Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Το σορτσάκι



Είχα προαναγγείλει ότι θα έγραφα για τον Π.Α.Ο.Κ. Συγγνώμη, αλλά δεν βρήκα χρόνο για τη συγγραφή του άρθρου. Και επειδή θα λείψω εκτός Αθηνών, δεν θα καταφέρω να γράψω ούτε για τα μεθεόρτια του παιχνιδιού. Θα εκδράμω, βλέπετε, εις την ηρωική Σπάρτη. Την είχα επισκεφτεί και πέρυσι, με διαφορετική παρέα, όπου πέρασα τέλεια, φοβερά, ανεπανάληπτα! Τέλος πάντων. Να είστε, πάντως, σίγουροι ότι θα απαντήσω στα σχόλιά σας, μόλις επιστρέψω! Επομένως, τι θα περιλαμβάνει η σημερινή ανάρτηση; Κουιζάρα! Από αυτά που μου αρέσουν και, πιθανολογώ, σας αρέσουν. Ο ελληνικός αθλητισμός, εξάλλου, ειδικά το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι γεμάτος με ευτράπελα περιστατικά. Στο ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, έχουμε παρακολουθήσει ιστορίες τρέλας στα αθλητικά δικαστήρια, ενώ στο μπάσκετ οι ξένοι αθλητές που στελέχωναν το πάλαι ποτέ κραταιό πρωτάθλημα της Α1, μάς έχουν προσφέρει άφθονες στιγμές γέλιου. Είχα ξεχωρίσει δυο κουίζ: ένα ποδοσφαιρικό και ένα μπασκετικό. Εν τέλει, προκρίθηκε το μπασκετικό. Ίσως διότι αναφέρεται σε ξένους παίχτες που πραγματικά έκαναν τη διαφορά και άλλαζαν τις ισορροπίες. Περιμένει, λοιπόν, ο καλαθοσφαιριστής να πληρωθεί το μηνιάτικο. Επικοινωνεί με τη διοίκηση και του λένε ότι θα πληρωθεί τοις μετρητοίς, αλλά θα πρέπει να περιμένει. Τι να κάνει κι αυτός, περιμένει. Λίγες μέρες αργότερα, κι αφού έχει πατήσει το παρκέ για προπόνηση, έρχεται ένα μέλος της διοίκησης και τον φωνάζει να πληρωθεί. Εκείνος, πρώην παίχτης του N.B.A., περιμένοντας να πληρωθεί σε αμερικάνικα δολλάρια ή, έστω, σε ελληνικές δραχμές, τον πλησιάζει και τι να δει; Τα λεφτά ήταν σε γερμανικά μάρκα! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το ποσό ήταν τόσο μεγάλο που, φοβούμενος μην το αρπάξει κάποιο ''ποντικάκι'', δεν ήξερε που να το βάλει. Επομένως, και με δεδομένο ότι ξεκινούσε η προπόνηση, τα έβαλε μέσα στο σορτσάκι του (και στο εσώρουχό του), και προπονήθηκε με τα λεφτά να συντροφεύουν τα καλαμπαλίκια του! Ποιος ήταν ο πολυμήχανος καλαθοσφαιριστής;
  1. Γουόλτερ Μπέρι (Ηρακλής)
  2. Μίτσελ Ουίγκινς (Σπόρτινγκ)
  3. Χάρολντ Έλις [(φώτο), (Άρης)]
  4. Μέλβιν Τσίτουμ (Περιστέρι)
  5. Ματ Μπούλαρντ (Π.Α.Ο.Κ.)
  6. Τζεφ Μαλόουν (Β.Α.Ο.)
Καλή επιτυχία!

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω τι είδους ποδόσφαιρο θα επιλέξει να παίξει ο Στέφενς κι αν θα προφυλάξει το σκορ ή θα κυνηγήσει το γκολ -όμως, ξέρω ότι η Σάλκε, παρά τις απουσίες, θα κάνει αυτό που γνωρίζει καλύτερα κι όπως είδαμε από το πρώτο ματς, δεν το κάνει και άσχημα. Εύχομαι, πάντως, να προτιμήσει, πάντοτε με ορθολογικό τρόπο, το δεύτερο, καθώς όσες φορές οι ελληνικές ομάδες έχουν επιλέξει συνειδητά να κρατήσουν το μηδέν, με τελευταίο κρούσμα τον Ατρόμητο απέναντι στην Άλκμααρ, χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια. Ελπίζω να μην φοβηθεί τον αντίπαλο, να υποτάξει το άγχος και να βρει τρόπο να απεγκλωβίζει την μπάλα από το τερέν του. Όσον αφορά ορισμένους δημοσιογράφους που επιμένουν να αβαντάρουν τον Π.Α.Ο.Κ., έχω να τους πω να χαλαρώσουν και λίγο. Καλοκαιράκι είναι...

Υ.Γ.3 Είχα υποσχεθεί στον Χάρη να εξιστορήσω ένα κρούσμα καφρίλας που έπεσε πρόσφατα στην αντίληψή μου. Ο θύτης είναι φίλος ενός φίλου. Βρίσκεται, λοιπόν, ο πρωταγωνιστής μας σε κάποιο μπαράκι και κοζάρει μια τύπισσα. Την πέφτει και, για να μην μακρηγορώ, ο τύπος σκοράρει. Έλα, όμως, που η τύπισσα κατάλαβε διαφορετικά την κατάσταση και περίμενε ότι θα προκύψει κάτι περισσότερο. Του έστελνε μηνύματα για να πάνε για ποτάκι, για βολτούλα και λοιπά. Τίποτα εκείνος. Δεν έμπαινε καν στον κόπο να απαντήσει. Κάποια στιγμή, κι αφού η κοπέλα απηύδησε, του στέλνει στο κινητό το ακόλουθο μήνυμα: «Είσαι πολύ μαλάκας. Την επόμενη φορά να με πληρώσεις κιόλας!». Κι ο τύπος, νταής και μάγκας, βαρύς και ασήκωτος, ο οποίος εκείνο το διάστημα ήταν άνεργος, κρίνοντας ότι δεν μπορεί να αφήσει τέτοια προσβολή να πέσει κάτω, απαντά: «Μόλις βρω δουλειά».

Υ.Γ.4 Μαθαίνω ότι ο Ρομπέρ Πιρές, αυτός ο Γάλλος αλητάμπουρας, πρωταθλητής κόσμου το 1998 και πρωταθλητής Ευρώπης το 2000, φόρεσε τη φανέλα της Θύελλας Ραφήνας (!) και αγωνίστηκε σε φιλικό παιχνίδι ενάντια στον Α.Ο. Μυκόνου! Ψιτ, Ρομπέρ, έλα μια βόλτα κι από το Χαριλάου!

Υ.Γ.5 Τιτανοτεράστια κομματάρα και τιτανοτεράστια γυναικάρα!

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Τα στοιχεία του Άρη

Ξεκινώ το παρόν κείμενο με μια απλούστατη διαπίστωση. Δεν είναι φρόνιμο να κρίνεις παίχτες και ομάδες από ένα παιχνίδι. Ούτε από δύο. Ούτε από τρία. Χρειάζεται χρόνος. Ουσιαστικός χρόνος. Πώς αλλιώς θα αποκτήσεις μια ολοκληρωμένη εικόνα; Μπας και φάμε (αυθεντικό) τιραμισού. Ο Κώστας Δράμπης, παλαιά δόξα του Άρη και νυν γενικός αρχηγός της ομάδας, δήλωσε: «Σε ένα άθλημα υψηλής περιοδικότητας, δηλαδή όταν δίνεις εξετάσεις κάθε εβδομάδα, δεν επιτρέπονται ούτε γρήγορα συμπεράσματα ούτε γρήγοροι έπαινοι. Θα πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα ανά οκτώ ή ανά έξι παιχνίδια». Εμείς βγάζουμε συμπεράσματα μετά από ένα παιχνίδι, ακόμα και φιλικό (!), για να μην πω ότι πολλές φορές αρκεί και ένα μισάωρο. Κι αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Τουλάχιστον για εκείνες που έχουν κάποια δυναμική και λειτουργούν σε ένα οριοθετημένο πλαίσιο πίεσης. Μισό λεπτό, όμως. Στην προσωπική μας ζωή έτσι λειτουργούμε; Αν κρίνεις κάποιον βιαστικά, είναι γκαραντί ότι θα τον κρίνεις άστοχα, σκληρά και άδικα. Μήπως θα θέλαμε να μας κρίνουν όπως κρίνουμε εμείς τις ομάδες μας;  Δεν το νομίζω. Επ' αυτού, θυμηθείτε το κέικ της υπομονής.


Αυτά προς την εισαγωγή. Η οποία, εν μέρει, έχει να κάνει με την ήττα του Άρη από τον Απόλλωνα και τα ατομικά λάθη των παιχτών. Το να ελπίζεις ότι οι τωρινοί παίχτες του Άρη δεν θα κάνουν ατομικά λάθη είναι σαν να σβήνεις τη φωτιά με πετρέλαιο. Θα γίνουν ατομικά λάθη, είναι βέβαιο, τα οποία θα επηρεάσουν αναμφισβήτητα την ομαδική λειτουργία. Δεν το συζητώ αυτό. Η τακτική παιδεία, εξάλλου, κυμαίνεται σε μάλλον μέτρια επίπεδα, ενώ η τεχνική ανεπάρκεια είναι, πιστεύω, προφανής. Αλλά προσωπικά με ενδιαφέρει να βλέπω τους παίχτες να ιδρώνουν την φανέλα και να λερώνουν το σορτσάκι. Να μην είναι αδιάφοροι. Και είμαι σίγουρος ότι ουδείς εξ ημών μπορεί να τους προσάψει τέτοιες κατηγορίες. Αυτά ως προς τα ατομικά λάθη, τα οποία θα πρέπει να περιορίσουμε αισθητά. Πώς τα περιορίζεις; Ενδεχομένως μέσω μιας καλής τακτικής. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει ο Άρης; Ορισμένα βασικά πραγματάκια. Πρέπει να επιστρατεύσουμε συγκεκριμένα στοιχεία, τακτικά και μη, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της φετινής σεζόν. Πάμε να τα δούμε:

Επιθετική άμυνα
Η επιθετική άμυνα μπορεί να εφαρμοστεί, τουλάχιστον σε θεωρητική βάση, από οποιαδήποτε ομάδα. Αλλά ταιριάζει ιδανικά σε εκείνες τις ομάδες που θέλουν να πιέσουν στα 2/4 του γηπέδου, όντας συχνά πίσω από σέντρα, προκειμένου να κλέψουν μπάλα και να βγουν στην κόντρα -εμείς θέλουμε/μπορούμε να βγούμε στην κόντρα; Πάντως, χρειαζόμαστε και γρήγορους παίχτες για να βγει η αντεπίθεση. Έναν κεντρικό μέσο με ταχύτητα στο μυαλό και δυο εξτρέμ με ταχύτητα στα πόδια. Προς το παρόν υπάρχει μόνον ο Τάτος. Εκτός αν τα μικρά Αρειανάκια που αγωνίζονται στον ασβέστη αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Δεν πρόκειται, λοιπόν, περί ελαστικής άμυνας και δεν εμπεριέχει την αναμονή λάθους εκ μέρους του αντιπάλου -ακριβώς το αντίθετο. Η επιθετική άμυνα προϋποθέτει παίχτες με χαρακτηριστικά ''σκύλου'', κυρίως στη νευραλγική θέση του αμυντικού χαφ, οι οποίοι δεν αφήνουν τον αντίπαλο παίχτη να πάρει ανάσα. Εννοώ μαρκάρισμα στο μισό μέτρο και δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες. Κάτι σαν μαν του μαν. Ταιριάζει και με το ποδόσφαιρο αναμονής. Τα μειονεκτήματα είναι δυο: πρώτον, απαιτείται καλή φυσική κατάσταση και, δεύτερον, η χρήση της επιθετικής άμυνας αναπόφευκτα τσιτώνει το τέμπο, κάτι το οποίο μάλλον δεν το επιθυμούμε. Επίσης, αν και ο σκοπός της επιθετικής άμυνας είναι το κλέψιμο της μπάλας, δεν νομίζω ότι θα μας κατηγορήσει κάποιος αν (θα) μετατρέπουμε την μπάλα σε ρουκέτα όταν γνωρίζουμε ανυπόφορη πίεση στο τερέν μας.

Ποδόσφαιρο αναμονής
Αυτός ο Άρης δεν μπορεί να παίξει επ' ουδενί ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Προφανώς δεν μπορεί να παίξει και ποδόσφαιρο κατοχής -εκτός αν προσδιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε οριζόντιο passing game. Τι απομένει; Το υποτιμημένο ποδόσφαιρο αναμονής. Επιβάλλεται να υλοποιήσουμε το συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου ακόμα και μέσα στο Χαριλάου, έστω κι αν ορισμένοι θα κατεβάσουν μούτρα. Πρέπει να καταπνίξουμε τις περηφάνιες και λοιπές χαζομάρες, και να προσθέσουμε άφθονη σκοπιμότητα στο παιχνίδι μας. Το ποδόσφαιρο αναμονής απαιτεί αμυντικό βάθος, σχετικά μικρό πλάτος, γρήγορες επιστροφές, τακτικό ρεαλισμό και συνάδει άκρως ικανοποιητικά με την επιθετική άμυνα. Οφείλουμε να δίνουμε χώρο και κατοχή στον αντίπαλο, ώστε να κερδίζουμε μέτρα για αντεπίθεση, μόλις κλέβουμε την μπάλα. Θα μπορούσαμε να πάρουμε μαθήματα από την περσινή Α.Ε.Κ., η οποία είχε την αφέλεια να παίζει επίθεση, επιζητώντας διακαώς την κατοχή, πριν παίξει άμυνα. Τα λάθη στην άμυνά της δεν ήταν πολλά, αλλά ήταν σίγουρα σημαντικά. Ποδόσφαιρο αναμονής, λοιπόν, και τα μυαλά στα κάγκελα. Εκτός, βέβαια, αν συναντήσουμε τον Αναστόπουλο, στον οποίο όσα τετραγωνικά και να του δώσεις, δεν καταλαβαίνει τίποτα και ακολουθεί το πλάνο του. Το καλό με το ποδόσφαιρο αναμονής είναι ότι οι περισσότεροι αντίπαλοί μας δεν έχουν σφυρηλατηθεί στο να διασπούν κλειστές άμυνες. Το κακό είναι ότι ανέκαθεν ο Άρης όσες φορές έπαιζε ποδόσφαιρο αναμονής το έκανε ασυνείδητα, δηλαδή με τακτικές αστοχίες (εξαιρείται ο υπέροχος Άρης του Κούπερ στην Ευρώπη), καθώς έδειχνε πρωταρχική τάση να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ειδικά στο Χαριλάου, με επιεικώς μέτρια επιτυχία.

Διαγώνιες αλληλοκαλύψεις
Ποδόσφαιρο χωρίς αλληλοκαλύψεις δεν υπάρχει. Ποδόσφαιρο χωρίς διαγώνιες αλληλοκαλύψεις υπάρχει και παραϋπάρχει. Για παράδειγμα, σπάνια θα δεις τον Μπούσκετς να καλύπτει τις επελάσεις του Ντάνι Άλβες: την κάλυψη την παρέχει ο δεξιός κεντρικός οπισθοφύλακας και η αμυντική τακτική της ομάδας. Αλλά εδώ μιλάμε για Άρη και ελληνικό πρωτάθλημα. Έναν Άρη που διαθέτει ανεπαρκή ακραία μπακ και πρέπει να προσέχει σαν κόρη οφθαλμού την άμυνά του. Ως εκ τούτου, οι διαγώνιες αλληλοκαλύψεις κρίνονται επιβεβλημένες. Αν περιμένουμε το σέντερ μπακ να καλύπτει (και) το άκρο της άμυνας θα βαρεθούμε να μαζεύουμε την μπάλα από τα δίχτυα. Εκτός αν οι δυο Αφρικανοί που έχουμε στα ακραία χαφ επιστρέφουν για να βοηθούν το ακραίο μπακ. Να το δω και να μην το πιστέψω. Επομένως, όλο το βάρος πέφτει στον άξονα και δη (και) στα κεντρικά χαφ.


Άξονας
Ο άξονας αποτελεί το μεγαλύτερο ρίσκο. Ή, αν προτιμάτε, το μεγαλύτερο στοίχημα. Τα κεντρικά χαφ πρέπει να καλύπτουν, όπως αναλύσαμε παραπάνω, διαγώνια. Πώς θα γίνει αυτό όταν ο παρτενέρ του Παπαδόπουλου, αυτός ο Σλοβένος, αποτελεί αίνιγμα ολκής; Πώς θα γίνει αυτό όταν τα δυο αμυντικά χαφ πρέπει να κόβουν κιόλας; Πώς θα γίνει αυτό όταν πρέπει να μαρκάρουν και να τρέχουν για τον Τάτο; Ένας Τάτος που έχει ποιότητα, αλλά στην αμυντική τακτική και στο αμυντικό transition game είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτος. Κι αν τον κλείσει/ντουμπλάρει ο αντίπαλος προπονητής, όπως είχε πράξει ο Καλαϊτζίδης στην Βέροια, παίζουμε με δέκα κι ο αντίπαλος με δώδεκα. Και τότε αρχίζουν τα ωραία. Τα σέντερ μπακ, ο Πουλίδο δηλαδή, δεν μπορούν να παίξουν ικανοποιητικά με την μπάλα κάτω, ενώ τα αμυντικά χαφ, που θα πάρουν τη δεύτερη πάσα, αδυνατούν να την προωθήσουν ορθολογικά και να παίξουν κάθετα. Όλη η επιθετική λειτουργία, λοιπόν, εξαρτάται από τον Τάτο. Εκτός αν οι δυο Αφρικανοί έχουν άλλη γνώμη ή ο Μανιάς μετατραπεί σε Πίπο Ιντζάγκι. Διότι αυτός ο Αγκάνθο, ο οποίος μπορεί να παίξει ως target man, ακόμα και να δημιουργήσει, δεν τον βλέπω να παίζει σε παραπάνω από δέκα παιχνίδια. Το πιο σημαντικό πλεονέκτημα που προσδίδει ο άξονας του Άρη είναι ότι αποτελείται από παίχτες που θέλουν να αποδείξουν, ο καθένας για τους δικούς τους λόγους, ότι το λέει η καρδούλα τους. Για παράδειγμα, ο Μανιάς, ο Τάτος, ο Κύργιας κι ο Παπαδόπουλος. Ας ελπίσουμε ότι θα βγουν μπροστά όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις.

Επίλογος
Όλα αυτά που έγραψα αποτελούν τα σημεία στα οποία οφείλει να επικεντρωθεί ο Χατζηνικολάου. Δεν το παίζω ο προπονητής -και δεν θέλω να το παίξω. Η θεωρία απέχει παρασάγγες από την πράξη. Μπορεί, για παράδειγμα, η διαγώνια αλληλοκάλυψη να φαίνεται πολύ απλή στην εφαρμογή της, αλλά σας πληροφορώ ότι δεν είναι. Απλά καταγράφω την γνώμη μου, η οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι αρεστή από τους Αρειανούς, δείγμα της συμβατικής σοφίας που διέπει τους περισσότερους οπαδούς.

Υ.Γ.1 Στην Αμφίπολη Σερρών έχει ανακαλυφθεί ένας τάφος, ο οποίος φημολογείται ότι ενδέχεται να ανήκει στον Μεγάλο Αλέξανδρο. Είναι προφανές, πιστεύω, ότι η είδηση πέρασε ντούκου. Ο Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα. Δώσε του κουτσομπολιό, ίντριγκα και γκρίνια, και παρ' του την ψυχή και το iPhone. Τέλος πάντων. Άλλη μια είδηση -διότι περί είδησης πρόκειται- που με συγκλόνισε είναι ότι μάθαμε επιτέλους πόσοι είμαστε. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή φιλοτιμήθηκε να ανακοινώσει τα αποτελέσματα της απογραφής που έγινε πριν 2,5 χρόνια (!). Αλλά γιατί μου κάνει εντύπωση; Εδώ αν σκοτώσω κάποιον θα δικαστώ μετά από δέκα χρόνια. Τέλος πάντων. Τι δείχνουν τα αποτελέσματα; Κυρίως ότι οι μετανάστες προσδιορίζονται σε κάτι λιγότερο από ένα μύριο. Σκεφτείτε, δηλαδή, πόσοι είναι πραγματικά.

Υ.Γ.2 Όταν δεν υπάρχουν θέματα στην επικαιρότητα πρέπει να το παίξουμε κλώνοι του Αρχιμήδη και του Δαιδάλου. Βαρέθηκα να διαβάζω για τον Μπέιλ, διασκεδάζω με τη μεταγραφή του Φέισα και απορώ με τις αναφορές για την αγωνιστική πτώση του Μέσι. Ένα μόνο ζήτημα πρέπει να ενδιαφέρει την ελληνική κοινή γνώμη. Το αποτέλεσμα του Π.Α.Ο.Κ. με την Σάλκε και το ενδεχόμενο να τρουπώσει στους ομίλους του τσου λου. Λογικά το επόμενο άρθρο σε αυτό το θέμα θα αναφέρεται.

Υ.Γ.3 Έχω αναφέρει αρκετές φορές τις παρανοϊκές τάσεις των γυναικών. Πολύ πρόσφατα είχα ακόμα ένα δείγμα ανυπέρβλητης ομορφιάς. Ευτυχώς δεν ήταν προσωπικό μου. Δυστυχώς ήταν ενός φίλου μου. Οφείλω, όμως, να σχολιάσω αρνητικά, καθώς έχουν προηγηθεί οι αναφορές μου για λακαμάδες και μουνοείλωτες, και όλους εκείνους τους κάφρους που κάνουν ό,τι μπορούν για να χαλάσουν την πιάτσα. Την ήδη χαλασμένη πιάτσα. Λες και είναι μαγκιά να ξενοπηδάς, να κοροϊδεύεις, να λες ψέμματα και να επαίρεσαι από πάνω. Περηφάνια του κώλου. Απίστευτα πράγματα.

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Με το χέρι στο μέλι

Είθισται, όταν μπαίνει η σύζυγος στην κρεβατοκάμαρα και συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω τον άπιστο, να ακούς τον άντρα, πάντοτε με αφέλεια, έστω κουτοπονηριά, να λέει: «Αγάπη μου, να σου εξηγήσω, δεν είναι αυτό που νομίζεις!». Πεθαίνω από περιέργεια -έμφυτο στοιχείο του ανθρώπου- να μάθω τι σκατά θα εξηγούσε στην απατημένη σύζυγο. Τι θα έλεγε, δηλαδή; Ότι έφτιαχναν κουραμπιέδες; Αλλά από αυτούς τους Έλληνες (πολίτες) όλα μπορείς να τα περιμένεις. Δεν πλήττεις ποτέ. Πάντοτε βρίσκουν τρόπους και σε εκπλήσσουν. Δεν έχει σημασία αν αυτή η έκπληξη προσδιορίζεται, σχεδόν αποκλειστικά, σε αρνητικό επίπεδο -παραμένει έκπληξη. Και ευτυχώς που βρίσκω τη δύναμη και εκπλήσσομαι από τις αρνητικές πράξεις των συμπολιτών μου: αυτό σημαίνει ότι ακόμα έχω μυαλό στο κεφάλι και δεν θεωρώ το χυδαίο, το ανήθικο και το παράνομο ως τετριμμένες καταστάσεις.


Λέγαμε, λοιπόν, ότι σε αυτή τη χώρα δεν πλήττεις ποτέ. Όρεξη να έχεις και δεν θα μείνεις ποτέ παραπονεμένος. Ποια τούρκικα σίριαλ και ποιες κουτσομπολίστικες εκπομπές; Εδώ είναι όλο το ζουμί. Μιλάμε για περιστατικά που ξεπερνάνε ακόμα και την επική γαργαρόπουτσα. Να σε πιάνουν με το χέρι στο μέλι, όπως η απατημένη σύζυγος συλλαμβάνει επ' αυτοφώρω τον άντρα της, και να μην ιδρώνει το αυτί σου. Να αρνείσαι να το παραδεχτείς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να είσαι και αλαζόνας από πάνω. Προκλητικός. Εριστικός. Γιατί, όμως; Πρόκειται για εγγενή τυχοδιωκτισμό; Για παιδική αφέλεια; Για προκλητική αναισθησία; Για απύθμενο θράσος; Για άριστη γνώση του νομικού συστήματος; Αίνιγμα ολκής. Ο Έλληνας, πάντως, είναι ικανός να εφευρίσκει περισπούδαστες δικαιολογίες. Χωρίς ψήγματα αλήθειας, αλλά πάντοτε με υπερηφάνεια, να σου εξιστορεί ολόκληρα περιστατικά. Από το τίποτα. Σαν τον Μαγκάιβερ (φώτο) που κατασκεύαζε πυρηνικό αντιδραστήρα με έναν ελβετικό σουγιά, κρέμα γάλακτος, μανταλάκια και ξεσκονόπανο. Ωστόσο, υπάρχει λύση. Οι Ρωμαίοι έλεγαν: «Dura lex, sed lex». Πού βρίσκεται, όμως, το μυστικό της επιτυχίας; Στην Ελλάδα, όπως έχουμε αναφέρει κατά κόρον, επικρατεί μια ακατάσχετη νομολαγνεία. Προσοχή, όμως. Ένας καλός νόμος που δεν εφαρμόζεται, διαιωνίζει την ανομία και ενθαρρύνει την παραβατική συμπεριφορά. Αντίθετα, ένας κακός νόμος που εφαρμόζεται, όσο να 'ναι, έχει ένα αποτέλεσμα. Ο νόμος, λοιπόν, πρέπει να εφαρμόζεται. Κι από τις δυο πλευρές, ήτοι το Κράτος και τους πολίτες. Κι αν ο πολίτης αρνείται να συνεργαστεί, το Κράτος πρέπει να υλοποιεί αυτά που περιγράφουν οι κανονισμοί. Ο νόμος, λοιπόν, ή μάλλον οι ποινές που ορίζει αυτός, θα πρέπει να είναι άτεγκτος και να λαμβάνει μέρος δίχως εξαιρέσεις. Κι ας ουρλιάζει ο κατηγορούμενος που τον έπιασαν με το χέρι στο μέλι για την ''προφανή'' αθωότητά του.

Αυτή η κατάσταση, όμως, δηλαδή η μη παραδοχή καταφανέστατης ενοχής, δεν εξαντλείται μόνο στα των κοινωνικών. Όχι, βέβαια. Με το χέρι στο μέλι συλλαμβάνεται κανείς και στα προσωπικά του. Είτε αυτά ονομάζονται φίλοι, είτε συγγενείς, είτε γκόμενες, είτε εαυτός. Να βλέπεις τον άλλον να πεισμώνει σαν γαϊδούρι και να μην παραδέχεται την αστοχία του. Δεν εννοώ να μην την καταλαβαίνει, αλλά, ενώ γνωρίζει τα πεπραγμένα του, να μην την παραδέχεται συνειδητά. Κι αν έχεις απέναντι σου και άτομα που δεν είναι και οι πιο φωτεινές λάμπες στο δωμάτιο, διακρίνεις και μια έπαρση από πάνω. Είμαστε, βλέπετε, εγκλωβισμένοι στην υπερβολική φιλαυτία μας. Αχ, αυτός ο καταραμένος εγωισμός! Επομένως, σε αυτήν την κατάσταση, της μη παραδοχής, βρισκόμαστε όλοι μπλεγμένοι. Από τον καταστηματάρχη που δεν κόβει αποδείξεις και τον πιάνει επ' αυτοφώρω το Σ.Δ.Ο.Ε. ή τον τάδε Διευθυντή που κατέχει τη θέση με πλαστά πτυχία, μέχρι το φίλο μας που ισχυρίζεται ότι άργησε στο προκαθορισμένο ραντεβού επειδή έπεσε, για πολλοστή φορά, από τις σκάλες ή την γκόμενά μας που αρνείται να παραδεχτεί ότι υπάρχουν στιγμές που αυτοδηλητηριάζεται με αρνητικές σκέψεις και κακόβουλα σενάρια. Με λίγα λόγια, όλοι βαράμε υπερωρίες στο να διατυμπανίζουμε με πάθος και πυγμή την αθωότητά μας. Ο Έλληνας, λοιπόν, δεν φταίει ποτέ. Δεν ευθύνεται ποτέ. Ο καταστηματάρχης δεν φταίει, διότι το Σ.Δ.Ο.Ε. φέρθηκε, λέει, ύπουλα (!) και έκανε έφοδο σε ημέρα που είχε πανηγύρι (!). Και η γκόμενα δεν φταίει, διότι, όπως θεωρεί, οι εν λόγω σκέψεις και σενάρια προκύπτουν από τη δική σου συμπεριφορά. Μετάθεση ευθυνών και αποφυγή της ατομικής ευθύνης, λοιπόν.

Για το τέλος άφησα τον μοναδικό μας εαυτό. Και γράφω μοναδικό, διότι στον κοινωνικό μας περίγυρο παρουσιάζουμε πολλές μορφές του εαυτού μας -σας έχω υποσχεθεί εδώ και πολύ καιρό ένα άρθρο πάνω σε αυτό το ζήτημα. Εδώ, όμως, αναφέρομαι αποκλειστικά στο πρόσωπο που βλέπουμε στον καθρέφτη, το οποίο, ενώ ξεχωρίζει, υποτίθεται, το καλό από το κακό, δεν προβληματίζεται, δεν δρα, δεν αντιδρά. Ο κάθε άνθρωπος, βαυκαλιζόμενος ότι όλα βαίνουν καλώς, καθώς τα like στο Facebook ρέουν σαν νερό σε αυλάκι, δεν επιθυμεί να κινητοποιηθεί νοητικά και να κουραστεί με περιττές ενέργειες. Η μηδενική τάση που δείχνουμε για αυτοκριτική μάς φέρνει αναμφίβολα σε σκοτεινά αδιέξοδα. Κι αν συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, οι ζημιές θα είναι οριστικές, έστω συντριπτικές, και τα κέρδη επιεικώς αβέβαια. Εκτός αν δεν θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι και να περνάμε ξένοιαστα. Εσείς τι λέτε; Θέλουμε; Κρίνοντας από αυτά που βλέπω, και όντας ανάξιοι να αντιληφθούμε ότι οι πράξεις μας επηρεάζουν κι άλλους ανθρώπους, δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Διότι θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, κανείς δεν πρόκειται να σε κάνει. Η μιζέρια, η γκρίνια, η κουτοπονηριά και η παρανομία κάθε μορφής δεν πάνε διακοπές.

Υ.Γ.1 Επέστρεψα! Το Λεωνίδιο γραφικό και άκρως συμπαθητικό. Εμείς, βέβαια, μέναμε ελάχιστα πιο έξω, στα Πούλιθρα. Ανεβήκαμε και στον Πάρνωνα και επισκεφτήκαμε δυο χωριουδάκια. Τον Κοσμά, μια τοποθεσία που μου άρεσε πάρα πολύ και θα την έχω στα υπόψη μου για χειμερινές εξορμήσεις, και το Πηγάδι. Ειδικά στον Κοσμά έφαγα το τέλειο κοκορέτσι. Το λουκούμι είναι πιο πικρό. Και η πιτσαρία στο Λεωνίδιο άπαιχτη. Σε γενικές γραμμές, λοιπόν, πέρασα όμορφα και τολμώ να πω ξένοιαστα. Και έλιωσα και στις ρακέτες (χωρίς να ενοχλώ τους λουόμενους)!

Υ.Γ.2 Κατά τη διάρκεια των διακοπών ουδόλως ασχολήθηκα με ποδόσφαιρα, πολιτικά και λοιπές χαζομάρες. Αυτά τα πράγματα δεν έχουν θέση στις διακοπές. Το ίδιο ισχύει για το κινητό, την τηλεόραση και το ίντερνετ. Εντούτοις, έχουμε εξηγήσει πως προσδιορίζεται η πεμπτουσία των διακοπών.

Υ.Γ.3 Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που ποστάρω ένα τέτοιο τραγούδι. Ναι, είμαι φαν! Italo disco και τα μυαλά στα μίξερ!

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Έγκλημα κατά της Ελλάδας

Το μάθαμε κι αυτό. Είμαστε πολύ τυχεροί που διαθέτουμε τέτοιους φωστήρες. Τι θα κάναμε χωρίς αυτούς; Ποιος θα μας ενημέρωνε, πάντοτε αντικειμενικά, έστω υπεύθυνα, για τα αθλητικά τεκταινόμενα; Και ειδικά για εκείνα που δεν τα πιάνει εύκολα το μάτι και πρέπει να είσαι χωμένος μέσα στα πράγματα για να γνωρίζεις την αλήθεια.


Ο Αστέρας Τρίπολης, λοιπόν, και η Ξάνθη είναι υπεύθυνοι για την κατρακύλα της Ελλάδας στην κατάταξη της Ουέφα. Συμφωνούμε, πιστεύω, όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. Κι αφού βρήκαμε τους μοναδικούς υπαίτιους, προτείνω να τους στείλουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Έτσι, για παραδειγματισμό. Για να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα. Το γεγονός ότι τέτοιες απόψεις προέρχονται από δημοσιογράφους που υποστηρίζουν τον Ολυμπιακό, είναι αγνή σύμπτωση. Δεν θέλω κουταμάρες. Και καλά, δηλαδή, ότι ο Ολυμπιακός, λόγω της διαφαινόμενης πτώσης της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κατάταξη, κινδυνεύει να χάσει τα 25 εκατομμύρια που παίρνει γκαραντί ως ισόβιος πρωταθλητής. Αυτά είναι κακοήθειες. Ο Ολυμπιακός, όπως και οι φίλα προσκείμενοι δημοσιογράφοι, έχει αποδείξει πολλάκις, και μάλιστα ποικιλοτρόπως, ότι σκέφτεται αποκλειστικά το συμφέρον του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ας γίνω, όμως, και λίγο κυνικός. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς ασχολούμαστε με το αν θα βγάζουμε τέσσερις, πέντε ή έξι ομάδες στην Ευρώπη; Σιγά τα ωά. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Επικρατούν πιο άμεσες προτεραιότητες. Αλλά το να μην παίρνει τα 25 εκατομμύρια ο Ολυμπιακός και να τα βάζει απευθείας στην τσέπη, συνιστά έγκλημα κατά της Ελλάδας (sic!) και δεν γίνεται να περάσει έτσι απλά. Καταραμένα προκριματικά! Έστω κι αν σε αυτά θα αντιμετωπίζει υποδεέστερη ομάδα και σε περίπτωση αποκλεισμού θα είναι άξιος της μοίρας του. Όπως άξιοι της μοίρας είμαστε όλοι εμείς, συμπεριλαμβανομένου εμού του ιδίου, που ασχολούμαστε με ένα μίζερο προϊόν το οποίο διέπεται από μια νοσηρή νοοτροπία. Το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Υ.Γ1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Επαφές έχει ο Ευάγγελος Βενιζέλος µε Σηµίτη και Παπανδρέου για να δώσουνε το παρών» και να µιλήσουνε στην εκδήλωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την 3η Σεπτεµβρίου. Να πούνε δηλαδή τι; Οτι η µεγάλη δηµοκρατική παράταξη έρχεται από πολύ µακριά και πάει πολύ µακριά; Και ποιος τους ακούει; Ποιος τους παίρνει στα σοβαρά; Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που υπάρχει σήµερα, δεν είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η σφραγίδα έχει µείνει. Και ο τίτλος. Σαν να κάνει δηλαδή αύριο γιορτή στον Παναθηναϊκό ο Αλαφούζος. Και να φωνάξει τα δύο µεγάλα σύµβολα της πολυµετοχικότητας: Τον Βγενόπουλο και τον Βαρδινογιάννη».

Υ.Γ.2 Ο τουρισμός, όπως η ίδια η Ελλάδα, διαθέτει δυο όψεις: μία καλή και μία κακή. Η καλή συνοψίζεται στο ότι -μαζί με την ναυτιλία- αποτελεί την βαριά βιομηχανία της χώρας. Και φέτος το καλοκαίρι η Ελλάδα έχει ''βουλιάξει'' από (αλλοδαπούς) τουρίστες. Η κακή έγκειται στο ότι έχουμε μείνει -ακόμα!- στον τουρισμό του 1960-1970. Με τη χώρα να διαφημίζει τα 3 S: sea, sun, sand. Αν και για κάποιους προστίθεται και ένα τέταρτο, το sex. Τέλος πάντων. Εν έτει 2013, λοιπόν, δεν βρισκόμαστε σε ικανή θέση να επενδύσουμε ουσιαστικά πάνω στον τουρισμό. Κι αυτό το μοτίβο ισχύει από τις διαφημιστικές καμπάνιες της χώρας στο εξωτερικό μέχρι τις συμπεριφορές ορισμένων Ελλήνων (π.χ. καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, υπάλληλοι αρχαιολογικών χώρων) που η μόνη ξένη γλώσσα που γνωρίζουν είναι αυτή της κουτοπονηριάς. Εκτός αν θεωρούμε σωστό και θεμιτό, π.χ., να έρχονται τουρίστες, κυρίως αλλοδαποί αλλά και ημεδαποί, σε αρχαιολογικούς χώρους και να τους βρίσκουν κλειστούς. Οι λόγοι προσδιορίζονται στο ομολογουμένως αξιοπερίεργο ωράριο και στις λαμπρές απεργίες. Όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στην Ακρόπολη, με ένα πανό του ΠΑ.ΜΕ. να στολίζει τον Ιερό Βράχο. Τζάμπα τα χιλιάδες χιλιόμετρα των Κινέζων και των Ιαπώνων. Πρωτοφανή πράγματα. Μιλάμε για ένα πρωτόγονο είδος τουρισμού. Το θέμα, επομένως, δεν εξαντλείται στην έλευση του τουρίστα. Αυτό είναι το εύκολο. Πάντοτε θα έρχονται τουρίστες. Ανεξαρτήτως ποιος είναι Υπουργός Τουρισμού και πόσα λεφτά ρίξαμε στην διαφημιστική καμπάνια. Η εγγενής αξία της Ελλάδας το εξασφαλίζει. Το θέμα είναι ο ίδιος τουρίστας να ξανάρθει. Να μείνει ικανοποιημένος και να προτιμήσει εκ νέου τη χώρα μας. Αυτό είναι το δύσκολο. Δεν πειράζει, όμως. Θα τα φτιάξει όλα η Όλγα (γυναικάρα!).

Υ.Γ.3 Δεν ξέρω πόσοι από εσάς ακούσατε το παρακάτω περιστατικό. Ένας νεαρός, 18 χρονών, ανέβηκε στο τρόλεϊ. Κάποια στιγμή μπουκάρει ένας ελεγκτής και του ζητάει το εισιτήριο. Ο νεαρός δεν είχε. Και τι έκανε; Άνοιξε βίαια την πόρτα του τρόλεϊ και πήδηξε! Με το όχημα εν κινήσει! Και το μοιραίο έγινε. Μιλάμε για την απερισκεψία του αιώνα. Τα θέματα που ανατέλλουν είναι αρκετά. Ας εξετάσουμε μερικά. Πρώτον, αν δεν είχε εισιτήριο, έστω χρήματα για την αγορά αυτού, γιατί ανέβηκε στο τρόλεϊ; Είναι προφανές ότι η επιβίβασή του ήταν συνειδητή. Δεύτερον, μόλις ο ελεγκτής του ζήτησε το εισιτήριο, αυτός ζύγισε τις επιλογές του και σκέφτηκε ότι η βέλτιστη λύση είναι να πηδήξει από το κινούμενο όχημα; Όσο άκομψος, αγενής ή σκληρός και να ήταν ο ελεγκτής, τέτοιο πράγμα δεν κάνεις. Αν δεν ήθελε να πληρώσει συνειδητά το κόστος του εισιτηρίου, παίρνοντας το ρίσκο του ελέγχου, δηλαδή την αποδοχή της ποινής που ορίζει ο νόμος, γιατί επέλεξε τον συγκεκριμένο τρόπο μεταφοράς; Τρίτον, γιατί συνέλαβαν τον οδηγό και τον ελεγκτή; Τι ευθύνες φέρουν αυτοί, που ο νεαρός δεν είχε μυαλό στο κεφάλι του; Εξ αμελείας και κουταμάρες. Γιατί πρέπει να μεταθέτουμε πάντα τις ευθύνες; Τέταρτον, το ότι κάποιος δεν έχει λεφτά, ή δεν θέλει να δώσει λεφτά, δεν σημαίνει ότι η παρανομία νομιμοποιείται. Δεν υπάρχει τέτοιο επιχείρημα. Ούτε άλλοθι. Όταν παρανομείς, οφείλεις να υποστείς τις προβλεπόμενες κυρώσεις. Τι σημαίνει ότι κάποιοι είναι θιασώτες του αντιεξουσιαστικού κινήματος; Πέμπτον, και τελευταίο, είμαι από τους πρώτους που ουρλιάζουν ότι οι τιμές των εισιτηρίων είναι εξωφρενικά υψηλές. Αλλά, και πάλι, δεν αποτελεί δικαιολογία για την πράξη του. Νταξ, κρίμα, πραγματικά κρίμα που ένας νέος άνθρωπος έχασε, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, τη ζωή του, αλλά, σας παρακαλώ, μην καταργήσουμε ολοκληρωτικά τη λογική. Είναι ένα από τα λίγα εφόδια που επιβάλλεται να διατηρήσουμε.

Υ.Γ.4 Δεν έχει σημασία που ο Π.Α.Ο.Κ. χρειάστηκε την επιστράτευση αγνών συγκυριών για να συμμετάσχει (;) στα play off  του τσου λου. Θεωρώ ότι η ομάδα δεν είναι έτοιμη για τέτοιο επίπεδο, αλλά θα χαρώ αφάνταστα αν καταφέρει να περάσει το δύσκολο εμπόδιο της Σάλκε. Αυτός που δεν (πρέπει να) χάρηκε ιδιαίτερα, πάντως, είναι ο Μαρινάκης.

Υ.Γ.5 Ξεκινάει το ελληνικό πρωτάθλημα. Και τι πρωτάθλημα! Το πιο cult πρωτάθλημα της Ευρώπης!

Υ.Γ.6 Αποχωρώ. Θα εκδράμω εις το γραφικό Λεωνίδιο. Για πέντε ολόκληρες μέρες. Επομένως, όσοι πιστοί αναγνώστες θέλετε να αφήσετε ένα σχόλιο, να είστε σίγουροι ότι θα απαντηθεί, πάντοτε με χαρά, κατόπιν της επιστροφής εμού. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Υ.Γ.7 Το είχε ποστάρει σε ένα σχόλιο ο Νικόλας. Και το ερωτεύτηκα!



Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Σαν τον καφέ

Ο Κώστας Καίσαρης λέει ότι τα πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα είναι σαν τον καφέ: αν ξέρεις να τα διαβάζεις, βλέπεις τα μελλούμενα. Αυτά που πρόκειται να συμβούν. Και έχει απόλυτο δίκιο. Ειδικά όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Δεν χρειάζεται να είσαι ο μάντης Κάλχας ή να έχεις σπουδάσει πυρηνική φυσική. Λίγο μυαλό να κουβαλάς στο κεφάλι και να έχεις ασχοληθεί κάπως με το άθλημα, καταλαβαίνεις τι γίνεται. Αν και -δυστυχώς!- τις περισσότερες φορές, για να το πετύχεις αυτό, πρέπει να πέσεις στο επίπεδο των δημοσιογράφων. Κοινώς, χαμηλά. Πολύ χαμηλά.


Έχουν ξαμολυθεί, λοιπόν, τα σκυλιά του πολέμου, δηλαδή οι οπαδικοί δημοσιογράφοι που περνάνε την ανεπίσημη γραμμή της Π.Α.Ε., και πριονίζουν την καρέκλα του Μίτσελ (φώτο). Παλιά τεχνική. Αλλά αποτελεσματική. Σχεδόν αλάνθαστη. Κι όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, την τελική απόφαση θα την λάβουν οι οργανωμένοι -όμως, ελπίζω να θυμόμαστε ότι αρκετές φορές οι μη οργανωμένοι αποδεικνύονται χειρότεροι από τους οργανωμένους. Αφού υποβληθούν σε πλύση εγκεφάλου αναφορικά με την ανικανότητα του Μίτσελ. Και τι ανικανότητα! Πρωτοφανής! Πού ακούστηκε προπονητής να κάνει δοκιμές σε φιλικά παιχνίδια; Ούτε στο ερασιτεχνικό δεν γίνονται αυτά. Μην κοιτάτε που κοτζάμ Μάντσεστερ και Μπαρτσελόνα πειραματίζονται στα φιλικά. Εδώ είναι Ελλάδα. Μα, τέτοιο θράσος από τον Ισπανό τεχνικό; Να δοκιμάζει σχήματα και θέσεις; Δεν ντρέπεται λιγάκι; Το γεγονός ότι άλλαξε σχεδόν όλη η βασική εντεκάδα δεν αποτελεί άλλοθι. Ούτε δικαιολογία. Δεν θέλω κουταμάρες. Η ομάδα έπρεπε να είναι καταιγιστική.

Κι αυτός ο Μαρινάκης ανεκδιήγητος. Έδιωξε τον Ζαρντίμ που ήταν αήττητος στο πρωτάθλημα, πήρε εννιά βαθμούς στο τσου λου και είχε τα φόντα να προχωρήσει στο πρώην Ουέφα, καθώς ο Πορτογάλος είχε προκρίνει ορθώς τον τακτικό ρεαλισμό, και κρατάει ακόμα αυτόν τον Ισπανό που τολμάει να πειραματίζεται στα φιλικά; Τόσα χρόνια φανατικός οπαδός της ομάδας, δεν έχει μάθει ότι τα φιλικά του Ολυμπιακού είναι τα πιο σημαντικά ματς της χρονιάς; Όλα καλά, όμως. Στο ματς με την Άντερλεχτ ο Ολυμπιακός ήταν οδοστρωτήρας. Ισοπεδωτικός. Ο Μίτσελ έσωσε την καρέκλα του, μέχρι το επόμενο φιλικό με την Βαλένθια, και οι φίλοι της ομάδας θα πάνε στις εργασίες τους με ψηλά το κεφάλι. Κι αν ο Πρόεδρας κρίνει ότι ο Μίτσελ -με τη σωστή αποζημίωση φυσικά- είναι λίγος για να κοουτσάρει τα φιλικά παιχνίδια, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο Δώνης, αφού δραπέτευσε από τα δεσμά του Σαββίδη, είναι ελεύθερος και ωραίος. Εκτός αν, εν τέλει, δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεις ικανό και πρόθυμο προπονητή μέσα στον Αύγουστο.

Υ.Γ.1 Η Μπεσίκτας έκανε πρόταση για τον Χολέμπας. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της είδησης. Το ότι βρέθηκε, δηλαδή, ομάδα που ενδιαφέρεται να αγοράσει έναν ακραίο αμυντικό που δεν αμύνεται. Το δεύτερο σκέλος της είδησης είναι ότι αυτή η ομάδα προσφέρει 2,5 εκατομμύρια γιούρο (!) στον Ολυμπιακό. Συγγνώμη, αλλά οι Τούρκοι τον παρακολούθησαν σε κάποιο παιχνίδι; Έστω σε ένα, ρε παιδί μου.

Υ.Γ.2 Η Α.Ε.Κ. λέγεται ότι θα πάρει 1,5 εκατομμύριο από την Νόβα. Ωραία πράγματα. Κουτί της ήρθε. Τι τις θέλει τις ανόδους; Ταλαιπωρία. Ας κάτσει καμιά πενταετία στην Γ' Εθνική να τα τσεπώνει ξεκούραστα. 

Υ.Γ.3 Οι δημοσιογράφοι είναι σαν τα ψάρια. Ρίχνεις λίγο ζυμαράκι στη θάλασσα, κι αυτά κάνουν την εμφάνισή τους. Όπου ζυμαράκι, βάλτε τον Π.Α.Ο.Κ. του Ιβάν. Γενικώς μιλώντας, μια χαρά τον αβαντάρουν. Εδώ και πολύ καιρό. Τέλος πάντων. Μάθαμε, λοιπόν, ότι για τον αποκλεισμό φταίει ο διαιτητής, η τύχη, η άδεια Τούμπα, η σκληρή προετοιμασία και η ανετοιμότητα. Όμως, υπάρχουν ακόμα ελπίδες. Η Ουέφα θα τιμωρήσει μάλλον την ουκρανική ομάδα, λόγω στημένων παιχνιδιών, με τον Π.Α.Ο.Κ. να παίρνει τη θέση της. Και πού ξέρετε; Μέχρι το επόμενο παιχνίδι, ίσως ανακαλύψουμε ότι κάποιες φορές οι ελληνικές ομάδες χάνουν επειδή δεν αξίζουν την νίκη. Δεν είναι κακό να το παραδέχεσαι.

Υ.Γ.4 Πρόσφατα, κάποιος μου είπε, υπό μορφή απορίας, πως γίνεται, ενώ το blog είναι Αρειανό, να μην γράφω συχνά για τον Άρη. Η απάντηση είναι πολύ απλή! Απλούστατη! Δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να γράψω για την Αρειανάρα! Αν και έχω σκοπό να γράψω σύντομα κάποια πράγματα που θα αφορούν το αγωνιστικό.

Υ.Γ.5 Μπαίνουμε στην καρδιά του καλοκαιριού! Εύχομαι να περνάτε/περάσετε όσο το δυνατόν καλύτερα! Το δικό μου καλοκαίρι, πάντως, δεν έχει σχέση με το περσινό, αλλά δεν πειράζει! Μην είμαστε αχάριστοι! Τα καλύτερα έρχονται!

Υ.Γ.6 Υπέροχο τραγούδι! Πραγματικά υπέροχο!

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Η βαριά βιομηχανία του ποδοσφαίρου

Ο Αρσέν Βενγκέρ αναφέρθηκε με προφανή ειρωνεία στο Finacial Fair Play. Ο Τσάβι δήλωσε ότι δεν ξέρει αν ο Μπέιλ (φώτο) αξίζει τόσα χρήματα. Ο Μουρίνιο τόνισε ότι τα νούμερα που ακούγονται για την μεταγραφή του Ουαλού είναι τεράστια και έκανε ειδική μνεία στην πίεση που θα νοιώσει ο παίχτης για το αν άξιζε την επένδυση ή όχι. 


Κατά την γνώμη μου, το ερώτημα δεν είναι αν ο ικανότατος Μπέιλ, ο οποίος δεν έχει κερδίσει τίτλους ή ατομικές διακρίσεις, αξίζει πραγματικά τόσα χρήματα, αλλά αν υπάρχει έστω κι ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να κοστίζει μια μικρή περιουσία. Σίγουρα, η Παρί και εσχάτως η Μονακό, ακολουθώντας το δρόμο που χάραξαν, μεταξύ άλλων, οι Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι, Ανζί, Σαχτάρ κ.ά., έχουν εξαϋλώσει το μέτρο και έχουν ανεβάσει τις τιμές στα ύψη. Ανταγωνισμός γαρ. Κι όχι μόνο στο ποιος θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Υπάρχει και το γόητρο. Το marketing. Τα μανατζεριλίκια. Οι χορηγίες. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η αγορά, λοιπόν, μπορεί να έχει τους κανόνες της, αλλά και η Ρεάλ έχει τους δικούς της. Κι αυτοί οι κανόνες υποδηλώνουν ότι η ομάδα της Μαδρίτης πρέπει να ξοδεύει. Είναι ένας τρόπος για να κάνει επίδειξη δύναμης. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος εμβαθύνει κάπως περισσότερο: «Γιατί τα δίνει η Ρεάλ; Γιατί προφανώς έτσι όπως είναι διοικητικά δομημένη πρέπει κάθε καλοκαίρι να προσφέρει στους οπαδούς της έναν καινούργιο σταρ, ο οποίος μάλιστα να είναι και δύσκολο να αποκτηθεί. Νομίζω ότι πιο πολύ και από τον Μπέιλ η Ρεάλ ''πουλάει'' στους οπαδούς της τη δυσκολία της απόκτησής του».

Το θέμα, πάντως, σύμφωνα με πολλούς, ξεφεύγει από τα στενά ποδοσφαιρικά πλαίσια, και γενικώς από τα αθλητικά όρια, και αναδεικνύει κοινωνικές προεκτάσεις. Διότι όλα αυτά λαμβάνουν μέρος σε μια χώρα που ταλανίζεται από ανεργία και δημοσιονομικό έλλειμμα. Είναι προκλητικό, λένε, να ακούγονται τέτοια ποσά για τη μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή. Δεν διαφωνώ: είναι πράγματι προκλητικό -όμως, συγχρόνως, είναι και απαραίτητο: η λογική του ποδοσφαίρου έχει ιδιαίτερες ιδιαιτερότητες. Αλλά αυτές οι απόψεις μάλλον προέρχονται από άτομα που δεν κατανοούν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι ένα λαοφιλές άθλημα. Με θέαμα. Και οι ομάδες που τιμούν το συγκεκριμένο άθλημα, το οποίο σαγηνεύει εκατομμύρια κόσμου και προσελκύει αμέτρητα ζευγάρια μάτια, τηρεί παρόμοιους μηχανισμούς με εκείνους των ανώνυμων εταιριών. Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, είναι άθλημα. Θέαμα. Κοινωνικό αγαθό. Επιχείρηση. Και συνιστά μια βιομηχανία. Μια βαριά βιομηχανία. Δεν αφορά μόνο τους 22 ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στο χόρτο. Ελπίζω να το θυμόμαστε αυτό.

Υ.Γ.1 Τα φιλικά παιχνίδια του Ολυμπιακού που γίνονται στο στάδιο της προετοιμασίας, δηλαδή πριν την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων, είναι τα πιο σημαντικά ματς της χρονιάς. Ποια ντέρμπι και ποια τσου λου; Τα πορίσματα βγαίνουν στα φιλικά. Όπως σε αυτό με την Λίβερπουλ. Τέλος.

Υ.Γ.2 Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά πραγματικά πιστεύουν κάποιοι ότι το μέγεθος του γηπέδου της Λεωφόρου θα αποκρύψει τα αγωνιστικά προβλήματα (π.χ. αλληλοκάλυψη, επιστροφές) του Παναθηναϊκού; Τέλος πάντων. Είδατε, πάντως, πως αλλάζει άρδην το momentum; Φέρνεις ένα 0-0 με την Λάτσιο και ορίστε οι οπαδικοί παιάνες και τα δημοσιογραφικά ευφυολογήματα. Κριτική υψηλού επιπέδου μέσα από ένα φιλικό 90λεπτο.

Υ.Γ.3 Αντιγράφω από την εφημερίδα ''Έθνος'': «Αψηφώντας προκλητικά το 48ωρο λουκέτο που τους επέβαλε το Σ.Δ.Ο.Ε. για φορολογικές παραβάσεις, οι υπεύθυνοι νυχτερινού κέντρου στην Καλλιθέα Χαλκιδικής, όπου εμφανίζεται γνωστός τραγουδιστής (σ.σ. ο Κιάμος) και διαπιστώθηκε ότι δεν είχε κοπεί καμία απόδειξη, άνοιξαν και πάλι κανονικά το μαγαζί». Και ερωτώ: υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα;

Υ.Γ.4 Το ξαναγράφω: ποιος πιστεύει, έστω κι ένας, ότι ο προπονητής του Άρη θα βγάλει τη σεζόν;

Υ.Γ.5 Ο Μουρίνιο δήλωσε: «Ήμουν 30 ετών και προπονούσα τον Ρονάλντο, όχι τον Κριστιάνο, αλλά τον πραγματικό, τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο». Αγνοώ τα κίνητρα μιας τέτοιας δήλωσης και παραβλέπω το γεγονός ότι είναι γενικά κωλοτούμπας, αλλά, απομονώνοντας τη συγκεκριμένη δήλωση, έχει δίκιο. Ποια ήταν η απάντηση του Κριστιάνο; Ανωτερότητα! Ναι, συμβαίνουν κι αυτά!

Υ.Γ.6 Τεράστιος Elvis (Βασιλιάς!), τεράστια κομματάρα! Πυρετός!

Never know how much I love you, Never know how much I care, When you put your arms around me, I get a fever that's so hard to bear, You give me fever, when you kiss me, Fever when you hold me tight, Fever in the mornin', Α fever all through the night, Sun lights up the day time, Moon lights up the night, I light up when you call my name, And you know I'm gonna treat you right...Now you've listened to my story, Here's the point that I have made, Chicks were born to give you fever, Be it Fahrenheit or centigrade, They give you fever when we kiss them, Fever if you live and learn, Fever till you sizzle, Oh what a lovely way to burn...

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Το μεγαλύτερο αίνιγμα

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για το ιταλικό πρωτάθλημα. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάψει να το παρακολουθώ με συνέπεια -ένα ζευγάρι μάτια έχω ο καψερός και μονάχα μια οθόνη. Σίγουρα, έχει χάσει την λάμψη/αίγλη που είχε πριν 10-15 χρόνια, αλλά οι Ιταλοί, ως γνήσιοι ποδοσφαιράνθρωποι, δεν ξεχνούν τις ρίζες τους. Θεωρώ ότι οι Ιταλοί βγάζουν καλούς τερματοφύλακες, αν και παρατηρείται μία πτώση στην ποιότητα, ξέρουν να παίζουν πειθαρχημένη άμυνα, χωρίς να καταστρέφουν απαραίτητα το παιχνίδι του αντιπάλου, και, τέλος, γνωρίζουν καλά τα περί τακτικής. Επομένως, είναι δύσκολο να βρεις μια ιταλική ομάδα που να έχει στο μυαλό της περισσότερο στην επίθεση παρά στην άμυνα. Να πούμε την Ρόμα; Να την πούμε. Την Φιορεντίνα; Προφανώς. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο βάλτε και την Νάπολι.


Όσον αφορά την ερχόμενη σεζόν, λοιπόν, ο περισσότερος κόσμος εξαντλεί τα αποθέματα αγωνίας του στην Μίλαν και στην Ίντερ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κακώς. Εννοώ ότι δεν (πρέπει να) υπάρχει κάποια περιέργεια στο πως θα παρουσιαστούν οι δυο ομάδες του Μιλάνου. Με δεδομένο ότι βρίσκονται σε φάση ανασυγκρότησης, καλό θα είναι να μην περιμένουμε θαύματα. Η Ίντερ δύσκολα θα τα πάει χειρότερα από πέρυσι, έχοντας και ένα ματς την βδομάδα, και η Μίλαν, ουσιαστικά χωρίς μεταγραφική ενίσχυση, δύσκολα θα τα πάει καλύτερα. Αμφότερες θα παλέψουν για έξοδο στην Ευρώπη, αλλά δεν τους βλέπω ικανούς για τετράδα. Ούτε η περίπτωση της Γιουβέντους συνιστά ένα είδος σταυρολέξου. Έχει σταθεροποιηθεί στην κορυφή του ιταλικού πρωταθλήματος και έχει φτιάξει έναν καλό κορμό: μοιραία λογίζεται ως φαβορί για το κατσαρόλι. Η Φιορεντίνα, λογικά, θα κινηθεί στο ίδιο μοτίβο και μάλλον θα ψάξει το κάτι παραπάνω. Μπορεί να έχασε τον Γιόβετιτς, παίρνοντας από την Σίτι τριάντα καυτά εκατομμύρια, αλλά ήρθαν, μεταξύ άλλων, οι Γκόμεζ, Χοακίν, Μπάκιτς και Αμπροζίνι. Η Ρόμα μπορεί να απέκτησε νέο προπονητή, τον θαυματουργό Ρούντι Γκαρσία, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εκεί βρίσκει άριστη εφαρμογή το πανάρχαιο ρητό ''Τόττι παρόντος πάσα αρχή παυσάτω''.

Οι παραπάνω περιπτώσεις, επομένως, δεν αποτελούν κάποιο δυσεπίλυτο παζλ. Σε γενικές γραμμές ξέρεις τι να περιμένεις. Εντούτοις, το μεγαλύτερο αίνιγμα προσδιορίζεται στο τι θα κάνει η Νάπολι. Η ομάδα έχει βρει τα κουμπιά της αγοράς, έχει δυναμώσει επικοινωνιακά, έχει διψασμένο κοινό και, τέλος, βρίσκεται σε καλό momentum. Όλα καλά, δηλαδή. Έως πολύ καλά. Σχεδόν άριστα. Ή μήπως όχι; Συγγνώμη, αλλά δεν είμαι και τόσο βέβαιος: υπάρχει και το αγωνιστικό. Η λύση της συνεργασίας με τον Ματσάρι σημαίνει ότι πρέπει να αποχαιρετήσουμε τη διάταξη με τα τρία σέντερ μπακ (3-5-2). Νομίζω πως αυτή η άποψη, ή μάλλον διαπίστωση, ενισχύεται απόλυτα από τον ερχομό του Μπενίτεθ (φώτο). Ένας Μπενίτεθ που έφερε μαζί του τρεις συμπατριώτες του (με ό,τι αυτό συνεπάγεται): τον Ρέινα, τον Ραούλ Αλμπιόλ και τον Καγεχιόν. Επομένως, νομίζω ότι ένα 4-2-3-1, έστω κάτι παρόμοιο, πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιο. Και τι θα συμβεί με την επιθετικότητα της ομάδας; Πόσοι πιστεύουν ότι η Νάπολι θα παραμείνει επιθετική; Πόσοι πιστεύουν ότι η λειτουργία της θα παραμείνει τακτικά άρτια; Κι ας ζητάει ο Μπενίτεθ ακόμα έναν (περιφερειακό;) επιθετικό για να πλαισιώσει τον Ιγκουαΐν -θα αντέξει ο πρώην επιθετικός της Ρεάλ τη σύγκριση με τον Καβάνι; Ωστόσο, η κουβέντα δεν σταματά εδώ. Ήδη υπάρχουν ενστάσεις για την αναγκαιότητα του Ρέινα, αρκετοί επιμένουν ότι η τριάδα των κεντρικών αμυντικών πρέπει να αντικατασταθεί με ταχύτητα, ενώ πολλοί θεωρούν ότι η παύση της επιθετικότητας, την οποία μάλλον θεωρούν δεδομένη, λόγω της φυγής του Καβάνι και του ερχομού του Μπενίτεθ, θα συμπιέσει τις γραμμές και θα ταλανίσει την αμυντική λειτουργία. Η Νάπολι, λοιπόν, άλλαξε προπονητή, παίχτες και σύστημα. Όλα αυτά, όμως, ισχύουν στην θεωρία. Η πράξη συχνά κρύβει εκπλήξεις. Και στο ποδόσφαιρο κάποια πράγματα, κάποιες φορές, όσο και να προσπαθήσεις, δεν εξηγούνται. Μην πιστέψετε όποιον προσπαθεί να σας πείσει για το αντίθετο.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Η Μπαρτσελόνα που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ήταν μια ομάδα-μηχανή, το αποτέλεσμα μιας λογικής ολλανδικής αλλά με πολύ μεσογειακή και λάτιν φινέτσα. Τώρα ένας Λάτιν προπονητής αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να την αλλάξει χωρίς να την πειράξει: δεν πρόκειται για εύκολη δουλειά».

Υ.Γ.2 Το ξαναγράφω μπας και το καταλάβουμε επιτέλους: δεν θα υπήρχαν τόσες κακομαθημένες γυναίκες εκεί έξω, αν δεν υπήρχαν οι αντίστοιχοι άντρες -αλλά και στερεότυπα- που τους επιτρέπουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Συγγνώμη, αλλά αυτό εισπράττω. Επίσης, να μας πουν οι γυναίκες τι σημαίνει για αυτές η έννοια ''καλό παιδί''. Ποιος είναι το καλό παιδί; Εκείνος που δεν τους χαλάει χατήρι και είναι είλωτας/λακαμάς ή ένας γνήσιος άντρας που ξέρει ποιος είναι και τι θέλει;

Υ.Γ.3 Πολύ χάρηκα για το φιλικό του Άρη με την Ρόμα! Κι αυτό διότι παρακολούθησα τον Τόττι (παιχταράς!)! Συν το γεγονός ότι θυμήθηκα το (Π.Α.Ο.Κ.τσίδικο) ανέκδοτο από το εντός έδρας ματς που έγινε το 2005 για το κύπελλο Ουέφα, με τελικό σκορ 0-0. Παίζει, λοιπόν, ο Άρης με την Ρόμα και αρχηγοί είναι ο Μεξές με τον Κολτσίδα. Κατά το πρωτόκολλο, ανταλλάσσουν λάβαρα. «Μεξές», του λέει ο Γάλλος και του δίνει το χέρι. «Φυσικά και σε ξέρω. Εσύ με ξες;», τον ρωτάει ο Κολτσίδας...

Υ.Γ.4 Τις προάλλες πήγα στο σπίτι ενός φίλου. Ήμαστε μια παρέα έξι ατόμων, μεταξύ των οποίων και ένας Π.Α.Ο.Κ.τσής. Αφού πείραξε ο ένας τον άλλον, είπαμε να συνετιστούμε και να μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Η κουβέντα δεν κράτησε πολύ, περίπου κανά πεντάλεπτο, και εξαντλήθηκε στα του Σαββίδη. Ο Π.Α.Ο.Κ.τσής ήταν ενθουσιασμένος με την έλευση του Ιβάν και στην αρχή νόμιζα ότι είχα να αντιμετωπίσω κάποιο κλώνο του Κόλκα. Ευτυχώς με διέψευσε πανηγυρικά, μόλις τον άκουσα να συμφωνεί 100% μαζί μου περί κάκιστης επικοινωνιακής πολιτικής και ανούσιων δηλώσεων εκ μέρους του ομογενούς επιχειρηματία (κλισέ). Κάτι το οποίο επιβεβαιώνεται, για μια ακόμη φορά, από τα μεθεόρτια της εντός έδρας ήττας στο ματς με την Μέταλιστ. Εκτός αν στην κορυφή φτάνεις με άλματα κι όχι με βήματα. Ας μην ξεχνάμε, όμως, και τον επαναληπτικό. Οι κακές γλώσσες λένε ότι μέχρι τότε θα είναι ετοιμοπόλεμοι οι Ροναλντίνιο, Ντρογκμπά και Μπερμπάτοφ. Ε, Πρόεδρε;

Υ.Γ.5 Η Σάντερλαντ μάλλον κατάλαβε ότι ο Μαυρίας δεν αξίζει ούτε τα μισά από αυτά που έδινε στον Παναθηναϊκό. Και τα ρεπορτάζ μάλλον δεν κατάλαβαν ότι το ναυάγιο της μεταγραφής επηρεάζει ολόκληρο τον μεταγραφικό σχεδιασμό της ομάδας. Αν υπάρχει τέτοιος.

Υ.Γ.6 Σβήνουμε με κάτι καλοκαιρινό!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...