Playstation, προσωπολατρείες και Άρης!

Ο Άρης πέρυσι ήταν ένα σύνολο χωρίς αρχή και τέλος. Θέλω να πιστεύω ότι φέτος τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Τα δείγματα γραφής που αποκόμισα από το ματς με το Περιστέρι είναι άκρως ενθαρρυντικά. Κερδίσαμε με 77-61, εξαργυρώνοντας το ξέσπασμα που είχαμε στο τρίτο δεκάλεπτο. Όχι δεν παίξαμε σπουδαίο μπάσκετ, ούτε γίναμε ομαδάρα. Αλλά συγκριτικά με πέρυσι παρουσιαστήκαμε βελτιωμένοι και διαφορετικοί. Δείξαμε όρεξη, διάθεση και είχαμε κινητικότητα, στοιχεία που πέρυσι ήταν απόντα καθόλη τη διάρκεια της σεζόν. Δείξαμε μεγαλύτερη δημιουργικότητα και ομαδικότητα. Και επιτέλους φάνηκε ότι κάτι κινείται στον πάγκο. Θα μου πείτε με το Περιστέρι παίζαμε. Μπορεί ο αντίπαλος να φαίνεται αποδυναμωμένος σε σχέση με πέρυσι, αλλά δεν παύει να είναι μια ομάδα τύπου Πεδουλάκη.

Υπήρχαν όμως και μειονεκτήματα. Με βάση το σκορ παίξαμε δυνατή άμυνα, αλλά στο παρκέ δεν είδα κάτι τέτοιο. Υστερούσαμε σε δύναμη και ύψος και αυτό φαινόταν κάτω από τα καλάθια. Αυτός ο Ντάνστον δεν με γέμισε ιδιαίτερα και σίγουρα δεν είναι πεντάρι. Διάβαζα και κάτι φήμες ότι θέλουμε τον Χαλπερίν και ότι ψάχνουμε το μπαμ με τον Γιασικεβίτσιους. Ρε αυτοί είναι γκαρντ! Πάρτε ψηλό χθες! Εκτός αν το τεχνικό επιτελείο θεωρεί ότι ο Τσαϊρέλης θα μεταμορφωθεί σε κλώνο του Μαλόουν κι ο Σκορδίλης σε κλώνο του Κεμπ. Επίσης, πρέπει να απαλλαγούμε από αυτή την κατάρα με τα τρίποντα. Βλέπω να μας παίζουν όλοι οι αντίπαλοι ζώνη και να χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια. Και γαμώ την ατυχία μου με τον Βεργίνη: ρήξη χιαστών και πέντε μήνες εκτός. Να γυρίσει σιδερένιο το παλικάρι!

Και πάμε στον Ολυμπιακό. Είδα το σχήμα που κατέβασε ο Βλάχος με τα τρία αμυντικά χαφ και σκέφτομαι θα δεινοπαθήσει ο Ολυμπιακός. Έλα όμως που έγινε ακριβώς το αντίθετο. Οι γραμμές του Αστέρα είχαν περιοριστεί ή καλύτερα είχαν εξαφανιστεί. Μόνο η αμυντική γραμμή υπήρχε. Το κέντρο με τους Λαδάκη, Καρέρα και Μπαστία (φαλακρομαλλιάς) περίμενα ότι θα κόντραρε το αντίστοιχο του Ολυμπιακού, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και πως να γίνει όταν οι φιλοξενούμενοι έπαιζαν χωρίς επιθετικό; Πως να γίνει όταν οι Αράς και Ρούμπιλ ήταν απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα; Το χειρότερο όλων ήταν ότι ο Αστέρας δεν έδειχνε διάθεση να βγει μπροστά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ήλπιζε ο Βλάχος.

Οι Πειραιώτες ήταν από το ξεκίνημα μέχρι το τέλος ορεξάτοι, κινητικοί και λίαν απειλητικοί. Ο Βαλβέρδε έκανε το χατήρι όλων αυτών που γκρίνιαζαν, έβαλε τον Ιμπαγάζα να μοιράζει μπαλιές, πέταξε στα φτερά τους Ρόμενταλ και Ριέρα και το ματς καθάρισε πριν καν αρχίσει. Ο Ραούλ Μπράβο ανέβαινε συχνά πυκνά και λίγο πριν φτάσει απέναντι στον Αργυρόπουλο συνέκλινε προς τον άξονα και μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που πάτησε περιοχή. Αντίθετα ο Τοροσίδης καθόταν στα αυγά του, ίσως διότι φοβόταν τον Αράς. Στο ημιχρόνιο ο Βλάχος προσπάθησε να αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά δεν είχαν ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Σε αυτό συνετέλεσε και η απόδοση του καλύτερου παίχτη του Ολυμπιακού: του Μπαρτολίνι. Το γλυκό ψήθηκε με την αποβολή του Μπαστία.

Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε πολύ εύκολα με 3-0 και έδειξε ότι ατομικά τουλάχιστον έχει κάποια ποιότητα. Το θέμα είναι τι γίνεται σε ομαδικό επίπεδο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αγωνιστική παρουσία της ομάδας στα προηγούμενα ματς και φυσικά δεν μπορώ να μην υπολογίσω το κάκιστο παιχνίδι του Αστέρα. Ο χρόνος θα δείξει. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι ότι δεν παίζει Ευρώπη, πράγμα που σημαίνει ότι όλο το βάρος θα πέφτει στο πρωτάθλημα. Υποθέτω ότι η πίεση και η γκρίνια θα ξεφύγει σε ορισμένες περιπτώσεις. Και επιτέλους τι κατάντια είναι αυτό το πράγμα; Έρχεται ο Πάντελιτς, βάζει ένα γκολ κι αρχίζει όλο το γήπεδο να φωνάζει το όνομά του. Έρχεται ο Ριέρα, κάνει ένα τσαλιμάκι κι αρχίζει όλο το γήπεδο να φωνάζει το όνομά του. Η προσωπολατρεία στο μεγαλείο της. Κι ο λακαμάς ο Πάντελιτς έδειχνε το σήμα της ομάδας στον κόσμο. Ρε επαγγελματίες είναι! Τα λεφτά αγαπάνε!

Κι από το Καραϊσκάκη πάμε στο Σαν Μαμές, όπου Αθλέτικ Μπιλμπάο και Μπάρτσα αναμετρήθηκαν με το σκορ να λήγει 3-1 υπέρ των φιλοξενουμένων. Έχω βαρεθεί να ακούω για το playstation που παίζει η Μπάρτσα και το πόσο μεγάλη είναι η απουσία του Μέσι. Η Μπάρτσα έχει παίχτες με σπουδαίες ατομικές ικανότητες, αλλά αυτό δεν αρκεί. Όλοι αυτοί πρέπει να λειτουργούν ως ένα σώμα και μια καρδιά. Για να γίνει αυτό όμως απαιτείται πάρα πολύ δουλειά, κάτι που αδυνατούμε να καταλάβουμε και για αυτό το αποκαλούμε playstation. Όσο για το βάρος που ρίχνουν στην απουσία του Μέσι, έχω να πω ότι με αυτό τον τρόπο υποτιμούν την Μπαρτσελόνα. Η Μπαρτσελόνα δεν είναι μόνο ο Μέσι. Η δύναμή της είναι το σύνολο, το οποίο όπως πολύ σωστά έλεγε κι ο Καρπετόπουλος λειτουργεί υπό ένα κοινό κώδικα. Έναν κώδικα που ο Ιμπραΐμοβιτς δεν μπορούσε να κατανοήσει και για αυτό πήρε τσαχούρι. Ας επιστρέψουμε όμως στα του ματς.

Το μυστικό της Μπαρτσελόνα απόψε ήταν ο Κεϊτά. Πολύ δουλειά στον άξονα, έδινε ελευθερία κινήσεων στα υπερπολύτιμα γρανάζια Τσάβι και Ινιέστα και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό έβγαινε κι ως κρυφός κυνηγός. Κάπως έτσι πέτυχε και το γκολ στο 56' λεπτό. Κι όμως το παιχνίδι δεν πήγαινε άσχημα για την Μπιλμπάο. Πίεζε αρκετά ψηλά και ανέβαζε μεθοδικά την απόδοσή της. Όμως η αποβολή του Αμορεμπιέτα στο 34' λεπτό, άλλαξε τα σχέδια του Καπαρός. Ουσιαστικά από την αποβολή και μετά - και κυρίως με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου - η νίκη ήταν θέμα χρόνου για τους φιλοξενούμενους. Ο Ντάνι Άλβες έκανε συνεχώς κούρσες από δεξιά, ο Πικέ ανέβαζε την άμυνα ψηλά, ενώ οι Μπούσκετς και Πέντρο έπαιζαν τον ρόλο τους άψογα, την στιγμή που ο Βίγια επιβεβαίωνε τους λόγους της απομάκρυνσης του Σουηδού. Πόσο να άντεχαν οι Βάσκοι με δέκα παίχτες και την βροχή να πέφτει σαν ρύζι; Κι όμως πάλεψαν όσο μπορούσαν και μπράβο τους.

Το εντυπωσιακό όμως είναι το πως η ομάδα διαχειρίζεται την πίεση. Ακόμα και σε κατάσταση που η Μπιλμπάο πίεζε ψηλά την άμυνα δεν είδα ούτε μια καμινάδα. Έψαχναν συνεχώς να βρουν τον ελεύθερο συμπαίκτη για τον απλό λόγο ότι ξέρουν ότι κάποιος θα είναι ανενόχλητος! Ακόμα κι όταν η μπάλα γύριζε στον Βαλντέζ αυτός δεν την σούταρε στα πουλιά, αλλά έψαχνε την συρτή πάσα. Με λίγα λόγια δεν πουλάνε την μπάλα. Και για να κλείσουμε το θέμα του playstation η Μπάρτσα είναι πολύ καλύτερη από το μηχανοκούτι, διότι είναι πραγματική. Κι αν κάποιος θέλει να υμνήσει την ομάδα του Πεπ μπορεί να βρει πολλούς λόγους για να το κάνει, όπως για παράδειγμα οι ταχύτατες επιστροφές που έχουν οι παίχτες στην άμυνα και το πόσο γρήγορα καλύπτουν τους κενούς χώρους. Το κάνει αυτό το playstation;

Υ.Γ.1 Το άρθρο συνοδεύεται από ένα μουσικό άσμα των γιγάντιων W.A.S.P.