Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Θα αντέξουν;

Ξεκινάμε με το Old Trafford. Βλέπει, λοιπόν, κάποιος το σκορ του αγώνα (4-1) και σκέφτεται ότι η Μάντσεστερ έπαιξε ποδόσφαιρο ή, έστω, επικράτησε εύκολα. Τρίχες κατσαρές. Η Μάντσεστερ, για ακόμα μία φορά, ήταν για λύπηση. Δεν είχε την κατοχή, δεν είχε την πρωτοβουλία, δεν είχε κάτι που να θύμιζε την Μάντσεστερ του Σερ Άλεξ. Κι όμως, εν πολλοίς, μιλάμε για το ίδιο υλικό! Οι επιστροφές ήταν πολύ αργές, ιδίως αυτές των ακραίων μπακ, η ομάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα τετραγωνικά, οι παίχτες πήγαιναν σχεδόν πάντα δεύτεροι στις μονομαχίες και, ενώ οι παίχτες έχουν κάποια ταχύτητα, η ομάδα είναι αργή σε πόδια και σκέψη. Ποιο ήταν το τακτικό ''τρικ'' του Μόγιες; Βαθιές μπαλιές στην άμυνα της Άστον Βίλα και άσε τον Ρούνεϋ να τρέχει. Συγγνώμη, αλλά τέτοια εντολή μπορώ να δώσω ακόμα κι εγώ. Γιατί, εν τέλει, κέρδισε η Μάντσεστερ; Λόγω ποιότητας ορισμένων παιχτών. Και τίποτα άλλο. Αν η εικόνα της ομάδας δεν βελτιωθεί άμεσα με κάποιον μαγικό τρόπο, πολύ φοβάμαι ότι θα γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός επικού διασυρμού από την Μπάγερν Μονάχου.


Μένουμε Αγγλία, πάμε σε άλλη πόλη. Από το Μάντσεστερ, στο Λονδίνο. Με την Άρσεναλ να μην αγωνίζεται απέναντι στην Σίτι, αλλά να τίθεται κόντρα στον εαυτόν της. Το στοίχημα, επί της ουσίας, για τον Βενγκέρ ήταν να μην διασυρθεί! Και, κουτσά-στραβά, τα κατάφερε. Ο Πελεγκρίνι, γνωρίζοντας ότι η αμυντική γραμμή της Άρσεναλ παραμένει ψηλά, ακόμα και σε ματς υψηλής έντασης και επικινδυνότητας, έπαιξε ένα γνήσιο ποδόσφαιρο αναμονής και περίμενε υπομονετικά να πιάσει ανοργάνωτη την άμυνα της Άρσεναλ για να βγει στην κόντρα. Εν πολλοίς, το πέτυχε, αλλά ίσως δεν ρίσκαρε όσο θα έπρεπε. Σκέφτηκε, ίσως, ότι ακόμα και ένας βαθμός είναι σημαντικός. Πόσω μάλλον όταν γνώριζε την ήττα της Τσέλσι από την Κρίσταλ Πάλας. Η Άρσεναλ, πάλι, ευτύχησε να έχει σε μεγάλη βραδιά τον Ροσίτσκι. Ο Τσέχος, ο οποίος πρόσφατα ανανέωσε το συμβόλαιό του, έκανε ό,τι ήθελε την άμυνα της Σίτι, με τον Πελεγκρίνι να μην μπορεί να βρει αντίδοτο. Ναι, ο Αρτέτα για μία ακόμα φορά στάθηκε στο ύψος του, ο Φλαμινί έτρεξε κάθετα και παράλληλα, αλλά η ομάδα χρειάζεται μπομπάτο επιθετικό και ένα κυνοειδές αμυντικό χαφ που να δαγκώνει τους πάντες και τα πάντα. Κι όταν έχεις τον Ποντόλσκι να δίνει ένα ανούσιο πλάτος και να μοιράζει παράλληλες πασούλες, το πρόβλημα εντείνεται. Επομένως, να μην κατηγορώ τον Ζιρού. Το παιδί είναι φιλότιμο και κάνει ό,τι μπορεί. Όπως ό,τι μπορεί θα κάνει και η Λίβερπουλ για να πάρει την νίκη κόντρα στην Τότεναμ.

Και κλείνουμε με Ισπανία. Στο Μπιλμπάο, στο θρυλικό Σαν Μαμές, ο Βαλβέρδε έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που παίζει πραγματικό ποδόσφαιρο. Λαμβάνοντας υπόψη και την εταιρική κουλτούρα των Βάσκων, ουδείς μπορεί να διαφωνήσει ότι πρόκειται για σπάνιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Και για αυτό τέτοιες ομάδες έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου.  Χθες, πάντως, φαίνεται ότι ο Βαλβέρδε δεν ήταν έτοιμος για να αντιμετωπίσει την αρμάδα του Σιμεόνε. Προηγήθηκε νωρίς, μόλις στο 5' λεπτό, με τον Μουνιαΐν να αποδεικνύεται πιο γρήγορος από τα πόδια του Χουαφράν και την έξοδο του Κουρτουά, αλλά τότε, με την Μπάρτσα να έχει επικρατήσει στην έδρα της Εσπανιόλ, ξύπνησαν τα πρωτόγονα ένστικτα των φιλοξενουμένων. Το πρώτο μέρος, λοιπόν, κύλησε με την Ατλέτικο να πιέζει ψηλά, ακόμα και μετά την ισοφάριση με το γκολ του Ντιέγκο Κόστα (φώτο), και να δυσκολεύει τρομακτικά την Μπιλμπάο να απεγκλωβίσει την μπάλα από την άμυνα. Στην επανάληψη (κλισέ), οι Μαδριλένοι έκαναν την ανατροπή, αναγκάζοντας τους Βάσκους να βγουν μπροστά. Ο Βαλβέρδε έριξε στο ματς τους επιθετικούς του και έδωσε εντολή να ανέβουν οι γραμμές. Το πλάτος, εν τω μεταξύ, κι από τις δυο πλευρές, μοιραία, άνοιξε. Εν κατακλείδι, η ηρωική Μπιλμπάο δεν μπόρεσε να στερήσει τη νίκη από την Ατλέτικο. Έχω σκοπό να γράψω ένα αναλυτικό άρθρο για αυτήν την εκπληκτική ομάδα, δημιούργημα του Σιμεόνε, η οποία δεν καταλαβαίνει από έδρες, πίεση και κούραση. Ναι, έχει πιο δύσκολο πρόγραμμα από Ρεάλ και Μπάρτσα, αλλά ήδη πέρασε από το Μπλμπάο. Και όλοι περιμένουν να δουν αν θα αντέξει μέχρι τέλους.

Υ.Γ.1 Μην απορείτε γιατί δεν γράφω για την Αρειανάρα. Θα έρθει η ώρα της. Απλά να πω ότι δεν θέλω τον Κούγια και διαφωνώ πλήρως με κάτι περίεργες ενστάσεις που έγιναν από την Π.Α.Ε. Άρης εις βάρος του Πλατανιά και δεν ξέρω κι εγώ ποιανού άλλου.

Υ.Γ.2 «Οδηγούμε την χώρα στην έξοδο από την κρίση»
Ευάγγελος Βενιζέλος 

Υ.Γ.3 Λατρεύω το φινίρισμα!

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Ξεχάστε όσα έγραψα

Σπουδαία υπόθεση το κίνητρο. Και οι δύο αντίπαλοι ήθελαν την νίκη. Η Ρεάλ, ξέροντας και το αποτέλεσμα της Ατλέτικο, έπρεπε να κερδίσει για να κάνει επίδειξη δύναμης και να βγάλει εκτός διεκδίκησης την Μπάρτσα. Και η Μπάρτσα για να αποδείξει ότι δεν είναι ξοφλημένη και να εξαντλήσει μέχρι τέλους την πιθανότητα κατάκτησης. Ναι, μπορεί οι χαφ των Καταλανών να έχουν εκλάμψεις κι όχι συνέπεια ή διάρκεια. Μπορεί η άμυνα να έχει αργές επιστροφές και να προβληματίζεται στο ψηλό παιχνίδι. Μπορεί να έχουν μειωθεί τα κάθετα σπριντ και οι κάθετες πάσες. Αλλά πολλές φορές ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε στην Μπαρτσελόνα. Και, επίσης, αμελούμε τη σημασία ενός ντέρμπι. Ο ποδοσφαιριστής ζει για αυτά τα παιχνίδια.


Η Ρεάλ, λοιπόν, ήθελε να τρέξει, και η Μπάρτσα να παίζει πασούλες. Για να τρέξεις, όμως, πρέπει να έχεις και την μπάλα, και η Ρεάλ σπάνια την είχε. Υπήρχαν στιγμές που η κυκλοφορία των Καταλανών λειτουργούσε με ακρίβεια πυρηνικού αντιδραστήρα. Κοντινές πασούλες, ανάμεσα σε κορμιά αντιπάλων, εντός ελάχιστων τετραγωνικών: το τρίγωνο Μέσι-Ινιέστα-Τσάβι πήρε φωτιά. Μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι αυτό; Έχετε ιδέα πόσο κουραστικό είναι αυτό για τον αντίπαλο; Και τι αντίπαλο! Απέναντι σε παίχτες παγκόσμιας κλάσης! Με τον Τσάβι -σε μεγάλα κέφια- να επιβλέπει το παιχνίδι, οι Καταλανοί άφηναν την μπάλα να τρέξει για αυτούς και εξουθένωσαν τον αντίπαλο σωματικά και, κυρίως, ψυχολογικά. Ο Μαρτίνο, λοιπόν, άφησε την ομάδα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα με την μπάλα στα πόδια. Ούτε πειράματα, ούτε δοκιμές, ούτε φρου φρου και αρώματα. Κι όταν συμβαίνει αυτό, βλέπουμε όμορφα πράγματα στο χόρτο.

Η Ρεάλ, πάλι, έχω την εντύπωση ότι στηρίχτηκε στο momentum που διέπει την ομάδα και την αμφιλεγόμενη κατάσταση του αντιπάλου. Ο Αντσελότι, ένας, θυμίζω, πρακτικός προπονητής, υπερτίμησε τη φόρμα που βρίσκεται η ομάδα του και υποτίμησε την Μπάρτσα. Όλα αυτά, βέβαια, άλλαξαν κατά την διάρκεια του ματς, όταν διαπίστωσε, μεταξύ άλλων, το μέτριο τελείωμα του Μπενζεμά, το ντουμπλάρισμα της αντίπαλης άμυνας στον Κριστιάνο Ρονάλντο, κάποια ελάχιστα ξεσπάσματα του Μπέιλ, την αδυναμία του Καρβαχάλ να ανταποκριθεί σε ρόλο δεξιού οπισθοφύλακα. Και πες ότι για αυτά δεν ευθύνεται ο Ιταλός. Επέλεξε, όμως, να παίξει, επί της ουσίας, με μοναδικό χαφ τον Τσάμπι Αλόνσο, σε ένα ματς όπου είναι γνωστό τοις πάσι ποιος θα έχει την κατοχή και ποιος θα τρέχει. Μπορεί ο Μόντριτς να είναι ένας αρτίστας της μπάλας, να διαθέτει οξυδέρκεια και φινέτσα, αλλά στο συγκεκριμένο ματς ήθελε οπωσδήποτε ένα στήριγμα. Κι αυτό το στήριγμα δεν ονομάζεται Ντι Μαρία, ο οποίος για να χωρέσει στην εντεκάδα, ελέω Μπέιλ, έχει μετατεθεί στα χαφ. Μπορεί να με κράξετε για αυτό που θα πω, αλλά η απουσία του Κεντίρα από αγώνες που βρίθουν τέτοιων ιδιαιτεροτήτων είναι σημαντική, καθώς οι Μαδριλένοι δεν διαθέτουν άλλον ποδοσφαιριστή με τα χαρακτηριστικά του Γερμανού. Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Ιταλός τραβούσε την ομάδα πίσω και έκοβε την ορμητικότητά της, μόλις οι παίχτες του ανακτούσαν το προβάδισμα στο σκορ. Αυτή η τακτική μου θύμισε Μουρίνιο. Και είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως γίνεται επαγγελματίες προπονητές, και μάλιστα σπουδαίας κλάσης, να μην έχουν καταλάβει ότι αυτή η τακτική επιλογή είναι βούτυρο στο ψωμί της Μπάρτσα. Παραχωρούν οικειοθελώς τετραγωνικά, μέχρι η Μπάρτσα να τους πιάσει από τον λαιμό και να τους σφίξει, σαν βόας, σε σημείο ασφυξίας. Σίγουρα, υπάρχουν περιπτώσεις -σπάνια- που το τρικ πετυχαίνει, αλλά αυτό δεν νομιμοποιεί την επιστράτευση ενός τέτοιου μέτρου. Τέλος, ακόμα και οι αλλαγές του Αντσελότι φανέρωσαν τακτικό μπέρδεμα. Από την άλλη, ο Μαρτίνο, χωρίς να τα έχει σχεδιάσει όλα τέλεια (π.χ. αμυντική προσήλωση) και με ορισμένες παραφωνίες (π.χ. Νεϋμάρ, Μαστσεράνο), δεν χρειάστηκε να κάνει και πολλά: η ροή του ματς και η πίστη του στην ομάδα αποδείχτηκαν σημαντικές συνιστώσες.

Και τώρα ξεχάστε όλα όσα έχω γράψει. Υπάρχουν στιγμές που την παράσταση κλέβει ένας, μόνον, άνθρωπος. Γήινος. Με σάρκα και οστά. Δεν είναι ρομπότ. Κάποιοι, βλέπετε, πρέπει να έχουν υψηλότερο αθλητικό IQ και νεύρα από ατσάλι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Η ιστορία του αθλητισμού -κι όχι μόνο- βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων. Αθλητές, δηλαδή, που ανατρέπουν όλα τα προγνωστικά, σμπαραλιάζουν κάθε σύστημα, εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον αντίπαλο. Στο χθεσινό ματς αυτός ήταν ο Μέσι. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να έχεις και τα ανάλογα στηρίγματα. Κι ο Μέσι έχει την χαρά να διαθέτει τους Τσάβι και Ινιέστα. Enough said.

Υ.Γ.1 Μετά και την εντός έδρας ισοπαλία της Μονακό με την Λιλ, είναι τελεσίδικο: το πρωτάθλημα έχει πάει στο Παρίσι. Το μυαλό, όμως, των Παριζιάνων βρίσκεται στο τσου λου. Επόμενος αντίπαλος; Η Τσέλσι. Είμαι περίεργος να δω τι κόλπα θα εφαρμόσει ο Μουρίνιο για να ανακόψει την ορμητικότητα και τη δίψα της Παρί. Όχι τίποτα άλλο, αλλά η Παρί είναι πιο σταθερή ομάδα από την Άρσεναλ. Οι Gunners όχι μόνο δεν μπορούν να κερδίσουν ντέρμπι, αλλά διασύρονται! Ακόμα κι αν πρόκειται για το 1000στό παιχνίδι του Βενγκέρ με την Άρσεναλ! Ο ίδιος δήλωσε: «Αυτή η ήττα είναι λάθος μου, αναλαμβάνω όλη την ευθύνη», επεσήμανε ο Αλσατός κόουτς. Και συμπλήρωσε: «Η σημερινή μέρα, ασφαλώς, είναι μία από τις χειρότερες στην καριέρα μου. Όλα τελείωσαν στο πρώτο 20λεπτο και δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να ζήσουμε μία τέτοια εμπειρία».

Υ.Γ.2 Ο Άρης γιορτάζει τα γενέθλιά του με υποβιβασμό. Τα λάθη πληρώνονται. Κι ο Άρης, η αλήθεια είναι, υπέπεσε σε αρκετά. Όπως και να έχει, εγώ εξακολουθώ να υποστηρίζω την Αρειανάρα. Ούτε τον Κόντη, ούτε τον Σκόρδα, ούτε τον Κόκε, ούτε τους Σουπεράδες. Και θα υποστηρίζω την Αρειανάρα ακόμα κι αν φτάσουμε να αγωνιζόμαστε στην Ω' Εθνική.

Υ.Γ.3 Έχω πάει, λοιπόν, συνοδευόμενος από εφτά τύπισσες σε ένα ωραίο ταβερνάκι. Πίνω το κρασάκι μου, τρώω τους μεζέδες μου και μιλάω ανέμελα με τις κοπελιές. Κάποια στιγμή η κουβέντα σοβαρεύει και φτάνει στις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών. Πού να τα βάλω με εφτά τύπισσες; Πώς να τα βάλω με εφτά τύπισσες; Εδώ υπάρχουν στιγμές που σηκώνεις τα χέρια ψηλά με μία. Τέλος πάντων. Η κουβέντα, λοιπόν, περιστρέφεται στο αν ο άντρας πρέπει να πληρώνει για τα πάντα σε μία σχέση. Μου λένε ότι πρέπει, διότι τίθεται θέμα διάθεσης εκ μέρους του άντρα. Στην αντεπίθεση ο Κάνθαρος: τους λέω ότι αν πληρώνει οχτώ στις δέκα φορές, κι όχι δέκα στις δέκα, σημαίνει ότι σε αυτές τις δύο, μόλις, φορές που μοιραστείτε το κόστος, θα σε αγαπάει λιγότερο; Θα ενδιαφέρεται λιγότερο για σένα; Η απάντησή τους; Ναι, εντάξει, δίκιο έχεις, αλλά...

Υ.Γ.4 There can be only one!

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Το πτυελοδοχείον, η γόπα, οι άνεμοι και το λαλούμ

Όλοι οι άνθρωποι έχουν τις αδυναμίες τους. Το ίδιο και τα συστήματα. Και μπορεί να διεξάγω υπεύθυνη και κοπιαστική προσπάθεια για να καταλάβω τους ανθρώπους, τουλάχιστον εκείνους που απαρτίζουν τον στενό μου κύκλο, και πράγματι τα καταφέρνω, πιστεύω, σχετικά καλά, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα συστήματα. Για παράδειγμα, το σύστημα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τι νόημα ύπαρξης έχει ένας τέτοιος οργανισμός; Τι προσφέρει στην Ελλάδα; Τι προσφέρει στους ψηφοφόρους του; Τι προσφέρει στην ίδια την παράταξη; Και, εν τέλει, ποιον εκφράζει;


Τα συστήματα, όμως, διοικούνται από ανθρώπους. Άντε, λοιπόν, να καταλάβεις τον Βενιζέλο. Να αποκρυπτογραφήσεις το νοητικό κώδικα που διέπει την επιθυμία του να ηγηθεί ενός χρεοκοπημένου οργανισμού. Οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Σαν τον Άρη, που το καράβι βουλιάζει και έχεις νυν και πρώην Προέδρους να σφάζονται μεταξύ τους για το ποιος θα είναι ο καπετάνιος. Ας μην ξεφύγουμε, όμως. Λέγαμε για τον Βενιζέλο. Το ίδιο ισχύει και για τον Σαμαρά. Βιαζόταν, βλέπετε, να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα. Μια χώρα που μαστίζεται, λένε οι ειδικοί, από οικονομική κρίση. Τρίχες κατσαρές. Έχουμε αναφέρει ουκ ολίγες φορές ότι φτάσαμε σε αυτό το μονοπάτι, πραγματικά δύσβατο, διότι πρωτίστως είχαμε χρεοκοπήσει ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά. Μοιραία, λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο να βάζουμε το χέρι στην τσέπη και να πιάνουμε το παπούτσι. Πρόκειται περί λογικής αλληλουχίας. Δεν χρειάζεται να είσαι πυρηνικός επιστήμονας των οικονομικών ή της πολιτικής για να καταλήξεις σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Κι όμως, ο Έλληνας πολίτης -ακόμα!- ζει με το χθες. Βαυκαλίζεται ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στις μέρες της δόξης. Εξακολουθεί να αποφεύγει την ατομική ευθύνη. Όπως υποστήριζε ο Εμμανουήλ Ροΐδης: «Το πτυελοδοχείον είναι ένα σκεύος στο οποίο οι Έλληνες φτύνουν απ' έξω». Γιατί συμβαίνει αυτό; Λέτε να ευθύνεται η ωρίμανσή τού Έλληνα σε κομματικά θερμοκήπια; Ίσως. Από την νεαρή μας ηλικία, ακούγοντας τους πατεράδες και τους θείους να μιλάνε για τον Φλωράκη, τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη, τα Πανεπιστήμια, όπου επικρατεί μια ασύλληπτη κατάσταση, μέχρι και την μετέπειτα ζωή μας, στην οποία επιλέγουμε να ψηφίζουμε αυτούς που κράζουμε, αρνούμαστε να αποδεσμεύσουμε την σκέψη μας από μικροπρεπείς αντιλήψεις και επιτήδειες σκοπιμότητες.

Στους ανέμους της κρίσης, λοιπόν, κάποιοι χτίζουν φράγματα και κάποιοι ανεμόμυλους. Με ποια κριτήρια καταλήγουμε στην επιλογή των φραγμάτων; Κάποιοι μας παρακινούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Έχουν ονοματεπώνυμο; Βεβαίως! Και όχι ένα, πολλά. Ονομάζονται δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακόμα και μια μορφή ενυπόστατης πίστης που μάς επιβάλλει την καλλιέργεια εσωτερικών αντιστάσεων. Προσοχή, όμως: υπάρχουν και εκείνοι, οι αισιόδοξοι, που μεταφράζουν διαφορετικά την κατάσταση. Πιο ελεύθερα. Πιο δημιουργικά. Βλέποντας πίσω από τις λέξεις. Που ψάχνουν να βρουν τις ευκαιρίες. Μην απορείτε, αυτές υπάρχουν. Αρκεί να το τολμήσεις. Και να πιστέψεις όσους υποστηρίζουν τέτοιες απόψεις. Ακόμα κι αν δεν τους έχεις σε εκτίμηση, δεν τους συμπαθείς ή θεωρείς ότι αποτελούν μετενσάρκωση του κακού. Σαν τον Άγιο Αντώνιο που τού είπε ο Διάβολος να κάνει το καλό κι αυτός δεν το έκανε. Ή τον Στυλιανό Παττακό. Ο οποίος σε μια συγκέντρωση της Χούντας είδε κάποιον να πετάει κάτω το αποτσίγαρο που μόλις κάπνισε, και του είπε να σκύψει, να μαζέψει τη γόπα και να την πετάξει στα σκουπίδια. Η αντίδραση των δημοσιογράφων σαρωτική. Αντί να πλαισιώσουν θετικά την είδηση, επέλεξαν να χλευάσουν τον Παττακό για αυτήν την ενέργειά του. Να τον κοροϊδέψουν.

Κλείνοντας, θέλω να σας αφιερώσω κάποια λόγια, υπό μορφή ποιήματος, του πολιτικού θωρηκτού που ακούει στο όνομα Θεόδωρος Πάγκαλος. Όχι, δεν πρόκειται περί αστεϊσμού. Αυτός τα έγραψε. Τα λόγια του συνιστούν μέγιστη επίδειξη ικανοτήτων και αποθέωση πολιτικού λόγου. Για πάμε, λοιπόν: «Μας πήρανε τον Τόμσεν λαλούμ λαλούμ λαλούμ. Την τρόικα μας πήραν ζουμ τριαλαρό. Σύριζα και Τσίπρας και ζήτω η δραχμή. Χάνουμε τη Μέρκελ λαλούμ λαλούμ λαλούμ. Και τους "δωσιλόγους" τζουμ τριαλαρό. Πού είναι η καταστροφή μας; Σύριζα και Τσίπρας στην επιτροπή. Μας σπρώχνουνε στο ΙΚΑ, λαλούμ λαλούμ λαλούμ, ένσημα να κολλάμε τζουμ τριαλαρό. Χάθηκε η εξουσία, Σύριζα και Τσίπρας σαν τον παλιό καιρό». Και, έπειτα από το ποιητικό παραλήρημα του ευκλεούς άντρα, ερωτώ: υπάρχει περίπτωση να σωθεί αυτός ο τόπος;

Υ.Γ.1 Ο Ολυμπιακός δεν προκρίθηκε ακόμα. Έχει ακόμα ένα ματς, κάντε λίγο υπομονή.

Υ.Γ.2 Αγαπημένο τραγούδι.

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Μαθαίνει γρήγορα

Την ώρα που η Μαρσέιγ δεν μπορεί να κερδίσει την Νις εντός έδρας, ψάχνοντας προπονητή και τεχνικό διευθυντή για το καλοκαίρι, η Παρί, το κατ΄εξοχήν rival club των Μασσαλών, καταρρίπτει την συμβατική σοφία που διέπει τις νεόπλουτες ομάδες. Δείχνει ότι τα σωστά είναι περισσότερα από τα λάθη, και προβαίνει στην ομαλή υλοποίηση του πλάνου. Κι αυτό το γράφει κάποιος που παρακολουθεί την Παρί μια ντουζίνα χρόνια και έχει κατακρίνει την πολιτική της ομάδας ουκ ολίγες φορές. Αλλά και οι πρωτευουσιάνοι μού έδιναν δικαιώματα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, άκυρες αγορές ποδοσφαιριστών (π.χ. Μπίσεβατς), περίεργες πωλήσεις (π.χ. Σακχό) και βιαστικές απολύσεις προπονητών (π.χ. Κομπουαρέ). Παρόλα αυτά, φαίνεται ότι η Παρί μαθαίνει. Και μαθαίνει γρήγορα. Προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των νέων προοπτικών που ανοίγονται μπροστά της (π.χ. τσου λου και επίδειξη δύναμης στο γαλλικό πρωτάθλημα), αντιλαμβάνεται τις ανάγκες της (εξάπλωση του brand name) και αρχίζει να ωριμάζει. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, μπορούν να εξετάσουν παραδείγματα άλλων ομάδων που ξαφνικά βρέθηκαν με πακτωλό χρημάτων στο πορτοφόλι τους. Κι έχουμε πει ότι όλα τα λεφτά του σύμπαντος να διαθέτεις, χωρίς εταιρικό πλάνο δεν θα πετύχεις τους στόχους σου.


Μετά την απόλυση, λοιπόν, του σταθερότατου Κομπουαρέ, ο οποίος έκανε πολύ καλή δουλειά σε επίπεδο αποδυτηρίων και τακτικής, οι Άραβες έφεραν τον Αντσελότι. Ο Ιταλός προπονητής είχε υποσχεθεί ότι θα παρουσιάσει ένα ελκυστικό σύνολο και ζήτησε από το κοινό υπομονή. Πράγματι, ύστερα από ένα χαμένο πρωτάθλημα, αμέτρητα πειράματα, αλλά και αρκετό χρονικό διάστημα, σχεδόν ενός έτους, η ομάδα άρχιζε να ρολάρει. Και στα ματς απέναντι στην Μπαρτσελόνα, στα προημιτελικά του θεσμού, την οποία παραλίγο να αποκλείσει, έδειξε από τι είναι φτιαγμένη. Και το κυριότερο: δεν φοβήθηκε. Ειρήσθω εν παρόδω, στα προημιτελικά προκρίθηκε και φέτος. Όχι, μην βιάζεστε, δεν πρόκειται για σύμπτωση. Είπαμε, η Παρί κινείται, πλέον, στα σωστά μονοπάτια. Ακόμα και η επιθυμία του Αντσελότι για τακτική ιταλικοποίηση της ομάδας δεν μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο. Όμως, τι είδους ιταλικοποίηση ποθούσε ο Αντσελότι; Αφού σχεδόν όλη η εντεκάδα της Παρί προέρχεται από την Ιταλία! Γνώριζαν, δηλαδή, τις βασικές αρχές που διέπουν μία τέτοια φιλοσοφία. Κι όμως, αν θέλουν να ανεβάσουν ταχύτητα, την ανεβάζουν. Αν θέλουν να κυκλοφορήσουν την μπάλα, την κυκλοφορούν. Αν θέλουν να ανοίξουν το πλάτος, το ανοίγουν. Αν θέλουν να προσθέσουν σκοπιμότητα, προσθέτουν. Επιλογές υπάρχουν. Κι ο Μπλαν, ο αντικαταστάτης του Αντσελότι, ένας πρακτικός προπονητής που υπέγραψε αυστηρώς για έναν χρόνο, διαχειρίζεται καλά την υφιστάμενη κατάσταση. Δυσκολεύτηκε λίγο με τη συνύπαρξη των Ζλάταν και Καβάνι στην ίδια εντεκάδα, πράγμα που σημαίνει ότι ο Παστόρε μένει στον πάγκο, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί προπονητές στον ποδοσφαιρικό πλανήτη που θα έλυναν εύκολα και ανώδυνα τον συγκεκριμένο τακτικό γρίφο.

Το ρεζουμέ είναι ότι η Παρί αρχίζει και σταθεροποιείται στη συνείδηση του κοινού. Κι αρχίζει και φτιάχνει σταθερό κορμό. Έχει τον Ζλάταν (φώτο) για να διασπά τις κλειστές άμυνες, τον Ματουιντί να τρέχει σαν σκύλος και να μετατρέπεται σε κρυφό επιθετικό, και τον Τιάγκο Σίλβα να επιβλέπει την άμυνα, με τον Σιρίγκου να προσδίδει ασφάλεια κάτω από τα δοκάρια. Γερός άξονας, δηλαδή. Την ίδια στιγμή, η ομάδα προχωρά σε ενέσεις ποιότητας, υπογράφοντας τον Καμπάιγ, δίνοντας, έτσι, και βάθος στον πάγκο. Είναι γνωστή, άλλωστε, η επιθυμία των Αράβων να προσελκύσουν ποιοτικούς γηγενείς ποδοσφαιριστές. Εξού και το έντονο ενδιαφέρον για τον Πογκμπά. Τέλος, έχουμε και ανανεώσεις. Ο Σουηδός μυτόγκας, ο Μότα, ο Ματουιντί κι ο Μάξουελ δεν το κουνάνε από το Παρίσι. Το ίδιο και το ενδιαφέρον μου.

Υ.Γ.1 Ποιος είδε τον Ζορζ Γουεά και δεν τον φοβήθηκε. Λάβρος εμφανίστηκε κατά των ποδοσφαιριστών της Μίλαν, μετά τον αποκλεισμό από την αρμάδα του Σιμεόνε. Τι είπε; Ιδού: «Το πρόβλημα είναι οι ποδοσφαιριστές που έχουν το κεφάλι στα πόδια και τα πόδια στο κεφάλι. Έχει δίκιο ο Μπόμπαν όταν λέει ότι οι σημερινοί ποδοσφαιριστές έχουν το μυαλό τους στα λεφτά, τα αυτοκίνητα και τις γυναίκες. Αν οι ποδοσφαιριστές δεν ξέρουν πώς να παίζουν ποδόσφαιρο, ας πάνε στα σπίτια τους να παίζουν στο PS4. Εκεί μπορεί να είναι καλοί». Θυμάστε, μόλις πρόσφατα, τι λέγαμε;

Υ.Γ.2 Για το θέμα του Σάντος στην Εθνική ομάδα, ο Αλέφαντος διατείνεται τα εξής: «Για εμένα θα στοιχίσει στην Εθνική αυτή η ιστορία με τον Σάντος και τον Π.Α.Ο.Κ. Θα χαθεί η πειθαρχία στην Εθνική, οι παίκτες θα τον βλέπουν σαν περαστικό τον Σάντος, και θα αρχίσουν οι κακές σκέψεις, τα παράπονα, ότι λειτουργεί πλέον επηρεασμένος από τον Π.Α.Ο.Κ. και άλλα τέτοια. Εγώ αν ήμουν πρόεδρος της Ε.Π.Ο. και μου έριχνε τέτοια πόρτα ο προπονητής, θα τον έδιωχνα επί τόπου και θα πήγαινα με άλλον προπονητή στην προετοιμασία της ομάδας για το Μουντιάλ». Νταξ, ο Αλέφας συνήθως είναι παρορμητικός και πιο γραφικός από το Πήλιο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είμαι μαζί του. Και συνεχίζουμε, στο ίδιο κλίμα, με τον Αλέξη Σπυρόπουλο: «Ο Φερνάντο Σάντος, μετά το Μουντιάλ, αποχωρεί. Είναι από τα πράγματα, που υπάρχουν ''μες στη ζωή'' του ποδοσφαίρου. Το 2010, και τότε μετά από Μουντιάλ, αποχώρησε ο Ότο. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Πιλάβιος ήταν τυχερός, να έχει στη διπλανή πόρτα την έτοιμη λύση που από μακρυά φαινόταν πως εξασφάλιζε την ομαλή μετάβαση. Δεν έγινε, καν, σίριαλ. Πατ-κιουτ, μονομιάς όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους. Ο Σαρρής, δεν βλέπω να είναι τόσο τυχερός». Και, συμπληρώνοντας τον Σπυρόπουλο, δεν θα είναι τυχερός με υπαιιτότητα δική του. Συνειδητά. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τα ονόματα προπονητών που διαρρέουν στα Μ.Μ.Ε. Προφανώς για να κόψουν αντιδράσεις. Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, από αυτά που διέρευσαν ένα, μόνο, όνομα αξίζει. Αυτό του Μαρτσέλο Μπιέλσα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για έξυπνο άνθρωπο.

Υ.Γ.3 Κάποιοι υποστηρίζουν, δηλαδή τα φερέφωνα της Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. και οι όψιμοι γλείφτες του Σαββίδη, ότι ο Στέφενς δεν ήταν έτοιμος για τον Π.Α.Ο.Κ. Λάθος. Ο Π.Α.Ο.Κ. δεν ήταν έτοιμος για τον Στέφενς. Τα είχαμε γράψει ήδη από την πρώτη στιγμή που ο Σαββίδης προσέλαβε τον Ολλανδό. Όποιος θέλει, μπορεί να τα βρει. Τα γραπτά μένουν. Εξάλλου, το πόσο άσχετος είναι ο Στέφενς το καταλάβαμε από το πόσες μέρες έμεινε άνεργος.

Υ.Γ.4 Επικό κομμάτι!

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Οι σημαίες στον ιστό τους


Δεν θα πω πολλά. Δεν έχω, άλλωστε, πολύ χρόνο. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Πόσες, λοιπόν, έχουν απομείνει; Ελάχιστες. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Για παράδειγμα, ο Ζανέτι, ο Τότι, ο Τζέραρντ. Νταξ, το γνωρίζω, είμαι υπερβολικός. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η υπερβολή είναι αναγνωρίσιμη και, συνήθως, κατανοητή. Πώς αλλιώς μπορώ να αποτυπώσω την κατάσταση που ταλανίζει το σύγχρονο ποδόσφαιρο; Βλέπεις νέους παίχτες, κι όχι μόνο, χωρίς να έχει ιδιαίτερη σημασία αν έχουν ταλέντο ή όχι, να γίνονται βεντέτες πριν γίνουν ποδοσφαιριστές. Κι αυτό ισχύει σε όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Γιατί συμβαίνει; Ο προφανής λόγος είναι τα χρήματα. Το ποδόσφαιρο, βλέπετε, απασχολεί επαγγελματίες. Τρίχες κατσαρές. Αυτά τα λένε εκείνοι που δεν έχουν μάθει να αγαπούν αυτό το εξαίσιο άθλημα. Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, συνιστά κάτι περισσότερο από ένα απλό επάγγελμα. Αποτελεί πηγή συναισθημάτων. Πραγματικό ηφαίστειο. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στα συναισθήματα που προκαλεί ο ανίδεος οπαδισμός ορισμένων. Σαν τον Πάντελιτς που σκόραρε και φιλούσε το σήμα του Ολυμπιακού. Όχι, βέβαια. Άλλου είδους αγάπη εννοώ. Ανιδιοτελή. Και προς το ποδόσφαιρο, αυτό το θαυμάσιο άθλημα, και προς τον σύλλογο που σε μεγάλωσε. Τα χρήματα, λοιπόν, σού προσφέρουν μια πλούσια ζωή, αλλά δεν σου χαρίζουν ποδοσφαιρική αθανασία. Ο εικονιζόμενος το γνωρίζει. Το ίδιο κι εμείς.

Υ.Γ.1 Γιατί τσακώνεστε, ρε παιδιά; Όλοι θα γίνετε Πρόεδροι. Τις μονές μέρες θα είναι ο Σκόρδας και τις ζυγές ο Στεφανίδης. Και αφήστε τις αργίες για τον Ηλιάδη.

Υ.Γ.2 Για το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός θέλω να κάνω ένα σχόλιο. Μόνο ένα. Κάτι πήρε το αυτί μου ότι και καλά ο Ολυμπιακός ήταν κουρασμένος. Κουταμάρες! Από τι ήταν κουρασμένος; Μπετά ρίχνανε; Μόνο στην Ελλάδα υφίσταται αυτό το παραμύθι ως δικαιολογία. Και υφίσταται, διότι κάποιοι το πιστεύουν. Άκου, λέει, ήταν κουρασμένοι...

Υ.Γ.3 Ήθελα να γράψω ένα άρθρο για τον Στέφενς, αλλά δεν έχω χρόνο για να το οργανώσω σωστά μέσα στο μυαλό μου και να το αποτυπώσω στην οθόνη του υπολογιστή. Μπορώ, όμως, να απευθύνω μια ερώτηση προς πάντα ενδιαφερόμενο: αν ο Δώνης, ή κάποιος άλλος Έλληνας προπονητής, έκανε αυτά που έκανε ο Στέφενς, τι θα του είχε συμβεί; Θα μπορούσε να μπει και σαν κουίζ.

Υ.Γ.4 Κομματάρα!

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Δήμαρχος ή κονσομασιόν;

Ο πολιτικός στίβος βιώνει μεγάλες στιγμές. Σε παν επίπεδο. Όποιος θέλει να γελάσει και να κλάψει, μπορεί να επισκεφτεί την Βουλή. Το μέρος, δηλαδή, που έχει μετατραπεί σε θίασο τρίτης διαλογής και στεγάζει τους ανθρωπίσκους που συνειδητά ψηφίζουμε. Από όλα έχει ο μπαξές. Για όλα τα γούστα. Σαν λαϊκή αγορά. Ουδείς μένει παραπονεμένος. Αυτή η κατάσταση, όμως, επικρατεί εδώ και χρόνια. Με αξιοθαύμαστη συνέπεια. Άσχετα αν ορισμένοι την ανακάλυψαν μόλις πρόσφατα. Ο λαός, ωστόσο, απαιτεί και ευχάριστες νότες. Διψάει για το διαφορετικό. Προσοχή, όμως: επιζητεί την διαφορετικότητα που ενέχει ισχυρές δόσεις προκλητικότητας. Ειδάλλως, θεωρεί, δεν έχει γούστο. Δεν έχει πλάκα. Δεν έχει αξία. Και, μοιραία, διαφεύγει της προσοχής του.


Είσαι θεατής, λοιπόν. Πας να παρακολουθήσεις αγώνα μποξ. Και βλέπεις στην μία πλευρά του ρινγκ τον Κασιδιάρη, μονίμως εκνευρισμένο για απροσδιόριστο λόγο, κι από την άλλη πλευρά τον Βαλλιανάτο. Ο ένας μιλάει για ξύλο, κι ο άλλος μιλάει για (άγριο) σεξ. Συνδυασμός που σκοτώνει. Και πες ότι το ξύλο, διά στόματος Κασιδιάρη, το καταλαβαίνεις. Θέλω να πω ότι ξέρεις τι εννοεί και πως το εννοεί· ξέρεις γιατί το αναφέρει. Το σεξ του Βαλλιανάτου; Πώς προσδιορίζεται; Και για να έχουμε καλό ερώτημα, θέλουμε να προσδιοριστεί; Δεν έχει σημασία. Πλέον, θέλοντας και μη, όλοι γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες. Από απλός συνοδός της μίας νύχτας μέχρι παρτούζες με δέκα άντρες. Με άλλα λόγια, το ξύλο του Κασιδιάρη ωχριά μπροστά σε αυτό του Βαλλιανάτου. Μην ξεχνάτε ότι ο Βαλλιανάτος έχει πάει με κάτι λιγότερους από 9.000 άντρες. Όχι έναν και δύο. Εδώ δέκα παίρνει σε μια συνεδρία. Δεν κωλώνει, δηλαδή, στα δύσκολα. Το λέει η καρδούλα του.

Η παραπάνω παράγραφος, βέβαια, έχει και ένα hint. Οι δυο προαναφερόμενοι άντρες είναι υποψήφιοι για τον Δήμο Αθηναίων. Και πες ότι ο Κασιδιάρης προσθέτει στον λόγο του και πολιτικές πινελιές. Πετάει κανά μπινελίκι, εκτοξεύει απειλές για τους (λαθρο)μετανάστες, κατακρίνει τους αριστερούς, αποκαλεί κλέφτες όλους αυτούς που κυβερνούσαν και κυβερνούν. Κάτι λέει, τέλος πάντων. Ο Βαλλιανάτος, εκτός από τους 9.000 ψήφους που έχει στο τσεπάκι του, γκαραντί, τι έχει δηλώσει για τον Δήμο Αθηναίων; Έχει μιλήσει για τη βιωσιμότητα του Δήμου; Για τα σκουπίδια; Για την διαθεσιμότητα των υπαλλήλων; Όχι, όχι και όχι. Όλα τα συνδέει με την ομοφυλοφιλία. Έλα, όμως, που δεν συνδέονται όλα. Ακόμα και η δήλωσή του ότι στον β' γύρο θα στηρίξει όποιον βρεθεί απέναντι από τον Κασιδιάρη, απαρτίζεται από μη πολιτικά κίνητρα. Αν δεν ήξερες ότι είναι υποψήφιος Δήμαρχος, θα νόμιζες ότι πρόκειται για παίχτη που συμμετέχει σε reality. Έστω για καλεσμένο στο Ερωτοδικείο. Να κάθεται δίπλα στην Πέπη Τσεσμελή (φώτο), στον (κατα)κόκκινο καναπέ που έχει σχήμα χειλιών, και να εξιστορεί λεπτομερώς τη σεξουαλική του ζωή. Με τον Mr. Μπούτια να ωρύεται ότι ψεύδεται ασύστολα και να ισχυρίζεται ότι έχει πάει με περισσότερους άντρες από τον Βαλλιανάτο. Και κάπου εκεί να επεμβαίνει η Βίκυ Μιχαλονάκου, υπό την διακριτική παρουσία του κυρίου Λεωτσάκου, για να κατευνάσει τα πνεύματα, ρίχνοντας μπαρούτι στη φωτιά. Με τον Εθνικό Σταρ, Αντρέα Ευαγγελόπουλο, να κάθεται στην πολυθρόνα και να γελάει πονηρά.

Αφήστε που πρέπει να λάβουμε υπόψη και το ενδεχόμενο να έχουν συναντηθεί ο Βαλλιανάτος και ο Τατσόπουλος. Στατιστικά υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Ας μην αποκλείουμε γεγονότα. Την μισή Αθήνα ο ένας, 9.000 άντρες ο άλλος. Ποτέ δεν ξέρεις. Εξάλλου, ο Βαλλιανάτος άφησε να εννοηθεί ότι έχει εξυπηρετήσει και επώνυμους άντρες. Όχι μόνο τους ανώνυμους. Αυτούς που δεν έχουν όνομα, δηλαδή. Τους κοινούς θνητούς που ήθελαν περιπέτεια. Και σασπένς. Σαν αυτό που αποζητά ο Έλληνας πολίτης σε κάθε έκφανση της ζωής του. Για αυτό ψηφίζει αυτά τα κατακάθια. Για αυτό δίνει βήμα σε αυτά τα αποβράσματα. Πρόκειται για ένα είδος μαζοχισμού. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Υ.Γ.1 Από τον Κώστα Καίσαρη: «Μέχρι τώρα ξέραµε ότι οι οµάδες αλλάζουν προπονητές. Ειδικά στην Ελλάδα, όχι δυο τρεις τη σεζόν, αλλά τέσσερις πέντε. Αλλάζουν βέβαια και ποδοσφαιριστές στις µεταγραφές του Ιανουαρίου. Στον Άρη αποφάσισαν να πρωτοτυπήσουν. Με δεδοµένο δηλαδή ότι η οµάδα δεν πάει καλά, αλλάζουν προέδρους. [...] Τον σφουγγαρίζουνε, λοιπόν, τον Σκόρδα και βάζουν πρόεδρο έναν Στεφανίδη. Κωλώνει όµως ο Λάµπρος; Εγώ είµαι πρόεδρος λέει. Με έχει ορίσει το Πρωτοδικείο και καµία Κοινωνία Μελών δεν µπορεί να µε ρίξει. Εγώ θα κατεβάσω την οµάδα κόντρα στον Ο.Φ.Η. και το Σάββατο στο γήπεδο θα είναι εισαγγελέας. Ιδού, λοιπόν, ο σουρεαλισµός. [...] Κι αυτοί τρώγονται σαν τα σκυλιά, ποιος θα κάνει το νταραβέρι στις οκτώ αγωνιστικές που µένουνε. Ποιος θα κάνει το νταραβέρι και θα διαχειρισθεί τη χρεοκοπία. Μιλάµε ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουνε ρουφήξει το αίµα του Άρη µε το µπουρί της σόµπας, αλλά δεν σταµατάνε πουθενά. Ο Άρης είναι κλινικά νεκρός».

Υ.Γ.2 Γιατί ο Ροναλντίνιο, ο Ντρογκμπά και ο Μπερμπάτοφ δεν έπαιξαν κόντρα στην Μπενφίκα;

Υ.Γ.3 Τρομερά υποτιμημένο τραγούδι.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...