Ο καημένος

Όταν ο Πατέρας στις 8 Δεκεμβρίου του 2009 αποφάσισε ότι ο Κάτε δεν του έκανε, βρήκε τον αντικαταστάτη του Ολλανδού στο πρόσωπο του Νιόμπλια. Στην πραγματικότητα η δουλειά του Νιόμπλια δεν ήταν τόσο δύσκολη: παρέλαβε μια έτοιμη ομάδα από τον Κάτε, η οποία μάλιστα ήταν ιδιαίτερα γυμνασμένη. Αυτό του επέτρεψε να πάρει το πρωτάθλημα και το κύπελλο, χωρίς όμως να παίξει καμιά ιδιαίτερη μπάλα. Ο Νικόλας πήγαινε εκ του ασφαλούς, προτιμώντας να ελαχιστοποιεί τους κινδύνους και τα ρίσκα. Αυτό που κατά την γνώμη μου κατάφερε ο Νιόμπλιας ήταν να αυτοκτονεί και να χάνει βαθμούς, αλλά ευτυχώς για αυτόν οι διώκτες του εμφάνιζαν παρόμοιες τάσεις αυτοχειρίας ή απλά αδυνατούσαν να βρεθούν στο ύψος των περιστάσεων. Επιπλέον, η ομάδα σταμάτησε να παράγει τους δεδομένους αυτοματισμούς που είχε επί Κάτε και μετατράπηκε σε μια προβλέψιμη και σχετικά αργή ομάδα.

Το γιατί ο Νικόλας έμεινε στην ομάδα δεν το κατάλαβα. Υποθέτω όμως ότι τα ενδεχόμενα είναι δύο: είτε ο Πατέρας ενθουσιάστηκε από τις προπονήσεις και το κοουτσάρισμα του Νιόμπλια, είτε πολύ απλά δεν ήταν ηθικά σωστό να διώξεις έναν προπονητή που σου πήρε το double. Βέβαια η πρόσφατη ιστορία του τριφυλλιού κατά το έτος 2004 μας δείχνει άλλα πράγματα. Ας μην ξεφεύγουμε. Πριν αρκετούς μήνες είχα γράψει ένα άρθρο για την συνεισφορά του Νιόμπλια στην κατάκτηση του περσινού πρωταθλήματος. Το άρθρο που γράφω τώρα αφορά την εικόνα που εμφανίζει ο Π.Α.Ο. στους πρώτους επίσημους αγώνες και λέω επίσημους, διότι τα φιλικά είναι της πλάκας. Δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα από φιλικούς αγώνες.

Αυτό που βλέπω είναι ότι ο φετινός Παναθηναϊκός είναι συνέχεια του περσινού από το σημείο που ανέλαβε ο τσίμπλας με μια μόνο εξαίρεση: οι παίχτες είναι αγύμναστοι. Η ομάδα φέτος είναι αποκλειστικά του Νιόμπλια και τα πράγματα δείχνουν ότι πάνε προς το χειρότερο. Αυτός έκανε την προετοιμασία της, αυτός την μόνταρε, αυτός την μπλένταρε. Θα έλεγα ότι αυτός την γύμνασε κιόλας, αλλά ο συγκεκριμένος τομέας δεν είναι αποκλειστικά δικός του. Τι είδους συνεργασία είχε όμως με τον Κέζο που ήταν υπεύθυνος στον τομέα της φυσικής κατάστασης; Και λέω ήταν, διότι ο άνθρωπος αποτελεί παρελθόν. Αν πετούσε αετό ο Νίκος δεν το έβλεπε; Και έστω ότι φταίει ο Κέζος. Τώρα που έρχεται ο Έμπεν το πρόβλημα θα λυθεί; Κατά την γνώμη μου η κατάσταση - έστω και λίγο - θα βελτιωθεί, αλλά αυτά τα πράγματα γίνονται στην προετοιμασία, ειδάλλως το μόνο που κάνουμε είναι μπαλώματα. Η αμέλεια του τεχνικού επιτελείου στο θέμα αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτείς ότι η ομάδα έχει και παίχτες που έδωσαν το παρόν στο μουντιάλ και ως εκ τούτου όφειλαν να είναι πιο προσεχτικοί με την μεταμουντιαλική διαχείρισή τους. Και έστω ότι ο Έμπεν καταφέρνει έως ένα βαθμό να γυμνάσει τους παίχτες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ομάδα θα αλλάξει και αγωνιστικό πρόσωπο; Όχι βέβαια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που χρίζουν επίλυσης.

Έχοντας δει όλα τα φετινά ματς του Π.Α.Ο. μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η έλλειψη σωστής και ρεαλιστικής τακτικής, καθώς και η αβέβαιη στρατηγική που επιλέγει ή αναγκάζεται να επιλέξει ο τεχνικός του τριφυλλιού. Για παράδειγμα στο χωράφι της Λεωφόρου απέναντι στην Ξάνθη τι επεδίωκε ο Παναθηναϊκός;Έτσι όπως έπαιξε μου φάνηκε ιδιαίτερα ικανοποιημένος με το Χ, το οποίο και πήρε. Έλα όμως που πήγαινε για την νίκη.

Στο Χαριλάου είδα ένα παιχνίδι ονειρικά πλασμένο για το 0-0. Πολύ μέτρια απόδοση κι από τις δυο ομάδες. Θα μου πείτε, όμως, ότι υπάρχει και το άλλοθι της Ευρώπης. Να το καταπιώ εν μέρει. Ποιο ήταν το πλάνο του Νιόμπλια; Ανέβηκε στη Σαλονίκη για να μην χάσει; Για να κερδίσει; Δεν το ένοιαζε τόσο το αποτέλεσμα; Κράταγε δυνάμεις για την Βαρκελώνη; Ίσως ούτε ο ίδιος δεν ήξερε. Μιλάμε όμως για την μόλις δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος και μάλιστα για ένα ντέρμπι στο οποίο ο τσίμπλας δεν πήρε ούτε ένα ρίσκο.

Στην Βαρκελώνη τι επιζητούσε; Προσωπικά δεν κατάλαβα. Δεν θα σταθώ στις δηλώσεις του κώλου που διάβαζα πριν το ματς, αλλά σε αυτό που είδα μέσα στο γήπεδο. Παίζεις σε κατηφορικό γήπεδο, με αντίπαλη ομάδα πολύ ανώτερη από την δικιά σου που έχει σκοπό να σε κοιμίσει και να σε εκτελέσει. Τι κάνεις; Το πρώτο πράγμα είναι να μην ξεφτιλιστείς. Και για να μην ξεφτιλιστείς βάζεις τρία σέντερ μπακ με τον τρίτο να δίνει βάθος στην αμυντική γραμμή. Έπειτα, ψάχνεις την κόντρα και προσπαθείς να ανοίξεις το παιχνίδι με αντεπιθέσεις. Αυτό το 5-3-2 βέβαια δεν αρέσει σε κάποιους. Φαίνεται ότι το θεωρούν ντεμοντέ. Στη μπάλα όμως υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες χωρίς εξαιρέσεις. Η πεντάρα φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη.

Και ερχόμαστε στην Καβάλα. Όπως και με την Ξάνθη φαινόταν ότι κυνηγάς την νίκη. Τα φαινόμενα όμως συχνά απατούν. Κάκιστη διαχείριση του ματς, το 0-1 γίνεται γρήγορα 2-1, στο τέλος παίρνεις το Χ και είσαι και ευχαριστημένος από πάνω. Η δήλωση του Μπουμσόνγκ τα λέει όλα: «Στο πρώτο ημίχρονο περιμέναμε να κερδίσουμε το παιχνίδι, αλλά μετά τα γκολ που δεχτήκαμε από την Καβάλα δημιουργήθηκε κατάσταση πανικού». Για μια ακόμη φορά είναι ξεκάθαρο ότι έχεις πολλά προβλήματα, αλλά μάλλον όχι την απαιτούμενη ικανότητα για να τα λύσεις. Μην ξεχνάμε όμως ότι η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει και την κούραση από την Βαρκελώνη. Ωραία δικαιολογία δεν είναι;

Η αλήθεια που προκύπτει από τα τέσσερα αυτά ματς είναι ότι το υλικό του Παναθηναϊκού είναι υπερεκτιμημένο. Όπως υπερεκτιμημένες είναι και οι δυνατότητες του Νιόμπλια. Η ομάδα πέρα από την έλλειψη φυσικής κατάστασης βρίσκεται εγκλωβισμένη στην τακτική του προπονητή της που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε λάθος στρατηγικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Γάλλος: είναι προφανές ότι άλλο σχέδιο πλην του ''να φτάσει η μπάλα στο Σισέ'' δεν υπάρχει. Ο Γάλλος είναι γκολτζής, αλλά δεν μαρκάρει και δεν ντριπλάρει. Ας προσθέσουμε δίπλα στον Γάλλο τον τακτικά ανούσιο και αφελή Λέτο που νομίζει ότι το μαρκάρισμα είναι ποδοσφαιρική ταπείνωση. Για να βάλουμε και τον φανερά ντεφορμέ Νίνη που δεν έχει βελτιωθεί παρά ελάχιστα από τότε που μας συστήθηκε. Μη ξεχάσω και τον Κατσουράνη που έχει ξεχάσει τι σημαίνει η λέξη τάκλιν. Ο Καραγκούνης που μάλλον θέλει, αλλά δεν μπορεί; Ο ψόφιος Σίλβα που βρίσκεται για τρίτο χρόνο στην Παιανία και ακόμα περιμένουμε να κάνει μια προσωπική ενέργεια; O Σιμάο που ναι μεν μαρκάρει και τρέχει, αλλά είναι αργός και δεν μπορεί να πασάρει; Ο Σπυρόπουλος που τρώει τις ντρίμπλες και τις προσποιήσεις λες και είναι ο Γάσπαρης; Ο Τζόρβας που το παίζει διανοούμενος, αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να βγει για έξοδο; Κάνει δυο βήματα εμπρός, μετανιώνει και πάλι στο καβούκι του. Ο μόνος παίχτης που ξεχωρίζει και βγάζει φρεσκάδα είναι ο Γκαρσία. Άντε κι ο Γκοβού που (ψιλο)δείχνει ότι τακτικά την ξέρει την θέση. Σύμφωνα με τα παραπάνω δεν προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι η άμυνα και κυρίως το κεντρικό αμυντικό δίδυμο βρίσκεται αρκετές φορές εν μέσω πυρών.

Οπότε όταν βραχυκυκλώνει ο Σισέ ποιος βγάζει το φίδι από την τρύπα; Η απάντηση είναι ο φούφουτος. Η μεσαία γραμμή είναι ανήμπορη να τρέξει, να μαρκάρει, να δημιουργήσει και το ερώτημα είναι τι κάνει ο Νικόλας για αυτό; Μάλλον κι αυτός είναι ανήμπορος. Ο καημένος. Η σύγχυσή του φαίνεται κι από τις δηλώσεις του. Όταν πρωτοανέλαβε ήταν προσεχτικός και φειδωλός, πλέον όμως δηλώνει ότι του έρθει. Όλες αυτές οι αδυναμίες που προανέφερα καλύπτονται -έως ένα βαθμό- από την ποιότητα κάποιων παιχτών που διαθέτει το τριφύλλι, τουλάχιστον στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη όμως κάνουν μπαμ και βρίσκουν εφαρμογή. Θα πρέπει να βελτιωθεί πολύ στη συνέχεια αν θέλει να ελπίζει για πρόκριση στην επόμενη φάση του τσου λου. Το πρωτάθλημα έχει δρόμο ακόμη. Θα κλείσω το θέμα με ένα ερώτημα που προέκυψε από την ανταλλαγή απόψεων που είχα πρόσφατα με τον φίλο Υπουργό: Ο Νιόμπλιας θα προλάβει την παρέλαση;

Να πω και δυο λόγια για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Την έχω παρακολουθήσει στα τρία τελευταία παιχνίδια της. Με τον Αίαντα ήταν ορεξάτη, αλλά με την Σοσιεδάδ και την Εσπανιόλ δεν μου άρεσε. Άχρωμη και άγευστη. Στο χθεσινό ματς απέναντι στην ομάδα του Ποκετίνιο τα βρήκε ιδιαίτερα σκούρα. Κέρδισε μεν με 3-0, αλλά η εικόνα δεν ήταν καλή. Η άμυνα έχει σφίξει, αλλά στην επίθεση είναι πολύ δυσκοίλια. Οι Χιγκουαΐν, Ρονάλντο, Ντι Μαρία και Οζίλ αλλάζουν συνεχώς θέσεις, αλλά μάλλον μπερδεύουν περισσότερο τον εαυτό τους παρά τον αντίπαλο. Ειδικά αυτός ο Ρονάλντο (ποζεράς) νομίζει ότι συμμετέχει σε διαγωνισμό επίδειξης ικανοτήτων. Οι φιλοξενούμενοι πίεζαν ψηλά και δημιουργούσαν πολλά προβλήματα στην ανάπτυξη της Ρεάλ και μάλιστα αν ήταν πιο ικανοί και τυχεροί θα μπορούσαν να έχουν ισοφαρίσει το γκολ-πέναλντι του Ρονάλντο. που πέτυχε στο 29' λεπτό. Παρόλα αυτά η κατάσταση άλλαξε όταν οι δυο ομάδες έμειναν με δέκα παίχτες γύρω στο 60' λεπτό. Το παιχνίδι άνοιξε αρκετά, πολλοί χώροι έμειναν κενοί, τα κεντρικά και ακραία χαφ της Εσπανιόλ παρέδωσαν πνεύμα και κάπως έτσι οι γηπεδούχοι πέτυχαν δυο γκολ στο τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα. Πάντως, ο αλαζόνας προπονητής των Μαδριλένων έχει πολλή δουλειά μπροστά του. Προβλέπω στα ματς απέναντι στην Μπάρτσα να ακολουθεί την άθλια τακτική που είχε επιλέξει από τον πάγκο της Ίντερ και πραγματικά τουλάχιστον για φέτος αδυνατώ να δω την Ρεάλ να σηκώνει κάποια κούπα. Για να γίνει κάτι τέτοιο θέλει βελτίωση και παίχτες.

Και κάτι τελευταίο, αλλά άκρως σημαντικό: αν το Ρεάλ - Εσπανιόλ γινόταν σε ελληνικό έδαφος, με Έλληνα διαιτητή και Έλληνες οπαδούς θα είχαν πάρει το διαιτητικό τρίο και θα το είχαν κρεμάσει ανάποδα. Πρέπει να σταματήσει αυτή η καραμέλα με το θεαματικό και συνάμα δίκαιο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και πως όλοι απαρνιούνται να παρακολουθήσουν ελληνικό πρωτάθλημα για να δουν ξένες ομάδες. Έχει λιώσει και έχει γίνει σκόνη. Διότι, αν πραγματικά βλέπανε ξένα πρωταθλήματα θα ξέρανε ότι ούτε ιδιαίτερο θέαμα έχει, ούτε η διαιτησία είναι καλύτερη από τη δικιά μας. Δυστυχώς και σε αυτό το θέμα έχουν ευθύνη τα Μ.Μ.Ε. που όλοι την ώρα γκρινιάζουν για το μίζερο πρωτάθλημά μας, το απαξιώνουν συνεχώς και έχουν καταντήσει να μιλάνε για τα πάντα πλην μπάλας. Και να σκεφτείτε ότι πληρώνονται από αυτό. Και φυσικά ευθυνόμαστε όλοι εμείς που τους ακούμε και τους διαβάζουμε χωρίς να σκεφτόμαστε. Κάποια στιγμή θα το αναλύσουμε το θέμα.

Υ.Γ.1 Με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω ότι χθες το βράδυ σκότωσα το πρώτο κουνούπι με την ηλεκτρορακέτα μου! Βέβαια, η εν λόγω ρακέτα προοριζόταν για άλλο σκοπό, αλλά με πρόλαβαν οι εξελίξεις ρε γαμώτο. Με πρόλαβαν οι ρουφιάνες.