Τα άκρα της ζωής και των κλώνων

Λέγεται ότι το σχολείο και ο στρατός είναι μικρογραφίες της κοινωνίας. Έτσι είναι. Παρόλο που δεν είμαι μαθουσάλας αυτό έχω εισπράξει. Μπορώ να πω μάλιστα ότι έχω καταλάβει και κάποια επιπλέον πραγματάκια για τη ζωή. Θέλετε να σας πω κάποια από αυτά; Να σας πω. Η ζωή αντιπροσωπεύει τα άκρα. Αντιπροσωπεύει δυο τελείως διαφορετικές πλευρές που σε τελική ανάλυση δεν απέχουν τόσο πολύ η μία από την άλλη, όπως άλλωστε νομίζουμε, και μάλλον τις χωρίζει μια λεπτή γραμμούλα, παρά ένας τσιμεντένιος τοίχος πάχους δέκα μέτρων.

Αγάπη και μίσος, χαρά και θλίψη, ευεξία και πόνος, λογική και τρέλα, ευτυχία και δυστυχία, ευγένεια και αγένεια, εξυπνάδα και βλακεία, αλήθεια και ψέμα, ενδιαφέρον και αδιαφορία, είναι μόνο κάποιες από τις άκρως αντίθετες πλευρές. Το εντυπωσιακό είναι ότι πολλές φορές όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους και παράγουν ένα εκρηκτικό μείγμα. Αναρωτιέμαι πόσοι από μας αγαπούν αληθινά και νιώθουν δυστυχισμένοι, επειδή δεν βρίσκουν ανταπόκριση; Πόσοι από μας βρίσκονται σε έντονο σωματικό ή ψυχικό πόνο και λένε ότι είναι καλά για να μην στενοχωρήσουν τον άλλον; Πόσοι από μας θεωρούνται (παν)έξυπνοι, αλλά κάνουν βλακείες που όταν επισημανθούν ντρέπονται και αισχύνονται; Πόσοι από μας χαρακτηρίζονται λογικοί, αλλά έρχονται στιγμές που σπάνε, λυγίζουν και προβαίνουν σε τρελές πράξεις που δεν σκεφτόντουσαν ποτέ να κάνουν; Πόσοι από μας είναι θλιμμένοι και διακατέχονται από ανιδιοτελή ευγένεια; Πόσοι από μας δείχνουν φαινομενικά αδιάφοροι κι όμως το ντεπόζιτο της αγάπης είναι (υπερ)γεμάτο σε βαθμό που ξεχειλίζει;

Απάντηση μην ψάχνετε να βρείτε. Ωστόσο, είναι προφανές το πόσο οξύμωρες και ειρωνικές είναι κάποιες καταστάσεις που ζούμε. Από την αληθινή αγάπη να υπάρχει η δυστυχία. Από τον έντονο πόνο να προκύπτει το ψέμα. Από την εξυπνάδα να εμφανίζεται η βλακεία, υπό τη συνοδεία της αυθεντικής μετάνοιας. Από την λογική να βασιλεύει η απονενοημένη τρέλα. Από την θλίψη να ζει η ανιδιοτελής ευγένεια. Από την δήθεν αδιαφορία να πηγάζει η άκρατη αγάπη. Έτσι είναι η κατάσταση, ασχέτως αν οι περισσότεροι αδυνατούν να την ερμηνεύσουν σωστά. Η τάξη των πραγμάτων αυτό υποδηλώνει. Και ξέρετε κάτι; Αυτή είναι η μαγεία. Η χαρά του να προσπαθείς και να μάχεσαι. Η ικανοποίηση που γεύεσαι όταν πετύχεις. Να μην τα παρατάς ποτέ. Να βελτιώνεσαι, να προσαρμόζεσαι και να εξελίσσεσαι συνεχώς μέσα από ένα πλέγμα συναισθημάτων.

Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν είναι όλοι οι λαοί ίδιοι. Το κατά πόσον θα υπερισχύσει η μία εκ των δυο πλευρών εξαρτάται από τα σωματικά και κυρίως από τα ψυχικά εφόδια του καθενός. Από την ανατροφή του, την παιδεία του, την κουλτούρα του, την ιδιοσυγκρασία του. Για παράδειγμα ο Κάνθαρος πιστεύει ότι μπορεί να υπομείνει, να αντέξει και να υποφέρει κυριολεκτικά τα πάντα. Σχετικά με τους Έλληνες, μεταπηδούν από άκρο σε άκρο με την ίδια ευκολία που τσακίζω μια μπιφτεκούμπα με σος ροκφόρ. Αλλάζουν απόψεις πολύ εύκολα, μηδενίζουν ακόμα ευκολότερα και αποθεώνουν το οτιδήποτε με το ελάχιστο δείγμα γραφής. Το ζητούμενο είναι η ισορροπία που σχεδόν ποτέ δεν έρχεται και η αλήθεια, την οποία οφείλουμε να αποζητούμε και να δηλώνουμε, όσο σκληρή κι αν είναι.

Φυσικά στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να ισχύει κάτι διαφορετικό. Εμφανίζεται λοιπόν στο προσκήνιο ο Νίνης. Και να όλα τα τσακαλάκια να βγαίνουν και να λένε το μακρύ και το κοντό τους. Και να τα διθυραμβικά σχόλια. Και να οι παιάνες. Και να οι δήθεν προτάσεις από τη Μάντσεστερ του τσίχλα. Ποια ήταν η κατάληξη; Το έργο να τελειώσει πριν καν αρχίσει. Ο παίχτης ''κάηκε''. Ξεζουμίστηκε. 'Εκανε βήματα πίσω. Από την λατρεία φτάσαμε στην αδιαφορία. Που είναι όλοι αυτοί που τον αποθέωναν τότε; Συνεχίζουν να βρίσκονται σε ένα δικό τους κόσμο που δημιουργεί ψεύτικα είδωλα και ασθενή ταλέντα.

Όπως ακριβώς έγινε με τον Κουτσανικούλη. Τον θυμάμαι πολύ καλά όταν έπαιζε στον Εργοτέλη. Σε ένα περιβάλλον με ελάχιστη έως καθόλου πίεση και με έναν προπονητή που τον στήριζε και τον πρόσεχε ιδιαίτερα. Εμείς τον χαβά μας. Βλέπετε έχουμε μια μανία να βαφτίζουμε ντε και καλά κάποιους παίχτες κλώνους του Μέσι. Πόσο εύκολα όμως φτάνει κανείς από την αποθέωση στην απαξίωση; Ο Π.Α.Ο.Κ. δαπάνησε αρκετά μπικικίνια για να τον αποκτήσει και επιεικώς πιάστηκε κορόιδο. Έλεγαν μάλιστα στη Σαλονίκη ότι ο Ζαγόρ εξασφάλισε την υπογραφή του παίχτη, νικώντας στο νήμα Ο.Σ.Φ.Π. και Π.Α.Ο. Από την μεγαλομανία φτάσαμε στο ψέμα. Ο Παπουτσάκης πάντως χτένιζε τα μουστάκια του με τα λεφτά που πήρε από την μεταγραφή. Αλήθεια που βρίσκεται αυτός ο ''Έλληνας Μέσι'';

Μα φυσικά μετενσαρκώθηκε στον Φετφατζίδη. Ένα παιδάκι με ορισμένες αρετές, αλλά τρανταχτές αδυναμίες. Εμείς όμως θέλουμε είδωλα. Ο λαός απαιτεί ταλέντα. Κι όταν δεν τα έχουμε τα δημιουργούμε μόνοι μας. Από την αλήθεια φτάσαμε στην υπερβολή. Μάλιστα, διάβασα πριν καιρό ένα άρθρο που συγκρίνει τον Φέτφα με τον Χατζηπαναγή (!!!). Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου. Ποια θα είναι άραγε η κατάληξη του παίχτη;  Άγνωστο προς το παρόν. Ίσως σκάσει καμιά μυθική πρόταση από την Σαχτάρ και μας αποχαιρετήσει. Ίσως πάλι δοθεί δανεικός στον ΟΦΗ. Ελπίζω να διαψεύσει τον Κάνθαρο, να επιβεβαιώσει τα Μ.Μ.Ε. και να κάνει πράγματι μεγάλη καριέρα.

Μυαλό όμως δεν βάζουμε. Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο. Δεν χορταίνουμε να γεμίζουμε το κεφάλι ελπιδοφόρων παιχτών με κοπανιστό αέρα και φρούδες ελπίδες. Δεν χορταίνουμε να αποπροσανατολίζουμε τον κόσμο. Σειρά τώρα έχει ο Φορτούνης που πραγματοποιεί ''σπουδαίες'' εμφανίσεις κάθε αγωνιστική και ''ματώνει ακατάπαυστα'' τα αντίπαλα δίχτυα. Ο Βέλλιος είναι τυχερός: πήγε στο εξωτερικό και σώθηκε.

Που μας οδήγησε η λατρεία, η μεγαλομανία και η υπερβολή; Εμάς πουθενά. Παραμένουμε προσκολλημένοι στη βλακεία που μας δέρνει. Για ρωτήστε όμως τους κλώνους του Μέσι πως νιώθουν, να δούμε τι θα σας πουν. Έχω την εντύπωση ότι νιώθουν πόνο. Δυστυχία. Απογοήτευση. Άγχος. Πίεση. Κι αυτό διότι, δεν έχουμε την παιδεία να διαχειριστούμε καταστάσεις που χρίζουν ιδιαίτερης αντιμετώπισης και απαιτούν ειδικούς χειρισμούς. Δεν υπάρχει σωστή κρίση. Φυσικά εννοώ του (κωλο)δημοσιογράφους και τον κόσμο που δεν φιλτράρει αυτά που ακούει και διαβάζει. Αν η δουλειά των δημοσιογράφων είναι να καταγράφουν και να περιγράφουν τα γεγονότα όπως πραγματικά γίνονται, μαχόμενοι παράλληλα για την μοναδική αλήθεια, τότε είναι προφανές ότι κάποιοι δημοσιογράφοι ασχολούνται με λάθος επάγγελμα. Δυστυχώς για όλους εμάς, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πιστεύουν ότι η δουλειά τους είναι να εκφράζουν την γνώμη τους. Μακάρι να ήξεραν πόσο έξω πέφτουν. Αν κάποιος δημοσιογράφος θέλει να πει την γνώμη του, οφείλει να την διαχωρίσει από την αλήθεια. Κι όταν κάποιοι αντιλαμβάνονται την αλήθεια και προσπαθούν να ζυγίσουν την κατάσταση με διαφορετικά κριτήρια από τα δικά μας, τι κάνουμε; Τους χλευάζουμε. Όπως ακριβώς συνέβη με τους Πεσέιρο, Κάτε, Σάντος και Βαλβέρδε.

Έτσι είναι όμως. Ανέκαθεν έτσι ήταν. Όπως είπα και στην αρχή: τα πάντα διαχωρίζονται από μια λεπτή γραμμούλα. Οπότε κάποιες φορές η γραμμούλα θα διακοπεί. Το θέμα είναι γιατί διακόπτεται, πως διακόπτεται, πότε διακόπτεται και τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι για αυτό. Και για να κλείσω όπως ξεκίνησα: και το ποδόσφαιρο μικρογραφία της κοινωνίας είναι. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι φυσικά ο ανυπέρβλητος Μάκαρος, γνωστός και με το παρατσούκλι ''αγαπούλας''.

Υ.Γ.2  Οι Y&T μετά την επιτυχία του ''Earthshaker'', βγάζουν ένα χρόνο αργότερα, το 1982, το  τέταρτο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''Black Tiger'', το οποίο περιλαμβάνει ασυζητητί ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους.

Your eyes have the power to hold me, like no others can...So come, come take my hand, and we'll ride the winds of heaven like only we can, forever, forever, forever, fallin' for you...I surrender all to you, I surrender my love, I surrender all to you, forever...