Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Οι βουκελάριοι εξαφανίστηκαν

Ναι, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Συθέμελα ο πολιτικός κόσμος κλονίστηκε. Ο Βενιζέλος κλαίει σαν κουτάβι. Ο Σαμαράς προμηθεύτηκε τσίγκινο σωβρακάκι. Κι ο Τσίπρας αποφάσισε να συγκαλέσει την κοινοβουλευτική ομάδα για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν, πάντοτε σαν μία γροθιά, τις εξελίξεις. Η κυρία με τον ξύλινο λόγο, την ανέκφραστη μουσούδα και τα χίλια ταγέρ δήλωσε: «Αυτό το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν με εκφράζει πια». Σωστό, θεμιτό και αναμενόμενο -να μας πει, όμως, ποιο ΠΑ.ΣΟ.Κ. την εξέφραζε. Με το τάγμα των πρασινοφρουρών να εξαφανίζεται προϊόντος χρόνου, όπως οι περίφημοι βουκελάριοι του Βελισ(σ)άριου (φώτο) στο Βυζάντιο, έχει μείνει μόνο ο Βενιζέλος να φυλάει τις κομματικές Θερμοπύλες. Με τους επί χρόνια ψηφοφόρους του κόμματος να προτιμούν τα νιάτα και τις υποσχέσεις -πάντα με το στόμα- του Αλέξη του Τσίπρα. Κι όλοι ξέρουμε το γιατί. Μπορούμε να το λέμε μεταξύ μας, αλλά απαγορεύται να το δηλώνουμε δημόσια. Η Διαμαντοπούλου, όμως, δεν σταματάει εδώ. Διερεύνησε τις αιτίες που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πνέει τα λοίσθια. Έκανε λόγο για ''θέμα ηθικής αξιοπιστίας'' και ''πολύ μεγάλη αδυναμία επανεκίνησης''. Έπεσε διάνα. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Και στο τέλος πέταξε την πολιτική βόμβα: «Έχω ανάγκη την ταπείνωση». Ποιος σας είπε ότι οι πολιτικοί δεν κάνουν την αυτοκριτική τους; Ποιος διαδίδει τέτοια ασύστολα ψεύδη; Μια χαρά τα είπε η Διαμαντοπούλου. Ο κάθε πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του διαφημίζει την αυτοκριτική του, πάντοτε προς τέρψιν του κοινού, και μηδενίζει το κοντέρ. Για να αρχίσει νέες κωλοτούμπες, νέα ψέμματα και νέες υπερβολές. Ο πρώτος διδάξας υψηλοτάτου επιπέδου ήταν ο Λοβέρδος και πλέον έχουμε και την Διαμαντοπούλου. Γιατί, όμως, έχει ανάγκη την ταπείνωση; Νταξ, είπαμε ότι μηδενίζει το κοντέρ. Πού μηδενίζει; Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Αφού, όπως δήλωσε, δεν την εκφράζει. Εμμέσως πλην σαφώς, λοιπόν, ετοιμαστείτε για νέο κόμμα υπό την αιγίδα της Διαμαντοπούλου.


Μην σας κάνει εντύπωση. Ο πολιτικός στίβος είναι σαν τον πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Αντί να μειώσουμε τις ομάδες, τις αυξάνουμε. Και το διατυμπανίζουμε κιόλας. Το παρουσιάζουμε ως κάτι ελκυστικό. Που θα αποβεί, ντεμέκ, υπέρ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ίδιο γίνεται και στην περίπτωσή μας. Αντί να μειωθούν τα κόμματα, ο κάθε πικραμένος που δεν ''εκφράζεται'' μέσα από την κομματική του παράταξη, πάει, για ευνόητους λόγους, και ιδρύει το δικό του κόμμα. Και μετά έρχονται οι εκλογές και ακούς ορισμένους πολιτικούς να λένε ότι «η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί» και «χρειαζόμαστε αυτοδυναμία». Απίστευτα πράγματα. Μα αυτοί που τα λένε είναι ιδρυτές και μέλη των νέων κομμάτων που πλημμυρίζουν τον πολιτικό κόσμο! Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν η κυρία Διαμαντοπούλου, και η κάθε κυρία Διαμαντοπούλου, έχει ανάγκη την ταπείνωση, να κλειστεί σε μοναστήρι ή να μείνει σε κάποιο ξερονήσι και να ζήσει σαν ασκητής. Με αυτά που προσφέρει η φύση. Έστω να πάει σε ένα από τα εξοχικά που διαθέτει. Να εγκατασταθεί εκεί και να καλλιεργεί ζαρζαβατικά. Και η μόνη ενασχόλησή της με την πολιτική να είναι οι συζητήσεις με τους κατοίκους της περιοχής για τα χρόνια της δόξης. Τότε που το πάλαι ποτέ περισπούδαστο ΠΑ.ΣΟ.Κ. έλυνε και έδενε. Έκοβε και έραβε. Με τους πρασινοφρουρούς να έχουν πιάσει όλα τα πόστα. Από υπουργικές καρέκλες και διευθυντικές θέσεις μέχρι κλητήρες και σκουπιδιάρηδες. Φαίνεται ότι εκείνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. την εξέφραζε. Διότι, για να είμαστε και λίγο ειλικρινείς, αν η κυρία Διαμαντοπούλου είχε τσίπα, θα αποχωρούσε εσαεί από το πολιτικό σκηνικό και θα μας άδειαζε τη γωνιά. Κι αυτή βάζει πρώτη ταχύτητα για ίδρυση νέου κόμματος. Αλλά γιατί χαλάω τη ζαχαρένια μου; Λες και δεν ξέρω ότι η πολιτική είναι σαν πρέζα. Και, μάλιστα, χωρίς κέντρο απεξάρτησης. Σαν τον Βενιζέλο, ο οποίος παίρνει τη δόση του διατηρώντας με μηχανική υποστήριξη έναν παρακμάζων κομματικό οργανισμό που πρέπει να αυτοδιαλυθεί.

Υ.Γ.1 Είμαι περίεργος να δω τι πρωτάθλημα θα έχουμε του χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε. Κι ας μιλάμε για ένα βαρετό, όπως έχει καταντήσει, προϊόν. Ο γράφων, πάντως, ομολογεί, με πάσα ειλικρίνεια, ότι έχει κουραστεί και κορεστεί. Και δεν υπάρχει και κανά Mundial ή Euro για να ξεχαρμανιάσουμε.

Υ.Γ.2 Με αφορμή μια κουβέντα που συμμετείχα την Κυριακή, δηλώνω ευθαρσώς τα παρακάτω. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν θα υπήρχαν τόσες κακομαθημένες γυναίκες εκεί έξω, αν δεν υπήρχαν οι αντίστοιχοι άντρες -αλλά και στερεότυπα- που τους επιτρέπουν να κάνουν ό,τι θέλουν. Και για να γίνω ακόμα πιο προκλητικός/κυνικός/υπερβολικός, για να βρει κάποιος γκόμενα πρέπει να είναι είλωτας του αιδοίου, λεφτάς, μαλάκας, λακαμάς, ψεύτης ή/και λαμόγιο. Για να βρει κάποιος νορμάλ τύπος μια νορμάλ γκόμενα πρέπει να πάρει ένα τουφέκι και να κυνηγάει ανεμόμυλους. Εκτός αν αυτός ο νορμάλ τύπος αποφασίσει ότι, προκειμένου να βρέξει το παξιμάδι του ή να καμουφλάρει τις ανασφάλειές του, πρέπει να πέσει πολλά επίπεδα. Και προσωπικά αρνούμαι να πράξω κάτι τέτοιο. Το σταματώ εδώ, διότι το υστερόγραφο θα βγει μεγαλύτερο από την ανάρτηση.

Υ.Γ.3 Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τον Hercule Poirot. Πρόκειται για φανταστικό χαρακτήρα της Agatha Christie. Βέλγος στην καταγωγή, ενίοτε παράξενος, ελαφρώς αλαζόνας, αλλά πάντοτε κομψός και gentleman. Το χόμπι του, έστω το επάγγελμά του, είναι να εξιχνιάζει μυστήρια, κυρίως φόνους. Και πάντοτε με επιτυχία. Έχει γυριστεί και σειρά. Με τον εξαιρετικό David Suchet στο ρόλο του Poirot. Σας προτρέπω να την παρακολουθήσετε. Δεν θα το μετανοιώσετε!

Υ.Γ.4 Ναι, είναι ένα από τα καλύτερα hard rock κομμάτια που υπάρχουν στο μουσικό χάρτη. Και ναι, το έχω ξαναποστάρει. Αλλά δεν το χορταίνω!

In the still of the night, I hear the wolf howl, honey, Sniffing around your door, In the still of the night, I feel my heart beating heavy, Telling me I gotta have more, In the shadow of night, I see the full moon rise, Telling me what's in store, My heart start aching, My body start a shaking, And I can't take no more, no, no, Now I just want to get close to you, An' taste your love so sweet, And I just want to make love to you, Feel your body heat...

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Οι αλληλοεξουδετερώσεις, η αμυντική γραμμή και οι σχέσεις

Δύο ήταν τα αινίγματα που συνόδευαν τον τελικό. Το πρώτο έχει να κάνει με το τι είδος ποδοσφαίρου θα βλέπαμε από τις δυο ομάδες, ειδικά στο πρώτο 20λεπτο. Το δεύτερο ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Γκέτσε. Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Τι θα έκανε ο Κλοπ; Θα έβαζε τον Σαχίν στον άξονα και τον Ρόις αριστερά ή θα μετατόπιζε τον τελευταίο στον άξονα και θα προτιμούσε για τα αριστερά τον Γκρόσκροϊτς; Τελικά προτίμησε τον Γκρόσκροϊτς, με τον Ρόις να έχει έναν ελεύθερο ρόλο πίσω από τον Λεβαντόφσκι, και μάλλον δικαιώθηκε για αυτό που είχε στο μυαλό του. Ο Γερμανός μέσος έκανε ένα πολύ καλό ανασταλτικό παιχνίδι, αλλά στην επίθεση ήταν αμέτοχος. Ουσιαστικά αλληλοεξουδετερώθηκε με τον Λαμ, με τον τελευταίο να αρχίζει τις επελάσεις και να δίνει στήριγμα στον Ρόμπεν (φώτο) μετά το 75' λεπτό. Αλλά η πλευρά του Γκρόσκροϊτς δεν είχε μόνο τον Λαμ: υπήρχε κι ο Ρόμπεν. Κι αυτόν δύσκολα τον σταματάς με τεχνάσματα τύπου ''Γκρόσκροϊτς''. Είχαμε πει, εξάλλου, ότι θα ήταν τακτικό έγκλημα από τον Κλοπ να μην καλύψει ποσοτικά τα άκρα της άμυνάς του. Τι έκανε, λοιπόν; Έβαλε τον Γκρόσκροϊτς αριστερά και μπλόκαρε τον Λαμ, για να απομονώσει τον Ρόμπεν, έδωσε εντολή στον Μπέντερ να καλύπτει διαγώνια τον Σμέλτσερ, και, όποτε ο Ολλανδός συνέκλινε προς το κέντρο αμύνης, έβγαινε ο Χούμελς για να τον τρομάξει. Τον τρόμαξε μία, τον τρόμαξε δύο, την τρίτη φορά ήρθε η σειρά του Ρόμπεν να τον τρομάξει. Τι άλλο να κάνει ο Κλοπ; Θα μπορούσε ίσως, προϊόντος χρόνου, να προκρίνει τις παγίδες.


Δεν ήταν, όμως, μόνο ο Γκρόσκροϊτς που αλληλοεξουδετερώθηκε με τον Λαμ. Υπήρχε κι ο Μπλαστσικόφσκι με τον Αλάμπα, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι στα πρώτα λεπτά του αγώνα ο Αυστριακός συνάντησε τρομακτικά προβλήματα -θα μιλήσουμε παρακάτω για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Επίσης, υπήρχε ο Γκουντογκάν με τον Σβάινσταϊγκερ. Ναι, ο πρώτος έτρεξε άπειρα χιλιόμετρα στον άξονα, όντας σε διάταξη λοξής φάλαγγας με τον Μπέντερ να βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πίσω του, αλλά, επί της ουσίας, δεν μπόρεσε να πάρει μέτρα στο επιθετικό παιχνίδι. Με τον Σβάινσταϊγκερ σε μέτρια βραδιά (κλισέ), αναδύθηκε η ποιότητα του Χάβι Μαρτίνεθ, ο οποίος σου έδινε την εντύπωση ότι κρατούσε μόνος του τη μεσαία γραμμή. Μεγάλη ψυχραιμία, σωστές τοποθετήσεις και ικανοποιητικές μεταβιβάσεις, σε παράλληλο και διαγώνιο επίπεδο, συνέθεσαν μια άκρως ώριμη ποδοσφαιρική εμφάνιση από τον Βάσκο. Βέβαια, τις αρετές τους τις γνωρίζαμε από την θαυμάσια Μπιλμπάο του Μπιέλσα. Δεν περιμέναμε τον τελικό. Προς τα πού έσπαγε τις μπάλες ο Χάβι Μαρτίνεθ; Προς τον Ριμπερί και τον Ρόμπεν. Λέγαμε στο προηγούμενο άρθρο ότι ο Χάινκες έπρεπε να μιλήσει ξεχωριστά σε αυτούς τους δυο ποδοσφαιριστές. Για να προλάβει το κακό. Υποθέτω ότι το έπραξε. Αλλά ο Ριμπερί παραλίγο να τα τινάξει όλα. Κακόκεφος, γκρινιάρης και συχνά θυμωμένος για ανούσιους λόγους, θύμισε γκόμενα που δεν τις κάνεις τα χατίρια. Κακώς δεν αντικαταστάθηκε νωρίτερα από τον Χάινκες.

Και φτάνουμε στο σημείο που όλοι περιμέναμε. Το τι είδους ποδόσφαιρο επέλεξαν να παίξουν οι δυο αντίπαλοι. Πριν αρχίσω εις βάθος τις τακτικές αναλύσεις - τρομάρα μου!-, πρέπει να πω δυο πραγματάκια που αποτελούν ένα είδος σταθεράς. Σαν φυσική ένα πράγμα. Πρώτον, η Ντόρτμουντ είναι μια ομάδα που στηρίζεται στο σύνολο. Δεν έχει τον παίχτη σταρ που μπορεί με μια προσωπική ενέργεια να αλλάξει τη ροή του ματς. Πολύ καλοί οι Ρόις, Λεβαντόφσκι και Γκουντογκάν, αλλά δεν είναι, π.χ., Μέσι ή Ζιντάν. Δεν είναι καν Ρόμπεν. Μπορεί κάποια στιγμή να γίνουν, αλλά αυτή η στιγμή δεν ήρθε ακόμα. Και νομίζω ότι για αυτόν τον λόγο η απουσία του Γκέτσε πόνεσε ψυχολογικά την ομάδα του Κλοπ περισσότερο από αγωνιστικά: το σύνολο έχασε ένα υπερπολύτιμο γρανάζι. Δεύτερον, η Ντόρτμουντ τρέχει. Πολύ. Πάρα πολύ. Και τρέχει ποιοτικά. Αυτό το καταλάβαμε, για μία ακόμη φορά, από το διαολεμένο πρώτο 20λεπτο. Οι τυπικά γηπεδούχοι έπιασαν ένα υψηλότατο τέμπο, κορυφαίου επιπέδου, που δείχνει πόσο σκληρά έχει δουλέψει αυτή η ομάδα στην προπόνηση. Αξιοποιούσαν όλο το πλάτος του γηπέδου, κυρίως την δεξιά πτέρυγα, και όλα τα γρανάζια του συνόλου, και προσπάθησαν να λυγίσουν ψυχολογικά τον αντίπαλο. Μπορώ να πω ότι τα κατάφεραν. Για αυτό και οι παίχτες του Χάινκες οπισθοχώρησαν άτακτα τις γραμμές τους, σαν ένα είδος ενστικτώδους αυτοσυντήρησης, και περίμεναν να περάσει η μπόρα. Η Μπορούσια μπήκε με τρομακτική ορμή που συμπαρέσυρε, σαν χείμαρρος, όλους τους παίχτες των Βαυαρών. Όλους, πλην Νόιερ. Με συγχωρείτε, αλλά στο πρώτο 20λεπτο δεν υπήρχε Μπάγερν στο γήπεδο. Υπήρχε μόνο ο Νόιερ. Ο Κλοπ πίεσε στα 4/4 του γηπέδου (!) και επιχείρησε να εξαργυρώσει την ξέφρενη ορμητικότητά του με κάποιο γκολ. Και μόλις έχανε την μπάλα, λάμβανε μέρος με εξαιρετική πειθαρχία η μετάβαση από φάση επίθεσης σε φάση άμυνας. Ήταν προφανές ότι ήθελε να προηγηθεί νωρίς και να αναγκάσει την Μπάγερν να ανοιχτεί: οι αντεπιθέσεις μετά στους κενούς χώρους θα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα. Επίσης, γνώριζε ότι σε περίπτωση παράτασης οι παίχτες του δεν θα άντεχαν σωματικά: η ομάδα δεν διαθέτει ποιοτικό βάθος πάγκου και δεν μπορεί να διατηρήσει υψηλές στροφές για παραπάνω από 60-65 λεπτά. Και έτσι ακριβώς έγινε: το ξέφρενο πρώτο 20λεπτο είχε κόστος.

Η Μπάγερν, μη έχοντας επιλογές και όντας ανήμπορη να αντιδράσει, περίμενε υπομονετικά να εξασθενήσει η ορμητικότητα των αντιπάλων. Και πράγματι, έστω και με ορισμένα τερτίπια της μπάλας, οι τυπικά φιλοξενούμενοι, δίνοντας βάθος στην αμυντική τους γραμμή, αλλά και σε όλη την άμυνα, κράτησαν χαρακτήρα και άρχισαν να παίρνουν μέτρα. Το τέμπο εκ μέρους της Ντόρτμουντ έπεσε αισθητά, αλλά η ομάδα δεν έγινε ξαφνικά ακίνδυνη. Όχι, βέβαια! Είχε ακόμα απόθεμα βενζίνης στο ρεζερβουάρ. Η Μπάγερν σταδιακά ισορρόπησε το παιχνίδι (κλισέ), άρχισε να μετατρέπει σε ουσία την κατοχή, αλλά έδειξε λίγα πράγματα. Προσπαθούσε με γεμιστά και ψηλές μπαλιές να προωθήσει την μπάλα μπροστά, καθώς οι Γκουντογκάν και Μπέντερ είχαν φράξει την μεσαία γραμμή. Σε εκείνο το σημείο, ο μόνος που ήταν επικίνδυνος στο στρωτό ποδόσφαιρο ήταν ο Ρόμπεν. Η ομάδα, πάντως, έβγαλε φάσεις και θα μπορούσε να σκοράρει. Η Ντόρτμουντ, όμως, είχε τον δικό της Νόιερ. Στο δεύτερο ημίχρονο, και συγκεκριμένα από το 60' λεπτό και έπειτα, η Ντόρτμουντ έριξε συνειδητά τους ρυθμούς, έδωσε χώρο στον αντίπαλο, έδειξε να αποδέχεται την κατοχή της Μπάγερν και εμφάνισε σημάδια αταξίας ή λάθος διάταξης, ενώ, παράλληλα, φάνηκε να μένει από δυνάμεις. Στο τελευταίο μισάωρο ανέλαβε ο Ολλανδός εξτρέμ. Με όπλο την ταχύτητά του και την ικανότητά του στην κλειστή ντρίμπλα, ''βγήκε μπροστά'' και έδωσε το έναυσμα για αντεπίθεση. Κι ο καλύτερος συμπαίχτης του ήταν η αμυντική γραμμή της Ντόρτμουντ που πρόδωσε κάθε ελπίδα για επικράτηση. Φοβερή δυσλειτουργία στο τεχνητό οφσάιντ, καθώς οι Μίλερ, Ρόμπεν και Μάντζουκιτς δεν είχαν πρόβλημα να το σπάνε κατά το δοκούν, πολλά προβλήματα με την μπάλα κάτω, κυρίως με τον Χούμελς που ανελάμβανε την ευθύνη της πρώτης πάσας, και αδυναμία στο ένας εναντίον ενός. Ουσιαστικά, η Ντόρτμουντ του πρώτου 30λέπτου δεν είχε σχέση με την Ντόρτμουντ του τελευταίου μισάωρου. Δεν είχε διάρκεια. Και η Μπάγερν του τελικού δεν είχε σχέση με αυτό που περιμέναμε να δούμε.

Υ.Γ.1 Οι εκλογές τελείωσαν. Ο Σκόρδας, για μία ακόμη φορά, μπήκε στο περιθώριο και ο Ηλιάδης ανέλαβε τα ηνία. Καλή μας τύχη.

Υ.Γ.2 Μπράβο στον μπασκετικό Άρη. Δεν πειράζει που δεν πέρασε τον Πανιώνιο. Το πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις. Ακόμα και χωρίς την πολυπόθητη πρόκριση, πρόκειται περί αγωνιστικής υπέρβασης.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Δεν το κατάλαβα αυτό. Γιατί να θεωρείται ντροπή το γεγονός ότι δυο γερμανικές ομάδες έφτασαν στον τελικό του τσου λου; Επειδή προέρχονται από τη χώρα του δεύτερου Χίτλερ, όπως ο Τράγκας αποκαλεί την Μέρκελ; Επειδή δεν αγωνίζονται σε ένα προηγμένο πρωτάθλημα, ισάξιο π.χ. του ισπανικού; Επειδή δεν αποτελούν μεγάλα ευρωπαϊκά μεγέθη; Με συγχωρείτε, αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Ανυπόστατες απόψεις. Άκρως επιφανειακές. Ελλειμματικές σε λογική. Και, τολμώ να πω, χωρίς ιδιαίτερη γνώση και αγάπη για το άθλημα. Διότι, όσο και να κατσαρώσω το μυαλό μου, δεν μπορώ να βρω ποιες άλλες ομάδες θα μπορούσαν να βρίσκονται στις θέσεις τους. Ίσως δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία.


Μπάγερν και Ντόρτμουντ, λοιπόν, ή Ντόρτμουντ και Μπάγερν, αν προτιμάτε, συγκρούονται για ένα ακόμη παιχνίδι. Αυτή τη φορά, όμως, δεν πρόκειται για ματς του γερμανικού πρωταθλήματος. Και μπορεί η Μπάγερν να έχει υψηλότερο μπάτζετ, ακόμα και να είναι ανώτερη της Ντόρτμουντ, αλλά σε έναν αγώνα, και δη (και) τελικό Champions League, όλα γίνονται. Οι διαφορές εξαϋλώνονται. Τα προτερήματα μετατρέπονται σε ελαττώματα. Η ψυχολογία ερμηνεύει το δικό της ρόλο. Όπως εύστοχα έγραψε ο Αλέξης Σπυρόπουλος για την διαφορά μεταξύ των δυο ομάδων: «Σε 38 αγωνιστικές θα φανεί. Σε ένα ματς κρύβεται». Οι δυο αντίπαλοι, όμως, γνωρίζονται καλά. Δεν έχουν να κρύψουν το παραμικρό. Δεν υπάρχουν μυστικά. Δείγμα του ότι δεν φοβούνται. Ο ένας τον άλλον και οι δυο μαζί τους υπολοίπους. Το μόνο που έχουν να φοβηθούν είναι ο κακός τους εαυτός. Αυτόν δύσκολα τον αντιμετωπίζεις. Πολύ δύσκολα, για την ακρίβεια. Ας μην ξεχνάμε ότι οι παίχτες και οι προπονητές είναι άνθρωποι. Με πάθη και αδυναμίες. Δεν είναι ρομπότ. Και συχνά κάνουν λάθη. Είναι προφανές ότι στον τελικό απαγορεύονται τα λάθη. Αλλά είναι σίγουρο ότι θα γίνουν. Για παράδειγμα, στην τακτική. Με δεδομένο ότι η Μπάγερν παίζει με μεγάλος πλάτος σε όλο το γήπεδο, δηλαδή ένας εναντίον ενός, όβερλαπ και συνεργασίες, θα είναι έγκλημα του Κλοπ να μην προκρίνει τις βοήθειες στα άκρα της άμυνας. Όπως, επίσης, θα πρέπει να εξαντλήσει σωματικά και ψυχολογικά τον ενορχηστρωτή της Μπάγερν. Μην αναρωτιέστε ποιος είναι! Προφανώς μιλάω για τον Σβάινσταϊγκερ. Παίρνει την πρώτη πάσα, παίζει παράλληλα, παίζει κάθετα, παίρνει μέτρα στον άξονα, σουτάρει. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Μήπως έναν καλό παρτενέρ στη μεσαία γραμμή; Μα, κι αυτός υφίσταται! Ο Χάβι Μαρτίνεθ αλληλοσυμπληρώνει ιδανικά τον Γερμανό συμπαίχτη του. Και μπροστά από τη μεσαία γραμμή αγωνίζεται ο Μίλερ. Ναι, ξέρω, δεν σου γεμίζει το μάτι. Είναι αδύνατος, ψηλός και φαινομενικά άτεχνος. Αλλά τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω. Ποια είναι αυτή; Να χώνεται μέσα στη μεγάλη περιοχή και να σκοράρει. Ακόμα και άμυνα παίζει. Σκυλίσια. Την ιδρώνει τη φανέλα.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο η τακτική. Υπάρχουν και ατομικά λάθη. Αυτά των παιχτών. Είπαμε: κι αυτοί άνθρωποι είναι. Συχνά δρουν εγωιστικά. Θέλουν να πάρουν τη δόξα. Δεν τους κατηγορώ. Σε τέτοια ματς απολαμβάνεις μερική ποδοσφαιρική αθανασία. Αλλά να βάζεις πάνω από την ομάδα τον εαυτό σου; Είναι σωστό; Θεμιτό; Όχι, δεν είναι, αλλά μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό το κομμάτι έχει ο προπονητής. Κι ο Χάινκες καλό θα είναι να πει δυο πράγματα στον Ρόμπεν, ακόμα και στον Ριμπερί. Διότι καλές είναι οι ατομικές ενέργειες και οι πρωτοβουλίες, αλλά συχνά ο παίχτης, και μάλλον συνειδητά, τις μπερδεύει με τις ατομιστίες. Τα ίδια ισχύουν και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Ο Κλοπ θα πρέπει να πείσει τον Ρόις και τον Λεβαντόφσκι ότι δεν χρειάζονται ανούσιοι ηρωισμοί. Η ομάδα του, άλλωστε, πάντα στηριζόταν στην αρτιότητα του συνόλου. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι με μια καλή τακτική μπορείς να νικήσεις έναν ανώτερο αντίπαλο. Κι ας απουσιάζει ο Γκέτσε. Αυτό ενδέχεται να προσθέσει ένα είδος μυστηρίου στο τι Ντόρτμουντ θα δούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παρακολουθήσουμε ένα απολαυστικό παιχνίδι. Και είθε να κερδίσει ο καλύτερος!

Υ.Γ.1 Ο Σκόρδας επέστρεψε δριμύτερος. Το ίδιο και οι ανταγωνιστές του. Κάποιες στιγμές μου φαίνεται ότι ο Άρης είναι μια πανέμορφη γκόμενα που πολιορκείται από ορισμένους τυχάρπαστους. Σαν την Πηνελόπη, ένα πράγμα. Με τη διαφορά ότι εμείς ακόμα περιμένουμε τον δικό μας Οδυσσέα. Και μάλλον θα περιμένουμε για πολύ ακόμα.

Υ.Γ.2 Όλα καλά. Για όλους. Την Κυβέρνηση. Το Κράτος. Τους πολίτες. Η νομολαγνεία φροντίζει για αυτό. Ή μήπως όχι;

Υ.Γ.3 Το δώρο που έκανα στον εαυτό μου, ένεκα της ονομαστικής μου εορτής, ήταν μια μπλούζα του Νίκου Γκάλη! Την παρήγγειλα και σε μία μέρα ήταν σπίτι μου. Μη με ρωτάτε ποια μπλούζα. Εννοείται η Gangster! Μόλις τη φόρεσα, ανατρίχιασα!

Υ.Γ.4 Γκαρσόν, πιάσε τρία Johnny B. Goode!





Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Τι απέγινε αυτό το παιδί;

Τις προάλλες, χάζευα την επετηρίδα από το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Ανέμελα χρόνια. Παρατηρούσα τους παλιούς μου συμμαθητές, έναν προς έναν, και αναρωτιόμουν τι απέγιναν αυτά τα παιδιά. Η προσοχή μου, όμως, επικεντρώθηκε κυρίως σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Το όνομα του: Κωστής. Τι να απέγινε, άραγε, αυτό το παιδί; Τι να του συνέβη; Πώς να διαχειρίστηκε τα τερτίπια της μοίρας;


Ολοκληρωμένη απάντηση δεν μπορώ να σας δώσω. Ίσως είναι καλύτερα να απαντήσουν εκείνοι που γνωρίζουν ακόμα αυτό το παιδί και διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι, σαν ένα είδος αυτόπτη μάρτυρα, την εξέλιξή του. Διότι -οφείλω να σας πληροφορήσω- ακόμα παιδί είναι. Θέλει να γελάει, να χαμογελάει, να παίζει, να διασκεδάζει, ακόμα και να κάνει ή να λέει χαριτωμένες ανοησίες. Κι ας σου βγάζει σοβαρότητα. Μια αίσθηση υπευθυνότητας. Μια νότα λογικής. Κατά βάθος είναι ένα ναζιάρικο και τσαχπίνικο αγόρι που βρίθει μερικής αθωότητας. Μάλιστα, έχει φτάσει στο σημείο να χαίρεται με τη χαρά του άλλου, ακόμα και να συγχωρεί! Έστω κι αν αυτός ο άλλος του έχει φερθεί άσχημα. Σκάρτα. Ανέντιμα. Ψυχολογική διαστροφή; Μπορεί. Συναισθηματικό βίτσιο; Μάλλον. Πάντως, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, κάτι τέτοιο αποτελεί, νομίζω, ύψιστο προσωπικό παράσημο. Ίσως, εν τελει, να πρόκειται για κάποια από τις λογικές τρέλες που επιχειρεί κατά καιρούς. Όπως η προσπάθειά του να βρει εργασία. Το ότι δεν βρίσκει απλά προσδιορίζει το χειρότερο. Το χείριστο είναι η αντιμετώπιση που λαμβάνει από ορισμένη μερίδα του κοινωνικού του περίγυρου. Με τα χτυπήματα να είναι απανωτά. Και συχνά κάτω από τη μέση. Να νοιώθει ανίκανος, άχρηστος. Να του λένε ότι κάθεται κι ότι είναι άεργος. Πως δεν προσπαθεί αρκετά και δεν ενδιαφέρεται. Πως, επειδή δεν εργάζεται, δεν έχει δικαίωμα να αισθάνεται κουρασμένος. Μέχρι και σφιχτοχέρη τον έχουν αποκαλέσει, επειδή το περιορισμένο του μπάτζετ δεν τού επιτρέπει σπατάλες, συνεχή κεράσματα και πολυσχιδείς δαπάνες. Που να ήξεραν την πραγματική αλήθεια! Μολαταύτα, αντέχει -ευτυχώς υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που τον στηρίζουν. Και έχει το τακτ να ακούει στωικά, και πάντοτε με προθυμία, τα παράπονα των άλλων για τα της εργασίας τους. Παραμένει, μαθαίνω, ψύχραιμος, υπομονετικός και αισιόδοξος, δηλαδή εχθρός της γκρίνιας. Κι ας μεταφράζει μεγάλη μερίδα του κόσμου την υπομονή ως αδιαφορία, τεμπελιά ή ανοχή. Μακάρι να ανακαλύψουν κάποτε ότι πρόκειται για υπέρτατη αρετή! Τους το εύχομαι ολόψυχα! Όσο για την αισιοδοξία, οι περισσότεροι θεωρούν ότι αποτελεί ένα δονκιχωτικό ταξίδι με βάρκα την ελπίδα. Ίσως αυτοί οι άνθρωποι να μην πιστεύουν στα θαύματα -αλλά πιστεύουν πολύ εύκολα αυτά που δύσκολα σκέφτονται. Όμως, τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο ήρωας της ιστορίας μας; Απαισιόδοξος; Δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του: η θέλησή του, η οποία μερικές φορές επισκιάζει τη λογική του, τού επιβάλλει να είναι αισιόδοξος. Εξάλλου, δεν φαίνεται να έχει κάποια χρησιμότητα το να είναι κάτι άλλο.

Για αυτό ακριβώς παραμένει ο εαυτός του. Ένα παιδί. Ένα ώριμο παιδί. Με εξάρσεις συναισθηματισμού. Χωρίς να φοβάται να εκφράσει αλήθειες, έστω κι αν ορισμένες φορές πρέπει να είναι πιο προσεκτικός ως προς τον τρόπο, να ζητήσει συγγνώμη ή να πει ευχαριστώ. Που δεν έχει ανάγκη, και δεν επιθυμεί, να πλασάρει μια ωραιοποιημένη εικόνα του εαυτού του. Μολονότι αρκετοί έχουν προθυμοποιηθεί, κι όχι απαραίτητα από καλοσύνη, να δημιουργήσουν ένα προφίλ για λογαριασμό του. Μάλλον αχρείαστο, δεν νομίζετε; Σαν τα ελαττώματα που έχει. Γιατί ξαφνιάζεστε; Ως άνθρωπος έχει πάθη, ατέλειες και αδυναμίες. Και κάνει λάθη. Όπως, για παράδειγμα, ότι περιμένει κάποιες φορές να σκέφτονται και οι άλλοι σαν αυτόν. Ή, όντας αυστηρός κριτής του εαυτού του, να έχει υψηλές απαιτήσεις από συγκεκριμένα άτομα που σημαίνουν πολλά για εκείνον, π.χ. γκόμενα ή καλός φίλος. Επίσης, μάλλον θα πρέπει να χαλαρώσει τους αντιδραστικούς του μηχανισμούς και τις άμυνές του σε εύθραυστες καταστάσεις που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Ωστόσο, ένα από τα μεγαλύτερά του λάθη, ίσως το μεγαλύτερο, είναι ότι τα παραδέχεται. Αλλά, μήπως η παραδοχή των λαθών συνιστά μια μορφή αρετής; Για τους περισσοτέρους, όχι. Μάλλον την ερμηνεύουν σαν αδυναμία. Ως αποτέλεσμα γίνεται έρμαιο στις ορέξεις άκαρδων, ''αναμάρτητων'' ανθρώπων. Λες και πάσχουν από μία ανίατη ασθένεια που αγγίζει τα όρια της διαστροφής και τους επιβάλλει να κατακεραυνώνουν εκείνον που έχει τα κότσια να παραδεχτεί τις αστοχίες του. Καημένε, Κωστή! Μην ανησυχείτε. Δεν έχω πρόθεση να υπερασπιστώ τον πρωταγωνιστή μας. Εν τέλει, δεν έχει σημασία τι πιστεύω εγώ για αυτόν. Ούτε τι πιστεύουν οι άλλοι. Σημασία έχει τι πιστεύει ο ίδιος για τον εαυτό του. Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Και νομίζω ότι αυτό το ώριμο αγόρι ξέρει πάρα πολύ καλά από τι είναι φτιαγμένο και ποια είναι τα όριά του. Κι αν είναι τόσο έξυπνο και ικανό όσο θεωρείται από μέγιστη μερίδα του κόσμου, τότε δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να τιμωρήσει τα όποια ελαττώματά του και να υπερπηδήσει τα εμπόδια, σωματικά και ψυχολογικά, που του παρουσιάζονται -αλλά, διάβολε, ο συναισθηματικός τομέας συνιστά ιδιόρρυθμο πεδίο που απαιτεί ειδικούς χειρισμούς: τα πράγματα δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από εκείνον, αλλά σίγουρα επηρεάζεται από την εξέλιξη αυτών.

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Έγραψα πολλά -κι όμως, αποδεικνύονται λίγα! Ενδεχομένως και ανούσια ή βαρετά. Αλλά μην ξεχνάτε ότι έπρεπε να σας δώσω μια ελάχιστη γεύση του ήρωά μας. Εν τέλει, τι απέγινε αυτό το παιδί; Λέτε να αγάπησε; Να ερωτεύτηκε; Το πιο πιθανό. Μα, τι γράφω; Σχεδόν σίγουρο! Ναι, είμαι βέβαιος! Όπως είμαι βέβαιος ότι μέσα από τέτοιες καταστάσεις, ασχέτως κατάληξης, αναβαθμίστηκε ως προσωπικότητα. Εξελίχθηκε. Βελτιώθηκε. Κι από φίλους; Υποθέτω ότι πρόκειται για τυχερό άνθρωπο. Το να έχεις ανθρώπους στους οποίους μπορείς να στηριχτείς και να ανοιχτείς, αποτελεί μεγάλη υπόθεση. Πραγματική ευτυχία. Αυτός ο νεαρός άνδρας, λοιπόν, χτίζει τις προϋποθέσεις και περιμένει καρτερικά την ευκαιρία για να αξιοποιήσει τις γνώσεις που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια και να λάμψει σε παν επίπεδο. Και να είστε σίγουροι ότι, μόλις αυτή παρουσιαστεί, θα την αδράξει. Χρόνια του πολλά!

Υ.Γ. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς ακούτε τα τραγούδια που συνοδεύουν τις αναρτήσεις. Τουλάχιστον τα ακούω εγώ. Και το συγκεκριμένο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στον πρωταγωνιστή της ιστορία μας!

I've had enough of being programmed, And told what I ought to do, Let's get one thing straight, I'll choose my fate, And it's got nothing to do with you, The years are flying by and it's time I got high, Took a sample of the good things in life, This is a chance, I'm gonna take, Gonna kick out trouble and strife, I grow sick and tired of the same old lies, Might look a little young, So what's wrong, You don't have to be old to be wise...

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Βρε, τον πούστη!





Υ.Γ.1 Ανέκαθεν γούσταρα τις δύσκολες αποκρούσεις. Με εξιτάρουν. Τις βρίσκω άκρως ελκυστικές. Επαναλαμβάνω: τις δύσκολες αποκρούσεις. Τις πραγματικά δύσκολες αποκρούσεις. Όχι αυτές, τύπου Τοχούρογλου, που εννοούν, με κάθε δόση υπερβολής, ορισμένοι σπίκερ. Να πηγαίνει, για παράδειγμα, η μπάλα πάνω στον τερματοφύλακα, κι όχι ο τερματοφύλακας στην μπάλα, και να ωρύονται ότι πρόκειται για ''εκπληκτική απόκρουση''. Τέλος πάντων. Και πραγματικά θυμάμαι σπουδαίες αποκρούσεις από σπουδαίους τερματοφύλακες. Και με συνέπεια. Με σταθερότητα. Για παράδειγμα, από τον Κουπέ, τον Καν και τον Σμάιχελ. Τώρα θα θυμάμαι και του Ντίντα. Του 40χρονου, να προσθέσω, Ντίντα.

Υ.Γ.2 Νομίζω ότι πλέον είναι ξεκάθαρο τι συνέβη στην Α.Ε.Κ. Λυπάμαι που το γράφω και ντρέπομαι για λογαριασμό των υπευθύνων, αλλά ο υποβιβασμός της ομάδας ήταν έγκλημα εκ προμελέτης. Εν ψυχρώ. Χωρίς αναισθητικό. Κι αν ήμουν φίλος της Α.Ε.Κ., θα είχα εξοργιστεί έτι περισσότερο και θα ξενέρωνα σε υπερθετικό βαθμό. Ποιοι είναι οι δράστες; Ρωτήστε τον κύριο Μελισσανίδη και τους λοιπούς φωστήρες της Π.Α.Ε. Όσο για το μέλλον, προβλέπω ότι ο Μελισσανίδης θα είναι ο μοναδικός στα πρακτικά του σύμπαντος που θα πουλήσει την ίδια ομάδα δυο φορές...

Υ.Γ.3 Το νομικό τμήμα του Άρη αξίζει ειδική μνεία. Η ομάδα βρίσκεται προ των πυλών του άρθρου 99. Η Π.Α.Ε. εκμεταλλεύτηκε ένα νόμο του κράτους και πλέον βαδίζει με σταθερά βήματα προς την εξυγίανσή της, ενώ, παράλληλα, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάποιον επενδυτή. Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ο Άρης, καθώς και αρκετές ομάδες που βρίσκονται στην ίδια θέση με εκείνον, θα έπρεπε να αγωνίζονται στα τοπικά πρωταθλήματα. Διότι δεν είναι δυνατόν μια Π.Α.Ε., δηλαδή μια ανώνυμη εταιρία, να ξοδεύει περισσότερα από αυτά που βγάζει και να την σκαπουλάρει. Τέλος πάντων. Απλά να σημειώσω τέσσερα πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον, ο Άρης έχει ακόμα δυο δόσεις, τις οποίες πάντοτε πλήρωνε, για το άρθρο 44 και τελειώνει αυτή η ιστορία. Δεύτερον, με το άρθρο 99 κανείς δεν χάνει τα λεφτά του και ειδικά οι παίχτες και οι προπονητές, με τους οποίους θα γίνουν διακανονισμοί. Όσο για τα χρέη προς το κράτος, απλά ρυθμίζονται, δεν χαρίζονται. Τρίτον, ο Άρης έχει ξεκινήσει την ιστορία με το άρθρο 99 από τον Σεπτέμβριο, με την Ε.Π.Ο. να μην κάνει την παραμικρή κίνηση. Το γράφω αυτό, διότι αρκετοί κάνουν λόγο για αυτοδιοίκητο, ultimatum και λοιπά. Απλά να πω ότι αυτό το καταραμένο το αυτοδιοίκητο το θυμόμαστε όποτε μας συμφέρει, ενώ, αν η Ε.Π.Ο. στείλει τελεσίγραφο στον Άρη, θα είναι απορίας άξιο γιατί δεν το έκανε επί οχτώ μήνες. Τι σκατά περίμενε; Τέταρτον, και τελευταίο, δεν είναι δυνατόν να χλευάζουν τον Άρη οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες για το άρθρο 99, τη στιγμή που η Κ.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. υπάγεται εδώ και έναν χρόνο στο εν λόγω άρθρο. Μιλάμε για τραγελαφικές καταστάσεις. Για να μην αναφέρω τα παγωμένα χρέη της Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ., ήτοι χρωστούμενα στο κράτος που επί δέκα χρόνια δεν γνωρίζουν προσαυξήσεις και τόκους. Και μιλάμε για δεκάδες μύρια.

Υ.Γ.4 Χάρηκα πολύ με την κατάκτηση του κυπέλλου Ισπανίας από την αγαπημένη μου Ατλέτικο Μαδρίτης. Και μάλιστα, απέναντι σε μια ομάδα που είχε να κερδίσει αρκετά χρόνια. Δυστυχώς το παιχνίδι δεν το είδα, καθώς έπαιζα μουντιαλίτο, αλλά ο πρώτος εγχώριος τίτλος από το 1996 αποτελεί γεγονός και πανηγυρίστηκε δεόντως από τους φαν των ''Los Colchoneros''. Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι ο Μουρίνιο απέτυχε. Κι αυτό, ο εγωιστικός εγωισμός του δεν μπορεί να το αντέξει και δεν τον αφήνει να δει καθαρά τα πράγματα. Για τον Πορτογάλο, όμως, θα αναφερθούμε σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Υ.Γ.5 Κάποιοι άνθρωποι δεν το έχουν. Θέλω να πω ότι ο καθένας έχει ένα συγκεκριμένο στυλ και ένα δεδομένο background που δεν του επιτρέπει να ερμηνεύει αταίριαστους ρόλους. Για παράδειγμα, εγώ, ως Κωστής, δεν μπορώ να υποδυθώ τον ποζερά ή να το παίξω trendy κετς. Δεν μου βγαίνει, βρε παιδί μου. Αν το κάνω, θα φαίνομαι σαν λακαμάς ολκής. Ο συνδικαλιστής που παίρνει δυο συντάξεις, μία κανονική και μία μαϊμού, δεν μπορεί να παριστάνει τον ''αναγανακτισμένο''. Δεν πείθει κανέναν. Ο δημοσιογράφος -ναι, αυτός που προσπαθεί να επιβάλλει την γνώμη του- δεν μπορεί να το παίζει ηθικολόγος ή κριτής των πάντων, και να παραδίδει, δήθεν, δωρεάν μαθήματα δεοντολογικής δημοσιογραφίας. Καταντά γελοίος. Και ο Αλαφούζος δεν μπορεί να παριστάνει τον οπαδό. Δεν του βγαίνει. Πώς να το κάνουμε;

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Εκεί που κάνουν έρωτα οι αράχνες

Οσάκις έχω παρακολουθήσει την φετινή Τσέλσι, τρίβω τα μάτια μου και απορώ μήπως έχω κάνει λάθος και παρακολουθώ άλλη ομάδα. Προφανώς δεν αναφέρομαι στο θέαμα, καθώς στο λεξιλόγιο στο Μπενίτεθ δεν υπάρχει τέτοια λέξη, αλλά στην τακτική, την οποία θα χαρακτήριζα, με αρκετή επιείκεια, αχαρακτήριστη. Χθες, απέναντι στη διψασμένη Μπενφίκα, προσπαθούσα να διακρίνω τι είδους ποδόσφαιρο έπαιζε. Και, μα τον Χριστό και την Παναγία, δεν μπόρεσα να καταλάβω. Ποδόσφαιρο αναμονής δεν έπαιζε. Εκτός αν πρόκειται για κάποια αντιφατική καινοτομία που επιβάλλει να μαρκάρεις χαλαρά τον αντίπαλο στα 3/4 του γηπέδου. Τότε παραδέχομαι το λάθος μου, δηλώνω άσχετος και πάω πάσο. Μήπως έπαιζε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Δεν θέλω κουταμάρες. Στο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας δεν δίνεις τόσο βάθος στην αμυντική γραμμή. Εκτός αν ο Τσεχ ένοιωθε μοναξιά και ήθελε παρεούλα. Μπα, δεν νομίζω: οι παίχτες της Μπενφίκα φρόντισαν για αυτό. Λέτε να έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής; Για να παίξεις ποδόσφαιρο κατοχής θες την μπάλα και οι παίχτες την Τσέλσι σπάνια την είχαν. Επιπλέον, δεν είχαν φαντασία. Ένας παίχτης έλειπε, ο Αζάρ, αυτός ο Βέλγος αλητάμπουρας, και αυτομάτως δεν υπήρχε δημιουργικότητα και προσωπική ενέργεια. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τακτικό ρεαλισμό, αλλά τακτική επιλογή· και μάλλον άστοχη. Σίγουρα, οι Σάλβιο και Γκαϊτάν είναι καλοί παίχτες, αλλά είναι τόσο σοβαρός λόγος για να μην ανεβαίνουν οι Αθπλικουέτα και Κόουλ; Αν και η αλήθεια είναι ότι δυο φορές που ανέβηκε ο Ισπανός μπακ, ψάχναμε να βρούμε που πήγε η μπάλα. Και γιατί ο Λάμπαρντ έπαιζε σαν λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπακ; Τι να κάνει σε αυτή τη θέση; Όσες φορές πήρε μέτρα, λόγω της εγγενής τάσης του να ψάχνει το γκολ με μακρινά σουτ, έδειξε την αξία του. Και τι δουλειά είχε ο Ραμίρεζ ως κρυφός επιθετικός; Έχεις τον Μάτα και τον Όσκαρ, και δίνεις εντολή στον Ραμίρεζ να τρυπάει την αντίπαλη άμυνα από δεξιά; Ακόμα κι όταν ο Γκαϊτάν υποχρεώθηκε να παίξει ως αριστερό μπακ, ο Μπενίτεθ δεν άλλαξε το παραμικρό για να το εκμεταλλευτεί: ουσιαστικά έπαιζε χωρίς δεξιό φτερό. Πάλι καλά που υπήρχε ο Νταβίντ Λουίζ. Έπαιρνε την πρώτη πάσα, οργάνωνε, έστω κι αν το πλάνο πρόκρινε τις βαθιές μπαλιές προς τον Τόρες, έκοβε και, τέλος, γέμιζε με την αφάνα του την άδεια από συμπαίχτες μεσαία γραμμή. 


Μολαταύτα, η Τσέλσι ήταν αυτή που το σήκωσε. Κι αυτό δεν τιμάει και πολύ την Μπενφίκα. Οι παίχτες του Χόρχε Χεσούς έδιναν την εντύπωση ότι όποτε ήθελαν κατασκήνωναν στο τερέν της Τσέλσι και πολιορκούσαν την περιοχή. Μέχρι εκεί, όμως. Καλές οι πασούλες και οι πλαγιοκοπήσεις, αλλά, όταν πατάς περιοχή, και οι Πορτογάλοι πράγματι πάτησαν, χρειάζεσαι αποτελεσματικότητα. Και οι Λουζιτανοί δεν την είχαν. Όπως δεν είχαν υπομονή και καθαρό μυαλό. Θυμηθείτε τα σουτ του Γκαιτάν, ο οποίος έκανε σπουδαία δουλειά στο να συγκλίνει προς τον άξονα και να ταλαιπωρεί τον Ιβάνοβιτς, σε μυστήριο λαϊκού ήρωα. Επίσης, στο πρώτο γκολ που δέχεται, η διάταξη της άμυνας θύμισε τον Ο.Φ.Η. του Μάουρερ και τον Πανιώνιο του Λίνεν. Αμέσως μετά βλέπεις την ψυχολογία του Λουιζάο, ο οποίος έβαλε μπρος τον ανιχνευτή αντίπαλης σάρκας και βουρ στο ψητό. Κι αυτός ο προπονητής πολύ γκαντεμόπαιδο, βρε παιδί μου. Το Σάββατο τρώει γκολ στις καθυστερήσεις και χάνει το πρωτάθλημα. Στον χθεσινό τελικό ποντάρει με τον Ροντρίγκο, αντί του Λίμα, και τού βγαίνει μάπα το καρπούζι. Βλέπει τον Γκαράι, τον άνθρωπο που παρίστανε με άκρατη επιτυχία το αντιαεροπορικό, να τραυματίζεται και τον Ιβάνοβιτς να στέλνει την κεφαλιά εκεί που κάνουν έρωτα οι αράχνες. Νταξ, θα μου πείτε, συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Έχουμε πει, εξάλλου, ότι δεν επικρατεί πάντα η ποδοσφαιρική λογική ή δικαιοσύνη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η Μπενφίκα, με σύστημα 4-4-2, ήταν καλύτερα στημένη. Είχε πιο ορθολογική διάταξη και καλύτερη κυκλοφορία, αξιοποιούσε ικανοποιητικά το πλάτος του γηπέδου στο τερέν του αντιπάλου, κυρίως με τον Σάλβιο, και προσπαθούσε φιλότιμα να πιάσει ένα σχετικά υψηλό τέμπο. Απλά έτυχε να έχει σε κακή βραδιά ορισμένα γρανάζια. Για παράδειγμα, δεν πήρε βοήθειες από τα ακραία μπακ, αν και υποθέτω ότι αυτό έγινε συνειδητά, ο Ροντρίγκο δεν υποστήριξε τον τακτικό ρόλο του Καρντόσο ως target man, ενώ δεν φάνηκε ο Πέρεζ, το στήριγμα στη μεσαία γραμμή του ικανού Μάτιτς, αν και κατάφερε να περιορίσει αισθητά τον Μάτα. Ίσως, πάλι, τίποτα από όλα αυτά που γράφω να έχουν σημασία. Ένα ματς είναι, και δη (και) τελικός, όλα θα μπορούσαν να συμβούν. Εκτός αν δεχτούμε, όπως εσχάτως υποστηρίζουν ορισμένοι, ότι η τύχη είναι ικανότητα.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι η Κίντερ Μπολόνια, η οποία στον τελικό του F4 συνάντησε την Α.Ε.Κ. Το βρήκε ο Ιταλός, μάλλον κατά τύχη, και ο Striker, βάσει άριστου συλλογισμού.

Υ.Γ.2 Η μεταγραφή (;) του Φαλκάο στην Μονακό έχει προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις. Μία εκ των απόψεων που άκουσα, κάνει λόγο για ποδοσφαιρική σκλαβιά. Και καλά ότι τα παιχνίδια των μάνατζερ αποδεικνύονται ανώτερα από τη θέληση του ποδοσφαιριστή. Συγγνώμη, αλλά (ποδοσφαιρικό) σκλάβο που αμείβεται με δέκα μύρια το χρόνο πρώτη φορά βλέπω...

Υ.Γ.3 Ο Ατρόμητος και τα Γιάννενα, με τις νίκες τους απέναντι σε Π.Α.Ο.Κ. και Αστέρα, έβαλαν, λένε κάποιοι, φωτιά στα  play off! Ε, και; Λευτεριά στον Γιώργο Δώνη!

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Το ποδόσφαιρο σάλας



Η τακτική των δημοσιογράφων σε τέτοιες καταστάσεις είναι γνωστή. Παρουσιάζουν τον αντίπαλο, ενώ δεν είναι, ως ένα κατά πολύ ανώτερο μέγεθος. Ουσιαστικά διαστρεβλώνουν, εν γνώσει τους, τις αγωνιστικές ισορροπίες και υποτιμούν την εκάστοτε ελληνική ομάδα. Αν η ελληνική ομάδα χάσει, τότε δεν τρέχει κάστανο. Απλά επικράτησε η μπασκετική λογική και έγινε το φυσιολογικό. Αν η ελληνική ομάδα κερδίσει, τότε έκανε μια τεράστια νίκη και μια επική υπέρβαση. Καταραμένη δημοσιογραφία της φουστανέλας! Με μπροστάρη αυτόν τον ανεκδιήγητο Βαγγέλη Ιωάννου. Δεν ξέρω τι προσπαθεί να κάνει. Επίδειξη γνώσεων; Να μιμηθεί τους Αμερικανούς σπίκερ; Να υποδυθεί τον καραγκιόζη; Το τελευταίο, ωστόσο, το πετυχαίνει άριστα. Χωρίς ψεγάδια. Καλύτερα κι από τον δημοφιλή λαϊκό ήρωα. Οφείλω, πάντως, να του αποδώσω τα εύσημα: χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταστρέψεις με την περιγραφή σου ένα όμορφο παιχνίδι. Κι ο καημένος ο Λημνιάτης προσπαθούσε κάποιες φορές, και πάντοτε διακριτικά, να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Πάντως, δεν πρέπει να μου προξενεί έκπληξη. Είναι δεδομένο ότι σε αυτή τη χώρα δεν μπορούμε να διαχειριστούμε επιτυχίες -αλλά και αποτυχίες. Τέλος πάντων. Εν προκειμένω, η ελληνική ομάδα λεγόταν Ολυμπιακός. Και οφείλω να δώσω συγχαρητήρια για την κατάκτηση του τροπαίου. Χίλια μπράβο. Πρόκειται για πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Όχι επειδή το πήρε. Αλλά επειδή το πήρε για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Με τον προπονητή της ομάδας, κύριο Μπαρτζώκα, να κάνει εντατικά μαθήματα προπονητικής για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις σύγχρονες απαιτήσεις μιας ομάδας μπάσκετ. Εκτός αν δεν είναι τόσο άσχετος όσο υποστήριζαν μερικοί και απλά εξασκούσαν το χόμπι της γκρίνιας. Που, μεταξύ μας, δεν είναι. Αυτό έλειπε, οι Έλληνες προπονητές, εκ των καλυτέρων της Ευρώπης, να είναι άσχετοι! Τέλος πάντων. Και τώρα, παρά την μακροσκελή εισαγωγή, το κυρίως πιάτο. Με αφορμή το F4 του Λονδίνου σκέφτηκα να σας βάλω ένα κουίζ. Από αυτά που μου αρέσουν και, μάλλον, σας αρέσουν. Το κουίζ αναφέρεται σε ένα F4 που συμμετείχε μια ελληνική ομάδα. Δεν σας αποκαλύπτω το όνομα της ελληνική ομάδας για ευνόητους λόγους. Απλά να πω ότι η αντίπαλη ομάδα ήταν και ο νικητής της διοργάνωσης, έναντι της ελληνικής. Παραμονή των ημιτελικών, λοιπόν, οι Έλληνες δημοσιογράφοι, πραγματικά τσακάλια, ήθελαν να κατασκοπεύσουν την προπόνηση του αντιπάλου που αγωνιζόταν στον έτερο ημιτελικό, με την προοπτική ότι θα τον συναντήσουν στον τελικό, πράγμα που έγινε. Εισβάλλουν στο γήπεδο, ανοίγουν την κουρτίνα και τι να δουν; Οι παίχτες της αντίπαλης ομάδας, αντί να προπονούνται στα συστήματα ή να δέχονται προσωπικές οδηγίες από τον προπονητή τους, έπαιζαν ποδόσφαιρο σάλας! Ποια ήταν η ομάδα;
  1. Ρεάλ Μαδρίτης                                                            
  2. Κίντερ Μπολόνια
  3. Μπανταλόνα
  4. Γιουγκοπλάστικα
  5. Τρέισερ Μιλάνου
  6. Λιμόζ
Καλή επιτυχία!

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Όλοι διαμαρτύρονται για τα της πολιτικής, αλλά ελάχιστοι προσπαθούν να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους. Κι αυτό ισχύει για πολιτικούς, δημοσιογράφους και πολίτες. Πρέπει -επιτέλους!- να αποφασίσουμε τι είδους πολιτική θέλουμε. Το ίδιο ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Οι συνισταμένες του ποδοσφαίρου πρέπει από κοινού να λάβουν κάποιες υπεύθυνες αποφάσεις. Αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο να αγαπάμε την Π.Α.Ε. περισσότερο από την ομάδα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να αγαπάμε την ομάδα περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Και κάποια στιγμή, με μπροστάρηδες τους φίλους των ομάδων, αυτό το πράγμα πρέπει να λάβει τέλος. Έτσι δεν είναι, φίλοι του Ολυμπιακού;

Υ.Γ.3  Ladies and gentlemen, from Los Angeles of California, The Doors!

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός!

Κάθομαι εδώ και πόση ώρα, κοιτώντας την οθόνη, κυριολεκτικά σαν κολυμπηθρόξυλο, με τα δάχτυλα έτοιμα να πληκτρολογήσουν και την παραμικρή υποψία σκέψης, για να γράψω για τον Νίκο Γκάλη και την εκδήλωση που οργάνωσε ο Άρης προς τιμήν του. Σκέφτηκα να αρχίσω το κείμενο, δίνοντας τα εύσημα στους δημοσιογράφους που έδωσαν την πραγματική διάσταση για τον Νίκο Γκάλη. Μετά θεώρησα σωστό να τονίσω ιδιαίτερα το γεγονός ότι είναι λάθος να προσεγγίζουμε αυτό το ιερό τέρας της Ευρώπης με οπαδικούς όρους και κριτήρια: ο Γκάλης δεν ανήκει μόνο στον Άρη, αλλά σε όλους τους Έλληνες, και οι 20χρονοι φίλοι του Π.Α.Ο., μαζί με ορισμένους δημοσιογραφίσκους, καλό είναι να πάψουν να συντηρούν δονκιχωτικές και ανυπόστατες συγκρίσεις. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κράξω τον Ιωαννίδη, που για μία ακόμα φορά μπέρδεψε τους ρόλους του. Τον κάλεσαν, είχα την εντύπωση, ως προπονητή του μπάσκετ κι αυτός συμπεριφερόταν ως Υπουργός. Και τι βλακείες είναι αυτά; Άκου η σάλα να ονομαστεί σε ''Nick Galis Hall''. Όλο το γήπεδο έπρεπε να ονομαστεί σε ''Νίκος Γκάλης''! Σε κάποια φάση, άλλαξα παντελώς γνώμη και αποφάσισα ότι το κείμενο έπρεπε να ξεκινήσει με ένα μπράβο προς τη διοίκηση του Άρη για την πρωτοβουλία που πήρε, καθώς και για την άριστη εκτέλεση της εκδήλωσης. Κατόπιν, άλλαξα εκ νέου γνώμη, για να γράψω το παράπονό μου για το ότι έχω να δω σπάσιμο μέσης και (εύστοχο) σουτάκι υπό ασφυκτική πίεση από την εποχή του Νώε. Και τι θα έγραφα για την καριέρα του; Πώς θα το έγραφα;


Ξαφνικά, καθώς πάσχιζα να επιλέξω τις κατάλληλες λέξεις που θα αποτύπωναν το μεγαλειώδες μεγαλείο αυτού του χαρισματικού μπασκετμπολίστα, μεταφέρθηκα νοητά στην Μύκονο και αναδημιούργησα το περιστατικό που έλαβε μέρος. Τότε που, στο άκουσμα ''Νίκος Γκάλης'', έσπευσα να τον συναντήσω. Κι όταν λέμε έσπευσα, εννοώ ότι εμφανίστηκαν φτερά στα πόδια. Και, πράγματι, τον συνάντησα. Του μίλησα. Βγήκα φωτογραφίες μαζί του. Αλλά, ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να το πιστέψω. Μιλάμε για σοκ και δέος. Το ίδιο σοκ και δέος που ένοιωσα όταν παρακολούθησα από τον υπολογιστή την εκδήλωση. Γνήσια συγκίνηση. Και στην πρώτη περίπτωση, και στην δεύτερη. Μερικοί ενδέχεται να με θεωρείτε υπερβολικό. Δεν σας κατηγορώ. Μπορεί και να είμαι. Εντούτοις, μάλλον δεν έχει σημασία που είμαι κυριολεκτικά ανίκανος να συνθέσω ένα άξιο κείμενο προς τιμήν του Γκάλη. Εξάλλου, τα έχουν πει άλλοι πριν από μένα, πληρέστερα και καλύτερα. Προσωπικά, μου αρκεί που τον συνάντησα από κοντά. Μου αρκεί που τον έχω παρακολουθήσει εντατικά, έστω κι από βιντεοκασ(σ)έτες, και θαύμασα τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του. Διότι όσοι τον έχουν δει να αγωνίζεται, ξέρουν. Και τον τιμούν ανιδιοτελώς, μη μπορώντας να ξεχάσουν. Με πρώτους και καλύτερους τους αντιπάλους του. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να τον ευχαριστήσουμε θερμά για τις χαρές και το θέαμα που μας προσέφερε. Τι την έκανε την μπάλα ο Θεός!

Υ.Γ.1 Διαβάζω ότι θα επιστρατεύσουν τους καθηγητές. Θα προσπεράσω την εν πολλοίς άδικη αντιμετώπιση που λαμβάνει αυτός ο κλάδος, καθώς τώρα μας έπιασε ο πόνος για το εκπαιδευτικό σύστημα, και θα πω ότι μακάρι να μπορούσαμε να επιστρατεύσουμε λογική και ήθος. Έστω να βρούμε κάποια τράπεζα που να δανείζει αυτά τα δυο στοιχεία.

Υ.Γ.2 Για τον τελικό κυπέλλου δεν έχω να πω τίποτα. Δεν θέλω. Δεν επιθυμώ να ασχοληθώ, βρε παιδί μου. Ας ελπίσουμε ότι θα ασχοληθούν -επιτέλους!- οι ίδιοι οι φίλοι του Ολυμπιακού. Αντίθετα, θα ευχηθώ καλή επιτυχία στην ομάδα του Μπαρτζώκα.

Υ.Γ.3 Αφιερωμένο στον Νίκο Γκάλη.

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Άγιε Αντώνιε, πάρε νερό και σβήνε

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τον Γκάλμπρεϊθ. Μην περιμένετε να διαφημίσω τις όποιες γνώσεις μου για αυτόν τον εξαίρετο οικονομολόγο. Όποιος επιθυμεί μπορεί να ψάξει, να διαβάσει και να μάθει. Απλά να πω ότι οι απόψεις του, σαράντα και πενήντα χρόνια μετά τη συγγραφή τους, παραμένουν άκρως επίκαιρες και ουσιαστικές. Επίσης, είναι υπεύθυνος για την αλλαγή της επαγγελματικής κατεύθυνσης του Αντώνη Σαμαρά. Ο νυν Πρωθυπουργός έτυχε να παρακολουθήσει μια διάλεξη του Γκάλμπρεϊθ, ο οποίος, αξίζει να σημειωθεί, είχε έντονη ροπή προς την κεϋνσιανή σχολή, σε κάποιο αμφιθέατρο του Harvard και γοητεύτηκε τόσο πολύ από τα λόγια του που πείστηκε να αφήσει την ιατρική και να ακολουθήσει την οικονομική επιστήμη. Αν ο Γκάλμπρεϊθ μιλούσε όπως έγραφε, τότε μπορώ να κατανοήσω πλήρως τον Αντώνη Σαμαρά. Ο Γκάλμπρεϊθ, λοιπόν, υποστηρίζει ότι: «Είναι πολλοί οι κίνδυνοι που απειλούν έναν πολιτικό, αλλά, νομίζω, ο χειρότερος είναι να εφαρμόζει μια στραβή πολιτική που θεωρεί σωστή». Κι αυτή η σοφή ρήση ταιριάζει γάντι στην τρικομματική Κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση.


Ας ξεκινήσουμε με τα της Κυβερνήσεως. Το σημερινό οικονομικό πρόγραμμα του Αντώνη Σαμαρά θα έκανε τα κόκκαλα του Κέυνς και του Γκάλμπρεϊθ να τρίζουν. Επιβολή φόρων επί φόρων. Βαράνε στο ψαχνό. Λες και οι πράξεις τους δεν αναφέρονται σε επίπεδο χώρας, αλλά παρέας. Σαν να παίζουν Monopoly -τουλάχιστον στο δημοφιλές παιχνίδι υπάρχει και η φυλακή. Έστω να αναπαριστούν την τεχνοδομή -όρος του Γκάλμπρεϊθ- ανώνυμης εταιρίας που επιδιώκει μεγιστοποίηση του κέρδους. Ας μην ξεφεύγουμε, όμως. Τα αντανακλαστικά της Κυβέρνησης στον τομέα της οικονομίας θυμίζουν τον πυροσβέστη που παραδέχεται ότι η πυρκαγιά καταστρέφει το σπίτι και ότι το νερό είναι το καταλληλότερο αντίδοτο για την κατάσβεσή της, αλλά για λόγους αρχών αρνείται να τη σβήσει. Ποιες είναι, άραγε, αυτές οι ''αρχές''; Μπορεί να λέγεται Τρόικα, πολιτικό κόστος (ή ''κόστος''), ακόμα και ανικανότητα. Όποιο και να είναι, πάντως, θα πρέπει σύντομα οι κυβερνητικοί μηχανισμοί να αρχίσουν να δίνουν και κάποια λεφτά πίσω. Διότι μπορεί εδώ και τέσσερα χρόνια ο εκάστοτε Υπουργός Οικονομικών να τα παίρνει από εκείνους που επί χρόνια τα αρπάζανε, κάνοντας ουσιαστικά μια δουλειά που μπορεί να φέρει εις πέρας ένας χασάπης ή ένας φούρναρης, αλλά στο πάρτι της μάσας, που είχε στηθεί από την μεταπολίτευση και έπειτα, δεν συμμετείχαν όλοι. Οι ισχυρισμοί της Κυβέρνησης, λοιπόν, αποδεικνύονται στείροι και σύντομα θα πρέπει να αλλάξουμε ρότα, διότι η άσκηση οικονομικής πολιτικής δεν είναι μόνο στατιστικά στοιχεία και άψυχα νούμερα. Ναι, καλή είναι η δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά το έργο στον καμβά της άμβλυνσης της οικονομικής κρίσης (ή ''κρίσης'') εμπεριέχει κι άλλα στοιχεία, εξίσου ενδιαφέροντα. Εκτός αν οι κυβερνώντες έχουν θέσει ως υπέρτατο σκοπό την πληβειοποίηση της μεσαίας τάξης και τη φιλοδοξία να μετατρέψουν τους Έλληνες σε άμισθους υπαλλήλους ενός προβληματικού κράτους. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν μπορούμε να κόψουμε και χρήμα, όπως έκανε ο Κέυνς επί Ρούσβελτ. Τουλάχιστον έχουμε την χαρά και την τιμή να παρακολουθούμε τη σφοδρότητα με την οποία ο Βενιζέλος επιτίθεται στον Τζέφρυ, στον Τσίπρα και στην Χρυσή Αυγή. Αυτές είναι προτεραιότητες. Αυτό σημαίνει άσκηση πολιτικής. Να μην συμμετέχεις πουθενά και να κατακρίνεις τους πάντες και τα πάντα.

Όταν, όμως, ακούς τον Αλέξη Τσίπρα, όλα τα αποφθέγματα και οι έξυπνες ατάκες που χρησιμοποιείς για να περιγράψεις μια κατάσταση, πάνε περίπατο. Διότι, όπως λέγαμε, μπορεί η πολιτική να είναι η επιλογή του λιγότερο κακού, αλλά επιπλέον, είναι η τέχνη του εφικτού. Κι αυτό το νέο, άφθαρτο αγόρι, που off the record δηλώνει επαναστάτης, έχει αποδείξει περίτρανα την υπεροχή του στο να υπόσχεται με το στόμα. Χωρίς ενδοιασμούς. Δίχως ντροπές. Και πάντα με στυλ και φινέτσα. Κάθε φορά που δίνει εξετάσεις μπροστά στο μικρόφωνο, παίρνει άριστα. Μιλάει αργά, καθαρά, χρησιμοποιεί λεκτικά τρικ, επιστρατεύει τη γλώσσα του σώματος και στο τσακίρ κέφι σουφρώνει και το μέτωπό του. Καλό, όμως, είναι να θυμάται ότι θα πρέπει κάποιες φορές να δίνει και εξετάσεις πολιτικής και νοητικής νομιμοφροσύνης. Όπως, επίσης, ότι αντιπολίτευση δεν σημαίνει ''αντιδρώ με τα πάντα και πάω κόντρα σε όλα''. Σαν τον Άγιο Αντώνιο που καταδικάστηκε από την Ιερά Σύνοδο, επειδή του είπε ο Διάβολος να κάνει το καλό και αυτός δεν το έκανε. Τέλος πάντων. Λέγαμε, λοιπόν, για τις δηλώσεις του. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Από τα ταμεία ανεργίας και τον χρόνο παραμονής σε αυτά; Που δήλωνε με στόμφο ότι θα ανεβάσει το επίδομα ανεργίας στα οχτώ κατοστάρικα και θα διπλασιάσει το χρόνο παραμονής στο αντίστοιχο ταμείο; Μήπως από τις επικές δηλώσεις ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει; Μα εδώ δεν μπορεί να ηγηθεί του κόμματός του και να συνετίσει τα στελέχη αυτού. Πώς θα κυβερνήσει τη χώρα; Και το τελευταίο χτύπημα προσδιορίζεται στο ότι το 2014 δεν θα έχουμε Μνημόνιο. Μπορεί να μας εξηγήσει πώς θα γίνει αυτό; Τι θα κάνει, δηλαδή; Θα πάει στο Βερολίνο, θα χτυπήσει το χέρι του στο τραπέζι και η Μέρκελ, έντρομη, αφού χεστεί πάνω της, θα σκίσει τα σχετικά έγγραφα και το πουκάμισο του Τατσόπουλου; Βέβαια, όσο μεγαλύτερο το ψέμα τόσο πιο πιστευτό γίνεται. Κι ο Αλέξης ο Τσίπρας το γνωρίζει αυτό καλύτερα από εμένα.

Επομένως, όπως υποστηρίζει ο Γκάλμπρεϊθ, όταν δεν μπορείς να κάνεις πολιτική, πρέπει να είσαι καλός στην προπαγάνδα για να πείσεις τον κόσμο πως κάνεις πολιτική. Κι αυτό το πετυχαίνεις, υφαίνοντας τον ιστό της παραπλάνησης. Μα, θα μου πείτε, γίνεται πολιτική χωρίς ψέμματα; Επιτρέψτε μου να θεωρώ καταφατική την απάντηση. Όπως έλεγε ο Σαρλ ντε Γκωλ, απευθυνόμενος σε κάποιον Αμερικανό δημοσιογράφο: «Και ποιος σας είπε ότι πολιτική σημαίνει να λες ψέμματα;». Εξάλλου, τόσα χρόνια με ψέμματα ζούσαμε. Και, ασχέτως αν η κοινή γνώμη μάς επιβάλλει αναφανδόν να τα καταδικάζουμε και να τα κατακρίνουμε, τα λατρέψαμε. Σχεδόν τα θεοποιήσαμε. Εντούτοις, είδαμε που μας οδήγησε το μονοπάτι της ανακρίβειας και της υπερβολής. Ε, ας δοκιμάσουμε και το μονοπάτι της αλήθειας. Δεν χάνουμε και τίποτα.

Υ.Γ.1 Κατά τη διάρκεια της Πασχαλινής εξόρμησης, μη έχοντας και πολλές επιλογές να περάσω την ώρα μου, έτυχε αρκετές φορές να δω τηλεόραση. Για την ακρίβεια, μέσα σε πέντε μέρες είδα τόσες ώρες τηλεόρασης που υπό κανονικές συνθήκες χρειάζομαι πέντε μήνες. Και δεν υπερβάλλω. Τέλος πάντων. Τουλάχιστον είχα την τύχη να δω και ορισμένες ωραίες ταινίες, όπως τον Σπάρτακο και τον Μπεν Χουρ, αλλά δεν ήταν όλες οι στιγμές ρόδινες. Έτυχε, λοιπόν, εξαιτίας και λόγων ανωτέρας βίας, να παρακολουθήσω ειδήσεις -ο Θεός να τις κάνει. Και, καθώς περνούσε η ώρα, νόμιζα ότι ζούσα στο Μπαγκλαντές. Νταξ, καταλαβαίνω ότι η δυστυχία και τα παράγωγα αυτής πουλάνε, αλλά εδώ μιλάμε για αγνή μιζέρια. Από τους δημοσιογράφους που προσπαθούν με κάθε τρόπο να σου επιβάλλουν τη γνώμη τους και να διδάξουν, υποτίθεται, δημοσιογραφική δεοντολογία, μέχρι τους πολίτες που τους δίνεις κάμερα και μετατρέπονται σε Μάρθα Βούρτση και Νίκο Ξανθόπουλο. Όσο για τους πολιτικούς; Αυτοί κάθονται δυο ώρες μπροστά από τον καθρέφτη για να κάνουν πρόβες τους λόγους που τους έγραψε το επιτελείο τους και να φτιάξουν/βάψουν το μαλλί.

Υ.Γ.2 Αποχώρησε από τους πάγκους ο Σερ Άλεξ; Αποκλείεται! Α π ο κ λ ε ί ε τ α ι!!!

Υ.Γ.3 Μην νομίζετε ότι έχω ξεχάσει την εκδήλωση του Άρη προς τιμήν του Νίκου Γκάλη. Δεν γίνεται αυτό! Πολύ σύντομα θα του αφιερώσω μια ανάρτηση.

Υ.Γ.4 Die by my hand, I creep across the land, Killing first born man... 

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Λογική και δικαιοσύνη

Πώς γίνεται να σκοράρεις τρεις φορές, χωρίς να δεχτείς ούτε ένα γκολ; Δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Η πρόκριση, βλέπετε, χάθηκε στην Γερμανία. Η Ρεάλ, λοιπόν, έχοντας μονάχα δυο αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο ματς, ξεκίνησε ζωηρά, απέκτησε εξαρχής την κατοχή, μάλλον και την πρωτοβουλία, και προσπαθούσε διακαώς να εξαργυρώσει την ορμητικότητά της, πριν αυτή εξασθενήσει. Στο ίδιο διάστημα, η Ντόρτμουντ αποδέχθηκε το γεγονός ότι το παιχνίδι θα μεταφερθεί στο τερέν της, έδωσε, εννοείται συνειδητά, μέτρα στον αντίπαλο και απέδειξε ότι μπορεί να παίξει ποδόσφαιρο αναμονής, έστω και με σχετικά μέτρια αποτελέσματα. Όλα αυτά μέχρι το 25' λεπτό, χρονικό σημείο κατά το οποίο το matrix του γηπέδου, μάλλον από περίεργα τερτίπια της μπάλας, έδειχνε κουλούρια. Κατόπιν, η Ρεάλ έσβησε. Τελείως αναπάντεχα. Λες και ήταν λεμόνι που ξεζουμίστηκε. Η ομάδα του Κλοπ, πάλι, παρά τον τραυματισμό του Γκέτσε, συνέχισε στο ίδιο μοτίβο. Με χαρακτηριστική πειθαρχία, περισσότερη κατοχή μπάλας και ξαφνικά ξεσπάσματα, ροκάνιζε τον χρόνο. Εξάλλου, είχαν μείνει μονάχα είκοσι λεπτά για το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Κι αυτό τελείωσε με τους γηπεδούχους να μην απειλούν και να μην απειλούνται.


Μολαταύτα, τα πράγματα άλλαξαν άρδην στην επανάληψη (κλισέ). Η Ρεάλ επιβεβαίωσε τον άγραφο νόμο που λέει ότι ''τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο'', και η Ντόρτμουντ  επιβεβαίωσε ότι κάποιες φορές, όσο ικανός και να είναι ο επιθετικός, η μπάλα αρνείται να μπει στο τέρμα. Και φτάνουμε στο 70' λεπτό, όποτε η Ρεάλ άρχισε να δείχνει σημάδια βελτίωσης. Οι αλχημείες του Μουρίνιο έπιασαν τόπο, μάλλον χωρίς να το περιμένει ούτε ο ίδιος, και, παρά την νέα χαμένη ευκαιρία του Λεβαντόφσκι, οι Μαδριλένοι ανέβαζαν στροφές. Και μέσα σε πέντε λεπτά πέτυχαν αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν επί σχεδόν ένα 90λεπτο. Ο Κλοπ, με μια κίνηση τακτικού ρεαλισμού ή ακλόνητου πανικού, τράβηξε την ομάδα πίσω, αλλά το ένστικτο επιβίωσης της Ρεάλ ήταν πολύ ισχυρό για να πάψει να προσπαθεί. Τελικά, έμεινε στην προσπάθεια, με την ποδοσφαιρική λογική να μην καταργείται. Το ίδιο και η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη.

Ακριβώς όπως στην Βαρκελώνη, όπου η Μπάγερν έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Αν δεν γνώριζες το σκορ του πρώτου αγώνα, θα νόμιζες ότι οι φιλοξενούμενοι είναι αυτοί που κυνηγούν τέσσερα γκολ και οι γηπεδούχοι εκείνοι που διαχειρίζονται το σκορ. Έχω υποστηρίξει άπειρες φορές ότι για να κερδίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο, πρέπει να παίξεις ποδόσφαιρο -ελπίζω να το θυμάστε. Και η Μπάγερν έκανε ακριβώς αυτό: έπαιξε ποδόσφαιρο. Πραγματικό ποδόσφαιρο. Χωρίς να υπονομεύσει τις αρετές της. Διότι μια μεγάλη ομάδα πρέπει να είναι προβλέψιμη. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για την Μπάρτσα. Αλλά στα δυο ματς που τέθηκε αντιμέτωπη με τους Γερμανούς ήταν σαφώς κατώτερη: μοιραία αποκλείστηκε. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι μάζεψε την μπάλα συνολικά εφτά φορές από τα δίχτυα της, αλλά το ότι δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ. Και πώς να σκοράρει, όταν ο Φάμπρεγας, ο οποίος υποδυόταν το ψευτοεννιάρι, είχε λάθος διάταξη και τακτική συμπεριφορά; Όταν ο Σονγκ ανεδείκνυε περίτρανα τη σημαντικότητα του Μπούσκετς; Όταν η απουσία του Μέσι, δηλαδή του παίχτη που λειτουργεί σαν μαγνήτης για τους αντιπάλους, λυγίζει αγωνιστικά την Μπάρτσα και τονώνει ψυχολογικά τον αντίπαλο;

Μια Μπάρτσα, λοιπόν, άνευ εμπνεύσεων, με κακή κυκλοφορία, χωρίς κάθετα σπριντ, με μετριότατη αλληλοκάλυψη και άσχημη κάλυψη του χώρου, δεν είχε ελπίδα απέναντι σε μια Μπάγερν που δεν φοβόταν. Μια Μπάγερν που, όντας σε φάση επίθεσης, αξιοποιούσε όλο το πλάτος του γηπέδου, εκμεταλλευόταν την αδύνατη πλευρά, όπως συνέβη στο πρώτο γκολ, αύξανε το τέμπο όποτε ήθελε με τον Ρόμπεν και τον Ριμπερί, είχε δεδομένους αυτοματισμούς και ουδέποτε αρνήθηκε να παλέψει για την κατοχή. Και σε φάση άμυνας; Τότε ο Μαρτίνεθ γινόταν τρίτο σέντερ μπακ, ο Μίλερ οπισθοχωρούσε δίπλα στον Σβαϊνστάιγκερ, ο οποίος έκανε μια μπουκιά τα χαφ της Μπάρτσα, ο Ριμπερί  έδινε στήριγμα στον Αλάμπα και ο Μάντζουκιτς λειτουργούσε σαν λίμπερο της επίθεσης. Πάντως, μου κάνουν εντύπωση αυτά που δήλωσε ο Βιλανόβα για τον Μέσι, πριν τον αγώνα, και η χρησιμοποίηση του Αργεντίνου ποδοσφαιριστή στο ματς με την Μπιλμπάο. Τέλος πάντων. Μάλλον δεν έχουν καμιά σημασία. Το σίγουρο είναι ότι η έχουσα προβλήματα Μπαρτσελόνα παγιδεύτηκε από το δικό της παιχνίδι και την ξεκάθαρη ανωτερότητα του αντιπάλου. Τέλος, ήταν φανερό ότι ένας από τους δυο αντιπάλους είχε ανάγκη τον Γκουαρντιόλα. Κι αυτή δεν είναι η ομάδα του Χάινκες.

Υ.Γ.1 Ας εξετάσουμε την άποψη του Κώστα Καίσαρη και του Αντώνη Καρπετόπουλου, τους οποίους θεωρώ λαμπρές εξαιρέσεις, με τα καλά τους και τα κακά τους, στον κανόνα της μίζερης και άθλιας δημοσιογραφίας. Ας ξεκινήσουμε από τον Καίσαρη: «Σε τι έχει να ελπίζει ο οπαδός του; Και λέμε για τον κανονικό οπαδό. Για τον απλό κόσμο. Όχι για τους οργανωμένους. Αυτοί είναι μια χαρά. Έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην ομάδα και το όνειρό τους έγινε πραγματικότητα: έφυγε ο Τζίγγερ και πέρασε το κουμάντο στα χέρια τους. Ο κανονικός κόσμος του Παναθηναϊκού σε τι μπορεί να ελπίζει για το μέλλον; Στην επιστροφή στη Λεωφόρο; Σε τι μπορεί να ποντάρει: Ότι θα βρει κάποια δανεικά ο Αλαφούζος για προστάτζες στις μεταγραφές αλλά και γι αυτούς που θέλουν λεφτά για να φύγουν; Τι μπορεί να κάνει αισιόδοξο τον οπαδό του Παναθηναϊκού, εν όψει της νέας περιόδου; Η επιλογή των Αναστασίου-Νταμπίζα; Ή ότι ο Αλαφούζος μαθαίνει από τα λάθη του και δεν θα τα ξανακάνει;». Και κλείνουμε με τον Καρπετόπουλο: «Ο Τσιώλης έχοντας και χρόνο και αληθινή στήριξη έφτιαξε μια εξαιρετική ομάδα με ποιότητα, βάθος και αγωνιστική ταυτότητα. Στον ΠΑΟΚ, που εδώ και καιρό βγάζει, μόνο και μόνο γιατί απέκτησε επενδυτή, κάτι το υπερφίαλο που δεν του ταιριάζει, ο Αστέρας έδωσε ένα σκληρό μάθημα: ο Τσιώλης προετοίμασε ένα άψογο ματς, οι ποδοσφαιριστές του ανταποκρίθηκαν και ο λόγος είναι ότι όλοι τους τίμησαν το ποδόσφαιρο χωρίς να ασχολούνται με ανακοινώσεις για τη διαιτησία, απαιτήσεις για αντιντόπινγκ κοντρόλ και άλλα τέτοια παραποδοσφαιρικά και άθλια». 

Υ.Γ.2 Ο Σκόρδας άστραψε και βρόντηξε. Λογικό και αναμενόμενο, έπειτα από τον αδυσώπητο πόλεμο που δεχόταν συστηματικά τα τρία τελευταία χρόνια. Το μόνο που ελπίζω, τώρα που κρατάει τα λουκάνικα, είναι να προσπαθήσει για το καλό του Άρη κι όχι για το κακό των εχθρών του. Έχουμε χρόνο, όμως. Κάποια στιγμή θα γράψουμε για αυτόν.

Υ.Γ.3 Στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. σκέφτονται να διαγράψουν τον Γιώργο Παπανδρέου. Ε, και; Λες και νοιάζει τον πρώην Πρωθυπουργό αν θα τον διαγράψουν ή όχι από τη ''μεγάλη δημοκρατική παράταξη''. Σιγά μην φορέσει και τσίγκινο σωβρακάκι για να γλιτώσει από την μανιώδη οργή του περίδοξου Βενιζέλου. Απλά να πω ότι σε μια γνήσια δημοκρατική χώρα, όπως δεν είναι η Ελλάδα, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν πίσω από τα κάγκελα, φορώντας βραχιόλια και ριγέ στολή. Και σε άλλες εποχές, θα είχε ένα θερμό τετ α τετ με τον δήμιο.

Υ.Γ.4 Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει στο ραδιόφωνο τη νέα διαφήμιση της Vodafone. Ειλικρινά σας μιλάω, τη βρίσκω καταπληκτική. Οι νοητές εικόνες που σου δημιουργεί ο ήχος του πιάνου και τα αυθεντικά λόγια αγάπης που ανταλλάσσει το ζευγάρι, χωρίς να λογαριάζει την ανηλεή φθορά του χρόνου, μου δημιουργούν μια ανεξήγητα όμορφη αίσθηση ταύτισης. Και ναι, δεν το κρύβω, συγκινούμαι. Κάθε φορά που την ακούω.

Υ.Γ.5 Φεύγω. Θα γυρίσω την Τρίτη ή την Τετάρτη. Σας εύχομαι καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση! Να περάστε καλά και να προσέχετε τους σύγχρονους Βαραββάδες! Λευτεριά στα αρνιά!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...