Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Το άγχος του πρωταγωνιστή

Πριν περάσουμε στο κυρίως πιάτο, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όταν αγωνίζεσαι απέναντι σε μια ομάδα υψηλού επιπέδου, όπως είναι η Παρί, και μάλιστα εκτός έδρας, δεν τίθεται θέμα άγχους. Θέλω να πω ότι ο προπονητής, δηλαδή ο κατεξοχήν αρμόδιος άνθρωπος για τα των αποδυτηρίων, δεν χρειάζεται να επιβαρύνει την ομάδα ψυχολογικά, περιμένοντας ή επιβάλλοντας πράγματα, καθώς το ρίσκο και οι επιπτώσεις από ενδεχόμενη ήττα είναι σχετικά μικρά. Τουναντίον, από τέτοια παιχνίδια έχεις μόνο οφέλη και ιδιαίτερο κίνητρο. Το ματς, αντίθετα, που εμπεριέχει άγχος είναι το εντός έδρας με την Άντερλεχτ. Σε αυτά τα ματς έχεις να χάσεις περισσότερα από αυτά που έχεις να κερδίσεις. Βέβαια, το ότι οι παίχτες δεν πρέπει να έχουν άγχος απέναντι σε ανώτερους αντιπάλους, δεν σημαίνει ότι οφείλουν να παρατήσουν το παιχνίδι. Να περπατάνε. Να είναι ανέμελοι ή χαλαροί. Να δουν, δηλαδή, ότι αγωνίζονται με την Παρί και να γυρίσουν σελίδα στο καλεντάρι. Τότε ο διασυρμός είναι βέβαιος. Και μην ακούτε τους δημοσιογράφους που λένε ότι η τάδε ομάδα προσπάθησε, πάλεψε και πολέμησε. Σαν να είναι εξαίρεση στον κανόνα. Λες και οι περισσότερες ομάδες δεν προσπαθούν, δεν παλεύουν, δεν πολεμάνε. Και τι κάνουν; Μπαίνουν στο γήπεδο, κάθονται ανάσκελα και μετράνε τα αστέρια; Τέλος πάντων.


Πάμε, λοιπόν, στα του αγώνα. Η αποστολή του Ολυμπιακού ήταν πολύ απλή. Τα απλά, όμως, είναι τα δύσκολα. Τι έπρεπε να κάνει; Να κρατήσει μπάλα. Να μην δώσει κατοχή στον αντίπαλο. Και, συνήθως, όταν δίνεις κατοχή, δίνεις και χώρο. Πάνε μαζί αυτά. Ζευγαράκι. Αλλά, όπως έχουμε πει, ο Ολυμπιακός δεν είναι καλός σε αυτό το είδος ποδοσφαίρου. Δεν είναι εκπαιδευμένος. Επομένως, τι θα έκανε ο Μίτσελ; Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος γνώριζε. Μάλλον σε τέτοιες περιπτώσεις κάνεις απλώς τον σταυρό σου. Διότι είναι άλλο να λες στον Σάμαρη ''μάρκαρε μαν του μαν τον Ιμπραΐμοβιτς'' και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις να γίνεται. Ένας Ιμπραΐμοβιτς που προσπαθεί να προσαρμοστεί με τον Καβάνι. Για να συμβεί αυτό, τον βλέπουμε να γυρνάει (πιο) συχνά πίσω, να παίρνει μπάλα και να την σπάει δεξιά και αριστερά, ανοίγοντας, παράλληλα, χώρους. Το έγκλημα σε αυτή την περίπτωση είναι να ακολουθήσει το σέντερ μπακ τον Σουηδό εκτός περιοχής. Και είναι έγκλημα, διότι, εκτός του Ίμπρα, καιροφυλακτούν, τουλάχιστον άλλοι τέσσερις παίχτες που μπορούν να πατήσουν περιοχή. Με τελευταίο τρικ την μετατροπή του Ματουιντί σε κρυφό φορ. Κι όταν αυτό το μοντέλο πραγματοποιείται από μια ομάδα που ανοίγει το πλάτος (overlap, κυρίως από την πλευρά του Φαν ντερ Βιλ) και υψώνει το τέμπο (transition game), τότε τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα δύσκολα για τον αντίπαλο. Όμως, ακόμα κι αν δεν ακολουθήσει το σέντερ μπακ, αλλά κολλήσει πάνω στον Σουηδό το αμυντικό χαφ, πάλι ανοίγονται χώροι, καθώς η μεσαία γραμμή κυριαρχείται αποκλειστικά από την ικανότητα των Παριζιάνων στη διαχείριση πίεσης και τετραγωνικών. Η κατάσταση, βέβαια, άλλαξε άρδην με την αποβολή του Βεράτι. Η Παρί δεν γουστάρει να παίζει ποδόσφαιρο αναμονής, ειδικά εντός έδρας, αν και υποτίθεται ότι είναι ιταλικοποιημένη σε μεγάλο βαθμό, και ο Ολυμπιακός μάλλον αποδίδει καλύτερα με την μπάλα στα πόδια. Οι γηπεδούχοι, λοιπόν, βραχυκύκλωσαν όταν έπρεπε να παίξουν με παίχτη λιγότερο. Τι έκανε ο Μίτσελ για αυτό; Σωστές κινήσεις. Και μπράβο του. Έδειξε να καταλαβαίνει τη ροή του αγώνα και προσπάθησε να επέμβει με τακτικές ενέσεις. Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να φύγει με το Χ. Δεν έφυγε, όμως, παρά την φιλότιμη, ελέω Μίτσελ, αντίδραση του δευτέρου ημιχρόνου. Αντίθετα, τώρα έρχεται το άγχος με την Άντερλεχτ.

Αρκετά, ωστόσο, με τα ποδοσφαιρικά. Την παράσταση, εξάλλου, δεν την έκλεψε κάποιος ποδοσφαιριστής. Ούτε καν ο διαιτητής, προς απογοήτευση πολλών. Ο πρωταγωνιστής του αγώνα ήταν ο σπίκερ. Ονόματι, αν δεν κάνω λάθος, Βασίλης Μπακόπουλος. Ο άνθρωπος αυτός είναι λάτρης των φανταχτερών επιθέτων. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πρέπει να ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Με ένταση. Υπερβολή. Ισως λόγω του άγχους του. Αν δεν ξέρεις τι να πεις, λες παπαριές. Οι αγαπημένες του λέξεις, πάντως, είναι οι ''καταπλητικό'' και ''απίστευτο''. Για παράδειγμα, στοπάρει, όντας μόνος, την μπάλα ο Μήτρογλου, έπειτα από συρτή πάσα πέντε μέτρων, και ακούς τον εκφωνητή να λέει ''καταπληκτικό κοντρόλ''. Αποκρούει ο Ρομπέρτο το σουτ που πηγαίνει πάνω του, και ο σπίκερ, σε κατάσταση έκστασης, αναφωνεί ''απίστευτη επέμβαση''. Με την αποθέωση να έρχεται στο γκολ του Μανωλά. Μόλις, λοιπόν, παίρνει πρέφα ότι ο Τσόρι Ντομίνγκεζ βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, κατεβάζει μούτρα, ρίχνει τον τόνο της φωνής του μία σκάλα και λέει το υπέρτατο δημοσιογραφικό ευφυολόγημα: «Δεν πειράζει. Τον Μανωλά δεν πρέπει να τον απασχολούν τέτοια πράγματα». Και έχει απόλυτο δίκιο. Από πού κι ως πού πρέπει να ασχολείται ένας ποδοσφαιριστής με το οφσάιντ; Πόθεν προκύπτει τέτοια αστειότητα; Το οφσάιντ, σαν κανόνας, είναι για τους οπαδούς του διαιτητόσφαιρου και τους τηλεδιαιτητές. Όχι για τους ποδοσφαιριστές. Ειδικά όταν αυτοί ανήκουν σε ελληνική ομάδα και δη (και) στον Ολυμπιακό. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις.

Υ.Γ.1 Βαρέθηκα να ακούω για υποψήφιους επενδυτές. Όποιος θέλει να μπει στον Άρη, και στον κάθε Άρη, πάει στην Α.Μ.Κ. και ρίχνει φράγκα. Τέλος. Όσο για το άρθρο 99, δεν γνωρίζω νομικά κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο απόρριψης. Από ό,τι άκουσα, πάντως, το σκεπτικό είναι ότι για να υλοποιηθεί το πλάνο βιωσιμότητας που κατέθεσε η Π.Α.Ε. Άρης, η ομάδα πρέπει να βρίσκεται στην Α' Εθνική...

Υ.Γ.2 Στενοχωρήθηκα με τον τραυματισμό του Τριανταφυλλάκου. Να επιστρέψει γερός και δυνατός!

Υ.Γ.3 Ενδεχόμενη συμμετοχή/εμπλοκή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στην Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός δείχνει περίτρανα τον δρόμο που θα ακολουθήσει η ομάδα. Ελπίζω οι γνήσιοι φίλοι της ομάδας να μην συμφωνούν με αυτήν την είσοδο.

Υ.Γ.4 Ρε παιδιά, έρχονται Χριστούγεννα!

Υ.Γ.5 Σωστοί οι Αυστραλοί!


Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Και το κακό θέλει ικανότητα

Δεν μπορώ να ακούω και να διαβάζω άλλο για τον Άδωνι Γεωργιάδη και τη μάχη που δίνει στο χώρο της Υγείας. Ναι, αυτόν τον περίεργο τύπο που τσιρίζει υστερικά και θεωρεί μέγιστο επιχείρημα τα ντεσιμπέλ της φωνής του. Με τις φήμες, ωστόσο, να υποδηλώνουν ότι πράγματι έχει ικανότητες και τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ για την Κυβέρνηση, το κόμμα και την Τρόικα. Έστω κι αν ορισμένοι συκοφάντες, προφανώς αριστεριστές, θεωρούν ότι η αγαπημένη του ασχολία είναι η (αυτο)προβολή του από τα Μ.Μ.Ε. Αυτά είναι κακοήθειες. Και καλά ότι όπως η σύζυγος του εμφανίζεται σε σόου και εκπομπές, ανακυκλώνοντας τη σαχλαμάρα, έτσι κι ο ίδιος πηγαίνει σε εκπομπές τύπου Πρετεντέρη. Ξέρετε, όμως, τι εστί Πρετεντέρης; Πώς είναι οι ταναπούδες/βίζιτες που κάνουν διπλή ζωή; Που πάνε το πρωί στην εργασία τους και το βράδυ στήνουν κοντάρια και τα πηδάνε; Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για αυτόν τον μεγάλο άντρα. Στον ελεύθερο του χρόνο πετάει μπουκάλια σε γήπεδα μπάσκετ, αλλά το βράδυ, στο γυαλί, μπροστά στην κάμερα, είναι κύριος. Τύπος και υπογραμμός. Και πάντα πρόθυμος να διδάξει/παραδώσει δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας και ηθικής.


Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για την ικανότητα του Άδωνι του Γεωργιάδη. Ο πατέρας μου έχει πετάξει μια σοφή ατάκα: «Η ικανότητα δεν περιορίζεται μόνο στο να κάνεις το καλό. Η ικανότητα είναι απαραίτητη και στην τέλεση του κακού». Έχει απόλυτο δίκιο ο άνθρωπος. Ξέρετε κάποιον κακό που είναι ανίκανος; Και δεν αναφέρομαι μόνο σε κακούς τύπου Τζόκερ (φώτο). Ας παίξουμε, λοιπόν. Στο δικό μας σενάριο, ποιος είναι ο κακός; Η Τρόικα; Μια στιγμή, όμως: μόνη της ήρθε η Τρόικα; Τι είναι; Μπατίρης που πηγαίνει ακάλεστος σε δεξιώσεις και πάρτι για να τρώει τζάμπα; Σας παρακαλώ, δεν θέλω κουταμάρες. Ο πολιτικός κόσμος την κάλεσε. Ο Τζέφρυ. Και μάλιστα υπό αυστηρό μανδύα μυστικότητας -γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καταδικαστεί για προδοσία; Σαν πρεζάκι που θέλει τη δόση του και ψάχνει τον ντίλερ του. Και σας ρωτάω: είναι δυνατόν να προβεί σε μια τέτοια ενέργεια ένας ανίκανος άνθρωπος; Όχι, βέβαια. Ποιος είναι, λοιπόν, ο ανίκανος στην προκειμένη περίπτωση; Εκτός αν πιστεύουμε ότι φταίει η Μέρκελ. Λες και αυτή έπαιρνε τα επιδόματα ντεμέκ τυφλότητας ή τις αγροτικές συντάξεις με μια ρίζα ελιά και τρεις τριανταφυλλιές. Ποιοι τα παίρνανε; Πολλά τα ερωτήματα, θα σκεφτεί κάποιος. Και βασανιστικά. Δισεπίλυτα. Με αυξημένο βαθμό δυσκολίας. 

Τρίχες κατσαρές, λέω εγώ. Πώς έγινε ο Τζέφρυ Πρωθυπουργός; Τον πήρε από το χεράκι η μανούλα του και τον πήγε στο Μαξίμου; Όχι, βέβαια. Ο ελληνικός λαός τον ψήφισε. Με χέρια και πόδια. Συνειδητά. Μπορεί τα ταμεία να ήταν άδεια από ρευστό, μπορεί όλοι να ήξεραν τι επρόκειτο να συμβεί, όσο κι αν βγάζουν την ουρά τους απ' έξω, μπορεί να βίωναν έναν ιδιαίτερα έντονο βαυκαλισμό για την κατάσταση της χώρας -και τη νοητική τους φόρμα-, αλλά όλοι έτρεξαν στα «λεφτά υπάρχουν». Με αυτά και με αυτά, κάπως έτσι, κάπως αναμενόμενα, φτάσαμε στο σημείο να βγαίνουν γιατροί και να δηλώνουν δημόσια, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, ότι ο Υπουργός Υγείας λέει ψέμματα. Να τον κατηγορούν, δηλαδή, ότι αποκρύβει την αλήθεια. Επίτηδες. Εσκεμμένα. Για παράδειγμα, ότι παρουσιάζει ανυπόστατα γεγονότα ή φουσκωμένα νούμερα. Για να το παίξει σπουδαίος κι ότι μάχεται κατά της διαφθοράς στο χώρο της Υγείας. Με τις κακές γλώσσες να λένε ότι όλα αυτά συνιστούν ένα σχέδιο για να περάσουν τα θέλω της Τρόικας. Δεν αποκλείω να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εξάλλου, το είπαμε προηγουμένως: και το κακό θέλει ικανότητα. Αλλά πώς έγινε ο Άδωνις βουλευτής και, κατόπιν, Υπουργός; Τον πήρε από το χεράκι η Ευγενία και τον παλούκωσε στα έδρανα της Βουλής; Σαφώς όχι. Οι Έλληνες πολίτες του επικύρωσαν το εισιτήριο και του έδωσαν το δικαίωμα για τέτοια μεγαλεία. 

Και έρχομαι να ρωτήσω ο καψερός. Με το φτωχό μου το μυαλό. Για να κάνει κάποιος το κακό, συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, αποκομίζει κάποιο όφελος. Για παράδειγμα, οικονομικό. Ή μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι που του χαρίζει πάσης φύσεως προνόμια. Ακόμα κι ο Τζόκερ, αυτός ο παρανοϊκός τύπος, έκανε το κακό για κάποιο λόγο: του άρεσε να προκαλεί χάος και γούσταρε όταν έβλεπε τους άλλους να προσπαθούν να το αποτρέψουν. Δεν θα δούμε δηλαδή κάποιον να προξενεί το κακό, χωρίς να καρπώνεται κάποια οφέλη, έστω κι αν αυτά μας φαίνονται παράλογα ή ακατανόητα. Θα πρέπει κάποιος να είναι υπέρ το δέον βλαξ για να προτιμήσει να κάνει κάτι τέτοιο χωρίς ανταλλάγματα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν θα δούμε ποτέ κανέναν, σε καμία περίπτωση, σε κανένα μέρος του πλανήτη, να κάνει το κακό για να βλάψει τον εαυτόν του, την οικογένειά του, τους συναδέλφους του και τους φίλους του. Ούτε στο Χόλιγουντ δεν γίνεται αυτό. Μόνο στην Ελλάδα. Με δράστες τους Έλληνες πολίτες.

Υ.Γ.1 Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να αναφερθώ στο Π.Α.Ο.Κ. - Άρης. Τι να γράψω, εξάλλου; Αν θέλετε, γράψτε εσείς. Θα χαρώ να το συζητήσουμε.

Υ.Γ.2 Το πήρα απόφαση. Είναι, θεωρώ, τελεσίδικο. Η γυναίκα δεν μπορεί να διαχειριστεί τον άντρα εκείνον που (τής) πετάει πιασάρικες, έξυπνες ατάκες, (τής) κάνει κοπλιμέντα και είναι ετοιμόλογος. Αυτά.

Υ.Γ.3 Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς μάς χαρίζει ακόμα μια ατάκα μεγάλου βεληνεκούς: «Κατά πάσα πιθανότητα αυτή ήταν η τελευταία μου προσπάθεια να αγωνιστώ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένα Mundial χωρίς εμένα είναι κάτι που δεν αξίζει να το παρακολουθήσει κανείς. Αρα, δεν έχει νόημα να περιμένει κανείς το Παγκόσμιο Κύπελλο». Μου φαίνεται ότι πρέπει να αφιερώσουμε μια ανάρτηση στις ατάκες του Σουηδού μυτόγκα. Το ίδιο ισχύει (και) για την (ποδοσφαιρική) ωρίμανση του Κριστιάνο Ρονάλντο. Μιλάμε για ένα τέρας φυσικών προσόντων που τα τελευταία δύο χρόνια γίνεται συνεχώς καλύτερος σε τακτικό κομμάτι. Αν συνεχίσει έτσι, θα φτάσει σε διαστημικά επίπεδα.

Υ.Γ.4 Το να βλέπεις τον Γκούντγιονσεν, 35 ετών, κοτζάμ άντρα δηλαδή, να κλαίει κατά την ανακοίνωση της αποχώρησής του από την Εθνική ομάδα της Ισλανδίας, είναι κάτι που σου προξενεί θετικά, ευχάριστα συναισθήματα. Το να βλέπεις τον Καραγκούνη να μιλάει μπροστά στην κάμερα για την πρόκριση στην Βραζιλία, αμέσως μετά το ματς στο Βουκουρέστι, και να τον πιάνουν τα κλάματα μόλις λέει ότι αφιερώνει την πρόκριση στον γιο του, ε, όπως και να το κάνουμε, είναι κάτι που αποδεικνύει περίτρανα τρία πράγματα. Τουλάχιστον σε μένα. Πρώτον, ο Καραγκούνης έχει κερδίσει, εδώ και καιρό, το σεβασμό μου. Μεγάλη μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου και, πιθανολογώ, καλός άνθρωπος. Δεύτερον, το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο χορηγοί, ποζεριά, αποτέλεσμα και θέαμα. Το ποδόσφαιρο βρίθει συναισθημάτων. Και τέτοιες στιγμές, έντονης έντασης, το φανερώνουν με πάσα μεγαλοπρέπεια. Και, τρίτον, ναι, οι άντρες κλαίνε, έστω δακρύζουν. Αντιγράφω από ένα site: «Ας ξεκαθαρίσουμε τα βασικά. Οι άνδρες κλαίνε. Όχι τόσο συχνά όσο οι γυναίκες, όχι με μεγάλη άνεση και σχεδόν πάντα με μια αίσθηση ενοχής όταν τους συμβαίνει σε δημόσιο χώρο. Επίσης, κλαίνε όχι για να κερδίσουν κάτι (αφότου κλείσουν τα πέντε εν πάση περιπτώσει...) και συνήθως όχι για τους ίδιους λόγους (με τις γυναίκες). Πάντως κλαίνε».

Υ.Γ.5 Την πρώτη φορά που άκουσα Jethro Tull, πρέπει να ήμουν 14 ετών. Μπορεί και μικρότερος. Ήμουν Σαλονίκη, κάπου στην πλατεία Αριστοτέλους, και μπαίνω μαζί με τον θείο μου σε ένα δισκάδικο. Ξέρετε, από αυτά τα παλαιάς κοπής. Ξαφνικά, τα αυτιά μου γεύονται ένα μελωδικό νέκταρ. Ρωτάω τον καταστηματάρχη ποιο συγκρότημα είναι. Στη φάτσα του σχηματίζεται ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης και μου απαντάει:  «Μικρέ, η μπάντα λέγεται Jethro Tull και το τραγούδι Aqualung». Αυτό ήταν. Δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο. Εμείς, όμως, θα πάμε λίγο παραπέρα. Στο 1972. Ένα χρόνο μετά το υπέροχο Aqualung, η μπάντα κυκλοφορεί το θρυλικό Thick as a Brick. Το πρώτο μέρος του ομώνυμου τραγουδιού, απλά δεν περιγράφεται με λόγια.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ψάχνει μοναστήρι

Οι φήμες έλεγαν ότι ο Άγγελος Αναστασιάδης, αμέσως μετά τη δήλωση του Πιτσούρκα ότι θα κλειστεί σε μοναστήρι για τρεις μήνες αν αποκλειστεί από την Ελλάδα, έψαξε να βρει το τηλέφωνο του Ρουμάνου προπονητή. Όχι, σάτυροι. Το κίνητρο δεν ήταν σαρκικό. Δεν επρόκειτο για ραντεβουδάκι. Ήθελε να του δώσει πληροφορίες για το Άγιο Όρος. Και να τον προτρέψει να επικοινωνήσει με τον πνευματικό του. Εκείνη τη στιγμή, θα σκέφτηκε ο τεχνικός της Εθνικής Ρουμανίας (κλισέ): «Αφού κάθε φορά που αναλαμβάνει ομάδα, την σώζει. Κάτι θα ξέρει αυτός ο πνευματικός». Αλλά κι ο Άγγελος ήταν προκλητικός. Σαν να λέει στον Πιτσούρκα: «Αφού, ρε μάγκα, δεν πρόκειται να προκριθείς, κλείσε από τώρα δωμάτιο να σου έρθει και πιο φτηνά. Τρεις μήνες είναι αυτοί, άλλωστε. Θα κάνω τα κονέ μου και θα περάσεις ζάχαρη. Και, όταν βγεις, όλοι θα έχουν ξεχάσει τον αποκλεισμό». Αρκετά, όμως, με τις φήμες.


Είχαμε και ποδόσφαιρο. Έστω κι αν οι Ρουμάνοι αφοσιώθηκαν στα παραποδοσφαιρικά. Το γιατί το γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Δικαίωμά τους, πάντως. Λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Σάντος ξέρει να παίζει χωρίς την μπάλα και να διαχειρίζεται σωστά τα τετραγωνικά. Τονίσαμε, μάλιστα, ότι για να αποκλειστούμε, με δεδομένο το σκορ του πρώτου αγώνα και τα κυβικά της Ρουμανίας, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουμε. Το στοίχημα για τους Ρουμάνους ήταν το εξής: έπρεπε να κυνηγήσουν το γκολ, χωρίς να δεχτούν τέρμα. Εύκολο; Όχι. Εφικτό; Ναι. Συνέβη; Όχι, αλλά θα μπορούσε! Και δεν συνέβη, διότι ο προπονητής της Ρουμανίας ήθελε να αποδείξει ότι η ομάδα του μπορεί να πάρει την πρόκριση παίζοντας επίθεση, κάτι σαν επίδειξη, μάλλον για να κατευνάσει τα πνεύματα, και πιέζοντας την αντίπαλη άμυνα. Αν αποκλειόταν, λίγοι θα φώναζαν ότι δεν προσπάθησε. Σε αντίθεση με το να κάτσει πίσω, δηλαδή να μην δεχτεί γκολ, να παίξει 11x11 και να ψάξει υπομονετικά το τεμάχιο, χρησιμοποιώντας μια ανώτερη τακτική και παίζοντας με τον χρόνο. Σε μια τέτοια περίπτωση, όμως, αν δεν ερχόταν η πρόκριση, ο τεχνικός της Εθνικής Ρουμανίας, τον οποίο δεν κόβω και για καμιά αλεπού των πάγκων, θα άκουγε τα εξ αμάξης. Ως συνέχεια όσων άκουσε μετά το πρώτο ματς. Με την γκρίνια να πέφτει σύννεφο. Ο Πιτσούρκα, λοιπόν, έχοντας να διαλέξει μεταξύ των δυο επιλογών, πόνταρε στην πρώτη: να πιέσει την Ελλάδα και να ανοίξει το σκορ όσο πιο νωρίς γινόταν. Έπαιξε με έναν κόφτη, ανέβασε τις γραμμές, αύξησε το πλάτος, ύψωσε το τέμπο και έδωσε εντολές για παιχνίδι από την δεξιά πτέρυγα, στοχοποιώντας τον Χολέμπας και εκμεταλλευόμενος τις μηδενικές αλληλοκαλύψεις του Σαμαρά. Καλά όλα αυτά. Ξέχασε, όμως, να παίξει άμυνα: η τακτική αφέλεια πληρώνεται. Και, κυρίως, να εφαρμόσει το τεχνητό οφσάιντ.

Εντούτοις, το ενδιαφέρον σημείο στην όλη υπόθεση έχει να κάνει με την τακτική της Ελλάδας. Ο Σάντος δεν είναι λακαμάς. Δεν είναι απατεώνας. Ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει. Όποιο αγωνιστικό πλάνο και να ακολουθούσε ο αντίπαλος, η ελληνική ομάδα θα έπαιζε αυτό που ξέρει καλύτερα: παιχνίδι χωρίς την μπάλα. Άμυνα, δηλαδή. Καιρός ήταν να επιστρατεύσουμε συνειδητά το πιο δυνατό μας όπλο -έστω κι αν φαίνεται ότι μάλλον έχει πέσει το επίπεδο της άμυνας. Το δύσκολο κομμάτι αυτής της αποστολής είναι να πείσεις τους παίχτες σου για την ορθότητα του εγχειρήματος. Σίγουρα, το να πείσεις τον Σάλπι και τον Μανιάτη είναι εύκολο. Το ίδιο και ισχύει και τον Τζιόλη ή τον Παπασταθόπουλο. Ο Σαμαράς, όμως; Κι άντε, στον Σαμαρά λες ότι οι αντίπαλος έχει πιτυρίδα, του δίνεις και ένα σαμπουάν και τον ξαμολάς να τρέχει από πίσω τους για να τους πλύνει τα μαλλιά. Ο Μήτρογλου; Που ούτε άμυνα παίζει μήτε αντοχές έχει; Ο Χολέμπας; Δεν θέλω κουταμάρες. Το αποτέλεσμα -ευτυχώς!- απέδειξε ότι όλοι οι παίχτες κατάλαβαν και αντιλήφθηκαν ποια είναι η αποστολή τους. Όχι, όμως, και η εμφάνισή τους.

Υ.Γ.1 Το καλοκαίρι θα γίνει χαμός. Όπως το γράφω. Το χαζοκούτι θα παίζει Μουντιάλ, τα κρέατα θα κάνουν ηλιοθεραπεία στην ψησταριά και εμείς θα φλερτάρουμε με εύγεστες ξανθιές! Με την  παρουσία της Ελλάδας να δίνει νέο νόημα στη διοργάνωση!

Υ.Γ.2 Ο Αντώνης Καρπετόπουλος πετυχαίνει διάνα: «Kάποτε το πρόβλημα των ταλαντούχων μικρών Ελλήνων παικτών, που δεν γίνονταν ποτέ σπουδαίοι άντρες, ήταν ότι δεν έπαιζαν όσο πρέπει όταν έφταναν τα 20-23. Σε αυτή την ηλικία οι παίκτες είναι πολύ μικροί για να τους λες μεγάλους και πολύ μεγάλοι για να τους λες μικρούς. Οι ελληνικές ομάδες μεταξύ του ταλέντου και της εμπειρίας που υπόσχονταν διάφοροι ξένοι γυρολόγοι προτιμούσαν το δεύτερο κι έτσι κάνα-δυο φουρνιές ταλαντούχων μικρών παραλίγο να πάνε άκλαυτες. Μετά ήρθε η κρίση και κάποιες αντιλήψεις άλλαξαν. [...] Τους θεωρώ φίλους μου τους μικρούς του Τσάνα που ήμασταν παρέα στα βάθη της Τουρκίας πέρυσι το καλοκαίρι κι ανησυχώ για τις καριέρες τους. Ελπίζω να μη βιαστούν. Τα συμβόλαια τα μεγάλα μπορεί να περιμένουν: η καριέρα χτίζεται μόνο μια φορά».

Υ.Γ.3 Η υπόθεση με τα στημένα αποδεικνύεται ένα ωραίο ανέκδοτο. Από αυτά που λες με την παρέα σου και γελάτε. Μετά δακρύων, μάλιστα. Πρόκειται για την αποθέωση της τσαπατσουλιάς. Εντυπωσιακοί ερασιτεχνισμοί. Μιλάμε για πρωταθλητισμό χαζομάρας. Κι όλα αυτά δεν γίνονται από τίποτα κομπογιαννίτες και άσχετους. Κοτζάμ εισαγγελείς ασχολούνται με το θέμα. Έχουν ξοδέψει χρόνο οι άνθρωποι. Μήνες. Πολλούς μήνες. Έχουν μελετήσει στοιχεία. Έχουν ανακρίνει μάρτυρες. Έχουν γράψει περίπου 1000 σελίδες βουλεύματος. Εις το όνομα της Δικαιοσύνης, υποτίθεται. Να χαρώ, λοιπόν, την Δικαιοσύνη που δικάζει χωρίς στοιχεία. Και, για να μην το ξεχάσω, να χαρώ την Δικαιοσύνη που δεν δικάζει με στοιχεία. Που καταλήγουμε; Μία οπή εν τω ύδατι, που λέει και μια ψυχή.

Υ.Γ.4 «Δεν είμαι γελωτοποιός ούτε ''βιζιτού''. Έγινα ξαφνικά ο εντεταλμένος της Χρυσής Αυγής. Δεν αξίζει η Αριστερά τέτοια μικροψυχία. Δεν χρειάζεται να σπιλώνουν τον οποιονδήποτε. Έχουμε πόλεμο με τους αντιπάλους».
Πέτρος -γαμιάς της μισής Αθήνας- Τατσόπουλος

Υ.Γ.5 Ο Jon Lord χαρίζει δωρεάν μαθήματα πλήκτρων.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Θα τα κέρδιζαν οι κλώνοι του Σαμψών


Ο Ηλιάδης είπε στον Μιλίνκοβιτς να φτιάξει μια ομάδα από πολεμιστές. Λες και η μετατροπή των ποδοσφαιριστών σε Ορκς, Ταλιμπάν ή Μουτζαχεντίν αρκεί για να επικρατήσεις σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι ή, έστω, να πετύχεις τους στόχους σου. Τότε τα ματς θα τα κέρδιζαν οι κλώνοι του Σουγκλάκου, του Τρομάρα και του  Σαμψών (φώτο). Θα έμπαιναν μέσα στο γήπεδο και θα μασούσαν σίδερα -και αντιπάλους. Και οι τακτικές θα πήγαιναν περίπατο. Το ίδιο και οι προπονητές. Αλήθεια, όμως, είναι απαραίτητοι οι προπονητές; Εξαρτάται. Από το πόσο πιστεύεις σε αυτούς. Στην αξία τους. Στην χρησιμότητά τους. Στην αναγκαιότητά τους. Αν είσαι, για παράδειγμα, ο Αρβανιτίδης, είναι προφανές ότι ο θεσμός του προπονητή είναι κάτι σαν τις ιδρωμένες κάλτσες: πρέπει να αλλάζονται συχνά. Για τον Μπέο, ο προπονητής είναι κάποιος τυχάρπαστος που κλέβει την δόξα του Προέδρου. Ο Πανόπουλος θεωρεί ότι οι προπονητές υπάγονται στην ανακύκλωση: Καραγεωργίου, Μαντζουράκης, Κεχαγιάς, Ουζουνίδης και τούμπαλιν. Στον Ολυμπιακό πιστεύουν ότι πρέπει να έχουν έναν προπονητή με γυμνασμένα χέρια, για να μπορεί να σηκώνει στη φιέστα το κατσαρόλι που κερδίζει ήδη από το καλοκαίρι. Για κάποιες άλλες ομάδες (π.χ. Μάντσεστερ του τσίχλα ή Βέρντερ Βρέμης του Σάαφ), βέβαια, ο προπονητής είναι κάτι ιερό. Που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην Εθνική Ελλάδος. Με την κακή, όμως, έννοια. Μπορεί ο Σάντος να μιλάει για πολεμιστές, καρδιές και ελληνικές ψυχές, μπορεί άλλα να δηλώνει στις κάμερες και άλλα να παρουσιάζει στο χόρτο, μπορεί να βλέπεις ματς και να αναρωτιέσαι αν αυτό που παρακολουθείς συνιστά ποδόσφαιρο ή παιδική χαρά, αλλά στην Ελλάδα, ελέω Μ.Μ.Ε., είναι σαν Τοτέμ. Ανέγγιχτος. Άφθαρτος. Άθικτος. Κι αν, εν τέλει, πάμε στο Μουντιάλ, στην Βραζιλία, στη Μέκκα του ποδοσφαίρου, ενδέχεται να προκύψει και ανώτερος του ''κολλημένου'' Ρεχάγκελ, ακόμη και δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Μέχρι, ίσως, να ξεκινήσουν τα παιχνίδια του ομίλου.

Υ.Γ.1 Το ματς της Εθνικής με την Ρουμανία, δεν επιδέχεται κριτικής. Τι να πεις και τι να αναλύσεις, όταν το σκορ είναι 2-1 μόλις στο 20΄ λεπτό;!; Πότε έβαλε η Εθνική, ειδικά επί Σάντος, δύο γκολ στα πρώτα είκοσι λεπτά; Βασικά, πότε έβαλε δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο; Τέλος πάντων. Χίλια μπράβο στην ομάδα για την νίκη της, αλλά καλό είναι να πει κάποιος στους παίχτες ότι το πάθος δεν είναι κάτι που επιστρατεύεται κατά το δοκούν. Ποιος είπε στους Έλληνες διεθνείς ότι έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν παιχνίδια; Όσο για τον επαναληπτικό, ο Σάντος ξέρει να παίζει χωρίς την μπάλα και γνωρίζει πως να εκμεταλλεύεται/διαχειρίζεται τα τετραγωνικά. Θεωρώ ότι η Εθνική, για να χάσει την πρόκριση, και μάλιστα απέναντι σε αυτήν την Ρουμανία, θα πρέπει να αυτοκτονήσει. Ας μην προτρέχω, όμως. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι βάλαμε δυο γκολ στο πρώτο 20λεπτο! Όλα γίνονται.

Υ.Γ.2 «Ο Μήτρογλου μέγας σκόρερ. Θα φύγει με μεταγραφή αυτός. Αλλά είναι άδικο από τον προπονητή, είναι ντροπή να κάνει νωρίς αλλαγή τον πρωταγωνιστή του ματς, αυτόν που σε λυτρώνει με δυο γκολ, αυτόν που σε πάει κατά πάσα πιθανότητα στο Μουντιάλ. Για να βάλει τον Γκέκα. Πού παίζει ο Γκέκας; Στην Τουρκία;». Αυτή η δήλωση δεν ανήκει στον Μπάμπη τον Σουγιά. Ούτε σε κάποιο μέλος της Θύρας 7. Ούτε καν η μανούλα του Μήτρογλου δεν θα έλεγε τέτοια πράγματα. Ότι και καλά ταπεινώθηκε ο Μήτρογλου, επειδή ο Σάντος αποφάσισε να τον αντικαταστήσει. Η δήλωση αυτή, λοιπόν, ανήκει στον (τρισ)μέγιστο Αλέφα(ντο). Ο οποίος μετά μάς μπερδεύει ακόμα περισσότερο: «Εντάξει, έχει τη λογική της εκείνη τη στιγμή η αλλαγή, όμως δεν είναι σωστό να εκθέτεις τον πρωταγωνιστή σου, τον σκόρερ σου». Τι να πεις και τι να εξηγήσεις; Άστο να πάει στο διάολο.

Υ.Γ.3 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Κι όπως έχουμε ξαναπεί, η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο. Δεν γίνεται δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να πέσει στη Γάμα Εθνική, να σβήσει τα χρέη του και τις αμαρτίες του και να επιστρέψει σε δύο χρόνια καθαρό όπως η ΑΕΚ. Στην πολιτική ο θάνατος είναι οριστικός και αμετάκλητος».

Υ.Γ.4 Υπάρχουν στιγμές που το ποδόσφαιρο αποδεικνύει ότι δεν αποτελεί απλώς ένα άθλημα. Υπάρχουν στιγμές που τα συναισθήματα ξεχειλίζουν. Υπάρχουν στιγμές που δεν χωράνε εχθρικοί οπαδισμοί. Υπάρχουν στιγμές που σηκώνεται στο πόδι ένα ολόκληρο γήπεδο για να αποθεώσει έναν και μόνο παίχτη. Ο ίδιος, άλλωστε, το είχε υποσχεθεί αμέσως μετά τα άσχημα μαντάτα για τον σοβαρό τραυματισμό που υπέστη. «Θα επιστρέψω» είχε δηλώσει. Και επέστρεψε. Σεβασμός και δέος στον άνθρωπο που δεν γερνάει.



Υ.Γ.5 Έφυγε ο Ντι Κάνιο από την Σάντερλαντ και αμέσως η Π.Α.Ε., με τις ευλογίες του νέου προπονητή, του Γκουστάβο Πογιέτ, έβαλε πωλητήριο στον Μαυρία. Το ποιος θα τον πάρει, πάντως, αποτελεί αίνιγμα ολκής. Δεν βρίσκονται κάθε μέρα κορόιδα. Ε, Ιβάν;

Υ.Γ.6 Σύμφωνα με τον τίτλο της ανάρτησης, τα τραγούδια που ακολουθούν θα έπρεπε να προέρχονται από την πρώην μπάντα του Bruce Dickinson, τους Samson. Επειδή, όμως, το blog δεν ακολουθεί τη συμβατική σοφία, σας έχω δύο μεγάλες κομματάρες. Η πρώτη, η οποία θεωρώ ότι αποτελεί ίσως το καλύτερο κομμάτι των Sabbath, αφιερώνεται στον Μπαλαντέρ, ενώ το δεύτερο, το οποίο τις δυο τελευταίες μέρες το ακούνε φανατικά οι γείτονές μου, αφιερώνεται στους λοιπούς αναγνώστες του blog!


Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Η υπερκάλυψη της μίξης

Ο Ολυμπιακός (και) φέτος κυριαρχεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν τίθεται αμφιβολία επ' αυτού. Κανείς δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί. Ούτε καν ο Π.Α.Ο.Κ. Με την προπαγάνδα και την αβάντα των δημοσιογράφων υπέρ της αρμάδας του Σαββίδη, μετά την τεσσάρα και την άνοστη, άγευστη εμφάνιση, να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Να γκρεμίζεται συθέμελα. Το πρωτάθλημα, επομένως, θεωρείται ήδη καπαρωμένο. Βέβαια, κάτι τέτοιο θα έχει ως άμεση συνέπεια την ανυπαρξία κινήτρου από τον Μάρτιο και έπειτα, αλλά μικρή σημασία έχει. Πλείστοι θα θυμούνται την κατάκτηση και ελάχιστοι τις τελευταίες εμφανίσεις. Αυτά, όμως, ισχύουν για το περιορισμένης δυναμικότητας/ταχύτητας ελληνικό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη, όπου ισχύουν άλλα δεδομένα, τι συμβαίνει; Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα επί της Μπενφίκα, γράφει: «Ο Ολυμπιακός, χωρίς την μπάλα, δεν συμπεριφέρεται σωστά καιρό τώρα και το είχα γράψει και πριν το ματς: στα διαστήματα που αφήνει την μπάλα στον αντίπαλο υποφέρει, είτε αυτός έχει προικισμένους χαφ όπως η Μπενφίκα και η Παρί, είτε απλούς μαχητές, όπως η Άντερλεχτ και ο Π.Α.Ο.».

Με αφορμή αυτή την άποψη, αρχίζω να ξεδιπλώνω την σκέψη μου. Κι άλλες ομάδες δεν συμπεριφέρονται σωστά χωρίς την μπάλα, ήτοι να παίζουν άμυνα στο τερέν τους κι όχι σε αυτό του αντιπάλου. Για παράδειγμα, η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Οι Καταλανοί έπεφταν σαν σκυλιά του πολέμου κάθε φορά που έχαναν την μπάλα: μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα είχαν ανακτήσει την κατοχή. Είναι προφανές ότι η άμυνα που έπαιζαν στο τερέν του αντιπάλου, ήταν πολύ καλύτερη και αποτελεσματική από εκείνη που έπαιζαν στο δικό τους τερέν. Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο όπλο τους ή, έστω, ένα από τα μεγαλύτερα όπλα τους. Για να έχει ελπίδες ο αντίπαλος, λοιπόν, θα έπρεπε να τους πάρει την μπάλα. Αλλά αυτό σπάνια γινόταν. Δεύτερο παράδειγμα: η Ντόρτμουντ του Κλοπ. Μια ομάδα, δηλαδή, που τρέχει πολύ, τρέχει γρήγορα, και τρέχει ποιοτικά. Δεν το βλέπουμε συχνά. Όταν, όμως, πρέπει να αμυνθεί στο τερέν της, δεν τα πολυκαταφέρνει. Για αυτό και βλέπεις ότι ακόμα κι αν προηγείται με 1-0 και πρέπει να προφυλάξει το σκορ, δεν δίνει χώρο στον αντίπαλο. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κλοπ διδάσκει συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου, στο οποίο δεν έχει πέσει τόσο μεγάλος βάρος στο πως να ανταποκρίνεται η ομάδα χωρίς την μπάλα. Γιατί; Διότι ο σκοπός των Βεστφαλών δεν είναι το ποδόσφαιρο αναμονής, ούτε να κλέψουν την μπάλα με τον τρόπο της Μπάρτσα, αλλά να φθείρουν και να εξουθενώσουν τον αντίπαλο, με ανελέητο τρέξιμο,  πριν αυτός φτάσει στην περιοχή τους. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε και συγγνώμη αν δεν μπορώ να το καταστήσω πιο σαφές. Ίσως το καταλάβετε καλύτερα, και πληρέστερα, αν σας πω ότι αυτός ο τρόπος άμυνας δίνει την δυνατότητα στην ομάδα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να βάλει σε εφαρμογή το επιθετικό transition game. Και όταν το βάζει, βλέπουμε ωραία πράγματα.


Θα μπορούσα να αναφέρω και να αναλύσω, ίσως και ανεπιτυχώς, κι άλλα παραδείγματα. Προς οικονομία της συζήτησης, ας δεχτούμε, προς το παρόν τουλάχιστον, τα παραπάνω. Τι προκύπτει, λοιπόν; Η Μπαρτσελόνα και η Ντόρτμουντ υπερκαλύπτουν το αδύνατο σημείο τους, δηλαδή το να μην παίζουν ικανοποιητική άμυνα στο τερέν τους, με τα δυνατά τους σημεία και το γεγονός ότι έχουν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που ουδέποτε έκρυψαν ότι είναι προβλέψιμη -στοιχείο της μεγάλης ομάδας. Ποτέ δεν θα δώσουν συνειδητά χώρο στον αντίπαλο, εκτός αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι (π.χ. αριθμητικό μειονέκτημα ή τρομακτική πίεση αντιπάλου) Ποια είναι τα δυνατά σημεία του Ολυμπιακού που μπορούν να υπερκαλύψουν, έστω να εξισορροπήσουν, την λανθασμένη συμπεριφορά του χωρίς την μπάλα; Την απάντηση την αφήνω στους αναγνώστες. Μια ομάδα, λοιπόν, που θέλει να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, πρέπει να πρεσάρει και, συνήθως, να (δια)τηρεί αποδεκτά ποσοστά κατοχής. Το κάνει αυτό ο Ολυμπιακός; Η απάντηση είναι όχι. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, όχι με συνέπεια. Κι αυτό το καταλαβαίνεις από το πόρισμα που προκύπτει εκ της μίξης των τακτικών επιλογών, συστημάτων και διατάξεων που χρησιμοποιεί ο Μίτσελ. Με την Παρί προσπάθησε να πάρει την πρωτοβουλία για ένα ημίχρονο και στο επόμενο φώναζε βοήθεια. Στο Βέλγιο πιστεύω ότι η ομάδα δεν περίμενε την πίεση και το τρέξιμο της Άντερλεχτ, με αποτέλεσμα να δεχτεί πλείστες ευκαιρίες και αναπόφευκτα να συμπιέσει τις γραμμές της και να κλειστεί πίσω, αλλά κατάφερε να εξαργυρώσει την αφέλεια των γηπεδούχων με τρία γκολ στην κόντρα. Με την Μπενφίκα, εκτός έδρας, αντιμετώπισε μια πολύ κακή ομάδα, σε βαθμό έκπληξης. Και επειδή οι πιθανότητες να έκανε εκ νέου η Μπενφίκα κακή εμφάνιση ήταν τρομακτικά μειωμένες, στο Καραϊσκάκη δεινοπάθησε, με ηρωική εμφάνιση του Ρομπέρτο -προφανώς στο μέλλον η εμφάνιση αυτή θα εισέλθει στη σφαίρα του μύθου. Στην Ελλάδα, λοιπόν, ''πρέπει να παίξει'' ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, στην Ευρώπη, ίσως να θέλει -δεν το έχω καταλάβει ακόμα-, αλλά δεν μπορεί. Και προκύπτει αυτό το πράγμα με την κακή συμπεριφορά, όταν δεν έχει την μπάλα στα πόδια του. Φαίνεται να μην είναι εκπαιδευμένος για/σε αυτό. Και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, ανεξαρτήτως ιδιότητας, αδυνατούν να καταλάβουν ότι οι πιο εποικοδομητικές κριτικές προέρχονται μετά από νικηφόρο παιχνίδι. Και μπορεί οι δημοσιογράφοι να υπογράφουν επιταγές επιφανειακής προσέγγισης, αλλά η δουλειά του προπονητή είναι να μην επιτρέπει στις αστοχίες της περιρρέουσας ατμόσφαιρας να εισβάλλουν στη δουλειά του. Όπως, επίσης, να καταλαβαίνει ότι το κοουτσάρισμα δεν μπορεί πάντα να υποκαθιστά τις αδυναμίες του στησίματος.

Γιατί, όμως, δεν (μπορεί να) το κάνει αυτό ο Ολυμπιακός; Η απάντηση εντοπίζεται, και νομίζω ότι εξαντλείται, στον άξονα. Ξεκινάμε από την επίθεση. Μπορεί τα Μ.Μ.Ε. και η άγνοια των ''προπονητών'' να πιστεύουν ότι ο Μήτρογλου είναι παιχταράς, αλλά κάτι τέτοιο, καλώς ή κακώς, δεν συμβαίνει. Ο επιθετικός του Ολυμπιακού, μεταξύ άλλων, δεν αμύνεται σωστά, δεν πιέζει την πρώτη πάσα, ούτε καν τη δεύτερη, δεν ντουμπλάρει αντίπαλο, στερείται ταχύτητας και κουράζεται πολύ εύκολα. Ευτυχώς υπάρχει ο Σαβιόλα, έστω κι αν επιθετικά κινείται σε ρηχά νερά, η αμυντική προσήλωση του οποίου βρίσκεται σε ανώτερα επίπεδα, και ο εργάτης Φουστέρ. Εντούτοις, το πρόβλημα εντείνεται όταν βλέπεις την καρτέλα με την εντεκάδα του Ολυμπιακού και παρατηρείς ότι στα χαφ αγωνίζονται οι Μανιάτης και Σάμαρης. Μαζί. Παρεούλα. Ζευγαράκι. Τι σημαίνει αυτό; Αδυναμία καλής κυκλοφορίας της μπάλας -κάτι ήξερε ο Βαλβέρδε που τοποθετούσε τον Ιμπαγάσα στα χαφ. Όταν πιέζονται, το τόπι δεν φτάνει μπροστά ούτε με αίτηση. Μόνο με γεμιστά. Έστω μια κούρσα του Βάις ή του Χολέμπας. Πιάνει, λοιπόν, ο Μίτσελ τον Σάμαρη και του λέει υπό την απειλή ηλεκτρομαγνητικού όπλου: «Στο επόμενο ματς θέλω να σε δω να παίζεις κάθετο ποδόσφαιρο». Τρίχες κατσαρές. Πώς θα το κάνει αυτό ο Σάμαρης; Αφού δεν ξέρει. Δεν μπορεί. Το μόνο που ξέρει και μπορεί είναι να τρέχει. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι στα ματς του τσου λου βγαίνει πρώτος σε αυτόν τον τομέα. Αρκεί το τρέξιμο; Όχι, βέβαια. Αν αρκούσε το τρέξιμο, τα Μουντιάλ θα τα έπαιρναν οι Ιάπωνες και οι Νοτιοκορεάτες.

Εξαίρεση από τα παραπάνω αποτελεί ο Ρομπέρτο, ο οποίος είναι καλός, αξιόλογος, κανονικός τερματοφύλακας, αλλά έχει ένα ελάττωμα που δεν διορθώνεται: όταν πρέπει να πάει αυτός στην μπάλα, δηλαδή να κάνει έξοδο, τη διώχνει, αν την βρει, με μπουνιές προς το χόρτο, λες και θέλει να το εκδικηθεί. Να ανοίξει τρύπα στο έδαφος. Είναι, όμως, ικανότατος και εμπνέει σιγουριά. Κι αυτό είναι μεγάλο προσόν. Μια ομάδα που εμπιστεύεται τον τερματοφύλακά της, αγωνίζεται πιο απελευθερωμένη στην επίθεση, αφού, αν έχεις κάτω από τα γκολπόστ (κλισέ) έναν κλώνο του Τζόρβα, η ψυχολογία σού επιβάλλει να σκέφτεσαι περισσότερο την άμυνα και να είσαι κάπως άτολμος να βγεις μπροστά. Συν το γεγονός ότι ένας καλός τερματοφύλακας ανεβάζει και τις μετοχές της αμυντικής γραμμής. Ξέρετε τι σημαίνει να καλύπτονται τα λάθη των αμυντικών, κεντρικών και πλάγιων, δηλαδή λάθη που φαίνονται και κάνουν μπαμ, και κανείς να μην το σχολιάζει; Σπουδαία υπόθεση. Τόσο σπουδαία που έχω την εντύπωση ότι οι μεγαλύτεροι μάνατζερ στην Ελλάδα είναι οι δημοσιογράφοι. Δεν εξηγείται διαφορετικά η αβάντα προς τον Μανωλά και το αστείο με τον Χολέμπας ως αριστερό μπακ.

Υ.Γ.1 Το Σάββατο, ο Πανιώνιος υποδέχτηκε τον Ατρόμητο. Στο τέταρτο λεπτό του αγώνα, γυρίζει ο αμυντικός του Ατρομήτου την μπάλα στον Σηφάκη. Κι ο τελευταίος, χωρίς να του ασκείται συγκλονιστική πίεση, έκανε ένα κοντρόλ που δεν κάνω ούτε εγώ. Η κατάληξη της φάσης; Γκολ για τον Πανιώνιο. Ποιο είναι το πόρισμα; Ότι οι τερματοφύλακες δεν ξέρουν μπάλα. Με πρώτο και καλύτερο τον Τζόρβα, ο οποίος είναι ο χειρότερος (και) σε αυτόν τον τομέα. Ο πρώτος τερματζής που θυμάμαι να κατείχε το τόπι, ήταν ο Ντέιβιντ Σίμαν. Πραγματικά φοβερή τεχνική. Από τους σύγχρονους θα αναφέρω τον Βαλντές. Ίσως και τον Νόιερ. Αλλά είμαι πραγματικά περίεργος να δω τι σκατά κάνει ένας προπονητής τερματοφυλάκων με τους τερματοφύλακες. Και δεν εννοώ μόνο αν προπονούνται με την μπάλα στα πόδια. Ξέρετε πόσο καιρό έχω να δω τερματζή να απογειώνεται στο γάμα και να προσγειώνεται με την μπάλα στην αγκαλιά του; Από την εποχή του Σμάιχελ. Άντε να το έχει κάνει μια φορά κι ο Μπουφόν.

Υ.Γ.2 Η τεσσάρα που έφαγε ο Π.Α.Ο.Κ. από τον Ολυμπιακό δεν είναι κι ότι καλύτερο για τον Άρη. Το γιατί θα το καταλάβουμε την επόμενη αγωνιστική που θα επισκεφτούμε την Τούμπα.

Υ.Γ.3 Φαγώθηκαν όλοι με τον τραυματισμό του Μέσι. Δεν είναι ρομπότ. Άνθρωπος είναι. Αίμα βγάζει. Εμείς, όμως, δεν βάζουμε μυαλό. Ήδη κάποιοι βιάστηκαν να τον βαφτίσουν τελειωμένο. Και καλά ότι έφαγε τα ψωμιά του ή κόπηκε η ντόπα. Χωρίς σχόλιο.

Υ.Γ.4 Για την Εθνική και τον επερχόμενο αγώνα με την Ρουμανία, δεν έχω να πω τίποτα. Ακόμα και να προκριθούμε, δεν το αξίζουμε. Αυτή είναι η άποψή μου.

Υ.Γ.5 Μπαίνει, λοιπόν, ο καθηγητής, ηλικίας 63 ετών, μέσα στην αίθουσα και αρχίζει το μάθημα. Ξαφνικά, λίγο αργότερα, χτυπάει το κινητό του. Στην αρχή σκάλωσα. Υπέθεσα ότι άκουσα λάθος. Μετά από λίγο ξαναχτυπάει. Ακούω εκ νέου την μελωδία. Σιγουρεύτηκα. Πάω στο ημίχρονο και τον ρωτάω: «Η μελωδία που έχει το κινητό σας είναι Black Sabbath;». «Ναι», μου λέει. Και του απαντάω: «Ωραίος». Ιδού.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Το κατεψυγμένο κρέας

Γιατί ο Άρης, κι όχι μόνο, έχει φτάσει σε αυτό το οριακό σημείο; Την απάντηση δίνει, εν πολλοίς, ο Γιάτσεκ Γκμοχ: «Ο Άρης έχει φοβερές ακαδημίες. Παρακολουθούσα από παλιά τα τμήματα υποδομής και έμενα έκπληκτος από αυτό που έβλεπα. Υπάρχει πολύ ποιότητα και μέλλον σε αυτά τα παιδιά την οποία πρέπει να εκμεταλλευτεί η ομάδα. Πρέπει στις ομάδες να σταματήσει η κυριαρχία των μάνατζερ. Οι μάνατζερ έφεραν το ελληνικό πρωτάθλημα στην σημερινή του κατάσταση. Το ποδόσφαιρο την δεκαετία του 80’ και 90’ ήταν πολύ δυνατό, όμως από τότε που ενεπλάκησαν οι μάνατζερ έχει πάρει την κατηφόρα. Οι ατζέντηδες σερβίρουν κατεψυγμένο κρέας!». Οι μάνατζερ, όμως, βρήκαν και τα έκαναν. Ειδικά στον Άρη. Τέλος πάντων. Ας μην μιλήσω.



Τα κατάλοιπα του κατεψυγμένου κρέατος, λοιπόν, τέθηκαν αντιμέτωπα με τον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου. Οι δυο ομάδες συνιστούν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Και τηρούν αρκετά κοινά στοιχεία. Νταξ, υπάρχουν και ορισμένες διαφορές. Ο Αλαφούζος παρακαλάει να τον αδικήσουν, ενώ ο Άρης παρακαλάει να τον βγάλουν από το χειρουργείο. Και ο Μιλίνκοβιτς στηρίζει δημόσια τους παίχτες, ενώ ο Αναστασίου στην πρώτη ευκαιρία τούς δίνει στα λιοντάρια για πρωινό. Αυτό θα πει προπονητής. Τέλος, το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι οι οπαδοί, ενώ εκείνοι του Άρη βγάζουν επίσημη ανακοίνωση για το γεγονός ότι δεν δόθηκαν εισιτήρια στον αντίπαλο. Και ξέρουν να χειροκροτούν, γνήσια, με πάθος, τον αντίπαλο -γερό και σιδερένιο να είναι το παλικάρι!- που πηγαίνει με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον οι διαφορές είναι περισσότερες από τις ομοιότητες.

Τι μας έδειξαν αγωνιστικά/τακτικά οι δυο ομάδες; Σχεδόν τίποτα. Ή, για να είμαι ακριβέστερος, μας έδειξαν πολλά, αλλά, κυρίως, αρνητικά. Απλά να πω ότι τα λάθη που παρακολούθησα, κι από τις δυο ομάδες, είναι για σεμινάριο. Για χρυσό μετάλλιο. Και τολμώ να πω ότι τέτοια λάθη δεν βλέπω ούτε στο 9x9 που παίζω κάθε Παρασκευή. Όπου το επίπεδο, να προσθέσω, είναι μάλλον χαμηλό -όμως, κι αυτό του πρωταθλήματος τι είναι; Επί της ευκαιρίας, επιτρέψτε μου να προβώ σε μια διευκρίνιση που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό. Όταν λέμε ''λάθη'' στο ποδόσφαιρο, εννοούμε, εν πολλοίς, τα αβίαστα λάθη. Για παράδειγμα, όταν έχω την μπάλα στα πόδια μου, βλέπω την κάθετη κίνηση ενός παίχτη και του πασάρω στον κενό χώρο, δεν ευθύνεται κάποιος που την μπαλιά την κόβει ικανοποιητικά ο αμυντικός ή την προλαβαίνει ο αντίπαλος τερματοφύλακας. Δεν υπάρχει λάθος σε μια τέτοια περίπτωση. Η κίνηση χωρίς την μπάλα, η πάσα, ο τακτικός έλεγχος και το κίνητρο ήταν αυτά που έπρεπε. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για την αντίδραση του αμυντικού ή του τερματοφύλακα. Η ικανότητα, δηλαδή, του αντιπάλου να σταματήσει μια σωστή προσπάθειά/ενέργειά σου, δεν αντιπροσωπεύει (αβίαστο) λάθος και δεν υπεισέρχεται στην ανάλογη σφαίρα. Όταν, όμως, βλέπεις τον ανενόχλητο Μέντεζ να πασάρει στις διαφημιστικές πινακίδες, τον Μπεργκ να μην μπορεί να κάνει μόνος του κοντρόλ, τον Κύργια να μετατρέπει την μπάλα σε βλήμα αεροβόλου με τον πλησιέστερο αντίπαλο να βρίσκεται στα δέκα μέτρα, τον Νταμαρλή να κάνει το ένα δύο με τον αντίπαλο και τον Πουλίδο να δίνει έξοχη ασίστ στον Κλωναρίδη, τότε, ναι, μιλάμε για (αβίαστο) λάθος. Και συχνά τα αβίαστα λάθη χαρακτηρίζονται -δικαίως- τραγικά και άθλια. Να πω, επίσης, ότι, όταν ο πιο έμπειρος παίχτης και ένας εκ των ικανοτέρων της ομάδας υποπίπτει σε τέτοια λάθη (Πουλίδο), ερασιτεχνικού επιπέδου, καθώς είχε συμμετοχή και στα δυο γκολ που δεχτήκαμε, σε συνδυασμό με το poor finishing του Αγκάνθο, δεν μπορώ να περιμένω πολλά από ένα τέτοιο ματς. Δεν γίνεται να έχω απαιτήσεις.

Τέλος, ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Κάπως παιχνιδιάρικη. Ενδεχομένως και αφελή. Έστω, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε στη σεζόν 2008-2009. Πόσοι από αυτούς τους παίχτες θα αγωνιζόντουσαν στον Άρη και στον Π.Α.Ο. εκείνης της περιόδου; Ας ξεκινήσουμε με τον φιλοξενούμενο. Ο Καπίνο; Ο Νάνο; ο Μέντεζ; Ο Λαγός; Ο Ντίνας; Δεν θέλω κουταμάρες. Στον Άρη ποιος από τους τωρινούς παίχτες θα αγωνιζόταν; Ο Παπαδόπουλος; Ο Μαργαρίτης; Ο Έλσνερ; Ο Κύργιας; Ο Ίμπεχ; Πλάκα κάνουμε; Ας είμαστε σοβαροί. Και το χειρότερο είναι, χωρίς ίχνος ασέβειας προς τον Μιλίνκοβιτς, ότι ο Αναστόπουλος έκλεισε στον Πλατανιά.

Υ.Γ.1 Ακούω σχόλια, με ιδιαίτερη ανυπομονησία, για τη νέα, ανανεωμένη εμφάνιση του blog!

Υ.Γ.2 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Η εύκολη νίκη της Μπαρτσελόνα κόντρα στη Μίλαν δεν ωραιοποίησε την εικόνα της. Οι Καταλανοί παραμένουν ελαφρώς υποτονικοί, μολονότι οι νίκες τους είναι ανάλογες με τις περσινές. Ο Μέσι γύρισε στο γκολ, ο Νέιμαρ αναμφίβολα βοηθάει, όμως συνολικά η Μπάρτσα παίζει πιο αργά και με λιγότερη ένταση. Είναι αυτό αποτέλεσμα της κούρασης των βασικών της; Παρακολουθούμε την παρακμή της εντυπωσιακής ομάδας του Γκουαρντιόλα; Ή είναι μία στοχευμένη επιλογή του Μαρτίνο για να τρέχει η ομάδα από τον Μάρτιο και μετά;» 

Υ.Γ.3 Θα προσπαθήσω να γράψω ένα άρθρο για την Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά μην το δέσετε κόμπο! Το εγχείρημα του Αντσελότι είναι πραγματικά ενδιαφέρον. Αλλά οι μεταπτώσεις στις εμφανίσεις τής ομάδας και η ασταθής άμυνα προκαλούν μερική έκπληξη και εγείρουν ερωτήματα.

Υ.Γ.4 Ο Αλεσάντρο Νέστα δήλωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Τα σέβη μου στον Ιταλό. Σπουδαίος (κεντρικός) αμυντικός. Ένας από τους καλύτερους που έχω παρακολουθήσει.

Υ.Γ.5 Pour Some Suger On Me!!!

...Take a bottle, shake it up, Break the bubble, break it up, Pour some sugar on me, Ooh, in the name of love, Pour some sugar on me, C'mon fire me up, Pour your sugar on me, Oh, I can't get enough, I'm hot, sticky sweet, From my head to my feet...

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Όλα στραβά



Το ποδόσφαιρο είναι άδικο άθλημα. Θέλω να πω ότι δεν λάμπει πάντοτε η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Δεν κερδίζει κάθε φορά ο καλύτερος. Θεωρώ περιττό να αναφέρω παραδείγματα. Βέβαια, αυτό ισχύει κυρίως σε μεμονωμένα παιχνίδια. Σε ένα πρωτάθλημα θα επικρατήσει συνήθως η καλύτερη ομάδα: δύσκολα θα δεις κάποιον μέτριο ή αναποτελεσματικό να βγαίνει νικητής σε έναν μαραθώνιο που αποτελείται από τριάντα και σαράντα αγωνιστικές. Όμως, τι σημαίνει ο όρος ''καλύτερη ομάδα''; Ας το αφήσουμε για μία άλλη ανάρτηση. Συνοπτικά, πάντως, σημαίνει ελαχιστοποίηση των λαθών και συνέπεια. Διάρκεια. Έχει ο Ολυμπιακός διάρκεια; Ας είμαστε σοβαροί. Τι έχει; Ρεπόρτερ. Και δημοσιογράφους. Αυτοί αποτελούν τον δωδέκατο παίχτη της ομάδας. Ούτε οι διαιτητές, οι οποίοι όποτε παίζουν 50-50 την ομάδα θεωρούνται σφαγείς, ούτε η ανεπάρκεια των υπολοίπων ομάδων, ούτε οι φωνές των οπαδών του για το πως ''ονειρεύονται τον Ολυμπιακό'', ούτε ο τιτάνας Ρομπέρτο. Τον οποίο όλοι αποθεώνουν, όντας ανήμποροι να καταλάβουν ότι κάτι τέτοιο ζημιώνει τον Ολυμπιακό. Γιατί; Διότι αυτό σημαίνει ότι όλα -τακτικά, αγωνιστικά, προπονητικά- πήγαν στραβά. Όταν βλέπεις ότι ο τερματοφύλακάς σου ανακηρύσσεται ως αδιαφιλονίκητος M.V.P. του αγώνα, πρέπει να προβληματίζεσαι. Ένας τερματοφύλακας είναι για να σώζει τις φάσεις που φεύγουν της προσοχής της άμυνας. Δηλαδή, για ελάχιστες περιπτώσεις. Εκτός αν είσαι μικρή ομάδα. Ή αν θεωρείς ότι είσαι μικρή ομάδα.

Υ.Γ.1 Διεξάγεται το ματς μεταξύ του Ο.Φ.Η. και του Άρη. Το παιχνίδι ξεφεύγει από την αρχή, καθώς ο Έλσνερ, αυτός ο γίγαντας, υποπίπτει σε φάουλ υπέρ του Παπάζογλου. Ο Σπάθας, ελέγχοντας τη φάση, βγάζει απευθείας κόκκινη κάρτα. Στο ημίχρονο κατεβαίνει ο Ηλιάδης, ο Πρόεδρος του Άρη, στα αποδυτήρια -αλήθεια, επιτρέπονται οι επισκέψεις (Προέδρων) στα αποδυτήρια των διαιτητών;- και λέει στον διαιτητή:  «Μας έσφαξες. Δεν με πείθεις. Άλλα είδα στο γήπεδο. Βγες στο δεύτερο ημίχρονο και παίξε 50-50. Αυτό θέλω εγώ». Ο Σπάθας δεν μπορούσε να αφήσει μια τέτοια προσβολή να πέσει κάτω: «Η κόκκινη ήταν για σεμινάριο». Και κάπου εδώ έρχεται ο Κάνθαρος για να σας χαρίσει απλόχερα τη δική του εκδοχή. Πρώτον, το γεγονός ότι η διαιτησία υπήρξε αμφιλεγόμενη είναι δεδομένο. Και εννοώ εις βάρος του Άρη. Το στοίχημα, όμως, της Κ.Ε.Δ. είναι αν θα καταφέρει να αδικήσει τον Άρη περισσότερο από πέρυσι. Θυμίζω απλά ότι πέρυσι έγιναν όργια. Όποιος είδε το παιχνίδι, λοιπόν, χωρίς οπαδικές παρωπίδες, καταλαβαίνει. Αλλά η αδικία δεν προσδιορίζεται στην απευθείας κόκκινη. Κι ας φωνάζουν οι Αρειανοί. Τι σημαίνει ότι ήταν μόλις (σ)το 2' λεπτό του αγώνα; Δεν το κατάλαβα αυτό. Δηλαδή από πότε αρχίζει να μετράει ο χρόνος για να μπορεί ο διαιτητής να βγάζει κάρτες; Δεν υφίσταται τέτοιο επιχείρημα/δικαιολογία. Δεν στέκεται πουθενά. Επομένως, πράγματι, ήταν κόκκινη κάρτα. Σεμιναριακού επιπέδου. Έχει δίκιο ο Σπάθας. Αλλά θα έκανε το ίδιο, αν ο Ο.Φ.Η. αντιμετώπιζε άλλη ομάδα; Τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα. Αυτό αποτελεί μια διαφορετική ιστορία με γνωστή απάντηση. Άρα, αυτό που (πρέπει να) ενοχλεί είναι η επιλεκτική απονομή δικαιοσύνης. Τέλος, καταλαβαίνω -και το είπα πρόσφατα- ότι και οι διαιτητές είναι άνθρωποι: ταλανίζονται από πάθη πάσης φύσεως, αλλά καλό είναι, όταν πατάνε το χόρτο και βάζουν τη σφυρίχτρα στο στόμα, να αφήνουν την πολιτική στον πάγκο και να σφυρίζουν αυτό που βλέπουν. Κι αν αποδεικνύονται ανίκανοι/ανεπαρκείς να πηγαίνουν σπίτια τους.

Υ.Γ.2  Ωραία πράγματα είχαμε και στην Τούμπα. Με τον Κάκο, ναι, αυτόν τον καραφλό τύπο που το παίζει (ακριβο)δίκαιος και σταράτος, να κάνει όργια! Με τον καημένο τον Εργοτέλη να διαμαρτύρεται έντονα, αλλά να απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων. Τελειώνει, λοιπόν, το ματς, πλησιάζουν κάποιοι άνθρωποι του Π.Α.Ο.Κ. τον Κάκο και του δίνουν συγχαρητήρια (!). Κι ο Κάκος απαντά: «Μόνο όταν κερδίζετε είναι καλός ο Κάκος. Αν δεν έμπαινε το φάουλ στο τέλος δε θα λέγατε τίποτα απ' αυτά. Ο Κάκος πάντα είναι αρνητικός για εσάς». Αυτό που ξέχασε να μας πει είναι πως προέκυψε το φάουλ και το αν επιτρέπεται το μποξ στο ποδόσφαιρο...

Υ.Γ.3 Χτυπάει το ξυπνητήρι. Οι δείκτες δείχνουν 06:55 το πρωί. Πετάγομαι σαν ελατήριο και αρχίζω να σηκώνω το παντζούρι. Κατόπιν ανοίγω το παράθυρο. Βγαίνω στο μπαλκόνι και παρατηρώ αόριστα τον κήπο της πολυκατοικίας. Ξαφνικά, κι όντας ακόμη αγουροξυπνημένος, βλέπω κάτι που μοιάζει σαν όνειρο. Τσιμπιέμαι για να δω αν είμαι όντως ξύπνιος. Τρίβω τα μάτια, κοιτάω καλύτερα και τι να δω; Δύο πενηντάευρα αναπαυόντουσαν πάνω στο κουρεμένο γρασίδι! Τρέχω αμέσως, με ταχύτητα Όβερμαρς, να τα γραπώσω. Όχι τίποτα άλλο, αλλά στις 07:00 ανοίγουν τα ποτιστήρια! Αυτό θα πει η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.

Υ.Γ.4 Ο Αναστασίου, τελικά, τους νταντεύει ή τους τρίζει τα δόντια; Τους ποδοσφαιριστές εννοώ. Αρχίζω να πιστεύω ότι στις προπονήσεις τούς έχει πασάκες και στις συνετεύξεις τύπου τούς εκθέτει. (Για να καλύπτει τα λάθη του.)

Υ.Γ.5 Εύχομαι οι επόμενες γενιές να μην μας κρίνουν με βάση τη συνέπεια και την επιλεκτική ευαισθησία που παρουσιάζουν τα Μ.Μ.Ε. σε συγκεκριμένα θέματα. Θα φρίξουν. Όπως ακριβώς φρίττω κι εγώ. Συμφωνείτε, κύριε Πρετεντέρη;

Υ.Γ.6 Ναι, ακούμε Judas Priest, και μάλιστα φανατικά, αλλά δεν λέμε όχι σε μια ωραία extended version!

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Προσθέτουν αλατοπίπερο

Μεγάλη υπόθεση τα ντέρμπι. Δίνουν άλλη γεύση στο ποδόσφαιρο. Προσθέτουν αλατοπίπερο, ρε παιδί μου. Από όλες τις απόψεις. Χθες λοιπόν, είχαμε τρία μεγάλα ματς. Στο ταπεινό ελληνικό πρωτάθλημα ξεχώρισε το παιχνίδι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Με τα αποδυτήρια των φιλοξενουμένων να μυρίζουν βανίλια και φρούτα του δάσους. Για να μάθει ο κυρ-Σάββας να δηλώνει ότι βρωμάνε και ζέχνουν. Κακοήθειες. Μέχρι κι ο Δημόκριτος (!), το Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών, απεφάνθη ότι τα αποδυτήρια βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Σαν γκόμενα μυρίζουν μετά από αφρόλουτρο στην μπανιέρα. Όσο για το σκορ, δεν χρειάζεται να σταθούμε ιδιαίτερα. Όποιος και να νικούσε, τίποτα δεν θα άλλαζε. Ούτε οι στόχοι των δυο ομάδων, ούτε η βαθμολογική θέση, ούτε η ψυχολογία. Ο Ολυμπιακός αγωνίζεται με αντίπαλο τον εαυτό του κι ο Παναθηναϊκός, ελέω Αλαφούζου, ασχολείται περισσότερο με παραποδοσφαιρικά.


Στην Αγγλία είχαμε το Άρσεναλ-Λίβερπουλ. Με τον Αρσέν να βρίσκεται καβάλα στο άλογο και τους φίλους της ομάδας να κάνουν τουμπεκί. Τι να πουν; Ποιον να κατηγορήσουν; Πέταξε ο Καθόρλα κι ο Ράμσεϊ από μία κανονιά έκαστος και τάβλα η Λίβερπουλ. Με τον προπονητή των φιλοξενουμένων να παίζει με τρία σέντερ μπακ. Είδατε τι κάνει η καταραμένη μόδα; Μέχρι και τα συστήματα του ποδοσφαίρου επηρεάζει. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι αυτός ο Οζίλ (φώτο) ταίριαξε γάντι με τον Αρτέτα, τον Καθόρλα και τον Ράμσεϊ. Αν είχε έναν κέρβερο αμυντικό και έναν μπομπάτο επιθετικό θα έλεγα ότι, με δεδομένη την αστάθεια των ανταγωνιστών της, θα μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω. 

Και πάμε στην Ιταλία. Με την αγαπημένη μου Φιορεντίνα, πραγματικά διψασμένη ομάδα, να αλώνει το Μιλάνο. Είχαμε πει ότι η φετινή Μίλαν δεν αποτελεί αίνιγμα. Χωρίς μεταγραφική ενίσχυση, σχετικά κορεσμένη και με τον Αλέγκρι υπό συνεχή αμφισβήτηση, δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά. Δύσκολα θα τα πάει καλύτερα από πέρυσι, ενώ, αν συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, με δεδομένη την αγωνιστική άνοδο αρκετών αντιπάλων, κινδυνεύει να μείνει εκτός Ευρώπης. Τουλάχιστον υπάρχει η ενδιαφέρουσα περίπτωση του Κακά και του Μπαλοτέλι. Ο πρώτος διεξάγει φιλότιμες προσπάθειες αναγέννησης, κι ο δεύτερος καλό είναι να πάει εθελοντής στο ψυχιατρείο. Η Φιορεντίνα, αντίθετα, έχει πλάνο, πάθος, όρεξη και ικανότητα. Αφήστε που οι φήμες λένε ότι στο Μιλάνο παρατάχθηκε μόνο με ένα αμυντικό χαφ. Ναι, σωστά μαντέψατε. Τον Αμπροζίνι. Τον ίδιο παίχτη που έδιωξε η Μίλαν το καλοκαίρι.

Ντέρμπι, ωστόσο, δεν έχουμε μόνο στο ποδόσφαιρο. Έχουμε και στην πολιτική. Ανάμεσα στην Χρυσή Αυγή και στις σκοτεινές δυνάμεις της αριστεράς. Μετά και τη χθεσινή στροφή, το σκορ βρίσκεται στο 2-1 εις βάρος της Χρυσής Αυγής. Με την αριστερά να χάνει και πέναλτι. Και τους δημοσιογράφους να βλέπουν την ίδια φάση και να την ερμηνεύουν διαφορετικά. Επιλεκτικά. Να ακούνε το ίδιο τραγούδι και να το μεταφράζουν κατά το δοκούν. Όταν γίνεται παράβαση υπέρ της Χρυσής Αυγής, κλείνουν τα μάτια. Όταν, όμως, υπάρχει υποψία αδικίας εις βάρος της αριστεράς, γίνεται χαμός. Τύφλα να έχει ο Κούγιας, ο Πανόπουλος κι ο Αλαφούζος. Το ποδόσφαιρο μπροστά σε αυτά που βιώνουμε σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι αγνό και αθώο. Όπως γράφει ο Κώστας Καίσαρης: «Η χειρότερη Super League, η χειρότερη ΕΠΟ είναι χίλιες φορές καλύτερες από το Κοινοβούλιο και τα κόμματα. Δώσε σ' αυτόν τον μπαχλά τον Καμμένο τον Λεβαδειακό. Στο τοπικό της Λιβαδειάς θα τον έχει ρίξει μέσα σε τρία χρόνια. Αυτό το ζουλάπι ο Κομπότης, όμως, κρατάει μια ομάδα που οι οπαδοί της δεν γεμίζουνε σινεμά στη Super League. Δώσε τον ΠΑΟΚ στο Βενιζέλο. Αν οι Μπατατουδογούμενοι τον έχουνε βάλει μέσα και χρωστάει στην Ελλάδα τριάντα εκατομμύρια γιούρο, με τον Βενιζέλο το χρέος θα είχε φτάσει τριάντα δις. Ή μήπως έχει το ποδόσφαιρο Παναγιώτη Ψωμιάδη; Υπήρχε περίπτωση να ήταν πρόεδρος σε ομάδα; Ούτε στη Χαλάστρα. Αμέσως θα τον είχανε πάρει στο κυνήγι. Ο υπερήφανος λαός της Μακεδονίας, όμως, τον έχει κορόνα στο κεφάλι του. Βουλευτή, δήμαρχο, νομάρχη, περιφερειάρχη. Τι να λέμε τώρα; Ο,τι και να κάνουνε οι παράγοντες, μπροστά στα σαΐνια της πολιτικής δεν φτουράνε. Φωνάζουνε στην ΑΕΚ για τα είκοσι εκατομμύρια του Ψωμιάδη. Πού να φτουρίσουνε αυτά τα ψιλολόγια μπροστά στις αρπαχτές του Τσοχατζόπουλου;». Και για να κλείσουμε το θέμα, παραδέχομαι ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα από που πηγάζει αυτή η ανεξήγητη αβάντα προς την αριστερά, αλλά κάποιες νοητικές και ιστορικές συγχύσεις πρέπει επιτέλους να εξομαλυνθούν.

Υ.Γ.1 Οι φήμες υποδηλώνουν ότι ο Ζανέτι, αυτός ο βιονικός τύπος, ο άνθρωπος που δεν γερνάει ποτέ, είναι στα πρόθυρα να επιστρέψει στα γήπεδα μετά τον σοβαρό τραυματισμό στον αχίλλειο τένοντα!  Μακάρι!

Υ.Γ.2 Διαβάζω τα ρεπορτάζ του Άρη και νομίζω ότι βλέπω σκηνές επικών ταινιών του Χόλιγουντ. Το θάρρος, η πίστη, η δύναμη, ο εγωισμός και το πάθος πάνε και έρχονται. Ούτε ο Μπεν Χουρ να ήταν.

Υ.Γ.3 Ο Κώστας Καίσαρης σε μεγάλα κέφια: «Στην αρχή της σεζόν ο Καραγεωργίου στη Skoda, τώρα στη Λιβαδειά και αύριο κάπου αλλού. Πέρυσι ο Δερµιτζάκης στον Πανθρακικό, φέτος στον ΟΦΗ κι ενδεχόµενα αύριο ξανά µανά στον Πανθρακικό. Πέρυσι ο Χατζηνικολάου ξεκίνησε στον Πλατανιά, φέτος στον Άρη. Πέρυσι ο Παντελίδης είχε ξεκινήσει στον Πανθρακικό, φέτος στον ΠΑΣ. Πέρυσι ο Χάβος στη Βέροια, φέτος στον Παναιτωλικό. Πέρυσι ο Πετράκης τελείωσε στον ΟΦΗ, φέτος ξεκίνησε στον Πλατανιά. Πέρυσι ο Μάντζιος είχε ξεκινήσει στην Κέρκυρα, φέτος στον Πανθρακικό. Νορµάλ. Απόλυτα φυσιολογικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο όλο αυτό το αλισβερίσι. Το τίµιο και σωστό, πάντως, όλοι αυτοί Αρβανιτίδηδες, Πουλινάκηδες κ.λπ. να κάνουν στην αρχή της σεζόν κλήρωση. Και να µαζεύονται όλοι µαζί, να βάζουνε σε µια σακούλα τα ονόµατα των προπονητών, να τραβάνε κλήρους κι όποιος κάτσει στον καθένα».

Υ.Γ.4 Ο Κάνθαρος, χωρίς να συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, μάλλον το αντίθετο, βρίσκεται σε ιδανική ψυχολογία! Πάμε λίγο δυνατά.

You won't hear me, But you'll feel me, Without warning, something's dawning, listen, Then within your senses, You'll know you're defenseless, How your heart beats, when you run for cover, You can't retreat, I spy like no other, Then we race together, We can ride forever, Wrapped in horse-power, driving into fury, Changing gear I pull you tighter to me...We hold each other closer, as we shift to overdrive, And everything goes rushing by, with every nerve alive, We move so fast it seems as though we've taken to the sky, Love machines in harmony, we hear the engines cry, I'm your turbo lover, Tell me there's no other, I'm your turbo lover, Better run for cover, On and on we're charging to the place so many seek, In perfect synchronicity of which so many speak, We feel so close to heaven in this roaring heavy load, And then in sheer abandonment, we shatter and explode...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...