Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ράγες υπό τη συνοδεία πιάνου

Έχει αναφερθεί από ορισμένους αναγνώστες του παρόντος blog ότι ανήκω σε λάθος εποχή. Διαφωνώ. Μια χαρά είναι η εποχή. Το πρόβλημα βρίσκεται στους ανθρώπους. Η ιστορία ακολουθεί την νοητή ευθεία που διαγράφουν οι πράξεις των ανθρώπων. Δεν τσουλάει μόνη της. Όπως τα τρένα. Για να ρολάρουν τα ογκώδη βαγόνια απαιτούνται ράγες. Ο άνθρωπος παίζει το ρόλο της ράγας. Μέσα στο μυαλό μου, πάντως, θα ήθελα να ζω σε κάποια άλλη εποχή. Να ανήκω σε διαφορετικό χωροχρόνο.


Θα ήθελα να ζω τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Για την ακρίβεια, θα ήθελα να βρίσκομαι δίπλα στον στρατηλάτη. Να ζήσω τις προετοιμασίες. Τις ετοιμασίες. Την αποχώρηση του στρατεύματος. Την προέλαση αυτού. Τις νίκες σε Γρανικό, Ισσό και Γαυγάμηλα. Να αντιμετωπίσω τις κακουχίες. Τα διλήμματα. Τους προβληματισμούς. Να γνωρίσω το αξιόλογο επιτελείο του Αλέξανδρου. Τον ίδιο τον Αλέξανδρο. Να διαπιστώσω το χαρακτήρα του. Την προσωπικότητά του. Τις γνώσεις του. Την γνώση του. Να εξακριβώσω την επίδραση που είχε στην κοσμοθεωρία του, ο υποτιμημένος Φίλιππος Β' και ο τεράστιος Αριστοτέλης. Ωστόσο, δεν θα ήθελα να είμαι μονάχα παρατηρητής. Θα επιζητούσα το κάτι παραπάνω. Για παράδειγμα, να τον συμβουλεύσω για κάποιο κρίσιμο ζήτημα. Να προτείνω το σχέδιο μάχης. Την τακτική. Την στρατηγική.

Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι εξ υμών θεωρείτε ότι γράφω ανοησίες. Θεμιτό, αναμενόμενο και λογικό. Εδώ έχουμε, μεταξύ άλλων, τσου λου, πρώην Ουέφα, Αρειανάρα και Τζέφρυ. Κυρίως, όμως, έχουμε ζωή. Μην ξεχνάτε, εξάλλου, ότι πρόκειται για όνειρο. Φαντασίωση. Ουτοπία. Επομένως, θα σας παρακαλούσα να μου επιτρέψετε να βαυκαλίζομαι ότι κάποια στιγμή μπορεί να περπατήσω τις πέτρινες πλάκες του συγκεκριμένου μονοπατιού. Με κάθε πλάκα να συμβολίζει ξεχωριστό στάδιο. Ξεχωριστό βαγόνι. Κλείνοντας, οφείλω να πω ότι ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ. Ο Κάνθαρος γεννήθηκε πολύ αργότερα. Το πολύ αργότερα αντιπροσωπεύει έναν χρονικό ορίζοντα 2305 ετών. Για την ιστορία αποτελεί αμελητέα ποσότητα. Για τον Κάνθαρο το χάσμα. Και φτάνουμε στο σήμερα. Ακριβώς μια μέρα ως αυτή. Χρόνια μου πολλά.

Υ.Γ.1 Από τους Journey.



Υ.Γ.2 Αυστηρώς κατάλληλο για όσους αισθάνονται και νοιώθουν παιδιά. Οι υπόλοιποι αποχωρήστε πάραυτα.



Υ.Γ.3 Όποιος επιθυμεί μπορεί να καταγράψει τα δικά του όνειρα και το δικό του χωροχρόνο.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

To (αυθεντικό) τιραμισού

Το αγαπημένο μου γλυκό είναι το τιραμισού. Προσοχή: το αυθεντικό τιραμισού. Καλώς ή κακώς, το παρασκευάζω σπάνια. Ένας από τους λόγους είναι ότι τσακίζω όλο το ταψί μόνος μου και μετά πρέπει να τρέχω δέκα ώρες για να τα κάψω. Βλέπετε, έχουμε και μια σιλουέτα να (δια)τηρήσουμε. Αρκετές φορές με πιάνουν τα διαόλια μου, όταν βλέπω εναλλακτικές συνταγές για ορισμένα γλυκά ή φαγητά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το εναλλακτικό δεν ισχύει για τα πάντα όλα. Για παράδειγμα, ισχύει για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας ή τον εναλλακτικό τουρισμό. Εναλλακτικό τιραμισού δεν υπάρχει. Η συνταγή, μεταξύ άλλων, απαιτεί μασκαρπόνε, σαβουαγιάρ, (ωμά) αυγά και πασπάλισμα με κουβερτούρα. Δεν γίνεται να αντικαθιστάς το μασκαρπόνε με τυρί φιλαδέλφεια (!), τα σαβουαγιάρ με πτι μπερ (!), τα (ωμά) αυγά με σκόνη, γάλα ή κρέμα γάλακτος (!) και το πασπάλισμα κουβερτούρας με κακάο που θυμίζει άμμο από την κόκκινη παραλία της Σαντορίνης (!). Τότε δεν τρως τιραμισού, αλλά κάτι σαν τιραμισού. Στην Ιταλία, πάντως, ουδεπόποτε μου σέρβιραν εναλλακτικό τιραμισού. Το ίδιο και σε όσα ιταλικά εστιατόρια βρίσκονται εν Αθήναις. Λέτε να κάνουν κάποιο λάθος; Δεν νομίζω.


Έτσι είναι και το ποδόσφαιρο. Η σωστή και ορθολογική εφαρμογή του εκάστοτε αγωνιστικού πλάνου βασίζεται σε κάποιες απαράλλαχτες αρχές του ποδοσφαίρου. Για να τιθασεύσεις τις αρχές απαιτείται υπομονή και προσπάθεια. Όπως ακριβώς το κέικ σοκολάτας που παρασκεύασα με τα ίδια μου τα χεράκια και σάρωσα με τα ίδια μου τα δοντάκια. Όταν, όμως, λέμε προσπάθεια, εννοούμε αμέτρητες ώρες προπόνησης σε νοητικό και πρακτικό επίπεδο. Επειδή, κάτι τέτοιο μας φαίνεται εξωπραγματικό, έχουμε ακριβώς την τάση να δίνουμε εξωπραγματικούς χαρακτηρισμούς. Για παράδειγμα, την Μπαρτσελόνα την βαφτίζουμε ως playstation. Γιατί; Διότι, αδυνατούμε να καταλάβουμε ότι η ομάδα διακρίνεται από έναν κοινό κώδικα. Ότι όλα αυτά που βλέπουμε στο γήπεδο προέρχονται από αδιάκοπη προπόνηση και άκρατο επαγγελματισμό. Δεν σας αρέσει ο όρος ''κοινός κώδικας''; Αντικαταστήστε τον με τον όρο ''ομοιόγενεια'' σε αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό επίπεδο -πρωτίστως σε εξωαγωνιστικό. Το ενδιαφέρον στοιχείο έγκειται στο ότι φανερώνουμε την ίδια ακριβώς υπερβολή, έστω από το άλλο άκρο, όταν μια ομάδα δεν τσουλάει καλά στο χόρτο. Και φυσικά οι αντιθέσεις, εκφρασμένες σε υπερθετικό βαθμό, δεν αφορούν μόνο το ποδόσφαιρο. Όχι, βέβαια. Όποια πτυχή της ζωής και να εξετάσεις διακατέχεται από άκρατη, ανούσια και ανεξήγητη υπερβολή. Υπερβολικά υπερβολική. Μέση λύση δεν υπάρχει.

Υποθέτω ότι ξέφυγα. Συγχωρέστε με. Τον τελευταίο καιρό το παθαίνω συχνά. Είχαμε μείνει στο αυθεντικό τιραμισού και στις απαράλλαχτες αρχές του ποδοσφαίρου. Ποιες είναι αυτές; Στον πρώτο σύνδεσμο του παρόντος κειμένου, περί υλικού του Άρη, αναλύω αρκετές από αυτές. Επιγραμματικά, αναφέρω ότι ως βασικές αρχές σημειώνονται οι εξής: σουτ, πάσα, κίνηση άνευ μπάλας, κάθετο ποδόσφαιρο, αλληλοκάλυψη. Εννοείται ότι η μπάλα πρέπει να βρίσκεται κάτω και το κεφάλι πάνω. Έτσι γίνονται οι αυτοματισμοί. Και φυσικά, απαιτείται συνεχές τρέξιμο. Πώς αλλιώς θα αλληλοκαλύπτεις και θα έχεις κοντά τις γραμμές; Έχουμε πει, όμως, ότι η ζαχαροπλαστική δεν είναι μπάλα. Αν πραγματικά θελήσεις να φτιάξεις (αυθεντικό) τιραμισού, θα το φτιάξεις. Θα προμηθευτείς τα κατάλληλα υλικά και θα προσέξεις την ποιότητά τους και την ημερομηνία λήξης. Η επιτυχία είναι δεδομένη και σίγουρη, έστω κι αν η αρχή προκύψει ιδιαίτερη. Στο ποδόσφαιρο μπορεί να δουλεύεις με τα ίδια υλικά κι όμως να προκύπτει διαφορετικό αποτέλεσμα. Εντούτοις, ο προπονητής παίζει το ρόλο του Σεφ. Οφείλει να μιξάρει όσο το δυνατόν καλύτερα τα υπάρχοντα υλικά και να παρουσιάσει μια ελκυστική εικόνα. Οφείλει να προσπαθήσει. Ωστόσο, στο ελληνικό ποδόσφαιρο για να πάρεις στα σοβαρά έναν προπονητή πρέπει να φέρει αποτελέσματα. Αυτά τον στηρίζουν. Ούτε οι οπαδοί μήτε οι Πρόεδροι. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει όραμα. Δεν υπάρχει πίστωση χρόνου. Πού θέλω να καταλήξω; Όπως δεν νοείται τιραμισού, χωρίς σαβουαγιάρ, μασκαρπόνε, (ωμά) αυγά και πασπάλισμα με τριμμένη κουβερτούρα, έτσι ακριβώς δεν νοείται ποδόσφαιρο, χωρίς σουτ, πάσα, κίνηση άνευ μπάλας, κάθετη ανάπτυξη και αλληλοκάλυψη. Όπως υπάρχουν κάποιοι που για τον άλφα ή βήτα λόγο προτιμούν το εναλλακτικό τιραμισού, έτσι ακριβώς υπάρχουν και στο ποδόσφαιρο κάποιοι που για τον άλφα ή βήτα λόγο προτιμούν να παίζουν με καμινάδες ή να μην κινούνται χωρίς την μπάλα. Το ζήτημα δεν είναι να αποτύχεις ή να μην μπορείς -ένεκα περιορισμένων ικανοτήτων, δυνατοτήτων και δεξιοτήτων- να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου. Το ζήτημα έγκειται στο να προσπαθήσεις.

Είχαμε κάνει λόγο για τους παράγοντες του Άρη. Έχω δηλώσει, κατά κόρον, ότι ο σημαντικότερος παράγοντας είναι ο τέταρτος. Σκεφτείτε, λοιπόν, ότι βρίσκονται στην κουζίνα του Σεφ δέκα νοματαίοι που έχουν όρεξη για κράξιμο. Κι ο Σεφ να θέλει να φτιάξει (αυθεντικό) τιραμισού. Οι νοματαίοι, όμως, δεν μασάνε. Θεωρούν ότι από τη στιγμή που τρώνε τιραμισού έχουν το κάθε δικαίωμα να απαξιώνουν κι ας μην το έχουν, εν τέλει, στο βαθμό που πιστεύουν. Κι αρχίζει το σόου. Ουρλιάζουν για τα σαβουαγιάρ. Λέει ο τάδε: «Δεν έχουν επικάλυψη σοκολάτας». Λέει ο δείνα: «Προτιμώ τα πτι μπερ». Γκρινιάζουν για το μασκαρπόνε. Αρχίζει ο ένας: «Πολύ ακριβό υλικό, δεν το θέλω». Τον αντικρούει ο άλλος: «Ναι, αλλά το φιλαδέλφεια είναι πολύ soft, δεν κάνει». Συνεχίζουμε με τα αυγά. Ξεκινά ο πρώτος: Τιραμισού, χωρίς αυγά δεν υπάρχει». Συνεχίζει ο δεύτερος: «Ναι, αλλά ποιος έχει τα καλύτερα; Η λαϊκή, η υπεραγορά ή ο μπακάλης;». Ο Σεφ προσπαθεί να βάλει μια τάξη, αλλά δεν τα καταφέρνει. Οι νοματαίοι ακάθεκτοι. Σαν το Πάγκαλο ένα πράγμα. Σειρά έχει το πασπάλισμα. Ξαφνικά, μέσα στη παραζάλη και στον πανικό ξεσηκώνονται και οι νηφάλιοι: «Ρε Σεφ, βάλε παραπάνω σοκολάτα». Τον ακούει ο διπλανός του και λέει: «Κάτσε ρε αλάνι, αν βάλει παραπάνω σοκολάτα θα χαθεί η ισορροπία γεύσεων». Ο Σεφ τα έχει βρει μπαστούνια. Είναι μόνος σε ένα δωμάτιο, αγωνία για το πως θα μπλεντάρει τα υλικά, προσπαθεί να φτιάξει αυθεντικό τιραμισού και έχει τον όχλο να τον κυγηγάει με τα μίξερ και τις σπάτουλες. Επιπλέον, από το πουθενά αναδύονται κάτι περίεργοι τύποι. Ήρθαν, δήθεν, να ενημερώσουν το κοινό για την εξέλιξη του τιραμισού και να κρίνουν την παραγωγική διαδικασία και το (τελικό) αποτέλεσμα. Η κριτική τους περιορίζεται αυστηρώς σε οριοθετημένα σημεία, αγνοώντας προκλητικά το πλαίσιο που εργάζεται ο Σεφ και παραλείποντας εντέχνως ορισμένες κρίσιμες λεπτομέρειες. Κάποια στιγμή, οι κριτές, σε απροσδιόριστη χρονική στιγμή, θα συμπεριλάβουν στην κριτική όλα αυτά που αγνοούσαν και απέκρυβαν. Εν τέλει, θα αποφανθούν ότι ο Σεφ δεν ταιριάζει για την παρασκευή του συγκεκριμένου γλυκού και οι οπαδοί θα δηλώνουν με ''δικαιωμένο'' ύφος: «Εμείς τα λέγαμε».

Σε αυτό το σημείο η φανταστική περιγραφή λαμβάνει τέλος, αν και μεταξύ μας δεν είναι και τόσο φανταστική. Βρείτε, λοιπόν, ποιος είναι ο Σεφ, ο όχλος και οι κριτές. Ανακαλύψτε σε ποιο στάδιο της παραγωγικής διαδικασίας βρισκόμαστε. Και αποφασίστε αν θέλετε να φάτε αυθεντικό τιραμισού. Σε τοιαύτη περίπτωση, αποχωρήστε από το δωμάτιο, αφήστε μόνο το Σεφ, δείξτε σύνεση, βάλτε μπρος τη μηχανή της υπομονής και περιμένετε το (τελικό) αποτέλεσμα. Πού ξέρετε; Μπορεί να προκύψει εύγευστο και ελκυστικό. Όπως το δικό μου τιραμισού.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης αγωνιστικής είναι ο ένας και μοναδικός, ο ανυπέρβλητος, ο αξεπέραστος, Στηβ Γιατζόγλου. Μέγας ατακαδόρος. Τα σέβη μου στον Κωνσταντίνο, στον Air Ιωάννη και στον Δημήτρη.

Υ.Γ.2 Περαστικά στο Μιχάλη Σηφάκη. Μην μασάς αγόραρε. Δράττομαι της ευκαιρίας και σημειώνω ότι ο Βελλίδης δεν είναι έτοιμος για πρώτος τερματοφύλακας. Δεν έχει ακόμα τα προσόντα για να υπερασπιστεί την εστία της ομάδας και τολμώ να πω ότι την δεδομένη στιγμή στερείται ψυχολογίας. Ας προσέξουμε όλοι μας, να μην τον κάψουμε. Επιπλέον, οφείλω να αναγνωρίσω τα αντανακλαστικά που έδειξε η διοίκηση στο θέμα Γιακούποβιτς. Και πάλι περαστικά στον Μιχάλη. Γερός και σιδερένιος.

Υ.Γ.3 Καρπετόπουλος speaking: «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν έξι ομάδες που διεκδικούν δύο θέσεις: είναι ο Ολυμπιακός Βόλου και η Καβάλα (που δεν έχουν πιστοποιητικό από την Ε.Ε.Α.), η Δράμα και ο Λεβαδειακός (που πλέον διώκονται για συμμετοχή στα στημένα) και η Α.Ε.Λ. και ο Πανσερραϊκός (που έχουν υποβιβαστεί την προηγούμενη χρονιά, αλλά δεν αντιμετωπίζουν διώξεις»).

Υ.Γ.4 Η Άρσεναλ δεν πατάει γερά στα ποδάρια της. Αυτό δίνει το έναυσμα για νίκη μέσα στην Αγγλία; Ας είμαστε σοβαροί. Σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως, η έχουσα προβλήματα ομάδα, ξεμπουκώνει. Διασκεδάζει τις εντυπώσει (κλισέ). Τέσσερα είναι τα προβλήματα που πρέπει να λύσει ο Βαλβέρδε. Το κατηφορικό γήπεδο, η ταχύτητα σε πόδια και μυαλό των παιχτών της Άρσεναλ, το ποιος θα επωμισθεί να μαρκάρει αποτελεσματικά τον Αρτέτα και τα μυαλά που κουβαλούν οι Ολυμπιακοί στο κεφάλι τους (;).

Υ.Γ.5 Ο Αντρέας διόριζε, ο Τζέφρυ απολύει. Αυτή είναι η αλήθεια. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Ανδρέας ήταν Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ενώ ο Τζέφρυ είναι Πρωθυπουργός παρά τω Υπουργώ. Όπου Υπουργός, βάλτε Βενιζέλος ή Πάγκαλος. Ίδιο εκτόπισμα έχουν. 



Υ.Γ.6 Είχα σκοπό να βάλω τραγουδάρα, αλλά μόλις έπεσε στην αντίληψή μου το παρακάτω βιντεάκι δεν μπόρεσα να αντισταθώ.


Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Πρόεδρος

Ο Πρόεδρος του Ηρακλείου επιθυμούσε διακαώς την πρόσληψή του. Πήγε, λοιπόν, ο υποψήφιος προπονητής να συναντήσει τον Μανώλη Παπακαλιάτη, ώστε να αναλάβει τις τύχες του Ηρακλείου. Το ραντεβού πραγματοποιήθηκε κι ο Πρόεδρος, χωρίς να χρονοτριβήσει, άρχισε να ξετυλίγει το σχεδιασμό της ομάδας: «Αναπληρωματικό play maker διαθέτουμε, για δυάρι έχουμε αυτόν, στο τρία εκείνον, στο τέσσερα τον δείνα και μας λείπει ένα καλό πεντάρι. Οπότε, η ομάδα χρειάζεται σίγουρα δυο μεταγραφές, μία στον άσσο και μία στο πέντε, και μετά βλέπουμε». Ο υποψήφιος προπονητής άκουγε σιωπηλός. Ξαφνικά διακόπτει τον Πρόεδρο και του λέει: «Μανώλη, η ομάδα σου δεν έχει ανάγκη από προπονητή, Πρόεδρο χρειάζεται!». Ποιος ήταν ο υποψήφιος προπονητής;
  1. Κώστας Πετρόπουλος
  2. Στηβ Γιατζόγλου
  3. Κώστας Μίσσας
  4. Γιώργος Καλαφατάκης
  5. Μιχάλης Κυρίτσης
Καλή επιτυχία και καλό φθινόπωρο.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Η επόμενη μπασκετική ανάρτηση θα αφορά την Αρειανάρα.

Υ.Γ.3 Μέχρι πρότινος, είχαμε την ομάδα Α και την ομάδα Β. Άραγε, μετά τις νέες διώξεις, θα φτάσουν τα γράμματα από το ελληνικό αλφάβητο, για να ορίσουν ομάδες στις επαγγελματικές κατηγορίες;

Υ.Γ.4 Στον Παναθηναϊκό έχουμε τον ''πριγκιπικό'' Τσάκα. Στην Α.Ε.Κ. κάτι περίεργους τύπους που ανάθεμα αν έχει καταλάβει κανείς τι ζητούν από την ομάδα. Στον Π.Α.Ο.Κ είχαμε τους ''λυτρωτές''. Μετά τους Άραβες. Αλήθεια, τι έγινε τελικά με τους Φλωρίδη και Σαχπατσίδη; Την πήραν την Π.Α.Ε.; Παρακαλώ να απαντήσουν οι κύριοι Κόλκας και Βρύζας. Συμφωνείτε κύριε Ζαγοράκη;

Υ.Γ.5 Έστω ότι θέλω να ψηφίσω την Λιάνα Κανέλλη. Τη γουστάρω ρε παιδί μου. Μου αρέσουν αυτά που λέει, όπως τα λέει. Γιατί πρέπει να ψηφίσω (και) το Κ.Κ.Ε; Τι σόι δημοκρατία είναι αυτό το πράγμα; Απαντώ μόνος μου: του κώλου. Και επανέρχομαι δριμύτερος. Γιατί πρέπει σώνει και καλά να ψηφίσω κάθετα; Γιατί να μην μου δίνεται η δυνατότητα να ψηφίσω οριζόντια; Γιατί να μην μου επιτρέπεται να ψηφίσω όποιον θέλω από όποιο κόμμα θέλω; Γιατί να μην μπορώ να ψηφίσω ανθρώπους κι όχι χρώματα; Πού καταλήγουμε; Στο αυτονόητο. Και είναι τόσο ενοχλητικό.



Υ.Γ.6 Δυστυχώς, το αγνό heavy metal συνοψίζεται και περιορίζεται σε λίγες εκλεκτές μπάντες. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση είχε γίνει ανυπόφορη. Ωστόσο, το 2008 προέκυψαν κάποιοι περίεργοι τύποι από τη Σουηδία. Παρόλο που εμφανίζουν μια τάση προσκόλλησης στις επιρροές τους, αναμφίβολα εντοπίζεται ποιότητα και διακρίνονται ξεκάθαρες δυνατότητες. Λέγονται Enforcer, έχουν κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ και τα ισοπεδώνουν όλα.


Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Η μέρα του δαίμονα και το κέικ της υπομονής

Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν και λαμβάνουν την υπομονή ως αδυναμία. Η πραγματικότητα είναι άκρως διαφορετική. Έχουμε αναφέρει ότι η ζαχαροπλαστική δεν είναι μπάλα. Σκεφτείτε την παρασκευή ενός κέικ, το οποίο απαιτεί το μιξάρισμα αρκετών υλικών και κατόπιν ψήσιμο για 75' λεπτά σε πάνω-κάτω αντιστάσεις στους 180 βαθμούς Κελσίου. Αν η ανυπομονησία σε ωθεί να μην έχεις την εγκράτεια για να μπλεντάρεις σωστά όλα τα υλικά, τότε το γλυκό θα βγει σαν υγρό τσιμέντο. Αν η ανυπομονησία σε ενθαρρύνει να αποσύρεις το κέικ γρηγορότερα από το προβλεπόμενο, τότε το γλυκό θα είναι σαν αφρολέξ. Αν η ανυπομονησία σε προτρέπει να ανεβάσεις την θερμοκρασία ψησίματος, προκειμένου να ψηθεί πιο γρήγορα, τότε το γλυκό θα αποβεί καμμένο από έξω και άψητο από μέσα. Το ρεζουμέ είναι ένα και μοναδικό: δεν θα φας κέικ. Κατάρες θα εξαπολύεις ούτως ή άλλως. Πάγιο γνώρισμα των ανθρώπων που δεν έχουν υπομονή και δεν υποβάλλουν εαυτόν σε αυτοκριτική. Εξάλλου, για πιο κέικ μιλάμε; Εδώ μας πηδάνε χωρίς σάλιο, βαζελίνη και βούτυρο κι όμως η ''αγανακτισμένη'' αφεντιά μας θα ψηφίσει πάλι τους ίδιους και τους ίδιους. Αυτοί είμαστε, αυτά μας αξίζουν. Αντί να κυνηγάμε τους πολιτικούς με αυγά και γιαούρτια, γκρινιάζουμε για την κάθε Αρειανάρα και ασχολούμαστε με τα βρακιά που (δεν) φοράνε οι κλώνοι της Σκορδά. Αν είσαι πολιτικά και κοινωνικά ηλίθιος θα ψηφίσεις πάλι τους σκοταδόψυχους. Θα τους υποστηρίξεις, θα τους εκλέξεις και μετά θα τους κράξεις. Παράνοια (μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια). Αν είσαι ανυπόμονος δεν θα φας ποτέ ένα εύγευστο και γκλαμουράτο κέικ. Θα προσπαθείς, θα επαναπροσπαθείς και στο τέλος θα πας να αγοράσεις έτοιμο κέικ από το φούρνο ή την υπεραγορά. Ο υπέρτατος Τζόρνταν σημειώνει με σαφήνεια: «Μπορώ να δεχτώ την αποτυχία. Όλοι αποτυγχάνουν σε κάτι. Αυτό που δεν μπορώ να αποδεχτώ είναι η έλλειψη προσπάθειας».


Κι εμείς δεν προσπαθούμε. Δεν προσπαθούμε για την πατρίδα μας. Για τις παντός είδους σχέσεις μας. Για τον ίδιο μας τον εαυτό. Διαλέγουμε τις εύκολες λύσεις. Χλευασμό. Κράξιμο. Άτακτη φυγή. Οργή. Και τις διαλέγουμε εν γνώσει. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε υπομονή και δεν προσπαθούμε. Επιπλέον, θυμώνουμε με λάθος πράγματα και καταστάσεις. Άκαιρα. Ανούσια. Χωρίς φινέτσα. Ο γράφων δεν αποτελεί εξαίρεση και δεν βγάζει την ουρά του από έξω. Ωστόσο, σας εγγυώμαι ότι προσπαθώ πολύ σκληρά να λειτουργώ και να φέρομαι ως άνθρωπος κι όχι σαν άνθρωπος. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο που έμαθα αρκετά πράγματα, έστω με βαύνασο, απρόβλεπτο και άκομψο τρόπο. Όλα αυτά, δυστυχώς, αποτελούν γνωρίσματα του σύγχρονου ανθρώπου. Απαίτηση άμεσων αποτελεσμάτων με μηδενική πίστωση χρόνου. Και φυσικά οι οπαδοί συνιστούν ανθρώπους. Νταξ, για κάποιους ενίσταμαι και τηρώ ισχυρές αμφιβολίες, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Για παράδειγμα, οι ιθύνοντες του Αστέρα Τρίπολης απέλυσαν τον προπονητή τους. Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε στη δεύτερη αγωνιστική. Όχι στην εικοστή. Στη δεύτερη. Μήπως να απολύσουμε κι εμείς τον Τσιώλη;

Το ερώτημα είναι σαφώς ρητορικό. Ο Τσιώλης πρέπει να μείνει για πολλά χρόνια. Το έχω πει πολλές φορές και θα το λέω συνεχώς μέχρι να δώσει ο Λέτο πάσα σε συμπαίχτη του: Πρόεδρε, βγες και πες ότι την τρέχουσα σεζόν προσπαθούμε να θέσουμε τις βάσεις. Να βάλουμε τα θεμέλια κι όχι τα κεραμίδια πριν από αυτά. Βοήθησε λίγο την κατάσταση. Βάλε την προσπάθεια και σου εγγυώμαι ότι θα βάλουμε μπρος τη μηχανή της υπομονής. Ίσως, σε μια τέτοια περίπτωση, αρχίσουμε και πάλι να θυμώνουμε για αρμόζοντα θέματα. Όπως την μετατροπή και το μασκάρεμα του ψέμματος σε αλήθεια. Οι πολιτικοί την ξέρουν πολύ καλά την μπίζνα. Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι. Το έχω αναφέρει πολλάκις: ο κόσμος διψάει για ειλικρίνεια. Για αλήθειες. Για δεδομένα. Ποιος κόσμος; Όλος. Όλες οι πτυχές. Όλα τα κομμάτια. Όχι μόνον οι οπαδοί. Πώς γίνεται, όμως, να έχουμε την απαίτηση από τον συνάνθρωπό μας να δηλώνει αλήθειες, τη στιγμή που εμείς είμαστε κλώνοι του Πινόκιο; Δεν γίνεται. Ας το πάρουμε χαμπάρι ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν τα πάντα γύρω μας, χωρίς να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Είναι ανώφελο. Ανέφικτο. Ουτοπικό.

Όπως ουτοπικό είναι να κράζουμε για το μεταγραφικό σχεδιασμό. Να κράζει ποιος; Εκείνος που δεν μπορεί να φτιάξει το πιο απλό σχέδιο. Εκείνος που δεν μπορεί να βάλει τάξη στα οικονομικά του. Εκείνος που δεν έχει στην τράπεζα ούτε χίλια ευρώ, αλλά κριτικάρει επίμονα και κακοπροαίρετα ανώνυμες εταιρίες που πραγματεύονται εκατομμύρια γιούρο. Το έχω πει πάμπολλες φορές και θα το λέω μέχρι να κόψει αντίπαλο ο Μίτσελ: η κριτική διαθέτει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες. Το γνωρίζω κι εγώ ότι στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι άλλαξαν κυρίως λόγω των υπέρμετρων φιλοδοξιών που μας χαρακτηρίζουν. Το να διακατέχεσαι από δίψα είναι άκρως θεμιτό, αλλά θα πρέπει η βρύση να στάζει κάποιες σταγόνες κι όχι να τρως το λαστιχάκι στο μαπίδι. Εκεί που λέγαμε για προώθηση νέων παιδιών και ουσιαστική συμμετοχή στην πρώτη ομάδα, ξαφνικά λέμε που πάμε με τους μικρούς. Έχοντας ως εικόνα τα φιλικά παιχνίδια. Απίστευτα πράγματα. Εκεί που λέμε ότι η ομάδα πρέπει να πουλάει παίχτες, ξαφνικά μόλις πωλείται ο Βανγκέλι αρχίζουν κάποιοι να κράζουν. Τελικά τι θέλουμε; Να πουλάμε ή να μην πουλάμε; Και μόλις η διοίκηση πιάνει τον παλμό του κόσμου και προσπαθεί να ικανοποιήσει τα θέλω του, ξαφνικά αρχίζουν όλοι και μιλάνε για τα λάθη του μεταγραφικού σχεδιασμού. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Ένας μεταγραφικός σχεδιασμός δεν αντιπροσωπεύει το απόλυτο. Αντίθετα, πρέπει να είναι ευέλικτος. Προσαρμοστικός. Να αξιοποιεί τυχόν ευκαιρίες. Για παράδειγμα, η πώληση Βανγκέλι, η απόκτηση Βράνιες και οι φημολογούμενες προσλήψεις των Ούμπιντες και Σανκαρέ. Θα πρέπει, όμως, να ικανοποιεί και κάποιες βασικές προϋποθέσεις, όπως τον εξορθολογισμό του μπάτζετ. Ας ελπίσουμε ότι το άνοιγμα δεν είναι μεγάλο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι αυτοί που απαιτούσαν ενίσχυση, θα είναι εκείνοι που θα κράζουν περί τυχόν υπέρβασης του μπάτζετ.

Όλα αυτά που έχω γράψει προέκυψαν εκ των υστέρων. Είχα στο μυαλό μου να γράψω αυστηρώς για τακτική, αλλά με συνεπήρε ένα λαχταριστό κέικ σοκολάτας που έφτιαξα και κάποια σχόλια συνοπαδών μου που διάβασα. Εντούτοις, θα πούμε και δυο λόγια περί τακτικής προσέγγισης. Υποτίθεται ότι δουλεύαμε πάνω στο ρόμβο. Ξαφνικά το αλλάξαμε σε 4-4-2 στην ευθεία. Γιατί; Είναι φανερό ότι το εν λόγω σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει. Αδυνατούμε να διασπάσουμε κλειστές άμυνες, δεν έχουμε το απαιτούμενο υλικό και δεν λαμβάνουμε σωστή διάταξη με τον Καστίγιο να περπατά σαν την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Φατί να θέλει κλωνοποίηση και τον Τσέζαρεκ να πρέπει να ψηλώσει είκοσι εκατοστά για να πιάνει τις μακρινές μπαλιές. Γιατί, όμως, κάνουμε μακρινές μπαλιές; Λατρεύω το 4-4-2, αλλά δεν μπορούμε να το παίξουμε. Εδώ απέτυχε ο Κούπερ, θα πετύχει ο Τσιώλης; Είχα καταλάβει, άλλωστε, ότι επιζητούμε χαμηλό παιχνίδι και κίνηση χωρίς την μπάλα. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Πρωτίστως, πρέπει να αποφορτιστούμε ψυχολογικά και να επιδείξουμε ποδοσφαιρικό και αγωνιστικό ρεαλισμό. Έπειτα, να προκρίνουμε την τακτική Ντούσαν. Ο μοναδικός που προσπάθησε να εφαρμόσει ένα σύστημα και κυρίως μια διάταξη σύμφωνα με το υλικό της ομάδας. Άντε να βάλω και την πρώτη θητεία του Κίκε. Με την υπογραφή Βράνιες ισχυροποιούμαστε σε υπερθετικό βαθμό. Αν μπορεί να παίξει το μισό από αυτό που έχω παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι, τότε μαζί με τον Φατί, τον Ούμπιντες (;) και τον Νάτσο θα αποτελέσουν -για τα ελληνικά δεδομένα- μια πολύ δυνατή μεσαία γραμμή. Ο Βράνιες, μέχρι στιγμής, θεωρώ ότι είναι άκρως υποτιμημένη μεταγραφή, ίσως εσκεμμένα. Αν σας πω και πόσο φημολογείται ότι στοίχισε θα τραβάτε τα αυτιά σας. Μακάρι να έχει όρεξη και διάθεση. Όσο για τον Νάτσο ας μην ξεχνάμε ότι όταν έχει παίχτες δίπλα του παίζει απελευθερωμένος. Στο ρόμβο, επί Ντούσαν, έπαιζε με Νέμπε (γίγαντας) και Γιάχιτς, ενώ στην κορυφή βρισκόταν ο Ίβιτς. Οι κλειστοί χώροι του αρμόζουν περισσότερο, παρά τα χωράφια του 4-4-2. Επιπλέον, οι αλληλοκαλύψεις θα βελτιωθούν σε ικανοποιητικό βαθμό. Άρα, κατά την γνώμη μου, το κλειδί είναι η μεσαία γραμμή. Η καυτή πατάτα βρίσκεται στα χέρια του Τσιώλη. Πρέπει να γίνουμε προβλέψιμοι, παίζοντας απρόβλεπτα. Να προσθέσουμε νέα (τακτικά) στοιχεία όπως αιφνιδιασμό και κόντρα, ακόμα και μέσα στο Χαριλάου. Όπως βάζεις αλατοπίπερο στα φαγητά, έτσι κι εμείς πρέπει να βάλουμε λίγο κλεφτοπόλεμο. Υποθέτω ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο καλύτερα καταλαβαίνει τις απαιτήσεις και τα εμπόδια του οργανισμού που λέγεται Άρης. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι είμαι αισιόδοξος. Αρκεί να ικανοποιηθεί, πρωτίστως, ο τέταρτος παράγοντας. Η ομάδα θα βρει τον δρόμο της, αρκεί να τον βρούμε κι εμείς. Μακάρι η Αρειανάρα να αποτελέσει δαίμονα για τις αντίπαλες ομάδες. Για μένα αποτελεί δαίμονα κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο. Με αυτόν τον δαίμονα γεμίζω τις Κυριακές μου κι όχι μόνο. Η μέρα θα έρθει. Να είστε σίγουροι για αυτό. Όσο κι εγώ είμαι σίγουρος για τα φινετσάτα κέικ που φτιάχνω και τους πολιτικούς που (δεν) ψηφίζω.

Υ.Γ.1 Ο Ντέιβιντ Μόγες, προπονητής της Έβερτον, με αφορμή την εξέλιξη του Βέλλιου δηλώνει: Έχω εξηγήσει και στους οπαδούς ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να πάρουν ευκαιρίες και είναι στο χέρι τους να τις αξιοποιήσουν. Επομένως, μερικά αποτελέσματα μπορεί να μην έρθουν όπως τα θέλουμε. Το αυτονόητο λέει γαμώ το κεφάλι μου. Το αυτονόητο. Δεν θα το αποθεώσω.

Υ.Γ.2 Είδα το Τότεναμ - Λίβεπουλ και εντυπωσιάστηκα από τους Λονδρέζους. Συμπαγής ομάδα που απλώνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου. Τα αντίπαλα ακραία μπακ χρειάζονται αντιεμετικά. Οι Κινγκ και Καμπούλ τρομάζουν ακόμα και τους (τηλε)θεατές. Ειδικά ο πρώτος είναι ηγετική φυσιογνωμία. Κι όλα αυτά με τον Κροάτη και τον Ολλανδό να κάνουν το κέφι τους. Μέχρι κι ο Αντεμπαγιόρ παίζει απελευθερωμένος. Θαρρώ ότι η ομάδα θα βρίσκεται στην πρώτη τετράδα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τη Λίβερπουλ. Ασύνδετο σύνολο με έναν Σουάρεζ (παιχταράς) παντελώς αποκομμένο από τους συμπαίχτες του, ακόμη κι από τον παρτενέρ του στην επίθεση. Και η άμυνα πιο αργή κι από χελώνα. Πάρ' το αλλιώς ένα πράγμα. Το πόσο ισχυρή ήταν η πίεση της Τότεναμ στην αμυντική γραμμή της Λίβερπουλ φαίνεται από τη συμμετοχή του Ρέινα στην επιθετική ''ανάπτυξη'' της ομάδας. Με γέμισε η συνεργασία, η αυτοπεποίθηση και η ομαδικότητα της Τότεναμ. Χόρτασα.

Υ.Γ.3 Τα σενάρια εμπλοκής επίδοξων αγοραστών ξεκίνησαν πιο γρήγορα από ότι φανταζόμουν. Και μάλιστα από Άραβες -ο Βγενό μόνο ως παπατζής λογίζεται. Η κατάσταση στον Παναθηναϊκό είναι πιο δύσκολη από ό,τι φανταζόμουν. Ας μην προτρέχουμε. Μπορεί το παραμύθι να έχει δράκο. Άκυρο. Έχει δράκο: τον Τσάκα.

Υ.Γ.4 Η παρέα του Chris Boltendahl κυκλοφορεί το 1995 το ''Heart of Darkness''. Τα λόγια περιττεύουν.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Κάγκελα και μύθοι


Υ.Γ.1 Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους. Κάτω το σύστημα.

Υ.Γ.2 Μεγάλη μορφή ο Μάκης. Λίγο πριν του περάσουν τα βραχόλια τους είπε την απίστευτη ατάκα: «Παιδιά το περίμενα ότι θα με βρίσκατε. Όλα τελείωσαν, παραδίνομαι», ενώ στη συνέχεια τους κούφανε λέγοντας: «Μισό λεπτό να πάρω τη θήκη με τα πούρα μου».

Υ.Γ.3 Τον βαραίνουν πλείστες κατηγορίες. Σε διαχρονικό επίπεδο. Συκοφαντική δυσφήμιση, πλαστογραφίες, υπεξαίρεση και ξέπλυμα χρήματος. Μολαταύτα, δεν έχει μπει ούτε μια μέρα φυλακή. Για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ένας μαγικός νόμος περί αποσυμφόρησης των φυλακών. Ο δεύτερος είναι ένα μαγικό χαρτί που τον απαλλάσσει για λόγους υγείας. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει και τρίτος λόγος: η φημολογούμενη ασυλία που τον συνοδεύει για αδιευκρίνιστους λόγους. Με αφορμή τη σύλληψή του, λοιπόν, ας αναφέρουμε δυο μύθους. Ο πρώτος υποδηλώνει ότι ο Μάκαρος λύνει μόνος του τις διαφορές. Όταν γράφω μόνος του, εννοώ μόνος του. Ολομόναχος. Η συνοδεία των μπράβων είναι για μόστρα. Έχω ακούσει πλείστες ιστορίες για το πως ο Αγαπούλας ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του. Επαναλαμβάνω μόνος του. Χωρίς εξωτερική βοήθεια. Χωρίς πρόσθετα εργαλεία. Έχει ύψος, σχεδόν, δυο μέτρα και βάρος 130 κιλά. Νομίζω ότι με αυτά τα εφόδια βγαίνει η δουλειά. Ο δεύτερος μύθος έχει να κάνει με δωρεές σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Κι από ότι ακούγεται δεν συμβαίνει για λόγους ξεπλύματος. Λέγεται ότι δαπανά πολύ μεγάλα ποσά για αγαθούς σκοπούς, αλλά ουδείς το δηλώνει για να μην χαλάσει το προφίλ του ''κακού'' που με τόσο κόπο έχει κατασκευαστεί για εκείνον. Όπως γνωρίζουμε, οι μύθοι πάντα διακατέχονται από μεγάλες δόσεις αλήθειας. Εν προκειμένω, θεωρώ ότι πράγματι αποτελούν αλήθειες. Κυκλοφορεί, επιπλέον, ένας μύθος. Να συνεχίσω; Ας συνεχίσω. Αναφέρεται στο σύστημα που τον κυνηγά. Σύμφωνα με τον Κυριάκο Θωμαΐδη, ο Μάκαρος γνωρίζει αρκετά πράγματα για πρόσωπα και καταστάσεις. Μένει να δούμε αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο. Διότι, αν ισχύει, τότε θα έχουμε ένα άκρως ενδιαφέρον πρωτάθλημα. Στην Ε.Π.Ο.land δεν πλήττεις ποτέ. Στην Ελλάδα δεν πλήτεις ποτέ. Με τον Μάκη δεν πλήττεις ποτέ.

Υ.Γ.4 Η μεταγραφή Βράνιες πρέπει να είναι η πιο συμφέρουσα μεταγραφή που έχει κλείσει ελληνική ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ρήση ''value for money'' βρίσκει άριστη εφαρμογή. Επιπρόσθετα, τα ρεπορτάζ αναφέρουν πως οι Ούμπιντες και Σανκαρέ είναι κλεισμένοι. Ο Οικονόμου της Καβάλας, όμως, δεν είναι. Μήπως να τον πάρουμε για τη θέση του Μίτσελ;

Υ.Γ.5 Η Καβάλα κι ο Βόλος στη Δ' Εθνική. Πανικός. Τρέξτε να προλάβετε. Και ποιες ομάδες θα πάρουν τις θέσεις τους;

Υ.Γ.6 Περί Βγενόπουλου: «Μαθημένος τόσα χρόνια στο φερ-πλέι του επιχειρηματικού κόσμου, δεν μπορεί να αντέξει άλλο την ψευτιά και την υποκρισία του ποδοσφαίρου». Από τον Κώστα Καίσαρη.

Υ.Γ.7 Η Εθνική έκανε το χρέος της. Το ζητούμενο δεν ήταν η αγωνιστική υπέρβαση -αυτό είναι το ελάχιστο. Το στοίχημα του Ζούρου και η πραγματική υπέρβαση έγκειται στο να σφυρηλατήσουμε μια νέα αγωνιστική ταυτότητα που θα έχει διάρκεια και συνέπεια. Για να γίνει αυτό, δεν πρέπει να ξαναπατήσουν στην Εθνική άνθρωποι αμφιβόλου ποιότητας και ηθικής. Οι Διαμαντίδης, Σχορτσιανίτης, Μαυροκεφαλίδης, Μπορούσης και σία να πάνε στο καλό και στον αγύριστο. Ακούς Ζούρο; Ακούς Βασιλακόπουλε; Ακούτε δημοσιογράφοι; Ακούτε φίλαθλοι;

Υ.Γ.8 Τα σέβη μου στον πατριάρχη. Η κληρονομιά που άφησε αναπληρώνει το κενό του.

Υ.Γ.9 Βράδυ Παρασκευής. Γήπεδο 8x8. Ο Κάνθαρος αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή. Κεντρικό χαφ. Πώς είναι ο Τόχα; Καμία σχέση. Παλαιότερα με έλεγαν Τομάζι. Ο παλιός παίχτης της Ρόμα, αν θυμάστε. Κάποια στιγμή ζητάω μπάλα στον άξονα, όντας λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή. Μου τη δίνουν. Ψάχνω για ελεύθερο συμπαίχτη. Δεν υπάρχει. Ψάχνω για συμπαίχτη να κάνει κίνηση. Δεν υπάρχει. Ψάχνω για μια κάθετη, για μια διαγώνια, για ένα σουτ. Όλα κλεισμένα και επτασφράγιστα σαν τη λαλιά του Καραμανλή. Αποφασίζω να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Βάζουμε μπρος τη μηχανή και φύγαμε για σλάλομ εντός ελάχιστων τετραγωνικών. Περνάω έναν, περνάω δεύτερο, περνάω, τρίτον και ελάχιστα έξω από τη μεγάλη περιοχή προσπαθώ να περάσω τον τέταρτο. Ωστόσο, αμέλησα μια σημαντική παράμετρο. Ο τέταρτος αντίπαλος ήταν κλώνος του Κολιτσιδάκη. Μεταξύ μας και οι προηγούμενοι ήταν κλώνοι αντίστοιχων παιχτών, όμως, σε μερικό επίπεδο. Αυτός εδώ ήταν ο απόλυτος κλώνος. Ως εκ τούτου, σε τέτοιες περιπτώσεις συμβαίνει το σύνηθες. Η μπάλα πέρασε, ο παίχτης όχι. Ο αντίπαλος μετέτρεψε την γάμπα μου σε τόπι και την σούταρε. Δυνατά. Με μίσος. Με μένος. Σαν να μου έλεγε: «Όταν πας να περάσεις ολομόναχος όλη την  άμυνά μου, αυτά παθαίνεις». Τουλάχιστον, χτύπησε κι αυτός. Ηθική ικανοποίηση.

Υ.Γ.10 Σας παρουσιάζω τους Manowar από τη νέα και παλιά εποχή. Αφιερωμένα στην Αστροφεγγιά.



Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

O Road Runner καθαρίζει ρύπους

Σωτηρακόπουλε, σε αγαπώ, σε εκτιμώ, σε σέβομαι. Αλλά μας έπρηξες τα τομπολίνια. Πόσες φορές το είπες over and over again; Μας φλόμωσες. Βλέπουμε συνειδητά ποδόσφαιρο αρκετά χρόνια. Παίζουμε ποδόσφαιρο αρκετά χρόνια. Και φυσικά ξέρουμε από πρώτο χέρι τον Ολυμπιακό. Ως εκ τούτου, γνωρίζουμε την αλήθεια. Η έλλειψη επίσημων παιχνιδιών δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία, καθώς ο στόχος του Ολυμπιακού επιβάλλεται να είναι η Ευρώπη και όφειλε να είναι πανέτοιμος για το ματς κόντρα στη Μαρσέιγ. Ωστόσο, η Ευρώπη δεν αποτελεί προτεραιότητά του. Σε καμία περίπτωση. Προτιμά την πρωτιά στο χωριό με κάθε κόστος. Περιορίζεται σε αυτό. Συνειδητά. Σχεδόν μηχανικά. Μόλις περνάει τα σύνορα αρχίζουν τα μποφόρ. Ο κόσμος περιμένει καρτερικά την ομάδα να αποκτήσει διάρκεια και συνέπεια στην Ευρώπη, αλλά απευθύνεται σε ώτα μη ακουόντων. Οι μεν δημοσιογράφοι έχουν εισέλθει με πολύ κόπο στο Hall of Fame της μιζέριας, της υπερβολής και της μαλακίας. Έχουν την τρομερή ιδιότητα και το ανεξάντλητο θράσος να μετατρέπουν το ψέμα σε αλήθεια και να προβαίνουν σε συνεχείς εναλλαγές πλασματικής αποθέωσης και ακατανόητης απαξίωσης. Οι δε διοικούντες θέλουν απλά τα χρήματα του τσου λου. Λεφτά. Φράγκα. Τίποτα άλλο. Όποιος νομίζει ότι ο Μαρινάκης ή ο Κόκκαλης τα βάφουν μαύρα σε κάθε εμφάνιση και αποτέλεσμα της Ευρώπης είναι γελασμένοι και τολμώ να πω κορόιδα. Ο μόνος που ένοιωθε το παιχνίδι ήταν ο Βάσκος. Ήθελε το κάτι παραπάνω. Προσωπικό στοίχημα, αφού. Ήταν, άλλωστε, το πρώτο του παιχνίδι στο τσου λου. Και μάλιστα μπροστά σε ένα διψασμένο κοινό. Αλλά όταν θυσιάζεις σε διαχρονικό επίπεδο την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος δεν μπορείς να ελπίζεις σε πολλά. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά. Όταν μιλάμε για Ευρώπη, βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι. Επιτέλους, πάρτε το χαμπάρι.


Το πόσο πολύ το ζούσε ο Βαλβέρδε φαίνεται από δυο πράγματα. Πρώτον, τις αντιδράσεις του από τον πάγκο -δεν τον έχω ξαναδεί τόσο ενεργητικό. Δεύτερον, ο τρόπος που κατέβασε την ομάδα. Σε αντίθεση με το ελληνικό πρωτάθλημα που ανεβάζει ψηλά τις γραμμές, προχθές προτίμησε να μαζευτεί πίσω και ουσιαστικά να μαρκάρει στα 2/4 του γηπέδου. Απολύτως ρεαλιστική τακτική. Ωστόσο, μπορεί να μαζεύτηκε, αλλά δεν συμμαζεύτηκε. Η Μαρσέιγ, στο Σαμπιονά δεν πηγαίνει καλά, αλλά έχει την ποιότητα να απεγκλωβίζει ανώδυνα την μπάλα και να βγαίνει γρήγορα στην κόντρα με μοχλούς τους Σεϊρού, Ντιαρά και Λούτσο και αιχμές τους Μορέλ, Αλμαφιτανό και Ρεμί. Επίσης, (φημολογείτο ότι) οι Γάλλοι έχουν σοβαρό πρόβλημα στα μετόπισθεν και δη στα κεντρικά μπακ. Πράγματι, έτσι είναι. Ωστόσο, τα προβλήματα αυτά φαίνονται σε ματς που ο αντίπαλος είναι ορμητικός, αιφνιδιαστικός, κινητικός και ταλαντούχος.  Για παράδειγμα, φάνηκαν με τη Λιλ. Θα φανούν με την Άρσεναλ. Φρονώ ότι η ομάδα του Πειραιά δεν διαθέτει τα άνωθεν στοιχεία. Απέναντι στον Ολυμπιακό όχι μόνο δεν φάνηκαν αμυντικά κενά, αλλά ο μεν Ντιαβαρά ήταν η κολώνα στο κέντρο άμυνας, ο δε Ενκουλού έπαιζε σαν κλώνος του Μαλντίνι. Κι όλα αυτά με τον Σεϊρού να ξεδιπλώνει το παιχνίδι της Μαρσέιγ, δίνοντας ελευθερία κινήσεων στον Λούτσο. Το γκολ που πετυχαίνει ο Αργεντινός είναι δουλεμένο στην προπόνηση. Αντίθετα, η αντίδραση της άμυνας στο εν λόγω τέρμα δεν θα υπήρχε ποτέ σε ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Παρατηρείστε τον Λούτσο πόσα μέτρα διανύει τρέχοντας, για να προλάβει την καλοζυγισμένη μπαλιά του Μορέλ. Και όλοι οι αμυντικοί τον κοιτούσαν λες και ήταν  Καρυάτιδα. Λες και έτρεχε ο Road Runner. Κι όλα αυτά με τη βοήθεια του Μορέλ που αποκτήθηκε ως αριστερό μπακ. Φανταστείτε κάποιο αριστερό μπακ που αγωνίζεται στην Ελλάδα να παίζει ως αριστερό χαφ με τέτοια απόδοση. Αστεία πράγματα. 

Το σύστημα των Γάλλων έγραφε ότι τα δυο αμυντικά χαφ ήταν στην ίδια ευθεία. Η διάταξη, ως συνήθως, έδειξε την πραγματικότητα. Ο Ντιαρά βρισκόταν πιο πίσω από τον Σεϊρού και λειτουργούσε ως κυμματοθραύστης των επιθέσεων του Ολυμπιακού. Επομένως, ένας Ντιαρά είχε τεθεί αντιμέτωπος με ολόκληρο το κέντρο του Ολυμπιακού. Και βγήκε νικητής. Σε κάθε μονομαχία. Ποιος Μοντέστο ρε παιδιά; Ποιος Φουστέρ; Ποιος Γέστε; Και ποιος είναι αυτός ο Φέισα; Πλάκα κάνουμε; Μήνες τα γράφω και τα λέω. Με έπιανε θλίψη, όταν παρατηρούσα τον φιλότιμο Μοντέστο να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μαρκάρει τον Λούτσο. Μια μικρή παρένθεση: όταν βλέπεις παίχτη να υποπίπτει σε πολλά φάουλ επί συγκεκριμένου αντιπάλου, τότε συμβαίνουν δυο πράγματα. Είτε διακατέχεται από απύθμενο πάθος (π.χ. Γκατούζο) είτε αδυνατεί να τον μαρκάρει. Ο Μοντέστο ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Το μαν του μαν απέτυχε παταγωδώς. Και συνεχίζουμε. Οι συρτές πάσες από τον άξονα δεν περνούσαν, εξαιτίας των λίγων τετραγωνικών και των μικρών χώρων, ενώ οι ψηλές μπαλιές καταρρίπτονταν από τα γαλλικά αντιαεροπορικά. Ο Βαλβέρδε αρέσκεται να υποβαθμίζει τα ακραία χαφ της ομάδας του και προτιμά να παίζει από το κέντρο, αλλά επαναλαμβάνω ότι η Μαρσέιγ δεν αντιπροσωπεύει μια καθημερινή ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Για αυτό φώναζε στον Αμπτούν να συγκλίνει προς τον άξονα. Για αυτό βλέπαμε τον Γέστε και τον Φουστέρ να κάθονται μαζί στο κέντρο. Σαν ζευγαράκι. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο Τοροσίδης με τον Χολέμπας δεν ανέβαιναν, τότε είναι σαφές ότι η ομάδα στερούταν πλάτους. Πρόκειται για πολύ σημαντική διαπίστωση. Δεν γίνεται να αγωνίζεσαι στην Ευρώπη, να επιζητάς γκολ εντός έδρας και να παίζεις με μικρό πλάτος. Δεν είσαι Μπαρτσελόνα, παρά την σκληρή δουλειά των δημοσιογράφων να σε πείσουν για αυτό. Πώς θα ανοίξουν οι xώροι; Με τον Φουστέρ; Μην ξεχνάμε ότι το ψυχολογικό προδάβισμα σε τέτοια ματς το έχει ο γηπεδούχος. Μόνο όταν μπορεί να το τιθασεύσει. Ειδάλλως, μετουσιώνεται σε πίεση, άγχος και πανικό. Με λίγα λόγια ο Βάσκος ξεκίνησε αξιόλογα, έχοντας σε καλή βραδιά τον Μέλμπεργκ και την ταχύτητα του Αβραάμ, αλλά στη συνέχεια ρίσκαρε και αστόχησε. Το να ρίξεις όλο το βάρος στον άξονα ήταν λάθος. Ειδικά από τη στιγμή που έμεινε εκτός εντεκάδας ο Ιμπαγάσα -ο μοναδικός που μπορεί να κοντρολάρει το παιχνίδι. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι ο μοναδικός σου επιθετικός είναι περιφερειακός κι όχι περιοχής, τότε πώς περίμενες να τρυπήσεις το κέντρο άμυνας της Μαρσέιγ; Με γεμιστά; Ας είμαστε σοβαροί. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φάσεις του Ολυμπιακού προήλθαν από ατομικές ενέργειες του Μιραλάς κι από δυο σέντρες του Τοροσίδη. Όχι από τον άξονα και φυσικά όχι από κάθετη ανάπτυξη.

Το ρεζούμε είναι ότι η Μαρσέιγ, παίζοντας με ιταλική νοοτροπία, κατέκτησε τη νίκη. Επαναλαμβάνω ότι τα περί φυσικής κατάστασης τα ακούω βερεσέ. Η ομάδα όφειλε και έπρεπε να είναι πανέτοιμη. Ο Βάσκος φέρει ευθύνη. Το ίδιο και η διοίκηση, αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Άκυρο. Για να δούμε τι υποστηρίζει ο Αλέφας: «Αντί να πάρουν τρεις παιχταράδες που θα κάνουν τη διαφορά, έμπλεξαν με το σύστημα Βαλβέρδε-Ιμπάνιεθ-Κοβάσεβιτς και ήρθαν 13 παίχτες! Ήταν πλάνο αυτό, ρε παιδιά; Τι ήθελαν να κάνουν δεν καταλαβαίνω. Δεκατρείς παίχτες στην περσινή ομάδα που πήρε  από το Νοέμβρη το πρωτάθλημα;». Αν η προετοιμασία ήταν της πλάκας και των θλάσεων, δεν φταίνε ούτε τα επίσημα ματς, ούτε το τσου λου, ούτε η Μαρσέιγ. Εξάλλου, το πρόσφατο παρελθόν μου δείχνει ότι ο Ολυμπιακός αδυνατεί να αποκτήσει διάρκεια 90λεπτου στο χαμηλής ταχύτητας ελληνικό πρωτάθλημα. Θα αντέξει στην Ευρώπη; Ελάχιστες ομάδες θυμάμαι να αντέχουν στην Ευρώπη. Για παράδειγμα ο Άρης του Κούπερ. Μαγευτικές εμφανίσεις από την Αρειανάρα. Και φυσικά ο Παναθηναϊκός. Και με διαφορετικούς προπονητές στον πάγκο του. Δείγμα του ότι δεν σνομπάρουν το θεσμό. Από κει και πέρα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Ουδεμία ομάδα αποκλείστηκε από την πρώτη αγωνιστική του τσου λου. Χρειάζεται προσπάθεια, πείσμα και κυρίως αλήθειες. Ακούτε κύριοι δημοσιογράφοι; Αλήθειες. Την φαρίνα την χρησιμοποιούμε στα κέικ, όχι στο ανθρώπινο μυαλό. Αν και δεν είναι όλοι άνθρωποι και φυσικά δεν έχουν όλοι μυαλό. Αναφέρομαι σε καθολικό επίπεδο. Αν είχαμε μυαλό στο κεφάλι μας δεν θα τρώγαμε στο μαπίδι όλα αυτά τα παρτάλια που ψηφίζουμε εδώ και σαράντα χρόνια. Έπειτα, ο Βάσκος προσπάθησε τακτικά, ρίσκαρε και απέτυχε. Θεμιτό. Ούτε θα τον κρεμάσουμε μήτε θα τον κυνηγήσουμε. Ακόμα αρχή είναι. Θεωρώ ότι αμυντικά τα πήγε σχετικά καλά, ειδικά αν λάβω υπόψη μου ότι οι Φουστέρ, Φέισα, Μοντέστο, Γέστε και Αμπτούν είχαν πιει το φίλτρο της εξαφάνισης. Αυτό δείχνει ότι οι Γάλλοι είναι ποιοτικότεροι, αλλά όχι αχτύπητοι ή φόβητρα. Η επίθεση ήταν το πρόβλημα και κυρίως η ανάπτυξη. Σε αυτό φέρει ευθύνη ο Βαλβέρδε, αλλά είπαμε: ρίσκαρε και αστόχησε. Από πότε, όμως, τα ρίσκα είναι ακίνδυνα; Όσο το παιχνίδι παρέμενε στο 0-0, τόσο περισσότερο έτεινε προς το 0-1. Θυμηθείτε που λέγαμε παραπάνω το πόσο εύκολα το ψυχολογικό προβάδισμα μετατρέπεται σε αγωνιστική πίεση. Κλείνοντας, επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι απαιτούνται αλήθειες. Δυστυχώς, το να λες ψέμματα είναι σαν να ρυπαίνεις το φυσικό περιβάλλον. Εύκολα ρυπαίνεται, δύσκολα καθαρίζεται.

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω ποιος κανόνισε τα φιλικά παιχνίδια της ομάδας, αλλά έκανε τρομακτικά λάθη και προσωπικά ως Έλληνας φίλαθλος του καταλογίζω αμέριστες ευθύνες. Ξέρεις ότι θα συμμετάσχεις στο τζαμπιόλι. Ξέρεις ότι για να έχεις πιθανότητες πρόκρισης, οφείλεις και πρέπει να εκμεταλλευτείς την έδρα σου. Τι κάνεις; Κλείνεις φιλικά με δυνατές ομάδες. Στο Καραϊσκάκη. Με κόσμο. Εσύ έτρεχες σε Ιταλίες και έπαιζες με τον Αναστόπουλο και το ταμπούρι του.

Υ.Γ.2 Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε ένα γήπεδο ως το Καραϊσκάκη χρειάζονται ντουντούκες και μεγάφωνα. Επιπλέον, πρέπει να ακουστεί ένα μακρόσυρτο οoυυυυ από την ντουντούκα, για να αρχίσει ο κόσμος να γιουχάρει τον αντίπαλο;

Υ.Γ.3 Η πρώτη δικαιολογία είναι η έλλειψη επίσημων παιχνιδιών. Η δεύτερη δικαιολογία είναι η πώληση Ριέρα. Η τρίτη δικαιολογία είναι τα αγωνιστικά κολλήματα του Βαλβέρδε. Η τέταρτη δικαιολογία είναι ο ανάδρομος Ερμής. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν δικαιολογίες ολκής που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα. Ποια είναι η πραγματικότητα; Τα άκρα.

Υ.Γ4 Για να δούμε τι θα κάνει η Εθνική με τους Γάλλους. Οι περισσότεροι δηλώνουν συγκρατημένα αισιόδοξοι. Εγώ πάλι όχι. Και ερωτώ για μια ακόμη φορά; Γιατί ο Ζούρος προτιμά τον Ξανθόπουλο από τον Σλούκα και προτίμησε τον Μαυροειδή από τον Βουγιούκα; Τέλος, σας προτρέπω να δούμε το ματς χωρίς σπικάζ. Όλοι mute αδέρφια!

Υ.Γ.5 Το να παρακολουθείς τις δηλώσεις των ανθρώπων είναι άκρως ενδιαφέρον. Το να τις αναλύεις είναι έτι απολαυστικότερο. Για παράδειγμα, των φίλων σου. Αλλά εκεί λες, νταξ φίλοι είναι, ας πάει στο διάολο. Όταν δηλώνουν οι πολιτικοί; Τι λες; Δεν λες. Κάνεις τουμπεκί, οπλίζεσαι με αυγά και γιαούρτια πέντε μηνών και βγαίνεις για περιπολία. Αν είσαι από αυτούς που τους ψήφισαν, τότε στρέφεις τα πυρά εναντίον σου. Αλλά έχουμε πει πολλάκις ότι η αυτοκριτική συνιστά επίπονη και αποφευκτέα διαδικασία. Το διασκεδαστικό είναι όταν παρακολουθείς κάποιον σε βάθος χρόνου. Τον Τζέφρυ φερ' ειπείν. Τι να πεις, τι να παρακολουθήσεις, τι να αναλύσεις. Δόξα και τιμή σε όλους αυτούς που τον ψήφισαν. Μάλιστα, υποδύονται και τους ''αγανακτισμένους''. Και πες ότι ο Τζέφρυ είναι εκτός συναγωνισμού, ανταγωνισμού, πραγματικότητας, κλίματος και σύμπαντος. Ο Βγενόπουλος; Πού απειλεί κιόλας ότι θα αποχωρήσει; Και για πολύ σημαντικό λόγο. Του κάνει επικοινωνιακό πόλεμο ο Τζίγγερ. Σοβαρά; Τι μας λες βρε θηρίο; Ανδρέα, τα Μ.Μ.Ε. δεν τα κρίνουν οι κρινόμενοι, αλλά το κοινό. Τι να πει ο ίδιος ο Τζίγγερ που εδώ και χρόνια ακούει τα εξ αμάξης; Εσύ τα άκουσες δυο μέρες και τερμάτισες. Τον Τζίγγερ επιβεβαιώνεις με την στάση σου. Και δεν νομίζω ότι μπορείς να αποκλείσεις τόσο εύκολα τον Βαρδινογιάννη, όσο τον Γκόντζο. Τι να λένε, άραγε, οι εκατομμύρια πράσινες καρδιές;

Υ.Γ.6 Είχα αποφασίσει το συγκρότημα, αλλά η επιλογή του τραγουδιού με δυσκόλεψε τα μάλα. Επειδή δεν αρκεί μόνο ένα, σας πλασάρω δυο κομματάρες των τεράστιων Riot. Το γνωρίζω ότι είναι από τον ίδιο δίσκο. Και τι δίσκο. Δισκάρα. Σας υπόσχομαι ότι θα υπάρξει συνέχεια.



Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Τιμές, φαρίνα, γκρίνια και μάχες

Όταν βλέπεις τους μισούς παίχτες του Παναιτωλικού να αδυνατούν να στοπάρουν την μπάλα σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο, τότε δεν μπορείς να έχεις αξιώσεις από την ομάδα. Επιπλέον, δεν υπήρχαν αλληλοκαλύψεις στον βαθμό που έπρεπε. Για παράδειγμα, ανέβαινε ο Κουτρουμάνος από δεξιά, έχανε την μπάλα και ουδείς έσπευδε να τον καλύψει. Αυτό που σπούδασα από το ματς είναι ότι η όρεξη και η διάθεση δεν μπορεί  σε καμία περίπτωση να  υποκαταστήσει την ατομική ανεπάρκεια της ομάδας. Κι όλα αυτά απέναντι στον Πανιώνιο που έδειξε καλά στοιχεία. Όχι μόνο ως ομάδα, αλλά κι ως μονάδες. Ο Γουνδουλάκης δείχνει ότι έχει ωριμάσει ποδοσφαιρικά. Έπαιζε κάθετο ποδόσφαιρο και είχε πολύ καλή συνεργασία με τον Κούτσι. Λες και έπαιζαν χρόνια μαζί. Ο Κουμουρτζί έκανε σχεδόν τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Έκοβε, δημιουργούσε και εκτελούσε. Ο Όμο δεν βοηθούσε τόσο ανασταλτικά, αλλά απεγκλώβιζε ανώδυνα την μπάλα και άνοιγε γρήγορα το παιχνίδι. Τέλος, ο Ελευθερόπουλος έδειξε ότι κατέχει την θέση του τερματοφύλακα. Δεν είναι απατεώνας. Μάλιστα, στην ηλικία που βρίσκεται, οφείλω να του αποδώσω τιμές. Κι όλα αυτά χωρίς τον ντελικάτο Ριέρα και τον παιχταρά Εστογιανόφ.

Τιμές, όμως, πρέπει να αποδώσω και στον Εργοτέλη. Η ομάδα διατηρεί τον ίδιο προπονητή εδώ και πολλά χρόνια. Στο ελληνικό πρωτάθλημα των άμεσων αποτελεσμάτων υπό τη συνοδεία μηδενικής πίστωσης χρόνου, μια τέτοια κατάσταση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και ζηλευτή. Η περίπτωση του Εργοτέλη, όμως, είναι εξαιρετική και για άλλους λόγους. Κάποτε, ο Καραγεωργίου στελέχωνε τα άκρα της άμυνας με τους Ρουμπάκη και Κορδονούρη. Μολαταύτα, η ομάδα δεν υποβιβαζόταν. Πραγματικά εντυπωσιακό κατόρθωμα. Αξιοθαύμαστο. Εκπληκτικό. Πλέον, τη θέση αυτών των δυο παιχτών την έχουν πάρει οι Γιαλούσης και Βίσιο. Και πάλι η ομάδα δεν θα υποβιβαστεί. Ο Καραγεωργίου για τη δεδομένη τεχνική ανεπάρκεια της ομάδας, έχει επιτύχει ικανοποιητική ομοιογένεια. Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν Π.Α.Ο.Κ. που χρειαζόταν δέκα συνδετήρες για να ενώσει τις γραμμές του. Αλλά όταν έχεις τον Μπαλάφα τι μπορείς να ελπίζεις από το ματς; Υπενθυμίζω ότι όσοι προπονητές πέρασαν από τον Π.Α.Ο.Κ. δεν υπολόγιζαν τον παίχτη. Έβαλε ένα γκολ με την Καρπάτι και βγήκαν όλοι οι Μακεδονομάχοι να τον αποθεώσουν. Με τον Εργοτέλη σκόραρε εκ νέου από στημένη φάση και έδωσε το προβάδισμα στον Π.Α.Ο.Κ. Ξάφνου, όλες οι λάθος μεταβιβάσεις που έκανε ο παίχτης μηδενίστηκαν. Ο παίχτης εξιλεώθηκε. Και δεν μιλάμε για μια και δυο λάθος πάσες. Έστω, λοιπόν, ότι έπιανες τον συμπαίχτη του που δεχόταν την πάσα. Τον κάρφωνες στο έδαφος με καρφιά μήκους πέντε μέτρων, τον στόλιζες με λαμπάκια που αναβοσβήνουν, του έβαζες τρεις σημαίες με το πρόσωπο του Κόλκα κι όμως ο Μπαλάφας δεν μπορούσε να βρει στόχο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά περιφερόταν στο γήπεδο σαν τον Κωτσέτσο στην (άγρια) Μύκονο. Απίστευτα πράγματα. Και έχεις από πάνω τους φίλους του Π.Α.Ο.Κ. να αναρωτιούνται πως έχασαν από τον Εργοτέλη. Όταν η -αποτελούμενη από ποδοσφαιράνθρωπους- διοίκηση  δεν βγαίνει εδώ και χρόνια να δηλώσει την αλήθεια και σε αφήνει να βαυκαλίζεσαι, τότε μην ρωτάς πολλά. Μην απορείς. Μην εκπλήσσεσαι. Οι οπαδοί νομίζουν ότι πάνε για πρωτάθλημα. Ότι θα κοντράρουν τον Ολυμπιακό. Ουτοπικές καταστάσεις. Φυσικά, μερίδιο ευθύνης έχουν και τα λεγόμενα των δημοσιογράφων που φουσκώνουν τα μυαλά των οπαδών πιο πολύ κι από φαρίνα. Ποια είναι η αλήθεια; Ότι η ομάδα στερείται ποιότητας, ποσότητας και φρεσκάδας. Έβλεπα τον Λαζάρ και νόμιζα ότι έτρεχε με πατερίτσες. Πάλι καλά που έτρεχε και κάποιος: ο Ίβιτς δεν το ρίσκαρε καν. Ο Σέρβος δεν μπορεί να επαναλάβει σε καμία περίπτωση την μαγευτική σεζόν που είχε κάνει πριν δυο χρόνια. Τεράστια κενά στον άξονα. Σε όλο το μήκος του. Κενά στο κέντρο άμυνας, στη μεσαία γραμμή, στην επίθεση και στον αέρα. Δεν είναι τυχαίο ότι μόλις πέρασαν στο παιχνίδι οι Μπέτο και Ολίσε άλλαξε άρδην όλο το σκηνικό. Λες και το ήξερε ο Καραγεωργίου. Όσο για την κόκκινη του Αρίας, θεωρώ ότι και με έντεκα παίχτες, τη νίκη δεν την έπαιρνε ο Π.Α.Ο.Κ. Η ροή του αγώνα αυτό άφηνε να εννοηθεί. Δυστυχώς, για αυτούς, χρησιμοποιείται ήδη ως δικαιολογία. Κι ο Μπολόνι ακόμα φωνάζει ότι θέλει παίχτες. Σε ποσότητα και ποιότητα. Ας κλείσουμε και με τη δεύτερη αλήθεια. Τα πολυμετοχικά λεφτά από τις σκανδαλώδεις μεταγραφές των Μελίσση και Χριστοδουλόπουλου έχουν τελειώσει εδώ και πολύ καιρό. Επιτέλους, πάρτε χαμπάρι ότι κάνατε πρωταθλητισμό με ξένα κόλλυβα.


Και πάμε στον Άρη. Οι οπαδοί θέλουν να ικανοποιήσουν την ακόρεστη δίψα τους. Τις υπέρμετρες φιλοδοξίες τους. Έχουν το κάθε δικαίωμα. Είχαμε πει ότι η ομάδα θα πρέπει να ξεκινήσει με νίκη και καλή εμφάνιση, προκειμένου να γλυκάνει τους οπαδούς. Αντίθετα, τους πίκρανε. Τους έδωσε πάτημα για περαιτέρω γκρίνια. Θυμηθείτε τον τέταρτο παράγοντα. Και γκρινιάζουμε άκομψα. Άστοχα. Άκαιρα. Χωρίς τακτ. Δεν θα σταθώ στο αποτέλεσμα. Είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο. Θα σταθώ σε πιο βασικά και ουσιώδη δεδομένα. Έχω αναφέρει πολλάκις την συνύπαρξη των Καστίγιο και Σολτάνι. Ωρολογιακές βόμβες. Ο Σολτάνι την έκανε την μαλακία του. Ο Καστίγιο, αντί να τελέσει την αγωνιστική αποστολή του, φλερτάρει συνεχώς με την κόκκινη κάρτα. Και δεν μας φτάνουν μόνο αυτοί οι δυο, έχουμε και τον Γιάκομπ που το πρώιμο παρελθόν του θυμίζει Παλαιστίνιο έτοιμο για έκρηξη και ανάφλεξη. Ο Τσιώλης θα πρέπει να σταματήσει να δηλώνει ότι θα είμαστε έτοιμοι στους επίσημους αγώνες και να κοιτάξει λίγο να συνετίσει τα ''καλόπαιδα'' που έχουμε μαζέψει. Και επειδή αν δεν το πω θα σκάσω, οφείλω να αναφέρω ότι πλην του πειθαρχικού πρέπει να εξετάσουμε και το αγωνιστικό. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον, ο προπονητής θα πρέπει να αποφασίσει τι σύστημα και διάταξη επιθυμεί. Είχα καταλάβει ότι θα παίζουμε ρόμβο. Ξαφνικά το γυρίσαμε σε 4-4-2 στην ευθεία; Δεύτερον, ο Τόχα δεν πρέπει να παίζει στον Άρη. Προσέξτε: όχι δεν πρέπει να παίζει βασικός. Δεν πρέπει να βρίσκεται στον οργανισμό που λέγεται Άρης. Το παιδί δεν μπορεί. Δεν ξέρω πως αλλιώς δύναμαι να το εξηγήσω και να το καταστήσω σαφές. Άλλωστε, τα έχουμε πει και γράψει ουκ ολίγες φορές. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τον Μίτσελ. Φθηνός, φιλότιμος, ευγενικός, μορφωμένος, όμορφος κι ότι άλλο θέλετε. Αλλά κι εγώ περικλείω το εν λόγω πακέτο. Τσιώλη, βάλε με να παίξω στον Άρη. Θα μου πείτε ότι αν αποσυρθούν οι συγκεκριμένοι παίχτες, η ομάδα θα ρολάρει; Όχι, σε απόλυτο βαθμό, αλλά τουλάχιστον θα έχει ξεφορτωθεί δυο ανίκανους παίχτες και θα έχει απελευθερωθεί από την γκρίνια του Κάνθαρου και του κάθε Κάνθαρου. Για να ευλογήσουμε και τα γένια μας, όταν έλεγα ότι αυτοί οι δυο παίχτες είναι ανεπαρκείς, το ημερολόγιο έδειχνε 27/8/10. Κάποιοι συνοπαδοί μου το κατάλαβαν αργά. Πολύ αργά. Αφού με ''στόλισαν''. Και ποιοι να μπουν να παίξουν, ρε Κάνθαρε; Εδώ έγκειται το μεγάλο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι έχουμε ξεμείνει με αυτούς τους δυο. Αυτό είναι το υλικό μας. Το ευοίωνο είναι ότι, έστω και με δέκα παίχτες, δείξαμε ότι είχαμε αποθέματα ενέργειας. Το δυσοίωνο είναι ότι η φυσική κατάσταση ήταν το μόνο ευοίωνο. Ναι, ήμαστε απαράδεκτοι. Για τον Ατρόμητο δεν χρειάζεται να γράψω πολλά. Η πρώτη κηδεία είναι γεγονός. Πιστέψτε με όταν σας λέω ότι θα επακολουθήσουν κι άλλες. Δεν έχασε ο Άρης, κέρδισε ο Ατρόμητος. Η άμυνα έχει δέσει ικανοποιητικά. Απολύτως αναμενόμενο και λογικό από τη στιγμή που έφυγαν οι Μπαζίνσκι και Ολιβέιρα. Το κέντρο μπορεί να είναι σχετικά soft (όπως και πέρυσι), αλλά είναι άκρως δημιουργικό. Οι Επστάιν, Γκαρσία, Τάτος και Σφακιανάκης ξέρουν τα βασικά και έχουν ποδοσφαιρικό μυαλό. Ο Ζουέλα καταπίνει ελέφαντες και χιλιόμετρα. Ο Καραγκούνης είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο μέλλον θα παίζει στην Εθνική. Το ίδιο κι ο Σκόνδρας. Η παραφωνία ακούει στο όνομα Μήτρογλου. Ο άνθρωπος είναι ποζεράς. Άσχημος ποζεράς. Άσχετος ποζεράς. Είχα δηλώσει ότι ο Μήτρογλου είναι ο πρώτος επιθετικός που βλέπω στη ζωή μου να κάνει κίνηση πίσω από το σέντερ μπακ. Επιπρόσθετα, επιβεβαίωσα και το ότι δεν ξέρει τι σημαίνει οφσάιντ. Είχε δώσει, άλλωστε, ισχυρό στίγμα από την εποχή του Ολυμπιακού. Απίστευτα πράγματα. Όταν, όμως, όλη η ομάδα παίζει για σένα, τότε είναι αναπόφευκτο να σκοράρεις. Έστω κι αν νομίζεις ότι συμμετέχεις σε πασαρέλα καγκουριών.

Μόλις τέλειωσε η Αρειανάρα φύγαμε σφαίρα για το Ο.Α.Κ.Α. Δεν προλάβαμε το γκολ του τεράστιου Βάσκου, αλλά δεν τα βάψαμε και μαύρα. Μπήκε νωρίς το άτιμο. Οι γηπεδούχοι ήταν ορεξάτοι και ιδιαίτερα ευδιάθετοι. Βέβαια, ο αντίπαλος δεν ήταν υψηλής δυναμικότητας -το διαπιστώσαμε και στο πρώτο ματς απέναντι στον Άρη. Όμως, προς τιμήν του δεν έπαιζε ταμπούρι. Ο Ντεμόλ έδωσε πλάτος και προσπάθησε να κρατήσει τις γραμμές όσο πιο συσπειρωμένες μπορούσε. Αλλά ήταν δύσκολο να επιτευχθεί σε βάθος 90λεπτου. Εντούτοις, ο Μπακαγιόκο το παστέλωσε και προς στιγμήν οι φίλοι του Π.Α.Ο. βρήκαν την ευκαιρία να κράξουν τον Βύντρα. Το τι έχει ακούσει αυτός ο παίχτης δεν περιγράφεται. Φταίνε οι γκέλες; Το ότι θεωρείται παιδί του Τζίγγερ; To ότι οι οπαδοί δεν ξέρουν ποδόσφαιρο μέσα στο κεφάλι τους; Έλα στην Αρειανάρα αγόρι μου. Πάντως, σε γενικές γραμμές έγινε καλό ματς. Μέσα στο γήπεδο μπόρεσα και παρακολούθησα ενδελεχώς ορισμένους παίχτες. Για παράδειγμα τον Τοτσέ. Δεν είναι κακός ποδοσφαιριστής. Την ξέρει την δουλειά του. Χρειάζεται περισσότερη τροφοδότηση. Το ίδιο κι ο Ζέκα, ο οποίος εφάρμοζε ιδανικά τις αλληλοκαλύψεις. Πολυσύνθετος παίχτης. Αντίθετα, ο Κουίνσι κάνει μια ενέργεια και μετά μετατρέπεται σε κλώνο του Κάσπερ. Αφήστε που θέλει και μια μπάλα μόνος του. Ωστόσο, δεν τον αφήνει ο Λέτο. Αυτός ο άνθρωπος είναι από τους πιο εκνευριστικούς παίχτες που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Ουδεμία τακτική κυβερνά το παιχνίδι του. Θεωρεί το μαρκάρισμα ποδοσφαιρική ταπείνωση, δεν γνωρίζει την αξία της κίνησης χωρίς την μπάλα, φοράει δύο αριστερά παπούτσια και είναι κουραστικός σε απελπιστικό βαθμό. Ξέρει μπάλα, αλλά όχι ποδόσφαιρο και είμαι απόλυτος σε αυτό. Έχω ετοιμάσει ένα κολοσσιαίο άρθρο περί τούτου. Κι όμως ο κόσμος τον αποθέωνε. Ντρίμπλαρε το δεξί του πόδι κι ο κόσμος φώναζε με πάθος το γνωστό σύνθημα. Απίστευτα πράγματα. Αλλά εδώ δεν μπορούμε να κρίνουμε αντικειμενικά τα πιο απλά πράγματα. Δεν μπορούμε να πράξουμε το αυτονόητο στην ίδια μας τη ζωή. Ο Λέτο και η ''ηγεσία'' του μας πείραξε; Σωστό κι αυτό. Μπροστά στα πραγματικά προβλήματα του καθενός συνιστά πταίσμα και μάλιστα ολκής. Και έρχομαι στο πιο σημαντικό εξαγόμενο στοιχείο. Η ομάδα έχει σοβαρότατο οπαδικό πρόβλημα. Είναι γνωστό, άλλωστε. Πρέπει να είναι από τις πρώτες φορές που βλέπω θύρα οργανωμένων να μην φωνάζει συνθήματα υπέρ την ομάδας τους. Επίσης, είδα ένα μεγάλο πανί, το οποίο ανέφερε τον Ρουσάκη που πέθανε στην μάχη του Ηρακλείου. Τραγικά πράγματα. Τέτοιες καταστάσεις προκρίνουν την βία και ενθαρρύνουν τις συμπλοκές. Κατηγορούμε τους παράγοντες, τις φυλλάδες και την αστυνομία, αλλά αδιαφορούμε προκλητικά για τους εφαρμοστές της βίας: τους οπαδούς. Εκεί αρχίζει και τελειώνει η περηφάνειά σας; Οφείλω να τους πληροφορήσω ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε το 1945, ο Εμφύλιος τέλειωσε το 1949 και η Χούντα έπεσε το 1974. Εσείς ποιον πολεμάτε;

Υ.Γ.1 Οι περισσότεροι ψηφίσατε τον Κάλβο.  Η σωστή απάντηση στο προηγούμενο κουίζ είναι ο Αντού -την βρήκε ο Vaggnamite. Γιατί ρε Φρέντυ;

Υ.Γ.2 Ο Βράνιες είναι έτοιμος να υπογράψει με τον Άρη.  Προφανώς, ο παίχτης θα πληρωθεί με γιούρο. Τα έχουμε; Υποθέτω πως όχι. Η οπαδοί ζητάνε ενίσχυση. Θεμιτό και αναμενόμενο. Λογικό; Όχι; Πώς θες να πάρεις παίχτες όταν δεν έχεις διαρκείας, διότι θεωρείς ότι έτσι πας κόντρα στην διοίκηση; Κόντρα στον Άρη πας, όχι στην διοίκηση. Κι όλοι αυτοί που φωνάζουν για ποιοτικές μεταγραφικές ενέσεις, είναι οι ίδιοι που λίγους μήνες μετά θα ουρλιάζουν για την υπέρβαση του προϋπολογισμού. Ο Κάνθαρος εμμένει πεισματικά στις θέσεις του. Υποστηρίζει τον Άρη κι όχι την Π.Α.Ε. Άρης. Εντούτοις, οφείλω να καταθέσω την ακόλουθη ένσταση. Το να έχω μια διοίκηση περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων είναι δεκτό. Το να έχω, όμως, μια διοίκηση περιορισμένων διαχειριστικών ικανοτήτων δεν είναι σε καμία περίπτωση επιθυμητό. Ο Αθανασιάδης ενέδωσε στις κραυγές απελπισίας των οπαδών. Βγες αγόρι μου και πες ότι η σεζόν είναι μεταβατική κι ότι ο Τσιώλης θα μείνει πάση θυσία και του χρόνου. Βγες όσο είναι νωρίς.

Υ.Γ.3 Ο Σηφάκης είναι λεβέντης.

Υ.Γ.4 Ο Ολυμπιακός φιλοξενεί την Μαρσέιγ. Άντε να δούμε. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να ασχοληθώ με τον Ολυμπιακό σε προηγούμενα άρθρα. Θα αναγκαστώ να αναφερθώ σε μεταγενέστερο χρόνο και δεν μου αρέσει να το κάνω αυτό.

Υ.Γ.5 Γιατί ο Ζούρος προτιμάει τον Ξανθόπουλο;

Υ.Γ.6 Σκεφτόμουν τι τραγούδι να βάλω. Εν τέλει, προκρίθηκαν οι Iced Earth. Καλό μας ταξίδι.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Η καμαριέρα

Θυμάστε τον Κούπερ; Δεν ξεχνιέται ο μπάσταρδος. Πραγματικό στολίδι για την Αρειανάρα και το ελληνικό πρωτάθλημα. Ο άνθρωπος είναι κανονικός προπονητής. Πραγματικός δάσκαλος. Η πικρή αλήθεια, όμως, έγκειται στο ότι η προσωπικότητά του ήταν ανώτερη από αυτή της ομάδας. Έγιναν προσπάθειες εξίσωσης, όπως ο τελικός κυπέλλου και οι ευρωπαϊκές εμφανίσεις, αλλά φαίνεται ότι η πολυπόθητη εξίσωση δεν ήταν εφικτή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Μολαταύτα, θεωρώ ότι αν υπήρχε υπομονή και επιμονή θα τα καταφέρναμε. Ο Κάνθαρος νοιώθει αρκετά τυχερός που είχε την τύχη να τον δει από απόστασης αναπνοής. Σας διαβεβαιώνω ότι ο άνθρωπος ήταν ο απόλυτος άρχοντας των αποδυτηρίων. Φαινόταν από τη συμπεριφορά των παιχτών. Από τις δηλώσεις τους. Τις αντιδράσεις τους. Θυμάμαι τον Πρίττα που τον είχε πλησιάσει για να ρωτήσει κάτι και έμοιαζε σαν ένα παιδάκι που πάει πρώτη φορά στο σχολείο. Κάποιοι, όμως, παρέμεναν αμετανόητοι. Υπήρχε ένας παίχτης που ήταν τσαχπίνης. Κάθε φορά που η αποστολή κατέλυε σε ξενοδοχείο, αυτός λειτουργούσε σαν κλώνος του Στρος Καν. Σωστά μαντέψατε: κυνηγούσε τις καμαριέρες, όπως ο Μίτσελ κυνηγάει τον αντίπαλό του. Αχαλίνωτος ήταν ο άτιμος. Ποιος ήταν ο ποδοσφαιριστής;
  1. Αντού
  2. Κάλβο
  3. Αμπρέου
  4. Μεριέμ
  5. Ναφτί
Καλή επιτυχία.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση θα δημοσιευτεί στην επόμενη ανάρτηση.

Υ.Γ.2 Ευτυχώς που ο Σάντος δεν λέγεται Όττο και δεν κατάγεται από τη Γερμανία. Θα είχε ακούσει πολλά μπινελίκια. Ευτυχώς που ο Φετφατζίδης δεν λέγεται Φετφατζίνιο ή Φέτφατζιτς. Επίσης, θα είχε ακούσει πολλά μπινελικιά. Ξεσαλώστε.

Υ.Γ.3 Τώρα θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος της Εθνικής μπάσκετ.

Υ.Γ4 «Τους ρίχνουνε στη Β' Εθνική. Μετά τους βάζουνε να παίξουνε στη Super League με μείον βαθμούς. Στη συνέχεια τους υποβιβάζουνε στη Δ' Εθνική. Μετά το Εφετείο τους δίνει αναστολή και η Super League τους δίνει δικαίωμα ψήφου στις εκλογές για τον καινούργιο πρόεδρο. Παράλληλα, ο απερχόμενος Πρόεδρος της Super League δεν λέει κουβέντα για τα στημένα. Λες κι όλα αυτά έχουν συμβεί σε άλλη χώρα. Ένας Πρόεδρος είναι φυλακή. Ένας ιδιοκτήτης καταζητείται. Στη δικογραφία η κ. Παπανδρέου έχει τυλίξει τις μισές ομάδες και τους μισούς παράγοντες της Super League. Την ίδια μέρα ο αθλητικός εισαγγελέας κ. Φάκος είπε ότι έρχονται νέες διώξεις για ομάδες και παράγοντες της Α' Εθνικής. Για τον Βαγγέλη, όμως, δεν τρέχει κάστανο. Σαν να μην έχει γίνει τίποτα». Τάδε έφη Κώστας Καίσαρης.

Υ.Γ.5 Τοποθεσία: Αθήνα. Έτος: 2004. Κατάσταση: παράνοια. Οι Κεντέρης και Θάνου αποκλείονται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Τζέκος χλευάζεται. Καταδικάζονται από το πλήθος. Με ποια κατηγορία; Ασέβεια, ψεύδη και κοροϊδία. Τοποθεσία: Αθήνα. Έτος: 2011. Κατάσταση: παράνοια. Εφτά χρόνια μετά, οι Κεντέρης και Θάνου αθωώνονται. Η απόφαση, επί της ουσίας, αθωώνει και τον Τζέκο. Ο λόγος; Ανεπάρκεια στοιχείων. Κοινό σημείο επαφής: παράνοια. Και κάπως έτσι ένα από τα σημαντικότερα θέματα της καθολικής επικαιρότητας πέρασε στο ντούκου. Με τις υγείες μας.

Υ.Γ.6 Το παρακάτω κομμάτι αφιερώνεται στον (κατα)ζητούμενο ποδοσφαιριστή του κουίζ. Από τους Led Zeppelin.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Για πάντα ελεύθερος

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη μετά από 32 χρόνια αποτελεί παρελθόν. Είναι πράγματι μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά τι σημαίνει αυτό; Μάλλον τίποτα. Το σίγουρο είναι ότι οι κόποι όλων αυτών που ούρλιαζαν κατά του ραλίστα απέδωσαν καρπούς. Πλέον, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Η ''πηγή όλων των κακών'' αποχώρησε. Έφυγε. Αποσύρθηκε. Τώρα ο Παναθηναϊκός είναι έτοιμος να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μακριά. Μακριά από πρωταθλητισμό. Οικονομική και διοικητική σταθερότητα. Προπονητικό κέντρο. Γήπεδο. Πρεστίζ.


Δυστυχώς, οι φίλοι του Παναθηναϊκού που γαλουχήθηκαν με τους τίτλους του Ολυμπιακού αδυνατούν να καταλάβουν ότι το να πάρεις ένα πρωτάθλημα δεν προσθέτει εκατοστά στο πουλί σου. Μπορεί να έβριζαν τον Κόκκαλη, αλλά κατά βάθος τον ζήλευαν. Για αυτό όταν ήρθε ο Πατέρας και περηφανευόταν -εκστομίζοντας βαρύγδουπες δηλώσεις- ότι ελέγχει το παρασκήνιο, ο πράσινος όχλος ζητωκραύγαζε. Διότι, πίστευαν ότι είχαν βρει το δικό τους Κόκκαλη. Επαναλαμβάνω ότι σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όσοι μεγάλωσαν με τους τίτλους του Ολυμπιακού. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είχαν κρατήσει τελείως διαφορετική στάση. Προφανώς, γνωρίζουν περισσότερα. 

Εντούτοις, είναι τρομακτικό αυτό που περιγράφω. Να έχεις έναν ιδιοκτήτη που δεν είναι λαμόγιο και καθίκι, και, αντί να νοιώθεις περήφανος που υποστηρίζεις μια ομάδα με καθαρό κούτελο, εσύ να τον χλευάζεις και να του βρίζεις τη μάνα, επειδή ''δεν είχε'' τα καλαμπαλίκια να στήσει ματς, να μιλήσει σε διαιτητές και να ''διδάξει'' αξίες και ήθος. Αλλά τι κάθομαι και γράφω ο βλαξ; Εδώ πάμε και ψηφίζουμε τα κόμματα και τα πολιτικά πρόσωπα που μας έχουν σκίσει τον πάτο. Τα υποστηρίζουμε, τα γουστάρουμε, τα ψηφίζουμε, τα κράζουμε και τούμπαλιν. Στην ηθική του Τζίγγερ θα κολλήσουμε; Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η οικονομική κρίση (ή ''κρίση'') αποτελεί έντεχνο τέχνασμα της μαλακίας που μας δέρνει, της ανικανότητας που μας διακρίνει και της ανηθικότητας που μας χαρακτηρίζει. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά έχει καταστεί και δικαιολογία ολκής. Το να έχεις ήθος τη σημερινή εποχή είναι λάθος. Το να μπορείς να κλέψεις και να μην κλέβεις είναι ατόπημα. Το να είσαι σωστός, δίκαιος και ειλικρινής αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός. Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο νίκες και τίτλοι. Είναι κάτι πολύ ανώτερο και περίπλοκο από αυτό που θεωρούν οι περισσότεροι. Επιτρέψτε μου να είμαι της άποψης ότι το συγκεκριμένο θέμα έχει πολλαπλές συνιστώσες. Κοινωνικές συνιστώσες.

Θέλω να δω όλα αυτά τα ''καλόπαιδα'' που φαγώθηκαν να φύγει ο Τζίγγερ τι θα κάνουν τώρα. Ποιον θα βρίζουν; Πώς θα γεμίζουν τις μέρες τους; Τι θα γράφουν στα φόρουμ; Τι συνθήματα θα φωνάζουν στο γήπεδο; Τι θα αναγράφουν στα πανό; Σε ποιον θα λένε ''πούλα''; Πού θα διοχετεύσουν τη χειμαρρώδη ενέργειά τους; Μακάρι να έδειχναν την ίδια όρεξη και στην εργασία τους. Μακάρι να έδειχναν την ίδια όρεξη και στις παντός είδους σχέσεις τους. Μακάρι να έδειχναν την ίδια όρεξη και στην κάλπη την ώρα της ψήφου. Μακάρι να άκουγαν περισσότερο και να μιλούσαν λιγότερο. Τι ξέρω, όμως, εγώ; Ένας Αρειανός είμαι που έχω να δω τίτλο στο ποδόσφαιρο 41 ολόκληρα χρόνια. Που έχω δει κακομοίρηδες να υποδύονται εμίρηδες και να τρώνε μπουγατσίδια και πιτόγυρα στην Εγνατία και στην Παπαναστασίου. Που έχω δει Ελληνοαμερικανούς να έρχονται, να πουλάνε παίχτες, να εξαφανίζονται και εμείς να μένουμε με τα καλαμπόκια στα δόντια. Που έχω δει να με σφάζουν άπειρες φορές, εντός και εκτός γηπέδου, και κάθε, μα κάθε, φορά να σηκώνομαι και να ξανασηκώνομαι. Μόνος μου. Ολομόναχος. Τα έχω περάσει και αντιλαμβάνομαι πλήρως την κατάσταση που αγνοούν προκλητικά όλοι αυτοί που ούρλιαζαν κατά του Τζίγγερ. Τα έχω περάσει και παρόλα αυτά υπερχειλίζω με πίστη, περηφάνεια, ελπίδα και δίψα. Η αχαριστία είναι άγνωστη λέξη για μας. Πρωτίστως, όμως, συνειδητοποιώ πλήρως ότι μια ομάδα συνιστά ανώνυμη εταιρία. Με έσοδα, έξοδα και ισολογισμούς.

Οι νεαροί φίλοι του Παναθηναϊκού δεν τα έχουν περάσει αυτά. Τα πρωταθλήματα του Ολυμπιακού δεν τους επέτρεπαν να τα γευτούν. Αντίθετα, έχουν δει κάποιους τίτλους. Φανταχτερές ευρωπαϊκές πορείες. Σπουδαίες εμφανίσεις. Μεγάλες νίκες. Ποιοτικούς παίχτες. Πληρωμές κάθε πρώτη του μηνός. Νοικοκυρεμένο σωματείο. Κι όλα αυτά με τον Τζίγγερ στο τιμόνι. Ωστόσο, φαίνεται ότι το κράξιμο διενεργείται για επιλεκτικούς -και τολμώ να πω για προσωπικούς- λόγους. Το θέμα είναι ότι η οικογένεια αποτελεί παρελθόν. Άλλο να το λέμε μεταξύ μας κι άλλο να γίνεται πραγματικότητα. Δεν πειράζει. Το πρωτοδικείο έρχεται. Το ίδιο και η παρακμή και δεν εννοώ μόνο το αγωνιστικό κομμάτι -αυτό είναι το ελάχιστο. Επανεξετάζοντας το προαναφερθέν ερώτημα που υποδηλώνει ποιον θα βρίζουν οι οπαδοί κατόπιν της αποχώρησης του Τζίγγερ, η απάντηση είναι απλή: τον Τζίγγερ. Μόνο που τώρα θα τον βρίζουν επειδή αποχώρησε. Εκτός, αν γυρίσουν οι δυο ''σωτήρες''. Πώς θα τους δεχτούν πίσω σε μια τέτοια περίπτωση; Αν έχουν τσίπα, όπως τουλάχιστον διαλαλούν οι ίδιοι οι οπαδοί, θα πρέπει να τους στείλουν στο διάολο και ακόμα παραπέρα. Ίδωμεν. Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, είναι ελεύθερος και μάλιστα χωρίς εναλλακτική πρόταση. Για πάντα ελεύθερος. Αρκεί να λυθεί το οπαδικό πρόβλημα που ταλανίζει την ομάδα. Το μονοπώλιο ευθυνών δεν πρέπει να αποδίδεται στον Τζίγγερ, αλλά στους οπαδούς. Καλή τύχη και καλό κουράγιο.

Υ.Γ.1 Ο Τζίγγερ είναι ελεύθερος.

Υ.Γ.2 Προς δημοσιογράφους: ξεσαλώστε.

Υ.Γ.3 Δεν θα σχολιάσω την συνέντευξη, διότι θα ήθελα τρία σεντόνια για να την αποκρυπτογραφήσω. Αυτά που είπε είναι άκρως ενδιαφέροντα και λίαν καυστικά. Προφανώς τα περισσότερα θα περάσουν στο ντούκου.

Υ.Γ.4 Ο Ηρακλής έπεσε στην Β' Εθνική. Ουδείς γνωρίζει αν η απόφαση είναι τελεσίδικη. Με την Ε.Π.Ο.land δεν μπορείς να ξέρεις τι σου ξημερώνει. Και φυσικά δεν πλήττεις ποτέ. Πάντως, με τα τωρινά δεδομένα η απόφαση είναι σκάνδαλο. Για τα ίδια παραπτώματα επιβάλλονται διαφορετικές ποινές. Για χειρότερες παραβάσεις προκύπτουν χάδια. Για τα χείριστα πεπραγμένα με λίγη τύχη δεν ξέρεις που μπορεί να φτάσεις. Ίσως και στην κορυφή.

Υ.Γ.5 Δεν χρειάζονται συστάσεις. Τους έχουμε φιλοξενήσει αρκετές φορές. Το τραγούδι που ακολουθεί είναι αφιερωμένο στους άρρωστους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Θα ήθελα να το αφιερώσω στους υγιείς φιλάθλους, αλλά δεν έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Ρεαλισμός



Δεν σας κρύβω ότι ο Γιάκομπ δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου για τη θέση του σέντερ φορ. Ωστόσο, πρέπει να αναλογιστούμε κάποιες σημαντικές παραμέτρους. Ο παίχτης θα εισπράξει για τον επόμενο χρόνο 180 χιλιάρικα -σχετικά μικρό πόσο. Μας ξέρει και τον ξέρουμε. Συν τοις άλλοις, οφείλει να σκυλιάσει για αυτά που άκουσε τον τελευταίο καιρό και να αποδείξει στο γήπεδο την αξία του. Οφείλει να κλείσει στόματα. Τα δικά μας στόματα. Χαιρετίζω την ρεαλιστική επιλογή της διοίκησης να μην προβεί σε οικονομικές υπερβάσεις και θυσίες. Ας είμαστε κι εμείς ρεαλιστές κι ας καταλάβουμε ότι πρέπει να υπερνικήσουμε τις υπέρμετρες φιλοδοξίες που μας διακρίνουν και να βασιστούμε σε δεδομένο προγραμματισμό.


Τον Αλβανό σκύλο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Τον γνωρίζω ποδοσφαιρικά. Προϊόν των ακαδημιών που δούλεψε με επιμονή και υπομονή και δικαιώθηκε. Δεν θα σταθώ στα 300 χιλιάρικα που πήραμε από τη μεταγραφή του. Θα ήταν άκομψο εκ μέρους μου. Ο Βανγκέλι δεν ήξερε μπάλα. Δεν ήταν κλώνος του Αμπιντάλ. Δεν αποτελούσε πρώτη επιλογή των προπονητών. Αποτελούσε, όμως, πιστό στρατιώτη του Άρη. Υπερπολύτιμη μονάδα για κάθε ομάδα, τόσο λόγω της ικανότητάς του να παίζει στα δυο άκρα της άμυνας, όσο και για τον επαγγελματισμό του. Και ερχόμαστε στην πεμπτουσία της υπόθεσης που δεν είναι άλλος από το συναίσθημα. Οι Αρειανοί εκτιμούν τους λεβέντες. Τους αυθεντικούς λεβέντες. Όχι τους μάγκες του κώλου. Ο Κρίστι είναι λεβέντης. Τέλος. Τίμησε την φανέλα όσο λίγοι. Την ίδρωσε. Την μάτωσε. Έβλεπε τον αντίπαλο μέσα από τα μάτια μας. Ζούσε για τον Άρη κι όχι από τον Άρη. Καλή επιτυχία ρε μάγκα.


Ο Νάτσο βγήκε από το ψυγείο. Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν θα αποτελέσει ουσιαστικό κομμάτι του ρόστερ ή απλά θα στολίζει την εξέδρα. Νομίζω ότι η αξία του παίχτη είναι δεδομένη. Ας τον πιστέψουμε τον παίχτη. Πάντως, ο Κάνθαρος τον γουστάρει. Μπορεί να μας βγάλει ασπροπρόσωπους. Σε μια τέτοια περίπτωση, ίσως, γλιτώσουμε από τον Κολομβιανό περιστροφέα. Θα τον δει ο Τσιώλης και θα κρίνει. Μακάρι να μην επηρεαστεί από εξωγενείς παράγοντες και να λάβει την σωστή απόφαση.


Αναφορικά με Ούμπιντες και Σανκαρέ δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι οι δυο παίχτες θεωρούνται κλεισμένοι. Παπάρια μάντολες. Αν δεν τους δω με τη κιτρινόμαυρη φανέλα δεν πιστεύω κανέναν και τίποτα. Ο χρόνος θα δείξει. Οι περιστάσεις επιβάλλουν την ρεαλιστική προσέγγιση της κατάστασης. Την επιστράτευση της λογικής. Αυτό ισχύει για όλους τους Αρειανούς. Εξάλλου, η πίστη και η ελπίδα συνιστούν ανεξάντλητα στοιχεία.

Υ.Γ.1 Η Εθνική Ελλάδος είναι μαχητική και πειθαρχημένη. Παίζει σκληρή άμυνα. Ακολουθεί τις εντολές του προπονητή. Όμως, δεν μπορεί να σκοράρει και πολύ φοβάμαι ότι απέναντι σε δυνατούς αντιπάλους θα έχει σοβαρότατο πρόβλημα. Το να παίζεις αποτελεσματική άμυνα είναι άκρως επιθυμητό, αλλά αν δεν μπορείς να κουνήσεις το διχτάκι, τότε η όλη προσπάθεια πάει στράφι. Πάντως, εξακολουθώ να βρίσκομαι σε κατάσταση ξενερώματος και εκτόνωσης. Απουσιάζει η δίψα. Τολμώ να πω και το συναίσθημα. Οι λόγοι αρκετοί. Οι ''κουρασμένοι'' απόντες τους γνωρίζουν καλά. Το ίδιο και ο Μπορούσαρος με τους ''ηλεκτρολύτες'' του. Ρε Ζούρο, έπρεπε να βγείς και να μιλήσεις πριν τη διοργάνωση. Πολύ φοβάμαι το τι θα ειπωθεί σε περίπτωση που η Εθνική Ελλάδος δεν εκληρώσει τις προσδοκίες που σε κάθε περίπτωση κρίνονται υψηλές.

Υ.Γ.2 Παίζει και η ποδοσφαιρική Εθνική με το Ισραήλ. Τα ίδια ισχύουν και εκεί. Καλή η άμυνα, αλλά κερδίζει αυτός που σκοράρει. Τουλάχιστον, στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η ισοπαλία. Το άλλοθι, όμως, το βρήκαμε. Δεν ήθελε και πολύ ψάξιμο. Ο Κατσουράνης έριξε ιδιαίτερο βάρος στις καιρικές συνθήκες του αγώνα. Συνεχίζει να είναι προκλητικός. Μέχρι κι εγώ, χωρίς ίχνος υπερβολής, τρέχω περισσότερο από τον παίχτη του Παναθηναϊκού.

Υ.Γ.3 Φαγώθηκαν όλοι με τον Αρσέν. Τις έκανε τις μεταγραφές. Άντε να δούμε. 

Υ.Γ.4 Κυκλοφόρησε μια ανυπόστατη φήμη που υποδηλώνει ότι ο Μουρίνιο από την ερχόμενη σεζόν θα εργάζεται στο Παρίσι. Ελπίζω να μην είναι αλήθεια. Δεν μπορώ να βλέπω αυτόν τον αντιπαθητικό κωλοτούμπα να κάθεται στον πάγκο της Παρί (ομαδάρα). Τόσοι προπονητές υπάρχουν.

Υ.Γ.5 Για ακούστε και πείτε την γνώμη σας. Μην ξεχάσετε να διαβάσετε τους υπέροχους στίχους. Από τον θεότρελο Meat Loaf.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...