Πιάστε τις γωνίες

Είναι ξεκάθαρο ότι το DNA του Σάντος αρχίζει και μεταλλάσσεται. Ο Δερμιτζάκης προσπάθησε ανεπιτυχώς να τροποποιήσει το αγωνιστικό μοντέλο της ομάδας. Ο Χάβος επέλεξε πιο ορθολογικές λύσεις και μπορώ να πω ότι διαχειρίστηκε καλά την υφιστάμενη κατάσταση. Και περνάμε στον Μπολόνι. Ο Ρουμάνος φαίνεται να είναι προπονητής. Πραγματικός προπονητής. Με τα καλά του και τα κακά του. Με τις εμπνεύσεις του και τα στραβά του. Η αγωνιστική φιλοσοφία του διακατέχεται από επιθετικότητα. Αν δεν σκοράρεις, δεν κερδίζεις. Υπάρχει, όμως, ένα τίμημα: το να ψάχνεις το γκολ, αναπόφευκτα δημιουργεί κενά στην άμυνα. Και η άμυνα, ειδικά το κέντρο της, έχει πολλά προβλήματα. Αυτά εμφανίζονται λόγω ορισμένων συνθηκών. Ελπίζω να τα εκμεταλλευτούμε.

Ο Μπολόνι παίζει πολύ με τα άκρα. Δεν ξέρω αν αυτός ο τρόπος παιχνιδιού αποτελεί συνέχεια της (επιθετικής) φιλοσοφίας του. Θεωρώ πως όχι. Δίνει διαρκές πλάτος στο γήπεδο, διότι δεν μπορεί να στηριχθεί στον άξονα -τουλάχιστον όσο θα ήθελε. Ο Γκαρσία (επαναστάτης) γεμίζει το κέντρο με την παρουσία του και προσδίδει ηρεμία στην ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που δεν εξελίσσεται σε οριζόντιο επίπεδο, όπως γινόταν επί Σάντος. Επιπλέον, η φυγή του Βιτόλο δεν αποτέλεσε πρόβλημα για τον Ρουμάνο ποδηλατά. Έχω την αίσθηση ότι ούτως ή άλλως θα προτιμούσε τον καλύτερο δημιουργικά Αρίας, παρά τον Βιτόλο. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει κι ο Λαζάρ. Την διαφορά, όμως την κάνει ο Φωτάκης, ο οποίος έχει αντικαταστήσει τα αργά ποδάρια του Ίβιτς. Γενικώς, το ζητούμενο είναι η ταχύτητα. Όχι μόνο στα πόδια, αλλά και στο μυαλό. Ο άξονας είναι γεμάτος με αργά ποδάρια που δεν μπορούν να πάρουν μέτρα στο γήπεδο. Το κέντρο άμυνας είναι αργό, η μεσαία γραμμή είναι αργή κι ο Κλάους κάποια στιγμή θα μπουκώσει. Πού βρίσκονται οι γρήγοροι; Στις πτέρυγες. Από τον αριστερό ασβέστη έχεις τον Λίνο και τον Βιερίνια, ενώ δεξιά βρίσκονται οι Ετό και Σαλπιγγίδης. Θυμηθείτε ποιους παίχτες χρησιμοποιούσε ο Σάντος στα άκρα: τους Σνάουτσερ και Σορλέν, αμφότεροι αμυντικογενείς παίχτες.

Ο Μπολόνι δίνει εντολές στα μπακ να πάρουν μέτρα. Να παίξουν κοντά με τα εξτρέμ και να συνεργαστούν μεταξύ τους. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο τα όβερλαπ δίνουν και παίρνουν. Πόσα όβερλαπ υπήρχαν επί Σάντος; Ελάχιστα. Η φιλοσοφία του υποτάσσει διαφορετικά τρικ. Η μεταφορά μπάλας, λοιπόν, περνάει από τα πόδια του Γκαρσία που την σπάει στα πλευρά. Επιπρόσθετα, η συσπείρωση των γραμμών υποδηλώνει τρέξιμο, το οποίο με τη σειρά του σημαίνει αλληλοκάλυψη. Για παράδειγμα, η ανασταλτική λειτουργία του Σαλπιγγίδη είναι εξαιρετική.  Το ίδιος ισχύει και για τον Φωτάκη, ο οποίος αποτελεί την αθλητική οπισθοφυλακή του Κλάους. Εκείνος είναι που τρέχει να στήσει την μία γωνία του αμυντικό τρίγωνου (Φωτάκης και εξτρέμ στελεχώνουν τις υπόλοιπες γωνίες) που λαμβάνει μέρος στο τερέν των αντιπάλων. Ένας Κλάους που εφαρμόζει κάτι σαν μπασκετική άμυνα. Που δίνει το γενικό πρόσταγμα για πρέσινγκ στα 3/4 ή στα 2/4 του γηπέδου -προφανώς βάσει εντολών του Μπολόνι. Τώρα, μόλις, μου ήρθε νέος τρόπος για να περιγράψω το αμυντικό πλάνο: ελαστική άμυνα. Σαν αυτή που έπαιζε ο Μάνσταϊν (στρατιωτική ιδιοφυία), αγνοώντας τις οδηγίες του Χίτλερ, στο Ανατολικό Μέτωπο.

Επομένως, ο Ρουμάνος ρίχνει πολύ βάρος στην ανάπτυξη από τα άκρα. Όποιος παίκτης του Π.Α.Ο.Κ. έχει τη μπάλα, αυτόματα κοιτάει να εκμεταλλευτεί ένα κόψιμο συμπαίκτη του στις πλευρές. Το βαρόμετρο του Π.Α.Ο.Κ. θα είναι οι πτέρυγες. Η νίκη κόντρα στην Α.Ε.Κ. ήρθε στηριζόμενος στη συνεργασία των ακραίων. Αντίθετα, στο Καραϊσκάκη, το αγωνιστικό πλάνο του Μπολόνι προδόθηκε από τις αμυντικές αδυναμίες του Λίνο και του Ετό, καθώς κι από την αδυναμία του άξονα να απεγκλωβίζει γρήγορα και ανώδυνα την μπάλα από την περιοχή. Εμείς πώς θα αντιδράσουμε; Θα μετατραπούμε σε κλώνο της Α.Ε.Κ. ή του Ολυμπιακού; Όχι βέβαια. Ο Άρης είναι ο Θεός του Πολέμου και  την Κυριακή πρέπει να κάνει το πιο απλό πράγμα: να εκμεταλλευτεί την έλλειψη βάθους πάγκου του αντιπάλου και να πιάσει τις γωνίες.

Υ.Γ.1 Οι φήμες από Σαλονίκη αναφέρουν ότι οι παίχτες του Άρη είναι τρεις μήνες απλήρωτοι, ενώ οι παίχτες του Π.Α.Ο.Κ. πλησιάζουν το ένα έτος (!). Το ντέρμπι των απλήρωτων είναι γεγονός. Το ζήτημα, όμως, είναι πως προσεγγίζεις τον παίχτη για να τον διαβεβαιώσεις ότι τα χρήματά του είναι εξασφαλισμένα. Δεν αρκεί, από τη στιγμή που δεν μοιράζεις χρήματα, να μοιράζεις ανούσιες υποσχέσεις. Τίθεται, λοιπόν, θέμα ορθής επικοινωνίας. Προφανώς, σε αυτό παίζει ρόλο το χρονικό διάστημα που είσαι απλήρωτος. Η τελευταία φήμη που άκουσα, όχι ακούστηκε, περιέχει την μετακίνηση του Σαλπιγγίδη στον Παναθηναϊκό. Πότε; Τον Γενάρη. Όσο για τον Τσιώλη, θέλω να πιστεύω ότι θα γίνουμε μάρτυρες επικής κωλοτούμπας.

Υ.Γ.2 Τα δημοσιεύματα από τη Γερμανία άφηναν να εννοηθεί ότι επικρατεί κλίμα υπεραισιοδοξίας. Αυτό αναπόφευκτα σημαίνει υποτίμηση του αντιπάλου. Χεστήκαμε. Να μην τον υποτιμούσαν. Έγραφα πριν το ματς ότι η Ντόρτμουντ είναι κλασική ομάδα του όσα πάνε κι όσα έρθουν. Τελικά ήρθαν. Ο Ολυμπιακός έπιασε υψηλό ρυθμό που αποδιοργάνωσε τους Γερμανούς. Υποθέτω ότι πίστευαν πως εκείνοι θα έδιναν το τέμπο. Λάθος. Ο Βάσκος πίεσε σχετικά ψηλά, έδωσε ικανοποιητικό πλάτος στο γήπεδο και μετουσίωσε σε γκολ τις ευκαιρίες. Το πρώτο τέρμα της ομάδας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ροή του ματς. Πολύ καλή εμφάνιση και σημαντική νίκη. Για όλους μας.

Υ.Γ.3 Καθόμουν, ο βλαξ, και έγραφα για το (ενοχλητικό) αυτονόητο. Έγραφα για σκοταδόψυχους. Ότι θέλουμε τις Κυριακές μας πίσω. Φευ! Είμαστε χαμένοι από χέρι. Ας κάνουμε όσες πορείες θέλουμε, ας φέρουμε όσες τρόικες γουστάρουμε, ας υποδυθούμε τους αγανακτισμένους όσο καλύτερα μπορούμε. Δεν υπάρχει γιατρειά. Η κοινωνία νοσεί. Εμείς νοσούμε. Η πραγματική αλλαγή έγκειται στο μυαλό, στην καρδιά και στην ψυχή. Ούτε στα ψηφοδέλτια μήτε στους δρόμους. Και το ποδόσφαιρο πεθαίνει. Το μπάσκετ έχει πεθάνει προ πολλού.

Υ.Γ.4 Οι περισσότεροι τους γνωρίζετε από το ''Don't Fear the Reaper''. Το περίεργο στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι ότι έχει προκριθεί η short version που δεν περιλαμβάνει (!) την υπέρτατη σολιά του τραγουδιού. Αυτό θα πει ''εμπορικό''. Τέλος πάντων. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, σας παρουσιάζω τους Blue Oyster Cult και την αστρονομία τους.