Στο πρώτο ημίχρονο πήραν πρωτοβουλίες οι Μαυρίας και Μαρίνος, δηλαδή η αριστερά πλευρά του Παναθηναϊκού. Στο δεύτερο ημίχρονο το βάρος έπεσε στον Σισοκό και στον Σεϊταρίδη, δηλαδή στη δεξιά πτέρυγα. Όμως, η αγωνιστική μεταμόρφωση ήρθε από τον άξονα. Ο Φάμπρι διέκρινε σωστά την ανεπάρκεια του Φουρλάνου και τον αντικατέστησε, στο 37΄λεπτό, με τον Ζέκα, ο οποίος μάρκαρε σωστά στον χώρο, πίεζε ψηλά και έσπαγε τις μπάλες διαγώνια προς τις πλευρές. Σε συνδυασμό με τον Σο του δευτέρου ημιχρόνου και το αδιάκοπο τρέξιμο του Βιτόλο, η ομάδα πήρε μέτρα και απέκτησε αυτοπεποίθηση. Ο Ζέκα, λοιπόν, χωρίς να κάνει κάτι extravagant, απλά τα βασικά, λειτούργησε σαν θερμοστάτης μεταξύ των δυο πλευρών. Κι αν η ομάδα δεν ήταν τόσο φλύαρη και τόσο δεκτική στην επίδειξη ικανοτήτων (βλέπε Σισοκό), θα μπορούσε να πετύχει κι άλλα γκολ. Και ελπίζω κάποια στιγμή να σταματήσουν τα αστεία για τον Τοτσέ: χωρίς να παίρνει βοήθειες, μοχθεί στο γήπεδο, γνωρίζει τα της θέσης του και βγάζει τίμια το ψωμί του. Από την άλλη πλευρά, ο Κουτσιανικούλης αγωνιζόταν ως κρυφός επιθετικός, ο Βερόν προσπαθούσε να παίξει κάθετα κι ο Παπάζογλου μαχόταν να τραβήξει παίχτες για να ανοίξει διαδρόμους, αλλά ουδείς από τα χαφ πατούσε περιοχή και οι μακρινές μπαλιές προς το τερέν του Παναθηναϊκού, εν πολλοίς, δεν είχαν τύχη, ενώ, στην άμυνα, δεν υπήρχαν σωστές αλληλοκαλύψεις: τα ακραία μπακ δεινοπάθησαν στο ένας εναντίον ενός. Και κάτι ακόμα: αρνούμαι να πιστέψω ότι αν καθόταν ο Αναστόπουλος στον πάγκο, θα έτρωγε ο Ο.Φ.Η. τρία γκολ. Ο Αναστόπουλος δούλεψε σκληρά επί 1,5 χρόνο και είναι κρίμα να χαθεί αυτή η μαγιά σε μόλις λίγες αγωνιστικές.
Επόμενη στάση: Βαρκελώνη. Ο Αλέξις το κατέχει το τόπι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει προσαρμοστεί στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα -εν μέρει κι ο Βίγια: δεν με ξεγελάει το γκολ που πέτυχε. Του αρέσει να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και να κρατά την μπάλα στα πόδια του, αλλά με την Μπάρτσα σπάνια συναντά κανείς μια τέτοια κατάσταση: οι Καταλανοί φρενάρουν συνειδητά το ρυθμό και οι αντίπαλοι συρρικνώνουν υπερβολικά τις γραμμές τους. Ακριβώς ότι έγινε και με την Σεβίλλη. Οι γραμμές των φιλοξενούμενων είχαν συμπιεστεί σχεδόν στο 1/4 του γηπέδου. Χωρίς υπερβολή. Κι αυτό το μοτίβο ίσχυε από το πρώτο 5λεπτό του αγώνα. Ειδικά στις αρχές του δεύτερου μέρους, χρονικό διάστημα κατά το οποίο η Σεβίλλη προηγείτο στο σκορ, η άμυνα, προκειμένου να αντέξει την ασφυκτική πίεση των Καταλανών, προσδιοριζόταν σε ένα ξεκάθαρο 4-4-2 με διπλή ζώνη άμυνας, ακόμα και τριπλή: δηλαδή άμυνα πίσω από σέντρα και μπάλα. Ναι, τα μέτρα που έπρεπε να διανύσουν για να αμυνθούν ήταν σχετικά λίγα. Αλλά η απόσταση που έπρεπε να καλύψουν για να βγουν μπροστά ήταν τεράστια. Πόσο να αντέξουν σε βάθος 90λέπτου; Εν τω μεταξύ, οι μακρινές μπαλιές δεν είχαν νόημα, αφού οι επιστροφές των γηπεδούχων ήταν άριστες και το τερέν της Μπάρτσα άδειο από Σεβιγιάνους. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν, ώστε να ελπίζουν σε κάτι καλό, ήταν passing game με χαμηλές, κοντινές μπαλιές και πολύ τρέξιμο, δηλαδή να εφαρμόσουν, όσο πληρέστερα μπορούσαν, ένα επιθετικό transition game. Κι αυτό έκαναν. Με πληθώρα ψυχικών και σωματικών αποθεμάτων. Αλλά μέχρι να το κάνουν, έχασαν το προβάδισμα, τρώγοντας δυο γκολ σε 14' λεπτά, και σπατάλησαν υπερπολύτιμο χρόνο. Το ρεζουμέ είναι ότι γηπεδούχοι πήραν το τρίποντο, κάνοντας συντήρηση δυνάμεων, έστω κι αν υπήρχαν ορισμένα τακτικά λαθάκια. Για παράδειγμα, κακές ομαδικές αντιδράσεις στο ψηλό παιχνίδι (βλέπε γκολ Σεβίλλης), μέτρια απόδοση του 4-3-3 με ψευτοεννιάρι (δεν έβγαιναν παίχτες από πίσω), περιορισμένη εκμετάλλευση του έξτρα παίχτη που έμενε ξεμαρκάριστος από το ντουμπλάρισμα πάνω στον Μέσι (Βίγια) και τακτικά ανισόρροπο πλάτος στο πρώτο μέρος (διορθώθηκε με την είσοδο του Τέγιο αντί του Αλέξις). Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν άξιο αντίπαλο που μόχθησε στο γήπεδο κι έπεσε ηρωικά.
Και σβήνουμε με το Ολυμπιακός - Άρης. Το λογικό θα ήταν ένα ξέσπασμα του Ολυμπιακού -αλλά όχι απαραίτητα και το αναμενόμενο: οι τελευταίες εμφανίσεις δεν έπειθαν ούτε τον πιο φανατικό οπαδό. Κι όταν λέω ξέσπασμα, εννοώ ηγετική εμφάνιση. Τελικά, η εμφάνιση δεν ήταν ηγετική, αλλά τουλάχιστον στο πρώτο μέρος η ομάδα έδειξε διάθεση, ορμή, νεύρο και όρεξη: θα μπορούσε να πετύχει και άλλο γκολ -στο δεύτερο μέρος η απόδοση του Άρη ανέβηκε κατακόρυφα, συμπαρασύροντας σε άνοδο τη δυσαρέσκεια του λιγοστού κόσμου που βρέθηκε στο γήπεδο. Κι αν για τον Ολυμπιακό το ματς είχε κάποια ουσία, για τον Άρη ήταν αδιάφορο. Αυτό που έπρεπε να κάνει ο Μιχαλήτσιος ήταν να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες (π.χ. τραυματίες και κάρτες) και να αποτρέψει έναν διασυρμό. Και τα κατάφερε καλά. Το παιχνίδι επιλέχθηκε για να εκτίσει ο Αγκάνθο μέρος της ποινής του. Δεν ρίσκαρε με τον Κοέλιο, που αισθάνθηκε ενοχλήσεις πριν το ματς, για να τον έχει μάχιμο στο επόμενο παιχνίδι. Έδωσε εντολή για προσεκτικά μαρκαρίσματα, καθώς γνωρίζει την ''ευαισθησία'' ορισμένων. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά πειραματίστηκε και λίγο -ελπίζω να πειραματιζόταν και με τα μυαλά του Γιαννώτα. Λες και ήταν παιδί που βουτάει το κεφτεδάκι στην κόκα κόλα για να δει τι γεύση αποκτά. Χρησιμοποίησε τον Ηρακλή ως δεξί μπακ για να του τονώσει την ψυχολογία, το ηθικό και την αυτοπεποίθηση, και κατόπιν στο ημίχρονο τον άλλαξε -σωστά- με τον Αγγελούδη για να τονώσει λίγο και την επίθεση. Τοποθέτησε, στο πρώτο μέρος, τον Καζναφέρη ως αριστερό χαφ, σε μια ομολογουμένως άτυχη έμπνευση. 'Εβαλε αμυντικό χαφ τον Τριανταφυλλάκο, στη θέση του χαμένου Κοτσαρίδη, με σαφή οδηγία να προωθείται μπροστά. Ποιον θα φοβόταν, εξάλλου; Τον Φέισα; Ας είμαστε σοβαροί. Έστω κι αν η αλλαγή δεν του βγήκε. Έδωσε ξεκάθαρα έναν τελείως ελεύθερο ρόλο στον Τάτο -ήθελε να κλείσει στόματα-, ο οποίος είχε την άδεια να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο γήπεδο, όπως ορισμένες περιττές ενέργειες. Ακόμα και να μην μαρκάρει ή, για να το θέσω καλύτερα, να μαρκάρουν δυο παίχτες για εκείνον. Προσοχή: δεν παρεξηγώ επ' ουδενί τη χρησιμότητα και την ικανότητά του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κριτικής. Τέλος πάντων. Συνεπώς, ο Μιχαλήτσιος άνοιξε το καλεντάρι, είδε ότι παίζει στο Καραϊσκάκη και γύρισε σελίδα -οι παίχτες απαγορεύεται να γυρίζουν σελίδα. Ο Άρης δεν διαθέτει τα απαραίτητα εφόδια για να κοντράρει τον Ολυμπιακό εκτός έδρας -έστω κι αν το δεύτερο ημίχρονο (μας) έδωσε κενές υποσχέσεις. Προέχει, βλέπετε, η Βέροια. Σε εκείνο το ματς θα πέσουν κορμιά. Κι ας ελπίσουμε να μην είναι τα δικά μας.
Υ.Γ.1 Πολύ μεγάλη νίκη της Παρί επί της Μαρσέιγ, με τον Μπέκαμ να ντεμπουτάρει. Με αυτό το αποτέλεσμα η Παρί κάνει επίδειξη δύναμης, ανακτά μέρος της χαμένης ψυχολογίας της και θέτει σοβαρότατη υποψηφιότητα για το κατσαρόλι. Το μόνο που έχει να φοβηθεί είναι η υπεροψία της.
Υ.Γ.2 Αυτό το αστείο με τα λεπτά των καθυστερήσεων πρέπει να τελειώσει. Γελάει ο κόσμος. Δώστε τα λεπτά που πρέπει ή μην τα δίνετε καθόλου.
Υ.Γ.3 Έξοχη μουσική, έξοχοι στίχοι, έξοχο αποτέλεσμα.
Επόμενη στάση: Βαρκελώνη. Ο Αλέξις το κατέχει το τόπι, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει προσαρμοστεί στο παιχνίδι της Μπαρτσελόνα -εν μέρει κι ο Βίγια: δεν με ξεγελάει το γκολ που πέτυχε. Του αρέσει να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και να κρατά την μπάλα στα πόδια του, αλλά με την Μπάρτσα σπάνια συναντά κανείς μια τέτοια κατάσταση: οι Καταλανοί φρενάρουν συνειδητά το ρυθμό και οι αντίπαλοι συρρικνώνουν υπερβολικά τις γραμμές τους. Ακριβώς ότι έγινε και με την Σεβίλλη. Οι γραμμές των φιλοξενούμενων είχαν συμπιεστεί σχεδόν στο 1/4 του γηπέδου. Χωρίς υπερβολή. Κι αυτό το μοτίβο ίσχυε από το πρώτο 5λεπτό του αγώνα. Ειδικά στις αρχές του δεύτερου μέρους, χρονικό διάστημα κατά το οποίο η Σεβίλλη προηγείτο στο σκορ, η άμυνα, προκειμένου να αντέξει την ασφυκτική πίεση των Καταλανών, προσδιοριζόταν σε ένα ξεκάθαρο 4-4-2 με διπλή ζώνη άμυνας, ακόμα και τριπλή: δηλαδή άμυνα πίσω από σέντρα και μπάλα. Ναι, τα μέτρα που έπρεπε να διανύσουν για να αμυνθούν ήταν σχετικά λίγα. Αλλά η απόσταση που έπρεπε να καλύψουν για να βγουν μπροστά ήταν τεράστια. Πόσο να αντέξουν σε βάθος 90λέπτου; Εν τω μεταξύ, οι μακρινές μπαλιές δεν είχαν νόημα, αφού οι επιστροφές των γηπεδούχων ήταν άριστες και το τερέν της Μπάρτσα άδειο από Σεβιγιάνους. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν, ώστε να ελπίζουν σε κάτι καλό, ήταν passing game με χαμηλές, κοντινές μπαλιές και πολύ τρέξιμο, δηλαδή να εφαρμόσουν, όσο πληρέστερα μπορούσαν, ένα επιθετικό transition game. Κι αυτό έκαναν. Με πληθώρα ψυχικών και σωματικών αποθεμάτων. Αλλά μέχρι να το κάνουν, έχασαν το προβάδισμα, τρώγοντας δυο γκολ σε 14' λεπτά, και σπατάλησαν υπερπολύτιμο χρόνο. Το ρεζουμέ είναι ότι γηπεδούχοι πήραν το τρίποντο, κάνοντας συντήρηση δυνάμεων, έστω κι αν υπήρχαν ορισμένα τακτικά λαθάκια. Για παράδειγμα, κακές ομαδικές αντιδράσεις στο ψηλό παιχνίδι (βλέπε γκολ Σεβίλλης), μέτρια απόδοση του 4-3-3 με ψευτοεννιάρι (δεν έβγαιναν παίχτες από πίσω), περιορισμένη εκμετάλλευση του έξτρα παίχτη που έμενε ξεμαρκάριστος από το ντουμπλάρισμα πάνω στον Μέσι (Βίγια) και τακτικά ανισόρροπο πλάτος στο πρώτο μέρος (διορθώθηκε με την είσοδο του Τέγιο αντί του Αλέξις). Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν άξιο αντίπαλο που μόχθησε στο γήπεδο κι έπεσε ηρωικά.
Και σβήνουμε με το Ολυμπιακός - Άρης. Το λογικό θα ήταν ένα ξέσπασμα του Ολυμπιακού -αλλά όχι απαραίτητα και το αναμενόμενο: οι τελευταίες εμφανίσεις δεν έπειθαν ούτε τον πιο φανατικό οπαδό. Κι όταν λέω ξέσπασμα, εννοώ ηγετική εμφάνιση. Τελικά, η εμφάνιση δεν ήταν ηγετική, αλλά τουλάχιστον στο πρώτο μέρος η ομάδα έδειξε διάθεση, ορμή, νεύρο και όρεξη: θα μπορούσε να πετύχει και άλλο γκολ -στο δεύτερο μέρος η απόδοση του Άρη ανέβηκε κατακόρυφα, συμπαρασύροντας σε άνοδο τη δυσαρέσκεια του λιγοστού κόσμου που βρέθηκε στο γήπεδο. Κι αν για τον Ολυμπιακό το ματς είχε κάποια ουσία, για τον Άρη ήταν αδιάφορο. Αυτό που έπρεπε να κάνει ο Μιχαλήτσιος ήταν να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες (π.χ. τραυματίες και κάρτες) και να αποτρέψει έναν διασυρμό. Και τα κατάφερε καλά. Το παιχνίδι επιλέχθηκε για να εκτίσει ο Αγκάνθο μέρος της ποινής του. Δεν ρίσκαρε με τον Κοέλιο, που αισθάνθηκε ενοχλήσεις πριν το ματς, για να τον έχει μάχιμο στο επόμενο παιχνίδι. Έδωσε εντολή για προσεκτικά μαρκαρίσματα, καθώς γνωρίζει την ''ευαισθησία'' ορισμένων. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά πειραματίστηκε και λίγο -ελπίζω να πειραματιζόταν και με τα μυαλά του Γιαννώτα. Λες και ήταν παιδί που βουτάει το κεφτεδάκι στην κόκα κόλα για να δει τι γεύση αποκτά. Χρησιμοποίησε τον Ηρακλή ως δεξί μπακ για να του τονώσει την ψυχολογία, το ηθικό και την αυτοπεποίθηση, και κατόπιν στο ημίχρονο τον άλλαξε -σωστά- με τον Αγγελούδη για να τονώσει λίγο και την επίθεση. Τοποθέτησε, στο πρώτο μέρος, τον Καζναφέρη ως αριστερό χαφ, σε μια ομολογουμένως άτυχη έμπνευση. 'Εβαλε αμυντικό χαφ τον Τριανταφυλλάκο, στη θέση του χαμένου Κοτσαρίδη, με σαφή οδηγία να προωθείται μπροστά. Ποιον θα φοβόταν, εξάλλου; Τον Φέισα; Ας είμαστε σοβαροί. Έστω κι αν η αλλαγή δεν του βγήκε. Έδωσε ξεκάθαρα έναν τελείως ελεύθερο ρόλο στον Τάτο -ήθελε να κλείσει στόματα-, ο οποίος είχε την άδεια να κάνει ό,τι θέλει μέσα στο γήπεδο, όπως ορισμένες περιττές ενέργειες. Ακόμα και να μην μαρκάρει ή, για να το θέσω καλύτερα, να μαρκάρουν δυο παίχτες για εκείνον. Προσοχή: δεν παρεξηγώ επ' ουδενί τη χρησιμότητα και την ικανότητά του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κριτικής. Τέλος πάντων. Συνεπώς, ο Μιχαλήτσιος άνοιξε το καλεντάρι, είδε ότι παίζει στο Καραϊσκάκη και γύρισε σελίδα -οι παίχτες απαγορεύεται να γυρίζουν σελίδα. Ο Άρης δεν διαθέτει τα απαραίτητα εφόδια για να κοντράρει τον Ολυμπιακό εκτός έδρας -έστω κι αν το δεύτερο ημίχρονο (μας) έδωσε κενές υποσχέσεις. Προέχει, βλέπετε, η Βέροια. Σε εκείνο το ματς θα πέσουν κορμιά. Κι ας ελπίσουμε να μην είναι τα δικά μας.
Υ.Γ.1 Πολύ μεγάλη νίκη της Παρί επί της Μαρσέιγ, με τον Μπέκαμ να ντεμπουτάρει. Με αυτό το αποτέλεσμα η Παρί κάνει επίδειξη δύναμης, ανακτά μέρος της χαμένης ψυχολογίας της και θέτει σοβαρότατη υποψηφιότητα για το κατσαρόλι. Το μόνο που έχει να φοβηθεί είναι η υπεροψία της.
Υ.Γ.2 Αυτό το αστείο με τα λεπτά των καθυστερήσεων πρέπει να τελειώσει. Γελάει ο κόσμος. Δώστε τα λεπτά που πρέπει ή μην τα δίνετε καθόλου.
Υ.Γ.3 Έξοχη μουσική, έξοχοι στίχοι, έξοχο αποτέλεσμα.