Η ισοπέδωση και οι Θεοί του ποδοσφαίρου

Το ποδόσφαιρο είναι περίεργο άθλημα. Την μία μέρα βλέπεις μια νωχελική και άνευρη Άρσεναλ να χάνει από τον Ολυμπιακό, έχοντας μονάχα εκλάμψεις στο παιχνίδι της, και την άλλη παρακολουθείς την ομάδα του Βενγκέρ να ισοπεδώνει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όχι, δεν υπερβάλλω. Στο πρώτο ημίχρονο η Άρσεναλ παρέδωσε δωρεάν μαθήματα επιθετικού ποδοσφαίρου. Το παράξενο, όμως, δεν είναι αυτό, αλλά η αδράνεια του πάγκου της Μάντσεστερ. Ο Ολλανδός έβλεπε την καταιγίδα και δεν έπραξε το παραμικρό! Οι αποστάσεις σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν τεράστιες και οι επιστροφές πολύ αργές. Στις μονομαχίες οι παίχτες των γηπεδούχων έβγαιναν πάντα νικητές. Η αμυντική γραμμή ήταν ψηλά, ο άγουρος Μαρσιάλ έδειχνε απομονωμένος, ο Ρούνεϊ απλά περιφερόταν πίσω από τον Γάλλο επιθετικό κι ο Ντεπάϊ κλεινόταν από δύο αντιπάλους, κι όμως, παρόλα αυτά, δεν προέβη σε καμιά διορθωτική κίνηση, έστω σε μια εσωτερική αλλαγή ή μια φωνή από τον πάγκο. Ο Ολλανδός είναι της άποψης ότι στον επίσημο αγώνα όλα πρέπει να τα σχεδιάζεις από την προπόνηση κι ότι οι παίχτες πρέπει να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο σενάριο. Δεν διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση, αλλά υπάρχουν και καταστάσεις, όπως το παιχνίδι με την Άρσεναλ, στις οποίες οι αλλαγές σε τακτική και πρόσωπα κρίνονται επιβεβλημένες από νωρίς. Μόλις ο Ολλανδός αποφάσισε να αλλάξει τα πιόνια στην σκακιέρα ήταν πολύ αργά.

Η Άρσεναλ, από την άλλη πλευρά, ήταν απολαυστική. Απεγκλώβιζε έξοχα την μπάλα από το τερέν της, έπαιζε «με την μία», ήταν φονική στο ανοιχτό γήπεδο, κέρδιζε, με πρωτεργάτη τον Κοκλέν, κάθε μονομαχία στην μεσαία γραμμή και δημιούργησε πολλά ρήγματα στην αριστερή πλευρά της Μάντσεστερ. Οι Σάντσες (φώτο) και Καθόρλα εκμεταλλευόντουσαν με υπέροχο τρόπο το γεγονός ότι η αντίπαλη αμυντική τετράδα δεν είχε συνοχή και ταχύτητα, ενώ άξιο αναφοράς είναι ότι ακόμη κι ο Γουόλκοτ μάρκαρε σαν δαιμονισμένος! Στο δεύτερο ημίχρονο, πάλι, οι γηπεδούχοι έδωσαν λίγο χώρο στον αντίπαλο, αλλά, πλην ορισμένων φάσεων, η Μάντσεστερ δεν φάνηκε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού ικανή να ανατρέψει τα δεδομένα. Η Άρσεναλ, λοιπόν, μια ομάδα που δεν έχει μυστικά και δεν έχει τίποτα να κρύψει, μια ομάδα που είναι απρόβλεπτα προβλέψιμη, έδωσε ρεσιτάλ επιθετικότητας και (απ)έδειξε πόσο όμορφο άθλημα είναι το ποδόσφαιρο.

Δεν μπορώ να πω, βέβαια, το ίδιο για την Ρεάλ Μαδρίτης. Το mentality της Ρεάλ στηρίζεται στην επιθετικότητα. Το κοινό της είναι απαιτητικό και δεν του αρκεί να κατακτά απλά τίτλους, αλλά θέλει αυτοί οι τίτλοι να έρχονται με εμφατικό σκορ, με πολλά γκολ, με επίδειξη δύναμης. Με βάση αυτή τη λογική, η πρόσληψη του Μπενίτεθ από τον αντιφατικό Πέρεθ είναι παράλογη. Και μπορεί οι Θεοί του ποδοσφαίρου να συγχωρούν τακτικές σαν αυτή που είδαμε στο Βιθέντε Καλντερόν, καθώς η έδρα της μισητής Ατλέτικο θεωρείται αδιαπραγμάτευτα σκληρή, αλλά αλίμονο αν η Ρεάλ απολέσει το σήμα κατατεθέν της: την επιθετικότητα. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, ευτύχησαν να προηγηθούν με όμορφη κεφαλιά του Μπενζεμά, πράγμα που έφερε την Ατλέτικο σε δύσκολη θέση, καθώς ο Σιμεόνε έχει δημιουργήσει ένα δυσκατάβλητο σύνολο που σκοράρει πρώτο και, κατόπιν, προστατεύει το σκορ. Το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι έπρεπε να κυνηγούν το σκορ από τόσο νωρίς, έφερε τα πάνω-κάτω στο αγωνιστικό πλάνο της Ατλέτικο. Η πίεση στη μεσαία γραμμή εντάθηκε περισσότερο, ο Κριστιάνο έφαγε δυο κλωτσιές και εξαφανίστηκε από το γήπεδο, ο Γκριεζμάν κι ο Κορέα προσπαθούσαν να ακροβολιστούν και να συγκλίνουν προς τον άξονα, ο Τόρες απασχολούσε το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ο Χουανφράν άρχισε να παίρνει πολλά μέτρα στον ασβέστη και να προξενεί δισεπίλυτα προβλήματα στον Μαρτσέλο ενώ το πλάτος άνοιξε και το παιχνίδι να μεταφέρθηκε οριστικά στην περιοχή του Νάβας. 

Οφείλω να ομολογήσω ότι όλες αυτές οι τακτικές ενέσεις είχαν αποτέλεσμα, με αποκορύφωμα τις επιπόλαιες γκάφες του Ράμος και τα τραγικά διωξίματα του Νάβας, αλλά το αμυντικογενές στήσιμο του Μπενίτεθ δεν βοήθησε. Ο Ισπανός προπονητής είχε τοποθετήσει πίσω από τους Μόντριτς και Κρος έναν σύρτη, τον Καζεμίρο, έδωσε εντολή στον Ίσκο να μετατραπεί σε εσωτερικό αμυντικό χαφ, ενώ ήταν φανερό ότι έβαλε φρένο σε όποια διάθεση υπήρχε για αντεπίθεση και τρέξιμο με την μπάλα στα πόδια, πράγμα που έφερε ως αποτέλεσμα το να παλεύει ο Μπενζεμά με συμπλιγάδες και το να κάθεται ο Κριστιάνο σε μια γωνία σαν παιδάκι που δεν τον έπαιζαν οι φίλοι του. Αλλά ακόμα κι αν οι παίχτες της Ρεάλ έδειχναν διάθεση για αντεπίθεση, οι Γκάμπι και Τιάγκο έκαναν ένα γρήγορο φάουλ και έκοβαν το ρυθμό. Το αποκορύφωμα για την Ρεάλ ήρθε με την αντικατάσταση του Μπενζεμά από τον Κόβατσιτς: στην πρώτη φάση που ακουμπάει μπάλα ο Κόβατσιτς, έρχεται ο Γκοντίν με δύναμη και, βάζοντας σωστά το κορμί του, τον πετάει κάτω. Η άμυνα της Ατλέτικο, λοιπόν, απελευθερώθηκε πλήρως από το αντίπαλο σέντερ φορ, και, με τους Μαρτίνες και Βιέτο να βγάζουν ενέργεια, κυνήγησε την ανατροπή. Αυτή, εν τέλει, δεν ήρθε, αλλά αλίμονο στην Ρεάλ αν πραγματοποιήσει πάλι παρόμοια εμφάνιση.

Υ.Γ.1 Αυτός ο Μουρίνιο είναι μέγιστο τρολ. Τους γλεντάει όλους.

Υ.Γ.2 Μεγάλα ντέρμπι είχαμε στο Λίβερπουλ, Μόναχο και Παρίσι. Ο Ρότζερς έπαιζε μονάχα για νίκη, η Μπάγερν δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης στην Ντόρτμουντ, ενώ η Παρί, με μπροστάρη τον Ζλάταν, πήρε μεγάλη νίκη με αντίπαλο την μισητή Μαρσέιγ. 

Υ.Γ.3 Μία από τις πιο δυνατές φωνές του metal, ο Eric Adams, βρίσκεται σε μεγάλα κέφια!

Απρόβλεπτα προβλέψιμες

Ας ξεκινήσουμε τη σημερινή ανάρτηση από την Μαδρίτη. Η Ατλέτικο, λοιπόν, τέθηκε αντιμέτωπη με την Χετάφε. Το ξεκίνημα του αγώνα βρήκε τους γηπεδούχους να προηγούνται από νωρίς στο σκορ, πράγμα που τους επέτρεψε να διαχειριστούν το ματς ακριβώς όπως ήθελαν. Η Ατλέτικο αποτελεί μία ομάδα που μπορεί να επιτίθεται με τους Χουαφράν και Σικέιρα να βρίσκονται στον ασβέστη της σέντρας και, μόλις χαθεί η κατοχή, η άμυνα να λαμβάνει μέρος στο τερέν της, πιέζοντας λυσσαλέα, καλύπτοντας διαγώνια και τρέχοντας συνεχώς. Οι επιστροφές της ομάδας είναι ταχύτατες, υψηλού επιπέδου, ενώ ο Σιμεόνε δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει ποδόσφαιρο αναμονής ακόμα και εντός έδρας, ακόμα και με αντίπαλο την Χετάφε. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Αλίμονο! Με αιχμή του δόρατος τον Γκριεζμάν χτυπάει σαν κόμπρα στις αντεπιθέσεις. Ο Γάλλος, βλέπετε, ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις μού θυμίζει τον Αζάρ, είναι ικανότατος στο ένας εναντίον ενός, του αρέσει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια και είναι καλός finisher, στοιχεία που καθιστούν την ομάδα του Σιμεόνε απρόβλεπτα προβλέψιμη, έστω κι αν έφυγαν οι Μάντζουκιτς, Τουράν και Μιράντα.

Απρόβλεπτα προβλέψιμη, όμως, είναι και η  Ντόρτμουντ. Ο Κλοπ μπορεί να αποτελεί παρελθόν, αλλά ο αντικαταστάτης του φαίνεται ότι μοιράζεται τις ίδιες ποδοσφαιρικές ιδέες. Η Ντόρτμουντ απέναντι στην Χόφενχαϊμ ήταν καθολικά ανώτερη, είχε ευκαιρίες, είχε την πρωτοβουλία, αλλά είχε και κενά στην άμυνα. Οι επιστροφές δεν είναι τόσο γρήγορες, τα ακραία μπακ φαίνονται ντεφορμέ, ενώ στον άξονα, παρά την παρουσία των Χούμελς και Κάστρο, η ομάδα παρουσιάζεται κάπως ασύνδετη. Πιθανολογώ ότι αυτό οφείλεται στην αδυναμία τής Ντόρτμουντ -ή, μήπως, οδηγία του προπονητή;- να μειώσει το πλάτος της σε φάση άμυνας, καθώς οι Ρόις και Ομπαμεγιάνγκ βρίσκονται συνεχώς ακροβολισμένοι, ενώ ο Χόφμαν δεν φαίνεται να μπορεί να μετατραπεί σε δεξί εσωτερικό χαφ όπως έκανε ο Καμπλ επί Κλοπ. Ίσως ο νεαρός Γερμανός (κλισέ), θα έπρεπε να παίξει ως κεντρικό χαφ και τη θέση στην εντεκάδα να πάρει ο Γιανουζάι. Με αυτόν τον τρόπο ο φοβερός και τρομερός Γκουντογκάν θα μπορέσει να πάρει μέτρα στον άξονα και να μην σπαταλάει δυνάμεις καλύπτοντας διαγώνια. Η Ντόρτμουντ, μολαταύτα, δεν κρύβεται και δεν έχει μυστικά. Βασίζεται στο επιθετικό transition game, στην τάση του Χούμελς να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω και να παίζει με την μπάλα κάτω, στο αδιάκοπο τρέξιμο των χαφ, στο μεγάλο πλάτος και στην εκρηκτικότητα του Ομπαμεγιάνγκ. Όλοι τα γνωρίζουν αυτά, αλλά λίγοι καταφέρνουν να βρουν αντίδοτο.

Υ.Γ.1 Ο τραυματισμός του Μέσι έχει πυροδοτήσει έναν κυκεώνα συζητήσεων σχετικά με τον αν θα μπορέσει ο Νεϋμάρ να σηκώσει το βάρος και πως θα καταφέρει η Μπάρτσα να βάζει περισσότερα γκολ από αυτά που τρώει. Η άποψή μου είναι ότι βιαζόμαστε. Και πέρυσι η ομάδα είχε ξεκινήσει σε χαμηλή ταχύτητα, αλλά από τον Νοέμβρη και μετά πατούσε συνεχώς γκάζι μέχρι να κατακτήσει τα πάντα. Ας μην προτρέχουμε, λοιπόν.

Υ.Γ.2 Όχι, δεν συνιστά σύμπτωση: μόλις ο Γκουαρντιόλα έβγαλε από την κορυφή της επίθεσης τον Μίλερ και έβαλε τον Λεβαντόφσκι, έναν κανονικό επιθετικό, ο τελευταίος «πυροβόλησε» πέντε φορές σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Υ.Γ.3 Καλό θα είναι τα ακραία μπακ του Ολυμπιακού να μην ξεχάσουν ότι το το γήπεδο της Άρσεναλ είναι ολίγον κατηφορικό. Την Τρίτη, να θυμούνται, δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον Λίλα με τους αετούς και τον Στρούνα.

Υ.Γ.4 Τελειότητα!

Έχει ακόμα δρόμο

Η τακτική ανάγνωση του αγώνα είναι αρκετά ευανάγνωστη. Η Μπαρτσελόνα υποφέρει όταν δεν έχει κατοχή μπάλας. Για την ομάδα του Λουίς Ενρίκε η κατοχή μπάλας δεν είναι απλά ένα τρόπος να διασπάσει την αμυντική πανοπλία του αντιπάλου, αλλά, παράλληλα, μια διαδικασία που οδηγεί τον αντίπαλο σε κούραση -ακόμα και είδος άμυνας. Γιατί η Μπάρτσα δεν είχε τα συνηθισμένα ποσοστά κατοχής; Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, έλειπε ο Μπούσκετς: ο Ισπανός μέσος έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον Μαστσεράνο. Επίσης, ένας ακόμα λόγος προσδιορίζεται στην παρουσία του Μόντριτς. Όσο άντεξε, η Ρεάλ δήλωνε παρών. Ο τρόπος, βλέπετε, που ο Κροάτης απλώνει το παιχνίδι είναι εξαιρετικός. Χωρίς αυτόν η Ρεάλ είναι άλλη ομάδα. Μόλις, λοιπόν, ο Μόντριτς κουράστηκε, καθώς δεν ήταν δυνατό να βγάλει ολόκληρο το 90λεπτο σε full ρυθμούς, η Ρεάλ αποσυντονίστηκε. Ο Κρος δεν μπορεί να παίξει τον μαεστρικό ρόλο του Κροάτη και, αναπόφευκτα, τα κενά μεταξύ των γραμμών αυξήθηκαν. Για αυτό και στο δεύτερο μέρος ο Μέσι ανέβασε την απόδοσή του: η ομάδα ανέκτησε κατοχή, πήρε τον έλεγχο, συμπαρέσυρε τη μεσαία γραμμή του αντιπάλου κι αν ο Νεϋμάρ δεν ήταν ανυπόμονος και απρόσεχτος, το σκορ θα ήταν μεγαλύτερο. Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος μόλις ο Λουίς Ενρίκε έβαλε στο παιχνίδι τους Τσάβι και Μπούσκετς, με τον Αντσελότι να κάθεται ανήμπορος στον πάγκο του. Το ρεζουμέ είναι ότι η Ρεάλ, αν και έχασε, απέφυγε μια ψυχολογική και επικοινωνιακή ήττα που θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς και γκρίνιες. Το πρωτάθλημα, βλέπετε, έχει ακόμα πολύ δρόμο.

Υ.Γ.1 Δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούν οι συγκρίσεις των κορυφαίων πρωταθλημάτων με το ελληνικό. Τι προσπαθούν να μας πείσουν; Ότι έχουμε πρωτάθλημα χαμηλής ταχύτητας; Το ξέρουμε, δεν μας λένε κάτι καινούριο. Ούτε παίζουν τόσο σπουδαίο ρόλο οι υποδομές, η βία, η οικονομική κρίση ή η αναξιοπιστία, δηλαδή λόγοι τους οποίους παρουσιάζουν κάποιοι ως πρωταρχικές αιτίες για την μη προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα. Ο κορυφαίος λόγος, για να λέμε και ορισμένες αλήθειες, είναι ένας και μοναδικός. Πολλοί αγαπούν τις ομάδες τους ή τον Πρόεδρό τους, αλλά ελάχιστοι αυτό το πανέμορφο άθλημα που ονομάζεται ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.2 Οι Kiss δίνουν μια μοναδική παράσταση στο μακρινό 1992. Αλλά, δυστυχώς, ο χρόνος είναι αμείλικτος.

Μπαλαδόφατσες vs αθλητές

Διαβάζω πολλά για τις επιθετικές τριάδες των δυο ομάδων. Η πρώτη, αυτή της Ρεάλ, αποτελείται από το λεγόμενο BBC, δηλαδή Μπέιλ, Μπενζεμά και Κριστιάνο Ρονάλντο. Η δεύτερη, εκείνη της Μπαρτσελόνα, γνωστή κι ως MSN, απαρτίζεται από τους Μέσι, Σουάρες και Νεϋμάρ. Εάν κάποιος θέλει σώνει και καλά να συγκρίνει αυτές τις δυο τριάδες, δεν πρέπει να χρονοτριβήσει ως προς τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει. Το τρίδυμο της Ρεάλ στηρίζεται σε στοιχεία που δεν ερμηνεύονται με αυστηρά ποδοσφαιρικούς όρους. Και πριν πέσετε να με φάτε, δώστε μου λίγο χρόνο να εξηγήσω τι εννοώ. Εν αρχή, έχεις αυτό το τέρας, αυτόν τον μέγιστο αθλητή, τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Δύναμη, άλμα, ταχύτητα, έκρηξη, αντοχή: τα έχει όλα σε μέγιστο βαθμό. Αλλά δεν μπορείς να πεις ότι διαθέτει δημιουργικότητα ή ότι είναι φοβερός ντριμπλέρ. Ο Μπέιλ, ένας ποδοσφαιριστής που η Ρεάλ «έπρεπε να αποκτήσει», είναι ταχύς, έχει δυνατό σουτ,  τρέχει σαν αγριόγατα, αλλά όσες φορές τον έχω δει να επιχειρεί πλασέ θυμάμαι την αδερφή ενός φίλου μου που προσπαθούσε να κλωτσήσει την μπάλα. Τέλος, υπάρχει κι ο Μπενζεμά, ο οποίος στηρίζεται περισσότερο στη δύναμη και στο πείσμα του, και λιγότερο στην εκτελεστική δεινότητά του. 

Πάμε και στην Μπάρτσα. Ξεκινάμε με τον Μέσι. Δεν είναι ούτε ψηλός, ούτε δυνατός, ούτε ιδιαίτερα γρήγορος. Αλλά για να τον ρίξεις κάτω, χρειάζονται δυο κλώνοι του Πέπε. Επίσης, η ικανότητά του να ντριμπλάρει σε λίγα τετραγωνικά και να κόβει με τις πάσες του σαν βούτυρο την άμυνα του αντιπάλου είναι απολαυστική. Κάτι αντίστοιχο, έστω και σε μικρότερο βαθμό, ισχύει για τον Νεϋμάρ. Ο Βραζιλιάνος έχει αποδεχτεί τον ρόλο του στην ομάδα και δεν προκαλεί προβλήματα στα αποδυτήρια. Στο χόρτο μπορεί να παρουσιάζεται ολίγον ανυπόμονος και κάπως άτακτος, νομίζοντας ότι παίζει στην Εθνική Βραζιλίας όπου όλα τα περιμένουν από αυτόν, αλλά οι κινήσεις χωρίς την μπάλα και οι ντρίμπλες του αποτελούν μεγάλο πλεονέκτημα όσον αφορά την διάσπαση μια κλειστής άμυνας. Είναι απαραίτητο, νομίζω, σε μια ομάδα που λειτουργεί σαν υπολογιστής να υπάρχει και ένας απρόβλεπτα απρόβλεπτος παίχτης. Τέλος, ο Σουάρες φαίνεται να κουμπώνει με τους προαναφερθέντες. Πιέζει σαν σκύλος, είναι ομαδικός, μπορεί να εκτελέσει σε πρώτο χρόνο και κρατά πίσω την αντίπαλη άμυνα, δημιουργώντας μεγάλα κενά και μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των αντίπαλων γραμμών.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η επιθετική τριάδα της Ρεάλ είναι πιο αθλητική, ενώ η αντίστοιχη της Μπάρτσα είναι πιο ποδοσφαιρική· αποτελείται από μπαλαδόφατσες που δεν αμελούν την τακτική. Ωστόσο, η Ρεάλ έχει ένα μεγάλο όπλο. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκεται ώστε να αντεπεξέλθει σε ένα ντέρμπι, αν και έδειξε ότι επέστρεψε δυνατός, αλλά η απουσία του ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Ο καλύτερος παίχτης της Ρεάλ, λοιπόν, για την περσινή σεζόν, ο απόλυτος μαέστρος, ένας πραγματικός θερμοστάτης που ρυθμίζει ολόκληρο το παιχνίδι της Ρεάλ, είναι αυτός που θα καθορίσει το τέμπο των γηπεδούχων. Χωρίς αυτόν η Ρεάλ συμπεριφέρεται διαφορετικά. Και, ενδεχομένως, πιο άτακτα, πιο ανυπόμονα. Μπορεί, επομένως, να προτιμώ τους MSN, αλλά, επίσης, λατρεύω να βλέπω τον Μόντριτς (φώτο) σε δράση.

Αποτελεί ακλόνητο δεδομένο ότι ο Αντσελότι θα τον ξεκινήσει στο παιχνίδι, προτιμώντας ένα 4-3-3 στην επίθεση και ένα 4-4-2 στην άμυνα, με τον Μπέιλ να αναπροσαρμόζει το σύστημα και τη διάταξη, καθώς σε αυτόν πέφτει ο κλήρος να μετατρέπεται από τρίτος επιθετικός στον τέταρτο της μεσαίας γραμμής όταν η ομάδα αμύνεται. Γιατί ο Μπέιλ; Διότι, σε φάση αντεπίθεσης, η έκρηξή στα πρώτα βήματα και η ταχύτητά του μπορούν να προκαλέσουν ρήγματα στα άκρα της άμυνας των Καταλανών. Ο Ουαλός, εξάλλου, γουστάρει να τρέχει με την μπάλα στα πόδια και, ως εκ τούτου, θέλει χώρους. Και τα άκρα της άμυνας των γηπεδούχων δεν φημίζονται για τις γρήγορες επιστροφές τους.

Από την άλλη πλευρά, η Μπαρτσελόνα δείχνει ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Όσοι με διαβάζουν γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν αναφέρομαι σε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία. Υπάρχουν στιγμές που η Μπάρτσα θυμίζει την ομάδα επί Γκουαρντιόλα. Η άμυνα στο τερέν του αντιπάλου είναι ασφυκτική, τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες συχνότατες, ενώ φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί οι διαγώνιες πάσες στο δεύτερο δοκάρι. Η τελευταία τακτική επιλογή, δε, προκαλεί αναμπουμπούλα στην αδύνατη πλευρά του αντιπάλου. Σε αυτό βοηθάνε το work rate του Σουάρεζ και η διεισδυτικότητα του Νεϋμάρ. Ο Μέσι, φυσικά, βρίσκεται εκτός συναγωνισμού. Ο τρόπος που ντριπλάρει, σκοράρει και, κυρίως, πασάρει είναι εκπληκτικός. Διαθέτει τρομερό vιsion και σε συνάρτηση με τις συνεχείς κινήσεις των Σουάρεζ και Νεϋμάρ δημιουργείται συχνά χάος στην αμυντική τακτική του αντιπάλου. Τέλος, υποθέτω ότι το κενό του Μπούσκετς θα το αναπληρώσει ο Μαστσεράνο -αλίμονο σε αυτούς που θα κυνηγά ο Αργεντινός-, αλλά οφείλω να τονίζω ότι ο Ματιέ δεν κουμπώνει, τουλάχιστον με μια πρώτη, πρόχειρη ματιά, με τον κώδικα της Μπαρτσελόνα. Το καλό για την Μπαρτσελόνα είναι ότι ο Πικέ βρήκε την φόρμα του. Είθε να παρακολουθήσουμε ένα όμορφο παιχνίδι!

Υ.Γ.1 Στην Αγγλία κοντράρεται η Λίβερπουλ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όποιος δεν έχει παρακολουθήσει την ομάδα του Ρότζερς, με αφορμή το ντέρμπι, ας το κάνει και δεν θα χάσει.

Υ.Γ.2 Λυπάμαι για την Πάρμα. Δεν μου αρέσει να φτάνουν οι ομάδες σε τέτοια κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για τις ελληνικές ομάδες. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην Ιταλία αυτοί που δημιούργησαν χρέη μπορεί και να τιμωρηθούν από τις αρμόδιες αρχές. Στην Ελλάδα απλά κερδίζουν δημοσιότητα.

Ο εύκολος τρόπος κι ο αποδοτικός τρόπος

Ποιος είναι ο εύκολος τρόπος για να απεγκλωβίζεις το τόπι από το τερέν σου; Η μετατροπή της μπάλας σε ρουκέτα. Αν έχει δυο κλώνους του Σαριέγκι στο κέντρο της άμυνας, τότε η μπάλα μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Και μέχρι η βαρύτητα να επιτελέσει το έργο της, με τους παίχτες να κοιτάνε προς τον ουρανό για να δούνε που θα προσγειωθεί το τόπι, αποσυμπιέζεις την κατάσταση, παίρνεις μια ανάσα, ανεβάζεις λίγο ψηλότερα τις γραμμές σου και δίνεις χρόνο στους γρήγορους παίχτες σου να πάρουν θέση μάχης για αντεπίθεση, μπας και βρεις κενούς χώρους και τρέξεις με την μπάλα στα πόδια. Κι όλα αυτά ισχύουν μόνο σε περίπτωση που πάρεις κατοχή. Κάτι, μάλλον, σπάνιο. Οι ρουκέτες, βλέπετε, καταλήγουν, συνήθως, σε πόδια αντιπάλων. Εκείνοι είναι που ασκούν πίεση, εκείνοι είναι που έχουν ψηλά τις γραμμές τους, εκείνοι είναι που πρέπει να τρέξουν λιγότερο για να κερδίσουν εκ νέου την κατοχή. Αυτός, λοιπόν, είναι ο εύκολος τρόπος. Και εφαρμόζεται από ομάδες που έχουν πανικοβληθεί, δεν έχουν την απαιτούμενη ποιότητα να αμυνθούν ορθολογικά ή δρουν από ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Ποιος είναι ο αποδοτικός τρόπος για να απεγκλωβίζεις το τόπι από το τερέν σου; Οι κοντινές πάσες. Είναι, κατά κύριο λόγο, διαγώνιες, για να ανοίξει το παιχνίδι, πραγματοποιούνται με τη μία, κι όχι μετά από κοντρόλ, λαμβάνουν μέρος σε λίγα τετραγωνικά, απαιτούν ψυχραιμία και μερική ποιότητα. Αν έχεις, δηλαδή, ικανότητα, και με λίγη τύχη, μπορείς να φτάσεις στο αντίπαλο τερέν και να χτυπήσεις σαν κόμπρα. Τέτοιου είδους ομάδες δεν θέλουν να χάσουν την κατοχή και γουστάρουν να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο με την μπάλα στα πόδια, ενόσω διενεργείται κίνηση χωρίς την μπάλα, είτε από τις πτέρυγες είτε από τον άξονα. Αυτό σημαίνει ότι έχει θεσπιστεί ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Υπάρχει, όμως, τρόπος για να εμποδίσεις υπέρ το δέον έναν αντίπαλο που προσπαθεί να απεγκλωβίσει ομαλά και ορθολογικά την μπάλα. Πώς; Τι κάνεις; 

Αυτό που εφάρμοζε η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Με το που έχανε κατοχή, οι παίχτες έπεφταν σαν βαμπίρ πάνω στον αντίπαλο που είχε την μπάλα. Το αποτέλεσμα; Κέρδιζαν εκ νέου την κατοχή. Κάτι αντίστοιχο έγινε και την Κυριακή. Η Μπαρτσελόνα του Λουίς Ενρίκε, απέναντι στην σκληροτράχηλη Ατλέτικο Μαδρίτης, μόλις έχανε την μπάλα, πίεζε ασφυκτικά τους παίχτες του Σιμεόνε. Πώς αντέδρασαν οι φιλοξενούμενοι; Όταν υπέγραφαν τις επιταγές του πρώτου τρόπου, η Μπαρτσελόνα κέρδιζε αναίμακτα την κατοχή. Το ερώτημα είναι γιατί μια πειθαρχημένη ομάδα να μετατρέψει την μπάλα σε ρουκέτα; Η απάντηση έγκειται στην κάκιστη εμφάνιση των ακραίων μπακ. Η αμυντική προσήλωση του Χουανφράν βρισκόταν σε χαμηλότατα επίπεδα, ενώ ο έτερος ακραίος μπακ, ο Χεσούς Γκάμεθ, συνάντησε πολλαπλά προβλήματα από τις επελάσεις και το pace του Μέσι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Χιμένες, για τον οποίο έχουν ακουστεί καλά λόγια, δεν έκανε σε κανένα σημείο του αγώνα fit με τον Γκοντίν: ήταν νευρικός, άτσαλος και με μέτριες τοποθετήσεις. 

Υπήρχαν, όμως, και στιγμές που η Ατλέτικο πόνταρε στον αποδοτικό τρόπο για να απεγκλωβίζει την μπάλα. Με τον Γκοντίν να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, τον Τιάγκο να αναλαμβάνει την ομαλή μεταβίβαση της μπάλας από την άμυνα προς την επίθεση και τον Τουράν να παίζει απρόβλεπτα, η Ατλέτικο θα μπορούσε να πετύχει κάποιο γκολ όταν έτρεξε στο ανοιχτό γήπεδο. Αλλά αυτές οι φάσεις ήταν ελάχιστες και οι παίχτες που βρέθηκαν σε μέτρια/κακή βραδιά πλείστοι. Η Μπαρτελόνα, βλέπετε, στη δύναμη της Ατλέτικο αντιπαρέταξε δύναμη. Όταν, λοιπόν, βλέπεις τους ντελικάτους Ινιέστα, Πικέ και Μπούσκετς, με άξιο συμπαραστάτη τον πάντοτε δυναμικό Μαστσεράνο, να πέφτουν σαν σκυλιά του πολέμου πάνω στον αντίπαλο, τότε το αποτέλεσμα δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη.Θα υπάρξει, άραγε, συνέχεια;

Υ.Γ.1 Πάει κι ο Μίτσελ. Από το καλοκαίρι είχαν φαγωθεί να φύγει. Ορίστε, έφυγε.

Υ.Γ.2 Δυνατό κομμάτι.

Να μην πέσει στην παγίδα

Έχουμε πει ότι η αγορά του ποδοσφαίρου έχεις τους κανόνες της και η Ρεάλ Μαδρίτης έχει τους δικούς της. Επομένως, δεν πρέπει να απορούμε με το μεταγραφικό πλάνο των Μαδριλένων. Αν μπορεί κανείς να το βαφτίσει «πλάνο». Η Ατλέτικο, πάλι, προσπάθησε να αντικαταστήσει επάξια τους παίχτες που έχασε. Και νομίζω ότι το κατάφερε. Μπορεί ο Ντιέγκο Κόστα να έφυγε για άλλες πολιτείες, αλλά πήρε τον Μάντζουκιτς. Ναι, ο Κροάτης έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον νυν επιθετικό της Τσέλσι. Παίζει περισσότερο εντός περιοχής, δεν είναι τόσο κινητικός σε φάση επίθεσης, μάλλον πιο αργός, δεν μπορεί να παίξει τόσο καλά με πλάτη, δεν ερμηνεύει άριστα τον ρόλο του target man, αλλά είναι πιο ομαδικός, πιο έξυπνος, τοποθετεί καλύτερα το κορμί του και ξέρει να ανοίγει διαδρόμους. Για αυτό και ο Σιμεόνε έφερε τους Τσέρτσι και Γκριεζμάν: για να αντισταθμίσει την διαφορετικότητα του Μάντζουκιτς και να βγαίνει γρήγορα στην κόντρα. 

Για να βγεις, όμως, στην κόντρα, πρέπει να κλέψεις μπάλες. Οι παίχτες του Σιμεόνε αμύνονται ιδανικά, με τις (διαγώνιες) αλληλοκαλύψεις και τα ντουμπλαρίσματα να αποτελούν εξέχον στοιχείο της αμυντικής λειτουργίας. Δόξα και τιμή στον Γκάμπι (αρχηγός) και στον Τιάγκο, ο οποίος στα χέρια τού Σιμεόνε από Βιτάμ Soft (φώτο) έχει μετατραπεί σε ένα ηρωικό χαφ με πολυσύνθετο ρόλο. Και το μοτίβο αυτό λαμβάνει μέρος με αξιοθαύμαστη συνέπεια στα 2/4 του γηπέδου. Στο δικό τους, δηλαδή, τερέν. Παραχωρούν συνειδητά χώρο στον αντίπαλο και τους χαρίζουν απλόχερα την κατοχή. Την πρωτοβουλία, εντούτοις, την έχει η Ατλέτικο. Σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο, αλλά υπαρκτό. Το ίδιο έγινε και το Σάββατο. Η Ρεάλ, με τεράστια κενά στην μεσαία γραμμή και τον Μπέιλ να τελεί υπό τακτική σύγχυση, προσπαθούσε να βγει στην επίθεση. Είχε την κατοχή, αλλά η Ατλέτικο έπαιζε υποδειγματική άμυνα και, όταν της δινόταν η ευκαιρία, έβγαινε στην κόντρα και ανησυχούσε τους γηπεδούχους. Προϊόντος χρόνου, λοιπόν, και καθώς οι παίχτες της Ρεάλ είχαν κουραστεί, ο Σιμεόνε ανέβαζε ρυθμούς. Πέταξε στο χόρτο τους Γκριεζμάν και Τουράν, πόνταρε στο επιθετικό transition game, έγινε πιο απειλητική και απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι το κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης έχει κλονιστεί συθέμελα. Ο Αντσελότι, πάλι, μασούσε την τσίχλα του με κινηματογραφική ταχύτητα.

Εν κατακλείδι, τι πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός; Όταν ο Σιμεόνε παραχωρεί χώρο ακόμα και σε μικρομεσαίες ομάδες του ισπανικού πρωταθλήματος, με σκοπό να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, είναι προφανές ότι το ίδιο θα κάνει και την πρώτη αγωνιστική του τσου λου: η ομάδα του Μίτσελ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα. Πιθανολογώ ότι ο Ολυμπιακός θα μπει ορμητικά, ως είθισται να πράττει ο γηπεδούχος σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά γρήγορα θα εξασθενήσει ο αρχικός ενθουσιασμός. Κατόπιν, υποθέτω από το το 20' λεπτό και έπειτα, θα χρειαστεί αυτοσυγκράτηση -κι ας φωνάζει ο κόσμος στο γήπεδο. Αυτό που πρέπει να κάνει ο Μίτσελ είναι να δώσει κατοχή στην Ατλέτικο, καθώς οι παίχτες της ισπανικής ομάδας δεν έχουν εκπαιδευτεί με την μπάλα στα πόδια, και να ρίξει βάρος στον αδύναμο κρίκο του αντιπάλου: τον Σικέιρα. Τα υπόλοιπα στο γήπεδο.

Υ.Γ.1 Φοβερό παιχνίδι το Πάρμα - Μίλαν! Με έναν Μενέζ σε τρελά κέφια.

Υ.Γ.2 Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά από τον Πανόπουλο. Να αργεί δύο ολόκληρες αγωνιστικές να διώξει τον προπονητή. Είναι δυνατόν; Εδώ έχει διώξει προπονητή μία βδομάδα αφού υπέγραψε μαζί του. Έχει επαναπροσλάβει προπονητή που έδιωξε. Και τώρα επιδεικνύει τέτοια καθυστέρηση; Απαράδεκτα πράγματα. Έχουμε και μια ανακύκλωση να κάνουμε: Ουζουνίδης, Κεχαγιάς, Μαντζουράκης, Καραγεωργίου και τούμπαλιν.

Υ.Γ.3 «Μόνο ανάσταση νεκρών δεν υποσχέθηκε ο Τσίπρας».

Σοφία Βούλτεψη

Υ.Γ.4 We Rule the Night!!!

Οι ψευδαισθήσεις

Υ.Γ.1 Επικρατεί η ψευδαίσθηση, τουλάχιστον για ορισμένους οπαδούς και μερικούς αδαείς, ότι το να γράφεις συνθήματα υπέρ της αγαπημένης σου ομάδας σε τοίχους, πινακίδες, κάδους σκουπιδιών και πόρτες υποδηλώνει επίδειξη δύναμης και αντιπροσωπεύει μεγάλο αριθμό υποστηρικτών. Αν, δηλαδή, πάρω ένα κίτρινο σπρέι και γεμίσω όλη την Αθήνα με «Άρης», αυτό θα σημαίνει ότι οι Αρειανοί έχουν κατακλύσει την Αθήνα; Όχι, βέβαια. Δεν θέλω κουταμάρες. Αλλά και οι πολιτικοί δεν πάνε πίσω. Έχουν την εντύπωση, σαν ένα είδος ανυπόστατης ψευδαίσθησης, ότι αν παραβρεθούν σε πολυάριθμες εκδηλώσεις, ποικίλης ύλης, όπως συνέβη στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης, θα (απο)δείξουν στον κόσμο το ενδιαφέρον τους για τα κοινά. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ισχύει. Ψήφους προσπαθούν να εκμαιεύσουν -και, προφανώς, δημοσιότητα. Ανεπιτυχώς, θέλω να πιστεύω. Διότι, για να έχουμε καλό ερώτημα, ποιος σώφρων άνθρωπος θα πάει να ψηφίσει τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα, επειδή επισκέφτηκε το ταφικό μνημείο στην Αμφίπολη ή επειδή έδωσε συγχαρητήρια σε κάποιον Ολυμπιονίκη; Μόνο ένα κομματόσκυλο θα το έκανε αυτό, αλλά οι καιροί που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα έχουν παρέλθει: κόπηκε η μάσα και το πελατειακό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας βρίσκεται -γιατί άραγε;- υπό κατάρρευση. Έστω κι αν ακόμα η σκέψη μας και τα κριτήρια μας δεν διακατέχονται από μια νοητική ροή και προσανατολισμό προς το κοινό συμφέρον: είναι, βλέπετε, εξαιρετικά δύσκολο να ξεριζωθούν νοοτροπίες δεκαετιών σε πέντε, μόλις, χρόνια. Ωστόσο, οι πομφόλυγες πρέπει να εξαϋλωθούν. Κι αυτό ισχύει και για τον Σαββίδη. Ωραία τα photoshop με το σύνθημα στην Αμφίπολη, αλλά οι φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. θα πρέπει -επιτέλους!- να αποφασίσουν τι θέλουν. Το ξέρω ότι το τελευταίο διάστημα ήταν απασχολημένοι με το αν η αποστολή του Άρη θα επέστρεφε από την Βουλγαρία με τα πόδια ή το πούλμαν, αλλά μάλλον θα πρέπει να ασχοληθούν και λίγο με αυτόν τον κυκλοθυμικό τύπο που αλλάζει εταιρικό πλάνο κάθε εξάμηνο και παριστάνει τον ποδοσφαιράνθρωπο.

Υ.Γ.2 Η γκρίνια προς τον Αρσέν Βενγκέρ, αυτόν τον πραγματικό manager, αποτελεί αιτία για επιστημονική έρευνα. Λες και δεν έχουν μάθει εδώ και 19 ολόκληρα χρόνια ποια είναι η φιλοσοφία του! Αρκετοί, πάντως, θεωρούν ότι ο Αλσατός τεχνικός (κλισέ) έχει stand by παίχτες τους οποίους θα ανακοινώσει μόλις η ομάδα προκριθεί στους ομίλους του τσου λου. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Παρακολούθησα, λοιπόν, το δεύτερο μέρος του αγώνα Έβερτον - Άρσεναλ. Από ό,τι κατάλαβα, σύμφωνα με τον σχολιασμού του ημιχρόνου από τον Άγγλο σπίκερ, η ομάδα του Λίβερπουλ κυριάρχησε στο πρώτο μέρος. Πέταξε δύο τεμάχια και, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, στο δεύτερο ημίχρονο παραχώρησε χώρο στον αντίπαλο και προσπάθησε (;) να παίξει με αντεπιθέσεις. Η αντίδραση του Αρσέν αστραπιαία: οι εσωτερικές και εξωτερικές αλλαγές, επέφεραν μία άνοδο των γραμμών, μεγάλο πλάτος, πολλά όβερλαπ, καθώς και ένα χαμηλό τέμπο, στα όρια του υπνωτικού, που ξαφνικά μετατρεπόταν σε επιθετική έξαρση. Σημείο αναφοράς; Ξεκινώ με τον Ζιρού, ο οποίος με εξέπληξε ευχάριστα. Ο Γάλλος δεν συνιστά φορ ολκής, αλλά προχθές ήταν κινητικός, με άριστες τοποθετήσεις, και πολύ καλά τελειώματα. Πραγματικό θωρηκτό που απασχολούσε δύο αμυντικούς και επέτρεπε στους συμπαίχτες του να πατάνε περιοχή, όπως συνέβη στο γκολ του Ράμσεϊ. Συνεχίζω με τον Μερτεζάκερ. Για κεντρικός αμυντικός γνωρίζει και ποδόσφαιρο και μπάλα. Σε υψηλό, να προσθέσω, βαθμό. Αλλά έχει ένα μειονέκτημα: είναι αργός. Και για αυτό χρειάζεται δίπλα του έναν γρήγορο παρτενέρ. Θέλω να πιστεύω ότι ο Αρσέν το γνωρίζει αυτό, εξού και οι φήμες για τον Μανωλά. Μην ξεχάσω και τον Καθόρλα, τον οποίο θεωρώ μπαλαδόφατσα και κάπως υποτιμημένο. Μπήκε ως αλλαγή, περνώντας μπροστά από τον Μονρεάλ, με τον Οζίλ να μετατίθεται στον άξονα, και δημιούργησε πολλά προβλήματα στον Κόλεμαν. Και σβήνω με την Έβερτον. Έβαλε δύο τεμάχια και κωλοέκατσε. Είχε την ψευδαίσθηση ότι, εύκολα ή δύσκολα, θα έπαιρνε το ματς. Τελικά πήρε έναν βαθμό και θα μπορούσε να μην πάρει κανέναν! Επέδειξε αλαζονεία και μηδενική αντίδραση στις αλλαγές, σε πρόσωπα και τακτική, του Αρσέν. Δεν έδειχνε καν διάθεση, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, να παίξει με αντεπιθέσεις, έστω να τρέξει με την μπάλα στα πόδια στο ανοιχτό γήπεδο. Λες και ήθελε, σαν ένα είδος μπάσκετ, να ροκανίσει τον χρόνο. Τα λάθη, όμως, στο ποδόσφαιρο, αν και όχι πάντοτε, πληρώνονται.

Υ.Γ.3 Η Ατλέτικο, παρά τις απώλειες της, δείχνει ότι, και φέτος, θα αποτελέσει έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο, ο οποίος, σαν την Φρουρά του Μεγάλου Ναπολέοντα, πεθαίνει αλλά δεν παραδίνεται. Ο πρώτος τίτλος της σεζόν, και μάλιστα απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, είναι ήδη δικός της. Ας μην έχουν οι αντίπαλοι την ψευδαίσθηση ότι η αρμάδα του Σιμεόνε θα ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι. Κατ' εικόνα και καθ' ομοιώσιν, λοιπόν.

Υ.Γ.4 Τι μαλακία είναι αυτό το πράγμα με το Ice Bucket Challenge; Αναρωτιέμαι, πόσο ανόητη εμμονή; Για να καταλάβω, κάποιοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο εκπληρώνουν το κοινωνικό και πολιτικό χρέος τους;

Υ.Γ.5 Πώς γίνεται και δεν το έχω ποστάρει τόσα χρόνια;

Το απόλυτο κοντράστ

Την τελευταία φορά που συναντήθηκαν οι δυο αντίπαλοι, τα δεδομένα ήταν κάπως διαφορετικά. Για παράδειγμα, δεν αγωνιζόταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Είχε αυτό επίπτωση στο παιχνίδι της Ρεάλ; Όχι, δεν είχε. Η ροή του παιχνιδιού φρόντισε για αυτό. Αλλά, μισό λεπτό, για ποιο παιχνίδι μιλάμε; Η Μπαρτσελόνα είχε χτυπητές αδυναμίες. Με την Ρεάλ να τις εκμεταλλεύεται. Και πολύ καλά έκανε. Τι κάνεις όταν έχεις παίχτες που αρέσκονται να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο (με την μπάλα στα πόδια); Τους αφήνεις να τρέχουν. Ειδικά όταν ο Μαρτίνο δεν προκρίνει το αμυντικό βάθος και ανεβάζει υπερβολικά τις γραμμές του. Με τον Αντσελότι να προβαίνει σε μεγάλο τακτικό λάθος και να δίνει εντολή για πίεση στο τερέν της Μπάρτσα. Κι όταν λέω τερέν, εννοώ την μεγάλη περιοχή του Πίντο! Γιατί αυτό είναι σφάλμα; Διότι αυτό σήμαινε ότι οι παίχτες της Ρεάλ θα έπρεπε να διανύσουν περισσότερα μέτρα για να επιστρέψουν στην άμυνα, την στιγμή που οι παίχτες της Μπαρτσελόνα έφταναν στο τερέν των γηπεδούχων με χαρακτηριστική ευκολία. Η κατοχή, βλέπετε, ας μην ξεγελιόμαστε, άνηκε στους φιλοξενούμενους. Κι όταν κάποια ομάδα έχει την κατοχή, έστω και ανούσια, αναγκάζει τον αντίπαλο σε τρέξιμο. Την πρωτοβουλία, βέβαια, την είχε η Ρεάλ. Έχουμε πει ότι το να έχει την πρωτοβουλία χωρίς μεγάλα ποσοστά κατοχής αποτελεί σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Σπάνιο, αλλά υπαρκτό. 

Οι Καταλανοί, λοιπόν, προσπαθούσαν να διασπάσουν την άμυνα των Μαδριλένων με οριζόντιες πασούλες και (πολλά) γεμίσματα στο δεύτερο δοκάρι. Το οπλοστάσιο του Μαρτίνο δεν περιλάμβανε κάτι άλλο. Κάθετο ποδόσφαιρο δεν είδαμε. Κάθετα σπριντ δεν είδαμε. Προσωπικές ενέργειες δεν είδαμε. Μόνο κάτι ατομιστίες από τον Νεϊμάρ και ένα μακρινό σουτ του Μπαρτρά. Ο Μέσι σκεφτόταν το Μουντιάλ. Ο Τσάβι περίμενε κάποια κίνηση από συμπαίχτη (που δεν γινόταν ποτέ). Ο Ινιέστα έδειχνε καλά κλεισμένος. Ο Μπούσκετς δεν μπορούσε να παίξει για τους υπόλοιπους. Τα χαφ, εν γένει, της Μπαρτσελόνα ήταν σε κακή, έστω μέτρια κατάσταση. Τα χαφ, ήτοι η δύναμη της Μπάρτσα, θυμίζω, σε άμυνα και επίθεση. Κι όταν κάτι πήγαινε να γίνει, τότε ο Πέπε κι ο Τσάμπι Αλόνσο, έστω κι αν ο Μόντριτς βρισκόταν σε μέτρια βραδιά, δήλωναν βροντερό παρών. Μοναδική φάση που θύμισε Μπαρτσελόνα ήταν το 89' λεπτό. Συνεργασία εντός ελάχιστων τετραγωνικών, με τον Νεϊμάρ να κάνει το κάθετο σπριντ, να υποδέχεται την κάθετη πάσα, αλλά η μυτόγκα που εξαπολύει να τραντάζει το κάθετο δοκάρι. Υποθέτω ότι δοκιμάζει να τελειώσει τη φάση με μύτο, διότι ο παίχτης θεωρεί ότι δεν έχει χρόνο για κου(ν)τεπιέ ή πλασέ. Αλλά το replay δείχνει ότι προλαβαίνει να τελειώσει τη φάση με ένα όμορφο πλασεδάκι. Τέλος πάντων. Ο πολυδιαφημισμένος Νεϊμάρ δεν έχει (απο)δείξει το λόγο που τον απέκτησε η Μπάρτσα και μάλλον δεν θα τον δείξει ποτέ, καθώς η μεταγραφή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν ανούσια και περιττή.

Αφού αναλύσαμε τεχνικά το τελείωμα του Νεϊμάρ στη φάση του δοκαριού, να πω δυο λόγια και για το πρώτο γκολ της Ρεάλ. Σε μια φονική αντεπίθεση, ο Τσάμπι Αλόνσο, με μια κάθετη που κόβει βούτυρο, βρίσκει τον Ίσκο, αυτός δίνει στον Μπενζεμά κι ο Γάλλος με τη σειρά του βρίσκει τον Ντι Μαρία που βρισκόταν εν κινήσει. Το κλειδί στην αντεπίθεση είναι η κάθετη του Τσάμπι Αλόνσο, πραγματικά υπέροχη, αλλά εκεί που έμεινα με το στόμα ανοιχτό είναι η διαγώνια πάσα του Μπενζεμά. Ο Γάλλος επιθετικός δεν έχει καλή ισορροπία, το σώμα του πέφτει προς τα πίσω, βρίσκεται υπό επιτήρηση κι όμως κατορθώνει να βγάλει μια εξαιρετικά δύσκολη πάσα ακριβείας προς τον επελαύνοντα Αργεντινό. Όμορφο γκολ. Πιο όμορφο από το γκολ του Μπέιλ, ο οποίος τι μας έδειξε στην φάση αυτή; Ότι είναι πιο γρήγορος από τον Μπαρτρά -το γνωρίζαμε-, ότι πρέπει να σηκώνει και κεφάλι για να δώσει πάσα κι ότι η Μπάρτσα θέλει τερματοφύλακα. Η ουσία είναι ότι η Ρεάλ βρισκόταν σε καλύτερη αγωνιστική ετοιμότητα, ήταν πιο γρήγορη από τον αντίπαλό της, ατομικά και ομαδικά, και, παρά το γεγονός ότι έχει προβλήματα στα άκρα της άμυνας, είχε την ευτυχία να αντιμετωπίσει μια Μπαρτσελόνα που άνοιξε το πλάτος σε ελάχιστα σημεία του παιχνιδιού. Ίσως η παρουσία των Πέδρο και Σάντσες να ήταν απαραίτητη από πιο νωρίς. Εξάλλου, ο Φάμπρεγας ήταν άφαντος. Είχαμε πει ότι αυτός ο παίχτης, ως ψευτοεννιάρι, ήταν αργός για το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας στις καλές μέρες των Καταλανών, πόσω μάλλον τώρα. 

Με αυτά και με αυτά, η Ρεάλ κατέκτησε δικαιότατα το κύπελλο Ισπανίας. Και -μαντέψτε!- πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν έπεσαν στο χόρτο ούτε ψάρια, ούτε φωτοβολίδες, ούτε μαλαματίνες, ούτε μπουκέτα. Μήτε μπούκαραν στο γήπεδο κάτι περίεργοι τύποι και περιφερόντουσαν σαν τις άδικες κατάρες. Στο Μεστάγια, στην έδρα της Βαλένθια, εκεί όπου πραγματοποιήθηκε ο τελικός του ισπανικού κυπέλλου, οι οπαδοί των δυο ομάδων καθόντουσαν μαζί, οι παίχτες των δυο ομάδων αγκαλιαζόντουσαν και η Μπαρτσελόνα έδινε δημόσια συγχαρητήρια στον μεγάλο αντίπαλό της. Το απόλυτο κοντράστ, δηλαδή.

Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν

Τι είδους προπονητής είναι ο Σιμεόνε (φώτο); Για να απαντήσει κάποιος, θα πρέπει να έχει παρακολουθήσει την ομάδα που προπονεί. Ποια είναι αυτή; Η Ατλέτικο Μαδρίτης. Λίγο ποδόσφαιρο να ξέρεις, λοιπόν, και καταλαβαίνεις αμέσως από τι έχει σφυρηλατηθεί αυτό το σύνολο. Ο ποδοσφαιρικό τσαμπουκάς, το πείσμα και το πάθος αυτής της ομάδας αποτελούν ανεξάντλητα στοιχεία. Τόσο ισχυρά, τόσο θυελλώδη που διαλύουν ακόμα και το κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι στον αιώνιο εχθρό, την Ρεάλ Μαδρίτης, ή μετατρέπουν τον soft Τιάγκο σε οδοστρωτήρα! Προσοχή, όμως: δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένους αγώνες, ας μην πέσουμε σε μια τέτοια νοητική παγίδα, αλλά σε όλους τους αγώνες. Η συνέπεια της ομάδας είναι εκπληκτική. Το ίδιο και η αγωνιστική της πειθαρχία. Όχι, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί σύμπτωση. Ούτε καν κάποιο περίεργο τερτίπι της τύχης. Το αγωνιστικό στυλ της ομάδας θυμίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου που κάθεται στον πάγκο. Όποιος έχει παρακολουθήσει τον Σιμεόνε να φοράει κοντό παντελονάκι και να κλωτσάει ένα τόπι, καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, λοιπόν.

Αλλά ακόμα, επί της ουσίας, δεν έχω απαντήσει στην ερώτηση. Για πάμε, λοιπόν. Ο Σιμεόνε, όπως κι ο Κλοπ ή ο Μπιέλσα, θεωρεί ότι με μια καλή τακτική μπορείς να επικρατήσεις έναντι ενός ανώτερου αντιπάλου. Το θέμα, εν προκειμένω, είναι ότι η ομάδα μοιάζει σαν να έχει εκπαιδευτεί σε κάθε λογής τακτική. Για παράδειγμα, η Ντόρμουντ και η Άρσεναλ συναντούν προβλήματα όταν πρέπει να παίξουν ποδόσφαιρο αναμονής. Η Μάντσεστερ του Μόγιες δεν μπορεί να παίξει με αξιώσεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Η Ατλέτικο, όμως, τα κάνει όλα. Ή, τουλάχιστον, μάς δημιουργεί μια τέτοια ψευδαίσθηση.  Το βέβαιο είναι ότι παίζει ένα περίεργο ποδόσφαιρο αναμονής. Γιατί το λέω αυτό; Διότι καταρρίπτει την συμβατική σοφία που υποδηλώνει ότι για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας χρειάζεσαι την κατοχή μπάλας. Πώς συμβαίνει αυτό; Στην πρώτη παράγραφο ήδη αναφέρθηκαν κάποια πνευματικά στοιχεία. Δεν αρκούν, φυσικά, μόνο αυτά. Κι ο Εργοτέλης, βλέπετε, του Ρουμπάκη, του Κορδονούρη και του Φραγκουλάκη ξεχείλιζε από πάθος. Χρειάζονται, επομένως, κι άλλα στοιχεία, εξίσου σημαντικά. Για παράδειγμα, φυσική κατάσταση. Ειδικά όταν συνδυάζεται με ποιοτικό τρέξιμο, δηλαδή τακτική.

Η ομάδα παίζει μια έξυπνη άμυνα, εμποτισμένη με την αρετή της υπομονής, καθώς οι παίχτες γνωρίζουν ότι ο αντίπαλος, κάποια στιγμή, θα υποκύψει στην λυσσαλέα πίεση, που μετουσιώνεται σε επιθετική άμυνα. Δεν είναι εύκολο να σε κυνηγούν επί ένα 90λεπτο -ούτε να κυνηγάς. Ή να νοιώθεις την καυτή ανάσα του αντιπάλου στο μισό μέτρο. Πρέπει να διαθέτεις ολύμπια ψυχραιμία για να μπορέσεις να διαχειριστείς τέτοια πίεση. Η Ατλέτικο, λοιπόν, (αλληλο)καλύπτει ιδανικά στο 4-4-2, με δυο ζώνες άμυνας, κλείνοντας τους χώρους κάθετα, διαγώνια, ακόμα και οριζόντια! Παράλληλα, το επιθετικό transition game κυμαίνεται σε άκρως ικανοποιητικά επίπεδα. Η ομάδα εξαπολύει αντεπιθέσεις και χτυπάει σαν κόμπρα. Τα ακραία μπακ παίρνουν μέτρα στον ασβέστη, ο Κόκε παίζει, πάντοτε με ακρίβεια, κάθετα, ο Ντιέγκο Κόστα, αν και είναι μέτριος στο παιχνίδι με πλάτη, παίζει ιδανικά έναν ρόλο target man, υποδεχόμενος την μπάλα εν κινήσει ή με πρόσωπο στην εστία, ενώ, παράλληλα, ο Βίγια λειτουργεί υποστηρικτικά και συμπληρώνει τον Ντιέγκο Κόστα. Κι όλα αυτά με τις επιστροφές στην άμυνα να είναι ταχύτατες. Σχεδόν υπερηχητικές!

Όλα αυτά, όμως, δεν θα υπήρχαν χωρίς ομοιογένεια. Η Ατλέτικο, υπό τις οδηγίες του Σιμεόνε, είναι σαν οικογένεια. Πώς είναι η Ντόρτμουντ του Κλοπ; Κάτι παρόμοιο. Υποτιμημένο στοιχείο του ποδοσφαίρου η ομοιογένεια.  Πολλοί την εκθειάζουν, λίγοι την κατανοούν. Ο Σιμεόνε πάει ένα βήμα παραπέρα: κάνοντας πράξη την θεωρία, ποντάρει στην ομοιογένεια και δένει τους παίχτες του με αόρατα σχοινιά. Θέλει μια σφιχτή ομάδα και για αυτό επιμένει σε έναν σταθερό κορμό. Η Ατλέτικο, εξάλλου, δεν έχει τεράστιο βάθος. Κι ας τον λένε ορισμένοι, ίσως (και) δικαιολογημένα, συντηρητικό. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια εύκολα, θεωρητικά, ματς θα μπορούσε να κάνει rotation. Αλλά συχνά ξεχνάμε ότι το rotation δεν είναι για όλες τις ομάδες, κι ο Σιμεόνε μάλλον το γνωρίζει καλύτερα από εμάς. Η μόνη κατηγορία που μπορώ να προσάψω στον Αργεντινό είναι ότι αργεί χαρακτηριστικά να προβεί σε αλλαγές. Αυτό σημαίνει πίστη στο σχέδιο και έξοχο στήσιμο, αλλά θυμάμαι περιπτώσεις που η αντικατάσταση κάποιου ποδοσφαιριστή ήτο επιτακτική ανάγκη. Όσο και να ντοπάρεις ψυχολογικά τους παίχτες, υπάρχουν στιγμές που χρειάζονται φρέσκα ποδάρια στο τερέν.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, οι περισσότεροι υποστήριζαν ότι η Ατλέτικο θα ξεφουσκώσει. Δεν θα αντέξει. Θα υποκύψει στην πίεση της πρώτης θέσης. Δεν θα μπορέσει να κρατήσει πολλά καρπούζια κάτω από μία μασχάλη. Κι όμως, η Ατλέτικο είναι ακόμα εδώ. Μπορεί να την έχουν πάρει χαμπάρι, να την έχουν αποκρυπτογραφήσει, αλλά η αρμάδα του Σιμεόνε, παραμένει ζωντανή. Συνεχίζει. Δεν ξέρω που θα φτάσει, αλλά λατρεύω να την βλέπω να προσπαθεί.

Υ.Γ.1 Το παρόν άρθρο έχει ετοιμαστεί πριν από την πρόκριση της Ατλέτικο επί της Μπάρτσα για το τσου λου. Μία Μπάρτσα που, έπειτα από την ήττα στην Γρανάδα, μάλλον βγήκε εκτός διεκδίκησης του τίτλου. Τι σημαίνει αυτό; Ότι την τελευταία αγωνιστική που η Μπαρτσελόνα φιλοξενεί την Ατλέτικο, οι Καταλανοί θα προτιμήσουν να δώσουν το ματς στην ομάδα του Σιμεόνε. Έτσι, τουλάχιστον, υποστηρίζουν οι οπαδοί της Ρεάλ. Εγώ, πάλι, θεωρώ ότι πρέπει να περιμένουμε. Ας τελειώσει πρώτα η αγωνιστική, με την Ατλέτικο να φιλοξενείται από την Χετάφε, και, κατόπιν, κατασκευάζουμε όσα υποθετικά/ανυπόστατα σενάρια θέλετε.

Υ.Γ.2 Ο Αντώνης Καρπετόπουλος, με αφορμή την αντικατάσταση του Σάντος, γράφει: «Επειδή ένα σωρό περίεργοι προτείνουν προπονητές, θυμίζω ότι για τον διάδοχό του Πορτογάλου ισχύουν οι εξής προϋποθέσεις: α) να είναι κάποιος που να καταλαβαίνει την αξία της άμυνας, ώστε να μην αλλάξει πολύ το στυλ της ομάδας β) να είναι ένας γνωστός επαγγελματίας που να κρατήσει τα αποδυτήρια, γιατί η ομάδα έχει πολλά ''κοκοράκια'' γ) να έχει πείρα εθνικών ομάδων, αν γίνεται δ) να παίρνει λιγότερα από τον Σάντος. Προπονητές που ζητάνε εκατομμύρια κτλ., κόβονται». Κάπως έτσι τα ιταλικά Μ.Μ.Ε. υποστηρίζουν ότι έρχεται ο Ταρντέλι. Κρίμα που δεν κάθεται η φάση με τον Μπιέλσα. Κρίμα για εμάς, ευτυχώς για τον ίδιο.

Υ.Γ.3 Δόξα και τιμή στην Ντόρτμουντ του Κλοπ! Δόξα και τιμή!

Υ.Γ.4 Ήθελα να το ποστάρω εδώ και καιρό, και πάντα το ξεχνούσα!

Θα αντέξουν;

Ξεκινάμε με το Old Trafford. Βλέπει, λοιπόν, κάποιος το σκορ του αγώνα (4-1) και σκέφτεται ότι η Μάντσεστερ έπαιξε ποδόσφαιρο ή, έστω, επικράτησε εύκολα. Τρίχες κατσαρές. Η Μάντσεστερ, για ακόμα μία φορά, ήταν για λύπηση. Δεν είχε την κατοχή, δεν είχε την πρωτοβουλία, δεν είχε κάτι που να θύμιζε την Μάντσεστερ του Σερ Άλεξ. Κι όμως, εν πολλοίς, μιλάμε για το ίδιο υλικό! Οι επιστροφές ήταν πολύ αργές, ιδίως αυτές των ακραίων μπακ, η ομάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα τετραγωνικά, οι παίχτες πήγαιναν σχεδόν πάντα δεύτεροι στις μονομαχίες και, ενώ οι παίχτες έχουν κάποια ταχύτητα, η ομάδα είναι αργή σε πόδια και σκέψη. Ποιο ήταν το τακτικό ''τρικ'' του Μόγιες; Βαθιές μπαλιές στην άμυνα της Άστον Βίλα και άσε τον Ρούνεϋ να τρέχει. Συγγνώμη, αλλά τέτοια εντολή μπορώ να δώσω ακόμα κι εγώ. Γιατί, εν τέλει, κέρδισε η Μάντσεστερ; Λόγω ποιότητας ορισμένων παιχτών. Και τίποτα άλλο. Αν η εικόνα της ομάδας δεν βελτιωθεί άμεσα με κάποιον μαγικό τρόπο, πολύ φοβάμαι ότι θα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός επικού διασυρμού από την Μπάγερν Μονάχου.

Μένουμε Αγγλία, πάμε σε άλλη πόλη. Από το Μάντσεστερ, στο Λονδίνο. Με την Άρσεναλ να μην αγωνίζεται απέναντι στην Σίτι, αλλά να τίθεται κόντρα στον εαυτόν της. Το στοίχημα, επί της ουσίας, για τον Βενγκέρ ήταν να μην διασυρθεί! Και, κουτσά-στραβά, τα κατάφερε. Ο Πελεγκρίνι, γνωρίζοντας ότι η αμυντική γραμμή της Άρσεναλ παραμένει ψηλά, ακόμα και σε ματς υψηλής έντασης και επικινδυνότητας, έπαιξε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής και περίμενε υπομονετικά να πιάσει ανοργάνωτη την άμυνα της Άρσεναλ για να βγει στην κόντρα. Εν πολλοίς, το πέτυχε, αλλά ίσως δεν ρίσκαρε όσο θα έπρεπε. Σκέφτηκε, ίσως, ότι ακόμα και ένας βαθμός είναι σημαντικός. Πόσω μάλλον όταν γνώριζε την ήττα της Τσέλσι από την Κρίσταλ Πάλας. Η Άρσεναλ, πάλι, ευτύχησε να έχει σε μεγάλη βραδιά τον Ροσίτσκι. Ο Τσέχος, ο οποίος πρόσφατα ανανέωσε το συμβόλαιό του, έκανε ό,τι ήθελε την άμυνα της Σίτι, με τον Πελεγκρίνι να μην μπορεί να βρει αντίδοτο. Ναι, ο Αρτέτα για μία ακόμα φορά στάθηκε στο ύψος του, ο Φλαμινί έτρεξε κάθετα και παράλληλα, αλλά η ομάδα χρειάζεται μπομπάτο επιθετικό και ένα κυνοειδές αμυντικό χαφ που να δαγκώνει τους πάντες και τα πάντα. Κι όταν έχεις τον Ποντόλσκι να δίνει ένα ανούσιο πλάτος και να μοιράζει παράλληλες πασούλες, το πρόβλημα εντείνεται. Επομένως, να μην κατηγορώ τον Ζιρού. Το παιδί είναι φιλότιμο και κάνει ό,τι μπορεί. Όπως ό,τι μπορεί θα κάνει και η Λίβερπουλ για να πάρει την νίκη κόντρα στην Τότεναμ.

Και κλείνουμε με Ισπανία. Στο Μπιλμπάο, στο θρυλικό Σαν Μαμές, ο Βαλβέρδε έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που παίζει πραγματικό ποδόσφαιρο. Λαμβάνοντας υπόψη και την εταιρική κουλτούρα των Βάσκων, ουδείς μπορεί να διαφωνήσει ότι πρόκειται για σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Και για αυτό τέτοιες ομάδες έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου.  Χθες, πάντως, φαίνεται ότι ο Βαλβέρδε δεν ήταν έτοιμος για να αντιμετωπίσει την αρμάδα του Σιμεόνε. Προηγήθηκε νωρίς, μόλις στο 5' λεπτό, με τον Μουνιαΐν να αποδεικνύεται πιο γρήγορος από τα πόδια του Χουαφράν και την έξοδο του Κουρτουά, αλλά τότε, με την Μπάρτσα να έχει επικρατήσει στην έδρα της Εσπανιόλ, ξύπνησαν τα πρωτόγονα ένστικτα των φιλοξενουμένων. Το πρώτο μέρος, λοιπόν, κύλησε με την Ατλέτικο να πιέζει ψηλά, ακόμα και μετά την ισοφάριση με το γκολ του Ντιέγκο Κόστα (φώτο), και να δυσκολεύει τρομακτικά την Μπιλμπάο να απεγκλωβίσει την μπάλα από την άμυνα. Στην επανάληψη (κλισέ), οι Μαδριλένοι έκαναν την ανατροπή, αναγκάζοντας τους Βάσκους να βγουν μπροστά. Ο Βαλβέρδε έριξε στο ματς τους επιθετικούς του και έδωσε εντολή να ανέβουν οι γραμμές. Το πλάτος, εν τω μεταξύ, κι από τις δυο πλευρές, μοιραία, άνοιξε. Εν κατακλείδι, η ηρωική Μπιλμπάο δεν μπόρεσε να στερήσει τη νίκη από την Ατλέτικο. Έχω σκοπό να γράψω ένα αναλυτικό άρθρο για αυτήν την εκπληκτική ομάδα, δημιούργημα του Σιμεόνε, η οποία δεν καταλαβαίνει από έδρες, πίεση και κούραση. Ναι, έχει πιο δύσκολο πρόγραμμα από Ρεάλ και Μπάρτσα, αλλά ήδη πέρασε από το Μπλμπάο. Και όλοι περιμένουν να δουν αν θα αντέξει μέχρι τέλους.

Υ.Γ.1 Μην απορείτε γιατί δεν γράφω για την Αρειανάρα. Θα έρθει η ώρα της. Απλά να πω ότι δεν θέλω τον Κούγια και διαφωνώ πλήρως με κάτι περίεργες ενστάσεις που έγιναν από την Π.Α.Ε. Άρης εις βάρος του Πλατανιά και δεν ξέρω κι εγώ ποιανού άλλου.

Υ.Γ.2 «Οδηγούμε την χώρα στην έξοδο από την κρίση»

Ευάγγελος Βενιζέλος 

Υ.Γ.3 Λατρεύω το φινίρισμα!

Ξεχάστε όσα έγραψα

Σπουδαία υπόθεση το κίνητρο. Και οι δύο αντίπαλοι ήθελαν την νίκη. Η Ρεάλ, ξέροντας και το αποτέλεσμα της Ατλέτικο, έπρεπε να κερδίσει για να κάνει επίδειξη δύναμης και να βγάλει εκτός διεκδίκησης την Μπάρτσα. Και η Μπάρτσα για να αποδείξει ότι δεν είναι ξοφλημένη και να εξαντλήσει μέχρι τέλους την πιθανότητα κατάκτησης. Ναι, μπορεί οι χαφ των Καταλανών να έχουν εκλάμψεις κι όχι συνέπεια ή διάρκεια. Μπορεί η άμυνα να έχει αργές επιστροφές και να προβληματίζεται στο ψηλό παιχνίδι. Μπορεί να έχουν μειωθεί τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες. Αλλά πολλές φορές ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε στην Μπαρτσελόνα. Και, επίσης, αμελούμε τη σημασία ενός ντέρμπι. Ο ποδοσφαιριστής ζει για αυτά τα παιχνίδια.

Η Ρεάλ, λοιπόν, ήθελε να τρέξει, και η Μπάρτσα να παίζει πασούλες. Για να τρέξεις, όμως, πρέπει να έχεις και την μπάλα, και η Ρεάλ σπάνια την είχε. Υπήρχαν στιγμές που η κυκλοφορία των Καταλανών λειτουργούσε με ακρίβεια πυρηνικού αντιδραστήρα. Κοντινές πασούλες, ανάμεσα σε κορμιά αντιπάλων, εντός ελάχιστων τετραγωνικών: το τρίγωνο Μέσι-Ινιέστα-Τσάβι πήρε φωτιά. Μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι αυτό; Έχετε ιδέα πόσο κουραστικό είναι αυτό για τον αντίπαλο; Και τι αντίπαλο! Απέναντι σε παίχτες παγκόσμιας κλάσης! Με τον Τσάβι -σε μεγάλα κέφια- να επιβλέπει το παιχνίδι, οι Καταλανοί άφηναν την μπάλα να τρέξει για αυτούς και εξουθένωσαν τον αντίπαλο σωματικά και, κυρίως, ψυχολογικά. Ο Μαρτίνο, λοιπόν, άφησε την ομάδα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα με την μπάλα στα πόδια. Ούτε πειράματα, ούτε δοκιμές, ούτε φρου φρου και αρώματα. Κι όταν συμβαίνει αυτό, βλέπουμε όμορφα πράγματα στο χόρτο.

Η Ρεάλ, πάλι, έχω την εντύπωση ότι στηρίχτηκε στο momentum που διέπει την ομάδα και την αμφιλεγόμενη κατάσταση του αντιπάλου. Ο Αντσελότι, ένας, θυμίζω, πρακτικός προπονητής, υπερτίμησε τη φόρμα που βρίσκεται η ομάδα του και υποτίμησε την Μπάρτσα. Όλα αυτά, βέβαια, άλλαξαν κατά την διάρκεια του ματς, όταν διαπίστωσε, μεταξύ άλλων, το μέτριο τελείωμα του Μπενζεμά, το ντουμπλάρισμα της αντίπαλης άμυνας στον Κριστιάνο Ρονάλντο, κάποια ελάχιστα ξεσπάσματα του Μπέιλ, την αδυναμία του Καρβαχάλ να ανταποκριθεί σε ρόλο δεξιού οπισθοφύλακα. Και πες ότι για αυτά δεν ευθύνεται ο Ιταλός. Επέλεξε, όμως, να παίξει, επί της ουσίας, με μοναδικό χαφ τον Τσάμπι Αλόνσο, σε ένα ματς όπου είναι γνωστό τοις πάσι ποιος θα έχει την κατοχή και ποιος θα τρέχει. Μπορεί ο Μόντριτς να είναι ένας αρτίστας της μπάλας, να διαθέτει οξυδέρκεια και φινέτσα, αλλά στο συγκεκριμένο ματς ήθελε οπωσδήποτε ένα στήριγμα. Κι αυτό το στήριγμα δεν ονομάζεται Ντι Μαρία, ο οποίος για να χωρέσει στην εντεκάδα, ελέω Μπέιλ, έχει μετατεθεί στα χαφ. Μπορεί να με κράξετε για αυτό που θα πω, αλλά η απουσία του Κεντίρα από αγώνες που βρίθουν τέτοιων ιδιαιτεροτήτων είναι σημαντική, καθώς οι Μαδριλένοι δεν διαθέτουν άλλον ποδοσφαιριστή με τα χαρακτηριστικά του Γερμανού. Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Ιταλός τραβούσε την ομάδα πίσω και έκοβε την ορμητικότητά της, μόλις οι παίχτες του ανακτούσαν το προβάδισμα στο σκορ. Αυτή η τακτική μου θύμισε Μουρίνιο. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως γίνεται επαγγελματίες προπονητές, και μάλιστα σπουδαίας κλάσης, να μην έχουν καταλάβει ότι αυτή η τακτική επιλογή είναι βούτυρο στο ψωμί της Μπάρτσα. Παραχωρούν οικειοθελώς τετραγωνικά, μέχρι η Μπάρτσα να τους πιάσει από τον λαιμό και να τους σφίξει, σαν βόας, σε σημείο ασφυξίας. Σίγουρα, υπάρχουν περιπτώσεις -σπάνια- που το τρικ πετυχαίνει, αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί την επιστράτευση ενός τέτοιου μέτρου. Τέλος, ακόμα και οι αλλαγές του Αντσελότι φανέρωσαν τακτικό μπέρδεμα. Από την άλλη, ο Μαρτίνο, χωρίς να τα έχει σχεδιάσει όλα τέλεια (π.χ. αμυντική προσήλωση) και με ορισμένες παραφωνίες (π.χ. Νεϋμάρ, Μαστσεράνο), δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά: η ροή του ματς και η πίστη του στην ομάδα αποδείχτηκαν σημαντικές συνιστώσες.

Και τώρα ξεχάστε όλα όσα έχω γράψει. Υπάρχουν στιγμές που την παράσταση κλέβει ένας, μόνον, άνθρωπος. Γήινος. Με σάρκα και οστά. Δεν είναι ρομπότ. Κάποιοι, βλέπετε, πρέπει να έχουν υψηλότερο αθλητικό IQ και νεύρα από ατσάλι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η ιστορία του αθλητισμού -κι όχι μόνο- βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Αθλητές, δηλαδή, που ανατρέπουν όλα τα προγνωστικά, σμπαραλιάζουν κάθε σύστημα, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον αντίπαλο. Στο χθεσινό ματς αυτός ήταν ο Μέσι. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να έχεις και τα ανάλογα στηρίγματα. Κι ο Μέσι έχει την χαρά να διαθέτει τους Τσάβι και Ινιέστα. Enough said.

Υ.Γ.1 Μετά και την εντός έδρας ισοπαλία της Μονακό με την Λιλ, είναι τελεσίδικο: το πρωτάθλημα έχει πάει στο Παρίσι. Το μυαλό, όμως, των Παριζιάνων βρίσκεται στο τσου λου. Επόμενος αντίπαλος; Η Τσέλσι. Είμαι περίεργος να δω τι κόλπα θα εφαρμόσει ο Μουρίνιο για να ανακόψει την ορμητικότητα και τη δίψα της Παρί. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η Παρί είναι πιο σταθερή ομάδα από την Άρσεναλ. Οι Gunners όχι μόνο δεν μπορούν να κερδίσουν ντέρμπι, αλλά διασύρονται! Ακόμα κι αν πρόκειται για το 1000στό παιχνίδι του Βενγκέρ με την Άρσεναλ! Ο ίδιος δήλωσε: «Αυτή η ήττα είναι λάθος μου, αναλαμβάνω όλη την ευθύνη», επεσήμανε ο Αλσατός κόουτς. Και συμπλήρωσε: «Η σημερινή μέρα, ασφαλώς, είναι μία από τις χειρότερες στην καριέρα μου. Όλα τελείωσαν στο πρώτο 20λεπτο και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να ζήσουμε μία τέτοια εμπειρία».

Υ.Γ.2 Ο Άρης γιορτάζει τα γενέθλιά του με υποβιβασμό. Τα λάθη πληρώνονται. Κι ο Άρης, η αλήθεια είναι, υπέπεσε σε αρκετά. Όπως και να έχει, εγώ εξακολουθώ να υποστηρίζω την Αρειανάρα. Ούτε τον Κόντη, ούτε τον Σκόρδα, ούτε τον Κόκε, ούτε τους Σουπεράδες. Και θα υποστηρίζω την Αρειανάρα ακόμα κι αν φτάσουμε να αγωνιζόμαστε στην Ω' Εθνική.

Υ.Γ.3 Έχω πάει, λοιπόν, συνοδευόμενος από εφτά τύπισσες σε ένα ωραίο ταβερνάκι. Πίνω το κρασάκι μου, τρώω τους μεζέδες μου και μιλάω ανέμελα με τις κοπελιές. Κάποια στιγμή η κουβέντα σοβαρεύει και φτάνει στις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών. Πού να τα βάλω με εφτά τύπισσες; Πώς να τα βάλω με εφτά τύπισσες; Εδώ υπάρχουν στιγμές που σηκώνεις τα χέρια ψηλά με μία. Τέλος πάντων. Η κουβέντα, λοιπόν, περιστρέφεται στο αν ο άντρας πρέπει να πληρώνει για τα πάντα σε μία σχέση. Μου λένε ότι πρέπει, διότι τίθεται θέμα διάθεσης εκ μέρους του άντρα. Στην αντεπίθεση ο Κάνθαρος: τους λέω ότι αν πληρώνει οχτώ στις δέκα φορές, κι όχι δέκα στις δέκα, σημαίνει ότι σε αυτές τις δύο, μόλις, φορές που μοιραστείτε το κόστος, θα σε αγαπάει λιγότερο; Θα ενδιαφέρεται λιγότερο για σένα; Η απάντησή τους; Ναι, εντάξει, δίκιο έχεις, αλλά...

Υ.Γ.4 There can be only one!

Οι σημαίες στον ιστό τους

Δεν θα πω πολλά. Δεν έχω, άλλωστε, πολύ χρόνο. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Πόσες, λοιπόν, έχουν απομείνει; Ελάχιστες. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Για παράδειγμα, ο Ζανέτι, ο Τότι, ο Τζέραρντ. Νταξ, το γνωρίζω, είμαι υπερβολικός. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η υπερβολή είναι αναγνωρίσιμη και, συνήθως, κατανοητή. Πώς αλλιώς μπορώ να αποτυπώσω την κατάσταση που ταλανίζει το σύγχρονο ποδόσφαιρο; Βλέπεις νέους παίχτες, κι όχι μόνο, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία αν έχουν ταλέντο ή όχι, να γίνονται βεντέτες πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Κι αυτό ισχύει σε όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Γιατί συμβαίνει; Ο προφανής λόγος είναι τα χρήματα. Το ποδόσφαιρο, βλέπετε, απασχολεί επαγγελματίες. Τρίχες κατσαρές. Αυτά τα λένε εκείνοι που δεν έχουν μάθει να αγαπούν αυτό το εξαίσιο άθλημα. Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, συνιστά κάτι περισσότερο από ένα απλό επάγγελμα. Αποτελεί πηγή συναισθημάτων. Πραγματικό ηφαίστειο. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στα συναισθήματα που προκαλεί ο ανίδεος οπαδισμός ορισμένων. Σαν τον Πάντελιτς που σκόραρε και φιλούσε το σήμα του Ολυμπιακού. Όχι, βέβαια. Άλλου είδους αγάπη εννοώ. Ανιδιοτελή. Και προς το ποδόσφαιρο, αυτό το θαυμάσιο άθλημα, και προς τον σύλλογο που σε μεγάλωσε. Τα χρήματα, λοιπόν, σού προσφέρουν μια πλούσια ζωή, αλλά δεν σου χαρίζουν ποδοσφαιρική αθανασία. Ο εικονιζόμενος το γνωρίζει. Το ίδιο κι εμείς.

Υ.Γ.1 Γιατί τσακώνεστε, ρε παιδιά; Όλοι θα γίνετε Πρόεδροι. Τις μονές μέρες θα είναι ο Σκόρδας και τις ζυγές ο Στεφανίδης. Και αφήστε τις αργίες για τον Ηλιάδη.

Υ.Γ.2 Για το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός θέλω να κάνω ένα σχόλιο. Μόνο ένα. Κάτι πήρε το αυτί μου ότι και καλά ο Ολυμπιακός ήταν κουρασμένος. Κουταμάρες! Από τι ήταν κουρασμένος; Μπετά ρίχνανε; Μόνο στην Ελλάδα υφίσταται αυτό το παραμύθι ως δικαιολογία. Και υφίσταται, διότι κάποιοι το πιστεύουν. Άκου, λέει, ήταν κουρασμένοι...

Υ.Γ.3 Ήθελα να γράψω ένα άρθρο για τον Στέφενς, αλλά δεν έχω χρόνο για να το οργανώσω σωστά μέσα στο μυαλό μου και να το αποτυπώσω στην οθόνη του υπολογιστή. Μπορώ, όμως, να απευθύνω μια ερώτηση προς πάντα ενδιαφερόμενο: αν ο Δώνης, ή κάποιος άλλος Έλληνας προπονητής, έκανε αυτά που έκανε ο Στέφενς, τι θα του είχε συμβεί; Θα μπορούσε να μπει και σαν κουίζ.

Υ.Γ.4 Κομματάρα!

Μοιάζει πιο γήινη

Η Μπάρτσα, λένε ορισμένοι, έχει αλλάξει αγωνιστικό στυλ. Ακολουθεί διαφορετική τακτική. Ισχύει, αλλά σε μερικό βαθμό. Σίγουρα, οι παίχτες της ομάδας σουτάρουν περισσότερο, διεξάγουν λιγότερα κάθετα σπριντ και φαίνεται να μην φρενάρουν τον ρυθμό/τέμπο με απόλυτη πειθαρχία. Αλλά, ακόμα κι έτσι, όλα τα παραπάνω στοιχεία παραμένουν σε υψηλό(τατο) επίπεδο. Αυτό που, επί της ουσίας, έχει αλλάξει, είναι η συμπεριφορά της στη διαχείριση του σκορ. Μόλις σκοράρει, κλειδώνει. Επιστρατεύεται σκοπιμότητα, οι γραμμές συρρικνώνονται και εμφανίζεται μια τάση για αντεπιθέσεις. Μην φανταστείτε ότι αυτά λαμβάνουν μέρος σε υπερθετικό βαθμό, αλλά για την Μπαρτσελόνα που έχουμε θαυμάσει τα τελευταία χρόνια, μια τέτοια αλλαγή συμπεριφοράς είναι αξιοσημείωτη και -προφανώς!- πιστώνεται στον Τάτα Μαρτίνο. Αυτά ως προς την εισαγωγή.

Στην έδρα της Ρεάλ Σοσιεδάδ, λοιπόν, στο Ανοέτα, η Μπάρτσα αδυνατούσε να διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα των Βάσκων. Και δεν μπορούσε να τη διασπάσει, διότι φαινόταν να παίζει ένα ποδόσφαιρο κατοχής, αρνούμενη να πάρει την πρωτοβουλία, σαν να προσπαθεί να ροκανίσει τον χρόνο και να κουράσει τον αντίπαλο με συνεχές passing game. Ναι, οι γηπεδούχοι έπαιζαν τριπλή άμυνα ζώνης, με την πρώτη ζώνη να βρίσκεται μπροστά από την μπάλα, μόλις αυτή περνούσε τη σέντρα. Με αυτόν τον τρόπο, οι Βάσκοι είχαν ήδη ακροβολισμένους παίχτες, έτοιμους να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο με ή χωρίς την μπάλα. Και για αυτό η Μπάρτσα φαινόταν κάπως διστακτική στο να ανοίξει ξαφνικά το πλάτος και να αυξήσει το τέμπο. Κοινώς, έδειχνε, νομίζω, σημάδια φόβου. Κι αυτή, τελικά, είναι θνητή. Γήινη. Με σάρκα και οστά. Το ίδιο ισχύει και για τους Βέλα, Γκριεζμάν και Κανάλες, οι οποίοι αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος για τους γηπεδούχους και ζάλιζαν τους αντιπάλους τους. Όμως, το έλεγε η καρδούλα τους. Η απάντηση της Μπάρτσα, εντούτοις, άμεση. Μόλις ο Βαλντές μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα του, η ομάδα, σαν να άναψε ένα λαμπάκι, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: μετουσίωσε την κατοχή σε πρωτοβουλία, έβγαλε συνδυασμούς σε ελάχιστα τετραγωνικά και, μοιραία, σκόραρε. Μία φάση που θύμισε Μπαρτσελόνα. Το ματς, επομένως, ξεκινούσε από την αρχή. Ένα οι Βάσκοι, ένα και οι Καταλανοί. Οι παίχτες της Σοσιεδάδ, πάντως, δεν πτοήθηκαν. Εξακολουθούσαν να προωθούνται στο τερέν των φιλοξενούμενων, πηγαίνοντας κόντρα στον τακτικό ρεαλισμό, αλλά και στην συμβατική σοφία που επιβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού απέναντι στην Μπάρτσα, και, πράγματι, προκάλεσαν πολλαπλά προβλήματα σε όλο το πλάτος της αμυντικής γραμμής του αντιπάλου. Σε σημείο πανικού. Με εμφατικό τρόπο. Ως αντίποινα, υποθέτω, για τον αποκλεισμό από τον ημιτελικό του Κυπελλου Ισπανίας. Όμως, τι φταίει; Το rotation του Τάτα Μαρτίνεθ; Η ικανότητα της επιθετικής τριπλέτας της Σοσιεδάδ; Η επιλογή του να παίζεις με ψευτοεννιάρι; Η μη χρησιμοποίηση του Τσάβι; Η ορμητικότητα των γηπεδούχων; Η κούραση, σωματική και ψυχολογική, των Καταλανών; Η αποφασιστικότητα και το κίνητρο των Βάσκων; Το χρόνιο ντεφορμάρισμα του Πικέ και, εσχάτως, του Μέσι; Δεν ξέρω. 

Αυτό που ξέρω είναι ότι το πρόβλημα ξεκινούσε από την συνολική άμυνα. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Κάποτε, μόλις οι Καταλανοί έχαναν την μπάλα, έπεφταν σαν βαμπίρ στον αντίπαλο και την ανακτούσαν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Άμεσα. Χωρίς να δείχνουν έλεος. Πλέον, η άμυνα που εφαρμόζεται δεν είναι επιθετική και, το κυριότερο, δεν φαίνεται να είναι ομαδική. Σαν να βλέπεις μαν του μαν στο μπάσκετ. Ο προπονητής ξέχασε, φαίνεται, ότι η άμυνα που παίζει η ομάδα στο τερέν του αντιπάλου είναι πιο αποτελεσματική, και πιο ανώδυνη, από αυτή που παίζει στο τερέν της. Η Σοσιεδάδ, λοιπόν, με το που κέρδιζε την μπάλα, κάτι λογικό και αναμενόμενο ελέω της ανυπομονησίας των φιλοξενούμενων, έριχνε βαθιές μπαλιές, σαν οβίδες από κανόνι, στους ακροβολισμένους παίχτες που περίμεναν καρτερικά να χτυπήσουν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Και, πράγματι, χτυπούσαν. Με ταχύτητα. Πείσμα. Συνέπεια. Οι μακρινές μπαλιές στην πλάτη της άμυνας, η οποία ποτέ δεν επέλεξε να παίξει με βάθος, ταλαιπώρησαν υπέρ το δέον την Μπαρτσελόνα. Οι επιστροφές ήταν πολύ αργές, οι αντιδράσεις νωχελικές, και η ομάδα έδειξε αδυναμία στην εφαρμογή του τεχνητού οφσάιντ. Οι Βάσκοι, πάλι, ήταν ασυγκράτητοι. Έπαιζαν στο όριο του οφσάιντ, διενεργούσαν κάθετα σπριντ, έτρεχαν σαν σκυλιά, έβγαζαν σεντρούλες στο δεύτερο δοκάρι, και, όποτε χρειαζόταν, έκαναν και επίδειξη ικανοτήτων. Σας θυμίζει κάτι;

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Μόνο σαν δικαιολογία μπορεί να ακουστεί από την πλευρά του Φερνάντο Σάντος η δήλωση του Επιλεκτικά Κρυπτώμενου Γιώργου Σαρρή για να το αν θα παραμείνει στην Εθνική. ''Πρέπει να περιμένουμε περίπου 10 μέρες. Θέλω να μείνει, η διάθεσή του είναι να μείνει κι αυτό που τον προβλημάτιζε είναι το αν τον ικανοποιεί η εργασία σε μια Εθνική ομάδα ή πρέπει να επιστρέψει στην καθημερινότητα του συλλόγου. Είναι ένας εργατικός άνθρωπος και θέλει να δουλεύει καθημερινά'', είπε ο Ε.Κ. μετά την επιστροφή του από την Ελβετία. Και λέω κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: ''Τέσσερα χρόνια είναι ο Φερνάντο στην Εθνική. Αν σε τέσσερα χρόνια δεν κατέληξε αν αντέχει να δουλεύει σε Εθνική ή αν χρειάζεται  την καθημερινότητα της ομάδας, χρειάζεται τις 10 μέρες για να το αποφασίσει;''. Μην τρελαθούμε δηλαδή. Κάποιος έχει στο περίμενε τον Σάντος κι αυτός έχει στο περίμενε την Ε.Π.Ο.».

Υ.Γ.2 Έχασε η Α.Ε.Κ. από την Θύελλα Ραφήνας. Ε, και; Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.

Υ.Γ.3 Ο Βελλής, ο Πρόεδρος του Απόλλωνα Αθηνών, τα είπε. Ακούει κανείς;

Υ.Γ.4 Ο Καρπετόπουλος ισχυρίζεται ότι το όριο της παραμονής είναι οι 35 βαθμοί. Μπορεί και να είναι. Θυμίζω, εντούτοις, ότι πέφτουν απευθείας οι δυο τελευταίοι, ενώ ο τρίτος δίνει μπαράζ με ομάδα της Β' Εθνικής -με ό,τι αυτό συνεπάγεται-, κι ότι το όριο παραμονής αυξάνεται όσο κερδίζουν οι ομάδες που βρίσκονται στη ζώνη του υποβιβασμού.

Υ.Γ.5 Με τιμάει που την Παρασκευή, λίγο πριν φύγω για να παίξω 8x8, άκουγα Σάκη Ρουβά για ψυχολογική ντόπα; Με τιμάει που το κόλπο έπιασε, καταγράφοντας μία αρχοντική, επιβλητική εμφάνιση;

Σημειώσατε διπλό

Η απώλεια του Τσάμπι Αλόνσο ήταν τεράστια. Χωρίς τον Βάσκο, η Ρεάλ έδειχνε κομμένη στα δύο. Αυτός ο Ιγιαραραμέντι είναι ικανός, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει τέτοιο ρόλο στη μεσαία γραμμή. Ρόλο μαέστρου. Κι ο Κεντίρα, ο οποίος πρέπει να έχασε δέκα κιλά από τον ιδρώτα, είναι πολύ καλός, σχεδόν ιδανικός, ως στήριγμα του Τσάμπι, αλλά μάλλον παίρνει ελλειμματικό βαθμό, όταν πρέπει να οργανώσει και να ρυθμίσει το τέμπο. Η κυκλοφορία, επομένως, ήταν κακή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, αναφερόμενος πάντα για το επίπεδο της Ρεάλ, κάκιστη. Αυτό έχει μια εξήγηση. Δεν υπήρχαν όβερλαπ, ενώ το πλάτος ήταν σχετικά μεγάλο, και δεν υπήρχαν αυτοματισμοί. Το τέμπο θα το χαρακτήριζα βιαστικό. Όχι γρήγορο. Επαναλαμβάνω, βιαστικό. Ανυπόμονο. Από τη μία είχες τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος άλλαζε πλευρές, όντας εγκλωβισμένος από την τακτική συμπεριφορά των συμπαιχτών του, να ψάχνει ευκαιρίες για να σουτάρει: ο Ίσκο ήταν κυριολεκτικά άφαντος, ο Μπενζεμά απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα κι ο Ντι Μαρία απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι είναι υπερτιμημένος. Κι από την άλλη, όποιος παίχτης των γηπεδούχων έπαιρνε την μπάλα, πήγαινε λίγο προς τα πλάγια κι έκανε σέντρα. Με τους Γκοντίν και Μιράντα να παίρνουν όλες τις κεφαλιές.  Οι γηπεδούχοι είχαν ανεβάσει ψηλά την αμυντική γραμμή, αλλά και την άμυνα, παρά το γεγονός ότι η Ατλέτικο διατηρούσε τον Ντιέγκο Κόστα και τον Βίγια εξίσου ψηλά για να παίζουν γρήγορα την κόντρα, ώστε να πιέσουν την ομάδα του Σιμεόνε στο τερέν της και να πάρουν την πρωτοβουλία.

Και εδώ έγκειται το παράδοξο. Οι Colchoneros, χωρίς να έχουν την κατοχή, είχαν την πρωτοβουλία! Σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Αλλά συμβαίνει. Κι όταν το διαπιστώνεις, σου προκαλεί πάντοτε ποδοσφαιρική ηδονή. Μια ευφορία. Έπαιξαν θαυμάσια άμυνα, απεγκλώβιζαν αποτελεσματικά την μπάλα σε σημείο άκρατου εντυπωσιασμού, είχαν ταχύτατες επιστροφές (η Ρεάλ δεν έβγαλε ούτε μία αντεπίθεση!), έπαιζαν ψύχραιμα και χτυπούσαν σαν κόμπρες στην αντεπίθεση. Τα ακραία μπακ, ο Χουανφράν και ειδικά ο Φελίπε Λουίς, έπαιρναν μέτρα στον ασβέστη, οι Γκάμπι και Τιάγκο έγιναν κλώνοι του Κρόνου και κατάπιαν τους αντιπάλους, ενώ ο Ντιέγκο Κόστα έπαιζε άκρως ικανοποιητικά ως target man. Ειδική μνεία αξίζουν ορισμένοι παίχτες. Για παράδειγμα, ο Τουράν. Στα χαρτιά βρισκόταν έξω δεξιά, αλλά η διάταξή του στο χόρτο υποδείκνυε ότι μάλλον έπαιζε έναν ελεύθερο ρόλο. Τρομερή εντύπωση προξένησε ο Τιάγκο. Αυτός ο soft Πορτογάλος που έβγαινε πρώτος στην μπάλα και κέρδιζε κάθε μονομαχία. Άξιος συμπαραστάτης ο Γκάμπι. Ο αρχηγός. Τέλος, οφείλω να αναφερθώ στον Βίγια. Και μόνο η παρουσία του στο γκαζόν, δημιουργεί ένα είδος αντιπερισπασμού υπέρ του ικανότατου Ντιέγκο Κόστα. Του δίνει ελευθερία κινήσεων και του ανοίγει πολύτιμους χώρους. Όλα αυτά έλαβαν μέρος στο πρώτο μέρος. Απλά να αναφέρω ότι μετά το γκολ του Ντιέγκο Κόστα, η ομάδα δεν οπισθοχώρησε όπως θα περίμενε κάποιος. Κι αν αυτό συνέβη, ήταν τόσο ελάχιστα τα όπισθεν μέτρα που δεν μπόρεσα να τα αντιληφθώ.

Στο δεύτερο μέρος περίμενα ότι ο Αντσελότι θα έκανε εξωτερικές αλλαγές. Θα ήταν αναμενόμενο. Και λογικό. Όντως, προέβη σε αντικαταστάσεις. Αλλά σε λάθος αντικαταστάσεις! Δεν εννοώ ότι δεν του βγήκαν οι αλλαγές. Απλά η τακτική ερμηνεία αυτών δεν έχει εξήγηση. Θα σας παρακαλούσα να μην εξετάσετε τις αλλαγές ως μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ως ενιαίο κομμάτι της τακτικής της Ρεάλ. Έβαλε, λοιπόν, σωστά τον Μόντριτς, αντί του Ιγιαραμέντι, ώστε να παίξουν λίγο με την μπάλα κάτω, ενώ, έναντι κάθε λογικής, κράτησε στο τερέν τον εξαφανισμένο Ίσκο. Είμαι σίγουρος ότι μετά από αυτήν την εμφάνιση πολλοί θα αναπολούν -εκ νέου- τον Οζίλ. Αυτή η απόφαση ακύρωσε ουσιαστικά τον ρόλο του Μόντριτς, ο οποίος προσπαθούσε να σπάσει μπάλες και δεν ήξερε το που και το πως. Το επόμενο λάθος του Αντσελότι ήταν η αντικατάσταση του Ντι Μαρία με τον Μπέιλ -τον χρειαζόταν πραγματικά αυτόν τον παίχτη;- και η παραμονή του Μπενζεμά στο παιχνίδι, με τον Μοράτα στη συνέχεια να εκθέτει πλήρως τον προπονητή του. Ειδικά η είσοδος του Μπέιλ δεν είχε καμιά λογική. Ο Ουαλός θέλει ανοιχτούς χώρους, τους οποίους σπάνια βρίσκει στους αγώνες της Ρεάλ, τη στιγμή που η Ατλέτικο ήταν προφανές ότι θα δώσει έξτρα αμυντικό βάθος και θα έπαιζε με μικρότερο πλάτος. Συν τοις άλλοις, ο Κριστιάνο Ρονάλντο αποσυντονίστηκε πλήρως και τολμώ να πω ότι φαινόταν κάπως εκνευρισμένος. Από την άλλη πλευρά, ο Σιμεόνε, έχοντας εμπιστοσύνη στο αγωνιστικό πλάνο και στους τακτικούς ρόλους των ποδοσφαιριστών, δεν άλλαξε πολλά πράγματα. Έπραξε τα αυτονόητα. Έδωσε, όπως είπαμε, αμυντικό βάθος, κράτησε ψηλά τον Ντιέγκο Κόστα, έδωσε εντολή στον πολυδιάστατο Κόκε να μετατραπεί σε τρίτο χαφ, συρρίκνωσε κάπως το πλάτος και έδωσε εντολή για αντεπιθέσεις. Με τα χωράφια που άφηναν πίσω οι γηπεδούχοι, αυτό ήταν παιχνιδάκι. Η Ρεάλ προσπάθησε ορισμένες φορές να βάλει την μπάλα κάτω, σταμάτησε τις σέντρες, έδειξε διάθεση για πρέσινγκ, αλλά σε ολόκληρο το 90λεπτο έβγαλε μισή αντεπίθεση (!), ο Μπέιλ έκανε κούρσες και έφτανε μέχρι τις διαφημιστικές πινακίδες, ο Μπενζεμά δεν μπόρεσε να κοντρολάρει σωστά ούτε μία φορά την μπάλα, ενώ ο Ίσκο, χωρίς να είμαι υπερβολικός, βρισκόταν εκτός παιχνιδιού, κλίματος και πραγματικότητα. Κι όμως, ο Ιταλός προπονητής, ενάντια όλων των προγνωστικών, τον κράτησε μέχρι το 70' λεπτό! 

Το τελικό σκορ αδικεί τους φιλοξενούμενους. Θα μπορούσαν να πετύχουν τουλάχιστον ένα γκολ ακόμη. Δεν πειράζει. Η νίκη τους ίδιους βαθμούς φέρνει. Αν και το παιχνίδι θα μπορούσε να κλειδώσει νωρίτερα, καθώς ο Σιμεόνε εξάντλησε όλα τα περιθώρια και άργησε κάπως να προβεί σε αλλαγές: ηταν φανερό από το 80' λεπτό ότι η ομάδα χρειαζόταν φρεσκάρισμα. Ο Αργεντινός τεχνικός, ο οποίος έχει ζήσει το double της ομάδας το 1996, έχει σφυρηλατήσει ένα ελκυστικό σύνολο που αμύνεται λυσσαλέα και επιτίθεται βίαια. Ανελέητα. Δίχως διαλείμματα. Non stop. Είχαμε πει σε ανύποπτο χρόνο ότι ο τεχνικός της Ατλέτικο Μαδρίτης (κλισέ) φτιάχνει κάτι καλό στην Μαδρίτη. Κι αυτή η ομάδα έχει την σφραγίδα του Σιμεόνε. Όποιος θυμάται τι είδους παίχτης ήταν ο Ντιέγκο, καταλαβαίνει πλήρως τι εννοώ. Και είχα υποσχεθεί ότι θα προσπαθήσω να παρακολουθώ την αγαπημένη μου ισπανική ομάδα όσο περισσότερο μπορώ. Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι οι φιλοξενούμενοι κέρδισαν για έναν απλό λόγο: τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι καλύτερη ομάδα από την Ρεάλ. Κι αυτό το γνωρίζει κι ο ίδιος ο Αντσελότι. Δεν έχασε η Ρεάλ, η Ατλέτικο κέρδισε. Το 4-4-2 και το ποδόσφαιρο αναμονής βγήκαν νικητές. Πανάξιοι, να προσθέσω, νικητές.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Ευτυχώς που ανέλαβε την Ξάνθη ο Γερμανός Μάουρερ -και δεν το λέω μόνο γιατί ο άνθρωπος είναι μεγάλος λάτρης του επιθετικού ποδοσφαίρου και κάτι μπορεί να αλλάξει. Το λέω γιατί, χάρη στην πρόσληψή του, επιτέλους καταρρίφθηκε ένας αστικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίο ο Πανόπουλος έχει τέσσερις προπονητές, που τους πληρώνει όλους ισοβίως, (δηλαδή τον Ματζουράκη, τον Κεχαγιά, τον Καραγεωργίου και τον Κωστένογλου) και τους αλλάζει τον ένα με τον άλλο όποτε τους βαριέται».

Υ.Γ.2 Με ρωτάνε πολλοί φίλοι μου την άποψή μου για τις εξελίξεις με την Χρυσή Αυγή. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτομαι να ετοιμάσω ένα άρθρο, αλλά διστάζω. Με κουράζει να εξηγώ το αυτονόητο. Βαριέμαι αφόρητα. Δεν με εξιτάρει.  Μου φαίνεται και ολίγον ντροπιαστικό. Πώς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι ο ήλιος είναι κίτρινος και ο ουρανός γαλάζιος;

Υ.Γ.3 Ευπειθώς αναφέρω ότι όσο περνάνε οι μέρες, ο χρόνος που αφιερώνω στο blog μειώνεται. Κι όχι μόνο στο δικό μου, αλλά και σε αυτά που παρακολουθώ. Συγχωρέστε με. Δεν το κάνω επίτηδες. Αλλά αυτό το διάστημα έχουν πέσει πολλά μαζεμένα. Επομένως, μάλλον οι αναρτήσεις αναπόφευκτα θα περιοριστούν. Ή, για να το θέσω, καλύτερα, οι μακροσκελείς αναρτήσεις. Αλλά αυτό δεν πειράζει ιδιαίτερα. Ούτως ή άλλως, δεν τις διαβάζουν και πολλοί.

Υ.Γ.4 Αν όλα πάνε καλά, η επόμενη ανάρτηση θα είναι κάπως διαφορετική από τις προηγούμενες. Διότι τόσα χρόνια δεν έχουμε πει τίποτα για αυτό το blog.

Υ.Γ.5 Θυμάμαι τα κλικ μέσα στο μυαλό μου την πρώτη φορά που το άκουσα.

Η βαριά βιομηχανία του ποδοσφαίρου

Ο Αρσέν Βενγκέρ αναφέρθηκε με προφανή ειρωνεία στο Finacial Fair Play. Ο Τσάβι δήλωσε ότι δεν ξέρει αν ο Μπέιλ (φώτο) αξίζει τόσα χρήματα. Ο Μουρίνιο τόνισε ότι τα νούμερα που ακούγονται για την μεταγραφή του Ουαλού είναι τεράστια και έκανε ειδική μνεία στην πίεση που θα νοιώσει ο παίχτης για το αν άξιζε την επένδυση ή όχι. 

Κατά την γνώμη μου, το ερώτημα δεν είναι αν ο ικανότατος Μπέιλ, ο οποίος δεν έχει κερδίσει τίτλους ή ατομικές διακρίσεις, αξίζει πραγματικά τόσα χρήματα, αλλά αν υπάρχει έστω κι ένας ποδοσφαιριστής που μπορεί να κοστίζει μια μικρή περιουσία. Σίγουρα, η Παρί και εσχάτως η Μονακό, ακολουθώντας το δρόμο που χάραξαν, μεταξύ άλλων, οι Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι, Ανζί, Σαχτάρ κ.ά., έχουν εξαϋλώσει το μέτρο και έχουν ανεβάσει τις τιμές στα ύψη. Ανταγωνισμός γαρ. Κι όχι μόνο στο ποιος θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Υπάρχει και το γόητρο. Το marketing. Τα μανατζεριλίκια. Οι χορηγίες. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η αγορά, λοιπόν, μπορεί να έχει τους κανόνες της, αλλά και η Ρεάλ έχει τους δικούς της. Κι αυτοί οι κανόνες υποδηλώνουν ότι η ομάδα της Μαδρίτης πρέπει να ξοδεύει. Είναι ένας τρόπος για να κάνει επίδειξη δύναμης. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος εμβαθύνει κάπως περισσότερο: «Γιατί τα δίνει η Ρεάλ; Γιατί προφανώς έτσι όπως είναι διοικητικά δομημένη πρέπει κάθε καλοκαίρι να προσφέρει στους οπαδούς της έναν καινούργιο σταρ, ο οποίος μάλιστα να είναι και δύσκολο να αποκτηθεί. Νομίζω ότι πιο πολύ και από τον Μπέιλ η Ρεάλ ''πουλάει'' στους οπαδούς της τη δυσκολία της απόκτησής του».

Το θέμα, πάντως, σύμφωνα με πολλούς, ξεφεύγει από τα στενά ποδοσφαιρικά πλαίσια, και γενικώς από τα αθλητικά όρια, και αναδεικνύει κοινωνικές προεκτάσεις. Διότι όλα αυτά λαμβάνουν μέρος σε μια χώρα που ταλανίζεται από ανεργία και δημοσιονομικό έλλειμμα. Είναι προκλητικό, λένε, να ακούγονται τέτοια ποσά για τη μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή. Δεν διαφωνώ: είναι πράγματι προκλητικό -όμως, συγχρόνως, είναι και απαραίτητο: η λογική του ποδοσφαίρου έχει ιδιαίτερες ιδιαιτερότητες. Αλλά αυτές οι απόψεις μάλλον προέρχονται από άτομα που δεν κατανοούν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι ένα λαοφιλές άθλημα. Με θέαμα. Και οι ομάδες που τιμούν το συγκεκριμένο άθλημα, το οποίο σαγηνεύει εκατομμύρια κόσμου και προσελκύει αμέτρητα ζευγάρια μάτια, τηρεί παρόμοιους μηχανισμούς με εκείνους των ανώνυμων εταιριών. Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, είναι άθλημα. Θέαμα. Κοινωνικό αγαθό. Επιχείρηση. Και συνιστά μια βιομηχανία. Μια βαριά βιομηχανία. Δεν αφορά μόνο τους 22 ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στο χόρτο. Ελπίζω να το θυμόμαστε αυτό.

Υ.Γ.1 Τα φιλικά παιχνίδια του Ολυμπιακού που γίνονται στο στάδιο της προετοιμασίας, δηλαδή πριν την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων, είναι τα πιο σημαντικά ματς της χρονιάς. Ποια ντέρμπι και ποια τσου λου; Τα πορίσματα βγαίνουν στα φιλικά. Όπως σε αυτό με την Λίβερπουλ. Τέλος.

Υ.Γ.2 Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά πραγματικά πιστεύουν κάποιοι ότι το μέγεθος του γηπέδου της Λεωφόρου θα αποκρύψει τα αγωνιστικά προβλήματα (π.χ. αλληλοκάλυψη, επιστροφές) του Παναθηναϊκού; Τέλος πάντων. Είδατε, πάντως, πως αλλάζει άρδην το momentum; Φέρνεις ένα 0-0 με την Λάτσιο και ορίστε οι οπαδικοί παιάνες και τα δημοσιογραφικά ευφυολογήματα. Κριτική υψηλού επιπέδου μέσα από ένα φιλικό 90λεπτο.

Υ.Γ.3 Αντιγράφω από την εφημερίδα ''Έθνος'': «Αψηφώντας προκλητικά το 48ωρο λουκέτο που τους επέβαλε το Σ.Δ.Ο.Ε. για φορολογικές παραβάσεις, οι υπεύθυνοι νυχτερινού κέντρου στην Καλλιθέα Χαλκιδικής, όπου εμφανίζεται γνωστός τραγουδιστής (σ.σ. ο Κιάμος) και διαπιστώθηκε ότι δεν είχε κοπεί καμία απόδειξη, άνοιξαν και πάλι κανονικά το μαγαζί». Και ερωτώ: υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα;

Υ.Γ.4 Το ξαναγράφω: ποιος πιστεύει, έστω κι ένας, ότι ο προπονητής του Άρη θα βγάλει τη σεζόν;

Υ.Γ.5 Ο Μουρίνιο δήλωσε: «Ήμουν 30 ετών και προπονούσα τον Ρονάλντο, όχι τον Κριστιάνο, αλλά τον πραγματικό, τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο». Αγνοώ τα κίνητρα μιας τέτοιας δήλωσης και παραβλέπω το γεγονός ότι είναι γενικά κωλοτούμπας, αλλά, απομονώνοντας τη συγκεκριμένη δήλωση, έχει δίκιο. Ποια ήταν η απάντηση του Κριστιάνο; Ανωτερότητα! Ναι, συμβαίνουν κι αυτά!

Υ.Γ.6 Τεράστιος Elvis (Βασιλιάς!), τεράστια κομματάρα! Πυρετός!

Never know how much I love you, Never know how much I care, When you put your arms around me, I get a fever that's so hard to bear, You give me fever, when you kiss me, Fever when you hold me tight, Fever in the mornin', Α fever all through the night, Sun lights up the day time, Moon lights up the night, I light up when you call my name, And you know I'm gonna treat you right...Now you've listened to my story, Here's the point that I have made, Chicks were born to give you fever, Be it Fahrenheit or centigrade, They give you fever when we kiss them, Fever if you live and learn, Fever till you sizzle, Oh what a lovely way to burn...

Ένας εναντίον όλων

Κάποιοι θεωρούν τον Μουρίνιο υπερτιμημένο. Ορισμένοι τον λατρεύουν. Άλλοι τον μισούν. Ελάχιστοι, πάντως, αδιαφορούν. Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Είναι ο Μουρίνιο κανονικός προπονητής; Ναι, είναι. 'Εστω κι αν δεν έχει παρουσιάσει κάποια φοβερή τακτική καινοτομία ή έχει ξοδέψει υπέρογκα ποσά για μεταγραφές. Η συμπεριφορά του, όμως, επισκιάζει την προπονητική του ικανότητα. Στρέφει τα φώτα πάνω του, πάντοτε εσκεμμένα, αλλά όχι για αγωνιστικούς λόγους ή, έστω, όχι για ορθούς αγωνιστικούς λόγους. Και πολύ φοβάμαι ότι θα μείνει γνωστός για τα καραγκιοζιλίκια και τις ίντριγκές του, κι όχι για το προπονητικό του έργο, ακόμα και τα αποτελέσματά του. Και επειδή δείχνει εμμονή σε αυτή τη συμπεριφορά, γίνεται φανερό το μέγεθος της αλαζονείας του. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Το χείριστο ότι έχουν καταλάβει όλοι οι άλλοι.

Το ότι θα έφευγε από τη Ρεάλ το γνωρίζαμε ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι. Γιατί, όμως, ήρθε στη Μαδρίτη; Για να πάρει το τσου λου με τρίτη διαφορετική ομάδα; Επιτρέψτε μου να διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι πήγε στη Ρεάλ για να βάλει ένα τέλος στη κυριαρχία της Μπαρτσελόνα. Και η υπερηχητική σφαλιάρα που δέχτηκε από τους Καταλανούς, με το κοντέρ να σταματάει στα πέντε γκολ, σε μία από τις πρώτες συναντήσεις των δυο ομάδων με τον Μουρίνιο στον πάγκο της Ρεάλ, πείσμωσε τον Πορτογάλο έτι περισσότερο. Δεν μπορούσε να αφήσει αναπάντητη τέτοια ντροπή. Με συγχωρείτε, αλλά αυτό κατάλαβα. Όπως πρόπερσι το καλοκαίρι που προετοίμασε την ομάδα του για το Σούπερ Καπ. Μα, ποιος ισορροπημένος προπονητής φορτσάρει την ομάδα του στις αρχές Αυγούστου; Μάλλον εκείνος που έχει εμμονή με έναν συγκεκριμένο αντίπαλο. Ακόμα και οι πρόσφατες δηλώσεις του, περί παύσης της κυριαρχίας της Μπαρτσελόνα επί των ημερών του, φανερώνουν ανεξήγητη και αδικαιολόγητη έπαρση. Διότι μέσα σε τρία χρόνια πήρε ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο και ένα Σούπερ Καπ. Έτσι σταματάνε οι κυριαρχίες; Απορία ολκής. Εκτός αν θεωρεί ότι το πρωτάθλημα που κατέκτησε ισοδυναμεί με δυο ή τρεις τίτλους. Αν και η αλήθεια είναι ότι τη σεζόν 2011-2012, δηλαδή τη χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα, η Ρεάλ Μαδρίτης απέδωσε θαυμάσιο ποδόσφαιρο. Η ομάδα, όντας σφυρηλατημένη στο επιθετικό transition game, παρουσίασε ένα ελκυστικό σύνολο που έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, χωρίς να (δια)τηρεί υψηλά ποσοστά κατοχής. Δεν συμβαίνει και συχνά.

Τα πράγματα, όμως, δεν είχαν ανάλογη συνέχεια. Όποιος πήγαινε εναντίον του, έμπαινε στο περιθώριο. Στην αρχή υπήρχε πρόβλημα με τον Βαλντάνο, το οποίο, με την στήριξη του Πέρεθ, λύθηκε υπέρ του Μουρίνο. Μετά ήρθε η κόντρα με τους παίχτες, με τις φήμες να υποδηλώνουν ότι τα αποδυτήρια μυρίζουν μπαρούτι, όντας χωρισμένα σε Ισπανούς και Πορτογάλους, και ότι μια ντουζίνα παίχτες εισηγήθηκαν στον Πέρεθ την απομάκρυνση του προπονητή τους! Ο Πορτογάλος, λόγω άγνοιας κινδύνου, έκανε επίδειξη δύναμης και αλαζονείας, αποφασίζοντας το παραγκωνισμό του Κασίγιας, αλλά ύστερα προέκυψαν μεγαλύτερα προβλήματα. Ο Πέπε, ένας σύμμαχος του Μουρίνιο, έσπευσε να υπερασπιστεί τον αρχηγό, ο Μαρτσέλο γκρίνιαζε για το χρόνο συμμετοχής του, ο Ρονάλντο δεν διέψευδε τα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για θέληση του ίδιου να φύγει από τη Ρεάλ, το σύνολο των παιχτών ήταν δυσαρεστημένο για την αμυντική τακτική που εφάρμοζαν απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ενώ θρυλική έχει μείνει η ατάκα του Ράμος για το κοντό παντελονάκι που ποτέ δεν φόρεσε ο Μουρίνιο! Κι όλα αυτά με τα ισπανικά Μ.Μ.Ε. να αποδέχονται την κήρυξη πολέμου εκ μέρους του Μουρίνιο, η περηφάνια του οποίου περίμενε να είναι υπεράνω κριτικής, άσχετα αν ο ίδιος παρέμενε προκλητικά προκλητικός. Από όλη αυτή την ιστορία δεν γινόταν να λείπουν οι οπαδοί, οι οποίοι είχαν χωριστεί σε δυο στρατόπεδα, άλλοι υπέρ κι άλλοι κατά του Πορτογάλου. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι στο τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο της Ρεάλ οι γιούχες επισκίαζαν τις επιδοκιμασίες και τούμπαλιν! Είναι προφανές, νομίζω, πως όταν χάνεις το touch με τους οπαδούς, όλα βαίνουν εις βάρος σου. Αυτό κατάλαβε κι ο Πέρεθ, ο οποίος, ενώ στην αρχή τον στήριζε δημόσια, στη συνέχεια άρχισε να τηρεί σιγή ιχθύος και ασυρμάτου. Το ήξερε κι ο ίδιος ότι η φετινή σεζόν του Μουρίνιο θα ήταν η τελευταία του στον πάγκο της Ρεάλ.

Ένας εναντίον όλων, λοιπόν. Αντιμετώπισε τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του. Δεν απέτυχε επειδή δεν πήρε το τσου λου με τρίτη ομάδα ή επειδή δεν κατέκτησε κι άλλους τίτλους στην Ισπανία. Ούτε επειδή, όπως δήλωσε ο ίδιος, η φετινή σεζόν ήταν η χειρότερη της καριέρας του. Απέτυχε διότι δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει ότι η Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί τεράστιο μέγεθος. Μεγαλύτερο από αυτόν. Με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία που τα τερτίπια του Μουρίνιο δεν μπορούσαν και -προφανώς!- δεν ήθελαν να ακολουθήσουν. Ξέχασε ότι κάθε σεζόν αναιρεί τι έχεις πετύχει στο τέλος της προηγούμενης. Ξέχασε ότι κάθε σεζόν συνιστά μια νέα αφετηρία. Κι ο Μουρίνιο μπορεί να νόμιζε ότι το παρελθόν του τού επιφυλάσσει ένα ξένοιαστο μέλλον και μια απεριόριστη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα αλαζονικά του ένστικτα δέχτηκαν ισχυρό πλήγμα. Ο Πορτογάλος μπορεί να έχει τον τρόπο του, αλλά και η Ρεάλ έχει τον δικό της. Μένει να δούμε αν στον επόμενο σταθμό της καριέρας του θα εφαρμόσει ό,τι έμαθε στον πάγκο των Μαδριλένων. Η Τσέλσι, πάντως, φαντάζει μια εύκολη επιλογή. Χωρίς ρίσκα. Σαν καταφύγιο. Αλλά στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, οι εύκολες επιλογές συχνά επιφέρουν δύσκολες προσαρμογές.

Υ.Γ.1 Σούλη, συγγνώμη που σε διώξαμε. Σε ευχαριστώ για το πάθος, την όρεξη και την πίστη που φανέρωσες στον Άρη. Και ελπίζω την επόμενη σεζόν που θα σε χρειαστούμε για να μας ξανασώσεις, να δείξεις καλή καρδιά και να επανέλθεις.

Υ.Γ.2 Δεν μπορώ να καταλάβω τον πανικό που κυρίευσε ορισμένους από το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ. Λες και κλείνει ένας άριστος οργανισμός που λειτουργούσε πάντα με διαφάνεια και ορθολογισμό. Το θέμα, όμως, δεν είναι ότι κλείνει η Ε.Ρ.Τ., αλλά γιατί κλείνει και ποια είναι η εναλλακτική πρόταση. Διότι το να κλείνουμε ή να συγχωνεύουμε οργανισμούς μόνο και μόνο για να τους πλασάρουμε στο κοινό με νέο περιτύλιγμα (π.χ. νέα ονομασία), δεν έχει ιδιαίτερο νόημα και μάλλον δεν ικανοποιεί το συμφέρον κανενός.

Υ.Γ.3 Είναι πιάνο; Ναι, είναι πιάνο! Κι όχι μόνο! Καταπληκτικό κομμάτι, δεν νομίζετε;