο, όπως προαναφέραμε αυτό γινόταν για περίπου ένα ημίχρονο. Όχι, η ομάδα δεν ξεχνούσε ότι ο αγώνας χωρίζεται σε δυο ημίχρονα, αλλά συνήθως στο δεύτερο μέρος έμενε από δυνάμεις, έδινε μέτρα στον αντίπαλο και κοιτούσε τον κώλο της. Κι αν αδυνατούσε να ''σκουπίσει'' το ματς στο καλό διάστημα που - κατά ένα συντριπτικό ποσοστό - λάμβανε μέρος στο πρώτο ημίχρονο, τότε άρχιζαν τα δύσκολα. Ειδικά, αν ήταν ματς υψηλής έντασης και επικινδυνότητας, τότε η ομάδα σε χόρτο και πάγκο βραχυκύκλωνε. Όλα αυτά όμως ισχύουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου δεσπόζει η μετριότητα, η έλλειψη ποιότητας και η ΕΠΟland.

Το χειρότερο για τον Ολυμπιακό και τον Βαλβέρδε είναι ότι η δεδομένη έλλειψη αντίστασης  τον οδήγησε  στην κούπα, δίχως να φανούν επαρκώς οι ατομικές και οι ομαδικές αδυναμίες. Ωστόσο, στο τσου λου οι αδυναμίες κάνουν μπαμ και φαίνονται όταν σηκώνεις το κεφάλι σου και βλέπεις το matrix του γηπέδου. Για να δημιουργήσει ο Βάσκος μια ικανή ομάδα που να δύναται να σταθεί στην Ευρώπη θέλει δουλειά και λεφτά. Όπως φαίνεται την δουλειά την βάζει ο Ερνέστο και τα λεφτά ο Βαγγέλης. Το εντυπωσιακό είναι το πόσο γρήγορα ''μυρίζονται'' ρευστό οι μάνατζερ. Κλώνοι του Σκρουτζ κι αυτοί. Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις τον χειμώνα δεν κρυώνεις. Μένει να δούμε ποιος θα βάλει  το κοουτσάρισμα, τα τρεξίματα και τις σωστές αντιδράσεις υπό καθεστώς πίεσης που μετατρέπεται σε πανικό. Επιπλέον, μένει να δούμε πως θα την παλέψει η ομάδα στο τσου λου με τον Πάρντο να μαζεύει παπαρούνες, τον Ριέρα σε κατάσταση αποσύνθεσης και τον Ιμπαγάσα να έχει να αντιμετωπίσει ποιοτικούς αντιπάλους κι όχι παίχτες τύπου Κουλουχέρη, Παρασκευαΐδη και Ρουμπάκη. Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα εντοπίζεται στη νευραλγική  μεσαία γραμμή: με τους Μοντέστο (φιλότιμος), Ουρτάδο (αργός) και Φουστέρ (υπερτιμημένος) δεν υπάρχει προκοπή. Το σίγουρο είναι μετά την απόφαση του Βαλβέρδε να μείνει, τα πράγματα για τον Βαγγέλη θα είναι πιο εύκολα. Αρκεί ο Πρόεδρας, εκτός από την διδαχή ήθους και αξιών, να προσδιορίσει τους στόχους του.

Υ.Γ.1 Τα συγχαρητήριά μου στην ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού για την κατάκτηση του τροπαίου. Αλλά κόψτε πια αυτή την καραμέλα με το ''Αυτοκράτορας''. Και σταματήστε να μιλάτε για τον Διαμαντίδη λες και είναι ο κλώνος του Πίπεν. Έλεος. Και επιτέλους δώστε τσαχούρι στον Χατζηγεωργίου και στον Ιωάννου. Μας τσάκισαν τα νεύρα. Ξέρουμε μπάσκετ και γνωρίζουμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι κορυφαία ομάδα. Τέλος, επιτρέψτε μου να δώσω μια συμβουλή προς πάσαν κατεύθυνση: ''κατεβάστε'' τα παλιά F4 και παρακολουθήστε τα.

Υ.Γ.2 Μπορεί κάποιον να μου πει γιατί κράζουν τον μάνατζερ του Μιραλάς και τον ίδιο τον παίχτη, ενώ οι ερυθρόλευκες (κωλο)φυλλάδες πριν λίγο καιρό είχαν προβεί σε όργιο μαλακίας, υπερβολής και συνεχούς ψεύδους; Κι όχι μονό αυτό, αλλά βγήκε ρεπόρτερ του Ολυμπιακού και έκραξε τον Μιραλάς, επειδή δεν υπέγραφε συμβόλαιο, φέρνοντας ως τρανό (!!!) παράδειγμα το όχι του Μαραντόνα (!!!) που είχε πει κάποτε στα λεφτά της Ρίβερ, προκειμένου να πάει στην Μπόκα. Απίστευτα πράγματα από τον Πέτρο Περίχαρο. Πραγματικά απίστευτα.

Υ.Γ.3 O Timo Tollki συνθέτει την μουσική κι ο Timo Kotipelto γράφει τους στίχους. Το αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό. Τι μπορούν να πουν οι Stratovarius; Μάλλον αρκετά.

Sometimes it's not that easy finding all the words, for how I feel when you are near, the more we are together, makes me realize, all I ever wanted is you, what can I say? you make all my dreams come true, and every day I want you right here by my side, to take my hand and hold me tight, I never want to be alone again, oh my love, the days are shorter now, I'm reaching for some light, and I find it in your eyes, brighter than the sun it filled me up with love, don't ever close them for me...

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Οι πρωταθλητές
































Υ.Γ.1 Πέρα από το χαβαλέ με τις φωτογραφίες, στην επόμενη ανάρτηση θα υπάρξει ουσιαστική ανάλυση για τον φετινό Ολυμπιακό.

Υ.Γ.2 Θα ακολουθήσουν κι άλλες φωτογραφίες από Παναθηναϊκό, Π.Α.Ο.Κ., Superleague και φυσικά Αρειανάρα.

Υ.Γ.3 Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τη Σιένα. Αν παίξει όπως χθες θα μπορέσει να κερδίσει τη Μακάμπι;

Υ.Γ.4 Μπασκετική Αρειανάρα, κάνε το χρέος σου.

Υ.Γ.5 Συγχωρέστε με, αλλά εκτός συγκλονιστικού απροόπτου δεν θα ασχοληθώ με τα ελληνικά play off.

Υ.Γ.6 Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους μαθητές μου για αυτά που μου γράψανε, κατά την (πρόχειρη) αξιολόγηση του μαθήματος και του διδάσκοντα. Με συγκίνησαν τα μπάσταρδα.

Υ.Γ.7 Οι Warlord γράφουν και οι AC/DC (ψιλο)διασκευάζουν. Από Soliloquy στο τραγούδι που ακολουθεί.

Flying on a free flight, driving all night, with my machinery, 'cause I, I got the power, any hour, to show the man in me...let me put my love into you, babe, let me put my love on the line, let me put my love into you, babe, let me cut your cake with my knife, oh, like a fever, burning faster, you spark the fire in me, crazy feelings, got me reeling, they got me raising steam...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...