Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

In Arsenal we trust

Ανάλυση τακτικής
Το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας τα τελευταία χρόνια, ήταν αμυντικό. Επιθετικά πάντα 'εβαζε γκολ και είχε μία από τις καλύτερες επιθέσεις στην Αγγλία. Αμυντικά όμως, έμπαζε. Κυρίως στις στημένες φάσεις, από κόρνερ και από φάουλ κοντά στη γραμμή του πλάγιου άουτ. Σε αυτό το κομμάτι φαίνεται η συμβολή του Μπουλντ. Με τον τρόπο του καθιέρωσε τον Μερτεζάκερ στο κέντρο άμυνας σαν ένα από τους δυο σέντερ μπακ, χωρίζοντας το προηγούμενο δίδυμο Βερμάλεν και Κοσιελνί. Ο Γερμανός έχει το πλεονέκτημα του ύψους και της μεγάλης εμπειρίας από ευρωπαϊκούς αγώνες. Έχει κατακτήσει κύπελλο Γερμανίας, με την Βέρντερ Βρέμης, ενώ με την Εθνική έχει παίξει στον τελικό του Euro 2008, και στα τελικά Μουντιάλ του 2006 και 2010. Το μειονέκτημά του είναι πως δεν μπορεί να στρίψει εύκολα τα 196 εκατοστά του κορμιού του. Όμως, εδώ βάζει τη σφραγίδα του ο Βενγκέρ, καθώς από πέρυσι σε μερικά παιχνίδια, όπως με την Μπάγερν στον επαναληπτικό του Μονάχου, αλλά και συνεχώς φέτος, γυρίζει την ομάδα περίπου είκοσι μέτρα πίσω για να μαρκάρει. Σε set up παιχνίδι και εναντίον ομάδων κορυφής, η αμυντική τετράδα της Άρσεναλ στήνεται στη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Ένας αμυντικός χαφ, συνήθως ο Αρτέτα, παίζει ανάμεσα στα δυο σέντερ μπακ και περίπου εφτά με οχτώ μέτρα πιο μπροστά, για να παίρνει τα τρεξίματα των αντιπάλων χαφ στον άξονα. Όταν παίζει ο Φλαμινί σε αυτήν τη θέση, φαίνεται πιο καθαρά η παραπάνω ιδιαιτερότητα. Γεμίζοντας, δηλαδή, με παίχτες τη ζώνη γύρω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής, ελαχιστοποιεί το πρόβλημα ταχύτητας του Μερτεζάκερ. Κερδίζει, όμως, από την παρουσία του, όλες τις αποκρούσεις από τις αντίπαλες σέντρες. Φέτος, η Άρσεναλ δεν έχει δεχτεί γκολ από κόρνερ-κεφαλιά, ή από πλάγιο άουτ-κεφαλιά. Στη ροή του αγώνα ίσως αυτό συμβεί. Αλλά όχι σε στημένη φάση.


Στα κόρνερ δυο παίχτες στήνονται στα δοκάρια και πάνω στη γραμμή της μικρής περιοχής παίρνουν θέση οι τέσσερις πιο ψηλοί παίχτες της Άρσεναλ, Σανιά, Κοσιελνί, Ζιρού και Μερτεζάκερ, με τον Γερμανό να είναι ο δεύτερος στη σειρά από τη μεριά που εκτελείται το κόρνερ/φάουλ. Κανείς τους δεν έχει ατομικό ατομικό μαρκάρισμα, αλλά καλύπτουν χώρο. Ένας παίχτης είναι στο πέναλτι κι ένας στο ημικύκλιο της περιοχής, ενώ, παράλληλα, δυο παίχτες, κυρίως οι πιο γρήγοροι, βρίσκονται στις άκρες της μεγάλης περιοχής, έτοιμοι να φύγουν στην κόντρα. Αν το κόρνερ πάει στο πρώτο δοκάρι, ο Μερτεζάκερ, συνήθως, απομακρύνει την μπάλα. Αν πάει στο δεύτερο, βγαίνει ο τέρμας ή καθαρίζει κάποιος από τους Ζιρού και Κοσιελνί. Βελτιώνοντας αυτό το είδος παιχνιδιού, η Άρσεναλ φέτος έχει την καλύτερη άμυνα της λίγκας, με 19 γκολ παθητικό σε 21 ματς. Κι ας έφαγε έξι γκολ μαζεμένα από την Σίτι. Κι όπως έλεγε ένας προπονητής στην Ισπανία, ο Μεντιλιβάρ της Οσασούνα, καλύτερα να χάσεις ένα παιχνίδι με 6-0 παρά έξι παιχνίδια με 1-0. Δεύτερο σημείο αναφοράς, είναι ο Γάλλος επιθετικός (;) της ομάδας, Ολιβιέ Ζιρού. Ο παιχταράς μπορεί να μην είναι ο σούπερ τεχνίτης που ξέρει άψογα τα φάλτσα, αλλά σίγουρα είναι ο πιο αθλητικός παίχτης της Άρσεναλ. Είναι ο τύπος του σέντερ φορ που γυρίζει και μαρκάρει στο κέντρο του γηπέδου και δίνει μεγάλες βοήθειες στο αμυντικό παιχνίδι της ομάδας. Παράλληλα, κινείται σε όλο το φάσμα της επίθεσης, ανοίγοντας διαδρόμους στους εξαιρετικούς χαφ, οι οποίοι μπαίνουν την πλάτη της αντίπαλης άμυνας, τραβώντας έξω τα σέντερ μπακ. Συν το γεγονός ότι έχει σκοράρει μέχρι τώρα εννιά γκολ στο πρωτάθλημα και είναι ο πρώτος σκόρερ της Άρσεναλ. Τις προάλλες, στην εκτός έδρας νίκη της Άρσεναλ στο Βίλλα Παρκ, ο Γουίλσιρ βγήκε στην πλάτη της άμυνας και σκόραρε με σουτ. Ο Βλααρ είχε ακολουθήσει τον Ζιρού στην άκρη δεξιά και ήταν εκτός χώρου ευθύνης του. Το δεύτερο γκολ το σημείωσε ο Ζιρού, αφού πρώτα διόρθωσε το άσχημο πρώτο κοντρόλ του. Αθλητικότατος, που έλεγα και πιο πάνω.

Συνολική αμυντική τακτική
Στα παιχνίδια με τις θεωρούμενες ομάδες κορυφής, η Άρσεναλ έδειξε ότι δεν την ενδιαφέρει να παίξει επιθετικά για να πάρει το χειροκρότημα των φιλάθλων. Τόσο εντός, όσο κι εκτός έδρας. Στα δυο εκτός έδρας παιχνίδια, με τις ομάδες του Μάντσεστερ έκανε δυο ήττες. Στα εντός έδρας παιχνίδια με Λίβερπουλ και Τσέλσι, κέρδισε τους «Κόκκινους» κι έφερε ισοπαλία με τους «Μπλε». Σε κανένα παιχνίδι δεν ρίσκαρε να βγάλει πολλούς παίχτες στην επίθεση. Αν το γκολ ερχόταν από κάποιες στιγμές έμπνευσης, από τους καλούς επιθετικούς που διαθέτει, έχει καλώς. Αυτό συνέβη με την Λίβερπουλ. Αν όχι, τότε κρατάμε πίσω το μηδέν και τον πόντο. Αυτό έγινε με την Τσέλσι. Κόντεψε να γίνει με την Γιουνάιτεντ και μόνο με την Σίτι απέτυχε εντελώς. Η διάταξη του Βενγκέρ είναι με τέσσερις αμυντικούς πίσω, έναν αμυντικό χαφ, τέσσερις μεσοεπιθετικούς και τον Ζιρού μπροστά. Όταν η αντίπαλη ομάδα έχει κατοχή, η αμυντική τετράδα βρίσκεται στη γραμμή της περιοχής και είναι η βάση της συνολικής άμυνας. Αναλόγως με τον χρόνο που απομένει, και το σκορ, η τετράδα ανεβάζει τη γραμμή της, είτε 15 μέτρα πιο ψηλά, μεταξύ κέντρου και μεγάλης περιοχής, είτε ακόμη ψηλότερα, κοντά στη σέντρα, ρισκάροντας να δεχτεί κόντρα επίθεση με κάποιους γρήγορους αντιπάλους επιθετικούς. Αυτό το σενάριο έγινε κόντρα στην Σίτι. Ο αμυντικός χαφ, είπαμε, βρίσκεται ανάμεσα στα δυο σέντερ μπακ για να καλύπτει τα τρεξίματα των αντιπάλων χαφ στον άξονα. Πιο μπροστά του, παίζουν οι δυο κεντρικοί μεσοεπιθετικοί. Αυτοί είναι συνήθως οι Οζίλ και Γουίλσιρ. Στις άκρες παίζουν οι άλλοι δυο μεσοεπιθετικοί, συνήθως οι Καθόρλα και Γουόλκοτ. Όταν ήταν υγιής ο Ράμσεϋ, έστελνε τον Γουίλσιρ στα αριστερά και τον Καθόρλα στον πάγκο. Τώρα που τραυματίστηκε ο Γουόλκοτ, παίρνει σειρά ο Ροζίτσκι ή ο πιτσιρικάς ο Γκνάμπρι. Λύση σε όλες της θέσεις αναμένεται να δώσει και ο Τσάμπερλεϊν που αποθεραπεύθηκε, καθώς κι ο Ποντόλσκι στα αριστερά. Στην επίθεση, στη θέση του Ζιρού, έρχεται αλλαγή ο Δανός Μπέντνερ, που σκόραρε κάποια αποφασιστικά γκολ. Το βασικό στοιχείο της αμυντικής διάταξης είναι η μικρή απόσταση που χωρίζει τις γραμμές. Όταν η τετράδα της άμυνας, είναι στην περιοχή, ο Ζιρού, που είναι ο τελευταίος παίχτης μπροστά, βρίσκεται κάτω από τη σέντρα. Αυτό ελαχιστοποιεί τον ελεύθερο χώρο που έχει στη διάθεσή του ο αντίπαλος, με συνέπεια να αναγκάζεται να παίξει με μεγάλες μπαλιές ή να κάνει λάθος και να τρέξει πίσω στην άμυνα να καλύψει την κόντρα. Να κλείσω με δυο λόγια για τον τερματάρα της ομάδας, τον Πολωνό Τσέσνι. Στα 23 του χρόνια, δείχνει να βελτιώνεται συνεχώς. Αυτή είναι η τέταρτη σεζόν που παίζει βασικός και τον βλέπουμε να αρχίζει να φωνάζει και να καθοδηγεί τους συμπαίχτες του. Είναι ψηλός, κοντά στο 1,95, και ικανότατος μέσα στην εστία. Χρειάζεται να βελτιωθεί στις εξόδους και στο παιχνίδι με τα πόδια. Ο άλλος ο Πολωνός, ο Φαμπιάνσκι, είναι καλύτερος σε αυτούς τους τομείς από τον Τσέσνι, αλλά είναι επιρρεπής στους τραυματισμούς, για αυτό και έχασε τη θέση βασικού.

Συνολική επιθετική τακτική
Επιθετικά υπάρχουν δυο κύριες κατηγορίες για να εκδηλωθεί η τελική προσπάθεια. Η πρώτη είναι η κόντρα-επίθεση που γίνεται από κόρνερ ή στημένη φάση του αντιπάλου. Συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις, κατεβαίνουν πολλοί παίχτες στην περιοχή της Άρσεναλ και μετά την απόκρουση φεύγουν σαν σφαίρες οι μεσοεπιθετικοί. Μπορεί η Άρσεναλ να μην είναι πολύ αποτελεσματική σε αυτό το στυλ παιχνιδιού, όπως η Ντόρτμουντ ή ή Ρεάλ του Μουρίνιο. Όμως, η ταχύτητα μετάβασης του Γουόλκοτ, όσο ήταν υγιής, του Οζίλ και του Ράμσεϋ προς την αντίπαλη περιοχή, έφερναν αναστάτωση στην αντίπαλη ομάδα. Επίσης, είδαμε στο δεύτερο γκολ εναντίον της Τότεναμ, στο κύπελλο, πως ο Ροζίτσκι έκλεψε την μπάλα, ενώ η ομάδα του ήταν στημένη πίσω και περίμενε, και διένυσε περίπου 40 μέτρα μέχρι να πλασάρει τον τερματοφύλακα. Η δεύτερη μέθοδος που εκδηλώνει η επίθεση της Άρσεναλ, είναι απέναντι σε στημένη άμυνα. Τότε τα δυο πλάγια μπακ, Σανιά (ή Τζέκινσον) και Γκιμπς (ή Μονρεάλ), ανεβαίνουν μεταξύ κέντρου και αντίπαλης περιοχής και πατούν τη γραμμή του πλάγιου άουτ, δίνοντας έτσι το πλεονέκτημα του πλάτους. Τα δυο σέντερ μπακ, Μέρτεζακερ και Κοσιελνί, ανεβαίνουν κοντά στη σέντρα και κρατούν την ευθεία, με απόσταση μεταξύ τους τριάντα μέτρων. Το κενό που υπάρχει στον άξονα, το καλύπτει ο Αρτέτα, κυρίως, ή ο Φλαμινί, δηλαδή ο αμυντικός χαφ. Οι υπόλοιποι κινούνται σε όλο το μήκος και το πλάτος της επίθεσης. Είναι χαρακτηριστικό, φέτος, οι πολλές φορές που αλλάζει η μπάλα με ένα άγγιγμα, κι αυτό οφείλεται στη μεγάλη κλάση των μεσοεπιθετικών. Ακόμα κι αυτοί που μπαίνουν αλλαγή (Ροζίτσκι, Καθόρλα, Γουόλκοτ, Ποντόλσκι), μπορούν να κάνουν τη διαφορά με δυο, τρεις καλές φάσεις. Οι τέσσερις σταθεροί παίχτες, λοιπόν, Σανιά, Γκιμπς, Μέρτεζακερ, Κοσιελνί, δίνουν στήριγμα στους μεσοεπιθετικούς, όταν δεν έχουν την επιλογή να περάσουν την μπάλα μπροστά. Μάλιστα, όταν η μπάλα πάει στους κεντρικούς αμυντικούς, αυτοί δεν διστάζουν να πάρουν μέτρα πίσω ή και να γυρίσουν την μπάλα στο τέρμα, για να διατηρήσουν την κατοχή και να οργανώσουν από την αρχή την επίθεση.

Επίλογος
Ο Αρσέν Βενγκέρ μπορεί να δει το δημιούργημά του στην κορυφή της Αγγλίας. Αν δεν γίνει φέτος, σίγουρα θα γίνει μέσα στα δυο επόμενα χρόνια, αφού πλέον υπάρχουν τα περιθώρια να ξοδέψει πολλά χρήματα για μεταγραφές. Ήδη το brand name της ομάδας έχει διαδοθεί και είναι αναγνωρίσιμο σε όλο τον κόσμο που ασχολείται με το άθλημα. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία με τους παίχτες του N.B.A. που έπαιξαν στο Λονδίνο. Τι φορούσαν; Φανέλες της Άρσεναλ. Ούτε της Τσέλσι, ούτε της Τότεναμ, ούτε κάποιας άλλης αγγλικής ομάδας.

Υ.Γ.1 Ζητάω ταπεινά συγγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά, ειλικρινά σας μιλάω, δεν προλάβαινα! Τουλάχιστον ελπίζω, όσοι πιστοί προσήλθατε, να σας άρεσε. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος. Το credit, φυσικά, πάει στον Νικόλα.

Υ.Γ.2 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Είναι αλήθεια ότι κάποιοι από τους περσινούς ήρωες έφυγαν. Δεν υπάρχουν ο Ντε Βινσέντι, αλλά κι ο Φεγκρούς, ο Οικονόμου, ο Γεωργίου, ο πάντα χρήσιμος Τάσος Πάντος. Αλλά υπάρχουν ο Μιχαήλ, ο Τσουκαλάς, ο Κολοβέτσιος, ο Κοροβέσης, ο Ιλιτς, ο Τζημόπουλος, ο Λίλα κι ο Βίλα, ο Ντάσιος, παίκτες που την ομάδα την ξέρουνε. Αυτούς έπρεπε πρώτα να κερδίσει ο προπονητής: δεν τα κατάφερε. Το να χρησιμοποιείς ένα παίκτη συνεχώς δεν σημαίνει πάντα ότι τον πιστεύεις: αν το κάνεις με τρόπο που δείχνει πως αυτός παίζει γιατί δεν υπάρχει άλλος, δύσκολα ο παίκτης θα παίξει για σένα. Δεν είναι ζήτημα συστήματος, αλλά προσέγγισης. Με τον Αναστασιάδη πρόπερσι και τον Χριστόπουλο, πέρυσι οι ίδιοι παίκτες πέθαιναν στο γήπεδο».

Υ.Γ.3 Ο Σούλης μπορεί να δηλώνει ότι ο Άρης θα παλέψει μέχρι τέλους, αλλά η αλήθεια είναι πως στο ματς με τον Λεβαδειακό δεχτήκαμε ισχυρό πλήγμα σε παν επίπεδο. Όπως ισχυρό πλήγμα δέχτηκα κι εγώ ο ίδιος, όταν, καθώς κολυμπούσα στο κολυμβητήριο, παρατήρησα μια γυναίκα που ήταν ίδια ο Λάμπρος Σκόρδας! Ο υποβιβασμός αντέχεται, αυτό το θέαμα όχι!

Υ.Γ.4 Για την μεταγραφή του Μήτρογλου, δεν έχω να δηλώσω το παραμικρό. Τι να σχολιάσω, εξάλλου; Τα προφανή; Ο παίχτης δεν κοστίζει τόσα λεφτά, δεν μπορεί να αγωνιστεί με αξιώσεις στο αγγλικό πρωτάθλημα και οι managers κυριαρχούν. Αυτό που δεν ξέρω είναι που θα αγωνίζεται, ως δανεικός, την επόμενη σεζόν.

Υ.Γ.5 Ρε παιδιά, ποιος είναι αυτός ο Νάτχο που πήρε ο Π.Α.Ο.Κ.; Οι δημοσιογράφοι που τού αφιέρωσαν τόννους μελανιού, τον γνωρίζουν; Τι λέτε;

Υ.Γ.6 Ο χρόνος μου είναι αντιστρόφως ανάλογος της φυσικής και ψυχολογικής μου κατάστασης!

Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2014

In Arsene we trust

Εισαγωγή
Το φθινόπωρο του 1997, βρέθηκα στο Λονδίνο για περίπου δύο μήνες. Είχα ένα νταραβέρι με μια όμορφη Αγγλιδούλα που είχα γνωρίσει στην Ρόδο εκείνο το καλοκαίρι. Μόλις έσκασε η κλήρωση Άρσεναλ- Π.Α.Ο.Κ., είπα μέσα μου, όπα μεγάλε, εδώ είσαι. Είδα τη ρεβάνς με το γκολ του Βρύζα κι ακόμα έχω κρατημένα τα ενθύμια από τα οπισθόφυλλα των εγγλέζικων εφημερίδων (Zisis the end κ.ά.). Μένοντας στο Λονδίνο όμως, διαπίστωσα πως οι Εγγλέζοι φίλαθλοι έχουν αρκετές διαφορές από τους δικούς μας. Και κυρίως, στο πως αντιλαμβάνονται το παιχνίδι. Χειροκροτούν και τραγουδούν για την ομάδα τους, σεβόμενοι, όμως, τους αντιπάλους τους. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, λίγο πριν την έναρξη, στο απέναντι πέταλο, κάποιοι Έλληνες, μάλλον φοιτητές, σήκωσαν ένα πανώ που έλεγε «Άρης-Θρησκεία-Ιερολοχίτες». Αμέσως ενεργοποιήθηκε η ασφάλεια του γηπέδου και το κατέβασε. Στο ημίχρονο του αγώνα, είχα κατέβει μέχρι τις διαφημιστικές πινακίδες, στο χορτάρι του γηπέδου. Εκεί με σταμάτησαν οι ασφαλίτες. Τους είχα δώσει τη φωτογραφική μου μηχανή και με χαρά με φωτογράφισαν. Άλλα ήθη. Όταν τέλειωσε το παιχνίδι, έβλεπα τις οικογένειες με τις φανέλες της Άρσεναλ να χειροκροτούν την ομάδα τους, κι ας είχε αποκλειστεί. Αργότερα, έξω από το γήπεδο, διατηρούσαν το χαμόγελό τους και βημάτιζαν για τα σπίτια τους. Από τότε έκανε μέσα μου ένα κλικ για την Άρσεναλ.


In Arsene we trust - Part I
Ένα χρόνο πριν, τον Σεπτέμβρη του 1996, η Άρσεναλ υπέγραφε συμβόλαιο συνεργασίας με τον Αρσέν Βενγκέρ. Ο Αλσατός προπονητής που είχε κάνει όνομα με την Μονακό, με την οποία κατέκτησε το πρωτάθλημα Γαλλίας το 1988, κι έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1992, είχε ένα πέρασμα από την Ιαπωνία για έναν χρόνο, στον πάγκο της Nagoya. Στην Άρσεναλ πήγε να δώσει έναν ευρωπαϊκό αέρα. Τότε το αγγλικό ποδόσφαιρο έβγαινε από τα πέτρινα χρόνια του, μετά τα γεγονότα του Χέιζελ και τον αποκλεισμό του από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση, με απόφαση της Θάτσερ. Στην αρχή, οι παίχτες της Άρσεναλ τον πήραν στο ψιλό. Τους είχε απαγορεύσει να πίνουν μπύρες στα αποδυτήρια μετά τους αγώνες και τους έβαλε σε πρόγραμμα διατροφής. βάσει της εισήγησης της διατροφολόγου που απαίτησε από τη διοίκηση να προσληφθεί. Το επόμενο καλοκαίρι έφερε στην ομάδα παίχτες δικής του επιλογής, με κορυφαίες υπογραφές αυτές των Βιεϊρά, Πετί, Μπέργκαμπ, Όβερμαρς, Ανελκά. Παρά τον αποκλεισμό από τον Π.Α.Ο.Κ. εκείνον τον χρόνο, κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο Αγγλίας. Στα επόμενα χρόνια κατέκτησε άλλα δυο πρωταθλήματα και κύπελλα, με κορυφαία στιγμή το αήττητο πρωτάθλημα του 2003-04, που έδωσε στην ομάδα το προσωνύμιο «Invincible». Στα πρώτα εφτά χρόνια του Βενγκέρ στον πάγκο της Άρσεναλ, μεγάλα ονόματα ήρθαν στην ομάδα. Άλλοι στην ποδοσφαιρική τους ακμή, κι άλλοι σαν ταλέντα που ωρίμασαν στην Άρσεναλ. Για παράδειγμα, οι Ανρί, Πιρές, Λέμαν, Βιλτόρ, Σολ Κάμπελ, Σιγκάν, Ρέγιες πήγαν στην Άρσεναλ σαν έτοιμοι παίχτες. Αντίθετα, οι Φάμπρεγας, Κανού, Άσλεϋ Κόουλ, Λιούνμπεργκ, Κλισί, Κόλο Τουρέ υπέγραψαν και ωρίμασαν στο Λονδίνο.

In Arsene we trust - Part II
Στο τέλος του αήττητου πρωταθλήματος, τη σεζόν 2003-04, δρομολογήθηκε η κατασκευή του νέου υπερσύγχρονου γηπέδου, που ονομάστηκε «Emirates», μετά την πολυδάπανη χορηγία των Αράβων. Το «Highburry» ήταν μικρό και παλιό και, καθώς η ομάδα μεγάλωνε και αναπτυσσόταν σε παγκόσμια κλίμακα, αυτή η αλλαγή ήταν επιβεβλημένη. Ο Βενγκέρ διάλεξε την κατάλληλη στιγμή για μετακόμιση. Η αλλαγή στη δομή του τσου λου, που επέτρεπε ακόμα και στην τέταρτη ομάδα της Αγγλίας να παίζει στους ομίλους, ήταν η ευνοϊκή συγκυρία. Ο Βενγκέρ, ο οποίος είναι απόφοιτος οικονομικής σχολής, γνωρίζει άριστα πως το χρήμα είναι το μέσο για να πετύχεις τους μεγάλους στόχους που θέλεις. Με τέσσερις ομάδες της Αγγλίας στο τσου λου, τα λεφτά από τη συμμετοχή στους ομίλους είναι σχεδόν εξασφαλισμένα. Συνεπώς, κόβονται τα έξοδα από δαπανηρές μεταγραφές και τα κεφάλαια που χρειάζονται γα να αποπληρωθεί το καινούριο γήπεδο. Το κομβικό σημείο σε αυτό το εγχείρημα είναι να βγαίνουν παίχτες από τα τμήματα υποδομής. Κι εδώ ήταν η μεγάλη συμβολή του Αρσέν Βενγκέρ στην ολοκλήρωση του σχεδίου του. Παίχτες άγνωστοι και σε νεαρή ηλικία, έκαναν την εμφάνισή τους σε αυτό το διάστημα, και, παρόλα αυτά, η Άρσεναλ πάντα έβρισκε τον τρόπο να είναι χωμένη στην τελική τετράδα της λίγκας και στους χρυσοφόρους ομίλους του τσου λου. Και πάντα να παίζει το ανοιχτό επιθετικό ποδόσφαιρο που αγαπά ο ουδέτερος φίλαθλος να βλέπει. Υπήρχαν χρονιές δύσκολες, όπως η περίοδος 2011-12, που χρειάστηκε να ξοδέψει πολλά χρήματα στην μεταγραφική περίοδο του Γενάρη, για να ισορροπήσει τα κενά που δημιουργήθηκαν με τις απομακρύνσεις των Φάμπρεγας και Φαν Πέρσι. Οι προσθήκες των Αρτέτα και Μερτεζάκερ έδωσαν την απαραίτητη εμπειρία και έσωσαν τη χρονιά.

In Arsene we trust - Part III
Φέτος το γήπεδο ξεπληρώνεται και αρχίζει μια νέα εποχή για την ομάδα. Ήδη ο Πρόεδρος, Ιβάν Γκαζίδης, από πέρσι ακόμα, έδωσε στον Βενγκέρ το δικαίωμα να διαχειριστεί πάνω από 50 μύρια, προς ενίσχυση της ομάδας. Οι μεταγραφές που έγιναν, ήταν παίχτες ουσίας και εμπειρίας, ξεφεύγοντας από το προηγούμενο μοντέλο. Οι Καθόρλα, Ποντόλσκι, Ζιρού, Οζίλ, Μονρεάλ και Φλαμινί, συν τους δυο προαναφερθέντες, Αρτέτα και Μερτεζάκερ, έδωσαν την εμπειρία και την ηρεμία που χρειάζεται μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Άλλαξε, όμως, και η τακτική προσέγγιση των αγώνων, από τον ίδιο τον Βενγκέρ. Η παραίτηση/απομάκρυνση του επί χρόνια βοηθού Πατ Ράις, και η πρόσληψη του παλιού παίχτης της Άρσεναλ και της Εθνικής Αγγλίας, Στιβ Μπουλντ, σε ρόλο ειδικού σε αμυντικά θέματα, έδωσαν στην Άρσεναλ το μέταλλο και το ειδικό βάρος που χρειαζόταν για να σηκώσεις την κούπα.

Υ.Γ.1 Το παραπάνω κείμενο το έχει γράψει ο Νικόλας, ένας αναγνώστης του blog, και αποτελεί το πρώτο μισό του original κειμένου. Το δεύτερο -και μεγαλύτερο- μισό, το οποίο αναλώνεται σε τακτικά ζητήματα, σε άμυνα και επίθεση, θα αναρτηθεί την Παρασκευή. Ο λόγος που το κόβω σε δυο μέρη είναι πολύ απλός: το αρχικό κείμενο ήταν πολύ μεγάλο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Οφείλω, πάντως, να ευχαριστήσω τον Νικόλα για το άκρως ενδιαφέρον και κατατοπιστικό άρθρο που έγραψε!  Ελπίζω να το διασκεδάσετε όσο κι εγώ.

Υ.Γ.2 Ωραία η Τσέλσι. Είχε αγοράσει τον Μάτιτς 1,5 μύριο από την Κόζιτσε, τον πούλησε στην Μπενφίκα για τρία μύρια και, τώρα, τον φέρνει πίσω από τους Πορτογάλους για 25 μύρια!

Υ.Γ.3  Από τον Κώστα Καίσαρη: «Κατά διαόλου και ο ΠΑΣ Γιάννινα με τον Τσιώλη. Από το κακό στο χειρότερο. Σε 10 ματς έχει όλους κι όλους εννιά πόντους. Τρεις νίκες και επτά ήττες. Τέσσερα γκολ από τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη και δύο από την Καλλονή μέσα στα Γιάννενα, για να θυμηθούμε τις δύο τελευταίες μπούφλες. Μια ομάδα, ο ΠΑΣ, που έτσι ή αλλιώς δεν είχε καλή άμυνα κι έχασε τον Γενάρη τους Ντε Βινσέντι και Τσάβες. Δεν υπάρχουν όμως δικαιολογίες. Απλώς, είναι κι αυτές οι περιπτώσεις μέσα στο ρεπερτόριο του ποδοσφαίρου. Αποδεδειγμένα καλοί προπονητές, όπως ο Τσιώλης, να μην μπορούν να κολλήσουν σε μια ομάδα. Να ταιριάξουν. Όπως δεν είχε ταιριάξει ο Τσιώλης και στον Άρη. Όπως δεν ταίριαξε πέρυσι ο Αναστόπουλος στον Ατρόμητο. Δεν είναι άσπρο-μαύρο το ποδόσφαιρο. Κάποιες φορές μια δουλειά βγαίνει, κάποιες δεν βγαίνει. Και ειδικότερα, μάλιστα, όταν η δουλειά πάει να γίνει στη μέση της σεζόν. Βλέπεις τον Απόλλωνα κι αυτός ο Σάντζες τους έχει κάνει τούρμπο. Μπορεί να την πατήσανε στα χασομέρια από τον Αστέρα, αλλά πέφτουνε πάνω στην μπάλα σαν λυσσασμένα σκυλιά. Κι όχι ένας ένας. Όλοι μαζί. Σε κάθε φάση. Είναι θέμα δουλειάς βέβαια, αλλά κάποιες φορές ένας προπονητής κολλάει. Κάποιες όχι».

Υ.Γ.4 Νταξ, τι να λέμε τώρα...

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Δεν είναι η πρώτη φορά...

...που βλέπουμε μια ομάδα, μεγάλη ή μικρή, εθνική ή σύλλογο, να εμπιστεύεται έναν άπειρο προπονητή. Να δίνει την μπαγκέτα του μαέστρου σε ανθρώπους που, ελάχιστο καιρό πριν, φορούσαν κοντά παντελονάκια, έτρεχαν σαν παιδιά στο γήπεδο και κυνηγούσαν ένα τόπι. Τα παραδείγματα πολλά. Πάρα πολλά. Μόλις πρόσφατα, μάλιστα, είχαμε αναφέρει τον Σα Πίντο που έφερε ο Πουλινάκης στον Ο.Φ.Η. Με τον Πορτογάλο προπονητή να έχει οδηγήσει την ομάδα σε ένα μπαράζ νικών και να έχει ανέβει το βουνό της βαθμολογικής κατάταξης, ξεμπερδεύοντας, επί της ουσίας, με την υπόθεση παραμονή. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά πιο πιθανό είναι να λάβει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. 40% στις επόμενες εκλογές παρά να υποβιβαστεί ο Ο.Φ.Η. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι το βαθμολογικό όριο της παραμονής, έστω κι αν δεν γνωρίζουμε ακόμα πόσοι θα υποβιβαστούν, θα οριστεί μεταξύ 32 με 35 βαθμών, θα εκπλαγώ αν συμβεί κάτι τέτοιο. Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για άπειρους προπονητές. Αυτούς, δηλαδή, που κοιμούνται ποδοσφαιριστές και ξυπνάνε προπονητές. Νταξ, υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις τύπου Μαραντόνα ή Βαν Μπάστεν. Που έκατσαν σε πάγκο πολύ καιρό μετά την συνταξιοδότησή τους. Εξαιρέσεις, δηλαδή. Όπως, επίσης, υπάρχουν και ιδιάζουσες περιπτώσεις, πραγματικά ενδιαφέρουσες, όπως ο Κλίνσμαν, ο Ράικαρντ, ο Μπεκενμπάουερ ή ο Τζοφ. Εδώ, όμως, μιλάμε για τους Σούστερ, Γκουαρντιόλα, Μπάμπελ, Σιμεόνε, Σάαφ, Μαντσίνι, Ματέους, Κούμαν, Ντι Κάνιο κ.ά.


Σε αυτήν τη λίστα, μπορούμε πλέον να προσθέσουμε και τον Κλάρενς Ζέεντορφ. Έναν βιονικό αμυντικό μέσο, υψηλής ποιότητας, σαν ρομπότ, που αγωνιζόταν για το σύνολο και, παρά το γεγονός ότι δεν σου γέμιζε το μάτι, συγκαταλέγεται στους κορυφαίους αμυντικούς χαφ της τελευταίας 20ετίας. Δεν ξέρω ποια θα είναι η τύχη του στο Μιλάνο. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον και δεν γνωρίζω τι είδους ομάδα θέλει να φτιάξει. Υποθέτω, όμως, ότι ο Γκαλιάνι είναι πλήρως ενήμερος για τις προθέσεις του ενθουσιασμένου Ολλανδού. Αυτό, όμως, που θέλω να διαπιστώσω είναι το εξής: πάντα πίστευα ότι οι καλύτεροι προπονητές είναι εκείνοι που ως παίχτες αγωνιζόντουσαν στην μεσαία γραμμή. Γιατί; Διότι ένας αμυντικός μέσος οφείλει να προσαρμοστεί περισσότερο από κάθε άλλη θέση στις τακτικές αναγκαιότητες του παιχνιδιού. Οφείλει να προβλέψει. Να δράσει και να αντιδράσει. Ένας αμυντικός μέσος, λοιπόν, συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, γνωρίζει ποδόσφαιρο. Μπορεί να το βρίσκετε παράλογο, αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω. Επομένως, δεν θα εκπλαγώ αν πετύχει στο Μιλάνο. Σίγουρα η ομάδα δεν βρίσκεται στην καλύτερή της κατάσταση και μάλλον θα πρέπει να δώσουμε χρόνο στον Ζέεντορφ για να αντιμετωπίσει την πρόκληση. Διότι η φετινή Μίλαν είναι ακριβώς αυτό: πρόκληση. Αλλά τη νέα σεζόν δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες. Αντίθετα, θα υφίσταται πίεση και θα υποβόσκει γκρίνια. Υπό αυτό το σκεπτικό, δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη επιλογή του Ολλανδού προκρίνεται ως εφαλτήριο. Θα το δούμε αυτό. Απλά να θυμόμαστε ότι μια μεγάλη ομάδα, όπως η Μίλαν, θέλει και μεγάλο προπονητή. Κι ο χρόνος θα δείξει αν ο Ζέεντορφ διαθέτει τα εχέγγυα για να γίνει τέτοιος.

Υ.Γ.1 Η επόμενη ανάρτηση θα αφορά την Άρσεναλ και δεν θα είναι γραμμένη από μένα, αλλά από τον Νικόλα. Ο λόγος που δεν την δημοσιεύω τώρα, κάτι που θα ήταν λογικό μετά τη νέα νίκη της Άρσεναλ, επί της Φούλαμ, είναι ότι δεν προλαβαίνω να την καλιμπράρω στα μέτρα του blog! Νικόλα, συγγνώμη!

Υ.Γ.2 Το ξέρουμε ότι δεν έχουμε παίχτες. Το ξέρουμε ότι δεν έχουμε ομάδα. Το ξέρουμε ότι μαίνεται εμφύλιος πόλεμος. Αλλά, ρε παιδιά, αφήστε μας να πέσουμε μόνοι μας. Με το σπαθί μας. Λόγω αγωνιστικής ανεπάρκειας και τίποτα άλλο. Να πληρώσουμε, δηλαδή, τα δεδομένα λάθη μας και την ανυπαρξία μακροχρόνιου εταιρικού πλάνου. Πρέπει να δεχόμαστε και την λυσσαλέα επίθεση/επίδραση εξωγενών παραγόντων; Έτσι δεν είναι, κύριε Καραμελίδη και κύριε Σαρρή;

Υ.Γ.3 Ρωτάω έναν καλό φίλο που υποστηρίζει τον Πανιώνιο: «Τι θα κάνει η Πανιωνάρα το Σάββατο;». Μου λέει: «Θα χάσει, με τέτοια άμυνα δεν πάμε πουθενά». Σωστή απάντηση. Αλλά λάθος πρόβλεψη. Ξέχασε να υπολογίσει πόσο υπερτιμημένος είναι αυτός ο Π.Α.Ο.Κ. Όπως υπερτιμημένες είναι και πολλές από τις γκόμενες που μας πλασάρουν τα Μ.Μ.Ε. Μοντέλα, τραγουδίστριες, παρουσιάστριες, γλάστρες, βιζιτούδες κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οι απλές, καθημερινές κοπέλες, αυτές της διπλανής πόρτας, είναι κλάσεις ανώτερες. Για την ακρίβεια, είναι αληθινές.

Υ.Γ.4 Υποτιμημένη μπάντα.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Το μονοπάτι του κόστους ευκαιρίας

«Εναλλακτικό κόστος ή κόστος ευκαιρίας», γράφουν οι γκουρού των οικονομικών, «είναι η αμοιβή του παραγωγικού συντελεστή που απαιτείται για να εμποδίσει την μεταφορά του από μια χρήση σε άλλη ή, αλλιώς, η αξία ενός προϊόντος που πρέπει να θυσιαστεί για να χρησιμοποιηθούν οι παραγωγικοί συντελεστές για την παραγωγή της μονάδας ενός άλλου προϊόντος». Για παράδειγμα, το κόστος ευκαιρίας του να δαπανήσεις τέσσερα ευρώ για την αγορά μιας ζεστής σοκολάτας σε κάποια καφετέρια, είναι τα αντίστοιχα αγαθά που μπορείς να αγοράσεις με αυτό το ποσό, όπως δύο πιτόγυρα, οχτώ παστέλια ή μια μπομπάτη κρέμα χεριών. Κόστος ευκαιρίας, με άλλα λόγια, είναι το κόστος που προκύπτει από τη θυσία ενός αγαθού, για την παραγωγή ενός άλλου. Όλα αυτά που θυσιάζουμε για να αποκτήσουμε το επιθυμητό αγαθό. Όλα αυτά που χάνουμε από την δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη επιλογή, όταν, εν τέλει, επιλέγουμε την πρώτη.


Μολαταύτα, η θεωρία του κόστους ευκαιρίας βρίσκει άριστη εφαρμογή και σε ένα από τα πλέον υποτιμημένα αγαθά: τον χρόνο. Και γράφω ''υποτιμημένα'', διότι τον διοχετεύουμε σε (αξιο)περίεργα μονοπάτια. Τον ξοδεύουμε, τον σπαταλούμε πιο σωστά, σε ατέρμονες γκρίνιες και εξωπραγματικές μιζέριες -δεν μπορούμε, άραγε, να τον αξιοποιήσουμε διαφορετικά; Με την πνευματική μας αναπηρία, πραγματικά εμφατική και έκδηλη, να δημιουργεί κοινωνικές δυσκαμψίες πάσης φύσεως. Και ηθικές απρέπειες. Εντούτοις, αυτή η ταλανίζουσα κατάσταση πρέπει -επιτέλους!- να αλλάξει. Προσοχή, όμως: να αλλάξει προς το καλύτερο. Να υπάρξει στροφή προς την ποιότητα. Κι αυτό θα συμβεί μόνο όταν αποφασίσουμε να δραπετεύσουμε από το κλουβί της μικροπρέπειας. Όταν αποφασίσουμε να αποδεσμευτούμε από την ψυχολογική φθορά που μας καταδυναστεύει. Και φανούμε ρεαλιστές και ονειροπόλοι.

Κάποια πράγματα, λοιπόν, ισχύουν επειδή πράγματι ισχύουν, ενώ κάποια άλλα ισχύουν επειδή νομίζουμε ότι ισχύουν. Ο μέσος άνθρωπος, συνήθως, ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Και αυτό, πιστεύω, συμβαίνει συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Έστω κάποιο μηχανιστικό αντανακλαστικό. Οι απαντήσεις, εξάλλου, που δίνουμε σε ερωτήματα ή προκλήσεις, θεωρούνται ειλημμένες. Τελεσίδικες. Αμετάκλητες. Ο μέσος άνθρωπος, επομένως, προτιμά να βρίσκεται σε έναν νοητικό ύπνο παρά σε μια νοητική εγρήγορση: αποδεχόμαστε πολύ εύκολα αυτά που δύσκολα υποβάλλουμε σε νοητική επεξεργασία. Έχουμε, άλλωστε, αναφέρει, και μάλιστα πλείστες φορές, ότι δεν μας αρέσει να περπατάμε σε δύσβατα μονοπάτια. Αυτά, δηλαδή, που απαιτούν χρόνο, κόπο, επιμονή και υπομονή. Κι ας γνωρίζουμε ότι θα αποζημιωθούμε ποικιλοτρόπως. Τουναντίον, βρίσκουμε μια γλυκειά γεύση στο εύκολο. Το απλό. Το βιαστικό. Το εφήμερο. Μήπως, όμως, όλα αυτά που γράφω συνιστούν ψιθύρους σε ανεμοθύελλα; Ποιος ασχολείται με τέτοιους προβληματισμούς; Ουδείς. Έστω ελάχιστοι.

Οι άνθρωποι, όμως, μπορεί να σε εκπλήσσουν. Όσο λιγότερο το περιμένεις, τόσο μεγαλύτερη η έκπληξη. Τους βλέπεις κολλημένους στους ρόλους του. Κατά μία έννοια, μάλλον αμφιλεγόμενη, ίσως κυνική, εγκλωβισμένους. Παγιδευμένους. Τους έχεις συνηθίσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τετριμμένο. Απόλυτο. Κι όμως, το σκηνικό, συχνά, ανατρέπεται. Έρχεται η στιγμή που κάτι συμβαίνει και ανακαλύπτεις ότι αναπαριστούν κάτι περισσότερο από αυτό που νόμιζες. Πιο απρόβλεπτο. Πιο δημιουργικό. Πιο παιχνιδιάρικο. Παρατηρείς μια νέα διάσταση της προσωπικότητάς τους που δεν ήξερες ότι υπήρχε. Δεν το γνώριζες. Το αγνοούσες. Ίσως διότι ποτέ δεν σκέφτηκες να (την) ψάξεις. Κι αυτό ισχύει και για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Πουλίδο. Δεν το βρήκε κανείς! Ομολογώ, πάντως, ότι περίμενα μεγαλύτερη συμμετοχή. Δεν πειράζει. Συμβαίνουν κι αυτά.

Υ.Γ.2 Πήγα χθες στο Ο.Α.Κ.Α. Οχι, ο κύριος λόγος δεν ήταν η θέαση της Αρειανάρας. Απλά ήθελα να δω τα φιλαράκια κι ο αγώνας αποτέλεσε θαυμάσια αφορμή. Εξάλλου, τι να δεις από το Άρη; Τον Παπαδόπουλο, πραγματικά προκλητικός, να μην μπορεί να τρέξει από το 55' λεπτό; Τον Αγκάνθο να σέρνει το κορμί του στο γήπεδο λες και ήταν μεθυσμένος Ιταλός στα πλακόστρωτα σοκάκια της Μυκόνου; Τον Τάτο να μην δίνει πάσα ούτε στην ανεμίζουσα χαίτη του; Μα τον Τουτάτη, Σούλη, βάλε με να παίξω στα χαφ και δεν θα το μετανιώσεις. Βρίσκομαι σε εξωπραγματική φυσική κατάσταση και τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν λέω ότι θα εξαφανιστούν τα τεράστια κενά που παρατηρούνται στον άξονα, αλλά κάτι θα κάνω. Τέλος πάντων. Η ομάδα του Άρεως, λοιπόν, πολύ απλά δεν συνιστά ομάδα. Ένα κακό σύνολο είμαστε με παίχτες που στερούνται τακτικής παιδείας και τεχνικής επάρκειας. Και με έναν εμφύλιο πόλεμο να μαίνεται. Και με μια εχθρική διαιτησία η οποία, όπου σε βρει, σε χτυπάει σαν κατεψυγμένο χταπόδι. Αλλά είναι κάπως άδικο και άκομψο να κράζουμε τους ποδοσφαιριστές. Τι φταίει, για παράδειγμα, ο Μανιάς; Ο Γιαννίτσης; Ο Ηρακλής; Ο Σουνάς; Ο Μαργαρίτης; Ο Διούδης; Τα παιδιά παίζουν όσο μπορούν. Δεν είναι ότι μπορούν και δεν θέλουν. Απλά δεν μπορούν παραπάνω. Τελεία. Δεν έχουν ικανότητες, κι αν έχουν απλά καίγονται, δεν έχουν ψυχολογία, δεν έχουν καθοδήγηση. Αν είναι να κράξουμε κάποιον, να κράξουμε αυτόν που υποτίθεται ότι έχει κάποιο ποδοσφαιρικό τάλαντο ή είναι προκλητικός. Όπως έπραξα στην αρχή της παραγράφου. Και, φυσικά, να κράξουμε τη διοίκηση (Ηλιάδη). Διότι αυτά που έγιναν το καλοκαίρι δεν τα κάνει ούτε ο χειρότερος αντιαρειανός. Ανικανότητα ή σκοπιμότητα;

Υ.Γ.3 Τα συγχαρητήριά μου στον Κριστιάνο Ρονάλντο για την κατάκτησης της Χρυσής Μπάλας. Πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή με εξαιρετικά φυσικά προσόντα, ο οποίος τα τελευταία δυο χρόνια ωρίμασε αρκετά σε τακτικό επίπεδο. Ίσως κάποια στιγμή του αφιερώσουμε μια ανάρτηση. Αυτό που θέλω να πω, πάντως, είναι ότι ο Μέσι πρέπει να αναθεωρήσει τις στυλιστικές του επιλογές ως προς την επιλογή των κοστουμιών και ότι η αρμόδια αρχή οφείλει να σκεφτεί εκ νέου με ποια κριτήρια δίνεται η Χρυσή Μπάλα. Τα στατιστικά; Τους τίτλους; Τις εμφανίσεις; Την υπέρβαση; Την βαρύτητα ονόματος; Το πρωτάθλημα; Τον σύλλογο; Τις χορηγίες;

Υ.Γ.4 Πώς θα γίνει να σηκωθώ αύριο το πρωί και να τραγουδάω σαν τον Frank Sinatra;

I've been a puppet, a pauper, a pirate, A poet, a pawn and a king, I've been up and down and over and out, But I know one thing, Each time I find myself flat on my face, I pick myself up and get back in the race, That's life, I can't deny it, I thought of quitting, But my heart just won't buy it, Cause if I didn't think it was worth a try, I'd have to roll myself up in a big ball and die...

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Η (κλειστο)φοβία


Ο Άρης περνάει δύσκολες στιγμές. Το γνωρίζουμε. Και δεν εννοώ μόνο το αγωνιστικό. Αυτό είναι το χειρότερο. Με την ομάδα να δέχεται γκολ που μπαίνουν μόνο στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Όμως, υπάρχει και χείριστο. Ποιο είναι; Αυτός ο εμφύλιος πόλεμος που έχει ξεσπάσει. Ή, αλλιώς, το ξεκατίνιασμα. Ούτε στο Ερωτοδικείο, με την Μιχαλονάκου, τον Λεωτσάκο, τον Mr. Μπούτια (φώτο), την Εθνική μας Σταρ και την Πέπη Τσεσμελή, δεν βλέπαμε τέτοιο σόου. Ποια Αννίτα Πάνια και τρίχες κατσαρές; Θέλετε να δείτε μαλλιοτραβήγματα; Θέλετε να ακούσετε ευφάνταστες προσβολές; Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να παρακολουθήσετε τα ρεπορτάζ του Άρη. Ούτε τούρκικα σίριαλ μήτε πολιτικές εκπομπές. Εδώ είναι όλο το ζουμί. Πρώην παράγοντες, νυν παράγοντες, πρώην προπονητές, πρώην παίχτες, παλαίμαχοι και το κάθε καρυδιάς καρύδι, όπως κάτι τύποι που νομίζουν ότι υποδύονται τους δημοσιογράφους, βγαίνουν στα ραδιόφωνα και εκτοξεύουν εύστοχα την άστοχη παπαριά τους. Με τα κίνητρα όλων αυτών να χαρακτηρίζονται σκοτεινά και αξιοπερίεργα. Εκκεντρικά. Παράξενα. Επίσης, παρατηρώ και κάτι ακόμα. Ο Άρης, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, κεντρίζει το ενδιαφέρον. Μαγνητίζει τα πλήθη. Και των οπαδών που υποστηρίζουν άλλη ομάδα, αλλά και των δημοσιογράφων. Με τους πρώτους να βγάζουν απύθμενο κόμπλεξ και τους δεύτερους να γράφουν αόριστες χαζομάρες, ενίοτε και προκλητικές, για μια ομάδα που ουσιαστικά δεν γνωρίζουν -για ένα άθλημα που ουσιαστικά δεν γνωρίζουν. Δεν πειράζει. Αν θεωρούν μαγκιά να κλωτσάνε κάποιον που βρίσκεται στο έδαφος και διπλώνει από τον πόνο, πάω πάσο. Αλλά να ξέρουν ότι όσο τους διασκεδάζουμε εμείς, άλλο τόσο μας διασκεδάζουν κι αυτοί. Και το σόου συνεχίζεται. Με αυτά και με αυτά, λοιπόν, τι σημασία έχει που ένας από τους παρακάτω παίχτες της ομάδας, όπως υποδηλώνουν οι φήμες, αρνείται να εισέλθει στον μαγνητικό τομογράφο και να βγάλει μαγνητική τομογραφία, επειδή πάσχει από κλειστοφοβία; Ποιος είναι ο ήρωάς μας;
  1. Μανιάς
  2. Τάτος
  3. Ίμπεχ (αποτελεί παρελθόν)
  4. Αγκάνθο
  5. Πουλίδο
  6. Έλσνερ (αποτελεί παρελθόν)
Καλή επιτυχία!

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Μεγάλο ματς στην Μαδρίτη. Η Ατλέτικο αντιμετωπίζει την Μπαρτσελόνα. Δεν είναι μόνο οι τρεις βαθμοί. Όποιος επικρατήσει προβαίνει σε επίδειξη δύναμης και λαμβάνει ένα ψυχολογικό boost εν όψει της συνέχειας. Το αίνιγμα συνοψίζεται στο πως θα παρουσιαστεί η Ατλέτικο. Με δεδομένο ότι η Μπάρτσα παίζει κάπως πιο άναρχα, για τα δεδομένα της, αλλά εξίσου αποτελεσματικά, και μάλλον έχει προσθέσει ένα είδος σκοπιμότητας στο παιχνίδι της, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ποια τακτική θα ακολουθήσει ο Σιμεόνε. Το γράφω αυτό, διότι το ματς είναι πολύ σημαντικό και θεωρείται βέβαιο ότι περνάνε πολλά από το μυαλό του Αργεντινού. Η (ποδοσφαιρική) λογική υποδεικνύει ότι οι γηπεδούχοι, με μια περίεργη παραλλαγή του 4-4-2 ελέω της διάταξης των Τουράν, Κόκε και Βίγια, θα πιέσουν στα 2/4 του γηπέδου, θα παίξουν υποδειγματική άμυνα, θα διεξάγουν φονικές αντεπιθέσεις και, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία, θα πλαγιοκοπούν. Ο Ντιέγκο Κόστα θα παίζει ως target man, ο Κόκε θα εφαρμόζει το κάθετο ποδόσφαιρο, οι Χουανφράν και Φελίπε Λουίς θα παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, ενώ οι μεταμορφωμένοι Τιάγκο και Γκάμπι (γίγαντας) θα καταπίνουν τους αντιπάλους. Εκτός αν ο Σιμεόνε, ένεκα φόβου ή σεβασμού, αποφασίσει να κρατήσει την ομάδα πίσω για να κρατήσει το μηδέν. Μεταξύ μας, όμως, δεν νομίζω ότι θα το κάνει. Η Μπαρτσελόνα έχει πρόβλημα με τους αντιπάλους που τρέχουν. Και η Ατλέτικο τρέχει. Ποιοτικά. Επομένως, δεν θα εκπλαγώ αν, εν τέλει, δω την Μπαρτσελόνα να μένει πίσω για να κρατήσει το μηδέν. Και απλά να περιμένει καμιά κούρσα του Νεϊμάρ ή του Αλέξις Σάντσες. Ε, Τάτα Μαρτίνο;

Υ.Γ.3 Αυτή η αβάντα υπέρ του Διαμαντίδη είναι θλιβερή. Το πιο απλό πράγμα να κάνει και τον αποθεώνουν. Για παράδειγμα, μία σταυρωτή ή ένα τρίποντο. Αλλά ακόμα κι αν δεν έχει παίξει καλά, είναι άστοχος, χωρίς ενέργεια, δίχως εμπνεύσεις και, κυρίως, αποκομμένος από την προστασία των (επιθετικών) συστημάτων της ομάδας, τότε, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, πάλι θα τον αποθεώσουν! Την ίδια στιγμή, η αντιμετώπιση προς άλλους παίχτες, με μεγαλύτερη φαντασία και περισσότερο ταλέντο, που κάνουν τα ίδια πράγματα, ίσως και καλύτερα, υπεισέρχεται στη σφαίρα του σνομπισμού και της αδιαφορίας. Αυτοί οι πολίτες δεν σώνονται με τίποτα. Είναι άξιοι της μοίρας τους. Τον μηχανισμό, πάντως, τον έχουμε εξηγήσει, πιστεύω, διεξοδικά.

Υ.Γ.4 Ο Ηλίας Ψινάκης θα θέσει, λέγεται, υποψηφιότητα για το χρίσμα του Δημάρχου Αθηναίων. Enough said.

Υ.Γ.5 Αγαπημένη μπάντα, αγαπημένο τραγούδι!

Comin' straight on for you, you made my mind, Now I'm stronger, now I'm comin' through, Straight on, straight on for you, Straight on for you... 

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Το cheesecake, το βάζο, το ποδήλατο και η παραμυθένια ιστορία

Το ποδόσφαιρο είναι περίεργο άθλημα. Πανέμορφο, ελκυστικό, συχνά αμφίρροπο, αλλά, επαναλαμβάνω, περίεργο. Ιδιότροπο. Παράξενο. Σαν να διεξάγεις με πανομοιότυπο τρόπο ένα πείραμα και να προκύπτει συνεχώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Έχουμε πει, λοιπόν, ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ζαχαροπλαστική. Όταν παρασκευάζω, για παράδειγμα, εγώ, ο Κωστής, cheesecake, κάθε φορά η υφή, η γεύση και η εμφάνιση προκύπτουν τα ίδια. Βάζω τα υλικά, τα ομογενοποιώ, τα μπλεντάρω, τα μιξάρω και προκύπτει ένα εύγευστο, ευπαρουσίαστο αποτέλεσμα. Για να μην προκύψει ίδιο αποτέλεσμα σημαίνει ότι κάποιο κραυγαλέο λάθος έχει λάβει μέρος ή απλά ο παρασκευαστής δεν γνωρίζει την τέχνη της ζαχαροπλαστικής. Είναι, με άλλα λόγια, άμπαλος. Επομένως, όταν φτιάχνω cheescake, mission accomplished. Η επιτυχία είναι δεδομένη. Και το αποτέλεσμα, σχεδόν, πανομοιότυπο.


Αν, όμως, δώσεις τα ίδια υλικά και την ίδια συνταγή σε κάποιον άλλον σεφ, τι θα συμβεί; Το γλυκό θα βγει ίδιο; Ναι, επί της ουσίας, θα βγει. Νταξ, μπορεί να υπάρχουν κάποιες απειροελάχιστες διαφορές, αλλά αυτό μάλλον εντάσσεται στο πλαίσιο της προσωπικής σφραγίδας. Γούστο, δηλαδή. Ακόμα και μόδα. Αλλά, επαναλαμβάνω, το αποτέλεσμα θα είναι ίδιο. Στο ποδόσφαιρο, ωστόσο, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί όλα τα υλικά να είναι ίδια· τα πάντα, βρε παιδί μου, να είναι απαράλλαχτα: οπαδοί, διοίκηση, παίχτες, στόχοι, υπάλληλοι. Μολαταύτα, αν αλλάξει ο προπονητής, δηλαδή ο σεφ, το γλυκό δεν θα βγει ίδιο. Γκαραντί.

Κάπως έτσι την έχει πατήσει ο Μόγιες. Νόμιζε ότι η ομάδα θα συνέχιζε με αυτόματο πιλότο. Κι όμως, δεν είχε άδικο. Πράγματι, ο αυτόματος πιλότος υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα, η Μπαρτσελόνα του Βιλανόβα είχε πατημένο, έστω μερικώς, το κουμπί του αυτόματου πιλότου. Ο Γκουαρντιόλα, όμως, δεν κάθισε στην Μπαρτσελόνα 27 ολόκληρα χρόνια. Όσα, δηλαδή, ο Φέργκιουσον. Για την Ιστορία το διάστημα αυτό μπορεί να συνιστά μια σταγόνα στον ωκεανό, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές: 27 χρόνια αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη ζωή. Ο Μόγιες, λοιπόν, όταν ανέλαβε βρέθηκε ενώπιον μιας πραγματικής πρόκλησης: να μην αλλάξει τίποτα ή να προσπαθήσει να αλλάξει κάποια πράγματα, ακόμα και όλα! Προτίμησε, προς απογοήτευση πολλών, ύστερα από τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα της ομάδας για την τρέχουσα σεζόν, το πρώτο. Εκτός αν ο Σερ Άλεξ γνώριζε τι επρόκειτο να συμβεί και τον επέλεξε για να αποδείξει περίτρανα πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό του. Για να βλέπει την ομάδα από τα επίσημα και να γελάει σαν μικρό παιδί που έκλεψε τις καραμέλες από το βάζο της τραπεζαρίας.

Στην Άρσεναλ, πάντως, ο προπονητής δεν έχει αλλάξει εδώ και 18 χρόνια. Μια ζωή κι αυτός, ο σεφ, στο ίδιο περιβάλλον. Να προσπαθεί να παρασκευάζει κάθε σεζόν, με διαφορετικά υλικά, το ίδιο cheesecake. Με την ομάδα, πράγματι, να διατηρεί το ίδιο τακτικό mentality. Κάτι, για να συμβεί, εξαιρετικά δύσκολο. Αλλά φέτος έχει βελτιώσει κατά πολύ την άμυνά της. Για αυτό και βρίσκεται στην κορυφή. Ποιος τα πιστώνεται όλα αυτά; Μα, φυσικά, ο Αρσέν. Ο άνθρωπος που οι περισσότεροι λατρεύουν να κράζουν, αλλά όλοι τον εκτιμούν και αναγνωρίζουν την τεράστια προσφορά του. Και η αλήθεια συνοψίζεται στο ότι ο Αρσέν είναι πραγματικός manager. Αν ο Άγιος Βασίλης τού έφερνε και έναν επιθετικό ολκής, όλα θα ήταν καλύτερα. Και η γκρίνια λιγότερη. Διότι καλός, φιλότιμος και συμπαθητικός ο Ζιρού, αλλά τότε, αντί για μια θέση στην εντεκάδα, να του δώσουμε ένα ποδήλατο για να κάνει βόλτες στα πάρκα του Λονδίνου και να μοιράζει σοκολατάκια στα μικρά παιδιά.

Και σβήνουμε με την Τσέλσι. Το ότι ο Μουρίνιο αρέσκεται να ασχολείται με rival clubs το ξέρουμε. Κάπως έτσι καλύπτει, τουλάχιστον νομίζει, τα δικά του κενά. Εσχάτως τα πυρά του, προφανώς στοχευμένα, πέφτουν στην Λίβερπουλ του Ρότζερς και του Σουάρες. Νταξ, είναι ειδικός στα mind games, πραγματική μανούλα, αλλά καλό είναι να παίξει και λίγο ποδόσφαιρο. Διότι στα ντέρμπι βγαίνει και παίζει σαν τον Αναστόπουλο. Ή, ακόμα χειρότερα, σαν τον Καραγεωργίου. Και βγαίνουν διάφοροι δημοσιογράφοι και τον εκθειάζουν για την τακτική του προσέγγιση. Απίστευτα πράγματα. Οποιονδήποτε άλλον προπονητή θα τον είχαν κρεμάσει από τα δοκάρια. Φαίνεται, πάντως, ότι δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα τις αντιλήψεις του. Επιμένει να τσαλακώνει το προφίλ της ομάδας που εργάζεται. Αν η (θητεία του στην) Ρεάλ δεν κατάφερε να μειώσει τους αλαζονικούς του ατομικισμούς, τότε αυτός ο άνθρωπος δεν σώζεται με τίποτα. Κι όλα όσα έλεγε, χαμογελαστός και αεράτος, το καλοκαίρι, κατά την παρουσίασή του από την Τσέλσι, ήταν μια παραμυθένια ιστορία.

Υ.Γ.1 Στεναχωρήθηκα με τον Παυλή. Ξέρω από τραυματισμούς και γνωρίζω τι σημαίνει να σταματάς την μπάλα. Γνωρίζω, για την ακρίβεια, και πολύ καλά μάλιστα, τι σημαίνει να παλεύεις για να μην την σταματήσεις.

Υ.Γ.2 Ποτέ μου δεν κατάλαβα με ποιο κριτήριο διαλέγουν ορισμένοι το timing για να προβούν σε βαρύγδουπες δηλώσεις. Κι αυτό ισχύει και για τον Χατζηνικολάου. Ωραία, βγήκε και είπε κάποια πράγματα. Πώς ακριβώς αυτά τα λόγια, αυτές οι απόψεις βοήθησαν τον Άρη. Πώς τον έκαναν καλύτερο; Τέλος πάντων. Ψάχνω κι εγώ βελόνες στα άχυρα.

Υ.Γ.3 Μεγάλη συζήτηση έχει ξεκινήσει για το τι θα συμβεί με τον Κόκε και τον Ντιέγκο Κόστα. Ποιο θα είναι το μέλλον τους; Θα μείνουν; Θα φύγουν; Κι αν φύγουν, πού θα πάνε; Αν, όμως, η Ατλέτικο θέλει να μπει σφήνα ανάμεσα σε Μπάρτσα και Ρεάλ, σε μόνιμη βάση, τότε δεν υπάρχει εναλλακτική. Η μηχανιστική εξήγηση της πώλησης παιχτών πρέπει να σταματήσει: η ομάδα του Σιμεόνε θα πρέπει να κρατάει και ποδοσφαιριστές. Η Μπάγερν, όμως, τώρα ξεκινάει. Μετά και την απόκτηση του Λεβαντόφσκι, έστω για το καλοκαίρι, κάνει αγνή επίδειξη δύναμης και σπέρνει τον τρόμο. Εντός και εκτός Γερμανίας.

Υ.Γ.4 Βαρέθηκα να ακούω τις γυναίκες να λένε ότι δεν υπάρχουν άντρες. Υπάρχουν άντρες. Γνήσιοι. Αυθεντικοί. Γυναίκες δεν υπάρχουν, πλην λαμπρών εξαιρέσεων, που να ξέρουν να επιλέγουν. Για αυτό βλέπεις, σχεδόν αποκλειστικά, ζευγάρια που αποτελούνται από έναν μουνοείλωτα τύπο και μία στριμμένη τύπισσα. Και παντρεύονται κιόλας. Άντε, καλούς απογόνους.

Υ.Γ.5 Σπάστε τα.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...