Οι παράγοντες του Άρη

Η προετοιμασία πήγε καλά. Ούτε τσαμπουκάδες μήτε θλάσεις. Το ρόστερ έχει σχεδόν κλείσει. Το λαϊκό αίσθημα περί μεταγραφικής ενίσχυσης ικανοποιήθηκε. Έστω μερικώς. Ας ελπίσουμε ότι ικανοποιήθηκε και το κενό στο κέντρο άμυνας. Όσο για τον επιθετικό έχει παρατραβήξει η υπόθεση και τολμώ να πω ότι έχει κουράσει. Ψάχνουμε τρεις μήνες για φουνταριστό. Θα μου πείτε ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει αμυντικό χαφ εδώ και τουλάχιστον 1,5 χρόνο. Σωστό κι αυτό. Τέλος πάντων. Βγαίνουν ονόματα, προσεγγίζουμε τον μάνατζερ, είμαστε κοντά στην μεταγραφή και τρώμε το λαστιχάκι στο μαπίδι. Για να είμαστε ειλικρινείς μια τετοια κατάσταση δεν τιμάει τον Άρη επικοινωνιακά, αλλά είμαι της άποψης ότι πρέπει να σκεπαστούμε μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα. Δείχνουμε υπομονή, επιμονή κι αν μη τι άλλο στοιχειώδης οργάνωση. Είναι προτιμότερη η καθυστέρηση από το να πάρεις κάποιον ανάξιο ή ανεπιθύμητο. Έπειτα, όσο περνάνε οι μέρες μειώνονται και οι απαιτήσεις των ελεύθερων παιχτών. Μένει να δούμε αν θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Μολαταύτα, φέτος μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε καλή μπάλα. Να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο. Να βάλουμε τις βάσεις. Να τοποθετήσουμε τα θεμέλια κι όχι τα κεραμίδια πριν από αυτά. Να εκμεταλλευτούμε τη δυναμική μας και να τερματίσουμε όσο το δυνατόν ψηλότερα. Να αξιοποίησουμε τη δίψα του κόσμου και να δώσουμε ισχυρό στίγμα. Θα πρέπει, όμως, να έχουμε κάτω την μπάλα: κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα πρέπει να ικανοποίησουμε ορισμένους παράγοντες.

Ο πρώτος διακατάχεται από το όπλο του αιφνιδιασμού. Ο Άρης κινήθηκε αθόρυβα. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Χωρίς διατυμπανισμούς. Μέχρι κι ο Κόντης έχει περιορίσει τις δηλώσεις και τις παπαριές του. Η επικοινωνιακή πολιτική είναι άκρως σημαντική. Και για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει ο Τσιώλης να περιορίσει τις συνεντεύξεις. Η ομάδα έχει τηρήσει χαμηλό προφίλ. Αυτό οφείλεται και στο ότι δεν παίζουμε Ευρώπη. Κατά τη γνώμη μου καλύτερα. Θα αφοσιωθούμε πλήρως στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο κι ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Έστω κι αν δεν υπάρχει η Ευρώπη για να απορροφήσει ενδεχόμενους κραδασμούς. Το μπάτζετ δεν το λογαριάζω ιδιαίτερα. Ούτε τη μείωση αυτού. Προτιμώ να είμαι οικονομικά νοικοκυρεμένος, παρά να επιχειρώ οικονομικές υπερβάσεις με αμφίβολο αγωνιστικό αποτέλεσμα. Το γνωρίζω ότι με το ελάχιστο οικονομικό κόστος προσπαθώ να αποκομίσω το μέγιστο αγωνιστικό όφελος. Αυτό σημαίνει ότι επιβάλλεται οργάνωση. Επιβάλλεται πρόγραμμα. Σχέδιο. Νομίζω ότι τα έχουμε. Η αλλαγή μοντέλου και η μεταγραφική πολιτική αυτό μου δείχνει. Εμείς τα ξέρουμε. Οι ανταγωνιστές μας; Όχι.

Ο δεύτερος παράγοντας ονομάζεται ανεπάρκεια. Όχι του Άρη, αλλά των ανταγωνιστών του. Όπως έχω πει σε προηγούμενο άρθρο, οι μόνες ομάδες που μου δείχνουν ότι πορεύονται βάσει σχεδίου είναι ο Άρης κι ο Ατρόμητος. Επομένως, περιμένω να δω ένα δυνατό Ατρόμητο. Ποιος άλλος θα είναι δυνατός; Ο Ολυμπιακός (Πειραιώς). Αν καταφέρει και πιάσει την περσινή απόδοση το πρωτάθλημα είναι δικό του. Έστω κι αν άντεχε για είκοσι, τριάντα ή σαράντα λεπτά. Στο ελληνικό πρωτάθλημα αρκούν. Ο Παναθηναϊκός και η Α.Ε.Κ. δεν με τρομάζουν. Βάζουν το χέρι στη τσέπη και πιάνουν το παπούτσι. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν γνωρίζουν την αξία ενός ορθολογικού πλάνου. Θα τους την μάθει η φτώχεια. Για τον Π.Α.Ο.Κ. τι να πω; Πάντως, οι Άραβες δεν ήρθαν. Ή μάλλον ήρθαν από Κωνσταντινούπολη μεριά. Τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. Αν οι Αρειανοί δεν έχουν διδαχθεί πλήρως από την ιστορία και το παρελθόν, οι Π.Α.Ο.Κ.τσήδες δεν έχουν μάθει ούτε τα βασικά. Πιθανολογώ ότι θα έχει άσχημο τέλος αυτή η ιστορία. Από εκεί και πέρα ποιον να φοβηθώ;

Ο τρίτος παράγοντας ασχολείται με εξωαγωνιστικές παραμέτρους. Το καλοκαίρι τίγκαρε με υποθέσεις που ταλανίζουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δημοσιότητα. Δηλώσεις. Γκρίνια. Αμφισβήτηση. Θέλω να πιστεύω ότι φέτος οι άρχοντες του παρασκηνίου θα κινηθούν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Θα είναι πιο προσεκτικοί. Το ''θέλω να πιστεύω'' δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα γίνει. Και πώς να γίνει όταν το ελληνικό ποδόσφαιρο κυβερνάται από τον άβουλο -συν ανίκανο- Πιλάβιο; Εμείς θα ακολουθήσουμε την πεπατημένη. Τυφλοσούρτης. Θα στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Θα ανέβουμε στο δικό μας άρμα και θα προσπαθήσουμε να διανύσουμε όσο πιο ουσιαστικά μπορούμε το δρόμο της επιτυχίας. Έχουμε, άλλωστε, επιλέξει να απέχουμε συνειδητά από παρασκηνιακά καθεστώτα.

Ο τέταρτος παράγοντας λαμβάνει ένα πακέτο που περιέχει τρία βαρύνουσας σημασίας στοιχεία: υπομονή, εγκράτεια και αυτοπειθαρχία. Κατά την ταπεινή μου άποψη πρόκειται μακράν για τον σημαντικότερο παράγοντα. Η ερχόμενη σεζόν είναι μεταβατική. Δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε -και μάλιστα άκομψα- με το ελάχιστο δείγμα γραφής. Για παράδειγμα τα φιλικά. Η ομάδα στα φιλικά δεν είχε καλή εικόνα. Αυτό τι σημαίνει; Να σας πω εγώ; Ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου. Θα έπρεπε να χαιρόμαστε για την εικόνα της ομάδας στα φιλικά. Τα φιλικά συνιστούν προετοιμασία. Σε αυτά τα ματς ενεργείς πειράματα. Διακρίνεις αντιδράσεις. Εντοπίζεις λάθη και κατόπιν τα διορθώνεις. Δεν χρειάζεται να προβαίνουμε σε βιαστικά συμπεράσματα. Αυτό που φοβάμαι είναι το πως θα διαχειριστούμε ενδεχόμενη επιτυχία ή αποτυχία. Το παρελθόν δεν μας έχει διδάξει στο βαθμό που θα έπρεπε. Σε γενικές γραμμές διαθέτουμε γρήγορα αντανακλαστικά, αλλά απαιτείται περαιτέρω βελτίωση. Ας πάρουμε την περίπτωση Τσιώλη. Αν η ομάδα δεν ξεκινήσει καλά το πρωτάθλημα δεν σημαίνει ότι θα τον κρεμάσουμε. Θα του ασκήσουμε καλοπροαίρετη κριτική, αλλά δεν χρειάζεται να μηδενίσουμε τα πάντα. Φυσικά, ισχύει και το αντίθετο. Αν η ομάδα πετύχει ένα σερί νικών δεν χρειάζεται να θεοποιήσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Ας είμαστε φειδωλοί στις εκφράσεις μας και νηφάλιοι στις αντιδράσεις μας. Τουτέστιν, ας μην περιμένουμε άμεσα αποτελέσματα με μηδενική πίστωση χρόνου. Δεν χτίζονται έτσι ομάδες. Για την ακρίβεια δεν χτίζεται τίποτα έτσι. Το να ασκούμε καλοπροαίρετη κριτική, να στεναχωριόμαστε και να γκρινιάζουμε είναι θεμιτό και υγιές, αλλά οφείλουμε να κινούμαστε εντός ορίων.

Στην περίπτωση που ικανοποιηθούν οι παραπάνω παράγοντες, τότε αργά ή γρήγορα θα έρθει η πολυπόθητη συνέπεια. Καλώς ή κακώς μια επαγγελματική ομάδα κρίνεται βάσει διάρκειας. Κι όταν λέμε διάρκεια εννοούμε τους τρεις βαθμούς της νίκης (κλισέ). Οι καλές εμφανίζεις δεν αρκούν για να σκαρφαλώσουμε το βουνό της κατάταξης. Ωστόσο, στην αρχή του πρωτάθληματος είναι απαραίτητες, προκειμένου να προσελκύσουν τα βλέμματα του Αρειανού κόσμου. Πρέπει, όμως, να θυμόμαστε το εξής: όσο χαμηλότερα είναι η μπάρα, τόσο λιγότερη πίεση υπάρχει κι ως εκ τούτου ένας προπονητής δύναται να εργαστεί με περισσότερη ηρεμία και λιγότερο άγχος. Επομένως, χρειάζεται ρεαλισμός. Πού πρέπει να τοποθετηθεί η μπάρα; Κατά την γνώμη μου ο (μίνιμουμ;) στόχος πρέπει να είναι η έξοδος στην Ευρώπη. Δεν με νοιάζει αν θα είναι μέσω του κυπέλλου. Δεν με νοιάζει αν θα είναι μέσω της τρίτης, τέταρτης ή πέμπτης θέσης. Με νοιάζει να βγω Ευρώπη. Γιατί; Διότι, γουστάρω την ατμόσφαιρα. Τα οικονομικά και τα μπάτζετ αφορούν το διοικητικό συμβούλιο, όχι εμένα. Το πρωτάθλημα, λοιπόν, ξεκινάει. Ας αφήσουμε τα πείσματα στην άκρη. Η Αρειανάρα, άλλωστε, είναι το πιο ισχυρό συγκολλητικό. Ας στηρίξουμε την ομάδα. Οικονομικά. Ηθικά. Ψυχολογικά. Ας ξεφύγουμε από γκρίνιες, διχόνοιες και μιζέριες. Θυμηθείτε τι είχε πει ο Συρόπουλος: «Πάνω από όλα ο Άρης». Ας το κάνουμε πράξη. Στο γήπεδο κρινόμαστε όλοι: παίχτες, προπονητές, διοίκηση και κόσμος. Ο Κάνθαρος, φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, εύχεται καλή επιτυχία στην Αρειανάρα.

Υ.Γ.1 Το Που-Σου-Κου θα λείπω. Ζητώ συγνώμη που δεν θα βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να απαντήσω στα σχόλια σας. Υπόσχομαι ότι θα επανορθώσω μόλις επιστρέψω. Καλά να περνάτε.

Υ.Γ.2 Πολύ θα ήθελα να είχε μείνει ο Περέιρα. Έδειξε πολύ καλά στοιχεία. Κρίμα. Έστω κι αν ήρθε καταλάθος. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπομπαντίγια. Μπορεί να ήταν ολίγον άτακτος και ατομιστάκος, αλλά ήξερε αρκετή μπάλα και καλό ποδόσφαιρο. Παπάδες θα έκανε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Με ρωτάτε για τον Ούμπιντες; Ουδέν σχόλιο.

Υ.Γ.3 Καλώς ή κακώς το πρωτάθλημα ξεκινάει. Δεν θα εξετάσω το πως και το γιατί. Εδώ που φτάσαμε, άλλωστε, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Εξάλλου, και να ήθελα να σχολιάσω το θέμα δεν μπορώ. Έχω μπερδευτεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που ανάθεμα αν θα έβγαζε νόημα η ανάλυσή μου. Ετοιμάζω, όμως, ένα άρθρο για την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ίδωμεν.

Υ.Γ.4 Για τις χθεσινές μαλακίες φταίει ο Τζίγγερ; Δεν πάτε καλά. Καθόλου καλά. Για την καμπάνα που θα πέσει από την Ουέφα φταίει ο Τζίγγερ; Για βάλτε μυαλό στο κεφάλι σας. Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Ούτε καν διοικητικό. Το πρόβλημα είναι οπαδικό. Σας έχει γίνει ψύχωση η όλη ιστορία. Η οπαδική κοινότητα δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Δώστε έμφαση στο ''δεν''. Σας έχουν πάρει από το χεράκι οι -χωρισμένοι σε φατρίες- δημοσιογράφοι και σας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο. Οι ταρζανιές συνεχίζονται. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι παρατημένος μόνο από τους (α)μετόχους. Είναι, κυρίως, από τον κόσμο του.

Υ.Γ.5 Η Παλέρμο χρειάζεται σίγουρα ένα ρεκτιφιέ στο τιμ των σκάουτερς. Από τη στιγμή που πωλήθηκε ο Τζόρβας για πραγματικά γιούρο, είμαι πεπεισμένος ότι όλοι μπορούν να πωληθούν. Μέχρι κι ο Κουλουχέρης. Αρκεί να τα έχεις καλά με το βασίλειο των μάνατζερ.

Υ.Γ.6 «Απλά όταν το σκέφτηκα στη συνέχεια και βλέποντας γενικά μία ατμόσφαιρα του στιλ ''ωχ η Ντόρτμουντ'', είπα, κάτσε ρε αδελφέ, γιατί να μην πει η Ντόρτμουντ, ''ωχ ο Ολυμπιακός (sic!);''». Τάδε έφη Κώστας Νικολακόπουλος.

Υ.Γ.7 Την γνωρίσαμε στην καλοκαιρινή υπόθεση εργασίας. Ας την μάθουμε λίγο καλύτερα.