Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Τι μαλάκα είναι (x4)



Υ.Γ.1 Το γιατί η Εθνική Ελλάδος ακολουθεί φθίνουσα πορεία το έχουμε ήδη σχολιάσει. Το θέμα της σημερινής ανάρτησης προσδιορίζεται στο αν το σύστημα της Εθνικής μπορεί να αντιδράσει και να επανέλθει στο δρόμο της πρόκρισης. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μακάρι να κερδίσουμε όλα τα παιχνίδια και να προκριθούμε ή, έστω, να παίξουμε μπαράζ, ωστόσο κάτι τέτοιο είναι, θεωρώ, εξαιρετικά δύσκολο. Όχι, δεν έχουμε κάποιο μεγαθήριο στον όμιλο. Αλλά η Εθνική δεν δείχνει ικανή να ανακάμψει. Η παρουσία του Μαρκαριάν στον πάγκο εγγυάται ότι δεν λάβουμε επιθετικά ρίσκα, καθώς έχουμε να κάνουμε με έναν πρακτικό προπονητή που προκρίνει τον τακτικό ρεαλισμό, αλλά στη θέση που βρισκόμαστε, βαθμολογική και μη, είμαστε υποχρεωμένοι να αναλάβουμε την πρωτοβουλία και να αποδεχτούμε ρίσκα, λελογισμένα ή μη. Εντούτοις, δεν είμαστε καλοί στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ακόμα και απέναντι σε αντιπάλους χαμηλής δυναμικότητας, ενώ όσες φορές πήραμε κάποιο τακτικό ρίσκο βυθιστήκαμε στην μετριότητα. Συν τοις άλλοις, μπορεί να άλλαξε ο προπονητής, αλλά οι παίχτες είναι ίδιοι. Και δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι υπάρχουν πολλοί προπονητές που μπορούν να παίξουν πραγματικό ποδόσφαιρο με αυτό το υλικό. Το μόνο θετικό, με ότι αυτό συνεπάγεται, είναι ότι έχει καταλαγιάσει η σκόνη που άφησαν οι τελευταίες εμφανίσεις της ομάδας και η βαθμολογική της συγκομιδή. Μέχρι οι άνεμοι της γκρίνιας να την επαναφέρουν στον ορίζοντα.

Υ.Γ.2 Είχα σκοπό να βάλω Genesis, αλλά οι Saxon μού άλλαξαν γνώμη.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Έχει ακόμα δρόμο



Η τακτική ανάγνωση του αγώνα είναι αρκετά ευανάγνωστη. Η Μπαρτσελόνα υποφέρει όταν δεν έχει κατοχή μπάλας. Για την ομάδα του Λουίς Ενρίκε η κατοχή μπάλας δεν είναι απλά ένα τρόπος να διασπάσει την αμυντική πανοπλία του αντιπάλου, αλλά, παράλληλα, μια διαδικασία που οδηγεί τον αντίπαλο σε κούραση -ακόμα και είδος άμυνας. Γιατί η Μπάρτσα δεν είχε τα συνηθισμένα ποσοστά κατοχής; Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έλειπε ο Μπούσκετς: ο Ισπανός μέσος έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Μαστσεράνο. Επίσης, ένας ακόμα λόγος προσδιορίζεται στην παρουσία του Μόντριτς. Όσο άντεξε, η Ρεάλ δήλωνε παρών. Ο τρόπος, βλέπετε, που ο Κροάτης απλώνει το παιχνίδι είναι εξαιρετικός. Χωρίς αυτόν η Ρεάλ είναι άλλη ομάδα. Μόλις, λοιπόν, ο Μόντριτς κουράστηκε, καθώς δεν ήταν δυνατό να βγάλει ολόκληρο το 90λεπτο σε full ρυθμούς, η Ρεάλ αποσυντονίστηκε. Ο Κρος δεν μπορεί να παίξει τον μαεστρικό ρόλο του Κροάτη και, αναπόφευκτα, τα κενά μεταξύ των γραμμών αυξήθηκαν. Για αυτό και στο δεύτερο μέρος ο Μέσι ανέβασε την απόδοσή του: η ομάδα ανέκτησε κατοχή, πήρε τον έλεγχο, συμπαρέσυρε τη μεσαία γραμμή του αντιπάλου κι αν ο Νεϋμάρ δεν ήταν ανυπόμονος και απρόσεχτος, το σκορ θα ήταν μεγαλύτερο. Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος μόλις ο Λουίς Ενρίκε έβαλε στο παιχνίδι τους Τσάβι και Μπούσκετς, με τον Αντσελότι να κάθεται ανήμπορος στον πάγκο του. Το ρεζουμέ είναι ότι η Ρεάλ, αν και έχασε, απέφυγε μια ψυχολογική και επικοινωνιακή ήττα που θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς και γκρίνιες. Το πρωτάθλημα, βλέπετε, έχει ακόμα πολύ δρόμο.

Υ.Γ.1 Δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούν οι συγκρίσεις των κορυφαίων πρωταθλημάτων με το ελληνικό. Τι προσπαθούν να μας πείσουν; Ότι έχουμε πρωτάθλημα χαμηλής ταχύτητας; Το ξέρουμε, δεν μας λένε κάτι καινούριο. Ούτε παίζουν τόσο σπουδαίο ρόλο οι υποδομές, η βία, η οικονομική κρίση ή η αναξιοπιστία, δηλαδή λόγοι τους οποίους παρουσιάζουν κάποιοι ως πρωταρχικές αιτίες για την μη προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα. Ο κορυφαίος λόγος, για να λέμε και ορισμένες αλήθειες, είναι ένας και μοναδικός. Πολλοί αγαπούν τις ομάδες τους ή τον Πρόεδρό τους, αλλά ελάχιστοι αυτό το πανέμορφο άθλημα που ονομάζεται ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.2 Οι Kiss δίνουν μια μοναδική παράσταση στο μακρινό 1992. Αλλά, δυστυχώς, ο χρόνος είναι αμείλικτος.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Μπαλαδόφατσες vs αθλητές

Διαβάζω πολλά για τις επιθετικές τριάδες των δυο ομάδων. Η πρώτη, αυτή της Ρεάλ, αποτελείται από το λεγόμενο BBC, δηλαδή Μπέιλ, Μπενζεμά και Κριστιάνο Ρονάλντο. Η δεύτερη, εκείνη της Μπαρτσελόνα, γνωστή κι ως MSN, απαρτίζεται από τους Μέσι, Σουάρες και Νεϋμάρ. Εάν κάποιος θέλει σώνει και καλά να συγκρίνει αυτές τις δυο τριάδες, δεν πρέπει να χρονοτριβήσει ως προς τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει. Το τρίδυμο της Ρεάλ στηρίζεται σε στοιχεία που δεν ερμηνεύονται με αυστηρά ποδοσφαιρικούς όρους. Και πριν πέσετε να με φάτε, δώστε μου λίγο χρόνο να εξηγήσω τι εννοώ. Εν αρχή, έχεις αυτό το τέρας, αυτόν τον μέγιστο αθλητή, τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Δύναμη, άλμα, ταχύτητα, έκρηξη, αντοχή: τα έχει όλα σε μέγιστο βαθμό. Αλλά δεν μπορείς να πεις ότι διαθέτει δημιουργικότητα ή ότι είναι φοβερός ντριμπλέρ. Ο Μπέιλ, ένας ποδοσφαιριστής που η Ρεάλ «έπρεπε να αποκτήσει», είναι ταχύς, έχει δυνατό σουτ,  τρέχει σαν αγριόγατα, αλλά όσες φορές τον έχω δει να επιχειρεί πλασέ θυμάμαι την αδερφή ενός φίλου μου που προσπαθούσε να κλωτσήσει την μπάλα. Τέλος, υπάρχει κι ο Μπενζεμά, ο οποίος στηρίζεται περισσότερο στη δύναμη και στο πείσμα του, και λιγότερο στην εκτελεστική δεινότητά του. 


Πάμε και στην Μπάρτσα. Ξεκινάμε με τον Μέσι. Δεν είναι ούτε ψηλός, ούτε δυνατός, ούτε ιδιαίτερα γρήγορος. Αλλά για να τον ρίξεις κάτω, χρειάζονται δυο κλώνοι του Πέπε. Επίσης, η ικανότητά του να ντριμπλάρει σε λίγα τετραγωνικά και να κόβει με τις πάσες του σαν βούτυρο την άμυνα του αντιπάλου είναι απολαυστική. Κάτι αντίστοιχο, έστω και σε μικρότερο βαθμό, ισχύει για τον Νεϋμάρ. Ο Βραζιλιάνος έχει αποδεχτεί τον ρόλο του στην ομάδα και δεν προκαλεί προβλήματα στα αποδυτήρια. Στο χόρτο μπορεί να παρουσιάζεται ολίγον ανυπόμονος και κάπως άτακτος, νομίζοντας ότι παίζει στην Εθνική Βραζιλίας όπου όλα τα περιμένουν από αυτόν, αλλά οι κινήσεις χωρίς την μπάλα και οι ντρίμπλες του αποτελούν μεγάλο πλεονέκτημα όσον αφορά την διάσπαση μια κλειστής άμυνας. Είναι απαραίτητο, νομίζω, σε μια ομάδα που λειτουργεί σαν υπολογιστής να υπάρχει και ένας απρόβλεπτα απρόβλεπτος παίχτης. Τέλος, ο Σουάρες φαίνεται να κουμπώνει με τους προαναφερθέντες. Πιέζει σαν σκύλος, είναι ομαδικός, μπορεί να εκτελέσει σε πρώτο χρόνο και κρατά πίσω την αντίπαλη άμυνα, δημιουργώντας μεγάλα κενά και μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των αντίπαλων γραμμών.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η επιθετική τριάδα της Ρεάλ είναι πιο αθλητική, ενώ η αντίστοιχη της Μπάρτσα είναι πιο ποδοσφαιρική· αποτελείται από μπαλαδόφατσες που δεν αμελούν την τακτική. Ωστόσο, η Ρεάλ έχει ένα μεγάλο όπλο. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκεται ώστε να αντεπεξέλθει σε ένα ντέρμπι, αν και έδειξε ότι επέστρεψε δυνατός, αλλά η απουσία του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Ο καλύτερος παίχτης της Ρεάλ, λοιπόν, για την περσινή σεζόν, ο απόλυτος μαέστρος, ένας πραγματικός θερμοστάτης που ρυθμίζει ολόκληρο το παιχνίδι της Ρεάλ, είναι αυτός που θα καθορίσει το τέμπο των γηπεδούχων. Χωρίς αυτόν η Ρεάλ συμπεριφέρεται διαφορετικά. Και, ενδεχομένως, πιο άτακτα, πιο ανυπόμονα. Μπορεί, επομένως, να προτιμώ τους MSN, αλλά, επίσης, λατρεύω να βλέπω τον Μόντριτς (φώτο) σε δράση.

Αποτελεί ακλόνητο δεδομένο ότι ο Αντσελότι θα τον ξεκινήσει στο παιχνίδι, προτιμώντας ένα 4-3-3 στην επίθεση και ένα 4-4-2 στην άμυνα, με τον Μπέιλ να αναπροσαρμόζει το σύστημα και τη διάταξη, καθώς σε αυτόν πέφτει ο κλήρος να μετατρέπεται από τρίτος επιθετικός στον τέταρτο της μεσαίας γραμμής όταν η ομάδα αμύνεται. Γιατί ο Μπέιλ; Διότι, σε φάση αντεπίθεσης, η έκρηξή στα πρώτα βήματα και η ταχύτητά του μπορούν να προκαλέσουν ρήγματα στα άκρα της άμυνας των Καταλανών. Ο Ουαλός, εξάλλου, γουστάρει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια και, ως εκ τούτου, θέλει χώρους. Και τα άκρα της άμυνας των γηπεδούχων δεν φημίζονται για τις γρήγορες επιστροφές τους.

Από την άλλη πλευρά, η Μπαρτσελόνα δείχνει ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Όσοι με διαβάζουν γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν αναφέρομαι σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία. Υπάρχουν στιγμές που η Μπάρτσα θυμίζει την ομάδα επί Γκουαρντιόλα. Η άμυνα στο τερέν του αντιπάλου είναι ασφυκτική, τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες συχνότατες, ενώ φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί οι διαγώνιες πάσες στο δεύτερο δοκάρι. Η τελευταία τακτική επιλογή, δε, προκαλεί αναμπουμπούλα στην αδύνατη πλευρά του αντιπάλου. Σε αυτό βοηθάνε το work rate του Σουάρεζ και η διεισδυτικότητα του Νεϋμάρ. Ο Μέσι, φυσικά, βρίσκεται εκτός συναγωνισμού. Ο τρόπος που ντριπλάρει, σκοράρει και, κυρίως, πασάρει είναι εκπληκτικός. Διαθέτει τρομερό vιsion και σε συνάρτηση με τις συνεχείς κινήσεις των Σουάρεζ και Νεϋμάρ δημιουργείται συχνά χάος στην αμυντική τακτική του αντιπάλου. Τέλος, υποθέτω ότι το κενό του Μπούσκετς θα το αναπληρώσει ο Μαστσεράνο -αλίμονο σε αυτούς που θα κυνηγά ο Αργεντινός-, αλλά οφείλω να τονίζω ότι ο Ματιέ δεν κουμπώνει, τουλάχιστον με μια πρώτη, πρόχειρη ματιά, με τον κώδικα της Μπαρτσελόνα. Το καλό για την Μπαρτσελόνα είναι ότι ο Πικέ βρήκε την φόρμα του. Είθε να παρακολουθήσουμε ένα όμορφο παιχνίδι!

Υ.Γ.1 Στην Αγγλία κοντράρεται η Λίβερπουλ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει την ομάδα του Ρότζερς, με αφορμή το ντέρμπι, ας το κάνει και δεν θα χάσει.

Υ.Γ.2 Λυπάμαι για την Πάρμα. Δεν μου αρέσει να φτάνουν οι ομάδες σε τέτοια κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για τις ελληνικές ομάδες. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην Ιταλία αυτοί που δημιούργησαν χρέη μπορεί και να τιμωρηθούν από τις αρμόδιες αρχές. Στην Ελλάδα απλά κερδίζουν δημοσιότητα.

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015

Μπήκε για να παίξει ποδόσφαιρο

Έχουμε σχολιάσει πλείστες φορές πως η αποβολή ενός παίχτη, δηλαδή η αριθμητική ανισορροπία, οριστικοποιεί αρκετές αλλαγές στην σκακιέρα της τακτικής. Διότι, κι αυτό πολλές φορές το ξεχνάμε, το ποδόσφαιρο, αυτό το θαυμάσιο άθλημα, είναι συνώνυμο της τακτικής. Και με μια καλή τακτική μπορείς να ξορκίσεις μικρές ατέλειες και αριθμητικά μειονεκτήματα. Ο Μουρίνιο, εξάλλου, έχει δηλώσει αρκετές φορές ότι το να αγωνίζεται μια ομάδα με αριθμητικό μειονέκτημα δεν υποδηλώνει απαραίτητα και κάποιος είδος  αγωνιστικής αναπηρίας, διότι οι προπονητές εκπαιδεύουν τους παίχτες τους στο να αντιδρούν ορθολογικά σε τέτοιες καταστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουν πως να καλύψουν περισσότερα τετραγωνικά, ήτοι ποιοτικό τρέξιμο, αντιλαμβάνονται την αξία της πάσας και της αλληλοκάλυψης, και καταλαβαίνουν την ψυχολογική απελευθέρωση που βιώνουν, καθώς αν χάσουν ένα παιχνίδι, ενώ παίζουν με παίχτη λιγότερο, κανείς δεν θα τους πει τίποτα. Θα περίμενε, βέβαια, κανείς από τον Μουρίνιο να είναι λίγο καλύτερα διαβασμένος στο τι συμβαίνει όταν η ομάδα που μένει με παίχτη περισσότερο είναι η δική του.


Το λέω αυτό, διότι η εικόνα της Τσέλσι ήταν αχαρακτήριστη. Στο πρώτο ματς, αυτό στο Παρίσι, κατάφερε, χωρίς να το αξίζει, να δραπετεύσει με την ισοπαλία. Χθες, στο Λονδίνο, παρουσιάστηκε τακτικά μπερδεμένη και με έντονες πινελιές αλαζονείας. Έχω παρατηρήσει πως όταν ο Μουρίνιο δεν έχει ξεκάθαρο σκοπό, και στα νοκ άουτ παιχνίδια συχνά δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις, βραχυκυκλώνει. Αυτό έγινε και χθες. Με το 1-1 του πρώτου αγώνα να είναι πολύ ύπουλο σκορ, ο Μουρίνιο δεν ήξερε τι να κάνει. Να επιτεθεί για να πετύχει γκολ; Μα και γκολ να έβαζε, όπως και έγινε, η Παρί πάλι ένα τεμάχιο ήθελε για να μπει στο παιχνίδι της πρόκρισης. Να παίξει άμυνα υπέρ βωμών και εστιών, όπως έχει πράξει αρκετές φορές; Κι αν η Παρί πετύχαινε ένα γκολ σε σημείο που η Τσέλσι δεν μπορεί να αντιδράσει; Τι έγινε τελικά; Ο Πορτογάλος επέλεξε μια μέση λύση. Προσπάθησε να κρατήσει τους επιθετικογενείς παίχτες του αντιπάλου εκτός περιοχής, ενώ, παράλληλα, προτίμησε να εξαργυρώσει την κατοχή μπάλας σαν ένα είδος άμυνας κι όχι σαν μια ευκαιρία για να εντοπίσει το ρήγμα στην αμυντική πανοπλία του αντιπάλου. Συν τοις άλλοις, δεν τήρησε μεγάλος πλάτος και προσπάθησε να κάνει παιχνίδι από τον άξονα, αλλά χωρίς να τον υπερφορτώσει. Δεν πήρε, δηλαδή μεγάλα ρίσκα, φάνηκε επιφυλακτικός, αλλά οι παίχτες του έδειξαν μια τάση για άναρχη επίθεση. Από αυτή την κατάσταση εξαιρείται ο Αζάρ. Ο Βέλγος είναι παιχταράς και, ευτυχώς για εμάς, δεν μπαίνει σε καλούπια.

Από την άλλη πλευρά, η Παρί κυριάρχησε. Και δεν στέκομαι στο αποτέλεσμα. Σχολιάζω μόνο τα της εμφάνισης. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά αν ρωτούσες κάποιον, χωρίς να γνωρίζει τι έχει συμβεί στο παιχνίδι, ποια ομάδα αγωνίζεται με παίχτη λιγότερο θα σου απαντούσε η Τσέλσι. Αν, επίσης, τον ρωτούσες ποιος πιστεύει ότι θα προκριθεί θα απαντούσε η Παρί. Οι παίχτες του Μπλαν όποτε ήθελαν πάγωναν τον ρυθμό, όποτε ήθελαν εφάρμοζαν ένα επιθετικό transition game, όποτε ήθελαν έπαιζαν επιθετική άμυνα, όποτε ήθελαν άνοιγαν το πλάτος, όποτε ήθελαν κυκλοφορούσαν την μπάλα σαν την Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Έδειξαν ότι δεν αποτελούν μια soft και ντελικάτη ομάδα, αλλά, αντίθετα, μπορούν να αντιπαρατάξουν δύναμη και πάθος. Ακόμα κι ο μικροκαμωμένος Βεράτι, αυτός ο παιχταράς που ξέρει να απεγκλωβίζει την μπάλα από την άμυνα με αξιοθαύμαστη ευκολία και συνέπεια, είτε με ντρίμπλες είτε με κάθετο παιχνίδι, τα έβαζε με θηρία. Συν τοις άλλοις, ο Μπλαν τοποθέτησε τον Μαρκίνιος δεξί μπακ για να περιορίσει τις επελάσεις του Αζάρ και έδωσε έναν ελεύθερο ρόλο στον Παστόρε, με τον Αργεντινό, μετά την αποβολή του Ζλάταν, να έχει μια κλίση προς τα δεξιά, αφήνοντας, επί της ουσίας, όλη την αριστερή πλευρά στον ακούραστο Μάξουελ και την επίθεση στον Καβάνι. Και το πιο σημαντικό; Η Παρί μπήκε στο γήπεδο με μοναδικό σκοπό να πάρει την πρόκριση. Μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Μπήκε στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Ο ορισμός της τακτικής πληρότητας

Στην Εθνική Χιλής τον λάτρεψαν. Στο Μπιλμπάο τον αγάπησαν. Στην Μαρσέιγ, η οποία χθες φιλοδώρησε με έξι γκολ την Τουλούζ, επένδυσαν πάνω του, καθώς, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της ομάδας, ήταν ο μόνος τρόπος για να χτυπήσουν την Παρί και, κατά δεύτερο λόγο, την Λιόν. Ο Μπιέλσα, πάντως, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, έχει καταστεί συνώνυμος της τακτικής πληρότητας. Ο άνθρωπος είναι ένας δάσκαλος του ποδοσφαίρου. Ασυμβίβαστος, με πίστη στις δυνατότητές του και υπερασπιστής των ιδεών του που αφορούν το ποδόσφαιρο. Δίκαιος, αυθόρμητος, δεν θέλει να αναμειγνύεται κανείς στην δουλειά του. Ευτυχώς για τον ίδιο που δεν ανέλαβε την Εθνική Ελλάδος. Τέτοιοι προπονητές, βλέπετε, χρειάζονται τις ανάλογες εγγυήσεις -όμως, κάντε λίγο υπομονή: σε μεταγενέστερο επίπεδο θα συζητήσουμε για την Εθνική και την πρόσληψη Μαρκαριάν.


Ο Μπιέλσα, λοιπόν, όταν θέλει να προστατεύσει τους παίχτες του, δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει και, παράλληλα, δεν αποφεύγει την ατομική ευθύνη. Συν τοις άλλοις, δεν διστάζει να προβεί σε δηλώσεις που δυσχεραίνουν τη θέση του. Δεν μασάει τα λόγια του.  Για παράδειγμα, δεν φοβήθηκε να προβεί σε δηλώσεις κατά της μεταγραφικής πολιτικής της διοίκησης της Μαρσέιγ, ένα περιστατικό που έλαβε μέρος στις αρχές Σεπτεμβρίου. Αν τσεκάρετε προσεκτικά την πρώτη φωτογραφία θα δείτε μια κυρία με facepalm. Αυτή η κυρία είναι η υπεύθυνη του γραφείου τύπου της Μαρσέιγ. Γιατί αντέδρασε έτσι; Παραθέτω ένα απόσπασμα από τις δηλώσεις του Αργεντινού προπονητή: «Το πρόσημο της μεταγραφικής περιόδου είναι αρνητικό. Έμαθα για την πώληση του Λούκας Μέντες την τελευταία στιγμή. Έμαθα ότι πήραμε τον Ντόρια, όταν έφτασε για τις ιατρικές εξετάσεις. Ήμουν αντίθετος με την μεταγραφή του. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες τους οποίους εξετάζω πριν δώσω τη συγκατάθεσή μου για την απόκτηση ενός παίκτη και για τον Ντόρια δεν πρόλαβα να τους αναλύσω, ώστε να δώσω το ΟΚ. Ο Πρόεδρος μού είχε υποσχεθεί ότι δε θα παίρναμε ξένους παίκτες, καθώς το τμήμα scouting δεν είχε τη δυνατότητα να αναλύσει σωστά παίκτες που δεν παίζουν στην Γαλλία. Κανένας παίκτης δεν αποκτήθηκε μετά από δική μου εισήγηση. Πρότεινα 12 παίκτες, από τους οποίους δεν αποκτήθηκε ούτε ένας. Το αρχικό πρότζεκτ δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Θα δουλέψω με τους παίκτες που έχω και είμαι χαρούμενος να το κάνω. Θα συνεχίσω τη δουλειά μου με αισιοδοξία, όμως ο τρόπος που λειτουργεί ο σύλλογος με έχει απογοητεύσει». Κι αυτό ακριβώς έκανε.


Κοντράρει στα ίσια την Λιόν και τη μισητή Παρί και, αν είχε ξεκινήσει καλύτερα τον δεύτερο γύρο, ίσως θα ξέραμε από τώρα ποιος θα είναι ο επόμενος πρωταθλητής. Έστω κι αν οι φήμες οργιάζουν ότι δεν θα ανανεωθεί το συμβόλαιό του. Αφορμή ο μέτριος δεύτερος γύρος, αιτία η ειλικρίνειά του. Θιασώτης των συστημάτων και, κυρίως, των διατάξεων με τρία σέντερ μπακ, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τέσσερις αμυντικούς, τοποθετώντας ακόμα και τον Μορέλ, ένα επιθετικογενές αριστερό μπακ, στο κέντρο της άμυνας, ενώ κατάφερε να αναγεννήσει τον Ζινιάκ. Δουλευταράς, μέγιστος ψυχολόγος, καταφέρνει να αποκομίζει το 101% από τους παίχτες του. Αντισυμβατικός ρεαλιστής και παραδοσιακός πειραματιστής, πιστεύει ότι ποδοσφαιριστής γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Κάπως έτσι, εν ολίγοις, σκιαγραφείται το προφίλ του Μαρσέλο Μπιέλσα. Κι εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κάτσω πάνω σε ένα ψυγειάκι και να τον παρακολουθώ. Όπως ακριβώς ο ίδιος παρακολουθεί ποδόσφαιρο (φώτο).

Υ.Γ.1 Τις προάλλες πήγα να φάω σε ένα κινέζικο εστιατόριο. Κάποια στιγμή, κάπως ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η Τσίλα. Δεν ξέρω αν τη θυμάστε την εν λόγω κυρία. Νομίζω ότι είχε λάβει μέρος -κάπου, κάπως, κάποτε- σε κάποιο reality. Εντυπωσιακή γυναίκα, οφείλω να ομολογήσω. Το ίδιο και η κόρη της. Λίγη ώρα μετά, ανοίγει πάλι η πόρτα και μπαίνει ο Παύλος Χαϊκάλης, ο οποίος μαζί με την κυρία που τον συνόδευε κάτσανε ακριβώς στο διπλανό τραπέζι. Δεν θα σχολιάσω την εξυπηρέτηση του καταστήματος που τον κέρασε μπουκάλι κρασί και εξαιρετικά γλυκά, αλλά τα λόγια του Χαϊκάλη προς τον μετρ του καταστήματος, όταν άρχισαν να μιλάνε για πολιτικά. Η απάντηση του επαγγελματία ηθοποιού και νυν βουλευτή; «Υπομονή, κάντε λίγη υπομονή και θα δείτε, όλα θα φτιάξουν».

Υ.Γ.2 Τακτική πληρότητα ο Μπιέλσα, μουσική ολοκλήρωση οι Jethro Tull. Δεν μπορώ να τους περιγράψω με λόγια. Απλά εξαιρετικοί. Εάν κάποιος με ρωτούσε ποια είναι η αγαπημένη μου μπάντα, θα απαντούσα άμεσα, χωρίς δισταγμό, Jethro Tull. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της προώθησης του album ''Α'', το 1980, οι Jethro Tull ανοίγουν τη συναυλία με ένα άκρως υποτιμημένο τραγούδι, το ''Black Friday'', το οποίο σε πολλές live περιπτώσεις συνδύαζαν με το ''Locomotice Breath''. In his prime o Ian Anderson στο συγκεκριμένο live, φαντασμαγορικό ρομπότ ο Martin Barre, σταθερή αξία ο Dave Pegg, αλλά την παράσταση κλέβει ο εκρηκτικός Mark Craney και, κυρίως, ο βιρτουόζος Eddie Jobson. Η μουσική ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Ian Anderson είχε/έχει μια τρομερή ικανότητα στο να επιλέγει top-class μουσικούς. Αυτή τη φορά, όμως, ξεπέρασε τα όρια του. Μην το χάσετε!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...