Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Ικανοποιούνται με λίγα

Τι σημαίνει «νεοτενία»; Ο συγκεκριμένος όρος αναφέρεται στην εγγενή τάση του ανθρώπινου είδους, σε σχέση με άλλα ζωικά είδη, να έχουν μια πιο αργή εξέλιξη προς την ενηλικίωση. Αυτό έχει ως άμεση απόρροια την κλίση του ανθρώπινου είδους να εκπαιδεύεται/μαθαίνει/παραδειγματίζεται με βραδύτερο ρυθμό από, π.χ., το αρκουδάκι ή το τιγράκι, αλλά, παράλληλα, να προκρίνεται με άρτιο τρόπο η εγκεφαλική ανάπτυξη. Ο Homo Sapiens, επομένως, ωριμάζει για αισθητά μεγάλο διάστημα. Με άλλα λόγια, πάντοτε σε σύγκριση με άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει για περισσότερο χρόνο παιδί.


Θυμάστε πώς ήταν όταν ήμαστε παιδιά; Αρκετοί, θεωρώ, το έχουν ήδη ξεχάσει. Κάποιοι, ίσως, ακόμα και να έχουν διαγράψει κάθε σκέψη και σύνδεση με το παρελθόν. Στενοχωριέμαι, δεν σας το κρύβω, όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους. Η παιδική μας ηλικία συνιστά ανεκτίμητο παράσημο. Κι αυτό επειδή δεν γυρνάει πίσω. Αιχμαλωτίζεται στον χρόνο. Εξοστρακίζεται λόγω ηλικιακής ωρίμανσης και νοητικής φθοράς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αντικαθίσταται από νοητικές συμπληγάδες, ψυχολογικά αδιέξοδα και ακόρεστη πλεονεξία.

Σαν ενήλικες, λοιπόν, ασπαζόμαστε όλες τις συνιστώσες, έστω τις περισσότερες, που επιβάλλει η συμβατική σοφία και αρνούμαστε την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Γινόμαστε, επί της ουσίας, θύματα της κουλτούρας που καλούμαστε να υπηρετήσουμε και, μοιραία, μετατρεπόμαστε σε άοκνους σκλάβους της απληστίας. Έχετε αναρωτηθεί πόσο βαρύ είναι το φορτίο με τις επιθυμίες ενός ενήλικα; Το παιδί, αντίθετα, ικανοποιείται με λίγα. Για παράδειγμα, με ένα παιχνίδι, μια γκριμάτσα, ένα γλειφιτζούρι, μια αγκαλιά, ένα τόπι, μια ζωγραφιά. Με τι ικανοποιείται, άραγε, ένας ενήλικας; Πώς και πότε επέρχεται κορεσμός στην έκδηλη ματαιοδοξία του; Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Ο αυθορμητισμός και η αθωότητα των παιδιών, αντίθετα, οδηγεί σε αδιαφορία για τη γνώμη των υπολοίπων, σε μεγαλειώδη αποκάλυψη της αλήθειας και, ενίοτε, σε αναγκαία κριτική. Εμείς, όμως, επιλέγουμε να χάσουμε όλα αυτά τα στοιχεία που διέπουν τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού προς τέρψιν των προσωπικών επιδιώξεων και των κοινωνικών σκοπιμοτήτων.

Προσοχή! Οι παρωθητικές νύξεις του κειμένου σχετίζονται με τη συμφιλίωση της παιδικής πτυχής που αποκρύπτουμε με ευλάβεια στην ψυχολογική φυλακή μας. Δεν προτείνω, με άλλα λόγια, να εξαιρέσουμε εαυτόν από την ατομική ευθύνη και τους προσωπικούς στόχους που έχει ο καθένας, ούτε να απαρνηθούμε τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τους ρόλους μας, αλλά, απλώς, να μην απαξιώνουμε την παιδική οντότητα που αντανακλά ο ψυχολογικός μας καθρέφτης. Ναι, έχετε δίκιο, δεν είναι εύκολο να μένεις παιδί -αλλά ούτε και ενήλικας. Μακάρι να ωριμάζεις νοητικά, αλλά να μένεις για πάντα παιδί. Με όνειρα, με ενέργεια, με φαντασία, με ενθουσιασμό, με ακόρεστη δίψα για παιχνίδια και τσαχπινιές. Πιστέψτε (σε) αυτό που σας λέω και θα δείτε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα πιστέψουν σε εσάς. Και πού ξέρετε; Ίσως οι περισσότεροι εξ αυτών να έχουν μείνει και ολίγον παιδιά.

Υ.Γ.1 Φαίνεται ότι όταν δεν έχω κέφια και ψυχολογικά είμαι πεσμένος, διακατέχομαι από συγγραφικό οίστρο.

Υ.Γ.2 Αφορμή για το παραπάνω άρθρο στάθηκε το παρακάτω τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Εξαιρετικό τραγούδι σε στίχους και μουσική. Απλά εξαιρετικό. 



Υ.Γ.3 Καιρό τώρα προβληματίζομαι και βασανίζομαι από δύο σκέψεις, και νομίζω ότι, με αφορμή ορισμένες εξελίξεις που έλαβαν μέρος πρόσφατα, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να τις εξωτερικεύσω. Η πρώτη, και η σημαντικότερη, αφορά την πτώση των στάνταρ αναφορικά με την ανεύρεση σχέσης. Προφανώς δεν εννοώ να ρίξεις τα στάνταρ σου σχετικά με την -συγχωρέστε μου τον όρο- «νορμαλότητα» της κοπέλας. Προσωπικά αυτό θεωρώ ότι είναι αδιαπραγμάτευτο: δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με μια τύπισσα που δεν αισθάνεται, δεν νοιώθει, δεν αντιλαμβάνεται, δεν καταλαβαίνει και δεν αφουγκράζεται καταστάσεις. Ίσως, όμως, ήρθε η ώρα να πέσουν τα στάνταρ, πάντοτε προς όφελος της «νορμαλότητας», σε σχέση με το πόσο εμφανίσιμη/όμορφη είναι η κοπέλα, ή, για να είμαι πιο ακριβής, με το πόσο έντονο είναι το «κλικ» που σου κάνει. Το πρόβλημα, ωστόσο, σε αυτή την κατάσταση συνοψίζεται -κι αυτό είναι θλιβερό- στο ότι η εύρεση νορμάλ τύπισσας είναι πιο δύσκολη από την εύρεση όμορφης. Το ρεζουμέ, εν τέλει, προσδιορίζεται ότι (θα) πρέπει να κάνουμε και ορισμένες υποχωρήσεις/συμβιβασμούς στα θέλω μας. Νοιώθω ότι μόνο κερδισμένοι θα βγούμε και μάλλον είναι κρίμα να αφήνουμε τέτοιες περιπτώσεις. Η δεύτερη σκέψη σχετίζεται με την έντονη εμπλοκή των social media στο «φλερτ». Ο γράφων δεν ασχολείται με social media τύπου Facebook και σία, και ουδόλως τον απασχολούν, αλλά παρατηρεί ότι αυτός ο τύπος ανεύρεσης σχέσης επιστρατεύεται σε αξιοσημείωτο αριθμό από τους άντρες και, παράλληλα, επικροτείται σιωπηρά από τις γυναίκες. Γιατί, επομένως, προβληματίζομαι; Διότι εδώ και καιρό δέχομαι έντονες πιέσεις για να δημιουργήσω προφίλ στο Facebook. Και, για να προλάβω τους κακοπροαίρετους, δεν εννοώ να «ψαρεύεις» γκόμενες από το Facebook, αλλά να προσεγγίσεις κάποια κοπέλα που γνώρισες και απλά δεν είχες την ευκαιρία να κάνεις κίνηση εκ του σύνεγγυς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Πρόκειται για άθλο

Ο Έλληνας έχει αρκετά μειονεκτήματα. Δεν θα αναλύσω γιατί αυτό συμβαίνει και δεν θα ψάξω να βρω τις ρίζες αυτής της ανόητης κατάστασης που διέπει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Δεν έχω, βλέπετε, καμιά διάθεση να υποδυθώ τον Επιθεωρητή Κλουζώ (φώτο). Ο καθένας μπορεί, αν θέλει, να σπαταλήσει όσο χρόνο επιθυμεί για να εντοπίσει τα γενεσιουργά αίτια. Ο γράφων, πάντως, προτιμά να σπαταλήσει τον χρόνο του σε πιο δημιουργικά πράγματα και καταστάσεις. Έχουμε αναφέρει, άλλωστε, ότι ο χρόνος αντιπροσωπεύει ένα άκρως υποτιμημένο αγαθό.


Ο Έλληνας, λοιπόν, αντί να σχεδιάζει, προτιμά να αυτοσχεδιάζει και μετά αρέσκεται να κατηγορεί τους «άλλους» που δεν έπαιξαν by the book. Κάτι αντίστοιχο λαμβάνει μέρος εδώ και αρκετά, πλέον, χρόνια, με συμπρωταγωνιστή την Τρόικα. Συνιστά η Τρόικα τον «κακό» της υπόθεσης; Κάποιες αποφάσεις, ναι, αποτελούν μονόδρομο, αλλά, εν γένει, μάλλον πρέπει να κοιτάξουμε με αποκρυσταλλωμένη άποψη τον καθρέφτη μας. Η γνώμη μου περί της αποφυγής ατομικής ευθύνης των ψηφοφόρων και της άρνησης του Έλληνα να υποβληθεί σε ποιοτική αναβάθμιση είναι γνωστή και δεν αλλάζει. Ο ψηφοφόρος, εξάλλου, δεν θέλει να ακού(σ)ει από τους πολιτικούς την αλήθεια. Ο λαός λατρεύει τα ψέμματα, τις έωλες υποσχέσεις και τις υπερβολές. Το μόνο που θέλει είναι να ακού(σ)ει τις δικές του απόψεις και τα δικά του πιστεύω από το στόμα των πολιτικών. Την ίδια στιγμή, η Κυβέρνηση πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Η βιασύνη μιας νεόκοπης και λίαν απροσάρμοστης κομματικής δομής να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα συνιστά μια αντιφατική επιτυχία. Καταραμένη εξουσία! Ωστόσο, είναι πολύ διασκεδαστικό να χειρίζεσαι την «ανάπτυξη», τότε που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα, αλλά η κατάσταση, μαθαίνω, αλλάζει άρδην όταν πρέπει να λάβεις κρίσιμες αποφάσεις υπό αντίξοες συνθήκες.

Ενώπιον τέτοιων καταστάσεων, τι φοβάται η Κυβέρνηση; Πρέπει -επιτέλους!- να αποφασίσει τι φοβάται περισσότερο: τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ή τις ενέργειες/μέτρα που θα πρέπει να εφαρμόσει για να τους εξαλείψει; Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι χρειάζεται μεγάλο ταλέντο και τεράστια επιμονή για να βρεθεί μια πολιτική που να συνδυάζει τα μειονεκτήματα κάθε ξεχωριστής ενέργειας. Το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το πέτυχε κι αυτό και, μάλιστα, σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Με κάθε δόση αμέριστου θαυμασμού, πρόκειται για άθλο.

Υ.Γ.1 Στα άρθρα που θα ήθελα να γράψω, ας προσθέσουμε και ένα για την Παρί. Νομίζω το αξίζει.

Υ.Γ.2 Η Λέστερ, μετά από ένα αγχωτικό παιχνίδι, και απέναντι σε μια άναρχη Νιούκαστλ, επικράτησε επί του αντιπάλου της και διατήρησε τη διαφορά των πέντε βαθμών από τη δεύτερη Τότεναμ. Θα αντέξει μέχρι τέλους;

Υ.Γ.3 You 've got hands, use them!!!

Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Η ιστορία έχει «Αλεπούδες»

Το ποδόσφαιρο βρίθει ρομαντισμού. Κι ο ρομαντισμός μάς εξαναγκάζει να εγκαταλείψουμε τη λογική μας διάθεση και να ονειρευτούμε υπερβάσεις. 'Η, αλλιώς, όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Καταστάσεις, με άλλα λόγια, κατά τις οποίες συντελείται το λιγότερο πιθανό. Και η φετινή Λέστερ αντιπροσωπεύει πλήρως μία όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Τι είδους ομάδα, όμως, συνιστά η Λέστερ; Ποια είναι η τακτική που ακολουθεί; Ο Ρανιέρι, ακολουθώντας τον τακτικό ρεαλισμό, προσαρμόστηκε στα χαρακτηριστικά των παιχτών του. Το μόνο που έπραξε, ως άριστος διαχειριστής, ήταν να πείσει τους παίχτες του πως ό,τι και να συμβεί θα στέκεται δίπλα τους και θα τους αποφορτίζει από την πίεση. Και, μόλις αυτό το πέτυχε, στη συνέχεια έπρεπε να πείσει και τα υπόλοιπα ενδιαφερόμενα μέρη. Όπως υποδεικνύει η υφιστάμενη κατάσταση, μάλλον το κατάφερε.


Η όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία της Λέστερ, λοιπόν, στηρίζεται, με κάθε επισημότητα, στο ποδόσφαιρο αναμονής. Η ομάδα χαρακτηρίζεται από αμυντικό βάθος, ταχύτατες επιστροφές, πείσμα, αυτοθυσία και δύναμη, με σκοπό να κλείσει τους διαδρόμους προς την εστία του Σμάιχελ. Δεν ταιριάζει, βλέπετε, κάτι διαφορετικό στην Λέστερ. Οι Χουτ και Μόργκαν στερούνται ταχύτητας, δεν είναι τόσο καλοί στο ανοιχτό γήπεδο και αδυνατούν να παίξουν με την μπάλα κάτω. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, οι παίχτες του Ρανιέρι να μην έχουν υψηλά ποσοστά κατοχής, ακόμα και εντός έδρας, και, όταν η μπάλα βρίσκεται στο τερέν τους, να προτιμούν να παίζουν σε λίγα τετραγωνικά. Επίσης, ακριβώς για να μην εκτεθεί το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, μόλις αποκτάται κατοχή, η μπάλα είτε σπάει στα άκρα, κυρίως προς τον Μαχρέζ, είτε μετατρέπεται σε ρουκέτα με στόχο τον Βάρντι. Αν κι εδώ που τα λέμε, με τον Ολμπράιτον να αγωνίζεται σαν αριστερό εσωτερικό χαφ, και τους Καντέ και Ντρινκγουότερ, όντας σε διάταξη λοξής φάλαγγας στα χαφ, με τον πρώτο να κινείται περισσότερο στον άξονα και τον δεύτερο να καλύπτει οριζόντια και κάθετα, δεν είναι και πολύ εύκολο να διαταραχτεί η αμυντική συνοχή.

Το κάθετο ποδόσφαιρο, επομένως, δεν αποτελεί σπουδαίο όπλο στην φαρέτρα του Ρανιέρι. Άντε, στο τσακίρ κέφι, και απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, να παίξει κάθετα ο Καντέ. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι οι «Αλεπούδες» δεν έχουν τον τρόπο τους στην επίθεση. Στην άμυνα μπορεί να προκρίνεται το μικρό πλάτος και τα λίγα τετραγωνικά, αλλά στην επίθεση το πλάτος, ελέω Μαχρέζ και Φουχς, αυξάνεται θεαματικά και η ομάδα αρέσκεται να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο. Συν τοις άλλοις, ο Βάρντι παίζει καλά ως target man, καταφέρνοντας να απασχολεί τα αντίπαλα σέντερ μπακ και να ανοίγει χώρους. Εντούτοις, όποιος έχει παρακολουθήσει την φετινή Λέστερ θα έχει διαπιστώσει ότι οι συνδυασμοί και τα τριγωνάκια δίνουν και παίρνουν: δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν «κρύψει» την μπάλα λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Κι αυτό έχει φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο στις περιπτώσεις που η Λέστερ κυνηγά το σκορ και πρέπει να παίξει απέναντι σε οργανωμένη άμυνα λίγο περισσότερο με την μπάλα στα πόδια.

Ο Ρανιέρι, λοιπόν, με χαμηλό μπάτζετ, με μικρό ρόστερ (χωρίς rotation, αλλά και χωρίς τραυματισμούς), και με παίχτες δίχως εμπειρία πρωταθλητισμού, που ποτέ ξανά δεν είχαν δοκιμαστεί υπό κράτος υψηλής πίεσης, κρατάει την τύχη στα χέρια του και οδεύει ολοταχώς προς την κούπα. Ασχέτως αν το καταφέρει ή όχι, η Λέστερ παίζει πραγματικό ποδόσφαιρο, έχει ήδη υπερβεί τις προσδοκίες ακόμα και του πιο φανατικού υποστηρικτή της και έχει κλέψει τις καρδιές των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Την δική μου, πάντως, την έχει κλέψει.

Υ.Γ.1 Δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπεί όλη αυτή η συζήτηση περί μεταναστών και προσφύγων. Το πράγμα είναι πολύ απλό: η Ελλάδα δεν μπορεί να απορροφήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους. Και δεν μπορεί για συγκεκριμένους και πολύ σοβαρούς λόγους, όπως το γεγονός ότι έχει ήδη υπερβεί τη φέρουσα ικανότητά της και λόγω της θρησκείας των ανθρώπων αυτών. Όλα τα υπόλοιπα περί «αριστερής ιδέας», φιλοξενίας, ρατσισμού, αντιρατσισμού και λοιπά με αφήνουν παγερά αδιάφορο και ουδεμία σχέση τηρούν με την πραγματικότητα.

Υ.Γ.2 Σε μια χαλαρή κουβέντα που είχα με δυο φίλους, υποστηρικτές του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού αντίστοιχα, τους ανέφερα μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι σε λίγα χρόνια θα βλέπουν την πλάτη του Άρη στο μπάσκετ. Μετά το αρχικό γέλιο που τους προξένησε η δήλωσή μου, και πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε άλλο, έσπευσαν να σχολιάσουν το ότι ο Άρης δεν έχει λεφτά. Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά να λες ότι ένας άνθρωπος που ξόδεψε περίπου πέντε μύρια για να παντρευτεί δεν έχει λεφτά, υπερβαίνει και τη φαντασία μικρού παιδιού...

Υ.Γ.3 Θέλω εδώ και καιρό να γράψω για τις παθογένειες της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ο άτιμος ο χρόνος δεν μου το επιτρέπει. Το μόνο σίγουρο είναι το καλοκαίρι χρειάζεται αναθεώρηση αρκετών πραγμάτων. Από το ρόστερ και τον προπονητή, μέχρι την μεταγραφική πολιτική και τον Πέρεθ.

Υ.Γ.4 Από πότε κάποιος που δέρνει, φτύνει ή μπινελικώνει έχει αντρική συμπεριφορά και θεωρείται άντρας; Θα ήθελα κάποιος, ειδικά αν είναι φίλος του Π.Α.Ο.Κ. να μου το εξηγήσει αυτό.

Υ.Γ.5 Οι Judas Priest πήραν το κομμάτι της Joan Baez και το απογείωσαν!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...