Ανικανότητα, πανικός και Lego

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί πρέπει να προβαίνουμε σε υπερβολές. Μετακινούμαστε πολύ εύκολα και γρήγορα μεταξύ των άκρων, χωρίς, μάλιστα, να περνάμε από τις στάσεις ''αμφιβολία'', ''διαύγεια'', ''λογική'' και ''αυτοκριτική''. Γιατί; Πιθανολογώ ότι η υπερβολή είναι άκρως αναγνωρίσιμη. Σαν να βλέπεις τον Τζέφρυ στο δρόμο. Όλοι τον (ανα)γνωρίζουν, ελάχιστοι τον κατανοούν. Το ίδιο ισχύει και για την υπερβολή. Πού είναι το μέτρο; Πού είναι η σύνεση; Ποιος έχασε τα συγκεκριμένα στοιχεία για να τα βρουν οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες; Ξεσάλωσαν οι άνθρωποι. Ευτυχώς, για αυτούς, δεν έχασαν. Ποιος θα άκουγε μετά τους Αρειανούς; Θα ξεσάλωναν και εκείνοι. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για λίγους και λίγα για πολλούς, ωστόσο, θα προτιμήσω την σιγή. Και η σιωπή έχει τη δική της φωνή. Το δήλωναν, εξάλλου, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ουδεμία σχέση, δηλαδή, με τους τωρινούς Έλληνες ή ''Έλληνες''. Τέλος πάντων.

Και πάμε στα του ματς. Προβληματίστηκα σφόδρα από τις απουσίες του Π.Α.Ο.Κ. -να σημειωθεί ότι και ο Άρης είχε απουσίες. Αν ήταν πλήρης θα ξέραμε τι θα αντιμετωπίζαμε και θα γνωρίζαμε τον τρόπο δράσης. Θα πιάναμε τις γωνίες, αφού ο Μπολόνι αρέσκεται να παίζει από τις πτέρυγες, αποκόπτοντας με έμμεσο τρόπο την δράση του Γκαρσία (επαναστάτης). Χθες, όμως, δεν υπήρχε ούτε Γκαρσία μήτε Κλάους. Το όρθιο ξύλο ξεκίνησε βασικός, αποκαλύπτοντας την ποιοτική γύμνια του ρόστερ, ο Σάλπι προτιμήθηκε αντί του -δεν μπορώ να επωμισθώ τη θέση του δεξιού χαφ- Γεωργιάδη κι ο Βιερίνια έπαιξε άτυπα ως επιτελικός μέσος. Τι έκαναν όλοι αυτοί; Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Δεν κατάλαβα γιατί δεν ξεκίνησε ο Πορτογάλος δεξιά. Δεν έχει δει ο Μπολόνι ότι ο Μίτσελ είναι αδύναμος στο ένας εναντίον ενός; Ένας Μίτσελ που για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ήταν τακτικά συνεπής. Μακάρι να συνεχίσει έτσι.

Στο πρώτο μέρος, λοιπόν, όλος ο Άρης ήταν οργανωμένα συμπαγής. Έβγαινε πρώτος στην μπάλα, είτε με κεφάλι είτε με πόδια, είχε γρήγορες επιστροφές, ευτύχησε να προηγηθεί με τον Λαζαρίδη σε πρώιμο σημείο του αγώνα και όλα έδειχναν ότι έλεγχε το ρυθμό. Από την άλλη πλευρά, ο Π.Α.Ο.Κ. ήταν αποδιοργανωμένος σε μεγάλο βαθμό. Αδύναμος στον αέρα, ανούσιες πασούλες σε οριζόντιο επίπεδο, βαθιές μπαλιές προς το κεφάλι του όρθιου ξύλου -μπας και γίνει καμιά αναμπουμπούλα- και κρυφή ελπίδα ο Βιερίνια μήπως και εκτοξεύσει καμιά τορπίλη με τα δυνατά του πόδια. Τελικώς, οι οριζόντιες πασούλες λάμβαναν μέρος με το ζόρι, διότι οι παίχτες του Άρη έπεφταν σαν σκυλιά του πολέμου πάνω στο τόπι. Τα γεμιστά προς το κεφάλι του όρθιου ξύλου καταρρίπτονταν από τα αντιαεροπορικά και ο Βιερίνια αφενός μεν έφαγε κάποιες κλωτσιές και ηρέμησε, αφετέρου δε ο Πρίττας έδρασε ως άριστος μαντουμανίστας και τον απομόνωσε ποδοσφαιρικά. Ένας Πρίττας που έπαιζε ελάχιστα πίσω από τον Φατί. Ο Γάλλος δεν είχε τόσο καλή παρουσία, ωστόσο ο Καπετάνος έπαιρνε όπισθεν μέτρα στον άξονα και τον κάλυπτε ανασταλτικά. Το ρεζουμέ είναι ότι ο Π.Α.Ο.Κ. στο πρώτο μέρος ήταν κακός, ενώ ο Άρης φάνηκε να οπισθοχωρεί (τακτικά;), ελέω γρήγορου τεμαχίου, αφήνοντας μπροστά τον Γιάκομπ που πάλευε με αντιπάλους και τεχνική ανεπάρκεια, τον Ούμπιντες που δεν βοήθησε όσο θα ήθελα και θα ήθελε και τον Ακόστα που θαρρώ ότι ήταν η μοναδική παραφωνία των γηπεδούχων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραχώρησης χώρου, ήταν οι περισσότερες πάσες, αν και ανούσιες, εκ μέρους των φιλοξενουμένων, ενώ ενδεικτικό των καλών επιστροφών ήταν το παρακάτω γεγονός: οι επιθέσεις του Π.Α.Ο.Κ., δηλαδή οι καμινάδες για το κεφάλι του Παπάζογλου, εκδηλωνόντουσαν με τρεις ή τέσσερις παίχτες απέναντι σε εφτά ή οχτώ Αρειανούς. Ούτε η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να στρώσει επίθεση με τόσο μεγάλο αριθμητικό μειονέκτημα. Και φυσικά, οι πτέρυγες, για τις οποίες έκανα τόση βαβούρα, ουδόλως μας απασχόλησαν. Οι Ρομπέρ και Σνάουτσερ ήταν πιόνια του σουμπούτεο, ενώ οι Σαλπιγγίδης και Ετό δεν επεχείρησαν ούτε έναν συνδυασμό.

Στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου περίμενα να δω τον Ίβιτς και τον Καστίγιο. Τελικώς, είδα μόνο τον πρώτο. Ο δεύτερος εισήλθε, αφού ο Π.Α.Ο.Κ. μας πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα και μάλιστα με σκόρερ τον Παπάζογλου. Ήμαρτον. Πήδα ρε Σανκαρέ και δάγκωσέ τον στην κάλτσα. Είμαι σίγουρος ότι ο Τσιώλης είχε την είσοδο του Καστίγιο στο μυαλό του, αλλά τον πρόλαβαν οι εξελίξεις -δεν τον κατηγορώ. Εξάλλου, ο Καστίγιο, από την εποχή του Ολυμπιακού κιόλας, φαίνεται ότι αποδίδει καλύτερα ως αλλαγή. Όσο για τον Ίβιτς, δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα. Ο Σέρβος είναι αργός, χωρίς ιδιαίτερες αντοχές, αδυνατεί να ναρκοθετεί τον άξονα, όπως έκανε με αξιοθαύμαστη συνέπεια πριν δυο χρόνια, και δεν μπορεί να πάρει πολλά μέτρα σε αυτόν. Παρόλα αυτά, έστω και λίγο, ανέβασε τη μεσαία γραμμή κάποια μέτρα και έβγαινε κρυφός κυνηγός, αφού πρώτα έσπαγε την μπάλα στα πλευρά. Ο Αρίας, από τη στιγμή που ο Ίβιτς ήταν σχετικά κλεισμένος, έπρεπε να πάρει περισσότερες πρωτοβουλίες -δεν πήρε. Και κάπου εδώ εμφανίζεται ο Λαζάρ, η ανικανότητα και ο πανικός. Ο Ρουμάνος, ερμηνεύοντας υποφερτά το ρόλο του Γκαρσία, συμμάζεψε τη μεσαία γραμμή της ομάδας του και ενεργοποίησε κάπως περισσότερο τις πτέρυγες, ήτοι έδωσε μεγαλύτερο πλάτος στο γήπεδο. Σε αυτό βοήθησε η ψυχολογική κατάρρευση του Άρη και πιθανολογώ η έξοδος του Φατί. Ποιος ήταν ο ανίκανος; Οι γηπεδούχοι. Ανέκαθεν, κουβαλούσαμε τον χαρακτηρισμό ''ομάδα ψυχολογίας''. Μόλις φάγαμε το γκολ τερματίσαμε. Καπούτ που λένε και οι Γερμανοί. Κι όταν λέω ανικανότητα εννοώ από το να μην μπορείς να δώσεις μια πάσα πέντε μέτρων, μέχρι να φοβάσαι. Τι σημαίνει φοβάμαι; Σημαίνει ότι έχω χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Την πίστη. Την ελπίδα. Ε, λοιπόν, ας (ξανα)βρούμε τα απολεσθέντα στοιχεία. Και ο προπονητής, και οι παίχτες, και όλοι εμείς που είμαστε υγιείς άρρωστοι με την Αρειανάρα. Και που κολλάει ο πανικός που προανέφερα; Στους φιλοξενούμενους. Κάθε φορά που η μπάλα πλησίαζε, ειδικά εναέρια, στην μεγάλη περιοχή, η άμυνα έψαχνε τρόπο να την εντοπίσει, να κλειδώσει στόχο και να την μεταμορφώσει σε ρουκέτα προς πάσα κατεύθυνση. Ουδεμία ψυχραιμία. Κι όχι μόνο από τον τερματοφύλακα ή την αμυντική γραμμή, αλλά από όλη την άμυνα. Τέτοιο πανικό βλέπω μόνο σε αγώνα μουντιαλίτο.

Εν κατακλείδι, το Χ ουδόλως χάλασε τον Π.Α.Ο.Κ., αλλά στενοχώρησε τον Άρη. Αναφερόμενος στην εμφάνιση των ομάδων, δηλώνω ότι το πρώτο 45λεπτο ήταν υποφερτό, ενώ το δεύτερο μέρος ήταν (πολύ) χαμηλού επιπέδου. Αν υπήρχε ποδοσφαιρική Δικαιοσύνη, θα έπρεπε να αφαιρεθεί ένας βαθμός κι από τις δυο ομάδες για κακοποίηση του αθλήματος. Εντούτοις, δεν απογοητεύομαι ούτε από το αποτέλεσμα μήτε από την εμφάνιση. Τα είπα με τους φίλους μου, ήπια τις ξανθιές μου, έφαγα την ποικιλία μου και πέρασα πολύ καλά. Εξάλλου, ουδείς τερματίζει στον μαραθώνιο, έχοντας τρέξει μια κούρσα 1000 μέτρων. Και το πρωτάθλημα είναι αυτό ακριβώς: μαραθώνιος. Έχουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα, πολλές αγωνιστικές. Όπως επίσης έχουμε και πολλή δουλειά. Ποιος σας είπε ότι οι ομάδες χτίζονται σε πέντε αγωνιστικές; Με μηδενική πίστωση χρόνου δεν χτίζεις ούτε ένα τοιχάκι με Lego. Ας ελπίσουμε ότι θα αποκατασταθεί η διαταραχθείσα ηρεμία και θα σημάνει γενική αντεπίθεση. Χθες ήμουν Άρης, σήμερα είμαι Άρης, αύριο θα είμαι Άρης.

Υ.Γ.1 Ο Τσιώλης πρέπει να μείνει. Τέλος. Και μια ερώτηση: αν το ντέρμπι του Μάντσεστερ λάμβανε μέρος στο ελληνικό πρωτάθλημα, με ποιον τρόπο θα εκτελούσαν τον τσίχλα;

Υ.Γ.2 Λευτεριά στην μπασκετική Αρειανάρα.

Υ.Γ.3 Η Π.Α.Ε. Άρης, μεσούσης της εβδομάδας, πρότεινε την ακύρωση της βαθμολογίας και την επανέναρξη του πρωταθλήματος, δεχόμενη την συμμετοχή 18 ομάδων, υπό την προϋπόθεση να μην υπάρξει μείωση στα τηλεοπτικά, προκειμένου να βρεθεί λύση αναφορικά με την ομαλή διεξαγωγή του πρωταθλήματος. Ο Κάνθαρος αρνείται το σκεπτικό της πρότασης για τον απλό λόγο ότι πρόκειται για υποκρισία και κίνηση εντυπωσιασμού. Αν είχαμε μαζέψει αρκετούς ή πολλούς βαθμούς θα προβαίναμε σε τέτοια πρόταση; Σε καμία περίπτωση. Σκληρό φάουλ από τη διοίκηση του Άρη.

Υ.Γ.4 Φάκελος Lemmy: Ήταν 30 χρονών και έμοιαζε 50. Ήταν 40 χρονών και έμοιαζε 50. Ήταν 50 χρονών και έμοιαζε 50. Είναι 65 χρονών και μοιάζει 50. Είναι οι Motorhead και ισοπεδώνουν τα πάντα όλα. Μην το χάσετε.