Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Το πιο ατίθασο άλογο

Έχω γράψει, και μάλιστα πλείστες φορές, ότι ο κάθε άνθρωπος κυβερνάται από τη δική του ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται από τη δική του φιλοσοφία. Διακρίνεται από τη δική του νοοτροπία. Στο ίδιο ερέθισμα, με άλλα λόγια, ο κάθε ένας από εμάς αντιδρά διαφορετικά. Την ίδια πληροφορία την μεταφράζει αλλιώς. Τις ίδιες ακριβώς νότες ο καθένας τις ερμηνεύει σαν διαφορετική μελωδία. Δεν θα αναλύσω αν πρόκειται για καλή ή κακή αντίδραση. Απλά επισημαίνω την διαφορετικότητα αυτής. Μια διαφορετικότητα που πηγάζει επειδή έχουμε την τάση να είμαστε κριτές των πάντων. Δείχνοντας, μάλιστα, ιδιαίτερα βιαστική διάθεση. Κι όταν συμβαίνει αυτό, τότε, συχνά, σχεδόν πάντα δηλαδή, η κριτική είναι άδικη, σκληρή και άστοχη. Γκαραντί.


Θυμάμαι, κάποτε, που έδινα ένα μάθημα στο Πανεπιστήμιο. Η ιδιαιτερότητα προσδιοριζόταν στο ότι το μάθημα δινόταν προφορικά. Βρισκόμαστε, λοιπόν, έξω από την αίθουσα και περιμένουμε τον καθηγητή. Ξάφνου, αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τσουλάει στραβά. Παγώνω την εικόνα και διαπιστώνω ότι αρκετοί συμφοιτητές μου είχαν λυγίσει, με την κυριολεξία της λέξης, από το άγχος. Μα καλά, σκέφτηκα, αν συμπεριφέρονται έτσι για ένα μάθημα που δίνεται προφορικά, τι θα κάνουν όταν η ζωή τούς παρουσιάσει μεγαλοπρεπώς τα πραγματικά προβλήματα; Οι σκέψεις αυτές διαλύθηκαν βίαια από την παρέμβαση δυο συμφοιτητρίων μου. Με πλησιάζουν και μου λένε: «Δεν διάβασες, ε;». Αναρωτήθηκα, πιστεύω εύλογα, πως σκατά κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα. Κι όταν εξέφρασα αυτό το ερώτημα προς εκείνες, μου απάντησαν το αμίμητο: «Μα δεν φαίνεσαι αγχωμένος!». Δυστυχώς αυτή η κατάσταση με ταλανίζει ακόμα και σήμερα. Και συχνά πολύ δυσάρεστα. Στη συντριπτική πλειοψηφία προκαλείται από το γυναικείο φύλο, οι μεταφραστικοί μηχανισμοί του οποίου μάλλον χρειάζονται ολοκληρωτικό ρεκτιφιέ. Επειδή με βλέπουν ψύχραιμο και υπομονετικό, θεωρούν ότι δεν νοιάζομαι, δεν ενδιαφέρομαι, δεν προβληματίζομαι, δεν δρω. Μιλάμε για άκρως επιφανειακή προσέγγιση. Που βρίθει ελλειμματικής λογικής. Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Αλλά είπαμε: ο κάθε άνθρωπος κυβερνάται από την δική ιδιοσυγκρασία. Εξαρτάται από τη δική του φιλοσοφία. Διακρίνεται από τη δική του νοοτροπία. 

Τα ίδια ισχύουν και σε άλλες περιπτώσεις. Ανόμοιες μεταξύ τους. Για παράδειγμα, στον έρωτα. Ο κάθε ένας ζει τον έρωτα διαφορετικά. Τον αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο. Προσοχή: μιλάω για έρωτα· αυθεντικό, γνήσιο, κι όχι για ενθουσιασμούς ή συγκάλυψη ανασφαλειών. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Τέλος πάντων. Ας μην ξεφύγουμε. Η προσωπικότητα του ανθρώπου, λοιπόν, συνιστά εξέχον εφόδιο στην υπεύθυνη προσπάθεια που διεξάγει ως προς την επίτευξη των στόχων του. Οι περισσότεροι, βέβαια, κάπου στην πορεία ξεφεύγουν. Παρεκκλίνουν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπεύθυνο καθίσταται ένα εκρηκτικό μείγμα προσωπικών χαρακτηριστικών που πυροδοτεί τον εκτροχιασμό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις αφροδισιακές ιδιότητες της εξουσίας. Με την εξουσία, ως γνωστόν, μεγάλο ναρκωτικό, χωρίς κέντρο απεξάρτησης, να εκφυλίζει ιδέες, πρόσωπα, θεσμούς, πολιτικές και αξίες. Να φθείρει, δηλαδή, και να μεταλλάσσει συμπεριφορές. Όχι, βέβαια. Ούτε αφήνω υπόνοιες, χαλαρές ή έντονες, για τον δεδομένο εθισμό που προκαλεί η δημοσιότητα. Δεν χρειάζεται να διαθέτεις εξουσία ή να είσαι διάσημος, επώνυμος όπως λένε διάφοροι ημιμαθείς, για να εκτροχιαστείς. Ο καθείς μπορεί να εκτροχιαστεί. Από όλα έχει ο μπαξές. Πολιτικοί και ποδοσφαιριστές μέχρι κλητήρες και σερβιτόροι. Ακόμα και άεργοι. Τεμπέληδες. Και, μάλιστα, για τα πιο απλά πράγματα. Να θεωρείς, δηλαδή, ότι είσαι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που πραγματικά υποδηλώνει το είδωλό σου στον καθρέφτη -προφανώς για αυτά τα άτομα δεν υπάρχει δίλημμα: δηλώνουν, ασυνείδητα, δίχως να το γνωρίζουν, και μάλιστα αναφανδόν, ανθρωπάκια. Έχω διαπιστώσει, ιδίοις όμμασι, ως ένα είδος αυτόπτη μάρτυρα, φίλους και γνωστούς να την έχουν «ψωνίσει» για τους πιο γελοίους, ηλίθιους και απίστευτους λόγους -καταραμένοι αλαζονικοί ατομικισμοί! Για παράδειγμα, επειδή έριξαν, υποτίθεται, μια όμορφη γκόμενα στο κρεββάτι, κλωτσάνε σχετικά καλά ένα τόπι, οδηγούν ένα γρήγορο αμάξι ή αρθρογραφούν σε ένα site. Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσα να γράψω, χωρίς ίχνος υπερβολής, άπειρα παραδείγματα. Το ρεζουμέ, εντούτοις, έγκειται αλλού. Πώς μπορείς να ενεργοποιήσεις τη λογική τους διάθεση και να τους επαναφέρεις στον ίσιο δρόμο; Δεν μπορείς. Και δεν μπορείς, διότι δεν θέλουν να σε ακούσουν. Μέσα στο μυαλό τους μια τέτοια απόπειρα θεωρείται επίθεση και μόνο ως τέτοια λαμβάνεται. Λυσσαλέα. Άγρια. Σφοδρή. Κι εσύ θεωρείσαι ζηλιάρης και εμπαθής.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ο κάθε άνθρωπος υπακούει τους δικούς του κανόνες. Ξεφυλλίζει το δικό του νοητικό λεξικό. Αγνοεί συμβουλές και παραινέσεις. Δεν υπολογίζει σωστά το κίνητρο του συμβούλου, σε σημείο παρεξήγησης. Το αποτέλεσμα; Ακολουθεί μια στραβή φιλοσοφία που νομίζει ότι είναι σωστή. Το χειρότερο είναι ότι δεν το καταλαβαίνει. Το χείριστο είναι ότι το καταλαβαίνουν όλοι οι άλλοι. Καβαλάει, εν ολίγοις, το καλάμι. Και το καλάμι αποδεικνύεται το πιο ατίθασο άλογο. Δεν είναι όλοι άξιοι αναβάτες. Δεν είναι όλοι ικανοί να το κουμαντάρουν. Λίγοι, μόλις, μπορούν. Για την ακρίβεια, ελάχιστοι. Επομένως, για τη νέα σεζόν επιτρέψτε μου να ευχηθώ ό,τι και πέρυσι: ψυχραιμία, υπομονή και αισιοδοξία. Ε, προσθέστε την εγκράτεια και την ταπεινότητα.

Υ.Γ.1 Αυτή η υποκρισία με στενοχωρεί. Μόλις τελειώσουν οι γιορτές, σταματάμε να λειτουργούμε με χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Για λίγες μέρες του χρόνου παριστάνουμε τους ανθρώπους, νομίζοντας ότι εκπληρώσαμε το χρέος μας κι ότι όλα βαίνουν καλώς. Μα, τέτοιος βαυκαλισμός! Λες και η αγάπη, πάσης μορφής, έχει ημερομηνία λήξης. Σαν το φρέσκο γάλα.

Υ.Γ.2 «Είναι αμέτρητοι οι άνδρες που έχω καταστρέψει».
Βάνα Μπάρμπα 

Υ.Γ.3 Ευχόμαστε ο ένας στον άλλον Χρόνια Πολλά και, μόλις αυτά έρθουν, δυσανασχετούμε. Περίεργο ον αυτός ο άνθρωπος. Ολίγον κυκλοθυμικός. Με διφορούμενα θέλω. Αμφιλεγόμενα. Το θέμα, όμως, δεν είναι να ζήσουμε πολύ, αλλά να ζήσουμε ποιοτικά. Και βλέποντας αυτήν τη μιζέρια που περιτυλίγει το είναι μας, δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι ο μέσος άνθρωπος αποζητά την ποιότητα. Σε παν επίπεδο.

Υ.Γ.4 Οι ABBA μάς εύχονται Happy New Year! Και μπράβο τους!

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικη υπόθεση εργασίας

Το ρολόι δείχνει οχτώ το πρωί. Εσύ κοιμάσαι. Μόλις οι δείκτες του ρολογιού αγγίξουν το πρώτο λεπτό της ώρας, κρούει ο κώδων. Πετάγεσαι σαν ελατήριο και κοιτάς με απόγνωση την ντουλάπα. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν την παλεύεις. Καθώς ερωτοτροπείς με το πάπλωμα, λαμβάνεις τη γενναία απόφαση να σηκωθείς. Ειδάλλως, θα αργήσεις για δουλειά. Κάθεσαι για λίγο στο στρώμα, κοιτώντας το πάτωμα, και με μια απότομη κίνηση βάζεις πλώρη προς το μπάνιο. Πλένεις την μουσούδα με σαπούνι χαμομηλιού και κατόπιν πετάς παγωμένο νερό στο σβέρκο για να ξυπνήσεις. Όντας, πλέον, σε σχετικά νηφάλια κατάσταση, είσαι έτοιμος για δράση. Και, ακριβώς εκείνη την στιγμή, διαπιστώνεις ότι δεν δουλεύεις. Πολύ απλά, όντας εγκλωβισμένος στη δίνη της καθημερινότητας, ξέχασες να απενεργοποιήσεις το ξυπνητήρι. Με άκρατη διαύγεια θυμάσαι ότι είναι Σάββατο. Η ώρα, εν τω μεταξύ, έχει φτάσει 8:35. Μονολογείς πόσο χαζός είσαι και αποφασίζεις να ξαναπέσεις για ύπνο. Ξάφνου, χτυπάει το κουδούνι. Αμφιταλαντεύεσαι: να ανοίξεις ή να μην ανοίξεις; «Ποιος μπορεί να είναι Σάββατο πρωί;» σκέφτεσαι. Εν τέλει, η περιέργεια, έμφυτο στοιχείο του ανθρώπου, υπερνικά τις όποιες αναστολές σου. Ξεκλειδώνεις και ανοίγεις. Και το θέαμα που αντικρίζεις σε γεμίζει ενοχές. Στην πόρτα σου στέκονται δυο γλυκύτατα παιδάκια. Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Το αγοράκι φοράει το καλό του παντελονάκι και έχει φτιάξει τα μαλλάκια του χωρίστρα, ενώ το κοριτσάκι είναι ντυμένο με μια κόκκινη καρώ φουστίτσα. Αμφότερα κρατούν από ένα τρίγωνο και με μια φωνή ρωτάνε: «Να τα πούμε;». Εσύ, όντας κατακόκκινος από ντροπή, απαντάς καταφατικά. Είναι παραμονή Χριστουγέννων κι εσύ το ξέχασες! Τα δυο μπεμπάκια λένε τα κάλαντά τους κι εσύ γεμάτος χαρά -και με ισχυρή τάση εξιλέωσης- τους μοιράζεις ένα σεβαστό χρηματικό αντίτιμο. Κατόπιν, τα παιδιά, τρέχοντας, πάνε και αγκαλιάζουν μια κομψή κυρία. Προφανώς είναι η μητέρα τους.


Καθώς κλείνεις την πόρτα, σκέφτεσαι ότι δεν έχει νόημα να (ξανα)κοιμηθείς. Το σίγουρο είναι ότι πεινάς. Πας στην πιατελούμπα και γραπώνεις δυο μελομακάρονα. Τα παρασκεύασες προχθές και είναι νοστιμότατα. Γεμάτος περηφάνια για την επιτυχία της ζαχαροπλαστικής απόπειρας, σπεύδεις να ανοίξεις τα παντζούρια. Πας στο δωμάτιό σου και, καθώς ανεβάζεις το παντζούρι, βλέπεις κάτι που μοιάζει με λευκό στρώμα. «Δεν είναι δυνατόν» σκέφτεσαι. Είναι χιόνι; Ναι, είναι χιόνι! Τώρα εξηγούνται και οι άσπρες νιφάδες στα ρούχα των δυο ξωτικών που λέγανε τα κάλαντα. Την ώρα που εσύ κοιμόσουν βαριά και ονειρευόσουν γλυκά, ο καιρός είχε στήσει το δικό του πάρτι. Τα πάντα είχαν καλυφθεί από έναν λευκό μανδύα. Αυτόματα, έστω και με πλημμελή ρουχισμό, κατεβαίνεις στον κήπο για να χαρείς. Να νοιώσεις. Να παίξεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αρχίζεις να φτιάχνεις χιονόμπαλες και να τις πετάς, όπου βρεις!  Σαν να μεταμορφώθηκες, εντελώς απροσδόκητα, σε μικρό παιδί! Και τότε σου έρχεται μια φαεινή ιδέα: θα δημιουργήσεις έναν χιονάνθρωπο! Πρώτα, όμως, επιστρέφεις στο σπίτι και αλλάζεις ενδυμασία. Τα χεράκια σου, βλέπεις, από το κρύο πήραν το χρώμα της μελιτζάνας. Έχοντας βάλει γερά ρούχα, κατεβαίνεις στον κήπο για να κάνεις πράξη την ιδέα σου. Λειτουργώντας με αξιοζήλευτη ζωντάνια και πρωτοφανή διάθεση, στήνεις τον χιονάνθρωπο. Το μόνο που (απο)μένει είναι να τον στολίσεις. Ανεβαίνεις στο σπίτι και ψάχνεις στα ραπτικά. Βρίσκεις το κουτί με τα κουμπιά και, καθώς διαλέγεις ενδελεχώς το είδος αυτών, περνάς μπροστά από το τζάκι όπου τα μάτια σου πέφτουν σε κάτι μικρά καρβουνάκια που αποκοιμήθηκαν έπειτα από κάποια θερμή συνομιλία με τη φωτιά. Ξαναπάς κάτω στον κήπο. Για μάτια καθιστάς δυο μικρά κουμπιά, ενώ τοποθετείς τέσσερα καρβουνάκια στο κυρίως σώμα του χιονάνθρωπου. Ωστόσο, δεν έχεις τελειώσει. Πού είναι η μύτη; Το κασκόλ; Η καπελαδούρα; Ξεχύνεσαι προς το δωμάτιό σου και ψαχουλεύεις την κούτα που έχεις καταχωνιάσει τα σκουφιά, τα κασκόλια και τα γάντια. Έπειτα, καβατζώνεις από την πελώρια γούνινη τίγρη που φυλάει το δωμάτιό σου, την καπελαδούρα που φοράει. Είσαι σίγουρος ότι δεν θα την πειράξει. Ύστερα, πας στην κουζίνα, ανοίγεις το ψυγείο και παίρνεις ένα καρότο. Η ώρα είναι περασμένες δέκα. Καθώς οι νιφάδες χιονιού χορεύουν στο πρόσωπό σου, εσύ παρατηρείς τον χιονάνθρωπο. Ήταν επιβλητικός, με δυο μαύρα κουμπάκια για μάτια και τέσσερα καρβουνάκια για παλτό, ενώ την μύτη του αναπαριστούσε ένα καρότο μικρού μεγέθους. Είχε ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ τυλιγμένο στο λαιμό του και μια καπελαδούρα τύπου Ιντιάνα Τζόουνς. Εντούτοις, ήταν εμφανές ότι κάτι έλειπε. Τον κοιτούσες, τον ξανακοιτούσες και ξαφνικά, μετατρεπόμενος σε κλώνο του Αρχιμήδη, φωνάζεις: «Εύρηκα!». Ο χιονάνθρωπος δεν είχε χαμόγελο! Με ένα μικρό ξύλο, έφτιαξες ένα λαμπερό χαμόγελο στο πρόσωπό του και αυτόματα χαμογέλασες κι εσύ. Με ποιο όνομα θα τον αποκαλούσες; Πώς θα τον βάφτιζες; Το πρώτο όνομα που ανακάλυψες ήταν Νέτο, αλλά σκέφτηκες ότι μάλλον δεν ταιριάζει. Μετά σου ήρθε στο μυαλό το όνομα Τζακ, αλλά γρήγορα το ξεπέρασες, διότι σου φαινόταν τετριμμένο. Εν τέλει, καταστάλαξες στην πιο αντιπροσωπευτική ονομασία: θα τον φώναζες Χιονάνθρωπο.

Ανέβηκες γρήγορα στο σπίτι, έφτιαξες ένα ζεστό ρόφημα φασκόμηλου με μια κουτάλια θυμαρίσιο μέλι και ξεκίνησες να μοιράζεσαι τη δημιουργηθείσα χαρά με τους φίλους σου. Κανόνισες συναντήσεις και βόλτες. Πήγες για ψώνια. Πήρες δώρα για τα πρόσωπα που αγαπάς και νοιάζεσαι. Γιατί, όμως, να παίρνουμε δώρα τα Χριστούγεννα; Τι αλλάζει σε σχέση με τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Μπορούμε να κάνουμε δώρα όλο το χρόνο. Δεν χρειάζεται να είναι ακριβά, μεγάλα ή υλικά. Και μια λέξη αρκεί. Μια χειρονομία. Μια ευφάνταστη παρουσίαση. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα προσπαθείς να λειτουργείς με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα καθόλη τη διάρκεια του χρόνου κι όχι μόνο τις μέρες των εορτών. Και είσαι αποφασισμένος για αυτό. Είναι θλιβερή η ένταση της υποκριτικής διάθεσης που σκεπάζει τα Χριστούγεννα. Η ώρα, πάντως, πέρασε γρήγορα. Γιατί, όταν περνάς όμορφα, ο χρόνος κυλάει σαν νεράκι; Αναπάντητο ερώτημα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούσες να βγάλεις από το μυαλό σου τον Χιονάθρωπο. Ανυπομονούσες να γυρίσεις πίσω και να τον δεις. Κάποια στιγμή, κατά τις έντεκα το βράδυ, γύρισες σπίτι. Ήσουν ξεθεωμένος και σε πονούσαν τα πόδια σου, αλλά αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να κατέβεις στον κήπο και να θαυμάσεις το έργο σου. Στεκόταν αγέρωχος και περήφανος, ενώ το χαμόγελό του εξακολουθούσε να είναι λαμπερό, σαν να σου έλεγε: «Ευχαριστώ που με δημιούργησες». Μισή ώρα αργότερα έπεφτες για ύπνο. Έπρεπε, άλλωστε, να σηκωθείς νωρίς την επόμενη μέρα. Θα επισκεπτόσουν τον θείο και τη θεία. Όταν ήσουν μικρός, βαριόσουν να πηγαίνεις σε συγγενικές συγκεντρώσεις και το μόνο ενδιαφέρον που έδειχνες σε αυτές, ήταν το ύψος των χρημάτων που θα αποκόμιζες από το σόι. Πλέον, αδημονείς να συναντήσεις τους συγγενείς κι ας μην σου δίνουν δεκάρα τσακιστή. Πώς αλλάζουν οι καιροί; Πώς αλλάζουν οι προτεραιότητες; Ίσως μέσω της ηλικιακής ωρίμανσης να επέρχεται και η νοητική. Μακάρι να ωριμάζεις νοητικά, αλλά να μένεις για πάντα παιδί. Όπως το πρωί που έφτιαχνες χιονόμπαλες και τις πετούσες από δω κι από κει. Βυθιζόμενος στις παραπάνω σκέψεις, προσπαθείς να κλείσεις τα μάτια σου και να ονειρευτείς γλυκά. Ξάφνου, ακούς έναν δυνατό και συνάμα παράξενο κρότο. «Τι μπορεί να ήταν;» αναρωτιέσαι. Παίρνεις ένα μακρύ ξύλο που κρατάς για περιπτώσεις υψηλής επικινδυνότητας και αρχίζεις να (εξ)ερευνάς το σπίτι. Δεν βρίσκεις απολύτως τίποτα. Μπορεί και να το φαντάστηκες. Καθώς επιστρέφεις στο κρεβάτι, η ματιά σου πέφτει στο επιτοίχιο ρολόι της κουζίνας. Οι δείκτες έχουν εναρμονιστεί στη θέση δώδεκα. Μολαταύτα, δεν χάνεις την ευκαιρία να δεις πως τα πάει ο Χιονάνθρωπος. Κι αυτό που συναντάς σου φαίνεται απίστευτο! Τι βλέπεις; Ο Χιονάνθρωπος απέκτησε ζωή! Υποθέτεις ότι κι αυτό το φαντάζεσαι, αλλά οι τσιμπιές που επιχειρείς στον εαυτό σου είναι αληθινές και πονάνε! Σπεύδεις στον κήπο, κατεβαίνοντας δυο δυο τα σκαλιά, και τρέχεις με λαχτάρα προς το μέρος του. Απλώνει το χέρι του κι εσύ ανταποκρίνεσαι. Μπορεί να αποτελείται από παγωμένο χιόνι, αλλά το χέρι του είναι τόσο, μα τόσο ζεστό. Σαν τη δική σου καρδιά. Καθώς είστε πιασμένοι χέρι με χέρι, το ταξίδι ξεκινά κι εσύ είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος πάνω στον πλανήτη. Καλά Χριστούγεννα!

Υ.Γ.1 Η παραπάνω ανάρτηση δεν αποτελεί νοητικό προϊόν των τελευταίων ημερών. Nope. Ούτε καν του τρέχοντος έτους. Την έγραψα πριν δυο χρόνια -κι όμως, μου φαίνεται ότι την έγραψα μόλις χθες! Είναι η πρώτη φορά που αναδημοσιεύω μια οποιαδήποτε ανάρτησή μου. Ο λόγος; Δεν είχα χρόνο να γράψω κάτι άλλο! Ή, για να είμαι πιο ακριβής, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ κάτι διαφορετικό. Ελκυστικό. Πρωτότυπο. Έχω την εντύπωση ότι από ένα σημείο και μετά επαναλαμβάνομαι: ότι γράφω τα ίδια, σε σημείο κορεσμού. Όπως και να έχει, η συγκεκριμένη ανάρτηση, όσο ατελής και να είναι, μου αρέσει ιδιαίτερα. Ελπίζω να αρέσει και σε εσάς.

Υ.Γ.2 Μην χάσετε τη σειρά Planet Earth. Εξαιρετικά ντοκιμαντέρ. Εξαιρετικά!

Υ.Γ.3 Το ξέρω ότι δεν ανήκει στο συγκεκριμένο κλίμα, εορταστικού περιεχομένου, αλλά οφείλω να το αναφέρω. Η Αρειανάρα έκαμψε την αντίσταση του Πανιωνίου (κλισέ) και κατάφερε να προκριθεί στον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ -ξεπάγωσαν τα μπαλάκια;-, κάνοντας ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο δώρο στους Αρειανούς. Εντούτοις, δεν με απασχολούν οι προκρίσεις και οι τελικοί. Και μόνο που βλέπεις το Παλέ να είναι τίγκα από κόσμο, αρκεί. Γεμίζεις ικανοποίηση. Και τι κόσμος! Εκπληκτικός! Πού θα γίνει ο τελικός; Στην πόλη που το 2005 έλαβε μέρος μία από τις πιο προκλητικές και βίαιες σφαγές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Εφάμιλλη με αυτή που βίωσε ο ποδοσφαιρικός Άρης χθες στα Γιάννενα. Με τον διαιτητή του αγώνα να μεταμορφώνεται σε Άγιο Βασίλη και να μοιράζει δώρα. Και να σκεφτείτε ότι υπήρχαν εντονότατες φήμες πως το ματς ήταν στημένο στο διπλό...

Υ.Γ.4 Αν ακούσω άλλη μια φορά το Last Christmas, θα αυτοκτονήσω με κουραμπιέδες και μελομακάρονα μαζί. Combined. Μην απορείτε. Η ζάχαρη άχνη και τα τριμμένα καρύδια δεν αστειεύονται. Στα κατάλληλα χέρια μετατρέπονται σε δολοφονικά εργαλεία. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Δεν υποφέρεται άλλο. Δεν πρέπει να συμβαίνει σε άλλη χώρα τέτοιο πράγμα. Λες και δεν υπάρχουν άλλα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Απίστευτα πράγματα. Το ευτυχές είναι ότι, προς τέρψιν της ψυχικής μου υγείας, δεν το έχει διασκευάσει ακόμα ο Γιώργος ο Νταλάρας. Τέλος πάντων. Ας μην το κάνουμε θέμα. Ο Βασιλιάς, πάντως, όπως φαίνεται από το τραγούδι που ακολουθεί, βρίσκεται σε κέφια. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, προκύπτει φοβερό αποτέλεσμα. Εύηχο. Μελωδικό νέκταρ, βρε παιδί μου! Με έντονες πινελιές ερωτισμού!

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Ήρθε ο «επενδυτής»

Λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Ηλιάδης, αντί για επενδυτές, θα έψαχνε τρόπο για να την κοπανήσει. Δεν ήταν δα και σπουδαία πρόβλεψη. Ενεργοποιείς τη λογική σου διάθεση και καταλήγεις στα ανάλογα συμπεράσματα. Δεν χρειάζεται, δηλαδή να είναι κάποιος μέντιουμ. Ούτε να έχει πάρει διδακτορικό από κάποιο Πανεπιστήμιο Ποδοσφαίρου. Δεν είναι, όμως, όλα λογικά, αναμενόμενα και κατανοητά. Υπάρχουν αρκετές νοητικές ασάφειες και αστοχίες. Για παράδειγμα, αυτός ο Κωνσταντινίδης τι πήγε να κάνει στην εκπομπή του Θωμαΐδη; Δεν ήξερε; Δεν του είπανε; Δεν ρώτησε; Και γιατί να πει ό,τι είπε για τον Ηλιάδη; Ποιο ήταν το κίνητρο; Και πώς αποφασίστηκε το timing; Τέλος πάντων. Δεν το συνεχίζω.


Αυτό, εξάλλου, μάλλον αποτελεί πταίσμα μπροστά σε αυτό που συμβαίνει με τους δημοσιογράφους. Να βγαίνουν, λοιπόν, ορισμένοι τύποι, πραγματικά περίεργοι, και να λένε φόρα παρτίδα, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, ότι ο Άρης πρέπει να πέσει στην Γ' Εθνική. Και, μάλιστα, φέρνουν το παράδειγμα της Α.Ε.Κ. Που έπεσε και καθάρισε από τα χρέη. Και καλά ότι νοικοκυρεύτηκε. Και σε δυο χρονάκια θα βρίσκεται πάλι στα σαλόνια της Α' Εθνικής. Σαν να σου λένε κάνε τα όλα πουτάνα, μην πληρώνεις κανέναν, γράψτους όλους και όλα στα παπάρια σου, πρόκρινε τον αθέμιτο ανταγωνισμό και, αν τα βρεις σκούρα ή κάνεις λάθος υπολογισμούς, δεν πειράζει. Πέφτεις αυτοβούλως στην Γ' Εθνική και ξανά προς τη δόξα τραβάς. Και για να τελειώνει αυτό το παραμυθάκι, αρνούμαι να υποβιβαστώ οικειοθελώς σε χαμηλότερη κατηγορία. Ας παλέψει η ομάδα με νύχια και με δόντια, και ό,τι γίνει. Αν είναι να υποβιβαστώ, να υποβιβαστώ αγωνιστικά. Το ξέρω ότι αρκετοί θα με λέτε τρελό. Δεν είμαι τρελός. Πολύ απλά είμαι Αρειανός.

Τέλος, για να κάνουμε και λίγο humor, ο επενδυτής ήρθε. Απλά δεν θα επενδύσει χρήματα. Δηλώνει οδοντίατρος, άσχετα αν οι φήμες υποδηλώνουν ότι έχει να σφραγίσει δόντι από την εποχή του Ιβάν και του Λεκμπέλο, και έρχεται να επενδύσει λελογισμένη τρέλα. Και δεν έρχεται μόνος. Μαζί του φέρνει έναν προπονητή -ναι, είναι ο ίδιος που δεν έπρεπε να φύγει πέρυσι- που, όπως δήλωσε, πιστεύει στο υλικό του Άρη. Ας ελπίσουμε ότι θα πιστέψουν και οι παίχτες σε αυτόν. Διότι άλλη λύση δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Οι παίχτες -και ο κόσμος- πρέπει να υπερβάλλουν εαυτούς. Και με δεδομένη την ποιοτική τους ανεπάρκεια, συν την έλλειψη ψυχολογίας, χρειάζεται τιτανοτεράστια προσπάθεια για να ανεβούμε το βουνό της βαθμολογικής κατάταξης. Ωστόσο, κι αυτό είναι σημαντικότερο, απαιτείται έτι μεγαλύτερη προσπάθεια για να πάψουν -επιτέλους!- αυτές οι ηλίθιες έριδες μεταξύ πρώην και νυν παραγόντων του Άρη. Ούτε σε σαπουνόπερες της Βραζιλίας τέτοιο μίσος και ίντριγκα.

Υ.Γ.1 Αποφασίστηκε η αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης και οικονομικής ενίσχυσης της Χρυσής Αυγής, έπειτα από ονομαστική ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής. Έτσι πάει. Τον φασισμό τον καταπολεμάς με φασιστικά μέτρα. Κι ας υποδύεσαι τον αντιφασίστα -μέγιστη μορφή φασισμού. Να σταματούν τη χρηματοδότηση με το έτσι θέλω, κόμματα που χρωστάνε της Μιχαλούς. Εν τέλει, τόσο πολύ την φοβούνται;

Υ.Γ.2 Θυμάστε τη λίστα με τα κλικ; Σε εκείνη τη λίστα, λοιπόν, είχα βάλει τον Ούμπιντες. Ο άνθρωπος πραγματικά τα κάνει όλα και συμφέρει. Σωστός επαγγελματίας και ουσιαστικός ποδοσφαιριστής. Κόσμημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Υ.Γ.3 Διασκέδασα ιδιαίτερα με την πλάκα που έπαθε ο Λιάπης. Περισσότερα από τον Κώστα Καίσαρη: «Αν δεν ήταν ανηψιός του Καραμανλή, τι θα μπορούσε να κάνει στη ζωή του; Ούτε τον περιπτερά. Θα μπέρδευε τις σοκολάτες με τα τσιγάρα. Αυτός ο τύπος, λοιπόν, με το απλανές βλέμμα στραμμένο στο άπειρο είχε διατελέσει δύο φορές υπουργός Μεταφορών και για δυόμισι χρόνια υπουργός Πολιτισμού. Τον κόβεις δηλαδή από φάτσα να μπορεί να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρο; Είναι σίγουρο ότι θα τα μπερδέψει. Τον άκουγες να μιλάει σαν υπουργός και δεν μπορούσε να ολοκληρώσει μια πρόταση. Αυτός ο άνθρωπος, αυτή η τραγική φιγούρα, είχε διατελέσει για έξι συνολικά χρόνια υπουργός! Ένα τίποτα. Μόνο και μόνο επειδή ήτανε από σόι. Και δεν είναι βέβαια ο μόνος. Αμέτρητοι είναι οι Λιάπηδες που έχουνε κυβερνήσει και κυβερνάνε αυτήν την καταραμένη τη χώρα. Άχρηστοι. Ανίκανοι. Κι ο εν λόγω Λιάπης, βέβαια, δεν φύτρωσε σαν ραπανάκι. Εκλεγμένος ήτανε. Κι όχι μια φορά και δύο. Είκοσι δύο χρόνια σερί έβγαινε βουλευτής! Από το 1985 μέχρι το 2007. Ούτε ένα ρεπό δεν έκανε. Και δεν έχει βέβαια στον ιδιωτικό τομέα ούτε ένα ένσημο. Στην κυριολεξία ούτε ένα».

Υ.Γ.4 Το ξέρω ότι έρχονται Χριστούγεννα, αλλά έχω πιο άγριες διαθέσεις.

I really love you baby, I love what you've got, Let's get together, we can, Get hot, No more tomorrow, baby, Time is today, Girl, I can make you feel, Okay, No place for hidin' baby, No place to go, You pull the trigger of my, Love gun, (love gun), love gun, Love gun, (love gun), love gun, You can't forget me baby, Don't try to lie, You'll never leave me, mama, So don't try, I'll be a gambler, baby, Lay down the bet, We get together, mama,You'll sweat...

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Όλοι ρίχνουν άσφαιρα

Ο Γιώργος Παπανδρέου (φώτο) λάμπει διά της παρουσίας του. Μια παρουσία, δε, εμβληματική. Φανταχτερή. Φωτεινή. Σαν μια συστοιχία από λαμπάκια σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Βρίσκεται ανάμεσά μας, λοιπόν. Ελεύθερος. Ούτε στη φυλακή μήτε στη λαιμητόμο. Επαναλαμβάνω, ελεύθερος. Από το Harvard, όπου δίδασκε πως πρέπει να διαχειρίζονται οι δημοσιονομικές κρίσεις (!), και τις βόλτες στα ελληνικά νησιά, πάντα με κανόε καγιάκ, μέχρι την Ουρουγουάη. Ναι, η χάρη του έφτασε μέχρι τη χώρα του Σουάρες, του Καβάνι, του Φορλάν και του Αμπρέου. Όχι, δεν αναφέρθηκε στο επικείμενο Μουντιάλ. Για το αν θα καταφέρει η Εθνική Ουρουγουάης, στο πλαίσιο του ομίλου, να κάμψει την αντίσταση Αγγλίας, Ιταλίας και Κόστα Ρίκας. Τακτικές, δηλαδή, και συστήματα. Όπως κάνει ο Ανδρέας ο Λοβέρδος με τον Ολυμπιακό. Η αφορμή ορίζεται στην απελευθέρωση της μαριχουάνας που αποφασίστηκε στην χώρα αυτή. Δεν μένει, λοιπόν, ανενεργός ο Γεώργιος Παπανδρέου. Συνεχίζει. Ακάθεκτος. Και είναι αμείλικτος. Απηνής. Όπως τότε που είχε εξαγγείλει δημοψήφισμα. Χωρίς να υπολογίζει διακριτά όρια, χρονικά ή χωρικά, και ανθρώπους. Ξεπερνώντας τα στενά σύνορα της Ελλάδας. Εξάλλου, ένας άνθρωπος που φέρει το όνομα ''Παπανδρέου'', δεν μπορεί να αντέξει σε μια εσωστρεφή χώρα. Και δεν είναι δυνατόν να ανήκει μόνο σε μια χώρα. Και μάλιστα σε μια χώρα που την έσωσε δύο και τρεις φορές. Με τους Έλληνες, αχάριστοι και αγνώμονες, να μην καταλαβαίνουν την προσφορά του και να τον λοιδορούν. Να τον συκοφαντούν. Ο Τζέφρυ, όμως, ανήκει σε όλον το κόσμο. Ούτε στην μικρή Ελλάδα, ούτε στο περισπούδαστο ΠΑ.ΣΟ.Κ., ούτε στις σοσιαλιστικές χώρες. Η ακτινοβολία του είναι παγκόσμιου βεληνεκούς. Παγκόσμιας εμβέλειας. Worldwide reputation, που λένε και στο χωριό μου.


Και είναι τιμή της Ελλάδας να εκπροσωπείται, σε όλο το φάσμα του πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, από ένα τέτοιο μέγεθος. Μια Ελλάδα που μπορεί να την γυρνάς ανάποδα και να πέφτουν από τις τσέπες αναπτήρες, κλειδιά και κουραμπιέδες, αλλά με τον Σαμαρά στο πηδάλιο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η πολυπόθητη ανάπτυξη θα έρθει -αλλά τι είδους ανάπτυξη θέλουμε; Δεν πρόκειται για αίολες υποσχέσεις. Για φρούδες ελπίδες. Θα είναι γεγονός. Και δεν εννοώ στο μιλητό. Όπως, δηλαδή, γίνονται όλα τα έργα στην Ελλάδα. Όχι, βέβαια. Σας παρακαλώ. Αυτά είναι κακοήθειες. Χαζομάρες. Εξάλλου, ήδη οι προσπάθειες του Σαμαρά έχουν αρχίσει να αποδίδουν καρπούς. Κι αυτό φαίνεται από το επενδυτικό ενδιαφέρον, πραγματικά αμείωτο, που εσχάτως παρουσιάζεται, με πάσα μεγαλοπρέπεια, στο ποδόσφαιρό μας. Κι ας βάζουν οι περισσότερες Π.Α.Ε. το χέρι στην τσέπη και πιάνουν το παπούτσι. Είναι, βλέπετε, τόσο ελκυστικό το ποδοσφαιρικό προϊόν που εξάγει αυτή η χώρα, που κανείς δεν μπορεί να πει όχι. Να αντισταθεί. Με τους υποψήφιους επενδυτές να προέρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Από τις Η.Π.Α., Σαουδική Αραβία, Βολιβία, Κίνα και Ρωσία μέχρι την Περσία. Έτσι, για να αναβιώσουν οι μάχες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας. Και να αποδείξουμε, για μία ακόμη φορά, περίτρανα, πόσο προικισμένο είναι αυτό το Έθνος. Με το μεγαλείο και τη δόξα να είναι χαραγμένα στο D.N.A. μας. Και την Ελλάδα να είναι καταδικασμένη, εσαεί, να νικάει. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Λέγαμε για τους επενδυτές. Όπως, για παράδειγμα, ο Ηλιάδης ψάχνει επενδυτές για την Αρειανάρα, αν και μάλλον θα πρέπει να ψάχνει τρόπο για να την κοπανήσει, έτσι κι ο Σαμαράς έχει βγάλει το τουφέκι και κυνηγάει την ανάπτυξη. Το τουφέκι μπορεί να ρίχνει άσφαιρα, αλλά, πάντως, τον φασισμό, δείχνοντας ηγετικά προσόντα και έξοχα αντανακλαστικά, τον ισοπέδωσε. Η επιτυχία, συνεπώς, είναι δεδομένη. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, λοιπόν, αυτό το αγνό σπορ, αποτελεί τον λαμπερό φανοστάτη στο ομιχλώδες τοπίο της ελληνικής οικονομίας. Ούτε η ναυτιλία μήτε ο τουρισμός. Και, πλέον, το πιο σημαντικό όλων, με την ανακοίνωση του Έλληνα Πρωθυπουργού για δωρεάν wi-fi σε όλη την Ελλάδα, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Για όλους. Εκτός ημών.

Υ.Γ.1 Παιδιά, τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει ένας περίεργος συγγραφικός οίστρος. Κάθομαι στον υπολογιστή για να βγάλω δουλειά, μου έρχεται ξαφνικά μια ιδέα, κυριολεκτικά από το πουθενά, και την αποτυπώνω άμεσα στην οθόνη σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Μου συμβαίνει κάτι;

Υ.Γ.2 Μου φαίνεται ότι έχω αρχίσει να προσβάλλομαι από την ασθένεια των ημερών: την μελαγχολία των Χριστουγέννων. Θα προσπαθήσω να γράψω και μια χριστουγεννιάτικη ανάρτηση, αλλά δεν ξέρω αν το έχω.

Υ.Γ.3 Το ξαναγράφω για πολλοστή φορά: αν ο Δώνης έκανε αυτά που κάνει ο Στέφενς θα τον είχαν κρεμάσει από τα αυτιά και τις κωλότριχες. Με τον Π.Α.Ο.Κ. να βρίσκεται στη δεύτερη θέση, επειδή σε αυτό το πρωτάθλημα, χαμηλής ταχύτητας, δυναμικότητας και ανταγωνιστικότητας, δεν υπάρχει άλλος δεύτερος. Και τους δημοσιογράφους να λένε ότι ο Π.Α.Ο.Κ. παίζει ποδόσφαιρο. Ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις. Μου φαίνεται ότι η κάκιστη συνήθεια να ερμηνεύουμε ένα ματς με βάση το αποτέλεσμα ή την πρόκριση, δεν θα κοπεί ποτέ. Αλλά δεν αναφέρομαι μόνο στα τακτικά πειράματα. Πάρτε, για παράδειγμα, την απάντηση που έδωσε περί Γκαρσία (επαναστάτης): «Ελάτε στις προπονήσεις να δείτε τι κάνει». Τι μπορεί να κάνει, δηλαδή; Να παίζει τρομπόνι; Να φτιάχνει μελομακάρονα; Να ρίχνει μπουνιές; Να κάνει μαγκιές; Το θέμα είναι ότι παίζεται το ίδιο έργο. Όπως πέρυσι. Σαν τις σειρές που προβάλλονται από τα κανάλια σε επανάληψη κάθε σεζόν. Επειδή δεν έχουν τι να δείξουν. Έτσι και στον Π.Α.Ο.Κ.

Υ.Γ.4 You keep on pushing, babe, Like I've never known before, You know you drive me crazy, child, An' I just wanna see you on the floor, I want a superstitious woman, An' she got a superstitious mind, I can't see you, baby, I can't see you anymore, no more, You keep on loving me, Like I've never known before, I want a superstitious woman, With a superstitious, a superstitious mind, an' I don't mind, baby, Look out, My heart is beating faster, babe, It's beating like a big bass drum, You know you got me speeding, child, Faster than a bullet from a gun, You're a superstitious woman, An' I got a superstitious mind, an' I don't care, So take me down slow an' easy, Make love to me slow an' easy, I know that hard luck an' trouble, Is coming my way, So rock me 'til I'm burned to the bone, Rock me 'til I'm burned to the bone...

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Είμαστε μάγκες όπου μας παίρνει

Έχουμε πει ότι οι οπαδοί είναι σαν τις γυναίκες. Εκατό καλά να έχεις κάνει και μια φορά να έχεις φερθεί, σύμφωνα με τους νοητικούς τους μηχανισμούς, σκάρτα, θα στο κοπανάνε μέχρι να πεθάνει ο Χαϊλάντερ. Μέχρι να σκουριάσει ο Robocop (φώτο). Χωρίς ενδοιασμούς. Δίχως εγωιστικούς φραγμούς. Άνευ ηθικών αναστολών. Θα σου βγάλουν την ψυχή. Θα θάψουν στο χιόνι τα εκατό καλά και θα υπερθεματίσουν το σφάλμα. Κι αλίμονό σου αν πας να δικαιολογηθείς και να επικαλεστείς τη λογική ή το συναίσθημα. Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Δεν υπάρχει αντίλογος. Στα μάτια της γυναίκας ο αντίλογος ισοδυναμεί με αμφισβήτηση, έλλειψη κατανόησης ή αδιαφορία. Τα ίδια, λοιπόν, ισχύουν και για τους οπαδούς.


Προσοχή, όμως: δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων. Όχι, βέβαια. Του Άρη, δηλαδή, του Π.Α.Ο.Κ. ή του Ολυμπιακού. Με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να πίνουν στην υγειά του Αλαφούζου και να κάνουν ό,τι θέλουν. Σας παρακαλώ. Ας είμαστε σοβαροί. Όπως οι ομάδες έχουν τους οπαδούς τους, τους οργανωμένους, έτσι και τα κόμματα έχουν τον δικό τους στρατό, τον κομματικό. Ή, αλλιώς, τα κομματόσκυλα. Μια ιδιαίτερη ράτσα, σαν τα αγριόσκυλα της Αφρικής, τάχα μου δημοκρατική, που στις μέρες της δόξης βρισκόταν στο φόρτε της. Τότε που έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα. Και τι συνέβη; Πού εξαφανίστηκαν, άραγε, όλοι αυτοί; Πού βρίσκονται, για παράδειγμα, οι ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Τι απέγιναν; Πού οφείλεται η περισπούδαστη αγανάκτησή τους; Γιατί γύρισαν την πλάτη τους στην ''μεγάλη δημοκρατική παράταξη''; Λέτε να ευθύνεται η ηγεσία του κόμματος; Να παίζει ρόλο η αλλαγή πλεύσης στην ιδεολογία; Τρίχες κατσαρές. Οι σχέσεις πολιτικών και ψηφοφόρων κλονίστηκαν, επειδή κόπηκε η μάσα. Το ρουσφέτι. Τα χατήρια. Όπως συμβαίνει με τους οργανωμένους οπαδούς και τις γυναίκες. Και τώρα, όλοι αυτοί, οι οποίοι κάποτε κρατούσαν σημαιάκια στα χέρια και φορούσαν κονκάρδες στο πέτο, πυροβολούν ασύστολα, και μάλιστα συλλήβδην, τους πολιτικούς. Εκτοξεύουν μπαράζ ύβρεων προς το πολιτικό σύστημα. Την Βουλή. Ποιος φέρει, όμως, ευθύνη για το γεγονός ότι η Βουλή έχει μετατραπεί σε περιπλανώμενο θίασο τρίτης διαλογής; Αίνιγμα ολκής. Τα κομματόσκυλα, λοιπόν, αυτό το κακόβουλο είδος, πλην εξόχως ευπροσάρμοστο, αυτές οι κοινωνικές βδέλλες, έπαιζαν τους μάγκες. Τους νταήδες. Και τώρα στήνουν πρόχειρες κρεμάλες, για τους άλλους, εκείνους που φταίνε, ενόσω έχουν μεταμορφωθεί σε ένα ανόητο νεκροταφείο δολοφονημένου ρομαντισμού, ήθους και αυτοκριτικής -μήπως, εν τέλει, θέλουν να προσαράξουν σε εναλλακτικά κομματικά λιμάνια που διαφημίζουν την κοινωνία της αφθονίας; Ίσως είχαν παραδειγματιστεί από τα πεπραγμένα του ελληνικού Κράτους. Και εκείνο, βλέπετε, τον μάγκα παρίστανε. Απέναντι στους Έλληνες πολίτες, με πλήθος δηλώσεων και σκανδάλων, και, κυρίως, στους Ευρωπαίους. Σε αυτούς τους, υποτίθεται, χαζούς. Και τώρα τρέχουμε από πίσω τους, σαν πρεζάκια που ζητούν διακαώς φιξάρισμα, δίχως αξιοπρέπεια, έχοντας απολέσει επί της ουσίας την εθνική μας κυριαρχία, και τους παρακαλάμε να μας πετάξουν μία σανίδα σωτηρίας μπας και πάρουμε ακόμα μια ανάσα. Πάνε οι εποχές που τους πιάναμε κορόιδα και ζητούσαμε παρατάσεις επί παρατάσεων ή τους παρουσιάζαμε στατιστικά στοιχεία με κρέμα γάλακτος και μανιτάρια. Μακάρι να ίσχυε το ίδιο και για τους εαυτούς μας.

Εν κατακλείδι, ας πάψουμε να αποφεύγουμε την ατομική ευθύνη· την εμμονή στην σκοπιμότητα και την χαζομάρα. Και, τέλος, ας εξαϋλώσουμε τις πομφόλυγες. Για να αποδευσμευτούμε από την ψυχολογική φθορά που μας καταδυναστεύει. Γιατί επιμένουμε να βαυκαλιζόμαστε; Γιατί επιμένουμε να ταλαιπωρούμε τον εαυτόν μας με άκυρα διλήμματα και αίολες υποσχέσεις; Δεν απειλούμαστε από την οικονομική κρίση -αυτό αποτελεί ευφυολόγημα των δημοσιογράφων, των πολιτικών και ορισμένων μωρών-, αλλά από τον ανατριχιαστικό εκφυλισμό του αξιακού συστήματος. Κι αυτό είναι γκαραντί. Καταραμένη εξουσία! Κι αν δεν με πιστεύετε, μία βόλτα έξω, στον πραγματικό κόσμο, θα σας πείσει, νομίζω, απόλυτα. Έστω μια νηφάλια ματιά στον καθρέφτη.

Υ.Γ.1 Γίνεται το τελευταίο δεκαπενθήμερο να φύγει και να μην ξανάρθει; Ειλικρινά σας μιλάω. Οι ξενέρες που έφαγα είναι μεγαλύτερες από το χρέος της Ελλάδας (sic!).

Υ.Γ.2 «Έχω κάνει σεξ στο καμαρίνι μου».
Έλενα Παπαρίζου

Υ.Γ.3 Κάποιος έπρεπε να αποκλειστεί. Το γνωρίζαμε εξαρχής. Δύο, εξάλλου, περνάνε. Έτυχε να μείνει εκτός η Νάπολι. Με 12 βαθμούς. Κρίμα. Συμβαίνουν κι αυτά. Τουλάχιστον οι ομάδες που προκρίθηκαν, η Άρσεναλ και η Ντόρτμουντ, είναι ποιοτικές. Δεν είναι σαπάκια. Κάτι είναι κι αυτό. Και μην ακούω για στημένα και λοιπά χαζά. Σας παρακαλώ, σεβαστείτε την ψυχική μου υγεία. Όσο για τον αποκλεισμό της Γιουβέντους, δεν έχω να πω κάτι. Με κάλυψαν οι Τούρκοι.

Υ.Γ.4 Ο Ολυμπιακός, με μια εμφατική εμφάνιση, απέναντι σε έντεκα, δώδεκα και δεκατρείς αντιπάλους, με τον Σάμαρη να δίνει ρεσιτάλ, έκαμψε την αντίσταση των σκληροτράχηλων Βέλγων. Και με τα ψέμματα κατάφερε και προκρίθηκε. Με ποιον θα κληρωθεί; Η Μάντσεστερ (Γιουνάιτεντ) θα ήταν ιδανικός αντίπαλος. Κι αυτό δεν τιμά ιδιαίτερα την αγγλική ομάδα.

Υ.Γ.5 Το κοινό απαίτησε Italo Disco. Τέλος. Η κομματάρα που ακολουθεί είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν τις καλές ατάκες!

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Δεν θα έχουμε ιδέα

Ας πούμε δυο λόγια για την κλήρωση. Δεν είχα σκοπό να αφιερώσω ολόκληρη ανάρτηση στην Εθνική, αλλά με τις κριτικές που διάβασα από αρκετούς δημοσιογράφους και πολλούς φιλάθλους/οπαδούς, καλό είναι να θέσουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Σίγουρα το να αποφεύγεις μεγαθήρια τύπου Βραζιλία, Γερμανία, Ισπανία και λοιπά είναι καλό. Όμως, το να μην τα αποφεύγεις είναι ακόμα καλύτερο. Και, προτού πέσετε να με φάτε, εξηγούμαι ευθύς αμέσως. 

Έχουμε πει -για την ακρίβεια το έχουμε διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ουκ ολίγες φορές ακόμα και απέναντι σε ομάδες τύπου Λιχτενστάιν- ότι η Εθνική δεν είναι καλή στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Δεν είναι καλή καν, μετριότατη θα έλεγα, στο ποδόσφαιρο κατοχής -εκτός αν οι οριζόντιες πασούλες και το ανούσιο κράτημα μπάλας θεωρείται κατοχή ουσίας. Επομένως, δεν μπορούμε να παίξουμε κάθετο ποδόσφαιρο. Ζήτημα είναι αν το ρόστερ διαθέτει δυο παίχτες, έστω τρεις, που μπορούν να βγάλουν μία κάθετη. Και ενδιαφέρον ερώτημα αποτελεί το πόσοι παίχτες της Εθνικής αντιλαμβάνονται την αξία των κάθετων σπριντ. Επίσης, δεν πλαγιοκοπούμε με συνέπεια και δεν ανεβάζουμε παίχτες από πίσω. Συνεπώς, δεν μπορούμε να διασπάσουμε κλειστές άμυνες. Με αυτά και με αυτά, συνεπάγεται ότι η Εθνική δεν αγωνίζεται καλά με την μπάλα στα πόδια. Και είναι ιδιαίτερα θλιβερό να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά να μην μπορείς. Θλιβερό, θυμίζω, για εμάς. Είμαι βέβαιος ότι ο Σάντος και οι ποδοσφαιριστές του δεν έχουν τέτοια κολλήματα: οι άγραφοι κανόνες της προπονητικής και της δημοσιογραφίας επιβάλλουν την υπεροχή του αποτελέσματος έναντι της εμφάνισης. Στην Βραζιλία, όμως, στην κατοικία των Θεών του ποδοσφαίρου, πρέπει να δείξεις περισσότερα πράγματα. Δεν αρκούν τα αποτελέσματα. Ο κόσμος θέλει όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Με ήρωες. Ομάδες, δηλαδή, ή ποδοσφαιριστές, που μπαίνουν στο πάνθεον. Ordinary ανθρώπους που πετυχαίνουν extraordinary πράγματα. Αυτό θέλει ο κόσμος. Όπως το 2004. Κι ας λύσσαξαν όλη με την επιτυχία της Ελλάδας. Αυτή η ζήλεια, η εμπάθεια, φανερώνει, με πάσα μεγαλοπρέπεια, το μέγεθος του άθλου.


Τι ξέρει να κάνει η Εθνική; Ποιο είναι το δυνατό της όπλο; Ή, για να το θέσω καλύτερα, πού στηρίχτηκε το 2004; Στην άμυνά της. Να κλείνει, δηλαδή, τα κενά. Να διαχειρίζεται σωστά τα τετραγωνικά. Να αλληλοκαλύπτει -αν και στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις έχουμε προβλήματα, καθώς είναι δεδομένο ότι η συστημική προσέγγιση της τωρινής άμυνας αποκαλύπτει την ποιοτική πτώση της αμυντικής μας λειτουργίας σε ομαδικό επίπεδο. Προσοχή, όμως: όταν λέω άμυνα, δεν εννοώ να αμύνεσαι υπέρ βωμών και εστιών. Η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες. Συν τοις άλλοις, η Εθνική του Σάντος σού βγάζει ένα άγχος στο σκοράρισμα. Δεν το έχει εύκολο το γκολ. Και σε αυτά τα τουρνουά, ειδικά με τις ομάδες που κληρωθήκαμε, δεν χωράνε συμβιβασμοί του στυλ 1-0 και κοιτάζω το επόμενο ματς του ομίλου. Ποιο επόμενο ματς; Δεν είναι πρωτάθλημα. Ούτε καν προκριματικά. Τρία ματς θα δώσεις. Γκαραντί. Και, έπειτα, βλέπουμε. Και σε αυτά τα τρία ματς θα πρέπει να μην παρασυρθείς και να θυμηθείς ποια είναι τα δυνατά σου σημεία. Διότι, αν νομίζουμε ότι ο όμιλος είναι εύκολος επειδή αποφύγαμε τα μεγαθήρια, τότε, συγγνώμη, αλλά είναι σαν να έχουμε ήδη αποκλειστεί. Αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι μπορούμε να κοντράρουμε στα ίσα, mano a mano, ομάδες που τρέχουνε, περισσότερο από εμάς, βρίθουν διαφορετικού στυλ, κάπως άναρχου, αλλά με ευρωπαϊκή φιλοσοφία, και έχουνε υψηλή αποτελεσματικότητα στην επίθεση.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, όταν αντιμετωπίζεις ομάδες υψηλού επιπέδου, δεν έχεις άγχος. Δεν πρέπει να έχεις άγχος. Τουναντίον, έχεις εξτρά κίνητρο. Και, το σημαντικότερο, γνωρίζεις πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις. Την αποστολή σου. Τα όριά σου. Ο αντίπαλος, άλλωστε, η ποιότητά του, δεν σου αφήνει και πολλές εναλλακτικές. Αν είχαμε, για παράδειγμα, στον όμιλο την Γερμανία, θα ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε. Και πώς να το κάνουμε. Θα καταλαβαίναμε την έννοια του τακτικού ρεαλισμού. Τώρα που πέσαμε με Ιαπωνία, Ακτή Ελεφαντοστού και Κολομβία, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε ιδέα.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι...Ποια είναι;

Υ.Γ.2 Ένας γείτονας συνεργάζεται επαγγελματικά με τον Βελλή, τον Πρόεδρο του Απόλλωνα. Προχθές που πήγαινε το σκύλο του βόλτα, ένα γλυκύτατο Beagle, μου αποκάλυψε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για τον Πρόεδρο. Πρώτον, ο Βελλής είναι Απολλωνιστής από μικρό παιδί. Δεύτερον, έχει πολλά χρήματα, πάρα πολλά. Τρίτον, λατρεύει τις τιράντες, Τέταρτον, έχει ένα κόλλημα με τα μονοετή συμβόλαια, πράγμα που σημαίνει ότι θα δυσκολευτεί πολύ να πουλήσει παίχτες. Πέμπτον, η ομάδα ''μπαίνει μέσα'' μισό μύριο ετησίως. Έκτον, και σημαντικότερο, σε μια ψηφοφορία της Super League, ο Βελλής ψήφισε το αντίθετο από τον Ολυμπιακό. Την επόμενη μέρα τον παίρνει τηλέφωνο ο Μαρινάκης, αυτοπροσώπως, και του λέει: «Πρόσεχε, αν συνεχίσεις έτσι, πέφτεις Β' Εθνική». Αυτά.

Υ.Γ.3 Θέλαμε να βρούμε επενδυτές και βρήκαμε. Νταξ, ακόμα δεν έχουν μπει λεφτά. Αλλά μικρό το κακό. Οι επενδυτές, μιλάμε για μιλούνια, είναι εδώ. Παρόντες. Και παλεύουν μεταξύ τους, σαν άλλοι μνηστήρες της Πηνελόπης, για το ποιος θα αναλάβει τον Άρη. Ε, κύριε Ηλιάδη;

Υ.Γ.4 Πώς γίνεται άνθρωποι που δεν έχουν δει ένα παιχνίδι να το βαφτίζουν στημένο με συνοπτικές διαδικασίες;

Υ.Γ.5 Πώς καταλαβαίνεις την αξία του προπονητή; Βλέπεις τον Μόγιες ο οποίος με το ίδιο ρόστερ έχει φτιάξει ένα πράγμα χωρίς ταχύτητα και έμπνευση. Λέτε να το έκανε επίτηδες ο Σερ Άλεξ για να φανεί πόσο δυσαναπλήρωτο είναι το κενό του; Ο Αλέφας έτσι λέει. Βέβαια, ο Αλέφας λέει ότι ο Μήτρογλου είναι παιχταράς κι ο Μανωλάς μεγάλο σέντερ μπακ. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Λέγαμε για την αξία του προπονητή. Σπουδαίος θεσμός του ποδοσφαίρου. Μια ματιά στην Μπάγερν θα μας πείσει. Κι αν δεν μας πείσει, σίγουρα θα μας εξιτάρει.

Υ.Γ.6 Βλέπω, λοιπόν, σε ένα site κάτι φωτογραφίες της Έλενας Παπαβασιλείου. Ωραία γυναίκα. Γυναικάρα, θα έλεγα. Κι από κάτω διαβάζω κάτι επικά σχόλια. Ο ένας να λέει ότι έχει καλούτσικο σώμα, αλλά μέτρια φάτσα. Ο άλλος να ουρλιάζει ότι έχει πόδια καμήλας Τι σκατά σημαίνουν ''τα πόδια καμήλας''; Τέλος πάντων. Και κάποιοι άλλοι, ποιο παρατηρικοί, να δηλώνουν ότι η κοπέλα πάσχει από προγναθισμό. Θα ήθελα να τους δω όλους αυτούς, αν τους την έπεφτε η Έλενα σε κάποιο μπαράκι. Τι θα έκαναν; Τι θα έλεγαν; «Φύγε από δω μωρή πατσαβούρα, με τα πόδια καμήλας και τον προγναθισμό;». Ή μήπως θα έβρεχαν το βρακάκι τους;

Υ.Γ.7 Βρισκόμαστε στην Α' Γυμνασίου. Ένας συμμαθητής, με τον οποίο ακόμα έχουμε κρατήσει επαφή, μού δίνει μια κασσέτα με διάφορα τραγούδια. Η κασσέτα, μεταξύ άλλων, περιέχει δυο κομμάτια των Rainbow. Ακούω το πρώτο κομμάτι, το Man on the Silver Mountain, και πραγματικά μου αρέσει. Μόλις ακούω το δεύτερο, απογειώνομαι.

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Η συμβουλή


Ας ξεφύγουμε λίγο από τους φρενήρεις ρυθμούς που μάς καταδυναστεύουν. Από τη δίνη της καθημερινότητας. Για παράδειγμα, από τις προσπάθειες για εύρεση εργασίας. Να ψάχνεις, να μην βρίσκεις και κάποιοι, πραγματικά αχαρακτήριστοι, να σε αποκαλούν άεργο ή να υπονοούν, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ότι κάτι κάνεις λάθος -το λάθος μου, εν τέλει, μάλλον έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχω βύσμα. Με τις αγγελίες να εξαντλούνται αποκλειστικά σε εθελοντές, τηλεφωνικά κέντρα και ασφάλειες. Δεν εννοώ τις ασφάλειες της Δ.Ε.Η. Η λειτουργία της οποίας αποδεικνύει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κοινωνικό Κράτος. Καμία πρόνοια. Καμία μέριμνα. Δεν υπάρχει, επί της ουσίας, τίποτα. Τίποτα, παρά μόνο ένα πράγμα. Ποιο είναι αυτό; Φορολογία. Υπέρμετρη φορολογία. Ούτε πρωτοετής φοιτητής Οικονομικής Σχολής δεν θα προχωρούσε σε τέτοια (φορολογικά) μέτρα. Κι όμως, αυτά τα πράγματα δεν εφαρμόζονται σε κάποιο video game ή στο μαγευτικό Χόλιγουντ. Στην Ελλάδα του 2013, ως ένα είδος πειράματος, λαμβάνουν μέρος. Αλλά κι αυτός ο φοιτητής, αυτός ο κακομοίρης, είναι προκλητικός. Υπέρ το δέον. Άκου εκεί να θέλει να περάσει σε Πανεπιστήμιο. Να σπουδάσει. Να κάνει μεταπτυχιακό. Διδακτορικό. Για να πάρει ένα χαρτί που δεν αρμόζει ούτε για καύσιμο στο τζάκι. Και να πάει, κατόπιν, να δουλέψει για τρεις και εξήντα. Με τους μισθούς να έχουν πέσει πιο χαμηλά κι από το αξιακό μας σύστημα. Για να γίνουμε, υποτίθεται, πάντοτε μέσω της μείωσης του κόστους εργασίας, πιο ανταγωνιστικοί. Τρίχες κατσαρές. Ποια ανταγωνιστικότητα; Αφού η Ελλάδα στερείται παραγωγικής βάσης. Μόνο τη ναυτιλία έχουμε, η οποία αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση, και τον τουρισμό. Και ευτυχώς που στο Υπουργείο Τουρισμού βρίσκεται η Όλγα (φώτο), γυναικάρα, για να έχουμε και κάτι να ασχολούμαστε, διότι, ειδάλλως, δεν θα είχε κανένα νόημα ύπαρξης ένα τέτοιο Υπουργείο. Ούτως ή άλλως, στην Ελλάδα ελάχιστα έχουν προοδεύσει. Και ο τουρισμός, η αριστερά, η λογική, ο ρομαντισμός και το κοινό συμφέρον δεν βρίσκονται στη λίστα. Έπειτα, λοιπόν, από την μακροσκελή εισαγωγή, αλλά γραμμένη με αυθόρμητη διάθεση, προσπαθώντας να ξεχάσουμε όλα τα παραπάνω, μπαίνω στο ψητό. Με αφορμή το τελευταίο κρούσμα, έρχομαι και ρωτάω. Ρε παιδιά, εμείς οι γαμάτοι τύποι που θέλουμε να βρούμε μια νορμάλ κοπέλα, τι πρέπει να κάνουμε; Διατυπώνω την συγκεκριμένη ερώτηση κάπως χαριτολογώντας, με μία πρεζα αστεϊσμού, διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις (κλισέ), αλλά έχοντας τη γεύση πως κάτι τσουλάει λάθος. Τι πρέπει να κάνω, επομένως;
  1. Να γίνω gay. Επ' αυτού, σημειώνω ότι στην Μύκονο έχω μεγάλη πέραση. Μην γελάτε, σάτυροι! Ξέρετε τι σημαίνει να συνοδεύεσαι από γκόμενα και να σε κοιτάνε δυο ζεύγη αντρικά μάτια σαν ξερολούκουμο; Μάλλον ευθύνεται η τσαχπινιά μου και το νάζι μου. Συνιστούν βλέπετε, ευχή και κατάρα.
  2. Να ανοίξω ένα λογαριασμό Facebook και να αρχίσω να κυνηγάω τύπισσες μέσω αυτού. Το κάνουν πολλοί φίλοι μου. Με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Εγώ, δεν κατάλαβα, στο πηγάδι κατούρησα; Τι μου λείπει; Όλα τα έχω. Πιασάρικες φωτογραφίες, καλή γραφή και, αν θέλω, γίνομαι μετρ του ψέμματος. Δεδομένη επιτυχία.
  3. Να γίνω παράλογος. Με έχουν χαρακτηρίσει, βλέπετε, πολύ λογικό για σχέση. Πράγματι, έχω την τάση να ενεργοποιώ ικανοποιητικά τη λογική μου διάθεση -αν και ορισμένες φορές αυτή επισκιάζεται από το συναίσθημα. Μια απορία, όμως: εγώ είμαι πολύ λογικός ή αυτές πολύ παράλογες; Αίνιγμα ολκής. Δυσεπίλυτο σταυρόλεξο. Δίχως ξεκάθαρη απάντηση.
  4. Να γίνω λακαμάς/μαλάκας. Μου έχουν πει ότι είμαι ισχυρή προσωπικότητα κι ως εκ τούτου αυτό δεν είναι καλό για μια σχέση. Έχουν δίκιο. Είναι δύσκολο για μια τύπισσα να τα βρει με έναν άντρα που κάποιες φορές τής λέει «όχι» και δεν της κάνει όλα τα χατήρια. Εξαιρετικά δύσκολο. Πιο πιθανό είναι να βρει ο Ηλιάδης δύο και τρεις επενδυτές για την Αρειανάρα.
  5. Να γίνω αμόρφωτος. Θεωρούμαι μορφωμένο αγόρι και αυτό για κάποιες τύπισσες φαντάζει, υποθέτω, τρομακτικό. Σαν να νοιώθουν μειονεκτικά. Καταραμένη ανασφάλεια! Να ακολουθήσω τη μόδα και να γίνω χυδαίος, ηλίθιος και αμόρφωτος; Αυτή δεν είναι η μόδα του σήμερα; Ε;
  6. Να εξακολουθήσω (σ)το ίδιο μοτίβο: πολύ απλά να είμαι ο εαυτός μου. 
Καλή επιτυχία!

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2  Τον τελευταίο καιρό διαβάζω Μάρκο Αυρήλιο. Ξέρετε, αυτόν τον στωικό αυτοκράτορα της Ρώμης που καθόταν μέσα στη σκηνή του εν καιρώ εκστρατειών και αποτύπωνε τις σκέψεις του επί χάρτου. Στα ελληνικά, παρακαλώ. Μέγας ανήρ. Ομολογώ, λοιπόν, με άκρατη διαύγεια, ότι δεν είμαι έτοιμος για τόσο υψηλό επίπεδο γνώσης. Με ξεπερνάει. Και το δηλώνω χωρίς ντροπή. Ο άνθρωπος γράφει τόσο απλά πράγματα που φαίνονται σχεδόν απίστευτα. Ανεφάρμοστα. Ανεδαφικά. Έχουμε αναφέρει, εξάλλου, ουκ ολίγες φορές, ότι το απλό είναι και δύσκολο. Μολαταύτα, μπορώ να πω ότι οι σκέψεις του Μάρκου Αυρήλιου με έχουν ήδη προβληματίζει. Είθε ο προβληματισμός να μετατραπεί σε επιρροή. Αν, εν τέλει, συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται αναμφίβολα για μέγιστο προσωπικό παράσημο.

Υ.Γ.3 Σκεφτόμουν να βάλω Whitesnake και συγκεκριμένα το ''Looking for Love''. Έχω, όμως, πιο άγριες διαθέσεις. Πηγαίνω, λοιπόν, για μάθημα φορώντας μία μπλούζα των KISS. Βλέπει την μπλούζα ένας συμφοιτητής, σχεδόν συνομήλικος, και δείχνει να απορεί με το λογότυπο. Με ρωτάει το αμίμητο: «Γιατί φοράς τέτοια μπλούζα; Ακούς KISS FM;». Ξεπερνώ το αρχικό σοκ και του απαντώ ότι οι KISS είναι ροκ μπάντα. Ο τύπος, όμως, συνεχίζει ακάθεκτος: «KISS; Δεν τους ξέρω. Μάλλον θα είναι καινούρια μπάντα. Εγώ ακούω πιο παλιό ροκ. Συγκεκριμένα Guns N' Roses και Iggy Pop». Και τέζα ο Κάνθαρος. Σαν να με χτύπησε ο Θεός του Κεραυνού.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Η απόγνωση της επενδυτολογίας

Η Π.Α.Ε. Άρης βρίσκεται σε απελπισία. Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κάποιος επ' αυτού. Είναι απόλυτα απόλυτο. Γκαραντί. Σιγουράκι. Βρίσκεται, λοιπόν, σε σύγχυση. Και είναι χαρακτηριστικό της σύγχυσης να οδηγεί τους ανθρώπους σε σύγχιση -προφανώς και σε απόγνωση. Ο προβληματισμός, φυσικά, πραγματικά έκδηλος, δεν εξαντλείται μόνο στα του αγωνιστικού. Με τον προπονητή να έχει κατασταλάξει σε ένα είδος τακτικής, έστω και πρωτόγονης, αλλά να αδυνατεί να πάρει αποτελέσματα. Καταραμένη έλλειψη τακτικής παιδείας! Καταραμένη τεχνική ανεπάρκεια! Τέλος πάντων. Όπως έχω αναφέρει ουκ ολίγες φορές, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να βλέπω τους ποδοσφαιριστές, όποιοι και να είναι αυτοί, να ιδρώνουν τη φανέλα. Να μην είναι αδιάφοροι. Νωχελικοί. Να βρίθουν ποδοσφαιρικού τσαμπουκά και εγωισμού. Και δεδομένης της κατάστασης στο ποδοσφαιρικό τμήμα, νομίζω ότι ουδείς εκ ημών μπορεί να τους προσάψει τέτοιες κατηγορίες. Και επιτρέψτε μου να αφήσω εκτός εξίσωσης τις ατάκες/υπόνοιες/παρωθήσεις για πολεμιστές, Ταλιμπάν και Ορκς. Τότε τα παιχνίδια θα τα κέρδιζαν οι κλώνοι του Σαμψών.


Αυτά, όμως, λίγους ενδιαφέρουν. Τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Και το γράφω αυτό, καθώς στην ομάδα αυτή τη στιγμή κυριαρχεί η επενδυτολογία, επισκιάζοντας ακόμα και τις εξελίξεις με το άρθρο 99 -κι ας φωνάζει ο Ηλιάδης (φώτο) για ύαινες και λοιπά ζώα. Με την Π.Α.Ε. να βγάζει επίσημες ανακοινώσεις και να αφήνει να εννοηθεί ότι ο επενδυτής βρίσκεται προ των πυλών του Χαριλάου. Είναι φανερό ότι ο Ηλιάδης είναι τολμηρός άνθρωπος. Θαρραλέος. Θέλει κότσια να ανακοινώνεις επίσημα και να δηλώνεις συνεχώς ότι έρχεται επενδυτής. Διότι, αν δεν έρθει αυτός ο πολυπόθητος επενδυτής, δεν ξέρω πως θα μπορέσει να κυκλοφορήσει στην Σαλονίκη. Και το γράφω αυτό με σώας τας φρένας για έναν απλό λόγο: δεν θα είναι η πρώτη φορά που λέει, υπόσχεται κάτι και δεν γίνεται. Ούτε οι πολιτικοί τέτοια συνέπεια. Ας ελπίσουμε, επομένως, να μην βάλουμε κι άλλο αυτογκόλ. Η αφεντιά μου, πάντως, αφιέρωσε ελάχιστο χρόνο στο ποιος μπορεί να είναι αυτός ο επενδυτής. Μην απορείτε με τα Μ.Μ.Ε. και τα ρεπορτάζ του κώλου: έχουμε πει ότι όταν οι δημοσιογράφοι θέλουν να κρατήσουν ένα μυστικό επτασφράγιστο, το κρατάνε. Ποιος είναι, λοιπόν, το πόρισμά μου; Ότι ο θρυλούμενος άνθρωπος, αυτός ο μυστήριος Έλληνας από το εξωτερικό, που φέρεται να θέλει να επενδύσει στον Άρη, υπάρχει. Είναι ζωντανός. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι επιχειρηματικές εξελίξεις υποδηλώνουν ότι πράγματι θέλει να ξεκινήσει επενδύσεις στην Ελλάδα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά θα επενδύσει στον Άρη. Όχι, βέβαια. Μην τρελαθούμε. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Κι ας κρατάμε καλύτερα μικρό καλάθι. Πολύ μικρό. Ελάχιστο. Απειροελάχιστο. Αλλά, επαναλαμβάνω, ο άνθρωπος είναι υπαρκτό πρόσωπο. Με σάρκα και οστά. Το όνομα αυτού; Αριστοτέλης Μυστακίδης. Ο πιο πλούσιος Έλληνας, αν δεν κάνω λάθος, σε παγκόσμια κλίμακα.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά και να μην είναι, όποιος το κυκλοφόρησε έχει χιούμορ. Οι οργανωμένοι του ΠΑΟΚ αποφάσισαν στο ματς με τον Άρη να επαναλάβουν κάτι που είχε γίνει πρώτη φορά σε ένα ντέρμπι που έγινε το 2003 στα Τρίκαλα και να ρίξουν στο γήπεδο τρεις κότες, όπως τότε, ''για να φάνε τα σκουλήκια''. Μόνο που οι κότες πέρασαν πολλή ώρα στη Θύρα 4, τις πνίξανε τα ντουμάνια και όταν οι οπαδοί τις αμόλησαν στον αγωνιστικό χώρο κάνανε οχτάρια από τη ζαλάδα και δεν έφτασαν ποτέ στον αγωνιστικό χώρο! Ο όρος ''κότα ζαλισμένη'' απέκτησε νόημα...».

Υ.Γ.2 Ο Πανούτσος δίνει ρέστα: «Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν όση κι η διαφορά ανάμεσα στον Ιμπραΐμοβιτς και τον Κάμπελ. Σε δύο ίδιες ντρίμπλες τη μία την κάνει ο Ιμπραΐμοβιτς και πέφτει ο Μανωλάς και τη δεύτερη κάνει ο Κάμπελ και πέφτει ο Κάμπελ». By the way, πρέπει κάποια στιγμή να αφιερώσω μια ανάρτηση στις ατάκες του Σουηδού. Μπορεί ο Ρονάλντο κι ο Μέσι να μην του επιτρέπουν να κατακτήσει τη Χρυσή Μπάλα στο ποδόσφαιρο, αλλά στις ατάκες δεν τον πλησιάζει κανείς.

Υ.Γ.3 Διάβασα καλά; Ο Γκαλιάνι φεύγει από την Μίλαν; Η φθορά του χρόνου είναι αμείλικτη. Όπως και να έχει, πρόκειται για έναν υπεύθυνο τεχνικό διευθυντή, με τα καλά του και τα κακά του, που πραγματικά άφησε το στίγμα του στην ομάδα.

Υ.Γ.4 Τα ρεπορτάζ του Ολυμπιακού υποδηλώνουν ότι η μισή Αγγλία θέλει τον Μανωλά. Από τότε βάζουν εκπτώσεις στο ενδιαφέρον των ξένων ομάδων; Άκου η μισή Αγγλία. Όλη η Ευρώπη τον θέλει. Όλος ο πλανήτης.

Υ.Γ.5 Πάμε με κάτι χαλαρό.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...