Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Ο άγγελος της αλλαγής

Δεν θα σας κουράσω με βερμπαλισμούς και φλυαρίες. Απλά ήθελα να σας υπενθυμίσω πόσο σημαντικό είναι να πιστεύετε στον εαυτόν σας. Πιστέψτε, και θα διαπιστώσετε με χαρά ότι θα πιστέψουν κι άλλοι σε εσάς. Και μην ξεχνάτε, να φερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Μην περιμένετε να αλλάξει ο κόσμος γύρω σας αν πρώτα δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Ο άγγελος της αλλαγής ταυτίζεται με τον ίδιο μας τον εαυτό. Καλή και δημιουργική χρονιά!


I am the way, I am the light, I am the dark inside the night, I hear your hopes, I feel your dreams, And in the dark I hear your screams, Don't turn away, Just take my hand, And when you make your final stand, I'll be right there, I'll never leave, All I ask of you, Believe...

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Δύσκολη η προσαρμογή

Τι έχουμε δει μέχρι στιγμής; Έχουμε θαυμάσει την απλότητα ή, αλλιώς, ένα φανταχτερό αμάξι με ανύπαρκτη όπισθεν. Στη συνέχεια, αυτοί πλήρωσαν κι εμείς μάθαμε. Στην Μπαρτσελόνα, λοιπόν, χρησιμοποιώντας τα θεμέλια του Ράικαρντ, τοποθέτησε τα κεραμίδια. Προκειμένου, μάλιστα, να ικανοποιήσει το όραμά του, δεν δίστασε να αποδεσμεύσει Ροναλντίνιο, Ετό, Τουρέ και Ζλάταν. Κάτι αντίστοιχο έπραξε και στην Μπάγερν, στην οποία τόλμησε να θέσει εκτός ομάδας το τοτέμ Σβαϊνστάιγκερ, αλλά και τον Κρος, κάτι που, όπως γίνεται αντιληπτό, δεν άρεσε καθόλου στους υποστηρικτές της Μπάγερν. Γιατί να προβεί σε αλλαγές, απορούσε το κοινό των Βαυαρών, από τη στιγμή που η συνταγή του Χάινκες απέδωσε ένα τρεμπλ; Στην Γερμανία, επομένως, αντιμετώπισε μεγάλη αντίσταση στην αλλαγή και ισχυρή πίεση από τα ενδιαφερόμενα μέρη, βιώνοντας την εσωστρέφεια και τον «κομπλεξισμό» μιας μεγάλης ομάδας που δεσμεύεται από μια συγκεκριμένη εταιρική κουλτούρα.


Και κάπως έτσι φτάσαμε στην Αγγλία και, πιο συγκεκριμένα, στο Μάντσεστερ. Τώρα, όμως, στην δεύτερη απόπειρά του εκτός Μπαρτσελόνα, δεν είχε να υπερασπιστεί το τρεμπλ του προκατόχου του: η Σίτι τερμάτισε τέταρτη και καταϊδρωμένη. Θεωρητικά, λοιπόν, είχε κάποια πίστωση χρόνου και ελευθερία κινήσεων. Δεν δίστασε να παροπλίσει τον Χαρτ και, εκ νέου, τον Τουρέ. Όλες οι κινήσεις, ωστόσο, έχουν κάποια λογική. Ο Γκουαρντιόλα θέλει τερματοφύλακα που να παίζει με την μπάλα κάτω και να συμμετέχει στην κυκλοφορία, όπως ακριβώς συνέβαινε με τον Βαλντές και τον Νόιερ σε Μπάρτσα και Μπάγερν αντίστοιχα, και δεν σαγηνεύεται από μέσους που αρέσκονται να κρατάνε την μπάλα πολύ ώρα στα πόδια τους χωρίς να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για εκμετάλλευση του χώρου. Συν τοις άλλοις, έχει μεταλλάξει τον άγουρο Στέρλινγκ στην οργή του Θεού, αποκτώντας μια εσωτερική μεταγραφή, ενώ με άπλετη μεθοδικότητα μετατρέπει τον Ντε Μπρούινε σε wold class player.

Κι όσον αφορά το ξεκίνημα; Με κάθε δόση ρεαλισμού, απλά ιδανικό! Η ομάδα αποδίδει ωραίο ποδόσφαιρο, μπαίνει δυνατά στο πρώτο εικοσάλεπτο, ελέγχει πλήρως το ρυθμό, έχει αυτοματισμούς, πρεσάρει λυσσαλέα στο τερέν του αντιπάλου και, με μπροστάρη τον Αγκουέρο, τσακίζει κάθε αντίπαλη άμυνα. Μα, θα πει κάποιος, εξαιρώντας το ματς με την Γιουνάιτεντ του υπερφίαλου Μουρίνιο, δεν είχε να αντιμετωπίσει κάποιο δύσκολο τεστ. Ναι, πράγματι, όντως έτσι είναι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει την τύχη να βρίσκεται σε ένα πρωτάθλημα που οι μικρομεσαίες ομάδες, ανεξαιρέτως αντιπάλου, θα προσπαθήσουν να πάρουν μέτρα στο γήπεδο, να παίξουν ανοιχτά και, με μερική αφέλεια, να σκοράρουν. Είναι βέβαιο ότι κάποιες φορές θα το καταφέρουν, αλλά δεν ξέρω πόση τύχη θα έχουν όταν κληθούν να αντιμετωπίσουν τη φιλοσοφία ενός περίεργου τύπου που έχει την τάση να τιμωρεί την αφέλεια.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, οι προβλέψεις από τις Κασσάνδρες, που εμμέσως πλην σαφώς άφηναν να εννοηθεί ότι τα πράγματα στην Αγγλία θα είναι πολύ δύσκολα για τον Γκουαρντιόλα, δεν φαίνεται να ευδοκιμούν. Η προσαρμογή των παιχτών της Σίτι στα θέλω του Ισπανού σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είναι εντυπωσιακή. Φαίνεται ότι όποιος έχει στο μυαλό του στο ποδόσφαιρο, και μόνο στο ποδόσφαιρο, σε όποια χώρα κι αν βρεθεί, δεν αποπροσανατολίζεται από τον σκοπό του. Όσοι, λοιπόν, έσπευσαν να διαλαλήσουν ότι η προσαρμογή του Γκουαρντιόλα θα είναι δύσκολη στην Αγγλία, έχω να τους πω ότι πιο πιθανό φαντάζει να είναι δύσκολη η προσαρμογή της Αγγλίας στον Γκουαρντιόλα.

Υ.Γ.1 Τι είναι πιο σημαντικό; Ο φιλικός διασυρμός του Άρεως από την Λαμία; Η παρωδία με τις τηλεοπτικές άδειες; Το διαζύγιο Jolie-Pitt; Η αγωνία του Τσίπρα για το αν θα πάρει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα; Το δράμα που έζησε ο Φαίδων Γεωργίτσης στο Λονδίνο όταν ήταν 18 χρονών; Το γεγονός ότι στην Θεσσαλονίκη επικρατεί πανδαιμόνιο με τον ΟΑΣΘ;

Υ.Γ.2 O Dee Snider παραδίδει δωρεάν μαθήματα περφομαρίσματος!

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Super Klopp



Υ.Γ.1 Όπως είχαμε αναφέρει σε ανύποπτη στιγμή, το μεγαλύτερο όφελος της Λίβερπουλ, και ειδικά των υποστηρικτών της, είναι ο ενθουσιασμός που πηγάζει από την έλευση του πρώην τεχνικού της Ντόρτμουντ (κλισέ). Μην υποτιμήσετε ποτέ ένα τέτοιο είδος ενθουσιασμού.

Υ.Γ.2 Με το που μπήκε ο Σεπτέμβριος, καθώς τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, η ροή της πληροφορίας είναι καταιγιστική. Τα θέματα που τίθενται επί τάπητος αρκετά και αναφερόμενα σε πολλαπλά ταμπλό. Με την κριτική κάπου το χάνουμε. Τα παραδείγματα, δυστυχώς, πολλά.

Υ.Γ.3 Πρώτη εκτέλεση με τον αγαπημένο Tim ''Ripper'' Owens. Δεύτερη εκτέλεση με Matt Barlow. Εξαιρετικό, πάντως, κομμάτι.

Σάββατο 25 Ιουνίου 2016

Ο παραμερισμός της μόδας

Σε κάθε διοργάνωση ποδοσφαίρου βλέπεις ελαφρώς διαφορετικά πράγματα από την αμέσως προηγούμενη. Αυτό συμβαίνει για διάφορους λόγους. Ένας κύριος λόγος είναι ο χρόνος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι παίχτες να ωριμάζουν ηλικιακά, να τραυματίζονται ή να χάνουν τη φόρμα τους, οι προπονητές να αλλάζουν, οι ομάδες να μην έχουν momentum και να αλλάζει η μόδα. Η οποία μόδα, θα πρέπει να θυμόμαστε, πρέπει να είναι κάτι πολύ απαίσιο για να αλλάζει συνέχεια. Στο ποδόσφαιρο, παρόλα αυτά, επικρατούν ορισμένες αδιαμφισβήτητες σταθερές. Το ποδόσφαιρο -κι όχι η μπάλα: τους έχουμε διαχωρίσει τους δυο όρους- στηρίζεται σε ορισμένες βασικές αρχές: πάσα, σουτ, μαρκάρισμα, κίνηση χωρίς μπάλα, αλληλοκάλυψη. Το πως εφαρμόζονται αυτές οι αρχές στο χόρτο έγκειται, κατά κύριο λόγο, στον προπονητή. Αυτός είναι που θα παραμερίσει μόδες και θα επιλέξει την πιο αποδοτική, κατάλληλη αν προτιμάτε, τακτική για την ομάδα του. 


Για παράδειγμα, ο Ρεχάγκελ, ένας αντιφατικός καινοτόμος, ένας προπονητής που δεν δίσταζε να κάνει ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό του παρά της αντιρρήσεις της ΕΠΟ, των δημοσιογράφων και του κοινού, εξοστράκισε ποδοσφαιρικά στερεότυπα και προσάραξε στον τακτικό ρεαλισμό. Δεν φοβήθηκε να παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, τη στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη ένα τέτοιο σύστημα -ας μην συγχέουμε το σύστημα με τη διάταξη: αντιπροσωπεύουν διαφορετικές έννοιες- θεωρείτο ντεμοντέ και δεν δίσταζε, όταν ήθελε να διατηρήσει ένα σκορ, να βάζει επιθετικό (!) για να κρατήσει την αντίπαλη άμυνα χαμηλά. Τι κατάφερε αυτός ο άνθρωπος; Απλώς, απλούστατα, με συγκεκριμένη ταυτότητα και οριοθετημένη φιλοσοφία, πραγματοποίησε ένα ποδοσφαιρικό θαύμα που ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να συλλάβω.

Κάτι αντίστοιχο διαφαίνεται και στο φετινό Euro. Βλέπω τους so called «μικρομεσαίους» να υψώνουν ανάστημα στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και να θέτουν δισεπίλυτα σταυρόλεξα. Η συγκεκριμένη τακτική που επιλέγουν αυτές οι ομάδες, το ποδόσφαιρο αναμονής που προκρίνουν και το πάθος που δείχνουν, λειτουργούν σαν εξέχοντα εφόδια στον δρόμο προς την επιτυχία. Εξού και ομάδες όπως η Γαλλία και η Πορτογαλία, αντιλαμβανόμενες ότι δεν έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, παρά μόνο ατομικές εκλάμψεις παιχτών, έσπευσαν να προστατεύσουν το σκορ βάζοντας κεντρικούς αμυντικούς και αμυντικά χαφ.

Αντί επιλόγου, την επιτυχία της Ελλάδας το 2004, ελάχιστοι την αναγνώρισαν. Οι περισσότεροι έσπευσαν να την υποβαθμίσουν, να την λοιδορήσουν και, εν τέλει, στο πλαίσιο της ζήλειας τους, κατέληξαν να μας κατηγορούν για παλαιομοδίτικο και αναχρονιστικό ποδόσφαιρο. Αυτό, όμως, δεν ισχύει τη δεδομένη χρονική στιγμή. Οι «μεγάλες» ομάδες έχουν αρκετά εσωτερικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με μόδες και παραμύθια. Η ψαλίδα, πάντως, μεταξύ «δυνατών» και «αδυνάτων» μικραίνει συνεχώς.

Υ.Γ.1 Τις προάλλες βρισκόμουν στο super-market και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου στο ταμείο. Πήρα ελάχιστα πράγματα, να φανταστείτε δεν είχα καν καλάθι και τα ψώνια τα κρατούσα στο χέρια. Η κυρία που βρισκόταν μπροστά μου και εξυπηρετείτο από την υπάλληλο δεν είχε παρατηρήσει ότι είχα ελάχιστα πράγματα και μου ζήτησε συγγνώμη που δεν με άφησε να περάσω πρώτος. Δεν είχα, φυσικά, κανένα πρόβλημα με αυτό, ούτε παραπονέθηκα, αλλά με αφορμή το περιστατικό η πελάτης με την υπάλληλο άρχισαν να λένε πόσο ανάγωγες και κομπλεξικές (sic!) είναι οι γυναίκες όταν βρίσκονται σε αντίστοιχες περιπτώσεις, εννοώντας ότι οι γυναίκες όχι μόνο δεν δίνουν ποτέ τη σειρά τους σε ανθρώπους που έχουν ελάχιστα πράγματα, αλλά κι όταν οι ίδιες έχουν ελάχιστα πράγματα απαιτούν να περάσουν πρώτες. Λίγη ώρα μετά, βρέθηκα έξω από ένα cafe όπου η υπάλληλος συζητούσε με μια πελάτη για το ποσό αγενείς είναι οι γυναίκες, πάντοτε σε σχέση με τους άντρες, που έρχονται και παίρνουν καφέ. Αυτός ο Al Bundy, εν τέλει, αναφερόμενος προς τους άντρες, φαίνεται να είχε απόλυτο δίκιο: «Μην προσπαθείτε να καταλάβετε τις γυναίκες. Οι γυναίκες καταλαβαίνουν τις γυναίκες και μισεί η μία την άλλη».

Υ.Γ.2 Είχε βουίξει όλος ο κόσμος τον τελευταίο καιρό και ούρλιαζε ότι μια ομάδα από τη Σαλονίκη με κιτρινόμαυρα χρώματα θα βάραγε κανόνι την Παρασκευή. Τι έγινε, ρε παιδιά; Δεν βάρεσε;

Υ.Γ.3 Νταξ, τι να λέμε τώρα, τα πάντα όλα! Κορυφαίος ήχος, κορυφαίοι στίχοι. Βάλτε το ποτενσιόμετρο στα ύψη!

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Πρεμιέρα!

Ένας από τους λόγους που λατρεύω διοργανώσεις τύπου EURO είναι η νηφαλιότητα με την οποία σχολιάζει το κοινό. Θέλω να πω ότι, απαλλαγμένοι από οπαδικές παρωπίδες, εμμονές και κολλήματα, βλέπεις μια άπλετη αντικειμενικότητα που σπάνια συναντάς στους Έλληνες φιλάθλους, ακόμα και οπαδούς. Αυτό σημαίνει ότι η αντικειμενικότητα δεν είναι σαν τον Bigfoot: υφίσταται κανονικότατα, αλλά αρκετοί «ξεχνάνε» να την επιστρατεύσουν. Ίσως, εν τέλει, να έχουν δίκιο όσοι κάνουν λόγο για αποκλειστική ύπαρξη συμφερόντων και εγωισμού. Τέλος πάντων.


Πρεμιέρα, λοιπόν. Άγχος η Γαλλία, ανεμελιά η Ρουμανία. Ας ξεκινήσω από τους τυπικά φιλοξενούμενους, διότι δεν κατάλαβα τι ήθελα να πετύχουν οι διοργανωτές. Ο Ιορντανέσκου δεν είναι αφελής. Γνωρίζει ότι η Γαλλία συνιστά μια ομάδα εκλάμψεων και διαθέτει μονάδες που μπορεί να σου κάνουν τη ζημιά σε αόριστη χρονική στιγμή. Ως εκ τούτου, φαίνεται λογική η απόφαση να παίξει άμυνα πίσω από τη σέντρα, κλείνοντας διαδρόμους, καλύπτοντας διαγώνια και προσπαθώντας να χτυπήσει στην κόντρα. Νομίζω ότι το πλάνο του Ρουμάνου προπονητή ήταν ορθολογικό. Με αφετηρία τον Κίρικες, ο οποίος έκοβε, κουβαλούσε μπάλα και κατεύθυνε την άμυνα, οι Ρουμάνοι έριξαν τον μεταβολισμό του παιχνιδιού, δεν δίστασαν με πρωτεργάτες τους Ρατ και Σαπουνάρου να ανοίξουν το πλάτος σε φάση (αντε)επίθεσης και, εφαρμόζοντας με τους Στάνκου και Αντόνε σε καίριες στιγμές ένα είδος ελαστικής άμυνας στο τερέν του αντιπάλου, εκμεταλλεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό την αδυναμία της αμυντικής τετράδας. Ακόμα και το long ball παιχνίδι που πρόκρινε ο Ιορντανέσκου ήταν σωστό: οι Γάλλοι ανέβαζαν ψηλά τις γραμμές τους, οι Ρουμάνοι έκλεβαν την μπάλα και, κατόπιν, την εκτόξευαν μπροστά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μερική αξιοποίηση των ακροβολισμένων παιχτών που είχε η Ρουμανία μπροστά για να βγει στην κόντρα και στο γεγονός ότι οι Γάλλοι έπρεπε να σπαταλήσουν περισσότερες δυνάμεις για να επιστρέψουν στην άμυνα.

Ο Ντεσάν, όμως, είχε την τύχη να διαθέτει δυο παίχτες σε μεγάλη βραδιά. Ο Καντέ, αυτό το σκυλί του πολέμου, ήταν κυρίαρχος στην μεσαία γραμμή. Χωρίς ίχνος υπερβολής, έχω την εντύπωση ότι ήταν αλάνθαστος. Ήξερε πότε και που να τρέξει, γνώριζε πότε και που να πασάρει. Άρχοντας στον χώρο ευθύνης του. Από εκεί και πέρα, ο Παγιέ (φώτο) ήταν απόλαυση. Τρομερός στο ένας εναντίον ενός, με κοφτερές σέντρες και creativity στο παιχνίδι του, αποτελούσε μόνιμη πηγή κινδύνων για την αντίπαλη άμυνα. Επομένως, είχαμε Κάντε στην άμυνα, Παγιέ στην επίθεση και μετά το χάος. Οι υπόλοιποι παίχτες κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Ο Γκριεζμάν, αν και δραστήριος, αν και στο παρελθόν έχει παίξει στα φτερά, φαίνεται ότι του ταιριάζει καλύτερα ο ρόλος πίσω από τον επιθετικό. Ο Ματουιντί, αν και γνώριζε τη διάταξη, δεν έγινε ποτέ ο κρυφός φορ που μας έχει συνηθίσει στην Παρί και περιορίστηκε σε μια μέτρια βραδιά, ενώ ο Πογκμπά -ναι, δεν θα σταματήσω να το λέω- μου φαίνεται ένας υπερτιμημένος ποδοσφαιριστής που αρέσκεται να αναλώνεται σε επίδειξη ικανοτήτων. Όσον αφορά την αμυντική τετράδα, τα σχόλια είναι περιττά. Ο Εβρά έχασε κάθε μονομαχία, έκανε ανόητα μαρκαρίσματα και απέδειξε ότι η εμπειρία ίσως να μην παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο. Ο Σανιά ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα, ενώ το κεντρικό αμυντικό δίδυμο δεν ενέπνεε καμία εμπιστοσύνη. Θεωρώ ότι αν βρισκόντουσαν στην αποστολή οι Βαράν και Σακχό, οι Ραμί και Κονσιελνί δεν θα έβλεπαν ενδεκάδα στο EURO. Τέλος, ακόμα κι ο Ζιρού, ο οποίος στο σύστημα του Ντεσάν είναι υπερχρήσιμος, φαινόταν εγκλωβισμένος, χωρίς βοήθειες και με αρκετά νεύρα.

Εν κατακλείδι, οι πειθαρχημένοι Ρουμάνοι μπλόκαραν το προβλέψιμο σύνολο των Γάλλων, αλλά δεν κατάφεραν να περιορίσουν τις απρόβλεπτες μονάδες τους. Όσο στενά και να μαρκάρεις έναν παίχτη, όσα σχέδια και να έχεις καταστρώσει για να τον εγκλωβίσεις, υπάρχουν φορές που η ικανότητα, η ποδοσφαιρική ευφυΐα ή η φόρμα ενός παίχτη αποδεικνύεται ανίκητη. Τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει ο Ιορντανέσκου; Βλέποντας ότι η Γαλλία διαθέτει μια ανούσια κατοχή και στηριζόμενη μονάχα σε ομαδικές εκλάμψεις και ατομικές ενέργειες, θα μπορούσε, προϊόντος χρόνου, να πιέσει περισσότερο την ασταθή αμυντική γραμμή των Γάλλων και, αντί να πάει για το Χ, να κλέψει το παιχνίδι. Θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να τους φοβηθεί λιγότερο. Όπως και να έχει, παρακολουθήσαμε ένα καλό παιχνίδι και μακάρι να συνεχίσουμε έτσι!

Υ.Γ.1 Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Κάθε επαφή δεν είναι φάουλ. Πόσω μάλλον όταν ο τερματοφύλακας σε μια διεκδίκηση μπορεί να χρησιμοποιήσει και τα χέρια του.

Υ.Γ.2 Συνεχίζουμε δυνατά!

Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Τι προτείνω;

Η επικαιρότητα έχει βαλτώσει. Ακούς και βλέπεις συνέχεια τα ίδια πράγματα. Τίποτα καινούριο, τίποτα ενδιαφέρον. Μια μεγαλειώδης στασιμότητα σε παν επίπεδο. Για παράδειγμα, τι να πεις και τι να σχολιάσεις για την Κυβέρνηση; Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Μα, θα μου πει κάποιος, και θα έχει και δίκιο, μόνο αυτή η Κυβέρνηση είναι επικίνδυνη; Όχι, αλλά αυτοί το διαλαλούν κιόλας. Γίνονται προκλητικοί. Σε κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα σου. Και είναι περήφανοι. Αντίστοιχα, οι Έλληνες πολίτες, αντί να πάψουν να αποφεύγουν την ατομική ευθύνη, έχουν ανακαλύψει το άλλοθι της κρίσης. Φταίει η Τρόικα, φταίει η οικονομική κρίση, φταίει το σύστημα. Αλλά, ήθελα να ήξερα, αυτό το καταραμένο σύστημα ποιος το έχει δημιουργήσει; Τέλος πάντων. Μην λέμε πάλι τα ίδια.


Άλλοθι, όμως, υπάρχει και στο ποδόσφαιρο. Όλοι κάνουν λόγο για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και ισονομία, αλλά, μόλις εμφανίζεται η πίτα μπροστά τους, ο καθένας σπεύδει να λάβει το μεγαλύτερο κομμάτι. Ο συνιδρυτής του twitter, ο Αλαφούζος με τα ψηλά ρεβέρ, την μία ανακοινώνει συμμαχίες με τους Σαββίδη (φώτο) και Μελισσανίδη για να ισοπεδώσουν το κατεστημένο και να καλλιεργήσουν πνεύμα δικαιοσύνης, και την άλλη αφήνει να αιωρούνται παρωθητικές νύξεις περί στημένων διαιτητών στα ματς των play off. Ο μόνος που είναι χαλαρός και light -απολύτως λογικό και αναμενόμενο- είναι ο Ολυμπιακός. Κι εδώ, δηλαδή, όπως στην πολιτική, δεν υπάρχει κάτι νεότερο.

Τι προτείνω; Απενεργοποιήστε τις τηλεοράσεις, σταματήστε να κοιτάζετε το κινητό κάθε λεπτό, εξοστρακίστε τη μιζέρια και κάντε τα όνειρά σας πραγματικότητα. Δεν θα χάσετε κάτι, πιστέψτε με. Αντί αυτού, κλείστε ραντεβού με την κοπέλα σας για ένα μαγευτικό δείπνο και πείτε της πόσο όμορφα περνάτε μαζί της. Ή, έστω, κάντε κάτι δημιουργικό μαζί της, όπως να λύσετε ένα παζλ ή να μαγειρέψετε ένα εύγευστο έδεσμα. Εναλλακτικά κανονίστε με την παρέα σας να πάτε για μια δροσερή ποτάρα ή σχεδιάστε μια όμορφη εκδρομή. Ασχοληθείτε με την κηπουρική. Διαβάστε το βιβλίο που λαχταράτε εδώ και μήνες. Ακούστε το αγαπημένο σας album. Αδειάστε το μυαλό σας από τις σκέψεις που σας βασανίζουν και προσπαθήστε να αποφορτιστείτε ψυχολογικά. Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά αξίζει η προσπάθεια.

Υ.Γ.1 That's the stuff that turns me on, More than gold and money, I need sounds loud and rough, Like the bee the honey my love, I can't get enough, Move you legs stamp your feet, The language of your body, Is right now all I need, To understand you're ready for love, I can't get enough, Burning lips the taste of life, High energy hot feelings, Heavy sounds to feel alright, And Rock 'n' Roll for Speed Kings my love, I can't get enough, We can't get enough...

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

Σαν ένα όμορφο λουλούδι

Στην Ελλάδα έχουμε την τάση, και αναφέρομαι σε πλείστες πτυχές της ζωής, να εναλλασσόμαστε με ταχύτητα Όβερμαρς μεταξύ των άκρων. Δεν γνωρίζω αν το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και στο εξωτερικό. Αλλά, οφείλω να ομολογήσω, είμαι λίγο δύσπιστος για το ότι η ίδια, έστω παρόμοια, συμπεριφορά εντοπίζεται στις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Για παράδειγμα, η πρόσφατη διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ καπνιστών και μη καπνιστών, με αφορμή την απεικόνιση σοκαριστικών εικόνων στα πακέτα τσιγάρων, αποκαθηλώνει την κουρτίνα της κανονικότητας και αποκαλύπτει τη ρευστότητα, την πλαστή πολυπλοκότητα και την επιφανειακή αντιμετώπιση της κατάστασης που βιώνουμε. Αν, πάλι, θέλουμε να είμαστε οι μοναδικοί πολίτες ευρωπαϊκής χώρας που καπνίζουμε σε εσωτερικούς χώρους, προς τέρψιν μιας ακόμα άσχημης πρωτιάς, τότε, με μεγάλη μου λύπη, δηλώνω ότι χρειαζόμαστε δεκάδες χρόνια για να ξεριζωθούν αρρωστημένες νοοτροπίες και αρκετά, ακόμη, Μνημόνια.


Είναι φανερό, επομένως, ότι την σήμερον ημέραν επικρατεί ελλειμματική λογική, κάλπικο συναίσθημα και απουσία παιδείας. Κι όταν τέτοιου είδους στοιχεία δηλώνουν απόντα, πάντοτε με εκκωφαντικό τρόπο, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση το ύψος του βάθους που έχουμε περιέλθει. Επομένως, είναι αναμενόμενο -αλλά όχι και τόσο λογικό- να αναδύονται στην επιφάνεια διάφοροι καιροσκόποι, τυχάρπαστοι, οπορτουνιστές, λαϊκιστές. Τι αντιπροσωπεύουν όλοι αυτοί; Προς οικονομία της συζήτησης ας τους ονομάσουμε «επαναστάτες». Εντούτοις, πολλάκις έχουμε αναφέρει ότι οι επαναστάσεις είναι πρωτίστως νοητικές. Πόσοι επαναστάτες, άραγε, γνωρίζουν γιατί επαναστατούν; Βασανιστικό ερώτημα. Ίσως για αυτό οι επαναστάτες σπάνια προτείνουν λύσεις ή υποβάλλουν προτάσεις. Η αμφιβολία, επομένως, για τον ξεκάθαρο τρόπο σκέψης και λειτουργίας που διέπουν την ψυχοσύνθεση των επαναστατών εξακολουθεί να υφίσταται μέσα στο μυαλό μου. 

Ένα δεύτερο πρόβλημα, και ίσως ακόμα πιο έντονο, εντοπίζεται στο ότι οι επαναστάσεις -συγχωρέστε με για τον όρο- «καταβροχθίζουν τα παιδιά τους» επειδή οι επαναστάτες σπάνια συνειδητοποιούν ότι, μετά από κάποια στιγμή κοινωνικής αποσύνθεσης, παύουν να υπάρχουν παγιωμένα σημεία από τα οποία μπορούν να ασκήσουν την επιρροή τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την υπονόμευση αρκετών σταθερών που καθορίζουν τη συμπεριφορά των πολιτών, πράγμα που σημαίνει ότι η κοινωνική συνοχή διαταράσσεται συθέμελα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, καλό είναι να θυμόμαστε, η πλάνη της αμφισημίας βρίσκεται σε έξαρση: η εμφάνιση ψευδών διλημμάτων και ακραίων απόψεων οριστικοποιείται.

Αντί επιλόγου, επαναλαμβάνω ότι η λύση είναι μοναδική και συνοψίζεται ως εξής: θα πρέπει -επιτέλους!- να αρχίσουμε να φερόμαστε ως άνθρωποι κι όχι σαν άνθρωποι. Οι πάσης φύσεως επαναστάσεις ανεβάζουν τη θερμοκρασία και αυξάνουν την ένταση, αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την εσωτερική πειθαρχεία και τη θεμελίωση αξιών. Το να διαλαλείς, επομένως, ότι είσαι καλός άνθρωπος και έχεις αγνές προθέσεις δεν αρκεί: χρειάζονται έργα· χρειάζονται πράξεις. Απαιτείται, λοιπόν, προσωπική προσπάθεια. Δύσκολο; Ναι! Επίπονο; Σίγουρα! Καλό, όμως, είναι να μην ξεχνάμε ότι ένας καλός άνθρωπος μοιάζει σαν ένα όμορφο λουλούδι με μεθυστικό άρωμα. Εμείς; Με τι θέλουμε να μοιάζουμε; 

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω αν θα το πιστέψετε, αλλά η συγκεκριμένη ανάρτηση προοριζόταν για τον τελικό του πρώην Ουέφα! Συμπέρασμα; Ποτέ μην υποτιμήσετε τον (συν)ειρμό της σκέψης σας.

Υ.Γ.2 Ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας όλους όσους μου ευχήθηκαν για τη γιορτή μου! Είναι ωραίο συναίσθημα και μεγάλη τιμή να σε θυμούνται τόσοι άνθρωποι.

Υ.Γ.3 Μπαίνουμε πολύ δυνατά!

Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Εσείς;

Τι γιορτάζουμε το Πάσχα; Ή, για να είμαι πιο ακριβής, τι αντιπροσωπεύει το Πάσχα; Τέτοιου είδους ερωτήματα αντιμετωπίζονται άκρως επιφανειακά, ενώ θα έπρεπε να επιφέρουν μεγαλύτερη ψυχολογική αναστάτωση. Ναι, σίγουρα, αποτελεί τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν υπάρχει απόλυτη απάντηση. Εξαρτάται, βλέπετε, από την οπτική γωνιά του καθενός. 


Ένα ερωτευμένο ζευγάρι θα βρει αφορμή για μια όμορφη απόδραση από την τριβή της καθημερινότητας. Όσοι εργάζονται εξαντλητικά, οι σύγχρονοι «σκλάβοι», αγωνιούν για την έλευση του Πάσχα προκειμένου να κοιμηθούν και να ξεκουραστούν. Τα παιδιά είναι χαρούμενα λόγω της σχολικής αργίας. Οι καλοφαγάδες λαχταρούν το Πάσχα για τα θαλασσινά, το αρνάκι, τη μαγειρίτσα και τις γαρδούμπες. Αυτή την περίοδο ωστόσο, αναδύονται και διάφοροι τυχάρπαστοι που σπεύδουν να διαφημίσουν την θρησκευτική πίστη τους. Σαν να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο: κάποιος το διαβάζει για να το απολαύσει, και κάποιος άλλος για να παινευτεί ότι το διάβασε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η συγκεκριμένη ράτσα ανθρώπων έχει την τάση να κατηγορεί και να να καυτηριάζει όσους δεν συμμερίζονται τις απόψεις, τα πιστεύω και τις ενέργειές τους. Πρόκειται, αν μη τι άλλο, για θλιβερή συμπεριφορά.

Όσοι, εντούτοις, ανήκουν στην τελευταία κατηγορία, αμελούν τεχνηέντως ότι η ανθρωπιά δεν έχει ημερομηνία λήξης σαν το γάλα. Μα, ήθελα να ήξερα, τι αποκομίζει κάποιος που νηστεύει επειδή «πρέπει»; Τι αποκομίζει κάποιος που νηστεύει ή πάει εκκλησία απλά και μόνο για να υποδύεται τον καλό Χριστιανό; Τι αποκομίζει κάποιος που «θυμάται» να φέρεται ως άνθρωπος τις μέρες του Πάσχα, ενόσω τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου είναι γαϊδούρι; Και, εν τελευταία ανάλυση, όσοι δεν πηγαίνουν εκκλησία ή δεν νηστεύουν γιατί να θεωρούνται συλλήβδην «κακοί» άνθρωποι ή «κακοί» Χριστιανοί; Οφείλω να ομολογήσω ότι πολλάκις το Πάσχα μου θυμίζει την Πρωταπριλιά κατά την οποία μεταμορφωνόμαστε σε χαριτωμένους φαρσέρ. Λες και τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου λέμε αλήθειες και μόνο την Πρωταπριλιά λέμε ψέμματα. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως.

Τι αντιπροσωπεύει, λοιπόν, το Πάσχα; Μία μοναδική, θεωρώ, ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να αναβαθμιστούμε προσωπικά. Να απεγκλωβιστούμε από εγωιστικούς ατομικισμούς και μικροπρεπείς συμπεριφορές. Να διαμορφώσουμε ένα νέο τρόπο σκέψης· πιο ποιοτικό, πιο ανθρώπινο. Το Πάσχα δεν συνιστά μόνο ερωτικές αποδράσεις, ξεκούραση, σούβλες, μέρες αργίας και όργιο κατανάλωσης. Ή, τουλάχιστον, δεν συνιστά μόνο αυτά. Το Πάσχα συμβολίζει μια μοναδική ευκαιρία να αποδείξουμε στον εαυτόν μας -δεν αναφέρομαι στη φτιασιδωμένη και ματαιόδοξη εικόνα του εαυτού μας που προβάλλουμε στο Facebook- ότι μπορούμε να φερόμαστε ως άνθρωποι καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου κι όχι μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι δύσκολο, το ξέρω, αλλά, ακόμα κι αν δεν είστε θιασώτες της θρησκείας -εγώ δεν είμαι: δεν σας το κρύβω-, δείξτε πίστη σε αυτό που σας λέω και να είστε βέβαιοι ότι, όπως η φλόγα «χαϊδεύει» το ξύλο, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα πιστέψουν σε εσάς. Ο Χριστός, επομένως, αναστήθηκε. Εσείς;

Υ.Γ.1 Ακόμα πεσμένος. Πάμε με κάτι δυνατό. Έτσι για να ξεχαστούμε.

You keep on pushing, baby, Like I've never known before, You know you drive me crazy child, And I just want to see you on the floor, I want a superstitious woman, She got a superstitious mind, I can't see you, baby, I can't see you anymore, no more, Keep on loving me like I've never known before, I want a superstitious woman, With a superstitious, a superstitious mind, I don't mind, Baby, look out, Your heart is beating faster, baby, It's beating like a big bass drum, You know you've got me spinning, child, Faster than a bullet from a gun, You're a superstitious woman, I got a superstitious mind, And I don't care, So take me down slow an' easy, Make love to me slow an' easy, I know that hard luck an' trouble, Is coming my way, So rock me till I'm burned to the bone, Rock me till I'm burned to the bone...

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Out in the Cold

I'm layin' awake at night
I can't get you out of my mind
All I can hear is my heart beat
And a voice in the dark of some kind

Where are you now
The fears are comin' back to me once again
Oh, I wish you were here
Takin' good care of me
I want you
I feel as though I'm out in the cold

Out in the cold
Hear me calling
Cold
Out in the cold
Please rescue me

I know it was you I hurt
I didn't mean to hurt you
So much to forgive and forget
Can't take anymore of this hurt
On no, Oh no
There's so many things I regret

Where are you now
The fears are comin' back to me once again
Oh, I wish you were here
Takin' good care of me
I want you
I feel as though I'm out in the cold

Shut me out
Out in the cold
Where are you now
Hear me calling
I need you I'm so cold
Can't you hear my heart beat
Out in the cold
Please rescue me

Give me a chance baby
There's nothing I wouldn't do to make it alright
Just for one more chance baby
I need all your lovin' tonight

Where are you now
The fears are comin' back to me once again
Oh, I wish you were here
Takin' good care of me
I want you
I feel as though I'm out in the cold...



Υ.Γ.1 Φοβερός ήχος, φοβερό σόλο. Και πλήρως αντιπροσωπευτικοί στίχοι.

Υ.Γ.2 Έχω πολλά θέματα για τα οποία θέλω να γράψω, αλλά αυτόν τον καιρό δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη. Είμαι, γενικά, στα down μου.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2016

Περί ανδρών

Πριν έναν χρόνο και κάτι ψηλά, σε ένα αμφιλεγόμενο άρθρο περί γυναικών, έγραφα: «Συν το γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα αντρών, στην προσπάθειά τους να ''γλείψουν παξιμάδι'', διεξάγουν απεγνωσμένη προσπάθεια να φτάσουν -ανεπιτυχώς;- τα πρότυπα που έχουν θέσει οι γυναίκες. Τι κάνουν; Αφηγούνται χαριτωμένους μύθους, τους οποίους οι γυναίκες λατρεύουν, ή γίνονται λακαμάδες/μουνοείλωτες, δηλαδή πληρώνουν τα πάντα και δεν χαλάνε ούτε ένα χατίρι». Έχω να δηλώσω ότι αυτού του είδους οι άντρες, αυτά το σιχάματα, με την κωδική ονομασία «μουνοείλωτες», χαλάνε και ξενερώνουν την πιάτσα, ενώ, παράλληλα, καθίστανται σε μέγιστο βαθμό υπεύθυνοι/υπαίτιοι για τις παρανοϊκές συμπεριφορές της γυναίκας. Εσύ, λοιπόν, χάνεις χρόνο, χρήμα και αξιοπρέπεια, ενόσω εκείνη κερδίζει την επιβεβαίωσή της. Γιατί, όμως, οι συγκεκριμένοι άντρες, άτομα χωρίς πυγμή και προσωπικότητα, δίχως κύρος και εκτόπισμα, καταφεύγουν σε τέτοιες τακτικές; Απεχθάνονται τη μοναξιά; Θέλουν να έχουν γκόμενα για διαφημιστικούς λόγους; Βρίθουν ανασφάλειας; Φοβούνται ότι αν δεν κάνουν όλα τα χατίρια θα τους σουτάρει η γκόμενα και δεν θα μπορέσουν να βρουν άλλη; Απέκτησαν μια όμορφη τύπισσα και κάνουν το παν για να την κρατήσουν και να την επιδεικνύουν σαν τρόπαιο; Όποιος και να είναι ο λόγος, όποιο και να είναι το επιχείρημα, και με κάθε δόση επιείκειας, είναι τραγικό, απαράδεκτο, ανυπόστατο, απόβλητο και δεν γίνεται (απο)δεκτό σε κανένα δικαστήριο.

Ας έχουμε, πάντως, στο μυαλό μας ότι οι άντρες, σε αντίθεση με τις γυναίκες οι οποίες, ναι, πράγματι, μπορεί να ερωτευτούν κάποιον άντρα για το μυαλό του ή την προσωπικότητά του, είναι οπτικοί τύποι. Όταν η εμφάνιση τοποθετείται σε ορθολογικό πλαίσιο, δεν αναδύεται κάποιο πρόβλημα. Εντούτοις, λίγοι άντρες λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Οι περισσότεροι, αρκετοί εκ των οποίων δεν έχουν δει πρόσφατα τα μούτρα τους στον καθρέφτη, λες και είναι κλώνοι του Τομ Κρουζ (φώτο), απορρίπτουν πολύ εύκολα, σχεδόν μηχανικά, κοπέλες που έχουν πολλά να προσφέρουν, επειδή θεωρούν ότι η εξωτερική τους εμφάνιση δεν συναντά τα υπερβολικά πρότυπά τους. Καταραμένη ματαιοδοξία! Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο κάθε ένας εξ ημών οφείλει να «παίζει μπάλα» με γυναίκες που ανταποκρίνονται στα κυβικά του. Αν μια τύπισσα σε καλύπτει στους περισσότερους τομείς, σε καταλαβαίνει, έχει σαγηνευτική προσωπικότητα και βρίθει «νορμαλότητας», είναι κρίμα να χάνεται μια τέτοια περίπτωση λόγω κεκτημένης ανωριμότητας, αφέλειας και ξεροκεφαλιάς. Και πού ξέρετε; Με αυτόν τον τρόπο ίσως βρούμε τη γυναίκα της ζωής μας. Το μόνο ελαφρυντικό που δίνω στους άντρες έγκειται στο ότι το να βρεις νορμάλ κοπέλα είναι πιο δύσκολο από το να βρεις όμορφη.


Πόσοι, όμως, ψάχνουν νορμάλ κοπέλα; Ή, για να είμαι πιο ακριβής, πώς ψάχνουν κοπέλα; Τα social media έχουν αναλάβει τα ηνία στο εν λόγω σενάριο και, εν πολλοίς, υποκαθιστούν το φλερτ, με τις γυναίκες να αποδέχονται σιωπηρά αυτή την κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι αυτός ο τρόπος είναι εύκολος, απλός και συναισθηματικά ανώδυνος, αλλά, συγγνώμη, αν έχεις μια κοπέλα μπροστά σου, με σάρκα και οστά, γιατί να επιστρατεύσεις το Facebook; Δυσεπίλυτο ερώτημα. Για δυνατούς, φαίνεται, λύτες. Εντούτοις, η πικρή αλήθεια συνοψίζεται στο ότι το παραδοσιακό φλερτ, το λεγόμενο «κυνήγι», τείνει να μεταλλαχθεί διότι οι γυναίκες δεν γνωρίζουν πως να αντιδράσουν σε κοπλιμέντα και, λόγω συναισθηματικής αμετροέπειας, δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν το «πέσιμο». Με άλλα λόγια, οι άκομψες απορρίψεις εκ μέρους των γυναικών, σαν ένα είδος ψυχαναγκαστικής διαστροφής, έχουν οδηγήσει τους άντρες στο να την πέφτουν από το Facebook ή να μην την πέφτουν καθόλου. Φαύλος κύκλος, δηλαδή, ο οποίος εξομαλύνεται μόνο με την αποδοχή της ατομικής ευθύνης κι από τα δύο φύλα. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας πτοεί: οπλιζόμαστε με αυτοπεποίθηση και δεν επηρεαζόμαστε από άκομψες συμπεριφορές.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να ισοπεδώσουμε έναν χαριτωμένο μύθο. Οι άντρες, όπως υποδηλώνει η συμβατική σοφία, θεωρούνται κυνηγοί. Τότε γιατί το θήραμα επιλέγει σύντροφο; Είναι προφανές ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας (sic!). Μπορεί, επομένως, οι άντρες να θεωρούνται κυνηγοί, αλλά οι γυναίκες δεν θεωρούν τον εαυτόν τους λαγό -οι ρόλοι αντιστρέφονται μόλις η γυναίκα υπερβεί τα 35 έτη: η γυναίκα χάνει το πλεονέκτημα επιλογής που τηρούσε, με αποτέλεσμα να έρθει η σειρά των αντρών να επιλέγουν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα δύο φύλα θα πρέπει να ψάχνουν αυτό που θέλουν να βρουν κι όχι να βρίσκουν αυτό που δεν ψάχνουν. Η ευθύνη του άντρα, βέβαια, ένεκα της ανίατης ασθένειας που ακούει στο όνομα «μουνοειλωτισμός», είναι τεράστια. Και να θυμόμαστε πως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το φαινόμενο ποτέ δεν κατηγορούμε την κοπέλα, αλλά τον μουνοείλωτα. Εκείνος είναι που χωρίς κανένα βάρος συνείδησης χάνει την αξιοπρέπειά του. Εκείνος είναι που μπορεί να καταστρέψει μέχρι και φιλίες ετών. Εκείνος είναι που (αυτο)ρεζιλεύεται και χαλάει την πιάτσα. Η τύπισσα δεν φταίει σε τίποτα -και είμαι απόλυτος σε αυτό. Η πλάκα είναι ότι ο μουνοείλωτας πολλές φορές έχει το θράσος να παραπονεθεί για τη συμπεριφορά της τύπισσας την οποία ο ίδιος μοχλεύει. Τέτοια εξοργιστικά έργα, φίλες και φίλοι, δεν παίζονται ούτε σε βραζιλιάνικες σαπουνόπερες. Εφόσον ο μουνοειλωτισμός, επομένως, πυροδοτεί την παρανοϊκή παράνοια των γυναικών, οι άντρες θα πρέπει να θέσουν όρια και να συμφιλιωθούν, όπως γίνεται αντιληπτό, με την αξιοπρέπεια. Η λύση; Μία και μοναδική: αυτοκριτική.

Αυτοκριτική, εντούτοις, απαιτείται και σε άλλα πεδία. Για παράδειγμα, θα πρέπει να ακούμε περισσότερο και να «ακούμε» λιγότερο. Δεν αρκεί να κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι ή να μένουμε επιλεκτικά αμίλητοι. Ας προσπαθήσουμε να εξιχνιάσουμε, στο μέτρο του εφικτού, χαλαρούς υπαινιγμούς και παρωθητικές νύξεις, και δεν θα χάσουμε. Θα πρέπει να αφουγκραζόμαστε αυτά που λένε οι γυναίκες και, παράλληλα, να μιλάμε και κάποιες φορές για το πως νοιώθουμε. Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε πιο γήινοι, πιο συμπαθείς και, αν μου επιτρέπετε, ακόμα πιο δυνατοί και ελκυστικοί στα μάτια μιας γυναίκας. Να μην είμαστε, λοιπόν, γαϊδούρια. Οι γυναίκες, να ξέρετε, λατρεύουν έναν άντρα που φανερώνει γνήσιο ενδιαφέρον και εκφράζει συναίσθημα. Χρειάζεται, συνεπώς, περισσότερη ενσυναίσθηση εκ μέρους μας, δηλαδή καλλιέργεια της ικανότητας να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια του άλλου. Να μπαίνουμε, με άλλα λόγια, στα παπούτσια του. Ναι, αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι αυτό απαιτεί νοητική προσπάθεια, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν ερμηνεύονται όλα με την ενεργοποίηση λογικής διάθεσης. Η λογική αποτελεί ένα θαυμάσιο εργαλείο για να αποκρυπτογραφείς γρίφους, αινίγματα και προβλήματα, αλλά όχι συναισθήματα.

Οφείλω, πάντως, να σας ενημερώσω ότι η επιστημονική κοινότητα έχει αποφανθεί για αρκετά από τα παραπάνω. Για παράδειγμα, το να μένουμε (επιλεκτικά) αμίλητοι σχετίζεται με το γεγονός ότι η γυναίκα, αντί να εξηγεί με σαφήνεια το πρόβλημα που την ταλανίζει, γκρινιάζει άκομψα. Τι κάνουμε; Προσπαθούμε να κλείσουμε τα αυτιά μας για να μην (απο)τρελαθούμε. Αποτελεί, δηλαδή, ένα εγγενές είδος άμυνας. Επιπρόσθετα, έχει αποδειχθεί ότι ο αντρικός εγκέφαλος, ένα όργανο που αρέσκεται να χρησιμοποιεί λογικούς μηχανισμούς, δεν είναι προγραμματισμένος να αποκωδικοποιεί υπαινιγμούς. Επομένως, υπάρχουν στιγμές που οι άντρες λόγω ψυχολογικής αδράνειας, και παντελώς ασυνείδητα, δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των πράξεων τους -αλλά μόλις καταστεί αντιληπτό, σπεύδουν άμεσα, δίχως χρονοτριβή, να το παραδεχτούν και να ζητήσουν συγγνώμη. Αποτελεί, όμως, κοινή ομολογία ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλά μαλακισμένα που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και γιατί το κάνουν, αδιαφορώντας συνειδητά για την άλλη πλευρά. Παίζουν σαν μικρά κωλόπαιδα και πατάνε το «κόκκινο κουμπάκι», γνωστό και ως σημείο εκνευρισμού μιας γυναίκας, απλά και μόνο για να δουν τι κάνει. Μετά το πατάνε ξανά. Και ξανά. Μέχρι να την πιάσει υστερία. Και έχουν την εντύπωση ότι η υστερία θα αποτελέσει κάτι παροδικό ή ασήμαντο. Σαν ψίθυρο σε ανεμοθύελλα. Φευ! Αυτή η κακή συνήθεια, λοιπόν, με το να πατάμε επανειλημμένως το κόκκινο κουμπάκι, μέχρι να δούμε/ακούσουμε το «μπουμ» πρέπει να αποκλειστεί ως συμπεριφορά και να περιοριστεί ολοκληρωτικά. 

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, όλα τα παραπάνω προέρχονται από τις προσωπικές μου εμπειρίες -ναι, έχω κάνει λάθη- και από αυτά που παρατηρώ στον (στενό) κοινωνικό περίγυρό μου. Εντούτοις, οι άντρες, παρά τις ατέλειες και τις αστοχίες τους, και σε αντίθεση με τις γυναίκες, θα παραδεχτούν και κανένα λάθος. Θα ζητήσουν και καμιά συγγνώμη. Νοιώθουν την ανάγκη να εξωτερικεύσουν αυτό που αισθάνονται και να απαλλαγούν από ένα συναισθηματικό φορτίο που τους βαραίνει. Να παραδεχτούν, κοινώς, μια μαλακία που έκαναν. Κάθε φορά, πάλι, που μια γυναίκα ζητάει συγγνώμη, να ξέρετε ότι ένας σκληροτράχηλος Ουρουγουανός αμυντικός κρεμάει τα παπούτσια του και ανοίγει κομμωτήριο.

Υ.Γ.1 Ξεκινάμε με κάτι χαλαρό...



I know your eyes in the morning sun, I feel you touch me in the pouring rain, And the moment that you wander far from me, I wanna feel you in my arms again, And you come to me on a summer breeze, Keep me warm in your love and then softly leave...I believe in you, You know the door to my very soul, You're the light in my deepest darkest hour, You're my saviour when I fall, And you may not think, I care for you, When you know down inside, That I really do, And it's me you need to show, How Deep Is Your Love...

Υ.Γ.2 ...και κλείνουμε με κάτι δυνατό!



...Take it easy, take it slow, I'll take you anywhere you wanna go, Places never seen before, Cause I love you, an' I need you, I'll do my best to please you, My love can open any door, When you hear the thunder In your darkest night, I'll be there to hold you, When the lightning strikes,  So don't you worry, You can ease your mind, 'Cause we'll be dancing, At the end of time, Who loves you, who needs you, Who'll do his best to please you, I love you, I need you I'll get down on my knees...

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Ικανοποιούνται με λίγα

Τι σημαίνει «νεοτενία»; Ο συγκεκριμένος όρος αναφέρεται στην εγγενή τάση του ανθρώπινου είδους, σε σχέση με άλλα ζωικά είδη, να έχουν μια πιο αργή εξέλιξη προς την ενηλικίωση. Αυτό έχει ως άμεση απόρροια την κλίση του ανθρώπινου είδους να εκπαιδεύεται/μαθαίνει/παραδειγματίζεται με βραδύτερο ρυθμό από, π.χ., το αρκουδάκι ή το τιγράκι, αλλά, παράλληλα, να προκρίνεται με άρτιο τρόπο η εγκεφαλική ανάπτυξη. Ο Homo Sapiens, επομένως, ωριμάζει για αισθητά μεγάλο διάστημα. Με άλλα λόγια, πάντοτε σε σύγκριση με άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει για περισσότερο χρόνο παιδί.


Θυμάστε πώς ήταν όταν ήμαστε παιδιά; Αρκετοί, θεωρώ, το έχουν ήδη ξεχάσει. Κάποιοι, ίσως, ακόμα και να έχουν διαγράψει κάθε σκέψη και σύνδεση με το παρελθόν. Στενοχωριέμαι, δεν σας το κρύβω, όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους. Η παιδική μας ηλικία συνιστά ανεκτίμητο παράσημο. Κι αυτό επειδή δεν γυρνάει πίσω. Αιχμαλωτίζεται στον χρόνο. Εξοστρακίζεται λόγω ηλικιακής ωρίμανσης και νοητικής φθοράς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αντικαθίσταται από νοητικές συμπληγάδες, ψυχολογικά αδιέξοδα και ακόρεστη πλεονεξία.

Σαν ενήλικες, λοιπόν, ασπαζόμαστε όλες τις συνιστώσες, έστω τις περισσότερες, που επιβάλλει η συμβατική σοφία και αρνούμαστε την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Γινόμαστε, επί της ουσίας, θύματα της κουλτούρας που καλούμαστε να υπηρετήσουμε και, μοιραία, μετατρεπόμαστε σε άοκνους σκλάβους της απληστίας. Έχετε αναρωτηθεί πόσο βαρύ είναι το φορτίο με τις επιθυμίες ενός ενήλικα; Το παιδί, αντίθετα, ικανοποιείται με λίγα. Για παράδειγμα, με ένα παιχνίδι, μια γκριμάτσα, ένα γλειφιτζούρι, μια αγκαλιά, ένα τόπι, μια ζωγραφιά. Με τι ικανοποιείται, άραγε, ένας ενήλικας; Πώς και πότε επέρχεται κορεσμός στην έκδηλη ματαιοδοξία του; Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Ο αυθορμητισμός και η αθωότητα των παιδιών, αντίθετα, οδηγεί σε αδιαφορία για τη γνώμη των υπολοίπων, σε μεγαλειώδη αποκάλυψη της αλήθειας και, ενίοτε, σε αναγκαία κριτική. Εμείς, όμως, επιλέγουμε να χάσουμε όλα αυτά τα στοιχεία που διέπουν τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού προς τέρψιν των προσωπικών επιδιώξεων και των κοινωνικών σκοπιμοτήτων.

Προσοχή! Οι παρωθητικές νύξεις του κειμένου σχετίζονται με τη συμφιλίωση της παιδικής πτυχής που αποκρύπτουμε με ευλάβεια στην ψυχολογική φυλακή μας. Δεν προτείνω, με άλλα λόγια, να εξαιρέσουμε εαυτόν από την ατομική ευθύνη και τους προσωπικούς στόχους που έχει ο καθένας, ούτε να απαρνηθούμε τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τους ρόλους μας, αλλά, απλώς, να μην απαξιώνουμε την παιδική οντότητα που αντανακλά ο ψυχολογικός μας καθρέφτης. Ναι, έχετε δίκιο, δεν είναι εύκολο να μένεις παιδί -αλλά ούτε και ενήλικας. Μακάρι να ωριμάζεις νοητικά, αλλά να μένεις για πάντα παιδί. Με όνειρα, με ενέργεια, με φαντασία, με ενθουσιασμό, με ακόρεστη δίψα για παιχνίδια και τσαχπινιές. Πιστέψτε (σε) αυτό που σας λέω και θα δείτε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα πιστέψουν σε εσάς. Και πού ξέρετε; Ίσως οι περισσότεροι εξ αυτών να έχουν μείνει και ολίγον παιδιά.

Υ.Γ.1 Φαίνεται ότι όταν δεν έχω κέφια και ψυχολογικά είμαι πεσμένος, διακατέχομαι από συγγραφικό οίστρο.

Υ.Γ.2 Αφορμή για το παραπάνω άρθρο στάθηκε το παρακάτω τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Εξαιρετικό τραγούδι σε στίχους και μουσική. Απλά εξαιρετικό. 



Υ.Γ.3 Καιρό τώρα προβληματίζομαι και βασανίζομαι από δύο σκέψεις, και νομίζω ότι, με αφορμή ορισμένες εξελίξεις που έλαβαν μέρος πρόσφατα, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να τις εξωτερικεύσω. Η πρώτη, και η σημαντικότερη, αφορά την πτώση των στάνταρ αναφορικά με την ανεύρεση σχέσης. Προφανώς δεν εννοώ να ρίξεις τα στάνταρ σου σχετικά με την -συγχωρέστε μου τον όρο- «νορμαλότητα» της κοπέλας. Προσωπικά αυτό θεωρώ ότι είναι αδιαπραγμάτευτο: δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με μια τύπισσα που δεν αισθάνεται, δεν νοιώθει, δεν αντιλαμβάνεται, δεν καταλαβαίνει και δεν αφουγκράζεται καταστάσεις. Ίσως, όμως, ήρθε η ώρα να πέσουν τα στάνταρ, πάντοτε προς όφελος της «νορμαλότητας», σε σχέση με το πόσο εμφανίσιμη/όμορφη είναι η κοπέλα, ή, για να είμαι πιο ακριβής, με το πόσο έντονο είναι το «κλικ» που σου κάνει. Το πρόβλημα, ωστόσο, σε αυτή την κατάσταση συνοψίζεται -κι αυτό είναι θλιβερό- στο ότι η εύρεση νορμάλ τύπισσας είναι πιο δύσκολη από την εύρεση όμορφης. Το ρεζουμέ, εν τέλει, προσδιορίζεται ότι (θα) πρέπει να κάνουμε και ορισμένες υποχωρήσεις/συμβιβασμούς στα θέλω μας. Νοιώθω ότι μόνο κερδισμένοι θα βγούμε και μάλλον είναι κρίμα να αφήνουμε τέτοιες περιπτώσεις. Η δεύτερη σκέψη σχετίζεται με την έντονη εμπλοκή των social media στο «φλερτ». Ο γράφων δεν ασχολείται με social media τύπου Facebook και σία, και ουδόλως τον απασχολούν, αλλά παρατηρεί ότι αυτός ο τύπος ανεύρεσης σχέσης επιστρατεύεται σε αξιοσημείωτο αριθμό από τους άντρες και, παράλληλα, επικροτείται σιωπηρά από τις γυναίκες. Γιατί, επομένως, προβληματίζομαι; Διότι εδώ και καιρό δέχομαι έντονες πιέσεις για να δημιουργήσω προφίλ στο Facebook. Και, για να προλάβω τους κακοπροαίρετους, δεν εννοώ να «ψαρεύεις» γκόμενες από το Facebook, αλλά να προσεγγίσεις κάποια κοπέλα που γνώρισες και απλά δεν είχες την ευκαιρία να κάνεις κίνηση εκ του σύνεγγυς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Πρόκειται για άθλο

Ο Έλληνας έχει αρκετά μειονεκτήματα. Δεν θα αναλύσω γιατί αυτό συμβαίνει και δεν θα ψάξω να βρω τις ρίζες αυτής της ανόητης κατάστασης που διέπει κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας. Δεν έχω, βλέπετε, καμιά διάθεση να υποδυθώ τον Επιθεωρητή Κλουζώ (φώτο). Ο καθένας μπορεί, αν θέλει, να σπαταλήσει όσο χρόνο επιθυμεί για να εντοπίσει τα γενεσιουργά αίτια. Ο γράφων, πάντως, προτιμά να σπαταλήσει τον χρόνο του σε πιο δημιουργικά πράγματα και καταστάσεις. Έχουμε αναφέρει, άλλωστε, ότι ο χρόνος αντιπροσωπεύει ένα άκρως υποτιμημένο αγαθό.


Ο Έλληνας, λοιπόν, αντί να σχεδιάζει, προτιμά να αυτοσχεδιάζει και μετά αρέσκεται να κατηγορεί τους «άλλους» που δεν έπαιξαν by the book. Κάτι αντίστοιχο λαμβάνει μέρος εδώ και αρκετά, πλέον, χρόνια, με συμπρωταγωνιστή την Τρόικα. Συνιστά η Τρόικα τον «κακό» της υπόθεσης; Κάποιες αποφάσεις, ναι, αποτελούν μονόδρομο, αλλά, εν γένει, μάλλον πρέπει να κοιτάξουμε με αποκρυσταλλωμένη άποψη τον καθρέφτη μας. Η γνώμη μου περί της αποφυγής ατομικής ευθύνης των ψηφοφόρων και της άρνησης του Έλληνα να υποβληθεί σε ποιοτική αναβάθμιση είναι γνωστή και δεν αλλάζει. Ο ψηφοφόρος, εξάλλου, δεν θέλει να ακού(σ)ει από τους πολιτικούς την αλήθεια. Ο λαός λατρεύει τα ψέμματα, τις έωλες υποσχέσεις και τις υπερβολές. Το μόνο που θέλει είναι να ακού(σ)ει τις δικές του απόψεις και τα δικά του πιστεύω από το στόμα των πολιτικών. Την ίδια στιγμή, η Κυβέρνηση πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Η βιασύνη μιας νεόκοπης και λίαν απροσάρμοστης κομματικής δομής να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα συνιστά μια αντιφατική επιτυχία. Καταραμένη εξουσία! Ωστόσο, είναι πολύ διασκεδαστικό να χειρίζεσαι την «ανάπτυξη», τότε που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα, αλλά η κατάσταση, μαθαίνω, αλλάζει άρδην όταν πρέπει να λάβεις κρίσιμες αποφάσεις υπό αντίξοες συνθήκες.

Ενώπιον τέτοιων καταστάσεων, τι φοβάται η Κυβέρνηση; Πρέπει -επιτέλους!- να αποφασίσει τι φοβάται περισσότερο: τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ή τις ενέργειες/μέτρα που θα πρέπει να εφαρμόσει για να τους εξαλείψει; Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι χρειάζεται μεγάλο ταλέντο και τεράστια επιμονή για να βρεθεί μια πολιτική που να συνδυάζει τα μειονεκτήματα κάθε ξεχωριστής ενέργειας. Το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το πέτυχε κι αυτό και, μάλιστα, σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Με κάθε δόση αμέριστου θαυμασμού, πρόκειται για άθλο.

Υ.Γ.1 Στα άρθρα που θα ήθελα να γράψω, ας προσθέσουμε και ένα για την Παρί. Νομίζω το αξίζει.

Υ.Γ.2 Η Λέστερ, μετά από ένα αγχωτικό παιχνίδι, και απέναντι σε μια άναρχη Νιούκαστλ, επικράτησε επί του αντιπάλου της και διατήρησε τη διαφορά των πέντε βαθμών από τη δεύτερη Τότεναμ. Θα αντέξει μέχρι τέλους;

Υ.Γ.3 You 've got hands, use them!!!

Κυριακή 6 Μαρτίου 2016

Η ιστορία έχει «Αλεπούδες»

Το ποδόσφαιρο βρίθει ρομαντισμού. Κι ο ρομαντισμός μάς εξαναγκάζει να εγκαταλείψουμε τη λογική μας διάθεση και να ονειρευτούμε υπερβάσεις. 'Η, αλλιώς, όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Καταστάσεις, με άλλα λόγια, κατά τις οποίες συντελείται το λιγότερο πιθανό. Και η φετινή Λέστερ αντιπροσωπεύει πλήρως μία όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Τι είδους ομάδα, όμως, συνιστά η Λέστερ; Ποια είναι η τακτική που ακολουθεί; Ο Ρανιέρι, ακολουθώντας τον τακτικό ρεαλισμό, προσαρμόστηκε στα χαρακτηριστικά των παιχτών του. Το μόνο που έπραξε, ως άριστος διαχειριστής, ήταν να πείσει τους παίχτες του πως ό,τι και να συμβεί θα στέκεται δίπλα τους και θα τους αποφορτίζει από την πίεση. Και, μόλις αυτό το πέτυχε, στη συνέχεια έπρεπε να πείσει και τα υπόλοιπα ενδιαφερόμενα μέρη. Όπως υποδεικνύει η υφιστάμενη κατάσταση, μάλλον το κατάφερε.


Η όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία της Λέστερ, λοιπόν, στηρίζεται, με κάθε επισημότητα, στο ποδόσφαιρο αναμονής. Η ομάδα χαρακτηρίζεται από αμυντικό βάθος, ταχύτατες επιστροφές, πείσμα, αυτοθυσία και δύναμη, με σκοπό να κλείσει τους διαδρόμους προς την εστία του Σμάιχελ. Δεν ταιριάζει, βλέπετε, κάτι διαφορετικό στην Λέστερ. Οι Χουτ και Μόργκαν στερούνται ταχύτητας, δεν είναι τόσο καλοί στο ανοιχτό γήπεδο και αδυνατούν να παίξουν με την μπάλα κάτω. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, οι παίχτες του Ρανιέρι να μην έχουν υψηλά ποσοστά κατοχής, ακόμα και εντός έδρας, και, όταν η μπάλα βρίσκεται στο τερέν τους, να προτιμούν να παίζουν σε λίγα τετραγωνικά. Επίσης, ακριβώς για να μην εκτεθεί το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, μόλις αποκτάται κατοχή, η μπάλα είτε σπάει στα άκρα, κυρίως προς τον Μαχρέζ, είτε μετατρέπεται σε ρουκέτα με στόχο τον Βάρντι. Αν κι εδώ που τα λέμε, με τον Ολμπράιτον να αγωνίζεται σαν αριστερό εσωτερικό χαφ, και τους Καντέ και Ντρινκγουότερ, όντας σε διάταξη λοξής φάλαγγας στα χαφ, με τον πρώτο να κινείται περισσότερο στον άξονα και τον δεύτερο να καλύπτει οριζόντια και κάθετα, δεν είναι και πολύ εύκολο να διαταραχτεί η αμυντική συνοχή.

Το κάθετο ποδόσφαιρο, επομένως, δεν αποτελεί σπουδαίο όπλο στην φαρέτρα του Ρανιέρι. Άντε, στο τσακίρ κέφι, και απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, να παίξει κάθετα ο Καντέ. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι οι «Αλεπούδες» δεν έχουν τον τρόπο τους στην επίθεση. Στην άμυνα μπορεί να προκρίνεται το μικρό πλάτος και τα λίγα τετραγωνικά, αλλά στην επίθεση το πλάτος, ελέω Μαχρέζ και Φουχς, αυξάνεται θεαματικά και η ομάδα αρέσκεται να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο. Συν τοις άλλοις, ο Βάρντι παίζει καλά ως target man, καταφέρνοντας να απασχολεί τα αντίπαλα σέντερ μπακ και να ανοίγει χώρους. Εντούτοις, όποιος έχει παρακολουθήσει την φετινή Λέστερ θα έχει διαπιστώσει ότι οι συνδυασμοί και τα τριγωνάκια δίνουν και παίρνουν: δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν «κρύψει» την μπάλα λίγο έξω από την μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Κι αυτό έχει φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο στις περιπτώσεις που η Λέστερ κυνηγά το σκορ και πρέπει να παίξει απέναντι σε οργανωμένη άμυνα λίγο περισσότερο με την μπάλα στα πόδια.

Ο Ρανιέρι, λοιπόν, με χαμηλό μπάτζετ, με μικρό ρόστερ (χωρίς rotation, αλλά και χωρίς τραυματισμούς), και με παίχτες δίχως εμπειρία πρωταθλητισμού, που ποτέ ξανά δεν είχαν δοκιμαστεί υπό κράτος υψηλής πίεσης, κρατάει την τύχη στα χέρια του και οδεύει ολοταχώς προς την κούπα. Ασχέτως αν το καταφέρει ή όχι, η Λέστερ παίζει πραγματικό ποδόσφαιρο, έχει ήδη υπερβεί τις προσδοκίες ακόμα και του πιο φανατικού υποστηρικτή της και έχει κλέψει τις καρδιές των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. Την δική μου, πάντως, την έχει κλέψει.

Υ.Γ.1 Δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπεί όλη αυτή η συζήτηση περί μεταναστών και προσφύγων. Το πράγμα είναι πολύ απλό: η Ελλάδα δεν μπορεί να απορροφήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους. Και δεν μπορεί για συγκεκριμένους και πολύ σοβαρούς λόγους, όπως το γεγονός ότι έχει ήδη υπερβεί τη φέρουσα ικανότητά της και λόγω της θρησκείας των ανθρώπων αυτών. Όλα τα υπόλοιπα περί «αριστερής ιδέας», φιλοξενίας, ρατσισμού, αντιρατσισμού και λοιπά με αφήνουν παγερά αδιάφορο και ουδεμία σχέση τηρούν με την πραγματικότητα.

Υ.Γ.2 Σε μια χαλαρή κουβέντα που είχα με δυο φίλους, υποστηρικτές του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού αντίστοιχα, τους ανέφερα μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι σε λίγα χρόνια θα βλέπουν την πλάτη του Άρη στο μπάσκετ. Μετά το αρχικό γέλιο που τους προξένησε η δήλωσή μου, και πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε άλλο, έσπευσαν να σχολιάσουν το ότι ο Άρης δεν έχει λεφτά. Συγγνώμη, ρε παιδιά, αλλά να λες ότι ένας άνθρωπος που ξόδεψε περίπου πέντε μύρια για να παντρευτεί δεν έχει λεφτά, υπερβαίνει και τη φαντασία μικρού παιδιού...

Υ.Γ.3 Θέλω εδώ και καιρό να γράψω για τις παθογένειες της Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ο άτιμος ο χρόνος δεν μου το επιτρέπει. Το μόνο σίγουρο είναι το καλοκαίρι χρειάζεται αναθεώρηση αρκετών πραγμάτων. Από το ρόστερ και τον προπονητή, μέχρι την μεταγραφική πολιτική και τον Πέρεθ.

Υ.Γ.4 Από πότε κάποιος που δέρνει, φτύνει ή μπινελικώνει έχει αντρική συμπεριφορά και θεωρείται άντρας; Θα ήθελα κάποιος, ειδικά αν είναι φίλος του Π.Α.Ο.Κ. να μου το εξηγήσει αυτό.

Υ.Γ.5 Οι Judas Priest πήραν το κομμάτι της Joan Baez και το απογείωσαν!

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Οι σκοταδόψυχοι (reloaded)












Υ.Γ.1 Για τους παραπάνω δηλώνω ότι πολλές φορές είναι καλύτερο να μην μιλάς και να σε θεωρούν ηλίθιο, παρά να ανοίγεις το στόμα σου και να χάνεται κάθε αμφιβολία.

Υ.Γ.2 Με αφορμή την τραγική κατάληξη του Παντελίδη, έχω να πω -με κυνικό τρόπο- ότι ωραία είναι τα μεθεόρτια που περιλαμβάνουν αφιερώματα για την καριέρα του και τα πεπραγμένα του, αλλά, ίσως, αντί για τέτοιες εκδηλώσεις, θα έπρεπε να εξηγήσουμε με παραστατικό τρόπο τους κανόνες φυσικής που συνοδεύουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Όπως, για παράδειγμα, περί ταχύτητας, ορμής, συνισταμένης δυνάμεων, σύγκρουσης και λοιπά.

Υ.Γ.3 Γιατί επιλέγει κάποιος να κάνει απεργία; Γιατί επιλέγει κάποιος να υποστηρίξει την απεργία; Η τέλεση της απεργίας απαιτεί νοητική διεργασία και ορθολογικό ειρμό. Δεν συνιστά χαβαλέ και πανηγύρι, και σίγουρα δεν πρέπει να λειτουργεί εις βάρος τρίτων.

Υ.Γ.4 Οι παραπάνω φωτογραφίες προέρχονται από την τελευταία ποιητική συλλογή του Τιμολέοντα Φανφάρα, με τίτλο «Λαίλαπες».

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Ο μόνος τρόπος

Κάθε φορά που μιλάω για πολιτικά με κάποιον, βρίσκομαι σε μια πρωτοφανή κατάσταση. Αν μιλάω με ακροδεξιό, ο συνομιλητής μου με θεωρεί κομμουνιστή, κι αν μιλάω με κομμουνιστή, τότε δέχομαι συντονισμένα πυρά περί χουντικών πεποιθήσεων. Φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει διότι δεν τους λέω αυτά που θέλουν να ακούσουν και, απαλλαγμένος από κομματικές παρωπίδες, απλά έχω το θάρρος της γνώμης μου να αποτυπώσω λεκτικά αυτά που συλλαμβάνουν οι νοητικοί ορίζοντές μου.


Ωστόσο, έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι το ίδιο τραγούδι ο κάθε ένας εξ ημών το μεταφράζει διαφορετικά. Ακούμε όλοι την ίδια μελωδία, αλλά ανάθεμα αν καταλαβαίνουμε το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποστηρίζουν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Γιατί να το υποστηρίζουν; Η απάντηση, εν τέλει, είναι πολύ απλή και κυμαίνεται σε δύο αλληλένδετες συνιστώσες. Η πρώτη αφορά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η άνοδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οφείλεται στην απέχθεια και την αποστροφή που ένιωσαν οι ψηφοφόροι για προηγούμενες κυβερνήσεις. Και είναι φανερό ότι αυτή η απέχθεια, παρά τα εγκληματικά λάθη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., εξακολουθεί και υποβόσκει σε υπερθετικό βαθμό εις βάρος της σύνεσης. Μολαταύτα, επιμένω ότι το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και η ημερομηνία λήξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει ήδη αποτυπωθεί ανεξίτηλα στον καμβά της πολιτικής: ο Τσίπρας (φώτο) και η παρέα του, οι οποίοι έχουν παρασύρει τη χώρα σε αριστερούς ατραπούς, δημιούργησαν πολύ υψηλές προσδοκίες στους ψηφοφόρους, κάτι το οποίο, πιθανότατα, σχεδόν σίγουρο δηλαδή, θα εντείνει την αβεβαιότητα και θα πυροδοτήσει εξάρσεις κομματικών αντιπαραθέσεων.

Η δεύτερη συνιστώσα, γεννηθείσα ως άμεση απόρροια της πρώτης, σχετίζεται με τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τις μεγαλεπήβολες υποσχέσεις -κενές και έωλες στο σύνολό τους- του Τσίπρα. Συγγνώμη αν θα στενοχωρήσω τους φίλους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά τέτοια ψέμματα, τέτοια έλλειψη αυτογνωσίας, τέτοιες υπερβολές, τέτοιο μπαράζ βερμπαλισμού, δεν έχω δει πουθενά και πολύ αμφιβάλλω αν θα ξανασυναντήσω. Ο Έλληνας, βλέπετε, ζει ακόμα με το χθες. Στερείται πολιτικής παιδείας. Δεν διαθέτει κριτική ικανότητα. Ξεχνάει και συγχωρεί πολύ εύκολα. Μπερδεύεται συχνά στον ιστό που υφαίνουν οι λαϊκιστές. Και, τέλος, έχει δημιουργήσει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ένα πολιτικό σύστημα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το ότι διάφορες συνιστώσες του ίδιου του κόμματος διαδηλώνουν εις βάρος της κυβέρνησης και συμμετέχουν σε πορείες εναντίον αυτής. Και κακώς, κάκιστα αιφνιδιάζονται οι νοητικοί μηχανισμοί μας. Ο Μάρκος Αυρήλιος, στωικός φιλόσοφος και Αυτοκράτορας της Ρώμης, πάντοτε με λιτό και απλό τρόπο, γράφει: «Όπως είναι ντροπή να παραξενεύεσαι που η συκιά βγάζει σύκα, άλλο τόσο είναι ντροπή παραξενεύεσαι που ο κόσμος γεννά αυτά που εγκυμονεί. Είναι ντροπή ο γιατρός ή ο πλοίαρχος να παραξενεύονται αν ο άρρωστος ανεβάζει πυρετό ή αν ο άνεμος φυσάει αντίθετα». Επομένως, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ούτε ο ο πολιτικός στίβος μήτε οι Έλληνες ψηφοφόροι, που δεν φημίζονται για την ωριμότητά τους, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο συνοψίζεται στο να το εφαρμόσουμε.

Υ.Γ.1 Keep going Leicester!

Υ.Γ.2 Η αύρα του Παλέ είναι πιο καυτή κι από την κόλαση. Εκπληκτική έδρα!

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να καταλάβω την εμπάθεια ορισμένων προς τον Owens. Νταξ, δεν διαθέτει τη σκηνική παρουσία του Halford, αλλά έχει, μέχρι και σήμερα, καταπληκτική φωνή. Τα δυο album, δε, που κυκλοφόρησε με τους Priest περιέχουν παντοδύναμα riffs. Ορίστε ένα μικρό δείγμα.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Overkill

Στην ερασιτεχνική μου καριέρα, όταν προσπαθούσα να προετοιμάσω τους συμπαίχτες μου για το ματς, μία από τις ατάκες που τους έλεγα ήταν η εξής: «Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό, αλλά το να παίζεις απλό ποδόσφαιρο είναι το δυσκολότερο πράγμα που υπάρχει». Τι σημαίνει απλό ποδόσφαιρο; Επί της ουσίας, προσδιορίζεται σε ορισμένες βασικές αρχές: πάσα, σουτ, κίνηση χωρίς μπάλα, μαρκάρισμα. Για παράδειγμα, την πάσα τη δίνεις συνειδητά κι όχι επειδή ξέμεινες από επιλογές ή την κίνηση χωρίς την μπάλα την κάνεις για να ανοίξουν οι χώροι κι όχι απαραίτητα για να πάρεις πάσα. Προσοχή, όμως: το πότε και το που θα πασάρεις, ποιους χώρους επιδιώκεις να ανοίξεις  ή τι είδους μαρκάρισμα (άμυνα) θα επιλέξεις δεν υπόκεινται σε κανόνες. Ο κάθε προπονητής -αλλά και το mentality κάθε ομάδας- διέπεται από τη δική του φιλοσοφία. Για παράδειγμα, ο Γκουαρντιόλα αποζητεί απεγνωσμένα την κατοχή. Νοιώθει ότι ασφυκτιά χωρίς αυτήν. Θέλει κοντινές πάσες, με την μία, του αρέσει να παίζει πολύ με την αδύνατη πλευρά και ζητάει από τους παίχτες του, μόλις χάνουν την μπάλα, να τρέχουν σαν βαμπίρ για να την αποκτήσουν εκ νέου. Όπως και έχει, όμως, σέβεται απεριόριστα τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου.


Ο Ρότζερς τι ήθελε να πετύχει στο Λίβερπουλ; Πιθανολογώ ότι επιδίωξε να δημιουργήσει μία ομάδα που θα απέδιδε απλό ποδόσφαιρο, με κατοχή μπάλας, με υψηλότατο τέμπο και μεγάλο πλάτος. Δεν τα κατάφερε για πολλούς λόγους, οι οποίοι δεν είναι επί της παρούσης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν τόσο κακός ή ότι, σε μια επίδειξη άγνοιας εκ μέρους των φίλων της Λίβερπουλ, «κατέστρεψε» την ομάδα. Σίγουρα, ο Ρότζερς είχε και άστοχες μεταγραφικές επιλογές, δεν εφάρμοζε αποτελεσματικά την πίεση στο τερέν του αντιπάλου, δεν διατηρούσε την πρωτοβουλία των κινήσεων στο ακέραιο και έπασχε από αμυντική αφέλεια -αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει τέτοια απαξίωση. Και ναι, η έλευση του Κλοπ δημιούργησε υψηλές προσδοκίες, χάρισε ενθουσιασμό στα πλήθη και εξουδετέρωσε μονομιάς την παρουσία του Ρότζερς στον πάγκο.

Ίσως διότι ο εξωστρεφής Γερμανός τεχνικός (κλισέ) λατρεύει τις προκλήσεις, κάτι το οποίο οι φίλοι της ομάδας αντιλαμβάνονται πλήρως, και προκρίνει επιτυχώς την τακτική επιλογή. Ο Κλοπ, βλέπετε, θεωρεί ότι με μια ανώτερη τακτική μπορείς να κερδίσεις έναν ποιοτικότερο αντίπαλο. Πιστεύει ότι η καλύτερη στιγμή για να ανακτήσεις την κατοχή είναι αμέσως μόλις την χάσεις, καθώς ο αντίπαλος βρίσκεται σε τακτική αφασία και προσπαθεί να προσανατολιστεί στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Δηλώνει θιασώτης του επιθετικού transition game, καθώς θεωρεί ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα από τους παίχτες, και αξιοποιεί όλα τα τετραγωνικά του γηπέδου. Και, τέλος, όπως όλοι οι μεγάλοι προπονητές, είναι απρόβλεπτα προβλέψιμος: η τακτική προσέγγιση του Γερμανού είναι ανοιχτό βιβλίο, αλλά αλίμονο σε όποιον δεν αφιερώσει χρόνο για να την αποκρυπτογραφήσει σωστά.

Υπάρχει, εντούτοις, ένας αντίλογος. H Premier δεν είναι ένα συνηθισμένο πρωτάθλημα. Δεν έχει το passing game του ισπανικού, την σκοπιμότητα του ιταλικού, την ανεμελιά του ολλανδικού ή την χαλαρή αμυντική προσέγγιση του γερμανικού. Το αγγλικό πρωτάθλημα βρίθει υψηλού τέμπο, είναι αρκετά physical, οι τακτικές προσεγγίσεις των προπονητών ποικίλουν αρκετά, ο ανταγωνισμός κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα, η κριτική από τα ενδιαφερόμενα μέρη είναι αρκετά έντονη, η έλλειψη ποιοτικών γηγενών παιχτών δημιουργεί υπεραξίες και συχνά το παρασκήνιο μετατρέπεται σε προσκήνιο. Αν καταφέρει ο Κλοπ να αντεπεξέλθει και να βγει νικητής από το άγριο περιβάλλον της Premier, τότε θα μιλάμε για overkill. Από τον τετραπέρατο Lemmy και την παρέα του.



Υ.Γ.1 Τις προάλλες, μια όμορφη βραδιά, βρισκόμουν στην Καραγιώργη Σερβίας, στο κέντρο Αθηνών. Το μπροστινό αμάξι ήταν μια χλιδάτη BMW, πεντακάθαρη, ολοκαίνουρια, με φιμέ τζάμια. Ξαφνικά σταματάει, ανοίγει η πόρτα του συνοδηγού και βγαίνει ο Μάκης Ψωμιάδης. Ψηλός, με μουστάκα, πάντοτε κουστουμάτος και χτενισμένος, με το πούρο κλάσης Τσόρτσιλ στο στόμα, το κομπολόι στο χέρι και ύφος μάγκα παλαιάς κοπής ανοίγει την πόρτα ενός κοσμηματοπωλείου και μπαίνει μέσα. Αυτός ήταν ο Μάκαρος.

Υ.Γ.2  Θέλω να πιστεύω ότι το επόμενο άρθρο θα αφορά τη Ρεάλ Μαδρίτης και τα καπρίτσια του Πέρεθ. Αυτά βλέπει ο Αλαφούζος και τα εφαρμόζει μετά στον Παναθηναϊκό. Για να τα κάνει κοτζάμ Ρεάλ, σου λέει, κάτι θα ξέρουν.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...