Τα βαμπίρ τρώνε μέλι

Είσαι ο προπονητής της Βιγιαρεάλ. Ανοίγεις το καλεντάρι και βλέπεις ότι παίζεις εκτός έδρας με την Μπάρτσα. Τι κάνεις; Γυρνάς σελίδα. Ξεγράφεις το ματς και πας παρακάτω. Τσεκάρεις το ημερολόγιο και βλέπεις ότι ο επόμενος αγώνας λαμβάνει μέρος εντός έδρας με τη Σεβίλλη. Τι κάνεις; Τσεκάρεις τη σελίδα και προετοιμάζεις τους παίχτες σου, ούτως ώστε να πάρεις τους τρεις βαθμούς της νίκης.

Το να βλέπεις την άμυνα της Βιγιαρεάλ να χωρίζεται σε δυο ζώνες πίσω από τη σέντρα είναι αναμενόμενο, αλλά όχι λογικό. Έχουμε πει πολλάκις ότι αν θες να αποκομίσεις βαθμό ή βαθμούς από την Μπάρτσα πρέπει να μην υποχωρήσεις και να μην την αφήσεις να κάνει παιχνίδι σε λίγα τετραγωνικά. Είναι σαν να έχεις απέναντί σου μια αρκούδα και να την χτυπάς με ένα ραβδί γεμάτο μέλι. Το υπέροχο αυτό ζώο θα φάει το μέλι και το ραβδί. Το πρόβλημα εντείνεται όταν είσαι ανήμπορος να παίξεις σωστά το τεχνητό οφσάιντ. Και πώς να το παίξεις όταν οι πάσες πραγματοποιούνται με ταχύτητα Μπρέσκα; Το οξύμωρο, όμως, έγκειται στο ότι οι δυο ζώνες άμυνας αποτελούνται από οχτώ δύτες του κίτρινου υποβρυχίου, ενώ η Μπάρτσα επιτίθεται μόλις με πέντε ή έξι παίχτες. Μολαταύτα, η επίθεση πραγματοποιείται ορθολογικά, μεθοδικά και ξαφνικά. Αρκετοί παίχτες της Μπάρτσα (π.χ. Μέσι, Σάντσες, Πέδρο) κινούνται στα όρια του τεχνητού οφσάιντ, κάνοντας βήματα μπρος και πίσω. Κάποια στιγμή, μόλις ο παίχτης που κατέχει τη μπάλα (π.χ. Τσάβι, Ινιέστα, Φάμπρεγας), κρίνει ότι οι συνθήκες είναι ιδανικές πετάει την κάθετη και καλώς τα παιδιά. Και εννοείται ότι οι ρόλοι αντιστρέφονται. Όπως έλεγε και ο Κρόιφ: «Μια μεγάλη ομάδα πρέπει να είναι πάντα προβλέψιμη. Είναι αυτή που δεν έχει μυστικά και δεν κρύβεται. Αυτή που δεν φοβάται να σου δείξει πως παίζει και εφαρμόζει στο γήπεδο ό,τι ακριβώς σου υπόσχεται». Σας διαβεβαιώνω ότι η Μπάρτσα είναι μεγάλη ομάδα. Αν και δεν περιμένατε εμένα για να το μάθετε. Αυτό που ενδεχομένως δεν γνωρίζετε είναι ότι η προβλεψιμότητα μιας ομάδας πηγάζει από την μη προβλεψιμότητα των παιχτών που τη συγκροτούν. Παράλογο κι όμως άκρως λογικό.

Από την άλλη πλευρά δεν έχω να αναφέρω πολλά πράγματα. Όταν η επιτυχία του αντιπάλου περιορίζεται στο να κόψει με τα άνω άκρα κάποιους συνδυασμούς των γηπεδούχων ή να καταφέρει να αλλάξει τρεις συνεχόμενες πάσες, τότε θεωρώ ότι το παιχνίδι δεν αντέχει ιδιαίτερης κριτικής. Και πώς να αλλάξεις πάσες, όταν οι παίχτες της Μπάρτσα ορμάνε στην μπάλα λες και είναι βαμπίρ που διψάνε για αίμα; Εν προκειμένω, διψάνε για μέλι. Είναι απόλαυση να βλέπεις το πως εκτυλίσσεται το αμυντικό πλάνο σε περίπτωση που χάνεται η κατοχή μπάλας, το πως αντιδρούν οι ποδοσφαιριστές σε κατάσταση άμυνας, το πως καταφέρνουν να τιθασεύσουν την πίεση του αντιπάλου, το πως πιέζουν συνεχώς στο τερέν του αντιπάλου και το πως εφαρμόζουν κατά γράμμα τις εντολές του προπονητή είτε πρόκειται για σύστημα 4-3-3 είτε για 3-4-3. Έχω την εντύπωση ότι ο Πέπ, προκείμενου να εκμεταλλευτεί πλήρως την υπεροπλία του στον άξονα, θα χρησιμοποιήσει αρκετές φορές φέτος το σχήμα με τα τρία στόπερ. Κι όλα αυτά παίζοντας χωρίς επιθετικό. Στα χαρτιά βεβαίως βεβαίως, διότι στην πράξη επικρατούν άλλα δεδομένα.

Για την Μπάρτσα έχω γράψει πολλά άρθρα. Ελπίζω να είναι και ποιοτικά. Επίσης, έχω την τιμή να διαβάζω την δική σας άποψη. Πολλοί από εσάς, ίσως λόγω των συχνών αναφορών στους Καταλανούς, θεωρείτε ότι στην Ισπανία υποστηρίζω την Μπαρτσελόνα. Λάθος. Είμαι φαν της Ατλέτικο Μαδρίτης. Ωστόσο, δεν μπορώ να απαρνηθώ αυτό που βλέπουν τα ματάκια μου. Υποστηρίζω το ποδόσφαιρο. Αγαπώ το ποδόσφαιρο. Κι αυτό που παίζουν οι Καταλανοί είναι αγνό και απλό ποδόσφαιρο. Δεν περιγράφω άλλο. Σειρά σας.

Υ.Γ.1 Για την Αρειανάρα δεν θα πω πολλά. Τσιμπήσαμε έναν βαθμό εκτός έδρας, δείξαμε καλά στοιχεία και πιστεύω ότι όταν θα βρισκόμαστε απέναντι σε ανοιχτές άμυνες θα τις τιμωρούμε. Από εκεί και πέρα δεν μου άρεσαν οι αντιδράσεις ορισμένων συνοπαδών μου. Υπομονή και ψυχραιμία ρε παιδιά. Δεν είναι όλα μαύρα και άραχνα. Όσο για τον Τσαλτίδη ας σκέφτεται καλύτερα πριν γράψει ή μιλήσει. Το ίδιο ισχύει και για τους λιγοστούς κλώνους του.

Υ.Γ.2 Εξακολουθώ να πιστεύω τον Βενγκέρ. Δεν είμαι από αυτούς που ζητάνε  βιαστικούς απαγχονισμούς, προκειμένου να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα.

Υ.Γ.3 Ο Κάνθαρος νοιώθει και βρίσκεται σε εξωπραγματική φυσική κατάσταση. Κι όλα αυτά χωρίς τους ''ηλεκτρολύτες'' του Αγαπούλα. Μακάρι να μην είχα και τους τραυματισμούς.

Υ.Γ.4 Βρισκόμαστε στο 1991. Tο τελευταίο στούντιο άλμπουμ των Queen αποτελεί γεγονός. Ο τίτλος αυτού ονομάζεται ''Innuendo'', από όπου ακούμε το ομώνυμο κομμάτι.