Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Ποτέ δεν υπέκυψαν σε εκβιασμούς

Εθνική εορτή, λοιπόν. Ομολογώ ότι την περίμενα με λαχτάρα. Και δεν εννοώ την αργία. Ούτε τις κοντές φουστίτσες και τις γόβες. Δεν πρέπει να χάνεις τέτοιες μέρες. Εκλεκτές. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε, τις εκλεκτές μέρες εμφανίζονται εκλεκτοί άνθρωποι. Ας μην σταθούμε στην ποιότητα αυτών. Αν οι Έλληνες πολιτικοί ήταν ροδάκινα, δεν θα ήταν άξιοι ούτε για την χωματερή. Κι όμως: αυτοί θεωρούν ότι υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Και έχουν την εντύπωση ότι η πρώτη ύλη είναι τόσο γευστική που οδηγεί σε παραγωγή κομπόστας υψηλής ποιότητας. Ας σταθούμε, επομένως, στο περιεχόμενο των δηλώσεων. Με τον κάθε πολιτικό να υπογραμμίζει τον ακλόνητο πατριωτισμό του. Είτε είναι υπέρ των παρελάσεων, είτε κατά, είτε πιστεύει ότι το ΟΧΙ του 1940 το είπε ο λαός κι όχι ο Μεταξάς. Και, φυσικά, να βγάζει μένος κατά των κακών ξένων. Ο Έλληνας δεν φταίει πουθενά. Θαυμάσια ευκαιρία, λοιπόν, για λαϊκισμό και ανούσιες δηλώσεις. Τέλος, για να μην το ξεχάσω, τέτοιες μέρες δίνουν έμφαση στο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που δεν έχει Δημοκρατία. Οξύμωρο; Μάλλον.


Όπως οξύμωρο είναι αυτό που γίνεται στη Βέροια. Με τον Αρβανιτίδη, τον αιώνιο Πρόεδρο της ομάδας, να αλλάζει βοηθούς προπονητών σαν κάλτσες. Και λέω βοηθούς, διότι πρώτος προπονητής είναι ο ίδιος. Δεν νομίζω ότι το αμφισβητεί κάποιος αυτό. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχει αρχίσει να βρίσκει και μιμητές (βλ. Αστέρας Τρίπολης). Στην αρχή της σεζόν, λοιπόν, οι χαμηλότερες αποδόσεις για απολύσεις προπονητών αφορούσαν τον Άρη και την Βέροια. Αμφότερες ομάδες χαρακτηρίστηκαν ως φαβορί. Ακλόνητα. Μιλάμε για πρωταθλητισμό, όχι αστεία. Ο Χατζηνικολάου πράγματι έφυγε και αντικαταστάθηκε από τον Μιλίνκοβιτς. Με τον τελευταίο να έχει αλλάξει προς το καλύτερο την εικόνα της ομάδας και να δείχνει ότι ήρθε για να μείνει. Αλλά η απομάκρυνση του Χατζηνικολάου ήταν αναμενόμενη. Το είχαμε, άλλωστε, αναφέρει πολλάκις. Όχι μόνο δεν έβγαλε την παρέλαση, αλλά δεν πρόλαβε να βγάλει καν τον Σεπτέμβριο. Εμάς, πάντως, μάς έβγαλε την ψυχή με αυτά που (δεν) βλέπαμε. Στην Βέροια τι συμβαίνει και φεύγει ο προπονητής; Λέτε να γίνεται αποδέκτης εκβιαστικών προτάσεων; Για παράδειγμα, να του κάνει υποδείξεις ο Πρόεδρος και εκείνος να αρνείται; Να του δίνει χαρτάκι και να μην συμμορφώνεται; Ίσως. Πιστεύετε, εν τέλει, ότι ο νέος προπονητής της Βέροιας θα βγάλει την παρέλαση του Μαρτίου;

Αλλά και πάλι, τα πράγματα δεν είναι απόλυτα. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Εξαρτάται από την εθνικότητα που φέρει ο προπονητής. Αν είναι ξένος, τότε σημαίνει ότι θα ενδώσει στους εκβιασμούς του εκάστοτε Προέδρου. Οι Έλληνες δεν έχουν έχουν πέσει ποτέ θύματα εκβιασμού. Το είπε και ο Κάρολος Παπούλιας.

Υ.Γ.1 Από τον Αντώνη Πανούτσο: «Όπως ο Γιώργος-Δημήτρης Μπαλτάκος, γιος του Τάκη, που είναι γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και  βαφτιστικός του Πάνου Καμμένου που όπως γράφουν τα «Parapolitika» το 2011 έδωσε εξετάσεις για να γίνει αξιωματικός στο Λιμενικό. Δεν έπιασε τη βάση στο Διοικητικό Δίκαιο, έκανε ένσταση στο Α.Σ.Ε.Π., δεν έγινε δεκτή και τελικά πρόσβαλε την απόφαση στο τριμελές και τον πήραν. Μόνο που για να τον πάρουν πέρασε 15 επιλαχόντες. Το έκανε θέμα ο τομεάρχης Άμυνας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Θόδωρος Δρίτσας, και για να μην πάρει έκταση, περάσανε και τους 15 επιλαχόντες. Και όλοι ικανοποιημένοι. Εκτός του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που πρέπει να ήταν το πρώτο σκάνδαλο στην σύγχρονη πολιτική ιστορία που δεν ήταν μέσα».

Υ.Γ.2 Πηγαίνω προς το συνεργείο. Τα παράθυρα, ελέω ζέστης, είναι κατεβασμένα και παραδόξως δεν έχω βάλει μουσική. Στέκομαι, λοιπόν, σε μια διασταύρωση και περιμένω καρτερικά να περάσω. Ξαφνικά, κυριολεκτικά από το πουθενά, ακούω έναν περίεργο και συνάμα ελκυστικό ήχο. Παραξενεύομαι. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει ο ήχος φαίνεται εγγύτερος. Με έχει φάει η περιέργεια. Τι προκαλεί αυτόν τον γλυκό θόρυβο; Το σταυρόλεξο λύνεται, μόλις κάνει την εμφάνισή του ο ΚΙΤΤ. Πανομοιότυπος με εκείνον της σειράς. Πανομοιότυπος! Πραγματικά επιβλητικό αμάξι. Διαχρονικό. Κι ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μοντέλο του 1982. Πολύ μπροστά το όχημα. Πάρα πολύ μπροστά.

Υ.Γ.3 Ήθελα να γράψω για το Μπαρτσελόνα - Ρεάλ, αλλά δεν έβρισκα χρόνο! Το ρεζουμέ είναι ότι ο Αντσελότι το προηγούμενο βράδυ πρέπει να είδε περίεργα όνειρα κι ο Μαρτίνο έχει βάλει σκοπό να αλλάξει μερικώς την ταυτότητα της Μπαρτσελόνα. Διότι το να βλέπεις τον Μπέιλ να μην μπορεί να κάνει μια ντρίμπλα, τον Ράμος να περιφέρεται κάπου στο κέντρο σαν άδικη κατάρα και την Μπάρτσα -για τα δικά της δεδομένα- να επιστρατεύει την σκοπιμότητα, δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά.

Υ.Γ.4 Στη ζωή μου έχω γίνει μάρτυρας εξαιρετικών γεγονότων. Τόσο εξαιρετικών που με έχουν πείσει ότι σε αυτόν τον πλανήτη όλα γίνονται. Από τη στιγμή που η Μπήλιω Τσουκαλά έχει εκπομπή στην τηλεόραση, η Ελλάδα έχει πάρει Euro κι ο Τζέφρυ βγήκε Πρωθυπουργός, δεν αποκλείω τίποτα. Μέχρι και το να φτάσει ο Άρης ή ο Πανιώνιος σε τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ. Φαίνεται ότι κάποιος ξέχασε να βάλει τα μπαλάκια στην κατάψυξη.

Υ.Γ.5 Ξυπνάω, λοιπόν, χθες στις εφτά το πρωί και σκέφτομαι τι να φορέσω. Το μάτι μου πέφτει σε μια μπλούζα των KISS. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, και όντας γεμάτος με ενέργεια και αυτοπεποίθηση, πιάνω την μπλούζα, την φοράω και πετάω στο ηχοσύστημα το παρακάτω τραγούδι:

I look at you and my blood boils hot, I feel my temperature rise, I want it all, give me what you got, there's hunger in your eyes, You're coming closer, I can hear you breathe...I got a fever ragin' in my heart, you make me shiver and shake, Baby don't stop, take it to the top, eat it like a piece of cake, I'm comin' closer baby, hear me breathe, You drive me crazy when you start to tease, You could bring the devil to his knees...I'm getting closer, baby hear me breathe, You know the way to give me what I need, Just let me love you and you'll never leave...

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Ξεχωριστή περίπτωση



Ο Έλληνας οπαδός αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Ιδιόρρυθμη. Εξαιρετική. Και πρέπει να εξετάζεται με επιείκεια. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ειδάλλως, θα έπρεπε να οδηγηθούν όλοι, έστω οι περισσότεροι, στο εκτελεστικό απόσπασμα για κακοποίηση και δυσφήμιση του αθλήματος. Πιστός σε καφενειακές συζητήσεις, λάτρης επιχειρημάτων του στυλ ''φαπ'' και ''μπε'', έξοχος ερμηνευτής του παρασκηνίου, παντελώς αδιάφορος -κι ως εκ τούτου άσχετος- για τακτική και συχνά αιθεροβάμων. Θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα χαρακτηριστικά. Όλοι, νομίζω, θα μπορούσαμε. Πώς μπορείς να εξηγήσεις, λοιπόν, σε κάποιον τη διαφορά μεταξύ ''Άρης'' και ''Π.Α.Ε. Άρης''; Στη θέση του Άρη βάλτε όποια ελληνική ομάδα θέλετε. Γίνεται; Είναι εφικτό; Δεν το νομίζω. Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον αμετανόητο ότι, όταν αγωνίζεται ελληνική ομάδα στην Ευρώπη, οφείλουμε να την υποστηρίζουμε μπας και μαζέψουμε κανά βαθμό στο κοινό σακούλι της Ευρώπης; Διότι στην Ευρώπη όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι δεν είναι και πολύ ηθικό/τίμιο/σωστό να ουρλιάζεις όταν νοιώθεις ότι αδικείσαι, τη στιγμή που όταν αδικείς δεν τρέχει κάστανο; Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον ότι έχουμε ακριβώς το πρωτάθλημα που μας αξίζει; Εύλογες απορίες. Για δυνατούς λύτες. Επομένως, τι κάνεις; Σε ποιες πράξεις προβαίνεις; Μάλλον κάθεσαι στον καναπέ σου, παραγγέλνεις σουβλάκια, φλερτάρεις με εύγευστες ξανθιές, λες χαριτωμένες μαλακίες με τα φιλαράκια σου και παρακολουθείς ξένοιαστος ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι μεταξύ της Μπενφίκα και μιας ελληνικής ομάδας.

Υ.Γ.1 Σε μεταγενέστερη ανάρτηση θα σας χαρίσω απλόχερα τι σημαίνει για μένα το ποδόσφαιρο και η ομάδα που υποστηρίζω.

Υ.Γ.2 Η συμβατική σοφία υποδηλώνει ότι ένας προπονητής είναι καλός όταν παίρνει (καλά) αποτελέσματα. Με βάση αυτήν την λογική μπορώ να βγάλω άχρηστους κορυφαία ονόματα του χώρου. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο προπονητής είναι καλός όταν διακρίνεται από συνέπεια σε αυτό που κάνει. Είτε πρόκειται για δηλώσεις, είτε για τακτική, είτε για αντιμετώπιση κρίσεων. Κι αν οι δημοσιογράφοι συνεχίσουν να κρίνουν τον Μίτσελ με τον τρόπο που τον κρίνουν, συγγνώμη, αλλά μάλλον πρόκειται για κακό προπονητή. Ίσως γιατί και οι δημοσιογράφοι που τον κρίνουν είναι κακοί.

Υ.Γ.3 Ο Ιβάν Σαββίδης, έχοντας άξιο συμπαραστάτη ολόκληρο το σύστημα της Σαλονίκης, με τις φήμες να λένε ότι η σημαία του Π.Α.Ο.Κ. θα αναπαριστά πλέον τον Κόλκα, κατάφερε και ανέτρεψε την τιμωρία της Ουέφα. Η παράγκα του Πλατινί θα πέσει. Θα γκρεμιστεί συμέθελα. Δεν είναι δυνατόν να βγάζει αυτός ο αλαζόνας Γάλλος τέτοιο μένος κατά του Π.Α.Ο.Κ. Για αυτό και υπάρχουν οι ανάλογες συστάσεις προς τους οπαδούς που θα βρεθούν στο γήπεδο. Να είναι ήσυχα παιδιά. Να κάνουν εξάσκηση στα γαλλικά τους και στο πιάνο. Να βάζουν την Μαλαματίνα στην τσέπη μόλις καταναλώσουν το περιεχόμενο. Απέναντι στους οπαδούς αγωνίζεται η ομάδα του Στέφενς. Ποια Μακάμπι και κουραφέξαλα; Η συμπεριφορά και η παρουσία των φιλάθλων καίει την Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. Σαν να τους λέει: «Στην Ευρώπη καθίστε σούζα, στην Ελλάδα κάντε τα όλα πουτάνα». Κι αφού αναφερθήκαμε στον Ολλανδό προπονητή, ας κάνω και μια ερώτηση προς πάντα ενδιαφερόμενο: αν ο Δώνης έκανε αυτά που κάνει ο Στέφενς, από ποιο μέρος του σώματος θα τον είχαν κρεμάσει; Από τα αυτιά, τα δάχτυλα ή τα κωλομάγουλα;

Υ.Γ.4 Στο τσου λου είχαμε ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Από το Χ της Μπάρτσα με την Μίλαν και το διπλό της Ντόρτμουντ στο Λονδίνο, μέχρι την ήττα της Γιούβε στην Μαδρίτη. Μένουν ακόμα τρεις αγωνιστικές για να δούμε αν θα επιβεβαιωθούν τα φαβορί.

Υ.Γ.5 Thunder, Thunder, Thunder, Thundercats, Hooooo!!!

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Οι παλαίμαχοι στις επάλξεις

Στον Παναθηναϊκό μαλώνουν μεταξύ τους οι παλαίμαχοι. Οι βετεράνοι. Μέσα στο μυαλό μου, όταν ακούω ''παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές'', καταλαβαίνω κάτι περίεργους τύπους που έχουν την απαίτηση να μπαίνουν τσάμπα στο γήπεδο, να δηλώνουν ό,τι γουστάρουν και να αναλαμβάνουν τα ηνία μια ομάδας, σαν νεκροθάφτες, όταν αυτή έχει πτωχεύσει οικονομικά, εταιρικά και αγωνιστικά. Σαν τον παλαίμαχο του Άρη, τον Άγγελο Σπυρίδων, ο οποίος δήλωσε ότι οι παίχτες του Άρη είναι άμπαλοι (sic!). Μπορεί και να είναι, αλλά δεν επιδιώκεις να βγεις στη δημοσιότητα για να πεις τέτοιες κουβέντες. Τον εαυτό σου ρεζιλεύεις, όχι τους ποδοσφαιριστές. Το ότι έχεις υπηρετήσει την ομάδα επί πολλά χρόνια, δεν σημαίνει ότι έχεις και το αλάθητο ή το ελεύθερο να λες ό,τι θες. Κι αν αυτοί μιλάνε και εκφράζονται καθ' αυτόν τον τρόπο, ο μέσος οπαδός τι πρέπει να λέει; Πώς πρέπει να πυροδοτεί την άγνοια του και να ξεσπάει από την βάναυση δίνη της φρενήρους καθημερινότητας; Και ακριβώς εδώ έρχονται και κολλάνε οι πολιτικοί. Το μοναδικό επάγγελμα που δεν έχει παλαιμάχους -όπως είναι ακριβώς το μοναδικό επάγγελμα που δεν έχει κόστος. Νταξ, οφείλεις να εξαιρέσεις τον Θεόδωρο Πάγκαλο που αποτελεί μια κατηγορία μόνος του. Και δεν υπονοώ τίποτα για το σωματικό του μέγεθος, αλλά την βαρύτητα των λέξεων που χρησιμοποιεί. Κάθε άστοχη ατάκα που εκτοξεύει, συνήθως εύστοχα, αποτελεί μαχαιριά για το κατεστημένο. Και μην ακούσω ότι ο Πάγκαλος αποτέλεσε επιτυχώς μέρος αυτού του κατεστημένου. Δεν θέλω αηδίες. Αυτά είναι κακοήθειες.


Ξεφύγαμε, όμως. Αλλού ήθελα να καταλήξω κι αλλού με παρέσυρε ο ειρμός της σκέψης. Συμβαίνει συχνά. Ζητάω συγγνώμη, αλλά δείξτε οίκτο και έλεος: ένα μυαλό έχω ο καψερός. Λέγαμε για τους παλαιμάχους ποδοσφαιριστές. Μερικοί, λοιπόν, από αυτούς γίνονται και προπονητές. Με το κριτήριο για την τακτική που ακολουθούν να προσδιορίζεται από τη θέση που αγωνιζόντουσαν ως ποδοσφαιριστές. Για παράδειγμα, ο προπονητής έπαιζε ως αμυντικός; Αμυντικογενής τακτική. Με τις φήμες των Θεών του ποδοσφαίρου να υποδηλώνουν ότι οι καλύτεροι προπονητές αγωνιζόντουσαν ως αμυντικά χαφ. Η λίστα, λοιπόν, τεράστια. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Τόσοι πρώην ποδοσφαιριστές κάθονται πλέον στην άκρη του πάγκου. Νταξ, υπάρχουν και ορισμένες εξαιρέσεις. Λιγοστές, όμως. Προπονητές, δηλαδή, που δεν ήταν ποδοσφαιριστές. Που δεν κλωτσούσαν το τόπι ή, έστω, δεν το κλωτσούσαν καλά. Όπως είχε δηλώσει ο Αρίγκο Σάκι: «Δεν ήξερα ότι για να είσαι επιτυχημένος αναβάτης έπρεπε πρώτα να ήσουν άλογο». Αποστομωτικός ο Ιταλός. Εμάς, όμως, μας ενδιαφέρει η πρώτη περίπτωση. Πρώην ποδοσφαιριστές, με σχετικό ταλέντο, που, μη μπορώντας να αποχωριστούν τα γήπεδα, αποφάσισαν να αντικαταστήσουν το κοντό παντελονάκι και τις τάπες με σακάκι και μοκασίνια. Ο Ρικάρντο Σα Πίντο (φώτο) αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Άκρως αντιπροσωπευτικό. Πρόκειται για έναν από τους αγαπημένους μου Ευρωπαίους παίχτες. Αγωνιζόταν ως περιφερειακός επιθετικός, σαν ένα είδος εξτρέμ που συνέκλινε συχνά προς τον άξονα, και ήταν ιδιαίτερα γρήγορος. Εκρηκτικός. Σαν Τ.Ν.Τ.



Και μαθαίνω ότι το ίδιο ακριβώς είναι ως προπονητής. Απλά τώρα φοράει slim fit πουκαμισάκια, φουλάρι στο λαιμό και ακριβό ρολόι. Η ουσία δεν αλλάζει, όμως. Είμαι βέβαιος ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άνθρωπος που θα πλήξει με τον Πορτογάλο. Κάθε αγώνας θα είναι show. Από την τακτική που θα ακολουθεί, τις στυλιστικές του επιλογές, την αψεγάδιαστη χαίτη του και τις συνεντεύξεις τύπου. Και μπράβο στους ανθρώπους του Ο.Φ.Η. για την επιλογή τους. Δεν πειράζει που στο πρώτο του ματς δεν κατάφερε να επικρατήσει στο ντέρμπι με τον Εργοτέλη. Ούτε παίζουν ρόλο οι γιούχες των οπαδών του Ο.Φ.Η μετά το τέλος του αγώνα. Σημασία έχει ότι ο Ρικάρντο Σα Πίντο πάτησε τα ελληνικά χώματα. Το ελληνικό πρωτάθλημα θα αποκτήσει νέα γεύση, πιο γλυκιά, κι ο Αναστόπουλος θα αντιμετωπίσει έναν θανάσιμο εχθρό στα περί γκαρνταρόμπας.

Υ.Γ.1 Τον τελευταίο καιρό έχω γίνει αποδέκτης επικών κοπλιμέντων. Από την εξωτερική μου εμφάνιση και το πόσο νεότερος δείχνω, μέχρι την μόρφωσή μου και την ευγένεια μου. An the list goes on. Οφείλω να ευχαριστήσω όσους μπήκαν στον κόπο να προβούν, πάντοτε λεκτικώς, σε τόσο κολακευτικά σχόλια. Ειλικρινά τους ευχαριστώ. Χρειάζεται γνήσιο θάρρος για να πλέξεις το εγκώμιο ενός οποιουδήποτε ανθρώπου. Ευελπιστώ ότι δεν θα τους απογοητεύσω.

Υ.Γ.2 Μαθαίνω ότι η Ρόμα πήρε την νίκη, κάνοντας το 8x8, και η Νάπολι κατέκτησε τις εντυπώσεις. Αμφότερες ομάδες αποτελούν ενδιαφέρουσες περιτπώσεις. Στην Ιταλία, πάντως, υποστηρίζω Φιορεντίνα -ναι, αυτή που έκανε επική ανατροπή επί της Γιουβέντους. Από την εποχή του Τόλντο, του Μπατιστούτα, του Ρουί Κόστα, του Τοριτσέλι και του Ενρίκο Κιέζα. Ειδικά οι Μπατιστούτα και Ρουί Κόστα ήταν παιχταράδες. Πραγματικοί παιχταράδες. Χάρμα ιδέσθαι. Ξεφύγαμε, όμως. Μην απορείτε που δεν αφιερώνω αναρτήσεις στην αγαπημένη μου ιταλική ομάδα. Την ίδια τακτική ακολουθώ για όλες τις αγαπημένες μου ομάδες. Δεν θέλω να εμπλέξω το συναίσθημα και για αυτό το λόγο, όταν ασχολούμαι μαζί τους, είμαι ιδιαίτερα σκληρός. Σαν τον Αρσέν Βενγκέρ που συμπεριφερόταν πιο σκληρά στους Γάλλους παίχτες της Άρσεναλ για να μην τον κατηγορήσουν για επιείκεια προς τους συμπατριώτες του. Με τις φήμες να υποδήλωναν ότι η Παρί περίμενε υπομονετικά τον Αλσατό τεχνικό (κλισέ). Για αυτό και ο Μπλαν υπέγραψε αυστηρώς για έναν χρόνο. Ο Αρσέν, όμως, μένει πιστός στην Άρσεναλ. Μαγκιά του. Προσωπικά τον θεωρώ αναμορφωτή της αγγλικής ομάδας, κορυφαίο manager και τολμώ να πω ότι χαίρει της απεριόριστης εκτίμησής μου. Διότι δεν αρκεί μόνο να αντέξεις για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα κλαμπ, αλλά, κυρίως, να σε αντέξουν.

Υ.Γ.3 Στεναχωρήθηκα με τον τραυματισμό του Μπαμπάμ. Το πρωτάθλημα χάνει μία cult φιγούρα κι ο Εργοτέλης έναν παίχτη που μπορεί να προκαλέσει αρκετές αναμπουμπούλες στην αντίπαλη άμυνα. Το υποδηλώνει, άλλωστε, και το όνομά του. Εξάλλου, το είπαμε: σε αυτό το πρωτάθλημα λίγη μπάλα να ξέρεις και μετατρέπεσαι σε οργή του Θεού.

Υ.Γ.4 Ο Παναθηναϊκός πριν το ματς με τον Πανθρακικό πήγαινε για τετράδα. Μετά το ματς πήγε για βρούβες. Με τους οπαδούς να αλλάζουν απόψεις και εκτιμήσεις για το μέλλον της ομάδας, την ποιότητα των παιχτών και την προπονητική αξία του Αναστασίου, ανάλογα με το αποτέλεσμα που φέρνει η ομάδα. Αυτό θα πει συνέπεια. Κάθε αγωνιστική και νέα πρόγνωση.

Υ.Γ.5 Παρακολούθησα το τελευταίο 25λεπτο του αγώνα στη Βέροια -στον υπόλοιπο αγώνα δεν έχω ιδέα τι έγινε. Μέσω διαδικτύου, με αγγλικό σπικάζ. Ο Άγγλος σπίκερ, λοιπόν, αναρωτιόταν γιατί η φυσική κατάσταση των δυο ομάδων είναι μέτρια, γιατί δεν αποβλήθηκε, και μάλιστα δις, ο Γεωργιάδης της Βέροιας και γιατί οι παίχτες του Άρη ήταν τόσο απείθαρχοι. Σωστές απορίες είχε ο σπίκερ. Εύλογες. Δέχομαι ότι ο Οικονομόπουλος αποβλήθηκε δίκαια. Έκανε θέατρο και ζητούσε και τα ρέστα. Δέχομαι ότι ο νοητικά κενός Αγκάνθο ανήκει στην κατηγορία ''τι μαλάκα είναι, τι μαλάκα είναι'', που έλεγε και μια ψυχή, αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι με τον συγκεκριμένο παίχτη υπάρχει μια εμπάθεια από τους διαιτητές. Ο Πουλίδο, όμως, γιατί απόβλήθηκε; Καταλαβαίνω ότι οι διαιτητές είναι άνθρωποι και πιέζονται, από πολλές απόψεις, αλλά η αποβολή του Πουλίδο είναι πιο ανεξήγητη κι από τα U.F.O. Καλό, λοιπόν, θα είναι να διαχειριζόμαστε το θυμό/πίεση και να θάβουμε τις εμπάθειες βαθιά στο χώμα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους διαιτητές. Πρέπει, όμως, να δουλέψουμε στον τομέα της αντίληψης. Δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει.

Υ.Γ.6 Κατεβαίνω, λοιπόν, με τα πόδια για να πάρω το μετρό. Λίγο πριν φτάσω στο σταθμό, με σταματάει, κάπως ξαφνικά, επιθετικά και βίαια, αφού ουσιαστικά μπήκε μπροστά μου, σαν φράγμα στο ποδόσφαιρο, και μού έκλεισε το δρόμο, μια καλόγρια. Μου δίνει, μιλώντας λες και ήμουν τριών χρονών και με ένα χαμόγελο σαν του Mumm-Ra του Παντοτινού, με το ζόρι ένα κομποσχοίνι -ούτε ο κλώνος του Κωστένογλου και του Αναστασιάδη να ήμουν- και μου λέει: «Πάρτο, είναι δικό σου». Αν και κάπως έκπληκτος, την ευχαριστώ και της απαντάω ότι δεν ενδιαφέρομαι. Μου λέει: «Δεν κατάλαβες, είναι δικό σου». Της λέω (πολύ) ευγενικά ότι βιάζομαι και -εκ νέου- ότι δεν ενδιαφέρομαι. Η καλόγρια συνεχίζει ακάθεκτη: «Αυτό στο προσφέρει δωρεάν ο Θεός, μην το απαρνιέσαι, εσύ, όμως, δώσε ότι προαιρείσαι». Της δίνω πίσω το κοσμποσχοίνι και της λέω: «Σας παρακαλώ, σας είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι και, επίσης, βιάζομαι, μην με καθυστερείτε». «Όχι, κάτσε να μιλήσουμε, μη φεύγεις. Πάρε το δώρο σου και δώσε ό,τι νομίζεις», μου λέει, πάντοτε επίμονα, η καλόγρια. Καθώς απομακρύνομαι, ακούω τη φωνή της, με μελοδραματικό τόνο, σαν ελληνική τραγωδία με πρωταγωνίστρια την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, να λέει: «Μη φεύγεις από τον Θεό!!!». Μόνο το επιφώνημα ''Οϊμέ'' έλειπε. Τότε, κάπως εκνευρισμένος, γυρνάω στιγμιαία, την κοιτώ και της λέω: «Δεν υπάρχει Θεός!». Και τέζα η καλόγρια. Desperate times call for desperate measures.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Walking Football

Έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι το δυνατό σημείο της Εθνικής είναι η άμυνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την επίθεση. Ούτε κάποιος που παίζει άμυνα απελευθερώνεται από την υποχρέωση να παίζει και επίθεση. Δεν το κατάλαβα αυτό. Η σκοπιμότητα, εξάλλου, έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες καταδικαστέες. Δεν ξέρω τι κάνει και λέει ο Σάντος στις προπονήσεις. Δεν ξέρω αν επιδιώκει το 1-0 ή το δέχεται σιωπηρά. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Σάντος πρέπει να αφήσει τις δηλώσεις περί ''πίστης στην ελληνική ψυχή'' και να κοιτάξει να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα που παίζεται με τα πόδια και περιλαμβάνει ένα τόπι και 22 ποδοσφαιριστές. Διότι, συγγνώμη, αυτό το πράγμα που παρακολουθούμε από την Εθνική στα προκριματικά δεν είναι ποδόσφαιρο. Και το 2004 η ομάδα έπαιζε άμυνα, και μάλιστα αρκετά πιο συμπαγή και αποτελεσματική από τώρα, αλλά βλέπαμε και ένα υποτυπώδες επιθετικό πλάνο. Δεν έπαιζε αντιποδόσφαιρο και τρίχες κατσαρές. Αυτά τα λένε οι άσχετοι και οι εμπαθείς. Η ομάδα είχε ποντάρει στην άμυνα και, μέσω αυτής, αξιοποιούσε τις όποιες ευκαιρίες είχε στην επίθεση. Υψηλή αποτελεσματικότητα, δηλαδή. Κι όλα αυτά χωρίς να είμαστε ιδιαίτερα γρήγοροι ή τεχνίτες. Είχαμε, όμως, μια ακλόνητη τακτική. Παίζαμε γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής, πιέζαμε σαν σκυλιά και εκμεταλλευόμασταν τα λάθη και τις αδυναμίες του αντιπάλου. Με τον προπονητή της ομάδας να παρουσιάζει ακριβώς αυτό που μάς είχε υποσχεθεί. Με λίγα λόγια, προσπαθώ να εξηγήσω ότι το να παίξει κάποιος άμυνα, ή να προστατεύει το σκορ, δεν συνεπάγεται απόλυτα ότι θα αποτυγχάνει παταγωδώς στο τερέν του αντιπάλου, δηλαδή όταν έχει την μπάλα στα πόδια του. Διότι για να σκοράρεις ή να δημιουργήσεις, θα πρέπει να έχεις και την μπάλα στα πόδια σου. Εκτός αν όλες οι αντίπαλες ομάδες θελήσουν να μιμηθούν την Σλοβακία και να γίνονται highlight σε κάθε αγωνιστική.


Πήγα, λοιπόν, στο Καραϊσκάκη για να παρακολουθήσω την Εθνική. Από όλα τα προκριματικά δεν θυμάμαι ούτε ένα καλό παιχνίδι. Ούτε ένα! Δεν μιλάω για σκορ και λοιπές σαχλαμάρες. Μιλάω για τακτική αρτιότητα. Επομένως, δεν έτρεφα αυταπάτες. Ήξερα τι (δεν) θα παρακολουθήσω. Για αυτό και πήρα μαζί μου τρία πακετάκια ηλιόσπορους. Αλλά αυτό που είδαν τα ματάκια μου ξεπέρασαν κάθε όριο. Κάθε προσδοκία. Δεν έχω σκοπό -και διάθεση- να σας αραδιάσω τις τακτικές αστοχίες. Εξάλλου, τι να πεις; Από πού να αρχίσεις; Ντρέπομαι που το λέω, αλλά οι παίχτες της Εθνικής περπατούσαν. Π ε ρ π α τ ο ύ σ α ν!!! Δεν ξέρω τι εικόνα είχατε μέσα από τους δέκτες σας (κλισέ), αλλά σας εκλιπαρώ να με πιστέψετε. Οι άνθρωποι ήταν προκλητικοί. Προκλητικά προκλητικοί. Και ευτυχώς που δεν έγινε κανά θαύμα και δεν γκέλαρε η Βοσνία. Διότι, αν τερματίζαμε πρώτοι, θα ήταν (τρισ)μέγιστη ποδοσφαιρική αδικία. Ευτυχώς έλαμψε η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Ετοιμαζόμαστε για τα μπαράζ, λοιπόν. Δεν ξέρω με ποιον θα παίξουμε και δεν με ενδιαφέρει. Αλλά θεωρώ ότι αυτή η Εθνική δεν αξίζει να περάσει στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Θα είναι κρίμα για την Μέκκα του ποδοσφαίρου να πατήσουν τα γήπεδα της Βραζιλίας τόσο αδιάφοροι ποδοσφαιριστές. Είδατε τι συμβαίνει όταν υπογράφεις από νωρίς στην καριέρα σου καλά συμβόλαια; Γίνεσαι βεντέτα πριν γίνεις ποδοσφαιριστής.

Υ.Γ.1 Ο Βασίλης Σκουντής έγραψε ένα κείμενο, κάπως αργοπορημένα, στο οποίο εκφράζει διάφορες απορίες για την κατάντια του ελληνικού μπάσκετ. Βασίλη, σε συμπαθώ ιδιαίτερα, αλλά τόσα χρόνια δεν τα έβλεπες; Δεν τα ήξερες; Καταλαβαίνω ότι λόγω ρομαντισμού -ή σκοπιμότητας (;)- προσπαθείς να παρουσιάσεις το σύγχρονο ελληνικό μπάσκετ ως κάτι καλύτερο από αυτό που πραγματικά είναι. Αλλά όσοι αγαπούν το μπάσκετ, ξέρουν. Και επειδή θεωρώ ότι αγαπάς το μπάσκετ, είσαι διπλά υπεύθυνος για το γεγονός ότι τόσα χρόνια απέκρυβες τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Υ.Γ.2 Στενοχωρέθηκα με την απώλεια του Φίλιππου Συρίγου, αν και δεν ήμουν ιδιαίτερος θαυμαστής του. Πρώτον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πρέπει να γεννήθηκε με μούσια. Δεύτερον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που είναι -όχι ήταν- κυριολεκτικά συνώνυμο του (ελληνικού) μπάσκετ. Και, τρίτον, μιλάμε για έναν άνθρωπο που πάντα είχε το θάρρος να εκφράσει τη γνώμη του. Μπορεί να μην συμφωνώ πάντοτε με τέτοιους ανθρώπους, αλλά τους εκτιμώ. Μετά τον Γιώργο Αμερικάνο, λοιπόν, το ελληνικό μπάσκετ χάνει ακόμα έναν άξιο εκπρόσωπό του.

Υ.Γ.3. «Το πατριωτικό φρόνημα δεν μπορεί να κοστολογείται».
Δημήτριος Λ. Αβραμόπουλος 

Υ.Γ.4 Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο: «Πού οφείλεται αυτή η παράξενη ισορροπία των προκριματικών; Προφανώς στην αγωνιστική κρίση κάποιων παραδοσιακά μεγάλων ομάδων (ταλαιπωρούνται να πάρουν εισιτήριο όχι μόνο Ρώσοι, Γάλλοι και Πορτογάλοι, αλλά και οι Αγγλοι και οι σχεδόν πάντα παρόντες στα μουντιάλ Σουηδοί), αλλά και στην άνοδο κάποιων που για χρόνια είχαν χαθεί από τον χάρτη: σε αυτά τα προκριματικά ήταν εντυπωσιακή η βελτίωση του Βελγίου, φυσικά της Βοσνίας, σίγουρα της Ουγγαρίας, αλλά και του Μαυροβούνιου, της Αρμενίας και της Ισλανδίας που δεν χάρισαν τίποτα σε κανένα. Πιθανότατα η ισορροπία να προέκυψε λόγω μίας κλήρωσης που δημιούργησε ομίλους χωρίς μεγάλα φαβορί ή να είναι αποτέλεσμα της επιστροφής σε επίπεδα αξιοπρέπειας ομάδων με παράδοση που πέρασαν μακροχρόνιες δυσκολίες, όπως η Ουγγαρία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία: νομοτελειακά θα έφτανε η στιγμή που θα ήταν πάλι αξιόπιστες. Από την άλλη δεν μου το βγάζει κανείς από το μυαλό ότι το μεγαλύτερο κίνητρο κι αυτό που δημιούργησε τόσο μεγάλο συναγωνισμό είναι η ίδια η Βραζιλία, ως τελικός προορισμός»

Υ.Γ.5 Διάβασα σωστά; Το 33% των Ελλήνων πιστεύει ότι μας ψεκάζουν; Υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτή η χώρα;

Υ.Γ.6 Epic!

 

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Λευτεριά στον Μάκαρο!

Έστω, αγαπητέ αναγνώστη, ότι είσαι μάρτυρας κατηγορίας. Και μάλιστα προστατευόμενος. Έχεις δηλαδή, κομβικό ρόλο στην όλη υπόθεση. Δεν είσαι φρου φρου και αρώματα. Και ο λόγος σου είναι σπαθί. Εξάλλου, είσαι μάρτυρας σε ένα έγκλημα -έστω κι αν υπάρχουν μάρτυρες που γνωρίζουν περισσότερα από εσένα, αλλά δεν καλούνται από το δικαστήριο! Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά. Δεν πρόκειται για παιχνίδι. Για ανθρώπινη ζωή μιλάμε. Αυτά που θα πεις μπορεί να χώσουν έναν άνθρωπο πίσω από τα κάγκελα. Λέμε, μπορεί: ορισμένοι έχουν μαγικούς τρόπους να ξεφεύγουν από τα κάγκελα και τους μύθους. Ανεβαίνεις, λοιπόν, στο βήμα και ορκίζεσαι, βάζοντας τη μούντζα σου πάνω στη Βίβλο, ότι θα πεις την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Αρχίζουν οι ερωτήσεις από τους Δικαστές και ξαφνικά από μάρτυρας κατηγορίας μετατρέπεσαι σε μάρτυρας υπεράσπισης. Με περίσσεια ευκολία. Δίχως δισταγμό. Και χωρίς χρονοτριβές. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν πουλάς παπατζιλίκι. Κι όμως, αναφέρεσαι στον κατηγορούμενο με κολακευτικά λόγια. Του πλέκεις το εγκώμιο. Λες και είναι μέντορας. Δεν είναι και μικρή υπόθεση να μπαίνεις στο δικαστήριο λαμόγιο, καθίκι και κατηγορούμενος, και να βγαίνεις ''άνθρωπος της εκκλησίας'', ''τίμιος'' και ''αδερφούλης''. Αλλά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κακώς ασχολούμαστε με το ενδεχόμενο να αγιοποιηθεί ή να ηρωποιηθεί ο κατηγορούμενος που πρωταγωνιστεί στην συγκεκριμένη υπόθεση -εν τέλει, υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για να κατηγορηθεί;


Αλλού εντοπίζεται το πρόβλημα. Και μάλιστα σε κάθε πτυχή της κοινωνίας μας. Είτε πρόκειται για πολιτικά, είτε για ποδοσφαιρικά, είτε για επιχειρηματικά, είτε κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Τα θεμέλια της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα είναι σαθρά. Κι όταν λέω Δικαιοσύνη, δεν εννοώ το κουτσομπολιό, τους δικαστές πληκτρολογίου και τις συζητήσεις καφενειακού επιπέδου, αλλά αυτή που απονέμεται από τη δικαστική εξουσία και τα παράγωγά της. Όμως, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση. Όλα τα πράγματα, ή σχεδόν όλα, στην Ελλάδα υπολειτουργούν. Οι αντιδράσεις των Ελλήνων, σε πλείστα επίπεδα και θέματα, βρίθουν βιασύνης, αταξίας, τσαπατσουλιάς και προχειρότητας. Και συχνά μια αντίδραση λαμβάνει μέρος όχι ως ανταπόκριση στο ερέθισμα μιας δράσης, μιας οποιασδήποτε δράσης, αλλά ως αυτόνομη κίνηση εντυπωσιασμού και σκοπιμότητας. Η Δικαιοσύνη, λοιπόν, γιατί να αποτελεί εξαίρεση; Επομένως, ο Θόδωρος Πάγκαλος, αυτός ο ευκλεής άντρας, που συμμετείχε παντού και δεν ευθύνεται για τίποτα, ορθώς υποστήριξε ότι η Δικαιοσύνη ολιγώρησε, είτε για γραφειοκρατικούς λόγους είτε λόγω ανεπάρκειας, στα της Χρυσής Αυγής, σημειώνοντας πως το κόμμα του Μιχαλολιάκου εδώ και ένα χρόνο είχε εμφανίσει όλα τα στοιχεία που έκαναν δυνατή την εφαρμογή των άρθρων 134 και 135 του Ποινικού Κώδικα που αφορούν στην προπαρασκευή ένοπλης ανατροπής του πολιτεύματος. Έχει απόλυτο δίκιο. Και μπράβο του που έχει τα κότσια να το δηλώσει/παραδεχτεί δημοσίως. Πράγματι, η Δικαιοσύνη ολιγωρεί. Δεκαετίες τώρα. Διότι, αν δεν ολιγωρούσε, θα τον είχαν μαζέψει, θα του είχαν περάσει βραχιόλια και θα τον είχαν πετάξει πίσω από τα κάγκελα, στη μπουζού, με μοναδικά εφόδια μια φωτογραφία του Αλέξη του Τσίπρα και μια κούτα παπατάκια με γεύση μπάρμπεκιου.

Υ.Γ.1 Βγήκε ο Υπουργός Οικονομικών, ο Γιάννης ο Στουρνάρας, και δήλωσε ότι η μητέρα του περνάει δύσκολα. Λόγω των μέτρων που ο ίδιος παίρνει. Είδατε; Ούτε την καψερή τη μανούλα του δεν σκέφτεται ο αλητάμπουρας. Ο Έλληνας πολίτης, όμως, ενώπιον τέτοιας τραγωδίας, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Ούτε τα τούρκικα σίριαλ δεν προσφέρουν τέτοιες συγκινήσεις. Αμέσως ενεργοποιήθηκε. Επιστράτευσε κάθε πτυχή της ενέργειας που του έχει απομείνει και έσπευσε να βοηθήσει. Να εξομαλύνει την κατάσταση. Για να ανακουφιστεί ένας συνάνθρωπός μας. Ορισμένοι κάτοικοι του Ηρακλείου Κρήτης, λοιπόν, συνέλεξαν ρύζι, μακαρόνια και παλαιά ρούχα, για να τα δώσουν στην μητέρα του Γιάννη Στουρνάρα. Όλοι μαζί, μπορούμε.

Υ.Γ.2 Ο τελικός κυπέλλου στο μπάσκετ είναι στημένος; Μπα, μόνο τα μπαλάκια της κλήρωσης είναι παγωμένα...

Υ.Γ.3 Είναι ένας μπάτσος που κρατάει δυο βιβλία: στο ένα χέρι την Ιλιάδα και στο άλλο την Οδύσσεια. Ξαφνικά, σκάει από το πουθενά ένας αναρχοαυτονομαριστερός, του αρπάζει τα δύο βιβλία και αρχίζει να τρέχει φωνάζοντας: «Κανένας Όμηρος στα χέρια του κράτους!».

Υ.Γ.4 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Στις περισσότερες περιπτώσεις, λοιπόν, το λάθος δεν γίνεται στην απόλυση. Το λάθος έχει γίνει στην πρόσληψη. Πρώτος στόχος του ΟΦΗ, λέει το ρεπορτάζ, ο Νιόπλιας. Δικό τους παιδί, καλό παιδί, μια ζωή στα αποδυτήρια του Γεντί Κουλέ. Ουδεμία αντίρρηση για όλα αυτά. Μια χαρά είναι ο Νιόπλιας να κάνεις παρέα και να μιλάς μαζί του για ποδόσφαιρο. Τη δουλειά όμως ξέρει να την κάνει; Την έχει μάθει τη δουλειά του προπονητή; Έχει βγάλει μια ολόκληρη σεζόν σε ομάδα; Να κάνει τις επιλογές, την προετοιμασία, την τακτική, να κοουτσάρει στα ματς, να δουλεύει όλη την εβδομάδα, να αντέχει στην πίεση. Ο Παράσχος, φέρ' ειπείν, το κάνει αυτό είκοσι χρόνια. Ο Νιόπλιας δεν το έχει κάνει ούτε μία φορά. Ούτε μία. Δίπλωμα μπορεί να έχει. Προπονητής δεν είναι. Ακόμα μαθαίνει».

Υ.Γ.5 Τον αγώνα της Εθνικής δεν τον παρακολούθησα. Την ίδια ώρα παίζω 8x8 και μετατρέπομαι σε έναν κλώνο του Παμπλίτο Αϊμάρ. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν έπαιξα καλά. Είχα και ένα πρόβλημα με το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού και δεν μπόρεσα να αποδώσω αυτά που μπορώ. Αλλά από ό,τι έμαθα παρόμοια προβλήματα είχε και η Εθνική. Με τους δημοσιογράφους να εμμένουν πεισματικά στην στήριξή τους προς τον Σάντος. Λες και την ομάδα την κοουτσάρει άλλος προπονητής. Αόρατος.

Υ.Γ.6 Alive and Kicking!!!

You turn me on, you lift me up, And like the sweetest cup I'd share with you, You lift me up, don't you ever stop, I'm here with you, Now it's all or nothing, 'Cause you say you'll follow through, You follow me, and I, I, I follow you...

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Ο He-Man και η οργή του Θεού

Όποιος διαβάζει με συνέπεια το παρόν blog, γνωρίζει τις απόψεις μου για τον Κώστα Μήτρογλου. Δεν μπορώ, όμως, να μείνω αδρανής και να μην εκθειάσω τη φόρμα που βρίσκεται. Κι όταν ένας ποδοσφαιριστής είναι φορμαρισμένος, πραγματικά φορμαρισμένος, δεν τον σταματάει ούτε ο He-Man (φώτο). Να είναι καλά η φυγή του Τζιμπούρ που του άνοιξε το δρόμο προς την εντεκάδα και η παρουσία του Σαβιόλα, με τον τελευταίο να απελευθερώνει τον Μήτρογλου κι όχι το αντίθετο! Από εκεί και πέρα, ο παίχτης χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά για να βελτιώσει τις χτυπητές του αδυναμίες. Μπορεί να ξεκινήσει από τα απλά, όπως το τι είναι οφσάιντ, μέχρι τα πιο σύνθετα, π.χ. να καταλάβει ότι το μαρκάρισμα δεν είναι ποδοσφαιρική ταπείνωση. Και βλέπουμε. Το λέω αυτό, διότι δεν χρειάζεται να είσαι σκάουτερ υψηλού επιπέδου για να καταλάβεις τι είδους παίχτης είναι ο Μήτρογλου. Ούτε απαιτείται να έχεις τελειώσει κάποιο Πανεπιστήμιο ανίχνευσης ταλέντου και ικανότητας. Ο καθρέφτης είναι το χόρτο. Τα νούμερα τα ερμηνεύει ο καθένας όπως θέλει.


Το ίδιο ισχύει για τον Παναθηναϊκό. Με τις τελευταίες προσθήκες να προσδίδουν ποιότητα στην ομάδα και να συμβάλουν τα δέοντα στην εύρυθμη λειτουργία και απόδοση του αγωνιστικού πλάνου. Όχι, μην νομίζετε ότι οι τελευταίες μεταγραφές είναι τίποτα παιχταράδες. Από το πανέρι προέρχονται. Και μάλλον συνιστούν κινήσεις πανικού, καθώς, αν ήταν σίγουροι για την ομάδα, δεν θα έπαιρναν κανέναν. Με τον Νταμπίζα, έναν τεχνικό διευθυντή που επιλέχθηκε από τον προπονητή (!) κι όχι το αντίθετο, να δηλώνει ότι η ομάδα έκλεισε τις μεταγραφές και το ρόστερ ολοκληρώθηκε, πετώντας το μπαλάκι στον προπονητή. Αλλά σε αυτό το χαμηλού επιπέδου πρωτάθλημα, λίγη ικανότητα να έχεις στον ασβέστη και μετατρέπεσαι σε οργή του Θεού. Λίγο τρεχαντήρι να είσαι, με μέτρια τεχνική, και γίνεσαι κλώνος του Ντάβιντς. Ένα καλό τελείωμα να διαθέτεις και ξαφνικά σε βαφτίζουν killer. Τα ίδια, όμως, ισχύουν και για τον προπονητή. Κάνεις τα βασικά και σε αποθεώνουν. Όπως αποθέωναν τα Μ.Μ.Ε. τον Αναστασίου, επειδή η ομάδα, όπως είπαν, δεν παράτησε το παιχνίδι με τον Π.Α.Ο.Κ. σε κανένα σημείο του αγώνα. Σαν να σου λένε ότι αυτή είναι η εξαίρεση. Ότι σπάνια θα δεις ποδοσφαιρική ομάδα να επιμένει, να παλεύει και να μάχεται. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις.

Και σβήνουμε με την Αρειανάρα. Το ίδιο ισχύει κι εδώ. Δεν ήταν απαραίτητο ή προαπαιτούμενο να είσαι επιστήμονας για να καταλάβεις ότι ο Χατζηνικολάου ήταν κακή επιλογή. Ούτε πρέπει να έχεις γνώσεις υψηλού επιπέδου για να καταλάβεις ότι, παρά το ρίσκο της επιλογής, ο Μιλίνκοβιτς έχει αλλάξει πολλά πράγματα σε τακτικό και ψυχολογικό κομμάτι. Κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα αλλάξει κι ο ίδιος. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ο Φλεβάρης είναι ο κατεξοχήν μήνας του Μιχαλήτσιου.

Υ.Γ.1 Στην αρχή είχαμε την Τρόικα. Ήταν η αγαπημένη μας ασχολία. Θεωρούσαμε ότι ήταν η πηγή όλων των κακών. Για όλα, λοιπόν, έφταιγε η Τρόικα. Από την κακοκαιρία και την κίνηση στους δρόμους μέχρι τα ανάλατα φαγητά και τις αξύριστες μασχάλες. Πλέον, για όλα ευθύνεται η Χρυσή Αυγή. Για την κλιματική αλλαγή, την τρύπα του όζοντος, την κρεατοφαγία και την ισοπαλία της Α.Ε.Κ. Έχει χαθεί το μέτρο. Η σοβαρότητα, πάντως, έχει χαθεί προ πολλού.

Υ.Γ.2 Αυτό που γίνεται με τα στημένα στο ποδόσφαιρο είναι άνευ προηγουμένου. Οι μάρτυρες κατηγορίας μετατρέπονται σε μάρτυρες υπεράσπισης. Οι κατηγορούμενοι έχουν αθωωθεί και δεν το ξέρουν. Κι ο Θωμαΐδης διεξάγει υπεράνθρωπη προσπάθεια να μεταφέρει το δικαστήριο στο στούντιο με τον ίδιο να επωμίζεται το ρόλο του δικαστή. Πρέπει να είναι ωραίος τύπος ο Κυριάκος.

Υ.Γ.3 Να χαρώ τον αντικαπνιστικό νόμο. Είχα πάει το Σάββατο το βράδυ σε ένα μπαράκι στην Κηφισιά και νόμιζα ότι από ένα σημείο και μετά ανέπνεα μόνο νικοτίνη και βαρέα μέταλλα. Τα δε ρούχα έπρεπε να τα πάω ο ίδιος, με τα χέρια μου, στην πυρά. Πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. που δεν τηρούμε έναν νόμο που αποτελεί κοινή λογική, αυτονόητο και άγραφο κανόνα. Πραγματική κατάντια που φανερώνει το ύψος του βάθους στο οποίο έχουμε περιέλθει.

Υ.Γ.4 Η Μπαρτσελόνα, λένε, ενδιαφέρεται για τον Γιώργο Σαμαρά. Υποθέτω ότι πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Μάλλον εννοούν τον Τρύφωνα Σαμαρά, μπας και καταφέρει να δώσει λίγο όγκο στο μαλλί του Πουγιόλ. Εξάλλου, ο Γιώργος ο Σαμαράς θα πρέπει να ετοιμάζεται για τον αγώνα με την Σλοβακία.

Υ.Γ.5 Love To Love You Baby! 

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Για να ξεβρωμίσει ο τόπος

Έχω αναφέρει πολλάκις ότι το αυτονόητο είναι πολύ ενοχλητικό. Το να αποθεώνεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να οραματίζεσαι το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Το να είσαι ανήμπορος να πράξεις το αυτονόητο υποδηλώνει παθογένεια. Σας προξενεί έκπληξη; Κακώς. Κάκιστα. Έτσι όπως έχουμε δομήσει την κοινωνία -ναι, εγώ κι εσείς: όλοι μας- πρέπει να είμαστε ευτυχείς που βρισκόμαστε στο συγκεκριμένο status quo. Διότι τίποτα δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει χειρότερο. Και μπορεί η Κυβέρνηση να έχει θεοποιήσει τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα νούμερα, αλλά η πραγματική ζωή δεν αποτελείται από άψυχους αριθμούς και διαγράμματα. Πρόκειται, δηλαδή, περί στατιστικής πλάνης. Τι να τα κάνω τα πρωτογενή πλεονάσματα, ενόσω η ανεργία καλπάζει σαν τη φαντασία μου; Έχουμε φτάσει σε ένα κρίσιμο σημείο. Στο μεταίχμιο του να αποφασίσουμε τι θέλουμε να κάνουμε από εδώ και πέρα. H εμπιστοσύνη δεν κερδίζεται με τα λόγια. Αλλά με τις πράξεις. Και οι Έλληνες πολίτες, όλοι οι Έλληνες πολίτες, πρέπει -επιτέλους!- να ξεκινήσουν την νοητική προσπάθεια και να σταματήσουν τα πολιτικά και κοινωνικά πειράματα.


Ξεφύγαμε, όμως. Λέγαμε για το αυτονόητο. Με κουράζει αφάνταστα να εξηγώ δεδομένες καταστάσεις. Και ντρέπομαι όταν το κάνω αυτό. Πρώτον, νοιώθω, λόγω ιδιοσυγκρασίας, ότι βιάζω την νοημοσύνη μου και, δεύτερον, αισθάνομαι ότι υποτιμώ τη δική σας. Όμως, ακούγοντας απόψεις φίλων, δημοσιογράφων και πολιτικών, αρχίζω να καταλαβαίνω ολοένα και πληρέστερα ότι πολλές φορές η (επ)εξήγηση του αυτονόητου αποδεικνύεται ανακουφιστικό φάρμακο για ορισμένους. Για να γλιτώσουμε από την υπερπληροφόρηση που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παραπληροφόριση. Το ότι κάποιοι δεν μπορούν να συλλάβουν το αυτονόητο είναι το χειρότερο. Εξάλλου, χωρίς τους χαζούς τι θα έκαναν οι έξυπνοι; Πώς θα φανέρωναν την νοητική τους υπεροχή; Το χείριστο είναι ότι υπάρχουν και κάποιοι που αρνούνται να το αντιληφθούν. Όπως είναι προφανές, η εξήγηση του αυτονόητου (ενδέχεται να) είναι λυτρωτική για εκείνους που δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν χάνεις τον χρόνο σου. Δεν πάει στράφι η προσπάθεια. Το παλεύεις. Το συζητάς. Το τσουλάς το πράγμα. Με τους υπόλοιπους, πάλι, αυτούς που δεν θέλουν, οι οποίοι αποτελούν μεγάλο κομμάτι της πίτας, δεν αξίζει να ασχοληθείς. Σαν να προσπαθείς να βγάλεις νερό από μία πέτρα. Επομένως, το να προσπαθήσω να εκλογικεύσω κάθε αντίδραση για την ύπαρξη του αυτονόητου, αποτέλεσε αν μη τι άλλο μεγάλη πρόκληση, καθώς το να ερμηνεύσεις με τη λογική παράλογες συμπεριφορές αποδεικνύεται πιο δύσκολη αποστολή από το να φτιάξεις μόνος σου home made μιλφέιγ.

Είχα πει, λοιπόν, προ εκλογών, ότι θα ήθελα την Χρυσή Αυγή μέσα στη Βουλή. Για να λειτουργεί ως αντίβαρο στις πολιτικές σκοπιμότητες ορισμένων. Καθώς περνούσε ο καιρός, διαπίστωσα ότι έκανα λάθος. Ξέχασα ότι η Βουλή έχει μετατραπεί προ πολλού σε θίασο δεύτερης και τρίτης διαλογής. Το αμέλησα. Η χώρα έχει ανάγκη από ανθρώπους που νοιάζονται για το κοινό συμφέρον. Έχει ανάγκη από διοίκηση. Από ηγεσία. Όχι ζογκλέρ και φαφλατάδες. Με έφεση στα μπινελίκια, τα κλωτσίδια, τα χαστούκια και τις παρελάσεις. Και με τάση να προπονούν τους (λαθρο)μετανάστες στο τρέξιμο. Έχετε δει πώς τρέχουν οι Πακιστανοί; Τερματίζουν το κατοστάρι σε εφτά δευτερόλεπτα. Τύφλα να έχει ο Μπολτ. Τέλος πάντων. Για αυτά τα πράγματα, επομένως, έχουμε και τους ''πολιτισμένους'' κουστουμαρισμένους της Βουλής. Δεν χρειαζόμαστε και (τους) ''απολίτιστους''. Δεν θέλουμε άλλη χαζομάρα. Μπουχτίσαμε. Στη συνέχεια, με αφορμή την περίπτωση Αντετοκούμπο, υπέπεσα και σε δεύτερο λάθος, καθώς θεώρησα ότι το σύστημα θα απορροφούσε το κόμμα του Μιχαλολιάκου. Το ομολογώ: υπήρξα αφελής. Επιπλέον, ισχυριζόμουν ότι η καλύτερη πολιτική της Χρυσής Αυγής είναι να αφήνει τους βουλευτές των κομμάτων εξουσίας να βγαίνουν στην κάμερα. Σε αυτό έπεσα διάνα. Κάθε φορά που έβγαιναν στο γυαλί, το κόμμα τσίμπαγε ψήφους. Το ίδιο ίσχυε για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι τόσο ανίδεοι και αδαείς που δεν μπόρεσαν σε κανένα σημείο να αντιληφθούν ότι το επικοινωνιακό εμπάργκο -πάντοτε ''δημοκρατικό''- λειτουργούσε υπέρ του κόμματος. Η αλλαγή πλεύσης, με τη μερική άρση του εμπάργκο, αποδείχτηκε καταστροφική για την αξιοπιστία των Μ.Μ.Ε. και τη βιωσιμότητα των αντίπαλων παρατάξεων.


Κι αυτό διότι τέτοιες συμπεριφορές υποχρέωσαν ορισμένους συμπολίτες μας, ρίχνοντας ψήφο διαμαρτυρίας, να επιλέξουν ακραίες πολιτικές και ακραίους πολιτικούς. Ναι, δεν ήταν σωστό. Πρόκειται για άσχημη αντίδραση υψηλού ρίσκου. Μη υπολογισμένου. Η πολιτική -και οι ζωές μας- δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν είναι παιχνίδι. Και δεν είναι μαθηματικά. Να διορθώνεις, δηλαδή, το λάθος με λάθος και να βγαίνει το αποτέλεσμα σωστό. Ούτε είναι παγωτό για να πειραματίζεσαι με γεύσεις. Σήμερα έφαγα φράουλα με κομματάκια Σαμαρά, αύριο σορμπέ ΣΥ.Ρ.ΙΖ.Α και μεθαύριο δοκιμάζω στρατσιατέλα με σιρόπι Χρυσής Αυγής. Όμως, ορισμένη μερίδα του λαού έκρινε ότι η δυσφήμηση των λοιπών κομμάτων και των Μ.Μ.Ε., και μάλιστα σε οριακό βαθμό συκοφαντίας, εις βάρος της Χρυσής Αυγής, ήταν η καλύτερη διαφήμιση. Για να τους έχουν κηρύξει τέτοιο πόλεμο, θα σκεφτεί κάποιος, σημαίνει ότι τους υπολογίζουν. Τους φοβούνται. Και η πικρή αλήθεια είναι ότι χωρίς την πολύτιμη συνδρομή των πολιτικών, των πολιτικών και των δημοσιογράφων, εδώ και πολλά χρόνια, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε εκτοξευθεί σε διψήφια ποσοστά. Σε καμία περίπτωση. Κι αυτό είναι γκαραντί.

Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, έσπευσε να αντιμετωπίσει τον φασισμό και τον ναζισμό -ή ''φασισμό'' και ''ναζισμό''. Τα αντανακλαστικά της Κυβέρνησης -και του Κράτους- με αφήνουν έκπληκτο. Απόδειξη ότι, όταν θέλουν, μπορούν. Χωρίς χρονοτριβές. Δίχως πολλά λόγια. Και με υψηλή αποτελεσματικότητα. Γιατί σε άλλες περιπτώσεις δεν κινήθηκαν εξίσου αστραπιαία; Μήπως τα κριτήρια είναι επιλεκτικά; Μήπως τα κίνητρα είναι αξιοπερίεργα; Γιατί, εν τέλει, η Κυβέρνηση (κατα)πολεμάει τον φασισμό/ναζισμό; Για να τον πατάξει ή επειδή βλέπει ότι γλιστράει η εξουσία μέσα από τα χέρια της; Μήπως πρόκειται για κίνηση εντυπωσιασμού; Μήπως επαναφέρει στην επικαιρότητα τον φασισμό και τα παράγωγα αυτού -και κυρίως τον αντιφασισμό: κι αυτό μορφή φασισμού είναι- για να προασπίσει τα προνόμιά της και να (απο)δείξει ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί ζουν και βασιλεύουν; Και πώς γίνεται όλα τα κόμματα, όλες οι παρατάξεις, από όποιο πολιτικό μονοπάτι κι αν προέρχονται, να έχουν συστρατευθεί συλλήβδην εναντίον της Χρυσής Αυγής; Να γίνονται μια γροθιά απέναντι στα μυώδη παλικάρια με τα ξυρισμένα σβέρκα, τη στιγμή που δεν μπορούν να τα βρουν σε εθνικό επίπεδο για ζητήματα υψίστης σημασίας (υγεία, παιδεία, εξωτερική πολιτική, εθνική άμυνα, οικονομία); Δεν επιθυμούν, ήθελα να ήξερα, να ανακουφίσουν τον ελληνικό λαό;

Πάντως, καλώς προσπαθούν να θέσουν υπό έλεγχο τον φασισμό, τον ναζισμό και λοιπά. Αλλά το κάνουν με λάθος τρόπο: καταραμένη παιδεία! Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με βουλευτές που έχουν εκλεγεί από σεβαστή μερίδα του εκλογικού σώματος κι όχι με κάποια ανεπίσημη συμμορία ή οπαδικό σύνδεσμο -ας μην το ξεχνάμε. Ο μόνος που μπορεί να βγάλει την Χρυσή Αυγή εκτός Βουλής είναι εκείνος που την έβαλε εξαρχής: ο ελληνικός λαός. Ουδείς άλλος. Όλα αυτά που ακούγονται, περί επίκλησης νόμων και λοιπά, είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Λόγια ανούσια. Κενά. Μπας και εντυπωσιαστεί κάποιος με χαλαρούς νοητικούς μηχανισμούς. Κάποιος αιθεροβάμων. Όμως, είναι λιγάκι υποκριτικό να μην έχει συλληφθεί κανένας βουλευτής εδώ και 40 χρόνια, για πολύ σοβαρά αδικήματα και εγκλήματα, και τώρα να περνάνε βραχιόλια σε βουλευτές χωρίς να έχουν στοιχεία που να αντέχουν σε δίκη. Φτωχό κατηγορητήριο, δηλαδή. Έχει ακούσει κανείς κάποιον δημοσιογράφο, δικηγόρο, δικαστή, βουλευτή ή Υπουργό να κάνει λόγο για ακλόνητες αποδείξεις; Για αδιάσειστα πειστήρια; Για τεκμηριωμένα στοιχεία; Προσωπικά δεν έχω ακούσει τίποτα κι από κανέναν. Εκτός αν θεωρείται έγκλημα να έχεις στο σαλόνι σου μια προσωπογραφία του Χίτλερ ή ένα μπουκάλι κρασί με την φιγούρα του Μουσολίνι να κοσμεί την ετικέτα. Μπορεί να μην συμφωνούμε, μπορεί να είναι κατακριτέο, αλλά τέτοια ντεκόρ δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ενοχοποιητικά και δεν στέκονται ως επιχειρήματα σε κανένα δικαστήριο. Κι όποιος επιθυμεί να φτιάξει καινούριο συκώτι από το γέλιο μπορεί να διαβάσει το κατηγορητήριο εις βάρος του Ηλία Κασιδιάρη. Ούτε στο Χόλιγουντ δεν υπάρχει τέτοιο σενάριο. Μπορεί, πάλι, να τους δικάσουν για φοροδιαφυγή. Όπως τον Αλ Καπόνε (φώτο). Αλλά, για να σοβαρευτούμε, πολύ φοβάμαι ότι αυτή η τσαπατσούλικη και άτσαλη συμπεριφορά θα γυρίσει μπούμερανγκ, με τα Μ.Μ.Ε., την Κυβέρνηση και την Δικαιοσύνη -προσοχή: η Δικαιοσύνη δεν είναι κουτσομπολιό- να εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Συν το ότι η Χρυσή Αυγή θα συσπειρωθεί έτι περισσότερο και θα γίνει πιο σκληροπυρηνική. Για να μην πω ότι ενδέχεται να ηρωποιηθεί κιόλας.

Κλείνοντας, και συγγνώμη για την έκταση του κειμένου, έχω να πω κάτι προς τον κύριο Πορτοσάλτε και λοιπούς κλώνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους αναφορικά με κάποιους συμπολίτες μας, οι οποίοι, σύμφωνα με ίδιους τους δημοσιογράφους, θίγονται για τα τεκταινόμενα που αφορούν την Χρυσή Αυγή. Αγαπητοί μου δημοσιογράφοι, δεν καταλάβατε σωστά. Δεν έγιναν ξαφνικά οι Έλληνες θιασώτες του Χίτλερ και του Μουσολίνι -του Στάλιν; Δεν θίχτηκαν με αυτά που έγιναν στην Χρυσή Αυγή, αλλά με αυτά που (δεν) γίνονται εδώ και δεκαετίες. Κατ' εξακολούθησιν. Και συνειδητά. Διότι εύλογα αναρωτιέται ο πολίτης, γιατί η Κυβέρνηση δεν δείχνει παρόμοια ευαισθησία και σε άλλα θέματα που ταλανίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Η επιλεκτική απονομή δικαιοσύνης ενοχλεί -χωρίς αυτό να σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι τα εγκλήματα των μεν δικαιολογούνται ή νομιμοποιούνται από εκείνα των δε. Αλλά το αναφέραμε και στην εισαγωγή: το αυτονόητο κάποιοι αρνούνται να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν. Ας ξεβρωμίσει ο τόπος, λοιπόν. Από όλους.

Υ.Γ.1 Ευχαριστώ τα δύο άτομα, χωρίς να σχετίζονται οι περιπτώσεις τους, που τις τελευταίες μέρες έχουν καταφέρει να με ξενερώσουν. Να με απογοητεύσουν. Να με στενοχωρήσουν. Να πέσουν στα μάτια μου. Να χάσουν την εκτίμησή μου. Κι αν η πρώτη περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να με χάσει από φίλο, διότι τον αγαπώ -μην το πάρετε στραβά, σάτυροι!- και θα κάνω ό,τι μπορώ για να τον βοηθήσω, η δεύτερη περίπτωση, μια ανηλεής τύπισσα, απέδειξε ότι η παρανοϊκή παράνοια είναι σαν το χρέος της Ελλάδας: χωρίς πάτο. Ειδικά η δεύτερη περίπτωση, η οποία δεν ξέρω αν μπορούσε να με ξενερώσει/απογοητεύσει/στενοχωρήσει περισσότερο, μού έδωσε την απάντηση σε ένα ερώτημα που έβλεπα ότι απασχολούσε συνομίληκούς μου. Οι άνδρες δεν γίνονται γουρούνια  από μόνοι τους. Τον δρόμο τον δείχνουν οι γυναίκες, τις οποίες όπως έχουμε πει συχνά, εμείς κακομαθαίνουμε. Και μετά πάει το καλό, νορμάλ παιδί και πέφτει πάνω στην κακομαθημένη γκόμενα. Το αποτέλεσμα; Γίνεται γουρούνι και φέρεται μαλακισμένα. Φαύλος κύκλος, δηλαδή. Προσωπικά, πάντως, αρνούμαι να γίνω γουρούνι. Χτυπήστε όσο θέλετε. Δεν μασάω. Κι ας μου έλεγε ένας φίλος τις προάλλες ότι αυτές οι αξίες που έχω περί ανθρωπίνων σχέσεων θα με φάνε λάχανο. Ε, ας με φάνε.

Υ.Γ.2 Tarzan Boy!

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Το blog!

Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να γράψω τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Επιτέλους έφτασε το πλήρωμα του χρόνου! Με αφορμή τα γενέθλια μου, στις 29 Σεπτέμβρη, αρχίζω αυθόρμητα να γράφω ένα αρετουσάριστο κείμενο. Το blog, λοιπόν, βρίσκεται κοντά σας από τον Οκτώβριο του 2009. Έκτοτε, έχουν περάσει τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Μου φαίνεται απίστευτο! Μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια έχω δημοσιεύσει 407 αναρτήσεις και έλαβα 6972 σχόλια! Για την χαμηλή επισκεψιμότητα που έχει το blog, ο αριθμός των σχολίων είναι εξωπραγματικός!

Όλα ξεκίνησαν από έναν φίλο μου, ο οποίος εργάζεται σε μεγάλο αθλητικό site, που μου πρότεινε να ανοίξω ένα blog για ποδόσφαιρο. Η αρχή ήταν δύσκολη. Όχι τόσο επειδή ήμουν νέος στο χώρο και δεν με ήξερε κανείς, αλλά δεν είχα κατασταλάξει στο ύφος. Εν τέλει, νομίζω ότι βρήκα αυτό που μου ταιριάζει. Ελπίζω να συμφωνείτε. Πάντως, όποιος τσεκάρει τις πρώτες μου αναρτήσεις και τις συγκρίνει με τις τελευταίες νομίζω ότι μπορεί να παρατηρήσει σημαντικές διαφορές και βελτιώσεις. Επιπλέον, ενώ ανέκαθεν είχα ένα συγκεκριμένο τρόπο γραφής, ομολογώ ότι σε αυτόν εδώ τον χώρο αναβαθμίστηκε έτι περισσότερο. Έμαθα καλύτερα και πληρέστερα γραμματική, συντακτικό και λοιπά. Βελτιώθηκα στην επιχειρηματολογία. Στα οξύμωρα σχήματα. Στα λογοπαίγνια. Με λίγα λόγια, έμαθα πιο σωστά ελληνικά και έγινα καλύτερος συνομιλητής. Και για μένα αυτά τα δυο πράγματα είναι εξίσου σπουδαία. Όπως σπουδαία είναι και η δική σας συμβολή. Ασυζητητί. Ήδη αναφέρθηκα στο κλάσμα επισκεψιμότητας/σχολίων. Το γεγονός ότι αφιερώνετε χρόνο για να εκφράσετε γραπτώς την άποψή σας σε κάποιον που ουσιαστικά δεν γνωρίζετε, τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων μου αρνούνται να επισκεφτούν το blog, με τιμά ιδιαίτερα και αποτελεί μέγιστο προσωπικό παράσημο.

Λυπάμαι, όμως, με ορισμένους bloggers που χάθηκαν από τον χάρτη. Ειδικά εκείνους που είχαν/έχουν αθλητικά blogs. Δεν πειράζει. Αρκεί να είναι καλά. Και χαίρομαι με αυτούς που επανεμφανίζονται. Θέλω να πιστεύω ότι το blog προσελκύει νέους αναγνώστες που γοητεύονται από το ύφος και τη θεματολογία. Όχι, δεν με νοιάζουν τα στατιστικά, αλλά νομίζω ότι ουδείς θέλει να γράφει κείμενα που τα διαβάζει μόνον ο ίδιος. Δεν έχει νόημα. Χρειάζεται ένα είδος feedback. Ανατροφοδότηση, δηλαδή. Επίσης, είναι φοβερό πόσο πολύ μπορεί να σε αγγίξει ο γραπτός λόγος. Και πόσο μεγάλη αποδεικνύεται, εν τέλει, η λεκτική φυλακή. Υπάρχουν, βέβαια, και λαμπρές εξαιρέσεις που ο γραπτός λόγος δεν μπορεί να αποτυπώσει στην οθόνη τα συναισθήματα που νοιώθει κάποιος. Πάντως, όσες φορές έχω γράψει πράγματα που με αφορούν προσωπικά, δέχτηκα τη συμπάθεια του κοινού και μπορώ να πω ότι με συγκίνησε η στήριξή σας.

Πολλοί νομίζουν ότι η γραφή των κειμένων μού παίρνουν αρκετό χρόνο. Δεν ισχύει απόλυτα αυτό. Μπορεί να γράψω ένα μακροσκελές κείμενο, πολιτικό, κοινωνικό ή αθλητικό, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Για παράδειγμα, μισή ώρα. Η διόρθωση, όμως, του κειμένου, η επιλογή φωτογραφίας και τραγουδιού, τα υστερόγραφα και ο τίτλος απαιτούν περισσότερο χρόνο. Αλλά διασκεδάζω υπερβολικά με την επιλογή της φωτογραφίας και την εύρεση του τίτλου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο! Δεν ψάχνω πιασάρικα πράγματα για να τραβήξω κλικς, δεν με απασχολεί κιόλας, απλά επιλέγω αυτά που μου κάνουν κέφι. Επίσης, αν δεν έχω να γράψω κάτι που να με ελκύει, τότε δεν γράφω. Πολύ απλά. Ούτε αντιγράφω μήτε αναδημοσιεύω. Αν μου έλεγαν ότι θα πρέπει να γράφω ένα άρθρο κάθε μέρα, θα είχα σοβαρότατο πρόβλημα. Δεν θα ήξερα τι να κάνω. Το ότι θα έγραφα και αστοχίες ή ανακρίβειες είναι βέβαιο. Και δεν θα μου άρεσε κάτι τέτοιο.

Τέλος, δεν ξέρω τι εικόνα έχετε σχηματίσει για τον Κωστή και τον Κάνθαρο. Σας πληροφορώ ότι είναι ακριβώς το ίδιο άτομο. Και αποζητά ποιότητα. Και στο blog του, και στη ζωή του. Και προσπαθεί να είναι γνήσιο και σωστό απέναντί σας και, κυρίως, απέναντι στον εαυτό του. Ελπίζω να το πετυχαίνει!

Υ.Γ.1 Το άρθρο για τη Χρυσή Αυγή, και όχι μόνο, ολοκληρώθηκε.

Υ.Γ.2 Απόψε θα έρθουν τα φιλαράκια σπίτι, θα πάρουμε σουβλάκια, θα φλερτάρουμε με εύγευστες ξανθιές, θα πούμε καμιά μαλακία και θα δούμε ποδόσφαιρο. Αυτά είναι.

Υ.Γ.3 Doctor, I've got this feelin' deep inside of me, deep inside of me, I just can't control my feet when I hear the beat, when I hear the beat, Hey doctor, could you give me somethin' to ease the pain, 'cause if you don't help me soon gonna lose my brain...Say, say, say, doctor, I got this fever that I can't control, That I can't control, Music makes me move my body, Makes me move my soul, Makes me move my soul, Doc, you better give me somethin', cause I'm burnin' up, Yes, I'm burnin' up...

 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...