Εκπλήξεις, υπνωτικά χάπια και σουμπούτεο

Ο τεράστιος Νίκος Καζαντζάκης έλεγε (ή μάλλον έγραφε) ότι ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, με το μεταξύ φωτεινό διάστημα να ονομάζεται ζωή. Σας πληροφορώ αυτό που χαρακτηρίζεται ως ζωή συνεχώς με εκπλήσσει. Κάθε τομέας αυτής. Για παράδειγμα, με εκπλήσσει το πως η Ντόρα Μπακογιάννη, ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά την αποχώρησή της από την Ν.Δ., έσπευσε να ασκήσει αντιπολίτευση και να κατηγορήσει τα δυο μεγάλα κόμματα για όλα τα κακά της μοίρας μας. Εκτός, αν στο μυαλό της Ντόρας μεγάλο κόμμα εννοείται, πλην ΠΑ.ΣΟ.Κ., το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών και για αυτό γλίτωσε το κυνήγι με γιαούρτια και αυγά. Με εκπλήσσει η ευκολία με την οποία οι Έλληνες βουλευτές χαρακτηρίζουν τσαμπατζήδες τους Έλληνες πολίτες, ''ξεχνώντας'' ότι πληρώνονται από αυτούς που αποκαλούν τσαμπατζήδες. Με εκπλήσσει ο κάκιστος συντονισμός των Δημοσίων Υπηρεσιών. Με εκπλήσσει η άνεση με την οποία καταστρέφουμε, υποβαθμίζουμε και εκμεταλλευόμαστε ληστρικά το (φυσικό) περιβάλλον, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς αυτό δεν υπάρχουμε. Με εκπλήσσει το πόσο πρόβατο και ηλίθιο σε θεωρούν κάποιοι συμπολίτες. Με εκπλήσσει το πόσο όμορφη εποχή είναι η άνοιξη. Με εκπλήσσει το πως ένα αυθόρμητο χαμόγελο ενός μωρού παιδιού που πρώτη φορά βλέπεις στη ζωή σου μπορεί να φτιάξει όλη την μέρα σου. Με εκπλήσσει ότι είμαι 28 χρονών και νοιώθω τουλάχιστον είκοσι χρόνια νεότερος. Με εκπλήσσει η περηφάνια του να είσαι Άρης. Και τέλος με εκπλήσσει αυτή η κάστα που περιλαμβάνει τους δημοσιογράφους και τα παπαγαλάκια τους.

Όποιος το περασμένο Σαββατόβραδο ένοιωθε φθορά, κούραση, νωθρότητα και οκνηρία ή ήθελε να γεμίσει τις μπαταρίες του για την βραδυνή έξοδο στα μπουζούκια, μπορούσε κάλλιστα να παρακολουθήσει τον αγώνα της Εθνικής με την Μάλτα. Κι ας μην γουστάρει να βλέπει μπάλα. Το πρώτο ημίχρονο ήταν το καλύτερο υπνωτικό χάπι. Έβλεπες τον Παπαδόπουλο να κάνει πασούλα στον Κατσουράνη, αυτός να την μοιράζει στον Καραγκούνη που ψάχνει με σηκωμένα χέρια - και προφανώς με το απαραίτητο μπινελίκι - κάποιον συμπαίχτη του που να κάνει κίνηση χωρίς την μπάλα. Το να βρεις όμως παίχτη στην Εθνική ομάδα να κάνει κίνηση χωρίς την μπάλα είναι σαν να ψάχνεις τίμιο πολιτικό που προβαίνει σε εύστοχες δηλώσεις και επιτυχή έργα. Εκτός, αν οι Έλληνες διεθνείς έχουν τόσο πλούσιο ταλέντο που όλοι τους μπορούν να λειτουργήσουν ως πομποί που ξέρουν να παίζουν κάθετο ποδόσφαιρο. Επομένως, λόγω της (υπερ)πληθώρας παιχτών που γνωρίζουν πως να δίνουν πάσα, δεν υπάρχει κάποιος που να ξέρει πως να την δεχτεί. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω ότι μια πάσα εξαρτάται πολύ περισσότερο από τον δέκτη, παρά από τον πομπό. Δεν περιμένουμε την μπάλα να έρθει σε εμάς, αλλά πάμε εμείς πάνω στην μπάλα, εκτός αν έχεις τη σωματοδομή και τη γλώσσα του Πάγκαλου που λιώνει και τσακίζει τα πάντα όλα. Με λίγα λόγια η Εθνική όχι μόνο δεν κάνει κίνηση (με ή) χωρίς την μπάλα, αλλά πλην Λύμπε και Σαμαρά δεν υπάρχει άλλος παίχτης που να μπορεί με αξιώσεις να βγάλει μια πάσα της προκοπής. Σας παρακαλώ μην μου πείτε για Νίνη και Φέτφα. Τους χορτάσαμε για μια ακόμη φορά στο χθεσινό φιλικό με την Πολωνία. Ο πρώτος στα άκρα εξαφανίζεται μόνος του, ενώ στον άξονα συνήθως απαιτείται η συμμετοχή κάποιου αντιπάλου, ακόμη και Μαλτέζου, Πολωνού ή Μολδαβού. Ο δεύτερος δεν μπορεί καν να μπει σε αποστολή του Ολυμπιακού, πράγμα απολύτως λογικό από τη στιγμή που ο Βαλβέρδε δεν είναι απατεώνας και ξέρει να κρίνει δίκαια τον κάθε ποδοσφαιριστή. Στην Εθνική όμως για κάποιο λόγο που αγνοώ δίνει κανονικά το παρόν.

Τι περιμένεις όμως όταν έχεις τους δημοσιογράφους και τους καλεσμένους τους να έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις ατάκες του Αρκά; Παίζεις φιλικό αγώνα με τον Καναδά με την Εθνική να μην μπορεί για πολλοστή φορά να δημιουργήσει και έχεις κάποιους απίστευτους να βαφτίζουν τις ατομιστίες του Νίνη και κυρίως του Φέτφα επιθετικό πλάνο. Λες ρε γαμώτο θα μπερδεύτηκαν οι άνθρωποι. Φευ. Παίζεις στη Μάλτα με μια διάταξη που θυμίζει σουμπούτεο στις μέρες της δόξας του και ακούς κάποια ''γλυφιτζουράκια'' να λένε ότι η νίκη ήρθε από την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου. Ποια εμφάνιση ρε παίδες που ο μόνος λόγος που πήραμε μέτρα στο γήπεδο είναι η οπισθοχώρηση των γηπεδούχων; Εκτός, αν θεωρείτε ορθολογικό τρόπο ανάπτυξης και επιθετικό πλάνο τις σέντρες που πάνε στο απέναντι σημαιάκι του κόρνερ με την απαραίτητη ατάκα εκ μέρους του σεντραδόρου: ''την επόμενη φορά θα σε καταρρίψω καταραμένη δεκαοχτούρα''. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αν οι Μαλτέζοι είχαν πιο ικανούς παίχτες θα είχαμε φάει τουλάχιστον ένα γκολ, για να μην πω δυο. Όχι τίποτα άλλο, αλλά κάτω από τα δοκάρια καθόταν κι ο Τζόρβας, ο οποίος την τρέχουσα σεζόν έχει ''μαγέψει'' τους αντιπάλους με τις εμφανίσεις του, ενώ οι αντιδράσεις του είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για τους νέους τερματοφύλακες. Εκτός, αν ο Κάνθαρος είναι τελικά τόσο άμπαλος, όταν νομίζει ότι ο τερματοφύλακας δεν πρέπει να χρησιμοποιεί τα πόδια του στα μακρινά σουτ ή δεν πρέπει να αποκρούει την μπάλα σε κόρνερ όταν αυτή καταλήγει ήδη μόνη της άουτ. Όσο για το φιλικό με την Πολωνία δεν χρειάζεται να γράψω πολλά. Για ακόμη μια φορά η Εθνική μετατράπηκε σε υπνωτικό χάπι και σουμπούτεο. Πάλι καλά που στο μπροστινό κάθισμα βρισκόταν ένας μπόμπιρας που βαρούσε ασυντόνιστα την καρέκλα και με κράταγε ξύπνιο.

Ως απόρροια των παραπάνω προκύπτει κάτι πολύ δυσάρεστο: όταν σε παιχνίδι της Εθνικής Ελλάδας - που υποτίθεται  ότι βρίσκεται υπεράνω όλων - οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να μετατρέψουν τον ουρανό σε θάλασσα δεν πρέπει να έχουμε απαιτήσεις από αυτούς. Πρέπει να τους  παραμερίσουμε στην άκρη και να τους αποβάλλουμε. Άρα, όταν συμπεριφέρονται καθ' αυτόν τον τρόπο στην Εθνική, δεν πρέπει να προξενεί καμία εντύπωση το πως λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι όταν σκέφτονται με οπαδικά κριτήρια. Εκτός, αν σχολιάζουν την Εθνική με βάση το που ανήκει ο κάθε παίχτης και τον αριθμό των διεθνών που έχει η κάθε ομάδα. Δηλαδή, αυτό που κάνει ένας μέσος οπαδός. Πείτε μου όμως ειλικρινά τι θα γινόταν στην περίπτωση που μέναμε στο μηδέν με την Μάλτα; Κατά την ταπεινή μου άποψη θα ερμηνεύαμε τον αγώνα για πολλοστή φορά με βάση το αποτέλεσμα κι όχι την εμφάνιση. Ακριβώς όπως πράξαμε από τη στιγμή που μπήκε το γκολ του Τοροσίδη. Αν στο ματς με την Πολωνία ο Βύντρα κάρφωνε το τεμάχιο στις καθυστερήσεις τι θα άλλαζε ως προς την εικόνα την ομάδας; Μάλλον ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Να σας ρωτήσω και κάτι άλλο: τι θα γινόταν αν στον πάγκο καθόταν ακόμα ο Ρεχάγκελ; Τι θα άκουγε για τις εμμονές του, για το αγύριστο κεφάλι του, για τις επιλογές του, για την ηλικία του και πολλά άλλα; Αλλά βλέπετε ο Σάντος δεν είναι Ρεχακλής. Είναι ορθολογικός, μεθοδικός και το κυριότερο όλων: έχει την καβάτζα των Μ.Μ.Ε. κι ας είναι παρόμοιας φιλοσοφίας με τον προκάτοχό του. Νίκη με μισό μηδέν ο ένας, νίκη με μισό μηδέν κι άλλος. Το θέμα είναι πως πετυχαίνεις το μισό μηδέν. Με ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Με συνεχή και ασφυκτική πίεση; Με ατομικές ενέργειες; Με αντεπιθέσεις; Μάλλον δύσκολα από τη στιγμή που το σκορ στο ποδόσφαιρο μετράται με ακέραιους αριθμούς. Πάντως, ο Ρεχάγκελ είχε τον τρόπο του, έστω κι αν οι δημοσιογράφοι δεν τον ενέκριναν. Μένει να δούμε αν τον έχει βρει κι ο επικοινωνιακός Σάντος. Απλά να υπενθυμίσω ότι η Εθνική δεν είναι σύλλογος που δουλεύεις καθημερινά και πολύ περισσότερο δεν είναι Π.Α.Ο.Κ.

Υ.Γ.1 Στις αρχές του 1980 ο  Dave Mustaine απολύεται από τους Metallica, λόγω υπερβάλλοντος ζήλου αναφορικά με την κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών. Λες και οι υπόλοιποι δεν έπιναν. Για καλή μας τύχη, ο απολυθείς συναντά τον David Ellefson και κάπως έτσι συστήνονται οι μέγιστοι Megadeth που μας έχουν χαρίσει υπερκομματάρες, όπως το τραγούδι που ακολουθεί.

In my hour of need, no, you're not there, and though i reached out for you, wouldn't lend a hand, through the darkest hour, your grace did not shine one me, feels so cold, very cold, no one cares for me...but oh now I lived my life for you, still you'd turn away, now as I die for you, my flesh still crawls as I breath your name...