Το (ενοχλητικό) αυτονόητο

Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας: «Μετά το αρχικό συναίσθημα που ήταν ο ενθουσιασμός, ακολούθησε η αμφιβολία του ''to good to be true'' για το αν αυτό που παρακολουθούσαμε και τις συντονισμένες κινήσεις των αρχών, τη συνεργασία τριών υπουργείων και την αποφασιστικότητα δυο γυναικών που δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο (στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό αποδεικνύεται λυτρωτικό), θα έχει συνέχεια». Ο Κάνθαρος δηλώνει ισχυρός πολέμιος των δημοσιογράφων, όμως αναγνωρίζει ότι υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Μία από αυτές είναι ο Δραγώγιας, ο οποίος αποτελεί όαση, όχι μόνο στη δημοσιογραφία της Σαλονίκης, αλλά όλης της Ελλάδας. Τα γραπτά του έχουν αρχή, μέση και τέλος, ενώ στερούνται προκλητικού περιεχομένου. Επίσης, ο Κάνθαρος οφείλει να αναγνωρίσει ότι στο πρόσφατο σκάνδαλο η αθλητική δημοσιογραφία έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Φυσικά, δεν λείπουν οι αλήτες, όπως ο Νικολακόπουλος και οι κλώνοι του. Πραγματικά ντρέπομαι και θλίβομαι για εκείνους που επιμένουν να υποστηρίζουν τις Π.Α.Ε. κι όχι την ομάδα τους. Είναι τόσο στενόμυαλοι που δεν καταλαβαίνουν ότι η μοναδική λύση έγκειται στο να προστατεύσουμε αυτό που τόσο πολύ αγαπάμε: το ποδόσφαιρο. Οι δημοσιογράφοι έχουν πολύ μεγάλη δύναμη, επηρεάζουν συνειδήσεις και διακατέχονται από αξιοπερίεργα κίνητρα. Ωστόσο, εν πολλοίς, έχουν επιτύχει αυτό που κυριολεκτικά πρέπει να κάνουν. Ποιο είναι αυτό; Η εξεύρεση και αποτύπωση της αλήθειας. Εντούτοις, μέσα από αυτή την κατάσταση προκύπτουν δυο συμπεράσματα βαρύνουσας σημασίας.

Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με τους δημοσιογράφους. Το να φτάνω στο σημείο να γράφω ότι οι δημοσιογράφοι κάνουν καλά τη δουλειά τους είναι άκρως λυπηρό. Οι δημοσιογράφοι οφείλουν να διεκπεραιώνουν την εργασία τους ανεξαρτήτως σκανδάλων και συνθηκών. Δυστυχώς, οι τωρινές εξελίξεις με ''υποχρεώνουν'' να αποθεώσω το αυτονόητο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το να αποθεώνεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να οραματίζεσαι το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να είσαι ανήμπορος να πράξεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Εν τέλει, προκύπτει ότι αυτό το καταραμένο αυτονόητο είναι πολύ ενοχλητικό. Ωστόσο, στα πλαίσια της συστημικής προσέγγισης οφείλουμε να οριοθετήσουμε το αυτονόητο. Ο Κάνθαρος θεωρεί ότι το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν είναι τόσο δύσκολο. Επί παραδείγματι, το να πετάς τα απορρίμματά σου σε συγκεκριμένους χώρους απόθεσης είναι αυτονόητο. Το να είσαι αληθής και ειλικρινής είναι αυτονόητο. Το να εφαρμόζεις τους νόμους είναι αυτονόητο. Το θλιβερό είναι ότι έχουμε μπουχτίσει με ψέμματα, ανακρίβειες και υπερβολές. Ως απόρροια των παραπάνω, έχουμε (ξε)χάσει την αλήθεια. Την μοναδική αλήθεια. Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο, όπου θα πρυτανεύει η πειθαρχημένη σκέψη και η στυγνή λογική. Πρόκειται για δυο στοιχεία που εκλείπουν από την κοινωνία μας. Ας προσθέσουμε και το ρομαντισμό, του οποίου η απουσία δηλώνει βροντερό παρόν και δένει το γλυκό.

Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τους οπαδούς/φιλάθλους. Για να υπερνικήσουμε το σύστημα πρέπει όλοι μαζί να σχηματίσουμε ένα ενιαίο μέτωπο. Δεν είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Είμαστε οι πελάτες του προϊόντος που ονομάζεται αθλητισμός. Δυστυχώς, ξεχνάμε ότι το εν λόγω προϊόν έχει κάποιες ιδιαιτερότητες και ουδεμία σχέση διατηρεί με αυτά που βρίσκονται στα ράφια των εμπορικών καταστημάτων. Αθλητισμός σημαίνει ιδανικό. Ζωή. Ήθος. Αξία. Έχουμε αναφέρει πλείστες φορές ότι διανύουμε μια εποχή, κατά την οποία οι λέξεις αλλάζουν νόημα, αλλάζουν σημασία. Ως εκ τούτου, αθλητισμός σημαίνει ντόπα, βία, έπαρση και μπινελίκι. Εκεί καταντήσαμε. Μπορώ να δω τους φίλους του Π.Α.Ο.Κ. να συμπλέουν με αυτούς του Άρη, χωρίς να διαφωνούν για το ποιος είναι το αφεντικό της πόλης; Και για να λύσουμε την απορία σας, αφεντικό της πόλης είναι η μιζέρια. Μπορώ να δω τους φίλους του Ο.Σ.Φ.Π. να συμπορεύονται με αυτούς του Π.Α.Ο., χωρίς να κατηγορεί ο ένας τον άλλον για λαμογιές και σκελετούς; Εν προκειμένω, το ακόλουθο ρητό βρίσκει απόλυτη εφαρμογή: «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα». Μπορώ να δω τους φίλους του Ηρακλή να λένε όχι στον Μάκαρο, ανεξαρτήτως σκανδάλων ή όχι; Πρέπει να είσαι τρελός για να δεχτείς αυτό το πράγμα στην ομάδα σου. Γίνεται για μια φορά να πάψουμε την υποκρισία, την γκρίνια και τις άστοχες συγκρίσεις; Γίνεται για μια φορά να ακολουθήσουμε το δρόμο της σύνεσης και του μέτρου; Γίνεται για μια φορά να προσυπογράψουμε τις επιταγές της λογικής; Γίνεται για μια φορά να πράξουμε το αυτονόητο;

Όπως αυτονόητο είναι ότι κατηγορία δεν σημαίνει αυτόματα ενοχή. Επίσης, το να μην είσαι κατηγορούμενος δεν σημαίνει ότι είσαι αθώος. Για παράδειγμα, ο Πατέρας δεν είναι κατηγορούμενος. Αυτό σημαίνει ότι έχει το κούτελό του καθαρό; Ας είμαστε σοβαροί. Στην τρέχουσα ανάρτηση θα μπούμε στα βαθιά. Θα ξεκινήσω, λέγοντας ότι το timing το γράφω στα παπάρια μου. Αν είναι να ξελαμπικάρω από λαμόγια, συμμορίες, κλέφτες, ληστές, δολοφόνους, ανίκανους, παράνομους μετανάστες και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αδιαφορώ για ενδεχόμενο αποπροσανατολισμό. Αντίθετα, το δέχομαι μετά χαράς. Λες και το ένα αναιρεί το άλλο. Λες και ο χρόνος σταματάει στο μεσοπρόθεσμο. Και συνεχίζουμε στην ταμπακιέρα. Θεωρώ ότι πίσω από την κουρτίνα βρίσκεται ο Κούγιας, ο Πατέρας και ο Πιλάβιος. Ο πρώτος δεν κρύβεται: εδώ και χρόνια -υποτίθεται ότι-  προσπαθεί να πολεμήσει το κατεστημένο. Ο δεύτερος είναι εκείνος που έβγαινε στο μπαλκόνι σαν τον κλώνο του Μουσολίνι και διαλαλούσε ότι ελέγχει το παρασκήνιο. Το γεγονός ότι ο πράσινος όχλος ζητωκραύγαζε δεν είναι επί του παρόντος. Ο τρίτος μου θυμίζει ένα ανθρωπάκι που προσπαθεί να κρατήσει όλες τις πλευρές ικανοποιημένες. Προφανώς, το να κρατήσεις ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί απαιτεί πλούσια προσόντα που το ψηλό αγόρι δεν διαθέτει. Επομένως, αυτό που προκύπτει είναι ένα συνδυαστικό πακέτο. Σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι όλοι γνωρίζουν περισσότερα από αυτά που ισχυρίζονται. Το πακέτο, λοιπόν, περιλαμβάνει την τρέλα του Κούγια, την ανηθικότητα του Πατέρα και την ανικανότητα του Πιλάβιου. Όπως είπαμε, ο πρώτος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ο δεύτερος πρέπει να στάμπαρε ότι η κατάσταση δεν τον παίρνει, αποχώρησε από τον Π.Α.Ο. και τα κανόνισε με τον Κούγια και τον Πιλάβιο, αρχικά με τις κασέτες και έπειτα με τα στημένα. Ένας Πιλάβιος που μπορεί να είναι έντιμος, αλλά σίγουρα δεν είναι ικανός. Επομένως, στην προσπάθεια του Κούγια να ξεμπλέξει το κουβάρι, βρήκε συμπαραστάτες τον Πατέρα και τον Πιλάβιο με αντάλλαγμα την ασυλία τους. Δεν θα εκπλαγώ αν μετά το πέρας του σκανδάλου ο Πατέρας επιστρέψει στον Π.Α.Ο. Δεν θα εκπλαγώ αν μετά το πέρας του σκανδάλου ο Πιλάβιος δηλώσει παραίτηση, με αντάλλαγμα να πάει εκεί που τόσο πολύ επιθυμεί: στην Ουέφα. Αυτό που ακόμα δεν έχει καταστεί σαφές είναι η τύχη του Μαρινάκη. Πάντως, το εξωτερικό το κατέκτησε. Πλέον, βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να διδάσκει αξίες και ήθος εις τας Ευρώπας. Εν τέλει, πρέπει να νοιώθουμε τυχεροί που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τον Μαρινάκη και τον Πατέρα. Σε αντίθετη περίπτωση πόσα εγκλήματα κατά της Ελλάδας θα είχαμε; Όμως, για να θέσω ένα ερώτημα: στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει αυτονόητο; Βεβαίως. Η απονομή της Δικαιοσύνης πρέπει να αφορά το σύνολο των εμπλεκομένων, το σύνολο των πολιτών. Πρέπει να αφορά τους πάντες. Αλλά είπαμε: το αυτονόητο είναι άκρως ενοχλητικό.

Υ.Γ.1 Η αποχώρηση των Αγγελόπουλων είναι γεγονός. Δυστυχώς, σε αρκετά σημεία της ανακοίνωσης τους, μάλλον, αδικούν τους εαυτούς τους.

Υ.Γ.2 Βρίσκεται ένας άνθρωπος που φέρει το όνομα Παπανδρέου και κάνει καλά τη δουλειά του. Πραγματικά εντυπωσιακό.

Υ.Γ.3 Καλά έλεγε ο Μπέος ότι ζει από το ποδόσφαιρο. Την αλήθεια έλεγε ο παλίκαρος. Επίσης, την αλήθεια έλεγε, όταν καυχιόταν προς τους ανθρώπους του Άρη, μετά το τέλος του ματς στο Χαριλάου, πως ό,τι και να γίνει ο Ολυμπιακός Βόλου θα βγει Ευρώπη. Λεβεντόπαιδο και ηθικό στοιχείο.

Υ.Γ.4 Ο Μάκαρος θα φορέσει τα ριγέ ή το έγγραφο για την σπάνια ασθένεια που τον έχει προσβάλλει θα κάνει το θαύμα του;

Υ.Γ.5 Το παρακάτω τραγούδι ερμηνεύεται από μια τεράστια μπάντα. Χωρίς χρονοτριβές σας παρουσιάζω τους φοβερούς και τρομερούς Rush. Αφιερωμένο στο καλύτερο δεκάρι.