Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Αποτύχαμε

Μια καλή ομάδα κερδίζει όταν είναι καλύτερη του αντιπάλου. Mια πολύ καλή τα καταφέρνει κι όταν αγωνιστικά χωλαίνει. Και ρωτάω: σε ποια ματς κερδίσαμε, ενώ ήμαστε χειρότεροι από τους αντιπάλους μας; Αν θυμάμαι καλά, και μάλλον δεν με απατά η μνήμη μου, δυο παιχνίδια: στην Κρήτη απέναντι στον Ο.Φ.Η. και στο Χαριλάου με την Α.Ε.Κ. Για να κερδίσουμε τον Παναθηναϊκό έπρεπε να πιάσουμε υψηλή απόδοση. Για να κερδίσουμε τον Λεβαδειακό έπρεπε να φτάσουμε σε διαστημικά επίπεδα απόδοσης! Με τον Πανιώνιο, παρά το σοκ, ισοπεδώσαμε τον αντίπαλο σε δέκα λεπτά. Κι όμως, ακόμα και σε ματς που υπερτερούσαμε, δεν κερδίζαμε πάντοτε. Για παράδειγμα, στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο και στο Χαριλάου με τον Εργοτέλη.


Πώς θα χαρακτήριζα τον Άρη; Προβληματική ομάδα. Για τρεις απλούς λόγους. Πρώτον, αδυνατούσε να εξαργυρώσει τα καλά του διαστήματα. Δεύτερον, όταν προηγούταν στο σκορ, δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. Για παράδειγμα, το παιχνίδι με τον Εργοτέλη στην Κρήτη και το ματς με τον Π.Α.Ο.Κ. στο Χαριλάου. Τρίτον, χαρακτηριζόταν από σταθερή αστάθεια -μερική εξαίρεση αποτελεί η θητεία του Μασάδο. Συν τοις άλλοις, αν έτρωγε πρώτος γκολ, δυσκολευόταν να προσαρμοστεί σε νέα τακτικά δεδομένα. Για μια στιγμή, όμως. Πώς να ανταποκριθεί μια ομάδα στις ιδιαίτερες συνθήκες ενός παιχνιδιού, όταν αλλάζει προπονητές, όπως ο Σαμαράς πολιτικές; Ο Νίκος Λαζαρίδης δίνει την δική του διάσταση: «Ξεκινήσαμε αλλιώς, μ’ άλλα όνειρα και φιλοδοξίες, μ’ ένα προπονητή που μας ήξερε, τον ξέραμε και κάναμε μαζί του τη προηγούμενη περίοδο ένα πολύ επιτυχημένο σερί νικών. Τα πράγματα, όμως, δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε. Η διοίκηση προχώρησε σε κάποιες αλλαγές στη συνέχεια, χωρίς όμως να ‘χαν αποτέλεσμα, αφού είχε ήδη χαθεί πολύτιμο έδαφος». Έχει άδικο; Επ' αυτού, υπενθυμίζω το τετράγωνο της μελιτζάνας.

Και πάμε στα φυτώρια. Όσο καλή δουλειά λαμβάνει μέρος στις μικρές ηλικίες, τόσο κακή είναι η διαχείριση και η αξιοποίηση των παιχτών που ξεφυτρώνουν. Το αποτέλεσμα; Η ομάδα δεν αποκομίζει αγωνιστικό ή οικονομικό όφελος. Και την δεδομένη χρονική στιγμή, οπότε η στροφή στα φυτώρια κρίνεται μονόδρομος, η Π.Α.Ε. Άρης, σε κάθε περίπτωση, οφείλει να διασφαλίζει τα συμφέροντα της και να εκτιμά σωστά και ρεαλιστικά τα περιουσιακά της στοιχεία. Πώς να συμβεί, όμως, αυτό, όταν από την φετινή ομάδα πέρασαν τέσσερις (!) προπονητές; Πώς να συμβεί, όταν το άνοιγμα της Π.Α.Ε. κυμαίνεται στα 17,3 εκατομμύρια ευρώ; Έστω κι αν αυτά υπόκεινται σε διακανονισμούς -δεν παύουν να είναι χρέη. Τα πράγματα, λοιπόν, είναι σοβαρά· πιο σοβαρά από ότι μας έλεγαν κάποιοι ή άφηναν να εννοηθεί. Κι όταν ξέρεις και δεν μιλάς, είσαι συνένοχος. Όταν ανέχεσαι, είσαι συνένοχος. Κι εγώ δεν μπορώ να ανεχτώ τους οπαδούς, οποιασδήποτε ομάδας, που έχουν ξεχάσει να αγαπούν την ομάδα. Προσοχή: να την αγαπούν για αυτό που είναι κι αυτά που πρεσβεύει.

Εν κατακλείδι, δεν καταφέραμε να σπάσουμε το πάγιο φράγμα των 45 βαθμών. Για να φτάσεις ψηλά, πρέπει πρώτα να συστηθείς στον κόσμο ως η προσωποποίηση της σταθερότητας. Κι εμείς αυτό το απολέσαμε και θα είναι πολύ δύσκολο να το ξανακερδίσουμε. Συνεπώς, πρέπει να αλλάξουμε μυαλά. Αντιλήψεις. Το γνωρίζω πλήρως ότι ζητάω ανέφικτα πράγματα, αλλά πολλές φορές η φωνή της λογικής επιτάσσει το ανέφικτο. Το ασυνήθιστο. Άρα, τι κάνουμε; Χαράζουμε ένα πλάνο. Για παράδειγμα, αξιοποίηση των φυτωρίων και εύρεση ταλαντούχων και άσημων παιχτών από τη Λατινική Αμερική και την Ιβηρική χερσόνησο. Βρίσκουμε τον κατάλληλο προπονητή για να εκτελέσει το έργο και του δίνουμε χρόνο -με βάση την προηγούμενη υπόθεση, θες κάποιον δάσκαλο που να μπορεί να δουλέψει με ακατέργαστους χαρακτήρες και άγουρα ταλέντα. Τέλος, προωθείς μια επικοινωνιακή πολιτική που θα περιλαμβάνει αλήθειες και ειλικρίνεια, χωρίς έριδες και προσωπικές κόντρες, έχοντας ως απώτερο σκοπό να πείσεις τον κόσμο για το εγχείρημά σου. Με λίγα λόγια, πρέπει να σφυρηλατήσουμε ένα ομοιογενές σύνολο με μοναδική ταυτότητα. Μια ομάδα που θα προσδώσει ενθουσιασμό και θα ''υποχρεώσει'' τους οπαδούς/φιλάθλους να την αγαπήσουν, ασχέτως αποτελεσμάτων. Όπως λέει κι ο Καρπετόπουλος: «Είναι εύκολο να φτιάξεις την ομάδα που θέλουν οι άλλοι: είναι όμως πολύ δύσκολο να τη διαχειριστείς». Ελπίζω να μάθουμε από το παρελθόν, να τιθασεύσουμε τα πάθη μας, και να απαλλαγούμε από την γκρίνια και την εσωστρέφεια. Ελπίζω να μην αποτύχουμε.

Υ.Γ.1 Παρακολούθησα την Εθνική Ελλάδας απέναντι στην Σλοβενία. Είμαστε μια αργή ομάδα που νομίζει ότι έχει επιθετικό και δημιουργικό ταλέντο. Ελπίζω να επανέλθει η χαμένη αυτογνωσία. Όσο για τις επιλογές Σάντος, πρέπει να επαναθεωρήσουμε τα κριτήρια κλήσεων ποδοσφαιριστών. Εν προκειμένω, ο Σάντος με ποιο κριτήριο επέλεξε τους παίχτες; Το ηχηρό όνομα; Τα μηδενικά του συμβολαίου; Την αγωνιστική αξία; Την χρονική διάρκεια του συμβολαίου; Τα μανατζεριλίκια; Τη φόρμα; Τις εμφανίσεις; Α, ρε, καρπουζοψαρά. Τόσα χρόνια στην Ελλάδα κι ακόμα δεν έχεις καταλάβει που βρίσκεσαι. Μόλις οι δημοσιογράφοι σου αφαιρέσουν τον επικοινωνιακό τους μανδύα, τελείωσες.

Υ.Γ.2 Ο Όντι Νόρις, πραγματικό θηρίο και πραγματικός παιχταράς, δήλωσε: «Λοιπόν, τον ονόμασα Νίκο (σ.σ. εννοεί τον γιο του) από έναν πολύ-πολύ καλό παίκτη με τον οποίο έπαιξα πολλές φορές αντίπαλος και τον οποίο θαύμασα και εξακολουθώ να θαυμάζω. Τον Νίκο Γκάλη! Πάντα εντυπωσιαζόμουν από τον τρόπο που έπαιζε. Ήταν ο πιο κοντός παίκτης, αλλά με τη μεγαλύτερη καρδιά. Πραγματικό φαινόμενο! Αυτά που έκανε στο παρκέ ήταν απίστευτα. Δεν σου κρύβω ότι δεν θαύμαζα πολλούς παίκτες, αλλά ο Νίκος Γκάλης ήταν το κάτι άλλο. Παίξαμε πολλές φορές αντίπαλοι και ήταν μοναδική εμπειρία. Ξέρεις μερικές φορές σκόραρε μπροστά μου που ήμουν πολύ ψηλότερος και δεν το πίστευα! ''Μα καλά, πως το έβαλε;'' αναρωτιόμουν. Φοβερός!». Κι όταν ο δημοσιογράφος του έθεσε το δίλημμα ''Γκάλης ή Ντράζεν'', εκείνος απάντησε: «Πολύ δύσκολη η ερώτησή σου! Πραγματικά! Θα πω και τους δύο! Ισάξιοι παίκτες. Οι καλύτεροι Ευρωπαίοι σκόρερ που έχω δει ποτέ στη ζωή μου». Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που ξέρουν μπάσκετ (Σαμπόνις, Μάκαντου, Τζάμσι, Νόρις) αναγνωρίζουν τον Γκάλη ως κορυφαίο και τον συγκρίνουν με παιχταράδες, όπως ο Πέτροβιτς. Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες ''ειδήμονες'' της εποχής μας συγκρίνουν τον Γκάλη με τον Διαμαντίδη.

Υ.Γ.3 Στις 8 Ιουνίου ξεκινάει Euro. Προσδεθείτε!

Υ.Γ.4 Το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα άκουσα πρώτη φορά στην επική σειρά ''Knight Rider''.

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Για μια Ελλάδα sexy

Το παρελθόν ορίζεται ως το χρονικό διάστημα που πέρασε, σε αντιδιαστολή με το παρόν και το μέλλον. Δεν μπορείς να το αλλάξεις. Σαν ένα ύφασμα που δεν μπορείς να το ξηλώσεις. Είναι πέρα από τις δυνάμεις σου. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να το θυμάσαι. Να το μνημονεύεις. Να παραδειγματίζεσαι. Να μαθαίνεις από τα λάθη -αλλά και τις επιτυχίες- που αποτυπώθηκαν σε αυτό. Να συνειδητοποιείς πως αυτά έρχονται. Ειδάλλως, θα υποπέσεις στα ίδια λάθη. Για μια στιγμή, όμως: από τη στιγμή που το παρελθόν οριοθετεί το μέλλον, ποιος είναι ο ρόλος του παρόντος; Κατά την γνώμη μου πρόκειται για την υφιστάμενη κατάσταση. Για το τώρα. Ούτε καν το σήμερα. Μια κατάσταση, ενδιάμεση του παρελθόντος και του μέλλοντος, όπου πρέπει να δρας με πειθαρχημένο αυθορμητισμό και ταχέως ορθολογική σκέψη, ούτως ώστε να αποφύγεις τα αβίαστα λάθη και να χαράξεις ένα ευοίωνο αύριο.


Και φτάνουμε στην πεμπτουσία του άρθρου. Ο περισσότερος κόσμος οραματίζεται το μέλλον υπό το κράτος της σκέψης του· από την δική του οπτική γωνιά. Νομίζει ότι μπορεί να το επηρεάσει. Να το ελέγξει. Και μάλιστα, χωρίς να αλλάξει ο ίδιος: απλά περιμένει να αλλάξουν όλοι οι άλλοι -η συγκεκριμένη στάση ζωής συνιστά ανασταλτικό παράγοντα ως προς την κοινωνική και πολιτική ευμάρεια. Και συχνά, προς μεγάλη του λύπη, διαπιστώνει ότι αντιμάχεται μεγαλύτερες δυνάμεις. Το αποτέλεσμα; Κάθεται σε μια γωνιά, ως αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας, ανήμπορος να δράσει και να αντιδράσει. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν οι Έλληνες. Και οι πολιτικοί, και οι δημοσιογράφοι, και οι ψηφοφόροι. Έβλεπα, λοιπόν, τον Παπακωνσταντίνου να εμφανίζεται ως guest star σε πολιτική εκπομπή -κάποτε ήταν Υπουργός και βουλευτής, δηλαδή star. Με το μαλλάκι επιμελώς ατημέλητο, άνευ γραβάτας και δίχως να φέρει ύφος χιλίων καρδιναλίων. Το ίδιο συνέβη και με την Διαμαντοπούλου. Βγήκε σε παράθυρο δελτίου ειδήσεων -νέων είναι πιο σωστό- και από κάτω έγραφε ''στέλεχος ΠΑ.ΣΟ.Κ.''. Όχι, Υπουργός. Ούτε βουλευτής. Και την έβλεπες αεράτη, χαμογελαστή, χωρίς ξύλινο λόγο και διάθεση για τσαμπουκά. Σκεφτείτε τι θέατρο παίζουν, όταν βρίσκονται πάνω στο σανίδι. Η εξουσία, όμως, και η προβολή είναι σαν την πρέζα. Και δεν υπάρχει κέντρο απεξάρτησης για τέτοια πράγματα.

Όπως δεν υπάρχει και για τη μαλακία. Αν στη χώρα μας φορολογούσαμε τη μαλακία, θα είχαμε χεστεί στο δίφραγκο -μέχρι και στην Ευρώπη θα δανείζαμε. Δεν χρειάζεται να βγεις έξω στον δρόμο, πεζός ή με αμάξι, για να το διαπιστώσεις. Ούτε να σταθείς στην ουρά της εφορίας, της τράπεζας και του σούπερ μάρκετ. Δυστυχώς, η μαλακία έχει εισβάλλει, πάντοτε με τη δική μας ανοχή, στα σπίτια μας. Αυτό το χαζοκούτι που λέγεται τηλεόραση, σε οδηγεί, μας οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια στην απόγνωση και στη μιζέρια. Κι όμως, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πατήσουμε το κόκκινο κουμπάκι και να τη σβήσουμε. Ο ελληνικός λαός, όμως, έχει αντίθετη άποψη. Θέλει να δει, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, τις πολιτικές κωλοτούμπες. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον Αντωνάκη. Ο άνθρωπος είναι παρανοϊκός. Στο πρώτο μνημόνιο έδιωχνε όσους ψήφιζαν ''ναι'' και στο δεύτερο όσους ψήφιζαν ''όχι''. Έφερε πίσω και την Ντόρα, η οποία βρίθει από πολιτική συνέπεια και ευθιξία, που είχε διαγραφεί από το κόμμα μετά την ψηφοφορία του πρώτου μνημονίου -κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έφερε και μεταγραφικά αποκτήματα απο το ΛΑ.Ο.Σ. Ο Άδωνις κι ο Βορίδης (τσεκουροφόρος) άνοιξαν τις πύλες και ακολούθησαν ο Πλεύρης τζούνιορ και το πολιτικό θωρηκτό που ακούει στο όνομα Γιώργος Ανατολάκης. Τι σχέση μπορεί να έχουν όλοι αυτοί με το κόμμα; Η πολιτική τους σκέψη και ιδεολογία, αν υπάρχουν, τηρούν μεταξύ τους κοινά σημεία επαφής; Δεν νομίζω. Κι όμως, αλλάζουν φανέλα με περίσσια ευκολία. Λες και πρόκειται για μισθοφόρους. Και οι πολίτες δεν πάνε πίσω. Αν δεν κάνει πολύ ζέστη και δεν έχουν να μιλήσουν στο κινητό ή να πάνε για καφεδούμπα, μπορεί να περάσουν μια βόλτα από την κάλπη για να ψηφίσουν. Ακόμα, όμως, κι αν δεν ψηφίσουν, πάντοτε θα έχουν πολιτική άποψη. Σαν το ανέκδοτο με τον διαρρήκτη ενός τυροπιτάδικου που, ενόσω ξηλώνει το ταμείο, τον πιάνει μια ληγούρα και, καθώς βρίσκει κάτι ντόνατς με επικάλυψη σοκολάτας, μονολογεί: «Βρε, τους κλέφτες! Δεν έβαλαν πολύ σοκολάτα».

Ας μην πλατιάζουμε, όμως. Είχαμε μείνει στο παρόν. Ας εξετάσουμε μια συνιστώσα του παρόντος: το πολιτικό παρόν. Τι υποδηλώνει; Μια ατέρμονη και ανούσια κουβέντα περί Ευρώπης και γιούρο. Διλήμματα του κώλου. Τι εξυπηρετεί μια κουβέντα για το αν η Ελλάδα πρέπει να βγει από την Ε.Ε. ή/και την ζώνη του ευρώ; Σαν να περπατάς στα αγκάθια και να σου προτείνω, δήθεν ως καλύτερη λύση, να βγάλεις τα παπούτσια σου. Απίστευτα πράγματα. Αφήστε που στα τηλεοπτικά πάνελ, ελέω δημοσιογράφων, κυριαρχεί η μνημονιολογία. Ποιος είναι κατά, ποιος είναι υπέρ, ποιος δεν ξέρει τι του γίνεται και ούτω καθεξής. Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά το μοναδικό πρόβλημα του κράτους και της χώρας είναι το μνημόνιο; Πλάκα κάνουμε; Τα υπόλοιπα θέματα είναι τακτοποιημένα; Όλοι αυτοί οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, Έλληνες και ξένοι, έχουν βγει μια βόλτα έξω, στον πραγματικό κόσμο, να δουν τι γίνεται; Ή μήπως τους απασχολεί μοναδικά και απόλυτα ο Τσίπρας; Από εκεί που έβλεπες τον Μπένι και τον Αντωνάκη να τρώγονται σαν πίτμπουλ, ξαφνικά συστρατεύθηκαν κατά του Αλέξη. Σαν τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Χίτλερ, συμμάχησε με τον Διάβολο (sic!). Εν προκειμένω, βρείτε ποιος είναι ο Διάβολος. Και κάτι τελευταίο: μου αρέσει η στρατιωτική ιστορία και έχω μελετήσει σε μεγάλο βαθμό τα πεπραγμένα του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και κυρίως της Γερμανίας. Αυτό σημαίνει ότι είμαι ναζιστής; Κουταμάρες!

Εν κατακλείδι, πολλές φορές, για να πας μπροστά, πρέπει να κοιτάξεις πίσω. Και στην δική μας περίπτωση, το παρελθόν είναι ιδιαίτερα πλούσιο. Θλίβομαι, όμως, όταν βλέπω ότι τα πρότυπα του Περικλή, του Πλάτωνα, του Λεωνίδα, του Κίμωνα, του Αριστοτέλη και του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχουν αντικατασταθεί από τον Κανάκη, τον Λαζόπουλο, τον Πρετεντέρη, τον Θέμο, τον Γαβαλά και την Σκορδά. Καλή μας τύχη. Θα την χρειαστούμε.

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ για τα μηνύματα σας. Συνεχίζουμε. Ωχ, σαν σύνθημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακούστηκε!

Υ.Γ.2 Δόξα και τιμή στους Ελβετούς Coroner!


Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Μύθοι, σημασίες και διαχρονικότητα

Οι μύθοι

  • Πρώτος μύθος: οι τωρινές εκλογές είναι κρίσιμες. Τρίχες κατσαρές. Όλες οι εκλογές είναι κρίσιμες, ανεξαρτήτως συνθηκών και συμπτώσεων. Με το να βγαίνουν δεξιοί και αριστεροί και να λένε ότι οι τωρινές εκλογές είναι κρίσιμες, επιτυγχάνουν τον υποβιβασμό της όλης διαδικασίας. Ουσιαστικά, πρόκειται για φθηνό επικοινωνιακό τρικ. Προσπαθούν να εκμαιεύσουν ψήφους. Ομοίως και για τους επόμενους μύθους.
  • Δεύτερος μύθος: η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Μπα; Ποιος το λέει αυτό; Ο Σαμαράς που ζητάει αυτοδυναμία; Ο Μπένι που παριστάνει τον μετανιωμένο; Ο αντιπολιτευτής Τσίπρας; Το Σύνταγμα; Ας είμαστε σοβαροί. Πρόκειται για ψυχολογική βία, κυρίως εκ μέρους των ''μεγάλων κομμάτων''. Το Σύνταγμα ορίζει την διενέργεια εκλογών, άνευ χρονικού ορίου. Δεν αναγράφει πουθενά ότι απαιτείται αυτοδυναμία με το πέρας της πρώτης εκλογικής διαδικασίας. Απαιτούνται κι άλλες εκλογές; Θαυμάσια! Ας γίνουν! Δεν κατάλαβα, δηλαδή. Τώρα σας έπιασε ο πόνος για την άμεση κυβέρνηση της χώρας; Σαράντα χρόνια τώρα, τι σκατά κάνατε; Δεν κυβερνούσατε;
  • Τρίτος μύθος: Ευρώ ή δραχμή; Αφού δεν βάλαμε μπρος τις μηχανές του νομισματοκοπείου, όταν παρουσιάστηκε επίσημα το πρόβλημα, δηλαδή το 2009, τότε δεν τίθεται θέμα επιστροφής στην δραχμή. Πρόκειται για εκφοβιστικό δίλημμα άνευ ουσίας. Πρόκειται για ανυπόστατο εκβιασμό. 
  • Τέταρτος μύθος: Ευρωπαϊκή Ένωση ή μοναχικοί καβαλάρηδες; Άλλο ένα ανυπόστατο δίλημμα του κώλου. Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να προτείνει να βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έχει δώσει τόσα και τόσα οικονομικά πακέτα στην Ελλάδα. Μαντέψτε τι απέγιναν.

Εννοιολογική σημασία λέξεων

  • Πολιτικός: προέρχεται από την αρχαία πόλη-κράτος. Η έννοια υποδηλώνει εκείνον που ασχολείται με τα κοινά της πόλης, της περιφέρειας, της χώρας. Που αναφέρεται στους πολίτες. Ποιος σύγχρονος πολιτικός αναφέρεται στους πολίτες; Ο Λοβέρδος; Ο Γιακουμάτος; Αυτοί κατηγορούν ο ένας τον άλλον. «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. βούλιαξε τη χώρα», λέει ο ένας. «Όχι, η αδράνεια της Ν.Δ. ευθύνεται για την κρίση», ισχυρίζεται ο άλλος. Προκλητικοί άνθρωποι. Προσπαθούν να αποποιηθούν ευθύνες και να αποδείξουν με παιδικά επιχειρήματα ότι το κόμμα τους κατέστρεψε λιγότερο τη χώρα από τις αντίπαλες παρατάξεις. Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε το μέγεθος της τρέλας; Πρέπει να παύσει ο βιασμός της σημασίας των λέξεων, ειδικά εκείνων που κρατούν από την αρχαιότητα. Προτείνω να αντικατασταθεί η λέξη ''πολιτικός'' από το ''κομματολάγνος'' ή ''κομματολόγος''. Ούτως ή άλλως, η συντριπτική πλειονότητα των προτάσεων τους αφορά τα κόμματα, εχθρικά ή φίλια. Συνέχεια. Ακατάπαυστα. Λες και δεν υπάρχει πατρίδα, δεν υπάρχουν πολίτες. Είναι προφανές ότι έχουμε μπλέξει τα κομματικά με τα πολιτικά. Και είναι τόσο επικίνδυνο. Αν δεν σας αρέσει το κομματολάγνος, αντικαταστήστε το από το πολιτικοθοποιός. Τέτοιες ερμηνείες δεν έχουν χαραχθεί ποτέ στο σανίδι. Τύφλα να έχει η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Λάμπρος Κωσταντάρας.
  •  Δημοσιογράφος: εκείνος που ασχολείται επαγγελματικά με την συστηματική, αντικειμενική και ορθή πληροφόρηση του κοινού. Μόλις ανέφερα τρεις επίθετα που δεν συνάδουν με τον όρο ''δημοσιογράφος''. Και να δεχτώ ότι η αντικειμενικότητα ενός δημοσιογράφου, ενός ανθρώπου τέλος πάντων, σκεπάζεται από την υποκειμενικότητα που διέπει τον καθένα εξ ημών. Αλλά για ποια πληροφόρηση μιλάμε; Είναι προφανές ότι η λέξη ''δημοσιογράφος'' έχει αλλάξει σημασία. Εν τέλει, τι σημαίνει; Κατά την γνώμη μου, ως δημοσιογράφος ορίζεται εκείνος που λέει στον συνομιλητή του: ''συντομεύετε'', ''δεν έχουμε χρόνο'', ''σας παρακαλώ όχι όλοι μαζί'' και λοιπά. Στο τσακίρ κέφι πετάει κανά μπουκάλι σε γήπεδο μπάσκετ και κράζει, πάντοτε με ξύλινη γλώσσα, ψευδή ηθικοπλαστική διάθεση, και ανάστημα Lego, ότι του λένε να κράξει. Για αυτό στο αυτάκι τους, αν παρατηρήσετε προσεκτικά, βρίσκεται ένα μικρό ακουστικό. Εν ολίγοις, ας κάνουν ότι θέλουν, αλλά τουλάχιστον να σεβαστούν το κοινό και να εκπληρώνουν σωστά το έργο τους. Πώς θα τους ονομάσουμε; Συντονιστές. Ή μάλλον wanna be συντονιστές. Επιπλέον, ταιριάζει, παραφράζοντας το baby sitters, το politician sitters. Έχετε δει πάνελ, αποτελούμενο από δυο δημοσιογράφους και έξι πολιτικούς; Ερωτήσεις του κώλου, απαντήσεις του κώλου.
  • Πολίτης: η έννοια του ''πολίτη'', και κατ’ επέκταση του ''ενεργού πολίτη'', γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα στο πλαίσιο της πόλης-κράτους. Πρόκειται για εκείνον που τηρεί πολιτικά δικαιώματα. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο πολίτης που δεν συμμετέχει στα κοινά, είναι άχρηστος. Έχει δίκιο. Απόλυτο δίκιο. Στην Ελλάδα του σήμερα, ο πολίτης συνιστά την χειρότερη κάστα. Σε συνεργασία με τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους τρέφει συνεχώς το πελατειακό σύστημα, έχει καλομάθει, δεν σέβεται, είναι απαίδευτος, προκρίνει το ψέμα και το χειρότερο όλων: αδυνατεί να αναγνωρίσει και να παραδεχτεί την βαρύνουσα σημασία που κρατά ο πολιτικός και κοινωνικός του ρόλος. Η ξαφνική έκρηξη της πολιτικής συνείδησης ενός πολίτη συνέβη, διότι, εν πολλοίς, το πελατειακό σύστημα επλήγη σε σημαντικό βαθμό: οι σχέσεις μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων κλονίστηκαν. Εξού και το κίνημα των ''αγανακτισμένων''. Οι πολίτες είναι η ατμομηχανή της Δημοκρατίας. Εκείνοι που πάνε στις κάλπες και ψηφίζουν. Ο καναπές, το ίντερνετ και το καφενείο δεν αφουγκράζονται την πολιτική εγκυρότητα της κάλπης.

Διαχρονικότητα







Υ.Γ.1 Το blog έχει προετοιμαστεί προ πολλού για την αυριανή μέρα. Έχω γράψει πλείστα άρθρα περί ατελούς πολιτικής και κοινωνικής παρακμής. Σκοπός ήταν η έκφραση των απόψεών μου και η συζήτηση αυτών, πάντοτε υπό την επήρρεια ποιοτικών δικλείδων ασφαλείας, με τους λίγους, αλλά πιστούς, αναγνώστες του blog, προκειμένου να υπάρξει αφύπνιση πάσης φύσως. Θεωρώ ανώφελο να αραδιάσω τα σχετικά κείμενα. Όποιος επιθυμεί μπορεί να πατήσει εδώ και να θυμηθεί την γεύση εκείνων των άρθρων. Ελπίζω να ψηφίσουμε με γνώμονα το κοινό συμφέρον. Καλή τύχη.

Υ.Γ.2 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Τζον Σάλεϊ. Ουδείς το βρήκε.

Υ.Γ.3 Γράφει ο Κώστας Καίσαρης: «Μετά το νταμπλ ο Ανδρέας Λοβέρδος θα μπορούσε να ασχοληθεί με τον Ολυμπιακό. Ήδη έχει γράψει δυο περισπούδαστα άρθρα στο προσωπικό του μπλογκ για τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Θα μπορούσε να γράψει και τρίτο για τις συνέπειες της αποχώρησής του. Δεν το έκανε όμως παρότι το ήθελε σφόδρα. Επειδή είναι υπεύθυνος άνθρωπος, έπεσε με τα μούτρα στο πήδημα στα μπουρδέλα χωρίς καπότα. Αφού προβληματίστηκε, αφού έσπασε το κεφάλι του βρήκε τη λύση. Δεν φώναξε "Εύρηκα" σαν δεύτερος Αρχιμήδης αλλά σεμνά και ταπεινά πρότεινε την ποινικοποίηση του. Θα μου πείτε τώρα υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες που δεν είναι καθόλου τυπικές. Πώς θα γίνεται ο σχετικός έλεγχος; Θα μπουκάρουν οι Ράμπο του Υπουργείου Υγείας στα μπουρδέλα όπως το ΣΔΟΕ; Θα μπαίνουν στο δωμάτιο όπου γίνεται η πράξη και θα κάνουν επιτόπου διάγνωση:  "Βγάλτε τον έξω κύριε και δείξτε μας την καπότα". Αν δεν υπάρχει καπότα, η πουτάνα θα οδηγείται στο αυτόφωρο. Όπως και ο πελάτης. Κάτι ανάλογο με αυτόν που καβαλάει μηχανάκι χωρίς κράνος. Η' αυτοκίνητο χωρίς ζώνη».

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Το προπονητήριο

Υπήρχαν σεζόν που δεν έχανα εντός έδρας ματς. Ψηλά στην κερκίδα να φωνάζω και να τραγουδώ. Το γήπεδο γέμιζε κάθε φορά. Τίγκαρε. Και όλοι με εισιτήριο. Κανείς δεν έμπαινε στη ζούλα. Και να ήθελε, άλλωστε, δεν μπορούσε. Υπήρχαν δυο είσοδοι: η μία για θεατές και η άλλη για αθλητές, προπονητές, παράγοντες και διαιτητές. Αν ήθελες να μπεις τζαμπέ, υπήρχαν δυο τρόποι. Ο ένας προϋπόθετε να σκουπίζεις το παρκέ κάθε φορά που έπεφτε ένας ιδρωμένος αθλητής. Ο δεύτερος υποδήλωνε να αγωνιζόσουν στα φυτώρια της ομάδας. Εντούτοις, ο Κάνθαρος αγωνιζόταν στη δεύτερη ομάδα μπάσκετ που είχε ο Δήμος: στην Ολυμπιάδα Παπάγου. Επιπλέον, δεν είχα διάθεση να περιφέρομαι με μια σφουγγαρίστρα στο παρκέ. Άρα, πλήρωνα κανονικά. Παίζαμε με Δάφνη ή Σπόρτινγκ; Δυο χιλιαρικάκια το τίκετ -ευλογημένη η δραχμούλα. Φιλοξενούσαμε τον Πανώνιο ή το Περιστέρι; Τρία χιλιαρικάκια. Με Π.Α.Ο.Κ. και Ηρακλή ανέβαινε η ταρίφα στα τέσσερα. Με Άρη και Α.Ε.Κ. έφτανε στον Κολοκοτρώνη. Στο τσακίρ κέφι ακουμπούσαμε έξι χήνες, αλλά μόνο με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Το γήπεδο γέμιζε ανεξαιρέτως τιμής και αντιπάλου. Αρκετή ώρα πριν την έναρξη των αγώνων το Σαλούν ήταν φίσκα. Ο κόσμος στις κερκίδες να μετράει τα εύστοχα τρίποντα του Mike Υφαντή στην προθέρμανση και να περιμένει το τζάμπολ (κλισέ) με λαχτάρα, όπως ο Αντωνάκης την πρωθυπουργική καρέκλα. Αποθέωση, λοιπόν, για τους παίχτες του Παπάγου και γιούχα για τους φιλοξενούμενους. Ωραίες στιγμές. Και φτάνουμε στο εξής απολαυστικό σκηνικό. Ένας εκ των αντιπάλων, άρτι αφιχθείς από τον μαγικό κόσμο του N.B.A. (κλισέ), αντικρίζοντας τον κόσμο που φώναζε και ούρλιαζε, στρέφεται προς το τεχνικό επιτελείο και ρωτάει με απορημένο ύφος: «Γιατί το προπονητήριο έχει τόσο κόσμο;». Άκου εκεί να νομίζει ότι το ένδοξο Σαλούν είναι προπονητήριο. Ποιος ήταν ο παίχτης;
  1. Ξαβιέρ Μακντάνιελ (Ηρακλής)
  2. Έντι Τζόνσον (Ολυμπιακός)
  3. Σκοτ Σκάιλς (Π.Α.Ο.Κ.)
  4. Τζον Σάλεϊ (Παναθηναϊκός)
  5. Ρολάντο Μπλάκμαν (Α.Ε.Κ.) 
  6. Τζεφ Μαλόουν (B.A.O.)
Καλή επιτυχία και καλό μήνα.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Ήμαστε τρία άτομα που θα μπαίναμε μαζί στο γήπεδο. Τους υπόλοιπους θα τους βρίσκαμε μέσα. Έχουμε αγοράσει τα εισιτήρια και πάμε να μπουκάρουμε. Στην είσοδο μας περιμένουν οι αστυνομικοί για σωματικό έλεγχο. Με μπαλαμουτιάζουν, δεν βρίσκουν τίποτα και μου επιτρέπουν την είσοδο. Μαζί μου μπαίνει κι ο δεύτερος της παρέας. Ψάχνω να βρω τον τρίτο της παρέας, πουθενά αυτός. Ρε, πού πήγε; Άφαντος. Λες και τον κατάπιε ο Κρόνος. Ξάφνου, συνειδητοποιώ ότι δεν έχει περάσει τον έλεγχο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά του έψαξαν μέχρι και τα παπούτσια του (!). Έχω πάει πάρα πολλές φορές γήπεδο, σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά πρώτη φορά έβλεπα τόσο εξονυχιστικό έλεγχο. Και να πω ότι o φίλος είχε criminal face να πάει στο διάολο. Το παλικάρι είχε -και ακόμα έχει- φάτσα κατηχητικού. Αξέχαστο περιστατικό.

Υ.Γ.3 Σε όλα τα ματς βρισκόμουν στην κερκίδα των γηπεδούχων. Σε όλα, πλην ενός. Τρελαίνομαι, τρελαίνομαι, μαζί σου Αρειανάρα ανασταίνομαι!

Υ.Γ.4 Το 1987, οι Def Leppard, κυκλοφορούν το τέταρτο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους, το οποίο σημαδεύτηκε από το ατύχημα του ντράμερ, Rick Allen, και γνωρίζουν τρομακτική επιτυχία. Πραγματική ''Hysteria''...



...ενώ πέντε χρόνια αργότερα, το 1992, παρουσιάζουν το ''Adrenalize'', που στιγματίστηκε από το θάνατο του κιθαρίστα, Steve Clark, εξαργυρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την επιτυχία του ''Hysteria''.

...To give out such crazy love, you must be some kinda drug
And if my time don't ever come, yeah, for me you're still the one
Damned, if I don't, damned, if I do, I gotta get a fix on you...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...