Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Μικρά Αρειανάκια!











Υ.Γ.1 Μικρά Αρειανάκια!

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε σκοπό να παρακολουθήσετε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά προσωπικά θα απέχω της όλης διαδικασίας. Τα Ολυμπιακά ιδεώδη τα θυμόμαστε όποτε μας συμφέρει, η ντόπα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας, η εμπορευματοποίηση της μαζικής κουλτούρας έχει παγιωθεί κι ο Ζαγκ Ρογκ χαιδεύει τα αυτάκια του εκάστοτε διοργανωτή. Καλή (τηλε)θέαση.

Υ.Γ.3 Ο Μπάμπης Χριστόγλου λέει ότι ο Ολυμπιακός στα φιλικά παιχνίδια παίζει μπαλάρα. Άντε τώρα να πάρεις στα σοβαρά αυτόν τον άνθρωπο που δηλώνει δημοσιογράφος και να του εξηγήσεις τη διαφορά μεταξύ φιλικών και επισήμων παιχνιδιών...

Υ.Γ.4 Οφείλω να υποβάλλω τα σέβη μου, έστω και καθυστερημένα, στον Παπουτσάκη του Εργοτέλη. Πρέπει να ήταν καλός άνθρωπος.

Υ.Γ.5 Η Παρί πήρε τον Σίλβα για να δέσει η άμυνα. Υποθέτω ότι θα παίζει δίπλα στον Σα(κ)χό, ο οποίος την περσινή χρονιά φάνηκε ολίγον ασταθής και δεν γνώρισε την απαιτούμενη εξέλιξη. Πήρε, όμως, και το Σουηδό μυτόγκα. Ο λόγος; Για να διασπά τις κλειστές άμυνες που θα συναντά η Παρί. Υποθέτοντας ότι η Παρί, τουλάχιστον στο γαλλικό πρωτάθλημα, θα προξενεί φόβο και θα παίρνει την πρωτοβουλία, οι αντίπαλοι της θα παραχωρούν χώρο και θα προσπαθούν να παίξουν την κόντρα. Κι ο Ζλάταν, όταν το παιχνίδι μεταφέρεται στο τερέν του αντιπάλου, αποδίδει ικανοποιητικά -αντίθετα, στα ματς υψηλής επικινδυνότητας και έντασης βραχυκυκλώνει. Εντούτοις, το γαλλικό πρωτάθλημα δεν είναι Καμπιονάτο. Ελπίζω ο Αντσελότι να το έχει καταλάβει.

Υ.Γ.6 Γκαρσόν, πιάσε δυο Stone Cold Crazy!



Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Ο Μοχάμεντ ξέβαψε

Έχω αναφέρει πολλάκις την εννοιολογική μετάλλαξη των λέξεων. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, συμβαίνει σε ιδιαίτερα μεγάλο εύρος. Πού οδηγεί η εννοιολογική μετάλλαξη; Σε εννοιολογική σύγχυση και άρση του αυτονόητου -το να αποθεώνεις, να οραματίζεσαι και να είσαι ανήμπορος να πράξεις το αυτονόητο, υποδηλώνει παθογένεια: φαίνεται ότι αυτό το καταραμένο αυτονόητο είναι πολύ ενοχλητικό. Το αποτέλεσμα; Να φτάνεις στο σημείο να πείσεις τον συνομιλητή σου ότι ο ουρανός είναι μπλε και ο ήλιος κίτρινος. Λες και υπάρχουν άνθρωποι που ως παιδιά ζωγράφιζαν τον ουρανό πράσινο και τον ήλιο μαύρο. Μεγαλώνοντας, όμως, δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί. Οι οφθαλμοί του μυαλού σου μπορεί να αρχίσουν να βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, δεν πλήττεις ποτέ. Με τους δημοσιογράφους να προβαίνουν σε επιλεκτική παρουσίαση γεγονότων ή καταστάσεων. Να σφυρηλατούν απόψεις και γνώμες σε ανθρώπους που δεν διαθέτουν κριτική σκέψη. Και τους πολιτικούς να προσπαθούν, πάντοτε προκλητικά, να εκμαιεύσουν ψήφους και να κερδίσουν εντυπώσεις.


Ξεκινάμε με το πρώτο παράδειγμα. Τις προάλλες, έλαβε μέρος ο ραδιομαραθώνιος του ποδοσφαιρικού Άρη. Εξαιρώντας τα Μ.Μ.Ε. της Βόρειας Ελλάδας, νομίζω ότι ούτε ένα αθλητικό site των Αθηνών δεν ανέφερε το γεγονός. Μα, θα μου πείτε ότι πρόκειται για ζήτημα ήσσονος σημασίας. Προς χάριν της κουβέντας θα το δεχτώ. Κάποιος Αρειανός, όμως, που αναγνωρίζει τον ουρανό με πράσινο χρώμα και τον ήλιο με μαύρο, θα μπορούσε να μιλήσει για ρατσισμό κατά του Άρη; Ίσως. Ας ανεβάσουμε το επίπεδο δυσκολίας. 

Η WIND ετοίμασε μια διαφήμιση, στα πλαίσια της κοινωνικής εταιρικής ευθύνης, στην οποία παρουσιάζεται ο χάρτης της Ελλάδας. Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι ότι ο χάρτης δεν συμπεριλάμβανε, μεταξύ άλλων, τον Έβρο, την Κέρκυρα, την Χίο, την Λήμνο, τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες (φώτο) -σε ανάλογη πράξη έχει υποπέσει η VODAFONE, όταν παρουσίαζε την Κρήτη ως ανεξάρτητη χώρα: είναι προφανές ότι τα συγκεκριμένα μηνύματα που περνάνε από αυτές τις εταιρίες διόλου τυχαία είναι. Μπορείτε να μου πείτε πόσοι ασχολήθηκαν με αυτό το γεγονός; Ας παίξουμε, λοιπόν. Είδατε κάποιον πολιτικό να θίγει το ζήτημα; Κάποιον από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης; Έστω κάποιον παρουσιαστή ή δημοσιογράφο; Προσωπικά, δεν είδα κανέναν -ευτυχώς, χιλιάδες Έλληνες διαμαρτυρήθηκαν εντόνως, με αποτέλεσμα η εταιρία να ζητήσει έγγραφη συγνώμη. Και πείτε μου τώρα με το χέρι στην καρδιά: θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το διαφημιστικό μήνυμα ρατσιστικό προς τους Έλληνες;

Συνεχίζουμε. Πρόσφατα η WIND πλάσαρε τη διαφήμιση με τον Πίου. Όλοι την είδαμε και όλοι γελάσαμε. Όλοι παραδεχτήκαμε ότι πρόκειται για άκρως χιουμοριστική διαφήμιση. Με πρωταγωνιστή έναν υποτιθέμενο Αφρικανό που καθαρίζει παρμπρίζ -διακρίνετε ίχνος ρατσισμού στην συγκεκριμένη διαφήμιση; Στην Αθήνα, άραγε, πόσους λαθρομετανάστες συναντάμε να καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων; Σαν την ταινία με τον Λάμπρο Κωσταντάρα που γύρισε, έπειτα από μακρόχρονη παραμονή στην Αφρική, στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί του έναν μαύρο υπηρέτη ονόματι Χουσεΐν. Ή εκείνη με τον Κώστα Βουτσά στο ρόλο του οικιακού βοηθού, όπου ενσάρκωνε τον Μοχάμεντ. Φαίνεται ότι η Ελλάδα του 2012 είναι πολύ πίσω σε σχέση με την Ελλάδα του 1970.


Και φτάνουμε στην αποθέωση. Στη χώρα που ο κάθε πολιτικός λέει και κάνει ό,τι γουστάρει, χωρίς να υπολογίζει έγγραφους ή άγραφους κανόνες και χωρίς να γνωρίζει οποιαδήποτε τιμωρία, ξαφνικά, προχθές, ντάλα καλοκαίρι, και ενώ δεν υπήρχαν ιδιαίτερες ειδήσεις ή νέα, μετατράπηκε σε σκάνδαλο, με το έτσι θέλω παρακαλώ, ένα tweet της Βούλας Παπαχρήστου. Η αντίδραση της Ε.Ο.Ε. άμεση -αντίθετα, ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ. τήρησε σιγή ιχθύος: έχει αποκτήσει, διά πυρός και σιδήρου, την αρετή της υπομονής. Και καλά ότι μπορεί να κόβονται μισθοί και συντάξεις, μπορεί να καλπάζει η ανεργία, μπορεί οι αυτοκτονίες να βαράνε limit up, αλλά σε τέτοια θέματα (ρατσισμού;!;) η εκάστοτε ηγεσία είναι άτεγκτη. Αμείλικτη. Απηνής. Με τον Ισίδωρο Κούβελο, να βγάζει ανακοίνωση και να επικαλείται τα Ολυμπιακά ιδεώδη -μήπως εννοούσε την ντόπα και το εμπορικό πανηγύρι; Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που είχε μεταφέρει ένα μύριο εκτός Ελλάδας και έκανε τον Κινέζο για το πόθεν αίσχες. Τότε, είχε δηλώσει: «Έχω δημοσιοποιήσει κάθε ευρώ και δραχμή και δεν επιτρέπω σε κανένα να σπιλώνει το ήθος και την πολιτική μου σταδιοδρομία». Αλλά έτσι πάει. Στην Ελλάδα, ο κρινόμενος, πάντοτε σύμφωνα με τις δηλώσεις του, είναι νομοταγής και ηθικός, αλλά, όταν έρθει η στιγμή να κρίνει ο ίδιος ένα συνάνθρωπό του, τον αποκλείει με συνοπτικές και συνάμα ''δημοκρατικές'' διαδικασίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που με τόσο κόπο και μόχθο έφτασε -δεν ήξερα ότι η εκπροσώπηση της χώρας σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες εξαρτάται από το πόσο καλός χιουμορίστας είναι κανείς ή τις προσωπικές απόψεις του καθενός. Και μάλιστα, χωρίς καν να κληθεί η πρωταθλήτρια σε απολογία. Κι όλα αυτά γιατί; Για ένα ατυχές συμβάν. Για ένα κακόγουστο αστείο, το οποίο μπορείς να το λες με τους φίλους σου, αλλά δεν μπορείς να το γράφεις δημόσια -κατηγορήστε την για αποτυχημένη σάτυρα και τέλος.

Και η στάση του πολιτικού κόσμου; Θλιβερή -μερική εξαίρεση αποτελεί η στάση της Χρυσής Αυγής και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, αλλά θεωρώ ότι τα κίνητρά τους πρέπει να ελεγχθούν. Η ΔΗΜ.ΑΡ. έσπευσε να βγάλει καταδικαστική ανακοίνωση, λες και όποιο κόμμα δημοσίευε πρώτο την αστοχία του κέρδιζε δέκα ψήφους μπόνους για τις επόμενες εκλογές. Λέτε να έβγαλε επικριτική απόφαση και κατά της WIND για το χάρτη που απεικόνιζε την Ελλάδα με μονάχα πέντε νησιά; Έστω να γράψει ένα αποθεωτικό κείμενο υπέρ του Πίου ή του υπηρέτη του Λάμπρου Κωσταντάρα στην σχετική ταινία. Όχι, βέβαια. Αλλά θα πρέπει να ξέρουμε ότι η χειρότερη μορφή ρατσισμού είναι ο ντεμέκ αντιρατσισμός. Ποια ήταν η στάση των δημοσιογράφων; Λέτε να μετέδωσαν την είδηση μόνο οι ρεπόρτερ της Α.Ε.Κ., καθώς η πρωταθλήτρια του τριπλούν αγωνίζεται στη συγκεκριμένη ομάδα; Λέτε να ασχολήθηκαν μαζί της, όπως στην περίπτωση του ραδιομαραθωνίου του ποδοσφαιρικού Άρη, μόνο τα τοπικά Μ.Μ.Ε.; Εννοείται πως όχι! Μυρίστηκαν αίμα και βιάστηκαν να εξαργυρώσουν την ''είδηση''. Όχι μόνο δημοσίευσαν το περιστατικό, αλλά πρόφτασαν να βαφτίσουν και το tweet ρατσιστικό -αίνιγμα προς δυνατούς λύτες: αν πράγματι έγραφε κάποιο ρατσιστικό μήνυμα, πώς θα το αποκαλούσαν οι δημοσιογράφοι;

Συνεπώς, καταλήγω σε ορισμένες παρατηρήσεις και κατόπιν σας αφήνω στην ησυχία σας. Πρώτον, ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Δεύτερος, η θεοποίηση του φαίνεσθαι μας οδηγεί σε λάθος μονοπάτια: τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων αναπαρήγαγαν φασόν την ''είδηση'' -δηλαδή, στα μάτια των ξένων καταπολεμήσαμε τον ρατσισμό; Τρίτον, δεν ξέρουμε τι σημαίνουν οι λέξεις ''είδηση'', ''ρατσισμός'', ''Δημοκρατία'' και ''ήθος''. Τέταρτον, ο ουρανός δεν είναι πάντα μπλε. Κάποιοι τον βλέπουν πράσινο. Το ίδιο ισχύει και για τον ήλιο: προσωπικά τον βλέπω κίτρινο, αλλά ορισμένοι τον αντιλαμβάνονται με μαύρη απόχρωση και αρνούνται πεισματικά να δουν κατάματα την αλήθεια. Το σίγουρο είναι ότι τον υπηρέτη του Λάμπρου Κωσταντάρα, τον Χουσεΐν, τον ενσάρκωνε λευκός ηθοποιός. Απλά εκείνος δεν ξέβαψε, όπως ο Μοχάμεντ. Ξεβάψαμε, όμως, όλοι εμείς.

Υ.Γ.1 Ο Κώστας Βουτσάς περνά ρατσιστικά μηνύματα.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Ο άξονας

Είχα σκοπό να ανοίξω μια κουβέντα περί χρεών. Θα συγκρατηθώ και θα θίξω το ζήτημα κάποια άλλη στιγμή. Σε προγενέστερη ανάρτηση είπαμε δυο λόγια για το σκοπό του Κατσαβάκη. Στην τρέχουσα ανάρτηση θα μιλήσουμε για τον νέο Άρη που (ανα)συγκροτείται στην Ιταλία. Ποια είναι, άραγε, τα χαρακτηριστικά της ομάδας; Ας τολμήσω μια εκτίμηση. Εν αρχή, η ομάδα, η κάθε ομάδα, χρειάζεται ισχυρό άξονα -προσοχή: όταν στο ποδόσφαιρο λέμε ''άξονας'', δεν εννοούμε την μεσαία γραμμή, αλλά την νοητή ευθεία που εκτείνεται από την μία περιοχή στην άλλη. Και σε τι κατάσταση βρίσκεται ο άξονας του Άρη; Ρητορικό το ερώτημα. Ποιοι θα παίξουν κεντρικά μπακ, ποιοι θα παίξουν αμυντικά χαφ, ποιοι θα παίξουν κορυφή; Άγνωστο. Δικαιούμαστε τρεις μεταγραφές άνω των 24 ετών κι ως εκ τούτου θεωρώ απολύτως βέβαιο ότι οι σχετικές μεταγραφές θα κληθούν να καλύψουν τις νευραλγικές θέσεις του άξονα. Δεν έχω ιδέα ποιοι θα είναι αυτοί, αλλά ξέρω ότι οι κινήσεις πρέπει να είναι γρήγορες και εύστοχες: δεν έχουμε περιθώρια λάθους. Χρειαζόμαστε, δηλαδή, ένα σέντερ μπακ, ένα αμυντικό χαφ και έναν επιθετικό. Προς το παρόν η ομάδα απέκτησε, όπως προβλέπει ο κανονισμός, παίχτες κάτω των 24 χρονών. Τα κριτήρια επιλογής; Πολύ απλά. Να έχουν πολλά παιχνίδια στα πόδια τους, να είναι φιλόδοξοι, διψασμένοι και το κυριότερο: να μπορέσουν να αντιληφθούν και να αναγνωρίσουν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται.


Συνεπώς, τη δεδομένη στιγμή, παρά τις απαραίτητες ενέσεις ποιότητας σε κρίσιμες θέσεις, ο Άρης συνιστά μια αμιγώς ελληνική ομάδα, που σφύζει από νιάτα και δίψα για διάκριση. Ο ελληνικός χαρακτήρας προσδίδει ομοιογένεια και επικοινωνία. Τα νιάτα φανερώνουν ενθουσιασμό και ενέργεια. Η δίψα για διάκριση βγάζει ενέργεια, φιλοδοξία και προσήλωση. Όμως, χρειάζεται προσοχή. Τα νιάτα συμπορεύονται με λάθη και απειρία, ενώ η δίψα για διάκριση από υπέρμετρο εγωισμό: δεν θα ήθελα να μασκαρέψουμε ενδεχόμενη ανικανότητα σε απειρία. Θα πρέπει να προετοιμαστούμε νοητικά για αυτά που πρόκειται να δούμε στο χόρτο, εκτός αν ο Κατσαβάκης πραγματοποιήσει κανά θαύμα. Αναφέρομαι σε εμφανίσεις κι όχι αποτελέσματα: για πολλοστή φορά τονίζω ότι οφείλουμε να διαχωρίσουμε τις δυο έννοιες μέσα στο μυαλό μας.

Το θετικό είναι ότι σε αυτή την κατάσταση δεν βρίσκεται μόνο ο Άρης. Έχουμε αρκετούς συνταξιδιώτες. Αυτό υποδηλώνει μεγάλο ενδιαφέρον και αμφίρροπα αποτελέσματα. Εντούτοις, ο Άρης δεν πρέπει να παραμελήσει το αγωνιστικό: οι ζητούμενοι παίχτες του άξονα πρέπει να είναι γνώστες του ελληνικού πρωταθλήματος και να μην προέρχονται από τις ατζέντες των μάνατζερ. Οφείλει να βρει τον ιδανικό παρτενέρ του Παπαζαχαρία, ο οποίος να έχει σωστές τοποθετήσεις, να είναι εγκεφαλικός, να προσθέτει σκληράδα και να μπορεί να παίξει με την μπάλα κάτω -η τεχνική ανεπάρκεια του άξονα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αλλά ελπίζω ότι τουλάχιστον το ένα σέντερ μπακ να μπορεί να παίξει κάθετα και να μην πανικοβάλλεται. Οφείλει να βρει ένα αμυντικό χαφ, ράτσας ροτβάιλερ, που να βοηθάει την αμυντική τετράδα, να πασάρει καλά σε οριζόντιο επίπεδο, να κερδίζει τις μονομαχίες, σε αέρα και έδαφος, να μην χάνει εύκολα τη μπάλα και να είναι καλός αθλητής. Τέλος, οφείλει να βρει έναν επιθετικό που να διακρίνεται από υψηλή αποτελεσματικότητα, να παίζει, αν είναι δυνατόν, με πλάτη, και να τρέχει μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε ποδοσφαιριστές που να εναρμονίζονται με τα θέλω του Κατσαβάκη, δηλαδή τον αμυντικογενή χαρακτήρα με τον οποίο θα σφυρηλατηθεί η ομάδα, να καθοδηγούν τους νεαρούς παίχτες σε σωστά μονοπάτια και, τέλος, ''να βγουν μπροστά'', όταν οι περιστάσεις το επιβάλλουν. Ελπίζω να τα καταφέρουμε.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Από την Πάρμα μπορεί να φύγει ο Τζιοβίνκο επιστρέφοντας στη Γιουβέντους: του Νίνη του εύχομαι να μην αρχίσουν οι Ιταλοί να τον συγκρίνουν με τον δαιμόνιο κοντό, γιατί αλίμονό του».

Υ.Γ.2 Οι προβλέψεις και οι εκτιμήσεις του Αλαφούζου για τις εισφορές των Παναθηναϊκών θυμίζουν κρατικό προϋπολογισμό. Μα, καλά, αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν μαθηματικά;

Υ.Γ.3 Μια χαρά παίχτες έχει η Α.Ε.Κ. Ποιος τόλμησε να πει ότι η ομάδα δεν συμπληρώνει εντεκάδα; Ο Μαύρος φουνταριστός, ο Κωστής κρυφός κυνηγός, ο Τσιάρτας play maker κι ο Βλάχος στα χαφ. Τέσσερις θέσεις καπαρωμένες.


Υ.Γ.4 Ο Joe Satriani σας εύχεται καλό καλοκαίρι!

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Το χαμένο ακουστικό της κυρίας Ξανθούλας

Προσοχή: ακολουθεί αυθόρμητη ανάρτηση. Και αρετουσάριστη. Μετατρέπομαι, λοιπόν, σε παιδάκι δέκα χρονών και ξεκινάω να γράφω την έκθεσή μου. Σαν το σκέφτομαι και γράφω. Ακριβώς σαν το σκέφτομαι και γράφω. Για πάμε. Τις καλύτερες μου διακοπές τις έχω περάσει στην Χαλκιδική. Με το ημερολόγιο να γράφει Σεπτέμβριος του 2009.


Εκ πρώτης όψεως, όμως, δεν ήταν τα πάντα ρόδινα. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είχε φύγει. Οι παραλίες ήταν άδειες. Οι πρώτες βροχές είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά. Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχαμε και την κυρία Ξανθούλα από το διπλανό διαμέρισμα να έχει χάσει το ακουστικό της κι ως εκ τούτου να βάζει στη διαπασών την τηλεόραση. Χωρίς να υπάρχει πρόμπλεμ στην ώρα. Το ρολόι να γράφει τέσσερις το πρωί, τα κουνούπια να κάνουν επιδρομή κι εσύ να ακούς από την τηλεόραση της κυρίας Ξανθούλας πως αναπαράγονται οι φώκιες. Αλλά η παρέα που είχα ήταν τόσο υπέροχη και δεν με ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω. Ό,τι θέλαμε, κάναμε. Πάντα με στυλ και φινέτσα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο όμορφα περνούσα(με). Δεν είμαι, βλέπετε, τόσο καλός στον γραπτό λόγο. Εξάλλου, στις εκθέσεις ο βαθμός σπάνια υπερέβαινε το 14. Όμως, ούτε στον προφορικό λόγο είμαι καλός. Τέλος πάντων.

Γενικά, δεν ενοχλούμαι ιδιαίτερα από όσους καταφέρονται λεκτικά εναντίον μου. Υπάρχουν, όμως, ορισμένες εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, όταν το πλάσμα που αγάπησα, μου είπε ότι οι γονείς μου δεν με έμαθαν να αγαπώ. Πρέπει να είναι μακράν ό,τι χειρότερο μου έχει πει ανθρώπινο ον. Δεν κρατάω κακία, όμως. Μια άλλη ατάκα που με έχει ενοχλήσει, προήλθε, πριν αρκετά χρόνια είναι η αλήθεια, από τον πάλαι ποτέ καλύτερό μου φίλο. Τι μου είπε; Ότι δεν θέλει να πάει διακοπές μαζί μου. Εντούτοις, το είπε εν βρασμώ ψυχής, αλλά το βάρος της δήλωσης με πλάκωσε. Σίγουρα, θα αναρωτιέστε το γιατί. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Θα έχετε ακούσει, φαντάζομαι, τον θυμόσοφο λαό να λέει ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου φαίνεται στα χαρτιά και στο ποτό. Συμφωνώ μέχρι κεραίας, αλλά οφείλω να συμπληρώσω ότι φαίνεται και στις διακοπές. Ο δυσκοίλιος στις διακοπές βγάζει μάτι. Ο δυσπροσάρμοστος φωνάζει από μακριά. Το ίδιο και ο παρτάκιας. Ο μίζερος. Ο τσιγκούνης. Ο βρομιάρης. Αυτά τα πράγματα δεν κρύβονται. Είναι τελείως διαφορετικό, όντας στην πόλη, να βγαίνεις με κάποιον για καφέ ή να τον συναντάς έξω από τον κινηματογράφο και τελείως διαφορετικό να μένετε στο ίδιο δωμάτιο ενός νησιού για πέντε μέρες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Να ζείτε, να αναπνέετε και να λειτουργείτε από κοινού σε λίγα τετραγωνικά. Και να διακατέχεστε όλοι από την ευθυμία των διακοπών: η χαλάρωση είναι αναπόφευκτη, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας θέλει να κάνει αυτό που γουστάρει. Συνεπώς, στις διακοπές πάντα ανακαλύπτεις νέες πτυχές στον χαρακτήρα του κάθε συνταξιδιώτη. Ε, λοιπόν, όταν μου είπε ότι δεν ήθελε να πάει διακοπές μαζί μου, κατάλαβα ότι εγώ είμαι ο δυσκοίλιος κι ο δυσπροσάρμοστος. Ευτυχώς, κατάλαβα λάθος.

Πολλοί από εσάς θα σκέφτεστε ότι γράφω βλακείες. Ίσως να είναι κι έτσι. Αλλά είναι δικές μου βλακείες. Αρκετοί θα αναρωτιέστε τι σχέση έχει η δεύτερη παράγραφος με την τρίτη. Καμία. Τουλάχιστον φαινομενικά. Ίσως για αυτό η φιλόλογος μου έβαζε μέτριους βαθμούς. Όμως, εξ αρχής σας προειδοποίησα ότι η ακόλουθη ανάρτηση είναι αυθόρμητη και αρετουσάριστη. Μολαταύτα, μπορείς να προβείς σε ορισμένα συμπεράσματα. Μπορείς να εξάγεις κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, οι διακοπές δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Πρέπει να έχεις χημεία με την υπόλοιπη παρέα. Είτε πρόκειται για γκόμενα, είτε για φίλους, είτε για συγγενείς. Αν ταιριάζουν τα χνώτα σας, τότε δεν κολλάτε ούτε στο λιγοστό κόσμο, ούτε στον βροχερό καιρό, ούτε στο κρύο, ούτε καν στο χαμένο ακουστικό της κυρίας Ξανθούλας. Κάνετε τα μαγικά σας και περνάτε υπέροχα. Κι αυτό ακριβώς σας εύχομαι. Καλό καλοκαίρι!

Υ.Γ.1 Συνεχίζουμε καλοκαιρινά!

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Η ανακάλυψη

Ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική. Ο Φλέμινγκ την πενικιλίνη. Ο Ανδρόνικος τον τάφο του Φιλίππου. Ο Γαβαλάς το ελληνικό lifestyle. Ο Τσίπρας την αντιπολίτευση. Και οι Έλληνες, εν έτει 2012, ανακάλυψαν το ταλέντο της Εθνικής Νέων. Οι δημοσιογράφοι βρήκαν νέο πεδίο ενασχόλησης, η πλειονότητα των φιλάθλων αναλώνεται σε αόριστες παρατηρήσεις, οι παλαίμαχοι (ξανα)βγαίνουν τσάρκα στην επικαιρότητα για να επιδοκιμάσουν την πορεία της Εθνικής Νέων, η Ε.Π.Ο. βαυκαλίζεται ότι όλα βαίνουν καλώς, και το καράβι εξακολουθεί να αρμενίζει στραβά. Στενοχωριέμαι με τέτοιες επιτυχίες. Ειλικρινά σας μιλάω. Καταλαβαίνω ότι το τρέχον καλοκαίρι είναι ρέστο από μεταγραφικά σενάρια. Το ξέρω ότι φέτος τα αεροδρόμια δεν θα γνωρίσουν δόξες. Το γνωρίζω ότι τον Αύγουστο δεν θα πέσουν τα τσιμέντα. Συνεπώς, οι εφημερίδες κάτι έπρεπε να γράψουν. Κάτι έπρεπε να διαφημίσουν. Κάπως έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τη μέθοδο της υπερβολής. Και, ξαφνικά, όλοι έμαθαν π.χ. τον Γιαννώτα ή τον Μαυρία. Δεν τους παρακολούθησαν μέσα στη σεζόν. Όχι, βέβαια. Έβγαλαν συμπεράσματα από αυτά που διάβασαν και από το ένα και μοναδικό ματς που έδειξε το πρώτο κρατικό κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης (κλισέ). Εδώ δεν ήξεραν καν την σύνθεση της ελληνικής ομάδας. Δεν ήξεραν ποιος είναι προπονητής.


Εντούτοις, ο σημερινός κόσμος χαρακτηρίζεται σαν ένα χωριό. Με ένα κλικ έχεις μάθει τα πάντα. Που κάνει καγιάκ ο Τζέφρυ, σε ποια ευρωπαϊκή πόλη ψάχνει δουλειά η Διαμαντοπούλου, πόσα γιούρο έχει λαμβάνειν ο επαγγελματίας βουλευτής που ακούει στο όνομα Γιακουμάτος, πότε τουίταρε για τελευταία φορά ο Αλαφούζος, που πήγε διακοπές η Κοκκίνου και ο Μπόγρης, ποιον αντίπαλο απέκλεισε η Εθνική Νέων, με ποιον διασταυρώνεται στην επόμενη φάση, πόσες συμμετοχές είχε ο Μπουγαΐδης στην Α.Ε.Κ., ποιος παίζει έξω δεξιά και τα λοιπά. Αυτό που ξεχνάμε, όμως, είναι ότι πρόκειται για παιδιά. Και σε αυτή τη χώρα, όταν γνωρίζεις αποθεωτική αντιμετώπιση, το να πάρουν τα μυαλά σου αέρα είναι σιγουράκι. Πόσω μάλλον όταν είσαι 18 χρονών. Το αποτέλεσμα; Γίνεσαι βεντέτα, πριν γίνεις ποδοσφαιριστής. Να υποστηρίξω ότι οι παίχτες στερούνται ταλέντου και ικανοτήτων; Ψέμματα θα πω. Υπάρχει potential. Δεν λείπει το ταλέντο και η ικανότητα από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Μέλλον έχουν; Ιδού η απορία.

Για να ωριμάσεις, πρωτίστως ως άνθρωπος και έπειτα ως ποδοσφαιριστής, δεν αρκούν μονάχα αυτά τα εφόδια. Απαιτείται νοητική και σωματική προετοιμασία. Ανταγωνισμός. Εμπιστοσύνη. Αξιοποίηση. Και το κυριότερο: να πατάς με τα δυο σου πόδια στο έδαφος κι όχι να πετάς στον ουρανό -η συμβολή των γονέων κρίνεται αποφασιστική. Οι εφημερίδες δεν βοηθούν ιδιαίτερα σε αυτό το σημείο -ωστόσο δεν νομίζω ότι ενδιαφέρονται ιδιαίτερα: το μόνο που τους νοιάζει είναι το πως θα γεμίσουν το χρόνο τους. Μήπως θα ήταν καλύτερα, για όλους μας, αν απαγορευόταν η οποιαδήποτε αναφορά σε ελπιδοφόρους παίχτες; Ενδεχομένως -δόξα και τιμή στους παίχτες που έφυγαν στο εξωτερικό. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η στροφή στους νεαρούς ποδοσφαιριστές αν δεν γίνει με σχέδιο, υπομονή και ανθρώπους με όρεξη και γνώσεις, θα προκαλέσει μία ακόμη καταστροφή. Και η βίαιη, ελέω κρίσης, ενσωμάτωση αυτών των παιδιών, και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ομάδες που μέχρι πρότινος πλήρωναν υπερβολικά ποσά σε ξένους παίχτες, δεν μας τιμά ιδιαίτερα και δεν αντιπροσωπεύει κάποιο σχέδιο. Τέλος πάντων. Καλή τύχη με τη νέα μας ανακάλυψη.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Σε όλα σχεδόν τα ρόστερ των εθνικών ομάδων που έφτασαν σε επιτυχίες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ υπάρχουν πάντα δυο-τρεις καθοριστικοί παίκτες που έρχονται από τον Άρη: ήταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και ο Φιλίππου, ο Χαριστέας και ο Δέλλας, ο Παπανικολάου κι ένα σωρό άλλοι μικροί στις μικρές εθνικές του μπάσκετ, και τώρα ο Κατίδης, ο Γιαννιώτας και ο από μηχανής τελευταίος θεός Διούδης».

Υ.Γ.2 Ο Άρης έχει εννιά προσφυγές. Ο Π.Α.Ο.Κ. πληρώνει στο μιλητό, έχει γίνει μάστερ στους διακανονισμούς και ζει εδώ και χρόνια στον πλανήτη των παγωμένων χρεών και της διοίκησης πρωτοδικείου. Η Α.Ε.Κ. καταστρώνει ισολογισμούς, υπολογίζοντας τα λεφτά που αναμένεται να κερδίσει, υποτίθεται, από την εκδίκαση της υπόθεσης ''Ψωμιάδης'', και ψάχνει τρόπο να χτίζει νέο γήπεδο, ενόσω δεν έχει λεφτά να πληρώσει τον Ο.Τ.Ε. Στον Π.Α.Ο., διά στόματος Καραγκούνη, έχουν να πληρωθούν από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ενώ το εστιατόριο της Παιανίας έχει μετατραπεί σε μια εναλλακτική έκδοση της La Pasteria: ένα πακέτο μακαρόνια το βρίσκεις και κάτω από μισό ευρώ. Ποια είναι η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των μεγάλων ομάδων; Χρωστάνε. Στο κράτος, σε παίχτες, σε τεχνικά τιμ, σε υπαλλήλους, σε προμηθευτές.  Την ίδια στιγμή η Ρέιντζερς υποβιβάστηκε στην 4η κατηγορία της Σκωτίας. Βρείτε τις ομοιότητες.

Υ.Γ.3 «Το πάθος θα ‘ναι το πρώτο που θα μας χαρακτηρίζει σαν ομάδα, με ατέλειωτο τρέξιμο και πρέσινγκ σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου». Τάδε έφη Μάκης Κατσαβάκης. Να δω ατελείωτο τρέξιμο και πρέσινγκ σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου και θα είμαι ένα ευτυχισμένος Αρειανός.

Υ.Γ.4 Πάμε για κάτι ανάλαφρο. Κάντε πράξη την δική σας καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας και αφεθείτε στους ήχους των παραλιόπαιδων.

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Ο σκοπός του Κατσαβάκη

Ούτε ο χειρότερος αντιαρειανός δεν θα έφτανε την ομάδα σε αυτό το σημείο. Ακριβώς ό,τι συνέβη με τον Τζέφρυ. Τον πήρε η Μάργκαρετ από το χεράκι και τον παλούκωσε με το ζόρι στα έδρανα της Βουλής και του Μαξίμου; Όχι, βέβαια. Ο ελληνικός λαός τον επέλεξε. Κι όχι στο μιλητό. Με έργα. Πήγε στο εκλογικό κέντρο και έριξε το φάκελο με την φάτσα του Τζέφρυ μέσα στην κάλπη. Δεν έχει σημασία που το παιδί δεν μπορεί να μιλήσει ελληνικά. Δεν παίζει ρόλο που πάσχει από έλλειψη πολιτικής σκέψης. Δεν πειράζει που πέφτει από το ποδήλατο. Ούτε ότι εξαπάτησε τον ελληνικό λαό -έχουμε πει ότι ο ελληνικός λαός θέλει να εξαπατάται: λατρεύει τα ψέμματα και τις υπερβολές. Εξάλλου, είπαμε, δεν φταίει αυτός. Ο ελληνικός λαός τον προτίμησε. Και τι συνέβη με τη διοίκηση Αθανασιάδη; Την ανάγκασε κάποιος να βγει μπροστά; Μήπως κάποια ποταπή φιγούρα του υποκόσμου της Σαλονίκης την εκβίασε; Ας είμαστε σοβαροί. Έθεσε υποψηφιότητα στις εκλογές κι ο κόσμος του Άρη, έστω ο οικονομικά τακτοποιημένος της Λέσχης, την προτίμησε. Κι όχι μόνο μία φορά. Κι από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο Σκόρδας πέρασε στην αντεπίθεση. Η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδούσε το ''με αεροπλάνα και βαπόρια'' κι Σκόρδας εφάρμοζε το ''με εφημερίδες και ιστοσελίδες''. Αντιπολίτευση ολκής. Σκούρα τα είχε βρει ο Αθανασιάδης κι ο Κόντης. Σαν τον Σαμαρά και τον Μπένι που τους έχει μαυρίσει τη ζωή ο Τσίπρας. Και ποιος δικαιώθηκε; Ο Σκόρδας; Ο Κόντης; Ο Ματθαίου; Ο Αθανασιάδης; Ο Ζαμπέτας; Ουδείς. Ο Άρης είναι αυτός που ζημιώθηκε. Τέλος πάντων. Για να μην ξεφεύγω και να μην μακρηγορώ, όπως είπε ένας φίλος Αρειανός, άλλο ο σχεδιασμός της ομάδας κι άλλο η απόδοση ευθυνών: είναι δυο πράγματα που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα και είναι εξίσου σημαντικά. Και έχεις και τον Τσαλτίδη που έγραφε και ξαναέγραφε «πιστέψτε στην προσπάθεια» και τρίχες κατσαρές. Ο Τσαλτίδης είναι σαν τους Υπουργούς Οικονομικών που βγαίνουν και λένε ότι δεν θα μπουν νέοι φόροι. Κι από την στιγμή που το δηλώσουν, μετράμε αντίστροφα για την εξαγγελία νέων φόρων. Βγαίνει, λοιπόν, ο Τσαλτίδης και λέει ότι η ομάδα πάει για το μπαμ. Τι σημαίνει αυτό; Σύμφωνα με τον Τσαλτίδη, κάποια βαρβάτη μεταγραφή, κάποια επένδυση, κάτι ευχάριστο τέλος πάντων. Σύμφωνα, με τον Κάνθαρο, το μπαμ της διάλυσης.


Τουλάχιστον διαπιστώνω ότι δεν έχει παραμεληθεί το αγωνιστικό. Δηλαδή, δεν έχουμε γίνει ακόμα Α.Ε.Κ. Να προσεύχονται όλοι στον Άγιο Θωμά μπας και βρέξει παίχτες ή επενδυτές. Αλλά έχουμε ακόμα καιρό. Μπορούμε να την φτάσουμε. Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο. Ας προβούμε, όμως, σε μια υπόθεση εργασίας: έστω ότι έχεις πάει για σαφάρι στην Κένυα για να θαυμάσεις την άγρια φύση και να παρατηρήσεις λιοντάρια, ιπποπόταμους και αγριόσκυλα. Ζεις σε ένα χωριουδάκι 79 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Ναϊρόμπι, χωρίς ίντερνετ και ιδιαίτερες ανέσεις. Και την ημέρα της επιστροφής στην Ελλάδα αγωνιάς να φας γεμιστά και να διαβάσεις αθλητικά νέα. Κάποια στιγμή το μάτι και το αυτί σου πέφτει σε διάφορα ονόματα: Γεωργίου, Γκέσιος, Παντίδο, Ασλανίδης, Σικαλιάς, Αρκούδας. Ξεπερνάς το αρχικό σοκ με τον Αρκούδα, καθώς σου ξυπνάει μνήμες από την Κένυα, και αναρωτιέσαι για ποια ομάδα προορίζονται όλοι αυτοί. Την Κέρκυρα; Την Βέροια; Τον Λεβαδειακό; Τον Πλατανιά Χανίων; Όχι. Όλα αυτά τα ονόματα συνδέονται με τον Άρη. Τρως πέντε μερίδες γεμιστά για να συνέλθεις και κατόπιν βλέπεις ότι νέος προπονητής του Άρεως είναι ο Κατσαβάκης. Καλή επιλογή, σκέφτεσαι, αν και θα προτιμούσες τον αλενατόρε. Μετά το σπουδάζεις λίγο στο μυαλό σου και καταλήγεις ότι για να μην έρχεται ο Αναστό, τότε η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. 

Τι σημαίνει, όμως, Κατσαβάκης; Πολύ εύκολη απάντηση. Άμυνα στα 2/4 του γηπέδου, αν το ματς βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο. Αν τύχει και προηγηθούμε, τότε να περιμένουμε άμυνα ακόμα και στο 1/4 του γηπέδου. Αυτό σημαίνει ότι σε συνθήκες άμυνας θα μετατρέπουμε την μπάλα σε ρουκέτα, θα τρέχουμε πολύ με το τόπι προς το τερέν του αντιπάλου και θα βάλουμε ισχυρές δόσεις σκοπιμότητας στο παιχνίδι μας -ειδικά εκτός έδρας. Θα κυκλοφορούμε σχετικά καλά την μπάλα, κυρίως με οριζόντιες πασούλες στη μεσαία γραμμή, αλλά δεν θα παίζουμε συνειδητά ποδόσφαιρο κατοχής, θα ξεχάσουμε για τα καλά το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και δεν θα ψάχνουμε κάποιο ρήγμα για κάθετη ανάπτυξη: η κυκλοφορία θα λειτουργεί ως ένα είδος άμυνας. Και πώς θα σκοράρουμε; Θα δοκιμάζουμε τα ποδάρια μας και θα παίζουμε την κόντρα ικανοποιητικά. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεσαι χαφ που εξαπολύουν τορπίλες και γρήγορους παίχτες για να επελαύνουν από τον ασβέστη και να πλαγιοκοπούν ή να συγκλίνουν στον άξονα. Δεν θα είμαστε πλεονέκτες, ούτε θα σκοτώνουμε τον αντίπαλο. Ένα γκολ θα είναι αρκετό και μετά οπισθοχώρηση γραμμών κατά πέντε μέτρα τουλάχιστον. Κι αν δεχτούμε πρώτοι γκολ; Αυτό εξαρτάται από τον ίδιο τον Κατσαβάκη, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε παιχνιδιού. Όμως, οι ομάδες τέτοιων προπονητών είναι συνήθως φτιαγμένες για να κυνηγάνε το σκορ. Συνεπώς, θα δούμε μια σφιχτή ομάδα, με πολύ κοντά τις γραμμές, λίγους -αλλα δεδομένους- αυτοματισμούς, με βάθος στην άμυνα και στην αμυντική γραμμή, που θα δίνει χώρο στον αντίπαλο και θα έχει ως πρώτο μέλημα το μηδέν στην άμυνα και υψηλή αποτελεσματικότητα στην επίθεση. Θα σταματήσουμε να βλέπουμε αγώνες επίδειξης ικανοτήτων και μάλλον θα σχολιάζουμε το πόσο πρακτικός, ρεαλιστής, αλλά και ρισκοφοβικός, είναι ο νέος προπονητής -σίγουρα, θα υπάρχουν και φωνές γκρίνιας για το ποδόσφαιρο που θα βλέπουμε: το συγκεκριμένο άρθρο έχει σκοπό να προετοιμάσει νοητικά τους Αρειανούς.

Η πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει ο Κατσαβάκης ονομάζεται έλλειψη εμπειρίας. Κι όταν λέω εμπειρία, εννοώ παίχτες που θα πρέπει να βγουν μπροστά, όταν οι συνθήκες επιβάλλουν την λήψη πρωτοβουλιών και τολμηρών αποφάσεων. Για παράδειγμα, αυτή την στιγμή διαθέτουμε τον Παπαζαχαρία, τον Παπαστεριανό και τον Καπετάνο. Και έχουμε το δικαίωμα να υπογράψουμε τρεις παίχτες άνω των 24 ετών. Αυτοί οι παίχτες οφείλουν να παρουσιάσουν σταθερή απόδοση που θα εμπνέει τους άπειρους παίχτες της ομάδας. Τους παρουσιάζεται μια μεγάλη ευκαιρία να δείξουν τις δυνατότητές τους και τις ηγετικές τάσεις που μπορεί να έχουν. Όμως, ελπίζω να μην μασκαρέψουμε την ανικανότητα σε έλλειψη εμπειρίας. Η βίαιη ελληνοποίηση της ομάδας κρύβει παγίδες. Θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την υφιστάμενη κατάσταση; Νομίζω πως ναι: έχω πίστη στον Κατσαβάκη. Εντούτοις, οφείλω να πω ότι η πρόσληψη Κατσαβάκη υποδηλώνει ότι ως στόχος της ομάδας προκρίνεται η αποφυγή του υποβιβασμού. Και, αν με ρωτάτε, συμφωνώ απόλυτα με την υιοθέτηση ενός τέτοιου σκοπού. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Μάκη. Τόσα χρόνια έτσι βγάζει το ψωμί του. Και, από τη στιγμή που διαλέξαμε αυτόν τον δρόμο, όσο πιο νωρίς σωθούμε τόσο καλύτερα για την ψυχική μας υγεία.

Υ.Γ.1 Οι μεταγραφές έχουν αντικατασταθεί από προσφυγές και διακανονισμούς. Υπάρχουν ομάδες που θα συμμετάσχουν χωρίς φορολογική ενημερότητα και αδειοδότηση. Οι οπαδοί είναι ξενερωμένοι. Η λίγκα δεν έχει σχέδιο και πορεύεται με χαλασμένο αυτόματο πιλότο. Ο Ο.Π.Α.Π., αλλά και η Νόβα,  κάνει κουμάντο και φέρεται σαν κακιά πεθερά. Μα, τι σόι πρωτάθλημα είναι αυτό;

Υ.Γ.2 Τα σέβη μου στον Σάκη Πρίττα. Κρίμα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Πρόκειται περί υποτιμημένου παίχτη που παραμέριζε το ''εγώ'' και έβαζε μπροστά πάντα το ''εμείς''. Ακούραστος εργάτης, πολύ καλός μαντουμανίστας, ιδανικός σε ρόλο σκούπα μπροστά από τα κεντρικά μπακ. Θα μου λείψεις, Ολύμπιε Θεέ!

Υ.Γ.3 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Στα 11 χρόνια του στην ΑΕΚ ο Νίκος Γεωργέας άνηκε σε αυτή τη μυστήρια κατηγορία των ποδοσφαιριστών στην οποία ανήκει και ο Πάντος, που ξεκινάνε τη σεζόν στην κερκίδα, η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου τους βρίσκει στον πάγκο, τα Χριστούγεννα στην ενδεκάδα και το τέλος της σεζόν στο εικονοστάσι του προπονητή με κεράκι να καίει για να τον προστατεύουν οι άγιοι να μην τραυματιστεί. Παίζοντας στη λάθος εποχή, που για τον ποδοσφαιριστή η εμφάνιση και το στυλ παίζει τον ίδιο ρόλο με την μπάλα που ξέρει, ο Γεωργέας αδικήθηκε όσο λίγοι από το κοινό. Επειδή από εμφάνιση έμοιαζε να μην ξέρει μπάλα, το ''είναι φιλότιμος'', που είναι το ευγενικό συνώνυμο του ''τη σταματάει με τις τρεις'', συνόδευσε τον Γεωργέα στην καριέρα του. Με ικανότητες, όμως, πάνω από τον μέσο όρο του Έλληνα πλάγιου μπακ, ο Γεωργέας και κατέβαζε την μπάλα, και μπορούσε να σεντράρει από τα αριστερά, και έκανε καλές μπούκες, που από προκατάληψη πέρναγαν απαρατήρητες. Για κάθε παίκτη έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να κρεμάσει τα παπούτσια του, όταν δεν αντέχει ή όταν η ομάδα του τον αντικαθιστά με κάποιον καλύτερο. Το πρώτο δεν ισχύει για τον Γεωργέα, αφού τελείωσε την περσινή σεζόν βασικός. Το δεύτερο ακόμα λιγότερο, αφού η ΑΕΚ δεν τον αντικαθιστά με κανέναν. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν τη σπουδή να ανακοινωθεί ότι η συνεργασία της ΑΕΚ με τον Γεωργέα τελείωσε. Εκτός αν οι τρεις μεταγραφές και ανανεώσεις συμβολαίων είναι με κάποιους καλύτερους, η πρόωρη διακοπή της συνεργασίας της ΑΕΚ με τον Γεωργέα θα είναι ανεξήγητα βιαστική και ανώφελη».

Υ.Γ.4 Βρισκόμαστε στο 1980. Ένα νέο σχήμα αναδύεται. Απευθείας από το κίνημα του N.W.O.B.H.M. μας συστήνονται οι Tank που προκρίνουν έναν αυθεντικό heavy metal ήχο. Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί δυο χρόνια αργότερα. Και είναι εξαιρετικό!


Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Οι υπήκοοι και το μπιφτέκι με σως ροκφόρ

Ξέρετε τι σημαίνει από κοτζάμ Υπουργός να πέφτεις στην αφάνεια; Από εκεί που έβγαινες σε παράθυρα και τηλεοπτικά πάνελ, να βγαίνεις στο μπαλκόνι σου; Γιατί στο μπαλκόνι; Ούτως ή άλλως, δεν μπορούν να πάνε πουθενά αλλού. Δίχως την βουλευτική τους ιδιότητα, άρα απώλεια της αστυνομικής συνοδείας, πού μπορούν να πάνε; Ούτε για ένα καφέ. Πάνε οι εποχές που έβγαινες στο Κολωνάκι να φας ψητό μπιφτέκι με σως ροκφόρ και πετύχαινες την Βάσω Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη να χαιρετάνε, πάντοτε χαμογελαστοί, τον απλό τον κόσμο. Για μια στιγμή, όμως. Πιστεύει κανείς, έστω και ένας από εμάς, ότι ο Αλογοσκούφης θα έχει πρόβλημα επιβίωσης; Ο Παπακωνσταντίνου; Η Διαμαντοπούλου; Η Κατσέλη; Ο Αντώναρος; Ο Γερουλάνος; Ο Ρέππας; Ο Πρωτόπαπας; Ας είμαστε σοβαροί. Το μόνο πρόβλημα που θα έχουν είναι ότι δεν θα βγαίνουν πλέον στις κάμερες. Ή μάλλον θα βγαίνουν με την κάρτα να γράφει από κάτω ''στέλεχος'' -αλλά ποιανού η υστεροφημία μπορεί να το αντέξει αυτό;


Και έχεις και τον Πάγκαλο να λέει, ως άλλος Ουίνστον Τσώρτσιλ, ότι θα συμμαχήσει με τον διάβολο για να μην κυβερνήσει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αυτές είναι προτεραιότητες. Αυτό σημαίνει άσκηση πολιτικής. Ποια Ελλάδα, ποιοι πολίτες και ποιο χρέος; Να μην κυβερνήσει ο Τσίπρας και όλα θα πάνε καλά. Λες κι όταν κυβερνούσαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η Ν.Δ. τα πάντα ήταν τζάμι. Με τι ασχολείται, άραγε, τώρα ο Πάγκαλος; Με τη συγγραφή βιβλίων. Μην περιμένετε να αναλωθεί σε ερωτικές νουβέλες και αστυνομικά μυθιστορήματα. Ιστοριούλες θα γράψει, όπως ο Αίσωπος. Και με μοδάτο τίτλο: ''Μαζί τα φάγαμε''. Κι αν από τους μύθους του Αισώπου μπορείς να παραδειγματιστείς και να μάθεις κάποια πράγματα, από τον Πάγκαλο τι μπορεί να περιμένεις; Απλά να εκφράσω, για πολλοστή φορά, μια εύλογη απορία: όταν τα έτρωγαν, γιατί δεν βγήκε να το δηλώσει, χρησιμοποιώντας ενεστώτα κι όχι παρελθοντικό χρόνο; Να έβγαινε τότε και να έλεγε: «Μαζί τα τρώμε». Τέλος πάντων. Τι ψάχνω να βρω κι εγώ;

Έχουμε, όμως, και πολιτικούς που εκλέχτηκαν βουλευτές και δεν έγιναν Yπουργοί. Για παράδειγμα, ο Λοβέρδος και ο Χρυσοχοΐδης. Και έστω ότι ο πρώτος είναι ομορφάντρας, διαφημίζει την αυτοκριτική του και εκτοξεύει πιασάρικες ατάκες. Ο Μιχάλης που μπερδεύτηκε και δεν διάβασε το μνημόνιο; Τι απαιτήσεις μπορεί να έχεις από ένα τέτοιο πολιτικό μέγεθος; Αλλά ο ελληνικός λαός ξέρει να επιβραβεύει. Για να δούμε τι υποστηρίζει ο Κώστας Καίσαρης: «Από πλευράς κοµµατικού συµφέροντος για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καλά κάνει ο Βενιζέλος και δεν βάζει κανέναν στην κυβέρνηση. Για να υποστεί όλη τη φθορά η Νέα Δηµοκρατία. Αν έµπαινε και σ' αυτή την κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ., στις επόµενες εκλογές ο Τσίπρας θα είχε σάβουαρ πάνω από 35 τοις εκατό και η Χρυσή Αυγή θα ήταν τρίτο κόµµα. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα πάλευε µε τη ΔΗΜ.ΑΡ. για να χωθεί στο τετραπλό». Επομένως, για να αποφύγεις τη ζημιά και τη σήψη πρέπει να καταγγέλλεις τους πάντες και να μην συμμετέχεις σε τίποτα. Πόσο ηθικό είναι αυτό; Καθόλου -αλλά ποιος έχασε την ηθική για να την βρουν τα κόμματα; Όπως, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό, για τα κόμματα δεν υπάρχει κοινό συμφέρον. Επικρατεί λαβύρινθος γνωμών, συμφερόντων και αντιφατικών φιλοδοξιών. Για παράδειγμα, βλέπεις τους βουλευτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να βγαίνουν στο γυαλί και να λένε διαφορετικά πράγματα ο καθένας: ξαφνικά η καταγγελία του μνημονίου έγινε επαναδιαπραγμάτευση. Και σπεύδει μετά ο Τσίπρας, χρησιμοποιώντας τη γοητεία και τα νιάτα του, για να σουλουπώσει τις αστοχίες του καθενός. Αντίστοιχη κατάσταση παράνοιας επικρατεί και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. -στη Ν.Δ., λόγω της ασθένειας του Σαμαρά, κρατούν χαμηλούς τόνους: σύντομα θα ξεκινήσει το ρεσιτάλ. Αλλά έχουμε πει κατά κόρον ότι εκεί η εξουσία ισοδυναμεί με πρέζα, χωρίς να υπάρχει κέντρο απεξάρτησης. Και το τελευταίο ζάκι ακούει στο όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος. Το πρώτο βήμα ήταν η σωτηρία της Ελλάδας από τους ''κακούς ξένους'': μας έσωσε τόσες πολλές φορές που του χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Εξού και η αμίμητη ατάκα εκ μέρους του: «Νοιώθω εξουθενωμένος». Αλλά, όταν η πατρίδα, το καθήκον κι ο Τσίπρας τον καλούν, όσο ταλαιπωρημένος και να είναι, όσο εύθραυστη και να χαρακτηρίζεται η ψυχολογική του κατάσταση ή η νοητική του διαύγεια, αυτός εκεί: άγρυπνος φρουρός. Το δεύτερο βήμα συνοψίζεται στην ανάληψη της Προεδρίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. -ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ακολουθεί ο εξαγνισμός και η άφεση αμαρτιών της παράταξης (sic!) και έπειτα βάζει πλώρη για τον εκθρονισμό του Σαμαρά. Αυτό θα πει διορατικότητα και σχέδιο. Και πάνω από όλα, ειλικρίνεια. «Το μοναδικό αντίδοτο είναι η αλήθεια» δήλωσε την Παρασκευή. Σαν το ανέκδοτο με τον διαρρήκτη που εισβάλλει σε ένα κυλικείο, ξηλώνει το ταμείο και, νοιώθοντας ένα κενό στο στομάχι του, ανοίγει το ντουλάπι, βρίσκει κάτι ντόνατς με γέμιση σοκολάτας και, καθώς τα τρώει, μονολογεί: «Βρε, τους κλέφτες! Δεν έβαλαν πολύ σοκολάτα!».

Κι όλα αυτά γίνονται για το χατήρι της Ελλάδας. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Δεν θέλω κουταμάρες. Ότι τάχα μου οι Έλληνες πολιτικοί λειτουργούν με αξιοπερίεργα κριτήρια και διακατέχονται από αμφιλεγόμενα κίνητρα. Ακόμα και το γεγονός ότι από τους 300 βουλευτές οι 265 δέχτηκαν να πάρουν βουλευτικό όχημα για τις μετακινήσεις τους, δεν σημαίνει το παραμικρό. Ο κατώτατος μισθός έχει πέσει στα τέσσερα κατοστάρικα και παίζεις πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί για να δεις ποιους λογαριασμούς θα πρωτοπληρώσεις, αλλά δεν έχει καμία σχέση. Ούτε τίθεται ζήτημα να δώσουν οι πολιτικοί το καλό παράδειγμα -μα, ποιος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο; Απλά οι άνθρωποι δεν θέλουν να μπλέκουν με ταξί, λεωφορεία, μετρό και ηλεκτρικούς. Συνεπώς, επιλέξανε να πάρουν βουλευτικό όχημα, για να μας σώνουν πιο γρήγορα κι όχι επειδή φοβούνται τις αντιδράσεις του κόσμου, ντρέπονται για τα έργα τους ή θέλουν να προκαλέσουν την κοινή γνώμη. Όπως ακριβώς επιλέγουν να μην μειώνουν τους βουλευτικούς τους μισθούς.

Όμως, ας μη περιοριστούμε μονάχα στους πολιτικούς. Υπάρχουν και οι ψηφοφόροι. Η πλατιά μάζα των πολιτών που αποφασίζει για τις τύχες αυτής της χώρας. Που εδώ και σαράντα χρόνια έχουν λάβει τις αποφάσεις τους. Έχουν θέσει τις προτεραιότητές τους. Έστω κι αν κάποιοι υποδύθηκαν πρόσφατα, υπό μορφή πανηγυριού θα έλεγα, τους αγανακτισμένους ή έδειξαν την προτίμησή τους στο κόμμα της αποχής. Λες κι αν απέχεις της όλης διαδικασίας λύνεις το πρόβλημα. Τέλος πάντων. Ας μην ξεφεύγουμε. Τι άλλαξε, λοιπόν, που ανέβηκε στο σανίδι ο Σαμάρας; Θα υπάρξει αναδιοργάνωση στο Δημόσιο Τομέα; Θα τεθούν σε λειτουργία οι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Θα επικρατεί απόλυτη Δικαιοσύνη; Θα παύσουν οι πάσης φύσεως σπατάλες; Μηδέν εις το πηλίκιον που έλεγε κι ο Τζέφρυ. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους πολίτες. Θα αλλάξουμε μυαλά; Θα τροποποιήσουμε τη συμπεριφορά μας; Θα πάψουμε να ικανοποιούμαστε με τη μετριότητα και τη σαχλαμάρα; Θα αποδεσμεύσουμε την σκέψη μας από τη σκοπιμότητα; Τζίφος. Όπως βλέπεις τον πολιτικό να κοιτάει την κάμερα στα μάτια και να εκτοξεύει εύστοχα την άστοχη, ανεπίκαιρη και ανούσια φράση του, έτσι ακριβώς θα παρατηρείς τον κάθε λακαμά να σπρώχνει στο μετρό και στο λεωφορείο, να κλέβει τη θέση στο σούπερ μάρκετ, στην τράπεζα ή στο φανάρι, να πετάει κάτω το πακέτο με τα τσιγάρα ή το αναψυκτικό και να προσπερνάει με 300 χλμ σε μονή λωρίδα του εθνικού οδικού δικτύου. Επομένως, τι θα αλλάξει; Τίποτα. Όσο τα πρότυπα επιβάλλουν και προωθούν την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος, αμόρφωτος και απαίδευτος, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά -σίγουρα, υπάρχουν άνθρωποι με ορθολογική κρίση, λογική, ήθος και συναίσθημα.

Εντούτοις, οφείλουμε να προβληματιστούμε. Όλοι μας. Όσο άσχημα και να φαίνονται τα πράγματα, ποτέ δεν έρχεται το τέλος μέχρι να πάψεις να προσπαθείς. Και οι Έλληνες θα πρέπει -επιτέλους!- να αρχίσουν την προσπάθεια. Πώς θα συμβεί αυτό; Πολύ απλά, απλούστατα, αποκτώντας συνείδηση πολιτών και όχι αγανακτισμένων υπηκόων που αντιμετωπίζουν το κράτος ως προαιώνιο εχθρό. Εκτός, αν επιζητούμε την πάσης φύσεως καταστροφή, προκειμένου να επέλθει κάθαρση, ή επιθυμούμε να θεωρούμαστε πολίτες τρίτης κατηγορίας. Τότε, πάω πάσο. Ο Κάνθαρος, πάντως, δεν παρατάει τα όπλα και δεν συμβιβάζεται: θα συνεχίσει πεισματικά, όσο καλύτερα μπορεί, να φέρεται ως άνθρωπος κι όχι σαν αδηφάγο ον που δαιμονοποιεί το είναι και θεοποιεί το φαίνεσθαι. Σας προτρέπω να κάνετε το ίδιο.

Υ.Γ.1 Η ήττα από τη Νιγηρία και ο επακόλουθος αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου φανέρωσαν, για μια ακόμη φορά τολμώ να προσθέσω, την συνεχή καθίζηση του ελληνικού μπάσκετ. Δεν αναφέρομαι στο αποτέλεσμα -ουδείς έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία-, αλλά στο ξεβράκωμα των δημοσιογράφων και την πνευματική ανεπάρκεια των οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Και το μονοπάτι που συνειδητά έχει επιλεγεί, γίνεται ολοένα πιο δύσβατο. Κρίμα.

Υ.Γ.2 Μπαλαντέρ, οι περισσότεροι, σχεδόν όλοι δηλαδή, μυήθηκαν στον ήχο των Black Sabbath από το ''Mαύρο Σάββατο'', τον ''Σιδερένιο Άνθρωπο'', τα ''Γουρούνια του Πολέμου'' και τον ''Παρανοϊκό''. Εγώ, όχι.


Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Αυτά γεύτηκα

Το Euro τέλειωσε. Αυτό σημαίνει ότι θα περιμένουμε το Μουντιάλ, θα πρέπει να σκεφτούμε νέους τρόπους για να γεμίζουμε πλέον τα βράδια μας κι ότι μάλλον θα ξαναβρούμε τη χαμένη σιλουέτα μας: τα πατατάκια, οι μπύρες, τα σουβλάκια, οι πίτσες και τα μπάρμπεκιου πήραν φωτιά. Κι αν τα παραπάνω προϊόντα είναι ιδιαίτερα εύγευστα και νόστιμα, τι συμβαίνει με την περίπτωση του Euro; Τι γεύση μας άφησε; Ας ξεκινήσουμε, εξετάζοντας τρία σημεία που χρήζουν αναφοράς:
  • Πρέπει να καταλάβουμε ότι στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει ή προκρίνεται πάντα ο καλύτερος.
  • Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι το Euro χωρίζεται σε δυο φάσεις: τα προκριματικά και τα τελικά -τέτοιου είδους διοργανώσεις δεν είναι εθνικό πρωτάθλημα, δηλαδή ένας μαραθώνιος που αποτελείται από τριάντα ή σαράντα αγωνιστικές.
  • Οι ομάδες, όπως κάθε ανοιχτό σύστημα, ταλανίζονται από πάθη, αινιγματικά σταυρόλεξα και δυσεπίλυτα προβλήματα, ενόσω διακατέχονται από διαφορετικούς σκοπούς και κίνητρα.   
Και περνάμε στην επεξήγηση των τριών σημείων. Με βάση το πρώτο σημείο υπάρχουν ισχυρές αμφιβολίες για το αν έπρεπε η Ισπανία να προκριθεί από τον όμιλο. Με εξαίρεση το ματς απέναντι στην Ιρλανδία, στα υπόλοιπα δυο παιχνίδια, με Ιταλία και Κροατία, είχε τόσα νεκρά διαστήματα που θύμιζε τον Άρη επί Πολωνού Γκουαρντιόλα. Προσοχή: επί του παρόντος, δεν εξετάζω αν η ομάδα έκανε συντήρηση δυνάμεων ή αυτές οι εμφανίσεις ήταν απόρροια τακτικών λαθών· απλώς καταγράφω την κατάσταση. Για παράδειγμα, η Κροατία ήταν πιο συμπαγής ομάδα, πιο διψασμένη, έτρεξε περισσότερο και υπήρχαν στιγμές που η ασκηθείσα πίεση στο τερέν του αντιπάλου και οι αντιδράσεις σε δύσκολες συνθήκες, από πάγκο και χόρτο, ήταν υποδειγματικές. Θυμηθείτε την ορθή τακτική συμπεριφορά και την εύστοχη καθοδήγηση από τον πάγκο στις περιπτώσεις που βρέθηκε πίσω στο σκορ στα ματς με Ιταλία και Ισπανία. Κι όμως, αυτή η ομάδα δεν προκρίθηκε! Το ίδιο θα μπορούσε να πει κάποιος για την Ρωσία -στην αρχή της ασφάλειας, μεταξύ άλλων, εκφράζω σοβαρές αμφιβολίες ως προς το αν η Ελλάδα άξιζε την πρόκριση. Παράλληλα, είδαμε να περνάει, και μάλιστα καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση, η Αγγλία. Τι μας έδειξε η Αγγλία; Ότι ένα δυνατό εθνικό πρωτάθλημα δεν φτιάχνει απαραίτητα και μια εξίσου δυνατή Εθνική ομάδα -κι ας παρουσιάστηκε η ομάδα εναρμονισμένη με τον τακτικό ρεαλισμό του Χόντγκσον: δεν είναι πάντα αρκετό.


Και περνάμε στο δεύτερο σημείο. Τα τελικά του Euro, αν και τηρούν ορισμένες ομοιότητες με τα προκριματικά, διαφέρουν ως προς ένα βασικό σημείο: τον χρόνο. Τα προκριματικά ολοκληρώνονται σε ένα πολύ μεγάλο χρονικό εύρος, ενώ τα τελικά μόλις σε έναν μήνα -και για κάποιους πολύ νωρίτερα. Και θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μια ομάδα δεν είναι υπολογιστής που αποτελείται από μηχανικά εξαρτήματα. Το να βρεθεί σε κακή φόρμα, να αποκτήσει άσχημη ψυχολογία, να προκύψουν τραυματισμοί ή να ανατείλουν έριδες είναι κάτι αναμενόμενο -προφανώς είναι και ανεπιθύμητο. Και, συνδυάζοντας τις παραπάνω προτάσεις με το τρίτο σημείο, προκύπτει ότι υπήρχαν ομάδες που στα τελικά του Euro φάνηκαν εκτός κλίματος. Για παράδειγμα, οι Γάλλοι και τα εσωτερικά προβλήματα που τους ταλανίζουν εδώ και καμιά εξαετία. Μπροστά στους Ολλανδούς, όμως, οι Γάλλοι είναι ήμερα γατάκια. Με την πορεία που είχαν κάνει στα προκριματικά οι Ολλανδοί, θα έπρεπε να είχαν περάσει αέρα από τους ομίλους -εντούτοις, θυμηθείτε την χρονική μεταβολή μεταξύ προκριματικών και τελικών. Και έχεις τον Ρόμπεν να βγαίνει πριν το ματς με την Πορτογαλία και να δηλώνει ότι για την απόδοση της ομάδας στο τουρνουά ευθύνεται ο εγωισμός. Και μόλις ξεκινάει ο αγώνας έναντι στην Πορτογαλία, βλέπεις τον Ρόμπεν να δίνει πάσα από το αριστερό του πόδι στις διαφημιστικές πινακίδες και στον αντίπαλο: λες και δεν είχε συμπαίχτες -μήπως εννοούσε τον εγωισμό των υπολοίπων; Μια Ολλανδία που πριν δυο χρόνια έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ. Το σημαντικό, όμως, έγκειται με ποια τακτική συμπεριφορά πορεύτηκε προς τον τελικό του Μουντιάλ και πως παρουσιάστηκε δυο χρόνια αργότερα, δηλαδή τώρα. Συμπέρασμα: για μια Εθνική ομάδα τα δυο χρόνια φέρουν σημαντική επίδραση πάνω στην ψυχοσύνθεση, στους σκοπούς και στα κίνητρα αυτής. Και για αυτό, αποδεχόμενοι την μεγάλη επιτυχία της Ισπανίας να κατακτήσει τρεις σερί τίτλους, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε την αντίδραση των Ισπανών στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Και περνάμε σε ορισμένες σκόρπιες σκέψεις. Σε αυτή τη διοργάνωση είδαμε την επίτευξη αρκετών τερμάτων, χωρίς όμως να προέρχονται από άκρατη επιθετικότητα. Ελάχιστες ομάδες παρουσίασαν ικανή τάση και ισχυρή επιθυμία για το γκολ -δεν εννοώ απόλυτη αφέλεια και άγνοια κινδύνου, αλλά επίτευξη του σκοπού (γκολ) που διέπει το ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα, οι Κροάτες, οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί -και οι τρεις αποκλείστηκαν από τους ομίλους: τυχαίο; Τα γκολ της Γερμανίας ήταν υπολογισμένα με μαθηματική ακρίβεια: όλα έκρυβαν προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο -εξαιρείται το ματς με την Ελλάδα, όπου οι Γερμανοί ήταν καταιγιστικοί. Η αποθέωση, όμως, αυτής της κατάστασης συνοψίζεται στο ζευγάρι του τελικού. Μέχρι εκείνο το σημείο, οι Ισπανοί, με εξαίρεση τον ματς με τους Ιρλανδούς, έδειχναν ότι στερούνται επιθετικότητας, ενώ οι Ιταλοί έπαιζαν ανοιχτό ποδόσφαιρο και κυνηγούσαν το γκολ. Οξύμωρο; Έτσι πιστεύω. Ο τελικός, όμως, φανέρωσε διαφορετικά στοιχεία -κυρίως για τους Ισπανούς που αποφάσισαν να σοβαρευτούν (;) και να κάνουν επίδειξη δύναμης και υπεροχής.

Εκτός, όμως, από την έλλειψη επιθετικότητας, διέκρινα, τουλάχιστον για τις περισσότερες ομάδες, έλλειψη αμυντικής προσήλωσης και σταθερότητας. Οι προβληματικές άμυνες, ή για να είμαι πιο ακριβής οι προβληματικές αμυντικές γραμμές, αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο. Ακόμα και ομάδες που έχουν σφυρηλατήσει την ταυτότητά τους στην άμυνα, εμφάνισαν δυσλειτουργία. Για παράδειγμα, η Ελλάδα και η Ιρλανδία. Ακόμα και μεγάλες ομάδες, όπως η Γερμανία, δεχόντουσαν φάσεις -ο Καρπετόπουλος ισχυρίζεται ότι αυτή η Γερμανία δεν ήταν τόσο καλή, όταν έχανε κατοχή. Επίσης, παρατήρησα ότι τα μεγέθη που σπέρνουν τρόμο ήταν μετρημένα στο δάχτυλο του ενός χεριού. Ουσιαστικά, μονάχα η Γερμανία έπαιζε, για όλες τις ομάδες, ακόμα και για τους Ισπανούς, πλην Ιταλών, το ρόλο του μπαμπούλα: ίσως διότι ήταν η μοναδική ομάδα σε όλο το τουρνουά που έπαιξε με συνέπεια ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Κι όμως, η Γερμανία, όντας μία από καλύτερες ομάδες του τουρνουά, όπως και στο Μουντιάλ του 2010, αποκλείστηκε στα ημιτελικά! Το ίδιο συνέβη και με ορισμένους από τους σταρ του αθλήματος. Ο Ιμπραΐμοβιτς -δεν με ξεγελάνε τα γκολ που πέτυχε- ήταν η αποθέωση του περιπάτου. Ο Μπαλοτέλι, παρά τα τέρματα επί της Γερμανίας, παραμένει ένα κορμί που δεν ξέρει να κάνει κίνηση χωρίς την μπάλα και στερείται ποδοσφαιρικής ευφυίας -ας πάει για σπρίντερ. Ο Ριμπερί ήταν εξαφανισμένος, με τις κακές γλώσσες να λένε ότι παίζει στην Εθνική επειδή (του) το επιβάλλει ο μάνατζέρ του, ο Μπενζεμά νόμιζε ότι έπαιζε στη Ρεάλ, ενώ ο Νασρί πάσχει από την ανίατη ασθένεια της μεγαλομανίας και της αλαζονείας. Ο Ρόμπεν, ο Σνάιντερ κι ο Φαν Μπόμελ έπαιζαν σουμπούτεο. Ο μόνος που έδειξε να βελτιώνεται νοητικά και να ωριμάζει ποδοσφαιρικά, έστω και απέναντι στην παιδική χαρά της Ολλανδίας και στην ανεπάρκεια της Τσεχίας, ήταν ο Κριστιάνο, αλλά χρειάζεται απεγνωσμένα βοήθειες.

Και περνάμε στα συστήματα. Ομολογώ ότι υπήρχε ποικιλία. Οι Ιταλοί ξεκίνησαν με 3-5-2 και τέλειωσαν με 4-4-2 σε ρόμβο. Οι Κροάτες προτίμησαν έναν ευπροσάρμοστο 4-4-2, ενώ οι Άγγλοι ένα σφιχτό 4-4-1-1 που πολύ θα ήθελαν να μοιάζει με το 4-6-0 των Ισπανών. Αντίθετα, οι Ουκρανοί προτίμησαν ένα σύστημα με περίεργη διάταξη στον άξονα (4-4-1-1;), ενώ οι Σουηδοί ας πούμε ότι έπαιξαν ένα 4-4-2 που μετατρεπόταν σε 4-4-1 για ευνόητους λόγους που αφορούν μεγάλες μύτες. Οι Ιρλανδοί ήταν οι μόνοι που εφάρμοσαν με θρησκευτική ευλάβεια το 4-4-2 σε ευθεία. Εν γένει, οι περισσότερες ομάδες προκρίνουν, για κάποιο λόγο που αγνοώ, το 4-3-3 -προφανώς έχει μείνει ακόμα στη μόδα. Για παράδειγμα, η Πορτογαλία και η Ελλάδα έπαιξαν 4-3-3, αλλά στην πράξη η διάταξη των παιχτών στο χόρτο δεν είχε καμία σχέση ανάμεσα στις δυο ομάδες. Όμοιο σύστημα, το οποίο έκλινε περισσότερο προς τις επιταγές της Πορτογαλίας, υιοθέτησε η Ρωσία και η Γαλλία, ακόμα και η Πολωνία. Και εδώ ακριβώς εγείρω ισχυρές ενστάσεις ως προς την χρησιμότητα του 4-3-3 και τολμώ να προβλέψω ότι σύντομα το σύστημα αυτό θα εγκαταλειφθεί. Με τα δεκάρια να έχουν εξαφανιστεί, καθώς χρειάζονται απαραιτήτως έναν και δύο κόφτες να τρέχουν για αυτούς, τα ποιοτικά ακραία μπακ να σπανίζουν, τα γνήσια εξτρέμ να τείνουν να εξαφανιστούν και τα σέντερ φορ να μετατρέπονται, είτε σε πλάγια χαφ, είτε σε όρθια ξύλα που παίζουν με την πλάτη, είτε σε κορμιά που λειτουργούν αποκλειστικά εκτός περιοχής, τα δεδομένα υποδεικνύουν την επιστράτευση πασπαρτού παιχτών που τρέχουν σαν σκυλιά, καλύπτουν όσο το δυνατόν περισσότερα τετραγωνικά και στήνουν ένα αμυντικό τοίχος στην μεσαία γραμμή. Με άλλα λόγια, ως κύριος σκοπός θεωρείται η διατήρηση του μηδενός και στην επίθεση έχει ο Θεός. Αυτό σημαίνει ότι οι προσωπικές ενέργειες σπανίζουν (μπούκα, ντρίμπλα, σουτ, κίνηση με μπάλα), παίχτες με ισχυρή προσωπικότητα περιθωριοποιούνται και όλα επαφίενται στην πίεση που θα ασκήσεις στον αντίπαλο, ελπίζοντας ότι θα υποπέσει σε λάθος, θα κουραστεί ή θα αρχίσει να σε κόβει αντικανονικά, μπας και κερδίζεις κανά στημένο. Αν αυτά που γράφω έχουν δόση αλήθειας, τότε οι εμφανίσεις της Ισπανίας πρέπει να μας προβληματίσουν τα μάλα. Ελπίζω να κάνω λάθος.

Υ.Γ.1 Η Τότεναμ αντικατέστησε τον Ρέντναπ με τον Βίλας Μπόας και αρκετοί στην Αγγλία στοιχηματίζουν για το ύψος της αποζημίωσης που θα του δώσουν οι Εγγλέζοι, όταν έρθει η ώρα. Προς το παρόν, το 4-4-2 του Ρέντναπ αποτελεί παρελθόν, ο Μόντριτς θα πάει σε άλλες πολιτείες και όλοι αναμένουν με ενδιαφέρουν να δουν ποιους παίχτες θα φέρει στο Λονδίνο ο Πορτογάλος μαθητευόμενος μάγος.

Υ.Γ.2 Η περίπτωση Αναστόπουλου δεν έκατσε. Δεν πειράζει. Πήραμε Κατσαβάκη. Δεν είναι καθόλου κακή επιλογή. Σε μελλοντική ανάρτηση θα αποκρυπτογραφήσουμε την τακτική φιλοσοφία του Κατσαβάκη. Το ευτυχές είναι ότι δεν έχει παραμεληθεί το αγωνιστικό. Το δυστυχές είναι ότι ο Άρης, όπως και όλες οι ελληνικές Π.Α.Ε., έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει, ώστε να φτάσει τα πρότυπα των ευρωπαϊκών κλαμπ (επικοινωνιακή πολιτική, υπηρεσίες πελατών, μάρκετινγκ, οικονομική διαχείριση κ.ά.).

Υ.Γ.3 Οι Black Sabbath κυκλοφορούν, το 1981, το δέκατο στούντιο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο ''Mob Rules''. Πρόκειται για το δεύτερο σερί άλμπουμ με τον Dio στα φωνητικά και προφανώς γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Θα χρειαστεί να περάσουν έντεκα ολόκληρα χρόνια, χρονικό εύρος κατά το οποίο έπιασαν διαδοχικά το μικρόφωνο ο Ian Gillian, o Glenn Hughes κι o Tony Martin, μέχρι να ξανατραγουδήσει ο Dio σε άλμπουμ της μπάντας.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Forza Italia!

Θυμίζω ότι ο Πραντέλι στο ματς των ομίλων απέναντι στην Ισπανία είχε κατεβάσει την ομάδα με 3-5-2, και μάλιστα με αρκετή επιτυχία, με τον Ντε Ρόσι σε ρόλο κεντρικού αμυντικού να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω: για αυτό δεν είχε φανεί τόσο πολύ ο οργανωτικός, και πάντοτε υπερπολύτιμος, ρόλος του Πίρλο -μολαταύτα, κάποιοι ανακάλυψαν τώρα τις Ινδίες. Συνεπώς, αρκετός κόσμος αναρωτήθηκε αν ο Πραντέλι θα ξαναπαίξει 3-5-2. Ο ίδιος δήλωσε: «Ειλικρινά, όχι, ούτε που το έχω σκεφτεί. Βρήκαμε μια ισορροπία στα τελευταία ματς, αλλά βέβαια ξέρουμε ότι μέσα στο ματς αν χρειαστεί μπορεί να αλλάξουμε σε 3-5-2. Η ομάδα ξεκινώντας το τουρνουά είχε διαφορετική προσέγγιση, αλλά με τον χρόνο βρήκε την φόρμα της και την ισορροπία που έψαχνε και βρήκε την σιγουριά που δεν είχε στα προηγούμενα τουρνουά. Χρειαζόμασταν μερικές προπονήσεις ακόμη για να βρούμε ξανά την πείνα να παίξουμε ανοικτά. Παίξαμε κόντρα σε όλους ανοικτά, ρισκάραμε κάποια πράγματα και θα το κάνουμε ξανά αύριο». Νομίζω ότι οι παραπάνω δηλώσεις δεν λένε παρά μόνο την αλήθεια. Καταρχήν, το 3-5-2 του Πραντέλι δεν ηταν απλά ένα τρικ ή απλά μια τακτική επιλογή, αλλά ουσιαστικά μια τακτική αναγκαιότητα. Οι τραυματισμοί των αμυντικών τον οδήγησαν σε αυτό το μονοπάτι -μόλις επέστρεψε ο Μπαρτζάλι, το σύστημα μετατράπηκε άμεσα σε ένα 4-4-2 με ρόμβο ή, αν προτιμάτε, σε 4-4-1-1 με τον Κασάνο να λειτουργεί ως περιφερειακός επιθετικός σε έναν σχετικά ελεύθερο ρόλο: το πρώτο γκολ της Ιταλίας στο ματς με τη Γερμανία προήλθε σύμφωνα με αυτό το πλάνο.


Προσοχή: καταρχάς, ο ρόμβος δείχνει αρκετά αμυντικογενής, ειδικά αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι τα ακραία μπακ δεν παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, αλλά στην πράξη κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τα κάθετα σπριντ του Μαρκίσιο και η μετατροπή αυτού σε κρυφό επιθετικό, το κάθετο παιχνίδι του ενορχηστρωτή Πίρλο, η επιθετική άμυνα του Ντε Ρόσι και οι συνεχείς κινήσεις, άνευ μπάλας, του εσχάτως σκληροτράχηλου Μοντολίβο συνθέτουν ένα άκρως ελκυστικό τακτικό παζλ, το οποίο εύκολα διακρίνεται από τον αντίπαλο, αλλά δύσκολα λύνεται -το ίδιο ισχύει και για την αεροπορία των Ιταλών. Κι αν η κατάσταση επιβάλλει ηρεμία, μυαλό και ύψος, τότε μπαίνει ο Μότα. Αν χρειάζεται τσαμπουκάς, πάθος και αυτοθυσία τότε επιστρατεύεται ο Νοτσερίνο. Σε κάθε περίπτωση, το οπλοστάσιο του Πραντέλι διαθέτει τα απαραίτητα όπλα, προκειμένου να επιτύχει τους σκοπούς του -προφανώς θα επιθυμούσε πιο τεχνικά ακραία μπακ και έναν πιο σοβαρό και αξιόπιστο επιθετικό (βλέπε Μπαλοτέλι: δεν με πείθει και δεν τον θεωρώ παίχτη παγκόσμιας κλάσης), αλλά η μεσαία του γραμμή δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την αντίστοιχη των Ισπανών. Έπειτα, πράγματι η Ιταλία έπαιξε ανοιχτά στο τουρνουά -εξαιρείται το ματς με τους Γερμανούς, όπου το γρήγορο γκολ του Μπαλοτέλι άλλαξε σημαντικά τη ροή του αγώνα, άρα και τα αγωνιστικά πλάνα των δυο προπονητών. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είχε κι ένα σχετικά υψηλό τέμπο στο παιχνίδι της: το ματς με την Αγγλία, ακόμα και με την Ιρλανδία, ήταν η αποθέωση αυτής της κατάστασης με τους νησιώτες να υποχρεώνονται σε άτακτη υποχώρηση. Επίσης, σε αυτά τα ματς η Ιταλία τηρούσε και υψηλά ποσοστά κατοχής, δείχνοντας ότι είχε πλήρως την πρωτοβουλία των κινήσεων: αυτό σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα ευπροσάρμοστη στις αναγκαιότητες και τα τακτικά χαρακτηριστικά του εκάστοτε ματς. Για τα δεδομένα και την προϊστορία της Εθνικής Ιταλίας το να βλέπεις τους παίχτες της να επιβάλλουν ένα υψηλό τέμπο, να παίζουν ανοιχτά και να μην λένε όχι στην κατοχή είναι κάπως ασυνήθιστο, αλλά, όπως δείχνουν οι εμφανίσεις και τα αποτέλεσματα, είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρο για αυτούς, αλλά και εμάς.

Και φτάνουμε στην Ισπανία. Τι δήλωσε ο Ιταλός προπονητής; «Η δύναμή της δεν είναι μόνο η κατοχή της μπάλας, αλλά και η ικανότητα να κερδίζει πίσω την μπάλα στο κέντρο. Η άμυνά της πάντα κλείνει πολύ γρήγορα. Τακτικά θα προσεγγίσουμε το ματς με επιθετική φιλοσοφία, πρώτος στόχος είναι να κλείσουμε τους χώρους και να πάρουμε την μπάλα. Θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τις στιγμές μας και πάρουμε τον έλεγχο στο κέντρο. Δεν είμαστε αγνώμονες για να πούμε ότι θα κυριαρχήσουμε από την αρχή έως το τέλος». Ξεκινώ ανάποδα. Ο κάθε προπονητής γνωρίζει ότι η ομάδα του δεν μπορεί να κρατήσει το ίδιο τέμπο, τον ίδιο ρυθμό, την ίδια πίεση, την ίδια ταχύτητα καθόλη τη διάρκεια του αγώνα. Θα υπάρχουν μεταπτώσεις στην απόδοση. Κούραση. Λάθη. Κι ο Πραντέλι έχει δείξει ότι είναι σχετικά ρεαλιστής και ιδιαίτερα πρακτικός -ακόμα και η επιμονή του στον Μπαλοτέλι μάλλον φανερώνει ότι γνωρίζει κάτι παραπάνω από εμάς: προφανώς για τον Πραντέλι, τα πεπραγμένα του Μπαλοτέλι στο χόρτο θεωρούνται χρήσιμα, τουλάχιστον πιο χρήσιμα από αυτά που θεωρητικά μπορεί να δώσει ο μπόμπερ Ντι Νατάλε. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το αν θα επιλέξει να παίξει ένα ποδόσφαιρο αναμονής, κατοχής ή πρωτοβουλίας: εν πολλοίς, αυτό εξαρτάται κι από τα δόντια του αντιπάλου.
 
Σύμφωνα, πάντως, με τις δηλώσεις του, θα προσπαθήσει να πάρει τον έλεγχο, δηλαδή τη μπάλα: ουσιαστικά, εννοεί την κατοχή, αλλά όχι απαραίτητα την πρωτοβουλία. Κι όπως έχουμε αναφέρει, αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο ή απλό: ούτε το μπλοκάρισμα των Οζίλ, Γκόμεζ, Σβαϊνστάιγκερ και Κλόζε -ουσιαστικά, το μπλοκάρισμα των συνδυασμών της Γερμανίας- ήταν εύκολο ή απλό, αλλά κατέστη υπαρκτή πραγματικότητα. Η Ιταλοί, όμως, δεν παίζουν μόνοι τους -πάντοτε υπάρχει ένας αντίπαλος που θέλει να επικρατήσει έναντι εσού. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει η Ισπανία; Καταρχήν, να παλέψει ο Ντελ Μπόσκε με τους δαίμονες του και να κάτσει να σκεφτεί τι ομάδα θέλει: αν ο Ντελ Νπόσκε επιζητεί επίδειξη δύναμης, η ίαση της Ισπανίας από τη Μπαρτσελονίτιδα κρίνεται απαραίτητη και επιβεβλημένη, έστω κι αυτήν την ύσταση ώρα. Ας αποδείξει η ομάδα ότι βρίθει τακτικής πληρότητας κι ας μην κατακτήσει το τρόπαιο: οι Θεοί του ποδοσφαίρου και οι γνήσιοι ποδοσφαιρόφιλοι σε τέτοιες περιτπώσεις ξέρουν να συγχωρούν. Επομένως, και κλείνουμε το άρθρο, για να μιλήσουμε και λίγο πρακτικά, τι αναμένω από την πλευρά των Ισπανών; Να τρέξουν. Με ταχύτητα. Διάρκεια. Συνέπεια. Να τρέξουν με ποιότητα. Και -επιτέλους!-, πλην κατοχής, να πάρουν την πρωτοβουλία -στον κλεφτοπόλεμο οι Ισπανοί δεν αποδίδουν ικανοποιητικά, έστω κι αν η γλώσσα των αποτελεσμάτων μπορεί να σου πει ψέμματα: δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν στιγμές, αλλά την ξεκάθαρη υπεροχή τους. Μόνο έτσι θα διασπάσουν την πολύπροσωπη ιταλική άμυνα και θα κουράσουν τον αντίπαλο. Ακριβώς, δηλαδή, ότι έκαναν και οι Κροάτες στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα απέναντι στους Ιταλούς. Καλό τελικό!

Υ.Γ.1 Το αποφάσισα. Ο Τσαλτίδης είναι ίδιος η Παπαρήγα. Δεν εννοώ εμφανισιακά -Θεέ και κύριε! Όπως η Αλέκα βγαίνει στο γυαλί και λέει πέντε κουβέντες τσεκουράτες, πανάστοχες και ανούσιες, έτσι κι ο Τσαλτίδης γράφει ένα κείμενο ή τον ακούς να μιλάει στο ραδιόφωνο και κατόπιν τρίβεις τα μάτια σου και τσιμπάς το δέρμα σου, μόνο και μόνο για να προβείς στην θλιβερή διαπίστωση ότι όλα αυτά που λέει και γράφει συνιστούν πραγματικότητα. Κι αυτός ο άνθρωπος παραμένει έμμισθος υπάλληλος της Π.Α.Ε. Τέλος πάντων. Όπως δείχνουν τα πράγματα, πάμε για Αναστόπουλο και Χαριστέα. Δυο πολύ καλές περιπτώσεις, αν τελικά πραγματοποιηθούν.

Υ.Γ.2 Άνευ περιγραφής!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...