Λέσχη, (συμ)μαθητές και (προ)βλέψεις

Θυμάμαι τα σχολικά μου χρόνια. Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Θυμάμαι τους συμμαθητές μου. Σχεδόν όλους. Αν με ρωτούσες τότε ποια θα ήταν η εξέλιξη τους δεν θα μπορούσα να απαντήσω με βεβαιότητα. Για παράδειγμα, να σου έλεγα ότι ο τάδε θα γίνει πυροσβέστης ή ο δείνα καθηγητής. Δεν θα μπορούσα να προβλέψω το μέλλον. Εδώ δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το παρόν. Το μόνο που θα μπορούσα να κάνω είναι να απέκλεια κάποια ενδεχόμενα. Για παράδειγμα, ήξερα ότι το ρεμάλι της τάξης δεν θα μπορούσε να γίνει δικηγόρος, πιλότος ή γιατρός. Πράγματι, δεν έγινε. Έπεσα διάνα. Διότι, γνώριζα ποιες είναι οι φιλοδοξίες του. Γνώριζα ότι είναι περιορισμένης ευθύνης, περιορισμένων ικανοτήτων. Το τι έγινε ας το αφήσουμε καλύτερα. Όμως, υπήρχαν και συμμαθητές που προσπάθησαν. Μεγάλωσαν. Ωρίμασαν. Που γνώριζες ότι κάτι καλό θα προκύψει. Η επιβράβευση ήρθε με μια καλή θέση. Με ένα καλό πόστο. Με ισχυρή προοπτική για κάτι καλύτερο υπό την βασική προϋπόθεση ότι τους ενδιαφέρει το αντικείμενό τους, τους νοιάζει αυτό που κάνουν. Το ίδιο ισχύει και για τους μαθητές μου. Πάνω κάτω καταλαβαίνεις κάποια πράγματα. Φαίνεται ποιοι θα γίνουν λακαμάδες. Ποιοι θα γίνουν (χ)ρέμπελοι. Ποιοι θα πάνε για το κάτι παραπάνω. Ποιοι θα πάνε για το εξαιρετικό.

Θέλω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι που οραματίστηκαν την Λέσχη Φίλων Άρη πονάνε αυτό που κάνουν. Αγαπάνε την ομάδα. Προσοχή: αγαπάνε τον Άρη κι όχι την Π.Α.Ε. Άρης. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ αυτών των δυο. Όταν ιδρύθηκε η Λέσχη ήμουν επιφυλακτικός. Αδυνατούσα να προβλέψω τα μελλούμενα. Δεν μπορούσα να είμαι βέβαιος για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν γνώριζα ποια θα ήταν η τύχη της. Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τη σημασία της. Ωστόσο, όπως στην περίπτωση των (συμ)μαθητών μου, μπορούσα να αποκλείσω κάποια ενδεχόμενα. Το σίγουρο είναι ότι η Λέσχη δεν ήταν - και δεν είναι - ρεμάλι. Και φυσικά δεν ιδρύθηκε από ρεμάλια. Αντίθετα, υπήρχαν ενδείξεις για κάτι εξελίξιμο. Επομένως, δεν προξενεί εντύπωση το ότι η Λέσχη γιγαντώνεται. Αργά και σταθερά. Και γιγαντώνεται, διότι οι Αρειανοί βλέπουν προοπτική. Βλέπουν προσπάθεια. Βλέπουν όραμα. Βλέπουν ελπίδα. Ωστόσο, οφείλω να σημειώσω ότι μπροστά μας έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Το μεταφορικό μας μέσο για την κάλυψη της απόστασης είναι η υπομονή, η πίστη και η δίψα. Ειδικά, τα δυο τελευταία στοιχεία είναι πραγματικά ανεξάντλητα. Ο Άρης, όντας εταιρία λαϊκής βάσης, μπορεί να καταστεί σημείο αναφοράς για τα ελληνικά δεδομένα. Άκυρο. Έχει ήδη καταστεί σημείο αναφοράς. Κι ας έχουμε εντάσεις, διαφωνίες και έριδες. Αρκεί να μπαίνει πάνω από όλους ο Άρης. Το συμφέρον του Άρη. Ήτοι, το συμφέρον των απανταχού Αρειανών. Επομένως, όλα αυτά που έλαβαν μέρος στην πρόσφατη γενική συνέλευση δεν πρέπει να μας προβληματίζουν. Δείχνουν υγεία. Δείχνουν πάθος. Δείχνουν ενέργεια. Την στιγμή που η Α.Ε.Κ. προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, χρησιμοποιώντας σαν σκούπα τα S.M.S., ο Άρης δηλώνει παρών. Την στιγμή που ο Π.Α.Ο.Κ. έχει βάλει τα χρέη στην κατάψυξη, αγνοώντας ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνει απόψυξη, ο Άρης δηλώνει παρών. Την στιγμή που οι σωτήρες του Π.Α.Ο. τα έκαναν όλα πουτάνα, αφήνοντας καμμένη γη, ο Άρης δηλώνει παρών. Και δηλώνει παρών με τον πιο απλό τρόπο: ρωτώντας τους διοικούντες για τα πεπραγμένα τους. Τους ελέγχει οικονομικά και διοικητικά. Τσεκάρει τον απολογισμό. Σπεκουλάρει τι πήγε στραβά.

Επομένως, δεν χρειάζεται να κυνηγάμε Χίμαιρες. Δεν χρειάζεται να ψάχνουμε αόρατους εχθρούς. Ακόμα και η ύπαρξη αντιπολίτευσης λειτουργεί ευεργετικά. Πρέπει να λειτουργεί ευεργετικά. Αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε είναι ότι μέσα από την σαπίλα και την μπόχα του ελληνικού ποδοσφαίρου αναδύεται κάτι καινούριο, κάτι φρέσκο. Και παρόλο που βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακό στάδιο βλέπω ότι υπάρχουν οι δυνατότητες για κάτι καλό. Όπως ακριβώς έβλεπα για κάποιους συμμαθητές μου. Όπως ακριβώς βλέπω για κάποιους μαθητές μου. Βλέπω ότι μπορούμε να συλλάβουμε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο και να ελαχιστοποιήσουμε την αποτυχία. Να αποκτήσουμε συνέχεια, διάρκεια, συνέπεια. Εντούτοις, η Λέσχη μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί περαιτέρω. Να γίνει πιο ουσιαστική. Ας στηρίξουμε τη Λέσχη και να είμαστε σίγουροι ότι θα μας στηρίξει και εκείνη. Κατόπιν, θα έρθει η επιβράβευση. Το παρόν άρθρο ολοκληρώνεται με τα λόγια του εκπροσώπου της Ατλέτικο Μαδρίτης, Εμίλιο Αμπεχόν, ο οποίος με ελάχιστες λέξεις κατόρθωσε να περιγράψει την ουσία: «Η Λέσχη είναι παράδειγμα δημοκρατίας, δεν είστε απλά Άρης, είστε ο Άρης».

Υ.Γ.1 Όπως - σωστά - είπε ο Παντελής Ζουμπούλης: «Όλη η κουβέντα στον Άρη τις τελευταίες μέρες αναλώνεται γύρω από τις εκλογές. Αν η ομάδα μετείχε στα play off θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα και σίγουρα το προεκλογικό κλίμα θα ήταν πιο ήρεμο».

Υ.Γ.2  Δεν έχω ιδέα τι έχει στο μυαλό του ο Τσιώλης, αλλά έχω την αίσθηση ότι έχουμε ήδη κλείσει δυο παίχτες. Τα ονόματα αυτών: Καπετάνος και Φυτανίδης.

Υ.Γ.3 Χωρίς ίχνος υπεράσπισης και διπλωματίας ας προσπαθήσουμε να φέρουμε τον εαυτό μας στη θέση του Σκόρδα. Επί των ημερών του μπήκε η ομάδα στο άρθρο 44. Η περιουσία του δεσμεύτηκε για τον Άρη. Είναι ο ιδρυτής της Λέσχης Φίλων Άρη και φέρει τον αριθμό 001. Ξαφνικά, κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν κάνει για Πρόεδρος του Άρη και εν μία νυκτί υπήρξε στροφή εναντίον του. Βρίσκεται πίσω από τα Αθλητικά Νέα. Έρχεται στη γενική συνέλευση, ανεβαίνει στο βήμα να μιλήσει και δεν τον αφήνουν. Και ερωτώ: είναι δυνατόν να θέλει το κακό του Άρη; Δεν νομίζω. Αφήστε τον να πει αυτά που θέλει κι ας πάει στην ευχή της Παναγίας. Απλά ο άνθρωπος είναι πικραμένος. Δεν χρειάζεται να καλλιεργούμε διχόνοιες. Επαναλαμβάνω μια φράση του παρόντος κειμένου και υπερτονίζω την σημαντικότητά της: υποστηρίζουμε την Αρειανάρα κι όχι την Π.Α.Ε. Άρης κι αυτό (πρέπει να) ισχύει για όλους μας.

Υ.Γ.4 Η επόμενη ανάρτηση θα ανέβει το Σάββατο και δεν θα έχει σχέση με τα αθλητικά δρώμενα.

Υ.Γ.5 Οχτώ χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Motley Crue κυκλοφορούν εν έτει 1989 το πέμπτο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''Dr. Feelgood''. Το άλμπουμ περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, το ομώνυμο κομμάτι, το ''Kickstart My Heart'', το ''Same Ol' Situation'' και το τραγούδι που ακολουθεί.

Without you, there's no change, my nights and days are grey, if I reached out and touched the rain, it just wouldn't feel the same...I could face a mountain, but I could never climb alone, I could start another day, but how many, just don't know, you're the reason the sun shines down, and the nights, they don't grow cold, only you that I'll hold when I'm young, only you as we grow old...without you in my life, I 'd slowly wilt and die, but with you by my side, you' re the reason I 'm alive, but with you in my life, you 're the reason I'm alive...