Μια καλή ομάδα κερδίζει όταν είναι καλύτερη του αντιπάλου. Mια πολύ καλή τα καταφέρνει κι όταν αγωνιστικά χωλαίνει. Και ρωτάω: σε ποια ματς κερδίσαμε, ενώ ήμαστε χειρότεροι από τους αντιπάλους μας; Αν θυμάμαι καλά, και μάλλον δεν με απατά η μνήμη μου, δυο παιχνίδια: στην Κρήτη απέναντι στον Ο.Φ.Η. και στο Χαριλάου με την Α.Ε.Κ. Για να κερδίσουμε τον Παναθηναϊκό έπρεπε να πιάσουμε υψηλή απόδοση. Για να κερδίσουμε τον Λεβαδειακό έπρεπε να φτάσουμε σε διαστημικά επίπεδα απόδοσης! Με τον Πανιώνιο, παρά το σοκ, ισοπεδώσαμε τον αντίπαλο σε δέκα λεπτά. Κι όμως, ακόμα και σε ματς που υπερτερούσαμε, δεν κερδίζαμε πάντοτε. Για παράδειγμα, στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο και στο Χαριλάου με τον Εργοτέλη.
Πώς θα χαρακτήριζα τον Άρη; Προβληματική ομάδα. Για τρεις απλούς λόγους. Πρώτον, αδυνατούσε να εξαργυρώσει τα καλά του διαστήματα. Δεύτερον, όταν προηγούταν στο σκορ, δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Για παράδειγμα, το παιχνίδι με τον Εργοτέλη στην Κρήτη και το ματς με τον Π.Α.Ο.Κ. στο Χαριλάου. Τρίτον, χαρακτηριζόταν από σταθερή αστάθεια -μερική εξαίρεση αποτελεί η θητεία του Μασάδο. Συν τοις άλλοις, αν έτρωγε πρώτος γκολ, δυσκολευόταν να προσαρμοστεί σε νέα τακτικά δεδομένα. Για μια στιγμή, όμως. Πώς να ανταποκριθεί μια ομάδα στις ιδιαίτερες συνθήκες ενός παιχνιδιού, όταν αλλάζει προπονητές, όπως ο Σαμαράς πολιτικές; Ο Νίκος Λαζαρίδης δίνει την δική του διάσταση: «Ξεκινήσαμε αλλιώς, μ’ άλλα όνειρα και φιλοδοξίες, μ’ ένα προπονητή που μας ήξερε, τον ξέραμε και κάναμε μαζί του τη προηγούμενη περίοδο ένα πολύ επιτυχημένο σερί νικών. Τα πράγματα, όμως, δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε. Η διοίκηση προχώρησε σε κάποιες αλλαγές στη συνέχεια, χωρίς όμως να ‘χαν αποτέλεσμα, αφού είχε ήδη χαθεί πολύτιμο έδαφος». Έχει άδικο; Επ' αυτού, υπενθυμίζω το τετράγωνο της μελιτζάνας.
Και πάμε στα φυτώρια. Όσο καλή δουλειά λαμβάνει μέρος στις μικρές ηλικίες, τόσο κακή είναι η διαχείριση και η αξιοποίηση των παιχτών που ξεφυτρώνουν. Το αποτέλεσμα; Η ομάδα δεν αποκομίζει αγωνιστικό ή οικονομικό όφελος. Και την δεδομένη χρονική στιγμή, οπότε η στροφή στα φυτώρια κρίνεται μονόδρομος, η Π.Α.Ε. Άρης, σε κάθε περίπτωση, οφείλει να διασφαλίζει τα συμφέροντα της και να εκτιμά σωστά και ρεαλιστικά τα περιουσιακά της στοιχεία. Πώς να συμβεί, όμως, αυτό, όταν από την φετινή ομάδα πέρασαν τέσσερις (!) προπονητές; Πώς να συμβεί, όταν το άνοιγμα της Π.Α.Ε. κυμαίνεται στα 17,3 εκατομμύρια ευρώ; Έστω κι αν αυτά υπόκεινται σε διακανονισμούς -δεν παύουν να είναι χρέη. Τα πράγματα, λοιπόν, είναι σοβαρά· πιο σοβαρά από ότι μας έλεγαν κάποιοι ή άφηναν να εννοηθεί. Κι όταν ξέρεις και δεν μιλάς, είσαι συνένοχος. Όταν ανέχεσαι, είσαι συνένοχος. Κι εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ τους οπαδούς, οποιασδήποτε ομάδας, που έχουν ξεχάσει να αγαπούν την ομάδα. Προσοχή: να την αγαπούν για αυτό που είναι κι αυτά που πρεσβεύει.
Εν κατακλείδι, δεν καταφέραμε να σπάσουμε το πάγιο φράγμα των 45 βαθμών. Για να φτάσεις ψηλά, πρέπει πρώτα να συστηθείς στον κόσμο ως η προσωποποίηση της σταθερότητας. Κι εμείς αυτό το απολέσαμε και θα είναι πολύ δύσκολο να το ξανακερδίσουμε. Συνεπώς, πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Αντιλήψεις. Το γνωρίζω πλήρως ότι ζητάω ανέφικτα πράγματα, αλλά πολλές φορές η φωνή της λογικής επιτάσσει το ανέφικτο. Το ασυνήθιστο. Άρα, τι κάνουμε; Χαράζουμε ένα πλάνο. Για παράδειγμα, αξιοποίηση των φυτωρίων και εύρεση ταλαντούχων και άσημων παιχτών από τη Λατινική Αμερική και την Ιβηρική χερσόνησο. Βρίσκουμε τον κατάλληλο προπονητή για να εκτελέσει το έργο και του δίνουμε χρόνο -με βάση την προηγούμενη υπόθεση, θες κάποιον δάσκαλο που να μπορεί να δουλέψει με ακατέργαστους χαρακτήρες και άγουρα ταλέντα. Τέλος, προωθείς μια επικοινωνιακή πολιτική που θα περιλαμβάνει αλήθειες και ειλικρίνεια, χωρίς έριδες και προσωπικές κόντρες, έχοντας ως απώτερο σκοπό να πείσεις τον κόσμο για το εγχείρημά σου. Με λίγα λόγια, πρέπει να σφυρηλατήσουμε ένα ομοιογενές σύνολο με μοναδική ταυτότητα. Μια ομάδα που θα προσδώσει ενθουσιασμό και θα ''υποχρεώσει'' τους οπαδούς/φιλάθλους να την αγαπήσουν, ασχέτως αποτελεσμάτων. Όπως λέει κι ο Καρπετόπουλος: «Είναι εύκολο να φτιάξεις την ομάδα που θέλουν οι άλλοι: είναι όμως πολύ δύσκολο να τη διαχειριστείς». Ελπίζω να μάθουμε από το παρελθόν, να τιθασεύσουμε τα πάθη μας, και να απαλλαγούμε από την γκρίνια και την εσωστρέφεια. Ελπίζω να μην αποτύχουμε.
Υ.Γ.1 Παρακολούθησα την Εθνική Ελλάδας απέναντι στην Σλοβενία. Είμαστε μια αργή ομάδα που νομίζει ότι έχει επιθετικό και δημιουργικό ταλέντο. Ελπίζω να επανέλθει η χαμένη αυτογνωσία. Όσο για τις επιλογές Σάντος, πρέπει να επαναθεωρήσουμε τα κριτήρια κλήσεων ποδοσφαιριστών. Εν προκειμένω, ο Σάντος με ποιο κριτήριο επέλεξε τους παίχτες; Το ηχηρό όνομα; Τα μηδενικά του συμβολαίου; Την αγωνιστική αξία; Την χρονική διάρκεια του συμβολαίου; Τα μανατζεριλίκια; Τη φόρμα; Τις εμφανίσεις; Α, ρε, καρπουζοψαρά. Τόσα χρόνια στην Ελλάδα κι ακόμα δεν έχεις καταλάβει που βρίσκεσαι. Μόλις οι δημοσιογράφοι σου αφαιρέσουν τον επικοινωνιακό τους μανδύα, τελείωσες.
Υ.Γ.2 Ο Όντι Νόρις, πραγματικό θηρίο και πραγματικός παιχταράς, δήλωσε: «Λοιπόν, τον ονόμασα Νίκο (σ.σ. εννοεί τον γιο του) από έναν πολύ-πολύ καλό παίκτη με τον οποίο έπαιξα πολλές φορές αντίπαλος και τον οποίο θαύμασα και εξακολουθώ να θαυμάζω. Τον Νίκο Γκάλη! Πάντα εντυπωσιαζόμουν από τον τρόπο που έπαιζε. Ήταν ο πιο κοντός παίκτης, αλλά με τη μεγαλύτερη καρδιά. Πραγματικό φαινόμενο! Αυτά που έκανε στο παρκέ ήταν απίστευτα. Δεν σου κρύβω ότι δεν θαύμαζα πολλούς παίκτες, αλλά ο Νίκος Γκάλης ήταν το κάτι άλλο. Παίξαμε πολλές φορές αντίπαλοι και ήταν μοναδική εμπειρία. Ξέρεις μερικές φορές σκόραρε μπροστά μου που ήμουν πολύ ψηλότερος και δεν το πίστευα! ''Μα καλά, πως το έβαλε;'' αναρωτιόμουν. Φοβερός!». Κι όταν ο δημοσιογράφος του έθεσε το δίλημμα ''Γκάλης ή Ντράζεν'', εκείνος απάντησε: «Πολύ δύσκολη η ερώτησή σου! Πραγματικά! Θα πω και τους δύο! Ισάξιοι παίκτες. Οι καλύτεροι Ευρωπαίοι σκόρερ που έχω δει ποτέ στη ζωή μου». Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που ξέρουν μπάσκετ (Σαμπόνις, Μάκαντου, Τζάμσι, Νόρις) αναγνωρίζουν τον Γκάλη ως κορυφαίο και τον συγκρίνουν με παιχταράδες, όπως ο Πέτροβιτς. Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες ''ειδήμονες'' της εποχής μας συγκρίνουν τον Γκάλη με τον Διαμαντίδη.
Υ.Γ.3 Στις 8 Ιουνίου ξεκινάει Euro. Προσδεθείτε!
Υ.Γ.4 Το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα άκουσα πρώτη φορά στην επική σειρά ''Knight Rider''.
Πώς θα χαρακτήριζα τον Άρη; Προβληματική ομάδα. Για τρεις απλούς λόγους. Πρώτον, αδυνατούσε να εξαργυρώσει τα καλά του διαστήματα. Δεύτερον, όταν προηγούταν στο σκορ, δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Για παράδειγμα, το παιχνίδι με τον Εργοτέλη στην Κρήτη και το ματς με τον Π.Α.Ο.Κ. στο Χαριλάου. Τρίτον, χαρακτηριζόταν από σταθερή αστάθεια -μερική εξαίρεση αποτελεί η θητεία του Μασάδο. Συν τοις άλλοις, αν έτρωγε πρώτος γκολ, δυσκολευόταν να προσαρμοστεί σε νέα τακτικά δεδομένα. Για μια στιγμή, όμως. Πώς να ανταποκριθεί μια ομάδα στις ιδιαίτερες συνθήκες ενός παιχνιδιού, όταν αλλάζει προπονητές, όπως ο Σαμαράς πολιτικές; Ο Νίκος Λαζαρίδης δίνει την δική του διάσταση: «Ξεκινήσαμε αλλιώς, μ’ άλλα όνειρα και φιλοδοξίες, μ’ ένα προπονητή που μας ήξερε, τον ξέραμε και κάναμε μαζί του τη προηγούμενη περίοδο ένα πολύ επιτυχημένο σερί νικών. Τα πράγματα, όμως, δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε. Η διοίκηση προχώρησε σε κάποιες αλλαγές στη συνέχεια, χωρίς όμως να ‘χαν αποτέλεσμα, αφού είχε ήδη χαθεί πολύτιμο έδαφος». Έχει άδικο; Επ' αυτού, υπενθυμίζω το τετράγωνο της μελιτζάνας.
Και πάμε στα φυτώρια. Όσο καλή δουλειά λαμβάνει μέρος στις μικρές ηλικίες, τόσο κακή είναι η διαχείριση και η αξιοποίηση των παιχτών που ξεφυτρώνουν. Το αποτέλεσμα; Η ομάδα δεν αποκομίζει αγωνιστικό ή οικονομικό όφελος. Και την δεδομένη χρονική στιγμή, οπότε η στροφή στα φυτώρια κρίνεται μονόδρομος, η Π.Α.Ε. Άρης, σε κάθε περίπτωση, οφείλει να διασφαλίζει τα συμφέροντα της και να εκτιμά σωστά και ρεαλιστικά τα περιουσιακά της στοιχεία. Πώς να συμβεί, όμως, αυτό, όταν από την φετινή ομάδα πέρασαν τέσσερις (!) προπονητές; Πώς να συμβεί, όταν το άνοιγμα της Π.Α.Ε. κυμαίνεται στα 17,3 εκατομμύρια ευρώ; Έστω κι αν αυτά υπόκεινται σε διακανονισμούς -δεν παύουν να είναι χρέη. Τα πράγματα, λοιπόν, είναι σοβαρά· πιο σοβαρά από ότι μας έλεγαν κάποιοι ή άφηναν να εννοηθεί. Κι όταν ξέρεις και δεν μιλάς, είσαι συνένοχος. Όταν ανέχεσαι, είσαι συνένοχος. Κι εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ τους οπαδούς, οποιασδήποτε ομάδας, που έχουν ξεχάσει να αγαπούν την ομάδα. Προσοχή: να την αγαπούν για αυτό που είναι κι αυτά που πρεσβεύει.
Εν κατακλείδι, δεν καταφέραμε να σπάσουμε το πάγιο φράγμα των 45 βαθμών. Για να φτάσεις ψηλά, πρέπει πρώτα να συστηθείς στον κόσμο ως η προσωποποίηση της σταθερότητας. Κι εμείς αυτό το απολέσαμε και θα είναι πολύ δύσκολο να το ξανακερδίσουμε. Συνεπώς, πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Αντιλήψεις. Το γνωρίζω πλήρως ότι ζητάω ανέφικτα πράγματα, αλλά πολλές φορές η φωνή της λογικής επιτάσσει το ανέφικτο. Το ασυνήθιστο. Άρα, τι κάνουμε; Χαράζουμε ένα πλάνο. Για παράδειγμα, αξιοποίηση των φυτωρίων και εύρεση ταλαντούχων και άσημων παιχτών από τη Λατινική Αμερική και την Ιβηρική χερσόνησο. Βρίσκουμε τον κατάλληλο προπονητή για να εκτελέσει το έργο και του δίνουμε χρόνο -με βάση την προηγούμενη υπόθεση, θες κάποιον δάσκαλο που να μπορεί να δουλέψει με ακατέργαστους χαρακτήρες και άγουρα ταλέντα. Τέλος, προωθείς μια επικοινωνιακή πολιτική που θα περιλαμβάνει αλήθειες και ειλικρίνεια, χωρίς έριδες και προσωπικές κόντρες, έχοντας ως απώτερο σκοπό να πείσεις τον κόσμο για το εγχείρημά σου. Με λίγα λόγια, πρέπει να σφυρηλατήσουμε ένα ομοιογενές σύνολο με μοναδική ταυτότητα. Μια ομάδα που θα προσδώσει ενθουσιασμό και θα ''υποχρεώσει'' τους οπαδούς/φιλάθλους να την αγαπήσουν, ασχέτως αποτελεσμάτων. Όπως λέει κι ο Καρπετόπουλος: «Είναι εύκολο να φτιάξεις την ομάδα που θέλουν οι άλλοι: είναι όμως πολύ δύσκολο να τη διαχειριστείς». Ελπίζω να μάθουμε από το παρελθόν, να τιθασεύσουμε τα πάθη μας, και να απαλλαγούμε από την γκρίνια και την εσωστρέφεια. Ελπίζω να μην αποτύχουμε.
Υ.Γ.1 Παρακολούθησα την Εθνική Ελλάδας απέναντι στην Σλοβενία. Είμαστε μια αργή ομάδα που νομίζει ότι έχει επιθετικό και δημιουργικό ταλέντο. Ελπίζω να επανέλθει η χαμένη αυτογνωσία. Όσο για τις επιλογές Σάντος, πρέπει να επαναθεωρήσουμε τα κριτήρια κλήσεων ποδοσφαιριστών. Εν προκειμένω, ο Σάντος με ποιο κριτήριο επέλεξε τους παίχτες; Το ηχηρό όνομα; Τα μηδενικά του συμβολαίου; Την αγωνιστική αξία; Την χρονική διάρκεια του συμβολαίου; Τα μανατζεριλίκια; Τη φόρμα; Τις εμφανίσεις; Α, ρε, καρπουζοψαρά. Τόσα χρόνια στην Ελλάδα κι ακόμα δεν έχεις καταλάβει που βρίσκεσαι. Μόλις οι δημοσιογράφοι σου αφαιρέσουν τον επικοινωνιακό τους μανδύα, τελείωσες.
Υ.Γ.2 Ο Όντι Νόρις, πραγματικό θηρίο και πραγματικός παιχταράς, δήλωσε: «Λοιπόν, τον ονόμασα Νίκο (σ.σ. εννοεί τον γιο του) από έναν πολύ-πολύ καλό παίκτη με τον οποίο έπαιξα πολλές φορές αντίπαλος και τον οποίο θαύμασα και εξακολουθώ να θαυμάζω. Τον Νίκο Γκάλη! Πάντα εντυπωσιαζόμουν από τον τρόπο που έπαιζε. Ήταν ο πιο κοντός παίκτης, αλλά με τη μεγαλύτερη καρδιά. Πραγματικό φαινόμενο! Αυτά που έκανε στο παρκέ ήταν απίστευτα. Δεν σου κρύβω ότι δεν θαύμαζα πολλούς παίκτες, αλλά ο Νίκος Γκάλης ήταν το κάτι άλλο. Παίξαμε πολλές φορές αντίπαλοι και ήταν μοναδική εμπειρία. Ξέρεις μερικές φορές σκόραρε μπροστά μου που ήμουν πολύ ψηλότερος και δεν το πίστευα! ''Μα καλά, πως το έβαλε;'' αναρωτιόμουν. Φοβερός!». Κι όταν ο δημοσιογράφος του έθεσε το δίλημμα ''Γκάλης ή Ντράζεν'', εκείνος απάντησε: «Πολύ δύσκολη η ερώτησή σου! Πραγματικά! Θα πω και τους δύο! Ισάξιοι παίκτες. Οι καλύτεροι Ευρωπαίοι σκόρερ που έχω δει ποτέ στη ζωή μου». Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που ξέρουν μπάσκετ (Σαμπόνις, Μάκαντου, Τζάμσι, Νόρις) αναγνωρίζουν τον Γκάλη ως κορυφαίο και τον συγκρίνουν με παιχταράδες, όπως ο Πέτροβιτς. Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες ''ειδήμονες'' της εποχής μας συγκρίνουν τον Γκάλη με τον Διαμαντίδη.
Υ.Γ.3 Στις 8 Ιουνίου ξεκινάει Euro. Προσδεθείτε!
Υ.Γ.4 Το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα άκουσα πρώτη φορά στην επική σειρά ''Knight Rider''.